Αναζήτηση στην Κοινότητα

Μετά τις Ψηφίδες τρόμου, η JEMMA συνεχίζει την εκδοτική της πορεία στον κόσμο των manga με το δεύτερο κατά σειρά κόμικ της, που φέρει τον τίτλο Σεληνιασμένοι εραστές. Η συγκεκριμένη δουλειά αποτελεί μία ανθολογία δημιουργημένη από τον Suehiro Maruo, η οποία περιλαμβάνει τις εξής ιστορίες: "Ο ηδονοβλεψίας στην σοφίτα" "Χοΐτσι ο κουφός – Α’ μέρος" "Χοΐτσι ο κουφός – Β’ μέρος" "Δωμάτιο στον Παράδεισο" "Κόκκινα φρύδια" "Ο γητευτής των σκυλοδαιμόνων 1" "Ο γητευτής των σκυλοδαιμόνων 2" "Η παθητική υπακοή της πόλης" Η θεματολογία επάνω στην οποία κινούνται τα συγκεκριμένα σενάρια, όπως εύστοχα κι εύλογα μας προειδοποιεί το οπισθόφυλλο, ανήκουν στην σφαίρα της ακραίας φρίκης, η οποία αγγίζει τα όρια της παρανοϊκής διαστροφής. Ο Maruo, θιασώτης κι ένας από τους πρωτοπόρους του είδους (των manga ero-guro, όπως αυτά αποκαλούνται) έχει σαν τοπικό πλαίσιο την Ιαπωνία του προηγούμενου αιώνα και τα πολιτικά γεγονότα που την επηρέασαν και μέσα από αυτά περιγράφει στον αναγνώστη και τον τρόπο ζωής της πατρίδας του εκείνη την περίοδο. Μέσα από εκεί, λοιπόν, γεννιούνται ερωτικές καταστάσεις, που μετατρέπονται σε μακάβριες σκηνές, αρκετές μάλιστα από αυτές να είναι για γερά… στομάχια. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι το συγκεκριμένο άλμπουμ δεν με κάλυψε και δεν με διασκέδασε στο ελάχιστο. Δεν ξέρω αν είμαι πουριτανός ή αν απλά δεν αρέσκομαι σε τέτοιου είδους αναγνώσματα. Θεωρώ ότι ο δημιουργός δεν θέλει απλά να αποτυπώσει στο χαρτί το αποκύημα της φαντασίας του, αλλά αυτό που επιζητεί είναι να σοκάρει στον υπερθετικό βαθμό το κοινό του και να προκαλέσει. Γι΄ αυτό και στην πλειοψηφία των ιστοριών που παρατίθενται, αυτό που μου έμεινε είναι οι φρικιαστικές σκηνές κι όχι μία horror πλοκή με εντάσεις κι αγωνία. Πολλά σημεία των πλοκών είναι ασύνδετα μεταξύ τους, τόσο στον τομέα του σκίτσου, όσο και των διαλόγων, με αποτέλεσμα να νιώσω ότι ο συγγραφέας δεν εστίαζε και πολύ σε αυτούς. Εν κατακλείδι, αν και μου αρέσει το horror στοιχείο στα κόμικς, στις σειρές και στην ταινίες, εντούτοις, το παρόν κόμικ δεν με κάλυψε με την συγκεκριμένη φιλοσοφία που υιοθέτησε. Προτείνεται εξολοκλήρου στους λάτρεις των ero-guro manga κι εκείνους που δεν διστάζουν να δοκιμάσουν κάτι διαφορετικό από την πεπατημένη. Οι υπόλοιποι να κάνουν αυτό που προτρέπει το οπισθόφυλλο. Να αφήσουν το κόμικ στο ράφι. Αν και το αναγράφει κι επάνω στο κόμικ, νομίζω ότι δεν χρειάζεται να τονίζουμε ότι η συγκεκριμένη δουλειά ΔΕΝ απευθύνεται σε παιδιά. Ο εικαστικός τομέας σχεδιαστικά είναι πολύ καλός, αλλά φοβάμαι ότι ο σουρεαλισμός του σεναρίου δεν τον έχει αφήσει ανεπηρέαστο. Πολλά από τα καρέ δεν έχουν μεγάλη συνοχή μεταξύ τους, με αποτέλεσμα, μέσα από την αχαλίνωτη φαντασία, να χάνεται η ουσία και η πορεία που προσπαθεί να χαράξει η πλοκή της κάθε ιστορίας. Παρόλα αυτά μου άρεσε περισσότερο από τα σενάρια. Το ασπρόμαυρο χρώμα πιστεύω ότι είναι το ιδανικότερο για το είδος. Η έκδοση της JEMMA είναι αρκετά τίμια κι έχει κρατήσει την φιλοσοφία των manga. Το τεύχος διαβάζεται “ανάποδα” από τα δυτικά κόμικς, έχει μεσαίο (προς μικρό) μέγεθος και ματ χαρτί, κάπως λεπτό. Το δέσιμο των σελίδων έχει γίνει με κόλλα, η οποία είναι αρκετά ανθεκτική και υπόσχεται πολλά ξεφυλλίσματα. Δεν ξέρω αν οφείλεται στο πάχος του χαρτιού ή στην ποιότητά του, αλλά το τεύχος είναι αρκετά ελαφρύ για τον αριθμό των σελίδων που περιέχει. Αν θα μπορούσαμε να το πούμε συνοδευτικό υλικό, αυτό θα ήταν ένας δισέλιδος επίλογος, επιμελημένος από την Μυρτώ Τσελέντη, στον οποίο επιχειρείται μία αναφορά στην βιογραφία του δημιουργού, καθώς και δύο λόγια για τα ero-guro κόμικς. Αφιέρωμα στην εκδοτική

Καταπληκτικό manga, Είναι από τα αγαπημένα μου αν και κάποια σημεία κατά τη γνώμη μου είναι ελάχιστα καλοσχεδιασμένα για το στυλ μου

Και διπλοποσταρω για να γραψω τα δυο τελευταια που διαβασα σε ηλεκτρονικη μορφη το τελευταιο διμηνο περιπου. The Mice Templar, ωραια αμερικανικη ιστοριουλα φαντασιας με πολεμιστες ποντικακια. Εστησε ωραια το κοσμο ο δημιουργος και εχει πολλα να πει (απο εμφυλιους, προδοτες ηγετες και δυνατους εχθρους). Barefoot Gen, πολυ δυνατο και συγκινητικο Manga του δημιουργου Keiji Nakazawa με αρκετα κομματια αυτοβιογραφικα κιολας που αφορουσε την ιστορια ενος παιδιου κατοικου της Χιροσιμα που εζησσε την ριψη της ατομικης βομβας εκει και φυσικα ολα τα επακολουθα κοινωνικα θεματα που επεφερε τα επομενα χρονια (εκτος απο τους αμεσους θανατους). Βαθια αντιπολεμικο και αντιπυρηνικο μας δειχνει την φρικη του πολεμου και πως επηρεαζει αθωους ανθρωπους.

Εγώ ψήφισα Γαλλοβελγικά και manga ως τις σχολές που θέλω να δω γιατί είναι αυτές που ξέρω καλύτερα, αν και θα ήθελα πολύ να δω στο μέλλον κόμικς από τις άλλες που δεν γνωρίζω τόσο καλά. Στο προτελευταίο κουτάκι έβαλα προφανώς Disney, αλλά δε πιστεύω ότι υπάρχει περίπτωση να πάρουν ποτέ τα δικαιώματα.

Ψηφισα και εγω, εβαλα προσωπικές προτιμήσεις το Camelot 3000 και Ντισνευ ιστοριες παλιών αμερικάνων και ιταλων.Επισης yugioh manga αν και ειναι περα για περα απιθανο. Δεν εβαλα γαλλοβελγικα γιατι θελω να δωσω μια ακομα ευκαιρια στη Μαμουθ, η τελευταια τους κινηση με τα Αστεριξ μου εδειξε οτι εχουν ακομα ικανοτητες παραμονης στην αγορα. Τωρα μου ηρθε φλασια...επρεπε να γραφαμε και τον Βιο και Πολιτεία - Απαντα του Ροσα γιατι αν περιμενει ο κοσμος απο την Καθημερινη,σωθηκε...

Ο μεγαλύτερος, ίσως, αντί ήρωας που γέννησε ποτέ ο Οίκος των Ιδεών κάνει τα πρώτα του βήματα στον κόσμο των manga κι όπως είναι φυσικό η Anubis, με την εμπειρία της στον συγκεκριμένο χώρο, τον φέρνει κοντά στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό. Ο διακαής πόθος του Deadpool γίνεται επιτέλους (εν μέρει) πραγματικότητα. Ο Captain America του προτείνει να γίνει μέλος σε ένα παράρτημα των Avengers που δημιουργείται στην Ιαπωνία, για την πάταξη του εκεί εγκλήματος. Έτσι, λοιπόν, ο φίλος μας ταξιδεύει μέχρι την χώρα του ανατέλλοντος ηλίου, γνωρίζεται με το δεύτερο μέλος της οργάνωσης, που είναι η Σακούρα Σπάιντερ (μία πιτσιρίκα που διαθέτει τις ίδιες δυνάμεις με τον Άνθρωπο-Αράχνη) και οι δύο τους ξεκινάνε τα πρώτα επίσημα βήματα στην περιπέτεια. Μέσα σε αυτούς που έχουν να αντιμετωπίσουν συγκαταλέγεται ο Loki, ο Venom (τουλάχιστον στην αρχή), ακόμα κι ο… Thanos! Η προσωπική μου άποψη είναι ότι έχουμε να κάνουμε με μία έξυπνη δουλειά, που φέρει φαρδιά-πλατιά την σφραγίδα του πρωταγωνιστή. Ο Deadpool σατιρίζει τους πάντες και τα πάντα, με πρώτο και καλύτερο τον εαυτό του, προς τέρψη του αναγνωστικού κοινού. Ομολογώ ότι γέλασα αρκετά με τις καυστικές του ατάκες τόσο προς την Marvel, όσο και με την Jump. Το σενάριο χαρακτηρίζεται από μεγάλη δράση και σκηνές με ένταση, αλλά και χιούμορ. Σχεδόν σε κάθε σελίδα βρίσκουμε μία τέτοια σκηνή να εναλλάσσεται με το κωμικό στοιχείο, ενώ ενίοτε συνυπάρχουν. Τόσο ο Sanshiro Kasama, που επιμελήθηκε το σενάριο, όσο κι ο Hikaru Uesugi, που ανέλαβε να το οπτικοποιήσει, σεβάστηκαν στο έπακρο την ιδιοσυγκρασία του πρωταγωνιστή και δημιούργησαν μια ιστορία στα πρότυπα των αντίστοιχων καθαρόαιμων ιστοριών της Αμερικής. Στα αρνητικά θα μπορούσαμε να συγκαταλέξουμε ένα μοτίβο που είναι σύνηθες σε ιστορία του Deadpool. Η ελαφρότητα του πρωταγωνιστή και η μανία του να είναι διασκεδαστικός καθ’ όλη την διάρκεια της ιστορίας, καθιστά την πλοκή κάπως βαριά και δύσκαμπτη, χάνοντας με αυτόν τον τρόπο λίγη από την σοβαρότητα που θα έπρεπε να έχει μία περιπέτεια. Επίσης, για να είμαι ειλικρινής, αισθάνθηκα κάπως άβολα να διαβάζω μία ιστορία της Marvel σε μικρό φορμάτ και μάλιστα… ανάποδα από τα δυτικά κόμικς. Πάντως, γρήγορα συνηθίζεται. Εν κατακλείδι, η σειρά ξεκινάει με όμορφο τρόπο, κινεί το ενδιαφέρον του αναγνώστη, χωρίς να μιλάμε για το απόλυτο αριστούργημα και θέλω να πιστεύω ότι έχει να μας δείξει περισσότερα στους επόμενους τόμους, τους οποίους ελπίζω να τους κυκλοφορήσει η Anubis και να μην μας αφήσει στην γλύκα κατά την συνήθη φιλοσοφία της. Προτείνεται πρωτίστως στους φαν του Deadpool και στην συνέχεια στους φίλους της Marvel. Ο εικαστικός τομέας διατηρεί τις μανιέρες της Σχολής των manga. Είναι καθαρός, λεπτομερής και οι περισσότεροι χαρακτήρες είναι νέοι, σφριγηλοί και με μεγάλα μάτια. Εξαίρεση αποτελεί πρωτίστως ο πρωταγωνιστής, για τον οποίο ο σχεδιαστής φρόντισε να τον αποδώσει κατά τα πρότυπα της Marvel. Με αυτόν τον τρόπο μπορεί να δημιουργείται ένα Αμερικάνικο σενάριο, το σχέδιο όμως μας θυμίζει και την μακρινή Ιαπωνία. Πάντως, χωρίς να έχω μεγάλη εμπειρία στα manga, σε μία σύγκριση που επιχείρησα να κάνω σε σχέση με το Deathnote, το Deadpool: Σαμουράι, ηττήθηκε με άνεση. Για το ασπρόμαυρο χρώμα νομίζω ότι δεν χρειάζεται να επεκταθούμε, μιας κι αποτελεί το σήμα κατατεθέν αυτού του είδους των κόμικς. Το βρήκα εξαιρετικό και ταιριαστό. Όπως έγραψα στην αρχή της παρουσίασης, η Anubis διαθέτει εμπειρία στα manga κι αυτή η εμπειρία αποτυπώνεται και στην παρούσα έκδοση. Έχουμε να κάνουμε με ένα τευχίδιο στο μέγεθος της Ιαπωνικής Σχολής, το οποίο (εννοείται ότι) διαβάζεται ανάποδα από τα συνηθισμένα κόμικς. Το δέσιμο έχει γίνει με κόλλα και το τελικό αποτέλεσμα είναι αρκετά στιβαρό. Το χαρτί στο εσωτερικό είναι ματ, με καλή εκτύπωση και ικανοποιητικό πάχος. Το εξώφυλλο, από την άλλη, σαν ψυχαναγκαστικός που είμαι, θα το ήθελα λίγο πιο παχύ για να αντέχει τα τσαλακώματα. Έξτρα υλικό δεν υπάρχει, παρά μόνο μία μπόνους ιστορία που την βρίσκουμε μετά το τέλος της κανονικής κι έχει για πρωταγωνιστές τον Deadpool και τον Spider-Man. Ευχαριστούμε για το εξώφυλλο κι οπισθόφυλλο του τεύχους #02 τον james768.

