ΤΟ ΡΟΔΙ

[rotagiatipino 11,384]

     

 

Το περιοδικό Το Ρόδι είναι από τα καλύτερα κατ' εμέ παιδικά περιοδικά. Έδινε έμφαση στην παιδική γνώση και τη συνδύαζε με κόμικς. Έδινε βήμα στα παιδιά να πουν τη γνώμη τους και είχε πολλές κατασκευές και δραστηριότητες που όξυναν τον νου. Αξιόλογοι συνεργάτες όπως Μάρω Λοΐζου, Θανάσης Πετσάλης-Διομήδης, Παντελής Καλιότσος, Μάνος Κοντολέων, Βούλα Μάστορη, Τατιάνα Μιλλιέξ, Κυριάκος Ντελόπουλος, Κίρα Σίνου, Ευγένιος Τριβιζάς, οι εικονογράφοι-ζωγράφοι Σπύρος Βασιλείου, Βαγγέλης Παυλίδης, Σπύρος Ορνεράκης, Αντώνης Καλαμάρας κ. π. ά.

Είχε τα πάντα από επικαιρότητα μέχρι λαογραφία και λίγα κόμικς.
Κυκλοφόρησε σε τρεις περιόδους. Τις χωρίζω πρόχειρα σε δεκαετίες μέχρι να κάνω ντου στην αποθήκη μου (προγραμματισμός το καλοκαίρι του 2008, το πρόγραμμα χρηματοδοτείται... συγνώμη παρασύρθηκα...). Το υλικό αυτό είναι από τη συλλογή της βιβλιοθήκης του ΕΛΙΑ. Ως rotagiatipino έχω κρατήσει κάπου τη δική μου συλλογή από Ρόδι και θα επανέλθω με συμπληρώσεις.

Τα τεύχη των δεκαετιών 1970-1980 σε γενικές γραμμές: κουκλοθέατρο, σταυρόλεξα, λαογραφικά στοιχεία, αρχαία Ελλάδα, δεινόσαυροι, αστρολογία (αστερισμοί κλπ.), κατασκευές, λογοτεχνήματα αναγνωστών, ζωγραφιές αναγνωστών και χιλιάδες άλλα. Πού να πρωτοσταθώ. Εικονογράφηση παντού, ασπρόμαυρη ή δίχρωμη στα πρότυπα της τυπογραφικής εποχής. Εκδίδεται από το Ρόδι-Ελιοτ ΕΠΕ, Κηφισιά και υπεύθυνη ύλης η Δροσούλα Βασιλείου-Έλιοτ.

Στη δεκαετία του 1990 αλλάζει τελείως το σκηνικό: έγχρωμο εξολοκλήρου, φωτογραφίες και αραιότερη εικονογράφηση στα θέματα τα οποία είναι: λογοτεχνικά, αθλητικά, επίκαιρα κλπ. Έμφαση στο περιβάλλον, στον γύρω κόσμο και στην ατομική υγιεινή. Ο Τριβιζάς ξεκινάει το μυθιστορημά του σε συνέχειες: Η Πεταλούδα και ο Αρλεκίνος (που δεν ολοκληρώθηκε λόγω του κλεισίματος του περιοδικού) και μόνιμη στήλη Γράμμα από το Νησί των Πυροτεχνημάτων (εξαιρετική εικονογράφηση Βαγγέλη Παυλίδη). Συνεργάτες πάλι Λοΐζου και Ορνεράκης, Τριβιζάς, Μάστορη, Μέντης Μποσταντζόγλου, και οι εικονογράφοι: Αντώνης Καλαμάρας, Νίκος Μαρουλάκης, Βαγγέλης Παυλίδης Ορνεράκης κ. ά. Εκδίδεται από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης-Ινστιτούτο Νεοελληνικών Σπουδών και τη Δροσούλα Βασιλείου-Έλιοττ (a propos εγγονή του ζωγράφου Βασιλείου).

Στη δεκαετία του 2000 αλλάζει άρδην το σκηνικό αλλά δεν έχω τα περιοδικά στα χέρια μου, τα έδωσα όλα στην Παιδική Βιβλιοθήκη στην Ερμού (και κράτησα τα της δεκαετίας του 1990, κάτι λέει αυτό ε ; )

Τέσπα.
 

Επίσης Το ροδόσπιτο ίσως της καλλιτέχνη Ειρήνης Εμιρζά. Αυτά τα ρόδια έτρεχαν παντού σε όλα τα τεύχη του περιοδικού συνοδευτικά όλων των θεμάτων. Το Ροδόσπιτο συνέχισε και στη νέα εποχή από την Ελένη Γαζή αλλά τα σποράκια δεν περπατούν πια σε όλο το περιοδικό.

 

Η έκδοση του 1993

Η έκδοση του 1997

Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τους vaios, big vaggos, Ion13, Kurdy Malloy & Mits Mits.

