Αίθουσα Νικητών

Σημερινές Παραλαβες .Αφού το daredevil 254 έχει πιάσει (για ποιο σοβαρό λόγο δεν έχω καταλάβει ακόμα απαγορευτική τιμή) προμηθεύτηκα το trade

Γειά χαρά σε όλους! Είμαι ο Γεράσιμος και από μικρός και εγώ λάτρεψα τα κόμικς. Πλέον φτιάχνω τα δικά μου και τα ανεβάζω στην σελίδα μου στο instagram: https://www.instagram.com/chickencoopcomics/?hl=el Πρόκειται για αυτοτελείς ιστορίες χιουμοριστικού περιεχομένου στα ελληνικά και στα αγγλικά.

Έπαθα εγκεφαλικά και μόνο που το διάβασα, γιατί θυμήθηκα την εξής ιστορία: Το μόνο άτομο που δανείζω σταθερά βιβλία και κόμικ είναι η κοπέλα μου με την οποία είμαστε πολλά χρόνια μαζί και υπάρχει σχέση εμπιστοσύνης. Μια φορά της είχα δανείσει το Avengers Assemble της Οξύ ή το Suicide Squad της Anubis και κατέβηκε τριήμερο στο Ναύπλιο στους γονείς της. Ένα Σάββατο μεσημέρι ανοίγω το Instagram και βλέπω story με το κόμικ μου πάνω σε μια ξαπλώστρα. Αφού πάλεψαν οι φίλοι μου να με συνεφέρουν, φεύγει μήνυμα (σε επί σειρά ετών σχέση ) ότι με το που μου το φέρει θα το ελέγξω σελίδα σελίδα και αν βρω έναν κόκκο άμμου, δε θα της τίποτα ξαναδανείσω ποτέ τίποτα Το φέρνει, το ψάχνω όλο προσεκτικά με κάθε τρόπο και δε βρήκα τίποτα. Ήταν λες και πήγε και το ξαναπήρε καινούριο, το διάβασε τέρμα προσεκτικά, δεν ξέρω τι έκανε, αλλά της το έδωσα 10άρι, μου το έφερε 10άρι. Νομίζω αντιλαμβάνεται κανείς ποιος άκουσε γκρίνια στο τέλος της ημέρας

Ένας μίνι απολογισμός: Από τον Σεπτέμβριο 2020 δημοσιεύουμε μηνιαίως (και συνεπώς) το φανζιν Μπαρκς & Ρόσα ΚΟΜΙΞ. Μαζί με τα βασικά 9 τεύχη (ως τώρα) έχουν κυκλοφορήσει 4 ένθετα και το ημερολόγιο Μπαρκς του 2021. Ως σήμερα τα βασικά τεύχη έχουν μέσο όρο 194 downloads/τεύχος. Και συνεχίζουμε από Αύγουστο με 3 θεματικά τεύχη. Ευχαριστούμε... ΥΓ. Ορίστε και τα λινκς των τευχών για πιο γρήγορη πρόσβαση. Τεύχος #1: http://bit.ly/brk01-link1 Ένθετο τεύχους #1: http://bit.ly/brk01en-link1 Τεύχος #2: http://bit.ly/brk02-03422 Ένθετο τεύχους #2: http://bit.ly/brk02en-9457 Τεύχος #3: https://bit.ly/brk03-12398 Ημερολόγιο 2021: https://bit.ly/brk-imer2021 Τεύχος #4: http://bit.ly/brk04-12577 Ένθετο τεύχους #4: http://bit.ly/brk04en-56334 Τεύχος #5: http://bit.ly/brk05en-86821 Ένθετο τεύχους #5: http://bit.ly/brk02en-9457 Τεύχος #6: http://bit.ly/brk06-12975 Τεύχος #7: http://bit.ly/brk07-75321 Τεύχος #8: http://bit.ly/brk08-56456 Τεύχος #9: http://bit.ly/brk09-67121

Σήμερα πήγα από τη Λέσχη που είχα καιρό να περάσω και είδα αρκετούς καλούς φίλους ως συνήθως. Εκτός των κόμικ, ο @Valtasar μου είχε ετοιμάσει εμένα και του @Μενίγ Πουαγώ μία υπέροχη έκπληξη αφού μας έκανε δώρο αυτήν την απίστευτη μπλουζάρα που εννοείται θα φορεθεί σύντομα: Γιώργο έχω βαρεθεί πλέον να σου λέω ευχαριστώ για δώρα, κλείσιμο τρυπών στη συλλογή με τεύχη και νέα γύρω από τα κόμικ, δεν περίμενα τόσο ωραίο δώρο, η μπλούζα είναι υπέροχη (και στο νούμερο μου ). Επίσης αν και παλιότερα είχα πει να μην το πάρω, αποφάσισα να αγοράσω τελικά το Μίκυ Μυστήριο #0 για να κλείσω τη συλλογή, καθώς και το Epifany που παίρνω σταθερά. Ένα υπέροχο πρωινό στη ΛΕΦΙΚ με καφεδάκι, συζήτηση και νέα για κόμικ και κυρίως μία ευχάριστη ενημέρωση περί Λανφέστ.

μεταφέρθηκε στην ενότητα Γενική Συζήτηση Δεν είναι παρουσίαση κάποιας Ελληνικής έκδοσης μετά το 2020 για να βρίσκεται στην ενότητα "Home ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΟΜΙΚΣ >2020 " επίσης. "ποιος/ποια/ποιο" με ο ι είναι ερωτηματική αντωνυμία. "πιο" είναι ποσοτικό επίρρημα, το οποίο ετυμολογείται από το "πλέον" (πλέον, πλιο, πιο). Άρα έχουμε: "ποιο είναι το πιο ωραίο τεύχος;" (θα σκεφτώ και θα απαντήσω. αυτή τη στιγμή δρω ως διαχειριστής και όχι ως μέλος )

Το συγκεκριμένο τεύχος λες και ήταν καταραμένο, δεν το έψαξα τις πρώτες μέρες που βγήκε και το άφησα για τα μέσα της επόμενης εβδομάδας, αλλά είχε εξαντληθεί από όλα τα περίπτερα και τα πρακτορεία τύπου παρά το γεγονός ότι σε όλα έβρισκα το 362! Ευτυχώς βρήκα σε ένα μικρό περίπτερο κοντά στη δουλειά, ένα τελευταίο αντίτυπο σε μέτρια κατάσταση και το διάβασα. Πρώτη ιστορία λοιπόν και κεντρική για την οργάνωση Π.Α.Π.Ι με τους πράκτορες Φέθρυ και Ντόναλντ να αναλαμβάνουν μία ακόμα μυστική αποστολή και να καταφέρνουν και πάλι να βρουν ευφάνταστους τρόπους να τα κάνουν θάλασσα. Εκτός του χιούμορ και ενός twist που αφορούσε τον κακό, δεν εντυπωσιάστηκα. Με ένα teaser γύρω από το τέρας του Λοχ Νες αρχίζει το Spookyzone της εβδομάδας, αλλά η κεντρική ιστορία του δεν αφορά αυτό. Τα ανίψια θα κληθούν να ξεδιαλύνουν τα όσα παράξενα συμβαίνουν στο Βαλτοχώρι, όπου οι κάτοικοι και οι μάρκες που συναντούν τους φαίνονται γνώριμα. Εν τέλει θα ανακαλύψουν τι συμβαίνει, καθώς και το πως πολλά μυθολογικά τέρατα συνδέονται μεταξύ τους σε μία ιστορία που με ενθουσίασε προσωπικά! Στην τρίτη ιστορία του τεύχους η Νταίζυ δανείζεται το 313, ωστόσο χαλάει και το πάει στο συνεργείο. Το πρόβλημα είναι ότι ο Ντόναλντ κρύβει σε αυτό τον εξοπλισμό του Φάντομ Ντακ συνεπώς περνάει μία σειρά απίθανων περιπετειών ως βοηθός στο συνεργείο για να μην αποκαλυφθεί η ταυτότητα του. Μικρή και όχι κάτι το εξαιρετικό βεβαίως. Ακολουθεί μία πολύ μικρή του Ιντιάνα Γκούφυ και το αστείο μονοσέλιδο του Πασχάλη για να φτάσουμε στο Young Donald Duck. Εδώ λοιπόν κλείνει ένας κύκλος με τον Ντόναλντ να προσπαθεί μαζί με τον Γκούφυ να δημιουργήσουν ένα ρομπότ για το σχολικό διαγωνισμό επιστήμης και να εντυπωσιάσουν τον Κυβερνήτη, ωστόσο τα πάντα πάνε στραβά. Αυτό όμως θα βγει σε καλό του Ντόναλντ, αφού ξεκινάει μία νέα σχολική καριέρα σε ένα σχολείο που ανήκει στο θείο Σκρουτζ! Συνολικά ικανοποιητικό τευχάκι, ίσως η κεντρική και οι ιστορίες εκτός των δύο σταθερών σειρών να μην ήταν κάτι το εξαιρετικό, αλλά παρέμεινε διασκεδαστικό.

@Disney comics club gr Μπράβο πάρα πολύ ωραία συλλογή μεγάλη ανανέωση !

Μάλλον περιμένουν να βγει κανένα πρώτα στην Ελλάδα απ'αυτά που μας χρωστάει η Μαμούθ!

Κι εγώ συνήθως, είτε στο γραφείο μου με το φως να πέφτει πάνω στο κόμικ, είτε στο κρεβάτι ξαπλωτός. Μικρός διάβαζα και στην παραλία τα καλοκαίρια αλλά πλέον όλη η ιδέα του να παίρνεις τα κόμικς σε ένα περιβάλλον γεμάτο νερό και άμμο δεν με συγκινεί

Από τις επιλογές, ξάπλωμα στο κρεβάτι ή τον καναπέ με κλίση σώματος 90 μοιρών και καλό φωτισμό. Γενικά όμως στο γραφείο μου, με το λάπτοπ σε πλάγια θέση για να μπορώ να ψάξω αν δεν ξέρω κάποιον χαρακτήρα και με το φως να πέφτει κατευθείαν.

Μόλις κέρδισες έναν ακόλουθο! Συνέχισε τα είναι ωραία !

Εμένα να σου πω μου αρέσουν όλα τα τεύχη μου !!! Όσο σπάνια κι αν είναι, όσο ασήμαντα κι αν είναι !!!

