Αίθουσα Νικητών

ΣΤΑΜΑΤΑΩ ΟΤΙ ΕΓΡΑΦΑ.... ΝΑ ΗΧΗΣΟΥΝ ΟΙ ΣΑΛΠΙΓΓΕΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ. ΤΑ ΠΑΙΡΝΩ ΟΛΑ ΠΙΣΩ, ΘΑ ΔΟΥΜΕ 60s STAN LEE!

Πρόγευση από τα επόμενα τεύχη που ετοιμάζονται.... συγνώμη για την μεγάλη καθυστέρηση , άλλα λόγο φόρτου εργασίας και εμού και του σεναριογράφου, η κατασκευή της σειράς έμεινε λίγο πίσω....υποσχόμεθα όμως να σας αποζημιώσουμε με την ποιότητα των επόμενων τευχών μας.

μέσες άκρες ότι λέει ο Tsaklas. Από εκεί και πέρα, ιστορικά, το Weapon X, πρωτομνημονεύεται στο Hulk 180 (1974) το οποίο εμφανίζεται στο τελευταίο καρέ και ναι. Είναι η πρώτη εμφάνιση αυτά μέχρι το 1992 και τα επικά Marvel Comics Presents #72-84 του θεούλη Barry Windsor Smith. Σε αυτά συμπεριλαμβάνεται το γνωστό Weapon X storyline που μεταφράστηκε προ 2ετίας στο Ελλάντα. Εδώ αποφασίζει η Marvel να δώσει μερικές πληροφορίες γύρω από το παρελθόν του Wolverine (θυμίζω πως για δεκαετίες τον χειριζόταν ως έναν μεταλλαγμένο με "παρελθόν". τι παρελθόν? αυτό ήταν μέρος της αίγλης του. δεν το ξέραμε ) . Τα όσα λέει εκεί μέσα είναι the stuff of legends Πραγματάκια που είδαμε και μέσα στην 2η ταινία X-Men E, από εκεί και πέρα, τους πήρε καμιά 10ετία (συν τις ταινίες) προκειμένου να αρχίσουν να το μπλέκουν με την υπόλοιπη μυθολογία του Μαρβελοσύμπαντος και να το ενοποιούν με τα origin stories χαρακτήρων που απέκτησαν τις δυνάμεις/χαρακτηριστικά τους μέσω μυστικών κυβερνητικών οργανώσεων (όπως τα έγραψε ο Tsaklas πιο πάνω)

Έφυγε από τη ζωή ο συμπαθής καρατερίστας René Auberjonois, γνωστός από τη συμμετοχή του στις τηλεοπτικές σειρές Deep Space 9, Star Trek και αλλού...

Όπλο Χ αν δεν κάνω λάθος αφορά μόνο τον Γούλβεριν. Το πρόγραμμα "Όπλο τάδε" αφορά διάφορα κυβερνητικά πειράματα που έγιναν κατά καιρούς στο σύμπαν της Μάρβελ. (Χ=10 στα λατινικά, δηλαδή είναι το 10ο πείραμα και υπάρχουν πειράματα 0-9 πριν από αυτό με τους λατινικούς τους αριθμούς). Ο Κάπτεν Αμέρικα είναι το "Οπλο 0". Ύστερα, τα επόμενα Όπλα δημιουργήθηκαν σε μια προσπάθεια ανακατασκευής του ορού του υπερ-στρατιώτη. Ο Ντέντπουλ νομίζω δημιουργήθηκε από παράρτημα του Όπλου Χ από την κυβέρνηση του Καναδά, σε πείραμα βασισμένο στην αυτο-ίαση του Γούλβεριν. Δεν είμαι μεγάλος γνώστης των κόμικ Μάρβελ οπότε ας διορθώσει κάποιος αν τα λέω λάθος, ό,τι θυμάμαι από τις ταινίες και άρθρα στο διαδίκτυο αναφέρω.

Τόμος 6 ~ X-Men: Το Χάρισμα Το ευχαριστήθηκα! Απλό, λιτό και καθαρό σχέδιο, ιστορία που δεν κουράζει και σε κρατά σε αγωνία με μικρές δόσεις χιούμορ. Παρότι είχα διαβάσει τα τευχάκια δεν τη θυμόμουν την ιστορία. Όντως είναι πολύ καλή επιλογή. Μπαίνει στα προσωπικά καλύτερα, μέχρι στιγμής, παρέα με το #1 Spiderman και το #7 του Thor.

Παιδιά-δια-δια-δια, Είναι κανείς εδώ-δώ-δώ-δώ; Καλά,μόνος μου είμαι; Τέλος πάντων. Θα γούσταρα μια ιστορία από Stan Lee (ή και Steve Ditko μαζί) στη συλλογή.Μόνο και μόνο για να το έχω,ούτε καν να το διαβάσω.

Το πήρα κι εγώ από το athenscon.... Γενικά θα την χαρακτήρισα ποιοτική έκδοση εκτύπωση, σε γενικές προδιαγραφές κτλ και σε καλή τιμή και νομίζω ότι το γυαλιστερό εξώφυλλο τραβάει πιο πολύ την προσοχή από το ματ που είχε ο κομήτης. Εξώφυλλο δυνατό, με τον επαγγελματισμό χρωματισμό του Ζήκου που το κατέχει το άθλημα! Σχετικά με τις ιστορίες είναι διαφορετικές από παλιότερες ανθολογίες καθώς έχουν manga ,κάποια κόμικ προς την υπερηρωική κατεύθυνση και κάποια τρόμου. Θετικό το πρόσημο και για την σχεδιαστική ποιότητα , με ενθουσίασαν περισσότερο ο Κωνσταντόπουλος με τον Γέρκου. Ο Κωνσταντόπουλος εξάλλου παρέδιδε σεμινάρια για κόμικς όταν εγώ ακόμη δεν ήξερα καν τις βασικές αρχές κατασκευής ενός κόμικ!! Έχει μεγάλη εμπειρία και επιτέλους ήρθε η ώρα να το δείξει με κολορίστα τον rithinor που είναι και αυτός σε επαγγελματικό επίπεδο. Kαι ο Γέρκου ,πιτσιρικάς από Θεσσαλονίκη στο ξεκίνημά του ,άλλα με απίστευτο ταλέντο. Και οι άλλοι είναι καλοί σχεδιαστές και έμπειροι, Παντούλας ,jimmy captain και Δαλκίδης έχουν μία μακρόχρονη πορεία στο μέσο, ακόμη και ο Λώλος που ήταν σε underground ύφος που δεν είναι στα γούστα μου ,υπηρέτησε το είδος του με πολύ καλό σχέδιο. Σεναριακά δεν μπορώ να το κρίνω ακόμη ,επειδή κάθε ιστορία έχει λίγες σελίδες ώστε να εξελιχθεί, αυτό είναι το μελανό σημείο των ελληνικών κόμικς γενικότερα επειδή συνήθως δεν πληρώνονται όσο πρέπει οι σχεδιαστές ώστε να ασχολούνται αποκλειστικά ,ώστε να βγάζουν αντίστοιχη ποιότητα και ποσότητα αντίστοιχη με τις χώρες που το κόμικ είναι επιτυχημένο εμπορικό προιόν. Πάντως επειδή έχει διάφορα στυλ και διάφορους σεναριογράφους πιστεύω ότι κάποιες από τις ιστορίες θα βγουν καλές και στην πλοκή στο πέρας των τευχών! Τώρα αναγκαίο "κακό " θα είναι να συγκρίνεται το επίφανυ με τον κομήτη . Κατά την γνώμη μου αν και ανθολογικά και τα δύο ,είναι εντελώς διαφορετικής φιλοσοφίας, το επίφανυ κινείται σε πιο εμπορικά είδη κόμικ και αυτό ίσως το βάλει σε περισσότερα σπίτια, αν διαφημιστεί τόσο ώστε να φτάσει στους πελάτες αποδέκτες, από την άλλη ίσως τα κόμικς γενικά σαν είδος είναι για λίγους ,οπότε όσοι έπαιρναν τον κομήτη πάρουν και αυτό εδώ απλά για να στηρίξουν μια νέα προσπάθεια. Σκέψεις , ο χρόνος θα δείξει τι από αυτά θα ισχύει, καλή επιτυχία κι από μένα στους συντελεστές!

Πολύ αργά! Έστειλα για να μου απαντήσει αρνητικά και να διαλύσω τις ελπίδες σας, ΜΠΟΥΧΑΧΑ!

