Κι εμένα αυτήν ακριβώς την ευχάριστη αίσθηση μου άφησε το τεύχος. Μικρή παραφωνία η ιστορία του Φάντομ που ήταν όντως μέτρια και η άλλη με τις οικιακές συσκευές που ήταν ουσιαστικά ένα αποτυχημένο γκαγκ. Απόλαυσα πάρα πολύ τις δύο πρώτες ιστορίες, τη μία με τον Ντόναλντ που προσπαθεί να ανακαλύψει το καλά κρυμμένο μυστικό του στωικού κυρίου Σοφοκλή με καταστροφικά αποτελέσματα και το όμορφο φινάλε, αλλά και την άλλη με τον Γκουφόλυκο που είχε μπόλικο μυστήριο και συναίσθημα... Πολύ ευχάριστη και η τρίτη που είχε οικολογικές ανησυχίες.

Στην κεντρική ιστορία του τεύχους, ο Ντόναλντ με τον Φέθρυ καλούνται να εξιχνιάσουν “Το μυστήριο του Σοφοκλή”. Στον τηλεοπτικό αέρα της Λιμνούπολης προβάλλεται ένα παιχνίδι γνώσεων, στο οποίο ένας συμπαθής κύριος, ονόματι Σοφοκλής, αποδεικνύεται σωστός φωστήρας και κερδίζει κάθε βράδυ, με τις απίστευτες γνώσεις του, αυγατίζοντας συνεχώς τα χρήματα που κερδίζει. Αυτή η τεράστια γνώση του, γίνεται αφορμή να ενοχληθεί ο θείος Σκρουτζ, ο οποίος είναι ιδιοκτήτης του τηλεοπτικού σταθμού. Έτσι, αναθέτει στους δύο συντάκτες του (μην ξεχνάμε ότι είναι ιδιοκτήτης και των “Παπιονέων”), τον Ντόναλντ και τον Φέθρυ, να βρουν πληροφορίες και να ξεσκεπάσουν μία πιθανή απάτη, από πλευράς του κυρίου Σοφοκλή. Τα δύο ξαδέλφια, σαν άλλοι ντετέκτιβ, ξεκινούν διάφορα σχέδια, προκειμένου να βρουν κάποιο ψεγάδι, που θα εκθέσει τον στόχο τους. Ποια θα είναι τα ευρήματα, τα οποία (με πολύ κόπο και γκάφες) θα αποκομίσουν? Θετικά συναισθήματα μου προσέφερε η συγκεκριμένη ιστορία. Το σενάριο, θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε μυστηρίου και μάλιστα πολύ εύστοχο. Εννοείται, βέβαια, ότι δεν λείπουν και τα στοιχεία καλού χιούμορ, όπως μόνο τα δύο ξαδέλφια μπορούν να μας χαρίσουν. Η πλοκή κρατάει καλά κρυμμένα τα χαρτιά της και φροντίζει να πυκνώνει το μυστήριο, μέχρι το φινάλε, όπου η τελική αποκάλυψη, μας αφήνει με ανοιχτό το στόμα, ενώ ταυτόχρονα μας συγκινεί με τα κίνητρα του “ενόχου”. Πολύ καλή δουλειά, κατά την ταπεινή μου άποψη. Το σχέδιο ήταν χοντροκομμένο και καρτουνίστικο, αλλά με όμορφα backgrounds. Η δεύτερη ιστορία του τεύχους έχει τον τίτλο “Εφιάλτης” και μας έρχεται από την σειρά “X-Mickey”. Ο Μίκυ συνοδεύει την Μίννι σε μία ποιητική βραδιά που διοργανώνει η Λέσχη της και δεν συμμερίζεται τον ενθουσιασμό της. Για την ακρίβεια φαίνεται να βαριέται αφάνταστα. Το ίδιο βράδυ, μετά την ποιητική βραδιά, βλέπει έκπληκτος τον Γκουφόλυκο να βγαίνει μέσα από την τηλεόρασή του και να ζητάει την συνδρομή του σε μία υπόθεση, κάπως προσωπική. Πιο συγκεκριμένα, ο φίλος του ο Μάουσμπυ, έχει εξαφανιστεί μυστηριωδώς και δεν έχει αφήσει κάποιο σημείο ζωής. Έτσι, λοιπόν, αποφασίζουν να ψάξουν να τον βρουν και ξεκινούν από το μαγαζί του, ένα κατάστημα σφαλμάτων, στον κόσμο του απίθανου. Ο δρόμος των ερευνών, θα τους βγάλει σε μέρη που δεν τα φαντάζονται, μέχρι και κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Πώς εξαφανίστηκε ο Μάουσμπυ? Που βρίσκεται τώρα? Θα καταφέρουν οι πρωταγωνιστές να τον βρουν? Οι απαντήσεις στα τεύχη σας. Ακόμα μία ιστορία που την βρήκα ενδιαφέρουσα, παρόλο το παράλογο υπόβαθρό της. Αρχίζω να συνηθίζω τους δύο πρωταγωνιστές, που λειτουργούν σαν δίδυμο και φαίνεται ότι υπάρχει καλή χημεία μεταξύ τους. Η πλοκή έχει πολλές λεπτομέρειες κι όμορφη σκηνοθετική άποψη, λόγω του τρόπου που αλλάζουν οι σκηνές. Υπήρχαν, βέβαια, σημεία που τα ένιωθα λίγο “βαριά” για τα γούστα μου (από θέμα λογικής), αλλά δεν επηρέασαν την γενική κρίση μου. Στην ιστορία δεν παραλείπονται και οι σκηνές με ένταση κι αγωνία, ενώ το φινάλε προσωπικά με συγκίνησε. Η γνώμη μου, λοιπόν, είναι να την διαβάσετε. Κι ο τομέας του σχεδίου, μου άρεσε. Στην επόμενη ιστορία, ο θείος Σκρουτζ φτιάχνει ένα “Βιολογικό περιβόλι”. Ο Λιμνουπολίτης μεγιστάνας κάνει την βόλτα του στην πόλη, όταν περνάει έξω από το σχολείο των τριών ανιψιών του Ντόναλντ. Εκεί βλέπει τα παιδιά να έχουν φτιάξει, στο προαύλιο, ένα αυτοσχέδιο μποστάνι, κατασκευασμένο και συντηρημένο μόνο με βιολογικό τρόπο. Στο άκουσμα των δωρεάν λαχανικών που μπορεί να έχει ο ιδιοκτήτης ενός τέτοιου μποστανιού, ο Σκρουτζ κολλάει το “μικρόβιο” κι έτσι ξεθάβει τα παλιά εργαλεία και τους σπόρους που είχε από το Κλοντάικ και ξεκινάει να μετατρέπει τον λόφο, στον οποίο στεγάζεται το θησαυροφυλάκιο, σε ένα περιβόλι, έτοιμο να δεχτεί τους “προϊστορικούς” σπόρους του. Την ίδια ώρα, ο αντίπαλός του στις επιχειρήσεις, ο Ρόμπαξ, του κάνει πλάκα και θριαμβολογεί για τις δικές του επιχειρηματικές επιτυχίες, όσο ο Σκρουτζ ήταν απασχολημένος με το περιβόλι του. Λέτε, τελικά, ο γερο-Σκρουτζ να έχασε αυτή την μάχη ή η μοίρα δεν έχει πει ακόμα την τελευταία της λέξη? Πρόκειται για ένα σενάριο, το οποίο βρίθει από οικολογικά μηνύματα, δοσμένα με εύπεπτο τρόπο, κατάλληλα για τους νέους αναγνώστες. Σίγουρα αυτό είναι το πιο ενδιαφέρον κομμάτι. Το δεύτερο σημείο που με εντυπωσίασε, είναι ότι ο Σκρουτζ φαίνεται να μην κινείται εντελώς ορμώμενος κερδοσκοπικά, αλλά τα κίνητρά του είναι πιο αγνά, απ’ ότι συνήθως. Και γι’ αυτή του την στάση, ο συγγραφέας φροντίζει να τον επιβραβεύσει με ένα πλουσιοπάροχο φινάλε. Όσον αφορά την πλοκή, αυτή έχει πλάκα και φροντίζει να εντάξει στις σελίδες της διάφορους χαρακτήρες, καλούς και κακούς. Το φινάλε, όμως, εκτός από πλουσιοπάροχο, είναι και ρομαντικό. Ακόμα μία πρωτοτυπία! Τελικά αυτή η ιστορία είναι ο ορισμός των πρωτότυπων ιδεών. Σχεδιαστικά, με ικανοποίησε. Στην ιστορία “Έξυπνες οικιακές συσκευές” ο θείος Σκρουτζ φέρεται κάπως περίεργα στα δύο από τα ανίψια του, τον Ντόναλντ και τον Φέθρυ, καθώς τους καλεί για να τους δει στο θησαυροφυλάκιό του, αλλά εκείνος δεν εμφανίζεται ποτέ. Μετά από δύο ώρες αναμονή, αποφασίζουν να εγκαταλείψουν το μέγαρο και να πάνε στο σπίτι του Ντόναλντ. Εκεί, όσο ο Φέθρυ την αράζει στον καναπέ, ο Ντόναλντ πάει στην κουζίνα να ετοιμάσει φαγητό για την Νταίζυ, που είναι καλεσμένη. Όλως περιέργως, όμως, παρατηρεί ότι οι οικιακές συσκευές δεν είναι πολύ φιλικές μαζί του. Για την ακρίβεια, του επιτίθενται και τον πετάνε έξω από το σπίτι! Άραγε τι συνέβη και αφηνίασαν οι συσκευές? Από εδώ αρχίζουν οι ιστορίες του τεύχους, που τις θεωρώ υποδεέστερες και δεν με ενθουσιάζουν ιδιαίτερα. Εδώ, έχουμε ένα σενάριο, το οποίο θέλει να μας παρουσιάσει ένα μεταφυσικό περιεχόμενο, για να μας κάνει να αναθεωρήσουμε στην συνέχεια, όσο κυλούν οι σελίδες. Στην σύντομη πλοκή επικρατεί το κωμικό στοιχείο και η απορία, για να έρθει το φινάλε, το οποίο είναι κάπως υποτονικό, αλλά βγάζει μία λογική. Η ιστορία, στο σύνολό της, δεν μπορώ να πω ότι με απογοήτευσε, αλλά σίγουρα μου μείωσε το αίσθημα του ενθουσιασμού που αποκόμησα από τις πρώτες τρεις ιστορίες του τεύχους. Το σχέδιο το βρήκα πολύ μέτριο. Οι ιστορίες από την σειρά “Τα Χάπια της Γνώσης”, φαίνεται να έχουν κάνει δυνατό come back στις σελίδες του Μίκυ Μάους! Αυτή την εβδομάδα, ο Λούντβιχ θα μας μιλήσει για “Το βιβλίο”. Σε αυτό το “μάθημα” θα πληροφορηθούμε τον ορισμό της λέξης, καθώς και τα πρώτα της βήματα στην προϊστορία. Στην συνέχεια, θα ακολουθήσει η γέννηση του πρώτου εντύπου, για να συνεχίσουμε με την βελτίωση της ποιότητας και την εύκολη αντιγραφή των αντιτύπων, όσο περνούν οι αιώνες. Το φινάλε, μάς αποδεικνύει ότι ο Λούντβιχ είναι άρτια ενημερωμένος στο θέμα, καθώς θα γίνει λόγος και για τα e-books. Γενικά την βρήκα μία συμπαθητική ιστορία, που όπως και οι άλλες της σειράς, προσφέρουν γνώση με διασκεδαστικό τρόπο, ειδικότερα στις μικρότερες ηλικίες αναγνωστών. Μέχρι εκεί. Αυτό που με εντυπωσίασε είναι η αναφορά στα ηλεκτρονικά βιβλία και θα κρατήσω και την ατάκα του πρωταγωνιστή στο φινάλε για την μαγεία του χαρτιού. Με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο, προς καλό. Στην τελευταία ιστορία του τεύχους, βλέπουμε τον Φάντομ Ντακ να χρειάζεται επειγόντως “Αυτοκίνητο αντικατάστασης”. Ο σούπερ ήρωας της Λιμνούπολης, πιστός στο ραντεβού του με την πάταξη του εγκλήματος, κυνηγά όλη την νύχτα μία ομάδα κακοποιών, τους οποίους καταφέρνει να τους πιάσει. Όταν, όμως, πάει να φύγει, εν μέσω επευφημιών των δημοσιογράφων και των απλών πολιτών, διαπιστώνει ότι το θρυλικό “313” του (που φέρει την πινακίδα “Χ”) έχει κλατάρει. Τότε, ένας ιδιοκτήτης έκθεσης αυτοκινήτων και φανατικός θαυμαστής του, του προσφέρει όποιο αυτοκίνητο θέλει, μέχρι να επισκευαστεί το δικό του. Και ξέχασα να πω ότι ο Κύρος λείπει εκτός Λιμνούπολης, οπότε το “313” θα αργήσει να επισκευαστεί. Ο Φάντομ, λοιπόν, αναγκάζεται να δοκιμάσει διάφορα μοντέλα και τύπους αυτοκινήτων, προκειμένου να επιλέξει αυτό που πραγματικά θα τον βολέψει στο λειτούργημά του. Θα καταφέρει να βρει κάποιο αυτοκίνητο, αντάξιο του θρυλικού δικού του? Μιλάμε για ένα σενάριο που δεν επικεντρώνεται επάνω σε έναν villain, με αποτέλεσμα να μην βγάζει αρώματα μυστηρίου. Παραδέχομαι, όμως, ότι καταπιάνεται με μία έξυπνη ιδέα, όπως το να ασχοληθεί με το όχημα του πρωταγωνιστή και με αυτόν τον τρόπο να παράξει χιούμορ. Η πλοκή είναι μία σειρά από κωμικά γκαγκ, που αποδεικνύουν πόσο πιστό κι αναντικατάστατο είναι το θρυλικό “313”. Όσον αφορά το φινάλε, η ιστορία προσπαθεί να κλείσει με γελοιογραφικό mood, αλλά προσωπικά δεν με έκανε να γελάσω τόσο. Ίσως να το ήθελα κάπως διαφορετικό. Με κατάθεση περισσότερης φαντασίας. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο, προς καλό. Πιο πολύ με κράτησε ο ζωηρός χρωματισμός.

