ΟΙ ΟΜΗΡΟΙ ΤΟΥ ΓΚΑΙΡΛΙΤΣ

[germanicus]

 

 

Αυτή τη φορά ο Θανάσης Πέτρου σχεδιάζει ένα κόμικ σε δικό του σενάριο, αφηγούμενος μια πραγματική και σχετικά άγνωστη ιστορία από την εποχή του ΑΠΠ και του Εθνικού Διχασμού. Αφορά 6500 Έλληνες, το Δ Σώμα Στρατού, την Ανατολική Μακεδονία και μια μικρή πόλη στη Γερμανία, στην πάλαι ποτέ Σιλεσία, στα σύνορα πλέον με την Πολωνία. Δεν λέω παραπάνω γιατί φρονώ πως θα είναι spoiler για όσους πρωτοακούνε αυτό το συνδυασμό λέξεων  

 

 

 

Χοντρό και χορταστικό κόμικ, το οποίο όμως κυλάει σα νεράκι. Προσόν του ότι η ιστορία που αφηγείται είναι "εξωτική"-ασυνήθιστη και άκρως ενδιαφέρουσα. Προσόντα του επίσης ότι αφηγείται έμμεσα τον Εθνικό διχασμό, είναι τρομερά πιστό στην ιστορία, τόσο στη γενική όσο και σε ειδικά σημεία και έχει γίνει καλή έρευνα στο φωτογραφικό υλικό. Μειονέκτημά του ότι μέσα σε αυτές τις 100+ σελίδες καλύπτει γεγονότα 2+ ετών. Ένα μυθιστόρημα που θα κάλυπτε τόσα γεγονότα, θα χρειαζόταν 500+ σελίδες για να σε πείσει για τους χαρακτήρες. Δεν έχει 500+ σελίδες, δεν είναι μυθιστόρημα και ίσως γι'αυτό να κυλάει σα νεράκι  Η ιστορία των 3 χαρακτήρων, η οποία είναι χτισμένη πάνω στον ιστορικό καμβά των γεγονότων, βγαίνει αρκετά φωτογραφική. Περίπου στιγμιότυπο εδώ, στιγμιότυπο εκεί, στιγμιότυπο παραπέρα. Λέω περίπου διότι όταν τη διαβάζεις δεν σου αφήνει την αίσθηση των απότομων εναλλαγών. Ίσως στη πραγματικότητα να μου άρεσε τόσο πολύ το κόμικ που απλώς να ήθελα κι άλλο...  

 

Αυτή μου η επιθυμία ίσως να εκπληρωθεί. Έχει πει σε συνεντεύξεις ότι δουλεύει ήδη ένα κόμικ που λαμβάνει χώρα στην εποχή μετά από αυτή εδώ την ιστορία. Ίσως να δένει με αυτό και σε χαρακτήρες (δεν θυμάμαι και τι μου είχε πει σε κατ'ιδίαν συνομιλία... )  Θα δούμε  

Ο εκδότης έχει διαθέσιμες τις πρώτες σελίδες του κόμικ, οπότε τις αντιγράφω για να τις διαβάσετε, να τσιμπήσετε και να πάτε να το πάρετε  διότι όπως είπα μου άρεσε πάρα πολύ και θέλω να βγούνε και τα άλλα που έχει στο νου του  

 

 

 

Άρθρα
Oταν τα κόμικ γράφουν Ιστορία [Βασιλειάδου Μάρω, kathimerini.gr, 5/5/2020]
«Ήρωες» ή «προδότες»; [Κουκουλάς Γιάννης, efsyn.gr, 23/05/2020]

 

 

Φωτογραφίες από τα πραγματικά γεγονότα αλιευθέντες από άρθρο της Μηχανής του Χρόνου

(για να κατανοήσετε μετά την ανάγνωση του κόμικ το βαθμό της έρευνας και την πιστότητα της ιστορικής αναπαραγωγής του κόμικ)

 

 

 

