Leaderboard

(ISBN:978-618-5116-75-0). ΤΡΕΙΣ / Kieron Gillen Τίτλος : ΤΡΕΙΣ Τύπος Μέσου: έντυπο / ΒΙΒΛΙΟ Συντελεστές: Kieron Gillen, Συγγραφέας ; Ryan Kelly (1976), Εικονογράφος ; Μπέλλα Σπυροπούλου, Μεταφραστής Εκδότης: Πειραιάς [GR] : Jemma Press / Σταυριανός Σ. Ελευθέριος Σελιδοποίηση: 144 Σελίδες, τετράχρωμο Μέγεθος: άδετο 15,7χ24cm ISBN: 978-618-5116-75-0 Γλώσσες : Ελληνική (gre) Γλώσσα πρωτοτύπου : Αγγλική (eng) Ημ/νία Παραχώρησης : 11/07/2019 Περίληψη: 364 π.Χ. Μετά από έναν αιώνα ηγεμονίας, η Σπάρτη καταρρέει. Μια σφαγή αθώων ειλώτων εξελίσσεται σε ένα κυνήγι που θα μπορούσε να σημάνει το τέλος αυτής της στρατιωτικής κοινωνίας. Τρεις δούλοι τρέχουν για να σωθούν. Στα χνάρια τους τριακόσιοι από τους Σπαρτιάτες αφέντες τους. Έχουν άραγε ελπίδα να επιβιώσουν απέναντι στους σπουδαιότερους πολεμιστές που γνώρισε ποτέ ο κόσμος; Σημειώσεις περιεχομένου: Ο Kieron Gillen (The Wicked + The Divine, Phonogram, Uber), ο Ryan Kelly (Saucer Country, Local) και η Jordie Bellaire (The Manhattan Projects, Pretty Deadly, Zero) ενώνουν τις δυνάμεις τους για να αφηγηθούν ένα ιστορικό έπος για την εποχή μας. Η συλλογική αυτή έκδοση της καταξιωμένης σειράς περιλαμβάνει σχόλια, προσχέδια και μια συζήτηση με τον ιστορικό σύμβουλο, Καθηγητή Ιστορίας Στήβεν Χόντκινσον, Διευθυντή του Κέντρου Σπαρτιατικών και Πελοποννησιακών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Νότιγχαμ. === Είναι προφανώς το Three της Image από το 2014 (goodreads) Είχα διαβάσει το πρώτο τευχάκι (αφού προφανώς η θεματολογία μου κάνει) αλλά δεν με είχε εντυπωσιάσει αρκετά και μετά είχα ξεχάσει την ύπαρξή του για να δω τι συμβαίνει στα επόμενα. Για να το διάλεξε όμως ο Σταυριανός, κάτι θα ξέρει

Κάνω σκηνή τον ΘΩΡ να βαράει τον άμοιρο περιπτερά και να ζητάει μεμέλες τα ρέστα , και λύνωμαι στα γέλια .Ασε που και οι καραμέλες έχουν ακριβυνει και το σαρανταλεπτο δεν φτανει ούτε και για μισή .Νίκο είσαι άπαιχτος ,στα ξαφνικά πετάς κάτι καλά που εμένα τουλάχιστον μου φτιάχνεις την ημέρα . 3ο τεύχος με δισέλιδο αφιέρωμα στον ''πατέρα '' του ΠΟΠΑΥ ΣΙΓΚΑΡ . Στο επόμενο και τελευταίο τεύχος (ελπίζω με κάποιον τρόπο να συνεχιστεί ) αφιέρωμα ο ΠΟΠΑΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ και 2 νέες ιστορίες. Εθεάθη και το πρώτο τεύχος σαν αυτόνομο ,υποθέτω ότι κυκλοφόρησε χθες Παρασκευή , εκτος αν βγήκε στην συνηθισμένη μέρα που είχε καθιερωθεί σαν μέρα του την Πέμπτη . ΥΓ. ISBN λήξη σε 904 Το εξώφυλλο μεταφέρθηκε στην παρουσίαση.

sorry. Δεν καταλαβαίνω γιατί να πονέσουν μόνο τα δικά μου τα ματάκια. Να πονέσουν και τα δικά σας οκ οκ. Είναι το ανάποδο του τόπικ, θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι το "προσοχή, σπεύσατε", αλλά το καλό πράγμα πρέπει να γυρνάει. Έτσι με μάθαν σε ένα χωριό δίπλα από το Costa Navarino που είχα πάει για γκολφ.

Κρίμα "Αγαπητές φίλες και αγαπητοί φίλοι, με λύπη σας πληροφορούμε ότι αναστέλλεται η έκδοση του περιοδικού μας «Μπλε Κομήτης». Η εξέλιξη αυτή οφείλεται στην κυκλοφορία του που δεν μπορούσε εδώ και αρκετό καιρό να στηρίξει το περιεχόμενο και την ποιότητά του ως εντύπου για το οποίο θεωρούμε ότι μέχρι το τελευταίο τεύχος παρέμεινε σε ένα επίπεδο που μας εξέφραζε πλήρως. Ίσως η εποχή του χαρτιού να έχει τελειώσει, ίσως τα λάθη μας να ήταν μεγάλα, ίσως και τα δυο μαζί ή πιθανόν να έπαιξαν ρόλο και άλλοι παράγοντες ωστόσο, το γεγονός είναι ότι αναστέλλουμε την έκδοση ενός περιοδικού που αγαπήσαμε και παλέψαμε πολύ. Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τους αναγνώστες και συνδρομητές που μας πίστεψαν και μας υποστήριξαν όλο αυτό το διάστημα. Ευχαριστούμε επίσης όλους τους καλλιτέχνες, σεναριογράφους και συγγραφείς των οποίων οι δημιουργίες φιλοξενήθηκαν -πιστεύουμε με σεβασμό και αγάπη- στις σελίδες του περιοδικού. Τέλος, ευχαριστούμε από καρδιάς όλους τους συντελεστές της έκδοσης -και φίλους μας που αγωνίζονταν για κάθε τεύχος ο καθένας από τη μεριά του:σύνταξη, διόρθωση, επιμέλεια, σχεδιασμό με ιδέες, προτάσεις και αγάπη γι’ αυτό που έκαναν. Οι εκδόσεις μας θα παραμείνουν στο χώρο του κόμικ (ελληνικού και ξένου) με κυκλοφορίες το επόμενο διάστημα που πιστεύουμε ότι θα ικανοποιήσουν εσάς τους φανατικούς ή μη της ένατης τέχνης. οι εκδότες Μια ενημέρωση γαι τους συνδρομητές μας: θα επικοινωνήσουμε σύντομα μαζί σας για τη διευθέτηση των συνδρομών αλλά αν παρ’ ελπίδα δεν δείτε ειδοποίηση προσπαθήστε να επικοινωνήσετε μέσω μέιλ ή τηλεφωνικά."

Ακόμα μια σελίδα στην ιστορία των ελληνικών εκδόσεων με το ίδιο αποτέλεσμα. Δεν αντέχουμε να επενδύσουμε συναισθηματικά σε μια εκδοση γιατί αργά η γρήγορα, κομψα ή ακομψα θα έχουμε αυτή την εξέλιξη. Τελευταία μας ελπίδα οι εκδόσεις Μικρος Ηρως ...

