Αίθουσα Νικητών

Είναι το αλατοπίπερο της έκδοσης! Άσε που μπορεί να το κάνουν και επίτηδες για να τρολλάρουν τον Manaleak!

Αναρτήθηκε στο site της Digicon το πρώτο τεύχος του περιοδικού Fantastic το οποίο μπορείτε να διαβάσετε ή να κατεβάσετε δωρεάν, και πραγματεύεται οτιδήποτε αφορά τον κόσμο του φανταστικού και όλα τα παρακλάδια του, παρουσιάσεις, άρθρα, συνεντεύξεις κ.α. Οι παλαιότεροι θα θυμηθούν το τεύχος που είχε εκδοθεί το μακρινό 1998...Στην ουσία αποτελεί την συνέχεια του, και ελπίζω αυτή τη φορά να συνεχιστεί! Εγώ πάντως έμεινα πολύ ικανοποιημένος από το περιεχόμενο και περιμένω το επόμενο! https://www.digicon.gr/fantastic/

Πριν λίγο ανακάλυψα ότι σε λίγες μέρες βγαίνει στην Γαλλία το Ιζνογκούντ 32. Εδώ υποτίθεται κάπου στα Χριστούγεννα ότι θα βγάλουν το 29. Είπαν κάθε 6 μήνες περίπου. Ελπίζω να είναι όντως κάθε 6 μήνες και όχι κάθε 6 χρόνια. Και να γίνει καλύτερη δουλειά στη μετάφραση γιατί το 28 σχεδόν δεν διαβαζόταν.

Απόσπασμα από τη σειρά "Οι άνδρες Χι" όπου ο καθηγητής Χαβιέρ (μάλλον ισπανικής καταγωγής) παρουσιάζει στην ομάδα το νέο της μέλος, τη νέα Άνδρα-Χι. Άκυρο: Μετά από μια επιτόπια έρευνα, Κάρολος Λαμπρινίδης είναι το κανονικό όνομα του καθηγητού!

Για να μην ξεχνιόμαστε από 16/10 δηλαδή την επόμενη Κυριακή οι νέοι (μόλις τέσσερις ) τόμοι Ρομάνο Σκάρπα με την Καθημερινή, όπως φαίνεται στην διαφήμιση της εφημερίδας!

As Stan Lee originally intended Ο καθηγητης παντως στο 1ο τευχος τον συστηνει ως Κυκλωπα στην Τζιν. Για να μην μεινεις και εσυ παραπονεμενος

@ karolos79 @ constantinople Αναλαμβάνω δωρεάν photoshop-θεραπεία για τους φίλτατους συλλέκτες, που το οπτικό τους πεδίο και η αισθητική της συλλογής τους βομβαρδίζεται ανελέητα από τον Skynet, εεεε τον Radnet εεεε καταλάβατε τι θέλω να πω....

Αν θέλουν να τρολάρουν τον Manaleak, μπορούν να μεταφράσουν το Μαρβελ Γκερλ ως Κορίτσι Θαύμα,

Ας πω κι εγώ τη γνώμη μου. Αρχικά, είμαι πολύ χαρούμενος που η Anubis, κυκλοφορεί αυτό το περιοδικό, καθώς έτσι υπάρχει ελπίδα μήπως δούμε κανένα φόρουμ από την εταιρεία, όπως αυτό που είχε παλιά! Μετά, οι παρουσιάσεις εκδόσεων, ήταν πολύ καλές και μάλιστα αυτό με τους Κινέζικους μύθους, δε το ήξερα, αλλά υπάρχουν φόρουμ( λόγου χάρη αυτό εδώ) για κόμικς με παρουσιάσεις για όλα αυτά. Παρ' όλα αυτά δε γκρινιάζω γιατί υπήρχαν αρκετές ενδιαφέρουσες πληροφορίες. Το επόμενο άρθρο ήταν αφιερωμένο στη Δόμνα Παστουρμαντζή, που θεωρείται η ιέρεια της Επιστημονικής Φαντασίας. Δε την ήξερα. Πολύ σημαντικό λοιπόν, ότι το περιοδικό μας παρουσιάζει σημαντικά άτομα που δε τα ξέραμε. Γιατί, αυτός είναι ο λόγος ύπαρξης ενός περιοδικού. Μετά είχε μια τεράστια αναδρομή στην Επιστημονική Φαντασία από την Αρχαιότητα έως σήμερα. Το βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον και πληροφοριακό. Ένα διαμαντάκι θα το χαρακτήριζα. Τέλος είχε μια παρουσίαση για το Lovecraft, την οποία δε διάβασα, γιατί δε με ενδιαφέρει το θέμα. Θέλω πάρα πολύ να το δω σε χάρτινη μορφή( με ευτελές χαρτί έστω). Μια παρατήρηση. Το πρώτο μέρος, που ήταν αφιερωμένο σε ταινίες/ σειρές/ φεστιβάλ, το βρήκα αρκετά αχρείαστο. Ή τουλάχιστον, αχρείαστο στην παρούσα του μορφή. Βρε παιδιά, 2022 έχουμε, αλλά ακόμη και 1992 να είχαμε θεωρώ αρκετά ανούσιο το μέρος ενός περιοδικού που αναλώνεται σε κριτικές σειρών που έχουν ήδη κυκλοφορήσει και που τις έχουμε δει. Πόσο μάλλον σήμερα, που στο διαδίκτυο, κριτικές θα βρεις με το τσουβάλι. Θα προτιμούσα να υπάρχουν συνεντεύξεις των συντελεστών, ή inside info. Τα άρθρα για τα φεστιβάλ, πιστεύω ότι είχαν το ίδιο πρόβλημα. Βέβαια, είναι ένα δωρεάν διαδικτυακό περιοδικό και τη δουλειά του την κάνει και με το παραπάνω. Επικροτώ τους ανθρώπους πίσω από την προσπάθεια κι ελπίζω να διαβάζουν αυτές τις γραμμές ούτως ώστε να βελτιώσουν το περιοδικό!

Μπροστά στον αχταρμά που έχουν κάνει οι ράχες της σειράς της Hachette επειδή αγοράζω λίγους τόμους, αυτό δε μου χτυπάει καθόλου άσχημα στο μάτι. Πρέπει να είμαι ο μόνος που δεν έχει το παραμικρό πρόβλημα και ίσως και να του αρέσει κιόλας...

Μάλλον όμως θα πρέπει να βρήκες την υγειά σου στους Χ-Μεν. Μπορεί το Μαγκνέτο να σε ενοχλεί, αλλά κάτι μου λέει ότι οι ήρωες θα είναι οι Σάικλοπς, Έιντζελ, Μπιστ, Άισμαν, Μάρβελ Γκερλ. Έτσι είχαν αποδοθεί στο επετειακό των ΦΦ. Όυτε Κύκλωπες ούτε Άγγελοι ούτε Κτήνη...

Κοίτα ο επερχόμενος τόμος είναι συνέχεια του 29ου τόμου, αλλά η ιστορία του διαδραματίζεται πάρα πολά τεύχη μετά από αυτά του 29ου. Πιο συγκεκριμένα ο τόμος Δύναμη και Ευθύνη περιλαμβάνει τα τεύχη #1-7, ενώ ο τόμος Ο Θάνατος του Σπάιντερ-Μαν τα τεύχη #153-160. Αν ενδιαφέρεσαι να πάρεις τον επερχόμενο τόμο δεν νομίζω να είναι απαραίτητο να αγοράσεις και τον 29ο της συλλογής. Βασικά όμως αυτό εξαρτάται από το τι είδους αναγνώστης είσαι. Θέλεις να διαβάσεις μία απλή (που λέει ο λόγος) ιστορία του αραχνάκια και να περάσεις καλά; Μην πάρεις τον 29ο τόμο. Το "Η Ιστορία μέχρι τώρα..." θα σου κάνει το recap. Αντίθετα αν είσαι από εκείνους που θέλουν να έχουν "όλη την σειρά" (βασικά όχι όλη, την αρχή και το τέλος της μόνο) τότε αγόρασε και τον 29ο τόμο. Για τον επερχόμενο τόμο δεν γνωρίζω και πολλά, αλλά όσον αφορά τον 29ο ισχύει αυτό που ανέφερε ο @ Guts . Ο τόμος παρουσιάζει ένα εναλλακτικό origin του χαρακτήρα με κάποια σκηνικά να κλείνουν το μάτι στην πρώτη ταινία του Σπάιντερ-Μαν. Επομένως ζυγίζεις και αποφασίζεις. Πω, πω @ theforce ! Σαν σενάριο από τις Επικίνδυνες Αποστολές του Τομ Κρουζ μου ακούστηκε η περιγραφή σου. Εντάξει πέρα από την πλάκα τώρα είναι πράγματι τόσο δύσκολο να προμηθευτεί κανείς τον τόμο στην Αθήνα, ή απλά στην περιοχή που μένεις τα περίπτερα δεν φέρνουν την συλλογή; Τουλάχιστον πάλι καλά που εν τέλει κατάφερες να πάρεις τον τόμο. Πες μου όμως, δεν σε ενδιαφέρει να πάρεις την δίτομη ιστορία του Νικ Φιούρι, ή αυτήν του Σίλβερ Σέρφερ (ιστορίες που από ότι έχω διαβάσει είναι κοντά σε αισθητική με αυτήν του Κάπτεν Μάρβελ);

Έλα ρε, τόσο σύντομα καινούριο Ιζνογκούντ; Δεν το περίμενα. Τα τελευταία έβγαιναν ανά 4-5 χρόνια κατά μέσο όρο. Καλή φάση Βλέπω αλλάζει και ο σχεδιαστής, φεύγει ο υιός Ταμπαρί. Κι αν κρίνω απ'τό εξώφυλλο, ο νέος σχεδιαστής μού φαίνεται πιο πιστός στον πατέρα Ταμπαρί. Μ'αρέσει ο σχεδιασμός τόσο του Ιζνογκούντ όσο και του χαλίφη Στην Ελλάδα φοβάμαι θ'αργήσουμε να το δούμε. Για να λέει η Μαμούθ ανά 6μηνο θα βγαίνει Ιζνογκούντ, υπολογίστε ανά χρόνο στην καλύτερη, άρα το #32 υπολογίζω να μην το δούμε νωρίτερα απ'το '26

Λοιπόν διάβασα κι εγώ το SOS Μετεωρίτες. Πρώτα απ'όλα, εξαιρετική σαν έκδοση, σε όλα πραγματικά, εξώφυλλο παλιού τύπου σαγρέ, πολυτελές στήσιμο κτλ. Και σαν περιεχόμενο επίσης εξαιρετικό. Το διάβασα λίγο-λίγο τις τελευταίες ημέρες και ήταν απόλαυση. Μπόλικο μυστήριο, ανατροπές, κατασκοπία, επιστημονική φαντασία, ωραίο προσεγμένο και καθαρό σχέδιο. Γενικά, είναι ακριβώς το είδος BD που μου αρέσει. Η γαλλική έκδοση της "Τρυπας Αλατος"-"Τρυπαλατος" και της παρανόησης μεταξύ των δύο, ποια να ήταν; Γνωρίζει κάποιος;

Το ανάρτησες την στιγμή που έψαχνα να δω αν υπάρχουν στοιχεία στην βάση για το τεύχος του ΄98. Καλό πρώτο τεύχος, με μερικά άρθρα- συνεντεύξεις που έχουν ενδιαφέρον. Δυστυχώς για εμένα ,που είμαι φίλος του έντυπου, θα είναι ψηφιακό. Ήδη μου βγήκαν τα μάτια για να του ρίξω μια ματιά. Καλή συνέχεια να 'χει...