Φωτογραφίες από άρθρο της Süddeutsche Zeitung όπως μεταφράστηκε από το ελληνόφωνο τμήμα της Deutsche Welle

 

 

Φωτογραφίες από σχετικό άρθρο της εφημερίδας Τα Νέα

Προφανώς σας προτρέπω να διαβάσετε τα παραπάνω άρθρα μετά την ανάγνωση του κόμικ. Προσωπικά πέρασα καλά, αλλά είμαι και άνθρωπος που μου αρέσει να ψάχνω για παραπάνω πράγματα όταν μου κινείται η περιέργεια  Προτείνω επίσης:

Άρθρο του Ινστιτούτου Γκαίτε σχετιζόμενο με μουσική (τα είδατε τα βιολιά...   και φρονώ πως η συγκεκριμένη ιστορία δελέασε τον Πέτρου για να την αφηγηθεί τόσο επειδή είναι Σαλονικιός και του αρέσουν τα ιστορικά όσο και επειδή παίζει μπουζούκι και υπάρχει μια σχέση εδώθε )  

 

Λήμμα της wiki για τη συγκεκριμένη ιστορία

 

 

 

Ίσως η πρώτη ηχογράφηση μπουζουκιού  Έλαβε χώρα στο Γκέρλιτς. Στο τραγούδι ο ανηψιός του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. 

Να το πάρετε. Δεν ξέρω άμα το είπα και πριν  Που πάτε και μου αγοράζετε τις φόλες με τα κολάν, τα μούσκουλα και τα βυζά ή τις άλλες τις φόλες με τα ανθρωπόμορφα ζώα (που έχουν άλλα ζώα για κατοικίδια) με τα κρυφά ιμπεριαλιστικά μηνύματα ή τις παραπέρα φόλες με τους βλάχους που φοράνε κουνάβια για καπέλο ή τις κουλτουρέ τις φόλες που δοξάζουν το χασίσι, το αντεργκράου και την απλυσιά. (εάν υπάρχει κάποιος που δεν θίχτηκε να μου το πει και θα του βρω κάτι κι αυτουνού )  Ελλαδάρα ολέ ο και αυτοί είναι οι δικοί μας οι προπάπποι. Όχι οι προπάπποι κάποιου βάρβαρου  

άντε γειά μας

 

[Retroplaymo]

9 ώρες πριν, germanicus είπε:

άλλες τις φόλες με τα ανθρωπόμορφα ζώα (που έχουν άλλα ζώα για κατοικίδια)

 

 

Κοιτά ποιος μιλάει....

 

 

On 8/9/2007 στο 9:54 ΜΜ, germanicus είπε:

Και πάμε στο μόνο ίσως περιοδικό του οποίου ένα τουλάχιστον τεύχος έχουμε διαβάσει όλοι/ες
 

 

[Indian]

@germanicus Αν δεν έκανες εσύ την παρουσίαση για το συγκεκριμένο graphic novel, ποιος θα την έκανε?

 

Κι όσον αφορά τις φόλες με τα ανθρωπόμορφα ζώα, θα συμφωνήσω με τον κύριο @Retroplaymo!

 

 

[germanicus]

είτε συμφωνείτε, είτε διαφωνείτε, να σηκωθείτε από τον καναπέ (έτοιμος να σπάσει είναι) και να πάτε να τα στάξετε και να το πάρετε. Και αφού το διαβάσετε, να ρθείτε εδώθε και να πείτε πόσο καλό είναι  

 

άμα είναι να πείτε ότι δεν είναι καλό, να πάρετε γούνα γιατί στο αρχιπέλαγο κάνει κρύο  

 

 

[Βασιλεύς των κόμικς]

Εγω δεν θιχτηκα αρα κατι βρες να μου πεις .

....Και δεν θα τα σταξω ,περιμενω να μου το κανεις εσυ δωρο .