Το πετυχαινα χρονια μπροστα μου αλλα δεν το ειχα παρει. Φετος και με αφορμη το αλλο το ποδοσφαιρικο με τον Ντοναλντ (βασιλιας γκολποστ) ειπα να του δωσω μια ευκαιρια. Γενικα μια χαριτωμενη ιστορια ηθικοπλαστικη με λιγο χιουμορ. Οπως σωστα ειπαν και πιο πανω θυμισε πολυ εφηβικες ταινιες με παρομοια θεματα και τις αναλογες διδαχες. To slam dunk Manga που λετε οτι αποτελει εμπνευση δεν το εχω διαβασει αλλα αν κρινω απο αλλες δουλειες του ιδιου δημιουργου πχ Vagabond μου εξαπτει το ενδιαφερον ηδη!

Όχι κάθετα φίλε Χρήστο! Εννοώ να διαβάζονται από δεξιά προς τ' αριστερά όπως συμβαίνει στα manga!

Για το λόγο που λέει ο @ Indian καλύτερα να πάει σε αυτόνομους τίτλους manga η Anubis. Τέρμα στη μόδα να μένουν τίτλοι ανολοκλήρωτοι. Θυμάμαι που είχε βγει το Preacher και μου το πρότεινε τότε ένας πωλητής που είχαμε αναπτύξει επικοινωνία στα bazaar και δεν το πήρα γιατί πολύ απλά προτιμούσα να πάρω όλα τα books στα αγγλικά (που τα πήρα) παρά να διαβάσω ένα volume στα ελληνικά. Η Anubis το έκανε αυτό με τα manga, το έκανε με υπερηρωικά, η Οξύ με το Saga (που μας είχαν πει στη ΛΕΦΙΚ ότι θα βγει 100% το δεύτερο και ίσως το τρίτο και το τέταρτο) και πάνω που έδειξε να αλλάζει λίγο το τροπάρι με Sandman/All Star Batman, μάλλον εκεί πάει πάλι η φάση.

Μόνο μην υιοθετήσει την παλιά της λογική η Anubis με τα manga, που άφηνε τις σειρές ανολοκλήρωτες....

Επικροτώ τη στροφή στα manga -έστω και αργά- από όπου κι αν προέρχεται

Άλλο ένα manga από την εκδοτική εμφανίστηκε στο site της Witcher Ο Μοναχικός Πολεμιστής https://anubis.gr/product/witcher-ronin/

Για ένα διήμερο, στις 3 και 4 Ιουνίου, το Ηράκλειο Κρήτης θα φιλοξενήσει στο Πολιτιστικό Κέντρο του την πολύχρωμη γιορτή του 3ου Cretan Comic Con. Η προεκλογική περίοδος συνεχίζεται, οι ατέρμονες συζητήσεις για τα αίτια της νίκης και της ήττας εξακολουθούν να μαίνονται ακατάπαυστα αλλά οι δημιουργοί, οι εκδότες και οι φαν των κόμικς βρίσκονται στους δικούς τους πυρετώδεις ρυθμούς. Και αυτό γιατί τα φεστιβάλ κόμικς ανά την Ελλάδα συνεχίζονται, με τους φίλους και τις φίλες των χάρτινων ηρώων να συρρέουν κατά χιλιάδες και να τα επισκέπτονται. Επόμενο ραντεβού με την Ένατη Τέχνη στην Κρήτη! Μετά τις επιτυχημένες διοργανώσεις σε Θεσσαλονίκη, Αθήνα και Λάρισα, τη σκυτάλη παίρνει το… δημοκρατικό Ηράκλειο με το 3ο Cretan Comic Con. Έτσι λοιπόν, για ένα διήμερο στις 3 και 4 Ιουνίου, το Πολιτιστικό Κέντρο Ηρακλείου σε συνδιοργάνωση με την Περιφέρεια Κρήτης θα φιλοξενήσει artists alley, εκθέτες, εκδόσεις, διαγωνισμούς, προβολές και πολλά άλλα τα οποία προωθούν την κουλτούρα των κόμικς. Πάνω από 60 περίπτερα μας περιμένουν για να γνωρίσουμε αγαπημένους καλλιτέχνες και καλλιτέχνιδες μέσα από τις δουλειές τους και να περιπλανηθούμε στον κόσμο των κόμικς, των manga, των anime και σε ό,τι σχετίζεται με την pop culture. Επίσης θα λάβουν χώρα τουρνουά ρετρό παιχνιδιών και παιχνιδιών με κάρτες, ομιλίες, workshops και την Κυριακή το βράδυ ο μεγαλύτερος διαγωνισμός Cosplay της Κρήτης. Από αυτή τη μεγάλη γιορτή για το Ηράκλειο δεν θα λείψουν και τα μουσικά δρώμενα. Όπως το πάρτι με ζωντανή μουσική το Σάββατο βράδυ, από τους αγαπημένους Lollipop και τον θρυλικό Δημήτρη Μεντζέλο των «Ημισκούμπριων» μαζί με τους Cats and Dogs band. Παρουσιαστής και τις δύο μέρες του 3C-Cretan Comic Con θα είναι ο απολαυστικός stand up comedian (και όχι μόνο) Διονύσης Ατζαράκης. 📌 Cretan Comic Con Πότε: 3-4 Ιουνίου Πού: Πολιτιστικό Κέντρο Ηρακλείου, Πλαστήρα και Ρωμανού Είσοδος ελεύθερη Και το σχετικό link...

Στη σκιά του Ολύμπου - ιστορίες & θρύλοι απ ́ τα χωριά της Ελασσόνας Μια αναπάντεχη συνάντηση χαρίζει στον Γιώργη Βαϊνά αυτό που ποθούσε, όμως ταυτόχρονα του στερεί τα πάντα. Το νερό της λίμνης είναι κρυστάλλινο αλλά μια κόκκινη κηλίδα το λεκιάζει. Ο ιερέας κάτω από την αγάπη του για τους πιστούς κρύβει μια ματωμένη μαχαίρα. Ο Μπαμπέλης, πλέον σκελετός, ακούει τα κοράκια να τρέφονται με τη σάρκα του, μα δεν μπορεί να τους απαντήσει. Μια συλλογή τεσσάρων ιστοριών από τα χωριά της Ελασσόνας, στη σκιά του Ολύμπου. Εκεί όπου οι θρύλοι έχουν ρίζες βαθιές και με φωνές χωμάτινες και αρχαίες, προειδοποιούν και μαγεύουν.. Ιστορίες: Θανάσης Καραμπάλιος Σχέδια: Νίκος Σταυριανός ISBN: 978-618-5623-30-2 64 σελίδες. Μ/Α Μεγάλο σχήμα Τιμή: 10,95 € Λάθος Ήρως - Η Πριγκίπισσα και ο Εραστής Η Ροσελία, κόρη του Εσμεράλδου Φον Γουέλινγκτον, έχει πέσει θύμα απαγωγής και ο πλούσιος πατέρας της πληρώνει όσο-όσο για έναν πραγματικό ήρωα που θα αναλάβει την επικίνδυνη αποστολή να ελευθερώσει την κόρη του και να τιμωρήσει τον απαγωγέα... Κάπου εδώ εισέρχεται ο Τζίμις Καμάκης, ήρως από κούνια. Τα χρήματα γι αυτόν δεν είναι δέλεαρ, όσο η δόξα αλλά και η προοπτική να κατακτήσει την καρδιά και το κρεβάτι της εκθαμβωτικής Ροσελίας! Όμως η μοίρα, του επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις γιατί ο απαγωγέας της ευκατάστατης καλλονής δεν είναι αυτό που θα λέγαμε «συνηθισμένος» τύπος… Σενάριο & Σχέδιο: Αδριανός Σταγγίδης ISBN: 978-618-5623-29-6 80 σελίδες. Μ/Α Τιμή: 7,50 € Το έπος της Δόνας Κικατριδίνης της Ολαρτάνης «Για την πριγκίπισσα θα πω από την Ολαρτάνη, Που ο νους σου δεν τα βάνει, Τα βάσανα που πέρασε Σε τόπους και ταξίδια Και όσους άντρες γνώρισε, Ήτανε όλοι γίδια...» Ένα χιουμοριστικό επικό ταξίδι σε «υβριδική» μορφή, ποίημα-κόμικς από δυο μεγάλα ταλέντα της ελληνικής κόμικς σκηνής! Κείμενο: Σταύρος Κιουτσιούκης Σχέδιο: Έφη Θεοδωροπούλου ISBN: 978-618-5623-31-9 104 σελίδες. Διχρωμία Τιμή: 12,95 € Κουραφέλκυθρα Omnibus III Αν αποσυνθέσεις αυτό το όμνιμπους θα μείνεις με ΟΛΑ τα Kουραφέλκυθρα που δημοσιεύτηκαν από το 2019 έως και τους πρώτους μήνες του 2023, ένα φωτορομάντζο (αντί εισαγωγής) με τον Γιάννη Οικονομίδη, έξτρα στριπάκια που δεν έχει ξαναδεί ανθρώπινο μάτι και σχολιασμό για τα αγαπημένα σας στριπ. Που σημαίνει με άλλα τόσα το ξαναφτιάχνεις. Οπότε καλύτερα μην το αποσυνθέσεις, απλά διάβασέ το. Κείμενα & Σχέδια: Αντώνης Βαβαγιάννης ISBN: 978-618-5623-33-3 240 σελίδες. Τετράχρωμο Τιμή: 16,50 € Σεληνιασμένοι Εραστές Τίποτε δεν σας έχει προετοιμάσει για το έργο του Σουεχίρο Μαρούο! O τόμος που βλέπετε είναι μια ανίερη βουτιά στο διαστροφικό σύμπαν του κύριου εκφραστή του Ero-guru στα manga, ένα είδος που ακροβατεί ανάμεσα στον ερωτισμό και τον αποτροπιασμό, ανάμεσα στο όμορφο και το γκροτέσκο! Αν οι ιστορίες ακραίας φρίκης δεν είναι του γούστου σας, αν σοκάρεστε ή ενοχλείστε εύκολα, τότε καλύτερα να προσπεράσετε αυτό το manga. Κείμενα & Σχέδια: Σουεχίρο Μαρούο Μετάφραση: Kasumi Mori Επιμέλεια έκδοσης: Μυρτώ Τσελέντη ISBN: 978-618-5623-35-7 208 σελίδες. Μ/Α και μερικώς δίχρωμο Τιμή: 13,50 € Ακατάλληλο για άτομα κάτω των 18 ετών Σύμβουλος Ερωτικών Υποθέσεων O Σεβαστιανός Κανελάς είναι «Σύμβουλος Ερωτικών Υποθέσεων». Τι είναι αυτό; Όχι δεν κάνει date coaching, ούτε έχει γραφείο γνωριμιών ή κάτι τέτοιο. Ο Σεβαστιανός αναλαμβάνει να κάνει τον ερωτικό σας «στόχο» πραγματικότητα, αρκεί να έχετε υπομονή, θέληση και φυσικά λεφτά. Μια μέρα όμως, την πόρτα του θα χτυπήσει ένας μυστηριώδης τύπος του υποκόσμου, με μια υπόθεση που θα αναγκάσει τον Σεβαστιανό να «βουτήξει» στη μνήμη του και να επιστρέψει στα εφηβικά του χρόνια και τον πρώτο του έρωτα. Μια υπόθεση που όχι μόνο μπορεί να σημάνει το τέλος της επαγγελματικής του καριέρας άλλα και της ίδιας του της ζωής.. Σενάριο & Σχέδιο: Jimmy-Chris Agarai ISBN: 978-618-5623-32-6 104 σελίδες. Μ/Α και μερικώς έγχρωμο Μεγάλο σχήμα Τιμή: 12,95 € Μυστήρια Πράματα - Σκυλιά Μαύρα Ανατολική Αγγλία, 1879. Ο διδακτορικός φοιτητής Φιλήμων Καρτέρης φθάνει εν μέσω καταιγίδας στο Κάστρο του Μπάνγκεη, προσκεκλημένος του Δούκα του Σάφφολκ για να μελετήσει τους τοπικούς θρύλους και τις δοξασίες. Εκεί θα γνωρίσει για πρώτη φορά έναν μυστηριώδη Ιρλανδό κυνηγό μυστήριων πραγμάτων και πολύ σύντομα θα διαπιστώσει ότι οι θρύλοι και οι δοξασίες δαγκώνουν... Αυτό είναι ένα κόμικς για τα μυστήρια πράματα, γι’ αυτούς που τα είδαν με τα μάτια τους και γι’ αυτούς που τα ‘βαλαν μαζί τους. Κείμενα & Σχέδια: Θανάσης Πετρόπουλος ISBN: 978-618-5623-34-0 48 σελίδες. Τετράχρωμο Τιμή: 7,95 € Suspiria - Βασίλισσα του Νεκρόκοσμου: Ένας μικρός θάνατος Η Ιλόνα δεν αντέχει άλλο αυτή τη ζωή. Μια ζωή εκμετάλλευσης και κακοποίησης, μια ζωή ανελέητης σκληρότητας. Θέλει να θέσει ένα τέλος, όμως η απόγνωσή της θα κινήσει το ενδιαφέρον της Σουσπίρια, της Βασίλισσας του Νεκρόκοσμου, η οποία θα εμφανιστεί στην πολύπαθη Ιλόνα προκειμένου να την βοηθήσει… Ένα άλμπουμ στα πρότυπα των κλασικών ερωτικών fumetti τρόμου των δεκαετιών του ’60 και ’70 Σενάριο: Luca Laca Montagliani Σχέδιο: Andrea Bulgarelli Μετάφραση: Γαβριήλ Τομπαλίδης ISBN: 978-618-5623-36-4 96 σελίδες. Μ/Α Τιμή: 9,95 € Ακατάλληλο για άτομα κάτω των 18 ετών HARD ROCK VOL2 #6 Στην έκτη συνέχεια του δεύτερου κύκλου του «Hard Rock», επιστρέφουμε στη Σύρο μετά από καιρό! Και ο Μάρκος επιστρέφει σε κάποιες γνώριμες καταστάσεις και επανασυνδέσεις με αγαπημένους χαρακτήρες από τον πρώτο κύκλο. Μα δεν μπορούμε να σας πούμε περισσότερα... τα spoiler καραδοκούν! Επομένως σπεύσατε για να διαβάσετε το καινούργιο τεύχος! Κείμενα & Σχέδια: Tasmar ISBN:978-618-5623-28-9 32 σελίδες. Μ/Α Τιμή: 5,50 €

