Αίθουσα Νικητών

Τι να πει κανείς. Πραγματικά, κάθε χρονιά είναι και καλύτερη...! Το convention έχει βρει το ρυθμό του και πολλά πράγματα πλέον βγαίνουν χωρίς άγχος και πίεση, θες λόγω εμπειρίας, θες λόγω δημιουργίας αυτοματισμών, θες λόγω τύχης...; Πάντως ειλικρινά φέτος -άσχετα από την όποια κούραση- αισθανόμουν, στο πλαίσιο της διοργάνωσης, σημαντικά μικρότερα επίπεδα άγχους και αμηχανίας. Η φετινή καλεσμένη μας από την Disney ήταν η Roberta Migheli. Μία εξαιρετική γυναίκα, η οποία δέχτηκε τα περισσότερα θετικά σχόλια, τόσο από τους επισκέπτες (οι οποίοι αν τη βλέπανε κουρασμένη της ζητούσαν "τον πιο εύκολο χαρακτήρα που μπορεί να σχεδιάσει" και διαρκώς επισήμαιναν "πόσο καλή είναι που σχεδιάζει δωρεάν για τόσες ώρες ασταμάτητα"), όσο και από τους υπόλοιπους καλλιτέχνες. Ο Mark Waid ήρθε στο τραπέζι της το Σάββατο και τη συνεχάρη για τη δουλειά της, το ταλέντο της και την εργατικότητά της, οι υπόλοιποι συνάδελφοί της δημιούργησαν ένα πηγαδάκι στο ξενοδοχείο και περνούσαν τη δουλειά (πρωτότυπα σκίτσα, προσχέδια ιστοριών, τελειωμένα εξώφυλλα με μελάνι) της από χέρι σε χέρι, συγχαίροντάς τη για την τεχνική της, ενώ μάλιστα της έγιναν προτάσεις για αγορά original art, κάτι που δεν έχει ξανακάνει μέχρι τώρα. Πραγματικά χαίρομαι πολύ, γιατί σταδιακά το AthensCon καθίσταται με εμφατικό τρόπο μέρος συνάντησης, ζύμωσης και δημιουργίας ευκαιριών όχι μόνο για τους Έλληνες σχεδιαστές ή εκδότες, αλλά και για τους διεθνείς καλεσμένους. Στα λοιπά, ήταν πολύ ευχάριστη η συναναστροφή με το "ιταλικό γκρουπ". Εκτός από την Roberta, φέτος είχαμε τη Maria Laura Sanapo και τον Marco Santucci, ζευγάρι καλλιτεχνών, οι οποίοι ταίριαξαν και οι τρεις μεταξύ τους και κάνανε καλή παρέα όσο ήταν εδώ (μόνιμο άγχος δεδομένου ότι, λόγω γλώσσας, ο Ιταλός καλλιτέχνης μπορεί να είναι λίγο "εκτός" στο hanging-out μεταξύ των καλεσμένων). Πολύ συμπαθείς ήταν ο Tom Lyle και ο Howard Mackie, με τους οποίους όμως δεν ανταλλάξαμε πολλές κουβέντες, ο Clive Russel ήταν ένας απίστευτα γλυκός και ευγενικός άνθρωπος και ο James O' Barr, αν και ψαρωτικός αρχικά, είχε απίστευτο χαβαλέ. Αποκάλυψη αποτέλεσε ο guest της Jemma Press, ο Φιλανδός JP Ahonen! Ο τύπος ήταν εξαιρετικά συμπαθής και είχε πολύ ενδιαφέρον και χαβαλέ, ενώ το κόμικ του Belzebubs είναι από τα πιο διασκεδαστικά πράγματα που διάβασα τελευταία. Κάναμε μία συνέντευξη στο τέλος του διημέρου, την οποία μπορείτε να βρείτε από χθες στο καρέ-καρέ της Εφημερίδας των Συντακτών αυτού του Σαββατοκύριακου. (δυστυχώς εκ παραδρομής δε δημοσιεύτηκε το όνομά μου - από βδομάδα θα υπάρξει διόρθωση ) Κατά τ' άλλα, φέτος ήταν και τα 90 χρόνια Μίκυ Μάους, ένα event που εορτάστηκε όπως έπρεπε: με μία διάλεξη του μεγαλύτερου φανατικού ντισνεϋκού στο ποίμνιό του. Ο @PhantomDuck έδωσε ρεσιτάλ για ακόμα μια φορά με τις γνώσεις του και παρουσίασε με τον καλύτερο τρόπο την πορεία του ποντικού στα παγκόσμια και τα ελληνικά δρώμενα, συνοπτικά αλλά χωρίς να παραλείπει πολλά από τη μία, αποφεύγοντας να κουράζει από την άλλη. Ήμουν κι εγώ εκεί να "συντονίζω", αν και τελικά πήρα άλλο ρόλο: με έβαλε να δείχνω και να ξεφυλλίζω τις ελληνικές εκδόσεις του Μίκυ Μάους που είχε απλώσει σαν εκθέτης στον έναν από τους τρεις καναπέδες. Ήμουν κάτι μεταξύ τηλεπωλητή και αεροσυνοδού που δείχνει βουβά τις οδηγίες ασφαλείας ενώ κάποιος μιλάει στους επιβάτες από τα ηχεία. Ατάκες όπως "όσο αυτός μιλάει εσείς παραγγέλνετε" πέρασαν αρκετές φορές από το μυαλό μου, αλλά αποφεύχθησαν - δε μου άφηνε και χρόνο, κάθε λεπτό με έβαζε να ξεφυλλίζω άλλο κόμικ. Εδώ μπορείτε να δείτε 2 παπιά μεταμφιεσμένα σε ποντίκια! Ένα μικρό κομικσάκι για την τουαλέτα. Στο τραπέζι της Roberta Migheli, όπου σχεδίαζε ασταμάτητα. Στην τελευταία φωτογραφία βλέπετε τα δώρα μου: το σκίτσο με τον Τζούνιορ Ντακ που μου άρεσε άπειρα και ένα original εξώφυλλο που είχε φέρει μαζί της (του οποίου την τελική μορφή είχαμε σαν banner από πίσω της). Φυσικά πήρα σκίτσα και από το ζεύγος των Ιταλών, αλλά και τον James O' Barr! Και τα τρία γίνανε όταν αράζαμε για καφέ και συζητούσαμε για το πόσο ενοχλητικό είναι να περιμένουν οι θαυμαστές να τους κάνεις σκίτσα στο τζάμπα. Μη με ρωτήσετε αν πλήρωσα Φωτογραφίες με τα δύο αγαπημένα μου cosplay στο χώρο. Φωτογραφίες για τη συνέντευξη με τον JP Ahonen. Βόλτα στην Ακρόπολη, στη μία φωτο με το ιταλικό γκρουπάκι και στην άλλη σέλφι με τον Clive Russel! Άλλη μια ωραία εκδήλωση. Χάρηκα που είδα ξανά κόσμο που είχα καιρό να δω και μιλήσαμε, έστω και λίγο. Από κόμικς, προσπάθησα να είμαι συγκρατημένος γιατί δε διανύω και την καλύτερη περίοδο οικονομικά ( ), τίμησα όμως σχεδόν όλες τις καινούργιες ελληνικές εκδόσεις. Περισσότερα εν καιρώ! Και του χρόνου!

Εγώ δεν είχα το χρόνο να γυρίσω όπως θα ήθελα στα περίπτερα, γιατί έπρεπε να βρίσκομαι στο πόστο μου οπότε πήρα ελάχιστα από νέες κυκλοφορίες. Παρέλαβα κάποια πράγματα βέβαια που είχα "κλείσει" από πριν, και χτύπησα και κάτι παλιατζούρες που έπιασε το αετίσιο μάτι μου (το επιτραπέζιο το μοίραζαν δώρο )