Από την γουεμπκομικού Sarah Andersen (ινστα, φουβου, gocomics) edit Είναι από 9 Μαρτίου 2019 εάν καταλαβαίνω καλά, άρα δεν θα πρέπει να συμπεριλαμβάνεται στο Η τελειότητα είναι μούφα που δημοσιεύτηκε στα πάτρια το 2017

Μακάρι να βγάλουν ιστορίες δεκαετίας ΄60 και ΄70. Αλλά δύσκολα με τα όσα ξέρουμε ως τώρα. Μόνο στην Οξύ που ασχολείται με κλασικές ιστορίες έχω βασίσει τις ελπίδες μου. Τους έστειλα μήνυμα να ρωτήσω αν θα βγάλουν κανένα κλασικό Spider-Man, όπως το θάνατο της Γκουέν ή της Ντεγούλφ(διάβασα την ιστορία στα αγγλικά και τα σπάει) και μου απάντησαν αυτό:

Χτεσινή κριτική για το κόμικ που δημοσιεύτηκε στον Guardian με αφορμή την έκδοση του κόμικ στα αγγλικά. Να επισημάνω ότι ο αρθρογράφος έχει ελληνικό όνομα και εάν δεν απατώμαι αυτό εδώ είναι το twitter του και απ'ότι αντιλαμβάνομαι μάλλον είναι και ο ίδιος Έλληνας ο οποίος ζει στο ΗΒ (Σκωτία?) και είναι μέλος της κολλεκτίβας LoudMouse Crew που φτιάχνει κόμικ (αυτός, ο Στέλιος Πλιάτσικας και η Λουκία, αγνώστων λοιπών στοιχείων ) === Aivali: A Story of Greeks and Turks in 1922 by Soloup review – a moving graphic novel The traumas of the Turks and Greeks forced to flee their homes a century ago are drawn with moving simplicity and speak clearly to today’s refugee crisis Detail from Aivali: A Story of Greeks and Turks in 1922. Photograph: Somerset Hall Press Τhe distance between the ports of Mytilene, on the Greek island Lesbos, and Ayvalık, a Turkish city known as Aivali in Greek, is 47.5km by sea. Between 1922 and 2019, millions of people have crossed the unpredictable waters, many of them fleeing wars around the world. Aivali: A Story of Greeks and Turks in 1922, a graphic novel published in Greek in 2014 and recently translated into English by Tom Papademetriou, is the story of the 1.6 million refugees who made the journey that year alone, when the Greek and Turkish governments agreed to a massive population exchange at the end of the Greco-Turkish war. The Greek Orthodox Christians of Asia Minor and other Turkish regions were made to relocate to Greece, while Muslim Greek citizens were forced into Turkey. Both sides suffered, and this is the strongest message in this soul-stirring account, which acknowledges all sides of the tragedy. ‘This is the strongest message in this soul-stirring graphic novel account, which acknowledges all sides of the tragedy.’ Photograph: Somerset Hall Press Aivali starts and ends with the story of Antonis, named after the graphic novel’s creator (Soloup is his pen name), who took the ferry from Mytilene to Aivali in 2014 to better understand what his family left behind when they fled Turkey in 1922. But the bulk of the story is set in the past, built on real accounts of three refugees: Fotis Kontoglou and Elias Venezis, who were moved from Turkey to Greece, and Ahmet Yorulmaz, a Muslim who was sent to Turkey. Their words are visceral, ringing with the pain and stigma of forced displacement. Soloup’s black and white pen lines are simple and fragile, but the story behind them is anything but. A renowned political cartoonist in the Greek press, he adapts his cartoonish style to harmonise with the story’s solemn gravity. Even when he deviates from his usual style to adopt deeper, more detailed lines that are closer to a woodcarving than a comic illustration – in homage to Fotis, a notable woodcarver in his time – it never disrupts the flow of the narration. Current events loom over the book and Soloup makes the connection to Greece’s most recent refugee crisis. When he tells the real story of a Turkish soldier saving a Greek girl from being killed by his comrade in 1922, it is easy to see the same spirit in people today, as with Maritsa Mavrapidi, a Greek grandmother in Mytilene and former 1922 refugee herself who famously tended to Syrian refugee children when they arrived by boat in 2016. The Greeks and Turks endured being traded like chips in a card game; nearly a century later, Aivali shows how this trauma has been carried through generations in Greece and Turkey, as well as highlighting the suffering of displaced people fleeing violence around the world today – including the 50,000 refugees currently scattered over the Greek mainland and islands. Soloup’s art and words offer a glimpse of the strength of the human spirit, showing how people on both sides of those waters were persecuted, yet also found the power to forgive and help each other. There is no hollow empathy found here. Soloup demonstrates how problematic it is when human beings are treated like statistics. Aivali doesn’t shy away from showing the complexity of human lives – on either side – and the ongoing struggle for some, still searching for a place to call home. • Aivali: A Story of Greeks and Turks in 1922 by Soloup, translated by Tom Papademetriou, is published by Somerset Hall Press. Πηγή ===

Λοιπόν πήρα το Μπλεκ στο Λονδίνο. Ήταν μια πολύ ωραία ιστορία Μπλεκ σε μια καταπληκτική έκδοση. Αν άξιζε σαν ιστορία? Για όσους τους αρέσει ο Μπλεκ ναι άξιζε. Ήταν μια πάρα πολύ ωραία ιστορία Μπλεκ με ότι αυτό συνεπάγεται. Αν άξιζε σαν έκδοση? Ναι με τα χίλια. Είχε κάποιες σελίδες με ιστορική αναδρομή τόσο στην ιστορία του Μπλεκ όσο και στα πρόσωπα της ιστορίας αυτής καθεαυτής που κάνανε την ανάγνωση πολύ καλύτερη. Είχε ένα φανταστικό εξώφυλλο και η ποιότητα της έκδοσης ήταν ΑΑΑ. Γενικά σαν έκδοση τιμούσε τα 50 χρόνια του Μπλεκ. Αν άξιζε τα 10 ευρώ? Ναι ρε παιδιά τα άξιζε. Έχουμε καλομαθει με το τσάμπα. Ήταν μια έκδοση που για να βγει κόστιζε. Προφανώς απευθύνεται στους λάτρεις του Μπλεκ που δεν είναι άπειροι. Εγώ προσωπικά δεν είμαι τόσο λάτρης του Ξάνθου γίγαντα αλλά το πήρα για να τιμήσω το Μπλεκ που διάβαζα από μικρός και πάνω απ' όλα για την εκδοτική αυτή που κάνει φανταστική δουλειά μέχρι τώρα. Μα τις χίλιες μπύρες