Προσωπικά πάντως δεν διαβάζω ΤενΤεν για να γελάσω. Ούτε βέβαια Ιζνογκούντ για να λύσω κάποιο μυστήριο ή να ζήσω μια εξωτική περιπέτεια. Είναι άλλο στυλ τα δύο κόμικς. @germanicus στο εξωτερικό τα Λούκυ Λουκ, για άγνωστο λόγο, είναι αρκετά πίσω σε δημοφιλία σε σχέση με Αστερίξ και ΤενΤεν. Μην κοιτάς στην Ελλάδα που τα έχουμε στο ίδιο επίπεδο. Σε δημοφιλία επαναλαμβάνω. Σε ποιότητα δεν έχουν να ζηλέψουν κάτι. Όσον αφορά σε πόσες γλώσσες μεταφράστηκαν, βάση της wikipedia τα Λούκυ Λουκ μεταφράστηκαν σε 23, τα ΤενΤεν σε πάνω από 70 και τα Αστερίξ σε πάνω από 100 (γλώσσες και διαλέκτους, οπότε φαντάζομαι θα μετράει και τα Κυπριακά ή τα Ποντιακά που έβγαλε κάποια άλμπουμ η Μαμούθ)

Μα μπροστά στον Τεντεν, δεν υπάρχει Ιζνογκούντ Τεντεν και Αστερίξ είναι 2 ακρογωνιαίοι λίθοι των Γαλλοβελγικών με παγκόσμια αναγνώριση (με τον Λούκυ Λουκ να ακολουθεί κατά πόδας). Άμα βάλεις οιοδήποτε από αυτά τα 3 ενάντια σε οτιδήποτε άλλο της Γαλλοβελγικής σχολής, το άλλο απλώς θα υποστεί πανωλεθρία Αυτό δεν συνέβη λόγω μάρκετινγκ, αλλά λόγω ποιότητας Όπως πολύ σωστά είπες, μπορεί να συγκριθεί με καλά, ποιοτικά, χιουμοριστικά BD σαν αυτά που ανέφερες. Τα οποία συμφωνώ ότι θα τα κέρδιζε (αν και εγώ θα ψήφιζα Ταλόν ) διότι ο Γκοσιννύ είναι ημίθεος. Θα είχε ενδιαφέρον μια καταμέτρηση του σε πόσες γλώσσες έχει μεταφραστεί το κάθε BD. Φαντάζομαι ότι θα είναι ενδεικτικό και της ποιότητας ενός εκάστου. (αν και κάποια πράγματα, κάποιες φορές μεταφράζονται για λόγους που δεν έχουν να κάνουν με το κόμικ, αλλά με το θέμα το οποίο διαπραγματεύεται το κόμικ) ΥΓ Τα Κόρτο δεν είναι Γαλλοβελγική σχολή. Όχι πλήρως Είναι και Ιταλικά, είναι και Λατινοαμερικάνικα

Ο καημένος ο Ιζνογκούντ δεν λέει να σταυρώσει νίκη σε δημοσκόπηση Εδώ και οι προηγούμενες ψηφοφορίες στις οποίες συμμετείχε. Ιζνογκούντ vs Μπλέηκ και Μόρτιμερ Αστερίξ ή Λούκυ Λουκ; (ή μήπως Ιζνογκούντ;) Πάντως θεωρώ κι εγώ ότι είναι λίγο άκυρη και ταυτόχρονα άδικη η σύγκρισή του με ΤενΤεν. Τα Ιζνογκούντ είναι καθαρά χιουμοριστικά κόμικς, γι΄αυτό και τα σενάρια είναι ανάλαφρα και απλά. Ενώ τα ΤενΤεν είναι περιπέτειες που απλά έχουν και κάποια χιουμοριστικά στοιχεία. Αλλά επειδή ανήκουν στο είδος της περιπέτειας, είναι λογικό τα σενάρια να έχουν μεγαλύτερο βάθος. Με Αστερίξ και Λούκυ Λουκ έχει περισσότερο νόημα να συγκρίνουμε τον Ιζνογκούντ, απλά εκεί χάνει γιατί ουσιαστικά συγκρίνεται με τις δύο κορωνίδες των χιουμοριστικών BD (και όχι μόνο). Ο Ιζνογκούντ θα μπορούσε να συγκριθεί με Γκαστόν, με Ταλόν, με Λεονάρντο κτλ. Εκεί πιστεύω θα κέρδιζε

Κι έχεις τόσα χρόνια μπροστά σου να την επεκτείνεις, ώστε να καταλαμβάνει πολλές βιβλιοθήκες. Αρκεί να μείνει άσβεστο το πάθος σου για τα κόμικς.

Καλή ανάγνωση και καλό καλοκαίρι! Τεύχος #9 (PDF, 72 σελίδες, 117ΜΒ) Link: http://bit.ly/brk09-67121 Εναλλακτικό link: http://bit.ly/brk09-23402

κι μου ήρθε περιέργεια να δω πώς σας αρέσει η ανάγνωση κόμικς ! εμένα μου αρέσει να τα διαβάζω έξω ή στον καναπέ ! Στην 2η ερώτηση που μας έκανα θα απαντήσω όλα !!!!!!!!!!!!! Σε εσάς ;