Πολλές οι δωρεές τους τελευταίους μήνες! Από @Dredd τα Μαρξ και Φρόυντ, όπως και το Στη Σαλαμίνα και στις Πλαταιές του Πατάκη. Από Στάθη το Ένα βήμα μπρος, δύο κωλοτούμπες πίσω... Από Polaris το Στα μυστικά του βάλτου Από @Bonadrug το Ο Τρέμης και οι φίλοι του - Περιπέτεια στον πλανήτη ροζ-μωβ της Τέτης Σώλου Από @LEOKRATIS (Λεοκράτη Ανεμοδουρά) το Ζαγκόρ 13, τα Τεξ, Ντύλαν Ντογκ, Ζαγκόρ & Mister No, καθώς και το πρώτο τεύχος του Μπλεκ (2018) και Μικρώς Ήρως - Το Αεροδρόμιο Φάντασμα. Από @albertus magnus ένας τόμος Μεγάλη βιβλιοθήκη Disney, 2 τεύχη συνεργασίας Anubis και Έθνους και 2 Λούκυ Λουκ Έθνους. Από @Stef... (Γιώργο Στεφαδούρο) το Αλεξάνδρεια Από Μαρία Σιδέρη το Σίγουρα θες να κάνουμε παρέα Από Στέλλα Αντωνιάδου το Fat Fatale Από Μπάμπη Ιωαννίφη και Σεβαστιανό Ντζόκα το Ghost Emergency Από Σμαρ το Τα κρουασανάκια δεν είναι τα ίδια Από @meliss (Γιώργο Μελισσαρόπουλο ) το Το νησί της Τρέλας και το Ποτ Πουρέ. Από dionelo muti το Οι Μύθοι του Ασώτου Από Μαρία-Όλια Ντακογιάννη το Starman Από Κατερίνα Μεραμβελιωτάκη το Για Πότες Ιππότες Από Δανιήλ Γουδέλη το Super Puma Από @Tasmar το Hard Porn Από Σοφία Γεωργιάδη οι δύο εκδόσεις του Γουίλερ Και Ντόνα - Ένα κόμικ για τη διαφορετικότητα Από Δημήτρη Γακηλάζο το Το έπος του Γκιλκαμες Το μουσικό φανζίν Εμβοές #5 από την ομάδα που το έβγαλε Το Hope31 Comics #1 από το Εργαστήρι Κόμικς Aπό τον Πάνο Καμουλάκο το Μολυβένιος Στρατιώτης @tik & @constantinople δώρισαν διάφορα τεύχη στη Λεφικ. Ο @adams έδωσε την νέα έκδοση της Star Comics, Ο κήπος του προφήτη - The Unholy Book. Ο @petrospapadopoulos (Πέτρος Παπαδόπουλος) έδωσε την νέα έκδοση του Αγάπη & Τσιρίδα & το Αγάπη & Τσιρίδα mini comic. Ο @Aoua(Κώστας Σκλαβενίτης) έδωσε το νέο του φανζίν The Comix Tape. Ο Νίκος Παπαμιχαήλ έδωσε το Free Preview The Fiddler. Ο Μάνος Λαγουβάρδος έδωσε το νέο του φανζίν Πολικός Παλαιστής. Οι Κωστής Ευαγγελιδάκης και Άρης Σαμπαριώτης μας έδωσαν τις Ελληνικές εκδόσεις των δύο πρώτων τευχών του Starfall saga. Σας ευχαριστούμε πολύ!

Το δίδυμο Ed Brubaker-Sean Phillips δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, καθώς έχει αποθεωθεί για τα crime comics τους, όπως το Criminal και το Fade Out. Με αυτό το κόμικ απομακρύνονται ελαφρώς, αλλά όχι τελείως, από το είδος που τους ανέδειξε. Το graphic novel αυτό κυκλοφόρησε από την Image τον Οκτώβρη του 2018, σε σκληρόδετο τόμο. Πρωταγωνίστρια της ιστορίας είναι η Ellie, μια νεαρή κοπέλα που έχει μπει σε μια μονάδα απεξάρτησης απεξάρτησης της υψηλής κοινωνίας, ένα μέρος «για πλούσιους που στέλνονται για απεξάρτηση αντί στη φυλακή». Δε συνεργάζεται ιδιαίτερα με το προσωπικό της κλινικής και δε δείχνει να πολυσυμπαθεί τους υπόλοιπους ασθενείς. Ο μόνος με τον οποίο έχει κάποια επαφή, είναι ο Skip, που έχει εισαχθεί (για πολλοστή φορά) για να αντιμετωπίσει τους δικούς του δαίμονες... Η αφήγηση εναλλάσσεται μεταξύ παρόντος και παρελθόντος (όπου μαθαίνουμε για την τραυματική παιδική ηλικία της Ellie) και είναι διάστικτη με αναφορές σε διάσημους ναρκομανείς, από τη Billie Holiday και τον David Bowie μέχρι τον William S. Burroughs, λόγω της εμμονής της πρωταγωνίστριας. Η γραφή του Brubaker είναι στρωτή και έτσι η ιστορία ρέει απρόσκοπτα. Ακόμη κι έτσι, κάποια στιγμή αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι αυτό μπορεί να αποτελεί το στραβοπάτημα του διδύμου, αλλά τότε συμβαίνει κάτι που το ανεβάζει ένα-δύο κλικ. Όχι κάτι συνταρακτικό ή πρωτότυπο, αλλά δοσμένο έτσι που σε ξαφνιάζει. Το σχέδιο του Phillips γίνεται εδώ πιο αφαιρετικό, πιο μαλακό και ο χρωματισμός από τον Jacob Phillips (γιος του Sean) τον ακολουθεί σε πιο απαλές αποχρώσεις, κυρίως του μπλε και του μοβ, αλλά και σε ασπρόμαυρο. Αξίζει να σημειωθεί, πως η ιστορία συνδέεται κάπως με το «σύμπαν» του Criminals. Δε γνωρίζω πώς, καθότι δεν το έχω διαβάσει, αλλά θεωρώ ότι έχει κάτι παραπάνω από επαρκή αυτονομία. Ίσως δεν είναι η κομιξάρα που θα περίμενε κανείς από αυτούς τους δημιουργούς και μια γύρα στο ίντερνετ μου έδωσε την εικόνα ότι αρκετοί φαν τους απογοητεύτηκαν. Παρόλα αυτά, βλέποντας το κάπως πιο αποστασιοποιημένα, το θεωρώ ένα ενδιαφέρον κόμικ, ανθρώπινο και σίγουρα οπτικά όμορφο.

Μία από τις 2 δουλειές που βραβεύτηκαν από το Vakalo Art & Design College και το AthensCon. Περίεργο κόμικ, καλοσχεδιασμένο και στημένο, αν και πολύ αφαιρετικό και ασαφές σε μερικά σημεία. Κάποιο μυστήριο φαίνεται ότι υπάρχει, κάποια καταστροφή πριν εκατοντάδες χρόνια, κάποια πνεύματα πεθαμένων είναι ακόμα στη Γη κλπ κλπ κλπ. Υπάρχει ενδιαφέρον, αλλά δεν μαθαίνουμε ουσιαστικά τίποτα. Και ναι μεν το τεύχος είναι εισαγωγικό, όπως λέει και ο υπότιτλος του, αλλά με την λογική των αυτοεκδόσεων, την συνέχεια θα την μάθουμε (στην καλύτερη περίπτωση) σε 6 μήνες (στο ComicDom), οπότε πιστεύω ότι θα έπρεπε να έχουμε καταλάβει/μάθει περισσότερα. Η γλώσσα είναι λίγο περίεργη, συνειδητά για να δημιουργήσει κλίμα μυστηρίου, ή όχι. Δεν "κυλάει" πάντως. Μου θύμισε πάντως κόμικ λογικής Μπλε Κομήτη. Ο δημιουργός "το έχει" πάντως το σχέδιο, αυτό είναι σίγουρο. Ίσως αν του δώσει λίγο παραπάνω λεπτομέρεια να γίνει ακόμα πιο εντυπωσιακό.

Η τελευταία δουλειά της Ευγενίας Κουμάκη, νικήτρια ενός από τα 2 βραβεία του διαγωνισμού που διοργάνωσε η σχολή Vakalo Art & Design College και το AthensCon. Το κυκλοφόρησε ταυτόχρονα και στην αγγλική γλώσσα. Ασχολείται με βαρύ θέμα, τις αυτοκτονικές τάσεις μιας μαθήτριας, το σχολικό bullying ή μήπως όχι. Μου άρεσε που περνάει ωραία μηνύματα χωρίς να είναι διδακτικό και αναμενόμενο. Έξυπνο twist στο τέλος. Το σχέδιο είναι το δυνατό χαρτί της δημιουργού, με όμορφα σχεδιασμένους χαρακτήρες. Δεν εντυπωσιάζει κάπου, αλλά δεν νομίζω να είναι αυτός ο σκοπός του συγκεκριμένου κόμικ. Η σκηνοθεσία των καρέ είναι έξυπνη και ωραία δοσμένη. Επίσης, είναι προσεγμένη η παραγωγή. Στα αρνητικά, θα αναφέρω την αίσθηση που έχω ότι πρέπει να γράφτηκε πρώτα στα αγγλικά και μετά από εκεί να μεταφέρθηκε στα Ελληνικά, με ότι σημαίνει αυτό για τη χρήση κάποιων εκφράσεων. Επίσης, κάποιες επιγραφές και κάποιοι τίτλοι βιβλίων είναι γραμμένοι στα αγγλικά, παρόλο που πήρα την ελληνική έκδοση. Γενικά, μια αρκετά καλή δουλειά, ανάμεσα στα 2-3 φανζίν που ξεχώρισα στο AthensCon. Αξίζει να την πάρετε.

Ας ανεβάσω κι εγώ τις υπογραφές και τα σκίτσα που αποκόμισα από το Athenscon 2018. Εκτός του ότι όλοι οι καλεσμένοι μού υπέγραψαν στο πρόγραμμα της εκδήλωσης, πήρα και τα εξής: Από τον "Κήπο του προφήτη - The unholy book", υπογραφή και σκίτσο του Gordon Blacksmith Από τις "Νύφες του Δράκουλα #2, υπογραφή και σκίτσο του Γιάννη Ρουμπούλια Από το Belzebubs, υπογραφή και σκίτσο του JP Ahonen Από το Kingdom Come, υπογραφή από τον Mark Waid (στην αρχή είδε την Μελίνα και κατάλαβε ότι την λένε Joan αλλά μετά το διόρθωσε ) Και για το τέλος, έναν όμορφο Ντόναλντ από τα χεράκια της Roberta Migheli Και του χρόνου.