Απίστευτο!! Τι είναι αυτό; Ελληνικό (πιθανόν) comic strip που διαβάζεται όπως τα manga, στις αρχές της δεκαετίας του '60; Έχει ξαναδεί κανείς κάτι τέτοιο;

Μια μικρή περιήγηση . Από την είσοδο. Cosplayers , ένα ευχαριστώ στην μικρή αράχνη που πόζαρε ειδικά για εμάς για να μας τιμήσει με τον ιστό της ! Καφεδάκι και φαγητό , πολλές επιλογές μέσα και έξω από τον χώρο. Από τον χώρο των εκθέσεων . Artists Alley. Τα περίπτερα. Comicdom press και Comicstrip. Star Comics. Πολύ δύσκολο να μην βρεις κάτι που να το θέλεις. Phase Productions (Epifany). Ωραίες προσφορές σε πακέτα Epifany , Selini , Nerdom. Comicworld. --------- --------- -- Otaku Store. Jemma Press. Πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα. Μικρός Ηρως. Πλούσια τα ελέη. Manga District. Οξύ-Mindfood. Ποιοτικές οι εκδόσεις της Οξύ. Στο ίδιο υψηλό επίπεδο η ευγένεια και η εξυπηρέτηση από τις κυρίες στο περίπτερο της Οξύ. Anubis. Μια εταιρία που επίσης εκτιμώ για την ποιότητα της. ( πάντως δεν έχω ιδέα τι είναι η ιπτάμενη "γαλέρα" πάνω από το περίπτερο της Anubis ! ) Στο Solaris μπορούσε κάποιος να βρει τόμους της Fantagraphics σε καλές τιμές . (θα είχα βάλει και φωτό αν δεν είχα βάλει προηγουμένως το δάχτυλο πάνω στον φακό! ) Μερικές από τις αγορές : από Star Comics 4 τεύχη Spiderman με εναλλακτικά εξώφυλλα από τους Lorenzo Pastrovicchio , Giada Perissinotto , Vitale Mangiadordi , ήρωες της Ντίσνεϊ στην θέση των ηρώων της Μάρβελ για τον εορτασμό των 100 χρόνων της εταιρίας Disney .Από Οξύ Justice League "Η ολότητα" Vol.1 και Superman American Allien , από Anubis Superman "Τι απέγινε ο άνθρωπος του αύριο" , ιστορία σταθμός των Alan Moore και Curt Swan για να την έχω συγκεντρωμένη και στα ελληνικά. TITO FARACI Ο επίτιμος προσκεκλημένος στο περίπτερο του Μικρού ήρωα. Πολλές οι επιλογές signing για τον Tito Faraci , επέλεξα τα τρία μέρη του "Εχθροί όπως πρώτα" , μια ιστορία που μου άρεσε ιδιαίτερα . Κλείνοντας , η παρακάτω φωτό αφιερωμένη ιδιαιτέρως στον @ PhantomDuck που μας βοηθούσε , όπως και στα άλλα παιδιά στο περίπτερο του Μικρού Ήρωα. Και του χρόνου να περάσουμε ακόμα καλύτερα και με λιγότερα παράπονα/προβλήματα.