Για το πολυβραβευμένο και πολυταξιδεμένο «Αϊβαλί» του γνωστού σκιτσογράφου Soloup κάνει ειδική μνεία ο βρετανικός Guardian. «Τα τραύματα των Τούρκων και των Ελλήνων, που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους πριν από έναν αιώνα, είναι ζωγραφισμένα με κινούμενη απλότητα και μιλούν ξεκάθαρα για τη σημερινή προσφυγική κρίση», επισημαίνει σε δημοσίευμά του ο Guardian. «Η απόσταση μεταξύ των λιμανιών της Μυτιλήνης, στο ελληνικό νησί Λέσβος, και του Αϊβαλίκ, μια τουρκική πόλη γνωστή ως Αϊβαλί στα ελληνικά, είναι 47,5 χλμ. απόσταση στη θάλασσα. Μεταξύ 1922 και 2019, εκατομμύρια άνθρωποι έχουν διασχίσει τα απρόβλεπτα νερά, πολλοί από τους οποίους φεύγουν από πολέμους σε όλο τον κόσμο», προσθέτει. «Αϊβαλί: Μια ιστορία Ελλήνων και Τούρκων το 1922, ένα γραφικό μυθιστόρημα που κυκλοφόρησε στην ελληνική γλώσσα το 2014 και μεταφράστηκε πρόσφατα στην αγγλική γλώσσα από τον Τομ Παπαδημητρίου, είναι η ιστορία των 1,6 εκατομμυρίων προσφύγων που έκαναν το ταξίδι μόνο εκείνο το έτος, όταν οι ελληνικές και τουρκικές κυβερνήσεις συμφώνησαν σε μια μαζική ανταλλαγή πληθυσμών στο τέλος του ελληνοτουρκικού πολέμου. Οι Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί της Μικράς Ασίας και από άλλες τουρκικές περιοχές αναγκάστηκαν να εγκατασταθούν στην Ελλάδα, ενώ οι μουσουλμάνοι Έλληνες πολίτες αναγκάστηκαν να μεταβούν στην Τουρκία. Και οι δύο πλευρές υπέφεραν, και αυτό είναι το ισχυρότερο μήνυμα σε αυτό τον λογαριασμό ψυχών, ο οποίος αναγνωρίζει όλες τις πλευρές της τραγωδίας», τονίζει. «Το Aivali ξεκινά και τελειώνει με την ιστορία του Αντώνη, που πήρε το όνομά του από τον δημιουργό του γραφικού μυθιστορήματος, ο οποίος πήρε το πλοίο από τη Μυτιλήνη στο Αϊβαλί το 2014 για να καταλάβει καλύτερα τι άφησε πίσω της η οικογένειά του όταν έφυγαν από την Τουρκία το 1922. Το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας έχει τοποθετηθεί στο παρελθόν, βασισμένο σε πραγματικούς χαρακτήρες τριών προσφύγων: του Φώτη Κόντογλου και του Ηλία Βενέζη, οι οποίοι μεταφέρθηκαν από την Τουρκία στην Ελλάδα, και του Αχμέτ Γιορόμαζ, ενός μουσουλμάνου που στάλθηκε στην Τουρκία. Τα λόγια τους είναι σπλαχνικά, εκπέμπουν τον πόνο και το στίγμα της αναγκαστικής μετακίνησης», γράφει μεταξύ άλλων ο Guardian. Στη συνέχεια, υπογράμμισε: «Οι μαύρες και λευκές γραμμές στυλό του Soloup είναι απλές και εύθραυστες, αλλά η ιστορία πίσω από αυτές είναι το κάτι άλλο. Ένας διάσημος πολιτικός γελοιογράφος στον ελληνικό Τύπο, προσαρμόζει το στυλ καρτούν του για να εναρμονιστεί με τη σοβαρότητα της ιστορίας. Ακόμα και όταν αποκλίνει από το συνηθισμένο ύφος του να υιοθετήσει βαθύτερες και λεπτομερέστερες γραμμές που είναι πιο κοντά σε μια ξυλογλυπτική παρά σε κόμικ - για να τιμήσει τον Φώτη, έναν αξιοσημείωτο ξυλουργό στην εποχή του - δεν διαταράσσει τη ροή της αφήγησης. Τα σημερινά γεγονότα εκτείνονται πάνω στο βιβλίο και ο Soloup κάνει τη σύνδεση με την πιο πρόσφατη προσφυγική κρίση στην Ελλάδα. Όταν μιλάει για την πραγματική ιστορία ενός Τούρκου στρατιώτη που σώζει ένα κορίτσι από την Ελλάδα από το να την σκοτώσει ο συμπολεμιστής του το 1922, είναι εύκολο να δει κανείς το ίδιο πνεύμα στους ανθρώπους σήμερα, όπως και με τη Μαρίτσα Μαυραπίδη, Ελληνίδα γιαγιά στη Μυτιλήνη και πρώην πρόσφυγας του 1922 οι οποία φιλοξένησε προσφυγόπουλα από τη Συρία όταν έφθασαν με βάρκα το 2016. Οι Έλληνες και οι Τούρκοι υπέμειναν να διαπραγματεύονται σαν μάρκες σε ένα παιχνίδι καρτών. σχεδόν ένας αιώνας αργότερα, το Αϊβαλί δείχνει πώς αυτό το τραύμα μεταφέρθηκε από γενιές στην Ελλάδα και την Τουρκία, καθώς και τον πόνο των εκτοπισμένων που εγκαταλείπουν τη βία σε όλο τον κόσμο σήμερα - συμπεριλαμβανομένων των 50.000 προσφύγων που είναι σήμερα διασκορπισμένοι στην ελληνική ενδοχώρα και τα νησιά. Η τέχνη και τα λόγια του Soloup προσφέρουν μια ματιά στη δύναμη του ανθρώπινου πνεύματος, δείχνοντας πώς διώχθηκαν άνθρωποι και στις δύο πλευρές αυτών των υδάτων, αλλά βρήκαν επίσης την εξουσία να συγχωρούν και να βοηθούν ο ένας τον άλλον. Δεν υπάρχει κοίλη ενσυναίσθηση που βρέθηκε εδώ. O Soloup αποδεικνύει πόσο προβληματικό είναι όταν αντιμετωπίζονται τα ανθρώπινα όντα σαν στατιστικές. Το Αϊβαλί δεν αποφεύγει να δείχνει την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων ζωών - και από τις δύο πλευρές - και τον συνεχιζόμενο αγώνα για μερικούς, που ψάχνουν ακόμα ένα μέρος για να αποκαλούν σπίτι». Και το σχετικό link...

Πολύ ωραία τα τελευταία νέα! Είμαι 28 και μέσα από τη συλλογή αυτή ξανά άρχισα τα κόμικ. Περιμένω πως και πως τις παλιότερες original ιστορίες Μακάρι να έχουμε συνέχεια πέρα από τους αρχικά 60 τόμους. Κρίνοντας από εδώ μέσα, νομίζω ότι πάει πολύ καλά η συλλογή.

Με τα νέα ευρήματα που βγήκαν στην φόρα μπορώ να πω ότι αναζωπυρώθηκαν οι ελπίδες μου για coming of galactus.Επίσης μιας και έχουμε αυτά τα στοιχεία πλέον αποφάσισα να βγάλω σήμερα ένα σύντομο "τι θέλω να δω στην συλλογή" και την Παρασκευή πιστός στο ραντεβού μου θα βγάλω το κανονικό. Να τονίσω ότι δεν θα βάλω μόνο ιστορίες του Stan. Έτσι λοιπόν θα ήθελα να δω στην συλλογή το το και τέλος έτσι κάτι ανάλαφρο

Kαταρχάς είναι σίγουρο ότι θα βγει, μου το επιβεβαίωσε ο Τσέλιος. Το έχει μεταφράσει η Anubis σε μηνιαία τεύχη, τα οποία όμως εξαντλήθηκαν από καιρό. Συν ότι και στο εξωτερικό ήταν απ΄τα πρώτα Spider-Man που βγήκαν, για την ακρίβεια ήταν το αμέσως επόμενο μετά το Birth of Venom (παρακάμπτοντας τον Κρέιβεν που λόγω Οξύ δεν θα βγει στη συλλογή) Τέλεια νέα. Δεν περίμενα να δούμε ιστορία ΄60. Βέβαια το "λίγη υπομονή" μπορεί να σημαίνει και 2 χρόνια που λέει ο Bilis. Ποιος ζει ποιος πεθαίνει μέχρι τότε Πάντως αυτή τους η απάντηση δείχνει ότι σκέφτονται μακροπρόθεσμα και αυτό είναι καλό για το μέλλον της σειράς. Το έχουν πάρει σοβαρά το θέμα και δείχνουν θέληση να ολοκληρώσουν την προσπάθεια. Βέβαια όλα αυτά μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Εύχομαι πάντως να τα καταφέρουν

Κι εγώ το αγόρασα, φυσικά! Δε βαριέσαι... Έκτακτη έκδοση ήταν. Δεν το 'χω διαβάσει, ακόμη στη ζελατίνα του είναι! Προχωράω με άλλα σιγά σιγά... Ανάγλυφο εξώφυλλο δε βλέπω να 'χει, βέβαια, εκτός κι αν εννοούσαν κάτι άλλο στη σελίδα της "Μικρός Ήρως"...

Δυστυχώς δεν νομίζω το Οξύ να εκδώσει σύντομα κλασσικές στορίες πριν το 2000? Αραιά και που μόνο. Και σίγουρα όχι όπως στην αρχή της ενασχόλησής τους με την Μάρβελ, το 2016-17. Τότε έβγαλαν μπόλικες κλασσικές. Όλο το 2019 κυκλοφόρησαν μόνο μια ιστορία προ 2000, το Infinity War. Κι αυτό επειδή αποτελεί συνέχεια του Infinity Gauntlet, που πούλησε πολύ καλά και επανεκδόθηκε.

Θα βγάλει άλλες 2 ιστορίες Marvel μετά από αυτήν. Η ιστορία του Χαλκ είναι γραμμένη από τον Peter David, που θεωρείται ο καλύτερος σεναριογράφος που έχει πιάσει ποτέ τον ήρωα. Έχω διαβάσει μόνο το Μέρος 1 αλλά μ'άρεσε πολύ.

Κι εγώ θα ήθελα κάτι κλασικό. Το όνειρό μου κάποια στιγμή είναι να πάρω κλασικά omnibus του Spider-Man από όλες τις παλιές εποχές. (Και γενικότερα να έχω μια συλλογή από omnibus, αλλά είναι πολλά τα λεφτά και δε με ψήνει να σκάσω 100 ευρώ για να πάρω ένα τούβλο 1000 σελίδων μονάχα με μία σειρά, προτιμώ ποικιλία.)

Το πηρα!Λιγο ακριβο ομως αλλα χαλαλι του.