Διαφήμιση στο ΔΙΑΒΑΖΩ (τ. 332, 30/3/1994):

 

[Bonadrug 18,898]

2 σύνδεσμοι

 

Η σελίδα του περιοδικού στο facebook

 

μια ανάμνηση συντάκτη του περιοδικού

Edited February 20, 2017 by bonadrug

[albert 5,448]

Η κασέττα που δινόταν παρέα με το τεύχος Νο 26 (05.1996) :

 

Edited April 13, 2017 by albert

[germanicus 176,350]

 

===

ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ 14.09.2019 : 21:45
Αποχαιρετισμός στη Μαριάννα Βερέμη από ένα «ροδόπουλο»
ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΠΟΥΡΝΑΡΑ

 

Εργο από την πιο πρόσφατη έκθεσή της (2018), στο Ιδρυμα Τσιχριτζή.

 

Ο ύστατος αποχαιρετισμός πρέπει να ταιριάζει στην προσωπικότητα του ανθρώπου που κάνει το τελευταίο του ταξίδι. Στην περίπτωση της Μαριάννας Βερέμη, που κηδεύτηκε την Πέμπτη στο Α΄ Νεκροταφείο, το αντίο από την οικογένεια και τους αγαπημένους της ήταν βαθύτατα συγκινητικό και σεμνό. Χαμηλόφωνο και ουσιαστικό. Δεν τη γνώριζα, αλλά –κατά κάποιο τρόπο– ευεργετήθηκα από εκείνη. Βλέπετε, ανήκα σε εκείνη την τυχερή γενιά παιδιών που δεν είχαν  καλά καλά μάθει να διαβάζουν, όταν κράτησαν για πρώτη φορά στα χέρια τους το περιοδικό «Ρόδι». Ηταν δικό της δημιούργημα, μαζί με τη Δροσούλα Ελιοτ και άλλους συντελεστές, που αποφάσισαν, τη δεκαετία του 1970, να φτιάξουν το ωραιότερο έντυπο για παιδιά που έχει εκδοθεί ποτέ στη χώρα μας.

 

Ηταν μια «συνάντηση» χαρισματικών ανθρώπων, από τον  Σπύρο Βασιλείου μέχρι τον Ευγένιο Τριβιζά και από τον Κυριτσόπουλο μέχρι την Τατιάνα Μιλλιέξ. Μάθαμε γράμματα στα «γόνατα» των ανθρώπων αυτών. Και να αγαπάμε και την τέχνη, μέσα από καταπληκτικές εικονογραφήσεις, όταν στα βιβλία του σχολείου ήταν η Λόλα με το μήλο στο χέρι. Η Μαριάννα Βερέμη υπήρξε μια σπάνια προσωπικότητα, που δεν προσέφερε μόνο στην οικογένειά της, στον σύζυγό της, τον ιστορικό Θάνο Βερέμη, και στους γιους της, Μάρκο και Δημήτρη, στα εγγόνια της, Μαρία Λουίζα και Θάνο. Η έγνοια της απλώθηκε σε εμάς, τα φανατικά «ροδόπουλα», αλλά και σε δεκάδες παιδιά που, χάρη στις δικές της προσπάθειες, κατάφεραν να περάσουν ένα χρονικό διάστημα στην Αμερική, όταν ανέλαβε στην Ελλάδα το «American Field Service».

 

Με τους γιους της, Δημήτρη (αριστερά) και Μάρκο.

 

Ηταν ένα πρόγραμμα που έδινε τη δυνατότητα σε παιδιά που συνήθως δεν είχαν τα οικονομικά μέσα, να ζήσουν αυτή τη μοναδική εμπειρία. Την είχε ζήσει άλλωστε και η ίδια. Κόρη του Πατρινού καρδιολόγου Δημήτρη Λάζαρη, ήρθε στο Κολλέγιο Θηλέων ως οικότροφος και στα 17 της πέρασε έναν χρόνο στη Βοστώνη, στην αμερικανική οικογένεια Σόντερς. Τους αγάπησε σαν δεύτερους γονείς της. Εκανε τις σπουδές της στη Γραφιστική, στην περίφημη Σχολή Δοξιάδη, στο Τσέλσι στο Λονδίνο, εργάστηκε στη Νέα Υόρκη. Σε ένα σπίτι στον Πόρο, γνώρισε τον Θάνο Βερέμη, υποψήφιο διδάκτορα στην Οξφόρδη. Το ζωγραφικό της ταλέντο το αποκάλυψε στο κοινό όταν πλέον η ίδια είχε κάνει έναν κύκλο ζωής.

 

«Είμαι χορτασμένη από ζωή  – παιδιά, εγγόνια, φίλες, ταξίδια, μουσική, ζωγραφική, φύση και κολύμπι. Εύχομαι και η δική σας ζωή να είναι εξίσου πλούσια και να τη ζήσετε συνειδητά», έγραφε στο γράμμα που άφησε στα παιδιά της και απόσπασμά του διάβασε στην κηδεία ο γιος της, Μάρκος. Καλό ταξίδι.

 

www.kathimerini.gr

Πηγή

 

===