Αίθουσα Νικητών

Κουκλες και φιγούρες Disney για τα κορίτσια. Εγώ για το κουτί χαίρομαι!

Το Πάσχα πέρασε και κάτι μαζεύτηκε πάλι : Συμπλήρωσα το Knightfall ( το Troika δεν το βρίσκω πουθενά ), πήρα τα δύο πρώτα Sandman, το - πολύ διασκεδαστικό - 52 και κάποιες ευκαιρίες από αγγελίες. Χάρη στα ΕΛΤΑ δε, μαζεύτηκαν με μεγάλη καθυστέρηση και τα κάτωθι : Πολύ όμορφα και καλοφτιαγμένα τα αγαλματάκια Phoenix και Wolverine ( αν και μικρά ) , τα δε Q-Fig είναι απλά αξιολάτρευτα ! Και μια στο φυσικό τους χώρο Καλό καλοκαίρι πλέον, με οικονομία, μήπως κι ανέβω Θεσσαλονίκη το φθινόπωρο για το con.

Τα περισσότερα Κουραφέλκυθρα τα έχω διαβάσει στο Facebook ή το socomic και το Luben, ωστόσο ελλείψει τρίτου Omnibus είπα να αγοράσω το Καλή Ιδέα Αφεντικό μαζί με το πιο πρόσφατο Συγγνώμη που Γεννήθηκα και να τα διαβάσω σχετικά κοντά μεταξύ τους, έτσι για να είμαι πιο up to date με τις πιο πρόσφατες έντυπες εκδόσεις των Κουραφέλκυθρων. Ο Βαβαγιάννης εδώ συνεχίζει την εξέλιξη του μετά το δεύτερο Omnibus. Προφανώς έχει τις κλασικές σειρές με τον Λούθερ, τη Ζοζεφίνα και την οικογένεια Δαπόντε, αλλά ο Βαβαγιάννης ψάχνεται με νέα είδη αστείων, νέα μοτίβα και φόρμες του πως να πει αστεία, βάζει φαντασία, κάνει συνδυαστικά αστεία σε ένα σκίτσο, βάζει 3-4 puns στην ίδια ιστορία ή επεκτείνει το μέγεθος της σε μιαμιση σελίδα. Πάντα με πολλή πλάκα, πάντα με φοβερό χιούμορ, τα Κουραφέλκυθρα είναι σταθερά για ποιοτικό χιούμορ και ελπίζω σύντομα να κρατάμε στα χέρια μας το τρίτο Omnibus

Πρόσφατα μου ήρθε η όρεξη να διαβάσω τα Αστερίξ με την σειρά έκδοσης και να παρατηρήσω την εξέλιξη στο σχέδιο αλλά και στους χαρακτήρες ανά τεύχος έτσι κατέγραφα πότε εμφανίζονται πρώτη φορά γεγονότα που θεωρούμε σταθερά. Το πιθανότερο είναι να μου διέφυγε κάτι αλλά είχε την πλάκα του, παραθέτω λοιπόν την λίστα για όποιον έχει όρεξη για κουβεντούλα ή να προσθέσει κάτι. Η ανάγνωση έγινε από έκδοση Μαμούθ(την 1η σκληρόδετη εκτός του 20 Κορσική που δεν το έχω και το διαβασα απο την 2η σκληροδετη) και μέχρι το τεύχος 24. Τεύχος 1, Αστερίξ ο Γαλάτης: εντάξει εδώ είναι όλα πρώτη φορά: · Το όνομα του Αυτοματίξ υπάρχει στην ταμπέλα, ενώ σχεδιαστικά δεν έχει καμία σχέση με τον κλασσικό Αυτοματίξ. · Εισάγονται σαν ονόματα-σχέδια οι 5 βασικοί Γαλάτες Αστερίξ, Οβελίξ, Πανοραμίξ, Μαζεστίξ, Κακοφωνίξ. Τεύχος 2, Το Χρυσό Δρεπάνι: · το σχέδιο εξελίσσεται οι 5 βασικοί Γαλάτες μοιάζουν σιγά σιγά προς το γνώριμο σχέδιο. · Πρώτη φορά που δένεται ο Κακοφωνίξ στο γλέντι. Τεύχος 3, Ο Αστερίξ και οι Γότθοι: · έχουμε ένα από τα ελάχιστα continuity στην σειρά, στο προηγούμενο τεύχος οι ήρωες έψαχναν το δρεπάνι για να πάει ο Πανοραμίξ στο συνέδριο στο δάσος των Καρνουτών, και εδώ ξεκινάει η ιστορία πηγαίνοντας σε αυτό το συνέδριο. · οι μόνοι σταθεροί Γαλάτες είναι η πεντάδα. Τεύχος 4, Ο Αστερίξ Μονομάχος: · Σχεδιαστικά η πεντάδα των Γαλατών είναι σχεδόν στο τελικό στάδιο, πλέον λεπτομέρειες είναι που αλλάζουν στα επόμενα τεύχη · οι βαστάζοι του αρχηγού δεν είναι ακόμη οι 2 γνωστοί. · Έχουμε την πρώτη εμφάνιση των πειρατών. · Έχουμε επίσης εμφάνιση σχεδίου που θυμίζει τον Μαθουσαλίξ αλλά δεν έχουμε όνομα ακόμη. · Ο Οβελίξ λέει πρώτη φορά την ατάκα «Είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι» · Ο Οβελίξ μαζεύει πρώτη φορά κράνη Τεύχος 5, Ο Γύρος της Γαλατίας: · Έχουμε μία ακόμα εμφάνιση του Αυτοματίξ(αυτή τη φορά αναφέρει το όνομα του ο Οβελίξ) αλλά σχεδιαστικά δεν έχει καμία σχέση. · Έχουμε επίσης άλλη μία αναφορά σε παλαιότερο τεύχος, όπου ο Οβελίξ στέλνει χαιρετίσματα σε Ρωμαίο από το προηγούμενο τεύχος. · Έχουμε και την πρώτη φορά που Γαλάτης(ανώνυμος) απειλεί τον Κακοφωνίξ να μην παίξει μουσική όταν φεύγουν οι Ήρωες. · Εμφανίζεται για πρώτη φορά ο Ιντεφίξ, χωρίς όνομα ακόμη. Τεύχος 6, Ο Αστερίξ και η Κλεοπάτρα: · Ο Ιντεφίξ αποκτάει όνομα. · Έχουμε και έναν Γαλάτη που μοιάζει αρκετά με τον Αυτοματίξ στην τελική μορφή του αλλά δεν ακούμε κάπου το όνομα του. · Έχουμε και την πρώτη φορά που ο Οβελίξ πίνει ζωμό. · Από αυτό το τεύχος ο Μαζεστίξ έχει 4 βαστάζους αντί για 2. Τεύχος 7, Ο Αγώνας των Αρχηγών: · Έχουμε πρώτη εμφάνιση της Μιμίνας χωρίς όνομα όμως. · Είναι η πρώτη φορά που δεν έχουμε πειρατές από την εμφάνιση τους και μετά. Τεύχος 8, Ο Αστερίξ και οι Βρετανοί: · η πρώτη εμφάνιση του κλασικού(στρατιωτικού τύπου) παγουριού του Αστερίξ, στα παλιότερα είναι σαν φιαλίδιο. · Οι πειρατές εμφανίζονται και πάλι σταθερά στα επόμενα τεύχη Τεύχος 9, Ο Αστερίξ και οι Νορμανδοί: · Εμφάνιση του Αυτοματίξ να δέρνει τον Κακοφωνίξ με το τελικό του σχέδιο, πάλι όμως δεν του δίνεται όνομα. · Πρώτη φορά που ο Ιντεφίξ κλαίει με το πέσιμο δέντρου. · Και πρώτη φορά (πλην του τεύχους 1) που ο Κακοφωνίξ συμμετέχει στο γλέντι. Τεύχος 10, Ο Αστερίξ Λεγεωνάριος: · Ο Μαζεστίξ έχει πάλι 2 βαστάζους από εδώ και πέρα, ακόμη όχι στην τελική μορφή τους. Τεύχος 11, Η Ασπίδα της Αρβέρνης: · Πρώτη φορά που βλέπουμε το όνομα Μιμίνα στην γυναίκα του Μαζεστίξ. · Το παγούρι του Αστερίξ αλλάζει πάλι σε χρωματιστό φιαλίδιο. Τεύχος 12, Ο Αστερίξ στους Ολυμπιακούς Αγώνες: · Πρώτη εμφάνιση του ονόματος Μαθουσαλίξ στον συμπαθέστατο παππού Γαλάτη. · Πρώτη φορά φεύγουν κι άλλοι Γαλάτες από το χωριό πέρα από την βασική πεντάδα. · Ο Αυτοματίξ αν και παίζει αρκετά δεν βλέπουμε το όνομα του. Τεύχος 13, Ο Αστερίξ και η Χύτρα: · Τίποτα το καινούριο εδώ, ίσως το ότι έχουμε την πρώτη φορά που οι πειρατές έχουν κέρδος. Τεύχος 14, Ο Αστερίξ στην Ισπανία: · Φαίνεται να έχουμε πέρασμα του χρόνου, αφού το 1ο καρέ μας ενημερώνει ότι είμαστε στο 45 Π.Χ. και όχι στο 50 όπως λέει η μόνιμη εισαγωγή. · Πρώτη εμφάνιση του Αλφαβητίξ, της Γελοουσαμπμαρίνας και των ψαριών στο χωριό. · Πρώτος καυγάς στο χωριό(φτάσαμε στο 14 από τα 24 του Γκοσινί για να έχουμε κάτι που στο μυαλό πολλών, σίγουρα στο δικό μου, συμβαίνει πάντα, τον παραδοσιακό καυγά) Τεύχος 15, η Διχόνοια: · Πρώτη εμφάνιση της γυναίκας του Μαθουσαλίξ και της γυναίκας του Αυτοματίξ · Πρώτη φορά σύνδεση του τελικού σχεδίου με το όνομα του Αυτοματίξ · Αν δεν κάνω λάθος έχουμε και το πρώτο πέσιμο του Μαζεστίξ από την ασπίδα Από εδώ και πέρα έχει σχεδόν κανονικοποιηθεί το σύμπαν του Αστερίξ, έχουμε ελάχιστα καινούρια themes, σταθερούς χαρακτήρες ή αλλαγές στα σχέδια των παλιών. Οι περισσότερες παρατηρήσεις από εδώ και πέρα είναι σχεδόν ασήμαντες. Τεύχος 16, Ο Αστερίξ στους Ελβετούς: · Έχουμε κι εδώ ένα μικρό continuity, στο προηγούμενο οι βαστάζοι κάνουν συνέχεια λάθος και ρίχνουν τον Μαζεστίξ, εδώ βλέπουμε ότι έχει νεύρα μαζί τους γι’ αυτό το λόγο. · Έχουμε πάλι επιστροφή στο παγούρι που μοιάζει με στρατιωτικό Τεύχος 17, Η Κατοικία των θεών: · Δεν παρατήρησα κάτι εδώ Τεύχος 18 , Οι Δάφνες του Καίσαρα: · Δεν παρατήρησα κάτι εδώ Τεύχος 19, Ο Μάντης: · Πίνουν ζωμό οι γυναίκες του χωριού πρώτη φορά · Η Μιμίνα αποκαλεί τον Μαζεστίξ Γουρουνάκι μου πρώτη φορά Τεύχος 20, Ο Αστερίξ στην Κορσική: · Έχουμε την πρώτη μαζική εμφάνιση παιδιών στο χωριό και τα 2 είναι παιδιά γνωστών Γαλατών, του Αλφαβητίξ και του Αυτοματίξ · Έχουμε κι εδώ minor continuity με καλεσμένους στο χωριό από τα παλαιότερα τεύχη Τεύχος 21, Το Δώρο του Καίσαρα: · Εδώ έχουμε την τελική εμφάνιση των 2 βαστάζων του αρχηγού, ο ένας δηλαδή κοντός να κρατάει την ασπίδα με το κεφάλι(αυτή που φαίνεται και στην εισαγωγική σελίδα της Μαμούθ) · Άλλο ένα τεύχος που δεν έχουμε πειρατές Τεύχος 22, Το Μεγάλο Ταξίδι: · Δεν παρατήρησα κάτι εδώ Τεύχος 23, Οβελίξ & ΣΙΑ: · Δεν παρατήρησα κάτι εδώ Τεύχος 24, Ο Αστερίξ στους Βέλγους: · Δεν παρατήρησα κάτι εδώ

Unboxing legete afto? .