24 χρόνια μετά την κυκλοφορία της σειράς στα Ελληνικά από τις εκδόσεις Τρίτων, οι εκδόσεις Οξύ πήραν τα δικαιώματα για την σειρά Τα βιβλία του Αίματος, τον τίτλο με τον οποίο ο συγγραφέας συστήθηκε στους αναγνώστες. Με νέα μετάφραση και νέα σύνθεση εξώφυλλων, οι νεότεροι αναγνώστες του μπορούν να προσθέσουν και αυτοί στην συλλογή τους την εδώ και χρόνια εξαντλημένη σειρά. Οι επόμενοι 4 τόμοι αναμένονται να κυκλοφορήσουν μέσα στο 2019-2020. Στο εξωτερικό βέβαια η σειρά πλέον κυκλοφορεί μόνο ως δίτομο omnibus, με τον κάθε τόμο να συλλέγει τρία βιβλία της σειράς, έκδοση που καλό θα ήταν να δούμε και στην χώρα μας, αλλά προφανώς ο εκδότης προτιμάει τις εκδόσεις 200 σελίδων ως οικονομικότερες.

Από την Μεγάλη Βιβλιοθήκη Disney #7 μονοσέλιδη ιστορία με τον Θείο Σκρουτζ. 'Η είσαι τσιγκούνης ή δεν είσαι!

Μια που κάνατε την αρχή. Εμένα το μακρινό 1991 το σπαθί των πάγων υπήρξε το αγαπημένο μου χριστουγεννιάτικο δώρο. Ακόμα υπάρχει σπίτι μου μια φωτογραφία που το κρατάω με περηφάνια. Ναι τα χρονικά των τεράτων συγκρίνονται με αυτο. Και λόγω θέματος και λόγω έκδοσης και λόγω... Χριστουγέννων. Νομιζω ότι για τον ενδεκαχρονο Χρήστο τα χρονικά των τεράτων θα είχαν το ίδιο impact. Φαντασμαγορική ιστορία με χρώματα τέρατα οχήματα κάρτες Πόκεμ...αστροτερατων (ναι Κρίτων Πόκεμον καθαρά θυμίζουν) ωραία εξέλιξη και γενικά είχε φάση. Εννοείται πωςτο σπαθί των πάγων Μ άρεσε πολύ περισσότερο (άλλωστε τώρα είμαι 40 και όχι 11 ) αλλά και αυτό με ικανοποίησε αρκετά. Το θεωρώ εξαιρετική έκδοση με καλή τιμή. Παρεμπιπτόντως πήραμε μια γεύση σύγχρονης αμερικανιας στα Ντίσνεϋ. Αν και θα μπορούσε να ήταν και γιαπωνέζικο. Σκέφτομαι να είχα κάνα φίλο Ελληνοαμερικανό με μικρά παιδιά να του έστελνα κ τα δύο να έκανε μόστρα στους φίλους του. Η αντίστοιχη εκδοση εκεί κυκλοφόρησε σε πέντε τεύχη από 4$ το ένα. Και δεν κυκλοφόρησαν και ο δεύτερος τόμος. Τι να λέμε. Γενικά Μ άρεσε πολυ. Σπαθί των πάγων δεν ήταν όμως. Με την ευκαιρία κυρία IDW σας παρακαλώ βγάλτε το σπαθί των πάγων με τις τέσσερις ιστορίες όπως και τη ζωδιακή πέτρα. Πλιιιιιιιζ....

Μερικά πραγματάκια για πούλημα. Για οποιαδήποτε αντιπροσφορά, γράψτε από κάτω και μιλάμε με πμ, οι τιμές είναι συζητήσιμες για πακέτα και οι ανταλλαγές επίσης Black Paths (9), 7€ Η Βιογραφία του Che (9), 1€ στον κουμπαρά της Λέσχη ~ yispan The Autumnlands #1-10 (9), 10€ 100 Bullets Book 1 - paperback (10), 14€ ~ Retroplaymo

Διαβάστηκε! Ομολογώ ότι είχα έναν ενδοιασμό για το αν έχει αποδοθεί σωστά, που όμως ξεπεράστηκε διαβάζοντας το, με αποτέλεσμα να εκπλήσσομαι ευχάριστα. Οι γνώσεις της Κατερίνας Σέρβη και η σχεδιαστική ικανότητα του Θανάση Πέτρου να μεταφέρει στο χαρτί, πρωτίστως τα κείμενα του Ηροδότου και κατ΄επέκταση το σενάριο/κείμενο της Κατερίνας, μας χαρίζουν ένα εξαιρετικό graphic novel με την ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας. Μου άρεσε η ιδέα να "πρωταγωνιστούν" οι δυο τους μέσα στο κόμικ, να σχολιάζουν τις άξιες της ιστορίας και να συζητούν για το κόμικ, υπό την σκιά του μνημείου της Ναυμαχίας. Μ' άρεσε επίσης και η λίστα επεξήγησης των ορισμών στις τελευταίες σελίδες. Για την εκδοσή δεν έχω να πω κάτι, άψογη! Θαρρώ πως άνετα θα μπορούσε να μπει σε σχολικές αίθουσες και να διδάσκεται στους πιτσιρικάδες. Και μιας και έκανα την αρχή με δαύτο, θα ψάξω να βρω και τα υπόλοιπα δυο: Μαραθώνα και Θερμοπύλες. p.s.

Παρά τον μεγάλο όγκο των σελίδων που είχε, διαβάστηκε νεράκι. Δροσερό, με παρεΐστικο ύφος και φιλικά "πειράγματα" στα κόμικς της Disney. Ό,τι πρέπει δηλαδή για να ξεφύγουμε από τα συνηθισμένα. Το σενάριο ήταν μία έξυπνη γελοιογραφία, που όμως περνάει βαθύτερα μηνύματα, όπως πολύ σωστά διαπίστωσαν οι αξιότιμοι κύριοι που το διάβασαν και ποστάρουν τις απόψεις του πιο πάνω. Ευχαριστώ επίσης που μου λύσατε την απορία όσον αφορά το όνομα τής δεσποινίδας Μάους.

