ΤΟ ΘΑΝΑΤΑΔΙΚΟ

[ramirez]

 

 

Από την περίληψη του βιβλίου:

 

"Ένα προσωπικό χρονικό, αφηγημένο από μια καλτ κομίστα με συγκίνηση, τόλμη και τρυφερό χιούμορ. Μέσα από σκοτεινές ανατροπές, σεξουαλικές φοβίες και σπουδαία βιβλία, η ιστορία της ενηλικίωσης της Άλισον Μπέχντελ πλέκεται μέσα και γύρω από την οικογενειακή επιχείρηση: ένα γραφείο κηδειών, το «Θανατάδικο».

 

Ο πατέρας της Άλισον, που διευθύνει το γραφείο κηδειών, είναι φιλόλογος στο τοπικό γυμνάσιο, ερασιτέχνης ιστοριοδίφης και μονομανής αναπαλαιωτής του βικτωριανού σπιτιού του, αλλά και ένας ψυχρός και απόμακρος γονιός, καταπιεσμένος ομοφυλόφιλος, που όπως θα αποδειχθεί είχε διάφορες περιπέτειες με μαθητές του και με τον μπέιμπι-σίτερ των παιδιών του.

 

Με μια αφήγηση άλλοτε κωμική και ανάλαφρη, και άλλοτε σπαραχτική, η Μπέχντελ μάς παρουσιάζει τον κόσμο μιας κόρης που λαχταράει μια στενότερη επικοινωνία με τον πατέρα της, και τελικά την πετυχαίνει μέσα από τον κοινό κώδικα των βιβλίων που διαβάζουν οι δυο τους.

 

Όταν και η ίδια φτάσει να δηλώσει την ομοφυλοφιλία της, στο τέλος της εφηβείας της, ο επίλογος θα γραφτεί ραγδαία, έντονα και - το σπουδαιότερο: λυτρωτικά."

 

Επειδή μόλις πήρα το βιβλίο δεν έχω προλάβει να το διαβάσω για να μπορώ να πω τη γνώμη μου. Με ένα πρόχειρο ξεφύλλισμα μου θυμίζει λίγο το Blankets, τόσο σε θεματική όσο και στο στήσιμο των καρέ. Είναι και αυτό εξάλλου μια αυτοβιογραφία, από μια γυναίκα αυτή τη φορά.

 

Και ένα πολύ καλό άρθρο για το βιβλίο στην Ελευθεροτυπία πριν ένα χρόνο εδώ .

[x for xepeta]

Πολύ καλό φαίνεται. Κάπως μου κίνησε το ενδιαφέρον.

 

Σελίδες/τιμή είδατε?

[germanicus]

Σελίδες/τιμή είδατε?

 

απίστευτη σχέση!!!!

 

[AndreasD]

Το διάβασα τις τελευταίες δυο νύχτες και κάπως κουρασμένος είναι η αλήθεια. Είναι πράγματι η ζωή της δημιουργού Alison Bechdel και της οικογένείας της στο τέλος της δεκαετίας του 60 και τις αρχές του 70. Επι της ουσίας περιγράφει πως έζησε τα προ εφηβικά, τα εφηβικά και τα χρόνια στο κολέγιο, σε ένα μικρό χωρό των ΗΠΑ.

 

Η αφήγηση δεν είναι σειριακή, αλλά μέσα απο ανάκατα flashback η Alison Bechdel προσπαθεί κατα κάποιο τρόπο να δικαιολογήσει τις σεξουαλικές επιλογές της. Είναι μια παράξενη ιστορία, απο αυτές που αν δεν ξέραμε ότι το κόμικ είναι αυτοβιογραφικό, θα νομίζαμε ότι δεν συμβαίνουν ποτέ. Έχει έντονα τα στοιχεία της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, αλλά χωρις το συμαντικότερο κομμάτι της, την κάθαρση. (Υπάρχει σε κάποιο βαθμό, αλλά δεν ολοκληρώνεται ποτε).

 

Δεν μπορώ να πώ πως με συγκλόνισε σαν κόμικ ( τα αυτοβιογραφικά Persepolis & Blankets είναι κλάσεις ανώτερα), αλλά για το κόστος του, την ιστορία που σου προσφέρει και την ποιότητα έκδοσης είναι μιά χαρά.

 

Άκόμα να πούμε πως λόγω θέματος είναι βαρύ, οπότε δεν είναι και το καλύτερο ανάγνωσμα για το καλοκαίρι.

