Αναζήτηση στην Κοινότητα

Μόλις είδα την παρουσίαση αυτή και προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει με αυτή την εκδοτική... Τόσο το ISBN που έχετε περάσει, όσο και το 978-156-971-591-8 που φαίνεται στο barcode του οπισθόφυλλου, με οδηγούν μέσω του "Goodreads" στο manga "Lone Wolf and Cub: The Moon in Our Hearts" (Volume 19) (2002). Αποκλείεται αυτά τα δύο να έχουν ίδιο ISBN! Τι στο καλό συμβαίνει; Αν μας βλέπει ο @ fidel ας μας πει τι συμβαίνει!

Είναι το δεύτερο πιο δημοφιλές manga στον κόσμο μετά το «One Piece», έχοντας πουλήσει 230 αντίτυπα παγκοσμίως. κάποιο αλλο θα νούμερο θα ηθελε να πει ο ποιητής .

Τι δεν πρέπει να χάσει κανείς από τη φετινή εντυπωσιακή διοργάνωση που θα διαρκέσει τρεις μέρες, από τις 17 ως τις 19 Μαΐου, και θα διεξαχθεί στην Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων. Junji Kanzaki, Junko. Το Comicdom Con Athens είναι το μακροβιότερο φεστιβάλ κόμικς όχι μόνο της Αθήνας αλλά και ολόκληρης της Ελλάδας. Επί 18 χρόνια μυεί το κοινό στον θαυμαστό κόσμο των κόμικς με μια μεγάλη γιορτή που διαρκεί τρεις μέρες. Φέτος, επιστρέφει με ένα μεγάλο αφιέρωμα στην Ιαπωνία, τη χώρα των manga και τον άνιμε, παρουσιάζοντας ίσως τη μεγαλύτερη διοργάνωση στην ιστορία του. Για δεύτερη φορά η Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων ανοίγει τις πόρτες της από τις 17 έως τις 19 Μαΐου για να υποδεχτεί τους λάτρεις των κόμικς που θα έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν από κοντά το έργο 170 καλλιτεχνών αλλά και να περιηγηθούν σε διεθνείς εκθέσεις, αφιερώματα, προβολές animation, ντοκιμαντέρ, φιλμ, πάνελ και ειδικά workshops πάνω στο κόμικ. Παράλληλα, σαράντα εγχώριες επιχειρήσεις και εκδοτικοί οίκοι θα παρουσιάσουν όλες τις σχετικές νέες εκδόσεις – ελληνικές και ξένες – και τα gadgets που κυριαρχούν στα trends σε όλο τον κόσμο. Τέλος, για δεύτερη χρονιά το φεστιβάλ παρουσιάζει το Agora, ίσως τον σημαντικότερο θεσμό στην ιστορία του φεστιβάλ, όπου οι Έλληνες δημιουργοί έχουν τη δυνατότητα να προωθούν τη δουλειά τους σε μεγαλύτερες διεθνείς αγορές του χώρου της ένατης τέχνης. Τι δεν πρέπει να χάσει κανείς Τρεις είναι οι μεγάλες εικαστικές εκθέσεις για τον κόσμο των manga που πρέπει οπωσδήποτε να δείτε. Αρχικά, τη «Manga Originals: A close-up on Japanese comics art», που κάνει μια εισαγωγή στην ιστορία του μέσου μέσα από 37 πρωτότυπες σελίδες με αντιπροσωπευτικά έργα mangakas όπως οι Akira Matsubara, Akiyoshi Giron Saito, Aya Kosugi, Chikae Ide, Chiyoji, Dai Yoshimura, Daisuke Ichiba, Daisuke Terasawa, Hatinoji Yasuhiko, Hideshi Hino, Hiroshi Takase, Hitoshi Tanimura, Junji Kanzaki κ.ά. Τα έργα είναι μέρος της συλλογής του εικονογράφου και συλλέκτη manga, Dan Byron, ο οποίος θα βρίσκεται στο Comicdom CON Athens 2024 για μια live ξενάγηση κατά την οποία ο επισκέπτης θα μάθει τα πάντα για τις ειδικές κατηγορίες και τα διάφορα είδη των manga, π.χ. το shonen και το shoujo. Akira Matsubara, Battle arena toshinden. Επίσης, την έκθεση «Make mine manga» που έχει δημιουργηθεί ειδικά από τον Paul Gravett, έναν από τους σημαντικότερους δημοσιογράφους στον χώρο των κόμικς και συγγραφέα του 60 years of japanese comics. Ο ίδιος θα βρίσκεται στην Αθήνα, καλεσμένος του φεστιβάλ, και θα απαντήσει σε κάθε ερώτηση των επισκεπτών. Το αφιέρωμα στα manga και στα άνιμε συνεχίζεται με το έργο του Akira Toriyama, ο οποίος έφυγε πρόσφατα από τη ζωή, και το φαινόμενο του «Dragon Ball», μία από τις πιο πετυχημένες σειρές manga και άνιμε όλων των εποχών. Είναι το δεύτερο πιο δημοφιλές manga στον κόσμο μετά το «One Piece», έχοντας πουλήσει 230 αντίτυπα παγκοσμίως. Τη δημοφιλία του εν μέρει την οφείλει στη σαρωτική επιρροή που είχε το anime «Dragon Ball Z» στη Δύση. Δεκαπέντε Έλληνες δημιουργοί (Μαγδαληνή Βεντούρη, Ευγενία Βερελή, Ντένις Γιατράς, Γιώργος Καμπάδαης, Αρινέλα Κοτσίκο, Μάνος Λαγουβάρδος, Νίκος Μπράτος, Μαρία Μπιντζιλαίου-Seeker, Σιαδώρα Παπαθεοδώρου, Γιάννης Ρουμπούλιας, Ειρήνη Σκούρα, Αδριανός Σταγγίδης, Dani, Voss K., Harry Saxon) σε επιμέλεια Αντώνη Αντωνιάδη και Θωμά Παπαδημητρόπουλου αποτίουν φόρο τιμής στην παιδική σειρά που καθήλωσε στη μικρή οθόνη όλο τον κόσμο τις δεκαετίες του ’80 και του ’90. Sintaro Kago, Family. Το Comicdom Con Athens 2024 όμως, δεν είναι μόνο manga και άνιμε φέτος. Για τους λάτρεις των δυτικών κόμικς υπάρχει μια μεγάλη αφιερωματική έκθεση στον Hugo Pratt, έναν από τους μεγαλύτερους δημιουργούς παγκοσμίως, με έμφαση στον πιο διάσημο ήρωά του, τον Corto Maltese. Ο Pratt ξεχώρισε για το πρωτοποριακό λογοτεχνικό και κινηματογραφικό στυλ του, αντιμετωπίζοντας τα κόμικς ως κάτι παραπάνω από ένα μέσο που απευθυνόταν μόνο σε παιδιά. Η έκθεση, σε επιμέλεια Patrizia Zanotti, περιλαμβάνει 27 panels μεγάλων διαστάσεων που αποτυπώνουν τη φαντασία του δημιουργού τους, ανατρέχοντας σε διάφορους σταθμούς στην πλούσια βιβλιογραφία του. Όσον αφορά την Ελλάδα, τα φώτα στρέφονται στο έργο της Κορίννας Μέι Βεροπούλου, που είναι η τιμώμενη καλλιτέχνις της φετινής διοργάνωσης και έχει φιλοτεχνήσει την αφίσα του φεστιβάλ, όπως ορίζει η παράδοση. Η Κορίννα, που ζει μεταξύ Αθήνας και Λονδίνου, άρχισε να κυκλοφορεί μόνη της τα κόμικς της το 2015, ενώ πρόσφατα συνεργάστηκε με τη 2000AD. Η Κορίννα Μέι Βεροπούλου έχει φιλοτεχνήσει την αφίσα του φεστιβάλ. Η φετινή διοργάνωση τιμά επίσης το ιδιαίτερο έργο του Γιώργου Τασιούλα που έφυγε πρόωρα από τη ζωή το 2021, πάνω στην ακμή του. Αυτοδίδακτος και αυτόνομος καλλιτέχνης, εικαστικός-σκιτσογράφος-κομικογράφος, το στίγμα του ως storyboard artist στον χώρο του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου είναι ανεξίτηλο. Το «Σύμπαν του Tass» παρουσιάζει όλες τις πτυχές της εντυπωσιακής πορείας του. Την έκθεση συνοδεύει η ξεχωριστή δίγλωσση (ελληνικά/αγγλικά) έκδοση The Tass Book | The Art of Storyboard. Φυσικά, δεν λείπει ο καθιερωμένος και λατρεμένος διαγωνισμός cosplay που φέτος αναβαθμίζεται και γίνεται προκριματικός του πανευρωπαϊκού Europa Cosplay Cup, πράγμα που σημαίνει ότι το επίπεδο έχει ανέβει. Το ατομικό cosplay που θα κερδίσει, θα έχει την ευκαιρία να ταξιδέψει στη Γαλλία για να εκπροσωπήσει την ελληνική κοινότητα ανάμεσα σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες στην τρίτη διοργάνωση του διαγωνισμού. Foyer panels. Τέλος, το Agora επιστρέφει για δεύτερη χρονιά με τα Portfolio Review Sessions. Μια δράση που ενθαρρύνει την εξωστρέφεια, ανοίγοντας την ελληνική αγορά σε εκδότες από τη Νορβηγία, τη Γαλλία, τη Φινλανδία, τη Δανία, την Ισπανία, τη Μεγάλη Βρετανία, την Τσεχία και το Βέλγιο. Ταυτόχρονα, βοηθά στη διεθνή δικτύωση των Ελλήνων δημιουργών, αυξάνοντας κατακόρυφα τις πιθανότητές τους να εξασφαλίσουν την εκτός συνόρων έκδοσή τους. Φέτος, για πρώτη φορά θα συμμετέχουν και εταιρείες παραγωγής animation αλλά και κινηματογραφικών και τηλεοπτικών παραγωγών. Και το σχετικό link...

Λοιπόν, να πούμε λίγο τι αναφέρθηκε στην συνέντευξη που έδωσε ο εκδότης της Jemma στο comicstreet.gr. Οι νέες κυκλοφορίες, 14 στον αριθμό, που θα κυκλοφορήσουν στα con, 1800 κύκλος 2ος Fear Future 2 Hard Rock vol.2 #7 Κουλούρι #8 Ιν Λίμπο Του Νεκρού Αδερφού Διαβολικές Αδελφές Καπτάν Ίγγλος Λιβύη Η Πριγκίπισσα του Αεναου Κάστρου (Manga) Gerard Άγνωστες Λέξεις Ιου Ζβιου A.I Stay Human Τον Σεπτέμβριο θα κυκλοφορήσουν 3-4 νέες εκδόσεις, μία από αυτές Slaine: Treasures of Britain #1 & #2 σε έναν τόμο και κάποια άλλη ιστορία του αργότερα Η συνέχεια του Διγενή κάποια στιγμή θα βγει, έχει κολλήσει κάπου το πράγμα από τους δημιουργούς αλλά θα συνεχίσει. Δυστυχώς δεν θα δούμε την Ουγγρική Ραψωδία σε έγχρωμη έκδοση γιατί πιστεύει ότι δεν θα πουλήσει επειδή μέχρι πρόσφατα κυκλοφορούσε η παλιά έκδοση. Επανέκδοση του Bone λίγο δύσκολο, ακριβή έκδοση, πολλοί τόμοι και πούλησαν ήδη 1000-2000 αντίτυπα και ίσως να μην υπάρχει άλλο αγοραστικό κοινό για αυτό πλέον. Θα δείξει... Και ούτε επανέκδοση του 1ου τόμου του El Eternauta. Αν κάποτε το ξαναβγάλει θα είναι σε έναν τόμο και τα δύο. Τέλος υπάρχει σκέψη να ανοίξει ένα Jemma Press στο κέντρο της Αθήνας και ένας λόγος είναι ότι τα περισσότερα βιβλιοπωλεία/κομικσάδικα βρίσκονται εκεί και όταν γίνονται παραγγελίες από την Jemma, μαζεύονται και γίνεται διανομή από το Πειραιά προς το κέντρο μια φορά την εβδομάδα, ενώ αν είναι στο κέντρο θα γίνεται καθημερινή η διανομή. Ειπώθηκαν και πολλά άλλα...