Λίγες ώρες πριν την έναρξη του Comicdom CON Athens 2023, μια απολαυστική συνέντευξη με τον δημιουργό του "Μυστήρια Πράγματα" γύρω από την 9η τέχνη, τον Αστερίξ, τον Ισοβίτη του Αρκά, το Βαβέλ, το Netflix, τις ταινίες τρόμου, το θέατρο, το ραδιόφωνο, τη μαγεία του κινηματογράφου και πολλά άλλα. Με τον Θανάση Πετρόπουλο, ηθοποιό, δημιουργό comics και ραδιοφωνικό παραγωγό μεταξύ άλλων, βρεθήκαμε ένα απόγευμα στα Εξάρχεια για να μιλήσουμε για τη νέα του δουλειά «Μυστήρια Πράματα – Σκυλιά Μαύρα», η οποία κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Jemma Press. Αρκετές μπύρες αργότερα η κουβέντα πήγε στον Αρκά, στον Goscinny, στο Jaws, στον John Carpenter, στην Comicdom, στο Netflix, στη μέθοδο του Stanislavski, στα φοιτητικά χρόνια, στους κινηματογράφους Άστορ και Ιντεάλ, στην ελληνική σκηνή comics και φυσικά στον Simon Pegg. Αρχίζοντας απολύτως αναμενόμενα λοιπόν την κουβέντα μας, πότε ξεκίνησε η σχέση σου με τα comics; Κοίτα, οι περισσότεροι άνθρωποι που ασχολούνται με τον χώρο των comics, είτε αυτοί που τα δημιουργούν είτε εκείνοι που τα συλλέγουν, θα πούνε ότι άρχισαν την ενασχόλησή τους αυτή πριν αρχίσουν καν να μάθουν να διαβάζουν – ειδικά αυτοί που σχεδιάζουν. Εγώ νομίζω ότι πρώτα ξεκίνησα να σχεδιάζω και μετά άρχισα να γράφω – θυμάμαι όμως περιπτώσεις μικρότερος όπου μπορεί να έκανα ένα τύπου comic, στο οποίο δεν μπορούσα να γράψω μέσα κάτι, γιατί δεν ήξερα ακόμα να γράφω! Οι βασικές σου επιρροές μεγαλώνοντας; Δεν θα πρωτοτυπήσω εδώ γιατί για εμάς, την γενιά των τωρινών σαραντάρηδων, δεν υπήρχε μέχρι τα 18 εύκολη πρόσβαση σε μεγάλα ξένα περιοδικά του χώρου. Είχες μια επιλογή αρχικά στα κλασσικά «Μίκυ Μάους» και τα συναφή της Disney, με ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο να αποτελεί το περιοδικό «Κόμιξ»: εκεί, οι ιστορίες του Carl Barks και μετά του Don Rosa με ενέπνευσαν και με επηρέασαν πάρα πολύ. Σκέψου ότι όταν διάβαζα το «Κόμιξ» είχα φτιάξει μια ιστορία-αντιγραφή μιας περιπέτειας της οικογένεια των Duck, με τη διαφορά ότι οι δικοί μου ήρωες ήταν απλώς… κουνάβια αντί πάπιες. Δηλαδή υπήρχε ο ζάμπλουτος Σκωτσέζος θείος ή ο οξύθυμος ανιψιός, με τα ίδια ρούχα και αξεσουάρ, απλώς ήταν κουνάβια – δεν ξέρω πως θα πήγαινε αυτό τώρα με τα copyright (γέλια)! Από τη στιγμή βέβαια που καταλάβαινες ότι αυτό το πράγμα σου αρέσει πάρα πολύ, η κατανάλωση των comics γινόταν πάρα πολύ γρήγορα. Δεν μπορώ να μην αναφέρω στη συνέχεια τον Lucky Luke, τον Asterix και γενικότερα τα comics της Μαμούθ κόμιξ. Τελείωνες τα Lucky Luke και πήγαινες γρήγορα στον Αχιλλέα Ταλόν, στον Tin Tin, στον Iznogoud, Blake and Mortimer κ.ο.κ. Είχα μεγάλη αδυναμία από τότε στον Goscinny και παρά το φοβερό πενάκι πχ. του Morris (από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες), η άποψή μου παραμένει μέχρι και σήμερα ότι η ιστορία είναι ένα τσικ παραπάνω σε σημασία από το σχέδιο. Αυτά που έγραψε ο Goscinny για τον Asterix και τον Lucky Luke δεν υπήρχε περίπτωση να μην σε τραβήξουν. Πάρε για παράδειγμα ιστορίες σαν την «Κατοικία των Θεών» και το σχόλιο για την καταστροφή του περιβάλλοντος ή την αστικοποίηση. Αυτά δεν έχουν ηλικία, είναι τόσο αριστουργηματικά γραμμένα που δεν τα αγγίζει ο χρόνος. Στη συνέχεια δεν μπορώ να μην αναφέρω τον Αρκά. Ο «Ισοβίτης», το αγαπημένο μου μάλλον έργο του, καταπιάνεται πετυχημένα με ένα σωρό θέματα όπως η ελευθερία, η καταπίεση και η εξουσία, ενώ δεν θεωρώ ότι έχει ξεπεραστεί από καμία άλλη δική του δουλειά. Υπάρχει ένα θέμα στο πως εξελίχθηκε – ή στο πως ίσως δεν ανταποκρίθηκε σε αυτό που εμείς περιμέναμε από εκείνον – αλλά παραμένει ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο και δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος της γενιάς μας που να ασχολείται με τα comics και να μην έπεσε με τα μούτρα στο έργο του – γιατί το χιούμορ του Αρκά είναι πιο ενήλικο από τα προαναφερθέντα έργα του Carl Barks, τον Lucky Luke, τoν Asterix ή τον Tin Tin. Στην εφηβεία τώρα, αρχίζαμε να κρυφοκοιτάζουμε τα Βαβέλ και Παρά Πέντε. Δεν θα πρωτοτυπήσω πάλι γιατί δεν μπορώ κιόλας, όπως είπαμε και αρχικά η πρόσβασή μας σε ευρύτερο υλικό ήταν κάπως περιορισμένη. Όλα αυτά όμως ήταν μια ωραία μετάβαση που μας άνοιξε και την όρεξη για να πάμε στο επόμενο βήμα – ενδεικτικά αναφέρω και τους Charles Schulz ή τον Bill Waterson, οι οποίοι ήρθαν μετά. Έχεις κάνει άπειρα πράγματα («Ζουλάπια», «Καμένα Βούρλα», «Προτελευταίοι», «Πλασματικά Νούμερα», «Μπαίνει ένας σε ένα Μπαρ», «Μυστήρια Πράγματα») και συνεχίζεις ακάθεκτος. Είναι κάποιο από αυτά που θα το χαρακτήριζες ως πιο προσωπική δουλειά ή που για κάποιο δικό σου λόγο αγαπάς περισσότερο; Θα σου πω εξαρχής ότι εγώ προσωπικά έχω ένα soft spot για τα «Καμένα Βούρλα». Θα πω τα Βούρλα και εγώ, το θεωρώ πάρα πολύ δικό μου – και τα άλλα βέβαια δικά μου είναι (γέλια). Αυτό είναι όμως ένα βιβλίο που στις τελευταίες του σελίδες με πιάσανε τα κλάματα. Δεν είχα αμφιβολία, από την αρχή που ξεκίνησε αυτό το strip, τι θα γίνει στο φινάλε και το έχτιζα έτσι μέχρι αυτό το τέλος. Παρ’ όλα αυτά, όταν έφτασαν οι μέρες που σχεδίασα τις τελευταίες σελίδες – που δεν είναι και κάτι τρομερό σχεδιαστικά – δεν μπορείς να καταλάβεις… Έχω θέμα με τους αποχωρισμούς και την απώλεια και το comic αυτό μου χτύπησε μια πολύ ευαίσθητη χορδή – και για αυτό το έκανα δηλαδή. Ήταν μετά τα 30 όταν το ξεκίνησα, γιατί με απασχολεί πολύ το κομμάτι του πώς περνά ο χρόνος πάνω από εσένα αλλά και πάνω από τους ανθρώπους που αγαπάς. Και επίσης είχε άλλο ένα στοιχείο το οποίο το βάζω πολύ στα comic μου, εκείνο της φιλίας. Οπότε ναι, θα σου πω αυτό! Αναφορικά τώρα με τα «Μυστήρια Πράγματα», είναι εμφανής ο τρόπος με τον οποίο ενσωμάτωσες τις επιρροές σου (Χ-files, Sherlock Holmes, Νικόλαος Πολίτης και Hellboy μεταξύ άλλων) σε ένα πιο προσωπικό αφηγηματικό ύφος, φέρνοντας με τις περιπέτειες των Φιλήμονα Καρτέρη και Σερ Ζάκαρυ Νίκολσον μια φρέσκια πρόταση στο κομμάτι του λαογραφικού comic με στοιχεία τρόμου. Ισχύει το ίδιο και στη νέα σου δουλειά; Πες μας δύο λόγια για αυτήν και πως συνεχίζει την ιστορία των προκατόχων της. Οι επιρροές αυτές υπάρχουν και δεν τις κρύβω κιόλας. Μπορεί να θέλεις να κάνεις κάτι και να μην μοιάζει με οτιδήποτε άλλο – κάτι πάρα πολύ δύσκολο, σχεδόν αδύνατον – αλλά μπορεί και να μην θέλεις να φαίνεται καμία σου επιρροή. Στο τέλος όμως θεωρώ θα φανεί, γιατί το μέσα σου είναι ένα σύνολο ερεθισμάτων που έχεις πάρει από εδώ και από εκεί. Δεν θα πω το κλασσικό με την παρθενογένεση αλλά είναι αλήθεια. Δεν θα μπορούσα όμως ποτέ να ξεκινήσω αυτό το comic εάν δεν «έφτιαχνα» τους χαρακτήρες. Kαι για εμένα, από τότε που μπήκα στη δραματική σχολή και κάναμε τη μέθοδο του Stanislavski, για να φτάσεις να παίξεις ένα χαρακτήρα πρέπει να φτάσεις να τον ξέρεις μέσα έξω. Να κάνεις τον «φάκελο» του ρόλου. Όταν φτάσεις στο σημείο να ολοκληρώσεις αυτό το κομμάτι και αρχίζεις να παίζεις, αυτό είναι ένας δείκτης για να σε προστατεύει από παντού και να είσαι αληθινός. Αυτό μου έμεινε από το θέατρο και όταν άρχισα να μπαίνω στη διαδικασία να δημιουργώ χαρακτήρες για comics, το είχα πάντα στο μυαλό μου. Aν καταφέρεις λοιπόν να φτιάξεις τους χαρακτήρες σου πριν αρχίσει η ιστορία και να ξέρεις ο κάθε ένας από αυτούς π.χ. πως μεγάλωσε, που πήγε σχολείο, με ποιους έκανε παρέα, πότε και αν ερωτεύτηκε, πως έχει φτάσει στο σημείο που ξεκινά η ιστορία, τους κάνεις δηλαδή τον φάκελο που προ-ανέφερα και τους ολοκληρώνεις στο μυαλό σου, η ιστορία που θα τους πετάξεις μετά μπορεί να είναι απλά ένας σκελετός. Αν έχουν σάρκα και οστά και είναι πλέον πραγματικοί άνθρωποι, θα σε πάρουν από το χέρι, θα σε περπατήσουν αυτοί και θα σου πουν εκείνοι τι θα έκαναν. Είναι λίγο αναρχικός ο τρόπος που κάνω ιστορίες γιατί βρίσκω την ιδέα, έναν βασικό σκελετό και πετάω μέσα τους χαρακτήρες. Αυτούς τους χαρακτήρες όμως, τους ξέρω τόσο καλά, γνωρίζω πως θα αντιδρούσαν ανά πάσα στιγμή και περίπτωση και με πάνε αυτοί. Το μόνο που χρειάζεται να ξέρω είναι η αρχή η μέση και το τέλος – που και αυτό καμιά φορά το αφήνω φλου, αν και συνήθως ξέρω την κατάληξη. Δεν με ενδιαφέρει τόσο το «τέρας» που θα κυνηγάνε κάθε φορά, με ενδιαφέρουν και αυτοί να μην μείνουν στάσιμοι – με κάθε περιπέτεια να μαθαίνεις σαν αναγνώστης όλο και περισσότερα για αυτούς. Το τρίτο βιβλίο λοιπόν περιλαμβάνει μια περιπέτεια – αν και αρχικά ήθελα να είναι δύο – η οποία έχει κάτι το καινούριο, το οποίο το φοβάμαι: δεν είναι περιπέτεια που εκτυλίσσεται στην Ελλάδα. Το φοβόμουν από την αρχή γιατί είναι μια σειρά η οποία βασίζεται στην Ελληνική λαογραφία – και αυτή ήταν η αρχική της έμπνευση. Αποφάσισα στη νέα περιπέτεια το βάρος να πέσει στο πως γνωρίστηκαν αυτοί οι δύο. Η αρχική ιδέα ήταν να εκτυλίσσεται το μισό βιβλίο στο εξωτερικό και μετά να γίνει ένα flash-forward εκεί που τους είχαμε αφήσει στη τελευταία τους περιπέτεια, ξανά εντός του ελληνικού χώρου. Δεν είχα όμως ούτε τον χρόνο ούτε τον χώρο να τα κάνω και τα δύο, οπότε είπα να «θυσιάσω» – όχι απόλυτα – το ελληνικό κομμάτι και να πάω 15 χρόνια πίσω, στο πώς συναντήθηκαν για πρώτη φορά και πώς κατέληξαν να είναι στην Ελλάδα και να κάνουν αυτό που κάνουν. Κρατάω προφανώς πάλι το λαογραφικό στοιχείο τρόμου και αυτή τη φορά έχει να κάνει το Αγγλικό folklore. Ουφ, ευτυχώς δεν είπες Νορβηγία, γιατί αν άκουγα πάλι για Vikings, Thor, Loki και σφυριά θα τρελαινόμουν! (γέλια) Είπα να είναι εκεί γιατί ήθελα να τους βάλω σε ένα ουδέτερο έδαφος: ο ένας είναι Έλληνας, ο άλλος Ιρλανδός και δεν ήθελα κανένας από τους δύο να παίζει στην έδρα του. Ο ένας βέβαια είναι λίγο πιο κοντά και μιλάει τη γλώσσα – όλη η ιστορία εκτυλίσσεται στα Αγγλικά τα οποία έχουν μεταφραστεί στα Ελληνικά για τον αναγνώστη. Η ιστορία λοιπόν αυτή ρίχνει το βάρος στους χαρακτήρες και πως γνωρίστηκαν. Με πρόλαβες πάντως νωρίτερα όσο αφορά τους χαρακτήρες, μιας και πέρα από το στοιχείο του horror, στα «Μυστήρια Πράγματα» αναδεικνύεται το folklore στοιχείο μιας γεωγραφικής περιοχής όπως στα έργα του Carl Barks, του Don Rosa αλλά και του μεγάλου Hugo Pratt, ως μέσο ανάπτυξης κάποιων πτυχών της προσωπικότητας των ηρώων. Όλο αυτό το setting είναι αφορμή για τους χαρακτήρες. Η άποψή μου είναι ότι αν δεν σε ενδιαφέρουν οι χαρακτήρες – που είναι το Α και το Ω μιας ιστορίας – η ιστορία δεν κινείται με τον ίδιο τρόπο, ούτε σαν αναγνώστης την διαβάζεις με το ίδιο ενδιαφέρον. Πρέπει να σε ενδιαφέρει όχι τι θα γίνει τώρα, αλλά τι θα πει, τι θα κάνει, πως θα αλληλοεπιδράσει με κάτι ο πρωταγωνιστής. Πρέπει να είναι τρισδιάστατοι, με βάθος και σάρκα και οστά. Ένας γνώμονας που έχω στο μυαλό μου πάντα είναι να μην μπορείς να σκεφτείς την ιστορία με άλλους χαρακτήρες. Αν στη θέση π.χ. του Καρτέρη μπορείς να σκεφτείς τον Indiana Jones, κάτι δεν πάει καλά. Το ίδιο και με τις ιστορίες του Hugo Pratt. Δεν μπορείς να δεις κάποιον άλλον σε αυτές πέρα του Corto Maltese. Ειδικά στις τελευταίες του περιπέτειες, όπως π.χ. «Το Χρυσό Σπίτι της Σαμαρκάνδης» που είναι τεράστιο σε όγκο, στο τέλος όταν βρίσκουν τον θησαυρό είναι ελάχιστες σελίδες στην ουσία. Αυτό είναι από εκείνα τα πράγματα που με ιντριγκάρουν πάρα πολύ: σημασία δεν έχει ο «τίτλος», αλλά τι θα γίνει όταν φτάσει εκεί ο χαρακτήρας – και ο Corto είναι τόσο σύνθετος χαρακτήρας που είσαι μαζί του συνεχώς. Έχω παρεμπιπτόντως τόση αγάπη για αυτόν τον χαρακτήρα, που υπάρχουν τόσες επιρροές του στο δικό μου έργο μου τις οποίες ασυνείδητα τοποθετώ και δεν το αντιλαμβάνομαι τη στιγμή που γράφω ή σχεδιάζω (π.χ. ο τρόπος που καπνίζει το τσιγάρο του ο Νίκολσον). Ο folklore-ικός τρόμος είναι διαχρονικά ένα από τα πιο γοητευτικά sub-genres του horror σε κάθε μέσο. Πρόσφατα δε στον κινηματογράφο με ταινίες σαν τα The Witch ή το Midsommar, ο τρόμος που πηγάζει από τα παραδοσιακά λαϊκά στοιχεία ενός τόπου δείχνει να έχει επιστρέψει δριμύτερος. Τι είναι εκείνο θεωρείς το οποίο κάνει τις τρομακτικές τοπικές δοξασίες και ιστορίες να ασκούν τέτοια έλξη στο κοινό; Είμαι τρελός θριλεράκιας και θα τις δω όλες αυτές τις ταινίες – αρκετές από αυτές παραπάνω από μία φορά. Το κοινό τους έχει αυξηθεί, αλλά δεν ξέρω αν είναι όντως τόσο μεγάλο ή εμείς είμαστε θριλεράκηδες και το βλέπουμε έτσι. Πλέον όμως γίνεται όντως ένα buzz παραπάνω, ενώ μπαίνουν σε αυτές τις παραγωγές και μεγάλοι ηθοποιοί, όπως στο Lighthouse καλή ώρα, το οποίο ξεχώρισε συν τοις άλλοις και για δύο πολύ σπουδαίες ερμηνείες – τον Dafoe τον ξέραμε, ενώ για τον Pattinson ήταν άλλη μια από τις ταινίες που είπαμε «ώπα, τι γίνεται εδώ». Εννοείται λοιπόν ότι έχει μεγαλώσει το κοινό τους, αλλά δεν νομίζω να φτάσει στον ίδιο βαθμό που είναι το κοινό που περιμένει π.χ. ένα νέο Halloween – και αυτά τα κλασσικά slasher έχουν το βάρος τους. Για το folk horror, το στοιχείο που για εμένα το κάνει τόσο ιδιαίτερο και ξεχωριστό είναι το γεγονός ότι είναι λίγο πιο down to earth, πιο «επίγειο». Έχει να κάνει με δυνάμεις οι οποίες είναι μεν στο σκοτάδι, αλλά δεν είναι τόσο εξωπραγματικές όπως π.χ. ο Freddy Krueger. Έχει μέσα του ένα αρχέγονο πράγμα, ένα σκοτάδι που υπήρχε σε περιόδους της ανθρωπότητας η οποία τότε είχε πολλές προκαταλήψεις – για αυτό και τα «Μυστήρια Πράγματα» εκτυλίσσονται αυτή την περίοδο της ιστορίας. Με ιντριγκάρει πώς έχει παντρευτεί αυτό με το κομμάτι της Ελληνικής Ορθοδοξίας και του Χριστιανισμού. Στα «Μυστήρια Πράγματα» υπάρχει μια κοινή γραμμή που δεν ξέρω πόσο ορατή είναι – συνήθως το τέρας των ιστοριών δεν είναι κάτι πολύ μακριά μας αλλά δίπλα μας. (προσοχή – ακολουθούν spoilers) Στην πρώτη ιστορία είναι ο παππούς μας, στη δεύτερη ο παπάς της ενορίας, στην τρίτη ιστορία είναι αυτοί που έχουν το πανδοχείο στο βουνό (τέλος των spoilers). Δεν έχω κάνει τυχαία το πόσο κοντά μας είναι αυτό το κακό – σε σχέση με το πόσο «κοντά» μας είναι ένας εξωγήινος ή ένα ζόμπι. Μου αρέσει το κομμάτι του πως προσπαθούσαν τότε να καλύψουν κάποια άλλα πράγματα μέσω μιας δοξασίας. Είναι πολύ πιο κοντινά σε εμάς όπως είπα, αλλά έχουν και μια απλότητα. Το «χωριάτικο», το λίγο πιο «χοντροκομμένο» και όχι το τόσο περίπλοκο είναι συνήθως πιο άμεσο. Πολλά ελληνικά comics έχουν άμεσες παραπομπές στην ελληνική πραγματικότητα, με τρόπο όμως που μια πιθανή έκδοση τους στο εξωτερικό ίσως δεν λειτουργήσει απόλυτα υπέρ τους. Από την άλλη, τα «Μυστήρια Πράγματα» είναι νομίζω σε μια θέση που μπορούν να αναδείξουν εξίσου πετυχημένα το υλικό τους και σε μια άλλη γλώσσα. Έχει περάσει από το μυαλό σου η σκέψη του να κάνεις το εκτός έδρας βήμα με την σειρά; Αυτό το έχω σκεφτεί, αλλά έχει να κάνει και με τον εκδότη – το έχει και αυτός κατά νου για δουλειές που θεωρεί ότι μπορούν να διαβαστούν από κάποιον ξένο αναγνώστη. Δεν έχει γίνει κάποια κίνηση, αλλά στο μυαλό υπάρχει. Ειδικά όμως για την Ευρωπαϊκή σκηνή comics και τις μεγάλες αγορές, με μια τεράστια παράδοση στο χώρο – π.χ. Γαλλία, Βέλγιο ή Ιταλία- αν πεις ότι θα βγεις προς τα εκεί, υπάρχει ο φόβος της «σταγόνας στον ωκεανό». Δεν είμαι σίγουρος ότι είναι κάτι απίθανο, αλλά έχω κάποιες επιφυλάξεις του κατά πόσο μπορεί να περπατήσει εκτός, λόγω του μεγέθους των αγορών. Θεωρώ παρ’ όλα αυτά σαν αναγνώστης ότι το Ευρωπαϊκό στυλ – στο σενάριο και στο σκίτσο – είναι πιο κοντά σε εμένα και τη δουλειά μου από π.