Δεν μπόρεσα να διαβάσω την ιστορία στην ώρα της . Αφού πέρασε κάποιος καιρός και βρήκα τελικά χρόνο δεν έχασα την ευκαιρία Έμπαινα στο φόρουμ και είδα 3-4 σχόλια που με παραξένεψαν και τα βρήκα υπερβολικά. Τελικά διαβάζοντας την ιστορία όντως ήταν υπερβολικά και συμφωνώ απόλυτα με τον @PhantomDuck Θα το πω από την αρχή! Τι ιστοριάρα ήταν αυτή; Πολύ καιρό είχα να διαβάσω κάτι που να με τραβάει τόσο πολύ, που να θέλω να διαβάσω την επόμενη σελίδα ή να γυρνάω πίσω για να δω τις λεπτομέρειες στο μπακγκραουντ. Το σχέδιο ήταν αψεγάδιαστο και ο Μπονφάττι βοήθησε τον Κάστυ και ναι ήταν από τα καλύτερα που έχουμε δει σε ιστορίες του. Όντως θύμισε Ντον Ρόσα και το πιο σημαντικό για μένα είναι ότι δεν με κούρασε. Γενικά μου αρέσουν οι λεπτομέρειες στο μπακγκραουντ αλλά υπάρχουν φορές που ο Ρόσα με κουράζει και για αυτό προτιμούσα τον Μπαρκς. Εδώ δεν είχα τέτοιο θέμα. Ο Μαύρος Πητ του Κάστυ θυμάμαι να είχα πει από την ιστορία Σκοτεινός Κόσμος που είχαμε διαβάσει στο ΚΟΜΙΞ #3 (αχχχχχ) ότι θεωρώ πως είναι ίσως ο καλύτερος σχεδιαστικά Πητ. Εδώ πέρα ήταν ακόμα καλύτερος. Και αυτό που μου αρέσει είναι πως στην ιστορία ο Πητ είναι αληθινή απειλή όπως προόριζε ο Σκάρπα στις ιστορίες του. Ο Κάστυ έχει πει σε συνεντεύξεις ότι θέλει να επαναφέρει αυτό και νομίζω ότι μέχρι στιγμής το καταφέρνει πάρα πολύ καλά. Ο Πητ είχε καταντήσει στις πιο σύγχρονες Ιταλικές ιστορίες του σωρού ως ένας αστείος κακός. Νομίζω ότι φτάνει. Απειλητικός φουλ και ειδικά στην σκηνή με την Μίννι στον φάρο ήταν τρελός και απειλητικός. Η φάση θύμιζε έντονα Σκάρπα. Ατμοσφαιρικό ήταν το σχέδιο και την δεκαετία του 1930. Πραγματικά πήγαινες πίσω εκείνη την εποχή και το όλο στήσιμο μου θύμισε ιστορίες του Γκοτφρεντσον Όπως λέει ο Μίκυ στην ιστορία το θέαμα είναι εντυπωσιακό. Στο ίδιο καρέ άμα προσέξει κανείς βλέπει ένα φορτηγάκι που έχει κομμένα τα γράμματα και λέει Κάστυ & Μπονφάττι. Το Γάντι της Λήθης ή αλλιώς το Χρυσό Γάντι μοιάζει έντονα με το Γάντι της Αιωνιότητας του Θάνος, οπότε όλοι καταλάβαμε την έμπνευση. Πρόκειται για ένα πανίσχυρο αρχαίο κειμήλιο και αυτό νομίζω ο Κάστυ εμπνεύστηκε από το γάντι της Μαρβελ. Θα σας πω κάτι... Το νου σας στο γάντι. Όποιοι έχετε διαβάσει την συνέντευξη μας με τον Κάστυ στο ολοκαίνουργιο τεύχος του ΚΟΜΙΞ Wiki! (που μπήκε σε μια νέα εποχή) (θρεαντ στο φόρουμ) θα ξέρετε ότι μας απασχολήσει και στο μέλλον Σεναριακά βρήκα επίσης την ιστορία σε πάρα πολύ καλό επίπεδο. Γενικά και εγώ αλλά από όσο ξέρω και ο Κάστυ είμαστε φαν των ταξιδιών στο χρόνο. Νομίζω ότι χειρίστηκε το θέμα όσο καλύτερα γινόταν. Και ναι ο Γκούφυ είναι ένας πραγματικά αφελής χαρακτήρας και ειδικά από την στιγμή που έχουν περάσει τόσα χρόνια είναι λογικό να μην θυμάται καλά. Κάτι άλλο που δεν περίμενα να δω και μου άρεσε είναι η ιστορία μέσα στην ιστορία. Η υπόθεση με το γάντι ήταν η χαμένη ιστορία του Μίκυ και η πηγή του όλου κακού. Έδειξε μέχρι και πως ακριβώς ο Πητ έπαιρνε τα χρήματα που χρειαζόταν για το μεγαλόπνοο σχέδιο του. Μου άρεσε αυτό. Το γεγονός ότι ο Πητ βοήθησε στην ήττα του είναι λογικό καθώς μιλάμε για ένα χρονικό παράδοξο. Για να γίνει το παράδοξο έπρεπε να γίνει η όλη σύγχυση. Ενδιαφέρον πάντως το πως βοήθησε ο Γκούφυ στην όλη ιστορία. Τα μηνύματα που περνάει η ιστορία είναι συγκινητικά (για όλες τις ηλικίες). Όσο και αν περάσει ο καιρός η αγάπη και η φιλία παραμένουν ανεξίτηλα. Και οι χαρακτήρες μπορεί να εξελίχθηκαν αλλά στο κέντρο τους παραμένουν οι ίδιοι. Ο Μίκυ της δεκαετίας του '30 ήταν πιο ριψοκίνδυνος από τον Μίκυ του σήμερα αλλά διψούσε για περιπέτεια κάτι που συμβαίνει και με την σημερινή εκδοχή του. Νομίζω ότι πρόκειται για την καλύτερη επετειακή ιστορία του Μίκυ που έχουμε δει στην Ελλάδα. Και ναι καλύτερη και από "Το Ποτάμι του Χρόνου" η οποία ναι μεν είχε συναίσθημα αλλά σαν ιστορία γενικά (και σχεδιαστικά) την θεωρώ υποδεέστερη. Ένωσε κατά κάποιο τρόπο το παρελθόν και το παρόν του Μίκυ με έναν διαφορετικό τρόπο από τα φλασμπακ και οι χαρακτήρες έμειναν πιο αληθινοί στους ρόλους τους. Για μένα ο Κάστυ πλέον είναι ο Ντον Ρόσα του σύμπαντος του Μίκυ. Ναι τόσο σημαντικό τον θεωρώ. Ακόμα, ο Κάστυ έχει θέσει τον πήχη ψηλά όταν οι ιστορίες του κονταροχτυπιούνται με φοβερές ιστορίες των παπιών. Η ιστορία του Ντον Ρόσα για την επέτειο των 60 χρόνων του Ντόναλντ ήταν έξυπνη καθώς έδειξε πόσο σημαντικός είναι ο Ντόναλντ για τις ζωές όλων και πως πέρασαν 60 χρόνια. Όμως θαρρώ ότι ο περιορισμός θα χαρακτήριζα που έβαζε ο Ρόσα με τις χρονολογίες να έχουν ανθρώπινα στάνταρ είναι κάτι που τον κρατούσε πίσω. Διαβάζουμε κόμικ. Δεν σημαίνει ότι οι χαρακτήρες πρέπει να γερνούν με τον ίδιο τρόπο που γερνάμε εμείς οι άνθρωποι. Κιόλας οι περιπέτειες των παπιών ή των ποντικών θα μπορούσαν να χωρέσουν όλες σε ένα χρονικό διάστημα πέντε ή δέκα χρόνων. Ο Μπαρκς συνήθως από όσο θυμάμαι δεν χρησιμοποιούσε ημερομηνίες ή ήταν πιο λάσκα όσον αφορούσε το παρελθόν. Ίσως αυτό να είναι και το καλύτερο. Να παίρνουμε την όλη φάση πιο χαλαρά. Το θέμα είναι ότι πέρασε αρκετός καιρός από το παρελθόν. Και κάτι ακόμα... Στην Ελλάδα από ότι βλέπω αρέσουν περισσότερο τα παπιά. Και εμένα το ίδιο αλλά με τα χρόνια και μέσα από σημαντικούς δημιουργούς είδα και την αξία του Μίκυ. Οπότε πιστεύω ότι πρέπει να αναγνωρίζουμε τις καλύτερες ιστορίες του ήρωα και το γεγονός ότι μπορούν να κονταροχτυπηθούν και με τις καλύτερες των παπιών. Εντυπωσιάστηκα που έγινε ωραία δουλειά και με την γραμματοσειρά. Δεν είναι η κανονική του περιοδικού. Αυτό από μόνο του σε προϊδεάζει ότι θα διαβάσεις κάτι ξεχωριστό. Εύγε. Και ευτυχώς μπήκε και το άλλο υπέροχο εξώφυλλο της ιστορίας. Σύμφωνα με όλα τα παραπάνω πιστεύω πως είναι δίκαιη η κατάταξη της ιστορίας στο INDUCKS. Άντε τώρα να περιμένουμε την συνέχεια, το "Όλα Αυτά Συμβαίνουν Αύριο". Πραγματικά όταν τελείωσα το διάβασμα, ήθελα αμέσως να διαβάσω την συνέχεια. Τις άλλες ιστορίες του τεύχους δεν τις διάβασα και δεν πρόκειται διότι θέλω να θυμάμαι το τεύχος αψεγάδιαστο όπως του αρμόζει. Το μόνο μου παράπονο είναι ότι η ιστορία ΕΠΡΕΠΕ να ήταν στο ΚΟΜΙΞ ώστε 1) να απολαύσουμε καλύτερα το υπέροχο σχέδιο της, 2) να έχουμε άρθρα και καλύτερο εξώφυλλο. Νομίζω θα μιλάγαμε για ένα μικρό διαμάντι τεύχος από αυτά που έχουμε χρόνια να δούμε.... Τέλος να θα ήθελα να σας δείξω ένα καρέ το οποίο τελικά δεν μπήκε στην ιστορία Το καρέ μπήκε στα άρθρα της Deluxe έκδοσης που έβγαλαν στην Ιταλία για την ιστορία. Πρώτο σχέδιο του Μάσσιμο Μπονφάττι που έστειλε στο εκδοτικό προσωπικό της Panini για να εξακριβώσει τη δυνατότητα εφαρμογής της ιστορίας Στο καρέ αυτό βλέπουμε και πινακίδα για την Λιμνούπολη και την Κλάραμπελ. Νομίζω δεν είδαμε κάτι παρόμοιο στην ιστορία. Κρίμα που δεν το συμπεριέλαβαν στην τελική εκδοχή. Ατμοσφαιρικότατο και καλά σχεδιασμένο.

Κανίβαλε!

Εγώ πάντως δεν επηρεάστηκα από εσενα. Με το που το είδα στο περιπτερο το μυαλό μου πήγε εκεί πριν διαβασω το δικό σου post . Πάντως ναι έχει επιρροές από βίντεο game και απευθύνεται σε πιο μικρές ηλικίες το οποίο δεν είναι απαραίτητα κακό.

Μια και έκανες την αρχή, να πω ότι ούτε κι εγώ ενθουσιάστηκα, όπως δεν ενθουσιάστηκα ούτε και με το σπαθί των πάγων, με το οποίο συγκρίθηκε η σειρά. Πολλά πράγματα που μπαίνουν στην υπόθεση για να εντυπωσιάσουν, και λύσεις που έρχονται από το πουθενά και όχι από κάποιους αρχικούς κανόνες, που μπήκαν στο σύμπαν τής ιστορίας. Επειδή στο είδος fantasy όλα είναι δυνατά, αν δεν μπουν αυτοί οι κανόνες, ουσιαστικά ο αγώνας τού ήρωα δεν έχει νόημα. Καλή ιστορία, διαβάστηκε, αλλά δεν πρόκειται να ξαναδιαβαστεί.