Διάβασα τους πρώτους 3 τόμους (περιπου 500 σελίδες) πόσο πρέπει για να καταλάβω το βάθος του σεναρίου ; όπως λες μάλλον είναι θέμα γούστου και σίγουρα δεν θεωρείται τυχαία από τα καλύτερα manga ! Σκέψου το εξίσου αργό Blade of the Immortal μου άρεσε περισσότερο ...

@ Manitou άν μπορείς να βρείς τα πρώτα 5 Manga του Berserk της Anubis, πάρτα με κλειστά μάτια, αρκούν οι πρώτοι 5 τόμοι για να καταλάβεις πόσο ψηλά είναι το καλλιτεχνικό επίπεδο της ιστορίας και του σχεδίου.

Το From Hell θέλω και εγώ πολύ να το διαβάσω, αλλά θα περιμένω λίγο ακόμα μπας και βγεί στα Ελληνικά κάποια στιγμή. Το V for Vendetta μου αρέσει περισσότερο απ'το Watchmen, για πολλούς λόγους, αλλά κυρίως επειδή είναι πιο κοντά στα λογοτεχνικά γούστα μου! Και όπως έχω ξαναπεί το αγαπημένο μου κόμικ ever είναι το Berserk! Μιλάμε όμως για μια σειρά που είναι πάνω απο 40 τομάκια Manga, οπου μετά τους πρώτους 13 τόμους έχει πολλά σκαμπανεβάσματα και πολλή σεναριακή επανάληψη. Φυσικά μέσα στα πολύ αγαπημένα μου, έχω και τα Αστερίξ του Γκοσινί, αλλά ο Αστερίξ είναι μια κατηγορία μόνος του, και έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου!

Αν και απο manga διαβάζω μόνο online το one piece, το οποίο αντικειμενικά τα σπάει, έχω ακούσει απο φίλους πολύ καλά λόγια για το Solo Leveling και με ψήνει φουλ να το δοκιμάσω.

Μου κάνει εντύπωση η στροφή της Anubis στα manga. Στα Marvel-DC με manga στυλ όπως η Justice League και το Deadpool το καταλαβαίνω, αλλά το να βγάλει κάτι πιο πρόσφατο ενώ στο παρελθόν είχε προσπαθήσει με classics, με εκπλήσσει θετικά. Ίσως υπάρχει κοινό για το Solo Leveling λόγω και της anime σειράς που βγήκε φέτος.

Είναι υπό έκδοση το Marvel Action Spider-Man #4 Venom https://anubis.gr/product/marvel-action-spider-man-4-venom/ Και καταχωρήθηκε το Solo Leveling 1 (Manga) Solo Leveling 2 (Manga) Λογικά πρόκειται για το vol.1 χωρισμένο σε δύο τομάκια https://www.amazon.com/Solo-Leveling-Vol-comic/dp/1975319435

Χαμούλη θα κάνει η εκδοτική Ιστορίες που Κρύβονταν σε Προφανή Μέρη Ιν Λίμπο Του Νεκρού Αδερφού Διαβολικές Αδελφές Καπτάν Ίγγλος ΙΟΥ ΖΒΙΟΥ Λιβύη Η Πριγκίπισσα του Αέναου Κάστρου (Manga) A.I. STAY HUMAN

Οι καταγγελίες σεξουαλικής παρενόχλησης και το τελευταίο σημείωμα που άφησε Ed Piscor: Πέθανε ο μεγάλος καλλιτέχνης των κόμικ © Wikipedia Ed Piskor: Πέθανε ο καλλιτέχνης των κόμικ - Το τελευταίο σημείωμα μετά τις καταγγελίες στο διαδίκτυο Έφυγε από τη ζωή τη Δευτέρα (2.04) ο Ed Piskor, ο μεγάλος Αμερικανός συγγραφέας και καλλιτέχνης πίσω από φιλόδοξα κόμικς μια τετράτομη ιστορία του Χιπ-Χοπ (Hip-Hop Family Tree) και μια τρίτομη σύνοψη των ιστοριών των X-men όπως είχαν δημοσιευτεί στα κόμικς της Μάρβελ (X-men, Grand Design). Ήταν μόλις 41 ετών. Η αδελφή του σκιτσογράφου, Justine Cleaves, ανήρτησε την είδηση του θανάτου στο Facebook, γράφοντας: «Με την πιο ραγισμένη καρδιά μοιράζομαι ότι ο μεγάλος μου αδελφός, ο Ed, απεβίωσε σήμερα. Σας παρακαλώ, κρατήστε την οικογένειά μας στις προσευχές σας, καθώς αυτό είναι το πιο δύσκολο πράγμα που έπρεπε ποτέ να περάσουμε». Σύμφωνα με πληροφορίες που δεν έχουν προς το παρόν επιβεβαιωθεί, ο Piskor φέρεται πως αυτοκτόνησε, εν μέσω των διαμαχών που είχαν ξεσπάσει και τις καταγγελίες για ανάρμοστη σεξουαλική συμπεριφορά. Το σημείωμα του Piskor λίγες ώρες πριν τον θάνατό του Λίγες ώρες πριν τον θάνατό του του, ο Piskor δημοσίευσε ένα μακροσκελές σημείωμα στη σελίδα του στο Facebook, στο οποίο αναφερόταν στις καταγγελίες για για ανάρμοστη σεξουαλική συμπεριφορά που είχαν έρθει στο φως της δημοσιότητας το τελευταίο διάστημα και τις οποίες ο ίδιος αρνιόταν. «Είμαι αβοήθητος απέναντι σε έναν όχλο αυτού του μεγέθους. Σας παρακαλώ να μοιραστείτε τη δική μου πλευρά των πραγμάτων. Σαγιονάρα». Η εν λόγω ανάρτηση παρέπεμπε σε ένα εκτενές σημείωμα όπου ο Piskor αρνιόταν τις καταγγελίες, παραπέμποντας σε ένα πεντασέλιδο έγγραφο που τελείωνε με την ένδειξη «1982-2024». Μεταξύ άλλων έγραφε: «Είμαι πια ένας παρίας. ΜΜΕ στην εξώπορτα ταλαιπωρούν τους ηλικιωμένους γονείς μου. Είναι αφόρητο. Δημοσιοποιούν τις διευθύνσεις μας στην τηλεόραση και το διαδίκτυο. Πώς θα μπορούσα να επιστρέψω στη μικρή μου πόλη όπου με ξέρουν οι πάντες; »Κατάλαβα ότι δεν θα μπορούσα να επιβιώσω μετά από κάτι τέτοιο. Τα κόμικς είναι κάτι πέρα από επάγγελμα για μένα. Είναι τα πάντα. Αυτό μπορεί να ακούγεται θλιβερό και αξιολύπητο σε ορισμένους, αλλά αυτή η κουλτούρα και αυτό το μέσο μου έδωσαν τη μεγαλύτερη χαρά στη ζωή. »Με δολοφόνησαν οι νταήδες του Διαδικτύου. Τεράστιος αριθμός από δαύτους. Μερικοί από εσάς εκεί έξω συμβάλλατε στον θάνατό μου διασκεδάζοντας με κουτσομπολιά. Δεν ήμουν προϊόν Τεχνητής Νοημοσύνης. Ήμουν πραγματικός άνθρωπος. Μειώσατε κομματάκι κομματάκι την αυτοεκτίμησή μου μέχρι που εξατμίστηκα. Ίσως καταφέρω να σας στοιχειώσω σαν φάντασμα». Piskor: Οι καταγγελίες για ανάρμοστη σεξουαλική συμπεριφορά Την περασμένη εβδομάδα, μια γυναίκα καλλιτέχνης δημοσίευσε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ότι ο Piskor είχε συμπεριφερθεί ανάρμοστα απέναντί της όταν ήταν ανήλικη. Στις ιστορίες της στο Instagram, μοιράστηκε στιγμιότυπα από συνομιλίες που είχε με τον σκιτσογράφο το 2020, όταν ήταν 17 ετών. Μια άλλη γυναίκα μοιράστηκε τη δική της ιστορία, λέγοντας ότι ο Piskor της έκανε ανάρμοστες σεξουαλικές προτάσεις με αντάλλαγμα να της δώσει τον αριθμό τηλεφώνου του ατζέντη του. Ο Piskor δεν κατηγορήθηκε για έγκλημα, αλλά μετά τη δημοσιοποίηση των ισχυρισμών αυτών, το Pittsburgh Cultural Trust ανέβαλε επ' αόριστον μια έκθεση έργων του που είχε προγραμματιστεί να διαρκέσει από τις αρχές Απριλίου έως τον Αύγουστο. Επιπλέον, πολλοί ήταν οι στενοί συνεργάτες και καλλιτέχνες που αποφάσισαν να τερματίσουν τη συνεργασία τους μαζί του. Gary Groth: Ο Ed ήταν μια γιγαντιαία προσωπικότητα στην cultish αρένα των κόμικς Μετά την είδηση του θανάτου του, αρκετοί επαγγελματίες του χώρου των κόμικς μοιράστηκαν τα συλλυπητήριά τους στο διαδίκτυο. Σε δήλωσή του στο The Comics Journal, ο Gary Groth, επικεφαλής της Fantagraphics, η οποία εξέδωσε τα Hip Hop Family Tree και Red Room,, δήλωσε: «Ο Ed ήταν μια γιγαντιαία προσωπικότητα στην cultish αρένα των κόμικς, ατελείωτα περίεργος για την ιστορία και την παράδοση των κόμικς, ένας μεταδοτικός προσηλυτιστής για λογαριασμό του μέσου που αγαπούσε τόσο πολύ, και συνεισφέροντας και ο ίδιος σε αυτή την ιστορία. Είχαμε μια θερμή προσωπική και επαγγελματική σχέση και ήταν πάντα διασκεδαστικό να δουλεύω μαζί του. Πρόκειται για μια τρομερή τραγωδία και εκφράζω όσο περισσότερη συμπόνια μπορώ στην οικογένειά του, η θλίψη της οποίας πρέπει να είναι αδιανόητη». Piskor, ο οπαδός όλων των κόμικς Ο Piskor διέπρεψε στα κόμικς με το έργο του «Hip Hop Family Tree» (2012-2016), το οποίο κατέγραφε τα πρώτα χρόνια της κουλτούρας του χιπ-χοπ και απεικόνιζε εμβληματικές μορφές όπως ο DJ Kool Herc, ο Grandmaster Flash και ο Public Enemy. Το 2017, ο Piskor υιοθέτησε μια παρόμοια συνολική προσέγγιση της μυθολογίας των υπερηρώων της Marvel με το X-Men: Grand Design, μια προσπάθεια να συνθέσει την περίπλοκη ιστορία των μεταλλαγμένων σε μια συνεκτική αφήγηση. Σε συνέντευξή του εκείνη την εποχή, ο Piskor εξήγησε πώς προσπάθησε να συνδυάσει πολλαπλά διαφορετικά στυλ τέχνης κόμικς στο έργο του. «Είμαι οπαδός όλων των κόμικς», είπε. «Μου αρέσουν τα manga, μου αρέσουν τα γαλλικά ευρωπαϊκά άλμπουμ, μου αρέσουν πολλά κόμικς εφημερίδων. Η μέθοδος αφήγησης που χρησιμοποιώ είναι ένα σύμπλεγμα όλων αυτών των πραγμάτων». Έκτοτε, ο Piskor έγραψε και σχεδίασε μια σειρά κόμικς τρόμου με τίτλο Red Room, η οποία κατά καιρούς ενέπνευσε αντιδράσεις. Ξεκίνησε επίσης ένα κανάλι στο YouTube με την ονομασία Cartoonist Kayfabee, στο οποίο ο ίδιος και ο συνάδελφός του σκιτσογράφος Jim Rugg έπαιρναν συνεντεύξεις από άλλους καλλιτέχνες κόμικς και μοιράζονταν τις σκέψεις τους για τη μορφή τέχνης. Με πληροφορίες από Trib Total Media Πηγή: https://www.athensvoice.gr/epikairotita/diethni/843983/ed-piscor-pethane-o-kallitehnis-ton-komik/

