Indian

Και μετά μου λέτε ότι δεν γίνονται θαύματα!!!

Είμαι υπέρ των συγκεντρωτικών τόμων για τους ίδιους λόγους που παραθέτεις. Ως επί το πλείστον όμως αγοράζω τα τεύχη γιατί κυκλοφορούν άμεσα και βιάζομαι να τα διαβάσω.

Αγόρασα τα δύο τελευταία άλμπουμ του Αρκά ("Ναπολέων και Ασημίνα" και "Ζαχαρίας ο κυνικός"),καθώς επίσης και μία όμορφη τσάντα,τύπου ταγάρι,που είχε σαν θέμα κι αυτή κάτι από Αρκά. Δώρο με την τσάντα ήταν και μία αφίσα.

Τι λίγο Disney??? Εδώ έχουν στραβώσει τα ράφια από το βάρος. Πολύ ωραία και τακτοποιημένη η συλλογή σου φίλε @Manitou .

Η κεντρική ιστορία του τεύχους έχει τον τίτλο "Το μυστήριο του πίνακα" και πρωταγωνιστές το επιτυχημένο δίδυμο Μίκυ και Γκούφυ. Μετά από μία επιτυχημένη αποστολή που είχε ο τετραπέρατος ποντικός και την επίλυση μίας υπόθεσης κλεμμένων έργων τέχνης,ο καθηγητής Ζάμποτεκ ανακαλύπτει κάτι απίστευτο. Μέσα στην ανακτημένη λεία των κλεφτών βρέθηκε κι ένα κομμάτι που επεκτείνει έναν διάσημο πίνακα και χρειάζεται ένα ακόμα για να τον ολοκληρώσει. Έτσι οι δύο φίλοι θα ντυθούν με ρούχα εποχής και θα μπουν στην γνωστή χρονομηχανή,με σκοπό να πάνε στα μέσα του 15ου αιώνα για να βρουν το υπόλοιπο κομμάτι του πίνακα. Κι όπως είναι φυσικό,μία τέτοια αποστολή δεν θα μπορούσε να κυλήσει ομαλά. Ευχάριστη υπόθεση τής γνωστής άτυπης σειράς με την επιστροφή στο παρελθόν. Το σενάριο πρωτοτυπεί,καθώς βλέπουμε τον Γκούφυ να διαδραματίζει έναν πιο ουσιαστικό ρόλο απ'ότι συνήθως. Εύστοχο ήταν και το φινάλε. Όσον αφορά το σχέδιο,το βρήκα αρκετά καλό. Στην δεύτερη ιστορία του τεύχους πρωταγωνιστούν τα παπιά κι έντρομοι βλέπουμε τον θείο Σκρουτζ να έχει βγάλει "Χρυσά βλέφαρα". Ο αγαπημένος μας τσιγκούνης έχει ψάξει ολόκληρο το απόθεμα του θησαυροφυλακίου του με σκοπό να βρει τρία δουβλόνια που είναι κακέκτυπα,συνεπώς και σπάνια. Τα καταφέρνει αλλά πληρώνει το τίμημα. Αποκτά χρυσά βλέφαρα που έχουν κλείσει ερμητικά τα μάτια του. Ο γιατρός αποφαίνεται ότι για να θεραπευτεί θα πρέπει πρώτα να μισήσει το χρυσάφι. Ο ανιψιός του ο Ντόναλντ,μαζί με τα τρία του ανιψάκια,θα κάνουν τα πάντα για να τον βοηθήσουν να βρει το φως του αλλά μάταια. Τελευταία τους ελπίδα είναι ένας μάγος που βρίσκεται σε ένα απομονωμένο νησί. Αν έπρεπε να χαρακτηρίσω το συγκεκριμένο σενάριο θα το έλεγα αφελές,παιδικό κι άκρως σαχλό. Δεν υπήρχε σημείο που να με κράτησε και σίγουρα δεν θα μείνει στην μνήμη μου. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο προς καλό,σίγουρα καλύτερο από το σενάριο. Στην συνέχεια αναλαμβάνει δράση η θρυλική Μυστική Οργάνωση Π.Α.Π.Ι.,στην ιστορία "Τα υπέροχα σέττερ". Ο θείος Σκρουτζ έχει συνάψει αποκλειστικό συμβόλαιο με έναν Δούκα ο οποίος έχει ένα διάσημο τυροκομείο. Το συμβόλαιο όπου να 'ναι θα λήξει κι ο μεγιστάνας από την Λιμνούπολη,προκειμένου να κρατήσει την συμφωνία,σκέφτεται να τον καλοπιάσει. Ο Δούκας είναι τρομερά ζωόφιλος κι έτσι ο Σκρουτζ σκοπεύει να του χαρίσει δύο όμορφα αλλά ψηλομύτικα σέττερ. Την προσωρινή τους φροντίδα και την μεταφορά στο κάστρο του Δούκα θα κληθούν να την αναλάβουν οι δύο ατρόμητοι πράκτορες της οργάνωσης,οι οποίοι έχουν να αντιμετωπίσουν δύο προβλήματα. Τις τρελές απαιτήσεις των εκκεντρικών σκυλιών και τους πράκτορες της οργάνωσης Ο.