 

  Περα από την πλακα ,χαιρομαι όταν ΕΛΛΗΝΑΣ -και μαλιστα καταξιωμένος -καταπιάνεται με πραγματικο ιστορικο ΕΛΛΗΝΙΚΟ γεγονος και μαλιστα όχι και τοσο γνωστο .Ένα κομικ που πρεπει να εχει θεση στην κομιξοθηκη ολων .

   

[Valtasar]

Υπέροχη δουλειά... ο Θανάσης μας έχει καλομάθει   Αξίζει όντως να το πάρουμε όλοι... 

Για διάθεση, υπάρχει και στη ΛΕΦΙΚ (όχι ότι θα έλειπε...)

 

 

[Laz33]

Οι βλάχοι που φοράνε κουνάβια για καπέλο ποιοι είναι;

[Γιαννης Σ]

23 λεπτά πριν, Laz33 είπε:

Οι βλάχοι που φοράνε κουνάβια για καπέλο ποιοι είναι;

Ο Μπλεκ 

[Laz33]

Άρα ούτε εγώ θίχτηκα.
@germanicus τι έχεις για μένα;

Πρόσεξε τι θα πεις για τον ντεμέκ Βίκινγκ απόγονο των Ατλάντων

[Indian]

On 30/5/2020 στο 8:11 ΠΜ, germanicus είπε:

είτε συμφωνείτε, είτε διαφωνείτε, να σηκωθείτε από τον καναπέ (έτοιμος να σπάσει είναι) και να πάτε να τα στάξετε και να το πάρετε.

 

Αυτό κάναμε κύριε! Πήγαμε πρωί-πρωί (στις 12:00 ) το Σάββατο στην Λέσχη και το πήραμε! Τώρα πότε θα το διαβάσουμε είναι ένα άλλο θέμα! Προηγούνται τα Disney! Ποιότητα βλέπεις!

 

 

[germanicus]

On 5/31/2020 at 7:52 PM, Laz33 said:

Άρα ούτε εγώ θίχτηκα.
@germanicus τι έχεις για μένα;

Πρόσεξε τι θα πεις για τον ντεμέκ Βίκινγκ απόγονο των Ατλάντων

 

να το πάρεις να μάθεις τι σημαίνει ροή του λόγου στο μοντέρνο κόμικ και όχι φόλα με ακατάσχετη λογοδιάρροια γραμμένη τον καιρό που ο Μιτεράν ήταν υπουργός  

 

 

[deadneighbours]

Σωστός.Πότε ήταν ο Μιτεράν Υπουργός?

[Laz33]

7 λεπτά πριν, deadneighbours είπε:

Σωστός.Πότε ήταν ο Μιτεράν Υπουργός?

Κόμικς με ακατάσχετη λογοδιάρροια τον καιρό που ο Μιτεράν ήταν υπουργός (δεκαετίες ΄40-΄50) υποθέτω εννοεί τα Μπλέικ και Μόρτιμερ του Γιάκομπς

 

 

@germanicus Το "Οι Όμηροι του Γκέρλιτς" είναι καλό για ελληνικό ή καλό γενικώς;
Γιατί με ξέρεις, με τα ελληνικά έχω μια προκατάληψη (και δύο μη σου πω)

[germanicus]

Εκτιμώ ότι πρέπει να είσαι Έλληνας για να το εκτιμήσεις πλήρως. Μεγάλο μέρος της γοητείας του είναι ότι ασχολείται με Ελληνικά θέματα. 