Η χανιώτικης καταγωγής εικονογράφος μιλά για τα… φοβιστικά πλάσματα που ενεργοποιούν τη δημιουργική της διάθεση Τέρατα, τρομακτικά πλάσματα και δεινόσαυροι αποτελούσαν κι αποτελούν τις μεγάλες τις αγάπες που έχουν διεισδύσει και στα έργα της. Η Αριάδνη Τζουνάκου, με καταγωγή από τα Χανιά, είναι εικονογράφος του φανταστικού και του τρόμου, και λίγο πριν μοιραστεί με τους Χανιώτες τους… “εφιάλτες” της στο 7ο Chaniartoon, μιλά στο “μολύβι μελάνι” για τις κύριες πηγές έμπνευσης από την ελληνική μυθολογία, την αγάπη της για τα ιδιαίτερα αυτά πλάσματα και τους κρητικούς καταχανάδες. -Πώς ξεκίνησε η αγάπη σου για… τον τρόμο και τα τέρατα; Το πρώτο σκίρτημα το ένιωσα ούσα πολύ μικρή, βλέποντας τη “Φαντασία” του Ντίσνεϋ και συγκεκριμένα τη σκηνή που ο τυραννόσαυρος κυνηγάει τους χορτοφάγους δεινόσαυρους. Ήμουν -και είμαι- φανατική δεινοσαυρόφιλη· με ξετρελαίνουν τα σχήματα και χρώματα αυτών των πλασμάτων. Στην ίδια ηλικία άρχισα να ξεγλιστρώ αργά τα βράδια για να δω τηλεόραση, νομίζοντας πως και εκείνη την ώρα θα έδειχνε παιδικά. Έτσι παρακολούθησα το “Event Horizon”, το “People Under the Stairs” και πολλές ακόμη ταινίες παντελώς ακατάλληλες για την ηλικία μου. Παρόλο που έτρεμα ολόκληρη, η αισθητική αυτών των έργων μού προκαλούσε δέος. Με τα χρόνια αναζητούσα βιβλία, ταινίες, βιντεοπαιχνίδια, μουσική, οτιδήποτε θα μπορούσε να μου προκαλέσει αυτό το συναίσθημα. Ευτυχώς βρήκα πολλούς θησαυρούς: από τις Ανατριχίλες στο Silent Hill, από το Doom στο Alien και τον Δρακούλη Δρακουλίνο, το Ring και το Devilman και τόσα άλλα “διαμαντάκια”. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Ποιοι ελληνικοί μύθοι έχουν αποτελέσει πηγή έμπνευσης για σένα; Ο μύθος της Περσεφόνης, η Τιτανομαχία, το Μήλο της Έριδος. Αν έπρεπε όμως να ξεχωρίσω έναν μύθο που με επηρέασε αυτός θα ήταν το μαρτύριο του Προμηθέα, τον οποίο χρησιμοποίησα για έναν από τους αγαπημένους μου πίνακες, το “Sacrifice & Rebirth” (Θυσία & Αναγέννηση). Ταυτίστηκα με τον Προμηθέα στο κομμάτι του πόνου που βίωσε, το πώς ήταν παγιδευμένος σε αυτόν και δεν μπορούσε να ξεφύγει. Και ερχόμαστε στα κρητικά βαμπίρ, τους καταχανάδες… Έχεις σχεδιάσει πότε με αφορμή κάποιο κρητικό τέρας; Ποια η σύνδεσή σου με το νησί; Καταχανάδες, τελώνια, ανασκελάδες κι άλλα τέρατα αποτελούν κομμάτι ενός εικονογραφημένου βιβλίου πάνω στο οποίο δουλεύω. Δεν μπορώ να αναφέρω κάτι πιο συγκεκριμένο επί της παρούσης, μιας και βρίσκομαι ακόμη σε αρχικό στάδιο. Στο σημείο αυτό να αναφέρω πως ούσα μεγαλωμένη στην Αθήνα δεν είχα ουσιαστική επαφή με την Κρήτη, παρόλο που κατάγομαι από το νησί και συγκεκριμένα από τον Κορφαλώνα Χανίων. Σε ένα βαθμό αυτό υπήρξε δική μου επιλογή· ένιωθα πως ο τρόπος που οι Έλληνες μιλούσαμε για τις παραδόσεις μας ήταν στενόμυαλος και πως δεν άφηνε περιθώρια για εξέλιξη κι αλλαγή. Για χρόνια οδηγήθηκα στο αντίθετο άκρο, αυτό της ξενολατρίας. Στο σήμερα, η έρευνα και ο σχεδιασμός ελληνικών μύθων και παραδόσεων -της Κρήτης, της Μάνης και κάθε άλλου τόπου της Ελλάδας – είναι κάτι παραπάνω από μια ενδιαφέρουσα ασχολία. Είναι ο τρόπος με τον οποίο μαθαίνω και τιμώ την κληρονομιά των προγόνων μου δίχως να θυσιάζω την προσωπική μου έκφραση. Από το Λος Αντζελες στην Αθήνα. Παρακολουθείς ακόμη την ξένη σκηνή της 9ης τέχνης; Θεωρείς ότι υπάρχει καλό υλικό αλλά και μέλλον για τον τομέα και στην Ελλάδα; Διαβάζω τακτικά ξενόγλωσσα κόμικς, ιδιαίτερα manga. Να είμαι ειλικρινής αγαπώ κυρίως παλιότερους καλλιτέχνες – Osamu Tezuka, Hideshi Hino και τον αγαπημένο μου Go Nagai. Υπάρχουν όμως και Αγγλόφωνοι δημιουργοί με εξαιρετική δουλειά, όπως οι Emily Carroll, Winton Kidd, Jen Wang, και Saagelius. Όσον αφορά στην ελληνική σκηνή είναι απλά εξαιρετική, γεμάτη ταλέντα! Ενδεικτικά θα αναφέρω τους Ονίτα Κουτσουμάνη, Γιάννη Ρουμπούλια, Δήμητρα Νικολαΐδη, Byzantine Tales, Νίκος Καμπασελέ, Μάνο Λαγουμβάρδο, Ειρήνη Σκούρα, Σμαράγδα Μάγκου, Αύγουστος Κανάκης και τόσοι άλλοι. Αν ανέφερα όλους τους Έλληνες καλλιτέχνες των οποίων η δουλειά αξίζει να διαβαστεί θα γεμίζαμε το φύλλο σας! Το αν αυτή η σκηνή θα ανθίσει και αναπτυχθεί εξαρτάται τόσο από εμάς τους δημιουργούς αλλά και από την υποστήριξη του κοινού, οικονομική μα και συναισθηματική. Τα τέρατα και τα τρομακτικά πλάσματα πρωτοστατούν διαχρονικά στα κόμικς, τις ιστορίες, τις εικονογραφήσεις. Τι τα κάνει τόσο θελκτικά στο κοινό; Ο τρόμος μοιάζει αρκετά στην κωμωδία. Είναι ένα συναίσθημα που ενώνει ολόκληρη την ανθρωπότητα, αφού δεν υπάρχει κανείς που να μην το έχει βιώσει έστω μία φορά. Μας αναγκάζει να αντιμετωπίσουμε θέματα και συναισθήματα άβολα, συχνά απαγορευμένα, όπως ο θάνατος, η σεξουαλικότητα, η γυναικεία χειραφέτηση, η κοινωνική ανισότητα, δίχως ψέματα και δικαιολογίες. Κανένα τέρας δεν θα είναι τόσο φονικό όσο η Weyland Yutani (Alien), οι πάμπλουτοι ισχυροί μπορεί να μην κοιμούνται σε μεσαιωνικά κάστρα (Dracula) αλλά ακόμη μας πίνουν το αίμα, η τεχνολογία και ο εκσυγχρονισμός μπορούν να γίνουν ο χειρότερος εφιάλτης μας (Ring), και πάει λέγοντας. Νομίζω πως η ωμότητα του τρόμου έχει μια ειλικρίνεια που δεν αφήνει περιθώρια στο κοινό να αρνηθεί αυτό που βιώνει. Κάποτε οι μύθοι εξυπηρετούσαν συγκεκριμένες κοινωνικές ανάγκες. Ερχόμενοι στο σήμερα, θεωρείς ότι οι μύθοι έχουν να μας προσφέρουν κάτι; Νομίζω πως οι μύθοι, τα παραμύθια και κάθε είδους ιστορία μπορούν να μας βοηθήσουν τόσο στο να προβληματιστούμε για τη ζωή μας όσο και στο να αναπτύξουμε ενσυναίσθηση. Σε συλλογικό επίπεδο, αυτά πιστεύω ότι μπορεί μια σύγχρονη κοινωνία να κερδίσει από τους “μύθους”. Σε προσωπικό επίπεδο, πιστεύω πως οι ιστορίες που αγαπάμε είναι εργαλεία με τα οποία μπορούμε να κατανοήσουμε τον εαυτό μας καλύτερα, τόσο τις καλές όσο και τις άσχημες πτυχές του. Το δωρεάν εργαστήρι “Καταχανάδες στο χαρτί” με την Αριάδνη Τζουνάκου θα πραγματοποιηθεί στις 22 Σεπτεμβρίου στο Θέατρο Μίκης Θεοδωράκης, στις 17:00 – 18:30, στο πλαίσιο του 7ου Chaniartoon. Δηλώστε συμμετοχή στον σύνδεσμο: https://www.chaniartoonfest.gr/index.php/el/7th-edition/workshops/katahanades Πηγή: https://www.haniotika-nea.gr/ariadni-tzoynakoy-o-tromos-os-empneysi/