χ. το Αμερικάνικο. «Μυστήρια Πράγματα» σε τηλεοπτική σειρά; Έχω δει στο όνειρό μου ότι το παίρνει το Netflix και βάζω ρήτρα στο συμβόλαιο μου ότι πρέπει να παίξω έναν από τους δύο χαρακτήρες (γέλια)! Και όλοι ξέρουμε ποιον, ξεκάθαρα Νίκολσον! Ο Νίκολσον όμως είναι γίγαντας και εγώ 1,75 (γέλια)! Πάντως και στα «Μυστήρια Πράγματα» και στα «Καμένα Βούρλα», επειδή μου αρέσει να δουλεύω με δυάδες χαρακτήρων, έχουν στοιχεία του εαυτού μου και οι δύο πρωταγωνιστές. Αν μου δινόταν όμως όντως η ευκαιρία ναι, θα ήθελα να γίνει σειρά και να παίζω τον Νίκολσον εγώ (γέλια)! Πάμε λοιπόν στον «άλλο» Θανάση τώρα, τον ηθοποιό του θεάτρου, της τηλεόρασης και του κινηματογράφου. Μπορείς να μας πεις μερικά λόγια για τις μέχρι τώρα δουλειές σου και πως προέκυψε η ενασχόλησή σου και με αυτό το κομμάτι; Ασχολήθηκα ουσιαστικά με το κομμάτι αυτό στο πανεπιστήμιο. Μπήκα στη σχολή μου, στο τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Ε.Κ.Π.Α, γιατί με ενδιέφερε η σκηνοθεσία και το σινεμά. Τότε όταν δίναμε εξετάσεις δεν υπήρχε ακόμα το τμήμα Κινηματογράφου του Α.Π.Θ. και οι πιο κοντινές σχολές σε σκηνοθεσία ήταν τα Μ.Μ.Ε. Αθήνας και Θεσσαλονίκης. Πέρα από τα μαθήματα ταινιών μικρού μήκους που είχαμε – και στα οποία συμμετείχα σαν ηθοποιός – «έμπλεξα» παράλληλα με δύο θεατρικές ομάδες – και από εκεί κόλλησα το «μικρόβιο». Πριν καλά-καλά ορκιστώ, έδωσα εξετάσεις στο Υπουργείο Πολιτισμού για δραματική σχολή και πήγα με υποτροφία στην Ανωτέρα Δραματική Σχολή του Νέου Ελληνικού Θεάτρου του Γ. Αρμένη. Έφτασα λοιπόν να παίζω στο θέατρο πριν πάρω το πτυχίο. Από εκεί και μετά, από το 2004 μέχρι και 2013-2014 έπαιζα συνεχόμενα στο θέατρο. Μετά ήρθε η κρίση και κάπως όλα αυτά μπήκαν στον «πάγο». Να γίνει μια αναφορά εδώ και στη συμμετοχή σου στο Όντως Φιλιούνται του 2016 σε σκηνοθεσία Γιάννη Κορρέ, το οποίο ταξίδεψε σε διάφορα φεστιβάλ ανά τον κόσμο και εσύ απέσπασες το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Ηθοποιού στο 23ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας – Νύχτες Πρεμιέρας. Για την ταινία κάναμε σχεδόν 6 μήνες πρόβες – δεν έκανα κάτι στο θέατρο τότε. Μετά από αυτό υπήρξαν κάποιες συμμετοχές σε ταινίες ή τηλεοπτικές παραγωγές, όχι όμως κάτι θεατρικό, κυρίως γιατί απαιτούσε πολύ χρόνο και οι απολαβές ήταν αρκετά χαμηλές. Το Ελληνικό κράτος δείχνει ότι συνεχίζει να αντιμετωπίζει τους καλλιτέχνες σε μεγάλο βαθμό ως χομπίστες και όχι επαγγελματίες. Πώς βιώνεις γενικότερα εσύ την κατάσταση στο χώρο τα τελευταία χρόνια; Ο τρόπος που αντιμετωπίζει το κράτος τους καλλιτέχνες φάνηκε ακόμα περισσότερο στα χρόνια της πανδημίας και ιδιαίτερα κάτω από τη τωρινή Κυβέρνηση. Στο χώρο του θεάτρου, επειδή έχω μια απόσταση τα τελευταία χρόνια, δεν βιώνω απόλυτα την τρέχουσα κατάσταση. Βλέπω όμως δυστυχώς από φίλους ότι το επίπεδο δυσκολίας έχει πολλαπλασιαστεί. Παράλληλα βέβαια υπάρχει κοινό που στηρίζει και κόσμος που θέλει να δει παραστάσεις. Στο κομμάτι του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, πάλι βλέπω ότι μετά την πανδημία γίνονται πολλά πράγματα και πάλι ο κόσμος στηρίζει όσο μπορεί! Δεν στηρίζει το κράτος όμως. Δες και για παράδειγμα τι γίνεται όλο αυτό το διάστημα, με την περίπτωση των ιστορικών κινηματογράφων του κέντρου. Δεν στηρίζει αλλά δεν ξέρω και πότε στήριζε. Επειδή ανέφερα πριν τα τελευταία τέσσερα χρόνια και τη συγκεκριμένη Κυβέρνηση, με την αντιμετώπιση που έχει προς τους καλλιτέχνες έχει γίνει τώρα ακόμα πιο εξόφθαλμο το πόσο λίγη αξία δίνουν στους ανθρώπους που αυτή είναι η δουλειά τους, το πόσο λίγο θεωρούν αυτό το πράγμα εργασία και περισσότερο ως ένα χόμπι πλουσίων. Χωρίς να το έχω ψάξει ως προς το διαδικαστικό του κομμάτι, θεωρώ ότι όταν είσαι Κυβέρνηση ή Δημαρχεία Αθηναίων, αν θες να γίνει κάτι το κάνεις. Για τους κινηματογράφους συγκεκριμένα, βγήκαν οι πάντες και λέγαν ότι δεν πρέπει να χαθούν αυτές οι ιστορικές αίθουσες. Ποιος είναι πάνω από αυτούς και δεν μπορούν να λήξουν αυτό το ζήτημα υπέρ των αιθουσών άμεσα; (σημείωση: η συνέντευξη έγινε μερικές ώρες πριν βγει η απόφαση του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας για τους κινηματογράφους Άστορ και Ιντεάλ) Άλλη μια από τις πολλές σου ενασχολήσεις, είναι και εκείνη με το ραδιόφωνο. Μπορείς να μας πεις μερικά λόγια και για αυτό; Ραδιόφωνο έκανα για αρκετά χρόνια. Στην αρχή είχαμε μια εκπομπή στο CR radio τρία άτομα, το «Προτελευταίοι». Τα δύο σταδιακά αποχώρησαν λόγω δουλειάς και έμεινα μόνος μου για 2-3 χρόνια. Επειδή λοιπόν δεν μου άρεσε να κάνω μόνος εκπομπή, συχνά έφερνα κόσμο. Μερικές φορές είχα φέρει τον Αντώνη τον Βαβαγιάννη – με τον οποίο γνωριζόμασταν από αρχές 2000. Έγινε και σε εκείνον πρόταση για εκπομπή και μιας και ούτε αυτός ήθελε να κάνει μόνος του, είπαμε να κάνουμε παρέα τους «Προτελευταίους». Τελευταία εκπομπή ήταν το 2019, όπου διάφορες επαγγελματικές υποχρεώσεις και η πανδημία της έβαλαν φρένο. Αυτή τη στιγμή το CR radio δεν λειτουργεί, αλλά όλες οι εκπομπές υπάρχουν ανεβασμένες online στο mixcloud ως «Προτελευταίοι». Από αυτή την κοινή μας εμπειρία με τον Αντώνη προέκυψαν και δύο συλλογές comic, οι… «Προτελευταίoι» που βασίζεται σε μικρές καθημερινές ιστορίες από την εκπομπή, από φίλους, δικές μας κτλ, όλες αληθινές. Ξέρω και πολύ κόσμο οι οποίοι μου έστελναν ότι στην πρώτη καραντίνα που ήμασταν όλοι κλεισμένοι περάσανε την περίοδο με ένα επεισόδιο ανά μέρα. Θα ήθελα να ξανακάνω ραδιόφωνο γιατί μου έχει λείψει πολύ, αλλά νομίζω λειτουργώ καλύτερα με παρέα – λίγο βαριέμαι μόνος μου. Ανάμεσα σε όλες σου τις ιδιότητες, τι προτιμάς εν τέλει περισσότερο; Η κάθε μια έχει τη δική της ομορφιά και παίρνω πολύ μεγάλη ικανοποίηση όταν κάνω κάτι από αυτά τα πράγματα, γιατί είναι διαφορετικοί τρόποι επικοινωνίας με τον έξω κόσμο. Επειδή το comic μου πήρε πολύ χρόνο τελευταία, παρότι μου αρέσει, μου είναι και ζόρικο επειδή είναι πολύ μοναχικό. Την ευχαρίστηση δεν την παίρνω τόσο όσο σχεδιάζω, αλλά περισσότερο στη φάση πριν ξεκινήσω – όταν αρχίζει η δημιουργική διαδικασία και το brainstorming με τον εαυτό μου – και όταν μετέπειτα τυπωθεί, το πάρει ο αναγνώστης να το διαβάσει και έρθει να το συζητήσουμε. Εγώ παρότι είμαι αρκετά μοναχικός άνθρωπος, κατά κάποιο τρόπο είμαι και πολύ κοινωνικός ταυτόχρονα και όλο αυτό το θεωρώ λίγο «βαρύ». Είναι ένα δύσκολο κομμάτι για εμένα, γιατί είσαι εσύ με τον εαυτό σου και υπάρχει μεγάλη απομόνωση. Εσύ με το χαρτί, για πολύ καιρό και αυτό – άντε και με μια μουσική. Το θέατρο, ο κινηματογράφος, η τηλεόραση είναι άλλες «πίστες». Έχεις να κάνεις με ανθρώπους και αυτό μου αρέσει πάρα πολύ. Είναι και ο λόγος που ασχολήθηκα εξαρχής με το θέατρο – αλλά και με το ραδιόφωνο στη συνέχεια – ότι έχεις δηλαδή ένα μόνιμο interaction για να πραγματοποιηθούν αυτά. Και στο σινεμά ακόμα περισσότερο. Το θέατρο είναι ομαδικό άθλημα, αλλά το σινεμά είναι ακόμα περισσότερο γιατί μέσα σε αυτό μπαίνει και το συνεργείο – το οποίο είναι άλλη φάση. Γενικά λατρεύω ούτως ή άλλως το σινεμά αλλά εδώ έχεις ηθοποιούς, ενδυματολόγους, υπεύθυνους για τα σκηνικά, μακιγιέρ, φωτιστές, σκηνοθέτες, κάμεραμεν, ηχολήπτες, φωτογράφους κτλ, μια ορχήστρα που δουλεύουν όλοι για τον ίδιο στόχο. Υπάρχουν άτομα που δεν φαίνονται – με το όνομά τους μόνο στα credits – που χωρίς αυτούς δεν γίνεται η δουλειά. Το σινεμά έχει «πίσω» του περισσότερους ανθρώπους από ότι το θέατρο και μπορώ να πω ότι από τα πιο ωραία και με απίστευτη αίσθηση του χιούμορ άτομα που έχω γνωρίσει στη ζωή μου είναι άτομα του κινηματογραφικού συνεργείου. Αν βάλεις π.χ. μια ταινία μεσαίου budget στο Netflix διάρκειας 1 ώρας και 40 λεπτών, στην 1 ώρα και 30 λεπτά θα έχει τελειώσει και θα μείνουν δέκα λεπτά τίτλοι τέλους. Οι ηθοποιοί σε αυτούς θα είναι στην καλύτερη το πρώτο λεπτό, ενώ όλοι οι υπόλοιποι θα είναι ένα σωρό άνθρωποι που δούλεψαν από πίσω. Για αυτό μου αρέσει το σινεμά, γιατί δεν είναι μόνο οι ηθοποιοί. Δεν είναι μόνο ο σκηνοθέτης. Είναι ένα αποτέλεσμα ορχήστρας, είναι σαν μουσική – την οποία θεωρώ την υπέρτατη μορφή τέχνης και μακάρι να μπορούσα να παίξω. Ως ηθοποιός τρέφω τεράστιο σεβασμό για αυτούς τους ανθρώπους – γιατί βρίσκονται εκεί, με όλα τα «εργαλεία» για να φανείς εσύ μπροστά όσο το δυνατόν καλύτερος γίνεται. Οπότε θα διαλέξω το σινεμά. Γεφυρώνοντας λοιπόν με έναν απόλυτα κλισέ τρόπο την κουβέντα που ξεκινήσαμε παραπάνω για τα «Μυστήρια Πράγματα» και το σινεμά, 5 αγαπημένες ταινίες τρόμου; Μια από τις αγαπημένες μου ταινίες τρόμου όλων των εποχών – αν και ίσως κάποιοι δεν το κατατάσσουν στην κατηγορία αυτή – είναι το Jaws. Τη θεωρώ μια από τις καλύτερες ταινίες που έχουν γυριστεί ποτέ, την καλύτερη ταινία του Spielberg και γενικότερα μια από τις αγαπημένες μου ταινίες όλων των εποχών. Και σχετικά με αυτό που λέγαμε νωρίτερα για τον Hugo Pratt και το «Το Χρυσό Σπίτι της Σαμαρκάνδης», το κάνει και ο Spielberg εδώ και το έχω προσπαθήσει και εγώ στο καινούριο comic: είναι μια ταινία 2 ωρών και το βασικό element της ταινίας, τον καρχαρία δηλαδή, τον βλέπεις δέκα λεπτά στο τέλος. Αυτό το θεωρώ μια από τις επιτομές του thriller, το πως τα έχεις κάνει πάνω σου και το τέρας το βλέπεις για λίγο και προς το φινάλε. Θα πω στη συνέχεια το The Thing του Carpenter, μια ταινία την οποία όποτε βλέπω μου δημιουργεί ένα τέτοιο περίεργο αίσθημα αμφιβολίας και κλειστοφοβίας, ενώ έχει επίσης και κάτι που αναφέραμε νωρίτερα όταν μιλούσαμε για το folklore στοιχείο του horror, ότι δηλαδή το πιο τρομακτικό είναι ότι αυτός που είναι δίπλα σου μπορεί να είναι το «τέρας». Θα πω μετά το Shining του Kubrick γιατί ο Jack Nicolson είναι ο αγαπημένος μου ηθοποιός και αυτό που κάνει εκεί είναι φανταστικό. Και επίσης για ένα περίεργο λόγο, η Λάμψη (όπως βασικά και οι άλλες δύο ταινίες παραπάνω) είναι στην κατηγορία εκείνη των comfort movies μου, παρότι αρκετά disturbing. Το Wicker Man είναι επίσης ανάμεσα σε αυτές τις ταινίες τρόμου που αγαπώ. Το είχα δει αρκετά μικρός, κάπου στο Λύκειο και μη εξοικειωμένος με τέτοιου είδους θεάματα – αγγλικό θρίλερ στα 70s – με είχε ξενίσει αρκετά, όπως και τους Άγγλους τότε που δεν ήξεραν αρχικά που να την κατατάξουν. Με είχε ξενίσει όλο αυτό το περίεργο, που τα πάντα είναι εξωτερικά φυσιολογικά αλλά γίνεται κάτι σε κάθε σκηνή που λες «εδώ κάτι δεν πάει καλά». Όλη αυτή η αίσθηση του αμήχανου που παράλληλα είναι και πολύ οικείο, με καθημερινούς ανθρώπους που κάνουν φυσιολογικά πράγματα αλλά ξαφνικά αποκτούν αυτήν την αίσθηση του άβολου που σε κάνει να τρομάζεις. Τέλος από τα κλασσικά, πάλι Carpenter και το original Halloween του 1978. Ξαναγυρνώντας στο κομμάτι της 9ης Τέχνης, μιας και νομίζω έχουμε ζήσει με τον ίδιο τρόπο το «ξεπέταγμα» του ελληνικού comic των αρχών του 2000 μέχρι σήμερα, πώς βλέπεις πλέον την εγχώρια σκηνή, τόσο από εμπορικής σκοπιάς όσο και από καλλιτεχνικής; Από την εποχή του «9» της Ελευθεροτυπίας και ειδικά τα δέκα τελευταία χρόνια η Ελληνική σκηνή comics υπάρχει, είναι πάρα πολύ δυνατή και έχει πολλούς ανθρώπους των οποίων οι δημιουργίες θεωρώ, σαν αναγνώστης, ότι θα μπορούσαν άνετα να σταθούν στο εξωτερικό. Το ότι υπάρχει βέβαια σκηνή και μάλιστα ζωντανή και πολύπλοκη το καταλαβαίνεις και από ένα άλλο πράγμα, εκτός από τις πολλές εκδόσεις και το πλήθος των καλλιτεχνών: την ποικιλία στο στυλ και στο περιεχόμενο των ιστοριών των νέων καλλιτεχνών. Όταν μπορείς να διαλέξεις μόνο ανάμεσα σε ελληνικά comics το είδος που σου αρέσει, αυτό κάτι δείχνει και κάτι σημαίνει. Πριν κάμποσα χρόνια δεν υπήρχε αυτό, ενώ πλέον τα άτομα που δημιουργούν comics είναι ένα μεγάλο πολύχρωμο ψηφιδωτό όλων των ηλικιών και υφών. Το θέμα είναι πόσο αυτό μπορεί να απορροφηθεί από τους Έλληνες αναγνώστες. Θεωρώ ότι υπάρχει κοινό, έχει αυξηθεί πολύ, αλλά και πάλι δεν είναι στο επίπεδο που θα βοηθήσει να βιοποριστούν όλοι όσοι αποφασίσουν να ασχοληθούν με το comic στην Ελλάδα. Κλείνοντας σιγά-σιγά, Comicdom CON Athens 2023: Υπάρχουν κάποιοι νέοι καλλιτέχνες, που έχεις ξεχωρίσει προσωπικά και θέλεις να διαβάσεις τις νέες τους δουλειές; Είναι πάρα πολλοί και όσες φορές κάνω βόλτα στις αυτοεκδόσεις βλέπω απίστευτα πράγματα. Είναι π.χ. άτομα είκοσι χρόνια μικρότερα από εμένα στα οποία βλέπω τεράστιο ταλέντο. Όχι ότι δεν το βλέπω αυτό και στους μεγαλύτερους ηλικιακά καλλιτέχνες, αλλά αναφέρω τους πιο μικρούς γιατί αυτοί είναι που έρχονται με φόρα. Δεν μπορώ να αναφέρω ονομαστικά κάποιον, γιατί δεν έχω προλάβει να τελειώσω το διάβασμα πάρα πολλών comic που αγοράζω από κόσμο που μου κέντρισε το ενδιαφέρον η δουλειά του και δεν θέλω να αδικήσω κανέναν. Θα πω μόνο ότι είναι πολλά τα άτομα και έρχονται δυνατά. Πώς ερμηνεύεις αυτό το ολοένα αυξανόμενο καλλιτεχνικό επίπεδο των νέων δημιουργών comics; Εμείς, όπως είπαμε και νωρίτερα, αν κάτσουμε πέντε 40άρηδες θα πούμε κοινά ερεθίσματα. Η νέα γενιά είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Πλέον έχεις είδη μέσα στα είδη, ελληνικά manga, ελληνικά horror, ελληνικά υπέρ-ηρωικά, comics που έχουν να κάνουν με την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, φεμινιστικά, συμπεριληπτικά, πολιτικά κτλ. Αν θες να βρεις κάτι συγκεκριμένο υπάρχουν πολλές επιλογές. Υπάρχει μεγαλύτερη πρόσβαση σε άπειρη πληροφορία για αυτά τα παιδιά – κάτι που εμείς δεν είχαμε επουδενί, ένα Βαβέλ ήθελες μικρός και συνήθως έπρεπε να κάνεις τον ανθρακωρύχο για να το ανακαλύψεις σε κάποιο περίπτερο. Πιο μικροί ειδικά, Βαβέλ και Παρά Πέντε π.χ. έπρεπε να τα κρύψεις κιόλας γιατί μπορεί να νόμιζαν οι γονείς σου ότι είναι και τσόντες (γέλια). Τελευταία ερώτηση και πιο κρίσιμη όλων: αγαπημένη ταινία Simon Pegg; (Σ.σ.: ο Θανάσης εμφανισιακά μοιάζει εντυπωσιακά στον Βρετανό κωμικό.) Μου βάζεις δύσκολα, αλλά δεν θα πω το Shawn of the Dead – η πρώτη που τον θυμάμαι – και θα πω το World ’s End. Ο χαρακτήρας του εκεί νιώθω ότι έχει πολλά κοινά στοιχεία με τον δικό μου χαρακτήρα και θυμάμαι όταν το είχα πρωτοδεί με φίλους, στα πρώτα 15 λεπτά γυρίζουν και μου λένε «Θανάση, το βλέπεις ότι είσαι αυτός έτσι;» (γέλια). Όταν μαζεύει τους παλιούς του φίλους να κάνουν αυτό το pub crawl ταυτίστηκα, γιατί και εμένα οι περισσότεροι μου φίλοι έχουν μεγαλώσει – λες και εγώ δεν έχω (γέλια) – και έχουν μπει σε μια άλλη φάση, ενώ εγώ νιώθω καμιά φορά ότι έχω πατήσει ένα pause και είμαι σαν αυτόν τον χαρακτήρα στη ταινία. Ενώ τα άλλα δύο είναι πιο fun, αυτό έχει εκείνο το στοιχείο που λέγαμε στην αρχή για τα «Καμένα Βούρλα», μιλάει για το πέρασμα του χρόνου, το πως έχουν μεγαλώσει όλοι πια, έχει περάσει ο χρόνος από πάνω τους και ο ήρωας είναι ο ίδιος σαν να είναι ακόμα στα 20 – και φαίνεται κάτι ξεπερασμένο στα μάτια τους, σε σημείο που κάποιες φορές βγάζει μια θλίψη. Στο Hot Fuzz από την άλλη ενώ μου αρέσει πάρα πολύ, δεν μπορώ να ξεπεράσω το γεγονός ότι οι πρωταγωνιστές είναι μπάτσοι (γέλια). Θανάση σε ευχαριστούμε πολύ, καλή επιτυχία με την νέα σου δουλειά και ραντεβού στο Comicdom CON Athens 2023! Tο Comicdom CON Athens, το μακροβιότερο διεθνές φεστιβάλ της χώρας για την τέχνη των comics, επιστρέφει στις 12, 13, 14 Μαΐου, στην Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων. Τα comics του Θανάση Πετρόπουλου κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις JEMMA PRESS. Περισσότερα για το Comicdom CON Athens 2023 εδώ. Και το σχετικό link...