Ρ.Κ.Α.. Το σενάριο έχει ανάλαφρη υπόθεση,που ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία των ιστοριών της σειράς. Η πλοκή κυλούσε ευχάριστα και το φινάλε το βρήκα πανέξυπνο κι ανατρεπτικό. Όσον αφορά το σχέδιο,θα μπορούσε να ήταν καλύτερο. Ο τιτανομέγιστος παντογνώστης καθηγητής Λούνβιχ Φον Ντρέηκ θα προσπαθήσει να κάνει μία "Συνταρακτική ανακάλυψη". Αυτός,μαζί με την όμορφη βοηθό του,πηγαίνουν σε μία έρημο της,πάλαι ποτέ,Άγριας Δύσης και ξεκινούν τις ανασκαφές,με σκοπό να βρουν κάποιο εύρημα που θα φέρει επανάσταση στην επιστημονική κοινότητα. Μετά από αρκετό σκάψιμο καταφέρνουν να βρουν ένα μεταλλικό αντικείμενο κι ο καθηγητής αποφαίνεται ότι πρόκειται για ένα περίεργο δόντι από δεινόσαυρο. Αμέσως θα ξεκινήσει να γράφει μία εκτενή αναφορά για το εύρημα,όταν η βοηθός του θα τον εγκαλέσει στην τάξη. Εδώ μιλάμε για ένα σενάριο μικρής έκτασης και με απλή πλοκή,που όμως καταλήγει σε ένα φινάλε που βγάζει γέλιο. Ο οξυδερκής καθηγητής φαίνεται εδώ πως λειτουργεί με ενθουσιασμό και στερείται επιστημονικής τεκμηρίωσης και μεθοδολογίας. Από τις λίγες,επίσης,φορές που βλέπουμε να τον πλαισιώνει μία βοηθός. Σχεδιαστικά ήταν μέτρια και τα χρώματα ήταν τόσο ουδέτερα που με κούρασαν. Τελειώνουμε τις πολυσέλιδες ιστορίες του τεύχους με την ιστορία "Η καλλίφωνη πέτρα". Ο θείος Σκρουτζ,επάνω σε μία κρίση ματαιοδοξίας κι έπαρσης,παίρνει τον Ντόναλντ και τα τρία ανιψάκια και τους πάει σε έναν πελώριο βράχο που του φέρνει λίγο στην μορφή. Ο σκοπός του είναι να βάλει τον ανιψιό του να σκαρφαλώσει επάνω του και να σμιλέψει τον βράχο για να φτιάξει τον ανδριάντα του. Κάτι σαν το όρος Ράσμορ. Από τα κομμάτια που πέφτουν στο έδαφος,ο Σκρουτζ εντοπίζει μία πέτρα που φέρει δύο οπές. Παρατήρησε λοιπόν ότι αν μιλήσει στην μία,από την άλλη βγαίνει η φωνή του τραγουδιστά. Αμέσως θα σκεφτεί την εμπορική της εκμετάλλευση,αλλά η ιδέα δεν θα έχει μεγάλο χρόνο ζωής. Κι αυτό το σενάριο δεν ήταν από τα πιο δυνατά. Μιλάμε για μία μετριότητα κι αυτό το λέω με πάσα επιείκεια. Ο τρόπος που ο Σκρουτζ φέρεται στον Ντόναλντ είναι ο γνωστός απάνθρωπος που είχε "υιοθετήσει" ο βετεράνος Guido Martina. Με στενοχώρησε. Το φινάλε άγευστο και απλοϊκό. Καμία φαντασία. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο προς καλό. Το τεύχος φιλοξενεί και μία μονοσέλιδη ιστορία με τίτλο "Τσιμέντο",που ανήκει στην σειρά "Και τώρα...δουλειά!". Το σενάριο επιχειρεί να κάνει μία γελοιογραφική προσέγγιση,αλλά δεν τα καταφέρνει και πολύ καλά. Το αστείο της είναι τετριμμένο και δεν με ικανοποίησε. Το ίδιο και το χοντροκομμένο σχέδιο.