Το τεύχος θα ξεκινήσει με την ιστορία, που έχει τίτλο “Τα πανάκριβα μόρια”. Όλοι ξέρουμε ότι η αγαπημένη ασχολία του θείου Σκρουτζ είναι να μετράει τα χρήματά του. Όταν, όμως, θα βρει μερικά αρνητικά πρόσημα στον ισολογισμό της εταιρείας ερευνών του, τότε, έξαλλος, θα πάει μέχρι εκεί και θα ζητήσει εξηγήσεις από τον Διευθυντή. Εκείνος του λέει ότι η αιτία είναι ένα ισότοπο, το οποίο και χρειάζονται για την διενέργεια των πειραμάτων, και είναι εξαιρετικά δυσεύρετο, γι’ αυτό κι ακριβό. Τότε, θα του περάσει μία ιδέα στο μυαλό. Από την στιγμή που αυτό το ισότοπο βρίσκεται σε αφθονία στην σκοτεινή πλευρά της Σελήνης, θα οργανώσει μία διαστημική αποστολή προς αναζήτησή του. Έτσι, επιστρατεύονται ο Κύρος, ο Ντόναλντ και τα τρία ανιψάκια, και μαζί με τον Σκρουτζ ξεκινάνε το ταξίδι για τον δορυφόρο της Γης. Την ίδια ώρα, οι βιομηχανικοί κατάσκοποι του Ρόμπαξ τον ενημερώνουν για τις κινήσεις του Σκρουτζ κι εκείνος καταστρώνει τα δικά του σατανικά κόλπα για να τον εμποδίσει. Πρόκειται για ένα όμορφο σενάριο, που μπορεί να περιέχει κλασικά μοτίβα, αλλά τα περιγράφει με μία συγγραφική γλαφυρότητα. Η πλοκή δεν βιάζεται και κυλάει ομαλά, αν και μερικές στιγμές νόμιζα ότι “φλυαρούσε” κάπως. Το χιούμορ είναι διακριτικό, ενώ το φινάλε είναι ευτυχές για τους “καλούς” κι αρκετά ικανοποιητικό. Και λέω ικανοποιητικό γιατί δεν είδαμε κάτι ανατρεπτικό ή ευφυές. Ήταν καλό, αλλά ίσως θα μπορούσε να ήταν καλύτερο. Το εικαστικό στυλ του Mottura, ενώ μου αρέσει υπερβολικά για εξώφυλλα ή για πιο “σοβαρές” ιστορίες (όπως πχ το “Μόμπυ Ντικ”), εδώ μπορώ να πω ότι με κούρασε, τουλάχιστον στην αρχή. Ίσως, να άλλαζα γνώμη αν διάβαζα την ιστορία σε ένα μεγαλύτερο φορμάτ. Η σειρά “X-Mickey” θα εκπροσωπηθεί αυτή την εβδομάδα με την ιστορία “Η ωραία & η μούμια”. Ο Μίκυ βρίσκεται παρέα με τον Γκουφόλυκο στον κόσμο του απίθανου, όπου παρακολουθούν τα γυρίσματα μία αλλόκοτης ταινίας τρόμου. Η πρωταγωνίστρια, μία πρώην γοργόνα, δεν φαίνεται να ικανοποιείται από την μέχρι τώρα καριέρα της κι ο λόγος είναι ότι θέλει να δοκιμάσει την τύχη της στο Χόλιγουντ. Σε αυτή την ταινία βρίσκεται στο έλεος μίας γιγαντιαίας μούμιας, η οποία είναι ένα ρομπότ. Όλα, λοιπόν, μοιάζουν φυσιολογικά. Τι θα συμβεί, όμως, όταν η μούμια κάνει την εμφάνισή της κι εκτός πλατό και δείξει τις άγριες διαθέσεις της στην ηθοποιό και τον σκηνοθέτη? Κι όταν το ποτήρι ξεχειλίσει με την απαγωγή του σκηνοθέτη, τότε ο Μίκυ κι ο Γκουφόλυκος αναλαμβάνουν δράση. Μιλάμε για μία μεγάλη, σε έκταση, ιστορία, οπότε κι έχει περισσότερες πιθανότητες για να μου αρέσει. Έτσι κι έγινε, λοιπόν. Το σενάριο, μπορεί να εδράζεται στον κόσμο του απίθανου, αλλά προσφέρει μία καλή υπόθεση μυστηρίου, που με μία περαιτέρω φροντίδα, θα μπορούσε κάλλιστα να σταθεί και στην σειρά “Μίκυ Μυστήριο”. Η πλοκή ξεκινά, όπως είναι φυσικό, αλλόκοτα και φροντίζει να μας συστήσει όλους τους πρωταγωνιστές και τους συμμετέχοντες, αφήνοντας τους αναγνώστες να βγάλουν από την αρχή τα συμπεράσματά τους, τα οποία θα διαψευστούν στην συνέχεια. Το σίγουρο είναι ότι δεν αφήνει, σε κανένα σημείο, τον αναγνώστη να βαρεθεί. Το φινάλε είναι το ίδιο περίεργο με την όλη χροιά της υπόθεσης και πιστεύω ότι ταιριάζει αρκετά. Το σχέδιο το βρήκα πολύ ωραίο, αν και παραφορτωμένο. Περιμένατε να υπάρχει ιστορία, στην οποία ο Ντόναλντ αποδεικνύει περίτρανα ότι είναι “Ο κορυφαίος”? Ε, να λοιπόν που υπάρχει. Μία ημέρα, όπως κι όλες οι προηγούμενες, στο κατώφλι του σπιτιού του φίλου μας έχουν μαζευτεί στίφη από αγανακτισμένους επαγγελματίες, οι οποίοι ζητούν να πληρωθούν για τα αγαθά που του έχουν δώσει. Εκείνος, μεταμφιεσμένος, καταφέρνει να το σκάσει και στον δρόμο για το θησαυροφυλάκιο (προς αναζήτηση εργασίας) αναλογίζεται ποια δουλειά θα του αποφέρει ένα αξιοπρεπές μεροκάματο. Κατά τύχη θα βρει ένα γραφείο ευρέσεως εργασίας, το οποίο θα επισκεφτεί και θα δείξει ότι τόσα χρόνια στο πλευρό του θείου Σκρουτζ, έχει αποκτήσει μεγάλη εμπειρία. Πρόκειται για ένα σενάριο που με κράτησε, όχι για την μεγάλη του δράση, αλλά για την θεματολογία του. Ο συγγραφέας, σκεπτόμενος πολύ έξυπνα, εκμεταλλεύεται στο μέγιστο όλες τις δεξιότητες που έχει αποκτήσει ο πρωταγωνιστής, στην πληθώρα των ιστοριών που έχει ταξιδέψει παρέα με τον θείο Σκρουτζ και μας χαρίζει μία πρωτότυπη ιστορία. Η πλοκή δεν έχει κάποια δυνατή στιγμή, αλλά φροντίζει να μας υπενθυμίσει κάποιες από αυτές τις δεξιότητες, που κάνουν όλους εμάς τους fans να βγάλουμε το καπέλο στον Ντόναλντ. Όσον αφορά τον θείο Σκρουτζ, γι’ ακόμα μία φορά σκέφτεται τον εαυτό του κι εκμεταλλεύεται τους πάντες, καλλιεργώντας, έτσι, τον αντιπαθητικό εαυτό του. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο. Σε μερικά καρέ ο Ντόναλντ φαίνεται ότι έχει φαβορίτες σαν τον Σκρουτζ! Αυτή την εβδομάδα έχουμε και ιστορία από “Τα Χάπια της Γνώσης”, στην οποία ο παντογνώστης καθηγητής Λούντβιχ, θα μας διδάξει πώς έγινε “Η ανακάλυψη της φωτιάς”. Η διδασκαλία θα ξεκινήσει από τα πρώιμα στάδια της επικράτησης του ανθρώπου στον πλανήτη μας, όταν η φωτιά ήταν κάτι πρωτόγνωρο, για να φτάσει μέχρι τον 18ο και 19ο αιώνα, όπου αυτό το ανεκτίμητο αγαθό, μπήκε για τα καλά στην υπηρεσία της ανθρωπότητας. Συμπαθητική ιστορία, που έχει σαν πρώτο της μέλημα να μας χαρίσει την γνώση, με όσο πιο πολύ χιούμορ είναι εφικτό. Το θέμα με το οποίο καταπιάνεται είναι ενδιαφέρον, ενώ οι χαρακτήρες που πρωταγωνιστούν βοηθούν, με την σειρά τους, ώστε να γίνει περισσότερο εύπεπτο. Γενικά είναι μία ιστορία που πιστεύω ότι θα απολαύσουν πιο πολύ οι νεαρότεροι αναγνώστες. Σχεδιαστικά την βρήκα μέτρια προς καλή. Η επόμενη ιστορία έχει για τίτλο μία κατάσταση, την οποία όλοι θέλουμε να επικρατεί στους κινηματογράφους. Δηλαδή “Σιωπή στην αίθουσα”. Ο Ντόναλντ θέλει διακαώς να δει μία κουλτουριάρικη ταινία που προβάλλεται στους κινηματογράφους και πηγαίνει παρέα με τον Γκαστόνε και τον Φέθρυ, οι οποίοι δεν φαίνεται να ενστερνίζονται αυτή του την χαρά. Την ώρα που μπαίνουν στην αίθουσα, ο φίλος μας θα εντοπίσει μία παρέα από γνωστούς του, που (όπως λέει εκείνος) αρέσκονται να κάνουν σαματά και να ενοχλούν τους γύρω τους. Έτσι, είναι στα μαύρα πανιά επειδή νομίζει ότι δεν θα καταφέρει να απολαύσει την ταινία. Τελικά, όμως, έτσι είναι τα πράγματα ή κάπως αλλιώς? Ένα σύντομο σενάριο που η πλοκή του φωνάζει από μακριά ότι θα έχει ανατροπή. Το μόνο που αξίζει να μνημονεύσουμε είναι το κωμικό φινάλε της και το γεγονός ότι βλέπουμε τον Ντόναλντ και τον Φέθρυ να συνυπάρχουν αρμονικά με τον Γκαστόνε. Από εκεί και πέρα, δεν νομίζω ότι χωράει κάποια περαιτέρω ανάλυση. Μία ιστορία που δεν θα μου μείνει για καιρό στην μνήμη. Και στον εικαστικό τομέα δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε τόσο. Ακολουθεί μία ιστορία χωρίς λόγια, που έχει τίτλο “Μην με κοιτάς έτσι!”. Ο Ντόναλντ βολτάρει παρέα με την Νταίζυ, όταν εκείνη του ζητάει να της πάρει ένα παγωτό. Εκείνος, όντας εντελώς και μονίμως άφραγκος, την αφήνει για λίγο μόνη και σπεύδει στο σπίτι του προς αναζήτηση μερικών ψιλών. Το βλέμμα του πέφτει επάνω σε ένα χαριτωμένο γουρουνάκι-κουμπαρά, τον οποίο αποφασίζει να σπάσει για να βάλει χέρι στο “εσωτερικό” του. Θα μπορέσει τελικά να πραγματοποιήσει την δύσκολη αυτή απόφαση? Μία ιστορία που έχει ένα απλοϊκό σενάριο, το οποίο είναι αρκετά παιδικό και παίζει όμορφα με τα αισθητήρια των μικρών αναγνωστών. Ο Ντόναλντ δείχνει τον ευαίσθητο, αλλά και κωμικό χαρακτήρα του. Προσωπικά θεωρώ ότι σε αυτή την ιστορία θα μπορούσαν να σταθούν και διάλογοι. Το φινάλε είναι ικανοποιητικό και προσφέρει χαμόγελα. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό. Το τεύχος #301 φιλοξενεί σε αυτό το σημείο τρεις μονοσέλιδες ιστορίες, δύο από την σειρά “Άνοιξη στο Μίκυ Σίτυ” και μία από την σειρά “Άνοιξη στην Λιμνούπολη”. Αυτές είναι οι εξής: “Ανθισμένα λουλούδια” “Πικνίκ στην εξοχή” “Οι ήχοι της εποχής” Και οι τρεις είναι εμπνευσμένες από την καλύτερη (αν και προσωπικά διαφωνώ ) εποχή του χρόνου, την Άνοιξη. Πρωταγωνιστές είναι η Μίννι με την Κλάραμπελ, ο Μαύρος Πητ με την Τρούντυ και η Γιαγιά Ντακ με τον Πασχάλη. Αρκετά ευχάριστες θα τις χαρακτήριζα και με αυξημένα τα επίπεδα του χιούμορ τους. Προσωπικά μου άρεσαν περισσότερο οι δύο πρώτες ιστορίες κι αν ήθελα να τις φιλτράρω περαιτέρω θα προτιμούσα την πρώτη. Το σχέδιο το βρήκα πολύ καλό και στις τρεις. Και θα ολοκληρώσουμε με τον Κύρο, ο οποίος φτιάχνει “Τα ανίκητα γάντια”. Ο αγαπητός εφευρέτης έχει μόλις δημιουργήσει κάποιους αισθητήρες απόκρουσης, οι οποίοι προορίζονται να τον βοηθήσουν στο να πιάνει καλύτερα και χωρίς απώλειες, τα εργαλεία του. Την ώρα που έχει βγει στον κήπο του εργαστηρίου του για να δοκιμάσει αυτόν τον εξοπλισμό, θα συναντηθεί με τον Ντόναλντ, ο οποίος είναι στα μαύρα πανιά. Ο λόγος είναι απλός. Ο φίλος μας είναι τερματοφύλακας σε μία τοπική ομάδα και δεν σημειώνει μεγάλες επιτυχίες. Για την ακρίβεια τρώει το ένα γκολ μετά το άλλο. Και σαν να μην έφτανε αυτό, έβαλε και στοίχημα με τον αρχηγό της ομάδας που θα είναι αντίπαλη της δικής του, ότι δεν θα δεχτεί τέρμα. Ο Κύρος, λοιπόν, προθυμοποιείται να ενσωματώσει τους νέους του αισθητήρες στα γάντια του φίλου μας για να τον βοηθήσει να κερδίσει τον αγώνα και το στοίχημα. Πλέον, είναι στο χέρι του Ντόναλντ η νίκη. Ή μήπως όχι? Εδώ διαβάζουμε ένα συμπαθητικό σενάριο, που μας παρουσιάζει έναν Ντόναλντ να είναι ο ορισμός της ατυχίας, αλλά ταυτόχρονα και τόσο κωμικός. Η πλοκή κυλάει όμορφα κι ενώ δείχνει να έχει ένα ευτυχές τέλος, κάνει την ανατροπή στις καθυστερήσεις (για να μιλήσουμε με ποδοσφαιρικούς όρους ) και χαρίζει γέλιο. Το εν λόγω φινάλε το βρήκα πανέξυπνο και μου άφησε ένα χαμόγελο στα χείλη. Γενικά την βρήκα μία πολύ καλή προσπάθεια. Κι εδώ το σχέδιο το βρήκα άνω του μετρίου.