Ευρέως γνωστός ως ο σχεδιαστής που έδωσε μορφή στο αριστουργηματικό κόμικς Watchmen σε σενάριο του Alan Moore, ο Βρετανός δημιουργός Dave Gibbons βρέθηκε στην Ελλάδα στο πλαίσιο του AthensCon 2019, γεγονός που στάθηκε αφορμή για μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση μαζί του. Ο συγχρονισμός δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερος, αφού η μεταφορά του σημαντικότερου έργου του βετεράνου καλλιτέχνη σε τηλεοπτική σειρά ξεκίνησε να προβάλλεται τον Οκτώβρη στο Netflix. Γεννημένος το 1949 στο Λονδίνο, ο Dave Gibbons θεωρείται σήμερα ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους δημιουργούς κόμικς. Αν και ξεκίνησε από τα βρετανικά underground περιοδικά και συνέχισε στο ιστορικό 2000AD, σύντομα άρχισε να συνεργάζεται με σπουδαίους σεναριογράφους στις μεγαλύτερες εταιρείες. Έχει συνυπογράψει ορισμένα από τα πιο δημοφιλή κόμικς των τελευταίων ετών σε σενάρια των Alan Moore, Frank Miller, Mark Waid, Mark Millar κ.α. Παρά τα 70 χρόνια του παραμένει παραγωγικότατος και, όπως τον γνώρισαν οι επισκέπτες τού The Athens Con την περασμένη εβδομάδα, ευγενέστατος και με ρηξικέλευθες απόψεις για τη γλώσσα και την τέχνη των κόμικς. Αναπόφευκτα ξεκινάμε με τους «Watchmen». Πριν από λίγες μέρες ξεκίνησε η τηλεοπτική σειρά. Έχουν υπάρξει επίσης τα τελευταία χρόνια ατελείωτα prequels, sequels, spinoffs... Τι πιστεύετε ότι σημαίνουν σήμερα οι «Watchmen» για τους αναγνώστες κόμικς και τι για εσάς; Τι διατηρείται από το εμβληματικό αυτό έργο και την αίγλη του 34 χρόνια μετά; Ο Άλαν κι εγώ φτιάξαμε το «Watchmen» πολλά χρόνια πριν ως γκράφικ νόβελ: μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος, ήταν δηλαδή αυτοτελές. Τα prequels και τα sequels κάπως το ξεχειλώνουν. Αν το «Watchmen» είναι ένα ανέκδοτο, τα prequels το εξηγούν ουσιαστικά... σκοτώνοντάς το, αφού αναλύονται κομμάτια που λάμβανες σαν δεδομένα, χωρίς να χρειάζεσαι τόσο ενδελεχή επεξήγηση, ενώ τα sequels συνθέτουν το σύμπαν των «Watchmen» με το υπόλοιπο σύμπαν της DC, κάτι το οποίο προσωπικά βρίσκω ανούσιο. Φυσικά όλες οι δουλειές ξεχειλίζουν από ταλέντο, τα βιβλία φαίνονται υπέροχα, απλά δεν βρίσκω κάποιο λόγο να ξεχειλωθεί τόσο, πέρα από τα χρήματα. Και για να είμαι ειλικρινής, δεν πιστεύω καν πως φέρνουν και τόσο πολλά χρήματα. Πάντοτε πιστεύαμε ότι θα ήταν υπέροχο να γίνει ταινία, φαντάσου πόσο συναρπαστικό μάς φαινόταν εκείνη την εποχή. Παρά τις δυσκολίες, η σημαντικότερη εκ των οποίων ήταν πως το έργο δεν ήταν «όχημα» για έναν ήρωα-σταρ, μετά την απήχηση των ταινιών του Batman άνοιξε ο δρόμος για τη μεταφορά του «Watchmen», κάτι που ανέλαβε ο Zack Snyder. Τους πρώτους τρεις μήνες αφότου προβλήθηκε το τρέιλερ της ταινίας, πουλήσαμε περισσότερα αντίτυπα απ’ ότι είχαν πουληθεί τα προηγούμενα 25 χρόνια – αν το δεις δηλαδή αποκλειστικά ως διαφήμιση για τη δουλειά μας, τότε τα πήγε περίφημα! Απόσπασμα από το «Watchmen» Η τηλεοπτική σειρά όμως είναι το κάτι άλλο! Μου αρέσει η δουλειά του Ντάνιελ Λίντελοφ όπως και να ‘χει. Η «μετάφραση» είναι πάλι διαφορετική, αφού έχουμε το μακρόσυρτο σπάσιμο σε επεισόδια, πρόκειται όμως για κάτι το οποίο, ως φαν των πλατφορμών streaming, λατρεύω να καταναλώνω. Νομίζω ότι η κρίσιμη επιλογή του Λίντελοφ να απομακρυνθεί όσο χρειαζόταν από το πρωτότυπο υλικό οδηγεί ουσιαστικά σε μια παρέκταση του αυθεντικού έργου. Αν το δικό μας «Watchmen» είναι μια πέτρα που πέφτει στο νερό, αυτό που βλέπουμε στις οθόνες μας είναι το κελάρυσμα που αυτή προκαλεί, κάτι πολύ φρέσκο και καινούργιο. Ως θεατής αγωνιώ για το νέο επεισόδιο κάθε εβδομάδα. Δεν έχω δει ακόμα το τελευταίο γιατί είμαι στην Ελλάδα και ανυπομονώ να γυρίσω σπίτι και να το δω με την ησυχία μου. Σήμερα, όποιος έχει δει μια ταινία της Marvel και ίσως ενδιαφέρθηκε για τα κόμικς, αν μπει σε ένα κομιξάδικο και πει «ενδιαφέρομαι για γκράφικ νόβελ, από πού να ξεκινήσω;», θα του πουν «ξεκίνα από το Watchmen». Γιατί είναι αυτοτελές, η αφήγηση είναι απλή και παρά την πολυπλοκότητά της, πρόκειται για ένα κόμικς ικανό να φέρει νέο κόσμο. Κι αυτό γίνεται πολλά χρόνια, μερικές φορές όμως με λάθος προσέγγιση. Ο Άλαν κι εγώ φτιάξαμε το «Watchmen» με πολλή αγάπη για αυτού του είδους τους χαρακτήρες, αλλά ένα μεγάλο κομμάτι της βιομηχανίας κόμικς σκέφτηκε «είναι ζοφερό, σκληρό και σκοτεινό, ας τα κάνουμε όλα έτσι». Με τον Άλαν οφείλουμε ένα μεγάλο συγγνώμη που καταδικάσαμε τα κόμικς της εποχής να είναι ζοφερά, σκληρά και σκοτεινά. «Watchmen», σε σενάριο του Alan Moore και «The Secret Service» από τη συνεργασία του με τον Mark Millar Έχετε εργαστεί στα underground κόμικς, στα υπερηρωικά αλλά και σε κόμικς που αναθεώρησαν τα υπερηρωικά στερεότυπα. Τι σας συγκινεί περισσότερο σήμερα και τι πριν από 40 χρόνια; Αυτό που πάντα αγαπούσα στα κόμικς ήταν το κομμάτι της αφήγησης, η ικανότητα να διηγείσαι – από παιδί, ζωγράφιζα πολύ και έφτιαχνα τους δικούς μου ήρωες, πάντοτε όμως στα πλαίσια ιστοριών. Στις διάφορες εκδηλώσεις βλέπω καλλιτέχνες που έρχονται να μου δείξουν σχέδιά τους, και τα περισσότερα είναι απλά... pin-ups. Αυτό δεν είναι κόμικς για μένα, τα κόμικς είναι η σχέση των εικόνων μεταξύ τους, η σχέση των σελίδων μεταξύ τους, ακόμα και μία ολοσέλιδη εικονογράφηση όπως ένα εξώφυλλο πρέπει να δένει αρμονικά με το σύνολο του έργου. Προσωπικά πάντοτε δίνω ιδιαίτερα σημασία στην προοπτική και στην αρμονία του σχεδίου με το logo. To Watchmen είναι, μεταξύ άλλων, μία προσπάθεια εξερεύνησης των αφηγηματικών τεχνικών των κόμικς και παράλληλα ένας φόρος τιμής, όχι μόνο στους χαρακτήρες αλλά και στα τεράστια αφηγηματικά ταλέντα του παρελθόντος. Θα έλεγα, λοιπόν, ότι το πιο ελκυστικό πράγμα για μένα στα κόμικς είναι το παιχνίδι της αφήγησης. Για παράδειγμα, στο Mr. Miracle, έναν παλιό ήρωα του Jack Kirby, στο Hawkeye για τη Marvel, στον David Aja, ήρθα αντιμέτωπος με καταπληκτικά αφηγηματικά πλαίσια. Και σήμερα ακόμα βλέπω πολλά νέα κόμικς που διατηρούν την αίγλη των κλασικών, και φυσικά μπορείς πάντα να διαβάσεις κάποια από τις πολλές συλλογές κλασικών έργων και να βρεθείς στο παρελθόν. Από τους αγαπημένους μου δημιουργούς είναι ο Alex Todd, ακριβώς για το λόγο που περιγράφω παραπάνω. Φυσικά αδυνατώ να ακολουθώ ότι κυκλοφορεί, όταν όμως το βιώνω από τη θέση του αναγνώστη, αυτές είναι οι αρετές που αναζητώ ακόμα και σήμερα. Οι Watchmen, η Martha Washington, ο Σούπερμαν με τον Άλαν Μουρ και άλλες δουλειές σας αμφισβήτησαν τις παραδόσεις του υπερηρωικού είδους. Πόσο πιστεύετε ότι συμβάλλατε στη σύγχρονη κατάσταση της αποδόμησης; Ή μήπως δεν έχει αλλάξει τίποτα και οι υπερήρωες πουλάνε ακόμα ματσίλα και ανδρισμό; Ένα από τα ενδιαφέροντα πράγματα που συμβαίνουν στα σημερινά κόμικς είναι πως υπάρχει όλο και μεγαλύτερη ποικιλία. Φυσικά υπάρχουν βρετανικά κόμικς, όπως υπάρχουν και ελληνικά, ευρωπαϊκά και αμερικανικά. Όταν βρεθείς σε ένα αμερικανικό συνέδριο κόμικς, θα περιτριγυρίζεσαι από πολλά αμερικανικά, αλλά πάντοτε θα υπάρχουν και πολλά ευρωπαϊκά κόμικς. Αισθάνομαι πως οι διαφορετικές βιομηχανίες κόμικς έχουν τρόπον τινά συμπτυχθεί. Την εποχή που μεγάλωνα διαβάζοντας αμερικανικά κόμικς είχαν τραβήξει το ενδιαφέρον μου τα λεγόμενα indie κόμικς, τα οποία όμως χρησιμοποιούσαν πολύ συχνά Ευρωπαίους καλλιτέχνες: Ιταλούς, Ισπανούς, αλλά και Λατινοαμερικανούς. Πάντοτε απολάμβανα αυτήν την ποικιλομορφία. Παράλληλα αυξάνεται και το πλήθος των αναγνωστών αλλά και τα διαφορετικά χαρακτηριστικά τους. Στο παρελθόν ήταν ένα σχεδόν ανδροκρατούμενο χόμπι, οπότε δεν υπήρχε μεγάλη ευχέρεια να δεις διαφορετικές όψεις του ίδιου χαρακτήρα. Πιστεύω πως σε αυτό το επίπεδο το «Watchmen» συνέβαλε με την έννοια πως ασχοληθήκαμε με τους χαρακτήρες, χτίσαμε τα προφίλ τους σαν να ήταν πραγματικοί άνθρωποι. Το ίδιο και με τη Martha Washington. Δεν είναι υπερήρωας – παραμένει ήρωας, αλλά έφερε από νωρίς στο προσκήνιο το ζήτημα της αναγκαιότητας να μην είναι όλοι οι ήρωες αρρενωποί λευκοί άντρες, έδειξε πως υπάρχουν εναλλακτικές. Είναι μία από τους αγαπημένους μου χαρακτήρες. Κατά κάποιον τρόπο η ιστορία της έχει στοιχεία σάτιρας, όχι με τη φιλοσοφική έννοια, αλλά σε επίπεδο... πολιτικού ανέκδοτου. Μου αρέσει όταν οι γραμμές δεν είναι τόσο κρυστάλλινες και κατά κάποιον τρόπο θολώνουν και αλληλοκαλύπτονται. «Martha Washington - Give me Liberty» σε σενάριο του Frank Miller και «Superman» από ακόμη μια συνεργασία του με τον