μόνο τα νούμερα έχει γράψει σωστά

2017. Πολύ πριν την Image νομίζω πριν και την 2000AD === 18.08.2017 | 18:31 H DaNi είναι το δικό μας κορίτσι στην παγκόσμια σκηνή της comic art Το αχτύπητο πενάκι που γράφει, σχεδιάζει και εκδίδει τα Tales From The Strips μιλά για τα ups and downs της ελληνικής 9ης τέχνης Η Δανάη Κηλαηδόνη, χαρισματική και αχαλίνωτα εμπνευσμένη. Αυτοί που ξέρουν, λένε ότι είναι η μεγάλη ελπίδα της ελληνικής ένατης τέχνης. Δεν υπάρχουν αρκετά εγκώμια για κάτι τόσο προσωπικό και ρομαντικό όσο το να φτιάχνεις τα δικά σου κόμικς σε αυτή τη χώρα, όντας ταυτόχρονα διαβολεμένα ευφυής και ακλόνητα αφοσιωμένη. Η DaNi δίνει μαθήματα δεξιοτεχνίας και DIY punk attitude σε κάθε πάνελ που φιλοτεχνεί, σε κάθε μοσχομυριστή σελίδα των συλλεκτικών αυτοεκδόσεων που κυκλοφορεί κάθε τόσο, κάνοντας τα παιδιά της χάρτινης φυλής να τρεκλίζουν προς τα κομιξάδικα μεθυσμένα από ευδαιμονία. Όλα ξεκίνησαν με το «Cool Zombie At The Rodeo», ένα δωδεκασέλιδο τευχάκι τυπωμένο σε τραχύ φύλλο στο χρώμα του ώριμου μπέρμπον, όπου το αλητήριο νεκραναστημένο κουφάρι του Cool Zombie πραγματοποιεί τη θεαματική είσοδό του στο σύμπαν των κουλ αντιηρώων, με τη λαχταριστά πληθωρική Daphne LaVey παντοτινά στο πλευρό του. Φανταστείτε τον Σέιλορ και τη Λούλα του Λιντς, τους Μίκι και Μάλορι Νοξ του «Natural Born Killers», προσθέστε την τοπιογραφία του «Preacher», τα έντονα κοντράστ του «100 Bullets», μαζί με κάμποση από τη γκροτέσκα ειρωνία του πρωτότυπου «Tales From The Crypt» της E.C., επενδύστε υφολογικά με ρομάντζα βγαλμένα από teenage tragedies των sixties και sleazy πλάνα ιδρωμένων κορμιών στις πίστες των νυχτερινών strip κλαμπ, μυρωδιά μπαρουτιού να αιωρείται στην κάψα της μανιασμένης αμερικάνικης δύσης, οδηγίες επιβίωσης στη φυλακή, διαφημίσεις σχολών pole dancing, ντόνατ shops που κρύβουν οπλοστάσια, αιμοβόρικες Μις Νοεμβρίου βγαλμένες από ονειρώξεις του Russ Meyer με piercing στις θηλές, θηριώδη μυδράλια και προσωνύμια αλά Diablo King, υιοθετείστε τη βίαιη σεναριακή αστερόσκονη του Ταραντίνο και θα πλησιάσετε τη φόρμουλα των «Tales From The Strips» της DaNi, που μόλις έφτασαν στο αποθεωτικό φινάλε του τέταρτου τόμου τους, μέσα σε ένα φονικό κρεσέντο ενορχηστρωμένο με το «Can Your Pussy Do The Dog?» των Cramps –τι άλλο; Πρόκειται για παγκόσμιας κλάσης κόμικς τα οποία ξεχωρίζουν εμφατικά από τη χλιαρή σούπα των σχεδιαστών του Photoshop και διευρύνουν το φάσμα των δυνατοτήτων της εγχώριας comic art. Αργά ή γρήγορα, κάποιος υποψιασμένος διεθνής εκδότης θα ανακαλύψει το έργο της DaNi και θα της εμπιστευθεί μεγάλους τίτλους, ή τουλάχιστον τη μακροζωία του δικού της τίτλου σε μεγάλη ετικέτα. Έως τότε, ο παράδεισος μπορεί να περιμένει. Αναμένοντας την κρίσιμη στιγμή που η παγκόσμια αυλαία θα ανοίξει για λογαριασμό της, η νεαρή κομίστρια μας μίλησε για τους υπέροχους κόσμους που σκιτσάρει. Τι θα γίνει με εσένα; Όλη μέρα με τους μαρκαδόρους και τα μελάνια, τους εκτυπωτές, τα πλάσματα της φαντασίας… Γιατί ζεις τόσο αλλιώτικη ζωή από τα κορίτσια της ηλικίας σου; Υπάρχουν πολλά κορίτσια σαν εμένα στον κόσμο και έχω την τύχη να γνωρίζω κάποια από αυτά. Η αλήθεια είναι ότι στον χώρο των κόμικς υπάρχουν πιο πολλοί άντρες επαγγελματίες, αλλά όσο περνάει ο καιρός μπαίνουν όλο και περισσότερες γυναίκες στο παιχνίδι. Τώρα στην περίπτωσή μου προσωπικά θεωρώ ότι έπαιξε σημαντικό ρόλο το ότι δεν σταμάτησα ποτέ να ζωγραφίζω μεγαλώνοντας καθώς και να διαβάζω το οτιδήποτε έπεφτε στα χέρια μου είτε αυτό ήταν βιβλίο, κόμικ, περιοδικό κτλ. Τι είναι το «Tales From The Strips»; Ένα λάγνο b-movie; Μια ωδή στην περιθωριακή Americana; Εικονογραφημένο ροκ εν ρολ; Νοσταλγία για τα sixties; Εφαρμοσμένη προσωπική μυθολογία; Τι άλλο; Το Tales from the Strips ξεκίνησε για πλάκα και έτσι συνεχίστηκε κιόλας. Το φτιάχνω για να περνάω καλά και γενικώς όποιος με ξέρει από κοντά και έχει έρθει σε επαφή με το χιούμορ μου μπορεί πολύ εύκολα να το εντοπίσει μέσα στα τεύχη. Είναι ότι πιο προσωπικό έχω κάνει. Από κει και ύστερα, απλά έχω βάλει μέσα οτιδήποτε με ευχαριστεί να σχεδιάζω και να βλέπω (ζόμπι, κορίτσια, αμερικανιές, μαγικά κτλ). Η κρίσιμη, όσο και ιδιόρρυθμη απόφαση: κόμικ στα αγγλικά. Υποψιάζομαι το γιατί, θα ήθελες ωστόσο να δώσεις τη δική σου αιτιολογία; Η απάντηση είναι μία –για να μπορούν να το διαβάζουν πολλά περισσότερα άτομα. Έχω πολλούς φίλους που δεν είναι Έλληνες και ήθελα να μπορούν να το διαβάζουν και αυτοί χωρίς να τους το μεταφράζω. Επίσης πάντα στόχευα στο εξωτερικό οπότε είναι αναμενόμενο και οι δουλειές μου να είναι στα αγγλικά. Πότε σκέφτηκες ότι θα μπορούσες να σταδιοδρομήσεις ως κομίστρια; Και πόσο δύσκολο είναι να βιοποριστείς από ένα τόσο ιδιαίτερο επάγγελμα; Κόμικς διάβαζα και έφτιαχνα από μικρή και το είχα σαν όνειρο από τότε να ασχοληθώ και επαγγελματικά μια μέρα. Με βοήθησαν και οι δικοί μου πάρα πολύ που είδαν ότι μου άρεσε να ζωγραφίζω και ότι ασχολιόμουν αρκετά με το αντικείμενο. Για παράδειγμα, θα μου κρατούσαν πάντα το 9 της Ελευθεροτυπίας ή στριπάκια από περιοδικά ή θα με πήγαιναν σε ό, τι έκθεση και διαγωνισμό τους ζητούσα. Ξεκίνησα να εμφανίζομαι στον χώρο όταν ήμουν 14. Τότε συμμετείχα στην πρώτη μου ομαδική έκθεση κόμικς στην Πάτρα και θυμάμαι ότι με είχε πάει η μαμά μου να την δούμε μαζί, είχε κλείσει ξενοδοχείο και όλα. Την ίδια χρονιά είχα λάβει μέρος για πρώτη φορά στο 24 Hour Comics Day Hellas που ήταν ένας συναγωνισμός όπου σε ένα 24ωρο έπρεπε να ολοκληρώσεις 24 σελίδες κόμικ. Γινόταν στην ΕΠΑΣΚΤ, είχε πολύ κόσμο και ήμουν η μικρότερη εκεί μέσα αλλά οι γονείς μου με είχαν εμπιστευτεί στα χέρια της οργάνωσης και μετά το έκανα κάθε χρονιά όσες φορές είχε γίνει. Ξέρω πολλούς γονείς που δεν θα έκαναν κάτι τέτοιο, ειδικά για κάτι που θεωρείται τελείως “χομπίστικο” στην Ελλάδα. Από βιοποριστικής άποψης, σαν επάγγελμα έχει ακριβώς τις ίδιες ευκολίες και δυσκολίες με οποιοδήποτε freelancing επάγγελμα, με τη διαφορά όμως ότι δεν υπάρχει καμία δουλειά στην Ελλάδα που να μπορεί να σε συντηρήσει –όποιον Έλληνα ξέρω που ασχολείται με αυτό καθαρά επαγγελματικά δουλεύει για εξωτερικό, κυρίως Αγγλία και Αμερική. Υφίσταται πραγματικά αυτό που ονομάζουμε «ελληνική κόμικ σκηνή»; Πόσοι είστε; Διατηρείτε κοινοτικούς δεσμούς; Πόσο μακριά μπορείτε να φτάσετε; Ελληνική σκηνή κόμικς υπάρχει και είναι και πολύ δυνατή και σταθερή. Απλά είναι πάρα πολύ μικρή σχετικά με το εξωτερικό. Οπότε όλοι γνωριζόμαστε πάνω κάτω και έχουμε τις παρέες μας. Τα περισσότερα άτομα κινούνται στον χώρο των αυτοεκδόσεων και είναι και λογικό αφού δεν υπάρχει βιομηχανία στη χώρα μας. Κι εγώ δεν έχω καμία δουλειά μου μέχρι στιγμής που να έχει εκδοθεί επίσημα στην Ελλάδα, όλα τα κόμικς μου εντός της χώρας είναι αυτοεκδόσεις, έχω πληρώσει μόνη μου για να τα τυπώσω και τα προωθώ η ίδια μέσω ίντερνετ ή στα διάφορα events που πηγαίνω. Τώρα ο καθένας που θέλει να το πάει παραπέρα και να δουλέψει κανονικά σε αυτό μπορεί να το πετύχει αλλά κατά τη γνώμη μου μόνο στο εξωτερικό. Πώς φτιάχνεις ένα δικό σου graphic novel; Σε πόσο χρόνο, με ποιο τρόπο, με πόσους ενθουσιασμούς και απογοητεύσεις; Εξαρτάται πως δουλεύεις. Άμα είναι προσωπικό πρότζεκτ φαντάζομαι ότι μπορείς να το πας με τους ρυθμούς σου, αλλά άμα δουλεύεις για κάποια εταιρία με σεναριογράφο και ολόκληρη ομάδα όπως γίνεται στο εξωτερικό το παν είναι να είσαι γρήγορος. Κατά