Θα στο θέσω ως εξής. Τη χρονιά που βγήκε το Safe Sex είχε βγει και το American Beauty. Αμφότερα έχουν μέσα σκηνή με ένα μεσήλικα να διασκεδάζει μόνος του. Αντικειμενικά μιλώντας το American Beauty είναι τεχνικά πιο άρτιο από κάθε άποψη. Προσωπικά όμως, ο Kevin Spacey, ως ένας μεσοαστός στα προάστια μιας μεγαλούπολης μου είναι άγνωστος. Ο Χαϊκάλης όμως, ως ένας συνοικιακός μαγαζάτορας μου είναι τρομερά γνώριμη φιγούρα. Και κάπως έτσι, προτιμάω το Safe Sex  

 

Επιπρόσθετα, τώρα που το σκέφτομαι, μου έρχεται στο νου το κόμικ "Ρεμπέτικο, το κακό βοτάνι". Γραμμένο όμως από Γάλλο. Είχε πιο στρωτή ιστορία, αλλά οι Όμηρο του Γκαίρλιτς χτυπάνε πιο δύσκολες χορδές μέσα μου. Μάλλον επειδή ο Πέτρου, ως Έλληνας, μπορεί να πιάσει καλύτερα κάποιες λεπτές αποχρώσεις. Όπως λχ τη διαφορά κάποιου που μεγάλωσε στη Σμύρνη με κάποιον που μεγάλωσε στην "Παλιά Ελλάδα". Μου έρχεται στο νου ένα στιγμιότυπο από το κόμικ, που ο Prudhomme δεν θα μπορούσε να το δώσει. Γιατί μπορεί μεν να διάβασε πολλά για το ρεμπέτικο, δεν είναι Έλληνας όμως  

 

 

 

edit τώρα που το σκέφτομαι, από τα όσα έχω δει από εσένα, μάλλον δεν είναι στα γούστα σου. Δεν θυμάμαι λχ να έχεις γράψει ποτέ για κάτι "ω λαλάκα μου, ο τρόπος που απεικονίζει αυτό το ελληνικό έθιμο/χούι/χαρακτηριστικό, με έφτιαξε". (όποιο και άμα είναι αυτό το πράγμα. είτε ένα ιστορικό συμβάν, είτε ουζάκια κάτω από μια κληματαριά )  

[germanicus]

Μαγνητοφωνημένη συνέντευξη του Πέτρου για το κόμικ στην εκπομπή του κρατικού ραδιοφώνου Καλημέρα με την Αναστασία Γρηγοριάδου από 3/6

https://webradio.ert.gr/958fm/03ion2020-kalimera-thanasis-petrou/

 

 

[albertus magnus]

Με αφορμη τη γιορτη μου που ερχεται το ελαβα σαν δωρο απο την συμβια μου (αφου πρωτα με ρωτησε τι να μου παρει!) και το χαρηκα γιατι το ειχα βαλει στο ματι καιρο.  Το γεγονος στο οποιο βασιζεται ομολογω δεν το ηξερα παρολο που εχω διαβασει αρκετη ιστορια για εκεινη την περιοδο του εθνικου διχασμου, βαλκανικους πολεμους, Α΄παγκοσμιο κτλ.  Αλλα καλυτερα που δεν ηξερα γιατι μου εδωσε το εναυσμα να ασχοληθω και να μαθω κατι ακομα.

 

Στα του κομικ τωρα εμενα μου αρεσε πολυ. Ειδικα το σεναριο. Ενα Ελληνικοτατο θεμα και παλι και μαλιστα μιας δυσκολης περιοδου για την χωρα μας και ειπωμενο μεσα απο τα ματια απλων φανταρων οι οποιοι δεν καθοριζουν τις εξελιξεις και δεν παιρνουν τις αποφασεις αλλα τις ζουν στο πετσι τους και επηρεαζονται απο αυτες βαθυτατα.    Το σχεδιο το βρηκα πιο μετριο αλλα χωρις να εχω καποιο θεμα και νομιζω οτι σε κτιρια, στολες και γενικα την αισθηση της εποχης την αποδωσε πολυ καλα.

 

Γενικα μια πολυ καλη δουλεια κατα την αποψη μου.

