Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'LUCKY LUKE'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Δημοσκόπηση για τα καλύτερα Λούκυ Λουκ του Morris έχει γίνει. Συζήτηση για το ποια άλμπουμ της μετα-Goscinny εποχής αξίζουν και ποια όχι, μπορείτε να την παρακολουθήσετε εδώ Και ήρθε η στιγμή να διαλέξουμε τα καλύτερα άλμπουμ απ΄όταν ανέλαβε το σκίτσο ο Achde. Τη δημοσκόπηση θα την κάνουμε βαθμολογώντας κάθε άλμπουμ ξεχωριστά. Απ΄το μέσο όρο των βαθμών θα προκύψει και η κατάταξη. H κλίμακα βαθμολογίας είναι από 1 έως 10. Θερμή παράκληση. Όσοι δεν έχετε διαβάσει ή δεν θυμάστε καθόλου ένα άλμπουμ, να επιλέξτε το κατάλληλο κουτάκι και μη βάλετε βαθμό στην τύχη Πριν βάλω τις βαθμολογίες να πω κάτι γενικό για τα άλμπουμ του Achde. Καταρχάς έχουν εκπληκτικό σχέδιο που θυμίζει αυτό της χρυσής εποχής των Λούκυ Λουκ. Ειδικά τα πρώτα είναι πολύ ευχάριστα στο μάτι. Kαι λέω τα πρώτα γιατί έτσι όπως τα διάβασα σερί, παρατήρησα ότι στα 2-3 τελευταία αρχίζουν και λιγοστεύουν οι λεπτομέρειες στο backround, αλλά μπορεί και να είναι ιδέα μου Όσον αφορά τις ιστορίες θεωρώ ότι το επίπεδο τους δεν έχει μεγάλη διαφορά. Όπως θα δείτε κιόλας, οι βαθμολογίες μου παίζουν από 5 έως 7. Ενώ στα Λούκυ Λουκ του Morris είχαμε μεγάλες διακυμάνσεις. Σχεδόν όλα τα ΛΛ του Goscinny είναι 8 με 10, τα χειρότερά του 7, ενώ στη μετα-Goscinny εποχή υπάρχουν κάποια που με το ζόρι θα τα έβαζα ένα 4(Προφήτης, Zωγράφος), ένα 3(Θρύλος της Δύσης) ή κάτω του 3(κάτι Σεϊχηδες στο Φαρ-Ουέστ, Μακ στους Ινδιάνους και δε συμμαζεύεται). Και πάμε αναλυτικά: Η Ωραία Προβένς Θυμάμαι την 1η φορά που το διάβασα κουράστηκα απ΄την πλοκή και τους πολλούς διαλόγους. Πολύ μπέρδεμα και πολλά ονόματα που έπρεπε να θυμάμαι. Συν κάτι τύποι που εμφανίζονται χωρίς λόγο στην ιστορία(ο Λεβιστράους για παράδειγμα). Όταν όμως το ξαναδιάβασα άρχισα να εξοικειώνομαι με τα ονόματα και κατάλαβα πολύ καλύτερα την υπόθεση. Η οποία παρεμπιπτόντως δεν είναι κακή. Μόνο το σημείο του έρωτα του Ντόλυ(ναι είναι αρσενικό τελικά) με την Προβένς με ξενέρωσε. Κατά τ΄άλλα η εξάρθρωση της σπείρας του Μακ Άμπαν είχε το χαβαλέ της. Λείπει το χιούμορ όμως. To καλό χιούμορ εν πάση περιπτώσει. Η αλήθεια είναι ότι ελάχιστες φορές γέλασα. Πάντως δεν το θεωρώ κακό άλμπουμ. Είναι απλά πολύ μέτριο. Βαθμολογία: 5/10 Οι Ντάλτον στην Κρεμάλα Εδώ η υπόθεση είναι καλύτερη και πιο κοντά στο ύφος των ιστοριών επί Morris. Σίγουρα βέβαια παίζει ρόλο ότι το άλμπουμ αυτό μοιάζει, σε σκανδαλώδη βαθμό θα έλεγα, με το "Οι Ντάλτον στους Ινδιάνους". Aν δηλαδή ερχόταν ο Gerra και μου έλεγε πως όταν το έγραφε δεν είχε υπόψιν του το εν λόγω άλμπουμ του Goscinny, θα γελούσαν και τα μουστάκια μου. Διαβάστε τα στο καπάκι το ένα μετά το άλλο και θα το διαπιστώσετε. Καλύτερο πάντως απ΄το προηγούμενο(Προβένς). Αν και το χιούμορ του Gerra εξακολουθεί να επιδέχεται μεγάλη βελτίωση. Βαθμολογία: 6/10 Ο Άνθρωπος απ΄την Ουάσινγκτον Κάτι παρόμοιο ισχύει κι εδώ. Συμπαθητική ιστορία που θυμίζει τα παλιά, για το λόγο ότι έχει δανειστεί πολλά στοιχεία από παλιά άλμπουμ. Έχουμε το κλασικό escort mission μιας προσωπικότητας στην Άγρια Δύση κι έναν προδότη ανάμεσα στα μέλη της αποστολής. Ουσιαστικά είναι μια μείξη από Άμαξα, Σάρα Μπερνάρ και σε ορισμένα σημεία(εκεί με τον προεκλογικό αγώνα στο Τέξας) μου θύμησε τον Τζος Τζέημον που ήθελε να γίνει Δήμαρχος. Διαβάζεται ευχάριστα πάντως, αλλά όσο να ΄ναι η έλλειψη πρωτοτυπίας δεν μ΄αφήνει να βάλω ιδιαίτερα υψηλό βαθμό. Ένα ακόμα φάουλ είναι η δίχως νόημα παρουσία του Μπίλυ δε Κιντ. Δεν κολλάει πουθενά. Εμφανίζεται για λίγο στο άσχετο και λέει τα δικά του(θέλω γλειφιτζούρια, θα σε καθαρίσω Λούκυ Λουκ κτλ). Ή βαλ΄τον να έχει κεντρικό ρόλο(αλλά εξέλιξέ τον σαν χαρακτήρα) ή ακόμα καλύτερα μην τον βάζεις καθόλου απ΄τη στιγμή που υπάρχει ο βασικός κακός της υπόθεσης, ο Κάμπυ(ο πολιτικός αντίπαλος του Χέηζ) και το τσιράκι του ο Σαμ Πάλιν. Βαθμολογία: 6/10 Λούκυ Λουκ Εναντίον Πίνκερτον Το έγκλημα περνάει σε άλλο επίπεδο, αναπόφευκτα και η αντιμετώπισή του. Οι παραδοσιακές μέθοδοι του Λούκυ Λουκ δείχνουν ξεπερασμένες μπροστά σ΄αυτές του πρακτορείου Πίνκερτον, που έχει βάλει την καχυποψία εθνική προτεραιότητα και κάθε πολίτης αποκτά τον προσωπικό του φάκελο. Όταν όμως η κατάσταση ξεφεύγει, αποδεικνύεται ότι ο μόνος νόμος που μπορεί να επιβληθεί στην Άγρια(ακόμα) Δύση, είναι αυτός του περίστροφου που τόσο καλά γνωρίζει ο ήρωάς μας. Μια ωραία και αρκετά πρωτότυπη υπόθεση, στο καλύτερο κατ΄εμέ άλμπουμ του Achde. Το μόνο που έχω να προσάψω είναι ότι το βρήκα αρκετά σοβαρό για Λούκυ Λουκ. Θα προτιμούσα να έχει παραπάνω χιούμορ, χωρίς να λέω ότι δεν υπήρξαν στιγμές που γέλασα. Βαθμολογία: 7/10 Μοναχικός Καβαλάρης Η 2η απόπειρα των Pennac-Benacquista δεν ήταν το ίδιο επιτυχημένη με την 1η(Πίνκερτον). Η ιστορία ok, συμπαθητική σε γενικές γραμμές και δεν θύμιζε κάποια άλλη. Μ΄άρεσε ειδικά εκεί με τον Λούκυ Λουκ να μεταμφιέζεται σε μασκοφόρο παράνομο. Εδώ όμως τελειώνουν τα θετικά. Το χιούμορ ήταν κι εδώ εντελώς απών(και όταν έχεις Ντάλτον στην υπόθεση, αυτό είναι έγκλημα). Επίσης το βρήκα αρκετά αραιογραμμένο(διαβάζεται άνετα σ΄ένα τέταρτο) και σε κάποια σημεία δεν υπήρχε ομαλή σύνδεση στην υπόθεση(σε πετάει απ΄το ένα μέρος στο άλλο απότομα και χωρίς να εξηγεί). Κι εδώ έρχεται στο μυαλό μου η δήλωση του Achde στο φετινό Comic Con της Θεσσαλονίκης για τους συγγραφείς, που μας μετέφερε ο Kurdy("Ο ένας δεν έχει χιούμορ, ο άλλος δεν ξέρει να γράφει"). Κι αν στον Πίνκερτον το πρόβλημα ήταν μόνο η έλλειψη χιούμορ, στον Καβαλάρη πιστεύω τ΄αντιμετωπίσαμε και τα δύο. Επίσης το φινάλε το ήθελα καλύτερο. Εμφανίζεται απ΄το πουθενά η Μαμά Ντάλτον, λέει ότι ο πιο προικισμένος απ΄τους γιους της είναι ο Τζόε και λήγει απότομα(και ξενέρωτα) το θέμα αρχηγίας των αδερφών που είχε τεθεί και αποτελεί ουσιαστικά τη βάση της ιστορίας. Βαθμολογία: 6/10 Οι Ντάλτον... Θείοι Θα το έλεγα τυπικό Λούκυ Λουκ με Ντάλτον της μετα-Goscinny εποχής. Δηλαδή.... σούπα. Εντάξει, οι Ντάλτον αποκτούν ανιψάκι, δεν έχουμε ξαναδεί κάτι τέτοιο. Αλλά όλα τα υπόλοιπα τα έχουμε δει. Τα ίδια αστεία ξανά και ξανά, που απ΄τη στιγμή που επαναλαμβάνονται παύουν να είναι αστεία. Η όλη ιστορία δεν μπορώ να πω ότι ήταν άσχημη. Μ΄άρεσε η προσπάθεια που κατέβαλαν ο ΛΛ, ο Μπλαντσίνι και η Μαμά Ντάλτον να βάλουν το "χαμίνι" στον ίσιο δρόμο. Το φινάλε όμως θα το προτιμούσα καλύτερο και πιο εμπνευσμένο. Επίσης σε κάποια σημεία μου φάνηκε ότι δεν υπήρχε συνοχή. Σαν να έλειπαν καρέ ή διάλογοι. Συνολικά το θεωρώ πολύ μέτριο άλμπουμ, ίσως και κάτω του μετρίου, αλλά σίγουρα όχι χάλια όπως το παρουσίαζαν οι κριτικές στο εξωτερικό. Επιεικώς 5άρι. Βαθμολογία: 5/10 Η Γη της Επαγγελίας Πάμε και στο πλέον πρόσφατο. Λοιπόν, έχουμε κι εδώ ένα escort mission με όλα τα παραδοσιακά συστατικά του(εμπόδια, κακοποιοί, ενέδρες, Ινδιάνοι κτλ). Ευτυχώς λείπει το κλασικό κλισέ να υπάρχει προδότης στα μέλη της αποστολής. Πάντως η προσθήκη Εβραίων στην υπόθεση δίνει μια νέα νότα στην ιστορία. Το χιούμορ δεν λείπει, τα αστεία με Εβραίους είναι πολλά και κάποιους ίσως τους κουράσουν. Εμένα πάντως όχι. Δεν το θεωρώ ιδιαίτερα πρωτότυπο ή σπουδαίο Λούκυ Λουκ, αλλά είναι καλογραμμένο και το διάβασα ευχάριστα. Βαθμολογία: 6/10 Συνολικά έχω να πω ότι τα Λούκυ Λουκ του Achde είναι απλώς... διεκπεραιωτικά. Δεν έχουμε δει κάποιο χάλια, αλλά ούτε και κάποιο πολύ καλό. Είναι από πολύ μέτρια έως απλώς συμπαθητικά και μόνο ο Πίνκερτον είναι πραγματικά αξιόλογο. Έχω την εντύπωση ότι γράφονται απλά για να συνεχιστεί η σειρά και οι πωλήσεις. Δεν χάνω όμως την ελπίδα μου. Ελπίζω στο μέλλον να βρεθεί ένας ταλαντούχος συγγραφέας και ο Λούκυ Λουκ να επιστρέψει στη θέση που του αξίζει
  2. Ο Ασντέ, ο Γάλλος σχεδιαστής του αγαπημένου καουμπόη, μιλάει στην «Κ». Όταν στο τέλος της συνέντευξής μας ο Ασντέ, ο σχεδιαστής και συν-σεναριογράφος του Λούκυ Λουκ εδώ και είκοσι χρόνια, πρότεινε ευγενικά να μου αφιερώσει ένα μικρό σκίτσο με τον φτωχό και μόνο καουμπόη, η αντίδρασή μου δεν ήταν ακριβώς ενήλικη: αφού ψέλλισα ένα τρεμάμενο «ευχαριστώ» και περίμενα να ολοκληρωθεί το σχέδιο, το παρέλαβα δήθεν ψύχραιμα, ευχαρίστησα τον δημιουργό του και έπειτα απομακρύνθηκα κοιτώντας το άναυδος. Ήταν λες και εκείνος ο αγαπημένος ήρωας, χάρτινος, αλλά τόσο αγαπημένος, βρισκόταν εκεί και χαμογελούσε γενναιόδωρα μόνο σε εμένα, όπως ένας παλιός, λίγο πιο έμπειρος φίλος. Την ίδια αποκλειστικότητα βίωναν πιθανότατα πολλοί ακόμη. Εκείνη η συνέντευξη, στο πλαίσιο του πρόσφατου 7ου The Comic Con στη Θεσσαλονίκη, ξεκίνησε με τον Ασντέ να δηλώνει πόσο εντυπωσιάζεται κάθε φορά από τη δημοφιλία του ήρωα που σχεδιάζει. «Όλοι τον γνωρίζουν», έλεγε με θαυμασμό, «είτε βρίσκομαι στις σκανδιναβικές χώρες είτε στην Πορτογαλία, στην Ελλάδα ή στην Κίνα. Για μένα, είναι πάντα μαγικό». Οι απαρχές αυτής της μαγείας εντοπίζονται ίσως δεκαετίες πριν, όταν ο 61χρονος σήμερα Γάλλος κομίστας συνεργάστηκε με τον «πατέρα» του Λούκυ Λουκ, τον σπουδαίο Μορίς, σε μια σειρά ιστοριών του Ραντανπλάν (ως γνωστόν, «το πιο χαζό σκυλί στο σύμπαν»). Όταν ο Μορίς πέθανε το 2001, η χήρα του, κατά παραγγελία του Βέλγου δημιουργού, ζήτησε από τον Ασντέ να συνεχίσει το έργο του. «Βίωσα ταυτόχρονα μεγάλη τιμή και τον απόλυτο εφιάλτη!» θυμάται γελώντας τρανταχτά ο Γάλλος. Καθόλου παράξενο: ένα εμβληματικό κόμικς θα συνεχιζόταν από το πενάκι του. Να όμως που ο Ασντέ (του οποίου το παρατσούκλι προέκυψε από τη γαλλική προφορά των αρχικών του ονόματός του, Hervé Darmenton) έφτασε να έχει συνυπογράψει, μαζί με σεναριογράφους όπως ο Λορέντ Γκερά και εσχάτως ο Ζιλ, περί τα δέκα επιτυχημένα τεύχη, χώρια το spin off «Λούκυ Κιντ» (στα ελληνικά από τη Μαμούθ Κόμιξ). Πλέον νιώθει να ανήκει στο σύμπαν του Λούκυ Λουκ. «Και μετά από εμένα», προσθέτει σοβαρά αυτή τη φορά, «θα συνεχίσει κάποιος άλλος. Ο Λούκυ Λουκ είναι αθάνατος». Ο Λούκυ Λουκ είναι βέβαια και γενναίος, ατάραχος, δίκαιος και επινοητικός, ανίκητος στο σημάδι και αξιοποιεί τις ικανότητές του για να κυνηγήσει τους Ντάλτον, για να αναλάβει μαζί με την Ντόλυ κάποια αποστολή στις εσχατιές των Ηνωμένων Πολιτειών κ.ά. Οι ιστορίες του αποτίουν φόρο τιμής και ταυτόχρονα παρωδούν τα γουέστερν και αν τα βασικά συστατικά τους παραμένουν σταθερά, δεν ισχύει το ίδιο για τα δευτερεύοντα. «Στην αρχή υπήρχαν οι καλοί και οι κακοί», εξηγεί ο Γάλλος κομίστας. «Πλέον κάτι τέτοιο δεν είναι αποδεκτό. Θέλησα λοιπόν να παρουσιάσω βήμα βήμα ένα χαρακτήρα πιο σύνθετο. Με όρους γουέστερν, ο Λούκυ Λουκ δεν ήταν Τζον Γουέιν αλλά Τζέιμς Στιούαρτ, και τώρα είναι σαν τη σειρά “Deadwood”. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει είναι καινούργια. Ή μάλλον, ενώ και στον 19ο αιώνα υπήρχαν θέματα δικαιοσύνης, ρατσισμού, ανισοτήτων, οικονομικά και άλλα, τώρα τα προσεγγίζουμε για να φωτίσουμε τη δική μας εποχή». Ας πάρουμε, για παράδειγμα, τον «Άνθρωπο από την Ουάσιγκτον» του 2008. Ο Λούκυ Λουκ συνοδεύει τον υποψήφιο πρόεδρο Ράδερφορντ Χέιζ στην προεκλογική του εκστρατεία και στο ταξίδι τους συναντούν μαύρους μουσικούς που κινδυνεύουν με λιντσάρισμα από μια οργάνωση με άσπρες κουκούλες, Kινέζους εργάτες που διεκδικούν σεβασμό στις… διατροφικές τους συνήθειες και έναν διεφθαρμένο πολιτικό αντίπαλο, φτυστό ο Τζορτζ Μπους. «Καμιά φορά, αυτή η λοξή οδός είναι ο καλύτερος τρόπος για να περάσεις ένα ευθύ μήνυμα», λέει ο Ασντέ κάνοντας μια πλάγια κίνηση με το χέρι του, για να εικονοποιήσει αυτή την παλιά παράδοση των cameo, που τόσο διασκεδαστικά αξιοποιούσε ο Μορίς και ο σημαντικότερος σεναριογράφος του, ο τρομερός Ρενέ Γκοσινί. «Κάποιοι αναγνώστες το βρίσκουν πολύ αστείο», συνεχίζει ο Ασντέ ξεκαρδισμένος, «αλλά εμείς το κάναμε και γιατί δεν γουστάραμε καθόλου τον Μπους!». Ο κομίστας Ερβέ Νταρμεντόν, γνωστός ως Ασντέ. Μια άλλη παράδοση είναι οι πινακίδες στις εισόδους πόλεων, χωριών ή αγροκτημάτων, που συμπυκνώνουν τη φιλοσοφία των κατοίκων και των ιδιοκτητών τους. «Ξένε, εμείς δεν είμαστε τόσο γρήγοροι, όμως οι σφαίρες μας είναι», διάβαζε όποιος έφτανε στο Ποκοπόκο Πουέμπλο «Οι Ντάλτον στους Ινδιάνους». «Θα φυτέψω δέντρα σε αυτή τη γη και μολύβι σε όποιον την πατήσει», έγραφε ο Πίστολ Πιτ έξω από το χωράφι του «Προς την Οκλαχόμα». Στον «Άνθρωπο από την Ουάσιγκτον», η πινακίδα στην είσοδο του Τέξας γράφει: «Έχουμε πετρέλαιο, αγελάδες, τράπεζες και καθόλου χιούμορ». Ο Ασντέ γελάει με τα παραδείγματα και εξηγεί: «Ναι, είναι μια παράδοση. Οι αναγνώστες χρειάζονται κάποιες σταθερές αναφορές – είναι πολύ σημαντικό. Τρεις γενιές διαβάζουν Λούκυ Λουκ και έρχεται η τέταρτη. Παππούδες και πατεράδες μεταφέρουν τις ιστορίες του στα παιδιά τους. Παράλληλα βέβαια, τους εξηγούν και γιατί ο Λούκυ Λουκ σταμάτησε να καπνίζει ή γιατί δεν χρησιμοποιεί το όπλο του για ψύλλου πήδημα». Ενώ πάντως ο καουμπόης έκοψε το τσιγάρο στη δεκαετία του ’80 για να αρέσει στο αμερικανικό κοινό, ο Ασντέ σήμερα θεωρεί ότι η «woke culture» είναι απλώς κάτι «ηλίθιο». Κάποτε του είπαν ότι δεν μπορεί να σχεδιάζει μαύρους, γιατί δεν είναι και ο ίδιος μαύρος. «Αν συνεχίσουμε έτσι», σχολιάζει, «τότε καθένας θα περιορίζεται στην ταυτότητά του και κανείς δεν θα μιλάει σε κανέναν». Το τελευταίο τεύχος του Λούκυ Λουκ «L’ Arche de Rantanplan» (Η κιβωτός του Ραντανπλάν) καταπιάνεται με τα δικαιώματα των ζώων. Ο Γάλλος κομίστας δεν αφηγείται όλη την ιστορία. Σημειώνει όμως ότι υπάρχει ένας βίγκαν ντεσπεράντο με το όνομα «Κινόα Μπομπ», ότι στο φινάλε «όλα είναι τέλεια όπως πάντα», ενώ υπογραμμίζει και τη διαχρονική ανεξιθρησκία του Λούκυ Λουκ. «Με τον σεβασμό του, μπορεί να βγάλει το καλύτερο στοιχείο από τον καθένα», λέει ο Ασντέ λίγο πριν προτείνει να μου αφιερώσει εκείνο το σκίτσο. «Σε όλους μπορεί να βρει κάτι καλό. Είμαι σίγουρος ότι μπορεί να το κάνει ακόμη και για τον Τζο Ντάλτον». Και το σχετικό link...
  3. Ένα από τα αγαπημένα θέματα των κόμικς ήταν πάντα τα τυχερά παιχνίδια. Αστείες ιστορίες των αγαπημένων μας ηρώων που συχνά διαδραματίζονται σε κάποιο καζίνο ή χαρτοπαικτική λέσχη κοσμούσαν τις σελίδες των αγαπημένων μας περιοδικών. Βέβαια εδώ και αρκετά χρόνια όλες οι αναφορές στα τυχερά παιχνίδια σταμάτησαν – και πολύ σωστά – καθώς πρόκειται για μία ενασχόληση καθαρά για ενήλικες. Να τονίσουμε εδώ ότι αυτό αφορά κυρίως στα γνωστά παιδικά κόμικς που όλοι γνωρίζουμε και διαβάζαμε από μικροί. Όσον αφορά σε κόμικς για ενήλικες, ιδιαίτερα στην Ιαπωνία με τη μεγάλη παράδοση των manga, οι αναφορές σε παιχνίδια καζίνο συνεχίζονται μέχρι και σήμερα. Αλλά σε αυτό θα αναφερθούμε σε επόμενο αφιέρωμά μας. Σήμερα, το SPORT24 και το casinohouse.gr σάς κάνουν μία μικρή αναδρομή στα αγαπημένα κόμικς που διαβάζαμε από μικροί – από τον Λούκι Λουκ ως τον Μπάτμαν – και θυμόμαστε ιστορίες και αναφορές σε παιχνίδια καζίνο. Λούκυ Λουκ: O ληστής με το ένα χέρι Αν υπάρχει ένας ήρωας που έχει σατιρίσει την άγρια δύση και το φαρ ουέστ αυτός σίγουρα είναι ο Λούκυ Λουκ. Γραφικοί ληστές, πολύβουα σαλούν και συμπαθείς Ινδιάνοι κοσμούν τις ιστορίες του ήρωά μας. Δεν θα μπορούσαν λοιπόν να λείπουν τα καζίνο και οι χαρτοπαικτικές λέσχες από αυτές τις ιστορίες. Παραπομπές και σκηνές με παιχνίδια πόκερ υπάρχουν σχεδόν σε όλα τα περιοδικά που έχουν εκδοθεί. Η ιστορία όμως "Ο ληστής με το ένα χέρι" είναι αφιερωμένο στο φαινόμενο των τυχερών παιχνιδιών στην "Άγρια Δύση". Στην ιστορία, δύο νεαρά αδέλφια που τους αρέσει να δημιουργούν εφευρέσεις, κατασκευάζουν τον πρώτο κουλοχέρη. Ένας φίλος τους γερουσιαστής, ο οποίος ενθουσιάζεται με το συγκεκριμένο μηχάνημα, ζητά από τον Λούκυ Λουκ να τους συνοδεύσει και να τους προστατεύσει στο ταξίδι τους ώστε να παρουσιάσουν την εφεύρεσή τους στην υπόλοιπη χώρα. Η συνέχεια είναι σπαρταριστή και θυελλώδης, καθώς οι ήρωες μας συναντούν κακόφημα σαλούν, φασαριόζους καουμπόηδες και κακοποιούς που ανησυχούν πως ο κουλοχέρης θα τους χαλάσει τα κέρδη που έχουν από το πόκερ. Στο τέλος και έπειτα από πολλές περιπέτειες ο Λούκυ Λουκ τούς οδηγεί με ασφάλεια σε μια αραιοκατοικημένη περιοχή που ονομάζεται… Λας Βέγκας! Για όσους ενδιαφέρονται να θυμηθούν την ιστορία μπορούν να δουν το σχετικό επεισόδιο από τη σειρά animation του Λούκυ Λουκ στο παρακάτω βίντεο: Μπάτμαν και οι "κακοί" που λατρεύουν τον τζόγο Ο σκοτεινός υπόκοσμος στον οποίο δραστηριοποιείται ο Μπάτμαν είναι βαθύτατα επηρεασμένος από τον τζόγο, τα καζίνο και τις παράνομες λέσχες. Σκεφτείτε απλά τον μεγαλύτερο του εχθρό, τον Τζόκερ, ο οποίος πήρε το όνομά του από το τραπουλόχαρτο και έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός έμπειρου παίκτη τυχερών παιχνιδιών: λατρεύει να μπλοφάρει, να σχεδιάζει και να ρισκάρει όποτε χρειαστεί. Και αν στον Τζόκερ η σχέση αυτή με τα τυχερά παιχνίδια υπονοείται, στον άλλον μεγάλο εχθρό του Μπάτμαν είναι σαφέστατη. Μιλάμε για τον Πιγκουίνο, ο οποίος διατηρεί καζίνο και club με το όνομα "The Iceberg Casino". Εκεί συχνάζουν τα παράνομα στοιχεία της Gotham City τα οποία ο Μπάτμαν προσπαθεί να ξεσκεπάσει. Όπως στην παρακάτω σκηνή από το Batman: The Animated Series όπου βρίσκουμε σε απαρτία όλους του "κακούς" να παίζουν πόκερ! Tα Στρουμφάκια… τζογάρουν Kαι ναι, ακόμα και τα Στρουμφάκια έχουν γνωρίσει τα τυχερά παιχνίδια. Σε σημείο μάλιστα να παίξουν την ύπαρξη του δάσους τους στα ζάρια! Η ιστορία στην οποία αναφερόμαστε ονομάζεται "Gambler Smurfs" (Τα Στρουμφάκια Τζογαδόροι) και έχει ως εξής: Δύο Στρουμφάκια επισκέπτονται κρυφά ένα χωριό ανθρώπων και εκεί παρακολουθούν έναν αγώνα ξιφομαχίας. Παρατηρούν δύο ανθρώπους οι οποίοι παίζουν στοίχημα για το ποιος θα κερδίσει τον αγώνα. Γυρνώντας πίσω στο στρουμφοχωριό, μοιράζονται τα νέα με τα υπόλοιπα Στρουμφάκια τα οποία επηρεασμένα αρχίζουν να στοιχηματίζουν σε διάφορα παιχνίδια. Το αποτέλεσμα είναι καταστροφικό. Τα Στρουμφάκια καταλαμβάνονται από το μικρόβιο του τζόγου και ποντάρουν σε ό,τι βρουν. Σύντομα ανακαλύπτουν τα ζαριά και τις… σαλιγγαροδρομίες και τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο με τον Μπαρμπαστρούμφ να προσπαθεί εις μάτην να τα συνετίσει. Τα Στρουμφάκια μάλιστα σε σημείο να φτιάξουν και… παράνομο καζίνο! Σύντομα όμως η πραγματικότητα έρχεται να τους βάλει μυαλό. Μαθαίνουν πως οι άνθρωποι θέλουν να καταστρέψουν ένα μέρος του Δάσους προκειμένου να φτιάξουν καζίνο. Μπροστά σε αυτόν τον κίνδυνο επιστρατεύουν τον αιώνιο εχθρό τους Δρακουμέλ (ή Γκαρκαμέλ, χρησιμοποιείστε όποιο όνομα θέλετε) προκειμένου να τους βοηθήσει αφού και ο ίδιος απειλείται. Τον πείθουν να προκαλέσει σε αγώνες τον εμπνευστή αυτού του σχεδίου Comte d'Aubenas με έπαθλο τη διατήρηση του δάσους. Μάλιστα τον εκπαιδεύουν και ο Δρακουμέλ κάνει φιλότιμες προσπάθειές να κερδίσει. Τελικά έπειτα από ισοπαλία, παίζουν το δάσος στα ζάρια. Και εκεί ο Δρακουμέλ στέκεται τυχερός! Το δάσος σώζεται αλλά ο Δρακουμέλ αλλάζει γνώμη και αρχίζει να κυνηγά τα Στρουμφάκια. Πιάνει το Στρουμφάκι-Τυχερούλη και είναι έτοιμος να τον φάει. Όμως ο Τυχερούλης του προτείνει να παίξουν στα ζάρια. Επηρεασμένος ο Δρακουμέλ και σίγουρος για τη νίκη του, δέχεται και χάνει. Έτσι ο Τυχερούλης γυρνάει στο χωριό του και στα άλλα Στρουμφ. Δυστυχώς, όσο κι αν ψάξαμε, δεν βρήκαμε το συγκεκριμένο τεύχος στα ελληνικά. Παρόλα αυτά μπορείτε να το αναζητήσετε διαδικτυακά σε ξενόγλωσσα sites. Σπάιντερμαν και ο τζογαδόρος εχθρός του "Chance" Μπορεί να μην είναι ακριβώς ένας από τους μεγαλύτερους εχθρούς του Σπάιντερμαν, ωστόσο πρόκειται για έναν αρκετά ενδιαφέροντα χαρακτήρα "κακού" που έχει ταλαιπωρήσει ουκ ολίγες φορές τον ήρωά μας. Πρόκειται για τον Chance του οποίου όλη του η ύπαρξη είναι συνυφασμένη με τον τζόγο. Στην καθημερινή ζωή του ονομάζεται Nicholas Powell και είναι πρώην επαγγελματίας παίκτης τυχερών παιχνιδιών. Αμετανόητα εθισμένος στον τζόγο, μετατρέπεται στον villain Chance προκειμένου να ζήσει ακόμα μεγαλύτερες συγκινήσεις και να "τζογάρει" σε πιο επικίνδυνες καταστάσεις. Η ιδιαιτερότητά του είναι πως δεν πληρώνεται από τους εργοδότες του για τις υπηρεσίες του αλλά τζογάρει εναντίον τους: αν κερδίσει πληρώνεται ενώ αν χάσει τους πληρώνει ο ίδιος. Πρωτοεμφανίστηκε το 1986 στο Web Of Spider-Man Volume 1, έχει εμφανιστεί σε δεκάδες ιστορίες και αν είστε φανατικός αναγνώστης του Σπάιντερμαν σίγουρα τον έχετε συναντήσει στις σελίδες τους. Επίλογος Ο τζόγος, τα τυχερά παιχνίδια και τα καζίνο εμφανίζονταν με αρκετή συχνότητα στα mainstream παιδικά κόμικς, πάντα βέβαια με μία διδακτική προσέγγιση καθώς απευθύνονταν σε νεαρά άτομα με ιδιαίτερη ψυχολογία. Για αυτό κατά κανόνα στα κόμικς αναδεικνύονταν οι κακές συνέπειες του εθισμού στα τυχερά παιχνίδια. Παρόλα αυτά δεν λείπει και η σάτιρα και το – πολλές φορές – καυστικό χιούμορ όπως στις περιπτώσεις των Λούκυ Λουκ και Τα Στρουμφάκια. Σε επόμενο άρθρο μας θα προσεγγίζουμε τα πιο ενήλικα κόμικς, τα manga της Ιαπωνίας, όπου εκεί τα τυχερά παιχνίδια παρουσιάζονται σε ένα διαφορετικό πλαίσιο. Σε κάθε περίπτωση ελπίζουμε να απολαύσατε το άρθρο μας και θα σας προτείναμε ανεπιφύλακτα να περάσετε την ημέρα σας ευχάριστα διαβάζοντας ένα καλό κόμικ! Και το σχετικό link...