Καλά είναι όντως ανόητο αυτό που κάνουν με τη ράχη και τα γράμματα και την εναλλαγή από μαύρο σε άσπρο. Δεν είναι καθόλου υπερβολικός κάποιος να γκρινιάζει εδώ . Παρόλα αυτά τώρα που τον είδα έπρεπε από την αρχή να τα είχαν όλα άσπρα όπως ο τελευταίος τόμος που είναι πολύ πιο ωραίος και φαίνεται και πιο ωραίος στη βιβλιοθήκη ιδίως αν βάλεις καμία φιγούρα μπροστά.

Το 6 μήνες φοβάμαι πως κινείται στο πλαίσιο της επιστημονικής φαντασίας. Όπως και να έχει, θα δείξει...

Σήμερα ήταν μεγαλες οι καθυστερησεις σε δρομολόγια και μαζευόταν πολύς κόσμος. Στην περιοχή μου δε φέρνουν τη σειρά ή τη φέρνουν σε μετρημένα αντίτυπα μόνο για τους συστηματικούς αναγνώστες. Έχω πολλούς μήνες να τη δω. Τον Φιούρι ίσως τον αγοράσω, επειδή ειναι κάτι που δεν εχει ξανακυκλοφορήσει στην Ελλάδα, ίσως όμως και όχι. Είμαι 50-50, θα εξαρτηθεί από την περίοδο που θα κυκλοφορήσει. Ο Σέρφερ έτσι κι αλλιώς θα κυκλοφορήσει και με τη Radnet, έστω και μετά από πάρα πολύ καιρό.

Oι Fantastic Four μαζι με τις αλλες 2 ομαδες υπερηρωων μετακομισαν εδω και 3 βδομαδες στο ακριβως αριστερα ραφι! Το ειχα σκεφτει πριν απο μηνες οτι ετσι θα τους χωριζα οταν ο χωρος φτανει στο τελος. Ο μεγιστος αριθμος που χωραει το καθενα ειναι 47 με 48. Αν προσεξεις τους 2 πρωτους αριστερα τους εχω πιο μπροστα για να μην πιεζονται απο τα καρφια στηριξης των αποπανω ραφιων (εκει βρισκονται του Μπαρκς και ακομα πιο πανω του Σκαρπα) . Ξερετε οτι θελω να τα εχω ολα κολαριστα και στην εντελεια, ειναι η αρρωστια μου Βεβαια με τον ρυθμο που μαζευονται τα τευχη και με το ποσο γρηγορα περναει ο καιρος χωρις να το καταλαβαινουμε σε 6 μηνες στο προηγουμενο ραφι που ανεβασα, θα εχουμε αποχωρηση του Spider-Man. Να δω οταν φτασουμε στους 150 ή στους 200 τι θα γινει. Ας ανησυχισει ο μελλοντικος μου ευατος για αυτο. Προς το παρον οπως ειναι χαιρομαι να τους βλεπω Περα απο το φλεξαρισμα της συλλογης συμφωνω απολυτα οτι η ουσια ειναι αυτη που με κραταει και συνεχιζω. Ο τομος της εριδας (χωρις να σποιλαρω) ειναι υπεροχος. Δεν εννοω απο αποψη ιστοριων, το γνωριζουμε αυτο. Απο αποψη μεταφρασης. Εχει γινει η σωστη δουλεια, η δουλεια που πρεπει δηλαδη. Νταξει ενα δυο τρια λαθακια εγιναν ως συνηθως. Πταισματα πλεον.Με εκνευριζουν φυσικα,αλλά τα προσπερναω ευκολα πια. Ενα θα πω για να μη μαρτυρισω το τι θα δειτε. Ο Ράϊνο, ο κατα κόσμον Rhino, μεταφραστηκε οπως τον ζητατε "εσεις οι παλιοι"... Άντε θα γκρινιάξω μια τελευταια φορα οτι στους ΧΜΕΝ θα πηξουμε να διαβαζουμε Μαγκνέτο. Ως εκει

Δεν θυμάσαι που έλεγα ότι ο Νίκολας αποχωρεί και αναθέτει τον Ιζνογκούντ στον Elric λέγοντας ότι θα επικεντρωθεί στις δικές του δημιουργίες και έκανες και πλάκα ρωτώντας "τι δημιουργίες έχει κάνει ο Nicolas Tabary"? Το πέρασμα της σκυτάλης έγινε μέσα στο άλμπουμ Νο.31.

Να και η υπόλοιπη σελιδα

Τίποτα; Δεν θυμίζει τίποτα;

Πολύ ωραίες οι νύχτες του Βερολίνου. Εγώ σε αντίθεση με τον φιλτατο @ ProfPhillipMortimer το βάζω πιο πάνω από τον ήλιο του μεσονυκτίου και το θεωρώ μέχρι στιγμής το καλύτερο Κόρτο της μετά Πρατ εποχή. Είχε φοβερη υπόθεση και ατμόσφαιρα και το γνωστό σχέδιο Πρατ. Έμοιαζε πιο πολύ από οποιοδήποτε άλλο με αυθεντικό Πρατ. Ήθελε πολύ μπρος πίσω για να πιάσεις όλη την ιστορία και τα ονόματα, και στο τέλος σε άφησε με μια γλυκόπικρη ρομαντική μυστιριακη επίγευση. Εξαιρετικό το κλίμα του άλμπουμ που σε.μετεφερε φοβερά στην κεντρική Ευρώπη του 1920-1930. Η έκδοση και τα χρώματα όπως πάντα εξαιρετικά ενώ και το συνοδευτικό άρθρο βοηθάει πάρα πολύ. Εξτραδακια οι ακουαρέλες στην αρχή του τεύχους.

@ kaneda δε μπορούσα να αφήσω τον πιο φανατικό θαυμαστή μου ξεκρέμαστο! Χαίρομαι που όλα είναι εντάξει τώρα! Επιτέλους αγόρασα τον δεύτερο τόμο του Μάρβελ! Το έπος ολοκληρώθηκε. Για όσους αγοράζουμε επιλεγμένα τόμους, το σύστημα διανομής είναι κουραστικό και σκέτη ταλαιπωρία. Δεν ξέρω πότε θα ξαναγοράσω τόμο της σειράς. Η άνοδος στην Ομόνοια Σάββατο απόγευμα, πρώτη φορά ήταν τόσο κουραστική. Άρχισαν περικοπές στα δρομολόγια του μετρό λόγω οικονομίας στο ρεύμα, όπως φαίνεται. Αν δεν κόλλησα ούτε σήμερα κορονοϊό, θα τη βγάλω και τη φετινή χρονιά. Δεν ξέρω αν θα υπάρξει άλλος τόμος που να αξίζει τόση ταλαιπωρία. Εκτός κι αν τύχει να βρεθώ στην Ομόνοια και περάσω από εκεί ώρα που ο πάγκος είναι ανοιχτός. Τέλος πάντων... Στα έξτρα του τόμου, έχουν μπει τα εξώφυλλα από τη σειρά "Η Ζωή του Κάπταιν Μάρβελ". Σε αυτήν είχαν ανατυπωθεί οι περιπέτειες με τον Θάνος, αλλά οι ιστορίες κόβονταν σε διάφορα σημεία και συνεχίζονταν στο επόμενο τεύχος. Έτσι, ζωγραφιζόταν μια "πρώτη σελίδα" στο επόμενο τεύχος για την υπόλοιπη ιστορία, ειδικά για αυτό το τευχος. Μια τέτοια "πρώτη σελίδα" είναι και το παρακάτω έξτρα που βρήκα στο ίντερνετ, για την περιπέτεια του Άιρον μαν και του Πράγματος με τα Αδέλφια του Αίματος, η οποία είχε διακοπεί στην 5η σελίδα, εκεί που τα αδέλφια έχουν στήσει ενέδρα στον Άιρον Μαν. Το επόμενο τεύχος λοιπόν, ξεκινάει με αυτη τη σελίδα:

Το Σιδερένιο Τέρας από τα Κλασικά Εικονογραφημένα των 70s στα... 70 ευρώ τη στιγμή που στο Mycomics ακριβώς τα τεύχη αυτά δίνονται προς 1,80 και σε κάποια περίπτερα στο κέντρο της Αθήνας πιθανόν βρίσκεις παρόμοια και με 1 ευρώ έκαστο.

Και στα γνωστά sites αξιολογήσεων οι "Νύχτες του Βερολίνου" έχουν την υψηλότερη βαθμολογία απ'τα καινούρια άλμπουμ. Ενώ τα προηγούμενα 3 Κόρτο δεν τα πήρα (Εκουατόρια, Ταροβεάν, Μαύρος Ωκεανός), το Βερολίνο μ'έχει ψήσει πολύ. Και μόνο απ'το εξώφυλλο Η τιμή του είναι λίγο τσιμπημένη να πω την αλήθεια, αλλά όχι αποτρεπτική. Εκτός απροόπτου θ'αγοραστεί ως τα Χριστούγεννα το αργότερο

Έκανα μια μικρή διόρθωση στο όνομα του Μπόμπυ, αφού είναι το υποκοριστικό και όχι το βαφτιστικό του. Τέρμα το Ροβέρτος, λοιπόν... Με την ευκαιρία, Το Slim όπως διάβασα, προοριζόταν για το κανονικό όνομα του Σάμερς. Όμως-ευτυχώς- ο Σταν Λη άλλαξε γνώμη και το κράτησε ως παρατσούκλι του Σκοτ, Δεν ξέρω αν αληθεύει αυτό. Για να τον παρουσιάζει έτσι ο καθηγητής, έχει πολλές πιθανότητες να ισχύει.

Δεν έχω συναντήσει ποτέ καλύτερη μετάφραση!!!