Δεν έβαλε κανένας τη νέα φουρνιά εξωφύλλων και πληροφοριών από Jemma, οπότε αναλαμβάνω με λινκ και για το Facebook: «Κουραφέλκυθρα Omnibus III» Αν αποσυνθέσεις αυτό το όμνιμπους θα μείνεις με ΟΛΑ τα Kουραφέλκυθρα που δημοσιεύτηκαν από το 2019 έως και τους πρώτους μήνες του 2023, ένα φωτορομάντζο (αντί εισαγωγής) με τον Γιάννη Οικονομίδη, έξτρα στριπάκια που δεν έχει ξαναδεί ανθρώπινο μάτι και σχολιασμό για τα αγαπημένα σας στριπ. Που σημαίνει με άλλα τόσα το ξαναφτιάχνεις. Οπότε καλύτερα μην το αποσυνθέσεις, απλά διάβασέ το. Κείμενα & Σχέδια: Αντώνης Βαβαγιάννης ISBN: 978-618-5623-33-3 240 σελίδες. Τετράχρωμο Τιμή: 16,50 € «Suspiria- Βασίλισσα του Νεκρόκοσμου: Ένας μικρός θάνατος» Η Ιλόνα δεν αντέχει άλλο αυτή τη ζωή. Μια ζωή εκμετάλλευσης και κακοποίησης, μια ζωή ανελέητης σκληρότητας. Θέλει να θέσει ένα τέλος, όμως η απόγνωσή της θα κινήσει το ενδιαφέρον της Σουσπίρια, της Βασίλισσας του Νεκρόκοσμου, η οποία θα εμφανιστεί στην πολύπαθη Ιλόνα προκειμένου να την βοηθήσει… Ένα άλμπουμ στα πρότυπα των κλασικών ερωτικών fumetti τρόμου των δεκαετιών του ’60 και ’70 Ακατάλληλο για άτομα κάτω των 18 ετών Σενάριο: Luca Laca Montagliani Σχέδιο: Andrea Bulgarelli Μετάφραση: Γαβριήλ Τομπαλίδης ISBN: 978-618-5623-36-4 96 σελίδες. Μ/Α Τιμή: 9,95 € «HARD ROCK VOL2 #6» Στην έκτη συνέχεια του δεύτερου κύκλου του «Hard Rock», επιστρέφουμε στη Σύρο μετά από καιρό! Και ο Μάρκος σε κάποιες γνώριμες καταστάσεις και επανασυνδέσεις με αγαπημένους χαρακτήρες από τον πρώτο κύκλο. Μα δεν μπορούμε να σας πούμε περισσότερα... τα spoiler καραδοκούν! Επομένως σπεύσατε για να διαβάσετε το καινούργιο τεύχος! Κείμενα & Σχέδια: Tasmar ISBN:978-618-5623-28-9 32 σελίδες. Μ/Α Τιμή: 5,50 € «Σεληνιασμένοι Εραστές» Τίποτε δεν σας έχει προετοιμάσει για το έργο του Σουεχίρο Μαρούο! O τόμος που βλέπετε είναι μια ανίερη βουτιά στο διαστροφικό σύμπαν του κύριου εκφραστή του Ero-guru στα manga, ένα είδος που ακροβατεί ανάμεσα στον ερωτισμό και τον αποτροπιασμό, ανάμεσα στο όμορφο και το γκροτέσκο! Αν οι ιστορίες ακραίας φρίκης δεν είναι του γούστου σας, αν σοκάρεστε ή ενοχλείστε εύκολα, τότε καλύτερα να αφήσετε αυτό το manga πίσω στο ράφι που το βρήκατε. Ακατάλληλο για άτομα κάτω των 18 ετών Κείμενα & Σχέδια: Σουεχίρο Μαρούο Μετάφραση: Kasumi Mori Επιμέλεια έκδοσης: Μυρτώ Τσελέντη ISBN: 978-618-5623-35-7 208 σελίδες. Μ/Α και μερικώς δίχρωμο Τιμή: 13,50 € «Μυστήρια Πράματα - Σκυλιά Μαύρα» Ανατολική Αγγλία, 1879. Ο διδακτορικός φοιτητής Φιλήμων Καρτέρης φθάνει εν μέσω καταιγίδας στο Κάστρο του Μπάνγκεη, προσκεκλημένος του Δούκα του Σάφφολκ για να μελετήσει τους τοπικούς θρύλους και τις δοξασίες. Εκεί θα γνωρίσει για πρώτη φορά έναν μυστηριώδη Ιρλανδό κυνηγό μυστήριων πραγμάτων και πολύ σύντομα θα διαπιστώσει ότι οι θρύλοι και οι δοξασίες δαγκώνουν... Αυτό είναι ένα κόμικς για τα μυστήρια πράματα, γι’ αυτούς που τα είδαν με τα μάτια τους και γι’ αυτούς που τα ‘βαλαν μαζί τους. Κείμενα & Σχέδια: Θανάσης Πετρόπουλος ISBN: 978-618-5623-34-0 48 σελίδες. Τετράχρωμο Τιμή: 7,95 € Περιλαμβάνει fanart από τους: Θανάση Καραμπάλιο, Σταύρο Κιουτσιούκη, Γαβριήλ Παγώνη, Χρήστο Σταμπουλή, Orestix & Tasmar. Και μαζί με το "Μυστήρια Πράματα - Σκυλιά Μαύρα" επανακυκλοφορεί και το πρώτο άλμπουμ της δημοφιλούς σειράς "βουκολικού τρόμου" του Θανάση Πετρόπουλου!