  4. Dr Paingiver

    ΠΟΙΟΣ ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΟΝ ΛΟΥΚΥ ΛΟΥΚ

    Ξεκινάω με μιά φράση: "Εξαιρετικό κόμικ, εξαιρετικό"! Συνεχίζω με μία άλλη: "Δεν είναι Λούκυ Λουκ"! Τι εννοώ. Είναι ένα Γουέστερν κόμικ με πρωταγωνιστή τον Λούκυ Λουκ, αλλά με ελάχιστη σχέση με τον Λούκυ Λουκ που ξέρουμε. Καταρχάς δεν είναι (με εξαίρεση μία σκηνή) χιουμοριστικό κόμικ. Είναι ενήλικο κόμικ. Ο Μπονόμ πέρνει από το χέρι τον Λούκυ Λούκ και του δίνει μιά άλλη διάσταση. Το σενάριο περιέχει πολλά κλισέ που τα συναντάμε σε Γουέστερν ταινίες κατά κόρον, όμως για πρώτη φορά (αν δεν κάνω λάθος) σε ιστορία Λούκυ Λουκ υπεισέρχεται η εικόνα του θανάτου. Όσοι περιμένουν να δουν μιά ακόμα κλασική ιστορία του, ας το ξεχάσουν. Καθήστε να απολαύσετε ένα γουέστερν, σοβαρό και συναρπαστικό. Το διάβασα δύο φορές και ναι, θα το ξαναδιαβάσω. Μπράβο στον Μπονόμ για την διαχείριση του θρυλικού Λούκυ. Η έκδοση σκληρόδετη και ιλουστρασιόν, είναι πολύ καλή. Ίσως να ήθελε μεγαλύτερο σχήμα (γιατί είναι μικρότερο από αυτό της σειράς της Μαμούθ), αλλά μπράβο και στα Γράμματα για την έκδοση. Πάρτε την όλοι, δεν θα χάσετε. Υ.Γ. και ναι..... ο Λούκυ καπνίζει, δεν σταχίζει!
  5. whatever

    Ένα δώρο για μια φίλη μου

    Αυτή εδώ η ζωγραφιά είναι αφιερωμένη σε μια φίλη μου. Η φίλη μου, όπως και εγώ, τρελαίνεται να ζωγραφίζει και να δημιουργεί κόμιξ, και έχει δημιουργήσει τον παραπάνω χαρακτήρα, ονόματι Κάλβιν, του οποίοι του αρέσουν πάρα πολύ τα cowboy vibes (το ίδιο και στην φίλη μου) Σκέφτηκα, λοιπόν, να της κάνω μια έκπληξη, με το να ζωγραφίσω τον χαρακτήρα της, τον Κάλβιν, μαζί με τον Λούκι Λουκ, μιας και είναι και οι δύο καουμποηδες κατά κάποιον τρόπο, και να φοράει ο καθένας την στολή του άλλου. Αν και τώρα που το σκέφτομαι, ο ΛΛ δεν θα φορούσε ποτέ κάτι τόσο φανταχτερό. Θα είναι και τέλεια ευκαιρία να της γνωρίσω και τον ΛΛ! Ελπίζω να της αρέσει! Και ναι, το ξέρω πως η ανάλυση είναι χάλια, αλλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι καλύτερο!
  6. O Jolly Jumper, για όσους δεν γνωρίζουν, είναι το πιστό άλογο του Λούκι Λουκ, που τον συντροφεύει σε όλες τις περιπέτειες του. Είναι απίστευτα έξυπνος και έχει κερδίσει τον τίτλο του "πιο γρήγορου αλόγου σε όλη την Άγρια Δύση". Στην ελληνική έκδοση, το φύλο και το όνομα του άλλαξαν σε θηλυκό και σε Ντόλυ αντίστοιχα για λόγους τους οποίους δεν γνωρίζω (αν κάποιος ξέρει, παρακαλώ πολύ να με διαφωτίσει). Αργότερα, και συγκεκριμένα μετά την κυκλοφορία του "Η Ωραία Πρόβενς", όπου ο Jolly Jumper ερωτεύεται μια όμορφη φοράδα με το όνομα Πρόβενς (εξού και ο τίτλος), οι ελληνικοί εκδότες άλλαξαν ξανά το φύλο του σε αρσενικό για να μην φανεί "λεσβία". Εσείς, λοιπόν, τι προτιμάτε να είναι το άλογο; Αρσενικό ή θηλυκό; Ή δεν σας νοιάζει; Εγώ, για να είμαι ειλικρινής, το προτιμώ θηλυκό, γιατί έτσι έχω μεγαλώσει με τις σειρές και με τις ταινίες, και θεωρώ πως του ταιριάζει αυτό το φύλο, λόγω της τσαχπινικης συμπεριφοράς της και της ξανθιάς της χαίτη.
  7. Ο Γερμανός κομίστας έφτιαξε μια queer ιστορία του Λούκυ Λουκ και μιλά στην ATHENS VOICE με αφορμή τον μήνα του Pride. Πριν λίγα χρόνια, το 2016 συγκεκριμένα, ο φτωχός και μόνος καουμπόι των κόμικς, o Λούκυ Λουκ, συμπλήρωσε 70 χρόνια παρουσίας στις πολύχρωμες σελίδες και, για να γιορτάσει την επέτειο, η γαλλική εταιρία που έχει και τα δικαιώματα του ήρωα έδωσε τη δυνατότητα σε μερικούς φημισμένους Γάλλους και Γερμανούς κομίστες να δημιουργήσουν ιστορίες του θρυλικού καουμπόι με τη δική τους ματιά. Είδαμε παρωδίες των κλισέ του ήρωα, σκοτεινές και πιο hard boiled εκδοχές, για να φτάσουμε σε μια ιστορία, Choco-boys αποδόθηκε στα γαλλικά, όπου ο Λούκυ Λουκ αγκαλιάζει τη διαφορετικότητα. Δεν πρόκειται για μια γκέι απεικόνιση του Λούκυ Λουκ, όχι, αλλά για μια ιστορία που περιγράφει πλήρως την queer εμπειρία, την queer πλευρά της ζωής. Υπεύθυνος για την ιστορία αυτή, την ελληνική έκδοση της οποίας αναμένουμε – εκτός απροόπτου – εντός του 2022, είναι ο περίφημος Γερμανός κομίστας Ραλφ Κένιγκ (Ralf König). Ο Λούκυ Λουκ από τον Ralf König Ο Κένινγκ έκανε come-out ως γκέι άντρας στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και δημοσιεύει κόμικς γεμάτα (γκέι) σεξουαλικότητα πάνω από σαράντα χρόνια ήδη, με τεράστια επιτυχία. Έχει μεταφραστεί σε δεκατέσσερις γλώσσες, έχει πουλήσει πάνω από επτά εκατομμύρια αντίτυπα και αρκετά κόμικς του έχουν διασκευαστεί και μεταφερθεί στον κινηματογράφο, με πρώτο το «The most Desired Man» (1994) (κινηματογραφική μεταφορά των κόμικς του «Der bewegte Mann» και «Pretty Baby» που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Βαβέλ» τχ. 203-209) που αποτελεί τη δεύτερη μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία στην ιστορία του γερμανόφωνου κινηματογράφου με box office μεγαλύτερο από σαράντα εκατομμύρια ευρώ. Στην Ελλάδα τον μάθαμε από το περιοδικό κόμικς «Βαβέλ», όπου δημοσιεύτηκαν σε συνέχειες πολλά κόμικς του όπως τα «Pretty Baby», «Beach Boys» και «Λυσιστράτη», αλλά και από τα αυτοτελή κόμικς που κυκλοφόρησαν, την «Καπότα δολοφόνο» που έγινε και ταινία, και το «Τρελές αδελφές». Στην ιστορία του Λούκυ Λουκ που έφτιαξε, ο γνωστός μας κουμπόι χρειάζεται διακοπές από τις γνωστές περιπέτειές του, μια ευκαιρία να χαλαρώσει και να είναι ο εαυτός του. Και είναι αρκετά διαφορετικός απ’ ότι συνήθως: πιο στρογγυλεμένος και – για πρώτη φορά – χωρίς μπλούζα. Πιάνει δουλειά βόσκοντας αγελάδες, οι οποίες παράγουν το γάλα που χρησιμοποιείται για την παρασκευή των νόστιμων βελγικών σοκολάτων. Το γάλα θα μεταφερθεί στο Hershey ώστε να ανακατευτεί με το πρόσφατα ανακαλυφθέν κακάο και να γίνει σοκολάτα. Κάπου εκεί ξεκινά και η κωμωδία, ή μάλλον η παρωδία του «Brokeback Mountain», καθώς ο Λουκ συναντά δύο καουμπόηδες και προσπαθεί να τους βοηθήσει να βρουν την αγάπη. Πώς όμως έφτασε ο 62χρονος σήμερα Κένιγκ να σχεδιάσει αυτή την ιστορία του Λούκυ Λουκ; Το εξώφυλλο του κόμικ με την queer ιστορία του Λούκυ Λουκ από τον Ralf König Πώς έγινε η queer friendly ιστορία του Λούκυ Λουκ Όπως μου λέει ο Ραλφ Κένιγκ στη συνέντευξη που μου παραχώρησε, η σχέση του με τον Λούκυ Λουκ ξεκινά από την παιδική του ηλικία. «Ήμουν έξι ετών όταν η μητέρα μου μού έδωσε την “Καλάμιτι Τζέιν”, το πρώτο κόμικς του Λούκυ Λουκ που έπιασα στα χέρια μου. Ως παιδί αντιλαμβανόμουν ότι ήταν σπουδαίο, χωρίς να κατανοώ πολλά. Σήμερα καταλαβαίνω την πραγματική γοητεία του μελανιού στο χαρτί των ιστοριών του Λούκυ Λουκ. Οι γραμμές είναι αυθόρμητες αλλά τέλειες. Από τη στάση του σώματος των χαρακτήρων και τις προοπτικές μέχρι τα αβάν γκαρντ χρώματα, όλα είναι τέλεια. Ο Μορίς ήταν ένας πολύ σπουδαίος κομίστας». «Το πώς κατέληξα να φτιάξω αυτήν την ιστορία του Λούκυ Λουκ είναι μια άλλη ιστορία. Είχα μια πολύ επιτυχημένη βραδιά ανάγνωσης των κόμικς μου στη Ζυρίχη της Ελβετίας και μετά το πέρας της εκδήλωσης μου έκαναν δώρο ένα κουτί με υψηλής ποιότητας ελβετικές σοκολάτες. Αυτό με έκανε να αναρωτηθώ πότε και πώς η σοκολάτα έφτασε στην Άγρια Δύση. Επίσης πάντα ήθελα να φτιάξω μια παρωδία της ταινίας “Το μυστικό του Brokeback Mountain”. Αυτές ήταν οι αρχικές ιδέες πίσω από το “Choco Boys”. Είχα δει τα επετειακά τεύχη του ήρωα και ανέφερα την ιδέα στον εκδότη μου, ο οποίος ενθουσιάστηκε και αμέσως έκανε ότι μπορούσε για να συμβεί». Η queer ιστορία του Λούκυ Λουκ από τον Ralf König Το «Λούκυ Λουκ», όπως και τα περισσότερα γαλλοβελγικά κόμικς της περιόδου που πρωτοκυκλοφόρησε, είναι γεμάτα στερεοτυπικές απεικονίσεις των ανθρώπων. Και αυτό είναι ένα από τα στοιχεία που υπηρετούν άριστα την κωμωδία τους. Τον ρωτάω πως ένιωσε που έπρεπε να εισάγει το θέμα της ομοφυλοφιλίας στο context ενός κόμικς όπως ο Λούκυ Λουκ. Η απάντησή του είναι εντελώς αυθόρμητη. «Αυτός ήταν ο όρος μου για να γίνει το πρότζεκτ. Χωρίς έναν γκέι καουμπόι απλά δεν θα με ενδιέφερε να το κάνω. Οι Γάλλοι κάτοχοι των δικαιωμάτων του Λούκυ Λουκ όρισαν ρητά ότι ο ίδιος ο Λουκ θα έπρεπε να μην είναι γκέι και να μην καπνίζει. Δεν είχα πρόβλημα με το πρώτο, δεν θα έβγαζε νόημα ένας καουμπόι που είναι στρέιτ εδώ και 75 χρόνια να γίνει ξαφνικά γκέι, το δεύτερο κομμάτι που αφορούσε το κάπνισμα ήταν κάπως ατυχία. Αντιλαμβάνομαι το πρόβλημα, αλλά ήταν ήδη κολασμένα σέξι με τα αποτσίγαρα από τα στριφτά του». Για τις κινηματογραφικές μεταφορές των κόμικς του έχει ανάμεικτα συναισθήματα. «Χρωστάω πολλά στην ταινία “The most Desired Man” καθώς ήταν τεράστια εισπρακτική επιτυχία στη Γερμανία. Αλλά δεν μου άρεσε καμία από τις άλλες τέσσερις ταινίες που έγιναν μέχρι σήμερα. Είναι ένα πολύ διαφορετικό προϊόν, ένα πολύ διαφορετικό μέσο με ηθοποιούς, φωτογραφία και σκηνοθεσία με τα οποία δεν μπορώ να ανακατευτώ και πολύ πια. Αυτό ενδεχομένως να άλλαζε με μια ταινία κινουμένων σχεδίων. Υπάρχουν πλάνα αυτή την περίοδο να ξεκινήσει η παραγωγή μιας σειράς κινουμένων σχεδίων βασισμένη στα κόμικς “Konrad and Paul”. Αλλά αυτά παίρνουν πολύ καιρό μέχρι να υλοποιηθούν. Ενδεχομένως όταν είναι έτοιμο εγώ να είμαι ήδη 80 ετών», λέει γελώντας. Ραλφ Κένιγκ: μια καριέρα σαράντα ετών γεμάτων κόμικς Το 2020 συμπλήρωσε αισίως σαράντα χρόνια πορείας στον χώρο των κόμικς. Η καριέρα του είναι χωρίς αμφιβολία ζηλευτή. Εκατομμύρια πωλήσεις, μεταφράσεις σε πολλές γλώσσες, ταινίες και τώρα Λούκυ Λουκ. Για όλα αυτά νιώθει, όπως μου λέει, «βαθιά ευγνώμων. Είχα τη δυνατότητα να κάνω το πάθος μου για τα κόμικς επάγγελμα και για περισσότερα από σαράντα χρόνια να ζω από αυτό. Σήμερα έχω ένα ράφι στη βιβλιοθήκη μου μήκους ενάμισι μέτρου γεμάτο με εκδόσεις των κόμικς μου. Τι άλλο μπορώ να κάνω από το να απολαύσω τη στιγμή; Δεν χρειάζεται να αποδείξω τίποτα και σε κανέναν πια. Είναι πολύ cool. Δεν σκέφτομαι να σταματήσω. Η συνταξιοδότηση μοιάζει πολύ αφηρημένο πράγμα στο δικό μου μυαλό. Θα σχεδιάζω μέχρι το πενάκι να πέσει από τα χέρια μου ή στερέψω από ιστορίες. Από την άλλη, κάτι θα μείνει πίσω… Στο Βερολίνο υπάρχει ένα μεγάλο αρχείο με τα πρωτότυπα σχέδιά μου, πιστεύω όμως ότι η ανθρωπότητα θα έχει στο μέλλον πολύ πιο σοβαρά προβλήματα να αντιμετωπίσει από το να ασχολείται με τα γκέι κόμικς». Κοιτώντας πίσω σε αυτή την καριέρα που απλώνεται σε τέσσερις δεκαετίες του