Να προσθέσουμε και το στριπ για τον Οκτώβριο: 1) Ιανουάριος 2022 (26 Ιουλίου 1964) 2) Φεβρουάριος 2022 (12 Φεβρουαρίου 1978) 3) Μάρτιος 2022 (10 Μαρτίου 1963) 4) Απρίλιος 2022 (4 Ιουλίου 1965) 5) Μάιος 2022 (22 Οκτωβρίου 1961) 6) Ιούνιος 2022 (16 Απριλίου 1961) 7) Ιούλιος 2022 (21 Μαρτίου 1965) 8) Αύγουστος 2022 (2 Ιουνίου 1963) 9) Σεπτέμβριος 2022 (29 Σεπτεμβρίου 1963) 10) Οκτώβριος 2022 (30 Οκτωβρίου 1966)

Το έκτο και τελευταίο βιβλίο της σειράς εκδόθηκε από την Οξύ φέτος το Μάρτιο! Ο Ιωάννης Πλεξίδας επιστρέφει στη μετάφραση. Φυσικά προστέθηκαν εξώφυλλο και οπισθόφυλλο στη βάση.

Καλά το εξώφυλλο τα σπάει, πολύ ωραίο! Ποιοτικά είναι ματ σαν τα 30 αργύρια (Μπλέικ και Μόρτιμερ) της Μαμούθ. Πράγματι η τιμή είναι λίγο τσιμπημένη...Εγώ το πήρα απο περίπτερο 15 ευρώ ακατέβατα, αλλά για online αγορά είναι στα 13.50ε Όπως και να έχει είναι πολύ ωραία έκδοση με αρκετά καλή ιστορία και πανέμορφο σχεδιασμό - χρωματισμό. Να το πάρεις οπωσδήποτε, θα σου αρέσει σίγουρα.

DAREDEVIL #4: ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΣΠΑ'Ι'ΝΤΕΡ-ΜΑΝ Χάρηκα που έδωσα μια 2η ευκαιρία στον Ντερντέβιλ. Ο 1ος τόμος μού είχε αφήσει ανάμεικτα συναισθήματα. Βασικά εκτός του πολύ καλού 1ου τεύχους με το origin, τα υπόλοιπα μου φάνηκαν μέτρια. Στον 4ο τόμο του ήρωα, θεωρώ ανέβηκε το επίπεδο. Η ιστορία με τον Σπάιντερ-Μαν μ'άρεσε. Και μ'άρεσε που ο Σπάιντερ-Μαν είχε φουλ συμμετοχή και δεν μπήκε στην ιστορία απλά για διαφημιστικούς λόγους. Οι εχθροί σ'αυτόν τον τόμο δεν είχαν φοβερό ενδιαφέρον, αλλά τα σενάρια ήταν έξυπνα και αρκετά πρωτότυπα. Δεν έλειπαν βέβαια και κάποιες σεναριακές ευκολίες. Το τεύχος #18 ήταν το αγαπημένο μου και γενικά το πιο ωραίο στοιχείο του τόμου ήταν η προσπάθεια του Φόγκι (που ξεκίνησε στο τεύχος #17 και κράτησε μέχρι το #19) να πείσει την Κάρεν ότι είναι ο ΝΝ. Το βρήκα αρκετά κωμικό και μου κράτησε το ενδιαφέρον αμείωτο Τα 4 πρώτα τεύχη είχαν μια εσωτερική συνέχεια, στο #20 είδαμε να ξεκινάει καινούρια ιστορία με τον Όουλ η οποία θα συνεχιστεί. Χρώματα και εκτύπωση εξαιρετικά, ενώ μ'άρεσε και το σχέδιο τόσο του Ρομίτα όσο και του Κόλαν. Σαφώς καλύτερο του Ντίτκο, το οποίο δεν μ'αρέσει ιδιαίτερα. Το αν θα πάρω το επόμενο Ντερντέβιλ, δεν ξέρω. Κλίνω προς το ναι αλλά θα εξαρτηθεί και απ'το timing Βαθμολογία τόμου: 7.5/10

Αυτό έρχεται σε αντίθεση με την απεικόνιση από τον Rosa και διάφορους άλλους της Calisota στη δυτική ακτή... Αν και εφόσον το Calisota θεωρείται μίξη του California και Minnesota, ίσως εδώ να την τοποθετούν περίπου στη Minnesota.

Θα περιμένω να βγει το καινούργιο Ζαγκόρ αρχές Νοεμβρίου , να το παραγγείλω με το καινούργιο Κόρτο για να πάρω με την παραγγελία και το διορθωμένο πρώτο τεύχος του Μου!

Ας πω κι εγώ την άποψή μου πάνω στις ιστορίες και στην έκδοση( από τα τέσσερα τεύχη που αγόρασα έστω): Οι ιστορίες: Όπως προείπα είναι αρκετά χαριτωμένες, περνούν όμορφα μηνύματα κι αξίες, όπως ο πατριωτισμός, η αυτοθυσία , η ομαδικότητα, ενώ ταυτόχρονα απολαμβάνεις δυνατές περιπέτειες εν μέσω της Αμερικανικής Επανάστασης. Το σενάριο είναι έξυπνο και σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να πούμε ότι χρησιμοποιούνται σεναριακές ευκολίες. Βέβαια- να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους- σίγουρα είναι απλό( χωρίς όμως να γίνεται απλοϊκό) κι αρκετές φορές δείχνει την ηλικία του σαν σενάριο. Το σχέδιο, πιστεύω ότι είναι πολύ καλό. Εάν δε, αναλογιστούμε ότι είναι της δεκαετίας του 1970 κι ελληνικό τότε ναι, είναι πραγματικά πολύ καλό. Μπορεί βέβαια να ειπωθεί ότι είναι παιδαριώδες ανάγνωσμα. Όντως, δεν θα το συνιστούσα κι ούτε ο ίδιος θα το διάβαζα, άμα ήθελα να διαβάσω κάτι πιο... εκλεκτό. Παρ' όλα αυτά, ορισμένες στιγμές, το καλοκαιράκι δε θες να διαβάσεις φιλοσοφημένα κόμικς με ψαγμένο σενάριο κι εναλλακτικό σχέδιο, μα απλά να παραδοθείς στις σελίδες ενός παιδαριώδους κι ανέμελου Μπλεκ. Η έκδοση: Η έκδοση, δεν είναι τίποτα τρομερό. Το χαρτί του εξωφύλλου, γυαλιστερό μεν, λεπτό δε. Οι σελίδες στο εσωτερικό, αδύνατες, επιρρεπείς στην υγρασία και με μια περίεργη υφή, που μα τους χίλιους κεραυνούς του Δία, δεν έχω ξαναματαδεί! Εκτίμησα πολύ την ύπαρξη άρθρων που μιλούσαν για τις ιστορίες, άλλων χαρακτήρων που είχαν φιλοξενηθεί παλαιότερα στις σελίδες του Μεγάλου Μπλεκ. Βέβαια, εδώ που τα λέμε, θα προτιμούσα την ύπαρξη των ίδιων των ιστοριών, γνωρίζοντας ότι αυτό θα ήταν αδύνατο. Τέλος, σε κάποιες σελίδες, τα μελάνια έχουν αποτυπωθεί κάπως άσχημα, χωρίς όμως να δημιουργεί πρόβλημα στην κατά τα λοιπά αξιοπρεπέστατη εκτύπωση.

Εξαιρετικό το photoshop. Αγγίζει την τελειότητα. Μήπως να έβαζες και το νουμερακι στον τόμο του Cap;

Ερώτηση. Έχει χρονικά σημασία η σειρά με την οποία διαβάζονται τα Κόρτο των Canales-Pellejero; Έλεγα να τα διαβάσω κάποια στιγμή με την εξής σειρά: 1. Κάτω από τον Ήλιο του Μεσονυχτίου 2. Η Μέρα της Ταροβεάν 3. Εκουατόρια 4. Νύχτες του Βερολίνου Αν η σειρά είναι λάθος ή διαβάζονται διαφορετικά χρονικά, πείτε το μου. Ούτως ή άλλως πρώτα θα πιάσω μερικά του Πρατ που μου έχουν μείνει.

Ανεβάζω την πρώτη σελίδα κάθε τεύχους από τον δεύτερο τόμο της ιστορίας του Κάπτεν Μάρβελ. Το κινητό μου είναι σχετικά παλιό μοντέλο οπότε προσπάθησα οι φωτογραφίες να είναι όσο το δυνατόν καθαρές στην λήψη. @ constantinople αν θέλεις και μπορείς παρουσίασέ μας τις σελίδες μαζί με τις αντίστοιχες που είχαν κυκλοφορήσει παλαιότερα και από τις άλλες εκδοτικές. Κάπτεν Μάρβελ #31 Κάπτεν Μάρβελ #32 Εκδικητές #125 Κάπτεν Μάρβελ #33 Κάπτεν Μάρβελ #34 Μάρβελ Graphic Novel #1