Τώρα μας το λες ; Εγώ που είχα πάρει viz manga την έπαθα χαχααχαχαχαχαχαχαχχα

Πολύ πολύ ενδιαφέρον φαίνεται. Χαίρομαι που υπάρχει μια κίνηση στα manga.

Κάποια πραγματάκια που πήρα τον τελευταίο καιρό No Longer Allowed in Another World Vol 1 από Manga District (με έπεισε ένας φίλος και έχει πολύ ωραίο σχέδιο) - Στρουμφ Εναντίον Στρουμφ (τελικά ψήθηκα και αγόρασα τον πρώτο τόμο και γιατί ήταν σκληρόδετος και από περιέργια. Μόνη απογοήτευση το μέγεθος) Φιγούρα Spy x Family Loid Forger (Agent Twillight) - Sakamoto Days Vol 2 από @ adams Φιγούρα Spy x Family Anya Forger - Madara Uchiha (Six Paths) Funko (ήθελα να έχω μια φιγούρα του Madara και τελικά πήρα αυτή) Παρακάτω και οι φιγούρες του Spy x Family που έχει κάτσει υπέροχα μες το μάνγκα στη βιβλιοθήκη. Μόνο η Yor λείπει Αυτά το ολίγα. Περιμένω και λίγα ακόμα αλλά κρατιέμαι με τις αγορές διότι έρχονται τα Κον

Είναι η συνηθισμένη τιμή για manga

Ναι, είναι ασπρόμαυρο manga:

Μπορεί η περιπέτεια που εμπνεύστηκε ο Χάτζιμε Ισαγιάμα να εστιάζει στις θεαματικές μάχες των ανθρώπων εναντίον των Τιτάνων, σε μια σύγκρουση εξουσίας και ελευθερίας, όμως τελικά οι θεματικές της αγγίζουν πολύ πιο βαθιά και διαχρονικά ζητήματα για την ιστορία και τη φύση του ανθρώπου. Οι φανατικοί αναγνώστες των ιαπωνικών κόμικς δεν χρειάζονται ιδιαίτερη εισαγωγή για ένα από τα δημοφιλέστερα μάνγκα της εποχής που διανύουμε. Ο λόγος για το «Attack On Titan» (2009-2021), τη σειρά που έγραψε και σχεδίασε ο 36χρονος πλέον Χάτζιμε Ισαγιάμα, μια πολυεπίπεδη ιστορία που εξερευνά, μεταξύ άλλων, τη ρευστότητα της αντίληψης περί καλού και κακού, τη συνθετότητα των αντικρουόμενων συμφερόντων που καθορίζουν τις πολιτικές επιλογές, την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης ύπαρξης και των ευγενών ή μη κινήτρων που καθορίζουν τις επιλογές μας. Η επιτυχία της σειράς οδήγησε στην ομώνυμη τηλεοπτική μεταφορά της, η οποία ξεκίνησε να προβάλλεται ακριβώς πριν από δέκα χρόνια, στις 7 Απριλίου του 2013, και διανύει σήμερα τα τελευταία της βήματα. Ο Χάτζιμε Ισαγιάμα στην εκδήλωση Anime NYC 2022 κατά την πρώτη επίσκεψή του στις ΗΠΑ Ελευθερία και εγκλωβισμός Στο επίκεντρο της ιστορίας τοποθετείται η ανθρώπινη ανάγκη για ελευθερία. Ο Ισαγιάμα εισάγει τον αναγνώστη σε έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι αναγκάζονται να ζουν σε πόλεις περίκλειστες από τρία διαδοχικά ομόκεντρα γιγαντιαία τείχη προκειμένου να προστατευτούν από τους Τιτάνες, τα ανθρωποφάγα πλάσματα αγνώστου προελεύσεως, τα οποία επιτίθενται ανά τακτά χρονικά διαστήματα αφανίζοντας ολόκληρες πόλεις στο πέρασμά τους. Όχι και τόσο τυχαία. Γεννημένος το 1986 στη μικρή πόλη Ογιάμα, τμήμα της περικυκλωμένης από βουνά Χίτα της Ιαπωνίας, από την παιδική ηλικία ο Ισαγιάμα ένιωθε σαν να ζει σε ένα απομονωμένο νησί χωρίς επαφή με τον έξω κόσμο. Το αίσθημα του εγκλωβισμού από το οποίο προσπαθεί να αποδράσει, η επιθυμία να αντικρίσει τον ουρανό μέχρι το πέρας του ορίζοντα, είναι το πρώτο κοινό σημείο του δημιουργού με τον πρωταγωνιστή τού «Attack On Titan». Για τον Χάτζιμε Ισαγιάμα η επιθυμία έγινε πραγματικότητα μέσω της τέχνης του. Αφού σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Σχεδίου Kyushu στη γειτονική περιοχή Φουκουόκα, έλαβε συμμετοχή σε διαγωνισμούς σχεδίου και προσέγγισε εκδοτικούς οίκους. Σε ηλικία είκοσι ετών μετακόμισε στο Τόκιο προκειμένου να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Εκεί χρειάστηκε αρχικά να εργαστεί ως ιδιωτικός υπάλληλος σε ένα ίντερνετ καφέ. Μια εμπειρία που καθόρισε τόσο τον ίδιο όσο και τον συμβολισμό των Τιτάνων στο έργο του ήταν ένας έντονος διαπληκτισμός που έλαβε χώρα με έναν μεθυσμένο θαμώνα του μαγαζιού. Η παντελής αδυναμία επικοινωνίας δύο ανθρώπων, παρά το γεγονός ότι ανήκουν στο ίδιο είδος και μιλάνε την ίδια γλώσσα, σημάδεψε τον νεαρό καλλιτέχνη, ο οποίος στο έργο του φυσικά εμπλουτίζει το σχετικό ερέθισμα με μια φιλοσοφική προσέγγιση α λα Τόμας Χομπς και με την παράλληλη αποδόμηση του απόλυτου μανιχαϊσμού, βάσει του οποίου φαίνεται να κινούνται αρχικά οι δύο αντικρουόμενες πλευρές. Μετά την αρχική απόρριψη από το δημοφιλέστερο περιοδικό μάνγκα της Ιαπωνίας, το εβδομαδιαίο «Shonen Jump» της Shueisha («Dragonball», «One Piece»), προετράπη να τροποποιήσει υφολογικά το σχέδιο και την ιστορία του. Αντ’ αυτού, προτίμησε να μη θυσιάσει την καλλιτεχνική ελευθερία και να συνεχίσει την αναζήτηση συνεργάτη. Έχοντας κερδίσει με την πρωτόλεια εκδοχή του «Attack On Titan» στον διαγωνισμό MGP, αλλά και δύο διαδοχικές διακρίσεις στο Freshman Manga Award τού επίσης δημοφιλούς περιοδικού «Weekly Shonen Magazine» της εταιρείας Kodansha, όπου έχουν δημοσιευτεί έργα του «πατέρα των μάνγκα» Οσάμου Τεζούκα, αλλά και γνωστές σειρές («Hajime No Ippo», «Great Teacher Onizuka» και πιο πρόσφατα «Fairy Tail», «The Seven Deadly Sins»), η στιγμή της αναγνώρισης δεν άργησε να έρθει. Έτσι, το 2009 το magnum opus του Ισαγιάμα ξεκίνησε να δημοσιεύεται σε μηνιαία βάση στο νέο περιοδικό της εταιρείας με τίτλο «Bessatsu Shonen Magazine», διεκδικώντας επάξια μια θέση στην κορυφή της λίστας των καλύτερων μάνγκα του είδους. Σύγχρονη Τιτανομαχία Σε ένα πλαίσιο που θυμίζει μια παραλλαγή της μεσαιωνικής περιόδου, εμποτισμένη με στοιχεία της βιομηχανικής επανάστασης και φανταστικών τεχνολογικών εμπνεύσεων, στο «Attack On Titan» παρουσιάζεται μια ανθρώπινη κοινωνία η οποία ζει υπό τον φόβο των Τιτάνων. Μετά την εμφάνιση των γιγαντιαίων ανθρωπόμορφων τεράτων που καταστρέφουν τα πάντα στο διάβα τους, ο εναπομείνας πολιτισμένος κόσμος συσπειρώθηκε χτίζοντας τρία ομόκεντρα τείχη για να προστατευτεί από την ανυπέρβλητη απειλή. Εισάγοντας ήδη πολιτικές έννοιες όπως η ταξικότητα και οι διακρίσεις, ο δημιουργός απεικονίζει την ελίτ να εγκαθίσταται καθόλου τυχαία στο εσωτερικό του πιο καλά προστατευμένου τρίτου, μικρότερου τείχους, ενώ οι λιγότερο προνομιούχοι στο ασθενέστερο πρώτο τείχος προστασίας. Στο επίκεντρο της ιστορίας βρίσκονται τρεις χαρακτήρες, παρά το κατά τα άλλα πολυάριθμο καστ: ο πρωταγωνιστής έφηβος Eren Jaeger και οι φίλοι του, Armin και Mikasa. Μετά την επίθεση που δέχεται η πόλη τους από τους Τιτάνες, οι τρεις έφηβοι αποφασίζουν να καταταγούν στον στρατό προκειμένου να υπηρετήσουν στο ειδικό τάγμα ενάντια στους Τιτάνες. Αξιοποιώντας την επιστημονική μελέτη και την τεχνολογία της εποχής, οι άνθρωποι έχουν ανακαλύψει μερικές αδυναμίες των Τιτάνων και επιστρατεύουν όλο τους το κουράγιο για να εξερευνήσουν την εκτός των τειχών περιοχή, αμυνόμενοι της γης αλλά και της ζωής τους. Για πολλούς από αυτούς η μάχη δεν μετουσιώνει σε πράξη μόνο την ελπίδα της λύτρωσης από τον φόβο και τον αυτοπεριορισμό, αλλά και τη διαχείριση του θρήνου και της απώλειας των αγαπημένων προσώπων. Το ίδιο ισχύει και για τον νεαρό Eren, στον οποίο αφήνει βαθύ τραύμα ο τραγικός θάνατος της μητέρας του, την οποία κατασπαράζει ένας εκ των επιτιθέμενων Τιτάνων. Σύντομα ο Eren θα ανακαλύψει πως μπορεί να μεταμορφώνεται σε Τιτάνα, γεγονός που μπερδεύει τόσο τον ίδιο και το μίσος του για τα ανθρωποφάγα τέρατα, όσο και τους ανθρώπους εντός των τειχών. Μετά από διαρκείς ανατροπές, ισορροπημένη αλληλουχία σκηνών δράσης, μυστηρίου και πολιτικού δράματος αλλά και μεθοδικό, επιμελές χτίσιμο κόσμου και χαρακτήρων, οι ήρωες αλλά και οι αναγνώστες ανακαλύπτουν την πραγματική προέλευση των Τιτάνων, καταλήγοντας στη μεγάλη παραδοχή του συγγραφέα της σύγχρονης Τιτανομαχίας, ο οποίος δήλωσε σε μια πρόσφατη ραδιοφωνική συνέντευξή του στο γαλλικό France Inter: «Ο άνθρωπος είναι το πιο τρομακτικό ζώο στον κόσμο». Οι ενδεχόμενες φιλοσοφικές, πολιτικές και ιστορικές αναφορές του έργου είναι αμέτρητες: από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τη γενοκτονία των Εβραίων στις μάχες Ρωμαίων και βαρβάρων μέχρι τις σύγχρονες κόντρες μεταξύ Ιαπωνίας και Κίνας. Διόλου τυχαία άλλωστε, η ανάγνωση του «Attack On Titan» απαγορεύτηκε το 2015 από το κινεζικό υπουργείο Πολιτισμού. Το φινάλε ενός έπους Φτάνοντας προς το τέλος της σειράς, ο Χάτζιμε Ισαγιάμα απογείωσε την αφηγηματική του πρωτοτυπία αντιστρέφοντας την οπτική γωνία της εξιστόρησης. Αποτέλεσμα, στα τελευταία επεισόδια της σειράς να παρακολουθούμε την ιστορία από τα μάτια των «κακών», για να καταλάβουμε με τον πιο εμφατικό τρόπο πως δεν υπάρχουν απόλυτες έννοιες όπως το καλό και το κακό, το άσπρο και το μαύρο, αλλά όλα είναι… γκρι. Η σειρά ολοκληρώθηκε στην έντυπη εκδοχή της με ένα αμφιλεγόμενο φινάλε το 2021, ενώ η τηλεοπτική μεταφορά αναμένεται να ρίξει την αυλαία της το φθινόπωρο του 2023 με ένα επεισόδιο-ταινία που θα υπερβαίνει σε διάρκεια τη μία ώρα. Και το σχετικό link...

Λιωμένα σώματα, διαμελισμένα κορμιά, γκρεμισμένα κτίρια, κατεστραμμένοι δρόμοι, ποτάμια που βράζουν και μεταφέρουν ανθρώπινες σάρκες, μαύροι ουρανοί. Δεν πρόκειται για σενάριο επιστημονικής φαντασίας ούτε για κάποιο horror movie. Είναι οι εικόνες που στοιχειώνουν τον αναγνώστη του Barefoot Gen. Το έργο του Keiji Nakazawa ξεκίνησε να κυκλοφορεί πριν από ακριβώς πενήντα χρόνια, τον Μάιο του 1973, και δεν ήταν μια μυθοπλασία. Ήταν η καταγραφή και μεταφορά σε manga της εμπειρίας του δημιουργού του από τη ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα. Ο Nakazawa (1939-2012) ήταν έξι χρονών όταν τα αμερικανικά αεροπλάνα σε μια απίστευτης βαρβαρότητας επίδειξη ισχύος έβαλαν οριστικό τέλος στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ζούσε με την οικογένειά του στη Χιροσίμα και σε λίγα δευτερόλεπτα είδε τον κόσμο, ως μάρτυρας και θύμα, να αλλάζει για πάντα και να μπαίνει σε μια νέα εποχή όπου η απειλή του μαζικού αφανισμού δεν θα αποτελούσε πια κινδυνολογία ή μελλοντολογία. Όλα όσα είδε και ένιωσε τα περιγράφει με σκληρές λεπτομέρειες και ωμό ρεαλισμό, σε βαθμό που η ανάγνωση προκαλεί σωματικό πόνο και ένα διαρκές κόμπιασμα στον λαιμό του θεατή. Από την κυκλοφορία του πρώτου τόμου του, το Barefoot Gen συγκλόνισε το ιαπωνικό κοινό και σημείωσε μεγάλη επιτυχία που οδήγησε σε μια μακρά συνέχεια, με τον μικρό Gen να μεγαλώνει στη μεταπολεμική Ιαπωνία και να πρέπει να διαχειριστεί τόσο τα προσωπικά του βιώματα όσο και το συλλογικό τραύμα. Το αυτοβιογραφικό έργο, που δεν περιορίστηκε στα γεγονότα της Χιροσίμα αλλά περιέγραψε την πολυσύνθετη κοινωνική και πολιτική κατάσταση στην Ιαπωνία μετά το 1945, ολοκληρώθηκε το 1987 και αφού είχαν κυκλοφορήσει 10 τόμοι, ενώ πολλές είναι οι διεθνείς του μεταφράσεις. Από το 1976 ως το 1980 μεταφέρθηκε σε μια κινηματογραφική τριλογία από τον Tengo Yamada, ενώ διασκευάστηκε και σε ταινία κινουμένων σχεδίων. Μέχρι σήμερα θεωρείται μια αξεπέραστη έντεχνη καταγραφή των επιπτώσεων της πρώτης ατομικής βόμβας από έναν αυτόπτη μάρτυρα και, παρά τις πολύ σκληρές αλλά αναπόφευκτες εικόνες του, αποτελεί εκπαιδευτικό υλικό στο μάθημα της Ιστορίας σε πολλά σχολεία του κόσμου. Και το σχετικό link...