Ωραια μεγαλη εκδοση. Και σε αριθμο σελιδων και σε μεγεθος. μεχρι εκει ομως μαλλον δεν ειμαι στο ταργκετ γκρουπ του συγκεκριμενου κομικ βασανιστηκα για να το τελειωσω (προκειμενου να μπορω μετα να γραψω εδω την αποψη μου για αυτο). Αρκετες επιρροες απο παιχνιδια/βιντεοπαιχνιδια και συν τοις αλλοις απεικονιση του χαρακτηρα του Σκρουτζ με τον παραδοσιακο ιταλικο τροπο που με εκνευριζει πλεον ω γουελ να δω πως θα διαβασω το δευτερο

Μια από τις πολλές σειρές με τον Τομ και Τζέρι που βγήκαν από την Anubis. Ξεκίνησε το 2010 μάλλον σε μηνιαία βάση και είχε ένα από τους τίτλους-μακρινάρια για να ξεχωρίζει από την από την διμηνιαία σειρά, η οποία κυκλοφορούσε παράλληλα. Ευχαριστούμε τον @nikos99 για την παραχώρηση του τεύχους για την παρουσίαση.

Θα έγραφα νωρίτερα αλλά ήθελα αφενός να περάσουν μερικές μέρες από την πρώτη επαφή για να το χωνέψω καλύτερα, αφετέρου να διαβάσω μερικές δεκάδες τεύχη ώστε να μπορώ να πω μια άποψη της προκοπής. Τώρα είμαι στα 2/3α του 5ου deluxe τόμου, στο story-arc "Homelands" και "Arabian Nights" (#34-45). Όπως πολύ σοφά είπε ο τζερμ των 10 ετών πριν, είναι ο ορισμός του μεταμοντέρνου κόμικ, ένας σρεκ rated-R. Προσωπικά μου αρέσει πολύ αν και ακόμα δεν μπορώ να συνηθίσω τις αλλαγές στους σχεδιαστές (ομολογώ τώρα που ο Buckingham είναι σχεδόν σταθερός στην κύρια σειρά άρχισα να συνηθίζω). Η ιστορία όμως είναι το δυνατό χαρτί και δίνει ρέστα. Απλή αλλά πανέξυπνη ιδέα να μαζέψεις όλα τα κλασικά παραμύθια του πλανήτη σε ένα κοινό σύμπαν, και η τεράστια επιτυχία που απόλαυσε ο τίτλος όσο ακόμα έτρεχε αλλά και τώρα αποδεικνύει περίτρανα ότι οι απλές αλλά πανέξυπνες ιδέες είναι αυτές που κανείς δεν σκέφτεται αλλά αποτελούν θησαυρό. Γουστάρω φουλ Bigby, προσκυνώ Frau Totenkinder (Μετάφραση στα Γερμανικά, η "Κυρία Νεκρά-Παιδιά" ). Τώρα είμαι στην φάση όπου αποκαλύπτεται ο Διάβασα και το prequel/origin "Fables:1001 Nights of Snowfall", όπου εξερευνάται το παρελθόν μερικών από των πρωταγωνιστικών Fables, ήτοι του Flycatcher (), King Cole, Snow-white and Rose Red, Frau Totenkinder και άλλων. Είναι πολύ ωραία στημένος τόμος αφού η Χιονάτη επισκέπτεται Πολύ έξυπνο το πως ενσωματώνεται ο αναγνώστης στο μεγαλύτερο μοτίβο για να μάθει και αυτός τα όποια origins, γενικά η ιστορία μέσα στην ιστορία θέλει μαγκιά για να βγει καλά ακόμα και σε ένα visual μέσο όπως τα κόμικς. Τα εξώφυλλα είναι υπέροχα, οι σκληρόδετες εκδόσεις επίσης. Ήθελα καιρό να πιαστώ με μεγάλη σειρά πολλών τευχών (τελευταία το Lucifer πριν χρόνια) αλλά ο φόβος του ότι θα πρέπει να δεσμευτώ για εβδομάδες με κρατούσε πίσω και έμενα σε one-shots και graphic novels. Χαίρομαι που πήρα την απόφαση τελικά με το fables, κυλάει νεράκι. Οι τόμοι παίρνουν από μένα 4 και 5 αστεράκια στο goodreads.

Μπαίνει όμως πριν από την τιμή. Οπότε εδώ είναι σα να λέω ότι «το έχω κρατήσει περίπου για τον Paingiver, αλλά αν συνεχίσει να συμπεριφέρεται σαν τον Σκρουτζ, θα αυξήσω την τιμή, όπως μου έμαθε ο ίδιος»

Προσέξτε Απερίσκεπτοι τι λέτε για το Σπαθί των Πάγων! ΔΟ, για ρίξτε λίγα ΒΑΝ σ'αυτούς τους ιερόσυλους! Δεν συγκρίνουμε την υπέρτατη ιταλική τριλογία του Μίκυ με οποιαδήποτε ιστορία γράφτηκε μετά τον εικοστό αιώνα (κι ας μην έχω ιδέα ακόμα, περί τίνος πρόκειται το Donald's Quest). Μόνο το όνομα του Μπαρκς θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε τέτοιες συζητήσεις. ________________________________

3ο τεύχος με υπότιτλο Last Train to Utah. 32 σελίδες. 16Χ24. Παρουσιάστηκε στο AthensCon 2018 (01/12/18). Δυστυχώς η προχειρότητα χαρακτηρίζει όλο το τεύχος. Σαν να φτιάχτηκε στο πόδι μερικές ημέρες πριν το Con. Κακοσχεδιασμένα και "ετοιματζίδικα" μπαλονάκια, γραμματοσειρά Word που ακουμπάει τα μπαλονάκια, πρόχειρο στήσιμο καρέ στο οποίο φαίνονται τα κοψίματα. Ακόμα και το σχέδιο στο οπισθόφυλλο είναι κομμένο ένα εκατοστό πριν τελειώσει το περίγραμμα. Κρίμα γιατί κάτι θέλει να πει η ιστορία, αλλά δεν...... Το εξώφυλλο προστέθηκε στο πινακάκι της παρουσίασης.

Το διάβασα κι εγώ σήμερα. Πολύ καλό σχέδιο (για μένα αν και καθόλου ειδικός) και πολύ καλή ιστορία, πλέκει πολύ καλά τα ιστορικά γεγονότα με την φαντασία. Μου άρεσε από την πρώτη σελίδα του προλόγου μέχρι την τελευταία που έχει ιστορικά και βιογραφικά στοιχεία των ιστορικών προσώπων που εμφανίζονται στην ιστορία. Η μόνη ου ένσταση είναι ή εμφάνιση σε ένα καρέ του πίνακα του Νικόλαου Γύζη "το κρυφό σχολειό"με σαφή αναφορά σε αυτό, όταν από την εισαγωγή και από την όλη πλοκή φαίνεται ότι ο συγγραφέας έχει ψάξει αρκετά τα ιστορικά στοιχεία θα έπρεπε να ξέρει ότι δεν υπήρξε κρυφό σχολειό. Το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους Περιμένω με ανυπομονησία τα επόμενα τεύχη που θέλω να πιστεύω ότι θα είναι αρκετά γιατί όπως είπε και μια ψυχή πιο πάνω " Έχουν εμφανιστεί πολλοί "παίχτες", έχει απλωθεί πολύς τραχανάς ... " τάδε έφη @germanicus Ακόμα να έρθουν, μα γιατί αργούν τόσο πολύ???

Λοιπόν,εγώ δεν σύγκρινα(ή συνέκρινα)αυτό με το σπαθί των πάγων φυσικά.Απλώς είπα ότι είναι του ίδιου στυλ, δηλαδή ειναι φαντασίας με χαρακτήρες disney όμως.Απλά αυτό.Επειτα θα συμφωνήσω με τον germ πως η ιστορία ήθελε να εντυπωσιάσει με κάποιους τρόπους,με τους οποίους θα εντυπωσιάζονταν πολύ μόνο παιδιά.Βρήκα και εγώ επιρροές (αντιγραφές)από βιντεοπαιχνίδια και ταινίες,ένα παράδειγμα ο δρακονίτης(κρυπτονίτης). Αυτά.

Νομίζω αυτό θα το κάνει η Fantagraphics στη σειρά Disney Masters ξεκινώντας τον Ιούλιο. Και αφού στον τίτλο λέει 1 θα έχει και συνέχεια. Πολύ καλύτερο από το να το βγάλει η idw

@Θρηνωδός Γνωρίζει άπταιστα Ελληνικά. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση αυτό. Όχι μόνο υπέγραψε άνετα την αφιέρωση στο αντίτυπό μου, αλλά είχαμε και μία σύντομη κουβέντα στα Ελληνικά.

Το σύμβολο ~ στα μαθηματικά σημαίνει περίπου. Δηλαδή περίπου 5 ευρώ δηλαδή θα το πάρω 1,50 με το ζόρι.