Ανέφερε κάποιος φίλος πιο πάνω ότι όλοι εξαρχής είμαστε αναγνώστες. Με προβλημάτισε λίγο αυτό και πραγματικά δεν ξέρω αν μπορώ να χαρακτηρίσω κάθε συλλέκτη ως αναγνώστη. Εγώ νομίζω πως δεν είναι όλοι οι συλλέκτες αναγνώστες ή για να το πω καλύτερα το βάρος του συναισθήματος σε πολλούς "συλλέκτες" πέφτει κυρίως στην "συλλογή" παρά στην διάθεση για ανάγνωση. Πιστεύω πολλοί αγοράζουν απλά για να ικανοποιούν τον πόθο τους να αγοράζουν/συλλέγουν (δυστυχώς είναι να μη σε καταβάλει αυτή η μανία) και λιγότερο - ή καθόλου - για να εντρυφύσουν στο πραγματικό περιεχόμενο. Νεότερος - και κυρίως στα φοιτητικά μου χρόνια - είχα δυστυχώς πέσει σε αυτή τη λούπα και με κόμιξ αλλά κυρίως με video games. Με τον καιρό (νωρίς ή αργά· δεν ξέρω) κατάλαβα πόση ανούσια σπατάλη είχα διαπράξει. Ουσιαστικά περισσότερο ήθελα να "φαίνονται" στη βιβλιοθήκη μου επειδή απο κάποιους θεωρούνται "συλλεκτικά" παρά γιατί εγώ τα ήθελα πραγματικά. Σχετικά με τα κόμιξ, μέχρι τα φοιτητικά μου χρόνια είχα μαζέψει ένα 80% του συνόλου του ΚΟΜΙΞ (χοντρικά μιλάμε μέχρι περίπου το #200). Και ενώ είχα στη συλλογή μου αρκετά... σπάνια κομμάτια, εν τούτοις δεν με ικανοποίησε ποτέ ιδιαίτερα αυτή η συλλογή μου. Σήμερα που πλέον δεν έχω τίποτα απο τον συνολικά μεγάλο όγκο κόμικ που διέθετα στο παρελθόν, δεν νομίζω να τηρούσα διαφορετική στάση. Πχ το #1 κομιξ θα το πούλαγα με μεγάλη ευχαρίστηση (ή και θα το χάριζα σε κάποιον φίλο μου αν το ήθελε πολύ) αφού για μένα δεν έχει καμία μα καμία πραγματική αξία. Αν μετάνιωσα για κάτι που δεν έχω στη "συλλογή" μου είναι τα τεύχη που είχαν κάποια συναισθηματική αξία ή πιο απλά αυτά που μου άρεσαν. Απο την άλλη δεν φέρομαι απαξιωτικά σε κάθε προσπάθεια συλλογής· κι εγώ πχ θα ήθελα να είχα το πρώτο τεύχος του Μίκυ Μάους #1. Οκ είναι ένα ιστορικό τεύχος, είναι ωραίο να το έχεις στη βιβλιοθήκη σου. Αυτή όμως η ανάγκη κατα τη γνώμη μου πρέπει να μείνει περιορισμένη και να μην επεκταθεί γιατί μετά σου δένει τα χέρια, τη διάθεση αλλά και σου μαδάει το πορτοφόλι. Επίσης άτομα-"συλλέκτες" που έχω γνωρίσει, έχει τύχει να είναι στριφνοί άνθρωποι σε φάση να μην σε αφήνουν καλά καλά να κοιτάξεις την συλλογή τους με φόβο μη πάθει κάτι!. Η συλλεκτικότητα όταν γίνει μανία νομίζω αλλοιώνει και το χαρακτήρα σου. Προσωπικά σήμερα πλέον ό,τι κόμικ έχω το αγοράζω απλά για να περάσω καλά μαζί του. Το διαβάζω όσες φορές μού κάνει κέφι χωρίς να χωλοσκάω επειδή η ράχη του δεν "ταιριάζει" με την υπόλοιπη "σειρά" την οποία δεν αγόρασα επειδή απλά δεν γουστάρω να διαβάσω τα υπόλοιπα της σειράς. Και βέβαια αυτό προσπαθώ να το τηρώ γενικά. Οπότε δηλώνω αναγνώστης με αποκλειστικό σκοπό να αντλώ όσο μπορώ το περιεχόμενό του χωρίς να με νοιάζει το φαίνεσθαι.

Παρέλαβα από bookdepositrory και τα 2 μέρη της ιστορίας και τα διάβασα. Πρόκειται για 2 τελείως διαφορετικά είδη. Το πρώτο μέρος που κι εμένα μ' άρεσε πιο πολύ είναι μια ιστορία επιβίωσης(από τα αγαπημένα μου είδη) με διαφορετικούς χαρακτήρες που ο καθένας κουβαλάει τα μυστικά του, κάποιοι έχουν ατζέντα και κάποιοι απλά προσπαθούν να βοηθήσουν και να βρούνε λύση στο πρόβλημα. Νιώθω ότι το σενάριο ασφυκτιά σε τόσο λίγες σελίδες, θα γινόταν εύκολα μία μίνι σειρά 3-4 τευχών BD κατά την άποψη μου και θα ήταν ακόμα καλύτερο. Το δεύτερο μέρος είναι πιο περιπέτεια δράσης, πολύ ωραία κι αυτή και μου άρεσε που δόθηκε συνέχεια και που μαθαίνουμε τι κάνουν οι χαρακτήρες τόσα χρόνια μετά. Σε αυτό ένιωσα ότι ήταν τόσο όσο, είναι λίγο μεγαλύτερο από το πρώτο μέρος. Συνολικά 2 πολύ όμορφες ιστορίες.

Τί έχει μέσα;;;

Θα συμφωνήσω με ManaLeak. Τα κόμικς μου τα έχω για να τα διαβάζω (πολλές φορές μάλιστα) και όχι να τα καμαρώνω στη βιβλιοθήκη. Εντούτοις τα θέλω σε όσο καλύτερη κατάσταση γίνεται. Έχει τύχει ουκ ολίγες φορές να πάρω 2η φορά το ίδιο κόμικ επειδή την 1η που το αγόρασα ήρθε είτε χτυπημένο, είτε τσαλακωμένο, είτε βαμμένο με στυλό κτλ. Σε άλλη περίπτωση μπορεί απλά να ήθελα να αντικαταστήσω ένα τεύχος μου επειδή είχε φθορές λόγω παλαιότητας, λόγω κακής αποθήκευσης ή απ΄τα πολλά διαβάσματα. Έχει τύχει επίσης να πάρω 2 φορές κόμικ το οποίο θεωρώ ότι δύσκολα θα το ξαναβρώ, έτσι ώστε αν φθαρεί το ένα αντίτυπο, να έχω το άλλο και να μην ψάχνω μάταια να το ξαναβρώ. Επίσης συμβαίνει να πάρω 2 φορές το ίδιο κόμικ ώστε να έχω ένα αντίτυπο για χρήση (να διαβάζω) κι ένα να είναι άρτιο (για τη "συλλογή"). Αυτό βέβαια το κάνω με ελάχιστες σειρές. Διπλά τεύχη έχω ουσιαστικά μόνο σε Λούκυ Λουκ, Μπλέικ & Μόρτιμερ, άντε και κάποια λίγα Θόργκαλ. Σε κόμικς που δεν μ΄ενδιαφέρουν ιδιαίτερα (πχ τα υπερηρωικά ή τα ντίσνευ) δεν παίρνω διπλά τεύχη, αλλά κι αυτά που παίρνω δεν με πειράζει τόσο αν μου έρθουν σε όχι άριστη κατάσταση (αρκεί να είναι αξιοπρεπή). Τώρα το αν δανείζω κόμικς ή αφήνω κάποιον να τα ξεφυλλίσει, εξαρτάται. Εξαρτάται το ποιος είναι και εξαρτάται τι κόμικς. Πχ τα σπάνια Μπλούμπερυ της Epic που έφερα από Αμερική σε άψογη κατάσταση (mint/near mint) και έσκασα και αρκετά χρήματα να τα φέρω, δεν υπάρχει περίπτωση να τα δανείσω (όχι ότι μου τα ζήτησαν κιόλας) ούτε αφήνω κάποιον να τα ξεφυλλίσει. Βασικά δεν τα έχω καν εκτεθιμένα. Τα έχω "κρύψει" και ασφαλίσει ώστε μόνο εγώ ουσιαστικά να έχω πρόσβαση Τώρα έναν τόμο Μπαρκς για παράδειγμα αν μου ζητήσει κάποιος, θα του τον δώσω να τον ξεφυλλίσει, ακόμα και να τον δανείσω. Τα Λούκυ Λουκ (όχι ότι είναι ακριβά) επίσης δεν θα δανείσω ή αφήσω κάποιον να τα πιάσει. Είναι η αγαπημένη μου σειρά, οπότε τη θεωρώ την πιο "πολύτιμη", άσχετα αν τα περισσότερα τεύχη τα πήρα με 4-5 ευρώ. Πολύτιμο δεν είναι απαραίτητα το ακριβό Γενικώς τα γαλλοβελγικά δύσκολα να αφήσω κάποιον να τα ξεφυλλίσει και ακόμα πιο δύσκολα να τα δανείσω. Στον ανηψιό μου πχ που διαβάζει κόμικς, του παίρνω καινούρια ή ακόμα πιο συχνά παίρνω καινούρια για μένα και του δίνω τα παλιά μου. Και αυτό το κάνω όχι γιατί σκέφτομαι τον εαυτό μου, αλλά επειδή δεν τα προσέχει. Μια φορά θυμάμαι τού είχα αγοράσει τον Μπίλυ τον Τρομερό. Ωραίο καινούριο αντίτυπο, άψογο. Και με το που το έδωσα το παίρνει και το κάνει ρολό Ε, πως μετά να του δίνω καινούρια κόμικς αφού με το καλημέρα τα κάνει "παλιά" Ένας φίλος μου πάλι, τον βλέπω παίρνει ένα Spider-Man που είχα αφημένο στο κομοδίνο και το ξεφυλλίζει λες και είναι περιοδικό ένθετο σε εφημερίδα ή φυλλάδιο από σούπερ μάρκετ. Κανένας σεβασμός. Γι΄αυτό λέω εξαρτάται και ποιος είναι αυτός που θα ξεφυλλίσει τα κόμικς μου. Επίσης τα κόμικς μου τα πιάνω πάντα με καθαρά χέρια (η σκόνη και η λιπαρότητα του δέρματος πιστεύω ξέρετε ότι είναι "εχθρός" του χαρτιού και προκαλεί φθορά). Άρα δεν θέλω να μου τα πιάνει κάποιος με βρώμικα. Εν κατακλείδι. Είμαι αναγνώστης, αλλά έχω και στοιχεία συλλέκτη. Και νομίζω οι περισσότεροι είμαστε έτσι εδώ μέσα

Τελικά έσκασε και trailer. Εντυπωσιακό οπτικά, αρκετό χιούμορ που προσωπικά δε με πολυτρέλανε, αλλά και πάλι δε μπορώ να δηλώσω τόσο πολύ εντυπωσιασμένος. Περιμένω το τελικό αποτέλεσμα.

Καλησπέρα, ανοίγω αυτό το θέμα για πω κυρίως τον πόνο μου και να ρωτήσω μηπως μου διαφεύγει κάτι. Να πω ότι δεν είναι άμεσα συνδεδεμένο με τα κομικς αλλά σίγουρα είναι σχετικό σε ένα βαθμό. Ο λόγος που ουσιαστικά "έπεσα" πάνω στη σελίδα σας ήταν κάποιες συλλογές που είχα από μικρός και ήθελα να δω τι ενδιαφέρον και τι στοιχεία υπάρχουν online. Μιλάω για περιοδικά, τάπες, κάρτες, αυτοκόλλητα κλπ που εδώ ονομάζετε λοιπά παρελκόμενα. Φαντάζομαι όλοι έχετε τέτοια. Ουσιαστικά αφού η σελίδα είναι σχετική με κομικς είναι λογικό αυτά να μην έχουν και πρώτη θέση στα θέματα συζήτησης. Ωστόσο αναρωτιώμουν αν υπάρχει κάποια ελληνική σελίδα που να μπορεί να κάνει το ίδιο που κάνετε για τα κομικς, αλλά για συλλογές με αντικέιμενα. Υπάρχει καμία σελίδα που να κατατάσσει τα αντικείμενα ανάλογα με το έτος ή τη συλλογή στην οποία ανήκουν; Θεωρώ οτι λίγοι είμαστε αυτοί που έχουμε όντως κάποια αντικείμενα και θα μπρούσαν να αποκτήσουν και κάποια αξία αν μπορούσαμε να ξέρουμε έστω πότε κυκλοφόρησαν κλπ. Αλλά δεν υπάρχει ενδιαφέρον στο ελληνικό ίντερνετ σχετικά με αυτά απ ότι βλέπω. Ποιά η γνώμη σας; Εσείς συλλογές τέτοιες έχετε ή μονο εγώ ήμουν σκουπιδομαζόχτρα από μικρός; Παραθέτω κάποια παραδείγματα από διάφορα πράγματα που έχω. Αν και όσο ψάχνω βρίσκω περισσότερα.