ζητάω να ανακαλέσει το πιο χαρμόσυνο και το πιο δυσάρεστο περιστατικό. «Αγαπητέ μου Γιάννη, θα πρέπει να το σκεφτώ πάρα πολύ αυτό μετά από σαράντα χρόνια πορείας». Τον αφήνω να σκεφτεί. «Ήμουν πραγματικά χαρούμενος την πρώτη φορά που υπέγραφα κόμικς μου σε αναγνώστες σε ένα γκέι βιβλιοπωλείο στο Βερολίνο, αρχές του 1980. Είχε πάρα πολύ κόσμο εκείνη τη βραδιά, το κατάστημα ήταν γεμάτο ανθρώπους που ήταν χαρούμενοι με τα μικρά σκίτσα που έφτιαχνα στα αντίτυπά τους. Το πιο δυσάρεστο πράγμα που έχω ζήσει ήταν όταν ξέσπασε η κρίση του AIDS. Υπήρχε τόσος φόβος και τόσα αγόρια πέθαιναν γεμάτα αγωνία. Το πιο όμορφο πράγμα, ο έρωτας, είχε λάβει πολύ σκοτεινή όψη. Ήταν φρικτή περίοδος. Δεν μπορούσα να αντιδράσω τότε σε όλο αυτό που συνέβαινε, δεν μπορούσα να το μεταβολίσω. Όταν πέθανε ένας πολύ κοντινός, ένας πολύτιμος φίλος που είχα, μπόρεσα να κοιτάξω κατάματα την κατάσταση και έφτιαξα την ιστορία “Super paradise”η οποία λαμβάνει χώρα στη Μύκονο». Ακτιβισμός και γκέι κόμικς Όλα τα κόμικς του Ραλφ είναι γεμάτα γκέι έρωτα. Θα έλεγε κανείς ότι είναι ο Tom of Finland of Germany. Τα γκέι θέματα είναι τα θέματά του και για πολλούς αυτό θεωρείται έμπρακτος γκέι ακτιβισμός. Ο ίδιος όμως δεν θεωρεί τον εαυτό του ακτιβιστή. «Το βλέπω ως κάτι λιγότερο εξωτικό. Είμαι γκέι και είμαι κομίστας, αυτό είναι όλο. Δεν νιώθω πως κάνω ακτιβισμό, είμαι υπεύθυνος μονάχα για την τέχνη μου. Εντούτοις είμαι πολύ χαρούμενος όταν οι αναγνώστες μου λένε ανά τα χρόνια ότι νιώθουν πιο ανοιχτόμυαλοι λόγω των ιστοριών μου, είτε είναι στρέιτ είτε γκέι. Μέλημά μου είναι πάνω απ’ όλα ο κόσμος να διασκεδάζει και συνάμα αγαπώ πολύ το σεξ και οτιδήποτε ντροπιαστικό ή “δύσκολο” το αφορά. (γέλια) Είμαι πάνω από εξήντα ετών πλέον και δεν έχω σταματήσει να αγαπώ το σεξ. Πιθανώς θα έπρεπε να με προβληματίζει αυτό και να το ψάξω ίσως και λίγο. Για την ώρα προτιμώ όμως να φτιάχνω απλά φανταστικά κόμικς». Είναι χαρούμενος με την πρόοδο της κοινωνίας σε ό,τι αφορά τα ΛΟΑΤΚΙ θέματα όλα αυτά τα χρόνια. «Στη Γερμανία τουλάχιστον, πολλά πράγματα έχουν καλυτερέψει και οι άνθρωποι παντρεύονται και τεκνοθετούν. Είναι υπέροχο όλο αυτό αν αναλογιστείς πώς ήταν η κατάσταση το ’80 που ξεκίνησα να σκιτσάρω. Τότε, ό,τι σχετιζόταν με τους γκέι ήταν ταμπού, στο περιθώριο της κοινωνίας. Θεωρούμασταν απόβλητοι. Αλλά όλες αυτές οι ελευθερίες που με κόπο κατακτήθηκαν πάντα απειλούνται από ακροδεξιούς, θρησκόληπτους και κάθε λογής οπισθοδρομικούς. Όταν σκέφτομαι το τι συμβαίνει στη Ρωσία τρομάζω», μου λέει και η συζήτηση προχωράει στο κατά πόσο η τέχνη μπορεί να αλλάξει τις αντιλήψεις της κοινωνίας στα θέματα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. «Είμαι πεσιμιστής σχετικά με αυτό. Δεν πιστεύω ότι η τέχνη αλλάζει τα πράγματα προς το καλύτερο σε βάθος χρόνου. Μπορείς να έχεις σε κάθε περίπτωση καθαρές προθέσεις. Οι άνθρωποι που απεχθάνονται τους γκέι, τις λεσβίες, τα τρανς άτομα, δεν θα αλλάξουν γνώμη λόγω των κόμικς. Δεν τα διαβάζουν καν». Για τον Ραλφ Κένιγκ το Pride, το οποίο γιορτάζουμε αυτόν τον μήνα, εξακολουθεί να έχει σημασία. «Είναι πολύ σημαντικό για τα νεαρά queer άτομα να νιώσουν ότι δεν είναι μόνα τους. Πολλοί έρχονται για αυτό από την επαρχία και βιώνουν το μεγάλο, πολύχρωμο, συμπεριληπτικό πάρτι μια φορά τον χρόνο. Είτε είναι διαδήλωση, είτε απλά ένα ιβέντ, δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Μου χάρισε απλόχερα αυτοπεποίθηση όταν τη χρειάστηκα στο παρελθόν, όταν ένιωσα ανασφαλής στα νιάτα μου. Η αυτοπεποίθηση στα ΛΟΑΤΚΙ άτομα είναι απολύτως αναγκαία, οι δυσκολίες που βιώνουν τα νεαρά άτομα στο πατρικό τους είναι πιθανώς ακόμα και σήμερα σκληρές». Και το σχετικό link...
  8. whatever

    My fanarts

    Γεια σας και χαρά σας! Αυτές τις μέρες η νοσταλγία με ειχε χτυπήσει κατακεφαλα και μου 'ρθε η τάση να ξαναδιαβασω όλες τα κόμικ με Αστερίξ, Ντίσνεϊ και Λούκι Λουκ που είχα στα ράφια μου. Και κατέληξα τελικά να ζωγραφίσω όλους αυτούς τους παιδικούς μου ήρωες που μου κρατούσαν συντροφιά όταν ήμουν μικρή. Από αριστερά προς τα δεξιά: Αστερίξ, Λούκυ Λουκ, Ιντεφιξ, Ιζνογκούντ και Μπας Ριβς. Δεν ξέρω αν η ανάλυση είναι καλή. Κι επίσης, τώρα που το σκέφτομαι, ο Ιζνογκούντ δεν είναι ήρωας, περισσότερο κακός, αλλά λάτρευα το καρτούν του (κόμιξ του, δυστυχώς, δεν διάβασα ποτέ, οπότε έτσι τον γνώρισα) και η περίφημη φράση του "Θέλω να γίνω χαλίφης στην θέση του χαλίφη" έχει χαραχτεί για πάντα στο μυαλό μου. Ο Ιντεφιξ, ο γλυκούλης μου, δεν υπήρχε περίπτωση να τον αφήσω απ'έξω. Και ναι ξέρω, ο Μπας Ριβς είναι από πρόσφατο ΛΛ, αλλά μ'αρεσε πολύ το character design, και ήταν ωραίο να βλέπουμε ένα μαύρο καουμπόι για αλλαγή (ιδίως επειδή χαρακτήρες σαν αυτόν δεν είναι συχνά το επίκεντρο σε αυτό το κόμικ). Ελπίζω να σας άρεσαν! Μπαϊ!
  9. Laz33

    Τα ΛΟΥΚΥ ΛΟΥΚ μετά τον Goscinny

    Είναι κοινώς αποδεκτό ότι η χρυσή εποχή των Λούκυ Λουκ ήταν η περίοδος 1955-1977, τότε δηλαδή που τις ιστορίες έγραφε ο σπουδαίος Rene Goscinny. Ιστορίες όπως Μπίλυ ο Τρομερός, Καλάμιτυ Τζέην, Το Τρυφερό Πόδι, Μαμά Ντάλτον κτλ δεν πρόκειται να ξαναγραφούν Δεν είναι τυχαίο ότι όποιον και να ρωτήσεις να σου πει τα 10 αγαπημένα του άλμπουμ της σειράς, τα 8 τουλάχιστον θα είναι του Goscinny. Ακόμα και τα λιγότερο επιτυχημένα του, όπως για παράδειγμα τα Στα Ίχνη των Ντάλτον, Προς την Οκλαχόμα, Οι Ντάλτον στους Ινδιάνους, Λευκός Ιππότης, Αυτοκράτορας Σμιθ είναι ποιοτικά και σίγουρα καλύτερα απ΄τα περισσότερα που γράφτηκαν μετά το θάνατό του. Μετά τον Goscinny άλλοι 10 τουλάχιστον σεναριογράφοι έγραψαν ιστορίες Λούκυ Λουκ. Κάποιοι υιοθέτησαν δικό τους στυλ και κάποιοι προσπάθησαν να μείνουν στο ύφος του Goscinny (άλλοι με περισσότερη άλλοι με λιγότερη επιτυχία). Το επίπεδο άρχισε να πέφτει μετά το 1977 και έπιασε κυριολεκτικά πάτο κάπου στα τέλη των 90's - αρχές των 00's Απ΄όταν ανέλαβε το σκίτσο ο Achde το επίπεδο άρχισε κάπως να ανεβαίνει και πάλι. Σ΄αυτά τα 40 περίπου χρόνια χωρίς τον Goscinny έχουν γραφτεί 27 άλμπουμ Λούκυ Λουκ της μιας ιστορίας, 3 με πολλές ιστορίες (Με τη Θηλειά στο Λαιμό, Το Καταραμένο Ράντσο, Το Άλλοθι), 2 μεταφορές από ταινία κινουμένων σχεδίων (Νταίηζυ Τάουν, Η Μπαλάντα των Ντάλτον) και 6 Λούκυ Κιντ. Τα καλύτερα 1. Νταίηλυ Σταρ των X. Fauche - J. Leturgie To μοναδικό ίσως άλμπουμ που αγγίζει το επίπεδο Goscinny. Ιστορία πρωτότυπη και πολύ ενδιαφέρουσα, δεν μοιάζει με κάποια άλλη, με καλό χιούμορ και γραμμένη στο ύφος του μεγάλου Rene. Για μένα αποτελεί το αναμφισβήτητα καλύτερο άλμπουμ της μετα-Goscinny εποχής κι ένα απ΄τα 20-25 καλύτερα γενικώς. Βαθμός: 8/10 2. Ο Ελαφροχέρης του Lo Hartog Van Banda Άλλη μια πρωτότυπη και αστεία ιστορία. Μ΄ένα καλύτερο-πιο δυναμικό φινάλε θα μπορούσε κι αυτή να κοιτάξει στα μάτια τις ιστορίες του Goscinny. Ευρηματικό σενάριο που σου μένει στο μυαλό. Δεν πρόκειται να μπερδέψεις αυτό το άλμπουμ με κάποιο άλλο. Bαθμός: 7,5/10 3. Πόνυ Εξπρές των X. Fauche - J. Leturgie Καλή κι ευχάριστη υπόθεση, αν κι έχει στοιχεία από παλιές, όπως το Σύρμα που Τραγουδάει (μια απλή σύγκριση των πρώτων σελίδων των 2 άλμπουμ αρκεί για να το διαπιστώσετε). Επίσης θα το ήθελα λίγο πιο "συμπαγώς" γραμμένο. Καλή προσπάθεια πάντως. Bαθμός: 7/10 4. Ο Θησαυρός των Ντάλτον των Vicq & Μοrris Συμπαθητική ιστορία που έχει γραφτεί κι αυτή στο στυλ του Goscinny. Οι γκαφατζήδες Ντάλτον σε νέες περιπέτειες ψάχνουν ένα θησαυρό.... που δεν υπάρχει. Έχει κάποια πρωτότυπα gags και υπόθεση με plot twist στο τέλος. Δεν θα μου φαινόταν περίεργο να το είχε γράψει ο Rene σε κάποια, πιο ανέμπνευστη βέβαια, φάση της ζωής του. Bαθμός: 7/10 5. Νιτρογλυκερίνη του Lo Hartog Van Banda Απ΄τα πιο αστεία τεύχη των τελευταίων ετών. Στα μείον ότι μοιάζει κι αυτό με τη σειρά του με παλιότερα. Ουσιαστικά είναι μια μίξη από Σιδερένιο Άλογο και Σύρμα που Τραγουδάει. Σαφώς βέβαια έχει και δικά του στοιχεία. Το σενάριο είναι αρκετά απλοϊκό και ουσιαστικά βλέπουμε μια ατελείωτη και τραγελαφική καταδίωξη μεταξύ του Λούκυ, των Ντάλτον και του τρένου με το T.N.T. Bαθμός: 7/10 6. Η Γέφυρα του Μισισιπή των X. Fauche - J. Leturgie Ένα ακόμα άλμπουμ των Fauche-Leturgie στο top8. Έχει αρχή, μέση, τέλος, αρκετά πρωτότυπο σενάριο και καλό χιούμορ. H μόνη παρασπονδία είναι η επανεμφάνιση του μπαρμπα-Νεντ (απ΄την Κούρσα του Μισισιπή) που τα επαναλαμβανόμενα "αστεία" του καταντούν κουραστικά. Bαθμός: 7/10 7. Λούκυ Λουκ Εναντίον Πίνκερτον των D. Pennac - T. Benacquista Το πρώτο άλμπουμ με σκιτσογράφο τον Achde που ήταν πραγματικά αξιόλογο. Θίγει ένα θέμα που δεν έχει ξαναναφερθεί (τις μυστικές υπηρεσίες και το φακέλωμα των πολιτών), ενώ σε κρατάει σε αγωνία μέχρι τέλους. Το κύριο παράπτωμα είναι ότι υπάρχει πολύς ρεαλισμός και απουσιάζει το χιούμορ. Όχι ότι δεν υπάρχουν και σημεία που γελάς. Bαθμός: 7/10 8. Κλοντάικ των Yann-J.Leturgie Μια ιστορία που μπορεί για κύριο θέμα να έχει την αναζήτηση χρυσού (υπόθεση που την ξαναείδαμε στο παρελθόν), μπορεί να έχει τους γνώριμους απ΄το Τρυφερό Πόδι, Βάλντο και Τζάσπερ, αλλά έχει και δικό της χαρακτήρα, όπως και αρκετά ενδιαφέρουσα πλοκή με φόντο τα χιόνια της Αλάσκας. Bαθμός: 7/10 Τα συμπαθητικά Στα συμπαθητικά θα έβαζα τα: O Ληστής με το Ένα Χέρι (Bαθμός: 6,5/10) Ένας Καουμπόϋ στο Παρίσι (Bαθμός: 6,5/10) Kαι τα δύο είχαν δυνατότητες για κάτι ακόμα καλύτερο αλλά μου τα χάλασαν λίγο στο τέλος. Δεν υπήρξε κορύφωση ή κάτι αναπάντεχο ώστε να κλείσει ιδανικά η ιστορία. Αξίζει πάντως να τα διαβάσετε. Μην αγγίζετε - Τα 3 με πολλές ιστορίες (Με τη Θηλειά στο Λαιμό, Το Καταραμένο Ράντσο, Το Άλλοθι) που αποτελούν μέρος της Γαλλικής σειράς, όπως και τα 3 Γερμανικά τεύχη με πολλές ιστορίες που έβγαλε η ΜΑΜΟΥΘ (Ένας Σεϊχης στο Φαρ-Ουέστ, Παντρεύεται ο Λούκυ; και Ο Μακ στους Ινδιάνους). Δεν είναι απαραίτητα όλες οι ιστορίες κακές (εντάξει, στα Γερμανικά είναι) απλά δεν μ΄αρέσουν οι μικρές αυτοτελείς ιστορίες. Όπως και να το κάνουμε δεν έχουν το βάθος ούτε σου δίνουν την ίδια ευχαρίστηση με μια ιστορία 44 σελίδων. - Ο Θρύλος της Δύσης του Patrick Nordmann Κυριολεκτικά 10χρονο να έβαζες, καλύτερη ιστορία θα σκεφτόταν να γράψει. Κακή και βαρετή υπόθεση, χιούμορ μηδέν, πολλές επαναλήψεις. Παρακαλάς να φτάσεις