Απίθανο τέυχος. Καλά η ιστορία του Γκουφόλυκου είναι καταπληκτική Αλλά τη διαφορά την έκαναν οι υπόλοιπες ιστορίες. Αν εξαιρέσεις την σαχλή ιστορία με το αμάξι του Φάντομ Ντακ, οι υπόλοιπες ιστορίες έχουν υπέροχα μηνύματα για όλους. Διαμάντι Ερώτηση φαντάζομαι ότι όλες αυτές οι ιστορίες είναι από την " δεύτερη " εποχή του X-Mickey. Τις τελειώσαμε?

Αν προσέξετε, στην ιστορία τού Casty, τα κανάλια στην τηλεόραση έχουν τετραψήφιους αριθμούς κι ας είναι μόνο 300. Κατάλοιπο προφανώς από το πρωτότυπο, όπου η τηλεόραση είχε 3000 κανάλια. Περίεργο πώς δεν το έπιασε ο γραφίστας, να σβήσει τα πρώτα μηδενικά, όπου τα περισσότερα είναι και στριμωγμένα, μια και προφανώς επιμελήθηκε το συγκεκριμένο καρέ.

Για όσους αισθάνθηκαν, διαβάζοντας την πρώτη ιστορία, ότι έχουν χάσει επεισόδια, αυτό συμβαίνει διότι όντως έχουμε χάσει. Η ιστορία αποτελεί συνέχεια της ιστορίας πραγματικά χρώματα, όπου, σύμφωνα με το I.N.D.U.C.K.S.:

Το αγαπημένο μας εβδομαδιαίο περιοδικό κλείνει αισίως, στην δεύτερη περίοδό του, τα 300 τεύχη και μας χαρίζει μερικές ιστορίες, τις οποίες είχαν την χαρά να απολαύσουν οι Ιταλοί, όταν το Topolino τους έκλεινε τα 3000 τεύχη. Πλάκα έχει που οι περισσότερες ιστορίες έχουν στον αυθεντικό τους τίτλο τον αριθμό “3000” κι εδώ έχουν τροποποιηθεί κι αναγράφουν τον αριθμό “300”. Πάμε να τους ρίξουμε μία ματιά. Η αυλαία ανοίγει με Casty και την ιστορία με τίτλο “Το κανάλι 300”. Ο Μίκυ διοργανώνει ένα πάρτι (ρεφενέ) στο σπίτι του κι όλοι οι αγαπημένοι του φίλοι δίνουν το παρών, φέρνοντας το κατιτίς τους. Δυστυχώς ο Ήτα Βήτα δεν μπόρεσε να έρθει, αλλά φρόντισε να φέρει ένα μεγάλο δώρο. Πρόκειται για μία τηλεόραση από το μέλλον, η οποία πιάνει 300 κανάλια, με το 300ο να παίζει τρισδιάστατες ταινίες. Μετά από αρκετές προσπάθειες να δουν μία αξιοπρεπή εικόνα, την παρατάνε και πάνε σπίτια τους. Αφού περάσουν μία απολύτως φυσιολογική νύχτα, η επόμενη ημέρα θα κρύβει πολλές εκπλήξεις. Οι φίλοι μας, ο καθένας με την σειρά του, θα παρατηρήσουν ότι όλοι οι κάτοικοι του Μίκυ Σίτυ έχουν πλέον το ίδιο πρόσωπο με τον ταχυδρόμο, που έφερε την τηλεόραση το προηγούμενο βράδυ. Οι μόνοι που διατηρούν ακόμα τις μορφές τους είναι αυτοί που ήταν στο χθεσινό πάρτι και το ακόμα πιο περίεργο είναι ότι και οι υπόλοιποι φίλοι τους έχουν εξαφανιστεί. Σαν να μην υπάρχουν! Τι έχει πραγματικά συμβεί και πώς οι φίλοι μας θα ξεφύγουν από τους μπελάδες που τους βρήκαν? Ο αγαπημένος μας Casty έκανε πάλι το θαύμα του, χαρίζοντάς μας μία μεστή ιστορία, πάντα προσκείμενη στην αγαπημένη του θεματολογία. Το μυστήριο είναι διάχυτο, ενώ η πλοκή, τουλάχιστον στην αρχή μας κάνει να γουρλώνουμε τα μάτια μας. Ο ρυθμός ανεβαίνει κλιμακωτά και σελίδα με την σελίδα αλλάζει ταχύτητα, αρνούμενος να ανοίξει τα χαρτιά του βιαστικά, προς τέρψη των αναγνωστών. Για να πω την μαύρη αλήθεια, δεν περίμενα σε καμία περίπτωση μία τέτοια κατάληξη. Ήταν μία ευχάριστη έκπληξη για εμένα. Εν κατακλείδι, είναι μία ιστορία που αξίζει να διαβαστεί από όλους. Πολλά μπράβο! Κι από το σχέδιο δεν έχω παράπονο. Είναι καθαρό και προσεγμένο. Η αγαπημένη μας Zilvia Ziche, παίρνει την σκυτάλη κι αποφασίζει να πετάξει την Τζένυ “Ένα χιλιόμετρο και 300 μέτρα πάνω από την Λιμνούπολη”. Ο θείος Σκρουτζ έχει φέρει τον Κύρο στο θησαυροφυλάκιο για να επισκευάσει τον εκτοξευτήρα ανεπιθύμητων, όταν κάνει την εμφάνισή της η ερωτοχτυπημένη Τζένυ. Κι ενώ προσπαθεί να πείσει τον αγαπημένο της να της δώσει λίγη σημασία, εκείνος, εκνευρισμένος, πατάει το κουμπί του εκτοξευτήρα και την στέλνει έξω από τα “χωράφια” του. Δυστυχώς, όμως, ο εκτοξευτήρας δεν έχει φτιαχτεί, με αποτέλεσμα η Τζένυ να φτάσει στην στρατόσφαιρα! Η Τζένυ δεν φαίνεται να επιστρέφει στην επιφάνεια της Γης κι όλοι αρχίζουν να ανησυχούν, εκτός φυσικά από τον Σκρουτζ. Που πήγε τελικά η Τζένυ? Θα τιμωρηθεί ο τσιγκούνης κροίσος γι’ αυτή του την απρέπεια? Θα τα μάθετε όλα, αν διαβάσετε την ιστορία. Η Ziche μάς χάρισε μία ευχάριστη και κεφάτη ιστορία, που έκρυβε ένα περίεργο σενάριο. Η πλοκή δεν έχει μεγάλη σχέση με την σοβαρότητα και είναι λίγο παιδική, αλλά αν την δούμε με ένα ανάλαφρο πρίσμα, πιστεύω ότι θα μας ικανοποιήσει. Στον Σκρουτζ δίνονται πολλά αρνητικά χαρακτηριστικά, που κάνει ακόμα και τον πιο φανατικό υποστηρικτή του να δυσανασχετεί με την συμπεριφορά του. Από την άλλη μεριά, η συμπεριφορά των υπολοίπων και η στήριξή τους στην Τζένυ είναι αξιέπαινη. Αυτό που επικρατεί σε όλη την διάρκεια της πλοκής, είναι το κωμικό στοιχείο, που φέρει την σφραγίδα της δημιουργού. Το φινάλε δεν με κάλυψε, μιας και θα ήθελα να τιμωρηθεί παραδειγματικά ο υπαίτιος. Το σχέδιο το βρήκα αξιόλογο κι άκρως χιουμοριστικό. Στον “Λογαριασμό των $300”, ο Γκαστόνε μπλέκει σε μία περιπέτεια, που δεν έχει προηγούμενο. Μία ωραία πρωία, ο τυχεράκιας πάπιος, βγαίνει στην εξώπορτα του σπιτιού του για να τσεκάρει την αλληλογραφία του. Παραξενεμένος βλέπει μέσα στα γράμματα που προορίζονται για εκείνον, κι έναν λογαριασμό του Ντόναλντ. Ξέροντας ότι ο ξάδελφός του λείπει σε ταξίδι με τον θείο Σκρουτζ και σε συνδυασμό με το ωροσκόπιό του, που τον συμβουλεύει να κάνει μια καλή πράξη, αποφασίζει να πληρώσει εκείνος τον λογαριασμό και να πάρει τα λεφτά πίσω, όταν με το καλό επιστρέψει ο ξάδελφός του. Μέχρι να πάει, όμως, ως την τράπεζα, θα περάσει μία Οδύσσεια άνευ προηγουμένου! Θα καταφέρει να πληρώσει τον λογαριασμό? Και γιατί του συμβαίνουν όλα αυτά? Αυτό που χαρακτηρίζει το εν λόγω σενάριο είναι η πρωτοτυπία. Ο Γκαστόνε, μπορεί να χάνει μεν την τύχη του (εξάλλου αυτή την πρακτική την έχουμε διαβάσει και σε άλλες ιστορίες), αλλά δείχνει σημάδια αλτρουισμού για τον άσπονδο συγγενή του. Η πλοκή είναι καρτουνίστικη και κωμική και καταλήγει σε ένα φινάλε ικανοποιητικό, αλλά μέτριο. Γενικά είναι μία αξιόλογη προσπάθεια, αλλά όχι κάτι το τρομερό. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό. Και ήρθε η στιγμή να πάμε στο γήπεδο και να απολαύσουμε “Το 300ό ματς”. Βρισκόμαστε στο γνωστό μας αγρόκτημα, όπου η Γιαγιά Ντακ ετοιμάζει μερικά κουλουράκια για να τα πάει σε έναν φίλο της ζαχαροπλάστη, ο οποίος της έχει δώσει την συνταγή. Ο συγκεκριμένος ζαχαροπλάστης είναι και ιδιοκτήτης μίας ομάδας ποδοσφαίρου, που δεν έχει μεγάλες επιτυχίες στα γήπεδα. Και σαν μην έφτανε αυτό, υπάρχει κι έτερος ζαχαροπλάστης-ιδιοκτήτης ομάδας, που τον ανταγωνίζεται και παίζει με πονηρά μέσα, προκειμένου να καταφέρει να του αποσπάσει την επιτυχημένη του συνταγή για κουλουράκια. Θα καταφέρει να πετύχει τους σκοτεινούς σκοπούς του? Κι ο Πασχάλης τι ρόλο παίζει στην υπόθεση? Πρόκειται για μία ιστορία που σίγουρα δεν μας έρχεται από το επάνω ράφι. Ο Πασχάλης, ενώ είναι πρωταγωνιστική μορφή εδώ, παρόλα αυτά ξεκινάει να αναδεικνύεται από τα μέσα της ιστορίας και μετά. Η πλοκή, με την σειρά της, ξεκινάει με χαλαρούς ρυθμούς, ενώ όσο περνούν οι σελίδες, γίνεται ενδιαφέρουσα, καθώς έχει μυστήριο, προδοσίες και δημιουργεί αρκετή αγωνία για την συνέχεια. Το φινάλε με την βαφή της μπάλας, το βρήκα παιδικό (για να μην πω παιδιάστικο), αλλά η αποκάλυψη του ενόχου είναι ευφυής. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό και λεπτομερές. Θα επιστρέψουμε στο Μίκυ Σίτυ, όπου ο Μόρτυ κι ο Φέρντυ θα μας μιλήσουν για τον “Τυχερό συνδυασμό”. Τα δύο ανίψια του Μίκυ επιστρέφουν μέσα στην καλή χαρά από το σχολείο κι ανυπομονούν να πουν στον θείο τους τις καλές επιδόσεις τους στα μαθήματα. Την ώρα που φτάνουν στον κήπο του σπιτιού, αντικρίζουν με έκπληξη και τρόμο το Μαύρο Φάντασμα να έχει αρπάξει τον Μίκυ και να το σκάει! Αμέσως σκέφτονται με την λογική και ξεκινάνε την καταδίωξη του αυτοκινήτου του εχθρού, προκειμένου να εντοπίσουν το λημέρι του και να σώσουν τον θείο τους. Θα τα καταφέρουν? Αν και πολύ σύντομη, η συγκεκριμένη ιστορία κατάφερε να με κάνει να της αφιερώσω περισσότερο χρόνο απ’ ότι υπολόγιζα. Ο λόγος είναι ότι η πλοκή μοιάζει με γρίφο και προκαλεί τον αναγνώστη να βοηθήσει στην επίλυσή του. Μου άρεσε αυτή η διαδραστικότητα. Βέβαια, δεν κατάφερα να εντοπίσω όλους τους αριθμούς που το άθροισμά τους κάνει 300, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Από εκεί και πέρα, έχουμε μία έντονη σε δράση πλοκή, που ξεκινά από το δεύτερο κιόλας καρέ, ίσως επειδή η ιστορία δεν είχε πολλές σελίδες στην διάθεσή της, και δεν σταματά αν δεν φτάσουμε στο φινάλε. Ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να δώσουμε στα δύο ανιψάκια του Μίκυ, τα οποία εδώ λειτούργησαν σαν άλλοι Μικροί Εξερευνητές, με μυαλό και θάρρος. Γενικά, είναι μία ιστορία που διαβάζεται σφαίρα, αλλά σε προτρέπει να ασχοληθείς περισσότερο μαζί της. Αρκετά αξιόλογη. Σχεδιαστικά την βρήκα αρκετά καλή. Στην συνέχεια θα ακολουθήσουν μερικές μονοσέλιδες ιστορίες, αλιευμένες από την σειρά “Ο βασιλιάς του χάους”, 8 τον αριθμό. Οι τίτλοι τους είναι οι εξής: “Ο επαγγελματίας” “Ο επαναστατικός λουκουμάς” “Ο λιγούρης” “Ο μάγος της ρακέτας” “Η επιστροφή” “Καλή συμβουλή” “Δημιουργική μηχανική” “Επαναστατικός καφές” Όλες τους έχουν για πρωταγωνιστή τον Φέθρυ, ο οποίος, με την ατζαμοσύνη του, μπλέκει σε διάφορες κωμικές περιπέτειες. Γενικά δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα με καμία από αυτές. Το μόνο που μου προκάλεσαν, ήταν ένα απλό μειδίαμα. Προσωπικά, θεωρώ περιττό να μπαίνουν τόσες πολλές μονοσέλιδες μαζί. Και ειδικά σε αυτό το τεύχος, νομίζω ότι το παράκαναν. Θα μπορούσαν κάλλιστα να έβαζαν μία μεγαλύτερη, που να έχει περισσότερο ενδιαφέρον. Αξίζει, επίσης, να σημειωθεί ότι αυτές οι ιστορίες είναι οι μόνες που δεν έχουν φιλοξενηθεί στο Topolino #3000. Και θα κλείσουμε το επετειακό τεύχος με “Το τεύχος των 300 δολλαρίων”. Ο Μίκυ έχει πάει στο σπίτι του Γκούφυ για να τον βοηθήσει να τακτοποιήσει την σοφίτα του. Γεμάτος έκπληξη καταλαβαίνει ότι ο φίλος του δεν έχει πετάξει την σαβούρα. Αντιθέτως, την έχει μαζέψει στον κήπο. Μέσα σε όλα τα αντικείμενα που είναι στοιβαγμένα εκεί, υπάρχει κι ένα κουτί γεμάτο κόμικς. Μέσα εκεί βρίσκεται και το “ιερό δισκοπότηρο” των εικονογραφημένων περιοδικών, το πρώτο τεύχος του Μίκυ Μαν. Ένα τεύχος που αξίζει 300 ολόκληρα δολάρια! Την ώρα εκείνη, κάνει την εμφάνισή του ο Μαύρος Πητ, ο οποίος ακούει για το περιοδικό κι αποφασίζει το βράδυ, παρέα με τον Φούμφο, να κάνει μία επίσκεψη στο σπίτι του Γκούφυ για να αρπάξει το τεύχος. Φαίνεται εύκολη δουλειά. Είναι όμως? Όπως έχω ξαναπεί και σε παλαιότερα posts μου, μου αρέσει πολύ να διαβάζω ιστορίες κόμικς που έχουν θέμα περιοδικά κόμικς. Αυτή εδώ είναι ο ορισμός του είδους αυτού. Μιλάμε για ένα σενάριο που κάνει αναφορές στο πρώτο Topolino (όπως πολύ σωστά ειπώθηκε), ενώ αναφέρεται και στο επετειακό 3000ό τεύχος του Ιταλικού περιοδικού. Και είμαστε τυχεροί που με την διαγραφή ενός μηδενικού, προσαρμόστηκε στα δικά μας δεδομένα. Γιατί, ποιος περιμένει άλλα 2700 τεύχη για να διαβάσει αυτή την ιστορία? Η πλοκή δεν βγάζει δράση, αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός της. Πιο πολύ θα την χαρακτήριζα σαν ένα συνδυασμό όμορφων αναμνήσεων, με χιουμοριστικό υπόβαθρο. Πολλές είναι οι σκηνές που συντάσσομαι με τα λεγόμενα του Γκούφυ και του Μαύρου Πητ, ανήκοντας κι εγώ σε μία γενιά που αγάπησε τα κόμικς. Εντύπωση κάνουν και μερικοί διάλογοι, τους οποίους βρήκα ευφυείς συγγραφικά και χιουμοριστικούς. Στο φινάλε, ενώ ο Γκούφυ προσπαθεί να βγάλει γέλιο, νομίζω ότι την παράσταση την έκλεψε ο Μαύρος Πητ, ο οποίος χάραξε στο πρόσωπό μου ένα χαμόγελο ικανοποίησης. Το σχέδιο του Cavazzano είναι πολύ καλό, αλλά ο χρωματισμός νομίζω ότι κερδίζει τις εντυπώσεις. Μου άρεσε πολύ το επιμελώς ατημέλητο χρώμα, που ξεχύνεται έξω από τα καρέ και “βρωμίζει” την σελίδα. Δεν μένει τίποτα άλλο, λοιπόν, από το να ευχηθούμε στο αγαπημένο μας περιοδικό να τα χιλιάσει και στην δική μας παρέα να είναι εδώ για να σχολιάσει το χιλιοστό του τεύχος!

