Πιστολίδι στο Φαρ Ουέστ: Ιστορία γουέστερν με πολύ ωραίο σχέδιο από το Σκάρπα και κάποια πολύ ωραία καρέ. Κλασική ιστορία στο Φαρ Ουεστ θα έλεγα με έναν έξυπνο καουμπόι Μίκυ που την έφερε όμορφα στους κλέφτες αλλά γενικά υπήρχε το όλο κλίμα με τσακωμούς, ληστείες, ενέδρες που περιμένει κανείς να διαβάσει σε αυτές τις ιστορίες. 8/10 Η Έκλειψη της τύχης: Υπέροχος χρωματισμός και ωραία σχεδιασμένος ο Γκαστόνε! Απολαυστικό να τον βλέπεις να μετατρέπεται σε Ντόναλντ. Συμπονείς την κατάσταση του. Το καρέ με τον Ντόναλντ αγκαλιά ήταν ότι πρέπει αλλά στο τέλος αρχίζει πάλι η απέχθεια για τον χαρακτήρα 8/10 Ο Μαύρος Κομήτης: Αδύναμη ιστορία σεναριακά και βαρετή. Δεν την βρήκα και άσχημη αλλά περίμενα κάτι καλύτερο. 7,3/10 Οι Έντεκα Χρυσοθήρες: Ίσως η καλύτερη ιστορία του τόμου. Αυτή και η επόμενη είναι και οι 2 πολύ δυνατές που δεν μπορώ να αποφασίσω. Θα πείτε αυτή εδώ έχει και ωραίο χρωματισμό. Και δεν έχετε άδικο. Μαθαίνουμε για το παρελθόν του Θείου Σκρουτζ και τα υπέροχα στοιχήματα που βάζει. Καλά η όλη φάση με την περίπτωση χρεωκοπίας του Σκρουτζ με έκανε να γελάσω πάρα πολύ. Αλλά και που ο Ντόναλντ μαζί με τα ανιψάκια του την έφεραν στο τέλος. Αναρωτιόμουν βέβαια που είναι η Τζένυ ώστε να τον βάλει στη θέση του... Ωραίο σενάριο και σχέδιο. Ειδικά κάποια καρέ ήταν πολύ όμορφα. 9,5/10 Το Έπαθλο της Καλοσύνης: Τι να πει κανείς για αυτήν την υπέροχη ιστορία. Δυστυχώς δεν είχε καλό χρωματισμό και όταν διάβαζα έβραζε ο τόπος αλλά και πάλι μου άρεσε πολύ. Οι Μουργόλυκοι καταλήγουν να κάνουν μια όμορφη πράξη και βλέπουμε και την πιο ευαίσθητη πλευρά του σκληρού κροίσου στο τέλος. Μου θύμισε κάπως Το Δώρο του Μπαρκς. 9,5/10 Ενέδρα στον Βράχο των Λύκων: Θα έλεγα ότι είναι η πιο αδύναμη ιστορία του τόμου αλλά δεν βαρέθηκα τόσο όσο με τον Μαύρο Κομήτη. Μάλλον είναι σε κοντινά επίπεδα. Οι χαρακτήρες ήταν καλά σχεδιασμένοι. Μου αρέσει ο τρόπος που ο Σκάρπα σχεδιάζει την Κακιά Βασίλισσα και την Χιονάτη. Χάλι μαύρο βρήκα τον χρωματισμό. 7,3/10 Συνολικά 6 ιστορίες με 2 να είναι άψογες, 2 πολύ καλές και 2 μέτριες. Ποικιλία είχε ο τόμος λοιπόν