[batstef]

Κι εγω χθες το τελειωσα αν και μου πηρε λιγο παραπανω απ'οτι στον Ανδρεα,4-5 μερες νομιζω...Το θεμα ειναι οτι απο τη στιγμη που το τελειωσα αρχισα να ανησυχω σοβαρα για τον εαυτο μου.Δεν μπορω να καταλαβω πως καταφερε να με ενθουσιασει τοσο ενα κομικ που εχει ως θεμα τη ζωη μιας λεσβιας που ο πατερας της την εβρισκε με αγορακια,ειχαν ως οικογενειακη επιχειρηση ενα "θαναταδικο" και ολα αυτα σε μια πολη (η χωριο τελος παντων) της αμερικης βαρετη μεχρι εκει που δεν παει...Για να μην παρεξηγηθω,δεν εχω τιποτα με τους ανθρωπους,αντιθετα ειμαι πολυ ανοιχτος σε τετοια θεματα και πιστευω οτι ειναι δικαιωμα του καθενος να κανει τις σεξουαλικες του επιλογες.Αλλα το να μου αρεσει τοσο ενα κομικ που εχει ως βασικο του θεμα την ομοφυλοφιλια,δεν το περιμενα.Γιατι το αγορασες τοτε,θα μου πειτε.Το ενα και μοναδικο κριτηριο ηταν η πολυ χαμηλη του τιμη (σε σχεση με την ποιοτητα και τον ογκο του),αντε και μια καλη εντυπωση απο το σχεδιο σε ενα προχειρο ξεφυλλισμα που εκανα.Τελικα αισθανομαι τυχερος που μετα απο τοσες φορες που εχω αγορασει κομικς με φοβερη λαχταρα και ενθουσιασμο και μου βγηκαν απιστευτες πατατες,εγινε επιτελους το αντιθετο.Πηρα ενα κομικ φτηνο,χωρις να εχω καμια απαιτηση απο αυτο και με την προοπτικη να μεινει αδιαβαστο και σε ενα απο τα ψηλα ραφια της βιβλιοθηκης και τελικα μου βγηκε κατι που δεν ξερω αν ειναι "μεγαλο","αριστουργημα","τομη για το μεσο" κτλ κτλ αλλα ξερω οτι ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ.Για το αν θα το προτεινα ανεπιφυλακτα η απαντηση ειναι φυσικα οχι.Το θεμα ειναι περιεργο,το σχεδιο ειναι καπως περιεργο,η αφηγηση ειναι καπως περιεργη,τα συνεχη μπρος-πισω ισως μπερδεψουν.Αλλα απο την αλλη,δε νομιζω οτι χανει κανεις τιποτα αν το δοκιμασει...και μιλαμε για λιγοτερα απο 10ε.

Οσο για την συγκριση με το Περσεπολις και το Μπλανκετς,εννοειται οτι μπροστα τους δεν πιανει μια και ισως να ειμαι και πολυ επιεικης με αυτο που λεω.Ισως ειναι λιγο αδικο ομως να τα βαζουμε διπλα διπλα γιατι,αν και τα τρια ειναι αυτοβιογραφικα,τα δυο προαναφερθεντα εχουν πολυ περισσοτερες προεκτασεις.Μεσα απο τη ζωη της Σατραπι παρακολουθουμε ολη τη συγχρονη ιστορια του Ιραν,την πολιτικη αντιμετωπιση του απο (αλλα και προς) τον υπολοιπο κοσμο καθως και πολλα λαογραφικα στοιχεια.Στο Μπλανκετς εκτος απο τη ζωη του Τομσον βλεπουμε το συντηριτισμο της αμερικανικης κοινωνιας,την επιρροη της θρησκειας και γενικα την υποκρισια της "μοντερνας","προοδευτικης" Αμερικης.Αντιθετα,στο "Θαναταδικο" δεν υπαρχει τιποτα αλλο περα απο τη ζωη της Μπεχντελ.Δεν παιρνει καν θεση απεναντι στην ομοφυλοφιλια,δεν δινει σε κανενα σημειο την αποψη και τις (θετικες η αρνητικες) αντιδρασεις της κοινωνιας (ουτε καν των συγγενων της),δεν κανει κανενα σχολιο για κανενα απο τα θεματα που θιγει.Ειναι απλα μια δημοσιογραφικη καταγραφη της ζωης της.