Μετά τους Avengers 4,o Κρις Έβανς ανακοίνωσε ότι αποχαιρετά τον Captain America.

@Θρηνωδός Πανατζιοτόμπυλος Τι έγινε? Έχουμε Dialynas Day σήμερα?

Αν κι αρκετά χρόνια πίσω,ήταν μία πολύ όμορφη συνέντευξη από έναν αξιόλογο καλλιτέχνη. Εύστοχες ερωτήσεις που έλαβαν ειλικρινείς απαντήσεις. Το αποκορύφωμα βέβαια ήταν και η αναφορά στην Λέσχη μας.

Σ'ευχαριστώ Κώστα.

Ακόμα ένα κόμικ-πασατέμπος από την Μικρή Σειρά του Αρκά. Το θετικό είναι η προσθήκη νέων χαρακτήρων στο σύμπαν του βετεράνου δημιουργού και φυσικά η παντελής απουσία πολιτικής σάτιρας,για την οποία γίνεται τόσος ντόρος αυτόν τον καιρό. Στα λίγα λεπτά που κρατάει η ανάγνωση του κόμικ,ομολογώ ότι πέρασα ευχάριστα,χωρίς όμως να ξεχώρισα αυτή την δουλειά από τις παλιότερες. Μερικά καρέ μού άφησαν ένα χαμόγελο στα χείλη,ενώ κάποια άλλα με έκαναν και γέλασα. Το εν λόγω άλμπουμ μού θύμισε έντονα τους ομηρικούς καβγάδες που είχαν ο παππούς και η γιαγιά μου,συχωρεμένοι πλέον,το καλοκαίρι που παραθέριζα στο χωριό. Έτσι κι εκείνοι,σαν άλλοι Ναπολέων κι Ασημίνα,μαζί δεν έκαναν και χώρια δεν μπορούσαν. Ίσως αυτές οι αναμνήσεις να ήταν ακόμα ένας λόγος που απόλαυσα λίγο περισσότερο το κόμικ. Στον τομέα του σχεδίου,το άλμπουμ φωνάζει από μακριά το όνομα του Αρκά. Κλασικό μοτίβο στην περιγραφή των προσώπων των χαρακτήρων και σχεδόν ανύπαρκτη παρουσία background. Η έκδοση,πέραν του δέοντος ανθεκτική,όπως όλα τα άλμπουμ της Μικρής Σειράς.