Έχω να πω πως η ασυνέπεια της Καθημερινής στο ανέβασμα των διαφημίσεων των τευχών στο σάιτ είναι εκνευριστική!

@ ManaLeak13 δεν σε είπε κανείς στριφνό άνθρωπο. Μην ανησυχείς. Επίσης φαντάζομαι ότι έχεις δώσει λεφτά απο τον κόπο σου και όχι μεταχειρισμένους πασατέμπους :P. Κανείς δεν το αμφισβητεί αυτό και κανείς δεν σε κατακρίνει (εγώ τουλάχιστον όχι). Σε ένα πανάκριβο αμάξι δεν βάζεις μέσα ζωάκι γιατί το ζωάκι δεν μπορεί να καταλάβει την αξία ενός αντικειμένου (εκτός βέβαια αν θεωρείς ότι οι άνθρωποι που δυνητικά πλησιάζουν την συλλογή σου έχουν αντίληψη ενός σκυλιού που γραντζουνάει). Δεν μπορώ να φανταστώ να έρθει κάποιος φίλος στο σπίτι κάποιου (υποθέτω ότι φίλους βάζεις σπίτι σου και όχι κάποιον βάρβαρο έτσι; ) και να πιστεύει ότι με το που πιάσει κάτι θα το καταστρέψει. Και βέβαια δεν αναφέρθηκα πουθενά σε δανεισμό. Άλλο ήταν το point μου. Και εγώ αποφεύγω να δανείζω και αυτό όχι γιατί έχω σκάσει χρήματα (αν ένας φίλος μου έχει ανάγκη να δανειστεί και συμβεί κάποιο ατύχημα, χαλάλι) αλλά γιατί ξέρω τον κανόνα "δανεικά και αγύριστα". Μου χει συμβεί και σε μένα φυσικά. Προφανώς το να έρθει αγαπημένο μου πρόσωπο σπίτι και να μη τον αφήνω να αγγίξει τα βιβλία μου (έστω και αυτά που είναι ακριβά) μήπως τα ..καταστρέψει· ε εγώ το θεωρώ παράλογο. Προφανώς δεν καταστρέφεται έτσι ένα έντυπο. Δεν χαρακτήρισα κανέναν προσωπικά στριφνό (γιατί σε βλέπω με το τουφέκι στη γωνία να με περιμένεις ). Κι εσύ σίγουρα επι προσωπικού θα έχεις χαρακτηρίσει συμπεριφορές που θεωρείς εσύ παράξενες όπως και όλοι μας. Για την συλλογή σου φτιάξε και φρούριο σαν αυτό του Σκρούτζ Μακ Ντακ όπου με το που πλησιάζει κάποιος να βγαίνουν κανόνια. Είναι δικαίωμά σου και εμένα δεν μου πέφτει λόγος. Το θέμα μας όμως είναι αν προτιμούμε να είμαστε συλλέκτες ή όχι και εγώ εξέφρασα την δική μου γνώμη. Το θεωρώ παράλογο και ψυχοφθόρο να δίνει λεφτά (ή ακόμα χειρότερα: ΛΕΦΤΑ) για να αγοράσει κάτι το οποίο ήδη έχει μόνο και μόνο επειδή είναι σε λίγο καλύτερη κατάσταση απο αυτό που είχε. Αυτή η νοοτροπία εμένα προσωπικά με βρίσκει αντίθετο. Τα κόμικ υπάρχουν (ή πρέπει να υπάρχουν) για την ψυχαγωγία μας και όχι να μάς δένουν τη ζωή μας. Αυτή είναι η άποψή μου.

Στα περισσοτερα που εγραψες πανω κατω συμφωνω, εκτος απο αυτο το κομματι. Ο συλλεκτης ειναι περα για περα λογικο να μην θελει να του ακουμπησει τη συλλογη καποιος που ειναι ασχετος.Γιατι εχει σκασει λεφτα ! ΛΕΦΤΑ ! Προφανως δεν αναφερομαι για τευχη που κοστολογουνται 5 και 10 ευρω (που και αυτα πλεον δεν χαρακτηριζονται ως "λεφτα για πεταμα"). Εννοειται πως δεν επιτρεπω να μου ακουμπανε αυτα που με ενδιαφερουν. Εσκασα πολλα χρηματα, ειδικα στα ακριβα τευχη του ΚΟΜΙΞ, σε σημειο που ξαναγορασα οτι δεν μου κανε ωσπου να βρω το τελειο. Τι θα πει "φερε να τα δω"; Δες τα στο google. Που ξερω εγω οπως θα το ανοιξει ο αλλος τι ζημια μπορει δυνητικα να συμβει.Μπορει και να μη συμβει τιποτα, αλλά οταν κατι δεν ειναι δικο σου,οι περισσοτεροι δεν θα κατσουν να νοιαστουν τι θα συμβει. Κανονας! Οπως και σε ενα πανακριβο αμαξι δεν θα βαλεις μεσα ενα σκυλακι να στο κανει λαμπογιαλο με γρατσουνιες, ετσι και τα ακριβα τευχη δεν θες να σου τα ακουμπανε ασχετοι,αλλά και πολλοι "σχετικοι" που ειναι σβαρνιαριδες. Το ποια θα ναι η μοιρα τους σε 50 ή 100 χρονια που δυστυχως καποιος αλλος θα τα παραλαβει γιατι θα "εχεις φυγει",αλλη ιστορια... Μια χαρα εξω καρδια ανθρωπος ειμαι,οπως και οσοι φανατικοι συλλεκτες γνωριζω προσωπικα, δεν ξερω ποιον μιζερο "συλλεκτη" εχεις συναντησει και σχηματισες τετοια αποψη. Ισως ειχε καποιο σοβαρο λογο και μετατραπηκε σε στριφνο οπως τον χαρακτηρισες, οταν αφορα τη συλλογη του. Λεω εγω τωρα... Θα παραθεσω προσωπικη εμπειρια.Ειχα δανεισει (στο λυκειο νομιζω) καποτε ενα ΚΟΜΙΞ που ειχε ιστορια με τα Χαμενα Επεισοδια στον ξαδερφο μου, μου το επεστρεψε φυλλο και φτερο. Προσεξε, μου το επεστρεψε.Δεν το αντικατεστησε! Το "ε σιγα πως κανεις ετσι μια χαρα διαβαζεται" δεν ειναι απαντηση ατομου 15 16 χρονων. Και μιλαμε τωρα για τευχος ξεφτυλα, 3 4 ευρω δινεις και το ξαναγοραζεις. Οχι για τευχος σοβαρης αξιας. Αλλά η ζημια ειναι ζημια ειτε μιλαμε για 1 ευρω ειτε για 101. Την οποία ζημια ,ο αλλος ΔΕΝ ΘΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙ οσο και να χτυπιεσαι ! Αντε και να ειναι φιλοτιμος ο αλλος, ελα βρες μου τον Χρυσο Γιγα ή το Νυχι της Καλι σε κατασταση 9.8/10 για αμεση αγορα... Τυχαια νομιζεις οι Αμερικανοι στελνουν τα τευχη τους στο CGC και τα σφραγιζουν ? Ετσι εχουν ορεξη να πληρωνουν 50ευρα για την αξιολογηση + τα μεταφορικα , μονο και μονο για ενα τευχος ?Εννοειται ανεβαινει η αξια τους, αλλά κατα βαση εξασφαλιζουν προστασια εφ'ορου ζωης.

Θα έλεγα αναγνώστης, αφού αγοράζω μόνο όποιο τεύχος θεωρώ πως θα είχε κάποιο αναγνωστικό ενδιαφέρον για εμένα. Επίσης, ειδικά με τα παλιότερα περιοδικά, πλην του ΚΟΜΙΞ που ήταν το μόνο που έπαιρνα βρέξει χιονίσει γιατί αυτό όντως το συνέλεγα, δε με ενδιέφερε ποτέ η κατάσταση. Έχω αγοράσει ΚΛΑΣΙΚΑ με σκισμένα ή καθόλου εξώφυλλα. Βέβαια τώρα προσπαθώ να αντικαταστήσω αυτά που είναι σε πραγματικά κακή κατάσταση. Επίσης δε με ενδιαφέρει να συμπληρώσω κάποια σειρά απλά για να την έχω ολοκληρωμένη. (Είπαμε, πλην του ΚΟΜΙΞ). Με αυτά και με αυτά βέβαια, έχω ξεπεράσει τα 1800 τεύχη, όχι, δεν τα έχω διαβάσει όλα, και κάποια από αυτά που έχω διαβάσει, δεν έχουν ανταποκριθεί στις προσδοκίες μου, και παρόλα αυτά δε σκοπέυω να τα πουλήσω. Επομένως μπορώ να απαντήσω και εν μέρει συλλέκτης.

Το τρέιλερ ξέχασες Edit: ώπα σορρυ είμαι από κινητό και ούτε είδα την επόμενη σελίδα. Κι εγώ δεν ενθουσιαστηκα. Ο Μπειλ ωραίος αλλά πολλές σάχλες.

2 ταινίες που έχω δεί πρόσφατα: Sonic 2 Την βρήκα καλύτερη από την πρώτη. Δεν είναι και κάτι το ιδιαίτερο απο πλευράς σεναρίου και δράσης, όμως βλέπεται πολύ ευχάριστα και είναι ιδανική επιλογή για όσους έχετε παιδιά. Οι νέοι χαρακ,τήρες δίνουν επιπλέον ενδιαφέρον στην ταινία, θα έλεγα ότι είναι πιο κοντά στο βιντεοπαιχνίδι σε σχέση με την πρώτη ταινία και είναι η απόλυτη νοσταλγία για όσους έλιωναν (μαζί και εγώ) το Sonic στο Megadrive στα 90ς! Βαθμολογία 7/10 Fantastic Beasts: The Secrets of Dumbledore Δεν είχε τη δράση που είχαν οι προηγούμενες 2 ταινίες, είχε όμως περισσότερο ενδιαφέρον και μυστήριο αφού από την μια ασχολείται με το παρελθόν του Dumbledore και από την άλλη μας έχει δείξει κάποια πράγματα από τον κόσμο των μαγών που δεν είχαμε δεί στις ταινίες του Harry Potter. Γενικά, όσοι είστε φαν του Potter θα μείνετε ικανοποιημένοι και αυτή τη φορά. Βαθμολογία 7/10

Κάτι ανάμεικτο. Αν και διαβάζω σκαναρισμένα κόμιξ φροντίζω να τα αγοράζω κιόλας. Προσπαθώ να τα κρατάω σε καλή κατάσταση πλέον γιατί στο παρελθόν έχω καταστρέψει από την απρόσεκτη χρήση πολλές ποιοτικές εκδόσεις που τώρα είναι δυσεύρετες και το μετανιώνω. Έχω κάποιες σειρές που θεωρώ υποχρέωσή μου να ολοκληρώσω αλλά ο χώρος με φρενάρει.

Θα έλεγα ανάμεικτο προς αναγνώστης αν και πλέον προσπαθώ να συλλέξω την βιβλιοθήκη του Καρλ Μπαρκς και από κλασικούς υπερήρωες συλλέγω/διαβάζω μόνο spidey.