Για να δούμε τι έκανε και αυτός ο τόμος που είχε φουλ παπιά! Ο Γύρος του Κόσμου σε 80 Μέρες: Κλασσική ιστορία με Σκρουτζ εναντίον Ρόμπαξ. Ωραία ήταν και σχεδιαστικά αλλά περίμενα κάτι παραπάνω στο σενάριο. Την βρήκα υπερβολικά μικρή. Ήθελα πιο πολλές ανατροπές καθώς έχουμε διαβάσει καλύτερες αναμετρήσεις με τους δυο κροίσους ανά τα χρόνια. Θα μου πείτε αυτή είναι από τις πρώτες ιστορίες που είχαν μια τέτοια αναμέτρηση. Οπότε είναι λογικό να μην είναι τόσο καλή. 7,5/10 Ο Τετράγωνος Αμφορέας: Ελληνικός αμφορέας, προκαλεί προβλήματα στα παπιά. Άρε Λούντβιχ εσύ και τα δώρα σου Λες και ο Σκρουτζ δεν είναι ήδη γάτα. Το μόνο που ίσως να μην μου άρεσε ήταν το πόσο εύκολα βρέθηκε ο αμφορέας αλλά και το γεγονός που τον έδωσε τόσο εύκολα ο Λούντβιχ στον Σκρουτζ δίχως να κάνει κάποια έρευνα πρώτα και ας ήταν σίγουρος για τους ελληνικούς αμφορείς. Κανένα παράπονο από το σχέδιο αλλά μην ξεχάσω να πω ότι ο χρωματισμός δεν ήταν και τόσο καλός για άλλη μια φορά... 8,5/10 Το Χαμένο Πανέρι: Να ξεκινήσω λέγοντας ότι έτσι έπρεπε να είναι χρωματισμένες όλες οι ιστορίες του τόμου. Όπως έχουμε συνηθίσει η κακοτυχία του Ντόναλντ δεν έχει όριο. Βέβαια μια κίνηση του χάλασε όλη την εκδρομή... Θα λέγαμε έγιναν όλα για ένα αναψυκτικό... Σαν ιστορία δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο αλλά είχε κάποια καλά γκαγκ. 7,5/10 Τα Ναυαρχόψαρα της Πράσινης Λίμνης: Βρε τους Μούργους. Για ακόμα μια φορά δουλεύουν τον Σκρουτζ με τα ανιψάκια να βγάζουν το φίδι από την τρύπα. Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι οι Μουργόλυκοι παγιδεύουν τον Σκρουτζ έχοντας ως όπλο την φιλαργυρία του αλλά αυτό δεν το μαθαίνουν οι ήρωες μας. Καλό σχέδιο με κάποια καλά γκαγκ. Βέβαια, παίζει να είναι από τις καλές αναμετρήσεις του Σκρουτζ με τους Μουργόλυκους καθώς μέχρι την τελευταία στιγμή είναι στα μαχαίρια. 8,3/10 Το Πιο Τρελό Παπί του Κόσμου: Φέθρυ = Χάος και Ντάκυ = Τρέλα... Ποιος είναι πιο ανυπόφορος; Μάλλον ο Ντάκυ για μένα. Η ιστορία είναι στην ουσία η παρουσίαση του Ντάκυ που και ενώ είναι και τρελός και ορισμένες φορές φαίνεται να στρίβει το μυαλό του. Καμία λογική... Καλούτσικη ιστορία που σκοπός της ήταν μας παρουσιάσει τον Ντάκυ. 7,3/10 Το Έθιμο των Κουάνγκ: Ενδιαφέρον σενάριο αλλά δεν φάνηκε από την αρχή κάπως ύποπτο στον Σκρουτζ για τι συμβαίνει. Αυτό όμως που κάνει την ιστορία να πετυχαίνει είναι κάτι που κάνουν οι Ιταλοί σε αρκετές ιστορίες. Να γιγαντώνουν κάποια χαρακτηριστικά όπως η φιλαργυρία και η πλεονεξία του Σκρουτζ. Και εδώ αυτό πετυχαίνει όχι μόνο στον Σκρουτζ αλλά και στους Μουργόλυκους που χάνουν τα πάντα. Και αυτή εδώ είναι μια δυνατή αναμέτρηση. 8,5/10 Ενώ μου άρεσε που είχε γενικά παπιά ο τόμος στην τελική ενώ είχαμε και κάποιες πολύ καλές ιστορίες, δεν εντυπωσιάστηκα με κάτι.