Ένα τεράστιο θεματικό πάρκο εμπνευσμένο από τον κόσμο του Dragon Ball ετοιμάζεται να υποδεχθεί όλους τους φανς του Σον Γκόκου και της παρέας του. Την 1η Μαρτίου οι φίλοι του Dragon Ball διάβασαν με μεγάλη στεναχώρια την είδηση πως ο δημιουργός του, Akira Toriyama, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 68 ετών. Ανάμεσα σε όσους τον αποχαιρέτησαν με κάποια ανάρτηση στα social media ήταν και ο δικός μας, Μίλτος Τεντόγλου. Ωστόσο, λίγες ημέρες αργότερα «έσκασε» μια νέα ανακοίνωση, η οποία γέμισε τους φανς του Dragon Ball σε όλο τον πλανήτη με τεράστια χαρά. Κι αυτό γιατί η Qiddiya Investment Company ισχυρίζεται πως είναι έτοιμη να δημιουργήσει το πρώτο θεματικό πάρκο στον κόσμο αφιερωμένο αποκλειστικά στο Dragon Ball. Πού θα γίνει αυτό; Μα φυσικά στη Σαουδική Αραβία. Θα βρίσκεται κοντά στο Ριάντ, ενώ θα εκτείνεται σε περισσότερα από 500.000 τετραγωνικά μέτρα. Επτά διαφορετικές ζώνες θα τιμήσουν το σύμπαν του Dragon Ball, με περίπου τριάντα αξιοθέατα για να ανακαλύψουν οι επισκέπτες. Αρκετά για να ευχαριστήσει τους θαυμαστές του manga, το οποίο πούλησε 300 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως και στη συνέχεια έγινε μια επιτυχημένη σειρά κινουμένων σχεδίων στα μέσα της δεκαετίας του '80. Γύρω από το τεράστιο αυτό πρότζεκτ θα κατασκευαστούν ξενοδοχεία και εστιατόρια. Αξίζει πάντως να σημειωθεί πως το κόστος του έργου ή η ημερομηνία έναρξης των εργασιών δεν έχουν ακόμη αποκαλυφθεί. Οπότε αναγκαστικά θα πρέπει να περιμένουμε λίγο καιρό ακόμη για περισσότερες λεπτομέρειες. Και το σχετικό link...

Κυκλοφόρησε και Ο Φανταστικός Κόσμος των Manga https://brainfood.gr/proion/o-fantastikos-kosmos-ton-manga/ Όπως λέει και στην περιγραφή πρόκειται για βιβλίο ζωγραφικής.

Αν διαβάζεις ξενόγλωσσα θα βγουν προς το καλοκαίρι κλασικές ιστορίες dc σε προσιτή τιμή (10) όπως hush, watchmen κτλ. σε μέγεθος manga . Κατά τα άλλα θα σου πρότεινα έστω και επιλεκτικά να δώσεις ευκαιρία στη νέα συλλογή . Ακόμα και επιλεκτικά έχει ιστοριαρες να διαβάσεις. Κατά τα αλλα καλώς ήρθες και παλι στο σχολιασμό και καλά διαβάσματα!! Νιάου !

Σήμερα κυκλοφόρησε το 7ο και τελευταίο (σύμφωνα με το editorial) ψηφιακό τεύχος Fantastic Μπορείτε να το διαβάσετε εδώ https://issuu.com/digital_content/docs/fantastic_07 Με μια γρήγορη ματιά εντόπισα ένα ασυγχώρητο λάθος (μάλιστα δύο φορές) Είναι σε ένα άρθρο για τον τίτλο του μήνα το Batman & The Justice League (Manga) Μπορείτε να το βρείτε;;; Όλοι μαζί να λιθοβολήσουμε τον αρθρογράφο και τον επιμελητή. Είναι ιεροσυλία να μπερδεύουν την DC με την Marvel

Περίοδος πένθους για τον Goku και τον Vegeta... Ποιος ήταν ο Ιάπωνας δημιουργός μάνγκα που έγινε γνωστός για πολύ δημοφιλή κόμικς, με προμετωπίδα το Dragon Ball. Ο Ιάπωνας δημιουργός μάνγκα Ακίρα Τοριγιάμα, γνωστός για πολύ δημοφιλή κόμικς όπως τα «Dragon Ball» και «Dr. Slump», πέθανε την 1η Μαρτίου σε ηλικία 68 ετών από οξύ υποσκληρίδιο αιμάτωμα, ανακοίνωσε χτες ο εκδοτικός οίκος του, ο Shueisha, σκορπώντας παγκόσμια θλίψη στους λάτρεις των anime. Tο «Dragon Ball», το οποίο έκανε για πρώτη φορά την εμφάνισή του το 1984 στο περιοδικό κόμικς Weekly Shonen Jump, μεταφέρθηκε αργότερα σε ταινίες, βιντεοπαιχνίδια και τηλεοπτικές σειρές, που έκαναν πολλές πωλήσεις σε περισσότερες από 80 χώρες, καθώς για πολλούς θαυμαστές, η πορεία του Goku από ένα παιδί που δεν καταφέρνει να μάθει τις πολεμικές τέχνες, σε έναν ήρωα που πετάει, τηλεμεταφέρεται, μπορεί να εκτοξεύει ακτίνες ενέργειας από τα χέρια του, αντικατοπτρίζει τους δικούς τους αγώνες ενάντια στην αυτοαμφισβήτηση καθώς ενηλικιώνονταν, ενώ όλοι είχαμε δοκιμάσει μικροί να κάνουμε ένα Kamehameha! Η σειρά – μια άποψη του κουνγκ φου στο είδος manga shōnen (ή νεαρών ενηλίκων) – αντλήθηκε από ταινίες δράσης από Κίνα και Χονγκ Κονγκ, καθώς και από την ιαπωνική λαογραφία. Επίσης, ο αξιαγάπητος χαρακτήρας του Goku, που μέσα από το DNA που έχει ως καθαρόαιμος Saiyan τον βοηθά συνεχώς να γίνει δυνατότερος, σε συνδυασμό με την αγάπη του για την Γη, την οικογένειά του και τους φίλους του. Μάλιστα, έφτασε σε σημείο να είναι τόσο δυνατός, ώστε να μπορεί να τα βάλει με τους Θεούς της Καταστροφής από τα 7 σύμπαντα, αλλά και τους Αγγέλους, που ήταν ότι πιο κοντά στον πανίσχυρο... Zeno! Σύμφωνα με πληροφορίες του Japan times, η κηδεία του δημιουργού του «Dragon Ball» πραγματοποιήθηκε σε κλειστό κύκλο. Η επίσημη ιστοσελίδα του Dragon Ball εξέφρασε τη θλίψη και τη λύπη για τον ξαφνικό χαμό του, λέγοντας ότι «δούλευε με πάθος πάνω σε πολλά έργα» και ότι «υπήρχαν τόσα πολλά ακόμα που ήθελε να ολοκληρώσει». Παράλληλα εξέφρασε την ευγνωμοσύνη της προς τους θαυμαστές του Τοριγιάμα. «Τον υποστήριξαν τόσοι πολλοί άνθρωποι από όλο τον κόσμο που του επέτρεψαν να μπορέσει να συνεχίσει τις δημιουργικές του προσπάθειες για πάνω από 45 χρόνια. Ελπίζουμε ειλικρινά ότι ο κόσμος των μοναδικών έργων του Ακίρα Τοριγιάμα θα συνεχίσει να αγαπιέται από όλους και για πολύ καιρό ακόμα», αναφέρεται στην ανακοίνωση. Ποιος ήταν ο Ακίρα Τοριγιάμα Ο δημιουργός γεννήθηκε στη Ναγκόγια της Ιαπωνίας το 1955. Ξεκίνησε να ζωγραφίζει στην παιδική του ηλικία. Τελικά αποφάσισε να εγκαταλείψει την τριτοβάθμια εκπαίδευση και, μετά το λύκειο, άρχισε να εργάζεται σε μια διαφημιστική εταιρεία όπου σχεδίαζε αφίσες και διακρίθηκε για το πάθος και το ταλέντο του. Ξεκίνησε την επαφή του με τη βιομηχανία manga σε ηλικία 23 ετών, όταν συμμετείχε με ένα έργο του σε διαγωνισμό που διεξήγαγε ένα εβδομαδιαίο περιοδικό Μάνγκα. Τότε δεν τα κατάφερε μεν, ωστόσο στη συνέχεια άρχισε να στέλνει σχέδια σε μια άλλη έκδοση: Weekly Shōnen Jump. Το 1984 ο Toriyama δημιούργησε το Dragon Ball, μια ιδιοκτησία που θα του έφερνε διεθνή αναγνώριση και θα τον έκανε έναν από τους πιο επιτυχημένους συγγραφείς manga στην Ιαπωνία, με την περιουσία του να ανέρχεται σε περίπου 55 εκατ. δολάρια ενώ οι περιπέτειες του Goku και της παρέας του έχουν εκτιμώμενη αξία άνω των 24 δισ. δολαρίων σύμφωνα με το Τitle Max, καθώς σαρώνουν σε πωλήσεις παγκοσμίως αποφέροντας σημαντικά έσοδα. «Θαύμα» Βασισμένο σε ένα παλαιότερο έργο με τίτλο Dragon Boy, το Dragon Ball κυκλοφόρησε σε 519 κεφάλαια στο Weekly Shōnen Jump από το 1984 έως το 1995 και γέννησε ένα franchise-υπερπαραγωγή, στα οποία συμπεριλαμβάνονται μια αγγλόφωνη σειρά κόμικ, πέντε ξεχωριστές τηλεοπτικές διασκευές – με το Dragon Ball Z το πιο οικείο στο δυτικό κοινό – και spin-offs, πάνω από 20 διαφορετικές ταινίες και μια τεράστια γκάμα βιντεοπαιχνιδιών. Σε συνέντευξή του το 2013 στην ιαπωνική εφημερίδα Asahi, ο Τοριγιάμα δήλωσε ότι δεν είχε ιδέα πώς το Dragon Ball έγινε τόσο δημοφιλές σε όλο τον κόσμο. Ο δημιουργός του Dragon Ball χαρακτήρισε τη σειρά ως θαύμα, «δεδομένου ότι βοήθησε κάποιον σαν εμένα που έχει δύσκολη προσωπικότητα να κάνει μια αξιοπρεπή δουλειά και να γίνει αποδεκτός από την κοινωνία». «Όταν σχεδίαζα τη σειρά, το μόνο που ήθελα πάντα να πετύχω ήταν να ευχαριστήσω τα αγόρια στην Ιαπωνία», είπε, σύμφωνα με το πρακτορείο ειδήσεων AFP. Και το σχετικό link...