μέσο όρο όλοι οι επαγγελματίες βγάζουν μια με δυο σελίδες την ημέρα. Ο ενθουσιασμός υπάρχει πάντα γιατί ασχολείσαι με κάτι που σου αρέσει (δεν υπάρχει περίπτωση κάποιος να δουλεύει στα κόμικς για κάποιον άλλο λόγο πέρα του ότι τρελαίνεται για αυτό που κάνει). Όμως όπως και με οποιαδήποτε άλλη δουλειά, υπάρχουν και δύσκολες μέρες που δεν θέλεις να σηκώσεις μολύβι ή που απογοητεύεσαι παντελώς με αυτά που φτιάχνεις. Εκεί θα ξεχωρίσει και ο επαγγελματίας από τον χομπίστα, με το άμα θα φέρει εις πέρας την δουλειά ή όχι δηλαδή, όσο και αν δεν του αρέσει αυτό που κάνει. Στο τέλος της ημέρας πρέπει να παραδώσεις κάποιες σελίδες, βρέξει-χιονίσει. Η DaNi μιλά στο Project210 για την διαδικασία παραγωγής κόμικς (© Project210) Είναι αναπόφευκτο να μεταναστεύσεις αν πρόκειται να κάνεις το κάτι παραπάνω; Το θέλεις; Είναι ρεαλιστικό; Το καλό με αυτή τη δουλειά είναι ότι μπορείς να την κάνεις από οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη, οποιαδήποτε ώρα και μέρα, αρκεί να έχεις ένα σκάνερ και ίντερνετ. Δεν χρειάζεται να φύγεις καν από το σπίτι σου το πρωί (αυτό είναι ευχή και κατάρα μαζί βέβαια). Για να βρεις όμως δουλειά πρέπει σίγουρα να ξεκουνηθείς και να πας σε κάποιο φεστιβάλ στο εξωτερικό και να δείξεις τη δουλειά σου, να γνωρίσεις κόσμο και να κάνεις επαφές. Κανείς ποτέ δεν βρήκε δουλειά στο χώρο από το σπίτι του. Έτσι έκανα κι εγώ αλλά και όλοι οι υπόλοιποι καλλιτέχνες που δουλεύουν κανονικά στο εξωτερικό: κλείσαμε εισιτήρια, πήραμε τα πορτφόλιο μας και μιλήσαμε με τον σωστό κόσμο. Πες με παλιομοδίτη, αλλά νομίζω ότι κάτι άρχισε να πηγαίνει στραβά με την τέχνη του κόμικ όταν τα κομπιούτερ πήραν το πάνω χέρι. Κάνω λάθος; Όχι, ούτε καν. Απλά κάποιοι καλλιτέχνες δουλεύουν παραδοσιακά με μολύβι και χαρτί και κάποιο άλλοι προτιμούν να δουλεύουν ψηφιακά. Είναι απλά άλλο το εργαλείο. Σίγουρα όταν δουλεύεις ψηφιακά έχεις κάποιες ευκολίες που δεν έχεις όταν δουλεύεις στο χέρι όπως π.χ. να δουλεύεις πιο γρήγορα ή να διορθώνεις τα μελάνια σου κτλ αλλά ως εκεί. Εικαστικό για το άλμπουμ των Devo Range «The Whorehouse Sessions», σε σχέδιο της DaNi και μελάνια του Uncl Paul Κnows Ποιο είναι το πρώτο κόμικ που ερωτεύτηκες παράφορα; Σε αγγίζει ακόμη; Ο πρώτος μου έρωτας είναι o Hellboy του Mike Mignola και το λέω συνέχεια ότι θα είναι για πάντα στην καρδιά μου. Με έχει επηρεάσει σε αυτά που διαβάζω, σε αυτά που γράφω και στον τρόπο που σχεδιάζω τουλάχιστον στο ξεκίνημα, γιατί από εκείνο το σημείο και μετά έχουν υπάρξει και άλλα κόμικς που έχω ερωτευτεί.. αλλά όπως και να έχει, πάντα θυμάσαι την πρώτη σου αγάπη! Πόσο πλούσια συναισθηματική γκάμα μπορεί να καλύψει ένα graphic novel; Έχεις κλάψει διαβάζοντας κόμικς; Όσο πλούσια συναισθηματική γκάμα μπορεί να έχει ένα βιβλίο ή μια ταινία. Δεν έχει διαφορά, απλά είναι ένα άλλο μέσο. Και ναι, έχω κλάψει διαβάζοντας κόμικς. Μου έχει τύχει παραπάνω από μια φορά. Πες μας ορισμένους καλλιτέχνες που θαυμάζεις. Όχι υποχρεωτικά από τον χώρο σου. Έχω πολλούς που μου αρέσουν και με εμπνέουν ο καθένας με τον τρόπο του από διάφορους χώρους. Μου αρέσουν όλα τα ιταλικά τσοντοχόρορ κόμικς του 70 και του 80 των οποίων οι δημιουργοί είναι πάρα πολλοί, οι ταινίες του Tarantino και του Rodriguez αλλά και του Jarmusch, οι φωτογραφίες της Ellen von Unwerth, οι πίνακες του Bacon και τα γλυπτά της Beth Cavener, πολλοί μουσικοί και djs και πάει λέγοντας.. όλη την ώρα βρίσκω και κάτι καινούργιο που να με ενθουσιάζει και να με εμπνέει. Επίσης θαυμάζω και πολλούς φίλους μου που είναι καλλιτέχνες, όπως είναι ο Uncl Paul που είναι τατουατζής και έχει φτιάξει και το μανίκι μου, η Θεανώ Γιαννέζη που κάνει από χαρτοκοπτικά γλυπτά μέχρι καπελάκια και η Μαρία Οικονόμου που είχα την τύχη να γνωρίσω στην πρακτική μου και φτιάχνει εκπληκτικά έργα πάνω σε χαρτί και υφάσματα που ούτε καν μπορώ να περιγράψω. Εμπνέομαι ακόμα και από την αδερφή μου που είναι pole dancer. Πώς διασκεδάζεις; Γενικά κάθομαι σπίτι όπου θα δω ταινίες και σειρές κυρίως, αλλά περνάω και περιόδους που μπορεί να βγαίνω ανεξέλεγκτα με φίλους. Στα convention πάντα περνάω καλά γιατί βλέπω τους φίλους και συνεργάτες μου που μπορεί να μην τους έχω δει για 6 μήνες και σχεδόν πάντα πίνουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ. Τι σου δίνει δύναμη να συνεχίζεις στη δουλειά σου; Η επιδοκιμασία των οικείων σου; Ο θαυμασμός του κοινού; Ή κάποιο δικό σου μέτρο αξιολόγησης; Όλα αυτά παίζουν κάποιο ρόλο στο πόσο ψήνομαι με αυτό που κάνω. Αλλά κυρίως νομίζω ότι είναι αυτή η τσαντίλα που με πιάνει όταν τελειώνω οποιοδήποτε σχέδιο και το επόμενο δευτερόλεπτο ξέρω ότι θα μπορούσα να το είχα κάνει και καλύτερα. Είναι πιο κοπιαστικό να δημιουργείς ένα κόμικ ή να το προωθείς και να το διανέμεις; Το κάθε στάδιο έχει και τις δυσκολίες του, όλα μέσα στο παιχνίδι είναι. Θα μπορούσα να πω ότι προσωπικά ίσως με ζορίζει λίγο πιο πολύ η προώθηση των κόμικς μου γιατί μπλέκονται πολύ τα social media που έχουν αρχίσει να με κουράζουν επικίνδυνα τώρα τελευταία. Έχεις σκεφτεί ότι κάνεις μεγάλες θυσίες, ότι επενδύεις χρόνο και αφοσίωση σε κάτι τόσο εφήμερο όσο ένα τεύχος που θα διαβαστεί, θα καταχωνιαστεί και πιθανότατα θα λησμονηθεί; Καθόλου. Κάποιοι μπορεί να διαβάσουν τα κόμικς μου και να τα προσπεράσουν, σε άλλους μπορεί να μην ταιριάζουν σαν στυλ αλλά πάντα θα υπάρχει έστω και ένα άτομο που θα του αρέσει αυτό που διάβασε και θα θέλει κι άλλο, οπότε αξίζει και ο χρόνος και η ενέργεια που χαλάω στο σχέδιο και στα κόμικς. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι πριν από τους άλλους, αυτό που κάνω το κάνω ξεκάθαρα για εμένα. Είναι κάτι το οποίο όσο και να με ζορίζει κάποιες φορές όπως είναι φυσικό, το αγαπάω και ξέρω ότι όσο περισσότερο του δίνω είναι το μόνο πράγμα στη ζωή μου που θα μου δίνει πίσω. Οπότε χαλάλι. Νιώθεις άνετα στον ψηφιακό κόσμο; Μεγάλο μέρος της κουλτούρας του κόμικ ποντάρει στη γοητεία του εντύπου, λαχτάρα για το ταχυδρομείο και στη φυσική υπόσταση του αντικειμένου. Υπάρχει όμως στη δουλειά σου μια λεπτή ισορροπία: δημιουργείς στο χαρτί, επικοινωνείς στον κυβερνοχώρο. Νιώθω άνετα στον κυβερνοχώρο και καταλαβαίνω ότι πλέον είναι απαραίτητο εργαλείο για να προωθείς το οτιδήποτε αλλά και να επικοινωνείς και να δουλεύεις (σε όλες οι δουλειές που κάνω η συνεννόηση γίνεται μέσω mail και μηνυμάτων). Αλλά όπως είπα και παραπάνω, τα social media και όλο αυτό το παιχνίδι με κουράζουν και βλέπω ότι μου τρώνε δημιουργικό χρόνο πολλές φορές. Γι’ αυτό και έχω ορίσει συγκεκριμένες ώρες που μπαίνω για να απαντήσω στα πάντα και να ποστάρω τη δουλειά μου. Από κει και ύστερα, ο κυβερνοχώρος βολεύει κιόλας πολλούς αναγνώστες παγκοσμίως καθώς μπορούν να διαβάσουν ηλεκτρονικά πολλούς τίτλους και πιο φτηνά και πιο άμεσα. Είναι και οικολογικό στην τελική! Εγώ προσωπικά βέβαια δεν διαβάζω ποτέ κόμικς και βιβλία σε οθόνη. Θέλω να έχω το έντυπο, να το πιάνω και να το μυρίζω, να είμαι στο κρεβάτι μου ή στο λεωφορείο και να γυρνάω τις σελίδες και μετά να το βλέπω και στην βιβλιοθήκη μου. Πού βλέπεις ιδανικά τον εαυτό σου σε πέντε χρόνια από σήμερα; Έχω πολλά σενάρια στο μυαλό μου, αλλά κυρίως θέλω να είμαι χαρούμενη με αυτό που θα κάνω και με το που θα βρίσκομαι. DaniStrips στο Facebook, στο Instagram, στο Tumblr και το e-mail της δημιουργού για επικοινωνία και online παραγγελίες === Πηγή