Για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821 ετοιμάζονταν γιορτές και πανηγύρια. Ο Covid απέτρεψε τα γλέντια και έτσι μείναμε μόνο με τον Κάρολο και τις καβαλίνες των αλόγων. Κυκλοφόρησαν όμως ορισμένα σπουδαία βιβλία για το θέμα. Με το «’21, η μάχη της πλατείας» του Soloup να ξεχωρίζει. Έχουμε χορτάσει από Παπαφλέσσα και Κώστα Πρέκα, από ξυρισμένες φάτσες ηρώων της Επανάστασης και καλοσιδερωμένες φουστανέλες, από παρελάσεις και λόγους εκπροσώπων σωματείων και πολιτιστικών συλλόγων, από εμβατήρια και καταθέσεις στεφάνων. Μπορεί να είναι αναπόφευκτα όλα αυτά όταν συντηρούν εθνικούς μύθους και μεγάλες αφηγήσεις. Αλλά πόσο συμβάλλουν στη γνώση της Ιστορίας; Και ακόμα περισσότερο στην κατανόησή της; Πόσα γνωρίζουμε για το τι πράγματι συνέβη το 1821, λίγο πριν και λίγο μετά; Και από ποιων τα γραπτά, τις μαρτυρίες, τα απομνημονεύματα, τις αφηγήσεις; Με πόσο κριτικό μάτι είμαστε διατεθειμένοι και ικανοί να ξαναδούμε το 1821 ως ιστορικό γεγονός, ενταγμένο στην εποχή του και απαλλαγμένο από σύγχρονα εθνικά συμφέροντα; Να αντικρίσουμε τους πρωταγωνιστές του όχι ως αφίσες σε σχολικές τάξεις και εξώφυλλα στα Κλασσικά Εικονογραφημένα αλλά ως ανθρώπους με σάρκα και οστά, με πάθη, όνειρα και ανησυχίες; Να μάθουμε λίγο περισσότερα τόσο για την από δω πλευρά, τη «δικιά μας», όσο και για την άλλη πλευρά; Να αποφύγουμε τις εξιδανικεύσεις και τις ωραιοποιήσεις και να τοποθετήσουμε την αλλαγή που συνέβη στην Ελλάδα σε ένα γενικότερο πλαίσιο γεωπολιτικών ανακατατάξεων; Όλα αυτά είναι δύσκολα και απαιτούν χρόνο, διάβασμα και σίγουρα αλλαγή νοοτροπίας. Μπορεί να είναι πιο εύκολα όμως αν έρθουν μέσω της τέχνης, μέσω μιας μυθοπλασίας που στο επίκεντρό της βρίσκονται η ελληνική ιστορία και η Επανάσταση του 1821. Και τέτοιο είναι το «’21, η μάχη της πλατείας» (εκδόσεις Ίκαρος, 750 σελίδες) του Soloup, επτά χρόνια μετά το πολυβραβευμένο «Αϊβαλί» για τα γεγονότα του 1922 και τρία χρόνια μετά τον σπαρακτικό και πανέμορφο «Συλλέκτη» για τη γονεϊκή αποξένωση. Το «’21» αποτελεί μια ιδανική πρόταση αλλαγής παραδείγματος απέναντι στα καθιερωμένα και προτείνει μια διαφορετική ματιά πάνω στα γεγονότα που οδήγησαν στη σύσταση του νεοελληνικού κράτους. «Τι πραγματικά γνωρίζουμε σήμερα για το 1821; Και τι θα νιώθουν, τι θα λένε για την Επανάσταση οι millennials στα δικά τους παιδιά; Ποια είναι η εικόνα, η παράσταση, η οπτική αντίληψη που έχουμε για εκείνο τον Αγώνα; Ανταποκρίνεται στην αισθητική και το περιεχόμενο των πινάκων του Βρυζάκη; Σε όσα μας εξιστορεί ο Μακρυγιάννης και αναπαριστά ο γνωστός ως Παναγιώτης Ζωγράφος; Σε όσα έβλεπε σε αυτήν ο Θεόφιλος; Στη συγκινησιακή φόρτιση των κειμένων και των ζωγραφικών έργων των φιλελλήνων διανοουμένων της εποχής της; Ανταποκρίνεται στην οπτική – και σε έναν βαθμό κιτς – σημειολογική αφήγηση του ελληνικού εμπορικού κινηματογράφου, με ιδιαίτερα παραγωγική έμφαση κατά την περίοδο της Επταετίας; Κι αλήθεια γιατί χρησιμοποιήθηκε τόσο πολύ η Ελληνική Επανάσταση – μια επανάσταση στο πλαίσιο του αγώνα των λαών για ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση, μέσα στο εκρηκτικό κοινωνικοϊστορικό και ιδεολογικό τοπίο της Ευρώπης που άλλαζε τόσο δραματικά τον 19ο αιώνα – στα χείλη “εθνικοφρόνων σωτήρων” παντός τύπου;» αναρωτιέται η Εύη Σαμπανίκου, καθηγήτρια του Τμήματος Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου, που συμμετείχε στην υλοποίηση του βιβλίου ως επιστημονικός σύμβουλος, στο εισαγωγικό της σημείωμα. Και συμπληρώνει ότι αυτό που ενδιέφερε ιδιαίτερα την ομάδα που εργάστηκε για την υλοποίηση του βιβλίου μαζί με τον Soloup ήταν το μετά την Επανάσταση: «Αυτό το μετά είναι που αναζητήσαμε. Επιχειρήσαμε λοιπόν να ξαναδούμε την Επανάσταση με όσο το δυνατόν πιο αποστασιοποιημένη, σύγχρονη ματιά και να αποδώσουμε σε αυτήν τη δική μας ανάγνωση των αθέατων όψεων, καλά φυλαγμένων σαν σκοτεινά μυστικά στα αρχεία της Ιστορίας». Την έρευνα των αρχείων και την επιμέλεια του παραρτήματος του βιβλίου υπογράφουν οι Νατάσα Καστρίτη, ιστορικός Τέχνης, Ρεγγίνα Κατσιμάρδου, ιστορικός, και Παναγιώτα Παναρίτη, δρ Αρχαιολογίας, όλες επιστημονικές συνεργάτριες του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου που, όπως αναφέρουν στο δικό τους εισαγωγικό σημείωμα, είχαν εργασία εξαντλητική και πολυεπίπεδη: «Η αφήγηση και η τεκμηρίωση του έργου βασίστηκαν σε πρωτότυπο υλικό (πηγές της περιόδου, ιστορικά κείμενα, απομνημονεύματα αγωνιστών και ξένων φιλελλήνων, ημερολόγια, αρχειακό υλικό κ.λ.π.), ιστορικά αναγνώσματα, ιστορικές μελέτες κ.ά. Το ίδιο ισχύει και για την εικονογράφηση: πρωτότυπο εικαστικό υλικό της περιόδου (προσωπογραφίες, ζωγραφικοί πίνακες, χαρακτικά κ.λ.π), καλλιτεχνικές αποτυπώσεις, σύγχρονες των γεγονότων, αποτέλεσαν σε μεγάλο βαθμό πρότυπα για τα τελικά σκίτσα». Και όλα αυτά με τελικό υπεύθυνο τον Soloup που, όπως αναφέρει, είχε πολύ δύσκολες αποφάσεις να λάβει μπρος σε έναν τεράστιο όγκο υλικού: «Υπάρχουν τόσα πράγματα που δεν μάθαμε ποτέ. Μια άλλη ιστορία ή, καλύτερα, πολλές διαφορετικές ιστορίες για την Ελληνική Επανάσταση, που απέχουν σημαντικά από τα στερεότυπα του εθνικού αφηγήματος και των σχολικών επετείων. Πώς θα μπορούσαμε, λοιπόν, να τα δέσουμε όλα αυτά μαζί; Τις διαφορετικές θέσεις και τα αντικρουόμενα συμφέροντα των πρωταγωνιστών, τις κυρίαρχες αφηγήσεις πλάι στις αιρετικές; Και εκείνο που θα προκύπτει στο τέλος να είναι, πάνω από όλα, ένα έντεχνο ανάγνωσμα, ένα κόμικς με τους δικούς του αφηγηματικούς και αισθητικούς κανόνες». Το «’21» είναι λοιπόν, πρώτα και κύρια, μια μεγάλη ιστορία κόμικς. Έχει μια πρωταγωνίστρια και έναν πρωταγωνιστή. Και αυτή δεν είναι η Μπουμπουλίνα ούτε η Μαντώ Μαυρογένους, όπως και αυτός δεν είναι ούτε ο Κολοκοτρώνης ούτε ο Αθανάσιος Διάκος. «Συμμετέχουν» και αυτοί φυσικά στο βιβλίο, αλλά η ιστορία χτίζεται πάνω σε ένα εντελώς διαφορετικό από τους ήρωες της Επανάστασης δίδυμο και διαδραματίζεται κυρίως στην πλατεία της Παλιάς Βουλής, δίπλα στο άγαλμα του Κολοκοτρώνη με την περικεφαλαία (μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία όπως την αφηγείται και τη σχεδιάζει ο Soloup) στη σύγχρονη Αθήνα. Μια νέα κοπέλα παρκάρει το σκουτεράκι της στον δρόμο και φεύγει για δουλειές στο κέντρο. Όταν επιστρέφει η βαλίτσα είναι ανοιχτή αλλά ένας ηλικιωμένος κύριος την καθησυχάζει ότι δεν λείπει τίποτα από μέσα. Στη σκιά του αγάλματος γίνεται η πρώτη γνωριμία του Κάρπου (από το Πολύκαρπος) και της Λίμπυ (από το Ελευθερία, Liberty). Μια γνωριμία που θα εξελιχθεί σε ένα «μάθημα» για την Ελληνική Επανάσταση σε 21 κεφάλαια. Ο Κάρπος και η Λίμπυ θα μιλήσουν για τον Σπυρίδωνα Τρικούπη, τον Νικηταρά, τον Ρήγα Φεραίο, τον Υψηλάντη, τον Μάρκο Μπότσαρη, τον Διονύσιο Σολωμό, τον Καποδίστρια, τον Κωλέττη, τον Μαυροκορδάτο, τον Μαχμούτ Β’, τον Βαχίτ Πασά, τον Ντελακρουά, τα Δερβενάκια, το Μεσολόγγι, την Τρίπολη, το Βαλτέτσι. Ο Κάρπος αφηγείται και η Λίμπυ μαθαίνει. Και μέσα από τις αφηγήσεις αναδύονται όλα τα σημαντικά περιστατικά που οδήγησαν στην Επανάσταση, όσα συνέβησαν κατά τη διάρκειά της και όσα ακολούθησαν. Αλλά και πολλά που δεν είναι ευρέως γνωστά ή αποσιωπήθηκαν από την επίσημη ιστοριογραφία. Και κάποια που δεν φωτίζουν μόνο τις πράξεις των εξεγερμένων αλλά και των Τούρκων, των συμμάχων των Ελλήνων και των αντιπάλων τους, των ξένων που έγραψαν για την Ελλάδα ή την επισκέφθηκαν κ.ά. Σ’ αυτό το τεράστιο μωσαϊκό δεν μένουν κρυφές πτυχές, καθώς ο Soloup δεν επιδιώκει να εξιδανικεύσει την Επανάσταση ή να αποδώσει τα μελανά σημεία της σε αόρατους παράγοντες ή ορκισμένους ανθέλληνες. Γι’ αυτό δίπλα στις ηρωικές πράξεις, στον αγώνα για την ελευθερία και την αυτοδιάθεση, στην αυτοθυσία και τον αλτρουισμό, περιγράφει και τις στιγμές της διχόνοιας, της βαναυσότητας όλων των πλευρών, της προδοσίας. Δεν αποκρύπτει τα πολιτικά σφάλματα και τα ιδιοτελή κίνητρα που χαρακτήρισαν στιγμές της Επανάστασης ούτε επιχειρεί να φιλοτεχνήσει τις συνήθεις αγιογραφίες των πρωταγωνιστών παρουσιάζοντάς τους ως άσπιλους και αμόλυντους από τα ανθρώπινα ελαττώματα, τα πάθη και τα λάθη. Κι όταν η συγκινητική ιστορία του Κάρπου και της Λίμπυ μέσω της οποίας ο αναγνώστης έχει δει με άλλα μάτια την Επανάσταση ολοκληρώνεται, αρχίζει το δεύτερο μέρος του βιβλίου, ένα υπόδειγμα τεκμηρίωσης και πληροφοριών με κεφάλαια όπως «Η Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης και η συγγραφή της», «Βόλια vs Γράμματα», «Φουστανέλα vs Βελάδα», «Λόγος και Εικόνα στο '21». Τέλος, ιδιαιτέρως κατατοπιστικά είναι το εκτενές Χρονολόγιο, το λεπτομερές Γλωσσάρι, το Λεξικό Ονομάτων με περισσότερες από 150 αναφορές σε πρόσωπα που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην Επανάσταση, αλλά και οι αναφορές σκίτσων σε εικαστικά έργα που ξεπερνούν τις 75. Όλα αυτά μαζί αποτελούν το ιδανικό υλικό και συνθέτουν το ιδανικό αποτέλεσμα για να τιμηθεί η Επανάσταση του 1821. Χωρίς στερεότυπα και ρομαντικές αφηγήσεις με «αθάνατες Ελλαδάρες», «κρυφά σχολειά» και «βρομότουρκους», αλλά με τεκμηριωμένη γνώση, με στοιχεία, με αναφορές στις πηγές και πάνω απ’ όλα, μέσω της τέχνης των κόμικς με την υπογραφή του Soloup σε σενάριο και σχέδια. Στο πλαίσιο του 7ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου στην Καλαμάτα που φέτος έχει θέμα «Διεκδικώντας την Ελευθερία» και θα διεξαχθεί από 18 Ιουνίου έως 28 Ιουλίου, θα λάβει χώρα η διεθνής έκθεση κόμικς «Η 7η Τέχνη Συναντά την 9η» με τη συμμετοχή των Giuseppe Palumbo και Andrea Bruno, δύο εμβληματικών δημιουργών που πρωταγωνιστούν εδώ και χρόνια στην ιταλική σκηνή των κόμικς, του Κροάτη Danijel Zezely και τριών εκ των σημαντικότερων Ελλήνων δημιουργών, των Θανάση Πέτρου, Soloup και Γιώργου Μπότσου καθώς και του γραφίστα-εικονογράφου και καλλιτεχνικού διευθυντή της Βαβέλ Soto Anagno. Η επιλογή των έργων και η επιμέλεια της έκθεσης ανήκει στη δημιουργική ομάδα του Διεθνούς Φεστιβάλ Κόμικς της Βαβέλ, ενώ η έκθεση του Soloup θα έχει ως θέμα της φυσικά το νέο του βιβλίο «’21, Η Μάχη της Πλατείας». Τα εγκαίνια της έκθεσης θα πραγματοποιηθούν στις 19 Ιουνίου στις 7.30 το απόγευμα στην γκαλερί A49 (Αναγνωσταρά 49, Καλαμάτα). Η παρουσίαση του βιβλίου θα γίνει την Κυριακή 20 Ιουνίου και θα μιλήσουν γι’ αυτό ο σκηνοθέτης Μελέτης Μοίρας, ο ιστορικός τέχνης Γιάννης Κουκουλάς και ο δημιουργός του, ενώ αμέσως μετά θα ακολουθήσει η πρώτη επίσημη παρουσίαση του ντοκιμαντέρ «’21, Η Μάχη της Πλατείας / Making of… behind the scenes» σε σενάριο και σκηνοθεσία του Μελέτη Μοίρα. Και το σχετικό link...

Να ρωτήσω κάτι; Στην Ελλάδα έχουν σταματήσει εδώ και χρόνια τα Ιζνογκουντ, επειδή πέθανε ο Τabary και τα παιδιά του ζητούν να ξαναγοραστούν τα δικαιώματα απ' τη Μαμουθ . Στη Γαλλία, γιατί έχει να βγει καινούργιο Ιζνογκουντ 6 ολόκληρα χρόνια;

Εγώ συνήθως κάθομαι στο δωμάτιο μου καθιστός η ξαπλωτος αλλά και στο μπαλκόνι κάποιες φορές . Φυσικά το καλοκαίρι κόμικς στην παραλία ( με προσοχή πάντα για να μην τα καταστρέψουμε )