Παρουσίαση-κριτική του υπ' αριθμόν #302 τεύχους του νέου Μίκυ Μάους. Εξώφυλλο (από τον φίλτατα @Indian...) Εδώ Λιμνούπολη! (by Silvia Ziche) Ιστορίες. "Το μυστήριο του Σοφοκλή." Βρισκόμαστε στο γραφείο του ιδιοκτήτη των Παπιονέων. "Εφιάλτης." Μετά από μία βαρετή βραδιά ποίησης ο Μίκυ καλείται να βοηθήσει τον Γκουφόλυκο σε μία περιπέτεια στον κόμου του Απίθανου που έχει μυστήριο, αγωνία και... ποιήση. "Βιολογικό περιβόλι." Ο Σκρούτζ μετά από μία επίσκεψη στο σχολείο των ανιψιών του αποφασίζει να ασχοληθεί με τις βιολογικές καλλιέργιειες. Το παράδειγμά του ακολουθεί όλη η Λιμνούπολη. Εκτός από κάποιον γνωστό του. Που τον λένε Γιάννη... "Έξυπνες οικιακές συσκευές." Ο Σκρούτζ προκειμένου να δοκιμάσει τις εφευρέσεις του Κύρου κάνει "έξυπνο" το σπίτι του Ντόναλντ χωρίς να του το πει. Οπότε το παπί μας βρέθηκε να φταίει χωρίς να φταίει στην ουσία. "Το βιβλίο." Πώς δημιουργήθηκε το βιβλίο. Από ποιά στάδια πέρασε από την παλαιολιθική μέχρι την σύγχρονη εποχή; Ο αξιαγάπητος Λούντβιχ Φον Ντρέηκ μας προσφέρει άλλο ένα "χάπι" της γνώσης. "Αυτοκίνητο αντικατάστασης." Το 313-Χ θέλει επισκευή και μέχρι να γίνει αυτό ο Φάντομ συμβιβάζεται με ποικίλα τροχοφόρα. Αιτήσεις συνδρομής για Μίκυ Μάους, Ντόναλντ και ΚΟΜΙΞ. Εν κατακλείδι. Το τεύχος ανοίγει με μία όμορφη ιστορία αλτρου'ι'σμού. Δεν υπολείπεται όμως σε δημοσιογραφικό δαιμόνιο, μυστήριο και αγωνία. Προς το τέλος ο Φέθρυ δείχνει μία ωριμότητα. Η επιμονή του Ντόναλντ όμως αν και έδωσε την λύση μου φάνηκε κάπως υπερβολική. Οι ιστορίες του Γκουφόλυκου ανέβηκαν πολύ από την στιγμή που άρχισε να συμμετέχει και ο Μίκυ. Εδώ έχουμε μία πολύ καλή ιστορία που συνδυάζει δράση, αγωνία, μυστήριο και... ποίηση. Τρίτη του τεύχους μία ενδιαφέρουσα και όμορφη ιστορία που σέβεται το περιβάλλον. Συνεχίζουμε με μία ιστορία μέτρια προς ψιλοκαλούτσικη. Η προτωτυπία της έγκειται στο ότι συμμετέχει ο Φέθρυ χωρίς να... φταίει! Ακολουθεί μία καλή και διδακτική ιστορία για την εξέλιξη του βιβλίου. Το τεύχος κλείνει με μία ιστορία του Φάντομ που προσπαθεί να βγάλει γέλιο αλλά αποτυγχάνει θαρρώ. Σειρά προτίμησης ιστοριών. 1. "Το μυστήριο του Σοφοκλή. 2. "Εφιάλτης." 3. "Βιολογικό περιβόλι." 4. "Τι βιβλίο." 5. "Έξυπνες οικιακές συσκευές." 6. "Αυτοκίνητο αντικατάστασης." 7/10!!! Το περιοδικό τελευταία μα συνηθίζει στις πολλές και μικρές ,με αποκορύφωμα το προηγούμενο τεύχος, κάτι που δε με ενθουσιάζει. Μου έχουν λείψει οι καλές πολυσέλιδες ιστορίες που έκλειναν το τεύχος...