 

 

**Μαζι με το Θαναταδικο πηρα και αυτο που αναφερεται στην Κουβα και ειναι κατι σαν ταξιδιωτικος οδηγος για την Αβανα (δε θυμαμαι τωρα τον ακριβη τιτλο).Ε,αυτο ανηκει στην αλλη κατηγορια που ελεγα πριν...απιστευτη πατατα...Το θεμα ειναι οτι η απογοητευση ξεπερνιεται γρηγορα οταν εχεις δωσει μονο 9 και κατι ευρω και το αντιμετωπιζεις απλα σαν μια λαθος επιλογη που στην τελικη δε στοιχισε και τιποτα.Ας ξανασκεφτουν καποιες εκδοτικες ποσο κερδισμενες θα εβγαιναν αν εριχναν τις τιμες σε λογικα επιπεδα.

 

 

Πολλα εγραψα,γυρναω στη δουλεια τωρα!

[DJO]

> Το θανατάδικο-Άλισον Μπέχντελ.

 

Έψαχνα να βρω βιβλίο ν’ αγοράσω για ένα φίλο. Γυρνούσα από ’δω, γυρνούσα από ’κει και δεν έβρισκα. Στα ράφια με τα κόμικς ένοιωθα πως με κοιτούσε “το Θανατάδικο”. Στο μυαλό μου έφτυνα τον κόρφο μου, έχω ένα θέμα με τα θανατικά, τα μάγια και τέτοια, με μεγάλωσε γιαγιά που πίστευε σ’ αυτά, όσο να ‘ναι ένα κατάλοιπο έχει μείνει. Τελικά πλησίασα και το πήρα. Δυο φορές. Μία για το φίλο μου, μία για μένα.

 

Η Άλισον είναι μια λεσβιάρα που μεγαλώνει σε μια κωλόπολη στις ΗΠΑ. Από μικρή κοιτάζει με θαυμασμό τις νταλικέρισσες και τα μπράτσα, ενώ μισεί τα φορεματάκια και τα κοκαλάκια και τα σκατουλάκια που την αναγκάζει να φοράει ο πατέρας της. Ο πατέρας της που έχει γεμίσει το σπίτι με τζίτζιλα μίτζιλα, δαντέλες, κρύσταλλα και φυτά εσωτερικού χώρου. Ο πατέρας της που τσακώνεται με τη μάνα της και βρίζει. Που διαβάζει συνέχεια μα είναι πιο ψυχρός κι απ’ τα πτώματα που ταριχεύει. Εκτός όταν είναι με κάποιο από τ’ αγόρια του. Ο κύριος Μπέχντελ είναι μανιοκαταθλιπτικός, κρυπτοομοφυλόφιλος και σιχαίνεται τη ζωή του. Μετά, τον πατάει φορτηγό.

 

Το θανατάδικο είναι μια απ’ τις καλύτερες αυτοβιογραφίες που θα διαβάσεις. Η Άλισον Μπέχντελ κάνει χιούμορ με τη ζωή της, είναι σαρκαστική αλλά και drama queen, όπως κάθε λεσβία της γενιάς της άλλωστε. Το βιβλίο σάρωσε όλα τα βραβεία κόμικς, ανακηρύχτηκε από τους ΤΙΜΕS “βιβλίο της χρονιάς”, έγινε θέμα επιστημονικού συμποσίου. Εμένα δε με τρέλανε, αλλά σίγουρα αξίζει να το διαβάσεις.

 

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γράμματα.

[YOSHIMITSU]

Σήμερα το πήρα και μόλις το τελείωσα, σε μια μέρα μου είμαι κρυωμένος, μπουκωμένος, με σφυριές να βαράνε στο κεφάλι ανά περιόδους, μόνο ο πυρετός να μου λείπει. Στην αρχή ξεκίνησε ενδιαφέρον θα έλεγα και έχοντας κάποια γνώση από τα παραπάνω σχόλια που δεν γνωρίζουν την έννοια του σπόιλερ, ήξερα τι αφορά και τι να περιμένω οπότε ούτε τάση για ενοχλήσεις ούτε εκπλήξεις υπήρχαν. Από ένα σημείο και μετά το ομολογώ - κάπου στην μέση και έπειτα - πολλές φορές είπα ότι θα το αφήσω στην άκρη καθώς άρχισε να με κουράζει το όλο θέμα (σκασιλα μου η ζωή σου και τα ψυχοσωματικά σου στο κάτω της γραφής) αλλά τελικά κοίτα να δεις που με κράτησε μέχρι τέλους αρχικα το σχέδιο και μετά μάλλον οι γέφυρες που έπεσαν μεταξύ των δυο κεντρικών χαρακτήρων της υπόθεσης. Δεν μπορώ να πω ότι με κατέκτησε ή ότι βγήκα πιο σοφός ή από την άλλη θα έχανα κάτι σημαντικό αν δεν το διάβαζα ποτέ, αλλά εντάξει δεν το μετάνιωσα κιόλας να πω την αλήθεια. Το θέμα μάλλον μου είναι αδιάφορο ίσως για αυτό να μην με κέρδισε, όσο τελικά το ίδιο το σχέδιο που αν και δεν ξεχωρίζει ως κάτι εξαιρετικό ήταν αυτό που με κράτησε τελικά. Το Μπλάνκετς όσο το θυμάμαι είναι μάλλον κατά πολύ ανώτερο σε όλα του, πάντως μια θέση στην βιβλιοθήκη μου την κρατάει. Η έκδοση εξαιρετική και ταιριαστή συνολικά, τώρα το περιεχόμενο ανάλογα τα γούστα και την διάθεση, εμένα μάλλον με πέτυχε μάλλον σε καλη.