Αν στη διάρκεια του lockdown ήσασταν από τους τυχερούς που βρήκαν το χρόνο και τη διάθεση να το ρίξουν στο διάβασμα, το καλοκαίρι που φθάνει είναι ιδανικό για την ενασχόληση αυτή. Συνήθως όταν είμαστε διακοπές επιλέγουμε τα λεγόμενα «βιβλία παραλίας»: βιβλία που μπορούμε να τα διαβάσουμε εύκολα όταν είμαστε κοντά στη θάλασσα, να τα αφήσουμε για μια βουτιά ή για έναν υπνάκο στην ξαπλώστρα και να τα συνεχίσουμε αμέσως μετά. Ωστόσο, ίσως ήλθε η στιγμή να προσθέσετε στα αναγνώσματά σας και μερικά κόμικς, ή για την ακρίβεια «graphic novels», δηλαδή μυθιστορηματικές αφηγήσεις που λέγονται μέσα από εικόνες και όχι μόνο με κείμενο. Τα κόμικς, από ένα μάλλον παρεξηγημένο είδος που θεωρητικά αφορούσε κυρίως μικρότερες ηλικίες, εδώ και μερικές δεκαετίες θεωρούνται ως η λεγόμενη «ένατη τέχνη» και έχουν δώσει πολλά δείγματα υψηλής αφηγηματικής τεχνικής και αισθητικού κάλλους. Παρακάτω θα βρείτε μια μικρή λίστα με graphic novels που θα μπορούσαν να προσθέσουν μαγεία στα αναγνώσματά σας το φετινό καλοκαίρι και μετά. Για απολύτως πρακτικούς λόγους από τη λίστα εξαιρέθηκαν σειρές – εκτός από μία – και προτιμήθηκαν αυτόνομα έργα τα οποία το καθένα με τον τρόπο του άλλαξαν την αντίληψη του κοινού για το τι είναι τα κόμικς. Η σειρά προφανώς δεν είναι αξιολογική. Arkham Asylum: A Serious House on Serious Earth (1989) Σενάριο: Grant Morrison Σχέδιο: Dave McKean Καθώς κάποια στιγμή αναμένεται να βγει στους κινηματογράφους το «The Batman», μια εξαιρετική επιλογή από τα πολλά ενδιαφέροντα graphic novels γύρω από τον «Σκοτεινό Ιππότη» είναι το Arkham Asylum: A Serious House on Serious Earth. Ένα πολυεπίπεδο έργο που αποδομεί τους μύθους του υπερήρωα, το βιβλίο είναι σκοτεινό, συμβολικό και βαθύτατα προκλητικό, καθώς θέτει ερωτήματα περί ταυτότητας, αντίληψης της πραγματικότητας και ψυχολογικών αρχετύπων. Ο McKean κοσμεί το περίπλοκο σενάριο με εκπληκτικό σκίτσο, συχνά χρησιμοποιώντας μεικτές τεχνικές και το συνολικό αποτέλεσμα είναι ένα από τα καλύτερα έργα που έχουν γραφτεί στo πλαίσιο της μυθολογίας του Batman. From Hell (1999) Σενάριο: Alan Moore Σχέδιο: Eddie Campbell Μέσα σε 572 σελίδες, ο Alan Moore παρουσιάζει τη δική του εκδοχή σχετικά με τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη και τους διαβόητους φόνους στο Ουαϊττσάπελ το 1888. Ο συγγραφέας αναπτύσσει τη θεωρία του σχετικά με την ταυτότητα του Τζακ, αλλά και για το αν οι φόνοι αποτέλεσαν μέρος μιας ευρύτερης συνωμοσίας για να καλυφθεί ένα σκάνδαλο στον βασιλικό οίκο της Βρετανίας. Ο Moore και ο Campbell βυθίζουν τον αναγνώστη σε έναν εφιαλτικό κόσμο, καθώς αναπαριστούν με ακρίβεια την ύστερη βικτωριανή Αγγλία και προβλέπουν τις φρίκες του 20ου αιώνα. Black Hole (2005) Σενάριο-σχέδιο: Charles Burns Τι μπορεί να συμβεί σε ένα προάστιο του Σιάτλ, όταν κάποιοι έφηβοι κολλούν ένα σεξουαλικά μεταδιδόμενο νόσημα που τους προκαλεί τερατώδεις μεταλλάξεις και τους υποχρεώνει να φύγουν από τα σπίτια τους και να ζουν στο περιθώριο; Ο Burns χρησιμοποιεί αυτή την ιδέα για να μιλήσει με ειλικρινή και ταυτόχρονα τρυφερό τρόπο για την εφηβεία, τα προβλήματά της, το ξύπνημα της σεξουαλικότητας και την πορεία προς την ενηλικίωση. Με εντυπωσιακό ασπρόμαυρο σκίτσο και προσεγμένο κείμενο, το «Black Hole» είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κόμικς που κυκλοφορούν για την πιο ρευστή περίοδο στη ζωή ενός ανθρώπου. Maus (1991) Σενάριο-Σχέδιο: Art Spiegelman Η ιστορία του Ολοκαυτώματος μέσα από τις διηγήσεις του πατέρα του συγγραφέα και σχεδιαστή, με μια μικρή διαφορά: οι Εβραίοι παρουσιάζονται ως ποντίκια και οι Γερμανοί ναζί ως γάτες. Μια από τις πιο σκληρές και ειλικρινείς αφηγήσεις για την «τελική λύση» των ναζί σε βάρος των Εβραίων και των υπολοίπων στοχοποιημένων λαών βρίσκεται στο πολυβραβευμένο αυτό κόμικ, το οποίο αποτελεί από μόνο του απόδειξη για το πόσο σημαντικό μέσο αποτελεί. Palestine (2001) Σενάριο-σχέδιο: Joe Sacco Ο Μαλτέζος Joe Sacco κάνει πολεμική δημοσιογραφία: πηγαίνει σε εμπόλεμες ζώνες, καταγράφει τα γεγονότα και τις μαρτυρίες των ανθρώπων και στη συνέχεια μετατρέπει αυτό το υλικό σε κόμικς. Η «Παλαιστίνη» του είναι η καταγραφή των εμπειριών του στη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας το 1991 και 1992 και όλο το υλικό συγκεντρώθηκε σε ένα βιβλίο το 2001. Ο Sacco με απέραντη ειλικρίνεια περιγράφει την αρχική αποστροφή του για το περιβάλλον και τη σταδιακή μεταστροφή του, καθώς βιώνει την καθημερινότητα των Παλαιστινίων. Το κόμικ, δεδομένων και των πρόσφατων γεγονότων στη Μέση Ανατολή, είναι εξαιρετικά επίκαιρο. Sandman: Season of Mists (1991) Σενάριο: Neil Gaiman Σχέδιο: διάφοροι Στην αρχή είχαμε πει ότι θα αποφύγουμε να αναφερθούμε σε σειρές, ωστόσο η απουσία έστω και μιας αναφοράς στο «Sandman» θα ήταν πραγματική αμαρτία. Η σειρά περιστρέφεται γύρω από τον Ύπνο (Sandman), μέλος μιας ευρύτερης οικογένειας, που τα μέλη της είναι αιώνια και το καθένα συμβολίζει και μια ανθρώπινη κατάσταση – από τη Μοίρα και τον Πόθο μέχρι το Θάνατο. Οι Γάλλοι, που έχουν βαθιά γνώση και αγάπη για τα bedes (από τις λέξεις bandes dessinées, δηλαδή κόμικς στα γαλλικά), όταν αποφάσισαν να μεταφράσουν στη γλώσσα τους τη σειρά άρχισαν από το «Season of Mists», το οποίο είναι μια καλή εισαγωγή στην μυθολογία που ο Gaiman πλάθει και μια γνωριμία με τους ήρωες της σειράς. Ωστόσο, οιοδήποτε κομμάτι/βιβλίο της είναι εξαιρετικό. Και το σχετικό link...

Και μετά βαβούρα Μίκυ μαους παγωτό Καραμπόλα και νέο μπλουζάκι με γουρούνι Αρκά να γράφει "χοντρός αλλά απίστευτα ελκυστικός". Πέρα από την πλάκα τίποτα ευχάριστο δεν είχε να προτείνει ο αρθρογράφος? @ramirez όπως πάντα μεγάλο μπράβο για την "κομικσοαποδελτιωση" που κανείς. Εξαιρετικα χρήσιμη!!

Σε ευχαριστώ πολύ!!

` Αυτα ειναι τα πιο ωραια τευχη που εχω.Δεν ειναι κατι ιδιαιτερο αλλα πιστευω οτι ειναι ωραια για να τα εχει καποιος σε μια βιβλιοθηκη

Ο Χριστός και η μάνα Του! Πρόκειται περί κομιξάρας! Το περίμενα καλό, δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα ήταν όμως διαμάντι. Έσπειρε. Εξαιρετικό! Διαμάντι! Κόσμημα στα ελληνικά κόμικ! 5 στα 5 ασυζητητί.

Παραλαβές τελευταίων δύο εβδομάδων, από zavvi, public και αγγελίες. Ανυπομονώ για την συνέχεια των Ultimates, διάβασα ήδη το Persepolis 2 και μόλις μου έρθουν Necrosha και Second Coming, ξεκινάω Χ-Force από Kyle & Yost !

Αν και μόλις έφτασα στη Μήλο, βρήκα σ' ένα μικρό πρακτορείο τύπου, αυτά τα καλούδια, κι όχι μόνο. Πραγματικά είχε ένα σωρό κόμικς τα οποία δεν μπόρεσα να αγοράσω με τη μία. Οπότε και τις επόμενες ημέρες θα ανεβάζω φωτογραφίες με τα κόμικς που αγοράζω

Η ιστοριούλα "My Country Is a Ghost" της Ευγενίας Τριανταφύλλου, που δημοσιεύτηκε τον Ιανουάριο του 2020 στο περιοδικό Uncanny, ήταν ανάμεσα στις 6 υποψήφιες για Nebula στην κατηγορία Best Short Story. Εντέλει κέρδισε το “Open House on Haunted Hill” του John Wiswell. Και πάλι όμως. Ελληνίδα υποψήφια σε μια κατηγορία ενός από τα δύο σπουδαιότερα βραβεία sci-fi? Mighty impressive if you ask me. Δε νομίζω να έχει ξανασυμβεί. Η ιστορία όπως έχει αναρτηθεί στο uncannymagazine.com Η σχετική ανάρτηση της συγγραφέα στο blog της μαζί με τις εντυπώσεις της γύρω από το Nebula Con.

Ευχαριστώ πάρα πολύ! Μαζεύω κομικς 2 χρόνια και μπορώ να πω ότι η συλλογή μου είναι όπως ακριβώς την ήθελα και την φανταζόμουν όταν αρχισα!!

@Disney comics club gr Μία όμορφη, τακτοποιημένη και με σημαντικό αριθμό τευχών, συλλογή! Ό,τι πρέπει για το ξεκίνημα ενός φανατικού φίλου των Disney κόμικς.

Τα τελευταία καλούδια! Όλα αγοράστηκαν σήμερα εκτός του Ιζνογκουντ που μού το έφεραν εχθές. Σύντομα θα γράψω μία κριτική για το κάθε ένα. Πάντως, από ένα γρήγορο ξεφύλλισμα είμαι ευχαριστημένος.

Παρουσίαση-κριτική του υπ' αριθμόν #363 τεύχους του νέου Μίκυ Μάους. Εξώφυλλο. (από τον φίλτατο @Indianο...) Εδώ Λιμνούπολη! (By Silvia Ziche) Ιστορίες. "Το σιτάρι ουράνιο τόξο." Ο Ντόναλντ με τον Φέθρυ είναι στην παραλία. "Τα μυστικά του βάλτου." (Α΄μέρος.) Οι πράκτορες SOS πηγαίνουν στο Βαλτοχώρι για να βοηθήσουν την Πάιπερ. Οι κάτοικοι αλλά και το ίδιο το χωριό κρύβουν πολλά μυστικά. "Τα μυστικά του βάλτου." (Β΄ μέρος.) Τα μυστικά αποκαλύπτονται όπως και η πραγματική φύση και εργασία των κατοίκων του χωριού. Οι πράκτορες και η Πάιπερ με τον πατέρα της θα τους προσφέρουν χείρα βοηθείας. "Αυτοκινητιστικά προβλήματα." Ο Ντόναλντ δανείζει το 313 στην Νταίζυ για να κάνει τις δουλειές της. Ρισκάροντας έτσι να αποκαλυφθεί η διπλή ταυτότητα του οχήματος. "Κορίτσι σε κίνδυνο." Ο Ινδιάνα Γκούφυ ,παθών και μαθών, επιλέγει εν τέλει, να διασώσει το σωστό αντικείμενο. "Το ρομπότ της καταστροφής." Ο Ντόναλντ συνεργάζεται με τον Γκούφυ για τον σχολικό διαγωνισμό επιστήμης. Μονοσέλιδη ιστορία. Ο μαγικός κόσμος του Πασχάλη: "Η τέχνη αποκαλύπτει." Εν κατακλείδι. Σε φόντο αγροτικό οι Πράκτορες Π.Α.Π.Ι. μας προσφέρουν μία όμορφη περιπέτεια. Με την γνωστή πλέον κατάληξη. Την επιτυχία να την ακολουθεί η... απόκρυψη. Η οξυδέρκεια των πρακτόρων μας προσφέρει μία ενδιαφέρουσα πλοκή με τον κακό-έκπληξη να παίζει διπλό ρόλο. Η σειρά με τις περιπέτειες των πρακτόρων SOS συνεχίζει να είναι από τα δυνατά χαρτιά του περιοδικού. Πολύ καλή και με ενδιαφέρον σενάριο και αυτή η ιστορία. Τα ευτράπελα στα οποία μπλέκει ο Ντόναλντ εξ' αιτίας του αυτοκινήτου του διαβάζονται ευχάριστα. Η μικρή το δέμας περιπέτεια του Ινδιάνα Γκούφυ κάνει επάξια την δουλεία της για αυτό που προσφέρει. Τέλος, ο πρώτος κύκλος των σχολικών περιπετειών του νεαρού Ντόναλντ κλείνει με ευχάριστο τρόπο. Η χιουμοριστική μονοσέλιδη μας δείχνει πως ο Πασχάλης εκτός από το φαί έχει και την τέχνη στο αίμα του. Σειρά προτίμησης ιστοριών. 1. "Τα μυστικά του βάλτου." (Α΄και Β΄μέρος.) 2. "Το σιτάρι ουράνιο τόξο." 3. "Αυτοκινητιστικά προβλήματα." 4. "Το ρομπότ της καταστροφής." 5. "Κορίτσι σε κίνδυνο." 8/10!!! Παίχτηκε μία δυσκολία μεταξύ 3ης και 4ης θέσης αλλά υπερίσχυσε το θρυλικό 313. Συνολικά πάντως ένα πολύ ευχάριστο τεύχος. Αναμένοντας τον δεύτερο κύκλο των σχολικών περιπετειών του νεαρού Ντόναλντ.