Alan Moore Έχετε συνεργαστεί με τεράστια ονόματα όπως ο Άλαν Μουρ και ο Φρανκ Μίλερ. Ήταν εύκολο; Πόσο ακολουθήσατε τα θέλω τους και τα τεράστια εγώ τους; Και πόσο... Dave Gibbons βάλατε σε αυτές τις δουλειές; Πρέπει να πω ότι κι εγώ έχω ένα αρκετά μεγάλο «εγώ». Πιστεύω πως στα κόμικς, οι καλύτερες επαγγελματικές συνεργασίες είναι όταν καλείσαι να σχεδιάσεις ένα έργο που είναι ακριβώς αυτό που θα ήθελες να διαβάσεις ο ίδιος, ένα ιδανικό κόμικ. Και όταν δουλεύεις με φίλους – γιατί και ο Άλαν και ο Φρανκ είναι φίλοι – τότε με οτιδήποτε και να καταπιαστείτε, γίνεται διασκεδαστικό. Στις περιπτώσεις των Watchmen και της Martha Washington ήμασταν εντελώς μόνοι, δεν υπήρχε ο εκδότης πάνω από τα κεφάλια μας να μας υπαγορεύει τι να κάνουμε. Πιστεύω πως ο Άλαν και ο Φρανκ είναι οι δύο ιδιοφυΐες των σύγχρονων κόμικς. Αλλά ο τρόπος που δουλεύουν είναι εξαιρετικά διαφορετικός. Ο Άλαν γράφει πολύ λεπτομερή σενάρια, και τα γράφει μετά από μακρόχρονες συζητήσεις. Όπως θα διαπίστωσες και από αυτήν τη συνέντευξη, κι εγώ βρίσκω μεγάλη απόλαυση στις συζητήσεις, οπότε καταλήγαμε να μιλάμε για ώρες και στο πέρας των συζητήσεων, έγραφε ένα λεπτομερέστατο σενάριο. Ωστόσο πάντοτε ήταν ανοιχτός σε αλλαγές, ποτέ δεν είπε «κάνε αυτό, κάνε το άλλο» αλλά «μπορείς να κάνεις αυτό, μπορείς να κάνεις το άλλο, αν σου έρθει κάτι καλύτερο πες μου να το αλλάξουμε». Με τον Φρανκ, από την άλλη, συναντιόμαστε και εκείνος πετάει διάσπαρτες ιδέες, τις οποίες εγώ οπτικοποιώ με βιαστικά σκίτσα. Αργότερα γράφει το σενάριο – πολύ λιγότερο λεπτομερές απ’ ό,τι του Άλαν – το οποίο διαμορφώνεται στην πορεία. Αισθάνομαι μεγάλη χαρά και ευγνωμωσύνη που έχω συνεργαστεί με αυτούς τους δύο δημιουργούς. Από τα πρώτα χρόνια σας στα κόμικς και από το 2000AD περάσατε στα mainstream αμερικάνικα διατηρώντας όμως πάντα μια εναλλακτική αύρα. Πόσο εύκολο είναι να ελίσσεστε ανάμεσα στα είδη; Τα underground κόμικς ήταν ένα σημείο καμπής. Ήταν τότε που κατάλαβα ότι μπορώ να κάνω πράγματα με τα κόμικς που δε χρειάζονται να απευθύνονται στα παιδιά. Κι αυτό γιατί επικρατεί παραδοσιακά η αντίληψη πως τα κόμικς απευθύνονται σε παιδιά, ενώ τα underground κόμικς είχαν σαφώς μεγαλύτερο κοινό και θέματα τα οποία δε συνηθίζονταν, γι’ αυτό και προσέφεραν τόσο πολύ ενθουσιασμό. Το πιο κοντινό πράγμα που είχα δει ήταν το περιοδικό MAD, το οποίο λάτρευα ως παιδί. Μου άρεσε το στοιχείο της υπονόμευσης, που δε δέχονταν τα πράγματα ως είχαν, η διαρκής αποδόμηση. Το MAD και ο εμπνευστής του, Harvey Kurtzman, αποτέλεσαν μία από τις μεγαλύτερες επιρροές μου. Ήταν μία ιδανική γέφυρα μεταξύ των παιδικών και των ενήλικων κόμικς. Από την άλλη, πάντοτε μου άρεσε να αλλάζω το στυλ μου, έχω περίπου 7 διαφορετικά, ένα πολύ καθαρό και αυστηρό, ένα λίγο πιο τσαπατσούλικο, ένα καρτουνίστικο και αστείο... Προφανώς, ο τρόπος με τον οποίο σχεδιάζω εξαρτάται από το θέμα που πραγματεύεται η ιστορία. Τα underground κόμικς ήταν το σημείο όπου κατάλαβα ότι κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει, αλλά και η περίοδος που έμαθα να κάνω σοβαρή δουλειά. Οι απαιτήσεις ήταν υψηλότατες και η αίσθηση όταν έβλεπες το τελικό αποτέλεσμα, τη δουλειά σου, τυπωμένη, ήταν μοναδική. Γίνατε διάσημος επί θατσερισμού και ριγκανισμού και φαντάζομαι ότι εκείνες οι σκληρές εποχές έπαιξαν ρόλο και στις δικές σας επιλογές. Σήμερα, επί Τραμπ και επικείμενου Brexit, πόσο επηρεάζει η πολιτική τα έργα σας; Γινόμαστε αναπόφευκτα πολιτικοί από τη στιγμή που ζούμε στον κόσμο και επηρεαζόμαστε από τον ρου του. Όλοι οι άνθρωποι έχουν την τάση να έχουν μια άποψη. Θεωρώ όμως πως η προπαγάνδα παραείναι βαρετή, αφού είναι σαν να κοιτάς μόνιμα σε μια κατεύθυνση και να χάνεις οτιδήποτε υπάρχει γύρω σου. Νομίζω ότι με το «Watchmen» εξερευνήσαμε σε έναν βαθμό τον αυταρχισμό και γενικότερα τη δεξιά αντίληψη της πολιτικής, κάτι που έκανε πολύ πιο έντονα ο Άλαν στο «V For Vendetta», όπου μιλούσαμε για ένα απολυταρχικό, φασιστικό πλαίσιο. Αυτό που θεωρώ εκπληκτικό είναι πως έργα που έχουν γραφτεί 30 ή και 40 χρόνια πριν μπορούν να εκφράσουν απόλυτα καταστάσεις που βιώνουμε και σήμερα: άλλος ένας τρελός πρόεδρος, ένας πρόεδρος της σόου μπιζ. Αυτό ακριβώς ήταν και ο Ρίγκαν. Επί Τραμπ είχα περάσει μια περίοδο που περίμενα μανιωδώς την πτώση του. Κάθε φορά που έκανε κάποια απαράδεκτη χοντράδα σκεφτόμουν «αποκλείεται να τη γλιτώσει με αυτό», αλλά κάθε φορά τα κατάφερνε! Όσο περήφανος Βρετανός κι αν αισθάνομαι, παραμένω βαθιά Ευρωπαίος και διαφωνώ κάθετα με το Brexit. Από τη μια όμως αισθάνομαι πως πλέον είναι όλα χαμένα, και από την άλλη παραμένω αθεράπευτα αισιόδοξος. Απόσπασμα από το «Martha Washington Dies» σε σενάριο του Frank Miller Πριν λίγα χρόνια είχατε συμμετάσχει ενεργά στην έκθεση Image Duplicator με έναν απόλυτα καταγγελτικό λόγο ενάντια στις πρακτικές καλλιτεχνών όπως ο Ρόι Λίχτενσταϊν αναφορικά με τα κόμικς. Σήμερα που τα κόμικς έχουν διαχυθεί τόσο πολύ σε κινηματογράφο, τηλεόραση και ποπ κουλτούρα, υπάρχουν ανάλογοι κίνδυνοι απώλειας της αυθεντικότητάς τους; Δεν το πιστεύω. Δε μου αρέσει αυτό που κάνουν άνθρωποι σαν τον Ρόι Λίχτενσταϊν, στα μάτια μου φαίνεται σαν κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας κατά κάποιον τρόπο, πρακτικές που ουσιαστικά περιφρονούν μία ιδιαίτερη αξιόλογη μορφή τέχνης. Κατά κάποιον τρόπο καταλαβαίνω τι προσπαθεί να κάνει, αλλά δεν το κάνει καθόλου καλά, εκεί είναι που εντοπίζω μία έλλειψη τεχνογνωσίας και κυρίως αυθεντικότητας. Κατά τ’ άλλα, η διάχυση των κόμικς σε διάφορα μέσα προσωπικά είναι μια θετική τροπή των πραγμάτων, αφού φέρνει διαρκώς νέο αίμα στον κόσμο μας. Κάποιοι μπορεί να περάσουν και να μην ακουμπήσουν, αλλά αξίζει ακόμα και για αυτούς τους λίγους που εν τέλει θα μυηθούν σε αυτήν την όμορφη τέχνη. Επιπλέον, πολλές από αυτές τις ταινίες έχουν γράψει ιστορία στο Hollywood, όπως για παράδειγμα οι ταινίες της Marvel, οι οποίες μάλιστα παραμένουν όσο το δυνατόν πιο πιστές στο πρωτότυπο υλικό. Και παρά τις αλλαγές που φέρνει ο καιρός, όπως για παράδειγμα τη μαζική ψηφιοποίηση των κόμικς – κι εγώ διαβάζω τα περισσότερα ψηφιακά πλέον – το έντυπο δε θα σταματήσει να είναι ελκυστικό στον μέσο αναγνώστη. Εν ολίγοις, θεωρώ πως η χρήση των κόμικς από διαφορετικά μέσα μόνο θεραπευτικές ιδιότητες μπορεί να έχει για την 9η Τέχνη. Πώς σας φάνηκε το φεστιβάλ κόμικς στην Ελλάδα; Πόσο νόημα έχουν αυτές οι εκδηλώσεις για τη δουλειά σας και για την τέχνη των κόμικς; Όταν ήμουν 10 χρονών, ζούσα σε έναν κόσμο όπου τα κόμικς ήταν μια μοναχική ασχολία, αφού ελάχιστοι από τους φίλους μου διάβαζαν, πόσο μάλλον φανατικά. Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να βρεθώ σε φεστιβάλ κόμικς, όπως το San Diego, και να δω με τα μάτια μου πως υπάρχουν τόσοι πολλοί που μοιράζονται το ίδιο πάθος με μένα, απλώς στην καθημερινή ζωή είναι διασκορπισμένοι. Αυτές οι εκδηλώσεις, οι οποίες διαρκώς αυξάνονται και πληθαίνουν και γίνονται πλέον σε διάφορα μέρη σε όλον τον κόσμο, είναι μια καλή ευκαιρία λοιπόν να συναντηθούν όλοι αυτοί: παθιασμένοι πιτσιρικάδες, φανατικοί συλλέκτες, γηραιότεροι άνθρωποι που κάποτε διάβαζαν κόμικς και νοσταλγούν. Στη γειτονιά σου μπορεί να είσαι ο μοναδικός κομιξάκιας, εκεί όμως είσαι μια σταγόνα στο νερό. Κάθε χρόνο δέχομαι μερικές χιλιάδες προσκλήσεις για αντίστοιχες εκδηλώσεις, καταλήγω όμως να πηγαίνω σε 3 ή 4. Ο λόγος που βρίσκομαι στην Αθήνα είναι επειδή ρώτησα μερικούς από τους φίλους μου που έχουν φιλοξενηθεί εδώ τα προηγούμενα χρόνια και με διαβεβαίωσαν πως η διοργάνωση, η ομάδα, ο χώρος, η φιλοξενία θα είναι εξαιρετικά – το οποίο και διαπίστωσα ιδίοις όμμασι. Το ξενοδοχείο ήταν εξαιρετικό, το φαγητό προσεγμένο, οι διοργανωτές ευγενείς και γνώστες του αντικειμένου. Πάνω απ’ όλα όμως το κοινό ήταν τόσο θερμό, τόσο ενθουσιώδες... Επίσης τυχαίνει συχνά να συναντάς φίλους σου. Όταν πηγαίνεις σε τέτοιες εκδηλώσεις, είναι σαν να ταξιδεύεις με ένα υπερωκεάνιο το οποίο βυθίζεται και ξαφνικά καλείσαι να πηδήξεις σε μια σωσίβια λέμβο, όπου δεν ξέρεις με ποιους θα είσαι. Και αυτό θα κάνει τη διαφορά. Μερικές φορές δεν θέλεις να βγεις από εκεί, ακόμα κι αν φτάσεις στον προορισμό σου και άλλες θα ήθελες να βγεις από τη λέμβο και να συνεχίσεις κολυμπώντας. Η εμπειρία μου εδώ ήταν μία από τις καλύτερες και θέλω να ευχαριστήσω άπαντες για την αντιμετώπιση που μου επιφύλαξαν. Και το σχετικό link...

