Αίθουσα Νικητών

Τιμή εφημερίδος : 3,90€ Ακόμα μια φορά ο Λεωκράτης Ανεμοδουράς και οι εκδόσεις του κάνουν την έκπληξη με τον δεύτερο ποδοσφαιρικό τίτλο που εκδίδουν. Άλλος ένας γνώριμος ήρωας από τα παλιά από την δεκαετία του 1970 μετά από 40 σχεδόν χρόνια σε δικό του περιοδικό. Για μια ακόμα φορά ένας χάρτινος ήρωας που γνωρίσαμε μέσα από τις σελίδες του ΖΑΓΚΟΡ (1972) του Στέλιου Ανεμοδουρά περνά στα χέρια του εγγονού του. Ο ΡΟΥ ΡΕΥΣ, ο Βρετανός ξανθομάλλης σέντερ φορ και αρχηγός των Ρόβερς μαζί με τον φίλο του «Μπλάκι» Γκρέϊ και ο σύλλογός τους σε περιπέτειες που έκαναν διάσημο τον ήρωα όχι μόνο στην Αγγλία αλλά και σε άλλες χώρες . Η ακεραιότητα του χαρακτήρα του και η δυναμικότητα του τον έκαναν σύμβολο και πρότυπο για εκατοντάδες παιδιά και όχι μόνο. Οι ιστορίες του δημοσιεύθηκαν στη Μεγάλη Βρετανία μέσα από τις σελίδες του εβδομαδιαίου περιοδικού Tiger (11 Σεπτεμβρίου 1954 - 1975) και στη συνέχεια του Roy of the Rovers (1976 - 20 Μαρτίου 1993). Στα μέσα της δεκαετίας του '90 η σειρά εμφανίσθηκε σε μηνιαία έκδοση, για να κλείσει στο περιοδικό "Match of the Day" το 2001. Στο Tiger comic, με αρχή στα 1970 δημοσιεύθηκαν αρκετές συνέχειες της σειράς "Roy Race's Schooldays", που ήταν μια εκ των υστέρων προσπάθεια να αναπαραχθεί η νεανική ηλικία των δυο βασικών χαρακτήρων του κυρίως κόμικ. Στην Ελλάδα εκτός απο το Ζαγκόρ οι περιπέτειες του δημοσιεύτηκαν και στον ΜΠΛΕΚ , στον ΝΕΟ ΜΠΛΕΚ αλλά και στο ΔΥΝΑΜΙΚΟ ΑΓΟΡΙ και στο ΤΡΟΥΕΝΟ του Νίκου Δεληγιώργη. Το Κόμικ δίνεται με την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ σαν ένθετο, στον απόηχο του ομοϊδεάτικου κόμικς ΕΡΙΚ ΚΑΣΤΕΛ που δίνεται με το ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΕΘΝΟΣ. Το κόμικ δεν μπορεί να κατηγοριοποιηθεί στα άλμπουμ γιατί το χαρτί, αν και ιλουστρασιόν (γυαλιστερό στην λαϊκή), είναι αρκετά λεπτό. Μάλλον πρόκειται στο μέλλον να πουληθεί σαν αυτόνομο γιατί αναγράφει στην πίσω πλευρά την τιμή των 3,90 ευρώ ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τον comicos

1- Εγώ πάντως έγραψα εδώ και μέρες ότι δεν θα είναι άλμπουμ σαν του Έρικ Καστέλ αλλά με συνδετήρα και όλοι οι βαθειά ενημερωμένοι πέσανε να με φάνε. 2- Η τιμή της εφημερίδας (με το τεύχος) δεν είναι 3,50€ όπως αναφέρεται στην παρουσίαση, αλλά 3,90€ όσο δηλαδή η ονομαστική τιμή του τεύχους.

Ο Καρμίνε Ινφαντίνο ήταν ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς (αν και ίσως σχετικά υποτιμημένους) σχεδιαστές κόμιξ στον κόσμο. Ποιος δε θυμάται τον Φλας ή τον Παράξενο Αδάμ, απαθανατισμένους από την πένα του; Γεννήθηκε από Ιταλούς μετανάστες γονείς στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης στις 24 Μαΐου του 1925. Ο πατέρας του ήταν αρχικά μουσικός που έπαιζε βιολί, σαξόφωνο και κλαρινέτο και είχε μια μπάντα με τον συνθέτη Χάρι Γουόρεν, αλλά αναγκάστηκε να δουλέψει σαν υδραυλικός στη Μεγάλη ‘Ύφεση. Μετά τη δημόσια βασική εκπαίδευση, ο Καρμίνε (Καρμάιν κατά το αμερικανικό) γράφτηκε στο Λύκειο Τέχνης και Σχεδίασης (τότε λεγόταν Σχολείο Βιομηχανικής Τέχνης) στο Μανχάταν. Από την πρώτη του κιόλας χρονιά εκεί, άρχισε να δουλεύει για τον Χάρι «Έι» Τσέστερ που το στούντιό του ήταν ένα από τα λίγα εκείνης της εποχής που δημιουργούσαν πλήρη κόμιξ για εκδοτικούς οίκους. Ήταν ο Χρυσός Αιώνας των κόμιξ, στα 1930-1940 και υπήρχε ένα αναδυόμενο και αυξανόμενο ενδιαφέρον για τέτοια έντυπα. Όπως θυμόταν ο ίδιος ο Ινφαντίνο: «Προσπαθούσα να βρω δουλειά αλλά κανένας δεν ενδιαφερόταν, μέχρι που γνώρισα τον Τσέστερ. Μου έλεγαν ότι ήταν στριμμένος και εκμεταλλευόταν τους καλλιτέχνες, αλλά μου φέρθηκε πολύ καλά. Μου είπε "έλα εδώ, σπούδασε, μάθε και εξελίξου. Θα σου δίνω ένα δολάριο τη μέρα"». Ο Καρμάιν θα συνεργαζόταν αργότερα με πολλούς εκδότες -το 1942 με τα Timely Comics που αργότερα εξελίχθηκαν σε Marvel Comics- πριν καταλήξει στα DC Comics. Η πρώτη του δουλειά εκεί ήταν το “Black Canary”, μια ιστορία έξι σελίδων στα Flash Comics No. 86 (Αύγουστος 1947) που παρουσίασε στο κοινό την υπερηρωίδα Μαύρο Καναρίνι. Από εκεί, η σχέση του με τις ιστορίες του Φλας κράτησε πολλά χρόνια και, παράλληλα, έγινε τακτικός σχεδιαστής των περιπετειών Green Lantern και Justice Society of America. Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1950, ο Ινφαντίνο συνεργάστηκε περιστασιακά με την Prize Comics, σχεδιάζοντας τη σειρά του Τσάρλι Τσαν. Την ίδια περίοδο, όταν η δημοτικότητα των υπερηρώων είχε αρχίσει να παρουσιάζει σημεία ύφεσης, ο Καρμάιν σχεδίαζε περιπέτειες γουέστερν, μυστηρίου και επιστημονικής φαντασίας. Στα 1956, σε μια προσπάθεια αναβίωσης του ενδιαφέροντος για υπερήρωες, ο Ινφαντίνο σχεδίασε ξανά τον Φλας αλλά με τη στολή που τον γνωρίζουμε μέχρι σήμερα -κόκκινη με κίτρινα στοιχεία. Ήταν επίσης από τους πρώτους, αν όχ ο πρώτος, που χρησιμοποίησε κάθετες και οριζόντιες παράλληλες γραμμές για να δημιουργήσει την εντύπωση της ταχύτητας και της κίνησης. Η τεράστια επιτυχία του νέου Φλας οδήγησε σε νέο ενδιαφέρον για υπερήρωες και γέννησε τον Ασημένιο Αιώνα των κόμιξ. Το 1961, ο Ινφαντίνο παρουσίασε τον «Φλας των Δυο Κόσμων», ένα κόμικ που εισήγαγε την ιδέα μιας Δεύτερης Γης και, γενικότερα, την αντίληψη ενός πολυ-σύμπαντος. Με αυτή τη βάση, ο Καρμάιν δούλεψε στο δεύτερο δημοφιλέστερο ήρωά του, τον Παράξενο Αδάμ, αν και αντικατέστησε τον αρχικό σχεδιαστή του, Μάικ Σεκόβσκι. Πάντα στην DC Comics, ο Ινφαντίνο παρουσίασε πολλές άλλες περιπέτειες και χαρακτήρες, όπως το Space Museum και ο Elongated Man. Παράλληλα, σχεδίαζε και αστυνομικές ιστορίες στα Detective Comics και παρουσίασε μια νέα εκδοχή της Batgirl. To 1967, ο Ινφαντίνο και ο Άρνολντ Ντρέικ δημιούργησαν τον υπερφυσικό υπερήρωα Deadman στη σειρά Παράξενα (Strange Adventures). H ιστορία περιλάμβανε την πρώτη γνωστή καταγραφή ναρκωτικών που κατόρθωσε να περάσει από το αυστηρό συμβούλιο λογοκρισίας του Κώδικα Κόμιξ. Την ίδια χρονιά, η Marvel Comics προσέγγισε τον Καρμάιν και του πρόσφερε 22.000 δολάρια (μεγάλο ποσό τότε) για να εγκαταλείψει την DC Comics. Η DC δεν μπορούσε να καλύψει οικονομικά την προσφορά, αλλά πρότεινε στον Ινφαντίνο να τον αναβαθμίσει ως διευθυντή Δημιουργικού. Ο Ινφαντίνο το είδε σαν πρόκληση και αποφάσισε να μείνει. Πολύ σύντομα άρχισε να προσλαμβάνει καλλιτέχνες που αργότερα έγιναν διάσημοι σχεδιαστές _Ντικ Τζιορντάνο, Τζο Ορλάντο, Τζο Κιούμπερτ, Νιλ Άνταμς και, τελικά, τον Τζακ Κέρμπι. Το 1976, η Warner Comics που είχε αγοράσει την DC αντικατέστησε τον Ινφαντίνο στη διευθυντική θέση του Δημιουργικού με έναν άγνωστο μέχρι τότε και ο Καρμάιν επέστρεψε στη σχεδίαση σαν ελεύθερος επαγγελματίας. Συνεργάστηκε σε αρκετές περιπτώσεις με τη Warner και τη Marvel, στα Star Wars, Spider-Woman κλπ. Το 1981 επέστρεψε στη σχεδίαση του Φλας και συνέχισε μέχρι τον τερματισμό της σειράς το 1985 Στη δεκαετία του 1990 ο Ινφαντίνο δίδαξε στη Σχολή Οπτικών Τεχνών μέχρι τη συνταξιοδότησή του, αλλά ακόμα και μετά εμφανιζόταν σε συνέδρια σχεδιαστών στις αρχές του 21ου αιώνα. Το 2004 μήνυσε την DC Comics για τα πνευματικά δικαιώματα χαρακτήρων που εκείνος είχε εισαγάγει στις περιπέτειες του Φλας (Γουόλι Γουέστ, Άιρις Γουέστ, Κάπτεν Κολντ, Κάπταιν Μπούμερανγκ κλπ. καθώς και τους ήρωες Elongated Man και Batgirl. Η αγωγή απορρίφθηκε μετά από μερικούς μήνες. Ο Ινφαντίνο έγραψε ή συνέβαλε σε δυο βιογραφίες του, The Amazing World of Carmine Infantino (Vanguard Productions) και Carmine Infantino: Penciler, Publisher, Provocateur (Tomorrows Publishing). Πέθανε στις 4 Απριλίου 2013, σε ηλικία 87 ετών, στο σπίτι του στο Μανχάταν.

Πήγα, είδα και έφυγα με άδεια χέρια. 3,90 ευρώ για το λεπτό τεύχος με μέτρια εκτύπωση μου φάνηκαν πολλά.

Προστέθηκαν τα εξώφυλλα των τευχών : 90, 93, 95, 96, 97, 98, 100, 101, 102, 105, 106, 107, 108, 109, 110, 111, 112, 113, 114, 115, 117

Αυτά είναι τα μπερδέματα που γίνονται οταν κάνω κοπυ πέιστ μεχρι να τα αντιληθφω περνα κανεναε μήνας (που λέμε)δουλευω και σε παλιο μαραφέτι λαπ τοπ που δεν καταλαβαίνει τι θελω να κάνω μαλλον πρεπει να με μισεί. Οι παρουσιασεις μου τελείωνουν οταν στο τελος σας ευχομαι καλη αναγνωση Αχ! βρε ΤΖΕΡΜ πως με καταλαβαίνεις . Υ.Γ.1 Τωρα επιτελους τελειωσε η παρουσίαση . Υ.Γ2 θα ηθελε πάντως ο ΡΟΥ να ηταν ΚΑΣΤΕΛ τουλάχιστον στο σχεδιο .

Αντιγράφω από fb === 1967. Μια ελληνική οικογένεια, που ζει στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, ετοιμάζεται να επιστρέψει στην Ελλάδα λόγω οικονομικών προβλημάτων. Ο μικρός γιος της οικογένειας αναγκάζεται να αφήσει πίσω του τις συνήθειες, τις φιλίες και την πόλη που αγαπάει, για να ξεκινήσει μια νέα ζωή. Ο Γιώργος Στεφαδούρος αφηγείται τη ζωή στην ελληνική παροικία της Αλεξάνδρειας, τα έθιμα και τις πολιτισμικές επιρροές των Ελλήνων στην Αίγυπτο, και ξεκινάει ένα ταξίδι που εικονογραφεί ο γιος του, ο Νικόλας, με τον πιο ταιριαστό τρόπο. Αφήγηση: Γιώργος Στεφαδούρος Σενάριο & Σχέδιο: Νικόλας Στεφαδούρος Είδος: Βιογραφία Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 20 Απριλίου 2018 Μέγεθος: 17 Χ 24 εκατοστά, 132 Έγχρωμες σελίδες, Σκληρό εξώφυλλο ISBN: 978-618-83025-4-9 Τιμή: 14,90 ευρώ O Νικόλας Στεφαδούρος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980. Σπούδασε Πολιτικός Μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, εργάστηκε ως μηχανικός αλλά σύντομα τον τράβηξε το αντικείμενο του εικονογράφου και του κομίστα. Παρακολούθησε στη σχολή Βακαλό το μονοετές εργαστήριο κόμικς με δάσκαλο τον γνωστό κομίστα Νίκο Κούτση. Έχει συνεργαστεί με μεγάλες εταιρείες όπως οι Desyllas Games, MAC Cosmetics, Dufry και με γνωστούς Έλληνες καλλιτέχνες όπως οι Γιάννης Ζουγανέλης και Σταμάτης Κραουνάκης. Σχεδιάζει κόμικς για λογαριασμό του Socomic.gr, προϊόντα για λογαριασμό του Teesney.com και διδάσκει κόμικς στο Εργαστήρι Τέχνης «Ζωγραφίζω» στο Νέο Ηράκλειο. Περισσότερα στο: www.stefadouros.gr http://webcomics.gr/?p=1963 === Και μερικές σελίδες όπως δημοσιεύονταν στο socomic.gr

Καλημέρα . Μου φαίνεται λίγο δύσκολο ο πρωτότυπος τίτλος να είναι Ερικ Καστελ

1- Johnny Otis - Willie and the Hand Jive 2- Chuck Berry - Johnny B. Goode 3- Jerry Lee Lewis - Great Balls of Fire 4- Chuck Berry - Sweet Little Sixteen

Eδώ Έζησε: Η Ιστορία μιας Έξωσης – Μια ιστορία τραγικά επίκαιρη και αναγκαία «Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη»- Ελλάδα «Ουτε κόσμος δίχως σπίτια, ούτε σπίτια δίχως κόσμο» Ισπανία Μία από τις πιο επίκαιρες και ουσιώδεις εκδόσεις που κυκλοφορούν αυτή τη στιγμή στη χώρα μας είναι το «Έδώ Έζησε: Η Ιστορία μιας Έξωσης» από τις εκδόσεις Angelus Novus. Αυτό το πολύ δυνατό κόμικ, με το σκληρό εξώφυλλο και την ακόμα πιο σκληρή υπόθεση, δεν παίρνει το υλικό του από κάποιο φανταστικό κόσμο, αλλά από τις ιστορίες απλών και καθημερινών ανθρώπων που από την μια στιγμή στην άλλη έχασαν όχι μόνο το σπίτι τους αλλά και το δικαίωμα να ονειρεύονται. Το Εδώ Εζησε, σε σενάριο του Σεβιγιάνου συγγραφέα Isaac Rosa μπορεί να εστιάζει σε μια φανταστική οικογένεια της Ισπανίας, και να κάνει πρόσωπο της αφήγησης του την νεαρή Αλίθια (πόσο όμορφη είναι η σύμπτωση άραγε με τη δική μας αλήθεια;), ωστόσο δεν περιορίζεται σε μια μονοπρόσωπη ιστορία, ούτε αποτελεί μια μεταφορά οικονομικών όρων σε καρέ, όπως το αξιόλογο Σούπερκραχ. Ανοίγει το βλέμμα του και, έχοντας ένα πρωτογενές υλικό από συνεντεύξεις ανθρώπων που έχασαν από την μια στιγμή στην άλλη το σπίτι τους από τα νύχια κάποιας τράπεζας ή κάποιου κερδοσκοπικού fund, καταφέρνει και δομεί έναν πολύ προσωπικό χάρτη ανθρώπων που υπάρχουν εκεί έξω, υποφέρουν, ζουν και μαθαίνουν ο ένας από τον άλλον να αντιστέκονται. Συνδέοντας το παρόν με το παρελθόν και με το μέλλον, τόσο σχεδιαστικά και σεναριακά όσο και εννοιολογικά, η πρωταγωνίστρια μαθαίνει για το παρόν της Ισπανίας και το δικό της μέσα από μια σειρά σχέσεων, πρώτα με την λογοτεχνία (εξαιρετική η χρήση των αποσπασμάτων από το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ), μετά με έναν άνθρωπο που έχασε την ίδια της ταυτότητα και μετά με ένα κίνημα. Μήπως έτσι δεν γίνεται πάντα άλλωστε; Μόνο μέσα από την έμπνευση και την κατανόηση του παρελθόντος και των προβλημάτων του μπορούμε να αντισταθούμε στο παρόν και να ελπίζουμε για το μέλλον. Βέβαια για την έναρξη της διαδικασίας απαιτείται ένα βίωμα προσωπικό. Έτσι η νεαρή Αλίθια ριζοσπαστικοποιείται μόνο όταν βλέπει με τα ίδια της τα μάτια την πόλη των εξώσεων, τα άδεια σπίτια και τις ιστορίες πόνου που κρύβουν, τις αυτοκτονίες στο άκουσμα του χτυπήματος του κλητήρα, τις ξεριζωμένες ζωές που ζουν σε καταλήψεις και έχουν μόνο την αλληλεγγύη των άλλων για να κρατηθούν… Με λιτά εκφραστικά μέσα, που δε μασάνε τα λόγια τους ούτε καταφεύγουν σε διδακτισμούς και εύκολα κατηγορώ, ο Rosa μας δίνει όχι μία ιστορία, αλλά ένα πλέγμα αφηγημάτων που διαπλέκονται και αλληλοεπηρεάζονται, ενώ ταυτόχρονα στήνει και ένα φασματικό επίπεδο, που τέμνει κάθετα τα πάντα. Μας δίνει τόσο πλοκές προσωπικές όσο και την γενική ιστορία της ιδιοκατοίκησης στην Ισπανία, η οποία αποτελεί κεντρική πολιτική επιλογή ήδη από τα χρόνια της δικτατορίας του Φράνκο. Πιάνει το νήμα όλων των πολιτικών μεθοδεύσεων, των ηθελημένων παραπληροφορήσεων και της κερδοσκοπίας, η οποία πετάει τον κόσμο από του, σαν δύναμη κατοχής στην ίδια χώρα. Παράλληλα μιας εξιστορεί μια ιστορία ενηλικίωσης και περάσματος από το ιδιωτικό άχθος στην δημόσια αρένα, η οποία όμως πλέον διαφωτίζεται από τον αγώνα και την αλληλεγγύη. Η Αλίθια μαθαίνει να ακούει και να μιλά. Και, ταυτόχρονα με όλα αυτά, μια ιστορία του τι θα γινόταν αν… Το ταυτόχρονο είναι χαρακτηριστικό και του σχεδίου της Christiana Bueno. Η καλλιτέχνιδα καταφέρνει με έναν φαινομενικά απλό και απτό τρόπο να συνδυάσει διαφορετικές χρονικότητες μέσα στο ίδιο καρέ, ενώ περνάει με ευκολία από το παρελθόν στο φασματικό παρόν και από εκεί στον ρεαλισμό αυτού που όντως υπάρχει. Επιπλέον, οι λακωνικές γραμμές του σχεδίου, που θυμίζουν επίτηδες αρχιτεκτονικά σχέδια, όπως φανερώνει και η πληθώρα τέτοιων σκίτσων στις σελίδες του graphic novel, όχι μόνο καθιστούν πιο εύληπτη την ιστορία, αλλά και την ενισχύουν. Το συναισθηματικά φορτισμένο σκιτσογράφημα της Christiana Bueno εστιάζει σε ανθρώπους και σπίτια, μέσα στα οποία υπάρχουν σημάδια, όνειρα και ζωές που χάνονται από την μια στιγμή στην άλλη. Συγχρόνως, ο ενιαίος χρωματισμός, ανά χρονική περίοδο, δίνει συνοχή σε μια φαινομενικά μόνο απλή ιστορία. Αξιοσημείωτη είναι και η σημαντική δουλειά της μετάφρασης από την Κορίνα Βασιλοπούλου, η οποία δεν μεταφέρει απλά τους διαλόγους από τα ισπανικά στα ελληνικά, αλλά παρέχει και ένα ολόκληρο πλαίσιο κατανόησης της ιστορίας χωρίς το οποίο η ανάγνωσή της θα ήταν το λιγότερο ελλιπής. Την ίδια στιγμή, η ίδια η έκδοση του Angelus Novus παραπέμπει σε ιστοσελίδες συντονισμών και οργανώσεων που αντιστέκονται στους πλειστηριασμούς σε Ισπανία και Ελλάδα. Γιατί το Εδώ Έζησε δεν αρκείται στο να πάρει υλικό από την πραγματικότητα και να το μεταπλάσει σε Τέχνη. Περισσότερο το ενδιαφέρει να μεταπλάσει, μέσα από την Τέχνη, την ίδια την πραγματικότητα, κάτι που μόνο μέσω της αντίστασης μπορεί να γίνει. Το Έδώ Έζησε δεν είναι ένα απαισιόδοξο έργο. Είναι έντονα συναισθηματικό, πολύ ανθρώπινο και, ενώ δεν έχει ψευδαισθήσεις για το πόσο δύσκολο είναι το παρόν, καταφέρνει και χαμογελά για το μέλλον. Όχι γιατί θα είναι εύκολο, αλλά γιατί βλέπει πως μέσα στα χαλάσματα των εξώσεων, έχει φυτρώσει το λουλούδι της αντίστασης από τα κάτω. Πηγή

Ενταξει,κι εμενα τα πολυ αγαπημενα μου ξεκινανε απο αρχες 80'ς κυριως. Εψαξα τις επιτυχιες του 1977,και βρηκα 3 τραγουδια που μου αρεσουν πολυ. Bill Conty -Theme from Rocky Το οποιο μου εχει μεινει πιο πολυ στο μυαλο απο την ελληνικη διαφημιση,και μετα απο την ταινια του Ροκυ. "Eagles -Hotel California " "Leo Sayer-When i need you"

Λίγες επιλογές είχα απ΄το ΄83, οπότε διάλεξα τη μόνη ίσως που μ΄αντιπροσωπεύει

Για την ποιότητα του τεύχους 3,90€ είναι πολύ ακριβά. Κατά τα άλλα πιο ευχάριστα διάβασα τον Ρόι από τον Καστέλ.

τώρα την έχει τελειώσει

Το καλό πράγμα αργεί να γίνει Δεν την έχει τελειώσει ακόμα

Από τον "Κήπο του προφήτη" του Gordon Blacksmith.

@Γάντζος Στυγνός και μοβόρικος , αφού το λέω τόσο καιρό ότι τις περισσότερες ταινίες τις έχω δει μέσα σε σχολικές αίθουσες επειδή με ανάγκαζαν . Believe it or not, δεν έχω δει καμία του '97 (Men in Black, Starship Troopers, Τιτανικός, Home Alone 3, Scream 2). Θα με βόλευε να πω The Truman Show, αλλά είναι της επόμενης χρονιάς (και αυτή στο σχολείο την είδα btw). @germanicus Το A Horse With No Name είναι ήδη στην playlist! Η γενιά μου το έμαθε από τους σταθμούς στο GTA: San Andreas, όπως και πολλά άλλα τραγούδια. Έχω φίλο που ακούει αποκλειστικά ελληνική mainstream, αλλά ξεσηκώνεται με Killing In The Name από Rage Against The Machine λόγω του παιχνιδιού . @Retroplaymo Είπες Bowie και μου ήρθε φλασιά. Δεν ξέρω πως μου ξέφυγε από τις λίστες που κοιτούσα.

Διαβάστηκε. Διαβάστηκαν και οι παραπάνω κριτικές και βλέπω προς ανακούφισή μου ότι οι σκέψεις μου είναι παρόμοιες. Τάσσομαι και εγώ στους όχι-ιδιαίτερα-εντυπωσιασμένους από το κόμικ, και εξηγούμαι. Φυσικά σχεδιαστικά με υπερκαλύπτει, και το 6ο άλμπουμ που το διάβασα σε έντυπη μορφή με εντυπωσίασε ακόμα περισσότερο - ειδικά ο χρωματισμός! Μισή πανοραμική σελίδα του Moebius έχει τη λεπτομέρεια ενός Αμερικάνικου splash page. Τα τοπία του, η αρχιτεκτονική των κτηρίων του (που πραγματικά απορώ πως τη σκέφτεται) και τα αφηρημένης έννοιας περιβάλλοντά του είναι πραγματική ευχαρίστηση να τα κοιτάς. Στο σενάριο είναι το πρόβλημά μου. Είχε υπερβολικά πολλά σπιρίτσουαλ/μυστικιστικά στοιχεία που εκτός από ξεπερασμένα μου φάνηκαν κουραστικά στην ανάγνωση και τεμπέλικα για την ροή της ιστορίας. Είχα παρατηρήσει και στο Bouncer πως ο Jodorowsky "βολεύει" κάποια πράγματα στις ιστορίες του χωρίς να τον πολυνοιάζει. Οι όποιοι συμβολισμοί (είμαι σίγουρος ότι έχασα περισσότερους απ' ότι παρατήρησα) μου ήταν σχεδόν αδιάφοροι... ίσως για την εποχή να είχαν μεγαλύτερη σημασία. Η ιστορία σαν αφήγηση και περιεχόμενο μου φάνηκε λίγο χαοτική. Δεν υπήρχε κάποια ευδιάκριτη κατεύθυνση τις περισσότερες φορές, πράγμα που ενώ δεν είναι απαραίτητα κακό, εδώ με ενόχλησε. Το τέλος είναι αρκετά καλό ή ίσως μου φάνηκε έτσι γιατί τελείωναν οι σελίδες και δεν είχε ιδιαίτερες προσδοκίες πλέον. Σε γενικά πλαίσια δεν το θεωρώ κακό κόμικ, αλλά από αυτά που άκουγα (αν και γνώριζα για την πόλωση των απόψεων) περίμενα κάτι τελείως διαφορετικό. Θα το τοποθετούσα κάπου μεταξύ 6 και 7 στην κλίμακά μου (edit: αν δεν λάβω υπόψη καθόλου το σχέδιο). Πάντως δεν θα το πρότεινα για sci-fi κόμικ σε κάποιον. Προφανώς ανήκει στο genre, αλλά προσανατολίζεται αλλού και δεν ξέρω κατά πόσο το αντιπροσωπεύει.

Σεβασμός στο Marvin αλλά προσωπική αδυναμία ο John Fogerty

εγω έφαγα άλλο σκάλωμα τώρα.. 1ο ποστ @DaDiRa και βλέπω du hast και λεω απο μεσα μου "μα δεν ειναι παλιο, το θυμαμαι οταν ειχε βγει.." σοκ!!!! εχουν περασει 20 χρόνια..

Τη χρονιά που γεννήθηκα άκουγα βασικά κουδουνίστρες για 12 μήνες, οπότε δεν μπορώ να διαλέξω αγαπημένα μου τραγούδια από τότε Τα αγαπημένα μου τραγούδια εμφανίστηκαν τουλάχιστον 15 χρόνια αργότερα, αλλά οι τάσεις μου διαμορφώθηκαν μετά από τουλάχιστον 20. Οπότε δυσκολεύομαι να διαλέξω γιατί το progressive rock, λόγου χάρη, δεν υπήρχε την εποχή που είδα το φως του κόσμου...

Υπάρχουν δεκάδες διασκευές στο τραγούδι, όπως θα ξέρεις, αλλά νομίζω ότι δυο ξεχωρίζουν, εκτός φυσικά από τον Μάρβιν και τον Φόγκερτι. Η μια είναι της Ροζέτα Χαϊτάουερ Και η άλλη, πιο ροκ, των Rare Earth, από το άλμπουμ Grand Slam που, δυστυχώς, δε βρήκα στο YouTube για να την ανεβάσω. Θα πρέπει να ρωτήσω τους διαχειριστές αν επιτρέπεται να ανεβάσω mp3 εδώ...

ΧΑΧΑΧΑΧΑ... Σωστός. Το 1986 δεν ήμουν πια στο Ποπ & Ροκ. Γενικά, μην ακούς κανέναν. Η κριτική έχει ένα στοιχείο γενικότητας (το ρόλο της μουσικής μέσα σε ένα γενικότερο πλαίσιο, ας μην πιάσουμε μια τόσο μεγάλη κουβέντα) και ο καλύτερος κριτικός όλων είναι ο εαυτός σου, γιατί εκείνος ξέρει τι του αρέσει και, μερικές φορές, γιατί. Το μουσικό ψάξιμο είναι άλλο πράγμα, εκεί χρειάζεται μια ειδική παιδεία που δεν είναι απαραίτητο να έχει κάθε ακροατής. Εκτός αν πράγματι αντιμετωπίζει πολύ σοβαρά την Τέχνη. Όσο για τον Πρινς, δε μου άρεσε ποτέ

Πολλοί έκαναν δισκοκριτική τότε.... Τώρα μου βάζεις φιτιλιές.... Και δεν ξέρω και πότε ακριβώς είναι το τότε Περιοδικό με διάρκεια... Εγώ το διάβαζα κάπου 1986-1990. Δεν θυμάμαι ποιος ήταν αυτός που γούσταρε τον Prince (ίσως στον ίδιο βαθμό που τον γούσταρα και εγώ (όσο είχε τους Revolution δίπλα του, διότι μετά σιγά-σιγά σταμάτησε να φτιάχνει αλμπουμάρες)) αλλά και ποιος ήταν αυτός που είχε εκθειάσει το ομώνυμο των Εν Πλω, οπότε είχα τσιμπήσει και τον είχα τσιμπήσει (για να τον κάνω χρόνια μετά δώρο στην τότε κολλητή μου, που μου είχε φάει για χρόνια τα αυτιά και η οποία εντέλει τον ήθελε μόνο για να λέει πως τον έχει.............. προσφέρθηκε μετά από δεκαετίες να μου τον επιστρέψει, αλλά τα δώρα... )

Έκανα τη δισκοκριτική στο Ποπ & Ροκ τότε αλλά δεν το είχα θεωρήσει σπουδαίο άλμπουμ, έχεις απόλυτο δίκιο. Το ελληνικό στοιχείο είναι ότι αναφέρεται σε μια από τις πόλεις-κράτη της αρχαίας Ελλάδας, το Άργος, και για κάποιο λόγο έκανε πράγματι πάταγο στη χώρα μας οπότε είναι αξιομνημόνευτο. Ανεξερεύνητες οι βουλές των ανθρώπων...

Και το σπουδαίο περιοδικό ΤΙΜΕ μάς τίμησε ιδιαίτερα όταν, με το θάνατο του Ότις το 2012, έγραψε: Πέθανε Ο Έλληνας νονός των ριθμ εντ μπλουζ...

Πολυμορφία στο άκουσμα! Πραγματικά, μερικά από αυτά που αναφέρεις ήταν κομματάρες... Τι να πρωτοθυμηθείς από το 1972... Το Saint Dominic's Preview του Βαν Μόρισον; To Close To The Edge των Yes; To Thick As A Brick των Jethro Tull? Το πρώτο άλμπουμ του Στίβεν Στιλς με τους Manassas (και μάλιστα διπλό); Το πέμπτο (και υποτιμημένο) άλμπουμ των Poco, A Good Feelin' To Know; Ίσως αυτό που είχε ιδιαίτερη σημασία για την Ελλάδα ήταν το Argus των Wishbone Ash, αλλά ένα μικρό αριστούργημα (δεν αναφέρομαι στα εκατοντάδες αριστουργήματα άγνωστων καλλιτεχνών εκείνης της χρονιάς που πέρασαν απαρατήρητα) ήταν το καλύτερο (και ομότιτλο) άλμπουμ του Τζέρι Τζεφ Γουόκερ...

Βλέπω Νταϊόν Γουόργουικ, αλλά δεν ξέρω με ποια διασκευή προτιμάς το Grapevine... Χαρακτηριστική η φωνή του Κόλιν Μπλάντστοουν που ωστόσο δεν κατάφερε πολλά πράγματα χωρίς τους Zombies και τι να πει κανένας για το συγκρότημα του Άρθουρ Λι, τους Love... Εξαιρετικό το Forever Changes, αλλά επίσης αξιοπρόσεκτο το Da Capo...

@Dr Paingiver Και απλα να ανφερω οτι ο ωραιος Johnny Otis ηταν πατριωτακι μας (Γιαννης Βελιωτης το ονομα του)

Παραλλαγή του θέματος του Γάντζου! Σκοπός μου είναι να ανακαλύψω περισσότερη καλή μουσική που ίσως έχει ξεχαστεί. Αν θέλετε βάλτε και ολόκληρα άλμπουμ, αλλά σας προτρέπω να επιλέξετε και ένα αγαπημένο τραγούδι από το κάθε άλμπουμ. Για να δείτε ποια τραγούδια βγήκαν κάθε χρονιά αναζητάτε τον όρο "music in 19xx" και πατάτε στο λήμμα της Wikipedia, βρίσκετε στα Περιεχόμενα του το "Albums released" και ψάχνετε. Για ελληνικά δεν βρήκα κάτι. Αν ξέρει κάποιος πιο εύχρηστη βάση δεδομένων, ας μας πει. Edit: ---

Τίμή στην εφημεριδα οταν την πήρα δεν είδα ,δεν είχα και γυαλιά του 'εδωσα 3,5 που θυμόμουν απο παλιά και εφυγα .Τωρα αν μου κάνει μήνυση που του εφαγα τα λεφτα ,δεν ξέρω. Είναι αλήθεια οτι 3,90 ειναι πολλά για ενα απλο τευχος 52 σελιδων .Είναι αυτη βέβαια η συνηθες τιμή για 36σελιδα με δώρακια αλλά και πάλι ...πάντως με 3,5 πήρα και Καραγάτση και ενα άλλο με κάτι Γερμανους ,μάλλον ο Τζερμ το έγραψε και θα το τιμήσω δεόντος .

Τευχος 726 Β εκδοση και αρκετα διαφορετικη απο την Α Το εξώφυλλο προστέθηκε στο πινακάκι της παρουσίασης.

http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=950110 Τίτλοι τέλους για την έντυπη έκδοση του μουσικού περιοδικού ΝΜΕ Το 1964 είχε τιράζ 307.000 τεύχη και στους αναγνώστες του περιλαμβάνονταν ο Τζον Λένον, ο Μάλκολμ Μακλάρεν και ο Μαρκ Μπόλαν Σε μια από τις καλύτερες στιγμές του, το 1964, όταν τα νέα από τα στρατόπεδα των Beatles και των Rolling Stones έδιναν κι έπαιρναν, το τιράζ του άγγιζε τα 307.000 τεύχη. Σύμφωνα με τα Νέα ακόμα και στους αναγνώστες του περιλαμβάνονταν ο Τζον Λένον, ο Μάλκολμ Μακλάρεν ή ο Μαρκ Μπόλαν, ενώ κατά καιρούς, άρθρα του είχαν υπογράψει ο Μπομπ Γκέλντοφ ή η Κρίσι Χάιντ. Τα εξώφυλλά του, που συνήθως αντιστοιχούσαν σε συνέντευξη με τον εικονιζόμενο σταρ, δεν χωράνε σε μια απλή λίστα: ο Έλβις Πρίσλεϊ, ο Φρανκ Σινάτρα, οι Led Zeppelin, η Νταϊάνα Ρος, ο Ντέιβιντ Μπόουι, η Τζόαν Μπαέζ, ο Μπράιαν Φέρι και βεβαίως η Πάτι Σμιθ, ο Μπράιαν Ίνο, ο Νικ Κέιβ, οι Smiths και σχεδόν όλοι οι πρόγονοι και οι συγκαιρινοί του post punk και του indie rock, έκαναν το πέρασμά τους. Φαίνεται όμως πως, από τη μια η -για όλα υπαίτια- επέλαση του διαδικτύου και από την άλλη η επιμονή του μουσικού περιοδικού ΝΜΕ να καταπιάνεται τα τελευταία χρόνια με μπάντες και μουσικούς που δεν ήταν ακριβώς στην κορυφή της επικαιρότητας, έφεραν την προχτεσινή ανακοίνωση για το τέλος της έντυπης έκδοσής του: «είναι στο ψηφιακό πεδίο που θα επικεντρωθούν οι προσπάθειές μας και οι επενδύσεις μας ώστε να εξασφαλίσουμε ένα σταθερό μέλλον για αυτό το δημοφιλές brand» δήλωνε ο Πολ Τσίαλ, διευθυντής της εκδότριας εταιρείας T ime Inc. UK. Δεν ήταν η πρώτη φορά που εμπλεκόταν σε μια ανάλογη απόφαση: το 2015, το ΝΜΕ είχε αρχίσει να διατίθεται δωρεάν, έπειτα από μια δεκαετία πτώσης των πωλήσεών του, που είχαν οδηγήσει το τιράζ του στα 15.000 τεύχη. Ιδρύθηκε το 1952 ως «Accordion Times and Musical Express», μετονομάστηκε σε «New Musical Express» και ήταν το πρώτο βρετανικό περιοδικό που συμπεριέλαβε κατάλογο επιτυχιών. Στη δεκαετία του ’70 φιλοξένησε αρκετά πονήματα της δημοσιογραφίας «gonzo» και συνδέθηκε με το punk, όπως έκανε και στη δεκαετία του ’90 με την brit pop. Το 1996 λάνσαρε την διαδικτυακή ιστοσελίδα nme.com, που έφτασε να μετρά επτά εκατομμύρια αναγνώστες μηνιαίως, στην οποία και θα στραφεί πλέον, χωρίς ωστόσο να λείπουν και οι ειδικές, έκτακτες εκδόσεις του. «Το παγκόσμιο ψηφιακό κοινό μας έχει σχεδόν διπλασιαστεί τα τελευταία δύο χρόνια» δήλωνε σχετικά ο Κιθ Γουόκερ, διευθυντής ψηφιακών μέσων του περιοδικού. «Επικεντρωμένοι στις ψηφιακές πλατφόρμες, μπορούμε να επιταχύνουμε την εντυπωσιακή ανάπτυξη που έχουμε διαπιστώσει και να προσεγγίσουμε πιο πολλούς αναγνώστες από ποτέ, μέσων των συσκευών που φυσιολογικά χρησιμοποιούν».

Είναι προκλητικός και γι αυτό θα τον τιμωρήσω με κάτι ανάλογο του clockward orange. Θα τον δέσω σε μια καρέκλα και θα τον βάλω να ακούει επί 24ώρου βάσεως το Nursery crime, μέχρι να ζητήσει συγνώμη.

Μικροί, βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε. Τώρα που μεγαλώσουμε, επιστρέφουμε στην παιδική/εφηβική μας ηλικία. Τι να πεις... Αν και δε διάβαζα ποτέ Roy Race (δε θυμάμαι καν αν το δημοσίευε τότε το "Μπλεκ") - αυτό να μου πεις... 75άρης βιονικός πρωταθλητής

Alisik #1 cover A To cover A είναι από την υπέροχη Mizuno Junko.

Η αγαπημένη υπερήρωας μας συστήνεται για πρώτη φορά στις αρχές του 2000, αλλά βγαίνει από την αφάνεια με αφορμή την σειρά του Netflix. Τι σημαίνει αυτό για το παρόν και το μέλλον της στο χαρτί και την μικρή οθόνη. H Jessica Jones είναι ο ορισμός του αντιήρωα. Το τραγικό παρελθόν συγκρούεται με ένα αβέβαιο παρόν και όλα αυτά δημιουργούν ανασφάλεια, που εκδηλώνεται με πολλών ειδών καταχρήσεις και εκτονώσεις. Αν και δοκίμασε το προφίλ του υπερήρωα, δεν άντεχε το lifestyle των Avengers και αναζήτησε μια μοναχική ζωή που θα της προσέφερε παράλληλα ένα πιο χαμηλό προφίλ. Προς το παρόν, χρησιμοποιεί τις δυνάμεις της για να τρέχει με το ιδιωτικό γραφείο ντετέκτιβ που στεγάζεται στο διαμέρισμά της. Η σειρά του Netflix κατάφερε σε μεγάλο βαθμό να δημιουργήσει αυτό το κλίμα, δοσμένο βέβαια από μια πιο σύγχρονη ματιά. Ο χαρακτήρας του Killgrave ενώθηκε σε ελάχιστα σημεία με τον original villain χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό, εφόσον τον πήρε επάνω του ο David Tennant. Η φίλη της, Trish Walker, αναδείχθηκε σε μια εξίσου δυνατή ηρωίδα, που αναμένεται να αξιοποιηθεί περισσότερο, αποτελώντας κάτι ανάμεσα στην Hellcat και την Captain Marvel. Το σημείο ίσως που ήθελε περισσότερη εμβάθυνση ήταν το ψυχολογικό τραύμα μετά την οκτάμηνη διαμονή της με τον Killgrave, καθώς θίγεται ελαφρώς το ζήτημα του βιασμού και του εξευτελισμού ως σεξουαλικό φετίχ. Στο κόμικ δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στην αναπροσαρμογή της στην δύσκολη πραγματικότητα, ειδικά σε αυτή σύμφωνα με τα στάνταρ των υπερηρώων. Αυτό που διαφαίνεται σίγουρα είναι ότι η Jessica Jones οδηγείται σε αποφάσεις με βάση το δικό της αξιακό σύστημα, που καθορίζεται κυρίως από ένα αίσθημα κατωτερότητας. Πιστεύει ότι οι δυνάμεις που της δόθηκαν τυχαία, την κάνουν ανάξια να ανταποκριθεί στο υπερηρωικό κομμάτι, οπότε και επιλέγει να αποσυρθεί αν και ενδόμυχα αναζητά την ζωή στην έπαυλη των Avengers. Στην προσωπική της ζωή, αρκείται με κάτι εφήμερο και μόλις βλέπει ότι δένεται ψυχολογικά, προσπαθεί να μην απογοητεύσει και απομακρύνεται. Η σχέση της με τον Luke Cage παραμένει υποσυνείδητα παρόλο που δεν εκδηλώνεται σε μεγάλο κομμάτι του κόμικ, γιατί επιλέγει να δώσει έμφαση στην δουλειά. Η εργασιομανία και η οριακά ηδονοβλεπτική παρατήρηση της ζωής των υποκειμένων που αποτελούν αντικείμενο της δουλειάς φτάνουν για να γεμίσουν την κατά τ’ άλλα άδεια ζωή της. Ο Luke Cage της προσφέρει συναισθηματική ασφάλεια και πληρότητα, ενώ μικρές παρεκκλίσεις όπως ο Ant–Man λειτουργούν απλά ως επιβεβαίωση της αρχικής της επιλογής, μιας και μοιάζει συνεχώς να τους συγκρίνει. Τελικά η εγκυμοσύνη και η εξομολόγηση των συναισθημάτων της από τον Luke Cage λειτουργούν βολικά ως μια διέξοδος, έτσι ώστε να μπει μια τάξη στην προσωπική της ζωή. Όμως ο Killgrave δεν είναι ευχαριστημένος που έχασε το αντικείμενο της επιθυμίας του, οπότε η ζωή της θα αναταράσσεται από αυτόν. Η Jessica όσο δίνει την εντύπωση ότι είναι χαρακτήρας των άκρων, ζητάει την ησυχία και την τάξη, αλλά πάντα υπάρχει μια ειδική θέση για τον Killgrave, ακόμα και αν είναι πια από μίσος. Το σχέδιο του Michael Gaydos και τα εξώφυλλα του David Mack δένουν από την μια την grunge και neo-noir αισθητική που επικρατούσε στα 2000s με την πιο μυστηριακή απεικόνιση με νερομπογιές που επιλέγει ο δεύτερος. Τα επιμέρους επεισόδια με την Jessica Drew έδωσαν διπλές δόσεις girl power, αλλά η ιστορία με τον Purple Man ή Killgrave στην σειρά -για να ακούγεται πιο επιβλητικό- είναι αυτή που δίνει την τελική κάθαρση(;) στην ηρωίδα. O Brian Michael Bendis σε μια πολύ καλή συγγραφική του στιγμή, δημιούργησε μια ηρωίδα που αποπνέει αντισεξισμό, πολύ πριν τα σκάνδαλα του Hollywood φέρουν ζητήματα κακοποίησης στο προσκήνιο. Η Jessica Jones καθρεφτίζεται στα πρόσωπα χιλιάδων γυναικών που επιλέγουν να στηριχθούν στα πόδια τους και να μην σιωπήσουν πίσω από κλειστές πόρτες και θολωμένα βλέμματα. Πηγή

O Μάικλ Καλούτα από τη Γουατεμάλα φιλοτέχνησε με εξαιρετικό τρόπο τα memorial albums των Black Sabbath, Nativity In Black I & II. Ας μην ξεχνάμε πως ο Καλούτα έχει συνεργαστεί και με έναν από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες φιλοτέχνησης ροκ άλμπουμς όλων των εποχών, τον Ρότζερ Ντιν.

Γιατί λες ότι είχε ιδιαίτερη σημασία για την Ελλάδα το Argus? Είχα διαβάσει μικρός στο Ποπ+Ροκ να μνημονεύεται στην ίδια ανάσα με υλικό από τους λατρεμένους Led Zep, οπότε το αγόρασα αλλά δεν μου έκανε ποτέ μπιου. Το θυμάμαι αποκλειστικά και μόνο ως εξώφυλλο. Προφανώς κάτι είχε παιχθεί για να το μνημονεύεις εσύ καθ'αυτό τον τρόπο και να το είχα διαβάσει με τέτοια φρασεολογία στο Ποπ+Ροκ.

"Battleroar: Blood of Legends" δια χειρος Γιαννη Ρουμπουλια. rocking.gr

Παρουσίαση-κριτική του υπ' αριθμόν #195 τεύχους του νέου Μίκυ Μάους. Εξώφυλλο. (Από τον γιατρό του πόνου που δε γνωρίζει τι θα πει αναισθητικό @Dr Paingiver.) Εδώ Λιμνούπολη! (by Silvia Ziche) Ιστορίες. "Το βάρος της ευθύνης." Όλα αρχίζουν με την ανταπόκριση σε μία επείγουσα κλήση στο πρακτορείο των Γ.Ι.Α.Μ "Η καταπληκτική Μαίρυ Λου." Σε ένα πάρτυ της γειτονιάς των καλών μας φίλων στο Μίκυ Σίτυ καταφτάνει μία καινούρια γειτόνισσα που μετακόμισε πρόσφατα. Η κατάσβεση μίας πυρκαγιάς την βάζει στο επίκεντρο της παρέας. Λίγο καιρό μετά γίνεται μία ληστεία κοσμημάτων. Έχει δίκιο η Μίννι να την υποτεύεται; "Τέσσερις σε μία σκηνή." Αυτοί που λέει ο τίτλος. Τρία ξαδέλφια και ένας Χήνος περιδιαβαίνουν στο δάσος μέσα σε μία σκηνή που δεν ανοίγει. Μέχρι που πείνασε ο Πασχάλης. "Τρομερή αποκάλυψη. Ένας δημοσιογράφος σκαλίζει το παρελθόν του Μαύρου Φαντάσματος και ο ευφυής κακοποιός τραβάει τα πάνδεινα για να πάρει πίσω τα αρνητικά ενός φιλμ. "Η μηχανή της επιτυχίας." Ο Ντόναλντ ζηλεύει την επιτυχία των συμπολιτών του σε διάφορους τομείς και ζητάει από τον Κύρο να τον βοηθήσει να γίνει και αυτός επιτυχημένος. Θα μάθει όμως πως η αληθινή ευτυχία κρύβεται άλλου. Αιτήσεις συνδρομής για Μίκυ Μάους, Ντόναλντ και ΚΟΜΙΞ. Εν κατακλείδι. Το τεύχος ξεκινάει με μία ιστορία ειδικού βάρους και εξαντλητικής δίαιτας. Μίας προοπτικής που φαντάζει το λιγότερο εφιαλτική για κάποιους και πολύ περισσότερο για τον βοηθό της Ελβίρας στο αγρόκτημα. Στο τέλος όμως όλα βαίνουν δεξιά λόγω έλλειψης αντοχής. Όχι και από τις καλύτερες περιπέτειες των Γ.Ι.Α.Μ. Σε ένα τεύχος όμως που συνολικά κινείται στην μετριότητα ,όπως θα διαβάσετε και παρακάτω, αυτή είναι ένα σκαλοπατάκι πιο ψηλά. Η δεύτερη ιστορία το τεύχους θέλει να αναδείξει την καλή γειτνίαση και να μας διδάξει να μη κρίνουμε το περιεχόμενο από το περιτύλιγμα. Σεναριακά και σχεδιαστικά συμπαθητικούλα ιστορία. Τρίτη στην σειρά μία ιστορία εξοχικής διαβίωσης στο δάσος μέσα σε μία σκηνή. Η μόνη στιγμή του σεναρίου που θεωρώ έξυπνη είναι η αυτοθυσία του Herbie. Ακολουθεί μία ιστορία που θα σας κάνει να ξεχάσετε όσα ξέρατε για το Μαύρο Φάντασμα. Και την ίδια την ιστορία. Δυστυχώς μέτρια. Το τεύχος κλείνει με μία καλούτσικη ιστορία που διδάσκει πως ότι λάμπει δεν είναι χρυσός και η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στα απλά και καθημερινά. Σειρά προτίμησης ιστοριών. 1. "Το βάρος της ευθύνης." 2. "Η καταπληκτική Μαίρυ Λου." 3. "Η μηχανή της επιτυχίας. 4. "Τέσσερις σε μία σκηνή." 5. "Τρομερή αποκάλυψη." 6.9/10... Συμπαθητικά μέτριο τευχάκι που συνολικά κινείται σε μέτριους ρυθμούς. Προσωπικά έχω ανάμεικτα συναισθήματα.

Εξαιρετική παρουσίαση, με εμφανές το συναισθηματικό δέσιμο. Για την ιστορία, ο πρώτος Έλληνας σούπερ ποδοσφαιριστής, που έπαιζε υποτίθεται στη Βραζιλία γνωστός ως Ελ Γκρέκο, εμφανίστηκε στα περιοδικά στα τέλη της δεκαετίας του 1950 με εικονογράφηση πιθανώς του Byron (αν η μνήμη δεν απατά). Ο πρώτος αληθινός διεθνής ποδοσφαιριστής που έγινε κόμικ σε βρετανική εφημερίδα (Daily Mirror) ήταν ο Τζορτζ Μπεστ, που τα στριπ με τις περιπέτειές του εμφανίζονταν τακτικά στις αρχές της δεκαετίας του 1970.

Τεράστιο άλμπουμ το Argus.... τεράστιο.

Σε ευχαριστώ πολύ για τη φιλοφρόνηση, Pete, αλλά δεν είναι παρουσίαση του κόμικ, αυτή βρίσκεται στο σύνδεσμο που δίνω μέσα στο κείμενο. Είναι ένα άρθρο που βρήκα στο Ίντερνετ και δεν το έχω γράψει εγώ, παρά μόνο το ανάρτησα στο φόρουμ. Ο συντάκτης αναφέρεται στον τίτλο του θέματος.

Παρελαβα οπως παντα ολα ηταν αριστα μεχρι την επομενη φορα Ευχαριστω πολύ

Μαλλον μανγκα/manga θελετε να πειτε. Τα ιαπωνικα μικυ-μαου στην καθομιλουμενη Επειδη εδω ειναι το μερος των αναζητησεων και δε δηλωνετε ποια συγκεκριμενα τευχη ψαχνετε, το συγκεκριμενο μεταφερεται στις ''Αποριες/προτασεις''. Εκει θα το δουν και θα μπορουν να σας βοηθησουν περισσοτεροι

Ωραιο θεμα! Λοιπον... Αν το παμε με την χρονια (1977) εχει βγει πολυ πραγμα και απο "βαρβατα" ονοματα της μουσικης. Ονοματα οπως: David Bowie, Diana Ross, Pink Floyd, Jethro Tull, Gloria Gaynor, AC/DC, Status Quo, Lynyrd Skynyrd, Iggy Pop, Judas Priest, Donna Summer, Boney M, Bee Gees, Elvis Presley, Genesis, Rainbow, Barry White, Thin Lizzy, Chicago, Sex Pistols, Kiss, Queen, Santana, ZZ Top, Eric Clapton, Joe Cocker, Aerosmith, Alice Cooper, Scorpions και δεν συμμαζευεται! Αν το παμε με τον μηνα (Οκτωβριος), εδω ειμαστε πιο περιορισμενα και εχουμε: Kiss, Lynyrd Skynyrd, Donna Summer, David Bowie, Genesis, Sex Pistols, Queen, Santana, Elvis Presley κλπ. Αν το παμε με την μερα (25), τοτε ειμαστε ακομα πιο περιορισμενα και εχουμε μονο δυο επιλογες: Donna Summer: Once upon a time. & Art Garfunkel: Watermark . Αλλα (παντα υπαρχει ενα αλλα...) , καλη η Donna, ομως δεν ειμαι τοσο του disco ακουσματος και τον Garfunkel δεν τον εχω ξανακουσει θα το παω με την χρονια και θα επιλεξω ενα απο τα αγαπημενα μου συγκροτηματα.... Scorpions: Taken by Force . Scorpions - I've Got to be Free

Το 2001, ο Zep φιλοτέχνησε το άλμπουμ της συναυλίας που είχε δώσει το 1994 ο Bob Dylan στο Montreaux.

Well, ήταν η χρονιά του Machinehead από Deep Purple (κοτζαμάν LP που γουστάρω), και από σκέτα τραγούδια ήταν η χρονιά του Superstition από Stevie Wonder, Walk on the Wild Side από Lou Reed, A Horse With No Name από America, Do it again από Steely Dan, Easy Livin' από Uriah Heep, Willkomen από Joel Grey αλλά η απόλυτη κομματάρα της χρονιάς ήταν το Papa was a rolling stone από τους Temptations υγ. ναι. το ξέρω πως τότε βγήκε και το Exile on Main St Αλλά από Rolling Stones γουστάρω πάρα πολλά κομμάτια, αλλά κανένα άλμπουμ Και όπως τα είδα, εκείνος ο δίσκος δεν έχει τίποτα από αυτά που γουστάρω υγ2 εργαλείο για να βρείτε/θυμηθείτε κομμάτια και δίσκους ανά χρονιά είναι το Acclaimed Music Σε αντίθεση με τις ταινίες, εδώ δεν είχα σκεφτεί ποτέ το τι μου αρέσει σε μουσική

Μερικά αγαπημένα: I Say a little prayer, do you know the way to San Jose, I heard it through the grapevine, Francoise Hardy - Comment te dire adieu αλλά τα δύο πρώτα είναι The Zombies - Time of The Season και Love - Alone Again or Καλύτερος δίσκος φυσικά το Forever Changes