Ο συγγραφέας και σεναριογράφος κόμικς Θοδωρής Πρασίδης μιλάει στην «Κ» «Πριν από τρία χρόνια, παρατηρούσα για ώρες έναν από τους στοιχειωμένους καθεδρικούς ναούς του Μπεκσίνσκι· το μετααποκαλυπτικό τοπίο, τις σκιώδεις μορφές που εγείρονται πλάι του. Αναρωτήθηκα ποια ανίερη ιστορία να υπάρχει πίσω από αυτό το κτίριο. Και κάπως έτσι γεννήθηκε το "Black Mass Rising"». Ενώ σε όλο τον πλανήτη η ένατη τέχνη περνάει μια περίοδο μεγάλης δημιουργικής ακμής και η δημοφιλία των γκράφικ νόβελ φέρνει τα κάποτε στιγματισμένα, παραγνωρισμένα κόμικς από τα υπόγεια στα σαλόνια, η Ελλάδα συμμετέχει επάξια στην παγκόσμια αυτή τάση, έχοντας να δείξει έναν πλούτο από εντυπωσιακούς δημιουργούς, οι οποίοι, συχνά, διαπρέπουν και εκτός ελληνικών συνόρων. Ανάμεσά τους στέκεται, ξεχωριστός στο είδος του, χαρισματικός, ένας «σκοτεινός» διανοούμενος, κάποιος με ακαδημαϊκές περγαμηνές που όμως φοράει μαύρα χέβι μέταλ μπλουζάκια, ίσως η μοναδική περίπτωση Έλληνα σεναριογράφου του χώρου των κόμικς που κάνει παγκόσμια καριέρα. Ο Θοδωρής Πρασίδης, γέννημα-θρέμμα της Δράμας, έφυγε για να σπουδάσει στην Αγγλία, για να επιστρέψει στη γενέτειρά του, όπου σήμερα, με την ισχυρή πένα του, τις πλούσιες αναφορές του και τον βαθύ, πολύπλευρο πολιτισμό του, υφαίνει κόσμους φαντασίας που εξάγει με επιτυχία στο εξωτερικό. Του μιλήσαμε με αφορμή τη νέα του δουλειά, μια επανεξέταση του «Δράκουλα» του Μπραμ Στόκερ, ένα εκλεκτικής ποιότητας γκράφικ νόβελ εικονογραφημένο με συναρπαστικό τρόπο από την Jodie Muir, Αγγλίδα εικονογράφο με μια ζωγραφική ματιέρα που κόβει την ανάσα. Η σύμπραξη των δύο δημιουργών σμιλεύει ένα εκδοτικό διαμάντι που έχει όλα τα συστατικά για να γίνει ένα μελλοντικό σημείο αναφοράς στον χώρο της φιλολογίας και εικονογραφίας του φανταστικού. – Το μεταπτυχιακό που έκανες στο πανεπιστήμιο Μπρουνέλ της Αγγλίας ακούγεται συναρπαστικό: «Cult Film and Television». Τι σε έκανε να το διαλέξεις, τι κέρδισες από εκεί – ποια ήταν η εμπειρία σου στην Αγγλία, γενικότερα; Ήξερα ότι ήθελα να κάνω κινηματογραφικές σπουδές, και μάλιστα ήμουν έτοιμος να φύγω για το Κεντ, όπου είχα γίνει δεκτός σε ένα πολύ κυριλέ μεταπτυχιακό που έχουν στο πανεπιστήμιο εκεί, μέχρι που βρήκα το συγκεκριμένο master. Το προτίμησα γιατί πάντα είχα μια αδυναμία στις αντιθέσεις, οπότε ήθελα λίγο τρασίλα στην ακαδημαϊκότητά μου. Αυτό που πήρα από εκεί ήταν να δω την ακραία πλευρά της ποπ κουλτούρας με ένα εντελώς διαφορετικό μάτι, να αντιμετωπίζω δηλαδή ακόμη και το πιο κακόγουστο ανοσιούργημα του ‘70, με τον τρόπο που θα αντιμετώπιζα κριτικά, σημειολογικά και αισθητικά, τα έργα του Μπέργκμαν και του Ταρκόφσκι. Έμαθα για την έννοια της επένδυσης σε συγκεκριμένα properties, και για την ουσία του cult following, για το πως δηλαδή συγκεκριμένες ταινίες ή σειρές αναβιώνονται και αναπαράγονται συνεχώς με μια καθαρά θρησκευτική ευλάβεια μέσα από τα σκληροπυρηνικά fanbases τους. Επίσης, είχα πρόσβαση στην πρώτη πανεπιστημιακή cult ταινιοθήκη του κόσμου. Υπέροχα πράγματα. Στην Αγγλία πήρα μια γενναία δόση μυθικής βρετανικής υπαίθρου, λάτρεψα το Λονδίνο μέσα στην βιομηχανική μεγαλοπρέπειά του, αλλά να σου πω την αλήθεια κάπου χάρηκα όταν το πρόγραμμα ολοκληρώθηκε, γιατί σε κάποια φάση —ποιος θα το περίμενε;— άρχισε να μου λείπει ο ήλιος. – Να φανταστώ πως από μικρός είχες αρχίσει να σκαλίζεις τον τέχνη του φανταστικού και του «παράξενου» (σινεμά, μουσική, κόμικς, λογοτεχνία); Τα κόμικς τα έπιασα πολύ αργότερα, μόλις στην τελευταία δεκαετία για την ακρίβεια, αλλά σινεμά βλέπω μανιωδώς από τότε που μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου. Κάπου εκεί στα εφτά, όταν άρχισα δηλαδή να έχω και μια πιο καλή αντίληψη του τι πάει να πει κινηματογραφική ομορφιά, είδα το Batman Returns του Μπάρτον. Η ταινία αυτή μου διαμόρφωσε την αισθητική, μου φανέρωσε την κλίση που έχω στα σκοτεινά και περίεργα πράγματα, αλλά και στο μαύρο χιούμορ, και μου δίδαξε την έννοια του οράματος ενός δημιουργού. Ακόμα έχω κάπου την βιντεοκασέτα, μισοδιαλυμένη από την υπερβολική χρήση. Τώρα όσον αφορά στην ενασχόλησή μου με την καθαρόαιμη φαντασία, αυτή ξεκίνησε κάπου στα δεκατέσσερα, όταν συνέπεσαν μέσα σε διάστημα δύο-τριών ετών η γνωριμία μου με το έργο του Τόλκιν, με την εισαγωγή μου στο Dungeons & Dragons και στο χέβι μέταλ. Όλη εκείνη η περίοδος ήταν Άρχοντας στο σχολικό σάκο, Symphony of Enchantment Lands από Rhapsody στα ακουστικά, και ατέλειωτες ώρες D&D με φίλους. Και μετά βγαίνει η Συντροφιά του Δαχτυλιδιού στις κινηματογραφικές αίθουσες. Ήμουν τελειωμένη υπόθεση. – Πως ξεκίνησε η πορεία σου στη συγγραφή και πως συνδέθηκες με τη σεναριογραφία στο χώρο των κόμικς; Άρχισα να γράφω επαγγελματικά το 2016, κάνοντας μια γύρα από διάφορα αμερικάνικα sites ποπ κουλτούρας, με άρθρα για το σινεμά. Εκείνο τον καιρό διοργάνωνα παράλληλα στην Δράμα το Fuzztastic Planet, ένα διεθνές φεστιβάλ ψυχεδελικής ροκ μουσικής, με συμμετοχές σημαντικών ονομάτων του χώρου, το οποίο έχει έκτοτε αποκτήσει ένα όμορφο cult status. Μου ήρθε τότε η ιδέα να γράψω ένα χιουμοριστικό εικονογραφημένο βιβλιαράκι για την doom metal, παίζοντας με την αντίθεση του παντρέματος ενός από τα σκοτεινότερα είδη του χέβι μέταλ, με το φορμά ενός παιδικού αλφάβητου. Η φιλοδοξία μου ήταν να το αυτοεκδώσω και να το πουλάω στο merch booth του φεστιβάλ. Άλλα μια νύχτα σκέφτηκα να το στείλω στην Image Comics, την μεγαλύτερη αμερικανική εκδοτική μετά την Marvel και την DC, έτσι για πλάκα, για να δω τι μπορεί να γίνει. Ο εκδότης της Image, ο Eric Stephenson, μου απάντησε μέσα σε είκοσι λεπτά, και μου είπε ότι θέλει να το κυκλοφορήσει άμεσα. Δεν το πίστευα. Γλυκάθηκα λοιπόν με όλη αυτή την ιστορία, και είπα ναι, θα προσπαθήσω να μπω στα αμερικάνικα κόμικς. – Ποια ήταν τα μεγάλα σου πρότυπα όσο μεγάλωνες, και ποια είναι ακόμα; Όντας παιδί του σινεμά, τα πρότυπά μου μεγαλώνοντας ήταν σχεδόν αποκλειστικά σκηνοθέτες. Λάτρευα τον Κουροσάβα, τον Μπέργκμαν, και λίγο αργότερα τον Αγγελόπουλο, όσο λάτρευα τον Μπάρτον, τον Σπίλμπεργκ, και τον Τζάκσον. Και να σου πω, δεν έχει αλλάξει κάτι. Μέχρι σήμερα, οι άνθρωποι που θαυμάζω περισσότερο, που θεωρώ ότι αυτό που κάνουν είναι η υπέρτατη μορφή δημιουργικής έκφρασης, που μελετάω τις ζωές τους και συνεχίζω να μένω μαγεμένος από την τέχνη τους, είναι συνήθως κινηματογραφιστές. – Μιλάς με πάθος για την μουσική, και συγκεκριμένα για το χώρο του χέβι μέταλ. Τι είναι αυτό που εκτιμάς σε αυτόν, αυτό που σε εμπνέει; Ίσως κάποιοι θεωρούν τον μουσικό χώρο αυτό έκπτωτο, κάτι που αναλογεί περισσότερο σε εφηβικά κοινά… Δημήτρη, το χέβι μέταλ είναι η χαρά της ζωής. Προσωπικά με ενθουσιάζει, με χαλαρώνει, με ταξιδεύει, μου διεγείρει την φαντασία, με βοηθάει να σκέφτομαι, με κάνει να αισθάνομαι σαν παιδί. Είναι αγνό, ατόφιο συναίσθημα. Αγαπάω τα πάντα σε αυτό, την υπερβολική δραματικότητα στον ήχο και στην παρουσία των μουσικών, την ακραία εικονογραφία στα εξώφυλλα των δίσκων και στη στιχουργία, την απλοϊκότητα της ποίησής του, την γνησιότητα, την αυθάδεια, την αφέλειά του. Είναι μια από τις κορυφαίες μορφές escapism που έχει σκαρφιστεί ποτέ ο άνθρωπος. Μπορείς να διανοηθείς πόσο φτωχότερος θα ήταν ο κόσμος αν δεν υπήρχε το χέβι μέταλ; – Ποιος πιστεύεις πως είναι ο λόγος που η μουσική αυτή έχει τόσο μεγάλη παραγωγή, κοινό και παράδοση στη χώρα μας; Καλή ερώτηση. Δεν ξέρω, κάπως ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία μας. Ίσως γιατί οι Έλληνες είναι ένας λαός που γενικά γουστάρει την καλοπέραση, και το μέταλ είναι ένα μουσικό είδος που δεν ζητάει τίποτα από σένα, απλά υπάρχει εκεί για να σε κάνει να περάσεις καλά. Πάντως τεράστιο ρόλο έχουν παίξει και οι Rotting Christ σε αυτό. Δηλαδή νομίζω ότι η πορεία του μέταλ στην Ελλάδα, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την πορεία των Rotting Christ. – Υπάρχει ένας θησαυρός από εικονογραφήσεις σχετικές με τον «ηρωικό», φαντασιακό κόσμο που σε γοητεύει, στις δεκαετίες του ’70 και ’80, στον ευρύτερο χώρο των παιχνιδιών (είτε επιτραπέζιων, είτε ηλεκτρονικών). Ένα παράδειγμα είναι ο φοβερός Άγγλος εικονογράφος Λες Έντουαρντς, που θαυμάζαμε μαζί πρόσφατα. Τι έχεις να πεις για όλο αυτόν τον κόσμο του ντιζάιν και της ιστοριογραφίας για τα παιχνίδια; Είναι όπως ακριβώς το περιέγραψες, ένας αληθινός θησαυρός εικονογραφήσεων που ξεκινάει από τα pulp εξώφυλλα weird fiction περιοδικών της δεκαετίας του ‘30, και φτάνει μέχρι την επιστημονική φαντασία και το sword and sorcery του ‘80. Είτε μιλάμε για λογοτεχνία, είτε για κινηματογράφο, είτε για ηλεκτρονικά ή επιτραπέζια παιχνίδια, οι εικονογραφήσεις των εξωφύλλων δημιουργούσαν τόσο απόλυτα ολοκληρωμένους κόσμους, που πολλές φορές ξεπερνούσαν σε αξία το περιεχόμενο. Και δυστυχώς αυτή η vintage αισθητική λείπει σήμερα από την οπτική αφήγηση, τόσο από τα κόμικς, αλλά ακόμα περισσότερο από τον κινηματογράφο. Για παράδειγμα το Dune του Villeneuve ήταν για μένα μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία για ένα πραγματικά παραισθησιογόνο, εξωτικό όραμα. Για να μην παρεξηγηθώ, η ταινία ήταν εξαιρετική, αλλά είμαι ο μόνος που βρήκα την καλλιτεχνική της διεύθυνση κάπως παρωχημένη; Δηλαδή βλέπεις τα εξώφυλλα που έκανε ο Bruce Pennington για τα βιβλία του Herbert στα 1960s και 1970s, και λες διάολε, πότε θα δούμε μια ταινία που να μοιάζει έτσι. – Γράφεις στο εισαγωγικό σημείωμα στο site σου: «μου αρέσει να γράφω ιστορίες για μαγεία, τέρατα και γυναίκες με σπαθιά». Γιατί βάζεις το σπαθί στο χέρι των γυναικών, σε ένα κόσμο γεμάτο από πατριαρχικά πρότυπα, άντρες-πολεμιστές; Υπάρχει άλλωστε και μια επιλογή γυναικών-εικονογράφων για τις ιστορίες σου… Όλες οι ιστορίες μου περιέχουν και θα συνεχίσουν να περιέχουν τουλάχιστον ένα από τα τρία αυτά συστατικά, ιδανικά και τα τρία μαζί. Το εξήγησες μια χαρά και εσύ, σε έναν κόσμο γεμάτο από πατριαρχικά πρότυπα, οφείλουμε να βάλουμε το σπαθί στο χέρι των γυναικών, στο χέρι των μειονοτήτων, στο χέρι των καταπιεσμένων. Όπως και να το κάνουμε, η αντιπροσώπευση μετράει. Forced diversity, θα βγουν να γκρινιάξουν κάποιοι αυτόκλητοι φύλακες της ποπ κουλτούρας, συχνά φορείς συγκαλυμμένου ρατσισμού. Ανήκοντας ο ίδιος στην πλέον βαρετή πληθυσμιακή ομάδα, αυτή των λευκών στρέιτ ανδρών, αλλά μεγαλωμένος από δυνατές γυναίκες, με ενδιαφέρει πολύ περισσότερο να εξερευνήσω οπτικές γυναικών, ή ΛΟΑΤ+ ανθρώπων, μέσα σε παραδοσιακά ανδροκρατούμενα genres, όπως ο γοτθικός τρόμος και η επική φαντασία. Και επιδιώκω επίσης, όσο μπορώ, να έχω και συνεργασίες με γυναίκες. Εξάλλου έχεις δει γυναίκα με σπαθί; Δεν υπάρχει ωραιότερη εικόνα. «Οταν ανακάλυψα τη δουλειά της Τζόντι [Μίουρ], πάγωσα. Το θεοσκότεινο μεγαλείο που εκπέμπουν οι πίνακές της, οι πιθανές, βλάσφημες ιστορίες που κρύβουν, και τα πρόσωπα των ηρώων της, με καθήλωσαν». – Πες μου εν τάχει για τα βιβλία που έχεις γράψει ως τώρα – και ποια συνεχίζεις ακόμα. Λοιπόν, όπως προανέφερα, η φάση ξεκίνησε με το The Doomster’s Monolithic Pocket Alphabet, που κυκλοφόρησε το 2017 από την Image Comics. Πριν μερικούς μήνες κυκλοφόρησε η δεύτερη δουλειά μου, το Swamp Dogs: House of Crows, από την Black Caravan, που είναι το horror imprint της Scout Comics. Το Swamp Dogs είναι μια σειρά grindhouse τρόμου με άρωμα από τα 1970s, την γράφω μαζί με τον φίλο και συνεργάτη μου J.M. Brandt, και βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο τρίτο από τα πέντε τεύχη, με πλάνο να ολοκληρωθεί μέσα στην χρονιά. Τέλος, στις 31 Μαΐου κυκλοφορεί το Black Mass Rising από την TKO Studios, ένα σκοτεινό φάνταζι γοτθικού τρόμου με ψήγματα Βαλκανικού φολκλόρ, γύρω από τον μύθο του Δράκουλα. – Τι μπορείς να μας πεις για την δική σου βερσιόν στην κλασική ιστορία τρόμου του Ιρλανδού Μπραμ Στόκερ; Έχεις, ως φαίνεται, δημιουργήσει ένα σκοτεινό, συναρπαστικό σίκουελ… Κοίτα, το ότι προωθείται σαν σίκουελ του βιβλίου του Μπραμ Στόκερ είναι λίγο μάρκετινγκ τρικ του εκδότη. Σε καμία περίπτωση δεν είναι συνέχεια του κλασικού Δράκουλα — το λέω πριν αρχίσουν να με λιθοβολούν οι πουρίστες! Είναι ένα ας πούμε re-imagining, εμπνευσμένο από ένα συνονθύλευμα διαφορετικών πηγών και εκδοχών, που τραβάει ιδέες τόσο από το Transylvanian Superstitions της Σκωτσέζας συγγραφέως Emily Gerard, που επηρέασε καταλυτικά τον Στόκερ, και τις εξαιρετικές μελέτες των ακαδημαϊκών Radu Florescu και Raymond T. McNally πάνω στον μύθο και την ιστορική αλήθεια του Βλαντ Τσέπες, όσο και από την πολυαγαπημένη διασκευή του Κόπολα, και τις Ιαπωνικού τύπου παραλλαγές, όπως τα Vampire Hunter D και Castlevania. Είναι μια αντιπρόταση στις παραδοσιακές αφηγήσεις μιας μυθολογίας που έχει απασχολήσει όσο λίγες την ανθρωπότητα, που προσφέρει μια ολοκαίνουργια, ανατρεπτική ιστορία, με ακραία επική εικονογράφηση. – Όπως σου είπα, έχω ενθουσιαστεί με τη δουλειά της εικονογράφου Jodie Muir. Έχω δίκιο να πιστεύω πως ταίριαξαν γάντι οι κόσμοι σας, ή αντίληψη σας πάνω στην ιστορία και την ατμόσφαιρά της; Έχεις απόλυτο δίκιο. Ήθελα ένα πολύ συγκεκριμένο ύφος για το συγκεκριμένο βιβλίο, κάτι που ίσως είναι πιο κοντά στο concept art ηλεκτρονικών παιχνιδιών, παρά στην παραδοσιακή αισθητική των κόμικς. Πέρασα πολλές ώρες ψάχνοντας για το κατάλληλο χέρι στις εσχατιές του διαδικτύου, και όταν ανακάλυψα την δουλειά της Jodie πάγωσα. Το θεοσκότεινο μεγαλείο που εκπέμπουν οι πίνακές της, οι πιθανές, βλάσφημες ιστορίες που κρύβουν, και τα πρόσωπα των ηρώων της, με αυτό το υγρό, μελαγχολικό βλέμμα, με καθήλωσαν. Την προσέγγισα με ένα treatment, και για καλή μου τύχη, της μίλησε αμέσως. Παρόλο που δεν είχε ποτέ ξανακάνει sequential art, δέχτηκε με ενθουσιασμό να αναλάβει ολόκληρο το κομμάτι της εικονογράφησης. Μιλάμε για ένα πλήρως εικονογραφημένο βιβλίο 168 σελίδων. Ήταν ένα τιτάνειο εγχείρημα για αυτήν, και τα έδωσε όλα. Ήταν η πρώτη μου επιλογή. Ουσιαστικά η μόνη μου επιλογή. Χωρίς την Jodie, και την ψυχή που έδωσε στην ιστορία και τους χαρακτήρες, το βιβλίο αυτό δεν θα δούλευε για κανένα λόγο. – Διαβάζοντας το βιβλίο, είδα εικόνες που με παρέπεμψαν στις δυστοπίες του Πολωνού σουρεαλιστή ζωγράφου Zdzisław Beksiński. Ήταν εσκεμμένη η αναφορά; Θα σου πω το εξής: πριν τρία χρόνια περίπου, παρατηρούσα έναν από αυτούς τους στοιχειωμένους καθεδρικούς ναούς του Beksiński. Καθόμουν και τον εξέταζα για δεν ξέρω κι εγώ πόση ώρα. Το ρημαγμένο, μετα-αποκαλυπτικό τοπίο, οι φριχτές, σκιώδεις μορφές που εγείρονται πλάι του, η απεχθής, σχεδόν οργανική πρόσοψη, που νιώθεις να σε πνίγει με την σαρωτική ζοφερότητά της. Αναρωτήθηκα ποια ανίερη ιστορία να υπάρχει πίσω από αυτό το κτίριο. Και κάπως έτσι γεννήθηκε το Black Mass Rising. – Πώς είναι η ζωή ενός νέου πατέρα δύο μικρών αγοριών στη Δράμα, και πόσες, στ’ αλήθεια, μπλούζες χέβι μέταλ έχεις; Η ζωή οποιουδήποτε πατέρα δύο μικρών αγοριών οπουδήποτε, είναι απλά χαοτική. Όμορφη, αλλά χαοτική. Όποιος ξέρει, ξέρει. Βοηθάει το γεγονός ότι η Δράμα είναι μια ιδανική πόλη για να μεγαλώνεις παιδιά, γεμάτη πάρκα, αλάνες, και μπόλικο πράσινο. Η ζωή εδώ είναι αντικειμενικά εύκολη, αν και κάπως μοναχική, γιατί είμαστε μακριά από όλα τα μεγάλα και τα σπουδαία των μεγάλων πόλεων. Εδώ, για παράδειγμα, είμαι εντελώς αποκομμένος από την ελληνική κοινότητα των κόμικς, αλλά δεν σου κρύβω ότι κάθε φορά που κατεβαίνω Αθήνα, ανυπομονώ να γυρίσω πίσω. Τώρα για τα μπλουζάκια, ήμουν πάντα της λογικής ότι αντί να πάρεις ένα οποιοδήποτε basic κοντομάνικο και να ενισχύσεις την τάδε πολυεθνική, πάρε ένα αλήτικο heavy metal μπλουζάκι και βοήθησε μια μπάντα να ηχογραφήσει τον επόμενο δίσκο της, ή να βγει περιοδεία. Ότι t-shirt έχω στην ντουλάπα μου, είναι είτε από μπάντα, είτε από κάποιον ανεξάρτητο εικονογράφο, άντε και μερικά από ταινίες. Ο αριθμός τους θα παραμείνει ένα επτασφράγιστο μυστικό, που ίσως αποκαλυφθεί κάποια στιγμή στο μακρινό μέλλον, όταν πια θα τις έχουν κληρονομήσει τα αγόρια μου. – Έχει, άραγε, επηρεάσει την κουλτούρα, τις αναφορές και τη φαντασία σου, ο τόπος από τον οποίο κατάγεσαι και ζεις, η Δράμα, και το περιβάλλον τοπίο της; Έχω θεμελιωδώς διαμορφωθεί από αυτόν τον τόπο. Μάλιστα, οι πιο ζωηρές και αγαπημένες παιδικές μου αναμνήσεις είναι από το χωριό μου, την Σκαλωτή, που βρίσκεται στις παρυφές του παρθένου δάσους της Ελατιάς, κοντά στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Εκεί περνούσαμε τα καλοκαίρια μας εγώ και τα ξαδέρφια μου, μαζί με τον παππού και τη γιαγιά. Η φαντασία που έχω σήμερα, όποια κι αν είναι αυτή, είναι απόρροια εκείνου του τοπίου, εκείνων των βουνών. Οι δε διηγήσεις του παππού μου από τα χρόνια του πολέμου, και οι βόλτες που κάναμε μαζί στα γύρω δάση, με έκαναν να θέλω να λέω σχεδόν αποκλειστικά ιστορίες της υπαίθρου. – Αν έπρεπε να διαλέξεις μια αγαπημένη ταινία, ένα αγαπημένο κόμικ και ένα αγαπημένο βιβλίο, ποια θα ήταν αυτά; Για να το περιορίσω λίγο, γιατί διαφορετικά θα σπάσω το κεφάλι μου, θα σου δώσω τα αγαπημένα από την τελευταία χρονιά. Από ταινίες, το The Northman του Robert Eggers. Μυσταγωγικό, τολμηρό, συγκλονιστικό σινεμά, από τον αγαπημένο μου νέο σκηνοθέτη. Από κόμικς, το The Last God, γραμμένο από τον Phillip Kennedy Johnson, και εικονογραφημένο από τον τρομερό Riccardo Federici. Με δυο λόγια, το έπος ηρωικής φαντασίας που έλειπε από το μέσο, με εύστοχες σφήνες Λαβκραφτικού κοσμικού τρόμου. Από βιβλία, το Tyll του Daniel Kehlmann, ένα διαολεμένα έξυπνο και ευφάνταστο οδοιπορικό στα κατάμαυρα χρόνια του Τριακονταετή πολέμου, με ένα σαρδόνιο χιούμορ που σπάει κόκκαλα, και μια προσέγγιση του μυθικού που θυμίζει κάτι από τις αφηγήσεις των αδελφών Γκριμ. Απλά αριστουργηματικό, αναζητήστε το. – Τι γνώμη έχεις για τη φοβερή πρόσφατη (παγκόσμια) δημοφιλία του γκράφικ νοβελ – και ποια η γνώμη σου για αυτό τον χαρακτηρισμό έναντι του κλασικού «κόμικ»; Είναι γνωστή η ατάκα του Neil Gaiman, «είναι σαν να αποκαλείς μια πόρνη, συνοδό για το βράδυ». Η δημοφιλία του graphic novel μόνο θετική μπορεί να είναι, διότι υπάρχει τέτοιος πλούτος στο μέσο, ειδικά στον indie χώρο, που πραγματικά αξίζει να ανακαλυφθεί. Από το debate όμως κόμικς ή graphic novel, προσωπικά απέχω. Θέλει κάποιος εκδότης να βαφτίσει το βιβλίο του graphic novel αντί για κόμικ, για λόγους εμπορικότητας; Πολύ καλά κάνει. Σκοπός του είναι να πουλήσει βιβλία, αυτό δεν θέλουμε όλοι; Δηλώνει κάποιος δημιουργός graphic novelist, αντί για comic book artist ή writer, για λόγους κύρους; Μαζί του. Ο καθένας μπορεί να αποκαλεί τον εαυτό και την δουλειά του όπως θέλει και τον εκφράζει. Μην κολλάμε σε ονόματα και ορολογίες. – Τι βλέπεις να συμβαίνει στο χώρο των ελληνικών κόμικς; Δεν είναι φανταστική αυτή η άνθηση; Είναι νομίζω αναπάντεχο αυτό που συμβαίνει στην ελληνική σκηνή τα τελευταία χρόνια. Μιλάμε για αδιανόητα ταλέντα που εκδίδουν φανταστικές δουλειές, και στους εγχώριους εκδοτικούς, αλλά και Αμερική. Και υπάρχει φοβερή ποικιλομορφία. Υπάρχουν οι παλιοί που είναι κεφάλαιο για τον χώρο, οι πιτσιρικάδες που ξεπηδούν συνεχώς από πόλη σε πόλη, πάρα πολλές γυναίκες, ίσως περισσότερες από τους άντρες, ψαγμένα, πολύχρωμα queer παιδιά. Στα μάτια μου είναι η πιο ενδιαφέρουσα καλλιτεχνική σκηνή της χώρας, και το λέω γνωρίζοντας ένα μεγάλο κομμάτι και της κινηματογραφικής, αλλά και της μουσικής ροκ/μέταλ σκηνής. Τα comic cons και είναι ένα χάρμα οφθαλμών! – Ποια σχέδια έχεις για το μέλλον, τι ετοιμάζεις; (…φαντάζομαι έχεις ήδη σκεφτεί να γράψεις σενάρια για τον κινηματογράφο!) Αυτή τη στιγμή δουλεύω πάνω σε δύο καινούργια βιβλία, ένα ορθόδοξο, βουκολικό folk horror, και ένα αλχημιστικό έπος ιστορικής φαντασίας, στο οποίο συνεργάζομαι με τον ανερχόμενο σκηνοθέτη κινουμένων σχεδίων Adrian Dexter, γνωστό ίσως σε κάποιους από τα πανέμορφα εξώφυλλα δίσκων που έχει κάνει για την αμερικάνικης heavy psych μπάντα Elder. Ο κινηματογράφος είναι πάντα στο μυαλό μου, και ναι, ίσως κάποια στιγμή τολμήσω την μετάβαση. Οψόμεθα. Να είμαστε καλά, να κάνουμε. ΠΗΓΗ