Τις παλιατζούρες εννοείς; Εγώ θέλω να δω μοντέρνα πράγματα,cool,hip,trendy και edgy πράγματα: Θέλω να δω: το Ask me about my feminist agenda της Mockingbird,την Riri William's με μηδέν αισιοδοξία και ωμά λέγοντας πως είναι ο Iron Man και άλλα τέτοια ωραία πρόσφατα κόμικ που πολλοί αγάπησαν (ΟΧΙ) Ποιος νοιάστηκε για τις πρωτότυπες/original ιστορίες των πρωτότυπων χαρακτήρων που αγάπησαν,πολλοί μικροί και μεγάλοι για δεκαετίες ολόκληρες; Απαιτώ στη συλλογή να μπει η ιστορία The Fortnite Chronicle: The Reign of Noobmaster69,είναι cool,hip,edgy,trendy και quirky ειδανική για τους μικρούς μας φίλους. Όλο παλιατζούρες θέλεις,πάρτο χαμπάρι the future is now old man,yo! (Όλο αυτό είναι ένα τεράστιο shitpost,δηλαδή πλάκα και σαρκασμός.Μην το πάρετε στα σοβαρά.) Αυτό..

Nαι, έτσι κατάλαβα απ΄την απάντηση. Θα βγάλουν σύγχρονο Spider-Man το '20. Βέβαια αυτό δεν λέει και πολλά. Υπάρχουν άπειρα Spider-Man. Λίγα όμως είναι τα καλά. Μακάρι να βγάλουν τον Morales, μιας και δεν το κόβω να βγαίνει στη συλλογή της Hachette

Τουλάχιστον όπως αφήνει να εννοηθεί μάλλον θα δούμε κάποιο Spider-man μέσα στο νέο έτος. Μακάρι να εκδίδουν έστω αραιά και που και κάποιες κλασσικές ιστορίες.