Παλιά, όταν η readpoint είχε ειδική σελίδα για τα Disney, η Καθημερινή είχε σύνδεσμο προς αυτήν από τη δική της σελίδα. Όταν η readpoint την κατάργησε και έβαλε τα Disney με τα υπόλοιπα παιδικά (που, αν καταλαβαίνω καλά, δεν κυκλοφορούν πια!), η Καθημερινή, αφού κράτησε τον ανενεργό σύνδεσμο για αρκετό καιρό, τελικά τον κατάργησε. Φαντάζομαι ότι δεν θέλει να διαφημίζει περιοδικά τρίτων, όπως φαντάζομαι ότι και η readoint δεν θέλει να πουλάει, αφού όχι μόνον δεν επαναφέρει την καταργημένη σελίδα, αλλά ενημερώνει και το site της με νέες εκδόσεις, μόνο όποτε το θυμηθεί. Μόλις πρόσφατα, ας πούμε, και μετά από καιρό, πρόσθεσε το Μίκυ Μάους 271, ενώ ήδη κυκλοφορεί το 274.

Ναι μπερδεύτηκα όταν το έγραφα γρήγορα.

Τα σκαν των τευχών λες. Γιατί το scanlation είναι ένα εντελώς διαφορετικό φρούτο.

Όπως λέει ο @GreekComicFan το κάνουν ήδη αλλά επίτρεψε να πω ότι μάλλον το κάνει κουτσά, Πληρώνεις για να πάρεις ένα pdf που είναι πολύ μέτριο σε κατάσταση και αυτό αν ξέρεις για το readpoint. Η συγκεκριμένη σελίδα δεν διαφημίζεται αρκετά και απλά τα βάζουν για να τα βάλουν. Δεν γίνεται δηλαδή σοβαρή δουλειά όπως το εξωτερικό. Τα scalation είναι κλάσεις ανώτερα από τα pdf που θέλουν να πληρώσεις.

Ποιος σου είπε πως δεν το έχουν κάνει; http://secure.readpoint.com/paidika.aspx

Θα μπορουσε η Καθημερινη να βγαζει ηλεκτρονικη εκδοση του ΜΜ και των αλλων περιοδικων παραλληλα με την χειροπιαστη εκδοση στα περιπτερα. Απορω γιατι εν ετει 2019 δεν το εχουν κανει και δεν ξερω κατα ποσο συνηθιζεται αυτο στο εξωτερικο. Το ζητημα της πειρατειας υπαρχει και με την φυσικη μορφη, αν και σιγουρα ειναι πολυ πιο δυσκολο να κανεις ενα καλο σκαν απο το να εχεις ηδη ετοιμο το αρχειο και να το ανεβασεις καπου. Θα μπορουσαν τουλαχιστον να ανεβαζουν την ηλεκτρονικη μορφη με καθυστερηση καποιων εβδομαδων για να περιορισουν την πειρατεια. Προσωπικα δε θα με πειραζε. Προτιμω το κλασικο χαρτι, αλλα η αποθηκευση των παλιων τευχων ειναι μειζον προβλημα, ειδικα αν καποιος αγοραζει πολλες εκδοσεις και ενθετα.

Τα περισσοτερα ΜΜ της Α' περιοδου ηταν στην ουσια ενα κολαζ ανατυπωσεων απο παλιοτερα ΜΜ οπως μπορει να διαπιστωσει κανεις στο Inducks. Την τελευταια δεκαετια της Α' περιοδου εφτιαξε καπως η κατασταση γιατι η κυρια τουλαχιστον ηταν καινουργια.