Όταν θυμώνει, βρίζει βαριά και στα φαρσί, κι όταν βρίσκεται στη Γερμανία, καπνίζει τα ελληνικά τσιγάρα Santé ως ένδειξη αντίστασης στη στάση των Γερμανών απέναντι στην Ελλάδα. Σαρωτική. Αρχίζει να μιλάει, δεν προλαβαίνει να ολοκληρώσει τη μία της σκέψη και περνάει αυτομάτως στην επόμενη. Η Γαλλοϊρανή Μαρζάν Σατραπί, την οποία γνωρίσαμε κυρίως από το κινηματογραφικό «Περσέπολις», το οποίο αρχικά έγινε παγκόσμιο μπεστ σέλερ ως αυτοβιογραφικό κόμικ-graphic novel, ήρθε στην Αθήνα για να εμφανιστεί για μια βραδιά στη Στέγη. Πριν από την εμφάνιση αυτή έδωσε μια χειμαρρώδη συνέντευξη, στην οποία μίλησε για μια σειρά από θέματα, από τη σχέση της με τον κινηματογράφο και τη νέα γενιά Ιρανών καλλιτεχνών έως τη Λεπέν και τον ρατσισμό. Μια πληθωρική γυναίκα, ντυμένη στα μαύρα, με έντονα χαρακτηριστικά, κοσμοπολίτισσα όσο λίγοι Ιρανοί, εικαστική καλλιτέχνις και σκηνοθέτις του κινηματογράφου, αναγνωρισμένη διεθνώς, που ζει απομονωμένη γιατί λατρεύει τη μοναξιά, δεν έχει ούτε Facebook ούτε Twitter, δεν απαντάει σε mail, είναι παντρεμένη με Σουηδό, έχει ελάχιστους φίλους, δεν έχει χρόνο για καινούργιες γνωριμίες, κι όταν κάνει, δεν τους αφιερώνει περισσότερο από μερικές ώρες, από φόβο μην αποκαλυφθούν οι άσχημες πλευρές τους. Όταν θυμώνει, βρίζει βαριά και στα φαρσί, κι όταν βρίσκεται στη Γερμανία, καπνίζει τα ελληνικά τσιγάρα Santé ως ένδειξη αντίστασης στη στάση των Γερμανών απέναντι στην Ελλάδα. Πρώτη φορά ήρθα στην Αθήνα για ένα φεστιβάλ κόμικ. Μείναμε σε ένα ωραίο ξενοδοχείο, πίναμε, τρώγαμε και βγαίναμε για 5 μέρες, χωρίς να μας ζητηθεί να κάνουμε τίποτα. Όλοι, εκτός από μένα που είμαι από την Τεχεράνη, είχαν πρόβλημα με την ατμοσφαιρική ρύπανση. Η αρχιτεκτονική της Αθήνας βρίσκεται μεταξύ της Ευρώπης και της δικής μου πόλης: μια άναρχη δόμηση, πολύ όμορφη, που εμένα με κάνει να νιώθω πολύ ωραία. Το να γράφεις ένα βιβλίο και μετά να το μεταφέρεις στο σινεμά είναι μια διαδικασία ιδιαίτερα επώδυνη. Το έκανα δύο φορές, αλλά δεν θα το ξανακάνω. Μου ζήτησαν να μεταφέρω στο θέατρο τα «Κεντήματα». Το έκαναν άλλοι και ήταν φρίκη – δεν θα αφήσω να ξαναγίνει. Τέτοια πράγματα δεν θα έπρεπε να γίνονται όσο ο συγγραφέας βρίσκεται εν ζωή. Θα πρέπει να περιμένουν πεθάνεις. Μια φορά πήγα σε μια πανεπιστημιακή σχολή όπου έκαναν ανάλυση του έργου μου. Άκουγα κάποιον που είχε ανακαλύψει συμβολισμούς και διάφορα άλλα για το υποσυνείδητό μου, που εγώ δεν είχα φανταστεί ποτέ. Κοίταξα τον τύπο και του είπα ότι καταρχάς θα έπρεπε να έχω πεθάνει για να κάνει κάτι τέτοιο, να μιλήσει δηλαδή για όλες αυτές τις προθέσεις που δεν είχα. Πολύ συχνά λένε ότι ο τάδε ποιητής θέλει να πει κάτι, ενώ τις περισσότερες φορές ο ποιητής ήταν μεθυσμένος. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Κυκλοφορούν πολλές ανυπόστατες φήμες, όπως ότι οι συγγραφείς γράφουν για τον εαυτό τους. Φυσικά και δεν γράφουμε για τον εαυτό μας – από τη στιγμή που «εκδιδόμαστε», απευθυνόμαστε στο κοινό. Ακόμα κι όταν γράφεις ημερολόγιο, το κάνεις με την ελπίδα ότι όταν πεθάνεις, μια μέρα θα διαβαστεί και θα ανακαλύψουν πόσο αισθησιακός, πόσο ευαίσθητος ήσουν και πόσο τυραννίστηκες, ότι δεν σε είχαν καταλάβει. Οι άνθρωποι παίζουν αυτό το παιχνίδι. Διάβασα ένα βιβλίο για τον Κάφκα, ο οποίος είχε ζητήσει από τον γαμπρό του να κάψει ένα σύγγραμμά του. Αν αυτό θέλεις κάν' το, είναι εύκολο. Δεν είμαι ούτε συναισθηματική ούτε ρομαντική συγγραφέας. Ξέρω γιατί γράφω, θέλω να μοιραστώ πράγματα με τους ανθρώπους. Δεν θα χαρακτήριζα το «Περσέπολις» αυτοβιογραφία. Αυτοβιογραφία είναι κάτι που γράφεις γιατί έχεις προβλήματα με τους φίλους σου και την οικογένειά σου και δεν ξέρεις πώς να τους το πεις. Γράφεις ένα βιβλίο για να τους πεις πόσο τους μισείς και πόσο πληγώθηκες. Εγώ απλώς χρησιμοποίησα τον εαυτό μου για να δείξω τι υπήρχε γύρω μου. Δεν είμαι ιστορικός ή κοινωνιολόγος ή πολιτικός. Χρειάζονται στοιχεία για να γράψεις σοβαρά για την κοινωνία. Εγώ ξέρω μόνο ότι είμαι κάποια που γεννήθηκε σε έναν συγκεκριμένο τόπο, σε συγκεκριμένο χρόνο που δεν επέλεξε. Ήθελα να δώσω μια ακόμα οπτική, γιατί ο κόσμος έχει πολλές ψευδαισθήσεις. Όσο λιγότερα ξέρουμε, τόσο περισσότερα νομίζουμε ότι γνωρίζουμε. Γιατί φυσικά, όσο περισσότερα ξέρεις, τόσο πιο πολύ κατανοείς ότι τα πράγματα είναι πολύπλοκα και τότε γίνεται ακόμα δυσκολότερο να έχεις άποψη. Κι όταν χρησιμοποιείς το όνομά σου θέλεις να μιλήσεις για όσα ξέρεις, γι' αυτά που σου αρέσουν. Αν ξαναγράψω όμως, θα πρέπει να είναι για τη Δύση. Έχει περάσει πολύς χρόνος που ζω εδώ, τα 2/3 της ζωής μου πια, και δεν μπορώ να παραμένω παρατηρητής. Αρχικά τα έβλεπα όλα από απόσταση και μου φαίνονταν σπουδαία, αλλά τώρα πια, συμπληρώνοντας 28 χρόνια μακριά από τη χώρα μου, δεν θαμπώνομαι. Έφτασε η στιγμή να γράψω γι' αυτά. Δεν ξέρω πότε όμως. Tα βιβλία της Μαρζάν Σατραπί Στο Παρίσι ζω σαν ερημίτης. Δεν βγαίνω, πηγαίνω από το σπίτι μου στο στούντιο και από το στούντιο στο σπίτι μου. Έχω δύο φίλους από πολύ παλιά, καμιά φορά πηγαίνω μαζί τους σινεμά ή σε κανένα μικρό ρεστοράν, δεν πηγαίνω σε πάρτι. Έχω πάρα πολλά χρόνια να επισκεφτώ το Ιράν. Αν το κάνω, φοβάμαι ότι δεν θα με αφήσουν να φύγω. Άνθρωποι σαν εμένα καταλήγουν στη φυλακή και δεν θέλω να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου φυλακισμένη. Συχνά προσπαθούν να με συναντήσουν νέοι Ιρανοί, αλλά τους αποφεύγω. Δεν μου αρέσει να κάνω γνωριμίες. Δεν έχω αρκετό χρόνο για τον εαυτό μου, ούτε για τους ανθρώπους που αγαπώ. Οπότε δεν υπάρχει χώρος για άλλους ανθρώπους. Δεν μου αρέσει να εκτίθεμαι. Αν γνωρίσω κάποιον θα χαρώ, αλλά δεν σκοπεύω να τον βλέπω κάθε μέρα. Μου αρέσει να είμαι μόνη μου. Μια φορά αποφάσισα να συναντήσω μια Ιρανή, πολύ νεότερή μου, που μου είπε ότι όλα όσα γράφω για τη μαντίλα είναι ωραία, αλλά δεν είναι η πραγματικότητα της δικής μου εποχής. Ότι όταν γεννήθηκε εκείνη, η μαντίλα ήταν κάτι δεδομένο κι ότι δεν ήταν αυτό το πρόβλημά της. Τα δικά της προβλήματα ήταν οι σπουδές και το αν θα έβρισκε δουλειά. Μετά από αυτό έπαψα να νιώθω ότι εκπροσωπώ τους Ιρανούς, δεν υπάρχει πια επαφή. Όταν έχεις να επισκεφτείς την πατρίδα σου τόσο πολύ καιρό, αρχίζεις να ανήκεις στη Διασπορά, και να έχεις μια θολή εικόνα γι' αυτήν. Έχω 17 χρόνια να πάω στο Ιράν και νιώθω μεγάλη μελαγχολία και νοσταλγία. Όλες οι πληροφορίες που έχω είναι από δεύτερο χέρι. Γι' αυτό και δεν κάνω πολιτικές αναλύσεις, δεν είναι αυτή η δουλειά μου. Αυτοί που το κάνουν έχουν στοιχεία, νούμερα... Είναι ωραίο να διαθέτεις το κοινωνικό προφίλ της Ιρανής πασιονάριας, αλλά είναι σαν να λες ψέματα στους ανθρώπους. Εκπροσωπείς κάτι που δεν γνωρίζεις και δεν είμαι και 18 χρονών πια. Δεν διατηρώ επαφές με πολλούς ανθρώπους. Δεν μου αρέσει και πολύ. Μου αρέσει να τους παρατηρώ από απόσταση κι εκεί σταματάει η αγάπη μου γι' αυτούς. Όταν έρχομαι πολύ κοντά στους ανθρώπους, παύω να τους αγαπώ. Μου αρέσει να κρατάω αποστάσεις, ώστε να βλέπω τις καλές τους πλευρές. Αυτό είναι που με ενδιαφέρει, γιατί υπάρχει σε όλους μας μια όμορφη πλευρά. Αλλά δυστυχώς, και πολλή ασχήμια. Δεν με ανησυχούν οι τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι. Έχω ζήσει τον Ιρανο-ιρακινό πόλεμο για 4 χρόνια, με καθημερινούς βομβαρδισμούς. Επίσης, την αρχή της επανάστασης, με μέλη της οικογένειάς μου να φυλακίζονται, ανθρώπους να εκτελούνται. Τι να μου πουν οι τρομοκρατικές επιθέσεις! Οι πιθανότητες να σκοτωθώ σε μία από αυτές είναι λιγότερες ακόμα και από το να με πατήσει λεωφορείο. Αυτό δεν με σταματάει από το να διασχίζω τον δρόμο, όπου υπάρχει η πιθανότητα μια μέρα ένας οδηγός να είναι μεθυσμένος, να με δει μπροστά του, να μην του αρέσω και να πέσει επάνω μου. Ο φόβος είναι μια αντίδραση ενστικτώδης. Μας κάνει τρομερά ανόητους. Ξέρετε, σπούδασα Μαθηματικά κι έτσι όλη μου τη ζωή υπολογίζω τα ποσοστά. Η πιθανότητα να πεθάνω από τρομοκρατικό χτύπημα είναι απειροελάχιστη. Οτιδήποτε με ποσοστό κινδύνου μικρότερο από 10% δεν με αφορά. Λοιπόν, έχω να ζήσω 30 χρόνια ακόμα, μπορώ να κάνω συγκεκριμένο αριθμό ταινιών και κάποιων άλλων πραγμάτων. Φυσικά, είναι σοκαριστικό αυτό που συνέβη, αλλά έτσι είναι η ζωή... Όταν η Μαρζάν Σατραπί κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στο φεστιβάλ των Καννών το 2007 για το Περσέπολις. Η Ακροδεξιά στη Γαλλία είναι πρόβλημα. Μέχρι σήμερα δεν είχαμε κάτι ανάλογο