Είναι φανερό πως πριν ακόμη αρχίσουν μαζικά τις μεταφορές στο σινεμά, οι δυο "μεγάλες κυρίες" του υπερηρωϊκού κόμικ κάνανε τη μοιρασιά τους: χαβαλές στα "κόκκινα" η Μάρβελ - σκοτάδι στα "μαύρα" η DC. Κι ύστερα την πρώτη την αγόρασε η Ντίσνεϋ (τιμή και δόξα!), κι ο χαβαλές από "επιλογή" έγινε... ψιλοϋποχρέωση! Αν ψάξει ωστόσο κανείς μες στα "αρχεία" της, θα δει ότι η Μάρβελ έχει κατά καιρούς "υπογράψει" και μερικά τρομερά κόμικ που δεν είναι... χαβαλετζίδικα! Και δυστυχώς, ακριβώς γι' αυτόν το λόγο, δεν προβλέπεται να τα δούμε ποτέ στο σινεμά. Παρόλα αυτά, επειδή όσο ζει κανείς ελπίζει, προκαλώ στα ίσια τη Μάρβελ να κοιτάξει ΣΟΒΑΡΑ τις παρακάτω προτάσεις. (Μέχρι και σκηνοθέτη έτοιμο έχουν, έτοιμη δουλειά σας δίνουμε, άντε μην είστε κότες ρε! Αρχίστε γυρίσματα). 1602 Σκέψου για λίγο τους Αβέντζερς και τους Χ-ΜΕΝ να υπάρχουν το σωτήριον έτος 1602. Λοιπόν, αυτό που μόλις σκέφτηκες, το είχε ήδη σκεφτεί το 2003 ο Νέιλ Γκέινμαν. Ο σπουδαίος δημιουργός ήθελε να φτιάξει ένα κόμικ "χωρίς τεχνολογία", πληγωμένος απ' το δράμα της 11ης Σεπτεμβρίου. Και κάπως έτσι, στην Αγγλία του 1600 η Ιερά Εξέταση βρέθηκε να κυνηγάει "μάγους" - μεταλλαγμένους και η βασίλισσα Ελισάβετ έχει για αρχηγό των κατασκόπων της τον Σερ Νίκολας Φιούρι και για προσωπικό της γιατρό τον δόκτορα Στρέιντζ. Ιστορία και φαντασία έμπλεξαν υπέροχα, αλλά η Μάρβελ δυστυχώς μάλλον αποκλείεται να μπλέξει σε μια κινηματογραφική ιστορία που δεν μπορεί να συνδεθεί με το επικερδές universe που ήδη έχει χτίσει. Σε κάθε περίπτωση πάντως, προτείνουμε... Σκηνοθέτης: Ρίντλεϊ Σκοτ Secret Empire Λοιπόν, για να δούμε: Η Χάιντρα καταφέρνει να παίξει με το μυαλό του Καπτεν Αμέρικα. Και να τον πείσει ότι ήταν κατάσκοπός της στον Β' Παγκόσμιο. Που η ΑΣΠΙΔΑ έπαιξε με το μυαλό του (!) και τον έπεισε ότι ήταν δικός της στρατιώτης. Και κάπως έτσι, "Χάιλ Χάιντρα" κι ο Κάπτεν γίνεται αρχηγός των Ναζί; Όχι, ποτέ δεν θα μας επιτρέψει η Μάρβελ να δούμε σε ρόλο Χίτλερ το πουλέν της, όμως τι ωραία δουλειά θα ήταν για τον... Σκηνοθέτης: Στίβεν Σπίλμπεργκ Sins Past Χωρίς τις εξυπνάδες που τόσο αγαπάμε σ' αυτόν, ο Πήτερ Πάρκερ πέφτει μέσα σ' ένα αμαρτωλό παρελθόν και το διαχειρίζεται εξίσου αμαρτωλά. Η "αιώνια αγαπημένη" του Γκουέν Στέισι είναι νεκρή εδώ και χρόνια, όμως ένα γράμμα της φτάνει στον Πήτερ και του γνωστοποιεί πως η Γκουέν είχε προλάβει να γενήσει δίδυμα - αγόρι και κορίτσι. Τα δίδυμα του Νόρμαν Όσμπορν! Η αλλιώς, του Γκριν Γκόμπλιν, που τελικά τη σκότωσε!!! Και σαν να μην έφτανε αυτό, τα δίδυμα κυνηγάνε τώρα να σκοτώσουν τον Πάρκερ, κι εκείνος τι κάνει; (Βλέποντας την ομοιότητα της κόρης με τη μάνα) ΦΑΣΩΝΕΙ το κορίτσι! Παρελθόν, εκδίκηση, θάνατος, βαριά ατμόσφαιρα κι ένα κλικ διαστροφής.Σαν να λέμε... Σκηνοθέτης: Ντέιβιντ Φίντσερ Deadpool: Killustrated Κοίτα λοιπόν τι γίνεται εδώ. Ο Ντέντπουλ αποφασίζει να σπάσει για τα καλά τον 4ο τοίχο (μαζί με όλους τους υπόλοιπους) και να βγει στην πραγματικότητα. Σκοτώνει λοιπόν ΟΛΟΥΣ τους ήρωες της Μάρβελ, αλλά δεν βλέπει χαΐρι, κι έτσι αποφασίζει να σκοτώσει κι όλες τις "εμπνεύσεις" πίσω απ' τους ήρωες αυτούς. Δηλαδή; Όλους τους ήρωες της κλασικής λογοτεχνίας! Το Δον Κιχώτη, τις Μικρές Κυρίες, τον Ακέφαλο Καβαλάρη, τον Κάπτεν Έιχαμπ, τον Σέρλοκ Χόλμς (!)... Ναι, μετράει απίστευτα και παρόλο που κανείς μέσα στην Ντίσνεϋ στη Μάρβελ δεν θ' αποφασίσει ποτέ ένα τόσο πιασάρικο λογοτεχνικό μακελειό, εδώ τους έχουμε έτοιμο και τον (προφανή) τύπο πίσω απ' την κάμερα... Σκηνοθέτης: Κουέντιν Ταραντίνο Demon in a Bottle Παρά την επιμονή του (σκηνοθέτη) Τζον Φαβρό ότι "ο αλκοολισμός είναι μέρος της προσωπικότητας του Τόνι Σταρκ", η Μάρβελ θα χρειαστεί πολλά κότσια για να καταπιαστεί με τη "σκοτεινή" πλευρά του στιλιζαρισμένου ήρωά της. Το χιουμοράκι θα ζήσει μόνο ως μπουκοφσκικός (αυτο)σαρκασμός και το εσωτερικό σκοτάδι του ανθρώπου που παλεύει με το αλκοόλ θα καταπιεί όλη τη χαρούμενη σιγουριά του Άιρον Μαν. Θα 'ταν αριστούργημα στα χέρια του... Σκηνοθέτης: Στιβ ΜακΚουίν Τhor: Vikings Δεν θέλει φαντασία. Σαν να βλέπεις τη σειρά "Βίκινγκς" με τον Θωρ. Ωραίο, μπρουταλιά, δεν θα γίνει αλλά θα το θέλαμε με την υπογραφή του... Σκηνοθέτης: Μελ Γκίμπσον JLA/Avengers Civil War, Infinity War, αλλά τον "Παγκόσμιο Πόλεμο" που μπορεί να τελειώσει για τα καλά το παραμύθι "ποιο είναι το καλύτερο superhero movie όλων των εποχών" (και εις τους αιώνας των αιώνων!) η Μάρβελ σκιάζεται να τον ρίξει στο τραπέζι. Με τρομερό στόρι - κυνήγι θησαυρών, το "Λεγεώνα εναντίον Αβέντζερς" θα ήταν περίπου σαν να βλέπεις την Αργεντινή του Μαραντόνα κόντρα στη Βραζιλία του Πελέ, ή τον Άγιαξ του Κρόιφ κόντρα στη Μπάρτσα του Μέσι (για τους Μπουλς του Τζόρνταν ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ αντίπαλον δέος). Με λίγα λόγια, θα ήταν ΕΠΟΣ. Αλλά δεν παίζει να το κάνουν (γιατί να βάλουν άλλωστε τη DC στο παιχνίδι), παρότι καταθέτουμε την πρόταση έτοιμη... Σκηνοθέτης: Ζακ Σνάιντερ - Τζος Γουίντον ΠΗΓΗ (Περιμένω τις απόψεις των ειδικών στα κόμικς της Marvel )