Παρουσίαση-κριτική του υπ' αριθμόν #274 τεύχους του νέου Μίκυ Μάους. Εξώφυλλο (από τον τιτανομέγιστο @Βασιλεύς των κόμικς!!!). Εδώ Λιμνούπολη! (by Silvia Ziche) Ιστορίες. "Καταδίωξη χωρίς τέλος (Δ' μέρος). Η καταδίωξη μέσα στην ζούγκλα συνεχίζεται. "Καταδίωξη χωρίς τέλος (Ε' μέρος). "Στον πλανήτη που χάθηκε η τύχη." Ο Γκαστόνε γνωρίζει μία πάπια από άλλο πλανήτη και την ερωτεύεται. Κάποιοι συντοπίτες της όμως την καταδιώκουν. Η ίδια λόγω μερικής αμνήσιας αγνοεί τον λόγο. "Η λεπτομέρεια." Η Μάτζικα χρησιμοποιεί ένα καινούριο φίλτρο σε μία απόπειρα να λυώσει την τυχερή δεκάρα του Σκρουτζ στις φλόγες του Βεζούβιου. Κάτι τις διέφυγε όμως... "Επιχείρηση καρπούζι." Ο Τζούνιορ δίνει μία μυστική συνταγή της Γιαγιάς Ντακ σε έναν επιχειρηματία. Με την παρέα του θα καταστρώσουν ένα σχέδιο για να την πάρουν πίσω... Μονοσέλιδη ιστορία. Μάτζικα: "Τα υλικά." Αιτήσεις συνδρομής για Μίκυ Μάους, Ντόναλντ και ΚΟΜΙΞ. Εν κατακλείδι. Με τα δύο τελευταία επεισόδια ολοκληρώνεται μία συναρπαστική περιπέτεια σε φόντο εξωτικό. Τα παραλληλόγραμμα καρέ της δίναν άλλο αέρα και δυναμική!!! Όλοι χαρακτήρες ,από τους πρωταγωνιστές μέχρι τον τελευταίο κομπάρσο, είναι αξιόλογοι στους ρόλους τους. Συνήθως άμα μία ιστορία έχει πολλούς χαρακτήρες σε μπερδεύει... Εδώ όμως ο σεναριογράφος έκανε άψογη δουλειά και σε συνεργασία με τον σχεδιαστή μας έδωσαν μία χορταστική πολυσέλιδη ιστορία άψογη σε όλα της!!! Ο Γκαστόνε ,και η τύχη του, πρωταγωνιστούν επ' άξια στην δεύτερη ιστορία του τεύχους. Περιπέτεια που έχει ανατροπές και αγωνία και διατηρεί το ενδιαφέρον του αναγνώστη σε καλά επίπεδα. Προτελευταία του τεύχους μία ακόμα προσπάθεια της Μάτζικα να αποκτήσει τον διακαή της πόθο. Βγάζει λίγο γέλιο αλλά μέχρι εκεί. Το τεύχος κλείνει μέ μία ακόμα αξιόλογη ιστορία με φόντο το Παπιοχώρι και τα περίχωρά του. Μία μονοσέλιδη με την Ματζικα και τον αδελφό της τον Πόε συμπληρώνει τις σελίδες του τεύχους. Σειρά προτίμηση ιστοριών. 1. "Καταδίωξη χωρίς τέλος." (Δ' και Ε' μέρος). 2. "Επιχείρηση καρπούζι." 3. "Στον πλανήτη που χάθηκε η τύχη." 4. "Η λεπτομέρεια." 7/10!!! Η καταδιώξη δίνει ρεσιτάλ με τις υπόλοιπες ιστορίες να είναι από καλές εώς πολύ καλές!!!

Όντως, αλλά η πολλή δουλειά είχε ήδη γίνει.

Πολλές από τις ανατυπώσεις που έκανε ο Τερζόπουλος όμως είχαν εκ νέου χρωματισμό, διαφορετική λίγο μετάφραση κτλ, δεν ήταν τελείως copy paste πάντως.

Ο τόμος περιέχει τις ακόλουθες ιστορίες από τον δέκατο τρίτο ιταλικό τόμο: Η χρυσή άμμος Η Άρπυια φρουρός Τα διαφημιστικά ημερολόγια Η ανεμοδαρμένη κοιλάδα Η πινιάτα των Αζτέκων Το χρυσάφι τού Φαρ Ουέστ Κάπου εδώ ολοκληρώνεται η σειρά για φέτος. Ραντεβού του χρόνου!

