ΣΕΛΗΝΙΑΣΜΕΝΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ

[Indian]

  

 

Μετά τις Ψηφίδες τρόμου, η JEMMA συνεχίζει την εκδοτική της πορεία στον κόσμο των manga με το δεύτερο κατά σειρά κόμικ της, που φέρει τον τίτλο Σεληνιασμένοι εραστές.   

 

Η συγκεκριμένη δουλειά αποτελεί μία ανθολογία δημιουργημένη από τον Suehiro Maruo, η οποία περιλαμβάνει τις εξής ιστορίες:

 

• "Ο ηδονοβλεψίας στην σοφίτα"
• "Χοΐτσι ο κουφός – Α’ μέρος"
• "Χοΐτσι ο κουφός – Β’ μέρος"
• "Δωμάτιο στον Παράδεισο"
• "Κόκκινα φρύδια"
• "Ο γητευτής των σκυλοδαιμόνων 1"
• "Ο γητευτής των σκυλοδαιμόνων 2"
• "Η παθητική υπακοή της πόλης"

 

Η θεματολογία επάνω στην οποία κινούνται τα συγκεκριμένα σενάρια, όπως εύστοχα κι εύλογα μας προειδοποιεί το οπισθόφυλλο, ανήκουν στην σφαίρα της ακραίας φρίκης, η οποία αγγίζει τα όρια της παρανοϊκής διαστροφής. Ο Maruo, θιασώτης κι ένας από τους πρωτοπόρους του είδους (των manga ero-guro, όπως αυτά αποκαλούνται) έχει σαν τοπικό πλαίσιο την Ιαπωνία του προηγούμενου αιώνα και τα πολιτικά γεγονότα που την επηρέασαν και μέσα από αυτά περιγράφει στον αναγνώστη και τον τρόπο ζωής της πατρίδας του εκείνη την περίοδο. Μέσα από εκεί, λοιπόν, γεννιούνται ερωτικές καταστάσεις, που μετατρέπονται σε μακάβριες σκηνές, αρκετές μάλιστα από αυτές να είναι για γερά… στομάχια.

 

 

Η προσωπική μου άποψη είναι ότι το συγκεκριμένο άλμπουμ δεν με κάλυψε και δεν με διασκέδασε στο ελάχιστο. Δεν ξέρω αν είμαι πουριτανός ή αν απλά δεν αρέσκομαι σε τέτοιου είδους αναγνώσματα. Θεωρώ ότι ο δημιουργός δεν θέλει απλά να αποτυπώσει στο χαρτί το αποκύημα της φαντασίας του, αλλά αυτό που επιζητεί είναι να σοκάρει στον υπερθετικό βαθμό το κοινό του και να προκαλέσει. Γι΄ αυτό και στην πλειοψηφία των ιστοριών που παρατίθενται, αυτό που μου έμεινε είναι οι φρικιαστικές σκηνές κι όχι μία horror πλοκή με εντάσεις κι αγωνία. Πολλά σημεία των πλοκών είναι ασύνδετα μεταξύ τους, τόσο στον τομέα του σκίτσου, όσο και των διαλόγων, με αποτέλεσμα να νιώσω ότι ο συγγραφέας δεν εστίαζε και πολύ σε αυτούς.

 

Εν κατακλείδι, αν και μου αρέσει το horror στοιχείο στα κόμικς, στις σειρές και στην ταινίες, εντούτοις, το παρόν κόμικ δεν με κάλυψε με την συγκεκριμένη φιλοσοφία που υιοθέτησε. Προτείνεται εξολοκλήρου στους λάτρεις των ero-guro manga κι εκείνους που δεν διστάζουν να δοκιμάσουν κάτι διαφορετικό από την πεπατημένη. Οι υπόλοιποι να κάνουν αυτό που προτρέπει το οπισθόφυλλο. Να αφήσουν το κόμικ στο ράφι.   Αν και το αναγράφει κι επάνω στο κόμικ, νομίζω ότι δεν χρειάζεται να τονίζουμε ότι η συγκεκριμένη δουλειά ΔΕΝ απευθύνεται σε παιδιά.

 

 

Ο εικαστικός τομέας σχεδιαστικά είναι πολύ καλός, αλλά φοβάμαι ότι ο σουρεαλισμός του σεναρίου δεν τον έχει αφήσει ανεπηρέαστο. Πολλά από τα καρέ δεν έχουν μεγάλη συνοχή μεταξύ τους, με αποτέλεσμα, μέσα από την αχαλίνωτη φαντασία, να χάνεται η ουσία και η πορεία που προσπαθεί να χαράξει η πλοκή της κάθε ιστορίας. Παρόλα αυτά μου άρεσε περισσότερο από τα σενάρια. Το ασπρόμαυρο χρώμα πιστεύω ότι είναι το ιδανικότερο για το είδος.

 

 

Η έκδοση της JEMMA είναι αρκετά τίμια κι έχει κρατήσει την φιλοσοφία των manga. Το τεύχος διαβάζεται “ανάποδα” από τα δυτικά κόμικς, έχει μεσαίο (προς μικρό) μέγεθος και ματ χαρτί, κάπως λεπτό. Το δέσιμο των σελίδων έχει γίνει με κόλλα, η οποία είναι αρκετά ανθεκτική και υπόσχεται πολλά ξεφυλλίσματα. Δεν ξέρω αν οφείλεται στο πάχος του χαρτιού ή στην ποιότητά του, αλλά το τεύχος είναι αρκετά ελαφρύ για τον αριθμό των σελίδων που περιέχει.  Αν θα μπορούσαμε να το πούμε συνοδευτικό υλικό, αυτό θα ήταν ένας δισέλιδος επίλογος, επιμελημένος από την Μυρτώ Τσελέντη, στον οποίο επιχειρείται μία αναφορά στην βιογραφία του δημιουργού, καθώς και δύο λόγια για τα ero-guro κόμικς.

 

Αφιέρωμα στην εκδοτική

 

 

 

[v hunter d]

Το πήρα χθες. Πρόκειται για ένα υψηλής αισθητικής και φρίκης γκροτέσκο κομψοτέχνημα. Δεν είναι για όλους αλλά όσοι θέλουν κάτι διαφορετικό ας το τολμήσουν. Δε θα χάσουν. Για τους φίλους τέτοιου είδους manga δεν το συζητώ καν. Πολύ καλή η δουλειά από τη Jemma και πάλι.

Επεξεργασία Ιουνίου 14, 2023 από v hunter d

[popoclaw7]

Ως φαν του Shintaro Kago το συγκεκριμένο κόμικ μου άρεσε αρκετα.

Σιγουρα το μεγαλυτερο κομματι του ενδιαφέροντως ήρθε στο κομμάτι του σχεδίου καθώς οι ιστορίες έχουν τα θέματα τους, είτε μεσο ξεκαθαρης εμφασης στο σοκ χωρις ουσια, ειτε σε τοσο σουρεαλισμο που χανεται η συνοχή.

Ωστόσο ο τρόπος που έχτιζε την πλοκή σε καθε ιστορια με κερδισε, ασχετως αν τελικα βρηκα καποιο νοημα σε αυτες ή οχι.

 

Σίγουρα δεν είναι κατι που ο περισσοτερος κοσμος θα ευχαριστηθεί, αλλα εγκρίνω για οποιον ελκύεται απο τα πιο... ιδιαίτερα ειδη τεχνης

(Επισης η ιδια η έκδοση ηταν πολυ καλη και μου αρεσε ο επιλογος  )