Ο δημιουργός του Dragon Ball πέθανε, ωστόσο κατάφερε στα 68 χρόνια ζωής του να επηρεάσει περισσότερες από μία γενιές, αλλάζοντας προς το καλύτερο τα ΣΚ μας. Το Bird Studio, η εταιρεία που ίδρυσε ο Akira Toriyama το 1983, ανακοίνωσε την Πέμπτη (στην Ελλάδα η είδηση έγινε γνωστή το πρωί της Παρασκευής) ότι ο δημιουργός του Dragon Ball πέθανε την 1η Μαρτίου από οξύ υποσκληρίδιο αιμάτωμα. Ήταν 68 ετών. «Είχε πολλά ακόμη να πετύχει. Ωστόσο έχει ήδη αφήσει μεγάλο έργο σ’αυτόν τον κόσμο», διαβάζουμε στο αντίο του στούντιο. Ο Toriyama είναι πιθανότατα ο πιο επιδραστικός Ιάπωνας καλλιτέχνης της σύγχρονης εποχής μετά τον Hayao Miyazaki. Το δημοφιλέστερο manga του που φυσικά διαδόθηκε με τη βοήθεια του anime, ήταν επόμενο να φτάσει και στη χώρα μας, τότε που το να ξυπνάς νωρίς το πρωί και να μπαστακώνεσαι τελετουργικά μπροστά από την τηλεόραση ήταν ψηλά στην to do list κάθε νέου. Χωρίς καμία αμφιβολία, το Dragon Ball άλλαξε τη ζωή του Toriyama. Το 1984, όταν κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το manga, είχε ήδη γευτεί την επιτυχία με το Dr. Slump, όμως το πρώτο του hit θα συρρικνωθεί μπροστά στον Goku και την παρέα του. Βασισμένο στο κλασικό κινεζικό έπος Ταξίδι στη Δύση, αλλά προσαρμοσμένο με χιούμορ και έμφαση στις πολεμικές τέχνες, το Dragon Ball, ειδικά μόλις προστέθηκε το Z και έγινε σειρά, μετατράπηκε πολύ γρήγορα σε παγκόσμια επιτυχία. Η γνωριμία του υπόλοιπου πλανήτη με το shonen Από το 1996, το Cartoon Network έβαλε το Dragon Ball Ζ σε εκατομμύρια αμερικανικά σπίτια. Αυτόματα, αν σκεφτούμε τη δύναμη επιρροής των ΗΠΑ και την τάση μας να ακολουθούμε – πολλές φορές ετεροχρονισμένα – τα βήματά της, ήταν θέμα χρόνου να εξαπλωθεί και στον υπόλοιπο κόσμο. Το 1998 έφτασε και στην Ελλάδα και την τηλεόραση του ANT1, αυτή ήταν και η πρώτη μας επαφή με το έργο του, αλλά και το shonen. Για πολλούς εκτός Ιαπωνίας, το αφηγηματικό στιλ shonen ήταν άγνωστο. Ένα νεαρό αγόρι και οι χαρακτήρες που τον πλαισιώνουν (πάντα με έμφαση στην επιμονή και τη συντροφικότητα) καλούνται να ξεπεράσουν τις δυσκολίες που προκύπτουν στην ιστορία τους. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε κάτι παρόμοιο με την εκτεταμένη, αργά αναπτυσσόμενη πλοκή που δημιούργησε ο Toriyama. Η απήχηση του anime στην Ελλάδα, αν κρίνουμε από τις πρώτες αντιδράσεις για τον θάνατο του δημιουργού του, ήταν μεγάλη. Η χώρα μας ωστόσο μοιάζει με πινέζα μπροστά στις ΗΠΑ και τη Λατινική Αμερική. Φανταστείτε πως στη δεύτερη, ο Goku θεωρούνταν λαϊκός ήρωας. Πριν από περίπου ένα χρόνο μάλιστα, οι Los Angeles Times δημοσίευσαν ένα χιουμοριστικό κείμενο με τίτλο In celebration of Goku, a Latino icon. Οι χώρες της Λατινικής Αμερικής πρόβαλαν πολλές ιαπωνικές σειρές επειδή το κόστος τους ήταν μικρό και ο Goku έγινε κάτι σαν άγιος. Στα μέρη μας μπορεί να μην έγινε άγιος, όμως έγινε ο λόγος που πολλά παιδιά ξυπνούσαν χαρούμενα τα Σαββατοκύριακα. Το Dragon Ball είναι παντού Ως δημιουργός manga, ο Toriyama φλέρταρε έντονα με την υπερβολή, άρα και τη διακωμώδηση των πρωταγωνιστών του. Από τις εκφράσεις των χαρακτήρων του ξεπηδούν συναισθήματα, πολλές φορές γελοία, που αλλάζουν στην αμέσως σκηνή δίνοντας τη θέση τους σε πιο άγρια ένστικτα που συνδέονται με την επιβίωση και την εκδίκηση. Για να ξυπνήσει αυτά τα ένστικτα ο Goku χρησιμοποιεί τις πολεμικές τέχνες, κάτι που θα ενέπνεε αργότερα ολόκληρο το είδος των fighting video games. Οι πύρινες μπάλες στο Street Fighter σας λένε κάτι; Τα μυτερά/αγκαθωτά μαλλιά τα βλέπουμε επίσης παντού, όμως η εξωτερική απεικόνιση του τσι, της πνευματικής ενέργειας που διατρέχει το ανθρώπινο σώμα, είναι ίσως η πιο διαδεδομένη (τη βλέπουμε και στο Star Wars). Όλοι γίναμε Super Saiyan για μια φορά στη ζωή μας όταν νιώσαμε ότι αδικούμαστε, απλώς δεν το καταλάβαμε. Στις ταινίες τις Marvel βλέπουμε διάφορες εξωπλανητικές σκηνές δράσης που μας φέρνουν στο μυαλό το Dragon Ball. Ακόμα και στη μουσική γίνονται αναφορές, ειδικά από τη hip-hop σκηνή. Πέρα από την τηλεόραση, ο Toriyama δάνεισε την τέχνη και το στιλ του και αλλού. Με την Enix, ο Toriyama βοήθησε στη δημιουργία του Dragon Quest, ενός από τα σημαντικότερα βιντεοπαιχνίδια όλων των εποχών. Ήταν επίσης ο επικεφαλής σχεδιασμού στο Chrono Trigger για το Super Nintendo, που θεωρείται ένα από τα καλύτερα παιχνίδια που πέρασαν από την κονσόλα. Το βράδυ της Πέμπτης, μόλις έγινε γνωστό ότι ο Toriyama έφυγε από τη ζωή, καλλιτέχνες και animators από όλες τις βιομηχανίες που άγγιξε με τη δουλειά του είπαν το δικό τους αντίο. Το ίδιο έκανε και ο Eiichiro Oda, ο δημιουργός του franchise One Piece, του οποίου η τέχνη ακολουθεί τα βήματα του Toriyama. Το ίδιο μάλλον έκαναν και όσοι ξυπνούσαν από νωρίς και πατούσαν το κουμπί της τηλεόρασής τους κάθε Σαββατοκύριακο εδώ στην Ελλάδα. Τα παιδιά των 90s που κοντεύουν ή πέρασαν τα 30, από τις ΗΠΑ μέχρι τη Λατινική Αμερική και τη χώρα μας, κουβαλάνε μέσα τους τον Akira Toriyama. Και είναι απόλυτα λογικό. Σκεφτείτε την απάντηση που δίνετε μόλις σας κάνουν την κλασική ερώτηση «ποιο είναι το πρώτο anime που είδες ή κόλλησες μαζί του». Όλοι ξέρουμε ότι είναι το Dragon Ball Z, όλοι ξέρουμε ότι κάποτε ήθελες να γίνεις και εσύ Super Saiyan. Και το σχετικό link...

Μίλτος Τεντόγλου: Η ανάρτησή του για τον θάνατο του Akira Toriyama, δημιουργού της σειράς μάνγκα «Dragon Ball» Ο Μίλτος Τεντόγλου έχει μια αδυναμία στα anime και μάλιστα ο αγαπημένος του χαρακτήρας είναι ο Luffy. Μάλιστα στο παρελθόν μετά από νίκες του, έχει μιμηθεί πόζες του Luffy. Στη 1 Μαρτίου, πέθανε σε ηλικία 68 ετών ο Akira Toriyama, ο επιδραστικός Ιάπωνας καλλιτέχνης manga που δημιούργησε τη σειρά Dragon Ball. Ο αθλητής τον αποχαιρέτησε με ένα instastory του και συγκεκριμένα τον Son Goku με φωτοστέφανο ενός αγγέλου. Ποιος ήταν ο Akira Toriyama Ο εκδοτικός του οίκος ανακοίνωσε ότι πέθανε την 1η Μαρτίου, σε ηλικία 68 ετών, από οξύ υποσκληρίδιο αιμάτωμα. Το «Dragon Ball», το οποίο έκανε για πρώτη φορά την εμφάνισή του το 1984 στο περιοδικό κόμικς Weekly Shonen Jump, μεταφέρθηκε αργότερα σε ταινίες, βιντεοπαιγνίδια και τηλεοπτικές σειρές, που έκαναν πολλές πωλήσεις σε περισσότερες από 80 χώρες. Ο Τοριγιάμα ήταν επίσης γνωστός ως σχεδιαστής χαρακτήρων και τεράτων στην πολύ επιτυχημένη σειρά του παιγνιδιού ρόλων «Dragon Quest». Και το σχετικό link...

Η Jemma ανακοίνωσε προσφορές την άλλη Παρασκευή και Σάββατο Αντιγράφω το κείμενο από την σελίδα τους : Την Παρασκευή 15 και το Σάββατο 16 Μαρτίου σας περιμένουμε στο Jemma για ένα μοναδικό αποκριάτικο bazaar! Κατά τη διάρκεια του διημέρου θα βρείτε όλους τους ξενόγλωσσους τίτλους με -25% από τις αναγραφόμενες τιμές! Μην χάσετε την ευκαιρία να εμπλουτίσετε τη συλλογή σας με manga και comics σε μοναδικές τιμές! Τέλος με αγορές άνω των 40€ συμμετέχετε σε κλήρωση για μια δωροεπιτάγη αξίας 150€! *Δεν ισχύει για προϊόντα που οι πελάτες μας έχουν σε κράτηση ή έχουν παραγγείλει. *Δεν γίνονται κρατήσεις. *To event ισχύει μόνο για το φυσικό μας κατάστημα. *Η έκπτωση δεν ισχύει για προϊόντα που είναι ήδη σε προσφορά. 15/03/2024 Ωράριο 10:00 με 20:00 16/03/2024 Ωράριο 10:00 με 16:00