Χρειάζεται θυσίες και από τις εκδόσεις και από εμάς. Καλώς ή κακώς έτσι είναι. Εμένα π.χ. τα πρώτα τεύχη δεν μου άρεσαν πολύ αλλά τα πήρα για να στηρίξω την προσπάθεια. Ένιωσα να δικαιώνομαι από το τεύχος 4 και πέρα που έμπαιναν ιστορίες του γούστου μου (ιστοριάρες) και ξαφνικά απογοήτευση...Ελπίζω τουλάχιστον την ιστορία με τους ληστές να τη βγάλουν τομάκι. Καλά θα ήταν να έβγαζαν και τις άλλες 3 ή έστω τα Kobane Calling και τη Σατανία.

Το Τεξ - Στο Μονοπάτι Των Αναμνήσεων κυκλοφόρησε! Φυσικά, μπορείτε να το προμηθευτείτε από αύριο ΚΑΙ από τη Λέσχη

Κούρασε το όλο θέμα με τον Αρκα... Αφήστε τον στην ησυχία του επιτέλους, συμφωνείτε ή διαφωνείτε. Δέκα άρθρα τη βδομάδα για το ίδιο θέμα. Παράγινε.

πες αλήθειες! δώσε πόνο! και για όποιον τυχόν πει "μα ποια αναβολικά? σπανάκι είναι! υγιεινή διατροφή", να επισημάνω ότι εδώ μιλάμε για επεξεργασμένο χόρτο τίγκα στις χημικές ουσίες, τα συντηρητικά και ποιος ξέρει τι άλλο. εδιτ ούτε που ξέρω για τις ποιότητες των ιστοριών (για να είμαι και λίγο εντός θέματος) δεν είμαι σε φάση για Ποπάυ, οπότε τι να τσεκάρω? κόμικ που ξέρω πως δεν με αφορά? για να δω ότι δεν με αφορά? Αλλά με ξαφνιάζει που διαβάζω τόσο αρνητικά σχόλια για κάτι που είναι μια σχετικά πρόσφατη παραγωγή της IDW. Εάν ασχοληθώ θα είναι καθαρά για να δω τι ξενίζει τόσο

Λοιπόν άσχετα με την κακή ποιότητα των ιστοριών αυτής της έκδοσης (σε αντίθεση με την έκδοση αυτή καθεαυτή που είναι όπως πάντα αρτιότατη) θέλω να γράψω κάτι εδώ που πολύ καιρό το λέω σαν αστείο στους φίλους μου. ΠΟΠΑΥ - Έχουμε και λέμε. Μια ιστορία για μια κοπέλα (Όλιβ) που κάθε μέρα αμφιταλαντεύεται ανάμεσα σε δύο (2) άντρες που παίζουν ξύλο για να την κερδίσει ο πιο δυνατός ΠΟΥ ΤΕΛΙΚΑ είναι ο ΠΟΠΑΥ με τη χρήση ... αναβολικών (σπανάκι (ναι μπρόκολο είναι το ξέρω)) . Ταυτόχρονα μετά από αυτή τη..μάχη απολαμβάνουν την οικογενειακή ζωή με τον Ρεβυθούλη που είναι... ...αγνώστου πατρός. Υπάρχει Γιαγιά? Φυσικά μόνο που είναι λίγο....χαρτόμουτρο . Παππούς? Φυσικά. Μόνο που είναι αλκοολικός. Κολλητός? Βέβαια, μόνο που όλη μέρα απλά περνάει τη μέρα του τρώγοντας χάμπουργκερ . Δεν θυμάμαι άλλα, αλλά και αυτά καλά είναι εεε? Political Correct στο μεγαλείο σου. Ποπάυ for ever!!!!!

Μα είναι προφανές το τεύχος ανήκει σε ηλεκτρολόγο

(ISBN:978-618-03-2203-3). Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου - Graphic Novel / Άλκη Ζέη Τίτλος : Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου - Graphic Novel Τύπος Μέσου: έντυπο / ΒΙΒΛΙΟ Συντελεστές: Άλκη Ζέη, Συγγραφέας ; Aγγελική Δαρλάση, Προσαρμοστής ; Δημήτρης Μαστώρος, Εικονογράφος Εκδότης: Αθήνα [GR] : Μεταίχμιο Εκδοτική Α.Ε. ISBN: 978-618-03-2203-3 Γλώσσες : Ελληνική (gre) Ημ/νία Παραχώρησης : 27/08/2019

Το 2017 αρχίζει η εκδοτική πορεία του καταστήματος STAR COMICS. Στόχος οι εκλεκτές και ποιοτικές εκδόσεις με πρώτα δείγματα τον Dirk Gently και τον Κήπο του Προφήτη.

μπίζνα. wiktionary Ετυμολογία μπίζνα < μπίζνες < αγγλική business Ουσιαστικό μπίζνα θηλυκό μόνο στον ενικό 1. (οικείο) (λαϊκότροπο) δουλειά, εργασία Eκανε μπίζνα την... αμαρτία (Εφημερίδα Το Έθνος, 10/2/2013) 2. (οικείο) (λαϊκότροπο) κομπίνα, εξαπάτηση Τελική καταδίκη για μπίζνα με διορισμούς (Εφημερίδα Ελευθεροτυπία, 22/2/2013) === Dave Pollot. Νεοϋορκέζος γεννηθείς το 1979. Ζωγράφος. Βρίσκει πίνακες στα παλαιοπωλεία, τους τσιμπάει, κοτσάρει pop icons πάνω τους και βγάζει το ψωμάκι του, το αστακουδάκι του και το χαβιαράκι του. Τα λόγια είναι φτώχεια και οι εικόνες λένε 1000 λέξεις έκαστη. Official site (έχει και eshop για να αγοράσετε είτε ολόκληρο πίνακα, είτε μικρό πριντάκι) insta fb αρθράκι στο boredpanda

Δε γράφει στο '20 αλλά στο 20', τουτέστιν στο 20.. 2020; 2041; 2075;

600 (22/8/1969) 607 (10/10/1969): 608 (17/10/1969): 609 (24/10/1969): 610 (31/10/1969):

Έχω ξεκινήσει οικονομίες για το νέο Θόργκαλ. Έχει να βγεί από το 2007 νομίζω ... Με τα λεφτά θα πάρω ένα νέο σπίτι να έχω μέσα τα παλιά