Τα δραστήρια στελέχη της οργάνωσης Π.Α.Π.Ι. αναλαμβάνουν μία νέα αποστολή για να υπερασπιστούν τα συμφέροντα του εργοδότη τους, στην ιστορία που ανοίγει το τεύχος και φέρει τον τίτλο “Το σιτάρι ουράνιο τόξο”. Ο Ντόναλντ κι ο Φέθρυ απολαμβάνουν την θάλασσα και τον ήλιο σε μία παραλία, όταν γνωρίζουν έναν τύπο, που διατηρεί ένα μαγαζί με τουριστικά είδη. Εκεί που μετρούν τα λεφτά τους για να νοικιάσουν μία βάρκα, χωρίς να το καταλάβουν βρίσκονται σε ένα από τα πολλά κρησφύγετα της οργάνωσης, όπου τους περιμένει ο θείος Σκρουτζ για να τους υποδείξει την νέα τους αποστολή. Ο Λιμνουπολίτης μεγιστάνας έχει στην κατοχή του μεγάλες εκτάσεις με σιτηρά στα περίχωρα της Καλισότα, που του δίνουν το δικαίωμα να υπερηφανεύεται για τα ζυμαρικά που παράγουν τα εργοστάσιά του. Τελευταία, όμως, παρατηρεί ότι τα στάχυα του παίρνουν ένα πολύχρωμο χρωματισμό, με αποτέλεσμα να είναι ακατάλληλα στην τελική τους όψη. Αναθέτει, λοιπόν, στα δύο ανίψια του να ερευνήσουν την υπόθεση και να εντοπίσουν τον ένοχο. Ποιος κρύβεται, άραγε, πίσω από αυτή την κατάσταση και ποια είναι τα κίνητρά του? Καιρό είχαμε να διαβάσουμε ιστορία από την σειρά “Π.Α.Π.Ι.” και πραγματικά χάρηκα που φιλοξενήθηκε στο τεύχος. Η ιστορία συνδυάζει το μυστήριο, με την καλοκαιρινή αύρα και θεωρώ εύστοχη κίνηση που κυκλοφόρησε αυτές τις ζεστές ημέρες που περνάμε. Το πρώτο πράγμα που μου κίνησε το ενδιαφέρον είναι ο τρόπος που έφτασαν οι πράκτορες στο κρησφύγετο. Πάντα απολαμβάνω αυτά τα χιουμοριστικά γκαγκ, αλλά εδώ μου άρεσε ιδιαίτερα. Από εκεί και πέρα η υπόθεση κινεί την περιέργεια στον αναγνώστη, καθώς το μυστήριο είναι πυκνό κι ο ένοχος καλά κρυμμένος. Η πλοκή έχει καλή σκηνοθετική υφή, με αποτέλεσμα τα καρέ να ξεδιπλώνουν αξιόλογα το σενάριο. Όσον αφορά το φινάλε, το plot twist του villain με κάλυψε, την ίδια ώρα που η ιστορία ολοκληρώνεται με χιουμοριστικό, αν κι άδικο τρόπο για τους φίλους μας. Γενικά, δεν θα κατέτασσα στις πρώτες θέσεις των ιστοριών της συγκεκριμένης σειράς, αλλά πέρασα ευχάριστα μαζί της. Στον εικαστικό τομέα, δεν μου άρεσε τόσο η απόδοση των χαρακτήρων. Από την άλλη, όμως, τα backgrounds κι ο χρωματισμός ήταν πολύ όμορφα. Η σειρά “Spookyzone” κλέβει τον τίτλο από το εξαιρετικό μυθιστόρημα της Πηνελόπης Δέλτα κι εντάσσει στην ύλη της μία ιστορία με τίτλο “Τα μυστικά του βάλτου”. Αυτή η ιστορία φιλοξενείται στο παρόν τεύχος. Η φίλη τους η Πάιπερ, έχει καλέσει τους τρεις πράκτορες SOS στα ελώδη μέρη της Λουιζιάνα, με σκοπό να την βοηθήσουν να εξιχνιάσει μία περίεργη υπόθεση. Τα τρία αδέλφια φτάνουν μέχρι εκεί και συναντούν ένα όμορφο κλίμα στο χωριό. Όταν πέφτει η νύχτα οι τέσσερίς τους κρυφοκοιτάζουν μέσα στις φυλλωσιές με κατεύθυνση το σχολείο του χωριού, το οποίο (από την στιγμή που δεν υπάρχουν παιδιά) δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Επίσης, εκεί μαζεύονται κρυφά πολλοί από τους κατοίκους του, οι οποίοι (όλως περιέργως) διατηρούν αναλλοίωτη την εμφάνισή τους, εδώ και πενήντα χρόνια! Οι νεαροί ερευνητές, λοιπόν, φαίνεται ότι έχουν πολύ δουλειά και οι μυστήριες καταστάσεις δεν έχουν τελειωμό! Η σειρά συνεχίζει στο ίδιο στυλ με τα προηγούμενα επεισόδια και μας χάρισε ακόμα μία καλή ιστορία. Το σενάριο κινείται σε ρυθμούς Sci-Fi, καλυμμένο με καλής ποιότητας μυστήριο, σεβόμενο πάντα ότι απευθύνεται κυρίως σε μικρούς αναγνώστες. Η πλοκή αλλάζει με όμορφο τρόπο τα σκηνικά δράσης, ενώ υπάρχει και το απαραίτητο plot twist όσο πηγαίνουμε στη ολοκλήρωση. Η αποκάλυψη των “villains” είναι ένα από τα δυνατά σημεία της, ενώ η ανατροπή είναι αναμενόμενη και νομίζω ότι φανερώνει μία μανιέρα που υιοθετείται και σε άλλα επεισόδια της σειράς. Το τέλος είναι ευτυχές κι ολοκληρώνει την ιστορία με τρόπο εύπεπτο στους μικρούς μας φίλους. Γενικά έμεινα ευχαριστημένος κι από αυτή την ιστορία. Πάμε καλά, λοιπόν! Αξίζει να επισημάνουμε ότι η επόμενη ιστορία, θα είναι κι εκείνη που ολοκληρώνει και τον δεύτερο (και τελευταίο) κύκλο της σειράς. Κι ο εικαστικός τομέας διατηρεί την ίδια τεχνοτροπία, που έχει καθιερωθεί στην σειρά. Παρά τα μικρά του ψεγάδια (περισσότερο στην απόδοση των χαρακτήρων), βρήκα πολύ καλό το σχέδιο, το ίδιο και τον χρωματισμό. Στην επόμενη ιστορία του τεύχους, ο Ντόναλντ και η Νταίζυ αντιμετωπίζουν πολλά “Αυτοκινητιστικά προβλήματα”. Είναι μεσημέρι κι ο φίλος μας ετοιμάζεται να προσγειωθεί στο κρεβάτι του, με σκοπό ν΄απολαύσει την σιέστα του. Εκείνη την στιγμή το κουδούνι θα χτυπήσει και θα είναι η Νταίζυ, η οποία θα του ζητήσει μία χάρη. Η αρραβωνιαστικιά του έχει να κάνει πολλές δουλειές στο κέντρο, αλλά το αυτοκίνητό της έχει χαλάσει. Έτσι, του ζητάει να της δώσει το δικό του αυτοκίνητο. Εκείνος δέχεται αγόγγυστα να της το δώσει, χωρίς όμως να υπολογίζει ότι το “313” φέρει τον υπερσύγχρονο εξοπλισμό του Φάντομ Ντακ! Η φίλη μας, λοιπόν, κατά λάθος θα ενεργοποιήσει ένα γκάτζετ και τα προβλήματα δεν θ΄ αργήσουν να ξεκινήσουν. Πρόκειται για μία ιστορία που προσωπικά είναι από αυτές που τις χαρακτηρίζω μικρά διαμαντάκια. Στηρίζεται σε μία υπόθεση που είναι αρκετά πρωτότυπη, καθώς αφορά των ζεύγος Ντακ, αλλά αναφέρεται, ενδόμυχα, και στον Φάντομ. Η πλοκή κρατάει τον αναγνώστη σε εγρήγορση, ενώ παράλληλα εξάπτει την περιέργειά του για την συνέχεια. Ο ρυθμός είναι γρήγορος, αλλά όχι βιαστικός Μου άρεσε το παίξιμο του Ντόναλντ, ειδικά από τα μισά της ιστορίας κι έπειτα, αλλά περισσότερο απόλαυσα την Νταίζυ, η οποία δεν έχει τις κλασικές της εκρήξεις, ούτε τον σνομπ χαρακτήρα, τον οποίο λατρεύουμε να μισούμε. Το φινάλε είναι ευτυχές για όλους και κλείνει την ιστορία με ένα κωμικό καρέ. Πολύ καλή δουλειά, λοιπόν. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό. Ακολουθεί μία σύντομη ιστορία, με πρωταγωνιστή τον Ινδιάνα Γκούφυ, ο οποίος προσπαθεί να βοηθήσει ένα “Κορίτσι σε κίνδυνο”. Μία νεαρή κοπέλα, βρίσκεται κρεμασμένη στην άκρη ενός Ζιγκουράτ κι ο Αρχαιολόγος της καρδιάς μας εννοείται πως δεν μπορεί να μείνει ασυγκίνητος. Σπεύδει, λοιπόν, χωρίς δεύτερη σκέψη προς την διάσωσή της. Άραγε, πώς θα καταφέρει η κοπέλα να του την ξεπληρώσει? Μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό! Πρόκειται για μία ιστορία τής σειράς “Ινδιάνα Γκούφυ - Περιπέτειες αστραπή” και θα μπορούσαμε να πούμε ότι δικαιολογεί την θέση της εκεί, καθώς η πλοκή είναι εξαιρετικά σύντομη. Το σενάριο, τουλάχιστον στην αρχή, μας προϊδεάζει για το plot twist που πρόκειται ν΄ακολουθήσει, ενώ στην συνέχεια η ιστορία ολοκληρώνεται με μία συμπαθητική σκηνή πίστης κι αγάπης. Εννοείται ότι δεν μετάνιωσα που την διάβασα, αλλά δεν είναι και το πλέον χαρακτηριστικό δείγμα της εργογραφίας του πρωταγωνιστή. Όσοι δεν γνωρίζετε τον Ινδιάνα Γκούφυ, καλύτερα να ξεκινήσετε το σύμπαν του με κάποια άλλη δουλειά, κατά προτίμηση πολυσέλιδη. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο κι αυτός ο χαρακτηρισμός αποτυπώνεται με κάθε επιείκεια. “Ο μαγικός κόσμος του Πασχάλη”, αυτή την φορά θα μας μάθει ότι “Η τέχνη αποκαλύπτει”. Βρισκόμαστε σε μία παραλία, που έχει μία ολόχρυση άμμο, η οποία προσφέρεται για την δημιουργία διαφόρων κατασκευών κι εφήμερων έργων τέχνης. Ο κάθε ένας έχει στο μυαλό του κάτι, το οποίο προτίθεται να το αποτυπώσει στην άμμο, αφήνοντας με αυτόν τον τρόπο το δικό του στίγμα. Ε, δεν είναι δύσκολο, πιστεύω, να μαντέψετε τι έχει φτιάξει ο Πασχάλης! Εδώ δεν δούλεψε τόσο καλά το γελοιογραφικό στοιχείο, τουλάχιστον για εμένα. Εκτιμώ την καλοκαιρινή διάθεση της μικρής ιστορίας, αλλά το κωμικό στοιχείο ήταν αναμενόμενο και με μεγάλες δόσεις υπερβολής. Έτσι, βρήκα επίπεδο όλο το στήσιμο. Ούτε το σχέδιο μού άρεσε ιδιαίτερα. Θα προσπεράσω, λοιπόν. Θα τελειώσουμε χωρίς καμία μεγάλη πρωτοτυπία στην δομή της ύλης. Έτσι, κι αυτό το τεύχος θα κλείσει με ένα επεισόδιο της σειράς “Young Donald Duck”, που έχει τίτλο “Το ρομπότ της καταστροφής”. Ο Διευθυντής του σχολείου, όπου φοιτούν τα μέλη της γνωστής μας παρέας, κάνει μία σημαντική ανακοίνωση. Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος πρόκειται να διοργανωθεί ένας μαθητικός διαγωνισμός επιστήμης κι όλα τα παιδιά καλούνται σε ομάδες να παρουσιάσουν μία συλλογική εφεύρεση που να είναι καινοτόμα. Αυτή την φορά, όμως, θα υπάρχει κι ένας εκλεκτός καλεσμένος, που δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον Κυβερνήτη της Κομητείας. Ο Ντόναλντ, λοιπόν, θα συνεργαστεί με τον Γκούφυ για να δημιουργήσουν ένα ρομπότ τεχνητής νοημοσύνης, το οποίο θα αποθηκεύει στην μνήμη του όλα τα προσωπικά γούστα του Κυβερνήτη, προκειμένου με αυτόν τον τρόπο ν’ αποκτήσουν την εύνοιά του και κατά συνέπεια το χαμόγελο του Διευθυντή του σχολείου. Το μόνο που μένει, λοιπόν, είναι να βρεθεί ένας τρόπος για να μάθουν τις προτιμήσεις του και σε αυτό θα βοηθήσει ένας συμμαθητής τους, ο οποίος τυγχάνει να είναι ανιψιός του. Λέτε τελικά να πάνε όλα καλά και να γλυτώσει ο φίλος μας από την δυσμένεια του Διευθυντή του? Ενώ έχω αποδεχτεί ότι δεν βλέπω με καλό μάτι την συγκεκριμένη σειρά, εντούτοις αυτό το επεισόδιο με κράτησε και με διασκέδασε. Η υπόθεση έχει την κλασική νεανική της υφή, αλλά δεν είναι τόσο επίπεδη, όσο στις άλλες ιστορίες. Η πλοκή, μέχρι τα μισά δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, αλλά από την άφιξη του Κυβερνήτη και μετά, ανεβάζει ρυθμούς και μας χαρίζει μερικά γκαγκ που έχουν καλής ποιότητας χιούμορ. Όσον αφορά το φινάλε, αυτό δεν κλείνει απλώς την ιστορία, αλλά δίνει το έναυσμα για μία νέα αρχή, τον δεύτερο κύκλο, αυτή την φορά στην Λιμνούπολη. Όπως όλα δείχνουν, λοιπόν, ο δεύτερος κύκλος της σειράς θα αλλάξει τοπικό πλαίσιο. Εννοείται, πάντως, ότι δεν έχει αλλάξει η γενική μου άποψη για την σειρά, την οποία θεωρώ εκτός του γούστου μου. Απλά εδώ υπήρχαν μερικά σημεία που εκτίμησα. Το σχέδιο, από την άλλη, δεν βελτιώθηκε καθόλου...δυστυχώς.