Mα εκει ειναι το θεμα στα συλλεκτικα τευχη. Ας παρουμε παραδειγμα τον Χρυσο Γιγα που ανεφερα. Σε κατασταση 9.8/10 που το εχω το κοστολογω 120-150. Αν ο αλλος το πιασει, αθελα του δεν εννοω θα το κανει επιτηδες, και παει να γυρισει τη σελιδα και το τσακισει κατω δεξια ,η αξια του θα πεσει μπορει και στα 80. Μπορει και πιο κατω... Ναι ο αδεξιος ανθρωπος συγκρινεται ισαξια με ενα σκυλακι που ανεφερα, γιατι και οι 2 περιπτωσεις εχουν ακριβως την ιδια αγνοια για αυτο που κανουν. Αλλο παραδειγμα εκτος κομικς θα σου αναφερω. Πριν 5 χρονια .επειδη ειναι ενα απο τα χομπι μου, ειχα αγορασει ρακετα παραλιας 100 ευρω. Με πλησιαζει ενα παλικαρι μια μερα,ενα αλανακι, μου λεει φιλαρακι τι γαματη ρακετα εχεις να την πιασω? Την δινω χωρις σκεψη και τι κανει ? Την πεταει ψηλα ολο μαγκια και υφακι να το παιξει ο γαματος στην παρεα οτι την πιανει στον αερα. Του λεω με πιο δικαιωμα το κανεις αυτο? Ξερεις οτι εγω την πληρωσα 100 και ειναι φρεσκια του κουτιου? Αμα επεφτε και γρατσουνιοταν θα μου την αντικαθιστουσες ? Α Α σορι μπρο δε το ξερα, οριστε η απαντηση... Πλεον εχει χιλιες δυο φθορες που εχουν εκμηδενισει την αξια της, αλλα δεν με ενδιαφερει γιατι τις προξενησα εγω. Οχι ενας τυχαρπαστος ακυρος που εκανε το κομματι του. Εκει ειναι η διαφορα ! Αδιαφορα τευχη ,οπως λεει και ο @ Laz33 οπως ενας τομος του Μπαρκς ή Μικυ Μαους που τα εχω ηδη μετρια δεν με ενδιαφερει, εχω δανεισει κιολας .Αλλά τευχη ή σειρες που εχουν δυνατη μεταπωλητικη αξια, οπου αξια ισοδυναμει με βελτιστη κατασταση, και ισως αναγκαστω καποτε να τις πουλησω, εννοειται ειναι κρυμμενες μακρυα απο καθε αδιακριτο βλεμμα Δεν πηρα τιποτα προσωπικα εννοειται κουβεντα κανουμε