Σε έναν άθλιο κόσμο όπως ο δικός μας για κάποιους το αντικείμενο σάτιρας είναι η Ρόζα και οι χοντροί. Ένας σχολιαστής κάτω από ένα ποστ του Αρκά κήρυξε τον πόλεμο ενάντια στην πολιτική ορθότητα με, όπως ο ίδιος το τονίζει, μπροστάρη τον Αρκά. Και εγώ να πω την αλήθεια μου, επειδή ασχολούμαι πολύ με το ζήτημα, έχω δει πολλούς - πάρα πολλούς - δεν φαντάζεστε πόσους μπροστάρηδες στη μάχη ενάντια στην πολιτική ορθότητα, μια έννοια που κατασκευάστηκε από τους Aμερικανούς συντηρητικούς τη δεκαετία του ‘80 και του ‘90, προκειμένου να τη χρησιμοποιήσουν με αυτόν ακριβώς τον τρόπο: να την εχθρεύονται. Μέσα λοιπόν, στην κατάνυξη του ελληνικού Αυγούστου, όταν όλοι ακολουθούσαν την ιεροτελεστία των διακοπών, ο Αρκάς, ένας από τους αναμφισβήτητα σημαντικότερους - με όρους επίδρασης - γελοιογράφους στην Ελλάδα, ένιωθε στο πετσί του τη λογοκρισία. Στις 11 Αυγούστου κοινοποιεί ένα κείμενο σύμφωνα με το οποίο ο ίδιος αδυνατεί να κάνει οτιδήποτε στη σελίδα του για μια βδομάδα, επειδή σύμφωνα πάντα με τον ίδιο, αυτή δέχτηκε σωρεία αναφορών υποθέτω λόγω κάποιων σκίτσων που έκανε εις βάρος, wait for it, των χοντρών. Πολύ θαρραλέα πράξη να κοροϊδεύεις τους χοντρούς σε μια κοινωνία όπως η ελληνική, που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της για ζητήματα body shaming. Ή και όχι. Στην πράξη όμως τα πράγματα φαίνεται ότι ίσως και να είναι διαφορετικά. Όπως διαβάζω, η ποινή περιορισμού δεν ισχύει για περιπτώσεις αναφορών, όπως ανακοινώνουν οι διαχειριστές της σελίδας στην αρχική τους ανάρτηση. Το πιθανότερο είναι πως η ποινή ανάρτησης προέκυψε μετά από ένα άλλο ποστ που είχε κάνει λίγες μέρες πριν ο Αρκάς το οποίο θα μπορούσε κάλλιστα να επισύρει μια ποινή λόγω ανάρμοστου υλικού (γυμνό, σεξ, κτλ). Για περισσότερα δείτε και εδώ. Και εδώ θα βρει κανείς μια πολύ όμορφη εκδοχή όλης αυτής της ιστορίας που αφορά όσους εχθρεύονται την πολιτική ορθότητα. Η κατασκευή ενός τέρατος που απειλεί με διανοητική τυραννία, με καταστροφή της αρχής της ελευθερίας του λόγου, με έναν πυρηνικό όλεθρο που έρχεται να ισοπεδώσει κάθε τι δεδομένο για τη σύγχρονη δυτική κοινωνία: το χιούμορ, το φλερτ, τον έρωτα. Ωστόσο, ακριβώς επειδή αυτή η ρητορική προκύπτει ως κατασκευή από το ρεπουμπλικανικό κόμμα του Reagan και επειδή δεν υπάρχει καμία πραγματική απειλή για όλα αυτά, το concept της πολιτικής ορθότητας έπρεπε να διανθιστεί με ψεύτικες ιστορίες, προκειμένου να κατορθώσει να σταθεί ως ηθικός πανικός. Ήδη λοιπόν από τα τέλη της δεκαετίας του '80 και μέσα στη δεκαετία του '90, στον συντηρητικό αγγλοσαξωνικό τύπο κυκλοφορούν ιστορίες φόβου και παράνοιας, πολλές από τις οποίες παρμένες από βιβλία με ανέκδοτα για την πολιτική ορθότητα αλλά παρουσιασμένες ως πραγματικές ιστορίες. Η πιο συχνή αυτή που δήθεν κάποιος παρήγγειλε τον καφέ του ‘black’ (χωρίς γάλα) και δήθεν κάποιος από το μαγαζί ή ο σερβιτόρος (ανάλογα με την εκδοχή του μύθου) θίχτηκε και τον πέταξε έξω από το μαγαζί). Ιστορία που προφανώς ουδέποτε συνέβη και δεν θα μπορούσε ποτέ να συμβεί. Δεν είναι πάντως τυχαίο ότι το χιούμορ είναι το πεδίο που έχει επικεντρωθεί περισσότερο από κάθε άλλο στην κριτική της πολιτικής ορθότητας. Από την αρχή του το χιουμοριστικό πεδίο είτε ήταν στην καθημερινότητα είτε φτιαγμένο από καλλιτέχνες, έχει τη λειτουργία του χώρου που μπορεί να καταπιάνεται με θέματα ταμπού με μια παιγνιώδη πάντα διάθεση. Το ίδιο το πλαίσιο του χιουμοριστικού κειμένου θεωρητικά σε εντάσσει σε ένα ασφαλές περιβάλλον μέσα στο οποίο μπορείς να μιλήσεις για τη σεξουαλικότητα, την εξουσία, την πολιτική, τις καθημερινές σου συνήθειες χωρίς να έχει την αγωνία της σοβαροφάνειας. Το ασφαλές όμως είναι πάντα σχετικό. Τα παραδείγματα ηγετών ή ισχυρών που φοβήθηκαν περισσότερο τον εξευτελισμό που θα τους προσφέρει απλόχερα ένα χιουμοριστικό κείμενο, με αυτή την υπερβολή που έχει μέσα της η σάτιρα, από μια σκληρή μη χιουμοριστική κριτική είναι άπειρα. Καλώς ή κακώς, αυτή τη διάκριση μεταξύ του χιούμορ από τα κάτω προς τα πάνω και το αντίστροφο δεν μπορούμε να την αποφύγουμε. Ο κωμικός λοιπόν, βλέπει το κοινό του και εν μέρει το διαμορφώνει, προκειμένου να βρει μια αλληλεπίδραση μαζί του. O Aρκάς, απευθυνόμενος και αυτός σε ένα κοινό που έστησε μέσα από τη μεταστροφή του από έναν πολιτικό αλλά υπερκομματικό γελοιογράφο σε έναν γελοιογράφο που ασχολήθηκε με την κεντρική πολιτική σκηνή αλλά, όταν η κατάσταση άλλαξε, έπρεπε κάπως να κρατήσει το αντισυστημικό του προφίλ. Η πολιτική ορθότητα του προσέφερε την κατάλληλη ευκαιρία, ενώ με την επινοημένη δίωξη των ιδεών ο τέντζερης κούμπωσε για τα καλά με το καπάκι. Στην εμπροσθοφυλακή της εκστρατεία του κατά της πολιτικής ορθότητας είναι η διεκδίκηση ή καλύτερα η προάσπιση της ελευθερίας του λόγου. Ο ίδιος ο Αρκάς βλέπει τον εαυτό του ως διωκόμενο και το χιούμορ του ως λόγο υπό διωγμό. Κανείς βέβαια δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η ελευθερία του λόγου είναι κάτι που πρέπει να κατοχυρώνεται νομικά για κάθε κοινωνία, όσο και αν είναι αρκετά γοητευτικό να σκεφτεί κανείς σε φιλοσοφικό επίπεδο γιατί προκρίνεται τόσο η ελευθερία του λόγου σε σχέση με την ελευθερία των πράξεων. Ωστόσο είναι εξίσου αλήθεια ότι μια απόλυτη ελευθερία του λόγου δεν είναι παρά μια φαντασίωση σε οποιαδήποτε περίπτωση φεύγουμε από το νομικό σκέλος. Όταν παράγουμε λόγο, όπου και αν το κάνουμε αυτό, είτε είμαστε σε δεξίωση του Προεδρικού Μεγάρου είτε τρώμε σουβλάκια με τον κολλητό μας, κινούμαστε εντός ενός πλαισίου κανόνων και συμβάσεων. Η απόλυτη ελευθερία λοιπόν, που ταυτίζεται με το να πετάω οτιδήποτε έρχεται στο μυαλό μου σε οποιαδήποτε περίσταση και αν βρισκόμαστε είναι κάτι που δεν συμβαίνει πουθενά. Εξάλλου, μέρος της ελευθερίας του λόγου είναι και η ελευθερία στην κριτική αυτών που εκφράζει ελεύθερα ο απέναντι. Από τη στιγμή λοιπόν που κανείς δεν διεκδικεί την ποινικοποίηση των σκίτσων του Αρκά και ταυτόχρονα το concept της απόλυτης ελευθερίας του λόγου είναι ουσιαστικά μια φαντασίωση, εναντίον τίνος αγωνίζεται ο Αρκάς και οι οπαδοί του; Γιατί πράγματι υπάρχει μια αλλαγή σε σχέση με αυτό που συνέβαινε τις προηγούμενες δεκαετίες. Αυτό που περιγράφεται ως πολιτική ορθότητα και κατασκευάστηκε τις δεκαετίες που η συντηρητική παράταξη είχε κυριαρχήσει στην Αγγλία και την Αμερική, δημιουργήθηκε για να κάνει μια ανακατάληψη σε όσα επιτεύχθηκαν τις προηγούμενες δεκαετίες από τα κινήματα των civil rights. Αυτό που διεκδικεί λοιπόν ο Αρκάς και οι οπαδοί του, δεν είναι το προνόμιο να λέει τη γνώμη του. Διεκδικεί το για τον ίδιο χαμένο προνόμιο να γράφει και να μιλάει μόνο αυτός χωρίς κανέναν αντίλογο. Γιατί αυτό που κάνει η πολιτική ορθότητα, όχι ο μύθος της τώρα, είναι να διεκδικεί χώρο για εκείνους που μέχρι πρότινος δεν είχαν φωνή, να προωθεί ένα διαφορετικό λόγο με βάση τον εξουσιαστικό. Εδώ που τα λέμε είναι δικαίωμα του καθενός να ασχολείται με αυτό ακριβώς που θέλει όταν κάνει χιούμορ. Είναι επίσης δικαίωμά του μέσα σε έναν κόσμο, όπως είναι ο κόσμος μας, να επιλέγει να βάλει στο στόχαστρο τους χοντρούς που πάνε στην παραλία. Το να παριστάνει όμως τον ζωσμένο με εκρηκτικά αστεία επαναστάτη που δεν μπορεί να κοροϊδέψει ελεύθερα τις χοντρές που πάνε παραλία, ε, είναι αρκετά γελοίο. Το ίδιο και τα κηρύγματα περί τέλους του χιούμορ. Εδώ που τα λέμε, αν το χιούμορ γενικότερα ταυτίζεται με τα αστεία με τους χοντρούς, αυτό είναι πρόβλημα του δικού σου χιούμορ και όχι κίνδυνος για το χιούμορ γενικά. Και το σχετικό link...