Αίσθησή μου είναι ότι οι ιστορίες κοστίζουν το ίδιο για την απόκτησή τους, αλλά, ανάλογα με τη μορφή που έρχονται, η έκδοσή τους μπορεί να κοστίζει περισσότερο ή λιγότερο. Πιο φτηνές πρέπει να είναι οι δανέζικες, που, όπως λέει ο PhantomDuck, έρχονται έτοιμες σε στρώσεις τού Photoshop και χρειάζονται ελάχιστη επεξεργασία, και περισσότερο κάποιες παλιές, που έρχονται τυπωμένες σε χαρτί, χρειάζονται αποστολή φυσικού αντιτύπου, σκανάρισμα, σβήσιμο παλιού χρωματισμού, αν δεν υπάρχουν τα πρωτότυπα μελανωμένα σχέδια, σβήσιμο μπαλονιών, τίτλων και ειδικών εφέ, ξανασχεδίασμα των υποβάθρων πίσω απ' ό,τι σβήστηκε, και προσθήκη νέων κειμένων, τίτλων και εφέ. Αν οι ιστορίες χρειάζονται και χρωματισμό, που θα χρειάζονται, αν είναι παλιές, ακόμη χειρότερα. Φαντάζομαι ότι ένας από τους λόγους, που ο Τερζόπουλος το έριξε από πολύ νωρίς στις ανατυπώσεις, ήταν και το αυξημένο κόστος δημοσιεύσεως νέων ιστοριών.

Από τις κουβέντες που είχα κάνει παλιότερα, δεν νομίζω να παίζει διαφορά στην τιμή (πάντα με υπερβολική επιφύλαξη, εννοείται). Ανάλογα βέβαια και με την εκδοτική, π.χ. μπορεί άλλα ποσά να παίζουν για να εισάγεις ιστορία από την Panini και άλλα από την Egmont. Τα υπόλοιπα νομίζω πως είναι αντίκτυπος του «έλα να βγαίνει το περιοδικό», δηλαδή παίρνουμε μερικά τεύχη Topolino, κρατάμε τις βασικές ιστορίες, και συμπληρώνουμε με αδημοσίευτες, χωρίς να κοιτάμε το ποιοτικό κομμάτι, απλά για να βγαίνουν οι σελίδες. Βάλε στο ΜΜ ιταλικές ιστορίες που είναι ζόρι να μεταφράζουμε τα ηχητικά, και στο Κόμιξ που δεν θέλει τόσο απαιτητικό γραφίστα βάζε τις σκανδιναβικές. Να βγαίνει γρήγορα η δουλειά χωρίς πολλά πολλά. Η έλλειψη ενθουσιασμού που αναφέραμε προηγουμένως δηλαδής.

Εγώ αυτό που θα ήθελα να ξέρω πάντως είναι αν κοστίζουν περισσότερο οι "καλές" ιστορίες και πως βγαίνει η σειρά των ιστοριών. Γιατί είμαστε τόσο πίσω σε όλες τις σειρές? Δεν θα μπορούσαμε να διαβάζαμε πιο πολλές καλές ιστορίες παρά μέτριες? Αυτές είναι οι απορίες μου.