στην τελευταία σελίδα για να λυτρωθείς. Και σαν να μη έφτανε αυτό, το σκίτσο είναι τραγικό. Φτωχό και χωρίς λεπτομέρειες. Με διαφορά το χειρότερο Λούκυ Λουκ που υπάρχει (απ΄αυτά που αποτελούνται από μόνο μια ιστορία). Κρίμα που ήταν το τελευταίο του Morris. Ο κόσμος θα ήθελε να δει έναν καλύτερο επίλογο για τον σπουδαίο αυτό δημιουργό. Bαθμός: 3/10 - Ο Προφήτης του Patrick Nordmann Ξεκινάει με ενδιαφέρον αλλά δεν καταλήγει κάπου. Πιο flat ιστορία απ΄αυτή δεν έχω ξαναδιαβάσει. Εκεί που λες τώρα κάτι θα γίνει, μετά κάτι θα γίνει... τελικά γίνεται το απολύτως τίποτα και μένεις χαζός ν΄αναρωτιέσαι τι ήταν αυτό που διάβασες και κυρίως γιατί το διάβασες. Ανέμπνευστο και πολύ κουραστικό. Το κακό σχέδιο του Morris, που στα τελευταία του φαινόταν να κάνει αγγαρεία, επιδεινώνει την κατάσταση. Bαθμός: 3,5/10 - Ο Ζωγράφος του Bob de Groot Μια πολύ απλή και χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον ιστορία. Άνετα μπορούσε να γραφτεί σε 10 σελίδες κι όμως κατάφερε να καλύψει τις 44 του άλμπουμ. Εννοείται ότι ρόλο σ΄αυτό έπαιξαν οι άπειρες επαναλήψεις και η πολύ αργή δράση. Tα άλμπουμ στη μετα-Goscinny εποχή ήταν ως επί το πλείστον αραιογραμμένα και ο Ζωγράφος σ΄αυτόν τον τομέα διεκδικεί πρωτεία. Κακό σχέδιο κι εδώ. Ούτε να το ξεφυλλίσεις να δεις τις εικόνες αξίζει. Bαθμός: 4/10 - Μαρσέλ Ντάλτον του Bob de Groot Κι εδώ μια αδιάφορη και αραιογραμμένη ιστορία, που μοιάζει μάλιστα με παλιότερες, όπως την Εξαγορά των Ντάλτον. Εννοείται με πολύ λιγότερη δράση και χιούμορ. Bαθμός: 5/10 - Oι Ντάλτον... Θείοι των L. Gerra - J. Pessis Αρκετά φλατ. Δεν υπάρχει πολύ δράση και προσωπικά μου θύμησε Λούκυ Κιντ (ίσως επειδή έχει πρωταγωνιστή τον πιτσιρίκο ανηψιό Ντάλτον). Τα "αστεία" του Gerra ανύπαρκτα ή χιλιογραμμένα. Επίσης υπήρχαν αρκετές σεναριακές ευκολίες, κυρίως στο φινάλε. Δεν είναι να κόψεις τη φλέβα σου βέβαια, αλλά σίγουρα δεν θα περάσεις και το πιο ευχάριστο μισάωρο της ζωής σου διαβάζοντάς το. Bαθμός: 5/10 - Η Ωραία Προβένς του Laurent Gerra Ίσως το πιο κακογραμμένο άλμπουμ Λούκυ Λουκ. Μια ιστορία που σε κουράζει με τη μπερδεμένη πλοκή της και τους πολλούς άσκοπους διαλόγους. Έπρεπε να τη διαβάσω 2η φορά για να καταλάβω το σενάριο. Σώζεται κάπως απ΄το υπέροχο σχέδιο του Achde. Bαθμός: 5/10 - Η Μνηστή του Λούκυ Λουκ του Guy Vidal Μια κακή αντιγραφή απ΄το Καραβάνι. Ουσιαστικά έχουμε ένα καραβάνι, απλά εδώ αποτελείται από γυναίκες. Ακόμα κι η ιδέα ο Λούκυ Λουκ να αποκτήσει μνηστή θεωρώ ότι είναι εκτός κλίματος σειράς. Όταν βγήκε (1985) ήταν άνετα το χειρότερο Λούκυ Λουκ. Ποιος να φανταζόταν ότι θα έβγαιναν ακόμα χειρότερα. Έχει πάντως και κάποια ενδιαφέροντα κι αστεία σημεία. Γενικά δεν είναι κακό, αλλά πολύ μέτριο. Bαθμός: 5,5/10 Κάποια ακόμα πολύ μέτρια, που δεν αξίζουν ιδιαίτερης προσοχής και καλό θα ήταν να αποφευχθούν απ΄όσους δεν είναι φανς της σειράς, είναι τα: Μπελ Σταρ (Bαθμός: 5,5/10) Κυνήγι Φαντασμάτων (Bαθμός: 5,5/10) Έγινε ενημέρωση μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ "Ένας Καουμπόϋ στο Παρίσι"
  10. Σάν σήμερα, στις 5 Νοεμβρίου του 1977, έφυγε από την ζωή σε ηλικία 51 ετών ο κατά πολλούς πατέρας την σύγχρονης ιστορίας των Γαλλικών comics, René Goscinny. Γεννημένος το 1926, κατάφερε να γίνει πασίγνωστος για την δημιουργία του Asterix, με τον εικονογράφο Albert Uderzo. Όμως η δουλειά του ήταν εξίσου σημαντική και στο Lucky Luke, σε συνεργασία με τον Morris (θεωρείται η χρυσή εποχή της σειράς), αλλά και στον Iznogoud με τον Jean Tabary. Παιδί Εβραίων μεταναστών από την Πολωνία, μετακόμισε οικογενειακώς, στα δύο του χρόνια στο Μπουένος Άιρες, όπου και έζησε μέχρι το 1945, όπου και μετακόμισε στη Νέα Υόρκη. Στην Αργεντινή έζησε μία ωραία, κατά τον ίδιο, παιδική ηλικία. Φοίτησε, στα εκεί, Γαλλικά σχολεία και θεωρούνταν ο “χαβαλές της τάξης”, πιθανόν για να αντισταθμίσει το πόσο συνεσταλμένος ήταν. Ξεκίνησε να ζωγραφίζει πολύ νωρίς, εμπνευσμένος από τις εικονογραφημένες ιστορίες που του άρεσε να διαβάζει. Στο Γαλλικό στρατό, στον οποίο κατετάγη το 1946, ήταν και το ξεκίνημα του στην επαγγελματική εικονογράφιση, όπου και έγινε ο διορισμένος καλλιτέχνης του συντάγματος, ζωγραφίζοντας εικόνες και αφίσες. Την επόμενη χρονιά εικονογράφησε το βιβλίο “Το κορίτσι με τα μάτια από Χρυσό” και επέστρεψε στη Νέα Υόρκη. Μέχρι το 1959, πέρασε κάποιες δύσκολες περιόδους της ζωής του, όντας άνεργος χωρίς καθόλου χρήματα. Όμως μέσα από την δουλειά του, άρχισε να συγγράφει για διάφορα studio και συνεργαστηκε με μεγάλους για την εποχή (και το είδος) καλλιτέχνες, όπως ο Morris, με τον οποίο από το 1955 μέχρι και το θάνατό του, έγραφαν μαζί τα Lucky Luke. Πάραλληλα από το 1956 έως και το 1958 έγραψε και έναν ακόμα πασίγνωστο Γαλλικό τίτλο, τον “Μικρό Νικόλα“. Όμως το 1959, με το ξεκίνημα του περιοδικού Pilote, ξεκίνησε και το μαγικό ταξίδι του Asterix, του μεγαλύτερου και γνωστότερου δημιουργήματος του Goscinny. (Για τους μή γνωρίζοντες…) Η σειρά ακολουθεί τις περιπέτειες ενός χωριού των Γαλατών, καθώς αντιστέκονται στη ρωμαϊκή κατοχή το 50 π.Χ. Το κάνουν με ένα μαγικό φίλτρο, που παρασκευάζεται από τον δρυίδη Panoramix (που ονομάζεται Getafix στις αγγλικές μεταφράσεις), το οποίο δίνει προσωρινά στον παραλήπτη υπεράνθρωπη δύναμη. Η πρώτη σελιδά του Asterix ο Γαλάτης του 1961 Ο Goscinny πέθανε στα 51 του, στο Παρίσι από καρδιακή ανακοπή στις 5 Νοεμβρίου 1977, κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου τεστ κοπώσεως στο γραφείο του γιατρού του. Θα μείνει για πάντα χαραγμένος στην ιστορία των comics, ως ένας από τους μεγάλους Γάλλους συγγραφείς, που μας χάρισε ιστορίες και ήρωες, όπως ο Asterix και όλο το Γαλατικό χωριό, τον Lucky Luke, τον Iznogood (!!), τον μικρό Νικόλα και πολλούς άλλους, που μας έχουν συντροφεύσει στην παιδική και όχι μόνο, ηλικία. artigo.gr
  11. Από μικρός, απολάμβανε να διαβάζει τις περιπέτειες του «φτωχού και μόνου καουμπόη», που ακούει στο όνομα Λούκυ Λουκ, μεταξύ πολλών άλλων αναγνωσμάτων. Παρά την έμφυτη τάση του στο σχέδιο, επέλεξε να σπουδάσει Ιατρική και να εργαστεί, για αρκετά χρόνια, ως ακτινολόγος. Ευτυχώς, τόσο για εκείνον, όσο και για την 9η Τέχνη, το 1985 αποφάσισε μία θεαματική… στροφή στην καριέρα του, ξεκινώντας να εικονογραφεί τις δικές του ιστορίες: το 1988 έβγαλε την πρώτη του αυτοέκδοση (Destins Croisés) και το 1991 συνεργάστηκε με τις εκδόσεις Dargaud, την εκδοτική όπου στεγαζόταν και τα βιβλία του παιδικού, αγαπημένου του καουμπόη, για να δημιουργήσει μία σειρά από νέους τίτλους (Fort Braillard, Woker, Doc Véto, CRS=Détresse). Ο κατά κόσμον Hervé Darmenton, γνωστός στον κόσμο της 9ης Τέχνης ως Achdé, ανέλαβε στις αρχές της χιλιετίας ένα δύσκολο έργο: μετά το θάνατο του Morris, δημιουργού και επί χρόνια σχεδιαστή των περιπετειών του Λούκυ Λουκ, το 2001, ο Achdé επιλέχθηκε από τους εκδότες της Dargaud ως ο διάδοχός του, προκειμένου να συνεχίσει το μύθο του καουμπόη που «πυροβολεί πιο γρήγορα από τη σκιά του»! Όπερ και εγένετο, με την ιστορία La Belle Province (Η Ωραία Προβένς), την πρώτη περιπέτεια του Λούκυ Λουκ που ανέλαβε, ως θετός πατέρας του ήρωα, σε συνεργασία με τον Laurent Gerra, Γάλλο κωμικό, ο οποίος ανέλαβε τα κείμενα. Και από τότε, ακολούθησαν πολλές ακόμη, με τη συμβολή και άλλων σεναριογράφων. Ο Achdé, πιστός στο πνεύμα των προκατόχων του και ιδιαίτερα στην κλασική γραμμή του Morris, έχει χαρίσει στους θαυμαστές του ήρωα, αλλά και των κόμικς γενικότερα, μία σειρά από εξαιρετικές χιουμοριστικές ιστορίες με πρωταγωνιστή το Λούκυ Λουκ, τις οποίες απολαμβάνουμε στα ελληνικά από τις εκδόσεις ΜΑΜΟΥΘ ΚΟΜΙΞ. Το Μάιο του 2017, ο Achdé παρευρέθη στο THE Comic Con 2017 στη Θεσσαλονίκη, σε μία από τις πολυάριθμες επισκέψεις του στη χώρα μας. Εκεί, είχαμε την ευκαιρία να πραγματοποιήσουμε την ακόλουθη συνέντευξη. JohnnyMZ: Η ενασχόλησή σου με το αντικείμενο, πώς ξεκίνησε; Αν δεν κάνω λάθος, στην πρώτη φάση της ενήλικης ζωής σου εργαζόσουν ως ακτινολόγος…; Achdé: Πάντοτε μου άρεσε να σχεδιάζω, διάλεξα όμως την ακτινολογία επειδή, όντας ένας νεαρός χωρικός, ήθελα να υπακούσω στις παραινέσεις των γονιών μου. Συνέχισα να σχεδιάζω, παρ’ όλα αυτά, όταν μου το επέτρεπε το πρόγραμμά μου. Κάποια στιγμή, γνώρισα τη γυναίκα μου, η οποία είχε βαρεθεί να με βλέπει τα βράδια να σχεδιάζω και να μην ξαπλώνω μαζί της στο κρεβάτι. Οπότε μου είπε, άλλαξε δουλειά, γίνε σχεδιαστής, να σχεδιάζεις τη μέρα, τουλάχιστον να είσαι μαζί μου το βράδυ. Χρειάστηκα έξι χρόνια για να εδραιωθώ στο επάγγελμα, όμως τα κατάφερα. Δε θα είχα γίνει όμως σχεδιαστής αν δεν άκουγα τη γυναίκα μου και εμπιστευόμουν τους υπόλοιπους που επέμεναν πως κερδίζεις καλά χρήματα με το να βλέπεις ανθρώπους γυμνούς. (γέλια) JohnnyMZ: Είμαι σίγουρος πως σου κάνουν αυτήν την ερώτηση σε κάθε συνέντευξη που δίνεις, είναι όμως αναπόφευκτο, όταν είσαι ο διάδοχος ενός τόσο εμβληματικού χαρακτήρα κόμικς όπως ο Λούκυ Λουκ αφενός, ενός τόσο μεγάλου καλλιτέχνη όπως ο Morris, αφετέρου. Τι σημαίνει να διαδέχεται κανείς τον Morris; A: Είναι δύσκολο. Είναι μία μεγάλη ευθύνη. Και την ίδια στιγμή, είναι η εκπλήρωση ενός παιδικού ονείρου. Αν μου το έλεγαν όταν ήμουν 6 χρονών ότι θα σχεδίαζα αυτές τις ιστορίες, δε θα το πίστευα. Είναι πραγματικά εκπληκτικό να πραγματοποιείς τα παιδικά σου όνειρα. Σε αυτό το επάγγελμα, όλα είναι δυνατά. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν πολλά αντίστοιχα: για παράδειγμα, για έναν νεαρό μουσικό είναι πολύ πιο σπάνιο να φτάσει να παίξει, ξέρω ‘γω, με τους Rolling Stones. Ενώ σε μας συμβαίνουν συχνά τρελά πράγματα. Μπορούμε να σχεδιάσουμε αυτά που λατρεύαμε όταν ήμασταν μικροί. Συγκεράζει διασκέδαση και επάγγελμα. JohnnyMZ: Τι είναι για σένα ο Λούκυ Λουκ; A: Ένας χαρακτήρας που με συνοδεύει εδώ και 15 χρόνια. Βέβαια, με συντροφεύει επίσης από την ηλικία των 5 ετών. Ήταν ένα από τα πρώτα κόμικς που ανακάλυψα μέσα στο περιοδικό Spirou. Εκείνη την εποχή αγοράζαμε πολύ λίγα, καθώς ήταν πολύ ακριβά και η οικογένειά μου δεν είχε πολλά χρήματα. Παρόλα αυτά, τα αδέρφια μου είχαν μερικά Spirou. Ανακάλυψα λοιπόν το Λούκυ Λουκ στις σελίδες του Spirou και τελικά ο νεαρός εαυτός μου αγάπησε τις ιστορίες του καουμπόη, αλλά και άλλες ιστορίες με ιππότες που διάβαζα. Δεν υπήρχαν μέσα εκεί υπερήρωες, δεν υπήρχε ο Superman. Η μητέρα μου βέβαια έπαιρνε κόμικς με το Μίκυ Μάους, τα οποία διάβαζα επίσης. Μίκυ Μάους, Spirou, καθόλου υπερήρωες. Η μητέρα μου επίσης λάτρευε τον Αστερίξ. Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, με ανάγκαζε να διαβάζω τις ιστορίες του. Είχαμε κάνει ενός είδους συμβόλαιο, μου έλεγε «ΟΚ, θα σου αγοράζω κόμικς. Κάθε φορά που θα διαβάζεις τρία κανονικά βιβλία, θα σου αγοράζω ένα άλμπουμ». Και συχνά μου αγόραζε Αστερίξ, ήξερα όμως πως τα αγόραζε κατά βάση για κείνη. (γέλια) JohnnyMZ: Ο ήρωας «ζει» από το 1946, μέχρι και σήμερα. Τι είναι αυτό που, κατά τη γνώμη σου, τον καθιστά τόσο διαχρονικό; A: Ο Λούκυ Λουκ είναι ένας ήρωας ουέστερν, μονίμως τοποθετημένος σε μια εποχή πολέμου. Γι’ αυτό και μπορούμε να τον χρησιμοποιούμε διαρκώς. Αν δημιουργήσεις έναν σύγχρονο ήρωα, θα έχεις πολλές ενοχλήσεις, γιατί η καθημερινότητα αλλάζει διαρκώς, τα αυτοκίνητα αλλάζουν, τα ντεκόρ αλλάζουν… Το ουέστερν όμως παραμένει πάντα το ίδιο. Άλογα, μεγάλα καπέλα, Ινδιάνοι. Αυτός είναι και ο λόγος που το συγκεκριμένο κόμικ μπορεί και συνεχίζει. Είναι τοποθετημένο σε μία περασμένη εποχή αλλά κυρίως, σε μία εποχή που προσφέρεται για μεγάλες περιπέτειες. Επιπλέον, είναι εύκολο να συνεχίζει γιατί ανήκει σε αυτά τα κόμικς που απευθύνονται σε όλο το κοινό, αφού μπορούν να το διαβάσουν και παιδιά και ενήλικες. Και κυρίως, είναι ένα κόμικ χιουμοριστικό, το οποίο διαβάζουν ήδη εκατομμύρια άνθρωποι. Θεωρώ πολύ πιο πολύπλοκο να κάνεις καλά κόμικς με σενάριο ρεαλιστικό και σοβαρό για πολύ καιρό, δεν υπάρχουν πολλά… JohnnyMZ: Το υλικό όμως είναι απεριόριστο; Γιατί, αν το καλοσκεφτείς, και οι περιπέτειες του Λούκυ Λουκ βασίζονται σε μία πραγματική ιστορική εποχή, συγχέονται με πραγματικά ιστορικά πρόσωπα, μέρη, γεγονότα… A: Υπάρχουν πολλά πράγματα. Νομίζω ότι μπορώ ήδη να σκεφτώ υλικό για άλλα τριάντα τέτοια άλμπουμ, βρίσκουμε μόνιμα θέματα να ασχοληθούμε. Ειλικρινά, δεν είναι τόσο δύσκολο. Στην Αμερική υπάρχουν πολλές ιστορίες, που αφορούν την ίδια την Αμερική, νομίζω άρα ότι δεν υπάρχει έγνοια επί του θέματος. JohnnyMZ: Ο ήρωας είναι τοποθετημένος στην Άγρια Δύση του 19ου αιώνα και πρόκειται για έναν ήρωα αμερικανικής εθνικότητας, αποτελεί ωστόσο δημιουργία της γαλλοβελγικής σχολής κόμικς. Πώς γεφυρώνεται αυτή η «κρίση ταυτότητας»; A: Θεωρώ πως πρέπει να είσαι «εξωτερικός», να μην είσαι κάτοικος μιας χώρας, για να διασκεδάζεις πραγματικά να μιλάς για αυτή και να σπας πλάκα. Αν είσαι Αμερικανός και μιλάς για καουμπόηδες, δεν μπορείς να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου. Εφόσον πάντα θες να κοροϊδέψεις. Αντίστοιχα, ένας Γάλλος δεν μπορεί να μιλήσει για τους Γάλλους και να έχει πραγματικά πολλή πλάκα. Ένας Γάλλος όμως να μιλάει για τις περιπέτειες των Αμερικάνων, εκεί υπάρχει ζουμί. Είμαστε πάντα πιο απελευθερωμένοι όταν μιλάμε για άλλους. JohnnyMZ: Υπάρχουν πολιτικά στοιχεία στις ιστορίες του Λούκυ Λουκ; Πώς εκφράζονται; A: Μιλάμε για ιστορικά πρόσωπα, μερικές φορές και για πολιτικά πρόσωπα, για παράδειγμα υπάρχει ένα άλμπουμ με τον Πρόεδρο Hayes (L’Homme de Washington – Ο Άνθρωπος Από Την Ουάσινγκτον), που ήταν ο καλύτερος Αμερικανός πρόεδρος, ένας έντιμος τύπος, κάτι σπάνιο στο χώρο, ένας τύπος που είπε την πρώτη μέρα «θα τελέσω μία θητεία και μετά θα σταματήσω». Πέτυχε και σταμάτησε! Ο μόνος πρόεδρος που έλειψε στο λαό του, έκανε πράγματι καλή δουλειά. Η πολιτική, είναι ένα θέμα από το οποίο μπορούμε να διασκεδάσουμε, με τα θέματα που γυρίζουν γύρω από αυτή, αλλά θέλει προσοχή – εγώ προσωπικά αποφεύγω να την εκμηδενίζω. Ο Goscinny μας χάρισε μία τρομερή ιστορία του Αστερίξ, Le Grande Fossé (Η Μεγάλη Τάφρος), όπου μιλάει για την πολιτική, χωρίς να αναφέρεται στην πολιτική. Δεν πρέπει να μιλάμε για την πολιτική στεγνά ρεαλιστικά, δε θα έχει κανένα ενδιαφέρον. Στη Μεγάλη Τάφρο αυτό φαίνεται αριστουργηματικά, υπάρχουν πολλοί συμβολισμοί και χάρη στους συμβολισμούς, όπως για παράδειγμα να χωριστεί το χωριό των Γαλατών στα δύο, περνάει το πολιτικό μήνυμα της πόλωσης ανάμεσα σε «δεξιούς» και «αριστερούς». Ο Goscinny και ο Uderzo ήταν πολύ δυνατοί σε αυτό, νομίζω η συγκεκριμένη είναι μία υποδειγματική χιουμοριστική ιστορία με πολιτικά στοιχεία. JohnnyMZ: Ποια είναι, γενικότερα, η σχέση ανάμεσα στην πολιτική και την τέχνη; A: Η ερώτηση αυτή μου θυμίζει τις εξετάσεις για το απολυτήριο – πάντα μου την έδινε. Τι είναι, άραγε, η πολιτική; Στα γαλλικά, έχουμε έναν όρο, fou du roi (σσ. στα ελληνικά αποδίδεται ως γελωτοποιός, ακριβή μετάφραση «ο τρελός του βασιλιά»), δηλαδή ένας άνθρωπος που μπορούσε να κοροϊδεύει το βασιλιά, μόνο εκείνος μπορούσε να λέει και να κάνει τέτοια πράγματα. Ο βασιλιάς, κατά καιρούς, άκουγε αυτά που έλεγε ο «τρελός» του, άλλωστε ήταν ο μόνος που μπορούσε να λέει απροκάλυπτα την αλήθεια, απλά την έλεγε με χιούμορ. Προφανώς, πολλοί βασιλιάδες αποκεφάλιζαν τους «τρελούς» τους. Σαν πολίτης, όπως όλοι οι πολίτες μέσα σε μία δημοκρατία, μπορώ, αλλά δε νομίζω πως ο ρόλος μου είναι να κάνω κήρυγμα: κάνω κόμικς για να διασκεδάζουν οι αναγνώστες, όχι για να σκοτίζονται. Θέλω να χαλαρώνουν, με το θέμα για το οποίο γράφω, τα συναισθήματα που τους προκαλούνται, τις καταστάσεις που περιγράφω. Για παράδειγμα, στο τελευταίο τεύχος, La Terre Promise (Η Γη Της Επαγγελίας), θίγεται το θέμα της προσφυγιάς, χωρίς να γίνει αναφορά στο Ισλάμ. Ο βασικός μου στόχος να διασκεδάζουν οι αναγνώστες, δε στοχεύω να τους διδάξω πράγματα, δεν είμαι καθηγητής ή φιλόσοφος. Αν καταφέρω όμως να τους κάνω να προβληματιστούν για κάτι, τότε μιλάμε για απόλυτη επιτυχία! ΠΗΓΗ: https://docmz.wordpress.com/2017/10/25/achde-interview/
  12. Πεθαίνουν ποτέ οι ήρωες των κόμικς; Μπορούν να... αλλάξουν κοστούμι και να ασχοληθούν με ζητήματα που απασχολούν το σύγχρονο κόσμο ή είναι "καταδικασμένοι" να υπηρετούν την εικόνα που έχουν φτιάξει γι' αυτούς οι δημιουργοί τους; «Το κοινό κρατά "ζωντανούς" τους ήρωες των κόμικς», απαντά ο Γάλλος σκιτσογράφος Ασντέ (Achdé, κατά κόσμο Hervé Darmenton), ο άνθρωπος που μετά το θάνατο του Μορίς (του Βέλγου καρτουνίστα, "πατέρα" του θρυλικού Λούκυ Λουκ) ανέλαβε να κρατήσει στην... ενεργό δράση τον "μοναχικό καουμπόι". Ο Γάλλος σκιτσογράφος βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη προσκεκλημένος του Thessaloniki Comic Convention "The Comic Con 3", μια γιορτή για τους φίλους των κόμικς -και όχι μόνο- που φιλοξένησε από 5-7 Μαΐου η Αποθήκη Γ' στο Λιμάνι. Το ΑΠΕ-ΜΠΕ τον συνάντησε να σχεδιάζει με το πενάκι του σκίτσα "ποικίλης ύλης" και να υπογράφει τεύχη του Λούκυ Λουκ για τους φαν του χάρτινου ήρωα όλων των ηλικιών! Πώς μεταπήδησε από τον χώρο της Ιατρικής στο θαυμαστό κόσμο των κόμικς; "Ήμουν... παιδί της μαμάς μου. Αλλά σήμερα κάνω αυτό που θέλω, δηλαδή να σχεδιάζω καρτούν. Πάντα ήθελα να το κάνω αυτό, αλλά η γενιά μου ακολουθούσε τις συμβουλές των γονιών της. Η μητέρα μου θεωρούσε πως τα καρτούν δεν μπορεί να είναι επάγγελμα. Ήθελε να ακολουθήσω κάτι που θα μου εξασφάλιζε μια σταθερή πορεία. Η σύζυγός μου ήταν αυτή που με ώθησε να ακολουθήσω το όνειρό μου. Μού είπε, έχεις ένα επάγγελμα, σταμάτα το και κάνε αυτό που θέλεις και αν δεν πετύχεις μπορείς να επιστρέψεις σ’ αυτό που κάνεις τώρα. Στην αρχή δεν ήταν καθόλου εύκολο. Δεν έβγαζα αρκετά χρήματα, και καθώς περνούσε ο καιρός και οι οικονομίες μας τελείωναν, έπρεπε να πάρω μια απόφαση για το τι θα κάνω. Ήταν τότε που μαζί με τη γυναίκα μου αποφασίσαμε να βάλουμε ένα τέλος στη... μποέμικη ζωή. Έστειλα δυο ντοσιέ με τη δουλειά μου σε κάποιους μεγάλους εκδότες και σ’ αυτό το κομβικό σημείο ήρθε και η στροφή [...]. Συνάντησα κάποια στιγμή τον Μορίς και μου ζήτησε να δουλέψω μαζί του πάνω στον Ρανταπλάν και, όταν ο Μορίς πέθανε, μού ζητήθηκε -και από τη σύζυγό του- να συνεχίσω τον Λούκυ Λουκ". Οι περιπέτειες του Λούκυ Λουκ θα μπορούσαν να "αγγίζουν" σύγχρονα ζητήματα; "Ο Λούκυ Λουκ, όπως και ο Αστερίξ, έχει πολλά επίπεδα ανάγνωσης. Κατ’ αρχάς είναι αστεία (ως κόμικς), εν δευτέροις είναι μια περιπέτεια, σε τρίτο επίπεδο διαπραγματεύονται ένα θέμα και σε τέταρτο προσπαθούν ν’ αφήσουν κάτι στο τέλος, δηλαδή ένα ηθικό δίδαγμα. Ωστόσο, προτεραιότητά τους δεν είναι να ηθικολογήσουν αλλά να διασκεδάσουν το κοινό τους. Ο Λούκυ Λουκ δεν είναι λογοτεχνία για διανοούμενος, είναι ένα κόμικ, το οποίο μπορεί να διαβάσει ένα παιδί 8 ετών κι ένας ενήλικας 88 ετών. Το τελευταίο τεύχος, το οποίο τιτλοφορείται La Terre Promise (Η γη της επαγγελίας) πραγματεύεται το θέμα της μετανάστευσης, αλλά από μία άλλη οπτική γωνία. Είναι μία οικογένεια μεταναστών που φτάνει στην Αμερική, αλλά αυτοί οι μετανάστες είναι Εβραίοι. Στην αρχή υπήρξαν αντιδράσεις καθώς μού είπαν πως ενδέχεται να κατηγορηθώ για αντισημιτισμό, αλλά εγώ επέμεινα πως απλώς θέλω να καταδείξω τη διαφορετικότητα. Όταν ο Λούκυ Λουκ συναντά αυτή την οικογένεια έρχεται αντιμέτωπος με την ετερότητα. Τους φέρνει αρχικά έναν λαγό που απαγορεύεται (ως τροφή) στον ιουδαϊσμό και μέσα απ’ αυτό καταδεικνύει το δικαίωμα στην ετερότητα. Η οικογένεια αυτή έρχεται επίσης σε επαφή και με μια οικογένεια ινδιάνων και η όλη ιστορία καταδεικνύει πως κάποιοι μπορεί να είναι διαφορετικοί, αλλά είναι ταυτόχρονα όμοιοι. Δηλαδή, καταλήγουμε στο κοινό ανθρώπινο στοιχείο". Lucky Luke avec Charlie: Πεθαίνουν κάποτε οι ήρωες των κόμικς; "Το κοινό το αποφασίζει αυτό! Χαρακτήρες όπως ο Λούκυ Λουκ και ο Αστερίξ συνεχίζουν γιατί το κοινό το επιθυμεί. Στην ουσία δεν επιτρέπει το κοινό να πεθάνουν γιατί πρόκειται για χαρακτήρες (δι)αχρονικούς. Αν φτιάχναμε ένα κόμικ με ήρωες τωρινούς δεν θα είχε την ίδια διαχρονικότητα. Αν ανοίξουμε ένα από τα πρώτα Λούκυ Λουκ θα έχουμε έναν καουμπόι, ένα σαλούν κι ένα άλογο, αν ανοίξουμε ένα από τα τωρινά Λούκυ Λουκ θα έχουμε πάλι έναν καουμπόι, ένα σαλούν κι ένα άλογο. Αν κάναμε ένα σύγχρονο κόμικ τα αυτοκίνητα δεν θα ήταν ίδια, δεν θα υπήρχαν κινητά τηλέφωνα... Δεν θα υπήρχε η ίδια διαχρονία [...]. Χάρη στον Λούκυ Λουκ ταξιδεύω στον κόσμο και οι άνθρωποι μού λένε: α, ο Λούκυ Λουκ!". Πηγή: ΑΜΠΕ Σκίτσα του Achdé μπορείτε να βρείτε εδώ. Και το σχετικό link...