Μπορούμε να έχουμε μία αλλαγή σε τίτλο μιας ιστορίας, παρακαλώ? Πρόκειται για την ιστορία , με τίτλο "Αυτοκίνητο αντικατάστασης", που κατά λάθος έχει περαστεί στο Inducks σαν "Αυτοκίνητο αντικαταστάτης".

Μέχρι στιγμής είδαμε το μοτίβο Μικυ-Ντοναλντ-Κομιξ-Μικυ. Αν και δεν ήταν αντιπροσωπευτική εβδομάδα αφού προέκυψε την Τετάρτη η αργία της 25ης. Σίγουρα πάντως θα μας ταράξουν στα Μίκυ Μάους... Για να δούμε από την Τρίτη πως θα πάει....

Άσχετο, αλλά το σχέδιο του Giuseppe Zironi είναι υπέροχο (από τους λίγους Ιταλούς σχεδιαστές που μου αρέσει το σχέδιο τους). Ειδικά η ιστορία «Το έλατο της Χόλυ» που δημοσιεύτηκε στο Μίκυ Μάους #183 είναι από τις καλύτερες που έχω διαβάσει. Προτείνω σε όσους βρουν το τεύχος αυτό να το αγοράσουν. Κρίμα που δεν έχει φτιάξει ένα eshop για τα Disney η Καθημερινή όλα αυτά τα χρόνια.

Λέτε να δούμε μοτίβο Μίκυ - Ντόλαντ - Κόμιξ - Μίκυ - Ντόναλντ - Super Μίκυ; Δεν νομίζω να δίνουν πιο συχνά τα 2 μεγάλα για το διάστημα που θα κρατήσει η προσφορά.

Τετάρτη 25/3 (λόγω αργίας, κυκλοφορούσαν οι εφημερίδες της Τρίτης 24/3) πέτυχα το Μίκυ Μάους #236. Πέμπτη 26/3 πέτυχα το Ντόναλντ #53. Παρασκευή 27/3 πέτυχα το ΚΟΜΙΞ #50, με το τέλος του Βίου και Πολιτείας. Σαββάτο 28/3 πέτυχα το Μίκυ Μάους #247.

Μια από τα ίδια. Και χτες ΚΟΜΙΞ # 51

Μίκυ μάους 247 πέτυχα εγώ

Πωω ρε φιλε,το #243 θέλω

ΜΜ # 239 και # 241

Έπειτα από την καταδρομική που διεξήχθη στο μίνι μάρκετ της γειτονιάς πέτυχα Μίκυ Μάους #239

Στην εφημερίδα εννοείς ή γενικά στο περίπτερο βρήκες το χτεσινό ΜΜ;

εγώ μόνο μικυ μαους βρήκα.

Θα ηταν το Κλασικο Ντισνευ 241.

Χα! Μόλις παρήγγειλα τα δύο που μου έλειπαν!

Και εγώ το βρήκα αυτό αλλά δεν μπορείς να διαλέξεις πιο θες. EDIT: Μπορείς!!!

Μπορεί κάποιος συμφορουμίτης που προμηθεύτηκε το σημερινό φύλλο της Καθημερινής να μας ενημερώσει για το τεύχος που διατέθηκε?

Είναι της εταιρείας AS COMPANY και κοστίζουν 2 ευρώ το ένα... μέχρι στιγμής τα βρήκα εδώ https://yuppietoys.gr/mickey-mouse-autokinitaki-as-company-4-sxedia-1401-96820