ώστε να το συγκρίνουμε, οπότε ο κόσμος δεν ξέρει τι θα συμβεί. Ο κόσμος ξέρει τι θα συμβεί αν νικήσει η Ακροδεξιά, παρ' όλα αυτά εξακολουθεί να τη στηρίζει. Οι Γάλλοι είχαν την κυβέρνηση του Βισί. Όλοι γνωρίζουν ποιες θα είναι οι συνέπειες της Ακροδεξιάς. Έχω βαρεθεί να ακούω ότι πρέπει να κατανοήσω αυτούς τους ανθρώπους. Γιατί να κατανοήσω έναν ρατσιστή; Φτάσαμε στο 2016, θέλουμε να εγκατασταθούμε στον Άρη και ακόμα κάποιοι πιστεύουν ότι υπάρχουν φυλές. Υπάρχει μία φυλή και είναι η ανθρώπινη. Μου λένε να κατανοήσω τους λόγους για τους οποίους κάποιοι μισούν τον διπλανό τους. Βασικά, ο ρατσισμός είναι παμπάλαιος. Ξεκινάει από την εποχή του Ηomo sapiens, που όταν έβλεπαν κάποιον διαφορετικό ένιωθαν «κίνδυνο». Αλλά αυτά συνέβαιναν 20.000 χρόνια πριν, σήμερα γιατί; Αν βάλουμε στη φυλακή κάποιους ανθρώπους και τους βασανίσουμε, τι θα γίνει; Ποια είναι η δικαιολογία; Ότι επειδή είμαστε φτωχοί, έχουμε το δικαίωμα να είμαστε βλάκες; Όχι! Όταν όλοι είναι πλούσιοι, και όμορφοι και δυνατοί, συμπεριφέρονται μια χαρά, πράγμα που είναι εύκολο. Όταν είμαστε χάλια, τότε έχουμε υποχρέωση να συμπεριφερόμαστε σαν άνθρωποι. Ξέρετε γιατί οι άνθρωποι επιβιώσαμε; Τι μας έχει σώσει, πέρα από την ευφυΐα μας – γιατί κατά τα άλλα είμαστε ανίκανοι να αντιδράσουμε; Στο μυαλό μας έχουμε νευρώνες που σου λένε τι είναι καλό και τι κακό. Αμέσως επηρεάζεσαι. Από κει και πέρα, όλα βασίζονται στη συμπόνια μας. Αυτοί οι νευρώνες σε κάνουν να βάζεις τον εαυτό σου στη θέση του άλλου, δημιουργώντας τη συμπόνια και την ενσυναίσθηση, που με τη σειρά τους δημιουργούν τον πολιτισμό. Χωρίς πολιτισμό οι άνθρωποι δεν μπορούν να επιζήσουν. Η επιβίωσή μας εναπόκειται στη συμπόνια και στην ενσυναίσθηση. Η έλλειψη ενσυναίσθησης θα σήμαινε το τέλος του πολιτισμού. Και μετά ρίχνουν το πρόβλημα στην οικονομία. Λένε ότι ψήφισαν τον Τραμπ όλοι εκείνοι που η Αμερική «ξέχασε» και είναι εκείνοι που σηκώνουν τους μαύρους από τη θέση τους στο λεωφορείο και τους αποκαλούν «νέγρους». Ό,τι οικονομικά προβλήματα και να έχεις, δεν έχεις δικαίωμα να αποκαλείς κάποιον «νέγρο». Όλα αυτά πρέπει να τα πολεμήσουμε. Η τέχνη και ο κινηματογράφος δεν μπορούν να σώσουν την ανθρωπότητα, αλλά αν αφαιρέσεις τον πολιτισμό από οπουδήποτε, δεν μένει τίποτα. Η κουλτούρα είναι η βάση της κοινωνίας. Πρώτα έρχονται η συμπόνια και η ενσυναίσθηση και ακολουθούν η λογοτεχνία, η ζωγραφική, η γλυπτική, η αφήγηση. Η κουλτούρα είναι αυτό που μας φέρνει κοντά. Είναι τρομερά σημαντικό να έχεις όνειρα. Για μεγάλο διάστημα πίστευα ότι η δουλειά μου μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο, πράγμα αρκετά βλακώδες. Σχετίστηκα με την πολιτική και άλλαξα. Άρχισα να γίνομαι κυνική και είναι το τελευταίο πράγμα που ήθελα να γίνω – σαν ελληνική τραγωδία. Η ζωή είναι ζήτημα αυταπάτης. Τα χρόνια περνάνε, οι αυταπάτες διαλύονται, κι όταν πια αρχίζεις να καταλαβαίνεις, το σώμα σου γερνάει. Όταν πια ξέρεις πώς να ζήσεις, το κορμί σου δεν θέλει να ζήσει. Η ζωή είναι μια αυταπάτη και στο τέλος γίνεσαι κυνικός. Προσπαθώ να μη γίνω κυνική. Όλοι μας θέλουμε μια καλύτερη κοινωνία, αλλά κοινωνία είμαστε εμείς οι ίδιοι. Αν δεν γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, δεν θα γίνει ούτε η κοινωνία καλύτερη. Προσπαθώ να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Η καλοσύνη μετράει. Στην πραγματικότητα, είναι το μόνο που μετράει. Νέα, όταν έβλεπα έναν ευγενικό άνθρωπο, τον θεωρούσα βλάκα, αλλά δεν έχω την ίδια γνώμη πια. Δε ξέρω αν είναι μηχανισμός αντίστασης, αλλά κάθε φορά που γίνομαι αυτού του τύπου ο άνθρωπος, πάω από την άλλη πλευρά. Όποτε συναντάω κάποιον από αυτούς τους ανθρώπους που μισούν, τον κοιτάζω και τον φαντάζομαι 2 χρονών, να χαμογελάει, και αναρωτιέμαι τι απέγινε εκείνη η όμορφη εικόνα, πώς κατέληξε να γίνει αυτός ο κακός άνθρωπος, αυτό το τέρας. Δεν θα ψηφίσω Δεξιά, αλλά δεν είναι ότι μου αρέσει και η Αριστερά. Όμως η Δεξιά ειλικρινά με απωθεί, είναι θέμα ηθικής. Οπότε, μολονότι υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα που με ενοχλούν στην Αριστερά, με αφορά περισσότερο. Για τη Δεξιά, οι φτωχοί φταίνε που δεν έχουν να φάνε. Μπορεί να είναι άνθρωποι με πνευματικές διαταραχές, που τα σκάτωσαν στη ζωή τους, αλλά δεν μπορούμε να τους αφήσουμε να πεθάνουν. Το πρόβλημα είναι ότι υπάρχει η Μαρίν Λεπέν – αλλιώς δεν θα ψήφιζα καθόλου, γιατί δεν υπάρχει κανείς που να μου αρέσει πραγματικά. Εφόσον υπάρχει αυτή η σκύλα, πρέπει να ψηφίσω. Ο Τραμπ είναι επιχειρηματίας και θα κάνει το καλύτερο για τις επιχειρήσεις. Το πρόβλημα με όλους αυτούς, με τον Τραμπ, τη Λεπέν, είναι ότι μολύνουν την κοινωνία. Ο Σαρκοζί έλεγε: «Λέμε δυνατά αυτό που λέγεται σιγανά». Μα γι αυτό λέμε κάποια πράγματα σιγανά, γιατί αυτό είναι πολιτισμός. Μερικά πράγματα δεν λέγονται δυνατά. Είμαι αισιόδοξη και νομίζω ότι η επόμενη γενιά θα κάνει την επανάστασή της. Πάντα έτσι γινόταν. Οι γυναίκες ήταν σε καλύτερη κατάσταση στις αρχές του 20ού αι. απ' ότι τη δεκαετία του '50. Θα καλυτερέψουν τα πράγματα σε 10 χρόνια. Έχω ένα ωραίο διαμέρισμα και θεωρούμαι πλούσια Αριστερή, αλλά έχω υπάρξει και φτωχή. Δεν νομίζω ότι με το που έκανα λεφτά άρχισα να απαξιώνω τους ανθρώπους. Για μένα το πρόβλημα παραμένει ίδιο. Το να ψηφίζω Αριστερά σημαίνει ότι θα πρέπει να πληρώσω περισσότερους φόρους. Και μου αρέσει να πληρώνω φόρους. Ήρθα στη Γαλλία, σπούδασα δωρεάν, έτρωγα δωρεάν και όλα αυτά χάρη στην Αριστερά. Και δεν υπήρχε διαχωρισμός επειδή ήμουν άλλης εθνικότητας. Είχα τα ίδια προνόμια με εκείνα των Γάλλων συμφοιτητών μου. Σήμερα εργάζομαι και θέλω όλα τα παιδιά να ευνοηθούν από το ίδιο σύστημα. Έχω δει πλούσιους Αριστερούς να φέρονται σε αυτούς που εργάζονται στο σπίτι τους σαν σε σκουπίδια, οπότε είναι πιο υποκριτές από τους Δεξιούς, από τους οποίους ξέρεις τι να περιμένεις. Το σινεμά είναι δυσκολότερο απ' οτιδήποτε άλλο. Έχεις να αντιμετωπίσεις την τεχνολογία, τη συγκέντρωση χρημάτων, πολλούς εμπλεκόμενους και το αποτέλεσμα δεν είναι όπως αυτό ενός βιβλίου που έκανες ολομόναχος. Όταν κάνω μια ταινία, υπάρχουν στιγμές που δεν έχω εγώ τον έλεγχο. Ο ηθοποιός θα κάνει κάτι που δεν είχα σκεφτεί, το ίδιο και ο σκηνογράφος, ο μοντέρ θα πάει την ιστορία προς μια κατεύθυνση που δεν είχα σκεφτεί κ.λ.π. Όλες αυτές οι δυσκολίες βέβαια, μου αρέσουν και με κάνουν να λειτουργώ. Το στρες με ενεργοποιεί, κι αυτό μου αρέσει. Στο ερώτημα αν γυναίκες και άντρες είναι ίσοι, είμαι 100% φεμινίστρια. Νομίζω ότι δεν υπάρχει πιο βλακώδης άποψη από το να αποκαλούμε οτιδήποτε κακό αντρική συμπεριφορά και οτιδήποτε καλό γυναικεία. Γι' αυτό αρνούμαι να συμμετάσχω σε οτιδήποτε θεωρείται «γυναικείο», όπως τα φεστιβάλ γυναικείας λογοτεχνίας. Το γεγονός ότι έχω στήθος δεν με κάνει κάτι διαφορετικό. Πάρτε για παράδειγμα τον Φλομπέρ και τη Μαντάμ Μποβαρί, που την έγραψε καλύτερα απ' οποιαδήποτε γυναίκα. Δεν υπάρχει φύλο στη λογοτεχνία ή στο σινεμά. Στην ανθρωπότητα υπάρχουν άνθρωποι. Σε μια πατριαρχική κοινωνία, ποιος μεγαλώνει τα παιδιά; Οι γυναίκες, που διδάσκουν στα παιδιά τους πώς να λειτουργούν και τι να επιλέγουν. Δεν μπορείς να τα βάλεις με χιλιάδες χρόνια γυναικείας καταπίεσης, και μερικές δεκαετίες γυναικείας ψήφου. Αν είχα κόρη – δεν έχω παιδιά –, το πρώτο πράγμα που θα της μάθαινα, πριν το «μαμά» και το «μπαμπά», θα ήταν το «άει γαμήσου». Ευτυχώς δεν έχω παιδιά, δεν θα ήταν πολύ ευγενικά. Από τις ιστορικές προσωπικότητες του Ιράν, περισσότερο εκτιμώ τον Μοχάμεντ Μοσαντέκ και τον Ολυμπιονίκη παλαιστή Gholamreza Takhti, γιατί δεν φοβόταν να μιλήσει ανοιχτά γι' αυτά που τον ενοχλούσαν και προερχόταν από τα χαμηλά στρώματα των νοτίων προαστίων της Τεχεράνης. Πέθανε στα 37 του από έμφραγμα. Αυτή ήταν η επίσημη εκδοχή. Δεν ήμουν ποτέ πολύ της παράδοσης. Μεγάλωσα με ταινίες Χόλιγουντ. Οι γονείς μου λατρεύουν την παραδοσιακή μουσική, εγώ δεν την αντέχω. Θεωρώ ότι η κλασική μουσική της Δύσης, ο Μότσαρτ, ο Μπαχ, είναι ανώτερη όλων των υπόλοιπων που έχουν γραφεί. Έχουν ενδιαφέρον μεν, αλλά δεν φτάνουν την κλασική μουσική. Η περσική ποίηση είναι η πλέον εκλεπτυσμένη και δεν το λέω επειδή είμαι Ιρανή – η ελληνική φιλοσοφία είναι η πιο σημαντική. Είπα σε ανύποπτο χρόνο κάτι που έχει πει και ο Γκοντάρ: «Μόνο και μόνο λόγω της φιλοσοφίας και του θεάτρου, θα είμαστε αιωνίως υπόχρεοι στην Ελλάδα! Και το σχετικό link...