Για το Μπούφι λες Ε; Ναι, συμφωνώ, πανέμορφο!

Ααα κατάλαβα.it's ok. Απλώς θέλω να διευκρινίσω πως κατά την άποψη μου,η ιστορία δίνει ωραία εντύπωση με άλλα πράγματα,όχι με αυτά που προσπαθεί να το κάνει. Η υπόθεση είναι αυτή που είναι,ο Ντόναλντ και ο Μίκυ πρέπει να ενώσουν την δύναμη του μαγικού σφυριού με αυτή του αμονιού,για να καταστρέψουν το Δρακοφέγγαρο,ώστε να σωθεί ο κοσμάκης από τα τέρατα.Σε άλλους αρέσει,σε άλλους βέβαια όχι. Όμως φαίνεται καθαρά πως οι δημιουργοί της ιστορίας βάζουν στοιχεία που θυμίζουν άλλα κόμικς ή ταινίες,για να μιμηθούν το στυλ αυτών.Κατι τέτοιο είχε κάνει και ο Massimo de vita στο Σπαθί των πάγων. Ειδικά αυτό με τις κάρτες που έδειχναν τα στοιχεία των τεράτων,δεν είχε λόγο ύπαρξης.Θέλω να πω,ακόμα κι αν δεν υπήρχε δεν θα άλλαζε κάτι στην εξέλιξη της ιστορίας.

Επιβεβαιώνω επισήμως πως ναι

Ακολουθεί καταιγισμός εφευρέσεων. Έχουμε και λέμε... Έντυπο: Μεγάλη Βιβλιοθήκη Disney #9 Ιστορία: "Κέλυφος υψίστης ασφάλειας" Σελίδες: 69 και 70 Εφευρέσεις: Γεννήτρια θερμής ψύξης, Νο 77.708.203, Λάμπα σκότους, ανάποδος καθρέφτης και το Σούπερ κερί. Έντυπο: Μεγάλη Βιβλιοθήκη Disney #26 Ιστορίες: "Εφευρέτης ταχυδρόμος" & "Η εκχιονιστική σκόνη" Σελίδες: 82, 83, 84 και 85 Εφευρέσεις: Υπνωτικά μπατζάκια, Γραμματοκιβωτοπλάστης, πόγκο ή αλλιώς, ένας γρήγορος τρόπος να πηγαίνεις από σπίτι σε σπίτι και πανίσχυρο διαλυτικό χιονιού. Έντυπο: Editor's Choice Ντόναλντ Ιστορία: Τα χρονικά των Δράκων: Ήρωες και Τέρατα Σελίδα: 26 Εφεύρεση: "Παλλόμενο αμόνι"

Ευτυχώς που απέτρεψα εγκαίρως 2-3 γονείς που τους έκοψα ότι ήθελαν να το πάρουν για το παιδί τους

Τα θέλω όλα

Σαν κοινός επιδειξίας που είμαι, ας βάλω κι εγώ τα εφετινά μου αποκτήματα από το Athenscon. Και μία συγκεντρωτική. Και φυσικά η JEMMA μάς χάρισε ακόμα ένα όμορφο ταγάρι για την συλλογή μας. Και του χρόνου με περισσότερα χρήματα για αγορές και κέφι για όλους!

Οδηγός στρατηγικής για τα Pokemon που βγήκε στο δεύτερο μισό του 2003, για να καλύψει τις εκδόσεις Ruby & Sapphire, για το Gameboy Advance, περίοδος που ήταν ακόμα ιδιαίτερα δημοφιλές, τόσο τα Pokemon όσο και η φορητή κονσόλα της Ninty.

Αν μπορούσα να βάλω παραπάνω από ένα thanks στον από πάνω, θα έβαζα

@Indian Ο Jovanni ποιος είναι;

Χάρη στον @nikos99 βρέθηκαν και προστέθηκαν στο πινακάκι τα εξώφυλλα και οπισθόφυλλα για τα τεύχη 9 και 13, ανεβάζοντας έτσι και τα διαπιστωμένα. @ftsgr, πρόσθεσε αν μπορείς τα στοιχεία για το έξτρα τεύχος για να το αυτονομήσουμε.

Σχολή έχω φτιάξει ο άτιμος εδώ μέσα..

Εγώ θα συμφωνήσω με τους προγραφήσαντες!!! Επίσης ο ήρωας έχει πανέμορφο ονοματάκι!!! Κινούμενο στα πλαίσια του προηγούμενου!!! Μικρό, δροσερό και ευχάριστο... Ναι πονηρά για το τεύχος λέω... Άντε και τριλογία Λόρδε μου!!!

Α, έτσι τονίζεται τελικά...

Ευχαριστω πολυ! Η Αψυχια ειναι μια ολοκληρωμενη ιστορια κομικ 24 σελιδων, στο πνευμα του #chaoticscifi θεματικης που δουλευω την τελευταια 2ετια. Ευχομαι να σας αρεσει. Ευχαριστω!

Νομίζω ότι πλέον τα περιπτέρου της Anubis κυκλοφορούν με κύριο σκοπό να χρησιμοποιηθούν αργότερα στα διάφορα boxes της. Όχι ότι δεν τα θέλω. Αλλά κάνει που κάνει τον κόπο και κυκλοφορεί κάτι κάθε 1-2 μήνες... δεν βρίσκει έναν πασίγνωστο τίτλο να τον κάνει μηναίο να πωρωθούμε; Τώρα που η εποχή φαίνεται να μπορεί να το υποστηρίξει πάλι. Γιατί με πετσοκομμένες ιστορίες δεν γίνεται δουλειά. (Τι έφτασα να λέω ο άνθρωπος)

Τυχαίο εύρημα στον δρόμο, με θέμα από την ταινία: Hotel Transylvania 3 - Summer Vacation.

@archon γουστάρω να βλέπω μουσειακά κομμάτια

Το βαθύτερο νόημα ήταν άλλο...