Edited December 1, 2020 by albertus magnus

[pomakos]

Και μια συνέντευξη που έδωσα στον Άρη Μαλανδράκη για το περιοδικό "Χάρτης"

https://www.hartismag.gr/hartis-26/komiks/oanashs-petroy-oi-omhroi-toy-dixasmoy-kai-toy-polemoy?fbclid=IwAR2XzCQqHfArdPQizRtnL1GE_qV-5uTc8g8O4swBQg5JANR-OmAXfUdprZk#

 

[Argail]

Στο σημερινό πρωινό καφεδάκι διάβασα αυτό το αριστούργημα, πολλά συγχαρητήρια στον @ pomakos  για την εξαιρετική δουλειά του. Το θέμα μου ήταν παντελώς άγνωστο και μου κίνησε το ενδιαφέρον πάρα πολύ, τώρα χαζεύω τα άρθρα που πόσταρε στην παρουσίαση ο germ. Συμφωνώ 100% με την παρακάτω κριτική του θείου. 

On 29/5/2020 στο 12:55 ΠΜ, germanicus είπε:

Χοντρό και χορταστικό κόμικ, το οποίο όμως κυλάει σα νεράκι. Προσόν του ότι η ιστορία που αφηγείται είναι "εξωτική"-ασυνήθιστη και άκρως ενδιαφέρουσα. Προσόντα του επίσης ότι αφηγείται έμμεσα τον Εθνικό διχασμό, είναι τρομερά πιστό στην ιστορία, τόσο στη γενική όσο και σε ειδικά σημεία και έχει γίνει καλή έρευνα στο φωτογραφικό υλικό. Μειονέκτημά του ότι μέσα σε αυτές τις 100+ σελίδες καλύπτει γεγονότα 2+ ετών. Ένα μυθιστόρημα που θα κάλυπτε τόσα γεγονότα, θα χρειαζόταν 500+ σελίδες για να σε πείσει για τους χαρακτήρες. Δεν έχει 500+ σελίδες, δεν είναι μυθιστόρημα και ίσως γι'αυτό να κυλάει σα νεράκι  Η ιστορία των 3 χαρακτήρων, η οποία είναι χτισμένη πάνω στον ιστορικό καμβά των γεγονότων, βγαίνει αρκετά φωτογραφική. Περίπου στιγμιότυπο εδώ, στιγμιότυπο εκεί, στιγμιότυπο παραπέρα. Λέω περίπου διότι όταν τη διαβάζεις δεν σου αφήνει την αίσθηση των απότομων εναλλαγών. Ίσως στη πραγματικότητα να μου άρεσε τόσο πολύ το κόμικ που απλώς να ήθελα κι άλλο...  

Αυτά τα κόμικς είναι πραγματικά στολίδια για την βιβλιοθήκη μας, περιμένω με αγονία να καταφέρω αύριο να διαβάσω το 1922

[Indian]

Κάθε φορά που πιάνουμε στα χέρια μας δουλειά στην οποία συμμετέχει ο Θανάσης Πέτρου, είμαστε σίγουροι ότι θα διαβάσουμε κάτι αξιόλογο. Έτσι συνέβη και σε αυτή την δουλειά. Ο προσφιλής μας δημιουργός, αυτή την φορά τολμά να αναλάβει μόνος του όλο το εγχείρημα (τόσο στο σενάριο, όσο και στο σχέδιο) και προσωπικά νομίζω ότι το αποτέλεσμα είναι άκρως ικανοποιητικό. Όλη η δομή του κόμικ (από την εναλλαγή των σκηνών στο σενάριο, τους διαλόγους, καθώς και το σχέδιο) μαρτυρά την εξαντλητική έρευνα που έχει κάνει ο Πέτρου, πριν την δημιουργία του. 