Ανανεώνεται συνεχώς το stock στο site τους... Αρκεί να έχεις υπομονή!!!

Ανεξαρτήτως τρέιλερ, το πρώτο πόστερ της ταινίας που δημοσίευσε η Marvel είναι εντυπωσιακό.

Μμμμμμ δεν ξέρω αλλά εάν καταλαβαίνω καλά από τον τίτλο έχει να κάνει με το τι συνάντησαν οι Έλληνες Μικρασιάτες ότι έφθασαν στην Ελλάδα με την καταστροφή . Η γιαγιά μου ήρθε από την Σμύρνη το 22 στην Αθήνα με ένα μωρό στις φασκες και χαμένο τον άντρα της που τον βρήκε μετά από 3 χρόνια μέσα από αναζητήσεις του ερυθρού Σταυρου και οι ιστορίες που μας έχει πει για το τι βρήκαν στην Ελλάδα και πως τους αντιμετώπισαν είναι πολλές και όχι καλές μερικές μάλιστα ήταν άκρως υποτιμητικές και προσβλητικές. . θα το πάρω σίγουρα για να δω τι πραγματεύεται είμαι πολύ περίεργος .......

Τώρα τον λόγο έχει ο Ταβερνιέ!

Είναι η αυτόματη μετάφραση που βγάζει ο φυλλομετρητής για τις ιστοσελίδες, συγκεκριμένα ο Microsoft edge.

Αυτό το κόμικ το είχα πρωτοδεί στο socomic είχε βγάλει μερικές συνέχειες του 1ου τόμου. Μ' άρεσε τότε αρκετά αλλά δεν είμαι καλός να παρακολουθώ webcomics, οπότε το άφησα. Είδα ότι έβγαιναν τα τεύχη αλλά δεν ασχολήθηκα. Τώρα όμως αυτή η έκδοση ήταν λουκούμι, την τσίμπησα την διάβασα και την καταυχαριστήθηκα.

Διάβασα και τα 5 της σειράς, παρατήρησα ότι το 1ο είναι πολύ διαφορετικό, μεγάλα καρέ(πολύ μεγάλα), λίγο κείμενο, γενικά δεν μου πολυάρεσε το 1ο, δεν καταλάβαινα τι γινόταν, μ' άρεσε το σχέδιο και ο χρωματισμός. Συνέχισα όμως και όταν διάβαζα το 2ο τσέκαρα περισσότερες από μία φορές αν το δίδυμο που το γράφει - σχεδιάζει είναι το ίδιο με το 1ο τεύχος, μου έκανε μεγάλη εντύπωση η διαφορά και στο στήσιμο των σελίδων αλλά κυρίως στο κείμενο και την εξέλιξη, όσο προχωράν τα τεύχη φαίνεται καλύτερο, θα ήθελα πολύ να διαβάσω και τα υπόλοιπα 5. Συμφωνώ πάντως με τους προηγούμενους, τι μας βγάζεις το 1ο μέρος ρε μαμούθ και μετά μας παρατάς? Στο μεταξύ όλα τα προηγούμενα τεύχη 1-4 είναι αυτοτελή... Ωραία σειρά, με πολύ ωραίο σχέδιο, σίγουρα όχι καλύτερη από τον Μπλούμπερυ όμως.

Την καλημέρα μου σε όλη την παρέα!

Προσωπικά, ανήκω στην τρίτη κατηγορία, την ανάμεικτη. Λάτρης της ανάγνωσης κόμικς, παρ' όλα αυτά, δεν αρνούμαι, πως οπότε πηγαίνω σε κομιξάδικο, θα κοιτάξω να βρω τα συλλεκτικά ή τα σπάνια κομμάτια, ούτως ώστε να εξασφαλίσω πως στο μέλλον, δεν θα χρειαστεί να ξοδέψω τεράστια ποσά για να αποκτήσω αυτά τα τεύχη. Όσο για τα φθαρμένα τεύχη, δεν με ενοχλούν στην ανάγνωση κι αυτός είναι ο λόγος που δεν τα πετάω, ούτε τα χαρίζω, όμως τα απομονώνω σε ένα συρτάρι,( αφιερωμένο ολοκληρωτικά στα χαλασμένα και δίπλα κόμικς) για να μην χαλάσει η αισθητική της βιβλιοθήκης μου.

Τα Walking Dead τα απολαυσαμε, θελω ομως και μια φωτο απο Locke & Key μιας και ειναι ολοκληρωμενα!

Πριν από πολλάααα χρόνια (10+) είχα παραγγείλει από ένα site Αμερικάνικο (mile high comics) 2 σειρές που ήθελα να διαβάσω, το Ruse(26 τεύχη 2001-2004) και το Advanced Dungeons & Dragons(36 τεύχη 1988-1991) ,τότε είχε κάποιες ελλείψεις (έλειπαν 5 τεύχη ruse και 1 ad & d) παρόλα αυτά τα παρήγγειλα και είπα θα τα βρω αργότερα, πρόσφατα και αφού ξανά ανταμώθηκα με την συλλογή μου και είπα να κλείσω τρύπες τα έψαξα και τα βρήκα στο ίδιο site, οι τιμές αρκετά πιο τσιμπινένες όμως επί τέλους τα έκλεισα και θα τα διαβάσω σύντομα!

Πως έχω την εντύπωση οτι αυτά δεν ήταν από το κακάο αλλά απο κάτι σοκολάτες caotonic? @ Costastrakias Δε ξέρω αν είναι από την ίδια συλλογή και χρονιά αυτά που έχω, μάλλον τα δικά σου είναι παλιότερα.

Ηθελα κατι χαλαρο για να δω καθως τρωω και εβαλα το Chip n Dale Rescue Rangers. Χωρις να ειναι τιποτα το ιδιαιτερο ,φαιρνοντας λιγο σε Roger Rabbit,ειναι "χαζα" διασκεδαστικο,με ενα μικρο ταξιδι αναμνησεων για οσους αγαπασησαν τα καρτουν στα 80s-90s με "cameos " που ξεπαιρνουν σε αριθμο αυτα που φανταζοταν οι fun οτι θα ειχε το Multiverse of madness.. μαζι. Οι ηθοποιοι που δινουν τις φωνες στους 2 πρωταγωνιστες εχουν τρομερη χημεια.