Εγγόνι των Κλασσικών Εικονογραφημένων, του Μικρού Ήρωος και του Μίκυ Μάους, παιδί και ανίψι της Κολούμπρας, του Μαμούθ, της Βαβέλ και του Παρά Πέντε και μικρό ξαδέρφι του 9 και του mov, ο Μπλε Κομήτης, το νέο ελληνικό περιοδικό για κόμικς «έσκασε» σε περίπτερα, κομιξάδικα και βιβλιοπωλεία εδώ και (λίγο παραπάνω από) ένα χρόνο. Και, όπως όλα δείχνουν – αν και… κομήτης – ήρθε για να μείνει. Θα ξεκινήσω με τα κλασικά και τα εύκολα. Δε χωρά αμφιβολία πως η παρουσία μίας ελληνικής περιοδικής έκδοσης για κόμικς μόνο ως θετική εξέλιξη μπορεί να εισπραχθεί. Ή ακόμα, ως η εκπλήρωση μίας μακροχρόνιας ανάγκης. Ας μην ξεχνάμε πως το 9 της Ελευθεροτυπίας κυκλοφόρησε για τελευταία φορά το 2010, ενώ το mov. δεν πέρασε τα 10 τεύχη, μέχρι το 2011. Το κενό ήταν υπαρκτό, μακροχρόνιο και βαθύ, και φυσικά, φιλότιμες προσπάθειες όπως οι συχνά εξαιρετικές διαδικτυακές δουλειές στην πλατφόρμα του socomic.gr ή το καρέ-καρέτης Εφημερίδας των Συντακτών δε θα μπορούσαν να το καλύψουν, από την ίδια τους τη φύση. Αυτό το κενό ήρθε να καλύψει το Σεπτέμβριο του 2017 το νέο περιοδικό για κόμικς, ο Μπλε Κομήτης, από τις εκδόσεις Polaris. Και όταν λέμε «για κόμικς», δεν αναφερόμαστε μόνο στο ζωτικό κομμάτι των πρωτότυπων ελληνικών δημιουργιών κόμικς, αλλά και στα περιφερειακά, σχετικά κείμενα: παρουσιάσεις-προτάσεις, κριτικές, απόψεις, συνεντεύξεις… Πρόκειται για ένα «φυσικό τόπο» όπου, όποιος ασχολείται, ενεργά ή συγκυριακά, με την 9η Τέχνη, θα βρει όμορφα δείγματα έργων της λεγόμενης «ελληνικής σκηνής», ενδιαφέρουσες αναγνωστικές προτάσεις, μία βασική ενημέρωση για το τι παίζει στο χώρο, διεθνώς και εγχωρίως, αλλά και συζητήσεις με άτομα που ασχολούνται με αυτό, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Και όλα αυτά στο χέρι σου, συμπυκνωμένα σε λίγες σελίδες – όχι λιμνάζοντα σε ακατέργαστη αφθονία στην αρχική σελίδα του facebook ή σε χαοτικές αναζητήσεις στο Google και το wikipedia. Με το πέμπτο τεύχος του, το περιοδικό γιόρτασε το Σεπτέμβρη του 2018 τα πρώτα του γενέθλια. Παρακολουθώντας την… τροχιά του Μπλε Κομήτη από την αρχή της κυκλοφορίας του, στο τέλος αυτού του μικρού, πρώτου κύκλου του, αισθάνομαι πως βρισκόμαστε σε ασφαλές σημείο για μία σχετική αποτίμηση, μέσα από ευρύτερη κριτική, παρατηρήσεις, προτάσεις αλλά και απόδοση ευσήμων…! Αρχισυντάκτης και βασικός εμπνευστής του περιοδικού είναι ο Γιώργος Γούσης, σχεδιαστής του πρόσφατου, επιτυχημένου γκράφικ νόβελ «Ερωτόκριτος» (εκδόσεις Polaris), της διασκευής του γνωστού ποιήματος του Βιντσένζου Κορνάρου σε κόμικ. Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται διασκευή κάποιου έργου της ελληνικής γραμματείας σε κόμικ. Η άρτια μεταφορά, όμως, την οποία φιλοτέχνησαν ο Γούσης με το Γιάννη Ράγκο και το Δημοσθένη Παπαμάρκο (επίσης συνεργάτες/συντελεστές του περιοδικού – ο τελευταίος συνέβαλε καθοριστικά στις συζητήσεις που οδήγησαν εν τέλει στην έκδοση του περιοδικού), οδήγησαν σε μία εντυπωσιακή εκδοτική επιτυχία, από αυτές που δε μας έχει συνηθίσει ο ελλαδικός χώρος της 9ης Τέχνης. Αυτή η ώσμωση μάλλον ώθησε το περιοδικό να στραφεί κατ’ αρχήν σε αντίστοιχης λογικής ιστορίες: το πάντρεμα, δηλαδή, κόμικς και λογοτεχνίας. Αυτή η κεντρική επιλογή εντοπίζεται από το πρώτο τεύχος μέχρι το πιο πρόσφατο, με σύντομες ιστορίες βασισμένες σε (ομότιτλα) διηγήματα. Από αυτά που έχουμε δει μέχρι σήμερα, θα ξεχώριζα μάλλον την Παραλογή του Πέτρου Ζερβού και το Έγκλημα στ’ Ανάπλι του Δημήτρη Καμμένου, αμφότερα αποπνέοντα μία αύρα ελληνικής παράδοσης και λαϊκού μύθου, παρόλο που συνεγράφησαν το 2014. Άξια αναφοράς είναι, βέβαια, και η συμμετοχή του καλλιτεχνικού διδύμου Πέτρου-Βανέλλη με τον Τόπο Ψυχών, το οποίο, συγκρινόμενο αυθόρμητα με τις παλαιότερες διασκευές έργων του Βουτυρά από τους ίδιους δημιουργούς, μου φάνηκε υποδεέστερο. Η πίστη στη σεναριακή αναβάθμιση των (σύντομων) ιστοριών κόμικς μέσω της ανάμιξης του Μέσου με έργα και ανθρώπους της λογοτεχνίας δεν εξαντλείται στην αναζήτηση έμπνευσης σε ήδη δημοσιευμένα διηγήματα, αλλά από το δεύτερο τεύχος του περιοδικού παίρνει μία πιο φιλόδοξη τροπή: στον Μπλε Κομήτη #2 εγκαινιάζεται η συνεργασία του με την Ε.Λ.Σ.Α.Λ. (Ελληνική Λέσχη Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας – www.elsal.gr). Μέλη της Λέσχης, συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας, σε συνεργασία με επιλεγμένους σχεδιαστές, φιλοτεχνούν από κοινού μία ιστορία αστυνομικού μυστηρίου. Μια επιλογή που ταιριάζει περισσότερο στην προσπάθεια ενός νέου, σύγχρονου περιοδικού να καινοτομήσει – η απόπειρα παρθενογένεσης είναι σαφώς μία πρόκληση πιο ενδιαφέρουσα από την ασφάλεια της διασκευής. Ο Παναγιώτης Μητσομπόνος ήταν η κατάλληλη πένα για να εγκαινιαστεί αυτή η σειρά ιστοριών. Γνωστός για τη νουάρ αισθητική του και το παιχνίδισμα με το ατμοσφαιρικό ασπρόμαυρο από τις προηγούμενες δουλειές του, είχε την τιμητική του ήδη από το πρώτο τεύχος, όταν ο Γιώργος Γούσης επέλεξε να χρησιμοποιήσει τον πιο χαρακτηριστικό ήρωα του Μητσομπόνου, Φιλ Πωτ, για μία κάπως νοσταλγική νουάρ ιστορία-φόρο τιμής. Στο ίδιο πλαίσιο, το πρώτο τεύχος του περιοδικού αφιέρωσε το εξώφυλλό του στον εν λόγω χαρακτήρα, σε ένα καλαίσθητο πορτραίτο δια χειρός Παναγιώτη Πανταζή. Ο Μητσομπόνος, λοιπόν, σε συνεργασία με τον Αντώνη Γκόλτσο, συνδημιούργησαν το νουάρ δεκασέλιδο πυροτέχνημα «Στην Καντίνα». Οι ιστορίες που ακολούθησαν, στο πλαίσιο της συνεργασίας με την ΕΛΣΑΛ δεν έχουν καταφέρει να το ξεπεράσουν, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν υπήρξαν αξιόλογες προσπάθειες, όπως η Σκουριά (Δανέλλης – Γώγου) ή το Stalker (Μπαξεβάνη – Στεργίου). Άλλη μία ευχάριστη έκπληξη με αφετηρία το δεύτερο τεύχος ήταν η μακάβρια σειρά κόμικ «Μυρίζει Αίμα», με θέμα τα εγκλήματα που σόκαραν το πανελλήνιο, υπό τη συγγραφική επιμέλεια του Γιάννη Ράγκου. Είναι πράγματι σοκαριστικό να τελειώνεις την ανάγνωση μερικών σελίδων εικονογραφημένης αφήγησης και να αναλογίζεσαι πως αυτό το ανατριχιαστικό συμβάν που μόλις διάβασες, πριν μερικά χρόνια έπαιζε σε όλα τα κανάλια, τις εφημερίδες, τα καφενεία, ως μία στυγερή πραγματικότητα. Εδώ θα ξεχωρίσω το πρόσφατο «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου», κυρίως λόγω της ιστορικής προέκτασης που έχει – spoiler: πρόκειται για το έγκλημα που οδήγησε στην τελευταία εκτέλεση δια θανατικής ποινής στην Ελλάδα. Απόσπασμα από το πρώτο επεισόδιο των «Γυμνών Οστών», σε σχέδιο Μιχάλη Διαλυνά. Απογοητευτική, από την άλλη, ήταν η τροπή που πήρε η αρχικά εντυπωσιακή σειρά «Γυμνά Οστά». Στο πρώτο τεύχος, ο Δημοσθένης Παπαμάρκος μας εισήγαγε σε ένα δυστοπικό περιβάλλον, σε έναν κόσμο κατεστραμμένο με φαινομενικά ελάχιστους επιζόντες, ανθρώπους και άλλα μυστήρια πλάσματα να παλεύουν (ή και να συμμαχούν) με στόχο την επιβίωση και, δυνητικά, την αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής. Την εικονογράφηση αυτής της ιστορίας επιστημονικής φαντασίας σε συνέχειες ανέλαβε στο πρώτο επεισόδιο ο Μιχάλης Διαλυνάς. Το αποτέλεσμα ήταν φαντασμαγορικό – άλλωστε, ο Διαλυνάς έχει αποδείξει τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό πως μπορεί να ανταπεξέλθει σε κάθε είδους πρόκληση: ίσα-ίσα, όσο πιο