Μια συνέντευξη με τον δημοφιλή δημιουργό για comics, μουσική και φυσικά για "Hard Rock". Δεν θα ήταν υπερβολή να υποστηρίξει κανείς πως η σκηνή των comics στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή βρίσκεται στην καλύτερη φάση που έχει βρεθεί ποτέ καθώς η παραγωγή έχει αυξηθεί αισθητά, φεστιβάλ πλέον γίνονται σε όλη την Ελλάδα και νέοι αξιόλογοι δημιουργοί εμφανίζονται κάθε χρόνο. Έχοντας αισίως κλείσει μια 20ετία φτιάχνοντας comics, ο Τάσος Μαραγκός (Tasmar) δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Εξάλλου το "Hard Rock", το οποίο ξεκίνησε να φτιάχνει το 2007 και συνεχίζει μέχρι σήμερα, αποτελεί μία σπουδαία σειρά που μετρά πολλούς φανατικούς αναγνώστες, όχι μόνο στην Ελλάδα αφού έχει κυκλοφορήσει και στην Ιταλία. Comics του μπορείτε να βρείτε σε βιβλιοπωλεία και κομιξάδικα από τις εκδόσεις Jemma Press και Μικρός Ήρως. Στο τέλος του προηγούμενου έτους λοιπόν, οι Εκδόσεις Μικρός Ήρως κυκλοφόρησαν δύο επετειακά άλμπουμ, όπου δεκαοχτώ καλλιτέχνες δημιούργησαν τις δικές τους μικρές αυτοτελείς ιστορίες, αφιερωμένες στα 70 χρόνια του "Μικρού Ήρωα". Με αφορμή την συμμετοχή του Τάσου Μαραγκού στον ένα από τους δύο τόμους με μια πρωτότυπη ιστορία, μιλήσαμε μαζί του για τον Μικρό Ήρωα, τα comics, τους Iron Maiden και πολλά άλλα. Τάσο καλησπέρα. Σε ευχαριστούμε πολύ για αυτήν τη συνέντευξη. Καλησπέρα. Εγώ ευχαριστώ. Ας ξεκινήσουμε από την πιο πρόσφατη δουλειά σου στο συλλογικό έργο για τα 70 χρόνια του Μικρού Ήρωα. Εντάξει, όλοι γνωρίζουμε τον χαρακτήρα, αλλά διάβαζες ποτέ Μικρό Ήρωα; Δεν διάβαζα γιατί όταν ήμουν πιτσιρίκι εκεί στα τέλη ‘80s – αρχές ‘90s που πήγαινα μόνος μου στο πρακτορείο Τύπου ή στο περίπτερο για να πάρω comics, πάντα με γοήτευαν τα εξώφυλλα του Μικρού Ήρωα γιατί μου άρεσαν τα χρώματα, η δράση κι όλο αυτό που από παιδιά το έχουμε στο μυαλό μας με τους κακούς ναζί, αλλά όταν το άνοιγα κι έβλεπα πως δεν είναι comics έλεγα πως εγώ θέλω κάτι σαν το Λούκι Λουκ, σαν το Αστερίξ κτλ. Οπότε δεν είχα ποτέ στο σπίτι κι ούτε οι δικοί μου διάβαζαν. Έκανες καθόλου έρευνα προκειμένου να κάνεις την ιστορία σου "Κόμικς, Κεμπάπ και Φάπες"; Ναι, έκανα έρευνα και από το βιβλίο που είχε βγει για την έκθεση για τα 70 χρόνια του Μικρού Ήρωα και από το internet για να δω ποιοι είναι οι κεντρικοί χαρακτήρες και ποιοι είναι οι κακοί, από τους οποίους τελικά διάλεξα τον πιο γνωστό, δηλαδή τον διαβολογερμανό ή αλλιώς Σεϊτάν Αλαμάν. Και πριν κάνω την ιστορία όμως είχα κάνει μια μικρή έρευνα, πιο πολύ στο οπτικό κομμάτι μιας και η ιστορία που έκανα για τον τόμο είναι με τους χαρακτήρες που είχα φτιάξει για την έκθεση για τα 70 χρόνια του Μικρού Ήρωα. Δηλαδή, ο Σπίθας, η Κατερίνα και ο Γιώργος ως σύγχρονοι αντιφασίστες στη σημερινή εποχή περίπου, γιατί μπορεί να είναι και στα ‘90s, μπορεί και στις αρχές των ‘00s. Πώς προέκυψε αυτή η επιλογή να τους φέρεις στο σήμερα; Δεν θυμάμαι να σου πω πώς προέκυψε, δηλαδή αν το σκέφτηκα πολύ ή αν μου έσκασε ξαφνικά σαν ιδέα αλλά γενικά μου αρέσει όλη αυτή η κουλτούρα και η μουσική των skinheads, αν και είναι κάπως παρεξηγημένη. Δηλαδή, οι skinheads δεν ήταν φασίστες. Ως κίνημα ξεκίνησε από μαύρους στην Αγγλία που ακούγανε ska, φορούσαν παντελονάκια σηκωμένα, αρβύλες και τέτοια. Μετά μπήκανε κι άλλοι στο κόλπο, κι εκεί γύρω στις αρχές της δεκαετίας του 1980 το υιοθέτησαν οι φασίστες. Δηλαδή άμα δεις σήμερα ξυρισμένο κεφάλι, μπουφαν fly και αρβύλα λες είναι skinhead φασίστας αλλά εντάξει, υπάρχουν και άλλα σημάδια για να τους καταλάβεις. Οπότε ήταν και μια προσπάθεια επανοικειοποίησης της κουλτούρας αυτής; Ναι, μάλιστα είχα λάβει κι ένα μήνυμα στο Instagram από έναν τύπο που μέχρι να του απαντήσω εξαφανίστηκε το μήνυμα και δεν ξέρω καν ποιος είναι, που μου έγραφε πως είναι skinhead πολλά χρόνια και είναι κακό που π.χ. στο "Hard Rock" ή σε κάποιο παλιότερο στριπάκι έχω βάλει έναν φασίστα να έχει το κλασσικό στυλ «τιράντα, ξυρισμένο κεφάλι, κολλητό παντελόνι και άρβυλα». Οπότε στο Μικρό Ήρωα τους έφτιαξα, όχι σαν skinheads γιατί θα ξεφεύγαμε πολύ από την κλασσική εικόνα τους, αλλά έτσι ώστε το στυλ τους να παραπέμπει εκεί. Ο Σπίθας μάλιστα φορά και μια κονκάρδα της SHARP (Skinheads Against Racial Prejudice) που είναι παγκοσμίως γνωστή αντιφασιστική ομάδα. Θεωρείς πως οι ιστορίες του Μικρού Ήρωα παραμένουν επίκαιρες στις μέρες μας; Δυστυχώς ναι, γιατί βλέπουμε τι γίνεται τα τελευταία χρόνια με την ακροδεξιά, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο. Δηλαδή οι φασίστες, που για πολλά χρόνια ήταν στις τρύπες τους βγήκαν έξω με την Χρυσή Αυγή, μετά είχαμε την αυταπάτη με την καταδίκη πως κάτι έγινε αλλά δεν έγινε τίποτα και πλέον η ακροδεξιά έχει ξαναφουσκώσει. Βλέπουμε δηλαδή πιτσιρίκια, και αυτό είναι το κακό, να υιοθετούν ένα προπολεμικό look φασιστικό, δηλαδή και με τα κουρέματα και με το πως ντύνονται, και οι ιδέες τους να είναι τελείως σάπιες. Είσαι από τους δημιουργούς που επιλέγουν να πάρουν θέση σε διάφορα ζητήματα, κάτι που πιθανά να δυσαρεστεί μέρος του κοινού σου. Αισθάνεσαι πως σου έχει στοιχίσει αυτό; Μπορεί και να μου έχει στοιχίσει αλλά δεν με ενδιαφέρει. Το θέμα είναι μην μου στοιχίσει πιο χοντρά. Δηλαδή θα ακουστεί λίγο κοινότοπο αλλά κόσμος σκοτώθηκε για τις ιδέες του. Άλλοι πολέμησαν, εκτελέστηκαν, κρεμάστηκαν, πήγαν σε ξερονήσια, τώρα για τα comics θα φοβόμαστε; Πάντως τα τελευταία χρόνια τα ιστορικά comics έχουν μπει δυναμικά στο εκδοτικό προσκήνιο. Θα έκανες ποτέ κάτι τέτοιο; Θα έκανα αν με ενδιέφερε πολύ κι ένιωθα πως θέλω να το κάνω. Μιλάμε φυσικά για μεγάλη έκταση, όχι π.χ. ένα short story. Αν ένιωθα πως γουστάρω πολύ και μπορώ να το κάνω, θα το έκανα. Για παράδειγμα, ένας από τους χαρακτήρες στο Hard Rock είναι ο Ραμόν που τον βλέπουμε στη Σύρο και μαθαίνουμε σιγά-σιγά πως είναι Ισπανός που πολέμησε στον Ισπανικό Εμφύλιο, μετά με την επικράτηση του Φράνκο πέρασε στη Γαλλία και συμμετείχε στην Αντίσταση κι ύστερα, με κάποιο τρόπο, κατέληξε στη Σύρο κι έμεινε εκεί. Αυτό λοιπόν θα ήθελα να το κάνω αλλά είναι ένα project που θέλει μελέτη, το αφήνω για την ώρα στην άκρη και ποτέ δεν ξέρεις. Τελευταία φορά που είχες μιλήσει στο Rocking ήταν το 2011. Πόσα έχουν αλλάξει από τότε όσον αφορά την πορεία σου ως δημιουργό; Έχουν αλλάξει πολλά πράγματα για μένα προσωπικά, γιατί έχω αλλάξει σχεδόν τέσσερις πόλεις. Τότε ήμουν Θεσσαλονίκη, μετά από ένα χρόνο πήγα στο Βερολίνο που δεν μου έκατσε και μετά από εφτά μήνες πήγα στο Ρέθυμνο, από εκεί επέστρεψα στη Σύρο και μετά στην Αθήνα όπου βρίσκομαι τα τελευταία οχτώ χρόνια. Αλλά και σαν δημιουργός έχω κάνει πολλά πράγματα από τότε. Δηλαδή τότε έκανα τα τελευταία "ΚΡΑΚ" που είχε μέσα το "Hard Rock", μετά ήθελα να κάνω άλλα πράγματα οπότε συνέχισα το "ΚΡΑΚ" με μια άλλη ιστορία, ακολούθησαν πολλά στριπάκια, συνεργασίες με την Ελευθεροτυπία και με site, και μετά επέστρεψα στο "Hard Rock" που ανέβηκε λίγο και σε δημοτικότητα όταν βγήκε ο τόμος. Γενικώς έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Και η σκηνή των comics πόσο έχει αλλάξει; Η σκηνή ανεβαίνει συνεχώς πιστεύω από τότε. Δηλαδή θυμάμαι όταν πρωτοέκανε το Comicdom CON Athens το φεστιβάλ στην Ελληνοαμερικανική Ένωση τριήμερο, η Παρασκευή ήταν τρόμος. Δηλαδή λέγαμε «πω πω, πήγε χάλια η Παρασκευή, θα πάει όλο χάλια» αλλά μετά το Σαββατοκύριακο ήταν σούπερ. Και μετά με τα χρόνια, ξαφνικά και την Παρασκευή άρχισε να μαζεύεται πολύς κόσμος. Και δεν είναι μόνο η αύξηση του κόσμου που