Αίθουσα Νικητών

Τόμος 73: Venom Νέος τόμος για τη συλλογή και μια από τις πολύ αγαπημένες μου αρχές σε runs που πρέπει επιτέλους να διαβάσω τη συνέχεια της είναι το Venom του Rick Remender που βγήκε το 2011. Τα πέντε πρώτα τεύχη αυτού του run έχουμε σε αυτόν τον τόμο. Ένας ολοκαίνουριος Πράκτορας Venom Αυτό το run ξεκινάει αρκετά υποσχόμενο, αφού μας φέρνει έναν νέο Venom, τον Flash Thompson. Ο Flash ως δεκανέας στον πόλεμο έχει τραυματιστεί και του έχουν ακρωτηριάσει και τα δύο πόδια. Έχει εξάρτηση από το αλκοόλ και διατηρεί σχέση με τη Betty Brant που δε γνωρίζει τίποτα για τη δεύτερη ζωή του. Γιατί στη δεύτερη ζωή του και με το συμβιωτικό του Venom να βρίσκεται υπό την κατοχή των ΗΠΑ, ο Flash μπορεί να φοράει τη στολή και να εκτελεί επικίνδυνες αποστολές για την αμερικάνικη κυβέρνηση. Βασική προϋπόθεση ωστόσο είναι να μη μείνει πάνω από 48 ώρες με τη στολή, διαφορετικά για λόγους ασφαλείας θα τον ανατινάξουν. Στα πέντε πρώτα τεύχη λοιπόν αυτό που βλέπουμε είναι τη σχέση που έχει ο Flash με το συμβιωτικό που δεν είναι τόσο δεμένη όσο πχ του Eddie Brock, αλλά ταυτόχρονα πολλές φορές στην αποστολή το πράγμα στραβώνει. Ο Flash καλείται να ελέγξει το συμβιωτικό για να επιβιώσουν και οι δύο, πρέπει να ηρεμήσει το συμβιωτικό που ξεφεύγει πολύ αν δει τον Spider-Man και ταυτόχρονα πρέπει να μανατζάρει και την προσωπική του ζωή, αφού η Betty δε μπορεί πλέον να αντέξει το ότι χάνεται ανά τακτά διαστήματα. Πολλές φορές ο Flash θα γίνει στόχος ακόμα και προσωπικά, πολλές φορές θα ξεφύγει και πολλές φορές θα αποτύχει στην αποστολή του. Ο Remender χτίζει αργά και σταθερά ένα φοβερό αντιήρωα, τον οποίο παρουσιάζει ως δυναμικό και ταυτόχρονα αδύναμο, ως υγιή πνευματικά και ταυτόχρονα ασταθή και εστιάζει στη μοναχικότητα, την κατάθλιψη, τον αλκοολισμό, τα τραύματα του πολέμου και όλο αυτό μέσα από πάρα πολλή και εξαιρετικά ικανοποιητική δράση. Είναι ένας πολύ ωραίος τόμος που σε προϊδεάζει για ωραία συνέχεια. Το αστείο και ταυτόχρονα τρομακτικό σχέδιο του Tony Moore Όπως αναφέρει και το αφιέρωμα για τον πρώτο σχεδιαστή του The Walking Dead, o Tony Moore θέλει να κάνει αστεία και ταυτόχρονα τρομακτικά σχέδια και δεν ξέρω πως το κάνει αλλά το πετυχαίνει στον απόλυτο βαθμό. Η δράση είναι καταιγιστική και με αρκετές λεπτομέρειες, αλλά ο Moore μπορεί και βάζει μικρές μικρές πινελιές, δείχνει ακριβώς όταν χρειάζεται το τρομακτικό προσωπείο του Venom και πολλές φορές έχει την αστεία του πλευρά το σχέδιο του. Ο Remender χρειαζόταν έναν σχεδιαστή σαν τον Moore και θεωρώ ότι το δίδυμο έδεσε πολύ καλά. Τελικός απολογισμός και σε ποιους προτείνεται Εμένα προσωπικά μου άρεσε πάρα πολύ αυτός ο τόμος όπως και την πρώτη φορά που τον διάβασα και περιμένω να βρω χρόνο να πιάσω τις συνέχειές του. Προτείνεται σε όσους γουστάρουν Venom, Spider-Man και πολλή δράση γιατί πραγματικά θα περάσουν καλά. Είναι σίγουρα σκοτεινό, αλλά ταυτόχρονα πολύ ευχάριστο ανάγνωσμα με κατασκοπικά στοιχεία. Καταθλιπτικό και ταυτόχρονα ενθουσιώδες, το Venom του Remender έδωσε ένα νέο twist στο δημοφιλή αντιήρωα και περιμένω να διαβάσω και τα δικά σας σχόλια. Μέχρι τότε καλό διάβασμα σε όλους να ευχηθώ

Οι εκδόσεις της Καθημερινής αγνοούν πλήρως τον Τερζόπουλο. Λόγου χάρη, στο ΚΟΜΙΞ #5(της νέας περιόδου) δημοσιεύτηκε η ιστορία " Τα ορυχεία της Ατλαντίδας". Αυτή η ιστορία ήταν το sequel της ιστορίας: " Ο κολοσσός της Ρόδου" και παρ' ότι στο εισαγωγικό άρθρο γινόταν αναφορά σε εκείνη την ιστορία, δεν πληροφορούσαν πουθενά τους αναγνώστες ότι η συγκεκριμένη ιστορία, δημοσιεύτηκε σε ένα Αλμανακο το 2005 από τον Τερζόπουλο. Επιπλέον, ένα άλλο παράδειγμα είναι αυτό με τον μυστικό πράκτορα Ντακ. Οπότε γίνεται αναφορά σε παρελθοντικά γεγονότα, υπάρχει αστερίσκος που μας ενημερώνει σε ποιο τεύχος αναφέρεται και σε ποια ιστορία. Στην Καθημερινή, για κάποιο λόγο, οπότε γίνεται αναφορά σε γεγονότα που είδαμε σε τεύχος του Τερζόπουλου, γράφει:" Αναφέρεται σε άλλη ιστορία". Μόνο στο Μίκυ Μαούς #311 έγραψαν:" Αναφέρεται στην τάδε ιστορία", παρ'όλα αυτά δεν έλεγε σε ποιο τεύχος είχε δημοσιευτεί. Τέλος ένα άλλο παράδειγμα από τα άπαντα του Ρομάνο Σκάρπα, στα οποία ένα ιταλικό άρθρο ( και το τονίζω) έκανε λόγο για την ελληνική έκδοση μιας ιστορίας του Σκάρπα στο ελληνικό ΚΟΜΙΞ του Τερζόπουλου ( αν θυμάμαι καλά στο τεύχος #36). Λοιπόν, αυτή η αναφορά έχει αφαιρεθεί.

Σήμερα ήρθαν αυτά τα δύο τεύχη που παρήγγειλα από το Σκρουτζ: Ως κάποιος που δεν έχει πολλές ιστορίες του Ντον Ρόσα, πιστεύω ότι είναι ο, τι καλύτερο θα μπορούσα να είχα πάρει

Το συγκεκριμένο θέμα ανοίγει με αφορμή την κουβέντα που ξεκίνησε στο θέμα του Λούκυ Λουκ για το τεύχος που θα βγει και εικάζουμε ότι θα έχει κεντρικό θέμα τον βιγκανισμό (Veganism). Η συζήτηση εδώ δεν έχει σκοπό να προσβάλει ούτε να δημιουργήσει κάποια κόντρα αλλά κυρίως να κουβεντιάσουμε, να προβληματιστούμε και να ανταλλάξουμε σκέψεις και απόψεις περί της «πολιτικής ορθότητας» και κατά πόσο επηρεάζει την τέχνη γενικότερα αλλά και τα κόμικς ειδικότερα που είναι και το θέμα μας εδώ. Προφανώς χρησιμοποιώντας τις λέξεις «πολιτική ορθότητα » εννοούμε την έννοια όπως αυτή έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια από την κοινωνία και όχι την καθαρή ετοιμολογία των λέξεων. Ξεκινώντας αυτό το θέμα θα αναπτύξω την δική μου σκέψη όσο καλύτερα μπορώ σε γραπτό λόγο. Στον καπιταλισμό που ζούμε η τέχνη(δυστυχώς κατά την άποψη μου) είναι εμπόρευμα, και σαν εμπόρευμα πρέπει να πουλάει και να φέρνει κέρδη (τα αναμενόμενα) για να συνεχίσει να υπάρχει(πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις αλλά εδώ θα μιλήσω για το μεγαλύτερο κομμάτι της τέχνης που είναι το εμπορεύσιμο). Όλες σχεδόν οι μορφές μαζικής τέχνης, που απευθύνονται δηλαδή σε μεγάλο κοινό(μουσική, σινεμά, video games, comics κτλ), έχουν μία εταιρία πίσω από τους καλλιτέχνες (εκδότης, δισκογραφική κτλ) η οποία εταιρία σχεδόν πάντα παρεμβαίνει στο περιεχόμενο του καλλιτέχνη, αποτέλεσμα? Δεν παίρνουμε αυτό που είχε στο μυαλό του ο καλλιτέχνης. Γιατί παρεμβαίνει? Γιατί έτσι πιστεύει ότι θα έχει το μέγιστο αναμενόμενο κέρδος. Τις περισσότερες φορές τα στελέχη των εταιριών που βρίσκονται σε αυτές τις θέσεις και παρεμβαίνουν δεν έχουν και μεγάλη σχέση με το αντικείμενο αλλά μόνο με το τι πουλάει σήμερα. Κάποιοι καλλιτέχνες έχουν την έκταση να μπορούν να το διαπραγματευτούν αυτό, συνήθως όμως πρέπει πρώτα να είναι φτασμένοι. Κάποιο άλλοι για να γλυτώσουν από αυτό και να κάνουν ότι τους κάνει κέφι φτιάχνουν δικές τους εταιρίες, αυτό βέβαια απαιτεί κεφάλαιο και φυσικά να είναι ήδη γνωστός και να έχει επιτυχίες για να μπορεί να το στηρίξει αυτό(π.χ. οι Iron Maiden το έκαναν αυτό όταν ήταν στο απόγειο). Αυτό σαν εισαγωγική ανάλυση του που βρισκόμαστε(κατά την άποψη μου. Δεν είναι αυτό το θέμα του τόπικ απλά χρειάζεται να εξηγήσω πως αντιλαμβάνομαι εγώ την κατάσταση για να είναι πιο κατανοητά τα παρακάτω.) στο θέμα τέχνη και πως φτάνει αυτή στις μάζες. Να αναφέρω εδώ ότι τα περισσότερα που θα γράψω παρακάτω εφαρμόζονται πιο πολύ στα πιο κερδοφόρα κομμάτια της τέχνης που αυτή τη στιγμή είναι η τηλεόραση/σινεμά και τα video games. Το ξέρω ότι ο χ και ο ψ εκδοτικός οίκος ούτε κανένας τρανός επιχειρηματίας είναι ούτε σκοπό να γίνει δισεκατομμυριούχος έχει, μην μπούμε σε αυτή τη κουβέντα και γεμίσουμε από κάτω απαντήσεις του τύπου «να ο εκδότης Argail βγάζει 2 κόμικς τον χρόνο και είναι αυτά που θέλει». Στα περί «πολιτικής ορθότητας» τώρα, να ξεκαθαρίσω ότι στο δικό μου μυαλό είναι άλλο πράγμα η ηθική που έχει ο κάθε καλλιτέχνης και άλλο πράγμα η «πολιτική ορθότητα» . Φυσικά και είναι όχι απλά καλό, αλλά το ιδανικό ο καλλιτέχνης να μπορεί να περνάει όμορφα μηνύματα είτε για πιο υποκειμενικά προβλήματα όπως ο αλκοολισμός που αναφέρθηκε στα ΛΛ είτε για πιο μεγάλα κοινωνικά ζητήματα όπως ο ρατσισμός. Το πρόβλημα για μένα ξεκινάει όταν αυτό γίνεται γιατί έτσι πρέπει, και στον βωμό αυτού διαστρεβλώνεται ακόμα και η ιστορία(σε τέχνη που αφορά ιστορικά ζητήματα) κατ’ απαίτηση του εκάστοτε επιχειρηματία για να είναι αρεστό το προϊόν(για τον επιχειρηματία είναι συνήθως απλά ένα προϊόν) και να πουλήσει αρκετά, μιας και η εποχή απαιτεί «πολιτική ορθότητα» για να μην φάει “ban” από διάφορα μέσα το εκάστοτε προϊόν τέχνης και να μην κακολογηθεί. Μου φάνηκε ας πούμε πολύ παράξενο που στο «Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια» (την μεταφορά σε κόμικ) ο δημιουργός ουσιαστικά στο τέλος απολογείται γιατί έπρεπε να χρησιμοποιήσει την λέξη αράπης σε ένα έργο που διαδραματίζεται στον Αμερικάνικο νότο του 1930. Το είχα γράψει και στο θέμα του ΛΛ , ένα video game που διαδραματίζεται σε ιστορικό πλαίσιο (Βοημία 1403) έφαγε επίθεση από διαδικτυακούς πολεμιστές της «πολιτικής ορθότητας» γιατί λέει δείχνει υποβαθμισμένη την θέση της γυναίκας και δεν έχει στους χαρακτήρες που εμφανίζονται κι άλλες ράτσες. Λες και το 1403 τα χωριά της Βοημίας έσφυζαν από Ασιάτες μετανάστες και οι γυναίκες έπαιρναν μέρος σε ιπποτικούς αγώνες. Αυτή είναι η πραγματικότητα της εποχής και αν δεν μας αρέσει στο χέρι μας είναι να την διδάσκουμε σωστά και να περνάμε τα μηνύματα που πρέπει για το σήμερα. Επίσης η τέχνη πρέπει να κρίνεται και στο ιστορικό πλαίσιο που δημιουργήθηκε, δεν μπορεί να είναι πάντα πρωτοποριακή και να αναδεικνύει προβλήματα που το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου δεν έχει καν προβληματιστεί ακόμη για αυτά. Έχω ακούσει να χαρακτηρίζουν τον Τόλκιν ως μισογύνη γιατί λέει δεν έχει γυναίκες πρωταγωνίστριες μπροστά. Πέρα από το ότι έχει, ναι με μικρούς ρόλους άλλα έχει, ας αναλογιστούμε ότι ο Τόλκιν έγραφε τον Άρχοντα ανάμεσα στους 2 παγκόσμιους πολέμους, όπου ακόμα σχεδόν το σύνολο του κόσμου και του στρατού ήταν αντροκρατούμενο, οι γυναίκες δεν είχαν καν μπει μαζικά στην παραγωγή, πόσο μάλλον στον στρατό και την πολιτική. Είναι άλλο να πούμε ότι ο Τόλκιν δεν ήταν πρωτοποριακός στα συγκεκριμένα ζητήματα(για την θέση της γυναίκας δλδ) και άλλο να τον χαρακτηρίσουμε μισογύνη. Τι εντύπωση λοιπόν δημιουργούν τα παραπάνω? ότι όποιος δεν αναδεικνύει ένα κοινωνικό πρόβλημα από το έργο του αυτόματα είναι σαν να στηρίζει το πρόβλημα και να μην θέλει να λυθεί. Και αυτό καταλαβαίνω εγώ ότι προωθεί η «πολιτική ορθότητα» . Και έτσι φτάνουμε στα παραδείγματα τύπου Netflix όπου για να πάρει πλέον το οκ μια σειρά πρέπει με το στανιό να έχει μέσα κάποιον ομοφυλόφιλο, κάποιον που αντιμετωπίζει ρατσισμό και γενικά άτομα που ανήκουν σε κοινωνικές ομάδες τις οποίες η «πολιτική ορθότητα» αναδεικνύει. Ακόμα κι αν δεν έχει καμία σχέση με το σενάριο ή με το αντικείμενο που πραγματεύεται. Πιο ζημιωμένη από την όλη κατάσταση βγαίνει κατά την άποψη μου η κωμωδία, όπως ειπώθηκε και στο άλλο θέμα με τον ΛΛ, κόμικς της δεκαετίας 60-70 δεν θα έφταναν καν προς έλεγχο. Κλείνοντας αυτό το άνοιγμα του θέματος να πω ότι είμαι μεγάλος υπέρμαχος της στρατευμένης τέχνης που αναδεικνύει τα προβλήματα και που πολλές φορές δείχνει και τον δρόμο για την λύση τους, μέσα από την ηθική του καλλιτέχνη όμως και όχι μέσα από κουτάκια εντολών που έρχονται από τις εταιρίες με σκοπό το κέρδος. Νομίζω ότι η κατάσταση έχει αρχίσει και επηρεάζει σχεδόν όλες τις μορφές της τέχνης. Θα σταματήσω εδώ για να ξεκινήσει η κουβέντα, και θα τα πούμε και παρακάτω

Η Μεγάλη Βιβλιοθήκη Ντίσνευ και τα Άπαντα του Ρομάνο Σκάρπα είναι απλώς μεταφράσεις ιταλικών σειρών (https://inducks.org/publication.php?c=it%2FGSD και https://inducks.org/publication.php?c=it%2FDPCS ). Αντίθετα, η βιβλιοθήκη ΚΟΜΙΞ και ο Βίος και η Πολιτεία του Σκρουτζ, όπως βγήκε στην Ελλάδα, είναι πρωτότυπες εκδόσεις του Τερζόπουλου.

Δύο νέα διαμαντάκια για την συλλογή...τα καλά των διακοπών.😁

μα τον Αλλάχ, το είδα προηγουμένως στο φβ και μπήκα ειδικά για να το ποστάρω και συν τοις άλλοις είναι και πλαστικοποιημένο που κατ'εμέ ρίχνει την τιμή

Μιλάς για ιστορικό πλαίσιο όταν αναφέρεσαι σε αμερικάνους; Η Μάρβελ έβγαλε φέτος ταινία, όπου γίνεται μάχη στη Βαβυλώνα το 530πΧ και ΜΕΤΑ από αυτή τη μάχη εξωγήινοι έμαθαν στους Βαβυλώνιους το όργωμα. Με 5-6 χιλιάδες χρόνια καθυστέρηση βέβαια, αλλά γιατί να χαλαστούμε με τέτοιες λεπτομέρειες. Οτιδήποτε συνέβη πριν την Αμερικάνικη Επανάσταση είναι πολύ παλιό και οτιδήποτε πριν τον Κολόμβο εξωφρενικά παλιό και μέσα σε αυτή τη θεώρηση όλα έχουν γίνει μπάχαλο. Τέλος πάντων προχθές έγινε το Pride και είχαν όλα τα μεγάλα κόμματα επίσημες αντιπροσωπείες, τα ίδια που δε δίνουν δικαιώματα σε μειονότητες κάθε είδους, μετανάστες, ψειρίζουν πρόσφυγες στη μέση της θάλασσας. Από αυτό και μόνο καταλαβαίνουμε ότι ο δικαιωματισμός πλέον είναι μία μπίζνα αφενός και αφετέρου είναι ένας τρόπος να ευτελιστούν οι αγώνες και να αποπροσανατολιστούν οι πολίτες της χώρας από τα προβλήματά τους. Φίλε ΛΟΑΤΚΙ, ξέρεις κάτι; Ακόμα και να σου δώσει ο Κούλης ή ο Τσίπρας το δικαίωμα να παντρευτείς τον/την/το/τους σύντροφό(υς) σου, πάλι μισθό που δε θα σου φτάνει να ζήσεις θα πάρεις. Στο ίδιο πλαίσιο είναι όλα, εκτός αν πιστέψουμε ότι η Ντίσνεϋ ή το Νέτφλιξ αγκάλιασαν της Γης τους κολασμένους. Βάζεις να δεις Star Trek Discovery. Και βλέπεις μία κακής ποιότητας σειρά, ευτελισμός στο franchise, που το καστ βγήκε από επιτροπή. Κυβερνήτης μαύρη γυναίκα με μεσιανικό σύνδρομο σε βαθμό ψυχοπάθειας, πρόεδρος της Federation female εξωγήινη, πρόεδρος του Βουλκανορόμουλαν πολιτισμού, female, δεξί χέρι της κυβερνήτου υπέρβαρη γυναίκα, μηχανικός πρώην female που αυτοπροσδιορίζεται με το they/them (πανάθεμά με αν ξέρω πως μεταφέρεται στα ελληνικά ή ποια έννοια έχει), guest αξιωματικός εξωγήινος που έχει παρελθόν ως είδος-θήραμα, γιατρός gay μαύρος, chief επιστήμονας gay λευκός (με παρελθόν στην υπόθεση Σπέισι), ακόμα και οι σπάνια εμφανιζόμενοι πλέον αξιωματικοί γέφυρας είναι κυρίως δύο γυναίκες (η μία μαύρη προφανώς). Κάπου υπάρχει και ένας νοτιοασιάτης Τριλιαν και ένας μαύρος γκόμενος της Μπέρναμ. Και σε συμβολικό ρόλο οι λευκοί άρρενες ετεροφυλλόφιλοι είναι πάντα κάποιοι γέροντες παλιοί ηγέτες και διευθυντές. Και να πω και κάτι; Αν η σειρά ήταν καλή δε θα με πείραζε, αλλά τώρα που είναι μάπα όλο αυτό το καραγκιοζλίκι του καστ χτυπάει ακόμα χειρότερα στη μάπα, γιατί αν τον κόπο που έκαναν να βρούνε πως θα γίνει πιο inclusive η σειρά τον δείχνανε να βλέπανε τα παλιότερα Star Trek δε θα είχαμε αυτό το αίσχος. Τέλος πάντων αυτή τη στιγμή ζούμε μία απίστευτη παράνοια από τους SJW και την cancel culture, έχουν όλοι αμοληθεί να βρούνε μη αποδεκτά πρότυπα σε κείμενα και έργα αιώνων πίσω, κρίνουν ανθρώπους ιστορικών χρόνων με τωρινά κριτήρια, έχω δει κλάματα για τους κακούς κονκισταδόρους που κατέστρεψαν τους δοξασμένους Αζτέκους, αλλά κανείς πχ δε λέει ότι και οι Αζτέκοι έβγαζαν τις καρδιές των αθώων θυμάτων όσο ακόμα χτυπούσαν και τις μέρες των ανθρωποθυσιών το αίμα στις πυραμίδες που θαυμάζουμε τώρα έτρεχε ποτάμι σύμφωνα με τις πηγές. Ασυναρτησία βγήκε αλλά δε βαριέσαι, όλα ασυνάρτητα είναι στο συγκεκριμένο θέμα.

Απ'όσο ξέρω, ο Ντον Ρόσα, είχε καταφέρει μέσω των δικαστηρίων να κατοχυρώσει το όνομά του. Έτσι οι εκδότες ανά τον κόσμο, μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τις ιστορίες του, αφού αυτές ανήκουν στην Disney, όμως οποία καινούρια συνέντευξη ή βιβλιοθήκη με τα άπαντά του έβγαινε, ο ίδιος έπρεπε να είναι ενήμερος και να λαμβάνει ένα συμβολικό ποσό. Ο Τερζόπουλος λοιπόν, δεν μπορούσε να ονομάσει της σειρά:" Βιβλιοθήκη Ντον Ρόσα" ή κάπως έτσι, ή να βάλει καινούριες συνεντεύξεις του. Έτσι αποφάσισε να εκδώσει τους τόμους με την ονομασία:" Βιβλιοθήκη ΚΟΜΙΞ" και να χρησιμοποιήσει ήδη υπάρχουσες συνεντεύξεις του ( προ κατοχύρωσης). Καλύτερα βέβαια τα εξηγεί ο @ PhantomDuck σε ένα θέμα που είχε φτιάξει παλιά " ΚΟΜΙΞ, κατάντια, Facebook και λογοκρισία" νομίζω λεγόταν.

Για να γίνει αυτό θα πρέπει η Καθημερινή να παραδεχτεί ότι ο Τερζόπουλος υπήρξε, οπότε είναι μάλλον απίθανο

Πάντως εγώ σαν φανατικός ντονροσοφιλος έχω να πω ότι οι ιστορίες του Ρόσα εκτός Βίου είναι πιο διασκεδαστικές. Οπότε έκανες εξαιρετική αγορά.

@ ManaLeak13 έτσι θα πέφτουν και σε μας τα χιλιάρικα σε 30 χρόνια όταν θα μας ζητάνε να πουλήσουμε τους κλασικούς υπερήρωες

Ισχύει. Το είχα αναφέρει κι εγώ ως ελάττωμα όταν πρωτοβγήκε το άλμπουμ. Το συνηθίζουν οι σύγχρονοι σεναριογράφοι να χώνουν τους Ντάλτον σχεδόν σε κάθε ιστορία. Χωρίς όμως να τους έχουν βασικούς πρωταγωνιστές. Λες και κάποιος τους είπε ότι σε κάθε ιστορία πρέπει να υπάρχουν και Ντάλτον, έστω ως γκεστ εμφάνιση για λίγες σελίδες. Ο Γκοσινί ή θα είχε ιστορία εξολοκλήρου με Ντάλτον ή θα είχε άλλον "κακό" ως πρωταγωνιστή. Οι Ντάλτον δεν θα εμφανίζονταν καθόλου (άντε βαριά σε κάποιες ιστορίες να τους εμφάνιζε για ένα καρέ, συνήθως μέσα στη φυλακή. Δεν υπάρχει πρόβλημα μ΄αυτό). Αλλά το να βλέπουμε μια ιστορία με πρωταγωνιστή κάποιον άλλο villain, και τσουπ να σκάνε μύτη και οι Ντάλτον, είναι λίγο εκνευριστικό. Και αυτομάτως στερεί τη "βαρύτητα" του άλλου villain. Γι΄αυτό σωστά παρατήρησες κι εσύ ότι οι νέοι χαρακτήρες στα σύγχρονα άλμπουμ είναι αρκετά αδιάφοροι. Επειδή δεν είναι όσο πρωταγωνιστές θα έπρεπε να είναι. Τους "κλέβουν τη δόξα" οι Ντάλτον, οι οποίοι όπως είπαμε επίσης δεν είναι βασικοί πρωταγωνιστές.

Στο comicsomania κοστολογείται στα 1000€ οπότε πάλι καλά να λέμε ...

Η Καθημερινή ακολουθεί μια πολιτική κατά την οποία δεν κάνει ποτέ αναφορά στον Τερζόπουλο και τις εκδόσεις Νέα Ακτίνα, κάτι που θα ήταν απαραίτητο για να γίνει επανέκδοση της Βιβλιοθήκης ΚΟΜΙΞ, εφόσον δημιουργήθηκε από αυτές.

Πήγα σήμερα απο Jemma να πάρω το ''Οι 7 Κρυσταλλινες Μπάλες'' μια και έχω πάνω απο 20 χρόνια να το διαβάσω, περιμένουμε σύντομα και το ''Ο ναός του ήλιου'' απο Μαμουθ, οπότε μια χαρά. Όπως είχε αναφέρει και ο φίλος hudson, είδα στο ράφι για πρώτη φορά το ''Στη χώρα των Σοβιέτ''. Μεγάλος τόμος με πολύ απλό και ασπρόμαυρο σχέδιο και γενικότερα δεν μου ''γέμισε'' το μάτι. Σαν ιστορία λέει τίποτα? Είναι το πρώτο τεύχος Τεν Τεν ακριβώς όπως είχε βγεί και το 1930?

Δεν περιμένω να μαζευτούν πολλοί τόμοι αυτή τη φορά, οπότε παίρνω το φτυαράκι μου το μπήγω με δύναμη στο έδαφος και ξεκινάω το θάψιμο: 73. Venom: Ξεκινάω με τα αρνητικά. Όχι άλλοι αποδομημένοι ήρωες. Ήμαρτον πια! Αυτό το τέρας που γέννησαν οι Moore και Miller είναι ανεξέλεγκτο και τρώει τα πάντα! Σαν το συμβιωτικό της ιστορίας. Το τελευταίο μέρος του τόμου ήταν ένα ακόμα βαρετό, δήθεν σοβαρό και ευαίσθητο, κλείσιμο κύκλου περιπετειών. Δεν ξέρω αν αρέσει τόσο πολύ στους Αμερικανούς(ή και στους αναγνώστες στον υπόλοιπο κόσμο) αυτό αλλά εγώ το βαριέμαι. Τέλος τα άσχημα. Στα καλά τώρα. Πεινασμένο συμβιωτικό, τσεκ. Δράση σε ικανοποιητικές ποσότητες, τσεκ. Ενδιαφέρουσα πλοκή, τσεκ. Τζακ Ο' Λάντερν, στη πιο παλαβή του έκδοση, τσεκ και με το παραπάνω! Σχέδιο πολύ καλό τσεκ. Από τα κόμικς που διάβασα πολύ γρήγορα και είπα "γαμώτο γιατί τέλειωσε κιόλας;" ΥΓ. Στο επόμενο θα έχουμε πάλι αποδόμηση αν κρίνω από την περίληψη. Η μετάφραση του τίτλου είναι ακριβής (Ο γιος του Μ) αλλά στη χώρα μας δημιουργεί και άλλους συνειρμούς το Μ... ΥΓ2 Αγόρασα χθες στο bazaar το Werewolf by Night. Θα σταθώ σε μια λεπτομέρεια που δείχνει την ιδιοφυία αυτού που δημιούργησε το χαρακτήρα(ο Roy Thomas αν δεν κάνω λάθος). Το όνομα του λυκανθρώπου είναι Τζακ Ράσελ, όνομα που παραπέμπει ευθέως στον αιδ. Τζον "Τζακ" Ράσελ, τον μανιώδη κυνηγό και εκτροφέα σκύλων που κατάφερε να δημιουργήσει και τη ράτσα Τζακ Ράσελ τεριέ. Ταιριαστό λοιπόν για έναν "ήρωα" με γούνα και κυνόδοδντες.

Υπάρχει το αστείο της υπόθεσης, ότι στην GB τον πουλάνε ως τόμο 36, υπάρχει όμως και το εκνευριστικό, ότι τον πουλάνε γενικώς, εν γνώσει τους ότι ειναι ελαττωματικός. Και στο δικό τους e-shop. Τουλάχιστον εκεί τον πουλάνε ως τόμο 37. Γιούπιιι !! Ζήτωωωω!!! https://radshop.gr/marvel/3121-καπτεν-αμερικα-captain-america-εναντιον-του-ρεντ-σκαλ.html (Τώρα στην παραπομπή, μόλις είδα ότι και στο περιοδικό επέλεξαν το όνομα Κοιμώμενος για μετάφραση του Sleeper! Ουάου!!!! Ένας λόγος ακόμη που με εκνευρίζουν με τις επιλογές τους να αφηνουν τα ονόματα όπως είναι, με ελληνική γραφή. Βρίσκουν αποδόσεις ονομάτων που με ενθουσιάζουν και μετα κρατάνε τα εξεκιούσιονερ και σλιπερ και δεν θυμάμαι κι εγώ τι άλλο. Είναι πολύ κρίμα!!!!)

Γιαυτό κρατήστε τα σφραγισμένα να διπλασιάσουμε την αξία τους 😂😂 Φαντάζεσαι να γίνει επανέκδοση από αυτό το ΤενΤεν φέτος και να μηδενιστεί η αξία του; Θα πέσει γέλιο και κλάμα 😭

Mια απ΄τα ίδια. Είναι το μόνο ΤενΤεν που δεν έχω διαβάσει ολόκληρο. Δεν άντεξα. Είναι ακόμα χειρότερο από Κονγκό και Αμερική (που κι εκείνα με δυσκολία κατάφερα να τα διαβάσω).

Και μιλάμε για ΤενΤεν έτσι; Που τι φανατικό κοινό να έχει;; 800 μήπως γιατί είναι ντυμένο με ζελατίνα; Έτσι έντυνα στο σχολείο τα βιβλία μου το 1990τοσο 😂😂.

Ναι. Αξίζει μόνο αν θέλεις να έχεις όλα τα Τεν Τεν. Δεν κατάφερα να το τελειώσω!!! Πολύ πρωτόλειο

Α μάλιστα, δεν έβγαλε όμως την μεγάλη βιβλιοθήκη που οι 16 τόμοι είχαν βγει και από τον τερζόπουλο? απλά άλλαξε την λέξη Μπαρκς με Disney Θα μπορούσε δλδ να το ονομασει τα άπαντα του don rosa και να βάλει και τους 2 τόμους βιος και πολιτεία και όλα κομπλε

Μάλιστα το σκυλάκι αυτό εμφανίζεται μόνο σε τεύχη με τον τίτλο Πυροτεχνήματα και από αυτά σε όσα είναι σε σενάριο του Βιτόριο Λεονάρντο (τα τεύχη δηλαδή 7 -όπου εμφανίζεται και στο εξώφυλλο- 12, 15 και 16). Απουσιάζει από όλες τις μεγάλες ιστορίες και από όσα πυροτεχνήματα (2 τεύχη, τα 9 και 10) δεν έχει γράψει ο Λεονάρντο. Τώρα για το αν βεγκανοποιηθεί ο φτωχός και μόνος καουμπόυ, έχει κάνει διάφορα κατά καιρούς, δεν θα μου αρέσει, δεν θα πέσω κι απ'τα σύννεφα μάλλον προς το αδιάφορο θα μου φαινόταν το ενδεχόμενο. Θα μου άρεσε πάντως ένα διακριτικό ορθολογικό σχόλιο πάνω στα θετικά αλλά και στις υπερβολές του βιγκανισμού (που όπως στήνεται το σκηνικό -ο Λούκυ Λουκ σε μια πόλη ένθερμων βίγκαν που μου θυμίζει κάπως το σκηνικό από τον Προφήτη- δεν θα ήταν εντελώς παράλογο).

Δυστυχώς, ένα 80% των εκδόσεων που κυκλοφορούν με εφημερίδες είναι αυτής της ποιότητας. Το ίδιο μου συνέβη και με τους τόμους των Peanuts από την Καθημερινή.

Oι Μπελάδες εντός θέματος ήταν. Δεν αντιλέγω. Άσχετα αν υπήρξαν κάποιες υπερβολές και μπήκε η "ταμπέλα" του αντιρατσιστικού άλμπουμ. Αλλά ο Λούκυ Λουκ προστάτης των άγριων ζώων και πρεσβευτής του βιγκανισμού, δεν μου ακούγεται εντός θέματος. Το αντίθετο θα έλεγα. Τον έχουμε δει να κυνηγάει βίσωνες, να σκοτώνει διάφορα ζώα (κουνάβι, αρκούδα, φίδι κτλ) και φυσικά να τρώει κρέας. Κάτι απόλυτα φυσιολογικό για την ιδιότητά του (καουμπόϋ είναι μην ξεχνάμε) Θα συμφωνήσω βέβαια ότι καλό είναι να περιμένουμε να βγει το άλμπουμ, γιατί προς το παρόν επηρεαστήκαμε απ΄το εξώφυλλο και από μια περίληψη και βγάλαμε συμπέρασμα τι θα διαβάσουμε, ενώ το αποτέλεσμα μπορεί τελικά να είναι πολύ διαφορετικό απ΄ό,τι νομίζουμε. Υπομονή λίγους μήνες λοιπόν

Περίμενα καρτερικά για το αν θα θα εκδοθεί το Β' μέρος της στορίας πριν επενδύσω τα χρήματα και το χρόνο στο 1ο. Βρήκα λοιπόν το σχέδιο εξαιρετικό, και το σενάριο τόσο πειστικό και πλήρες που δεν θα έλεγα οτι ανήκει σε "μη κανονικό" σύμπαν. Τόσο φρέσκο και ανανεωτικό για την bat μυθολογία. Όσο για την παρέλαση των batmobile....φτερούγισαν καρδούλες.

Μα όχι βεβαια. Δεν είπα ότι είστε ρατσιστές. Κατάλαβα αυτό ακριβώς που λες από κάτω. Ότι δεν θέλετε (όχι μόνο εσύ) ένας δημιουργός να εκμεταλλευτεί ένα δημοφιλές κόμικ για να περάσει μια ιδέα. Και λέω ότι αν οι ιδέα είναι τόσο καλή και τόσο σωστή όπως αυτή και τόσο συμμορφη με το κομικ (εδώ νομίζω είναι και το κλου της όλης κουβέντας) γιατί να μην το κάνει. Είναι και αυτό μέρος του καλλιτεχνικού έργου του. Δεν έκανε κάτι ενάντια στη λογική της σειράς. Ίσα ίσα. Ο ΛΛ πάντα πρέσβευε τέτοιες αξίες. Γιατί να μην το κάνει πιο έντονο σε ένα τεύχος. Δεν είπαμε να κάνει τον ΛΛ πρευσβευτη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας γιατί όντως θα ήταν κάτι εκτος της εποχής. Αλλά οι μπελάδες στις φυτείες ήταν μια ιστορία απόλυτα εναρμονισμένη με το ύφος της σειράς. Το ίδιο μπορεί να είναι και η καινούργια. Αν θέλετε επειδή έχει ενδιαφέρον η όλη κουβέντα ας ανοίξουμε ένα ξεχωριστό τοπικ. Επίσης δεν είναι δυνατόν να συμφωνούμε σε όλα. Μια εποικοδομητική συζήτηση όμως είναι κάτι θεμιτό αν γίνεται με σωστό τρόπο ακόμα και αν διαφωνούμε πλήρως

Σημερινά από το Καλοκαιρινό Comicdom Bazaar στη Δημοτική Αγορά Κυψέλης

Αφού επικροτήσω το θέμα γιατί είναι πραγματικά ενδιαφέρον, και αφού ξαναπώ ότι δεν εννοούσα προς Θεού ότι κάποιος είναι ρατσιστής, ας πω και εγώ την άποψή μου. Καταρχάς θέλω να διαχωρίσω την πολιτική ορθότητα και την (τον τελευταίο καιρό πολύ στη μόδα) συμπερίληψη. Αυτός είναι ο όρος που χρησιμοποιείται σήμερα για την αποδοχή της διαφορετικότητας. Πολιτική ορθότητα είναι ότι δεν θέλουμε καρέ με κάποιον να πυροβολεί ένα παιδί ή με τον ΛΛ φερ' ειπείν να καπνίζει ένα τρίφυλλο ή με τον Σέρλοκ Χολμς να κάνει ηρωίνη. Συμπερίληψη είναι η πλήρης ενσωμάτωση στη ζωή μας (άρα και στην τέχνη) όλων των ως τώρα διαφορετικών από εμάς ανθρώπων. Ότι και να σημαίνει αυτό. Τι πιστεύω εγώ: Τα παλιά κόμικ (έργα τέχνης γενικά) είναι τελείως ανόητο να μπαίνουμε στη διαδικασία να τα κριτικάρουμε. Ας πούμε να κατηγορήσουμε τον ΛΛ γιατί καπνίζει στα ΛΛ του Γκοσινύ. Να κατηγορήσουμε ΟΛΕΣ τις ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες για τα πατριαρχικά πρότυπα. Τα φιλαράκια γιατί έκαναν πλάκα με την fat Monica και τη λεσβία γυναίκα του Ρος, κ.λ.π. Για μένα είναι τελείως χαζό (να μην πω κάτι άλλο) να μπαίνουμε σε αυτή τη διαδικασία. Το ίδιο ισχύει στο θέατρο, στα stand up κτλ. Τα καινούρια κόμικ? Την πολιτική ορθότητα μάλλον την θέλω. Αλλά θα ήθελα να υπάρχουν απ' όλα. Δεν έχω θέμα. Το ίδιο και για την συμπερίληψη. Γενικά είναι κάτι καλό για εμένα. Ναι είναι της μόδας. Κανείς δεν διαφωνεί. Για να ισορροπήσει κάτι πάει και από τις δύο μεριές μέχρι να έρθει στο κέντρο. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε τι εννοώ. Στο φλέγον θέμα τώρα: Να κάνουμε το ΛΛ (αντίστοιχα τον κάθε ήρωα) κάτι που δεν είναι ώστε να πετύχουμε συμπερίληψη (π.χ. γκει ή vegan)? Όχι γιατί χαλάς τον βασικό χαρακτήρα του ήρωα. Καταλαβαίνω αυτό που λέει ο @ Laz33 "αν θες φίλε κάνε άλλο χαρακτήρα και βαλτον όπου θες" και μάλλον συμφωνώ. Βέβαια στα Marvel και στα DC που γίνονται εκατοντάδες εναλλακτικά σύμπαντα ή στα Disney που ο Ντόναλντ είναι ταυτόχρονα τεμπέλης αγροίκος ατζαμής, μυστικός πράκτορας και σούπερ ήρωας δεν ενοχλείται κανείς μας. Να βάλουμε τον ΛΛ σε vegan περιπέτεια? Αν είναι σωστά δομημένη στα πλαίσια της εποχής γιατί όχι? Εδώ δεν βλέπω κάποια αλλοίωση χαρακτήρα. Σε αυτό που λες @ Laz33 σχετικά με το να μπαίνει κάτι πιο κρυφό μέσα σε ένα κόμικ νομίζω ότι είναι μια λεπτομέρεια σε όλα αυτά. Εγώ ας πούμε τις μπελάδες στις φυτείες δεν τις αντιμετώπισα ποτέ σαν ένα αντιρατσιστικό μανιφέστο αλλά άλλη μία ιστορία του ΛΛ που (όπως και κάποιες άλλες π.χ. το τρυφερό πόδι) είχαν ένα ωραίο αντιρατσιστικό μήνυμα καθώς εκτυλίσσονταν στη Ν. Ορλεάνη με μαύρο σερίφη συμπρωταγωνιστή. Αν ήταν πιο έντονο ή πιο φανερό δεν μου κάνει διαφορά. Ήταν too good to be true. Για αυτό έσκουξα και έγραψε αυτό το "θα πρέπει να σας προβληματίσει...". Δηλαδή είχαμε μια ωραία ιστορία και εμείς διυλίζουμε τον κώνωπα. Εκεί το πήγαινα. Τώρα σχετικά με τον αν ο Ζουλ (και ο κάθε Ζουλ) είναι ακτιβιστής (ή vegan ή straight ή gay κλπ). Εδώ παιδιά θα πω αυτό με το καρπούζι και το μαχαίρι. Εφόσον η ίδια η εταιρία του δώσει το ελεύθερο να φτιάξει κάτι που να είναι "πιο της εποχής" ώστε να πιάσει το νεανικό κοινό (δείτε τι μαθήματα κάνουν τα παιδιά στα σχολεία και πόσο αποδοχή έχουν στη νέα εποχή) είναι δικαίωμά του. Έχει το μαχαίρι και το καρπούζι. Φτιάχνει κάτι 60 χρόνια μετά. Εδώ τον Κόρτο Μαλτέζε τον έκαναν νέο στο 2000, Εκεί να δεις σοκ. Παιδιά οι εταιρίες ΔΕΝ απευθύνονται στον Manitou στον @ Laz33 στον @ Argail (πολύ ωραίο το εισαγωγικό σου κείμενο στο θέμα) αλλά στο νεότερο κόσμο εκεί έξω στην Ευρώπη και όχι μόνο. Τα θέματα αυτά αντιμετωπίζονται εκεί τελείως διαφορετικά απ ότι εδώ. Ας σταματήσω εδώ γιατί έγραψα πολλά. Αν σκεφτώ κ άλλα συμπληρώνω παρακάτω. Καλό βράδυ

Ήρθε και αυτό στην παρέα...δεν άντεξα.... αυτά τα αυτοκολλητακια με τις τιμές να μην είχε και θα ήταν τέλειο...😁

Σε γενικές γραμμές συμφωνώ και με τους δυο σας. Αλλά εκεί που λέει ο Argail ότι οι εταιρίες επεμβαίνουν και ουσιαστικά ορίζουν το θέμα που θα διαπραγματευτεί μια ιστορία, έχω μια ένσταση. Αν συνέβαινε παντού δεν θα την είχα. Θα έλεγα ότι είναι φαινόμενο της εποχής μας και δεν μπορώ να κάνω κάτι για να τ΄αλλάξω. Αλλά αυτό (την "προπαγάνδα" όπως λέω εγώ) το παρατηρώ κυρίως στα Λούκυ Λουκ (στα τελευταία ειδικά). Σε άλλες σειρές δεν συμβαίνει. Στα Αστερίξ για παράδειγμα δεν έχουμε τέτοια φαινόμενα. Μπλέικ & Μόρτιμερ δεν έχω διαβάσει σύγχρονο άλμπουμ που να έχει βασικό σκοπό να περάσει κάποιο μήνυμα. Άρα γιατί μόνο στα Λούκυ Λουκ; Μπας και δεν είναι θέμα εταιρείας και είναι αποκλειστικά θέμα του Ζουλ; Έψαξα κιόλας μήπως βρω πληροφορίες για τα πολιτικά πιστεύω του συγγραφέα, αλλά δεν βρήκα. Αν πάντως μάθω ότι είναι ακτιβιστής, σίγουρα δεν θα πέσω απ΄τα σύννεφα.

φωτ.: Shutterstock 9 Ιουνίου 1934 Ο Ντόναλντ Ντακ κάνει την πρώτη του εμφάνιση στο καρτούν «The Wise Little Hen». Σχεδόν 100 χρόνια μετά, η διασημότερη πάπια του κόσμου έχει πάει στο φεγγάρι, έχει ταξιδέψει με την Κιβωτό του Νώε, έχει παλέψει με μεταφυσικά τέρατα και πλέον βρίσκεται παντού: Στις αίθουσες των κινηματογράφων, στην τηλεόραση, σε video games, σε θεματικά πάρκα και παιχνίδια. Ο Ντόναλντ Ντακ τα κάνει όλα αυτά με τον δικό του, χαρακτηριστικό τρόπο: Ανώριμος, πάντα ενοχλημένος από τον κόσμο γύρω του –συχνά και από τον ίδιο του τον εαυτό- και έτοιμος να παραδοθεί σε μία θεαματική έκρηξη θυμού με το παραμικρό. Αυτό που λίγοι συνειδητοποιούν είναι ότι ο Γουόλτ Ντίσνεϊ είχε μια πολύ συγκεκριμένη στρατηγική όταν έκανε τον Ντόναλντ Ντακ μια ευέξαπτη πάπια με καλή καρδιά. Την εποχή εκείνη, ο Μίκυ Μάους ήταν ήδη ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους ήρωες σε όλο τον κόσμο και το δημόσιο πρόσωπο της αυτοκρατορίας της Disney. Όμως, αυτή του η επιτυχία είχε αρχίσει να γίνεται κατάρα. Ως το πρόσωπο της Disney, ο Μίκυ ήταν αναγκασμένος να… προσέχει τη συμπεριφορά του, καθώς ό,τι έκανε στη μεγάλη οθόνη αντανακλούσε στο προφίλ της εταιρείας. Και ενώ η καλή συμπεριφορά είναι πολύ σημαντική στην πραγματική ζωή, στα καρτούν είναι μεγάλο πρόβλημα: Το «καλό παιδί» δύσκολα δίνει υλικό για μια αστεία ιστορία. Έτσι, την ώρα που ο Μίκυ άρχιζε να γίνεται λιγότερο συναρπαστικός, ο Ντόναλντ έδωσε στην Disney την ευκαιρία να κινηθεί προς την αντίθεση κατεύθυνση, με έναν χαρακτήρα που στηρίζεται στην αντικοινωνική συμπεριφορά. Το κοινό ενθουσιάστηκε και έτσι, σύντομα, ο Ντόναλντ έγινε τακτικό μέλος του καστ, «παίζοντας» πλάι στον Μίκυ και τον Γκούφι σε κλασικά καρτούν όπως τα «Clock Cleaners» και «Lonesome Ghosts». Έως το 1936, ο Ντόναλντ Ντακ είχε αποκτήσει τη δική του σειρά, με το «Donald and Pluto». Το 1944 έγινε ο πρωταγωνιστής στην πρώτη του ταινία, το «The Three Caballeros» και σύντομα ακολούθησαν άλλες τρεις: οι «Melody Time», «Fun and Fancy Free» και «Saludos Amigos». ΠΗΓΗ:

Ίσως επειδή τώρα τελευταία έχω ξεκινήσει να διαβάζω ΛΛ, και μάλιστα με τη βοήθεια του φόρουμ εδώ διάβασα πάνω απο 10 ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ Λούκυ Λούκ του Γκοσινί, μου έκανε φοβερή εντύπωση η αλλαγή που είδα στους ''Μπελάδες''. Σαν να διαβάζω πραγματικά κάτι τελείως διαφορετικό. Μου άρεσε σαν κόμικ γενικότερα.Με κέρδισε πολύ και το σχέδιο που η αισθητική του ταιριάζει άψογα με τη θεματολογία. Η ιστορία όμως ήταν λίγο διαδικαστική, με τους Ντάλτον ''στριμωγμένους'' με το ζόρι στο σενάριο, αδιάφορους νέους χαρακτήρες και το βασικότερο δεν είχε καθόλου κωμικά στοιχεία. Βασικό χαρακτηριστικό του Γκοσινί και της σειράς. Κατα τα άλλα μου αρέσει που συζητάμε τέτοια θέματα και εννοείται πάντα σεβαστή η κάθε άποψη.

Να δώσω και ένα σχετικό με τα δικά μας παράδειγμα, Είναι σαν να βγούμε και να πούμε στον Πέτρου για το 1922 ότι δεν δείχνει καμία γυναίκα να πολεμάει στον στρατό, και άρα συμφωνεί με την υποβαθμισμένη θέση που είχε τότε η γυναίκα.

Γράφω σε 2 σημεία για ιστορικό πλαίσιο, το ένα είναι αν το έργο διαδραματίζεται σε ιστορικό πλαίσιο, εκεί θα ήθελα να μην μπαίνει εμβόλιμα πολιτική ορθότητα και να αλλοιώνει την ιστορία Στο 2ο μιλάω για το ιστορικό πλαίσιο που δημιουργήθηκε το έργο για το οποίο μιλάς κι εσύ εδώ παρακάτω και συμφωνώ 100% συμφωνία έχουμε εδώ Γενικά συμφωνώ σε όλα που λες, και για το Σταρ Τρεκ(παρότι δεν το βλέπω καταλαβαίνω 100% τι εννοείς) Δεν μου φαίνεται ασυναρτησία, ίσως τα είπες λίγο πιο χύμα αλλά μια χαρά τα λες!

Δεν εχω ιδεα φιλε μου. 5 η μια ; 7 η μια ; Το σχολιασα βασικα γιατι θυμαμαι ο Πανταρης κοροδευε κοσμο και με φιγουρες περα απο ολα τα αλλα. Θελει προσοχη,ειδικα στις εξ'αποστασεως αγορες. Σε καλη μερια ! Λιγο αδυνατο και ασυμφορο να βρεθουν τα υπολοιπα. Εγω πονταρω σε επανεκδοση καπου καποτε , σε ενα ιδανικο συμπαν

Τα ειχα γράψει εδώ

Ίσως εδώ βρεις αυτό που υποπτεύεσαι, ενδεχομένως και κάτι παραπάνω https://lilianeroudiere.com/2012/10/02/jul-la-farce-tranquille/ https://www.liberation.fr/ecrans/2005/01/18/sans-forcer-le-trait_506508/ https://chantiersdeculture.com/2019/01/01/jul-lhistoire-en-bulles/ Η σύντομή μου παρατήρηση για το θέμα είναι πως ο όρος "πολιτική ορθότητα" είναι ύπουλος, υπονοεί μια τήρηση ίσων αποστάσεων για να μη δυσαρεστείται κανείς, ενώ στην πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με ανοιχτή πολιτική επίθεση με ξεκάθαρες ρατσιστικές προεκτάσεις.

Θεωρώ ότι αυτή η εικόνα αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία. Δηλαδή να διαφημίζεις την κυκλοφορία ενός εντύπου και ταυτόχρονα να αναιρείς αυτή, με την παραπάνω ανακοίνωση. Και δεν είναι γραμμένη με μικρά γράμματα. Αντίθετα τονίζεται εντός κόκκινου πλαισίου. Αυτή η κίνηση της radnet με κέρδισε. Υ. Γ. 1 Θα μπορούσαν να μείνουν με την ανακοίνωση στο facebook. Δεν το έκαναν. Αντίθετα το ανακοίνωσαν στην επίσημη ιστοσελίδα τους. Υ. Γ. 2 Η στάση αυτή της εταιρείας και η αναφορά στους συλλέκτες, μήπως αποτελεί προοίμιο επέκτασης της σειράς;

Για όσους δεν με γνωρίζουν είμαι ο Χαρίτος (ναι αυτό είναι το μικρό μου), Είμαι φαν και συλλέκτης κόμικς πολλά χρόνια και τον Φλεβάρη του 2007 ψάχνοντας στο ίντερνετ για διάφορες πληροφορίες έπεσα σε αυτό το φόρουμ στο οποίο έγινα μέλος και δειλά δειλά άνοιξα κάποια θέματα, μου έτυχε μία μεγάλη δυσκολία (διάγνωση)με τον πατέρα μου το Μάιο του 2007 η οποία ολοκληρώθηκε στις 12/12 του 2007 όπου και μας άφησε. Όλο εκείνο το διάστημα έβγαζα την ένταση μου και ξεχνιόμουν μέσα από αυτό το φόρουμ, αυτό με έκανε να δεθώ αρκετά με πολλά από τα παιδιά εδώ και να κάνουμε πολύ καλή παρέα κι από κοντά, πήγαμε και τις εκδρομούλες μας, ψωνίζαμε και τα κόμικς μας, μια χαρά. Πέρασα και για 2 φεγγάρια από την ΔΟ αλλά ήταν πολύ κακό το timing δυστυχώς και δεν έμεινα για πολύ. Τον Νοέμβριο του 2009 έμεινα άνεργος και αυτό είχε επίπτωση και στις αγορές μου και στην ψυχολογία μου αλλά και στην συμμετοχή μου εδώ. Έκανα κάποιες προσπάθειες αλλά δεν μου έβγαινε. Μετά γνώρισα την πλέον γυναίκα μου και μετά από λίγο καιρό αρχίσαμε να ψάχνουμε για σπίτι να μείνουμε μαζί, αφού λοιπόν φύγαμε από τα πατρικά μας δεν είχα τον χώρο να μεταφέρω την συλλογή μου (που αριθμούσε τότε πάνω από 2000 κομμάτια) έτσι πέρασαν τα χρόνια κατά καιρούς εμφανιζόμουνα και έκανα και κάποιες αγορές όμως δεν είχα το βασικό κομμάτι της συλλογής μου μαζί και αυτό πάντα με κράταγε πίσω στο να ψάξω ελλείψεις να διαβάσω αυτό που θέλω. Τον περασμένο Νοέμβριο μετακομίσαμε σε δικό μας σπίτι και 2 μήνες μετά κατάφερα να φτιάξω μια μεγάλη βιβλιοθήκη και ξεκίνησε η μετακόμιση της συλλογής, έχω πλέον εδώ το 95%, μια μικρή κούτα μένει για να τα έχω όλα και είμαι πολύ χαρούμενος που μπορώ να ξεφυλλίσω τα κόμικς μου, να δω με σιγουριά τι ελλείψεις έχω αλλά και να διαβάσω όποιο μου κάνει κέφι ρε παιδάκι μου. Νομίζω πως αυτό μου αναπτέρωσε πολύ την αγάπη μου για το χόμπι! Χαίρομαι αφάνταστα που αυτή η παρέα είναι ακόμη εδώ, με καινούρια μέλη και την ίδια αγάπη για το χόμπι μας και εύχομαι και τα επόμενα 15 χρόνια να συνεχίσουν έτσι!

Δεν το είχα δει αυτό εδώ, εύχομαι με τη σειρά μου τέλος στις αναποδιές σου φίλε Χαρίτο και επειδή έχω δει την εργασία που κατέβαλες εκείνα τα χρόνια, γνωρίζω πολύ καλά πως είσαι απ' τους ανθρώπους που δε μπορούν να βγάλουν από μέσα τους την αγάπη αυτή για τα κόμικς! Να είσαι καλά, να χαίρεσαι την οικογένειά σου και να βρεις επιτέλους και να διαβάσεις τα αγαπημένα σου κόμικς! Κι αν έχεις βάλει κάτι στις αναζητήσεις σου και τύχει να το πετύχω κάπου, να είσαι σίγουρος ότι θα ενημερώσω!

Το πήρα από τα public με 5,40 , εντάξει παιδιά τρεχάτε να το προλάβετε. Εξαιρετικό!

Σε αυτη την τιμη (~10 ανα τομο) ναι, θα παρεις το fix σου Σαν ποιοτητα ιστοριων, οι 2 τομοι του βιου και πολιτεια ειναι μερικα σκαλια πιο πανω (και η τιμη απο εξω ειναι λιγο πιο τσουχτερη)

ευχαριστώ... πόσα πάνε αυτά δηλαδή? από περιέργεια απλά ρωτάω, δεν έχω σκοπό να τα πουλήσω..

από ιδιώτη τα πήρα, μαζί με τα 46 από τα 50 περιοδικά...

Ήλθον, είδον, αγόρασον και απήλθον

Πέρασα σήμερα για λίγο. Δυστυχώς όσο ήμουν εκεί με πήραν τηλέφωνο ότι συνάδελφος βγήκε θετικός και έτρεχα για rapid. Αρκετά τραπεζάκια με κυρίως αμερικάνικα υπερωικά, αλλά και ορισμένα Ντίσνευ και Γαλλοβελγικά αλλά και μεταφρασμένα στα ελληνικά υπερηρωικά. Σίγουρα περισσότερα από πριν 5-6 χρόνια που το είχα επισκεφθεί ξανά (τότε στα Εξάρχεια). Η μπάζα μου εδώ.

Πήγα και τσίμπησα την έκδοση με την εφημερίδα "Τα Νέα". Το υλικό φαίνεται να έχει πολύ ενδιαφέρον. Δυστυχώς όμως, η έκδοση είναι τόσο φτηνή που με την ελάχιστη υγρασία έγινε κιόλας κυματιστή.