Edited February 10, 2013 by Yoshimitsu

[Strativarious]

Προσπάθησα. Αληθεια λέω προσπάθησα τόοοοσο πολύ. Μια φορα παλιότερα, τωρα πριν αρκετές μερες αλλά... τιποτα. Υποψιάζoμαι ότι επειδη ειναι πολύ βαρυ, να μην ειμαι στη καταλληλη διαθεση για κάτι τέτοιο. (ελπίζω δηλαδη για λάθος timing.. )

 

Ξερω ότι ειναι αυτοβιογραφικό αλλά και λίγη φαντασία δε βλάπτει. Τι εννοώ; Εχουν γραφείο κηδειών οπότε λίγο μαυρο χιουμορ θα θελα να έχει. Και η οικογενεια δινει την ευκαρια με τα προβλήματα που εχει να δώσει τροφή για καλυτερη πλοκή. Μετα όμως θα μου πεις, δε θα ειναι αυτοβιογραφικό. Δεκτο και δίκαιο. :-)

 

Ως έκδοση ειναι πολύ καλή και προσεγμένη. Σίγουρα είναι ενδιαφέρον αλλά νομίζω ότι θα μπορούσε να ειναι πιο συμπυκνωμένο. Ωραιο σχέδιο.Πέρναγα στα γρήγορα τις σελίδες γιατι ήταν λίγο ασφικτικό σε μερικά κομματια. Δε μετανιωσα όμως, που το αγόρασα (σε προσφορα)

 

Θα ξαναπροσπαθησω να το διαβασω καποια στιγμή αλλά δε νομίζω να με κρατήσει και θα το σταματησω μετα από μερικές σελίδες.Το θεωρω ένα μετριο κομικ που θα το διαβασεις μια φορά.

 

Δεν παίρνει δευτερη γιατι θα αυτοκτονήσεις ή θα πάθεις καταθλιψη από την ανία και τη μαυρίλα και από το πόσες φορές ασχοληθηκαμε με τα ψυχολογικά προβλήματά της (-με το συγκεκριμενο βεβαια τροπο που έχει επιλέξει η δημιουργος προφανώς για να μας σκοτωσει και να βοηθήσει στη μείωση του πληθυσμού της γης)..

Το ξέρω κακία αλλά τι να κάνω; Ελπίζω πραγματικά, την επομενη φορά που θα το διαβάσω, να αλλάξω γνώμη και να γράψω μια διαφορετική κριτική.

 

[batigoal]

:lol:

 

Εσυ βρηκες τουλαχιστον δυο λογια να γραψεις, εγω αν και το τελειωσα οχι

Πολυ βαρυ και ανοστο βρε αδερφακι μου

 

Υγ. Δεν μπορω να φανταστω τον εαυτο μου να το ξανανοιγει για κανενα λογο

 

[Kabuki]

Τα καλά πρωτα: Ωραία έκδοση, ωραίο στησιμο των καρέ, ωραίο σχέδιο.

 

Αλλά: Θα συμφωνήσω με τους προλαλήσαντες όμως ότι ήταν βαρυ κι ασήκωτο

γενικά δυσκοιλεύομαι να διαβαζω τραγικα αυτοβιογραφικά κομικ, αν δεν έχουν λίγο χιουμορ (και μαυρο μια χαρα ειναι) ή εστω κάποιο αυτοσαρκασμο.

Θεωρώ ότι η Bechdel εχει πολλές δυνατότητες ως δημιουργος, αλλά έχοντας ρίξει μια ματια και στο επόμενο της, δε νομίζω ότι ειναι πιθανό να τη δω συντομα να φτιάχνει κομικς που να τα απολαμβανω

[The_Sandman]

Το διάβασα πριν δυο-τρία χρόνια. Διαπιστώνω πως δεν θυμάμαι τίποτα. Κακό (σίγουρα) για το κόμικ, καλό (μάλλον) για μένα