Το επόμενο είναι Wolverine όπως έχουμε μάθει. Συγκεκριμένα το Wolverine: Evolution. Για περισσότερα ανατρέξε εδώ για να μην βγαίνουμε εκτός θέματος: https://www.greekcomics.gr/forums/index.php?/topic/40592-νέες-κυκλοφορίες-από-τις-εκδόσεις-οξύ-2019/&do=findComment&comment=583922

Ευχαριστώ πολύ φίλε @Tsaklas για την πληροφορία! Θα το σκεφτώ σοβαρά για την αγορά των συγκεκριμένων τευχών, καθώς κατά πάσα πιθανότητα και οι τρεις ιστορίες θα είναι διαιρεμένοι σε τρία μέρη (σε αντίθεση με τα προηγούμενα της Μάρβελ που ήταν σε 2). Μιλάμε δηλαδή για 12,75 ευρώ η μία ιστορία η οποία (κατά την άποψή μου) σε σχέση με αυτές που βγάζει η Χασέτ δεν είναι προτιμότερη (η Χασέτ με 10 ευρώ έχει κλασσικές ιστορίες, σκληρό εξώφυλλο (και σχέδιο στην ράχη) καθώς και αναφορές στους σεναριογράφους και τους σχεδιαστές). Ωστόσο, θα είμαι σε επιφυλακή μήπως στις επόμενες ιστορίες του Έθνους είναι κόμιξ του Γούλβεριν ή των Χ-ΜΕΝ, μολονότι αν συμβεί αυτό θα "αναγκαστώ" (ως μεγάλος φαν των Χ-ΜΕΝ) να τα συλλέξω.

Παιδιά επειδή είμαι σχετικά "αρχάριος" στην συλλογή κόμιξ (είχα πάρει τους προηγούμενους μήνες όλα τα τεύχη του Έθνους (μόνο αυτά της Μάρβελ) εκτός από το τεύχος της Κάπτεν Μάρβελ) και επειδή αυτό το διάστημα έχω πάρει πάρα πολύ ζεστά το θέμα με την συλλογή της Χασέτ (δεν έχω άλλα κόμιξ πέρα από το Όπλο Χ, τον Εμφύλιο Πόλεμο και το Αυτόχειρες Βασιλιάδες), γνωρίζετε αν το Έθνος θα συνεχίσει και με άλλες ιστορίες της Μάρβελ; Επίσης ποιά είναι η άποψή σας για την ιστορία του Χαλκ, αξίζει; Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

Διάβασα το τεύχος 7. Στην αρχή δεν με ενδιέφερε τόσο λόγο έλλειψης ενδιαφέροντος για το Θορ σαν χαρακτήρα γενικά αλλά είχα μια ελπίδα βλέποντας τον συγγραφέα.Και παιδιά αποδείχτηκα λάθος,όσοι δεν το έχετε πάρει λόγο έλλειψης ενδιαφέροντος θα σας πρότεινα να του δώσετε μια δεύτερη ευκαιρία.Η ιστορία απλά γ@@μάει κ!@@λους και δέρνει άσχημα. Τόσο πολύ που πριν ξεκινήσετε να διαβάζετε τις μάχες,παίξτε αυτό και μετά συνεχίστε: Και μετά,ελάτε να με ευχαριστήσετε χαχαχα (τώρα που το ξανασκέφτομαι,αν σε κανά τεύχος έχει καμιά μεγάλη ή τελική τύπου μάχη θα το βάλω τότε) J. Michael Straczynski,με κέρδισες.Αν δω ξανά ιστορία που στην οποία έχεις γράψει σενάριο στη συλλογή,θα ενθουσιαστώ και πορωθώ.

Είναι η πρώτη φορά εδώ και 50 χρόνια που οι θαυμάστριες του Μπλεκ μπορούν να χαιδέψουν τα μπράτσα του!

Kαλή επιτυχία στο νέο περιοδικό. Το διάβασα χθες. Δεν θα κάνω καμία κριτική για το περιεχόμενο και το σχέδιο, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Ωστόσο, δυο πράγματα για το editing, είναι άσχημο να βλέπεις χαζά ορθογραφικά λάθη σε ένα περιοδικό, ιδίως στην αρχική ιστορία, στον “Κέιν” που έδωσε και το εξώφυλλο του πρώτου τεύχους. Όσο για το editorial, δυστυχώς μου θυμίζει λίγο δηλώσεις του ΚΚΕ. Σαν να βγήκε από το χρονοντούλαπο της ιστορίας…

H Phase Productions επεκτείνει τη δραστηριότητά της παρουσιάζοντάς μας μια νέα ελληνική σειρά ανθολογίας, με τριμηνιαία κυκλοφορία. Το EPIFANY, έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο πρόσφατο AthensCon και κυκλοφόρησε από τις 6/12/2019 στα περίπτερα (αρχικά της Αθήνας). Μεγάλο σχήμα μεγέθους Α4, έγχρωμο, περιέχει 7 διαφορετικές ιστορίες όπως και άρθρα σχετικά με τα κόμικς. Στην πολύ ανταγωνιστική τιμή των 5 (και όχι 4,99 ) ευρώ. Στο πρώτο τεύχος συνεργάζονται οι Κώστας Παντούλας, Βασίλης Λώλος, Σπύρος Ανδριανός, Βασίλης Χειλάς, Jimmy Captain, Κων/νος Αθανασόπουλος, Διονύσης Τζαβάρας, Γιώργος Κωνσταντόπουλος, Rithinor, Zamas, Τάσος Σαμπάρ, Βασίλης Γέρκου, Γιάννης Δαλκίδης και Βασίλης Ζήκος. Οι ιστορίες είναι όλες σε συνέχειες. Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τους albertus magnus, Loss, nikolas12 & ramirez.

Αυτή η σειρά μπορεί να μην είναι πολύ γνωστή στη χώρα μας παρ'όλα αυτά πρέπει να αφιερώσετε λίγο χρόνο σε αυτήν. Εγώ την ανακάλυψα τον Ιούνιο και δεν χάνω ούτε ένα επεισόδιο. Είναι διαθέσιμη στους συνδρομητές της cosmote tv και είναι φυσικά δωρεάν. Χθές μάλιστα έγινε διαθέσιμο το 10ο επεισόδιο του 2ου κύκλου. Πρόκειται για μια αστυνομική σειρά με θέμα έναν μοναδικό νεοσύλλεκτο αστυνομικό του L.A.P.D ( LOS ANGELES POLICE DEPARTMENT) ηλικίας 40 ετών!!! [imdb=tt7587890]

Προτάσεις από τον κατάλογο του μήνα Δεκέμβριος 2019 100 PERCENT SC (IMAGE COMICS) $24.99 ABSOLUTE GOTHAM BY GASLIGHT HC (DC COMICS) $49.99 BATMAN: CREATURE OF THE NIGHT HC (DC COMICS) $29.99 DITKO IS STRANGE KING-SIZE HC (MARVEL COMICS) $100.00 DOWNFALL VOL. 01: INIO ASANO GN (VIZ MEDIA LLC) $14.99 GOLDEN AGE BOOK 01 GN HC (FIRST SECOND (:01)) $29.99 LADY KILLER LIBRARY EDITION VOL. 01 (DARK HORSE COMICS) $39.99 MAN WITHOUT TALENT GN (NEW YORK REVIEW COMICS) $22.95 MOEBIUS LIBRARY: DOCTOR MOEBIUS & MISTER GIR SC (DARK HORSE COMICS) $29.99 ONCE & FUTURE VOL. 01 SC (BOOM! STUDIOS) $16.99 UMMA'S TABLE GN (DRAWN & QUARTERLY) $29.95

Ναι, μου αρέσει και περνάω ευχάριστα μαζί της

Παιδιά μόνο εγώ ενθουσιάστηκα; Δεν το περίμενα πραγματικά με τίποτα. Η λίστα μου θέλει σκέψη εξαρχής τώρα. Λέτε να πάμε σε 2η 60αδα με Classics; δεν ξέρω, φοβερά νέα. Θα κοιτάξω αναλυτικά μόλις πάω σπίτι τι ιστορίες παίζουν από Stan Lee αλλά και άλλες εκείνης της εποχής.

Δεν είχαμε ελπίδες να δούμε ιστορία 60s έτσι κι αλλιώς Όσον αφορά τον Morales δεν θεωρώ πολύ πιθανό να τον δούμε στη συλλογή. Λίγο πολύ ακολουθούμε το μοντέλο του εξωτερικού. Στην Αγγλία βγήκε ως 114ος τόμος. Θεωρώ ότι στην 60άδα θα δούμε 5-6 Spider-Man όλα κι όλα. To ένα το είδαμε (Coming Home), το άλλο θα το δούμε σύντομα(Birth of Venom). 3ο κατά 99% θα είναι το Power and Responsibility. 4ο μάλλον το Blue και 5ο το Revelations & Until the Stars Turn Cold. Μόνο αν βγει και 6ο ίσως είναι αυτό με τον Μοrales, αλλά παίζει πολύ και το The Death of Spider-Man.