Ενδιαφέρον. Άραγε έχει εμφανιστεί σε καμία ιστορία ο γιος του? Δεν θυμάμαι να τον έχω δει.

Όχι,μην μου το κάνεις αυτό!!!

@φλοκ Καλοδιάβαστο Δήμο. Όταν το τελειώσεις να μας πεις εντυπώσεις. Το σχέδιο στο εξώφυλλο δείχνει εξαιρετικό.

Χρόνια πολλά κι από εμένα σε όλα τα παιδάκια που γιορτάζουν σήμερα και φυσικά πώς θα μπορούσα να μην πω ιδιαίτερες ευχές σε ένα ιδιαίτερο άτομο,που χαίρομαι που το γνωρίζω κι από κοντά. Τον καλό φίλο @φλοκ . Δήμο,χρόνια σου πολλά και δημιουργικά,γεμάτα υγεία κι αγάπη. Να χαίρεσαι την οικογένειά σου και κάθε σου επιθυμία,ευχή μου.

Μου κάνει εντύπωση που αναφέρουν ότι η έκδοση έχει σκληρό εξώφυλλο. Νόμιζα ότι τώρα τελευταία η Anubis το είχε γυρίσει στα μαλακά εξώφυλλα.

Λες να το είχα διαβάσει κι εγώ όταν ήμουν μικρός,γι'αυτό μου αρέσει τώρα το χοιρινό???