αν κατάλαβα καλά.. 10 χρόνια και δεν έχεις σβήσει ούτε cookies.. μάλιστα.. θα σου έλεγα να κάνεις έναν καθαρισμό με τα διάφορα προγράμματα που κυκλοφορούν αλλά μάλλον δύσκολο.. οπότε πήγαινε το για ένα φορματ και θα είσαι κομπλέ και θα σου έρθει και πιο οικονομικά

Εξ'όσων γνωρίζω δεν υπάρχουν πουθενά κάπου μαζεμένες. Από εκεί και πέρα όμως, ο @Dr Paingiver έχει κάτσει και έχει κάνει καμπόσες αντιστοιχήσεις. Αλλά θα τις βρεις ψάχνοντας τεύχος-τεύχος ιστορία-ιστορία. Για παράδειγμα. Έχει αντιστοιχήσει ο Παυλάρας την πρώτη ιστορία στη Δράση 48. Πως τη βρισκεις? 1. Πας στα εξώφυλλα 2. Πας στο τεύχος που σε ενδιαφέρει, ακριβώς κάτω από το εξώφυλλο που γράφει issue 48 3. Πας κάτω-κάτω που λέει Issue's comic stories 4. Πας στον αριθμό της ιστορίας που σε ενδιαφέρει (φτάνει βέβαια να έχει καταχωρηθεί....) 5. Στη συγκεκριμένη ο Παυλάρας κατόρθωσε και την αντιστοίχησε Είναι η No Road back που υπήρχε στο Battle Picture Library #309 το 8ο του 1967 (αλλά και στο War Picture Library #0984 τον 9ο του 1974) Είναι μέρος της πολύ μεγάλης αθόρυβης δουλειάς που κάνει εδώ και χρόνια ο Παυλάρας στα πολεμικά. Δεν ξέρω εάν έχει βρει λίγες ή πολλές == Από εκεί και πέρα εάν κάποιος ξέρει κάτι ακόμα, είμαι όλος αυτιά.

Για να μην είμαι άδικος όμως, μόλις είδα σε ένα περίπτερο το δεύτερο τεύχος και είχε μια χαρά σχέδιο! Από τιμή όμως...3.5 ευρώ και 39 σελιδούλες...

Ποτέ δεν κοστολογώ μόνο τεύχος χωρίς κατάσταση... άλλωστε είμασταν οι πρώτοι στην Ελλάδα που βάλαμε βαθμολογία καταστάσεων (υπάρχουν και διαφορετικοί έλληνες). Αυτό το τεύχος αν το βρεις σε κατάσταση 10 (όπως υποθέτεις) κοστίζει από 250 έως 400 ευρώ. Το βασικό είναι να μην έχει ξεκολήσει η ράχη.

Το three είναι καταπληκτικό. Το αντίθετο του 300. Αν το 300 είναι η απόλυτη ακμή της Αρχαίας Σπάρτης το 3 είναι η αρχή της παρακμής και η καταρευσή της. Must. Μπραβο στη Τζέμμα για άλλη μια ποιοτική επιλογή.

Το έβαλα εδώ γιατί αυτό το αρκαδοάρθρο δημοσιεύτηκε σήμερα: Με το συγκεκριμένο στριπ ο Αρκάς αποδεικνύει πλέον με κάθε επισημότητα ότι είναι ***** και ότι απευθύνεται αποκλειστικά σε άτομα μειωμένης κατανόησης και ευφυΐας και ας παρεξηγηθεί όποιος θέλει. Αν ήθελε να "σατιρίσει" (πανάθεμα τον) την πολιτική ορθότητα ας ήξερε ότι η "Ρόζα" θα υπερασπιζόταν φανατικά το δικαίωμα του Αποστόλη να επιλέξει αυτός το όνομα που θέλει να τον φωναζουν, ότι θα απεχθάνονταν την άσκηση βίας προς τον άλλο και φυσικά θα του έλεγε ότι "όπως εσύ δε θες να σε λένε Αποστολία κι εσύ μην τον λες χοντρό". Όπως θα έλεγα κι εγώ στο γιο μου. Ελπίζω ο κος Ευδαίμων να μην έχει παιδιά, τρέμω με τη διαπαιδαγώγηση που θα τους έχει όπως επίσης τρέμω με τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών όλων των αχαρακτήριστων που τους αρέσουν αυτές οι αηδίες.

OK, μια μικρή διόρθωση. Το νο 1 της σειράς είναι αυτό: Το εξώφυλλο μεταφέρθηκε στην παρουσίαση. Το τεύχος χωρίς νούμερο το έχω κι εγώ και δεν ξέρω περί τίνος πρόκειται. Εκτός σειράς να πούμε; Κάτι τέτοιο (τεύχος χωρίς νούμερο) έχει και η σειρά Astrosex. Και με την ευκαιρία, τα κομικσάκια δεν είναι μόνο Ιταλικής αλλά και Ισπανικής προέλευσης. Οπότε χρειάζεται μια πρόσθεση το πινακάκι. Και τώρα που κυλάει τσακώστε άλλα 10 νούμερα να μεγαλώσει και ο αριθμός των τευχών... Τα εξώφυλλα προστέθηκαν στο πινακάκι της παρουσίασης.

Περίεργο που δεν έχει ανεβάσει κάποιος/α το νο 270... Το εξώφυλλο προστέθηκε στο πινακάκι της παρουσίασης.

η Hachette δεν είναι καινούργια στην Ελληνική αγορά. Τουναντίον. Στα καθ'ημάς είναι η εταιρία που εκδίδει το Disney Παραμύθια από τη χρυσή συλλογή, που από τα πέρυσι έφτασε αισίως τα τουλάχιστον 44 κομμάτια και έστειλε πολύ κόσμο στο φόρουμ για να ψάξει να βρει πληροφορίες για εκεινη τη σειρά ((α) διότι δεν έβρισκαν αρκετά κομμάτια στην επαρχία και (β) διότι η εταιρεία δεν έχει ιντερνετική παρουσία στην Ελλάδα και άμα γκούγκλαρες για αυτή, το φόρουμ ήταν το μοναδικό μέρος που έβρισκες 2 κουβέντες) εάν φυσικά τα βγάλει αυτή εδώθε (που συμβαδίζει ως "μέγεθος κίνησης" με τα Disney παραμύθια) διότι επί του παρόντος μου μοιάζει σαν ένα πάρα πολύ καλό και λογικό educated guess. Πλην όμως guess και όχι fact