ασχολείται αλλά και το ότι υπάρχουν και περισσότεροι δημιουργοί που βγάζουν πολύ καλές δουλειές. Υπάρχουν νέα παιδιά που κάνουν φοβερά πράγματα και δημιουργοί που δουλεύουν φουλ με εξωτερικό όπως ο Μιχάλης Διαλυνάς, ο Ηλίας Κυριαζής, ο Γιώργος Καμπάδαης, η Dani, έχουν αυξηθεί και τα Φεστιβάλ οπότε η σκηνή ανεβαίνει συνεχώς. Οπότε θα έλεγες πως τα comics στην Ελλάδα περνάνε μια περίοδο ακμής; Τι πιστεύεις πως συνετέλεσε σε αυτό; Ναι, ζούμε μια περίοδο ακμής και δυστυχώς σε λάθος εποχή. Γιατί αν αυτό συνέβαινε στα ‘90s λέμε τώρα, που εγώ δεν θα το είχα ζήσει γιατί ήμουν μικρός, θα ήταν πολύ καλύτερα γιατί τότε δεν υπήρχε το internet, δεν υπήρχαν τα social media και το έντυπο θα μπορούσε να πουλήσει περισσότερο. Τώρα γιατί συμβαίνει αυτό δεν ξέρω αν είναι κάποια τάση ή αν έχει να κάνει με το πως ο κόσμος αντιμετωπίζει την pop κουλτούρα, και δεν μιλάω για τον κόσμο που ήταν άρρωστος με τα comics από μικρός, αλλά ο άσχετος που ξαφνικά ανακάλυψε τα comics, διάβασε κάποια ελληνικά, κόλλησε, άρχισε να στηρίζει τη σκηνή, δεν ξέρω να σου πω για ποιο λόγο γίνεται όλο αυτό, αλλά είναι καλό. Όσον αφορά το κοινό, θεωρείς πως έχει σπάσει η λογική του "τα comics είναι για παιδιά"; Περίπου. Κάποιοι ακόμη το πιστεύουν αυτό για τα μικυμάου που είναι μόνο για παιδιά και κάποιοι θα σου πούνε πως «ok, τα κομικς δεν είναι τόσο σημαντικά αλλά τα graphic novel είναι πολύ πιο καλά». Που είναι το ίδιο πράγμα δηλαδή. Το graphic novel είναι μια μορφή comic αλλά κάποιοι αποφεύγουν τη λέξη όπως ο διάολος το λιβάνι, γιατί υπάρχει όλη αυτή η ρετσινιά ότι τα comics είναι για τα παιδιά ή ότι είναι κάτι φτηνό ή λαϊκό, το οποίο στην τελική δεν είναι και κακό. Πόσο εύκολο είναι να ζήσει κάποιος από τα comics στην Ελλάδα; Δεν είναι καθόλου εύκολο. Εγώ δηλαδή που το έχω πετύχει το κάνω με νύχια και με δόντια, με συνεχόμενο άγχος, ανασφάλεια, τρέχοντας από Φεστιβάλ σε Φεστιβάλ γιατί από εκεί μπορούμε και βιοποριζόμαστε, και με το να βγάζω συνέχεια καινούργια πράγματα. Δηλαδή να, τώρα τελείωσε το Athens Con, λίγες μέρες ξεκούραση και μετά ξεκίνημα για το Comicdom CON, μετά για Κρήτη, και μετά το ίδιο πάλι. Θα μπορούσα να δουλεύω γραφίστας μιας και από εκεί ξεκίνησα, να έχω τώρα 20-25 χρόνια σε ένα γραφείο και να παίρνω φαντάζομαι έναν πολύ καλό μισθό σε μια ιδιωτική εταιρία, όμως αυτό που ζω δεν θα το άλλαζα. Πολλές φορές δηλαδή ακόμη και σήμερα δεν το συνειδητοποιώ ότι μπορώ και ζω από τα comics, με όλες τις δυσκολίες φυσικά, αλλά μπορώ. Το "Hard Rock" όλα αυτά τα χρόνια παραμένει μία βασική σταθερά. Θες να μας πεις πώς προέκυψε η αρχική ιδέα του comic; Δεν είμαι από αυτούς που θα σου πουν πως κάνουν comics όλη τους τη ζωή από μικρό παιδάκι. Δεν έκανα comics, έκανα ζωγραφιές. Πρώτη φορά έκανα comics το 1998 για μια εργασία στη σχολή γραφιστικής που έπρεπε να φτιάξω ένα μικρό έντυπο κι είχα κάνει κάτι με τον Batman, ένα χάλι τελείως. Και τότε είχα ενδιαφερθεί, είχα κάνει κάποια μαθήματα, διάβαζα και πολλά comics, μετά για κάποιο ηλίθιο λόγο που δεν αξίζει να αναφέρω για τρία χρόνια δεν έπιασα μολύβι, και μετά ήρθε το «9» που με έβαλε στη πρίζα να κάνω comics. Κι έτσι άρχισα να διαβάζω κάποια εναλλακτικά αμερικάνικα comics και άρχισε να ξεκλειδώνει κάπως το πράγμα στο μυαλό μου. Δηλαδή πως θέλω να κάνω μια ιστορία με τις μαλακίες που κάναμε ως έφηβοι, τρίτη λυκείου. Και τα κορίτσια, και τους μπάφους, και το metal, και το σχολείο, και τις αλητείες, και σκεφτόμουν πως θα το κάνω. Μέχρι που έπεσε στα χέρια μου, το 2005 νομίζω, ο πρώτος τόμος του Hate του Peter Bagge και όταν το διάβασα ήταν λες και με έλουσε φως στο πρόσωπο γιατί σκέφτηκα πως έτσι θα το κάνω. Γι’ αυτό και υπάρχει μεγάλη ομοιότητα με το "Hate" στα πρώτα "Hard Rock". Και μετά ήρθε και το "Love & Rockets" κι έτσι ξεκίνησα. Δηλαδή ήθελα να κάνω μια ιστορία που να έχει ενδιαφέρον αλλά να είναι ρεαλιστική. Να μην έχει ούτε υπερδυνάμεις, ούτε action, ούτε φοβερά τρελά πράγματα. Κι όταν έκανα το πρώτο "ΚΡΑΚ" που είχε μέσα το "Hard Rock", νόμιζα πως αυτό θα είναι μόνο, μία κι έξω. Μια ιστορία για την πρώτη φορά που κάνει σεξ ένας μαθητής τρίτης λυκείου στη Σύρο. Κι είδα που άρεσε στον κόσμο κι είπα κάτσε να κάνω κι ένα δεύτερο, κι ένα τρίτο και κύλισε. Κι έτσι λοιπόν φτάσαμε τώρα να δουλεύεις το έβδομο τεύχος του vol. 2 του "Hard Rock". Τι να περιμένουμε σε αυτό και πότε θα κυκλοφορήσει; Ναι, είμαστε στο 15ο ή 16ο επεισόδιο νομίζω. Το δουλεύω τώρα κι ελπίζω πως θα το έχω έτοιμο στο Comicdom Con Athens τον Μάιο στην Τεχνόπολη μιας και το καινούργιο τεύχος θα είναι διπλό και θα αποτελείται από 64 σελίδες κι όχι από 32 που ήταν τα προηγούμενα. Δεν μπορώ να πω πολλά πράγματα γιατί θα είναι spoiler αλλά θα υπάρχει μια εξέλιξη του κεντρικού χαρακτήρα και θα έχει σίγουρα cliffhanger γιατί συνηθίζω να κλείνω τα τεύχη έτσι. Ελπίζω να αρέσει στον κόσμο γιατί εγώ είμαι ενθουσιασμένος όταν κλείνω το σενάριο καθώς αυτό είναι και το πιο αγχωτικό σημείο της όλης δουλειάς. Δηλαδή μπορεί τώρα να έχω ένα πάκο σελίδες που αγχώνομαι πως πρέπει να γεμίσουν με μολύβια, μελάνια, υπολογιστή κτλ. αλλά το σενάριο είναι το πιο απρόβλεπτο σκέλος, αφού μπορεί μια μέρα να βγάλεις δέκα σελίδες και την επόμενη μόνο μία γιατί έχεις κολλήσει. Ή να έχεις βάλει σημείωση πως εδώ δεν μου πάει καλά και πρέπει να βρω μια λύση για να κάνω το transition από μια σκηνή στην άλλη. Οπότε είναι σημαντικό που έχω τελειώσει το σενάριο και στην έκθεση Εν Αιθρία στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης μπορεί κανείς να δει και το έργο που έκανα, που είναι μια πρώτη ματιά στο εξώφυλλο. Δεν θα είναι αυτό ακριβώς αλλά είναι η βασική ιδέα του. Είχες εξαρχής στο μυαλό σου όλη την ιστορία; Δηλαδή είχες αποφασίσει από πόσα τεύχη θα αποτελείται το δεύτερο μέρος; Από πόσα δεν είχα αποφασίσει. Όταν το ξεκίνησα ήξερα πως θέλω να εξελιχθεί αλλά δεν ήξερα πως θα τελειώσει. Κάποια στιγμή ενώ είχα φτάσει στη μέση βρήκα και το τέλος. Φυσικά μέχρι να φτάσω εκεί μπορεί να μου έρθει κάποια καλύτερη ιδέα και να δω πως χρειάζομαι παραπάνω τεύχη. Με βάση αυτό που έχω για την ώρα στο μυαλό μου και μου αρέσει ως τέλος, πιστεύω πως θα βγει αυτό το τεύχος τώρα και μάλλον ένα ακόμη, που ή θα είναι μονό ή διπλό, κι εκεί θα τελειώσει ο δεύτερος κύκλος. Και μετά; Θα υπάρξει τρίτος; Μπορεί. Αλλά μεγαλώνουμε κιόλας. Δηλαδή σκέψου το ξεκίνησα στα 29 μου κι είμαι 47. Θέλω να κάνω κι άλλα πράγματα, και μικρότερα και μεγαλύτερα. Συνεπώς το Hard Rock θα πρέπει να μπει στην άκρη γιατί δεν αξίζει να ξεκινήσω τρίτο κύκλο, να βγάλω ένα τεύχος και μετά από δύο χρόνια άλλο τεύχος. Έχω και κάποιες ιδέες μήπως ο τρίτος κύκλος, αν τελικά όντως γίνει, δεν αποτελείται από τεύχη αλλά είναι μικρές ιστορίες του τύπου 80-100 σελίδες, μικρά βιβλιαράκια, με ένα κεντρικό θέμα, μια ιστορία που θα έχει αρχή – μέση – τέλος και προχωρά χρονολογικά. Δηλαδή, σκέφτομαι μήπως κάνω μια ιστορία για τον Δεκέμβρη του ’08 που είναι κάτι που μας σημάδεψε όλους, μήπως μετά κάνω ένα άλμα και είναι στο σήμερα όλοι οι χαρακτήρες. Θα δείξει. Τα τελευταία χρόνια επέστρεψες στις αυτοεκδόσεις με το "Kuro the Black Magik Kat". Πως προέκυψε αυτή σου η επιλογή και πόσο διαφέρει από το να συνεργάζεσαι με μια εκδοτική; Γενικά ξεκίνησα από τις αυτοεκδόσεις με το "Big Bang!" το 2004, 20 χρόνια πριν που ήταν μια συλλογική αυτοέκδοση, δηλαδή έτρεχα εγώ όλα τα γραφιστικά και τις περισσότερες ιστορίες και συμμετείχαν και κάτι άλλα παιδιά που ήταν φίλοι