Είναι πολύ πιθανό να υπήρχαν 2 ή 3 γραφίστες και πλέον να μην υπάρχει ο ένας από αυτούς. Διότι η δουλειά που όντως γίνονταν στην όλη διαδικασία της μετάφρασης των ηχητικών εφέ να μην ήταν λίγη. Παρατήρησα όμως ότι τα ηχητικά εφέ σταμάτησαν να μεταφράζονται την περίοδο 2017 - 2018. Άρα μέχρι τότε είχε η Καθημερινή να πληρώνει τον γραφίστα; Λοιπόν να πούμε δυο λόγια πάνω σε αυτό. Όντως η ενασχόληση στα σόσιαλ μίντια στοιχίζει αλλά πλέον είναι αναπόσπαστο κομμάτι του marketing τόσο πολύ που οι εταιρίες έχουν έναν τουλάχιστον επικεφαλή και υπεύθυνο σε όλες τις σελίδες τους. Και αυτό γιατί πρέπει να ενημερώνονται συνεχώς αφού αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της διαφήμισης πλέον. Στην σημερινή εποχή όλες οι ηλικίες σχεδόν ενημερώνονται από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Οπότε αν θέλει κάποιος να κερδίσει κόσμο και να έχει σταθερό κοινό πρέπει να ενημερώνει συχνά τη σελίδα του και να ασχολείται. Το κείμενο που λες Κρίτον και είναι πολύ ωραία ιδέα μπορεί άνετα να μπαίνει και στη σελίδα στο φβ. Ακόμα το φβ έχει την δυνατότητα προγραμματισμού των δημοσιεύσεων. Άρα δεν χρειάζεται να ασχολούνται σε πραγματικό χρόνο. Τα περιοδικά και οι εκδότες πρέπει να συμβαδίζουν με τις εποχές. Δεν γνωρίζουμε αν το συμβόλαιο τους ίσχυε για τετραετία ή αν πλέον ανανεώνουν ανά χρόνο. Το μόνο που είχαμε δει είναι το 2+1 χρόνια για το 2014 - 2017. Για το τι ισχύει από εκεί και πέρα δεν είμαστε σίγουροι. Άσχετο με τα παραπάνω: Το Νησί των Θησαυρών και το Μόμπυ Ντικ σε σκληρόδετες έκδοσεις από την Glenat.

Αυτό που λέει ο Κρίτων εννοούσα και εγώ. Αν και σε κάποια πράγματα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΆ φαίνεται η προχειρότητα όπως στο μέγεθος π.χ. των τομών στις αλλαγές στο φορμάτ των τευχών κλπ. Το fb ,που λέτε πραγματικά δεν ξέρω αν απαιτεί ένα μισθό για να ενημερώνεται. Ίσως θα μπορούσε να είναι πάρεργο του εκδότη αν έχει ζέση για το όλο θέμα. Πάντως γενικά η οικονομία στην έκδοση σε συνδυασμό με την έλλειψη αληθινής αγάπης για τα μικυμαου φταιει για το σχετικά πρόχειρο αποτέλεσμα

Μια και μιλάμε για τη γραφιστική δουλειά, που γίνεται για την προσαρμογή των ιστοριών σε άλλη γλώσσα, να επισημάνω κάποια πράγματα, που είχε πει ο David Gerstein για τη ζωδιακή πέτρα, απ' όπου φάνηκε πόση δουλειά είχε ρίξει ο γραφίστας τού Τερζόπουλου στη συγκεκριμένη ιστορία. (Άλλο το ότι ίσως δεν θα έπρεπε να την είχε ρίξει...)

Διόλου απίθανο να στοίχιζε τόσο πολύ ο γραφίστας, όπως στοίχιζε και ο διορθωτής κειμένων, που πρέπει να πλήρωνε ο Τερζόπουλος, και δεν πληρώνει η Καθημερινή, ώστε τεύχη τού νέου Μίκυ Μάους χωρίς λάθη είναι περίπου συλλεκτικά, ενώ επί Τερζόπουλου, από κάποιο σημείο και μετά, όποτε είχα διαφωνία με το πώς ήταν γραμμένο κάτι, πάντα εγώ είχα κάνει λάθος. Μην ξεχνάμε ότι ο Τερζόπουλος στο τέλος έμπαινε μέσα, ενώ η Καθημερινή τα πήγε αρκετά καλά την πρώτη τετραετία, ώστε ανανέωσε και για δεύτερη. Προφανώς, κόβοντας απ' όπου μπορούσαν, κατάφεραν να ξανακάνουν τα περιοδικά Ντίσνεϋ κερδοφόρα. Η παρουσία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στοιχίζει κι αυτή. Δεν είναι ότι μετά τη δουλειά, αντί να πάνε στα σπίτια τους και τις οικογένειές τους, θα μπορούσαν να ξημεροβραδιάζονται στο greek comics και στο facebook. Κάποιου θα πρέπει να είναι η δουλειά να το κάνει, και αυτό στοιχίζει. Με τον προϋπολογισμό, που έχουν, πιστεύω ότι το μόνο που θα μπορούσαν να κάνουν πέρα από τις ξερές διαφημίσεις (που δεν είναι πάντα τόσο ξερές) θα ήταν να μην είναι τόσο μυστικοπαθείς. Αφού απαντάνε στο mail τους, θα μπορούσαν να δίνουν κάποια σχετική λεπτομέρεια, αντί να λένε γενικότητες, ενώ θα μπορούσαν να έδιναν και κάποια συνέντευξη με περισσότερες λεπτομέρειες στο πολιτιστικό ένθετο της κυριακάτικης Καθημερινής, που ουσιαστικά θα ήταν έμμεση διαφήμιση και δεν θα τους στοίχιζε περισσότερο από το άρθρο, που θα αντικαθιστούσε.