Είχα ξεχάσει το πόσο κακή ήταν και είπα να την ξαναδώ. Διότι έχει τον Chris Evans και κάποιες κουλ σκηνές. Είναι όμως τόσο κακό... Παρόλο που βασίζεται σε διασκεδαστικότατο κόμικ. Εξεπλάγην (πλέον) το τι ονόματα έχει (που τότε δεν ήταν τόσο γνωστοί και δεν το θυμόμουν). Jeffrey Dean Morgan που έγινε διάσημος στο Walking Dead. Chris Evans, καραδιάσημος ως Captain America αν και έχει παίξει και σε σωρεία άλλων είτε γνωστών, είτε καλών ταινιών (είτε και γνωστών και καλών ). Idris Elba. Λατρεμένος από το Wire, πασίγνωστος από τα Luther. Zoe Saldana, η Gammora από το MCU. Σε μικρότερο ρόλο ο Holt McCallany, γνωστός πλέον ως Bill Tench στη σειρά Mindhunter. Ο casting director λοιπόν είχε μάτι Σκηνοθέτης και σεναριογράφος όμως............. Απ'ότι βλέπω ο ένας σεναριογράφος, Peter Berg έχει αυτά στο παλμάρε του χμ. κάπου το πήγαινε τότε, τον πήρε ο διάολος μετά Ο άλλος James Vanderbilt κι αυτός κάπου κάτι πήγε να κάνει, αλλά... (είμαι απ'αυτούς που δεν περάσαν καλά με το Zodiac) Ο σκηνοθέτης, Syvain White, απλά δεν υπάρχει Κυριολεκτικά Από την άλλη, στο casting είναι η Mary Vernieu. 384 τίτλοι στα credits της στο imdb και είναι στο casting σε πάρα πολλές ταινίες (ως βοηθός στις παλιότερες προφανώς )

Σκίτσο του Χρήστου Ζωίδη στο αθλητικό site sdna.gr στις 9/12/19.

Μήπως γνωρίζει κάποιος από εσάς τί παίζει με το λεγόμενο πρόγραμμα Όπλο Χ; Μια γενική εικόνα που έχω σχηματίσει είναι: Ο Γούλβεριν την δεκαετία το '70 συμμετείχε στο Όπλο Χ που του έδωσε το αδαμάντιο. Ο Ντέντπουλ πήρε μέρος και αυτός στο Όπλο Χ για να θεραπευτεί από την αρρώστια του. Ο Κάπτεν Αμέρικα το 1940 συμμετείχε στο Όπλο Χ το οποίο του έδωσε σωματική διάπλαση και δύναμη. Αυτό που θέλω να ρωτήσω είναι πώς ενώ προκύπτουν διαφορετικά αποτελέσματα στον καθένα (πέρα από την αυξημένη ίαση), γιατί η ονομασία του προγράμματος παραμένει η ίδια και για τους τρεις; Δεν υπάρχει σύγχυση στους αναγνώστες; Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

Εχοντας διαβασει το μισό τόμο μπορω να πω , ότι είναι αντάξιο των προσδοκιών μου! Εχω μια αδυναμία στο ζοντ , λόγω της αγαπημενης ταινίας superman 2, γεγονός που ίσως δε με κάνει και τόσο αντικειμενικό. Σίγουρα ένας λόγος να κρίνουμε κάτι , είναι και η τιμή που το αγοράζουμε. Εγώ το βρήκα σε καλή τιμή, οπότε κρίνω καθαρά και μόνο το περιεχόμενο του τόμου.Το σχέδιο προφανώς και είναι παλαιο, αλλά δεν είναι κακοτυπωμενο κόμιξ, όπως ήταν τα κόμιξ στην ελλάδα 30+χρόνια πριν.Αν είστε φαν του ζοντ και του σούπερμαν , να το πάρετε οπωσδήποτε. Το διαβασα όλο! Η ανθολογία ιστοριών είναι σωστά επιλεγμένη κι οι ιστορίες όλες μου άρεσαν.Ενας τομος που αξίζει να είναι στη βιβλιοθήκη σας.

Την πρώτη ταινία την είδα στον κινηματογράφο Studio στο Ηράκλειο, μάλιστα έδιναν και δώρο αφίσα του Βανίλα Άης. Την δεύτερη την είδα στον κινηματογράφο Κρόνος πάλι στο Ηράκλειο, πριν την ανακαίνισή του το 1991 (ξέρει ο συμπατριώτης Mandrake). Η τρίτη ταινία δεν βγήκε στους κινηματογράφους και την είδα στον παππού της Νόβα το Φιλμνέτ.

Ναι!! Μεγάλο μέρος της θεματικής του Epifany, έχει σαν πυξίδα το περιοδικό "Αγόρι". Ευχαριστώ.

Μιας κι ο Βασιλέας μας είναι απών, ας ανεβάσω εγώ το 2o τεύχος. Το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο του τεύχους βρίσκεται κοντά μας, λοιπόν. Ανέβηκε στη βάση

Το "Μπλεκ: Ο Μπλεκ στο Λονδίνο" έχει κυκλοφορήσει εδώ και μερικές μέρες στα περίπτερα!

Αφου το διαβασα ας πω μια κριτικη οτι σαν συνολο μου αρεσε μετρια. Πολυ καλος ο Στρατιωτης Κειν, τα αλλα μου αρεσαν λιγοτερο αλλα αφου ηταν η πρωτη επαφη μαζι τους (σε αντιθεση με τον Κειν) αναμενω και την συνεχεια των ιστοριων να δω πως θα εξελιχθουν. Ενδιαφεροντα βρηκα τα αρθρακια και το διηγημα (σε συνεχειες μαλλον). Θα γραψω λιγο αναλυτικα τι εχει μεσα για οποιον τυχον ενδιαφερεται. - Στρατιωτης Κειν (σεναριο/εικονογραφηση Κωστας Παντουλας) - He-Punk and the bastards of the universe (Βασιλης Λωλος) - Growwwl (σεναριο Βασιλης Χειλας, σχεδιο Jimmy Captain, χρωμα Κωνσταντινος Αθανασοπουλος, σχεδιο εξωφυλλου Γιωργος Κωνσταντοπουλος) - Talos (σεναριο Γιωργος Κωνσταντοπουλος και Κωστας Παντουλας, σχεδιο Γιωργος Κωνσταντοπουλος, χρωμα Rithinor, βοηθεια στους διαλογους Zamas) - Blood Cracker (σεναριο/σχεδιο/χρωμα Βασιλης Γερκου, κειμενα Βασιλης Χειλας) - Oldman Time (Γιαννης Δαλκιδης) - Οι Ψιθυροι του Αδη (Βασιλης Ζηκος) Αρθρα - The True Masters, μονοσελιδο αρθρο για τον πατραρχη των manga Osamu Tezuka (Σπυρος Ανδριανος) - The Comics' Chest, μονοσελιδο αρθρο για το κομικ "Πεντε για το Απειρο" (5 por infinito) του Esteban Maroto (Διονυσης Τζαβαρας) - Διηγημα "Χουμους" του Τασου Σαμπαρ με εικονογραφηση Κωστα Παντουλα - Συνεντευξη στο τελος της Κατερινας Σουβατζογλου

Έφυγε από τη ζωή η Purita Campos, σκιτσογράφος-δημιουργός της Πάττυ και πολλών άλλων ακόμη. Αφιερώματα εδώ κι εδώ...

Ξεκάθαρα κατώτερο των προσδοκιών που μου είχε δημιουργήσει το θέμα που πραγματεύεται και οι διθυραμβικές κριτικές που το ακολουθούν. Από την άλλη σίγουρα δίνει (μασημένη) τροφή για σκέψη και είναι εμφανής η ενδελεχής έρευνα που έκανε ο Soloúp για να ολοκληρώσει αυτό του το πόνημα. Απευθύνεται νομίζω κατά κύριο λόγο είτε σε ανθρώπους που έχουν δεσμούς με τη Μικρά Ασία/Ανατολία και θέλουν να ξαναθυμηθούν είτε σε ανθρώπους που δεν γνωρίζουν καθόλου τα ιστορικά γεγόνοτα ή/και δεν τους αρέσει να διαβάζουν - γιατί αν διαβάζουν θα τους πρότεινα να απευθυνθούν και στα έργα στα οποία βασίζεται ή ενέπνευσαν το κόμικ (Δυο φορές ξένος, Αιολική γη, Το νούμερο 31328 κοκ).