Απόσπασμα από άρθρο του Σωτήρη Μήλιου στην ιστοσελίδα sdna.gr στις 11/06/2021. Όταν ο κυρ-Γρηγόρης στο παντοπωλείο του έφερνε νέα χαρτάκια, ήξερες ότι κάτι καλό έρχεται. Τα χαρτάκια ήταν το κινητό μας, το ιντερνέτ μας, η παιδική μας εγκυκλοπαίδεια. Ο τρόπος για να μαθαίνουμε σιγά - σιγά τον κόσμο. Τα χαρτάκια ήταν η περιουσία σου. Οι παίκτες ήταν οι imaginary friends σου. Τους ήξερες όλους απ’ έξω. Ήταν οι άνθρωποι σου. Ήξερες την ηλικία, το ύψος, την ομάδα τους. Ήξερες τα πάντα για αυτούς. Τα χαρτάκια τους ήταν η ευκαιρία σου - μια φορά στα δύο χρόνια - να τους μάθεις. Δεν είχες ιδέα αν είναι καλοί παίκτες -που να βρεις στιγμιότυπα τους, αλλά αυτό σε βοηθούσε να φτιάχνεις φανταστικές υπερβατικές ιστορίες μαζί τους. Οι παίκτες στα χαρτάκια σου ήταν οι καλύτεροι παίκτες του κόσμου ισάξιοι με τον Έρικ Καστέλ και τους ήρωες από το Μπλεκ, το Αγόρι και το Γκολ. Ο μόνος τρόπος ώστε αυτό το Euro να… ξεγίνει δουλειά, είναι να επιστρέψει το παραμύθι. Να γυρίσει ο κόσμος ανάποδα. Να πάρει την μπάλα αυτός ο αλητάμπουρας με τα κατεβασμένα σοσόνια - ο Τζακ Γκρίλις - και να τους περάσει όλους ως άλλος Ρόϊ Ρέης μέχρι να μπει με την μπάλα στα δίχτυα. Να βρεθεί ο τερματοφύλακας-γιατρός Μπεν Λήπερ και να οδηγήσει την ομάδα του μέχρι τον τελικό. Και το σχετικό link...

"Νεκροτομειο Πληρες" του Jean-Patrick Manchette απο εκδοσεις Αγρα (Morgue pleine , ο αυθεντικος τιτλος). Στο εξωφυλλο φυσικα σχεδιο Tardi απο το κομικ Griffu (το οποιο ηταν σε σεναριο του Jean-Patrick Manchette)

Τεν Τεν καθαρά για τα 3 πρώτα άλμπουμ.

Δεν δηλώνω φίλος με κανέναν από τους δύο χαρακτήρες, αλλά αν έπρεπε να διαλέξω έναν, αυτός θα ήταν ο Τεντέν. Αυτό γιατί οι ιστορίες του Τεντέν είναι πιο σφιχτογραμμένες και με καλύτερη θεματολογία. Σε αυτό που υστερούν, κάπως, είναι στον τομέα του χιούμορ (όχι σε όλα τα άλμπουμ). Από την άλλη ο Ιζνογκούντ έχει καλύτερο χιούμορ (όχι σε όλα τα άλμπουμ), αλλά οι υποθέσεις των ιστοριών του είναι πιο ανάλαφρες.

Η μέρα συνεχίζεται με μια φρέσκια παραλαβή δέματος!! ΚΟΜΙΞ #3 και #6 Καθώς και τα τεύχη #12 και #17 Τα περίμενα αρκετό καιρό και ήρθαν πριν από λίγες εβδομάδες. Η επιλογή τους έγινε κυρίως λόγω των απίθανων ιστοριών του Κάστυ. Τα #12 και #17 ήρθαν κατόπιν παραγγελίας από την Λέσχη. Τα συγχαρητήριά μου στα παιδιά που αναλαμβάνουν το πακετάρισμα και τις αποστολές. Ήταν η πρώτη μου αγορά από το ηλεκτρονικό κατάστημα της ΛΕΦΙΚ. Τα περιοδικά έφθασαν άθικτα και γενικώς είναι σε εξαιρετική κατάσταση, σαν να τα πήρα από περίπτερο. Μπράβο και πάλι μπράβο!

Αφού πήρα που πήρα την απόφαση να διαβάσω όλα τα βιβλία του John Connelly και τις περιπέτειες του ντετέκτιβ Πάρκερ το κακό είναι ότι έχω μέλλον ακόμα στο να τα αποκτήσω όλα κοντά σε αυτά πήρα και ένα κόμικ με τα χελωνονιτζακια μόνο που αντί για το πρώτο πήρα το τελευταίο καταλάθος Και για το τέλος μια μπλούζα του Μικυ η αλήθεια είναι ότι θα έπαιρνε με τον Σκρουτζ αλλά δεν είχε small όλες ήταν xxlarge