  13. ΤΑ ΑΥΘΕΝΤΙΚΑ ΚΟΜΙΚΣ ΤΟΥ ΛΟΥΚΥ ΛΟΥΚ Από το Σάββατο 12/11 ο Λούκυ Λουκ έρχεται στην Ημερησία του Σαββάτου. Ο άνθρωπος που πυροβολεί πιο γρήγορα και από τη σκιά του θα συναρπάσει με τις περιπέτειές του μικρούς και μεγάλους! Κάθε εβδομάδα ένας τόμος με τα αυθεντικά κόμικς του Λούκυ Λουκ που άφησαν εποχή, με τις ανεπανάληπτες ιστορίες του μοναχικού καουμπόι από την άγρια Δύση. Ενδεικτικοί τίτλοι της σειράς είναι: «Η Ωραία Προβένς», «Οι Ντάλτον σε γάμο», «Πόνυ εξπρές», «Κλοντάϊκ», «Η πόλη φάντασμα» κ.ά. Αυτό το Σάββατο: «Η Ωραία Προβένς». ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΛΟΥΚΥ ΛΟΥΚ ΣΕ DVD Ο μοναχικός καουμπόι μας προσκαλεί να απολαύσουμε τις περιπέτειές του μέσα από μια συλλεκτική σειρά κινουμένων σχεδίων! Ο Λούκυ Λουκ, ο καουμπόι με τις μοναδικές ικανότητες στο σημάδι και στην ταχύτητα τραβήγματος του πιστολιού που χρησιμοποιεί τις δυνάμεις του για την πάταξη του εγκλήματος και την υπεράσπιση του δικαίου από διάφορους γκάνγκστερ όπως οι Ντάλτον, ο Μπίλι ο Τρομερός ή ο Τζέσσε Τζέημς. Πιστοί σύντροφοι στις περιπέτειές του είναι η Ντόλυ, το αγαπημένο του άλογο, και ο Ραντανπλάν ο σκύλος της φυλακής. Αυτό το Σάββατο το πρώτο DVD με 2 ιστορίες: «Μπίλυ ο τρομερός» και «Στη σκιά των Ντέρικ».
  14. saravakos

    Αναζητήσεις saravakos

    Ας βάλω κι εγώ κάποιες αναζητήσεις μου: Προς το παρόν, Αστερίξ, Λούκυ Λουκ και Ντίσνευ! Αστερίξ (Goscinny) Μαμούθ: "Ο Αστερίξ στους Βρετανούς" Λούκυ Λουκ (Goscinny) Μαμούθ: 11 Ντίσνευ Μίκυ Μάους (>700): 735, 816, 873, 974, 980, 984, 991, 994, 1000, 1030, 1031, 1034, 1044, 1055, 1058, 1065, 1069, 1071, 1072, 1077, 1079, 1085, 1090, 1096, 1099, 1110, 1113, 1119, 1132, 1137, 1142, 1147, 1154, 1158, 1165, 1189, 1195, 1239, 1263, 1288, 1289, 1409, 1544, 1559, 1678, 1686, 1712, 1713, 1717, 1720, 1724, 1725, 1727, 1732, 1733, 1734, 1739, 1744, 1746, 1752, 1756, 1764, 1770, 1771, 1774, 1777, 1790, 1791, 1820, 1838, 1866, 1881, 1893, 1906, 2005, 2010, 2011, 2012, 2015, 2032, 2044, 2090, 2099, 2108, 2122, 2124, 2125, 2126, 2128, 2140, 2145, 2147, 2150, 2155, 2159, 2162, 2163, 2165, 2166, 2167, 2169, 2172, 2174, 2176, 2178, 2179, 2180, 2184, 2187, 2195, 2196, 2207, 2212, 2218, 2222, 2239, 2243, 2249, 2252, 2264, 2268, 2286, 2289, 2291, 2292, 2294, 2303, 2306, 2315, 2342, 2343, 2344, 2345, 2350, 2371-72, 2373, 2376, 2377, 2382, 2383, 2386, 2390, 2434, 2435, 2436, 2437, 2438, 2439, 2440, 2441-42, 2443, 2444, 2445, 2447, 2448, 2449, 2450 Μεγάλο Μίκυ (>200): 232, 236, 256, 266, 296, 302, 319, 324, 340, 350, 351, 359, 370, 372, 376, 377, 383, 388, 393, 402, 403, 404, 457, 464, 475, 476, 487, 493, 497, 504, 507, 510, 511, 514, 515, 529, 532, 533, 535, 537, 539 Αλμανάκο: 52, 66, 67, 71, 73, 103, 105, 116, 118, 127, 169, 171, 201, 231, 239, 242, 248, 249, 251 Κλασικά (>50): 52, 56, 57, 73, 82, 87, 140, 162, 174, 177, 240 Κόμιξ: 302 Κόσμος Ντίσνευ: 5, 20, 32 Ινδιάνα Γκούφυ: 1, 2 Μίκυ Μάους Β' Περίοδος: 12, 16, 28, 36, 37, 38, 51, 52, 53, 54, 55, 58, 59, 88, 97, 98 Μεγάλα Σήριαλ: 2, 4, 12, 14, 27, 37 Ντόναλντ: 110, 177 Ντόναλντ Β' Περίοδος: 1, 13, 16 Σούπερ Μίκυ (Τερζόπουλος): 1, 4, 5, 10
  15. Παν! «Θεούλη μου, το έκανα! Εγώ το έκανα, κοιτάξτε! Εγώ τον σκότωσα! Χαχα κατέστρεψα τον θρύλο! Σκότωσα τον Λούκυ Λουκ!» Έτσι ξεκινάει αυτή η ιστορία-φόρος τιμής στον Λούκυ Λουκ, μια από τις πιο αναγνωρίσιμες μορφές των γαλλοβελγικών κόμικς. Το 2016 συμπληρώθηκαν 70 χρόνια από τη δημιουργία του μοναχικού καουμπόι και η Dargaud σκόπευε να γιορτάσει μ’ έναν ιδιαίτερο τρόπο αυτή την επέτειο. Έτσι, ο Matthieu Bonhomme, που ονειρευόταν από παιδί να σκαρώσει μια ιστορία του δημοφιλούς χαρακτήρα, ανέλαβε να δημιουργήσει αυτό το άλμπουμ, το οποίο και κυκλοφόρησε την Πρωταπριλιά του 2016. Δεν θεωρείται μέρος της κεντρικής σειράς, αλλά αποτελεί stand alone τεύχος. Ωστόσο, η δράση τοποθετείται μεταξύ των Daisy Town και Fingers («Νταίηζυ Τάουν» και «Ο Ελαφροχέρης» αντίστοιχα στα ελληνικά) και δίνεται μια εσωτερική εξήγηση του λόγου που ο Λούκυ Λουκ σταμάτησε το κάπνισμα. Ο Λούκυ Λουκ καταφτάνει σε μια μικρή πόλη, εν μέσω καταρρακτώδους βροχής. Ενώ σκοπεύει να φύγει την επόμενη μέρα, πείθεται να ερευνήσει τη ληστεία μιας άμαξας, με την οποία μεταφερόταν ο χρυσός των μεταλλωρύχων της πόλης. Έτσι, μπλέκει σε μια μυστήρια υπόθεση, όπου ακόμα και ο σερίφης και τ’ αδέλφια του είναι εναντίον του. Το κόμικ αυτό δεν μοιάζει με τις ιστορίες του Λούκυ Λουκ που ξέρουμε. Το χιούμορ δε λείπει, αλλά συνυπάρχει με την αθυροστομία και τη βία. Βέβαια, ο βραβευμένος στην Ανγκουλέμ Bonhomme δεν είναι τυχαίος δημιουργός. Ισορροπεί πολύ καλά ανάμεσα στα δύο και η ίδια η πλοκή είναι ενδιαφέρουσα. Το σχέδιό του είναι εξαιρετικό και ο χρωματισμός επίσης. Ίσως κάποιοι να ενοχληθούν από αυτή τη βερσιόν του Λούκυ Λουκ, που του λείπει η ευθυμία των κλασικών άλμπουμ. Συνολικά όμως είναι ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον και σίγουρα διαφορετικό ανάγνωσμα. Βαθμολογία: 8,4/10 Υ.Γ.: Στα αγγλικά δεν έχει εκδοθεί ακόμα, αλλά υπάρχει scanlation.
  16. Δημιούργημα του βέλγου σχεδιαστή Μορίς, ο άνθρωπος που πυροβολεί πιο γρήγορα και από τη σκιά του ντεπουτάρισε στις εικονογραφημένες σελίδες πριν από 70 χρόνια, σε μια έκτακτη έκδοση του περιοδικού Spirou. Τίτλος της πρώτης περιπέτειας, «Αριζόνα 1880». O Λούκι Λουκ με τον Πίνκερτον και τον Αβραάμ Λίνκολν στο «Lucky Luke contre Pinkerton» που κυκλοφόρησε το 2010 «Είμαι ένας φτωχός και μόνος καουμπόη», τραγουδά στο τέλος κάθε περιπέτειας ο Λούκι Λουκ. Εφέτος που εορτάζονται τα 70 χρόνια από την πρώτη του εμφάνιση στα κόμικς, τα λόγια αυτά διαψεύδονται με τον πλέον πανηγυρικό τρόπο. Ούτε φτωχός είναι ο διάσημος ήρωας, ούτε, πολύ περισσότερο, μόνος. Αποτελεί ένα από τα πιο εμπορικά ευρωπαϊκά κόμικς, με τις πωλήσεις να έχουν ξεπεράσει τα 300 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως. Μαζί με τις κινηματογραφικές μεταφορές, τις τηλεοπτικές σειρές κινουμένων σχεδίων, τα θεματικά πάρκα κ.λπ., τα ετήσια κέρδη του Λούκι Λουκ πλησιάζουν τα 20 εκατομμύρια δολάρια. Δημιούργημα του βέλγου σχεδιαστή Μορίς, ο Λούκι Λουκ ντεπουτάρισε στις εικονογραφημένες σελίδες πριν από 70 χρόνια, σε μια έκτακτη έκδοση του περιοδικού Spirou. Τίτλος της πρώτης περιπέτειας, «Αριζόνα 1880». Τόσο ο χώρος, όσο και ο χρόνος, σηματοδότησαν εξαρχής το πλαίσιο της αφήγησης: Η Αγρια Δύση, λίγο μετά τη λήξη του αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου. Μια σκηνή που επαναλαμβάνεται. Ο Λουκ, η Ντόλι και οι Ντάλτον Από την ένατη περιπέτεια και μετά, η σειρά απογειώθηκε. Αιτία ήταν η δημιουργική προσθήκη του Ρενέ Γκοσινί στη συγγραφή των σεναρίων. Υπό την καθοδήγησή του και χάρη στο σπινθηροβόλο χιούμορ του, το κόμικ κατέκτησε μια περίοπτη θέση στη διεθνή σκηνή, οδηγώντας την έκδοση στη χρυσή εποχή της. Αχώριστη συντροφιά του ήρωα, όλα αυτά τα χρόνια, είναι το άλογό του. Όχι απλό υποζύγιο, αλλά ένας πολύτιμος βοηθός του (εκτός από πανέξυπνος σχολιαστής της δράσης). Στον αντίποδα του ζωικού I.Q. βρίσκεται ένα άλλο τετράποδο: ο πανηλίθιος Ραν Ταν Πλαν. Ο αστυνομικός σκύλος-παρωδία του θρυλικού κινηματογραφικού λυκόσκυλου Ριν Τιν Τιν, που εμφανίστηκε στο κόμικς το 1959 («Στα ίχνη των Ντάλτον») προκαλώντας, έκτοτε, μεγάλους μπελάδες με τα καμώματά του. Στις ογδόντα, μέχρι στιγμής, περιπέτειες του Λούκι Λουκ έχουν παρελάσει δεκάδες ιστορικά πρόσωπα της εποχής: ο Αβραάμ Λίνκολν, ο Μπούφαλο Μπιλ, η Καλάμιτι Τζέιν, ο Τζέσε Τζέιμς, ο Γουάιατ Ερπ, η Σάρα Μπερνάρ, ο Φρέντερικ Ρέμινγκτον (της ομώνυμης καραμπίνας), ο Αλαν Πίνκερτον (του ομώνυμου γραφείου ερευνών), αλλά και οι διαβόητοι αδελφοί Ντάλτον. Όχι οι πραγματικοί παράνομοι, αλλά τα φανταστικά ξαδέλφια τους που… υπερτερούν σε βλακεία. Αντίστοιχη είναι η παρουσίαση σημαντικών ιστορικών στιγμών, που εντάχθηκαν οργανικά στη μυθοπλασία: η κατασκευή του σιδηροδρομικού δικτύου που ένωσε τις ανατολικές με τις δυτικές ακτές, το Πόνι Εξπρές, η άφιξη του τηλεγράφου, η επέλαση των αποίκων στις περιοχές των αυτοχθόνων, οι επιθέσεις των τελευταίων, οι επεμβάσεις του ιππικού. Μαζί με έναν ολόκληρο κόσμο από σερίφηδες, χρυσοθήρες, χαρτοπαίκτες, τραγουδίστριες των σαλούν, πιστολάδες, αλλά και τους… αναπόφευκτους νεκροθάφτες, συνθέτουν ένα ολοζώντανο σκηνικό με κυρίαρχο στοιχείο το χιούμορ. Στην Ελλάδα, οι περιπέτειες του Λούκι Λουκ κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά το 1968 από τον Θέμο Ανδρεόπουλο και τις εκδόσεις Πότη Στρατίκη. Εκδόθηκαν συνολικά 48 τεύχη, πριν πάρουν τα δικαιώματα της σειράς οι εκδόσεις Τ. Ψαρόπουλου και στη συνέχεια η εκδοτική Anglo–Hellenic Agency. Από το 1984, η εκδοτική ΜΑΜΟΥΘ ΚΟΜΙΞ διατηρεί τα δικαιώματα έχοντας κυκλοφορήσει όλες τις περιπέτειες της σειράς. Ογδόντα στον αριθμό, εν αναμονή μιας ακόμα. Σύμφωνα με εξαγγελίες που έγιναν τον περασμένο Σεπτέμβριο από τους γάλλους εκδότες, η πολυαναμενόμενη συνέχεια θα κυκλοφορήσει εφέτος τον Νοέμβριο έχοντας ως σχεδιαστή τον Ασντέ (Ερβέ Νταρμεντόν) που έχει αναλάβει αυτό το πόστο μετά το θάνατο του Μορίς, το 2001. Οσο για το σενάριο, θα το υπογράφει ο γνωστός γάλλος δημιουργός Ζιλ. Πηγή
  17. Στο δρόμο των Βρυξελλών... Το Βέλγιο δεν είναι μόνο η χώρα της μπύρας, της σοκολάτας και του Eurogroup. Είναι και των κόμικ. Στην πόλη των Βρυξελλών, σε μία διαδρομή 6 περίπου χιλιομέτρων γνωστή ως Brussels' Comic Book Route, ξεδιπλώνονται καρέ από τα πιο διάσημα και δημοφιλή κόμικ. Το έργο ξεκίνησε το 1991 με πρωτοβουλία των τοπικών αρχών της πόλης των Βρυξελλών, σε συνεργασία με τo "Belgian Comic Strip Center" με σκοπό να εξωραΐσει τους άδειους τοίχους των κτηρίων της πόλης. Στη συνέχεια έγινε μια ευκαιρία να μάθουμε ότι πολλοί γνωστοί καλλιτέχνες κόμικ απ' όλο τον κόσμο γεννήθηκαν ή συνδέθηκαν με την πρωτεύουσα του Βελγίου, η οποία ισχυρίζεται, δικαίως, πως είναι η πρωτεύουσα των "κόμικ". Ο Hergé, Βέλγος δημιούργός του Tintin. O Βέλγος Morris που δημιούργησε το Lucky Luke το 1964 για το γαλλο-βελγικό περιοδικό κόμικ Spirou. O René Goscinny και o Albert Uderzo που το 1959 δημιούργησαν τον Asterix για το πρώτο τεύχος του επίσης γαλλο-βελγικού περιόδικου Pilote. Ακόμη και ο πατέρας του Corto Maltese, ο Ιταλός Hugo Pratt ο οποίος για ένα διάστημα εργάστηκε για το γαλλο-βελγικό περιοδικό Casterman. Από το 1993 υπέυθυνη για την σύλληψη και εκτέλεση των τοιχογραφιών είναι η ιδρυθέισα το 1984 βελγική ένωση «Art Mural» με στόχο την παραγώγη τριών τοιχογραφιών τον χρόνο. Ο Georgios Oreopoulos και ο David Vandegeerde είναι τα μόνα εναπομείναντα ιδρυτικά μέλη με συμμετοχή σε όλες τις τοιχογραφίες... Στο μονοπάτι σήμερα υπάρχουν περίπου 50 τοιχογραφίες. πηγή
  18. mr-d

    Ποια είναι χειρότερη;

    Ποια απο τις 2 αυτές ταινίες είναι η χειρότερη; Lucky Luke (2009) vs Catwoman (2004) vs θα παρακαλέσω να ψηφίσουν μόνο όσοι έχουν δει και τις 2 ταινίες..