 

Το συγκεκριμένο σενάριο μάς μαθαίνει μία πλευρά της ιστορίας, η οποία δεν είναι ευρέως γνωστή στους περισσότερους, εμού συμπεριλαμβανομένου. Ο Πέτρου, με άκρως ρεαλιστικό τρόπο και πάντα σεβόμενος τα ιστορικά στοιχεία, θα μας συστήσει τους ομήρους του Γκαίρλιτς, μία μεγάλη ομάδα στρατιωτών του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, οι οποίοι ένιωσαν κυριολεκτικά στο πετσί τους τι πάει να πει εθνικός διχασμός κι εμφύλιος. Η πλοκή, μέσω του στρατιώτη Οικονόμου, ουσιαστικά, αφηγείται την πορεία εκείνων των μαχητών από τα πάτρια εδάφη, στην άγνωστη μοίρα που τους επιφύλασσε η Γερμανία. Θα νιώσουμε την απορία τους γι' αυτό που συμβαίνει, την αγωνία τους για το μέλλον, την απόγνωσή τους, καθώς και τις διάφορες κακουχίες που είχαν να αντιμετωπίσουν στην καθημερινότητά τους εκεί, την ίδια ώρα που με επιτακτικό τρόπο είχαν διαταγές να μείνουν... άπραγοι σε έναν πόλεμο που επηρέαζε και την πατρίδα τους. Είναι πραγματικά εντυπωσιακά τα παιχνίδια που παίζει η μοίρα, καθώς οι πρωταγωνιστές μετατρέπονται άτυπα από φιλοξενούμενοι σε αιχμάλωτοι των Γερμανών. Μου άρεσε η απόδοση της πολυπολιτισμικότητας που υπήρχε στο στράτευμα. Μία μικρογραφία της κοινωνίας, η οποία αποτελούνταν από στρατιώτες διαφόρων περιοχών, με τον καθένα να κουβαλάει τα δικά του ήθη κι έθιμα, την δική του διάλεκτο, καθώς επίσης και τις πολιτικές του πεποιθήσεις. Κι ερχόμαστε στο φινάλε, το οποίο είναι λυτρωτικό και μπορώ να πω ότι με συγκίνησε. Εν κατακλείδι, πιστεύω ότι το εν λόγω graphic novel θα πρέπει να διαβαστεί από όλους όσοι ενδιαφέρονται για την συγκεκριμένη εποχή και το οποίο άνετα θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε διδακτικό. 

 

Το σχέδιο χαρακτηρίζει το στυλ του ταλαντούχου δημιουργού. Στέκεται αξιοπρεπώς, είναι καθαρό και "οπτικοποιεί" πολύ καλά το ενδιαφέρον σενάριο. Τα χρώματα, αν και κάπως μονότονα, είναι ήπιας έντασης, με αποτέλεσμα να είναι ξεκούραστα στο μάτι. 

 

Την έκδοση θα την χαρακτηρίζαμε πολυτελή. Έχει ένα ανθεκτικό δέσιμο στην ράχη, ενώ το χαρτί είναι γυαλιστερό κι αρκετά παχύ, ικανό να αντέξει στις πολλές αναγνώσεις. Στα έξτρα ο αναγνώστης δεν θα βρει πολλά, παρά ένα πολύτιμο άρθρο του δημιουργού, ο οποίος σε μόλις δύο σελίδες θα μας παραθέσει τα γεγονότα πριν και μετά το Γκαίρλιτς, τα οποία και διαμόρφωσαν την κατάσταση στην χώρα μας στις αρχές του 20ου αιώνα. Το βρήκα κατατοπιστικότατο κι άκρως ενημερωτικό. Στην συνέχεια παρατίθεται η σχετική βιβλιογραφία. Αν, πάντως έμπαινε έστω κι ένα ελάχιστο φωτογραφικό υλικό, δεν θα έλεγα όχι. Προσωπικά, και μιας το σχέδιο μπορεί να το υποστηρίξει, θα προτιμούσα την έκδοση να έχει μικρότερο φορμάτ. Ίσως, όμως, τότε να επηρέαζε τα μπαλονάκια.  