Εκδόσεις Καθημερινής...μεγάλο κεφάλαιο πλέον. Η σχέση μου με τις εκδόσεις Καθημερινής είναι μίσους και πάθους. Ίσως και τον περισσότερων. Μου δίνεται η ευκαιρία σε αυτό το θέμα να γράψω μερικές γραμμές για το τι ακριβώς πιστεύω για τις εκδόσεις της Καθημερινής, και αφού μετά από καιρό αποφάσισα να αρχίσω να αγοράζω τον τίτλο που από ότι φαίνεται (και ορθώς) αποτελεί την ναυαρχίδα και το αγαπημένο παιδί της εκδοτικής, το Μίκυ Μάους. Μέχρι να δω ότι εμφανίστηκαν δύο νέες σειρές σε συνέχειες, το Spooky Zone και το Young Donald Duck και αυτό χάρη στο βίντεο του @PhantomDuck δεν μπήκα ποτέ στον κόπο να στηρίξω τις νέες ελληνικές εκδόσεις Ντίσνεϋ, πέραν φυσικά από (νομίζω όλα πλην του τεύχος 00, κάπως έτσι το λένε) τα Editor's Choice τα οποία δεν καταλαβαίνω γιατί εξαφανίστηκαν (οκ, πωλήσεις...;) , 1-2 τομάκια της Κλασικής Βιβλιοθήκης Disney και σαφώς κάθε τόμο από τη Μεγάλη Βιβλιοθήκη του Καρλ Μπαρκς (προτιμώ αυτό το όνομα, γιατί προφανώς είναι σωστό) και τα Άπαντα του Ρομάνο Σκάρπα. Η εμπειρία μου λοιπόν ως το 2021, περιορίζεται σε αυτές τις σπέσιαλ εκδόσεις κατά κύριο λόγο (ας προσθέσουμε στο μιξ και τα "πρώτα" τεύχη του Μίκυ Μάους και του ΚΟΜΙΞ). Το μεγαλύτερό μου θέμα και παράγοντας για να μην παραμείνω ενεργός αναγνώστης και κατ'επέκταση εβδομαδιαίος/μηνιαίος αγοραστής πέραν του ότι ήδη από το 2012 περίπου ως μαθητής Λυκείου είχα αλλάξει λίγο συνήθειες, ήταν η κλασική γκρίνια...(ή ίσως και όχι) ότι σταμάτησε η αρίθμηση των τευχών! Το γεγονός αυτό, ακόμα και σήμερα με ενοχλεί πάρα πολύ και αυτό είναι το πρώτο φάουλ της Καθημερινής με το καλημέρα. Ξέρω πως δεν είμαι μονάχος σε αυτό, αλλά επικοινωνώντας λίγο με fellow Ντισνεϋκούς/κομικσόφιλους αλλά και επαγγελματίες (πωλητές παλαιών τευχών δηλαδή, και συγκεκριμένα ένας συγκεκριμένος ) είδα πρόσφατα τον αντίλογο: Για ένα νέο παιδί που θα ξεκινήσει τώρα να διαβάζει και να συλλέγει, το να δει ότι έχει χάσει ας πούμε 2700 τεύχη Μίκυ Μάους ή 380 τεύχη του ΚΟΜΙΞ θα ήταν πολύ βαρύ, (θα δανειστώ μία αγγλική λέξη...)θα ήταν overwhelming ! Μπορεί να τον απωθούσε η ιδέα να μπει στον κόπο να μαζέψει τεύχη της εν λόγω σειράς, μιας και δεν πρόκειται ποτέ να την είχε όλη. Ίσως και να έχει βάση αυτό, εξαρτάται από τον άνθρωπο. Το σίγουρο είναι ότι εμένα προσωπικά ως έναν ενήλικο πλέον αναγνώστη το 2014, όπου μεγάλωσα με τα τεύχη των 90s και των 80s από τη συλλογή του αδελφού μου και της θείας μου, και στη συνέχεια με τη δική μου συλλογή από το 2006 ως και το 2013, η απώλεια της συνέχειας αυτής, του legacy των 2461 τευχών Μίκυ Μάους, του legacy που άφησε μετά από μισό αιώνα η Ν. Ακτίνα (με όλα της τα στραβά) με απώθησε τελείως από το να στηρίξω τη νέα εκδοτική. Αυτό ίσως είναι όμως απλά ένας πρόλογος και μία περιγραφή των σκέψεών μου που κυρίως σχετίζεται με το πόσο με ξένισε το κλείσιμο μίας εκδοτικής...καθεστώς. Η περίοδος της κρίσης δεν ήταν ευχάριστη και αν η οικογένεια μου δεν επλήγη οικονομικά όσο άλλες για τους χ λόγους, οι επιπτώσεις ήταν μυριάδες και η απότομη αλλαγή σε διάφορα πράγματα που είχα συνηθίσει ως παιδί σε μία, κατά γενική ομολογία, χρυσή εποχή ευμάρειας για όλους, που συνοδευόταν και από μία κάποια αισιοδοξία (για όσους μεγάλωσαν μέσα 90-τέλη 2000 νομίζω κάτι τέτοιο θα ισχύει more or less, αυτό έχω αφουγκραστεί), μαζί με την εφηβεία που ήλθε εκεί το 2010, με έκανε σιγά σιγά να βλέπω πιο νοσταλγικά και ρομαντικά κάθετι που συνδέεται με το παρελθόν. Έτσι ότι συνδέεται με εκείνα τα χρόνια πριν την απότομη πτώση της οικονομικοκοινωνικοηθικής κρίσης και του αλαλούμ που ζήσαμε και ζούμε, αγγίζει μία ευαίσθητη χορδή. Η Ν. Ακτίνα λοιπόν μαζί με την αρίθμηση, την αισθητική και τα τεύχη της, αποτελεί ένα κομμάτι εκείνης της εποχής και για εμένα και πλέον καθώς μπαίνουμε στην περίοδο των Καθημερινών Εκδόσεων γίνομαι πιο ψυχρός και αποφασίζω να μην ασχοληθώ καθόλου μαζί τους πέραν των όσων ανέφερα, αλλά να επικεντρωθώ στη συλλογή μου από τεύχη ΚΟΜΙΞ της...Α' περιόδου. Άρα, η ουσία δεν είναι στην αρίθμηση, αλλά στη νοσταλγία, θα έπρεπε να βγουν οι παρωπίδες κάποια στιγμή και να κοιτάξω μπροστά, αν όχι για εμένα, γιατί κάποιοι εκεί έξω που πονάνε ή θα πονέσουν (νέα παιδιά, πιο νέα από εμένα) βλέπουν το αύριο στις Ντισνεϋκές εκδόσεις και δε μένουν στο 2008 ή στο 1995 ή στο 1983 κ.ο.κ... Και οι παρωπίδες θα βγαίνανε συχνά πυκνά για τις μη εβδομαδιαίες/μηνιαίες εκδόσεις, γιατί τα Άπαντα του Σκάρπα ας πούμε δεν συνδέονταν καθόλου με τα παιδικά μου χρόνια και ήταν μία καινοτομία (αφού ολοκληρώθηκε και ο Μπαρκς, με ελάχιστο κόστος, και ας πούμε αξιοπρεπή προσπάθεια (ας μην επεκταθούμε στο τι πήγε στραβά εκεί, ας πάμε κατευθείαν στην αποψή μου για τα άπαντα του Σκάρπα που τα λέει όλα). Τα Άπαντα του Σκάρπα, πάλι δεν έχουν αρίθμηση! Αυτό κάνει την ταξινόμησή τους ήδη από τα πρώτα 10 για να μην πω 4 τεύχη έναν τεράστιο μπελά. (Όσα θα πω τα έχει ήδη υπογραμμίσει ο Φάντομ (που θα τον επικαλεστώ για δεύτερη φορά εδώ) αλλά αυτή είναι και μένα η γνώμη μου για τις εκδόσεις). Με τα τομάκια να πολλαπλασιάζονται κάθε χρόνο και κάποτε αισίως να ολοκληρωθούν ξεπερνώντας τα 100, το να μην έχουν έναν αριθμό στην ράχη τα κάνει ένα χαοτικό πράγμα που δεν θα ξέρεις που να αρχίσεις και που να τελειώσεις. Κάθε φορά άμα βγάλω ένα από τη θέση του στη βιβλιοθήκη για να το επιστρέψω πρέπει να μπαίνω στην Komix Wiki (thanks guys) για να ελέγξω ποιο είναι. Απερίγραπτη κατάσταση. Ο μόνος τρόπος να τα ξεχωρίσεις βασικά, αφού ούτε ημερομηνίες έχουν (όπως της βιβλιοθήκης Μπαρκς) είναι...ότι άλλαξε το ύψος και το πλάτος τους! Άλλη ευφάνταστη καινοτομία αυτή...Η συλλογή μας λοιπόν εδώ αποτελείται από τους πρώτους χοντρούς ψηλούς τόμους, οι επόμενοι ξαφνικά πήγαν στα Μέντι Πρίνου και μετά κόντυναν κιόλας. Ευτυχώς φαίνεται να παγιώνεται η έκδοση στο κοντό σχήμα αλλά και πάλι, η κατάσταση, βάζοντας στην εξίσωση και το χαρτί που δεν είναι και της καλύτερης ποιότητας, αλλά και το χειρότερο από όλα πως δεν υπάρχουν περιεχόμενα, δίνει μία κάκιστη εντύπωση για την εκδοτική. Αυτή είναι η μεγαλύτερη εμπειρία μου λοιπόν με τις Καθημερινές Εκδόσεις και είναι κάκιστη. Σαφώς, οι άνθρωποι που επιμελούνται τις ιστορίες και τις ιταλικές μεταφράσεις είναι μάστορες και χαίρομαι. Πάντα θα ήθελα να τους γνωρίσω και εξακολουθώ να βλέπω πως γίνεται τίμια δουλειά. Δεν έχω κάτσει (και δε θα μπορούσα κιόλας εύκολα) να συγκρίνω τη μετάφραση και τη φρασεολογία συγκριτικά με της Ν.Ακτίνας, αλλά σίγουρα γίνεται όμορφη δουλειά. Αλλά τεχνικά, υπάρχει τσαπατσουλιά. Επιστροφή στο σήμερα, όπου και αποφάσισα παράλληλα με την ανάπτυξη της συλλογής μου από Μίκυ Μάους (κάτι που δεν έκανα, δεν είχε μπει το μικρόβιο να αρχίσω να τα μαζεύω σαν το Κόμιξ, είχα όσα είχα και ήμουν χαρούμενος για αυτά) να ρίξω μια ματιά στο ΝΕΟ Μίκυ Μάους! Έτσι βρήκα μπροστά μου πριν ένα μήνα περίπου 3-4 τεύχη μαζεμένα και άρχισα να τα μελετώ! Ευκαιρία να δω το αύριο κι εγώ, ας είναι, τεύχος 358, i'm in, ας γράψουμε μία νεά ιστορία. Υπάρχει ακόμα ζωή στο αγαπημένο είδος... Και όντως υπάρχει. Το Νέο Μίκυ Μάους είναι όμορφο. Είναι πολύ λιττό βέβαια για τα γούστα μου, δεν γράφει ούτε τίτλο ιστορίας αυτόν τον καιρό στο εξώφυλλο (και το σχέδιο σε αυτό είναι συνήθως αδιάφορο) και βέβαια μέσα...λείπουν πράγματα. Εντάξει, στον καιρό του ίντερνετ ίσως και ανέκδοτα, έξτρα γνώσεις, έξτρα αφιερώματα και σπαζοκεφαλιές να περιττεύουν, αλλά εμένα μου άρεσαν πάρα πολύ τέτοιες στήλες στο παλιό Μίκυ Μάους και σε άλλα περιοδικά. Μάλιστα ήταν και soft spot μου για κάποιο λόγο. Τέλος πάντων, η ουσία είναι νέες ιστορίες και αυτές τις βρήκα. Το Spooky Zone δεν το έχω διαβάσει καθόλου, αλλά ακούω καλά σχόλια. Δεν το κοίταξα γιατί δεν ήμουν στο μουντ, αλλά ίσως αξίζει. Βέβαια μου κακοφαίνεται που ο τίτλος είναι στα Αγγλικά και δεν τον ονομάσαν αλλιώς. Αλλά και πάλι η εποχή με προλαβαίνει και οι ξένοι τίτλοι και τα brands πουλάνε πιο πολύ από το να ονομαζόταν η σειρά "Ζώνη του Λυκόφωτος ή Παράξενη Ζώνη). Καμιά φορά μάλλον κρίνοντας από το μακροσκελές αυτό ποστ και όχι μόνο σκέφτομαι ότι...boomerιάζω με τα κολλήματα αυτά, αλλά απλά δε μου κάθονται κάποια πράγματα, i'll get over it :p. Το Young Donald Duck (προφανώς ας προσπεράσουμε το απίστευτα άχαρο όνομα και στα αγγλικά και στα...ελληνικά (γιατί όχι ΝΕΑΡΟΣ ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΝΤΑΚ ή ο ΝΤΟΝΑΛΝΤ πάει Κολλέγιο;)) είχε την πλάκα του σαν ιστορία, είναι προσεγμένο σχεδιαστηκά και νομίζω θα αρέσει στο ηλικιακό target group και ίσως και σε κανέναν Αμερικάνο γιατί έχει όλους τους γνωστούς ήρωες μαζί, σε rebooted βέβαια έκδοση. Είνα ωραίο που έρχεται στη χώρα μας εν τέλει, να ένας φρέσκος αέρας ανανέωσης που με προσέλκυσε τελικά και εμένα. Έπειτα έχουμε τις νέες ιστορίες από τα Ιταλικά Στούντιο, λογικά από Τοπολίνο μεριά και εδώ είναι τίμιες οι προσπάθειες της εκδοτικής και γενικότερα έχουμε ένα πολύ φρέσκο περιοδικό, που μου άρεσε και πατάει στέρεα στο 2021! Είναι η φυσική συνέχεια του παραδοσιακού και μέγιστου Μίκυ Μάους και αυτό με έκανε να χαμογελάσω μετά από 7 χρόνια αποχής. Δεν έχω προσπαθήσει να κοιτάξω το αγαπημένο μου...ΚΟΜΙΞ γιατί όσα ακούω με αποτρέπουν. Αν και βλέπω πως η κίνηση να βάλουν τα άπαντα Ρόσα που δημιουργούσε γκρίνια εδώ και χρόνια, δεν ήταν κακή ιδέα εκ των υστέρων, αλλά αυτά για να μη γεμίζω κι άλλες γραμμές εδώ θα τα πούμε σε ένα άλλο θέμα (του ΚΟΜΙΞ ), τώρα με τις επανακυκλοφορίες Μπαρκς και την έλλειψη άρθρων, θυμίζει λίγο κάτι από ΚΛΑΣΣΙΚΑ... Και δεν είναι κακό θα έλεγα, απλά δεν είναι σε καμία περίπτωση ούτε καν το ΚΟΜΙΞ με Ούνα και γενικά ευτελίζει τον τίτλο απλώς. Το Ντόναλντ και το Σούπερ Μίκυ επίσης δεν τα έχω κοιτάξει καθόλου, αλλά ευελπιστώ να επιτελούν το έργο τους ως χαλαρά κόμικς για τα παιδιά και όσους θέλουν να χαλαρώσουν. Αυτά πάνω κάτω για τις εκδόσεις Καθημερινής, νομίζω πως έγραψα πάρα πολλά, το κείμενο αυτό λειτούργησε ως ψυχανάλυση σε ένα σημείο, για να χωνέψω πως οι εποχές κύλησαν και πως αν από τη μία έχω certain feelings για την Καθημερινή και τα media της (γκουχ γκουχ) και απ'την άλλη νοσταλγώ πολύ τα παιδικά μου χρόνια και όσα μου χάρισε η Νέα Ακτίνα, η ουσία είναι στις ιστορίες και στους ήρωες αυτούς και στο να μάθουν και νεότερες γενιές ότι ξέρεις τι; στο περίπτερο υπάρχει ένας μαγικός κόσμος με τον Ντόναλντ, τον Μίκυ, τον Σκρουτζ, τα ανιψάκια, τη Μίννι και έναν ολόκληρο φανταστικό κόσμο! Αυτό είναι πιο σημαντικό από κάθε κριτική ενός νοσταλγού...Σαφώς, όποιος επιμελείται τις εκδόσεις αυτές πρέπει να δώσει βάση λίγο στο να ανεβάσει όπως μπορεί την ποιότητα. Δεν καταλαβαίνω πόσο μεγάλο έξοδο θα ήταν να υπάρχουν περιεχόμενα στη ράχη έστω στη Βιβλιοθήκη Σκάρπα ή ένας αριθμός. Πολλά πράγματα πρέπει να γίνονται υποπτεύομαι βέβαια στρατηγικά. Γιατί αν γίνονται λόγω έλλειψης καθοδήγησης και στρατηγικής, είναι λίγο τρομακτικό...