@Neoptolemus Αν δεν το βιάζεσαι μπορώ εγώ να σκανάρω την σελίδα που θέλεις,την Δευτέρα όμως που θα πάω στην βιβλιοθήκη του πατρικού μου και πάρω τα τεύχη. Είναι σελίδα που γράφει τα ονόματα των νικητών?

@Θρηνωδός Πανατζιοτόμπυλος Όντως,από τις αγαπημένες μου σειρές βιβλίων. Θυμάμαι ότι μου έκαναν συντροφιά τα καλοκαίρια στο χωριό. Έχω πολλά βιβλία από τους "3 Ντετέκτιβ",αλλά άντε τώρα να βρω που τα έχω καταχωνιάσει.

Άραγε ο Αμερικάνος θα το έχει?

Διάβασα το συγκεκριμένο κόμικ και το πρώτο συναίσθημα που μου γεννήθηκε ήταν...ντροπή. Ο λόγος που αισθάνθηκα έτσι ήταν γιατί μόλις το αγόρασα,το άφησα στην στοίβα με τα αδιάβαστα να περιμένει καρτερικά την σειρά του και δεν το διάβασα αμέσως. Ειλικρινά ζητώ συγγνώμη... Για το κόμικ,όπως πολύ σωστά ειπώθηκε παραπάνω,δεν μπορούμε να πούμε πολλά πράγματα. Θα ήταν πλεονασμός. Είναι γραμμένο με τέτοιον τρόπο,ώστε οποιοσδήποτε έχει στο μυαλό του μία εμπειρία από τα ανέμελα παιδικά χρόνια στο χωριό των παππούδων και των πατέρων του,να το εκτιμήσει περισσότερο και να βρει πολλές ομοιότητες με την δική του παιδικότητα. Τελικά όλα τα ωραία,δεν απέχουν πολύ μεταξύ τους. Ο Γιώργος Στεφαδούρος,επιχειρεί μία λεπτομερή περιγραφή της ζωής του στην Αλεξάνδρεια και καταφέρνει μαεστρικά να μας κάνει να γελάσουμε,να συγκινηθούμε και να ονειρευτούμε. Ουσιαστικά μας περιγράφει την ίδια την ύπαρξη,με τις χαρές και τις λύπες της. Οι λέξεις που χρησιμοποιεί είναι λογοτεχνικές και ταυτόχρονα απλές,χωρίς να κουράζουν. Ακόμα και οι Αραβικές εκφράσεις μου άρεσαν. Μου θύμισαν μερικές Τούρκικες που έλεγε η συχωρεμένη η γιαγιά μου,η οποία δεν έγραψε βιβλίο ή κόμικ (αν και θα ήθελε σίγουρα το πρώτο),αλλά της άρεσε να με κρατάει στην αγκαλιά της και να μου περιγράφει την ζωή της στην Σμύρνη,λίγο πριν ξεριζωθεί για πάντα από εκεί. Κι έρχεται ο ταλαντούχος Νικόλας,ο γνωστός μας @Stef... ,να οπτικοποιήσει όλες αυτές τις περιγραφές,με τρόπο όπως μόνο εκείνος ξέρει. Την εισαγωγή παράλληλα και φωτογραφιών την βρήκα ευφυέστατη και προσδίδει περισσότερο άρωμα στην αφήγηση,μεταμορφώνοντας το κόμικ σε λεύκωμα. Οι γραμμές του όμορφες και καθαρές,άλλοτε προκαλούσαν γέλιο και άλλοτε θλίψη,ανάλογα με την "ώρα" της αφήγησης. Ο χαλαρός κι αρκετά γήινος χρωματισμός συνέβαλε στην χαλαρή ανάγνωση. Η έκδοση είναι έτσι όπως θα έπρεπε να ήταν σε έναν τέτοιο διήγημα. Το σκληρόδετο εξώφυλλο και το καλής ποιότητας παχύ χαρτί,βοηθούν με την σειρά τους να διαβάζονται αυτές οι αναμνήσεις-κατάθεση ψυχής για πολύ καιρό. Ο πρόλογος,ο επίλογος,τα βιογραφικά των συντελεστών,αλλά και οι ευχαριστίες κλείνουν ιδανικά αυτή την υπέροχη δουλειά. Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου,ο κύριος Γιώργος να πραγματοποιήσει το όνειρό του και να ξαναπατήσει τα χώματα της γενέτειράς του (αν δεν το έχει ήδη κάνει).

Ωχ,δηλαδή θα με απογοητεύσει στην συνέχεια?