Η πάντα ανήσυχη Ιρανή σκιτσογράφος, συγγραφέας και σκηνοθέτις έρχεται για ένα βράδυ στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση. Στην εφηβεία της έκανε εμπόριο ναρκωτικών. Ο προπάππους της είχε εκατό συζύγους. Όταν ήταν εσωτερική σε οικοτροφείο στη Βιέννη, αποκάλεσε πουτάνα μια καλόγρια. Οι γονείς της ζουν στην Τεχεράνη, είναι μαρξιστές και ευζωιστές, οδηγούσαν Κάντιλακ όταν ήταν παιδί, αγαπούσαν την πολυτέλεια και την υψηλή γαστρονομία. Έκανε απόπειρα αυτοκτονίας όταν ήταν περίπου 20 ετών. Είναι εγγονή αυτοκράτορα. Στον πρώτο της γάμο κοιμόταν σε διαφορετικά κρεβάτια με τον σύζυγό της ήδη από τον πρώτο μήνα. Δεν έχει λογαριασμό στο Twitter ή στο Facebook. Όταν απαγορεύτηκε το κάπνισμα σε δημόσιους χώρους στη Γαλλία, όπου ζει, σκεφτόταν να μετακομίσει στην Ελλάδα. Έζησε στους δρόμους της Ευρώπης και κόντεψε να πεθάνει από πνευμονία. Έγραψε το αυτοβιογραφικό comic book «Περσέπολις» περιμένοντας να πουλήσει περί τα 400 αντίτυπα, αλλά πούλησε εκατομμύρια, μεταφράστηκε σε σαράντα γλώσσες και, α ναι, κέρδισε υποψηφιότητα για Όσκαρ. Η ζωή της Μαρζάν Σατραπί προκαλεί ίλιγγο, οι αντιθέσεις που την συγκροτούν είναι μοναδικές. Αυτό το σύμπαν, που μοιάζει να γεννήθηκε από απανωτές σεισμικές δονήσεις και αποτελεί τη ζωή της, θα αποκαλυφθεί και στην Αθήνα, στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, όπου θα συνομιλήσει με τη δημοσιογράφο Άννα Δαμιανίδη στις 30 Νοεμβρίου. Από τις ελάχιστες συνεντεύξεις που έχει δώσει αντιλαμβάνεται κανείς αμέσως πως μέσα στην αίθουσα θα ακουστούν γέλια, επιφωνήματα, κάποιοι μπορεί και να ιδρώσουν. Και σίγουρα κάποια στιγμή θα αναφωνήσει πόσο της λείπουν τα Winston τσιγάρα της – καπνίζει ασταμάτητα, συνεχώς, ηδονικά. Ή λέτε αυτή η ατίθαση γυναίκα με τα πυκνά μαύρα μαλλιά και τα κατακόκκινα χείλη να ανάψει τσιγάρο, κάνοντας δαχτυλίδια καπνού; Όταν κυκλοφόρησε το «Περσέπολις» – είχε αρχίσει να το γράφει το 1999 σε ηλικία ακριβώς 30 ετών – και έκανε ακαριαία παγκόσμια επιτυχία, ο διεθνής Τύπος τη χαρακτήρισε «αληθινή πριγκίπισσα». Το αυτοβιογραφικό comic book της (αντιπαθεί τον όρο graphic novel, γιατί αποδυναμώνει το έργο της από το στοιχείο του κωμικού, του χιούμορ, στο οποίο επενδύει και πιστεύει βαθιά) ήταν το σπαρταριστό, αλλά και με στοιχεία ντοκουμέντου υλικό για τη ζωή στο Ιράν μέσα από τα μάτια μιας προνομιούχου αστής γυναίκας. Έκανε αίσθηση, η ίδια έγινε το πρόσωπο της στιγμής – και η στιγμή αυτή έμελλε να διαρκέσει τόσο πολύ. Ακόμα διαρκεί. Σε αυτήν τη συνθήκη, o δημοσιογράφος της «Independent» Robert Chalmers περίμενε να δει μια δυναμική αριστοκράτισσα του Ιράν που ζει ως αυτοεξόριστη στο Παρίσι. Μπαίνοντας στο στούντιό της είδε μια τεράστια αφίσα που έγραφε «Fuck you» και αντίκρισε την πληθωρική μελαχρινή που αγαπά να φορά ψηλοτάκουνα ή πλατφόρμες και να κάνει δαχτυλίδια καπνού με το τσιγάρο της, αν και ήταν βαριά κρυωμένη. Αριστούργημα! Όταν σε μια συζήτηση της είπαν ότι εξακολουθεί να είναι η πανκ επαναστατημένη γυναίκα που ήταν ήδη από την εφηβεία της στην Τεχεράνη και στη συνέχεια στη Βιέννη, η Μαριάν αντέδρασε. «Ι am a lady» είπε, δίνοντας λίγο μεγαλύτερη διάρκεια και βάθος στο a. «Ι am a laaady» επανέλαβε, με τη γλώσσα να ρολάρει στον ουρανίσκο. Της αρέσει να παραπλανά. «Είναι προτιμότερο να μη δείχνεις αυτό που είσαι. Είναι καλύτερο να μοιάζεις με μια μπουρζουά, μια αστή. Έτσι ανοίγουν εύκολα όλες οι πόρτες και μόλις μπεις τα κάνεις όλα κόλαση. Έχει πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον αυτό...» Και αγαπά να αιφνιδιάζει, δείχνοντας το μεσαίο της δάχτυλό. Θυμώνει που τα κορίτσια σήμερα θέλουν να γίνουν σαν την Πάρις Χίλτον ή την Κιμ Καρντάσιαν. Και επιμένει ότι την ενοχλεί να ακούει τις Γαλλίδες να γκρινιάζουν για το παραμικρό «ω, κοίτα, το στομάχι μου δεν είναι τελείως επίπεδο, τι να κάνω;». Σε αντίθεση με τις γυναίκες στο Ιράν που είναι δυνατές. Πραγματικά δυνατές. Η μοναχοκόρη των μπουρζουά Ιρανών μαρξιστών Δεν είχε μπει καν στην εφηβεία όταν οι γονείς της την έβαλαν να δει την ταινία «Ελαφοκυνηγός». Πάγωσε από τον φόβο, τον τρόμο. Και η ζωή της άλλαξε. Να, αυτή είναι μια ιστορία που αγαπά να λέει για την παιδική της ηλικία. Της αρέσει να αφηγείται και αυτό που της έλεγε η μητέρα της: «Μου έλεγε συνέχεια ότι δεν πρέπει να στηρίζομαι στο πρόσωπό μου και στην ομορφιά μου, αλλά στην εξυπνάδα μου. Ότι δεν την ενδιαφέρει αν θα παντρευτώ, αλλά μόνο αν θα σπουδάσω κι αν θα γίνω οικονομικά ανεξάρτητη. Ως παιδί πίστευα ότι στην πραγματικότητα μου έλεγε ότι είμαι κακάσχημη, ότι δεν αξίζει καν να προσπαθήσω να δείχνω χαριτωμένη, κανένας δεν πρόκειται να με παντρευτεί. Οπότε, τουλάχιστον ας προσπαθήσω να είμαι έξυπνη». Ο αγώνας κατά του καθεστώτος και ο Μάικλ Τζάκσον Γεννήθηκε τον Νοέμβριο του 1969 στην πόλη Ραστ κοντά στην Κασπία Θάλασσα. Mεγάλωσε στην Τεχεράνη και πήγε σχολείο εκεί όπου έστελνε η ελίτ τα παιδιά της, στο Lycée Français. Ο πατέρας της ήταν μηχανικός, η μητέρα της σχεδιάστρια μόδας. Μαρξιστές-λενινιστές, μορφωμένοι, αλλά κυρίως ευζωιστές, ηδονιστές της πολυτέλειας, της καλής ζωής, έπιναν αλκοόλ, έβλεπαν δυτικές ταινίες, κυκλοφορούσαν με μια Κάντιλακ. Η ίδια εξηγεί πως από παιδί τής έμαθαν πως δεν έχει σημασία αν είναι κορίτσι ή αν είναι αγόρι. Σημασία έχει ότι είναι άνθρωπος. H Μαρζάν Σατραπί σε παιδική ηλικία Ήταν μαθήτρια στις πρώτες τάξεις του σχολείου όταν την έπαιρναν μαζί τους στις διαδηλώσεις εναντίον του Σάχη, ελπίζοντας σε μια ισλαμική επανάσταση, που όταν ήρθε, απλώς τους διέλυσε. Κεντρικό πρόσωπο στη ζωή της ήταν ο ακτιβιστής, πολιτικός και αντιφρονών θείος της Αnoosh. Την αγάπησε σαν κόρη του. Στη φυλακή, λίγο πριν τον εκτελέσουν, ήταν το μοναδικό πρόσωπο που ζήτησε να δει. Της είπε ότι δεν έπρεπε να ξεχάσει. Ότι έπρεπε να κρατήσει ζωντανή τη μνήμη, την ιστορία της οικογένειας, της χώρας. Αυτή η προτροπή, σχεδόν δεκαπέντε χρόνια μετά, την οδήγησε στη συγγραφή του «Περσέπολις». Όταν κυκλοφόρησε το «Περσέπολις» – είχε αρχίσει να το γράφει το 1999 σε ηλικία ακριβώς 30 ετών – και έκανε ακαριαία παγκόσμια επιτυχία, ο διεθνής Τύπος τη χαρακτήρισε «αληθινή πριγκίπισσα». Είχε ξεκινήσει να το γράφει χρόνια πριν πάρει την τελική του μορφή. Σταμάτησε όταν συνειδητοποίησε ότι έγραφε θυμωμένη. Ότι δεν είχε ξεπεράσει το μίσος της για τους καταπιεστές, για την αδικία. Ήξερε ότι έπρεπε να βγει από αυτήν τη συνθήκη για να μη δημιουργήσει ένα έργο που θα έγραφε οποιοσδήποτε από αυτούς που ήθελε να καταγγείλει. Φανατισμένο και αφανιστικό. «Είναι σημαντικό να μπορείς να συγχωρείς. Αν κρατάς τον θυμό μέσα σου, τότε θα γίνεις ίδιος με αυτούς που μισείς» λέει. Μεγάλωσε σε ένα σπίτι χωρίς παιχνίδια αλλά με εκατοντάδες βιβλία. Το μόνο παιχνίδι που έπαιζε ήταν χαρτιά με τους γονείς της – έμαθε γρήγορα να μπλοφάρει και να κλέβει. Ενεπλάκη σε παράνομες πολιτικές οργανώσεις, αγόραζε παράνομα δίσκους με δυτική μουσική. Φορούσε μπλουζάκια με τον Μάικλ Τζάκσον κάτω από την αμπάγια της. Ασφυκτιούσε. Oι νόμοι είναι για τους ηλίθιους Όταν ήταν 14 χρονών βομβαρδίστηκε το σπίτι των γειτόνων της, όπου ζούσε η καλύτερή της φίλη. Σκοτώθηκε. Στα συντρίμμια βρήκε το βραχιόλι της και μέλη του σώματός της. Οι γονείς της αποφάσισαν πως έπρεπε να φύγει στο εξωτερικό. Την έστειλαν σε οικοτροφείο στη Βιέννη. Ένιωθε χαρούμενη που θα ζούσε χωρίς να καλύπτει το κεφάλι της, που θα ζούσε στη Δύση. Τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς όπως φανταζόταν. Οι καλόγριες ήταν βαθιά καταπιεστικές. Ακόμα κι εκεί, στην καρδιά της Ευρώπης, προσπαθούσαν να τιμωρήσουν τη θηλυκότητα, την ελευθερία έκφρασης. Αποκάλεσε πουτάνα μια καλόγρια που τόλμησε να της πει ότι στο Ιράν είχαν κατώτερη μόρφωση απ' ότι στον υπόλοιπο κόσμο. Σε κάποια περίπτωση χτύπησε στο κεφάλι μια δασκάλα της και πήρε αποβολή. «Έχω πρόβλημα με την εξουσία. Η γιαγιά μου συνήθιζε να λέει πως οι νόμοι είναι για τους ηλίθιους. Είχε απόλυτο δίκιο». Δεν ήταν ιδανικά τα πράγματα. Και πάλι. Ενώ στην Τεχεράνη μεγάλωνε ως πριγκίπισσα – είναι απόγονος του αυτοκράτορα της Περσίας Nasser-al-Din Shah –, στην Αυστρία «με έκαναν να νιώθω σαν βρόμα». Η αυτοεκτίμησή της κατέρρευσε. Η ταυτότητά της συνετρίβη. Βλέπει εκεί άλλο ένα πρόσωπο του ρατσισμού, του φασισμού, του σεξισμού, η ίδια είναι ξανά το θύμα. Ακόμα και χωρίς αμπάγια. Κάνει απόπειρα αυτοκτονίας, προσπαθεί να κόψει τις φλέβες της με ένα μαχαίρι για φρούτα (η ίδια δεν μιλάει γι' αυτό το γεγονός κι έτσι υπάρχουν δύο διαφορετικές εκδοχές για το πότε έκανε την απόπειρα αυτοκτονίας: στη Βιέννη ή αμέσως μετά, στην Τεχεράνη. Ακολούθησε δεύτερη απόπειρα με υπερβολική δόση αντικαταθλιπτικών χαπιών). Είναι η στιγμή που αποφασίζει να χωρίσει με τον Αυστριακό φίλο της και να επιστρέψει στην Τεχεράνη για να σπουδάσει γραφιστικές τέχνες. Δεκαεννιά χρονών και σε απόλυτη σύγχυση. Παντρεύτηκε τον Ρεζά, έναν συμφοιτητή της. Έναν μήνα μετά κοιμούνταν σε χωριστά κρεβάτια. Τρία χρόνια αργότερα πήρε διαζύγιο. Στα 24 αποφασίζει να φύγει για το Στρασβούργο, για να σπουδάσει στη Σχολή Καλών Τεχνών. Στην Τεχεράνη ακόμα και οι φίλοι της την αντιμετώπιζαν ως κάτι ξένο, ως δυτικό απόβλητο, όπως στην Αυστρία την αντιμετώπιζαν ως Ιρανή παρείσακτη. Δεν ανήκει πουθενά. Άπατρις συναισθηματικά και ψυχολογικά. Βρίσκεται στο Παρίσι. Για να ζήσει παραδίδει μαθήματα ξένων γλωσσών (μιλά αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, γερμανικά, φαρσί, σουηδικά) και αερόμπικ... Η Μαρζάν Σατραπί με τον Antonin Baudry έξω από τη γαλλική πρεσβεία της Νέας Υόρκης Παρακολουθεί ένα εργαστήριο graphic novel και εκεί γνωρίζει τον μέντορά της, τον άνθρωπο που, σαν τον θείο της Αnoosh, ενεργοποίησε τις δυνατότητές της και την έκανε να πιστέψει στη μοναδικότητά της. Τον Pierre-François Beauchard, που υπογράφει ως David B. Τα σχέδιά του είναι συγκλονιστικά, ασπρόμαυρα, όπως τα σχέδια της Σατραπί στο «Περσέπολις», τα θέματά του εκκινούν από οικογενειακά τραύματα. «Ζωγράφιζε σαν θεός» λέει. Χωρίς τα 4 ράμματα δεν θα υπήρχε «Περσέπολις» Λίγο πριν γράψει το «Περσέπολις», ταλαντευόταν πάλι ψυχολογικά. Παραδέχθηκε, μιλώντας στην ηθοποιό Έμα Γουότσον, ότι είχε κατάθλιψη, υπέφερε από δύσπνοια. «Ένα βράδυ», διηγείται, «ένιωσα πως δεν μπορούσα να αναπνεύσω καθόλου. Κάλεσα τις πρώτες βοήθειες. Τους είπα "δεν μπορώ να αναπνεύσω". Ήρθαν και με τύλιξαν με ένα υλικό που έμοιαζε με αλουμινόχαρτο, ήμουν σαν κοτόπουλο που το βάζουν στον φούρνο για ψήσιμο. Με κάλυψαν με κουβέρτες, με έβαλαν στο φορείο και άρχισαν να με κατεβάζουν από τις σκάλες. Το φορείο έπεσε από τα χέρια τους και βρέθηκα να κατρακυλώ στις σκάλες. Χτύπησα το κεφάλι μου. Μου έκαναν τέσσερα ράμματα. Ο πόνος και το σοκ με τράβηξαν από την κατάθλιψη. Άρχισα να αναπνέω κανονικά και πάλι. Είπα στον εαυτό μου: "πρέπει να κάνεις κάτι, δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση". Κι έτσι έγραψα το "Περσέπολις". Αν δεν είχα αυτά τα τέσσερα ράμματα στο κεφάλι, δεν θα το είχα γράψει ποτέ». Μετά ακολούθησε η σαρωτική επιτυχία. Ντελίριο γι' αυτή την αυτοβιογραφία που μιλά για την εκκεντρική γιαγιά που έπλενε το στήθος της με γάλα για να παραμείνει σφριγηλό, τον μαρξιστή πατέρα με την Κάντιλακ, τη μητέρα που έκλαψε όταν η κόρη της παντρεύτηκε τόσο μικρή σε ηλικία. Το βιβλίο της γίνεται ταινία με τις φωνές του Ίγκι Ποπ, της Κατρίν Ντενέβ, της Τζίνα Ρόουλαντς, της Κιάρα Μαστρογιάνι. Κερδίζει το Fipresci στο Φεστιβάλ των Καννών, δύο βραβεία Σεζάρ, μια υποψηφιότητα για το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων. Δεν εγκαταλείπει ξανά το Παρίσι, όπου μένει με τον δεύτερο σύζυγό της. Έναν Σουηδό. Αυτό είναι το μόνο που ξέρουμε, αφού δεν αποκαλύπτει ούτε το όνομα, ούτε την ιδιότητά του. Δεν έχουν παιδιά. Εκνευρίζεται όταν την ρωτούν αν θα κάνει ή γιατί δεν έκανε. Το βρίσκει σεξιστικό. Θέλει να αφοσιωθεί στην τέχνη και δεν την νοιάζει αν κάποιοι τη χαρακτηρίζουν «φιλόδοξη σκύλα καριερίστα» εξαιτίας αυτής της επιλογής της. Στο Ιράν δεν επέστρεψε ποτέ. Φοβάται ότι μπορεί να τη συλλάβουν και τη ρίξουν στη φυλακή. Ποτέ όμως δεν την έχει απειλήσει το καθεστώς, παρά την επιτυχία της. Όταν είναι χαρούμενη, θέλει να χορεύει. Χρειάζεται όμως λίγη μελαγχολία, αυτό τον κόμπο στο στομάχι, για να δημιουργήσει. Λατρεύει το κάπνισμα. Έχει κάτι το ερωτικό, λέει. «Το βάζω στο στόμα μου. Ο καπνός μπαίνει στο σώμα μου μέσα από μια οπή. Μου δίνει ευχαρίστηση. Και μετά βγαίνει...» Πιστεύει ότι αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους υπάρχει τέτοιο μίσος για τον καπνό. Και ναι, ήταν από αυτούς που αντιτάχθηκαν με σθένος στην απόφαση της γαλλικής κυβέρνησης να κλείσει τους οίκους ανοχής. Το «Περσέπολις» ήταν η αρχή της καριέρας της. Ακολούθησαν το «Κοτόπουλο με Δαμάσκηνα», το οποίο επίσης διασκεύασε για τον κινηματογράφο, και τα «Κεντήματα». Το 2013 σκηνοθέτησε την ταινία «Gang of the Jotas» και έναν χρόνο μετά το «The Voices» (Φωνές). Αυτή την περίοδο ετοιμάζει την ταινία «The extraordinary journey of the fakir» με πρωταγωνίστρια την Oύμα Θέρμαν, που στηρίζεται στο μπεστ σέλερ του Romain Puértolas και έχει μεταφραστεί σε 36 γλώσσες. «Είμαι μια γυναίκα από το Ιράν, έχω πετύχει όσα ήθελα, ζω στην πόλη που θέλω, με τον άνδρα που θέλω, κάνω τη δουλειά που θέλω, πληρώνομαι εξαιρετικά καλά γι' αυτήν. Πόσοι άνθρωποι στον κόσμο έχουν αυτή την τύχη;», λέει. Η Μαρζάν Σατραπί είναι τόσο Ιρανή όσο και Ευρωπαία, τόσο γυναίκα όσο, κυρίως, πολίτης του κόσμου, ιδεολόγος, ανεξάρτητη υπέρμαχος της ελευθερίας σε έναν κόσμο που μόλις εξέλεξε για πρόεδρο των ΗΠΑ τον σεξιστή, πουριτανό Τραμπ. Ω ναι, θα έχει τεράστιο ενδιαφέρον να ακούσουμε όσα πει στην Αθήνα. Info: Κουτσομπολεύοντας με τη Marjane Satrapi 30 Νοεμβρίου 2016 19:00 Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση Είσοδος ελεύθερη Περισσότερες πληροφορίες: www.sgt.gr Και το σχετικό link...

Είναι το Νο.25 για να μην ψάχνεις! Επίσης μήπως να κάνεις άσπρα τα γράμματα στον πρώτο τόμο Daredevil και μαύρα στον τόμο 31 του Σπάιντερμαν;

Φίλε ManaLeak13 πέρα της πλάκας, συμφωνώ απόλυτα ότι χαλάει το σύνολο, η απροσεξία της εκδοτικής. Όμως δεν πιστεύω ότι θα πρέπει να αναλωνομαστε τόσο πολύ. Παλιότερα ήμουν και εγώ τελειομανής, όμως πολλές φορές έχανα την ουσία. Η έκδοση της radnet είναι ευλογία για τους φίλους των υπερηρωικων κόμικς στη χώρα μας, όπως και της Hachette, μετά από τη "λαίλαπα" των μνημονιων. Και οι Ιταλοί έχουν κάνει παράπονα στην εκδοτική τους για θέματα επιμέλειας. Αυτά συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες. Βλέπε Hachette όπου η εικόνα της ράχης δεν είναι απόλυτα στοιχισμενη (πιθανόν να μη μπορούσε να είναι). Κλείνοντας θα ήθελα να ευχαριστήσω τους συντελεστές της ιστοσελίδας greek comics για τη φιλοξενία τους στο forum, (έγινα μέλος τον Σεπτέμβριο του 2018) αλλά και για το απίστευτο κατόρθωμα τους να μας προσφέρουν μια τεράστια γκάμα σκαναρισμενων κόμικς. Εμείς στην επαρχία είμαστε λίγοι και έχουμε πολύ περισσότερο την ανάγκη για επικοινωνία μέσω αυτής της ιστοσελίδας φίλων των κόμικς. Σας εύχομαι υγεία και κάθε επιτυχία στο έργο σας. Υ. Γ. Φίλε ManaLeak13 οι Fantastic Four που βρίσκονται στη βιβλιοθήκη;