Μόλις ανακοινώθηκε στη σελιδα τους στο FB η αναστολή της έκδοσης του περιοδικου: "Αγαπητές φίλες και αγαπητοί φίλοι, με λύπη σας πληροφορούμε ότι αναστέλλεται η έκδοση του περιοδικού μας «Μπλε Κομήτης». Η εξέλιξη αυτή οφείλεται στην κυκλοφορία του που δεν μπορούσε εδώ και αρκετό καιρό να στηρίξει το περιεχόμενο και την ποιότητά του ως εντύπου για το οποίο θεωρούμε ότι μέχρι το τελευταίο τεύχος παρέμεινε σε ένα επίπεδο που μας εξέφραζε πλήρως. Ίσως η εποχή του χαρτιού να έχει τελειώσει, ίσως τα λάθη μας να ήταν μεγάλα, ίσως και τα δυο μαζί ή πιθανόν να έπαιξαν ρόλο και άλλοι παράγοντες ωστόσο, το γεγονός είναι ότι αναστέλλουμε την έκδοση ενός περιοδικού που αγαπήσαμε και παλέψαμε πολύ. Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τους αναγνώστες και συνδρομητές που μας πίστεψαν και μας υποστήριξαν όλο αυτό το διάστημα. Ευχαριστούμε επίσης όλους τους καλλιτέχνες, σεναριογράφους και συγγραφείς των οποίων οι δημιουργίες φιλοξενήθηκαν -πιστεύουμε με σεβασμό και αγάπη- στις σελίδες του περιοδικού. Τέλος, ευχαριστούμε από καρδιάς όλους τους συντελεστές της έκδοσης -και φίλους μας που αγωνίζονταν για κάθε τεύχος ο καθένας από τη μεριά του:σύνταξη, διόρθωση, επιμέλεια, σχεδιασμό με ιδέες, προτάσεις και αγάπη γι’ αυτό που έκαναν. Οι εκδόσεις μας θα παραμείνουν στο χώρο του κόμικ (ελληνικού και ξένου) με κυκλοφορίες το επόμενο διάστημα που πιστεύουμε ότι θα ικανοποιήσουν εσάς τους φανατικούς ή μη της ένατης τέχνης. οι εκδότες Μια ενημέρωση γαι τους συνδρομητές μας: θα επικοινωνήσουμε σύντομα μαζί σας για τη διευθέτηση των συνδρομών αλλά αν παρ’ ελπίδα δεν δείτε ειδοποίηση προσπαθήστε να επικοινωνήσετε μέσω μέιλ ή τηλεφωνικά." Πολυ κρίμα γιατι ήταν μια αξιοπρεπής προσπάθεια με ποικιλία στη θεματολογία των κόμικς...Ας ελπίσουμε καποια στιγμή να δούμε κατι ανάλογο απο την εκδοτική ή έστω την ολοκλήρωση των σειρών που δημοσιευονταν σε συνέχειες στο περιοδικο.

Ένα κόμικ 15 σελίδων όπου μια γιαγιά αφηγείται δύο ιστορίες από παλαιότερους χρόνους του Βυζαντίου σε έναν τροβαδούρο για να μπορέσει να γράψει κάποιο τραγούδι. Αφήνει κάποια υπόνοια για συνέχεια... Στην τελευταία σελίδα υπάρχουν Σχολιασμοί και επεξηγήσεις από τον δημιουργό (κάτι που εμένα μου άρεσε) Ένα κόμικ που μου έκανε κλικ παρά το πιο παιδικό του σχέδιο και γι αυτό αποκτήθηκε από το Comicdom.

Δάκρυσα. Από τα γέλια Κομματάκι δύσκολο να δακρύσω και με άλλο τρόπο. Βιολογικά ανέφικτο. Πολύ δυνατό 7/10 Δεν ξέρω πάντως που είδε τους έφηβους ο Ινδιάνος. 20αρηδες τους έκοψα όλους.

Γειά σας! Σας ευχαριστώ πολύ για την αποδοχή σας στο φόρουμ.Με λένε Γιώργο Σταματόπουλο, και ανήκω στη γενιά του Μπλέκ του Ζαγκόρ και του Ομπραξ.Τα comics με γοητεύουν από μικρό παιδί και ήταν ένας σημαντικός λόγος να ακολουθήσω τον τομέα των εικαστικών τεχνών Έχω τελειώσει το τμήμα γλυπτικής στη Σχολή Καλών Τεχνών. Όλη μου σχεδόν η βιβλιοθήκη αποτελείται από comics και έχω όλα σχεδόν τα τεύχη της Περιπέτειας της δεκαετίας του 80! Είχα σχεδόν και όλα τα τεύχη του Μπλέκ της δεκαετίας 60 και 70.... αλλά έπεσαν τότε θύματα εκκαθάρισης με ηθικό αυτουργό την μάνα μου και θύτη την καθαρίστρια!!! Ίσως και όσοι είναι στην ηλικία μου να έχουν υποστει ανάλογη τέτοια εμπειρία! Σας ευχαριστώ και πάλι!

Βρέθηκε το Ζαγκορ Κουδακη 3 Η σειρα εκλεισε

[imdb=tt4378376] Απίστευτη σειρά. Με άνεση 8αράκι, μπορεί και 9αράκι. Αστυνομική λογοτεχνία στη μικρή οθόνη. Γερμανική παραγωγή σε σκηνοθεσία (μεταξύ άλλων) Tom Tywker (Run Lola Run). 16 επεισόδια τα οποία καλύπτουν το αστυνομικό μυθιστόρημα "Der nasse Fisch. Gereon Raths erster Fall" του Volker Kutscher (πρώτη περιπέτεια του επιθεωρητή Gereon Raths). Η υπόθεση λαμβάνει χώρα τον Μάιο του 1929 στο Βερολίνο. Ως εκ τούτου είμαστε στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, πριν το Μεγάλο Κραχ. Είναι η περίοδος που οι Ναζί θα αυξήσουν τα ποσοστά τους από 2,6% στις εκλογές του 28 σε 18,25% στις εκλογές του 30. Υπάρχουν μεν στο σώου, αλλά εν πολλοίς είναι υποσημείωση. Ο θεατής δεν τους βιώνει, αλλά βιώνει την περίοδο που επιτρέπει/προκαλεί την άνοδο τους. Αισθητικά είναι άψογο. Δικαιούται καλή οθόνη/χρώματα/ανάλυση. Ρούχα και αντικείμενα αναβιώνουν εξαιρετικά την περίοδο. Φυσικά έχουμε το εκπληκτικό Βερολίνο του Μεσοπολέμου. Με τα καμπαρέ του, με τη σεξουαλικότητά του, με τα όλα του. Ιστορικά είναι εξαιρετικό. Υπάρχουν κάποιες ανακρίβειες (με πιο μεγάλη το ότι η 4η Διεθνής δεν υπήρχε πριν το 1938, αν και προφανώς υπήρχαν οι διακριτές πολιτικές δυνάμεις που τη συγκρότησαν). Ίσως αυτές να τσιτώσουν όσους έχουν πολύ δυνατή γνώση της περιόδου. Εμένα δεν με τσίτωσαν. Τουναντίον μου άρεσαν σε υπερθετικό βαθμό οι ακρίβειες και οι λεπτομέρειες που είχε. Έστω και αν κάποιοι χαρακτήρες είναι εμπνευσμένοι από αληθινές προσωπικότητες. Τα 16 επεισόδια λογίζονται για κάποιο λόγο ως 2 σεζόν αν και βγήκαν μονοκοπανιά το 2017. Οι επόμενες 2 σεζόν (να υποθέσω άλλα 16 επεισόδια βασισμένα στο 2ο βιβλίο της σειράς?) είναι προγραμματισμένες για φέτος το χειμώνα. Εξαιρετική. Νομίζω πως έχω να εντυπωσιαστώ τόσο από την πρώτη σεζόν του True Detective. This was effing art! ***αφού*** τη δείτε, χαζολογείστε και αυτό εδώ το μπλογκοπόστ. ΤΙΓΚΑ στα σπόιλερ, αλλά θα σας βοηθήσει να εκτιμήσετε το τι είδατε (αναλύει την ιστορία και την τέχνη της περιόδου όπως αποτυπώνονται στο σώου) edit αν καταλαβαίνω καλά κυκλοφορεί ντουμπλαρισμένη στα αγγλικά. Εξυπακούεται πως εγώ μιλάω για την πρωτότυπη που είναι στα γερμανικά