Προσωπικά μπορώ να πω ότι,με αυτά που έχω διαβάσει στο πρώτο τεύχος,μου αρέσει σαν ανάγνωσμα. Ξεκινάει δυναμικά από τις πρώτες κιόλας στιγμές και μέσα σε λίγες σελίδες προλαβαίνει και στήνει μία κόντρα ανάμεσα στις ισχυρότερες ομάδες του σύμπαντος της Marvel. Δεν έχω διαβάσει την συνέχεια,αλλά μέχρι στιγμής μου έχει τραβήξει την προσοχή. Η υπόθεση (σαν άπειρος που είμαι στον χώρο) μου θύμισε το εξαιρετικό "Έπος του Μαύρου Φοίνικα",ενώ η δομή μού έφερε στο μυαλό την σειρά "Εναντίον". Σχεδιαστικά είναι πολύ λεπτομερές και προσεγμένο,δίνοντας σημασία στην λεπτομέρεια. Μερικά μεγάλα καρέ ήταν πολύ επιβλητικά. Η έκδοση είναι αξιοπρεπής και περιέχει αρκετά έξτρα που ενισχύουν την ποιότητα του κόμικ. Το κλασικό πρόβλημα,με το εξώφυλλο να είναι σαν τσιγαρόχαρτο και να τσαλακώνεται με το παραμικρό,δυστυχώς παραμένει.

Χρόνια πολλά κι από εμένα σε όλα τα παιδάκια που γιορτάζουν σήμερα και ιδιαίτερα στον φίλο @kostas1969 για τα γενέθλιά του. Εύχομαι υγεία,ευτυχία και να έχεις τους ανθρώπους που αγαπάς δίπλα σου.

Διαβάστηκε κι ο Μπλε Κομήτης,ο οποίος νομίζω ότι κυμαίνεται στα ίδια ικανοποιητικά επίπεδα με το προηγούμενο τεύχος. Την απόφαση να γίνει το περιοδικό διμηνιαίο την βρήκα γενναία και ταυτόχρονα με χαροποιεί,μιας και φαίνεται ο τίτλος να αρέσει στο αναγνωστικό κοινό. Εύχομαι τα καλύτερα και φυσικά κάθε είδους βελτίωση της ποιότητας των ιστοριών που φιλοξενείται είναι πάντα ευπρόσδεκτη. Πάμε να πούμε δύο λόγια για τα περιεχόμενα του πέμπτου τεύχους. "Ο θάνατος" : Έχω την εντύπωση ότι είναι το καλύτερο στριπ της σειράς αυτής μέχρι στιγμής. Πολλά στον Βαβαγιάννη. "Στην τροχιά των κόμικς" : Ως επί το πλείστον νέες κυκλοφορίες,αλλά κι ένα κλασικό κομμάτι συν και η αναφορά στους νέους τίτλους της Αμερικής. Όποιος δεν είναι μέλος του GC,θα πάρει πολλές πληροφορίες και θα εκτιμήσει περισσότερο την στήλη. Οι υπόλοιποι δεν θα διαβάσουν κάτι που δεν γνωρίζουν. Όπως και να έχει,είναι μία προσεγμένη δουλειά. "Ξεπαρεού" : Εύστοχο και δροσερό αφήγημα,που περιγράφει την ξενοιασιά του καλοκαιριού,τις νεανικές σχέσεις και παράλληλα κάνει και διαφήμιση στο περιοδικό. "Στην έκσταση της άδειας ακρογιαλιάς" : Πολύ δυνατό κόμικ,που περιέχει έντονες συγκινησιακές στιγμές. Η υπόθεση έχει μεταφυσική δομή και η πλοκή με κράτησε. Μακάρι να είχε περισσότερες σελίδες στην διάθεσή της και να μην ήταν τόσο βιαστική. "Columba" : Ιστορία με παιδικούς χαρακτήρες που όμως έχει ενήλικο σενάριο. Η ερωτική απογοήτευση του πρωταγωνιστή και ο τρόπος που προσπαθεί να επιβιώσει έχουν ρεαλισμό. Με χάλασε το πολύ βρίσιμο που πέφτει,καθώς επίσης και το φινάλε,που δεν το πολυκατάλαβα. Το σχέδιο δεν μου άρεσε,αλλά τα χρώματα με γοήτευσαν. "Έγκλημα στ'Ανάπλι" : Ιστορία που διαδραματίζεται στα μέσα του 19ου αιώνα στην Ελλάδα,λίγο πριν την δολοφονία του Κυβερνήτη Καποδίστρια,κι έχει νουάρ καταβολές. Υπήρχε κεντρικός χαρακτήρας που,σαν άλλος Πουαρώ,προσπαθεί να ξεδιαλύνει μία υπόθεση εν ψυχρώ δολοφονίας. Ο ένοχος είναι καλά κρυμμένος. Μου άρεσε σε μεγάλο βαθμό τόσο το σενάριο,όσο και το σχέδιο (τύπου Mignola). "Ο Θεός τέσσερα επί τέσσερα" : Διήγημα που περιγράφει απλές σκηνές,αλλά κρύβει βαθυστόχαστες κοινωνικές έννοιες. Ήταν λίγο βαρύ,αλλά μου άρεσε. Το φινάλε με μπέρδεψε λίγο. "Stalker" : Αναφορά σε ένα εμμονικό άτομο και η εξάρτησή του από ένα νέο κορίτσι. Σαν υπόθεση ήταν ευφυής,το σχέδιο το βρήκα αξιοπρεπές κι ενδιαφέρουσα την παλέτα χρωμάτων. "Συνέντευξη Βαβέλ" : Το δυνατό σημείο του τεύχους. Συνέντευξη με κάποιους από τους υπεύθυνους αυτού του έπους που λεγόταν Βαβέλ και που τόσα πολλά προσέφερε στην Ένατη Τέχνη,στην Ελλάδα. Διαβάσαμε όμορφες εξιστορήσεις,ξύπνησαν ευχάριστες αναμνήσεις και μάθαμε άγνωστες πλευρές του περιοδικού. "Μπερλίν" : Περίεργο σενάριο που με μπέρδεψε. Το βρήκα λιτό κι άνοστο. Το σχέδιο όμως είναι ο λόγος που θα πρέπει να διαβαστεί (τρόπος του λέγειν μιας και δεν έχει διαλόγους) από όλους. Απίστευτη δουλειά στις σκιές,που μαζί με το ασπρόμαυρο χρώμα,δίνουν στα καρέ την αίσθηση του τρισδιάστατου. Ειδικά το τελευταίο ολοσέλιδο καρέ με άφησε άφωνο. "Γυμνά οστά" : Σε αυτό το μέρος δεν έχουμε κάποια τρομερή μάχη,αλλά αρχίζουν να βγαίνουν στην επιφάνεια αρκετές πληροφορίες για τις σχέσεις ανθρώπων και νοημόνων μηχανών. Συνεχίζει καλά λοιπόν. "Μυρίζει αίμα #3" : Το χρονικό της αποτρόπαιας πράξης που οδήγησε τον Βασίλη Λυμπέρη μπροστά από το εκτελεστικό απόσπασμα. Η τελευταία εκτέλεση στην Ελλάδα. Πολύ καλά δοσμένο σενάριο,που ήταν λεπτομερές,όσο του το επέτρεπαν οι λίγες σελίδες. Το πρώτο καρέ της σελίδας 77 είναι αποτύπωση από μία φωτογραφία της εποχής. "Συνέντευξη TAXIS" : Ακόμα ένας καλλιτέχνης που αποτυπώνει πανέμορφα σχέδια επάνω σε τοίχους,περνά από τον Μπλε Κομήτη για να πει δύο λόγια για την πορεία και το έργο του. Λεπτομερής συνέντευξη που αξίζει να διαβαστεί. "Πουλιά" : Το πορνογραφικό κόμικ του τεύχους. Προσωπικά δεν είχε κάτι να μου πει. Ήταν βιαστικό σαν το σεξ σε τουαλέτα μπαρ (καλό για εκτόνωση αλλά σε βάρος της απόλαυσης) και το φινάλε είχε μία διακριτική υποψία χιούμορ. Σχεδιαστικά δεν μου άρεσε,αλλά τα χρώματα ήταν πέραν του δέοντος χαρούμενα (λες και είχα πάρει LSD). "Ραλλού - Χόμπι & έρωτας" : Απλό σενάριο,που δεν μου έκανε κλικ. Στο σύνολό του τουλάχιστον πετυχαίνει τον σκοπό του. Δημιουργεί χαμόγελα. Μέχρι εκεί όμως.