Ας συνεχιστεί η σειρά με μια 60αρα ύστερα απο τον ενενηκοστό τόμο κ δε παν να βάζουν οποιο χρώμα στη ράχη θέλουν

Είναι ο σχεδιαστής Philippe Fenech.

Απλά, δεν υπάρχει λόγος να κάνεις παράθεση ενός ποστ, αν δεν θέλεις να τονίσεις κάτι από αυτό. Με αυτόν τον τρόπο γεμίζει άσκοπα το ποστ σου.

Τόμος 41: Daredevil - Στην Άγρια Χώρα! Ανάμεσα στο νέο Avengers και το τρίτο Daredevil, είπα σήμερα να πιάσω το δεύτερο λόγω του ότι έχει λιγότερα τεύχη και να βρεθώ ένα βήμα πιο κοντά στο να είμαι up to date με τη σειρά του Man Without Fear. Μια μεγάλη τριλογία στη ζούγκλα, ένα μυστήριο και μια μεγάλη μάχη Το πρώτο τεύχος ολοκληρώνει την ιστορία που ξεκίνησε στο τελευταίο τεύχος του προηγούμενου τόμου σχετικά με τον Organizer, ποιος κρυβόταν πίσω από την ταυτότητα του και τι όφελος είχε να αποκομίσει αν κέρδιζε το κόμμα με το οποίο ο Φόγκι κατέβαινε για εισαγγελέας. Κλασικό who dunnit μυστήριο με υπόπτους και stealth τακτικές Daredevil, μακράν το πιο διασκεδαστικό τεύχος του τόμου που μετά δεν παίρνει και την πιο ενδιαφέρουσα τροπή. Ουσιαστικά ο Matt αποφασίζει να φύγει ταξίδι, αλλά η τύχη του και οι κακοποιοί τον κυνηγούν, αφού το καράβι του πέφτει θύμα πειρατείας του Λόρδου Πάρνιβαλ Πλάντερ και καταλήγουν στο νησί του Κάζαρ που όπως ανακαλύπτουμε, είναι αδέρφια. Ο Matt έχει μάχες και με τους δύο, αν και ειδικά με τον Κάζαρ δεν ξέρει τι ακριβώς παίζει. Εκτείνεται σε τρία τεύχη αφού έχουμε και την επιστροφή στη Νέα Υόρκη και φυσικά δικαστήρια, αλλά η ιστορία συνολικά είναι κάπως βαρετή και υποτονική και δε με κέρδισε σε κανένα σημείο της. Κλείνουμε με την επιστροφή του Ox, ο οποίος ανταλλάσσει σώμα με έναν έξυπνο συγκρατούμενο του και εκτός της ωμής δύναμης είναι και έξυπνος κερδίζοντας τον Daredevil και κατηγορώντας τον ότι είναι ο ίδιος. Τελικά ο Matt θα βρει τρόπο να νικήσει, ενώ λόγω δικαστικών θεμάτων ο Daredevil προσλαμβάνει σαν δικηγόρο τον Foggy. Ωραία ιστορία, όχι κάτι το ιδιαίτερο. Αυτό που ξεχωρίζει στα τέσσερα τεύχη που οι ιστορίες είναι μέτριες, είναι το σχέδιο του δασκάλου John Romita Sr. που είναι απλά μοναδικός. Καταπληκτικός σχεδιασμός προσώπων, φοβερές μάχες, εξαιρετικό pacing, μερικά μεγάλα καρέ, ό,τι και να πούμε είναι λίγο. Τελικός απολογισμός και πως τα πάει η σειρά Δυστυχώς βρήκα τον τόμο αδύναμο ως προς τις ιστορίες του και το ακόμα χειρότερο είναι ότι και η σειρά παρουσιάζει μια κάποια πτώση. Ξεκίνησε εξαιρετικά, συνέχισε πολύ ωραία και τώρα βρισκόμαστε σε μια κάθοδο με έναν τόμο που εκτός της πρώτης ιστορίας, από τη στιγμή που αναλαμβάνει ο Romita δεν έχει δυνατά σενάρια να αποδώσει. Δεν ξέρω αν άλλους τους κέρδισαν οι ιστορίες ειδικά με τον Κάζαρ που έχει τη μερίδα του λέοντος, αλλά εμένα κάπου με έχασε. Θα δούμε όμως πως θα πάει και ο επόμενος τόμος. Καλό διάβασμα σε όλους

Ιδού το νέο μου βιβλίο που κυκλοφορεί από τις θεσσαλονικιές εκδόσεις Oblik. ΙSBN: 978-618-85037-6-2 146 σελίδες, διαστάσεις 21Χ26,5 http://oblik.gr/e-shop/#!/Τα-Νεαπολίτικα-Οδοιπορικό-παιδικών-αναμνήσεων-Θανάσης-Πέτρου-graphic-novel-Εκδόσεις-Ομπλίκ-Oblik-Editions-2022/p/492528710/category=0 Και μια κριτική που έχει γραφτεί: https://vivlioniki.wordpress.com/2022/09/26/η-νεάπολη-του-θανάση-πέτρου/?fbclid=IwAR05u3Uu7nvqeNEW8fIJgXvdI389taglXxucPJUFV3x2GlqgNS2XmBLAtvU

Εν τω μεταξύ, κυκλοφόρησε ξανά το συγκεκριμένο περιοδικό, σε ψηφιακή μορφή και φυσικά δωρεάν! Έχει μέσα και τον "Δικηγόρο"... https://www.facebook.com/FantasticDigitalMag

Κομματακι χλωμο να αλλαξει το μεγεθος. Το μικρυναν για να ειναι ολες οι εκδοσεις τους ιδιες (για να βολευει στη διανομη,στην παραγωγικη διαδικασια; ποιος ξερει). Την τιμη το αποκλυω να την πανε 5, μεχρι προσφατα στα 4 δωσανε τα Σνουπι. Βεβαια με την Καθημερινη ολα να τα περιμενεις. Βασικα ο Σκαρπα σαν εκδοση δεν τους νοιαζει. Ποτέ δεν τους ενοιαξε. Ειναι εκδοση που εξυπηρετει αλλα συμφεροντα -που δεν μας απασχολουν-σχετικα με την εφημεριδα. Το οτι υπαρχει κοινο που τα συλλεγει, απλως προεκυψε. 4 φετος ,2 του χρονου, 32 του παραχρονου. Δεν τους απασχολει αν εσυ (ο κοσμος δηλαδη) επιθυμει να τα μαζεψει σε ευλογο χρονικο διαστημα ουτε το πως δειχνουν στη βιβλιοθηκη μας.