Έρχεται 30/5:

Ώρα να δείξω και εγώ την συλλογή μου 1η κούτα: Mεγάλο Ποπάυ, γκάρφιλντ, μεγάλο Μίκυ, τομάκια Ντισνευ, μεγαλα σήριαλ, Μίκυ μάους κ.τ.λ. Ενδεικτικα μερικα τευχη της κούτας: Δέυτερη κούτα: Ποπάυ, τόμοι ποπάυ, Μίκυ μαους, σεραφίνο, τιραμόλα, γκαρφιλντ κ.τ.λ. Λίγα τευχη που περιέχει η κούτα: Τρίτη κούτα: Διαφορα ποπαυ, μίκυ και σεραφίνο Τέταρτη: Ποπάυ (κατω του 100), Μίκυ (τεύχη απο το 70 μέχρι 600), Τοπ κατ, σεραφινο (100σταρια), τιραμόλα, βέλος, ΚΟΜΙΞ, μπάγκς μπάννυ, γελιο και χαρα, γαλλοβελγικά κ.α. Μερικα τευχάκια: Πέμπτη κούτα: Μπαγκς μπάννυ, ποπαυ, τιραμόλα, γούντυ, μπόζο, τομ και τζέρρυ, φέλιξ, Ροζ πάνθηρ, σούπερ σεραφίνο (α περιόδου) κ.τ.λ. Κάποια τέυχη: Αστερίξ και Λούκυ λουκ της μαμούθ κόμικς: Διάφορα γέλιο και χαρα (κάτω του 400), η οικονομία του σκρούτζ, τα άπαντα του Ρομάνο Σκάρπα και κάσπερ. Τέλος κάποια κλασσικά εικ. Αυτά!

ΊΕεεεε έκανα ένα στην συλλογή μου κι ήθελα να σας το δείξω! Λοιπόν έχουμε κι λέμε πρώτο ράφι βίος κι πολιτεία ,χαμένα επεισόδεια γενικά disney , Μπλεκ, Ζαγκόρ, μίστερ νο Ταρζάν κι διάφορα άλλα, 2ο ραφή βιβλία 2η εικόνα μία φιγούρα 2ο ραφή κόμικς marvel, dc, φιγούρες marvel , πανοπλία iron man,3ο ραφή κάρτο Μαλτέζε asterix,τετρακοσάρης κι διάφορα άλλα τεύχη ( συγνώμη που την ξανά έδειξα αλλά ήθελα να δείτε πως το έκανα !

Καλησπέρα παιδιά σήμερα θα σας δείξω κι εγώ τη συλλογή μου από κόμικς και παλιά βιβλία. Αποτελείται από τα εξής κόμικς: ΚΟΜΙΚΣ: Περιπέτεια (Β' Περιόδου) εκδ. Ανεμοδούρα Ποπάυ από το 597 μέχρι και το 1098 εκδ. Δραγούνη Πινόκιο (Β' Περιόδου) εκδ. Ανεμοδούρα Τιραμόλα εκδόσεις Καμπάνα Τα απάντα του Ρομάνο Σκάρπα Μίκυ Μάους εκδ. Καθημερινή ΒΙΒΛΙΑ: Ρόβυρος ο Κατακτητής Μόμπυ Ντικ Με οικογένεια Ροβινσώνας ο Κρούσος Ελληνική Μυθολογία κ.ά.

Ήρθε λοιπόν η στιγμή να παρουσιάσω κι εγώ την συλλογή μου (η ανυπομονησία σας φαινόταν ξεκάθαρα!) Στο πρώτο ράφι βλέπετε τα Άπαντα του Ρομάνο Σκάρπα, συνδυασμένα με τα Μίκυ Μάους της Α' περιόδου και λίγα Αλμανάκο, Μίκυ Μυστήριο και τρία Βιβλία των Μικρών Εξερευνητών. Στην συνέχεια παρακολουθείτε (έκθαμβοι) τα Μίκυ Μάους της Καθημερινής από το 300 και μετά, δύο τόμους της Βιβλιοθήκης Κόμιξ, μαζί με τα Κλασικά και Σούπερ Μίκυ τα οποία ξεκίνησα να παίρνω τώρα τελευταία. Τα υπόλοιπα Μίκυ Μάους της Καθημερινής καθώς και ένα χειροποίητο αγαλματιδιάκι του Ντόναλντ και έναν (υπέροχο) διακοσμητικό ανανά! Τα Κόμιξ Β' περιόδου (και λίγα από την Α'), και τα Ντόναλντ. Τέλος η ολοκληρωμένη σειρά της Βιβλιοθήκης Disney και δεξιά μερικά Editor's Choice, δύο Μεγάλα Σήριαλ, Φάντομ και το Μουντιάλ 2014. (Μην ξεχάσω και το αυτοκινητάκι με τον Μίκυ) Έχει λίγο καιρό που ξεκίνησα να ασχολούμαι με την αγορά παλαιότερων περιοδικών, γι' αυτό και είναι ελάχιστα αυτά του Τερζόπουλου. Ευτυχώς στην Θεσσαλονίκη υπάρχουν αρκετά ωραία καταστήματα όπου τα επισκέπτομαι συχνά για να βρω παλιά κομμάτια. Ελπίζω να σας άρεσε η παρουσίασή μου!

Εγώ έχω 113 κόμικς!!! πρώτο ράφι disney[κι παλιά disney ] ,Μπλέκ,mister no, Ζαγκόρ , παπάυ κι κλασσικά εικονογραφημένα 2 ράφι κουστώ , asterix , τίτλοι marvel\dc κόμικς ,μικρός ήρως ,1 τεύχος τετρακοσάρη, 1 τεύχος θρύλοι του ποδοσφαίρου κι διάφοροι άλλοι τίτλοι επίσης τα μαζεύω 6 μήνες

Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2010 ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ BERSERK (ΤΟΜΟΣ 1) Συγγραφέας: Kentaro Miura Μετάφραση: Δημοσθένης Παπαδόπουλος Σχήμα: 12,5 x 19 Σελίδες: 224 Κωδικός: ΕΒ-00-882 ISBN: 978-960-306-781-1 Ημερομηνία Εκδοσης: 27/1/2010 Τιμή: €9,90 Από τον εκδότη : Ονομάζεται Γκατς κι είναι γνωστός ως Μαύρος Ξιφομάχος. Το όνομά του προκαλεί τον φόβο. Είναι ένας τρομερός πολεμιστής, που φέρει ένα γιγάντιο σπαθί, ένα σιδερένιο χέρι, τις ουλές από αμέτρητες μάχες... και το Σημάδι. Ένα σκοτεινό κι ανόσιο σύμβολο που τραβάει τις δυνάμεις του σκότους πάνω του και τον κάνει αιώνιο στόχο τους. Ο Γκατς, όμως, δεν πρόκειται να δεχτεί την μοίρα του χωρίς να δώσει μάχη. Με το τεράστιο σπαθί του θα ανοίξει ένα αιματοβαμμένο μονοπάτι μέσα από τις ορδές των καταραμένων πλασμάτων και των συμμάχων τους... καθώς και από όσους επιλέξουν να σταθούν εμπόδιο στο δρόμο του! Με τη συνοδεία του Πακ του Ξωτικού, ενός συντρόφου που περισσότερα προβλήματα δημιουργεί παρά λύνει, ο Γκατς βαδίζει σε ένα σκοτεινό κι αιματοβαμμένο δρόμο, στο τέλος του οποίου περιμένει είτε ο θάνατος... είτε η εκδίκηση. Το σκοτεινό και βίαιο έπος του Κεντάρο Μιούρα αφηγείται τις τρομερές περιπέτειες του μισθοφόρου Γκατς σε έναν φανταστικό Μεσαίωνα, που βρίθει μαγείας και σκοτεινών πλασμάτων. Η σκοτεινή πορεία του Γκατς ξεκινάει στον πρώτο αυτό τόμο από την Anubis Manga.