φανταστικό, τόσο το καλύτερο. Δεν είναι τυχαίο πως βραβεύτηκε ως το «Καλύτερο Ένθετο» στα Ελληνικά Βραβεία Κόμικς 2018. Δυστυχώς, όμως, ο Διαλυνάς δε συνέχισε τη συνεργασία πέρα από το πρώτο επεισόδιο και ο αντικαταστάτης του, Δημήτρης Κ. Πανταζής (βλ. εικόνες παραπάνω), δεν κατάφερε να πείσει. Φταίει που δεν του ταιριάζει το ύφος της ιστορίας; Φταίει που η μετάβαση από το εύπλαστο και εκφραστικό σχέδιο του Διαλυνά στο εμφανώς πιο αφαιρετικό και δύσκαμπτο κινησιολογικά και εκφραστικά στυλ του Πανταζή μου έκατσε… βαριά; Σε κάθε περίπτωση, οφείλω να επισημάνω πως τα «Γυμνά Οστά» είχαν τα φόντα να αναδειχθούν σε πρωταγωνιστή εντός του περιοδικού (μία post-apocalypse sci-fi περιπέτεια δράσης σε συνέχειες – πόσο πιο mainstream;!) και κατέληξαν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, σε κομπάρσο. Φυσικά, εκτός από τις παραπάνω… σταθερές, ο Μπλε Κομήτης προσφέρει τις σελίδες του κατά βάση σε σύντομες, αυτοτελείς ιστορίες. Η μία είναι πάντα… ερωτικού περιεχομένου. Από εκεί και πέρα, δεν έχω καταλάβει αν υπάρχει ένας -σχετικός, έστω- προσανατολισμός, σε αυτό το κομμάτι, από τους συντελεστές του περιοδικού. Προς το παρόν πάντως, δεν εντοπίζω την προσπάθεια διαμόρφωσης ενός ξεκάθαρου χαρακτήρα, μίας διακριτής ταυτότητας. Πολλές από τις ιστορίες παραμένουν προσκολλημένες στην ξεπερασμένη φάση της… «θολοκουλτούρας», χαρακτηριστικό εύρημα σε αντίστοιχες εκδοτικές προσπάθειες του παρελθόντος. Πρόκειται, κατά τη γνώμη μου, για την -εν τοις πράγμασι- απόδειξη της αδυναμίας μεγάλου μέρους του εγχώριου καλλιτεχνικού δυναμικού να στήσει μία ιστορία κόμικς με σεναριακή, αφηγηματική συνοχή – για να μη σχολιάσω την κατάχρηση των επεξηγηματικών λεζαντών που αγνοεί κατ’ εμέ τους κανόνες του ίδιου του Μέσου, καθιστώντας το ανάγνωσμα ένα… πιο ποιοτικό, καλλιτεχνικά, φωτορομάντζο. Έτσι, συχνά επιλέγονται φλου θεματικές, ψευδοσουρεάλ ιστορίες χωρίς ειρμό και, εν τέλει, χωρίς καμία ελπίδα να ξεχωρίσουν. Τουλάχιστον, συχνά το οπτικό αποτέλεσμα αποζημιώνει τα λεπτά που αφιέρωσες να τις διαβάσεις. Από την άλλη, καταλαβαίνω πως το περιοδικό επιχειρεί ταυτόχρονα να επιτελέσει το ρόλο ενός «σχολείου» για νέους καλλιτέχνες. Υπό αυτό το πρίσμα, είναι πράγματι πιθανό οι διάφορες ζυμώσεις να αποτελέσουν το έναυσμα για την εξερεύνηση νέων καλλιτεχνικών μονοπατιών και να επιτρέψουν στους καλλιτέχνες που συνεργάζονται με το περιοδικό να βελτιώσουν τις ελλείψεις τους, σε βάθος χρόνου, τόσο με την τριβή όσο και με το feedback από τους εκδότες, τους συνεργάτες τους και, κυρίως, το κοινό. Στο ίδιο μήκος κύματος, μία σημαντική έλλειψη που εντοπίζω στο περιοδικό είναι η ισχνή παρουσία αμιγώς χιουμοριστικών κόμικς. ΟΚ, δεν πιστεύω ότι μπορεί -ή ότι θέλει- να γίνει ένα «ελληνικό MAD», αλλά, όσο στερεοτυπικό και να ακουστεί, μου φαίνεται λάθος κατεύθυνση η προσπάθεια να αποκολληθεί το κόμικ από την παραδοσιακή του φύση και την ετυμολογική του ρίζα: το κωμικό στοιχείο. Φυσικά, υπάρχει το μόνιμο εισαγωγικό στριπ «Ο Θάνατος» του μαιτρ του είδους Αντώνη Βαβαγιάννη, η συμμετοχή του Τάσου Ζαφειριάδη με το Diet Orchestra και εσχάτως η (μακριά από το γούστο μου, αλλά οκ, περί ορέξεως…) «Ραλλού» της Ίριδας Μουζου. Δεν είναι όμως λίγα για ένα περιοδικό περί των 80 σελίδων; Ιστοριούλες όπως το ευρηματικό «Ensalada Mixta #3» του Tomek, ή το «Μεσήλικες Βαμπίρ» του Douglas Paszkiewicz (γνωστός στην Ελλάδα από τη σειρά «Δηλητηριώδες Νανούρισμα» (Jemma Press), αποτέλεσε την παρθενική συνεργασία του περιοδικού με δημιουργό του εξωτερικού) νομίζω θα έπρεπε να έχουν περίοπτη θέση σε κάθε τεύχος του Μπλε Κομήτη. Από την άλλη, οφείλω να αναγνωρίσω στο περιοδικό την άνεση με την οποία εντάσσει έργα με κοινωνικοπολιτική χροιά. Το 11 vs 0 των Αλεξία Λουγιάκη και Γιάννη Ράγκου, συνοδευόμενο από το εντυπωσιακό εξώφυλλο του Μάνου Λαγουβάρδου (το πιο καλαίσθητο οπτικά μέχρι τώρα, κατ’ εμέ) αναφέρεται, με αφορμή το Μουντιάλ, στην ανατροπή του Σαλβαδόρ Αλιέντε και τη δικτατορία στη Χιλή, ενώ το βιογραφικό Emma Tenayuka – Η Πασιονάρια του Τέξας του Kanellos Cob δε μασάει τα λόγια του. Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί, βάσει της πρόσφατης ανακοίνωσης του περιοδικού, στο τεύχος #6 κι εφεξής, το εξαιρετικό έργο του Ιταλού Zerocalcare «Kobane Calling», ένα γραφικό οδοιπορικό στην περιοχή του Κουρδιστάν και των συνόρων Συρίας-Τουρκίας, δοσμένο μέσα από χιουμοριστικές αναφορές αλλά και σκληρές, ακατέργαστες αλήθειες. Μία επιλογή που θα έχει πολλαπλά οφέλη για όλους: αρχικά, την ποιοτική αναβάθμιση του περιοδικού, συνακόλουθα την τέρψη των αναγνωστών, αλλά τέλος και κυριότερα την αφετηρία ενός «καλλιτεχνικού διαλόγου» ανάμεσα σε έργα και δημιουργούς από άλλες χώρες, με διαφορετικά ερεθίσματα και κουλτούρα -κομικσική και ευρύτερη- στο δρόμο που χάραξαν και τα περιοδικά-πρόγονοι του Μπλε Κομήτη. Κλείνοντας, η προσέγγιση του περιοδικού στο κόμικ, την τέχνη και την κουλτούρα δεν περιορίζεται στη δημοσίευση έργων Ελλήνων (και πλέον και ξένων) δημιουργών. Έχουμε ευφάνταστες ανταποκρίσεις από φεστιβάλ, όπως η μνημειώδης γαλλική Ανγκουλέμ αλλά και το «δικό μας» Comicdom Con, ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις με ανθρώπους που ασχολούνται με το Μέσο, άμεσα ή έμμεσα, όπως ο σκηνοθέτης Γιάννης Οικονομίδης ή το επιτελείο της ιστορικής Βαβέλ, αλλά και, φυσικά, προτάσεις κόμικς και παρουσιάσεις δημιουργών. Και φυσικά, σε κάθε τεύχος δημοσιεύεται ένα ολιγοσέλιδο πρωτότυπο διήγημα, όπως έκανε παλαιότερα και το περιοδικό 9. Κλείνοντας ένα χρόνο παρουσίας, ο Μπλε Κομήτης έχει δώσει σημαντικά και αξιόλογα δείγματα γραφής, και δεν μπορούμε παρά να περιμένουμε μία εξίσου ορμητική συνέχεια, καβάλα στο χείμαρρο της δημιουργικότητας των πολλών ικανών καλλιτεχνών μας, που έχουν πλέον ένα χώρο να εκφραστούν -δε λέω, καλά και τα φανζίν, αλλά η παρουσία σε ένα περιοδικό, καλώς ή κακώς, «σε βάζει σε πιο πολλά σπίτια». Από τη νέα χρονιά σε διμηνιαία βάση, και όχι σε τριμηνιαία, όπως ξεκίνησε. Δείγμα, μάλλον, της καλής πορείας του περιοδικού μέχρι σήμερα, αλλά και της όρεξης των συντελεστών να το «τρέξουν» περισσότερο. Αφού διαβάσατε την παραπάνω ανασκόπηση, σίγουρα θα σας ενδιαφέρει να ακούσετε τι έχουν να πουν οι ίδιοι οι συντελεστές του περιοδικού: ο αρχισυντάκτης, Γιώργος Γούσης, και μερικοί από τους συνεργαζόμενους δημιουργούς του περιοδικού θα βρίσκονται στο AthensCon 2018 για να σας μιλήσουν για το περιοδικό, τα έργα και τις ημέρες του, αλλά και τα νέα σχέδια, και φυσικά να απαντήσουν στις ερωτήσεις του κοινού. Ένας χρόνος Μπλε Κομήτης και η τροχιά συνεχίζεται… Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 17:30 – 18:20 στο AthensCon, στο Στάδιο Tae Kwon Do στο Παλαιό Φάληρο, Αθήνα. Μείνετε σε τροχιά…! Πηγή: https://docmz.wordpress.com/2018/11/22/blue-comet/

Κλασικά #104 σελίδα 27, βλέπουμε μια ακόμα εφεύρεση, το τηλεπαρελθόν.

Μερικές φωτογραφίες κι από εμένα None shall pass! Tis but a scratch κλπ κλπ Οι πυλώνες του φόρουμ και της λέσχης Εδώ ο @Jack62 ενώ προσπαθεί με φιλάκια στα μάγουλα και λοιπές γαλιφιές, να μεταβεί από New Member σε Member. Τα κατάφερε προφανώς Φωτογραφία με την personal favourite φετινή cosplayer. I want to break freeeee