Ανέβηκε το εξώφυλλο/οπισθόφυλλο του 12ου τόμου

Το τελευταίο διάστημα έχω πρόβλημα με την περιήγησή μου στο forum... Αυτό άρχισε λίγο πριν τον δεκαπενταύγουστο. Χρησιμοποιώ chrome... Στο δικό μου laptop (lenovo) που έχει 3 GB μνήμη κόλλαγε απίστευτα. Τώρα γράφω από το laptop της μητέρας μου που επειδή έχει 4 GB μνήμη είναι πιο ομαλό αλλά καμιά φορά κρασάρει η σελίδα και μου βγαίνει ένα μήνυμα περί ανεπάρκειας μνήμης... Αυτό φυσικά το έβγαζε και στο δικό μου laptopaki... "Για την επαναφορά αρκετής μνήμης ώστε όλα να λειτουργούν κανονικά αποθηκεύστε τα αρχεία και έπειτα κλείστε και επανεκκινήστε όλα τα ανοιχτά προγράμματα." Αυτό το μήνυμα μου βγάζει μόνο όταν σερφάρω στο φόρουμ... Με youtube και facebook δεν αντιμετωπίζω πρόβλημα... Τουλάχιστον με το laptop της μητέρας μου... Διότι στο δικό μου είχα ψιλοπροβληματάκια και σε αυτά αλλά όχι τόσο σοβαρά. Κάτι διάβασα για καθαρισμό cookies αλλά αυτά μόνο ακουστά τα έχω και δε θέλω να κάνω ενέργειες προτού σιγουρευτώ αφού στα τεχνικά είμαι άσχετος... Απορίες... 1. Έγινε καμιά αναβάθμιση στο forum που δε την σηκώνουν τα 4 Gb μνήμης του Toshiba της μητέρας μου και πολύ περισσότερο τα 3GB του lenovo μου; 2. Η καλύτερη λύση ,που την σκέπτομαι πολύ σοβαρά, είναι να πάρα καινούριο με περισσότερη μνήμη; Αν ναι πόση προτείνεται; Δε με ενδιαφέρει να ανεβάζω ή να κατεβάζω μεγάλα αρχεία. Απλά να μην έχω πρόβλημα σερφαρίσματος και να απολαμβάνω τους emulators μου... Παλιές κονσόλες δηλαδή... Και να με βγάλει κάποια χρόνια... 3. Η διαγραφή cookies θα λύσει το πρόβλημα ή θα δόσει απλώς μία μικρή παράταση ζωής; Διότι το laptpaki μου έχει κλείσει δεκαετία Μπορεί εν τέλει το πρόβλημα να είναι άλλο και εγώ να έχω καταλάβει λάθος... Αλλά το έκανε σε δύο διαφορετικά laptop με μόνη διαφορά 1 GB μνήμης... Πάσα βοήθεια δεκτή... Παπί σε απόγνωση...

α. Κοίταξε μήπως δεν έχεις ενεργοποιήσει τη swap ή αν είναι ήδη ενεργοποιημένη να την αυξήσεις (πχ. από 1GB σε 3-4GB). Δεν είναι η τέλεια λύση γιατί η swap είναι ένα κομμάτι του σκληρού δίσκου που απλά το χρησιμοποιεί σαν επιπλέον RAM... μόνο που οι σκληροί δίσκοι είναι αργοί και μόλις αρχίσει να γράφει εκεί υπάρχει μείωση της απόδοσης. Βρήκα έναν οδηγό εδώ για Windows 7, 8: How to increase swap memory in Windows? β. Δοκίμασε Firefox μήπως χρησιμοποιεί λιγότερη μνήμη στην περίπτωση σου (ο Chrome έχει φήμη ότι καταβροχθίζει τη RAM) Πιο extreme λύσεις που απαιτούν λίγες τεχνικές γνώσεις: γ. Προσθήκη επιπλέον RAM. Πρέπει να βρεις πόσα dimm ("θύρες") παίρνει το laptop σου (1 ή 2), αν είναι ήδη και τα δύο γεμάτα ή έχεις κάποιο άδειο, τι μνήμη θες (υποθέτω DDR2 ή DDR3) και φυσικά αν το μοντέλο σου το υποστηρίζει ή έχει όριο σε κάποια GB κτλ. Δεν μπορώ να πω λεπτομέρειες γιατί είναι ανάλογα το μοντέλο. δ. Αντικατάσταση του σκληρού δίσκου με έναν SSD (πιο γρήγορη τεχνολογία). Θα έχεις καλύτερες αποδόσεις γενικά στο σύστημα (το boot και τα προγράμματα θα ανοίγουν γρηγορότερα) και ίσως η swap επίσης να τρέχει πιο γρήγορα οπότε όταν γράφει εκεί να μην χάνεις απόδοση. Ένας SSD 240GB ξεκινάει από 30€. Φυσικά θα πρέπει να ξαναεγκαταστήσεις Windows, προγράμματα... Πάντως σε laptop 10ετίας θα είναι και ο επεξεργαστής πιο αργός, το ίδιο και τα υπόλοιπα μέρη, οπότε δεν θα αλλάξει κάτι τρελό με τα παραπάνω. Μου κάνει εντύπωση βέβαια που δεν κολλάει σε Facebook και Youtube αλλά εδώ στο (πιο ελαφρύ) forum.

Όπως τα λέει ο Νίκος. Ένα ποσό γύρω στα 400-500 ευρώ αρκεί για ένα λαπτοπ με 8gb ram, έναν μικρό ssd και επεξεργαστή απλά ανεκτό. Και θα σε πάρει 3-4 χρόνια στο νερό, με προσεκτική χρήση.

από τα τελείως εκτός πραγματικότητας των αλγόριθμων του goodreads. Επειδή μου άρεσε1 το The King's Gambit του John Maddox Roberts (αστυνομικό στην εποχή της αρχαίας Ρώμης. πρώτο σειράς από την οποια έχει μεταφράσει 2 η Οξυ) γυρνάει και μου προτείνει Γκαστόν Λαγκαφ... go figure Σίγουρα με κάποιο τρόπο θα έμπλεξε τα μπούτια του και με τα άλλα που μου αρέσουν. Διότι από το ένα δεν πας στο άλλο παρά μόνο με 6 degrees of separation 1 3/5 αστεράκια.

Περίπου εκεί είναι η τιμή του λόγω σπανιότητας και για τους λόγους που ανέφερε ο germ

To μμ119 ειναι τοσο πολυτιμο? Τομακι ειναι ή η ραχη του τσακισμενη?

μια που το έγραψες, μια που το κατέστρεψες σχολιάζοντας μετά εγώ πάντως λέω 7,9̅9 που είναι πιο κομψό από το 8

Μια ερωτηση μιας και δεν βρισκω ακρη..Παρακατω παραθετω εικονα με το τευχος 14 (με το μπλε εξωφυλλο) και μπροστα του παραθετω ενα τευχος του τιτλου απο την πρωτη 12αδα αλλα χωρις εξωφυλλο(μικροτερες διαστασεις)..Μηπως απο τον τιτλο την κεντρικης ιστοριας μπορουμε να χουμε καποια ασφαλη συμπερασματα σχετικα με το ποιος ειναι ο αριθμος του συγκ.τευχους ;;

Τα νο 21 & 30... Τα εξώφυλλα μεταφέρθηκαν στη παρουσίαση

Τους τελευταίους μήνες παρατηρώ το Book Depository να υπερκοστολογεί διάφορα καινούργια κόμικ ενώ έχει μειώσει αισθητά τις εκπτώσεις. Βλέπουμε πχ το The Batman Who Laughs που βγήκε πριν λίγες μέρες, να κυκλοφορεί στα 29,99$ στο εξωτερικό. Εδώ πέρα, μόλις φτάσει κοντά στην ημερομηνία αυτή, αφαιρεί την όποια έκπτωση 10% είχε στις προπαραγγελίες και το έχει στην πολύ αυξημένη τιμή των 35 ευρώ. Περνάνε κάποιες μέρες και κάνει ένα μέτριο 13% περίπου, πηγαίνοντας στα 25. Μάλιστα, έχω παρατηρήσει, ότι η έκπτωση αυτή των 13% μετά από 1-2 μέρες από την αναγραφόμενη ημερομηνία κυκλοφορίας φεύγει και η τιμή πηγαίνει πάλι στα 36 ευρώ για κάποιες μέρες, μέχρι να ξαναβάλει έκπτωση. Αυτή την στιγμή ακόμα και το Public το έχει στα 21,59 ας πούμε. Αναγκάστηκα να το παραγγείλω από εκεί, παρ'όλο που ξέρω ότι θα αργήσει πολύ, πολύ παραπάνω. To ίδιο συμβαίνει και για το Batman Damned. Φτάσαμε στο σημείο το Public να συμφέρει περισσότερο σε κάποιες περιπτώσεις από το BookDepository; Το πρόβλημα είναι αισθητό κυρίως στα hardcover, αλλά ακόμα και τα paperback πολλές φορές από 16,99$ τα έχει αρχική τιμή 18+ ευρώ. Φυσικά δεν κατηγορώ για κάτι το BookDepo, οι υπηρεσίες του είναι άψογες, απλά είναι κρίμα από εκεί που βλέπαμε γενναιόδωρες εκπτώσεις της τάξεως του 20-30% στις νέες κυκλοφορίες, να υπάρχουν τώρα μόνο 13% με αυξημένες αρχικές τιμές.

Νέες προσθήκες στο καστ: Druig - Barry Keoghan Dane Whitman (Black Knight) - Kit Harington Sersi - Gemma Chan Η Chan εμφανίστηκε και στην Captain Marvel ως Minn-Erva, οπότε έχουμε ένα ακόμα double-casting στο MCU. Εδώ σχεδόν όλο το καστ στο D23 Expo: Και το επίσημο logo: