Indian

Ποιος το λέει τώρα στον Phantooooom...?

@germanicus Μόνο να μην το μάθει η βαφτισιμιά μου τρελαίνεται για την Peppa.

Μάριε,μπορείς να βγάλεις στην άκρη για εμένα τα εξής κόμικς? Wolverine οπλο X, 9€ Ηρωες!, 2€ Διαρκης ειρηνη, 2€ Γκαμπο, 5€ Λογικά το Σάββατο θα είμαι στο ComicDom,αλλά δεν ξέρω την ώρα. Θα μιλήσουμε με pm.

Πολύ πετυχημένη η σχεδίαση του Green Lantern.

@DaDiRa Εκτός ότι έχει μία ψαρωτική συλλογή,κερδίζει άνετα όσκαρ σκηνοθεσίας,φωτογραφίας και μουσικής επένδυσης.

Δεν δηλώνω μεγάλος φαν του χαρακτήρα του Σέρλοκ Χόλμς (προτιμώ τον στρουμπουλό και καλοκάγαθο Πουαρό) κι έτσι πήρα αυτή την προσφορά της εφημερίδας καθαρά από περιέργεια και σε συνδυασμό με το γεγονός ότι δεν είχα διαβάσει την σειρά της Μαμούθ. Σήμερα λοιπόν αποφάσισα να διαβάσω ένα άλμπουμ και για την ακρίβεια την "Λέσχη των ακραίων σπορ". Μπορώ να πω ότι εξεπλάγην από την πορεία της ιστορίας,καθώς επίσης κι από την σχέση των δύο (τριών μαζί με τον Επιθεωρητή της Σκότλαντ Γιαρντ) πρωταγωνιστών. Δεν περίμενα να υπάρχουν τόσα πολλά κωμικά στοιχεία. Ο Σέρλοκ εδώ μοιάζει με τον Επιθεωρητή Κλουζώ στον Ροζ Πάνθηρα (στο λίγο πιο έξυπνο). Η υπόθεση ήταν ευφυέστατη. Ουσιαστικά μιλάμε για τρεις ιστορίες,που εμφανίζονται η μία μετά την άλλη και καταφέρνουν να λυθούν σχεδόν ταυτόχρονα στις τελευταίες σελίδες του άλμπουμ (η μία από αυτές δεν ξέρουμε αν λύθηκε κανονικά ). Και οι τρεις είναι ενδιαφέρουσες κι ο τρόπος που λύνονται έχει μία κάποια λογική βάση. Γενικά όμως στο σημείο που θέλω να σταθώ είναι το χιούμορ. Προσωπικά είχα πολύ καιρό να γελάσω τόσο με κόμικ. Δεν ήταν λίγα τα καρέ (σεναριακά,σχεδιαστικά,αλλά και σε συνδυασμό των δύο) που μου προκάλεσαν τρανταχτά γέλια. Ειδικά με τα παθήματα του Λεστράντ (ή Λεστρέηντ). Ειλικρινά μου έφτιαξε την διάθεση. Το σχέδιο ήταν αρκετά τίμιο. Είχε καθαρές γραμμές και ζωηρά χρώματα. Υπήρχε μία ελεγχόμενη υπερβολή στον σχεδιασμό των προσώπων που στην πλειοψηφία του ενίσχυε το κωμικό μέρος του σεναρίου. Εύχομαι και τα υπόλοιπα άλμπουμ της σειράς να κυμαίνονται στα ίδια επίπεδα.

Stan Lee Has Filmed At Least 3 More MCU Cameos.

@fotdim Σπουδαία επένδυση,αν και ξηλώθηκες κανονικά.

Αν και καθυστέρησα κάπως να απαντήσω,καλώς όρισες κι από εμένα φίλε Παναγιώτη. Εύχομαι καλή διαμονή κι ακόμα καλύτερες περιηγήσεις. Για οποιαδήποτε απορία σου δημιουργηθεί,εδώ είμαστε να βοηθήσουμε.

Το σχέδιό του,άκρως γελοιογραφικό,μου άρεσε σε μεγάλο βαθμό. Νομίζω ότι είναι πολύ φυσικό. Όσον αφορά το σενάριο,δεν μπορώ να πω ότι με βρίσκει 100% σύμφωνο.

@Γάντζος Μου αρέσει που στα γεράματα ωριμάζει υποκριτικά ο Carey κι αφήνει στην άκρη τις γκριμάτσες που τον έκαναν διάσημο.

Rocket Racoon --> Joe Pesci...

Τελικά το 53ο τεύχος του Νέου Μπλεκ δεν κυκλοφόρησε σήμερα. Από την ιστοσελίδα της εκδοτικής (αν και λίγο μπερδεμένα ) μαθαίνουμε ότι θα κυκλοφορήσει αύριο στην Αθήνα και στις 19 Απριλίου στην υπόλοιπη Ελλάδα.

Αγοράστηκε τον Δεκέμβριο από τον πάγκο της Λέσχης μας στο AthensCon και το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε εδέησα να το διαβάσω. Προσωπικά την βρήκα μία πολύ καλή και προσεγμένη δουλειά που ξεφεύγει από τα κλασικά graphic novels,καθώς δεν μας δίνει μία άκρατη περιπέτεια,αλλά μας προσφέρει τροφή για προβληματισμό. Το σενάριο ήταν βαρύ και μελαγχολικό,τόσο ώστε να ταιριάζει με τον χιονισμένο καιρό στην Καστανιά και τις παγωμένες καρδιές των ανθρώπων. Προσωπικά ένιωσα μία απόγνωση και μία παραίτηση στα μάτια των πρωταγωνιστών. Η αλήθεια είναι ότι θα προτιμούσα να υπάρχει περισσότερο κείμενο. Μερικοί μονολεκτικοί διάλογοι,μου φάνηκαν κουραστικοί καθώς επίσης κουραστικές μου φάνηκαν και κάποιες σελίδες χωρίς καθόλου κείμενο. Πολύ έξυπνες ήταν και οι αναδρομές στον καιρό που χτίστηκε το γεφύρι. Όχι μόνο ταίριαζαν απόλυτα με το υπόλοιπο κείμενο,αλλά νομίζω ότι ήταν απαραίτητες. Το σχέδιο είναι χαρακτηριστικό του δημιουργού. Στην αρχή πάντα νιώθω ότι δεν ταιριάζει με το σενάριο,αλλά όσο περνάνε οι σελίδες,τόσο περισσότερο με ικανοποιεί. Εκτίμησα το γεγονός ότι το σχέδιο δεν υπολείπεται του σεναρίου,δεν είναι ένα απλό μέσο οπτικοποίησής του,αλλά απεναντίας αλληλοσυμπληρώνονται. Η παλέτα των χρωμάτων που έχει επιλεχθεί είναι αρκετά ενδιαφέρουσα. Υπάρχει μεγάλη ποικιλία χρωμάτων,εννοείται με μουντούς τόνους για να ταιριάζουν με την υφή του σεναρίου. Η έκδοση είναι αρκετά ποιοτική,με καλό δέσιμο κι όμορφο γυαλιστερό χαρτί. Στις τελευταίες σελίδες ο αναγνώστης θα βρει μία σύντομη "μετάφραση" της περίεργης διαλέκτου που χρησιμοποιήθηκε κάποια στιγμή,καθώς και τις ευχαριστίες των συντελεστών. Στην τελευταία σελίδα παίρνουμε πληροφορίες για το soundtrack που συνοδεύει την συγκεκριμένη δουλειά (και που μπορεί ο καθένας να το απολαύσει απλά τσεκάροντας έναν QR code που θα βρει στις πρώτες σελίδες του κόμικ). Εν κατακλείδι,πρόκειται για ένα graphic novel που δεν είναι για όλες τις ώρες,καθώς δεν προσφέρει ευχάριστα συναισθήματα με την υπόθεσή του,αλλά θα πρέπει 100% κάποια στιγμή να διαβαστεί απ'όλους.

Αν και ξεκίνησα με σκεπτικισμό να διαβάζω τον Μπλε Κομήτη,μπορώ να πω ότι βλέπω αισθητή βελτίωση (πάντα για τα γούστα μου) από τεύχος σε τεύχος. Η συντριπτική πλειοψηφία των ιστοριών του τρίτου τεύχους μου άφησαν θετικές εντυπώσεις. Το πρόβλημα είναι ότι υπάρχουν πολλές μέσα σε λίγες σελίδες,με αποτέλεσμα αρκετές να ασφυκτιούν και να μην δίνουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Όσον αφορά τις "ενήλικες" ιστορίες που δημοσιεύονται,δεν μπορώ να πω ότι με ενόχλησαν. Εκτιμώ το γεγονός ότι το περιοδικό μπαίνει σε ζελατίνα κι αναγράφει στο εξώφυλλό του "18+",αποφεύγοντας τα παιδικά μάτια να σκανδαλιστούν. Σε σχέση με τα υπόλοιπα κόμικς που κυκλοφορούν,ο Μπλε Κομήτης σίγουρα θέλει να προσφέρει κάτι διαφορετικό. Και το πετυχαίνει. Αλλά ας πω κι εγώ τις σύντομες εντυπώσεις για τις ιστορίες του τρίτου τεύχους. "Ο θάνατος" : Άπαιχτος Βαβαγιάννης. Γέλασα. "Στην τροχιά των κόμικ" : Πρόσφατα releases κόμικς που αξίζουν την προσοχή μας. Σωστές επιλογές από τον συντάκτη. Αν και είμαστε ήδη ενημερωμένοι από το αγαπημένο μας φόρουμ. "Angouleme" : Παίρνουμε πολλές κι αξιόπιστες πληροφορίες για το μεγαλύτερο,ίσως,συνέδριο της Ένατης Τέχνης στην Ευρώπη και η Κατερίνα Αβραάμ μάς τις δίνει με τρόπο προσωπικό,σαν να διαβάζουμε κρυφά το ημερολόγιό της. "Ασκήσεις ηλεκτρομαγνητισμού" : Μία εξαιρετική παραβολή των ανθρώπινων σχέσεων,με εργαλείο την Φυσική. "Σεπαρέ" : Αρκετά μπλεγμένη υπόθεση που δεν μου έκανε κλικ. Σε αυτό βοήθησε και το "τρεμουλιαστό" σχέδιο. Από την άλλη υπήρχε μία πανδαισία χρωμάτων. "Συνέντευξη Rutu Roman" : Δεν την ήξερα την καλλιτέχνιδα. Παρ'όλα αυτά έδωσε μία ενδιαφέρουσα συνέντευξη κι απάντησε σε εύστοχες ερωτήσεις. "Μπαμ!" : Μονοσέλιδη αλληγορία που κορυφώνεται στα τελευταία καρέ. Πολύ δυνατό αποτέλεσμα. "Το σύνδρομο Μαλτέζε" : Ιστορία με σαφείς αναφορές στον χαρακτήρα του Hugo Pratt κι αγαπημένο πολλών συμφορουμιτών. Ωραία υπόθεση μυστηρίου,με ίχνη χιούμορ και με καλή ανατροπή στο φινάλε. Αρκετά καλό και το σχέδιο. "Το κρεβάτι" : Ένα κρεβάτι που μαρτυρά την εξέλιξη και την φυσική κατάληξη της ζωής των ανθρώπων. Προσωπικά με άγγιξε σε μεγάλο βαθμό και πέρασα αρκετά λεπτά να βλέπω αμίλητος τα καρέ και να οραματίζομαι το παρελθόν,το παρόν...αλλά και το μέλλον μου. "Κάτω από την γέφυρα" : Ιστορία βγαλμένη στηριζόμενη στην μάστιγα των ναρκωτικών αλλά και των διακινητών τους. "Βρώμικο" αλλά άκρως ρεαλιστικό σενάριο. Αντιμετώπισα κάποια προβλήματα στην αφήγηση. Το σχέδιο μού θύμισε την "Μαύρη Τρύπα". "Το νυχτοκάματο του τρόμου" : Μεταφυσική υπόθεση,με ωραία αφήγηση και πλοκή που (σε αντίθεση με αυτό που περίμενα) δίνει και ηθικό δίδαγμα στο φινάλε. Πολύ καλό,με manga επιρροές,ήταν και το σχέδιο. Μεγάλη ένσταση έχω στον τίτλο. Νομίζω ότι υποβαθμίζει την ιστορία. "Μία ζωντανή καρδιά" : Πανέξυπνα "διεστραμμένο" σενάριο,που περιέχει πολλές δυνατές σκηνές και περιγραφές. Βλέπουμε μέχρι που μπορεί να φτάσει ο γονέας για να σώσει το παιδί του και το πώς δοκιμάζονται οι οικογενειακές σχέσεις όταν ένα σοβαρό πρόβλημα έρχεται στο προσκήνιο. Σίγουρα ήθελα να εκτεινόταν σε περισσότερες αράδες. "Γυμνά οστά" : Συνέχεια του πολύ καλού σεναρίου που είδαμε στο πρώτο τεύχος. Περιγράφει μία αρκετά καλή μάχη,αλλά την εξέλιξη και την συνέχεια μάς την δίνει με το σταγονόμετρο. Πολύ όμορφο και το σχέδιο. "Τόπος ψυχών" : Ποιος είπε ότι δεν γράφουμε Ελληνικά σενάρια τρόμου? Πολύ καλή μεταφορά σε κόμικ του έργου του Βουτυρά από τους συνήθεις υπόπτους. Ενδιαφέρουσα και spooky υπόθεση,που κορυφώνεται στο φινάλε και μου θύμισε κάποιους αντίστοιχους θρύλους που ακούγονταν στο χωριό μου και μάλλον και σε όλα τα χωριά της Ελλάδας. "Ραλλού" : Μονοσέλιδη γελοιογραφική ιστορία που δεν μου έκανε κλικ. Παρόλα αυτά με βρίσκει σύμφωνο όσον αφορά την μανία μερικών να εξηγούν τα ζώδια. "Μυρίζει αίμα" : Ιστορία αφιερωμένη στο περίεργο έγκλημα (ή αν θέλετε βοήθεια σε αυτοκτονία) του 1994,με τραγικούς πρωταγωνιστές τον Ματθαίο Μονσελά και την οδοντίατρο Γιόλα Βαγενά. Δραματική κατάληξη και λογοτεχνικές περιγραφές που καθηλώνουν. Το ίδιο και το σκίτσο. "SAM3" : Ακόμα μία συνέντευξη,ενός δημιουργού graffiti αυτή την φορά. Κι εδώ φαίνεται ότι ο δημοσιογράφος έχει κάνει σημαντική προεργασία πριν την συνέντευξη. Ο καλλιτέχνης φαίνεται ταλαντούχος. "Ποπ Πορν" : Η πορνογραφικού περιεχομένου ιστορία του τεύχους. Μου θύμισε fumetti και Pineiada Bibles. Αρκετά όμορφη φαντασίωση,που τονώνει τον χαμένο ερωτισμό ανάμεσα στα ζευγάρια που τον έχουν απολέσει. Επιβεβαιώνεται ότι το σεξ μετά από καβγά είναι το καλύτερο. Σκίτσο που...ξεσηκώνει. Με ενόχλησε λίγο ο χρωματισμός. Ειδικά ο χαρακτήρας του άνδρα νόμιζα ότι βγήκε από το "Avatar" "Τελευταία σελίδα" : Γελοιογραφικό μονοσέλιδο που περιγράφει μία μεγάλη αλήθεια. Και το χρώμα αλλά και το σχέδιο εντυπωσιάζουν.

Αφού πήραμε την κρυάδα με την λιτή εμφάνιση του 200ου τεύχους του αγαπημένου μας περιοδικού,πάμε να δούμε τις ιστορίες που περιέχει. Η κεντρική ιστορία έχει τίτλο "Ο θησαυρός του φαντάσματος...και αντίστροφα". Ο θείος Σκρουτζ,μαζί με τον Ντόναλντ και τα τρία του ανίψια βρίσκονται στην αίθουσα των τροπαίων κι εκεί,εντελώς συμπτωματικά,του ξυπνάει μία παλιά παιδική του ανάμνηση. Στα πατρογονικά του χώματα υπάρχει ένα οχυρό που ανήκει στους προγόνους του Σκρουτζ και φαίνεται να κρύβει έναν πολύτιμο θησαυρό,που όμως οι θρύλοι λένε ότι τον φυλάει καλά κρυμμένο ένα φάντασμα. Οι Ντακ δεν χάνουν την ευκαιρία για μία επιτόπια έρευνα κι έτσι μεταφερόμαστε στην Σκωτία,όπου ο πρωταγωνιστής μας θα συναντηθεί με πρόσωπα του παρελθόντος (κάποια από τα οποία είναι φιλικά και κάποια εχθρικά) και θα λύσει μυστήρια που στοίχειωναν την παιδικότητά του. Αν μου πείτε ότι ο δημιουργός δεν είναι επηρεασμένος από το έργο του Carl Barks εννοείται ότι δεν θα σας πιστέψω. Όποιος έχει διαβάσει το "Μυστικό του παλιού κάστρου" και το "Σκυλί των Φίσκερβιλ" σίγουρα κάτι θα τους φανεί οικείο. Κι εδώ το σενάριο δεν είναι ευκαταφρόνητο. Αντίθετα η πλοκή έχει ενδιαφέρον και συμβάλλει θετικά στον μύθο του παρελθόντος του Σκρουτζ. Τα τελευταία καρέ μάς δίνουν μία χαρμολύπη,που κι αυτή μας είναι γνωστή από τα παλιά. Όποιος έχει διαβάσει Rosa θα καταλάβει. Αρκετά καλό είναι και το σχέδιο. Και στην επόμενη ιστορία,που έχει τίτλο "Επιστροφή μετ'εμποδίων",έχουμε μία φανερή επιρροή από τους δημιουργούς,αυτή την φορά στον Όμηρο και την θρυλική "Ιλιάδα" του. Ο Μίκυ ακολούθησε τον Ινδιάνα Γκούφυ σε μία εξόρμηση στην ζούγκλα και ήρθε η ώρα να επιστρέψει στο σπίτι του. Κάτι τέτοιο,όπως θα φανεί στην πορεία,θα αποδειχτεί τρομερά δύσκολο. Στην αρχή λοιπόν παίρνει μία πτήση για την πατρίδα,για να συνεχίσει με τρίκυκλο,με τραίνο,με φορτηγάκι,με οτοστόπ και με έναν συμπαθητικό κύριο ο οποίος δείχνει πολύ ευπροσήγορος αλλά υπερβολικά φλύαρος. Κι ενώ ο πρωταγωνιστής μας νομίζει ότι φτάνοντας στο Μίκυ Σίτυ,θα απαλλαγεί από αυτόν,τα πράγματα δεν είναι και τόσο απλά. Ευχάριστη ιστορία με επαναλαμβανόμενα στοιχεία και με χιούμορ. Σίγουρα δεν είναι από εκείνες που αναδεικνύουν την ευστροφία του Μίκυ. Θα προτιμούσα τον Ντόναλντ σε αυτόν τον ρόλο. Ο χαρακτήρας του ενοχλητικού κύριου είναι εύστοχος και το φινάλε ολοκλήρωσε την πλάκα. Το σχέδιο το βρήκα πολύ αξιόλογο. Στον "Ατρόμητο ντεσπεράντο" πηγαίνουμε αρκετά χρόνια πριν,το 1890,στο μακρινό Τέξας,όπου ο Ντόναλντ δουλεύει σε ένα τοπικό τσίρκο σαν ζογκλέρ. Εκεί θα συναντηθεί με τον Πασχάλη που τον χρειάζεται για μία δουλειά. Ο ήρωάς μας,με την προοπτική να ξεκολλήσει από το τέλμα που έχει η ζωή του στο τσίρκο και να αναδείξει το ταλέντο του σε μία μεγαλύτερη πόλη,θα δεχτεί να τον ακολουθήσει μέχρι το χωριό του. Εκεί,μετά την συνάντησή του με τον Σκρουτζ που είναι ο Δήμαρχος,αντιλαμβάνεται ότι τελικά οι κάτοικοι της περιοχής δεν θέλουν έναν ταλαντούχο ζογκλέρ,αλλά έναν γενναίο πιστολά που θα τους βοηθήσει να κατατροπώσουν μία συμμορία που λυμαίνεται την περιοχή. Θα τα καταφέρει ο φουκαράς ο Ντόναλντ και με ποιον τρόπο? Πρόκειται για μία φαρσοκωμωδία παρεξηγήσεων με τον καταλληλότερο πρωταγωνιστή. Η ροή δεν κρύβει βαρετές υπερβολές και είναι καλογραμμένη. Η μόνη μου ένσταση είναι που διαδραματίζεται στο παρελθόν κι έχει τους κλασικούς ήρωες της Λιμνούπολης σε διάφορους ρόλους. Θα το ήθελα να διαδραματίζεται στο παρόν,με τον Ντόναλντ και νέους χαρακτήρες. Γούστα είναι αυτά θα μου πείτε. Όπως και να έχει με ικανοποίησε. Το σχέδιο ήθελε περισσότερη δουλειά. Γι'ακόμα μία φορά η παρέα του Παπιοχωρίου διαβάζει μία ιστορία από το αγαπημένο τους περιοδικό κι όλοι εμείς οι αναγνώστες γινόμαστε μέτοχοι της αφήγησης. Ο βαρύγδουπος τίτλος της ιστορίας είναι "Η διαστημική περίπολος & ο πειναλέος Γλορκ". Οι άριστα εκπαιδευμένοι δόκιμοι της Υπηρεσίας Κ.Ε.Φ.Τ.Ε.Σ. Βρίσκονται σε έναν απομακρυσμένο πλανήτη και φαίνεται ότι μόλις έχουν ολοκληρώσει μία δύσκολη αποστολή. Στην επιστροφή στην βάση τους παρατηρούν ότι ένα περίεργο ον έχει προσκολληθεί στην άτρακτο του διαστημόπλοιού τους. Όταν το φέρνουν στην βάση,αρχίζουν να το υποβάλλουν σε ιατρικές κι εργαστηριακές εξετάσεις προκειμένου να εξακριβώσουν τι είναι. Φαίνεται γλυκούλι,αλλά μοιάζει να έχει ένα μεγάλο ελάττωμα. Έχει απύθμενη όρεξη για...ο,τιδήποτε. Τι θα κάνουν οι ήρωές μας για να απαλλαγούν από αυτό? Αν και δεν δηλώνω φίλος μίας τέτοιας σειράς,παρόλα αυτά εδώ νομίζω ότι έχουμε να κάνουμε με μία σχετικά χαριτωμένη υπόθεση,γεμάτη παιδικότητα. Την διάβασα με ευχαρίστηση,αλλά δεν θα χαραχτεί στην μνήμη μου. Το σχέδιο δεν μου άρεσε. Το βρήκα χοντροκομμένο και με πολλές γραμμές. Η αλήθεια πάντως είναι ότι το δεύτερο καρέ στην σελίδα 86 με έκανε και γέλασα δυνατά. Οι "Λιμνουπολίτες νικητές" αυτή την εβδομάδα καταπιάνονται με την Τζένυ. Η συμπαθής ερωτοχτυπημένη πάπια βρίσκεται με τις φιλενάδες της και το...ξύνουν. Όχι,μην πάει το μυαλό σας σε κάτι πρόστυχο. Ξύνουν το ξυστό εννοώ. Η πρωταγωνίστρια λοιπόν στέκεται τρομερά τυχερή και κερδίζει ένα διόλου ευκαταφρόνητο χρηματικό ποσό. Όντας πλέον πλούσια παρατηρεί κάτι που δεν το περίμενε ότι θα της συμβεί. Το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου της,ο Σκρουτζ,έχει αρχίσει να την πολιορκεί στενά. Τον βλέπουμε να της χαρίζει λουλούδια,σοκολατάκια,να της κάνει καντάδες κι όλα τα σχετικά. Μπορείτε να φανταστείτε τι ήταν αυτό που τον έκανε να αλλάξει τα συναισθήματά του για εκείνη? Σύντομη ιστορία που με άφησε αδιάφορο. Με εξαίρεση το διδακτικό φινάλε,όλη η υπόλοιπη πλοκή ήταν εξαιρετικά προβλέψιμη και χωρίς καμία πρωτοτυπία. Το σχέδιο από μόνο του είναι ο λόγος κάποιος που αμφιταλαντεύεται,να αφήσει τα κόμικς και να ασχοληθεί με τα βιβλία. Στο δεύτερο μέρος της ιστορίας "Το στοίχημα των 50$",ο Σκρουτζ ξεκινάει (κάπως νυσταγμένος) την πρώτη του ημέρα σαν υπάλληλος στο φαστφουντάδικο που του έχει υποδείξει ο Ρόμπαξ. Πρώτη του προτεραιότητα είναι να γνωριστεί με τους συναδέλφους του κι έπειτα αναλαμβάνει υπηρεσία στον τομέα της καθαριότητας του μαγαζιού.Εκεί θα μάθει τα μυστικά του επαγγέλματος,θα γίνει μάρτυρας κάποιων ατυχών περιστατικών και θα συναντήσει έναν παλιό γνωστό του που δεν κρύβει καθόλου τον θυμό του για εκείνον. Επίσης,θα προσπαθήσει να βοηθήσει το μαγαζί με την δική του προσωπικότητα,αλλά απ'ότι καταλάβαμε το αφεντικό είναι σκληρό καρύδι. Η ημέρα του φαίνεται να είναι εξαιρετικά δύσκολη και το οχτάωρό του δεν προβλέπεται να τελειώσει μέχρι αργά το βράδυ. Αλλά μιλάμε για τον Σκρουτζ. Δεν μασάει! Το δεύτερο αυτό μέρος το βρήκα υποδεέστερο από το πρώτο. Απλά έχουμε μία περιγραφή της νέας εργασιακής καθημερινότητας του πρωταγωνιστή μας. Σίγουρα όμως,μας εξάπτει την περιέργεια για την κατάληξη. Κι ας ελπίσουμε να μας καταπλήξει. Για το σχέδιο δεν έχω να πω κάτι περισσότερο. Η γνώμη μου ισχύει όπως και στο πρώτο μέρος.

Και δεν νομίζω να είσαι ο μοναδικός.

Όσον αφορά τον Gervasio,μπορείς να ρίξεις μία ματιά σε ένα θέμα που δημιουργήθηκε από τον συνήθη ύποπτο,εδώ.

Μία μικρή διόρθωση. Δεν είμαι 100% σίγουρος,αλλά νομίζω ότι τώρα τελευταία στην Αμερική έχουν...δολάρια.

Τελικά κανείς δεν χάνεται.

Κι εγώ δηλώνω ευτυχής που θα έχουμε μέχρι το καλοκαίρι κάθε Κυριακή κι ένα άλμπουμ του Κόρτο Μαλτέζε να μας συντροφεύει. Η έκδοση,σε σύγκριση με τον Ερίκ Καστέλ,ήταν σχετικά αναμενόμενη και προσωπικά δεν με πείραξε καθόλου. Ούτε για το "σπάσιμο" των ιστοριών σε δύο μέρη,ούτε για την ποιότητα του εντύπου (ίσως να το ήθελα λιγότερο "κατσαρό" ). Δεν έχω μεγάλη οικειότητα με τον χαρακτήρα και θα ακολουθήσω την σειρά,καθώς το θεωρώ ευκαιρία. Δεν ξέρω το κατά πόσο θα πήγαινα σε ένα βιβλιοπωλείο να αγοράσω τα αντίστοιχα άλμπουμ της Μαμούθ (αν και κάπου πρέπει να έχω δύο τρία στην στοίβα με τα αδιάβαστα). Όλα καλά λοιπόν!

@Retroplaymo Και που να δεις τον αδελφό της τον μικρό που είναι άσος στο...πόκερ.

Χρόνια πολλά κι από εμένα σε όλα τα παιδάκια που γιορτάζουν σήμερα και ιδιαίτερα στον @nquees για τα γενέθλιά του. Εύχομαι υγεία πάνω απ'όλα κι ευτυχισμένες στιγμές με τους ανθρώπους που αγαπάς.

Τι είναι πάλι ετούτο? Πρόκειται για επίσημη λέσχη της Καθημερινής ή μία κίνηση από κάποιους καμένους σαν κι εμάς?

Εσύ δεν ξεπερνιέσαι με τίποτα μέγιστε δάσκαλε. Απλά έτυχε...