Στις 4 του Μάη κυκλοφόρησε στην Ιταλία το επετειακό Topolino #3467, για να εορταστούν τα ενενηκοστά γενέθλια του αγαπημένου μας Γκούφυ. Μαζί με το εν λόγω τευχίδιο, ο αναγνώστης αποκτάει και μια χρυσή μινιατούρα του γκαφατζή φίλου μας. Συνεχίζοντας, 19 Μαϊου κυκλοφόρησε και ένας επιπλέον συμπληρωματικός τόμος με τίτλο "Οι σκέψεις του Γκούφυ" LINK: https://www.topolino.it/news/e-ora-tocca-a-minni-2/

ο κ χρηστος δεν ειχε ασχημες τιμες ειδικα αμα σε ηξερε σου τα εδινε σε καλες τιμες , ειχα αγορασει πολλα κελεπουρια απο εκει μετα ανελαβε ο ανιψιος του που εκτος οτι δεν ειχε ιδεα απο κομιξ νομιζε οτι θα πλουτισει σε μια μερα και εδιωξε τους πελατες . πουλήθηκαν όλα μαζι σε πολυ χαμηλή τιμή και το κλείσανε . παντως το φαινομενο να πωλουν σε αστρονομικες τιμες το συνανταμε και σε αλλους εμπορους .

Πραγματικα κριμα να κλεινει η οποιαδηποτε επιχειρηση, αλλά με τετοιες τιμες και τετοια εξυπηρετηση να πω ψεματα οτι εξεπλαγην ?

Και αφού Star Wars + MCU + Disney = Disney (all your entairtainment belong to us) τότε αυτό που λες βγάζει ακόμα μεγαλύτερο νόημα

Πάσχα 2022 Μέρος 2ο! BookDepository. Κλείνει ο αρχικός κύκλος και μένει ο "Negan". Επίσης νομίζω έχω όλα τα "Locke and Key"

Υπάρχει ήδη θέμα γι' αυτό εδώ

Τι συμβαίνει όταν ένας δημιουργός καταλήγει στο… “εμφιαλωμένο” περιβάλλον μιας μονάδας παραγωγής, χωρίς ίχνος δημιουργικής εργασίας; Αφενός βιώνει από πρώτο χέρι τι σημαίνει εκμετάλλευση, σε μια μονότονη εξοντωτική δουλειά, που δε σου αφήνει χρόνο για τίποτα, εντός και εκτός ωραρίου -ούτε καν για… να κλάσεις, όπως σημειώνεται σκωπτικά στην εισαγωγή. Αφετέρου το βίωμα και η δημιουργικότητα βρίσκουν διέξοδο σε ένα “αντικαπιταλιστικόμικ”, που περιγράφει με πικρό χιούμορ τις άγριες καταστάσεις που βιώνουν όσοι πουλάνε την εργατική τους δύναμη -γιατί δεν είχαν άλλη επιλογή-, αποτυπώνοντας πιστά την καθημερινότητά τους. Σε αυτούς ακριβώς εξάλλου αφιερώνει την τελευταία δουλειά του ο Κλήμης Κεραμιτσόπουλος, με τίτλο “Δουλειά στα Καπάκια”, όπου περιγράφει ουσιαστικά το βίωμά του σε μια εργοστασιακή μονάδα. Και αν τα αρχικά του ονόματός του (Κ.Κ.) παραπέμπουν συνειρμικά σε άλλους φορείς και καταστάσεις, αυτές που περιγράφει στο κόμικ του είναι βγαλμένες από τη ζωή του μισθωτού και κάθε ομοιότητα με την πραγματικότητα μόνο τυχαία δεν είναι. Ακολουθεί η δική μας συζήτηση με τον δημιουργό, με αφετηρία το αντικαπιταλιστικόμικ “Δουλειά στα Καπάκια”, αλλά και κάποιες ενδιαφέρουσες προεκτάσεις. -Πώς κύλησε ο τέντζερης της έμπνευσης και βρήκε «Τα καπάκια» της εκμετάλλευσης; Έχει πλάκα γιατί το σπίτι μου βρίσκεται ακριβώς πάνω από μια ταβέρνα που λέγεται “Κύλησε ο Τέντζερης”. Ωστόσο, δεν χρειάστηκε και πολύ για την έμπνευση για το συγκεκριμένο κόμικ “Δουλειά στα Καπάκια”. Είχα την δική μου δουλειά, 15 χρόνια – φροντιστήριο αγγλικών, μια σταλίτσα, εγώ και η αδερφή μου – το κλείσαμε το ’20, κρατήθηκα ένα τρίμηνο με μια ευκαιριακή δουλειά εξυπηρέτησης πελατών από το σπίτι, μετά ένα 6μηνο ανεργία, ώσπου τελικά τον Ιούνιο του ’21 κατέληξα σε μια δουλειά στο εργοστάσιο που μοστράρει μέσα στο κόμικ. Κάποια στιγμή μέσα στον Ιούλιο είχα μια σχετικά φουντωμένη κουβέντα με το ένα από τα δυο “αφεντικά” του εργοστασίου για τις συνθήκες και μόλις γύρισα σπίτι έγραψα τον διάλογο, ακριβώς όπως ειπώθηκε, διανθίζοντάς τον με λίγο χιούμορ, αφού αυτά που άκουγα μόνο γέλιο (και κλάμα μαζί) μου προκαλούσαν. -Θες να επαναλάβεις εδώ με άλλα λόγια -ή και με τα ίδια ακόμα- την αφιέρωση που κάνεις στην αρχή του κόμικ; Σε ποιους το αφιερώνεις; Είναι αφιερωμένο σε όλους αυτούς τους εργάτες που είναι καταδικασμένοι σε δουλειές που τους τσακίζουν σώμα και πνεύμα γιατί δεν έχουν την πολυτέλεια να επιλέξουν να κάνουν κάτι άλλο. -Το κόμικ μοιάζει να είναι βγαλμένο από τη ζωή -και αυτό δεν είναι κλισέ. Πώς ήταν αυτό το βίωμα για σένα και τις αντοχές σου; Υπάρχει κάτι που άφησες απ’ έξω και δε χώρεσε στις σελίδες του κόμικ; Είναι πραγματικές εμπειρίες που έζησα στους 8 μήνες που δούλεψα στο εργοστάσιο. Εξαντλητικά 8ωρα (ευτυχώς ήταν καθαρά 8ωρα, ποτέ υπερωρίες), χωρίς διάλειμμα (ξεκλέβαμε χρόνο για ένα τσιγάρο κάθε τόσο, ένας-ένας), σε μια όχι τόσο βαριά ή δύσκολη δουλειά (φαντάσου να ήταν και δύσκολη δηλαδή). Σωματικά κουράστηκα πολύ. Να πέφτω για ύπνο μετά από νυχτοκάματο και να μην μπορώ να ηρεμήσω από τον πόνο στα πόδια κλπ. Τα χέρια μου συνήλθαν, σχεδόν, μόλις πριν μερικές βδομάδες. Αλλά αυτό που κατάλαβα ήταν ότι μαζί με την οικογένεια και τον χρόνο που χρειαζόμουν για τα σκίτσα μου (που μου συμπληρώνουν και κάπως το εισόδημα) δεν είχα καθόλου ζωή. Για να ξυπνήσεις 5 τα χαράματα, πρέπει να κοιμηθείς από τις 9.30-10.00 το βράδυ, για να αντέξεις το 8ωρο. Χρειάζεσαι ύπνο και το μεσημέρι και σου μένει μισό απόγευμα ελεύθερο. Αν γυρίζεις χαράματα 6 από το νυχτοκάματο, θα κοιμηθείς ως τις 10 για να μην χάσεις όλη τη μέρα, να πάρεις το παιδί από το σχολείο, να κοιμηθείς μεσημέρι και να ξυπνήσεις 7 για να βγάλεις το βραδινό 8ωρο. Δεν είναι ζωή αυτό. Άφησα ένα σωρό πράγματα απ’ έξω, γιατί θα χρειαζόταν τόμος. -Πώς θα φαινόταν στον βασικό σου ήρωα ο νόμος που του «επιτρέπει» να χτυπήσει 10 ώρες βάρδια, για να μαζέψει ελιές την Παρασκευή; Απαράδεκτος. 8 ώρες είναι ήδη πολλές. Αυτό είναι σκέτη κοροϊδία. Και άντε σου λέω έχεις όντως ελιές να μαζέψεις. Νομίζεις ότι αν βαράς 10ωρα για να χτίσεις ένα ρεπό, θα το κάψεις κάνοντας δουλειές; Δεν θα αντέξεις. Θα κοιμηθείς και θα ξυπνήσεις την επόμενη μέρα. Αυτά είναι αηδίες, απαράδεκτα μέτρα από ανθρώπους που δεν έχουν κοπιάσει ποτέ στη ζωή τους. -Έχουμε φύγει από την εποχή του Σαρλό που σατίριζε την εντατικοποίηση της εργασίας που κάνει τον εργάτη γρανάζι της μηχανής; Είμαστε στην εποχή της γνώσης, της πληροφορίας και της δημιουργικής απασχόλησης; Δύσκολα. Πολλοί εργοστασιάρχες και γενικά εργοδότες διαιωνίζουν τις τακτικές των παππούδων και πατεράδων τους και αντιμετωπίζουν τους εργάτες εκ προοιμίου ως φυγόπονους, έτσι στριμώχνουν όσο περισσότερη δουλειά μπορούν στα χέρια των εργατών τους για να μην “κάθονται” και να κάνουν τη δουλειά τους ως άλλα γρανάζια μιας 24ωρης ασταμάτητης μηχανής. Κανείς βέβαια δεν αρνείται ότι υπάρχουν δυο κόσμοι. Αυτός και από την άλλη ο κόσμος που άνθρωποι σαν κι εμένα (που έφυγα από τον βούρκο εκείνο και επέστρεψα υπάλληλος στο αντικείμενό μου ξανά, ειρωνεία της τύχης λέγεται αυτό) που απολαμβάνουν την γνώση, την πληροφορία και την δημιουργική απασχόληση. Συνυπάρχουν αυτά. -Εκτός από τις άγριες καταστάσεις στη δουλειά, σατιρίζεις και κάποιους τύπους εργαζομένων. Τι σε οδήγησε σε αυτή την επιλογή; Είναι ενδιαφέρον που το εκλαμβάνεις ως σάτιρα, γιατί όλοι οι διάλογοι μέσα στο κόμικ είναι πραγματικοί. Εκτός από τον “7 χρόνια είμαι εδώ” που ήταν αντιπαθέστατος και με βλέμμα παρανοϊκά τρομαχτικό, οι άλλοι δυο, ο Μήτσος και ο Άρτζυ μου ενέπνεαν σεβασμό, με αυτούς δούλεψα 8 μήνες και τα πήγαμε εξαιρετικά. Ειδικά ο Άρτζυ, η επιτομή του αμόρφωτου ανθρώπου (και το λέω χωρίς ίχνος εμπαιγμού) είναι από τους πιο ιδιαίτερους ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Τόσο καλόψυχο άνθρωπο δύσκολα συναντάς. Και είχαμε τσακωθεί κιόλας πάνω στην δουλειά αμέτρητες φορές. Μου την έσπαγε γιατί φοβόταν μην φωνάζει το αφεντικό και ότι οι κάμερες μας βλέπουν και προσπαθούσα να τον πείσω ότι ΑΥΤΟΙ είναι που τον έχουν ανάγκη και όχι το αντίστροφο, μπας και χαλαρώσουμε λιγάκι στη δουλειά. Η πλάκα ήταν ότι κανείς δεν άντεχε να δουλεύει μαζί του, εκτός από μένα. Αν δεν είχα τον Αργύρη και τον Μήτσο, δεν θα την έβγαζα καθαρή εκεί μέσα, θα είχα σίγουρα σπάσει κάτι. Πάντα έβρισκαν τρόπο να κάνουν χαβαλέ μέσα σε όλη την παράνοια. Η ατάκα “χαβαλέ μεροκάματα” ήταν καθημερινότητα, ανήκει στον Αργύρη και είναι φουλ στην ειρωνεία. -Στο φινάλε θίγεις το ζήτημα του φόβου του εργαζόμενου απέναντι στο αφεντικό του, την απόλυση κτλ. Θεωρείς ότι ο φόβος των εργατών φυλάει τα εργοδοτικά έρμα; Σε τελική ανάλυση, μάλλον θα συμφωνούσα ότι ο φόβος παίζει σημαντικό ρόλο στην διαιώνιση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Homo homini lupus που λέγαμε και στο χωριό. -Τελικά υπάρχει διέξοδος από αυτή την εμφιαλωμένη ζωή, για να μη μένουμε πάντα μπουκάλα; Καταλήγω στο ότι πρέπει να προκαλείς την τύχη σου για να μπορέσεις να την αλλάξεις κιόλας, αν αυτό είναι κάτι που σε ενδιαφέρει. Όταν για παράδειγμα από τον πρώτο μήνα εγώ διαμαρτυρήθηκα για τις συνθήκες, είδα ότι και η αντιμετώπισή μου από τα αφεντικά ήταν διαφορετική. Μαλακίες πάνω στην δουλειά έκανα και εγώ, αλλά μπινελίκι δεν άκουσα ποτέ. Ένιωθα πως ίσως κάπου μέσα τους ήξεραν ότι δεν θα μείνω για πολύ, οπότε μου συμπεριφέρονταν “με το γάντι” και ευγενικά για να μείνω όσο περισσότερο γίνεται. Ήξεραν βέβαια και το υπόβαθρό μου, γιατί είχα στείλει βιογραφικό, που ήταν εντελώς αταίριαστο με την ανειδίκευτη εργασία. Ίσως και να φοβόντουσαν ότι μπορεί να απευθυνθώ και στον επόπτη εργασίας αν ο κόμπος έφτανε στο χτένι. Δεν ξέρω. Δεν θα ξεχάσω όμως τη μέρα που ο ένας από τους δυο αφεντικούς καντήλιαζε κάποιον και μετά γυρίζει σε μένα και μου λέει “σε παρακαλώ, αν έχεις την καλοσύνη, πάρε μια σακούλα και μάζεψε εκείνα τα πεταμένα καπάκια”. Τι θέλω να πω. Αν απαιτούμε τον σεβασμό που μας αναλογεί και τον διεκδικήσουμε, ίσως η ζωή μας γίνει λίγο καλύτερη. Μεγάλο ίσως όμως. Και στην περίπτωση των εργοστασίων, αυτό που πραγματικά χρειάζεται είναι η συντονισμένη δράση για την διεκδίκηση δικαιωμάτων. Κάποιοι άνθρωποι θα μένουν για πάντα μπουκάλες, φτάνει να μην είναι μοιρολάτρες και να μην δέχονται έτσι αβίαστα την αδηφαγία του εργοδότη. -Τι αποδοχή βρίσκει ένα αντικαπιταλιστικό κόμικ σε μια καπιταλιστική αγορά; Τι μηνύματα παίρνεις από το αναγνωστικό κοινό; Είμαι πεπεισμένος ότι όποιος και να το διαβάσει, εργοδότης ή εργάτης, θα καταλάβει ότι είναι αληθινό. Δεν υπάρχει ίχνος μυθοπλασίας και υπερβολής μέσα. Αν κάποιος έλεγε ότι “δεν είναι έτσι τα πράγματα” θα ήταν κατάφορο ψέμα. Όσοι κομικολάτρεις το έχουν διαβάσει μου λένε όμορφα λόγια, σε κάποιους άλλους δεν άρεσε το τέλος (ακόμα και αυτό ήταν αλήθεια – ζήτησα να δουλέψω νύχτα για να μπορέσω να δώσω δίπλωμα για μηχανή, ήμουν κομμάτια το καταμεσήμερο, κόπηκα, πήγα σπίτι κοιμήθηκα και μετά στα καπάκια έφυγα για δουλειά). -Τι άφησε πίσω -αν υποθέσουμε ότι κλείνει- το κεφάλαιο της πανδημίας, σε σένα και στην κοινωνία ευρύτερα; Αν μιλάμε για εργοστάσια, η πανδημία ήρθε, και δεν ακούμπησε. Συνέχισαν και συνεχίζουν ακάθεκτα. Δεν ξέρω τι μου άφησε εμένα, δεν είμαι σίγουρος ούτε και για την κοινωνία. Σίγουρα πλήγμα μεγάλο ήταν η εκπαίδευση, τεράστια κενά και απαιτήσεις στον θεό από το εκπαιδευτικό σύστημα. Σίγουρα ήταν δικαιολογία για κάποιους, πχ την κυβέρνηση, να δρα μονομερώς και να επιβάλλει καταστάσεις, αλλά είμαι άνθρωπος που πρέπει να βιώσω κάτι για να το καταλάβω καλύτερα και να έχω ολοκληρωμένη άποψη για αυτό. Στην μικρή κοινωνία της Δράμας αυτά τα τραγικά που συνέβησαν στην πρωτεύουσα φάνταζαν σαν post–apocalyptic ταινία. -Πώς θα χαρακτήριζες με μια φράση τα μέτρα στήριξης της Πολιτείας στους δημιουργούς; Δεν τα ξέρω ακριβώς τα μέτρα γιατί δεν έχω ΚΑΔ δημιουργού ούτε και τις συνθήκες υπό τις οποίες δίνονται οι ενισχύσεις. Από όσο ακούω δεν πρέπει να ήταν και τίποτα σοβαρά μέτρα. -Θεωρείς πως το πενάκι σας κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει; Ή έχει ένα ταβάνι η δύναμη της δουλειάς σας και του μηνύματος που περνάτε; Μεγάλη κουβέντα. Το πενάκι έχει μεγάλη δύναμη. Αλλά ενίοτε είμαστε και σκλάβοι του κοινού (βλέπε πολιτική ορθότητα). Ειδικά αν κάποιος ζει από αυτό. Αυτό που δεν μου αρέσει είναι η υπερβολή και το τσουβάλιασμα. Μηνύματα μπορείς να περνάς με διάφορους τρόπους, και έτσι ταβάνι δεν υπάρχει. Αν όμως το κάνεις ακραία πατώντας σε στερεότυπα που πουλάνε, τότε απλώς δεν ξεφεύγεις καν από τον πάτο. Τα δικά μου κόμικς είναι ριζικά αντιδραστικά και μεγάλοι αμφισβητίες της κοινωνίας κλπ. Αλλά για να το καταλάβει κάποιος αυτό, πρέπει να διαβάσει και μια και δυο φορές, ίσως και τρεις για να το κατανοήσει. Ίσως και εγώ δεν τα “πουλάω” σωστά. Δεν είναι επιτηδευμένα και ούτε βασίζονται σε στερεότυπα. -Ποια ήταν τα θετικά και τα αρνητικά από την εμπειρία του Comicdom στην Αθήνα; Τα αρνητικά είναι εσωτερικής κατανάλωσης και δεν αφορούν τον κόσμο που ίσως διαβάσει αυτά τα λόγια. Τα θετικά είναι πάρα πολλά, ο κόσμος στην Αθήνα πάντοτε στηρίζει τους καλλιτέχνες. Στα 4 μόλις χρόνια που συμμετέχω, νιώθω να με αγκαλιάζει ο κόσμος και αυτό είναι υπέροχο και νιώθω πολύ ευγνώμων. -Υπάρχουν στον χώρο του κόμικ εναλλακτικές φωνές αμφισβήτησης κι αντίστασης, που συντονίζουν τις κινήσεις τους, φτιάχνοντας ένα ευρύτερο ρεύμα ίσως; Είναι μοναχικό σπορ τα κόμικς, δεν γνωρίζω αν υπάρχει κάποιος συντονισμός πέρα από κοινή παρουσία στον Τύπο. Φωνές αντίδρασης, ναι, υπάρχουν αλλά δεν γνωρίζω κατά πόσο συντονίζονται. Γνωρίζω προσωπικά τον Ιάκωβο (Βάη) και τον Πάνο (Ζάχαρη) που είναι μεγάλοι αμφισβητίες και πολύ κοφτεροί με τον σχολιασμό τους, αλλά ενεργούν νομίζω σόλο. -Πώς σε έριξε η ζωή στη Δράμα και το χιούμορ (κόμικ); Σκίτσο το έχω από μωρό, είναι ταλέντο, αλλά δεν καλλιεργήθηκε μέχρι που έφτασα 38, πριν περίπου 6 χρόνια. Μεγάλωσα με Αστερίξ, Λούκυ Λουκ και Τεν-Τεν (σνόμπαρα όλα τα υπόλοιπα) και όλο αυτό βγήκε στην επιφάνεια αργότερα στη ζωή μου. Στη Δράμα μεγάλωσα, προσπάθησα να φύγω, έφυγα για σπουδές έξω, γύρισα, έζησα Αθήνα κοντά δυο χρόνια, αλλά δεν κατάφερνα να επιβιώσω οικονομικά και γύρισα πίσω. -Πότε να περιμένουμε το επόμενο αντικαπιταλιστικόμικ; Και τι άλλα σχέδια έχεις στα σκαριά; Γενικά, στρατευμένη τέχνη δεν κάνω. Έκανα ένα κόμικ για την καραντίνα (Καραντινιέροι), τέλος. Δεν έχει νόημα να διυλίζω τον κώνωπα. Έχω κάνει ένα κόμικ αποκλειστικά για την θρησκεία (Διάολε, δεν έχεις τον θεό σου), τέλος. Έκανα ένα αντικαπιταλιστικό κόμικ από προσωπικό βίωμα, αν ξανακάνω κάτι αντίστοιχο απλώς θα επαναλαμβάνομαι. Οπότε, τέλος. Ψήγματα από όλα αυτά θα υπάρχουν στη νέα μου, πρώτη μεγάλη δουλειά μετά το Αγιαχουάσκα το 2019, που θα λέγεται Strictly Commercial (καθαρά εμπορικό για όσους δεν γνωρίζουν αγγλικά). Είναι τίτλος δανεισμένος από τον Φρανκ Ζάππα και θα θίγει ανεργία, θρησκεία, εμπορικό δαιμόνιο και την σκηνή των κόμικς γενικότερα. Ελπίζω στο επόμενο Comicdom να είναι έτοιμο. Το “Δουλειά στα Καπάκια” κυκλοφόρησε ως αυτοέκδοση (Τεύχος Μηδέν), όπως και οι προηγούμενες δουλειές του Κλήμη. Μπορείτε να βρείτε το αντικαπιταλιστικόμικ σε επιλεγμένα κομικάδικα και βιβλιοπωλεία ή να το παραγγείλετε από τον δημιουργό, επικοινωνώντας μαζί του. Αξίζει να αναζητήσετε και τις παλιότερες δουλειές του. Facebook: Klimiscomix Mail: pkeramitsopoulos@yahoo.gr Το link εδώ