Πολύ σωστά όπως λες γίνεται παντού και είναι η ίδια και δεν διαφωνεί κανείς για αυτό Βασικά είναι όπως ακριβώς τα λέει ο @PhantomDuck. @Manitou το μεράκι δεν σημαίνει πάντα ξοδεύω περισσότερα χρήματα. Για παράδειγμα κοίτα την διαφορά στη διαχείριση των σόσιαλ μίντια που είναι δωρεάν. Στο δικό απλά βάζουν όποτε θυμηθούν μια ξερή εντελώς εικόνα ότι κυκλοφορεί το Μίκυ Μάους ή κάποια άλλη έκδοση. Στο άλλο αλληλεπιδρούν με τον κόσμο βάζοντας εικόνες, λινκς σε σελίδες, βίντεο και αυτό σε συχνή βάση. Αυτό δεν το κάνει η Καθημερινή. Και μην πω ότι είναι απαράδεχτο εν έτη 2019 να μην υπάρχει μια ιστοσελίδα για τα περιοδικά που να μην έχει απλά τη ξερή διαφήμιση με τις ιστορίες. Δεν γίνεται να ενημερώνεται ο κόσμος από το GreekComics και την ΚΟΜΙΞ Wiki για το τι παίζει κάθε φορά. Δεν υπάρχει ενθουσιασμός όπως λέει ο Γιώργος. Τα πράγματα στις έντυπες εκδόσεις είναι δύσκολα. Το ότι βγάζω μια έκδοση και είναι αποδεχτή δεν πιάνει μακροχρόνια.

Επίσης οι Ιταλοί ζωγραφίζουν τα ηχητικά εφέ πάνω στις σελίδες, γι' αυτό και είναι δύσκολο να φύγουν. Στις ιστορίες της Egmont, τα ηχητικά εφέ μπαίνουν αργότερα με layers από πάνω, και είναι πολύ πιο εύκολο να αλλάξουν. Γι' αυτό και τα ηχητικά εφέ στο Κόμιξ (που έχει σκανδιναβικές ιστορίες) μεταφράζονται κανονικά, ενώ του Μίκυ Μάους τα αφήνουν στα ξένα. Προφανώς περιόρισαν τον μισθό ενός (τουλάχιστον) γραφίστα. Και τώρα θα ρωτήσω εγώ, τόσο πολύ πήγαινε πίσω την εταιρία ένας γραφίστας; Ο Τερζόπουλος μπορούσε να μεταφράζει τα εφέ τη δεκαετία του '70 και τώρα τα αφήνουμε αμετάφραστα; Γιατί; Για εμένα δεν υπάρχει δικαιολογία. @Manitou, καλά όλα αυτά, όμως ο ενθουσιασμός δεν είναι κάτι που πληρώνεις για να δείξεις στον κόσμο. Βγαίνει αυθόρμητα. Και ο ενθουσιασμός που βλέπω εγώ από την εταιρία είναι υπό του μηδενός. Αυτό που περνάει σε εμένα ως αναγνώστης, είναι πως η καθημερινή κάνει τις απολύτως απαραίτητες κινήσεις ώστε τα περιοδικά να είναι αποδεκτά. Έτσι όμως θα έχει και την απολύτως απαραίτητη ανταπόκριση του κόσμου, και τίποτα περισσότερο. Αξίζει αυτό σαν λογική σκέψης μίας εκδοτικής; Όταν οι αναγνώστες βλέπουν πως τα περισσότερα περιοδικά είναι προϊόν αγγαρείας, για πόσο ακόμα θα τα στηρίζουν; Όση καλή δουλειά και να κάνουν λίγα άτομα στο συντακτικό κομμάτι, αν δεν αλλάξουν δραστικά το επικοινωνιακό / διαφημιστικό, προσωπικά δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα.