 

 

 

[nikolas12]

Μετά από καιρό και έχοντας στα χέρια μου το 1922: Το Τέλος ενός Ονείρου και 1923: Εχθρική Πατρίδα, είπα να τα πιάσω σιγά σιγά να τα διαβάσω με τη σειρά ξεκινώντας με τους Όμηρους του Γκαίρλιτς. Μου αρέσει η ιστορία γενικά και η περίοδος του Εθνικού Διχασμού είναι μία από τις πιο ενδιαφέρουσες, αλλά δεν γνώριζα πολλά για την παράδοση του Δ' Σώματος Στρατού στους Γερμανούς και έτσι το διάβασα με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον.

 

Ουσιαστικά η ιστορία ξεκινά με την εισβολή της Βουλγαρίας στην Ανατολική Μακεδονία και με την Ελλάδα να βρίσκεται σε κατάσταση ουδετερότητας, οι στρατιώτες σε πόλεις της Μακεδονίας δε μπορούσαν να περιορίσουν τους Βούλγαρους. Κατ' όπιν συνεννοήσεων και διαπραγματεύσεων, αποφασίζεται κάτι που ακόμα και τώρα δε βγάζει λογική σαν τακτική και αυτό είναι η μεταφορά ολόκληρου του Δ' Σώματος Στρατού στην Γερμανία και έτσι πάρα πολλοί στρατιώτες και αξιωματικοί μεταφέρονται στο Γκαίρλιτς στα σύνορα της Ανατολικής Γερμανίας με την Πολωνία όπου οι στρατιώτες ζουν για πάνω από 1μιση χρόνο σε μια περίεργη κατάσταση αιχμαλωσίας μακριά από τον πόλεμο.

 

Ο Θανάσης Πέτρου δείχνει τη σκέψη του στρατιώτη-αφηγητή ότι ίσως το Γκαίρλιτς να έκανε και καλό στους στρατιώτες και γρήγορα σου το παίρνει πίσω. Πέραν της φτώχειας, του κρύου, της πείνας, της αρρώστιας που εξαπλώνεται στο στρατόπεδο, οι στρατιώτες όπως βλέπουμε περνούν συνεχώς εκπαιδεύσεις και αν ζητήσουν να δουλέψουν, πάνε σε εξαιρετικά δύσκολες δουλειές από τις οποίες φεύγουν σύντομα, ενώ ταυτόχρονα διαβάζουν σε εφημερίδα τα νέα της πατρίδας τους και βλέπουν την εξάπλωση του Εθνικού Διχασμού, τις εμφυλιακές συγκρούσεις, την εξορία του Βασιλιά Κωνσταντίνου, την καταστροφή των πόλεων όπως η Θεσσαλονίκη, την άνοδο του Βενιζέλου στην εξουσία που θα πυροδοτήσει εσωτερικές κόντρες μεταξύ Βενιζελικών και Βασιλικών μέσα στο Σώμα.

 

Έχει πολύ λίγες αστείες στιγμές στρατιωτικής συντροφικότητας και αρκετό πόνο. Δείχνει πως θρήνησαν όσους έφυγαν από τις συνθήκες ζωής, δείχνει πως κάποιοι έμειναν πίσω, αποφασίζοντας ότι πλέον η ζωή στην πατρίδα δεν έχει νόημα και προτιμώντας την ξενιτιά και πως όσοι γύρισαν αντιμετώπισαν τη χλεύη και την αποστροφή ως προδότες. Προδότες για μια ηλίθια επιλογή για την οποία δεν τους δόθηκε ποτέ δικαίωμα να αποφασίσουν για να πάρουν μερίδιο ευθύνης. Οι Όμηροι του Γκαίρλιτς είναι ένα τρομερό ανάγνωσμα, μπολιασμένο με πηγές και ιστορίες από εκείνη την περίοδο και ταυτόχρονα με το χαρακτηριστικό σχέδιο του Θανάση Πέτρου, του οποίου είμαι μεγάλος φαν. Από μένα είναι ένα μεγάλο ναι σαν πρόταση και ανυπομονώ για τις συνέχειες του.

[Indian]

 

Το link ΕΔΩ.