Τα ΣΚ δεν κάθομαι στον υπολογιστή, αν το βιάζεσαι βάλτο, αλλιώς το βαζω εγώ αύριο

Συνέντευξη του Κλήμη Κεραμιτσόπουλου στο site www.katiousa.gr για το "Δουλειά στα Καπάκια" http://www.katiousa.gr/synentefkseis/ti-esti-antikapitalistikomik-klimis-keramitsopoulos-prepei-na-prokaleis-tin-tychi-sou-gia-na-mporeseis-na-tin-allakseis-kiolas/

Προστέθηκε Asterix (Σκληρόδετο, έκδοση 2010, 8.80€) τεύχος 20 (Στην Κορσική) Αναμένονται και διαγράφονται Ιζνογκούντ 22,23,24,27

αν το ψάχνει κανείς υπάρχει ένα σετ 1-3 (όχι το 4) στην Κάισσα Περιστερίου

Υπάρχει ένα κομμάτι στην Κάισσα Περιστερίου

Σίγουρα είναι ένα κόμικ που δεν διαβάζεται μόνο μία φορά, εχει καταπληκτικό σχέδιο ιδιαίτερα στα πανοραμικά πλάνα και οι χαρακτήρες έχουν πολλές ωραίες λεπτομέρειες, δεν μου άρεσε στα καρέ που ειναι "κοντινά" που δεν υπαρχει background και υπάρχει αυτή η αίσθηση του βαλε ενα ντεγκραντε χρώμα με το photoshop, δεν λεω οτι έγινε έτσι αλλά αυτή την αίσθηση μου δημιουργεί. Πχ 2ο που δεν μου άρεσε είναι ότι τα καρέ δεν έχουν πλαίσιο, δεν ξερω αυτή η αίσθηση του χρώματος δίπλα στο άσπρο gutter δεν μου κάθεται καλά, τα καρέ που ειναι με τεχνική bleeding ειναι εξαιρετικά. Σεναριακά εχει να πει πράγματα έχει βάθος χωρίς να είναι ακαταλαβηστικο. Η ποιότητα έκδοσης είναι πάρα πολύ καλή. Χαίρομαι που το απέκτησα και θα το ξαναδιαβάσω σύντομα.