Πάντως αρπάζω την ευκαιρία εδώ να κάνω το εξής σχόλιο. Πολλές φορές έχω κατηγορήσει την καθημερινή για έλλειψη από μεράκι. Οφείλω να βάλω έναν αστερίσκο. Αν το μεράκι θέλει χρήματα (γιατί καμία φορά συμβαίνει και αυτό) το οποίο μπορεί μια ωραία μέρα να μας στερήσει τις εκδόσεις Ντίσνεϋ (βλ. Τερζόπουλος βλ. Μπλε κομήτης) τότε χαλάλι. Προτιμώ να έχω εκδόσεις και ας είναι και λίγο (ως αρκετά) τσαπατσουλικες. Οι συγκρίσεις με αγορές όπως η Ιταλία και η Βραζιλία είναι άδικες για τα δικά μας Ντίσνεϋ λόγω του αγοραστικού κοινού που απευθύνονται. Μπορεί π.χ. οι νεότερες και πιο καλές ιστορίες του topolino να είναι πολύ πιο ακριβές από τον σορό των πιο παλιών. Οπότε η καθημερινή να κάνει ένα είδος management. Ναι προφανώς ο σωστός διαχειρισιμος του fb η απάντηση στους πελάτες και η ομοιομορφία στους τόμους του Σκάρπα να μην κοστίζουν τόσο. Αλλά κάποια άλλα πράγματα (όπως τα μπαλονάκια που ανέφερε ο @Kriton πιο πάνω) σίγουρα κοστίζουν. Άσε που εξακολουθώ να πιστεύω ότι η ναυαρχίδα των εκδόσεων είναι το ένθετο με την εφημερίδα. Εκεί ποντάρουν για πολλούς λόγους.

Και αυτόν τον μήνα συναντάμε το αγαπημένο μας παπί σε 3 νέες ιστορίες… ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΣΚΕΥΩΡΙΕΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ ΣΤΟΝ ΑΛΦΑΤΡΑΖ Αναζητήστε το τεύχος Νο.64 από την Τρίτη 17/09 στα περίπτερα! Η προεπισκόπηση του τεύχους είναι εδώ.

Άσχετα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η ίδια γραφιστική δουλειά γίνεται παντού, ακόμα και σε μας. Πρέπει να είναι πλέον εμφανές γιατί η Καθημερινή περιόρισε δραστικά το ρόλο τού γραφίστα στις ιταλικές ιστορίες. Οι Ιταλοί είναι ανοικονόμητοι στα ηχητικά εφέ σε σχέση με τους Δανούς, και η δουλειά, που φαίνεται στο βίντεο, χρειάζεται σε πάρα πολλά καρέ, αυξάνοντας το κόστος και, επομένως την τιμή των εκδόσεων. Μπορεί να μη δείξανε πολλά για τα μπαλονάκια, αλλά νομίζω ότι ήταν αρκετά, για να καταλάβουμε γιατί η Καθημερινή χρησιμοποιεί μικρότερη γραμματοσειρά απ' ό,τι ο Τερζόπουλος: για να χωράνε πάντα τα κείμενα, χωρίς να χρειαστεί να μεγαλώσουν κάποια μπαλονάκια.