  19. O «μπαμπάς» του Αστερίξ, Ρενέ Γκοσινί Ο γάλλος συγγραφέας που υπέγραψε τον γαλάτη ήρωα, τον Λούκι Λουκ και τον Ιζνογκούντ! Ο άνθρωπος που ευχόταν να μην του πέσει ο ουρανός στο κεφάλι έμελλε να γίνει ένας από τους πλέον λαμπρούς σεναριογράφους κόμικς ή επαγγελματίας χιουμορίστας αν προτιμάτε (κατά δήλωσή του πάντα!). Με τον Αστερίξ του να δέρνει εκατόνταρχους εδώ και μισό αιώνα, τον Λούκι Λουκ να τσακώνει τους Ντάλτον για άλλα τόσα χρόνια και τον Ιζνογκούντ να προσπαθεί μάταια να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη, ο Γκοσινί συνεχίζει να χαρίζει άπλετο γέλιο σε μικρούς και μεγάλους, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος έχει φύγει πια από τη ζωή. «Πάντα ήθελα να γίνω χιουμορίστας. Ήθελα να κάνω τον κόσμο να γελάει, αλλά δεν ήξερα από πού να αρχίσω. Στο βάθος όμως έψαχνα πάντα έναν τρόπο για να απευθυνθώ στο κοινό. Έτσι ξεκίνησα να ασχολούμαι με τα κόμικς και αργότερα με το σενάριο ιστοριών», έλεγε ο σπουδαίος σεναριογράφος ιστοριών κόμικς που βάλθηκε να φέρει πλατιά χαμόγελα στις μάζες του πλανήτη. Ταυτοχρόνως βέβαια ο Γκοσινί έκανε και κάτι ακόμα: προσέδωσε βάθος, φαντασία και πολιτική χροιά στα ευρωπαϊκά κόμικς, περιβάλλοντας τους ήρωές του με το κύρος ακριβώς που χρειαζόταν η σύγχρονη γραφή. «Κάποιος που προκαλεί γέλιο μόνο στον εαυτό του είναι είτε ηλίθιος είτε πρωτοπόρος. Κάποιος που προκαλεί γέλιο σε μια ομάδα ανθρώπων είναι ένας κύριος που χαίρεσαι να προσκαλείς. Αλλά εκείνος που έχει την τύχη να προκαλεί γέλιο σε πολλούς ανθρώπους είναι ένας επαγγελματίας», έλεγε ο Γκοσινί για τη δουλειά του, το «πιο ευχάριστο επάγγελμα του κόσμου»! Ο παγκοσμίως αναγνωρισμένος δημιουργός με το βιτριολικό και πολυεπίπεδο χιούμορ μπορεί πλέον να μας έχει αφήσει, αλλά το μικρό γαλατικό σύμπαν του συνεχίζει να αντιστέκεται απέναντι σε κάθε μορφής καταπίεση, ακόμα και στο ανηλεές πέρασμα του χρόνου. Και ακριβώς έτσι δηλαδή μένει στην Ιστορία και ο ίδιος ο δημιουργός. Ο Αστερίξ έχει μεταφραστεί σε 15 γλώσσες και από την πρώτη εμφάνιση (1959) μέχρι σήμερα έχει πουλήσει περισσότερα από 18 εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον πλανήτη. Μα τον Τουτάτις! Πρώτα χρόνια Ο Ρενέ Γκοσινί γεννιέται στις 14 Αυγούστου 1926 στο Παρίσι της Γαλλίας ως το μικρότερο από τα δυο παιδιά μιας οικογένειας πολωνών εμιγκρέδων εβραϊκής καταγωγής. Δύο χρόνια αργότερα όμως ο πατέρας, χημικός μηχανικός στο επάγγελμα, θα βρει δουλειά στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής, παίρνοντας μαζί τη φαμίλια του. Εκεί θα περάσει την ήρεμη παιδική ηλικία του ο Ρενέ, με το πηγαίο του χιούμορ να κάνει από νωρίς την εκδήλωσή του, μια στρατηγική που χρησιμοποιούσε το νεαρό αγόρι για να κρύψει τη φυσική συστολή του, όπως θα δηλώσει αργότερα. Σε ηλικία 17 ετών χάνει όμως τον πατέρα του και υποχρεώνεται να δουλέψει για να συμβάλει στο πενιχρό πια οικογενειακό εισόδημα. Αφού περάσει από μια σειρά δουλειές του ποδαριού, θα προσληφθεί το 1943 από διαφημιστική εταιρία ως μαθητευόμενος κειμενογράφος. Τα πήγαινε μάλιστα καλά στα νέα του καθήκοντα, αν και ήταν σαφές ότι δεν ήταν αυτή η κλίση του. Το 1945 θα βρει την οικογένεια στις ΗΠΑ, όπου μετανάστευσαν για το όνειρο μιας καλύτερης ζωής που υποσχόταν τότε ο Νέος Κόσμος. Μόνο έτσι δεν ήταν όμως και σύντομα ο Γκοσινί, για να αποφύγει τη στράτευση στη νέα του πατρίδα, θα επιστρέψει στη Γαλλία, όπου θα κάνει τη θητεία του στον γαλλικό στρατό, υπηρετώντας μάλιστα ως επίσημος εικονογράφος του στρατεύματος, καθώς το χέρι του έπιανε και στο σκίτσο! Στη Γαλλία δημοσίευσε το πρώτο του κόμικς, αν και πέρασε σχετικά απαρατήρητο. Κι έτσι επιστρέφοντας στις ΗΠΑ το 1947 προσπάθησε να ενταχθεί στο δυναμικό κάποιου στούντιο, ελπίζοντας πως η δουλειά του θα του άνοιγε τις πόρτες. Μόνο έτσι δεν ήταν όμως για άλλη μια φορά, εγκαινιάζοντας έτσι τη δυσκολότερη περίοδο της ζωής του: ήταν άνεργος, μόνος και παντελώς άγνωστος. Κερασάκι στην τούρτα, το εμφατικό «όχι» που του είπαν στην Ντίσνεϊ όταν πήγε να ζητήσει δουλειά. Την επόμενη χρονιά ωστόσο η τύχη τού χαμογέλασε και προσλήφθηκε ως καρτουνίστας στο ανερχόμενο εργαστήριο των Harvey Kurtzman, Will Elder και John Severin, το οποίο θα εξέδιδε αργότερα ένα από τα πλέον περίφημα αμερικανικά περιοδικά της εποχής («MAD»). Τα πράγματα είχαν αρχίσει να πάνε ολοένα προς το καλύτερο: γνωρίστηκε με μια σειρά δημιουργών κόμικς, όπως τον σπουδαίο Μορίς ντε Μπεβέρ (γνωστός απλώς ως Μόρις), τον μετέπειτα σκιτσογράφο του αθάνατου Λούκι Λουκ, παρουσιάζοντας ταυτοχρόνως ιστορίες με τη δική του συγγραφική υπογραφή. Καθοριστική στιγμή θα είναι το 1951, όταν θα επιστρέψει στη Γαλλία για να δουλέψει για λογαριασμό του πρακτορείου World Press, αναλαμβάνοντας διευθυντική θέση ως υπεύθυνος του δημιουργικού ατελιέ! Εκεί θα ξεκινήσει τη μακρά συνεργασία του με τον συνδημιουργό αργότερα του Αστερίξ, Αλμπέρ Ουντερζό, γράφοντας το σενάριο για το κόμικς «Junior», που έτρεξε από το 1954 ως το 1957. Το συγγραφικό του ταλέντο, τόσο σε επίπεδο αφήγησης όσο και κωμικής φιλοσοφίας, δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο και σύντομα θα γινόταν διάσημος στα πέρατα της οικουμένης… Ο Λούκι Λουκ Η βαθιά φιλία του Γκοσινί με τον Μόρις απέδωσε καρπούς το 1955, όταν ο σχεδιαστής κάλεσε τον συγγραφέα να συνεργαστούν στην έκδοση ενός φτωχού και μόνου καουμπόι! Ο Λούκι Λουκ παρουσιάζεται στο περιοδικό «Spirou» (τεύχος 906), με τις περιπέτειες του τιμωρού και της καλής του φοραδίτσας να σημειώνουν τεράστια επιτυχία από την πρώτη στιγμή! Η συνεργασία τους κράτησε 22 ολόκληρα χρόνια (1955-1977), στη διάρκεια των οποίων ο Γκοσινί υπέγραψε 70 σενάρια, σηματοδοτώντας τη χρυσή εποχή του Λούκι Λουκ. Ο Μόρις έλεγε για τον μακροχρόνιο συνεργάτη του: «Υπήρξε ένας πολύ έξυπνος άνθρωπος … ο Γκοσινί είχε το χάρισμα να γράφει το σενάριο σε δύο διαφορετικά επίπεδα: το πρώτο ήταν για τα παιδιά, στο δεύτερο όμως έκλεινε το μάτι στην επικαιρότητα. Αυτό ήταν για τους ενήλικες. Πρόσφερε έτσι το μεγάλο πλεονέκτημα να μπορέσουμε να αυξήσουμε το κοινό των κόμικς»… Μέχρι και σήμερα ο Λούκι Λουκ αποτελεί μια από τις δημοφιλέστερες σειρές κόμικς της υφηλίου, από κοινού με τον Αστερίξ και τον Τεν Τεν… Ο Αστερίξ Αφού δούλεψε για λογαριασμό του «Περιοδικού Τεν-Τεν» (1956), αφού γέννησε άλλον έναν σπουδαίο ήρωα, τον Μικρό Νικολά (1959 - υπογράφοντας με ψευδώνυμο ως Αγκοστίνι), που θα κυκλοφορούσε για τα επόμενα 10 χρόνια, ίδρυσε το 1959 με τον Ουντερζό και μια σειρά ακόμα από κομίστες το δικό τους εβδομαδιαίο περιοδικό, το φοβερό και τρομερό «Pilote». Και ήταν ακριβώς εκεί που θα παρουσιαζόταν για πρώτη φορά στο κοινό ο σπουδαίος Αστερίξ ο Γαλάτης, το αρχέτυπο του γάλλου ήρωα (όπως τον ήθελαν τουλάχιστον οι δύο δημιουργοί του) στο πρώτο μάλιστα τεύχος του νέου περιοδικού. Το πρώτο τεύχος του Pilote κυκλοφόρησε στην αγορά στις 29 Οκτωβρίου 1959 και στη σελίδα Νο 20 οι αναγνώστες βρήκαν την παρθενική ιστορία του γαλάτη ήρωα. Η επιτυχία ήταν το λιγότερο τρομακτική: το πειραματικό περιοδικό αναδημοσιεύτηκε μπόλικες φορές, αγγίζοντας τα 300.000 αντίτυπα! Ω, μα τον Τουτάτις, είναι τρελοί αυτοί οι Γαλάτες! Ο Ιζνογκούντ Ο πολυγραφότατος Γκοσινί γέννησε πολλές ακόμα ιστορίες, αν και δεν έμελλε να επιβιώσουν όλες ως τις μέρες μας. Παρά ταύτα, το γεγονός παρέμενε: ο σπουδαίος χιουμορίστας χάρισε σε κάθε του δουλειά μια τελείως διαφορετική προσωπικότητα στους ήρωές του, μία μόνο ένδειξη του πολυδιάστατου ταλέντου του. Ο Αστερίξ βασιζόταν περισσότερο στα λογοπαίγνια, ο Λούκι Λουκ αναδείκνυε το χιούμορ του παραδοσιακού γουέστερν και ο Μικρός Νικολά, ένα έργο ιδιαίτερο στην καλλιτεχνική διαδρομή του Γκοσινί, σχολίαζε με αφοπλιστική αμεσότητα την παιδική καθημερινότητά του. Τελευταίος μεγάλος σταθμός του παραγωγικότατου Γκοσινί, ο σκοτεινός βεζίρης που θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη! Ο Ιζνογκούντ παρουσιάζεται επίσης στο σπουδαίο περιοδικό των Γκοσινί και Ουντερζό «Pilote», φέρνοντας την πένα του συγγραφέα στην αρχαία Περσία των Αραβικών Νυχτών… Τελευταία χρόνια Ο συγγραφέας Γκοσινί και ο σκιτσογράφος Ουντερζό, με τον τελευταίο να λατρεύει μάλιστα τόσο πολύ τον Αστερίξ τους που να εγκαταλείπει σταδιακά όλα τα άλλα projects του για χάρη του τρελού Γαλάτη, ίδρυσαν το 1977 ένα κινηματογραφικό στούντιο καρτούν (Studio Idefix). Ήταν πια στην κορυφή των ευρωπαϊκών κόμικς και από το περιοδικό τους ξεπήδησε όλη η μετέπειτα γενιά των νέων δημιουργών, αποτελώντας πραγματική σχολή για μια ολόκληρη δημιουργική περίοδο. Τέτοια ήταν η επιτυχία του περιοδικού που μεγάλωσε γενιές και γενιές μικρότερων και μεγαλύτερων παιδιών που όταν διέκοψε την έκδοσή του για τρεις εβδομάδες τον Μάιο του 1968, στη Γαλλία αναστατώθηκαν οι πάντες! Και ήταν ακριβώς στο απόγειο της ακμής του που θα χτυπούσε η συμφορά. Έχοντας ήδη μικροπροβλήματα με την καρδιά του, ο Γκοσινί υποβάλλεται σε τεστ κοπώσεως στις 5 Νοεμβρίου 1977 και πεθαίνει κατά τη διάρκεια του τσεκ-απ από οξύ καρδιακό επεισόδιο. Ήταν μόλις 51 ετών και στο αποκορύφωμα της δημιουργικότητάς του. Μετά τον θάνατό του άρχισαν σφοδρές δικαστικές διαμάχες για τα δικαιώματα των ηρώων του, με τον παντοτινό του συνεργάτη και καρδιακό του φίλο Αλμπέρ Ουντερζό να κερδίζει πολλές για λογαριασμό του εκλιπόντος. Τα δικαιώματα του συγγραφέα διαχειρίζεται σήμερα η κόρη του Άννα, πάντα σε συνεργασία με τον σκιτσογράφο: ο Γκοσινί παντρεύτηκε το 1967 μια κατά 18 χρόνια νεότερή του κοπέλα, με την οποία απέκτησαν μια κόρη. Και βέβαια ο επίλογος της ζωής του σπουδαίου κομίστα δεν θα μπορούσε να μην έχει τη σφραγίδα του απαράμιλλου χιούμορ του: λίγες εβδομάδες πριν από τον θάνατό του, ο γιατρός τού συνταγογράφησε χάπια, διευκρινίζοντας ότι έπρεπε να παίρνει ένα την ημέρα μέχρι το τέλος της ζωής του. Και ο Γκοσινί τον ρώτησε τότε γελώντας: «Φαντάζομαι γιατρέ ότι μπορώ τότε να αγοράσω δύο κουτιά, ε;»… Να και το λινκ. Εξίσου χορταστικά αφιερώματα του newbeast.gr στους Peyo , Jerry Siegel και Carl Barks.
  20. Εργασία μαθητών από την Ιωνίδειο Σχολή Πειραιά 156 σελίδων . Δε νομίζω να χει ξαναποσταριστει 5Lucky.cbr και σε pdf 5Lucky - Copy.pdf μια ματιά του χω ρίξει προς το παρόν και μου φανηκε πολύ ενδιαφερον
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.