από τη Σύρο, το οποίο το συνέχισα και στη Θεσσαλονίκη όταν πήγα. Όταν μετά ξεκίνησα το "ΚΡΑΚ" το 2007, που ήταν η πρώτη επίσημη έκδοση από την Giganto Books τότε, ξέρεις την είχα ακούσει λίγο όπως όλοι την ακούνε κι έλεγα πως δεν θα κάνω τώρα fanzine. Οπότε από το 2007 έως και το 2015 δεν είχα βγάλει καμία αυτοέκδοση. Και ξαναέβγαλα στο πρώτο Athens Con το "Holy Shit Comix" το πρώτο, μετά έβγαλα κι άλλο, και μετά κάποια άλλα πιο μικρά και μου άρεσε όλο αυτό οπότε ξαναμπήκα στο τριπάκι. Είναι ωραία φάση να κάνεις τα πάντα μόνος σου, να πας στο τυπογραφείο, να τσεκάρεις το χαρτί αν βγαίνει καλά, και να ελέγχεις όλη τη διαδικασία. Φυσικά οικονομικά είναι πιο δύσκολο γιατί πρέπει να βάλω λεφτά και μετά να κανονίσω να πουληθούν αυτά τα κομμάτια για να πάρω τουλάχιστον πίσω τα λεφτά που έδωσα, και αν βγει και κάτι σε κέρδος. Τώρα, η ιστορία με το Kuro ξεκίνησε γιατί πήρα γάτα το 2017 και σιγά- σιγά μου σκάγαν ιδέες. Δηλαδή το πρώτο που έβγαλα ήταν αποκλειστικά για όσους στηρίζουν οικονομικά τη σελίδα μου στο patreon και παίρνουν κάποια δώρα. Αυτό ήταν το τεύχος #0 και λέω μετά να βγάλω το #1 στο Comics n' beer, το πρώτο Φεστιβάλ μετά τα lockdown και την πανδημία που είχε γίνει στην Κυψέλη. Και – κλασσικά – γάτες πήγε καλά, οπότε έβγαλα το και το επόμενο και τώρα είμαι στο τέταρτο. Παρακολουθείς τη διεθνή σκηνή των comics; Ναι, εκτός του ότι τα φτιάχνω είμαι κι άρρωστος με το να διαβάζω. Ποιο ήταν το τελευταίο comic που σου έκανε εντύπωση; Το "Monica" του Daniel Clowes. Διαβάζω πολλά όμως και μάλιστα πλέον τα σημειώνω. Δηλαδή πέρυσι το πήγα εντελώς μπακαλίστικα, τα σημείωνα σε τετράδιο αλλά φέτος τα έχω στον υπολογιστή και κρατάω λίστα με το τι διαβάζω όλη τη χρονιά και τα βαθμολογώ. Άλλα είναι στο 3,5/5 άλλα στο 2,5/5, αν και γενικά προσέχω τι αγοράζω, το Monica είναι το μόνο που έχει πάρει 5 αστεράκια. Είχα τσεκάρει από πριν τα reviews και μετά το διάβασα και είναι όντως τόσο καλό. Γενικά μου αρέσουν όλα τα comics του Clowes, αν και τώρα με το "Monica" πάλι στο τέλος ήμουν σε φάση δεν είμαι σίγουρος τι κατάλαβα. Οπότε άρχισα να ψάχνω και είδα πως άλλα κατάλαβε ο ένας, άλλα ο άλλος, όμως δεν ήταν αυτό το «δεν κατάλαβα τίποτα» αλλά με έκανε να θέλω να το ξαναδιαβάσω. Γενικά ο Clowes είναι το αντίθετο από τον Peter Bagge που μου άρεσε πολύ, δηλαδή το "Hate" το θεωρώ κορυφαίο comic αλλά όσο περνάνε τα χρόνια δεν έχει βγάλει κάτι εξίσου αξιόλογο. Όπως π.χ. και το "Love & Rockets" το παίρνω, το διαβάζω, λέω ok, αλλά δεν είναι αυτό το πράγμα. Υπάρχουν νέοι δημιουργοί που σου έχουν τραβήξει το ενδιαφέρον; Ναι, π.χ. τώρα έχω παραγγείλει το "A Guest in the House" της Emily Carroll. Ένας άλλος δημιουργός που παίζει πολύ τα τελευταία χρόνια και μου αρέσουν κάποιες δουλειές του είναι ο Daniel Warren Johnson, που έχει φοβερό σχέδιο. Διάβασα δηλαδή το "Murder Falcon", το "Do A Powerbomb", το "Transformers" παρόλο που έγινε χαμός δεν με τράβηξε τόσο πολύ. Τα superhero τα παρακολουθείς; Ή τις ταινίες; Έχω δει αρκετές ταινίες αλλά τις τελευταίες δεν τις βλέπω γιατί είναι η μία χειρότερη από την άλλη. Οπότε βλέπω λίγο τα reviews, αν δω πως δεν λένε και πολλά προτιμώ να διαβάσω κάτι ή να ξαναδώ κάτι που μου άρεσε. Είμαι π.χ. από αυτούς που μου άρεσε πολύ το τελευταίο "Batman" ενώ δεν μου αρέσουν τόσο πολύ αυτά με τον Christian Bale. Και παρόλο που ο Robert Pattinson μου είχε ξενίσει σαν επιλογή, και όχι λόγω "Twilight", μου άρεσε πολύ. Αλλά το αγαπημένο μου είναι το "Batman Returns". Τώρα με τα υπερηρωικά comics δεν ασχολούμαι πολύ. Μόνο Batman αλλά ο Batman δεν είναι υπερήρωας, ένας ψυχάκιας είναι που ξέρει καλό καράτε κι έχει πολλά λεφτά και gadgets. Superman για παράδειγμα δεν με τράβηξε ποτέ. Παρόλο δηλαδή που ο Λευτέρης από το Jemma Books & Comics μου προτείνει καμιά φορά comics και μπορεί να μου έχει πει να διαβάσω κάποιο Superman, δεν με τραβάει καθόλου ο ήρωας. Punisher π.χ. που κι αυτός δεν είναι υπερήρωας έχω διαβάσει καλά πράγματα αλλά πλέον τα Spider-Man ή τα X-Men που τα γούσταρα ως παιδάκι δεν με τραβάνε καθόλου. Τώρα γίνεται χαμός με τα manga και τα anime. Είσαι fan; Διαβάζω αλλά τα πολύ κλασσικά. Δηλαδή το Akira θεωρώ πως είναι στην κορυφή των πάντων και κοιτάει όλα τα comics από ψηλά. Είναι δηλαδή το top δημιούργημα και σεναριακά και σχεδιαστικά. Μου αρέσει φουλ ο Junji Ito και γενικά μου αρέσουν τα τρόμου ή κάτι παλιά των ‘60s, π.χ. τώρα διαβάζω το "Kitarō" που είναι ωραίο. Αλλά αυτά τύπου "Naruto" ή το "One Piece" που έχουν 100 τόμους, δεν τα πολυπιάνω. Αλλά γίνεται χαμός με αυτά. Βιώνουμε manga πανζουρλισμό. Και δεν είναι μόνο τα πιτσιρίκια. Και από ελληνικά; Κοίτα, υπάρχουν δημιουργοί που μου αρέσουν όπως ο Aldo Shabani που μου αρέσει πολύ το σχέδιο του αλλά δεν έχει κάτσει να κάνει κάτι πιο μεγάλο. Μετά εντάξει, η Dani είναι φοβερή αλλά έχει πλακωθεί τώρα στα εξώφυλλα, και καλά κάνει, και μου άρεσε και το "Zawa" του Διαλυνά. Αλλά κάθε χρόνο παίρνω και διαβάζω και αυτοεκδόσεις. Μου έχει ξεφύγει ένα για το οποίο έχω ακούσει τα καλύτερα, το "Ντανταϊστικό Κοκτέιλ" του Αρη Τ., το οποίο θέλω να το διαβάσω αλλά δεν το έχω βρει γιατί έγινε χαμός κι εξαφανίστηκε. Όμως πλέον κυκλοφορούν τόσα πολλά και τα περισσότερα κυκλοφορούν στο Comicdom CON όπου δεν προλαβαίνω να πάρω ανάσα, κάτι που εννοείται από τη μία είναι καλό γιατί είναι η δουλειά μου αλλά, από την άλλη, θα ήθελα να πάω σε ένα Φεστιβάλ και να μην κάνω τίποτα. Τελευταία φορά το έκανα το 2018 στο Athens Con που δεν είχα ούτε καινούργια δουλειά, ούτε τραπέζι, κι είχα βγάλει το εισιτήριό μου κι είχα πάει κανονικά βόλτα. Δηλαδή στο Comicdom από τότε που ξεκίνησε το Artists Alley δεν έχω πια χρόνο. Μου έχει λείψει. Τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί οι βιογραφίες μουσικών σε comics. Θα έκανες ποτέ κάτι τέτοιο; Ναι, θα έκανα αλλά αυτό απαιτεί φοβερή έρευνα. Για το "Hard Rock" δεν χρειάζεται να ψάξω και πολλά και ούτε με ενδιαφέρει να δείξω πως ήταν π.χ. η Αθήνα το 2001. Κάτι τέτοιο όμως θα ήθελε πολύ ψάξιμο. Υπάρχει κάποιος δημιουργός του οποίου την ιστορία θα ήθελες να κάνεις; Κοίτα, θα γούσταρα να κάνω Ramones γιατί ήμουν για χρόνια ραμονάκιας κι ακόμη τους θεωρώ σπουδαία μπάντα, αλλά τους έχω ακούσει τόσο πολύ που πλέον δεν μπορώ. Θα έκανα κάτι με τους Iron Maiden γιατί στα ‘90s ήμουν κολλημένος μαζί τους αλλά τα πρώτα χρόνια, μέχρι εκεί που έσκασε ο Dickinson. Δηλαδή παρόλο που πιτσιρικάς τον γούσταρα και τα "Number of the Beast", "Powerslave", "Piece of Mind" είναι αλμπουμάρες, πριν καν γίνει όλη αυτή η ιστορία με το καπνογόνο δεν τον άντεχα. Ok, ήταν βλαμμένος και ο Paul Di Anno, αλλά πήγαμε στο live του που έσκασε με το καροτσάκι και ο τύπος είναι respect μέχρι την τελευταία ρανίδα. Κι ο Robert Johnson θα μου άρεσε γιατί πιστεύω σε αυτόν βασίστηκε όλο το rock’ n’ roll και όλη αυτή η ιστορία με το rock που είναι σατανικό. Δηλαδή αν ακούσεις και πρώιμους Rolling Stones το βλέπεις πως όλα στα blues πατάνε. Οπότε στο ερώτημα Beatles ή Rolling Stones είσαι με τους Stones; Ναι, όχι πως μου αρέσουν πολύ κι αυτοί. Δηλαδή δεν θα πήγαινα ποτέ σε συναυλία τους και τζάμπα να μου έλεγαν να πάω αλλά τους προτιμώ. Θυμάμαι δηλαδή όταν έφτιαχνα το πρώτο "ΚΡΑΚ" τον Απρίλιο του 2007, άκουγα τη δισκογραφία τους αλλά μέχρι τα μέσα των ‘60s. Οι Beatles πάλι δεν μου άρεσαν ποτέ. Όχι πως τους μισώ αλλά δεν μου είπαν ποτέ κάτι. Στο πρώτο τεύχος του "Hard Rock" το 2006 ο Μάρκος φορούσε μπλούζα Slayer. Στα πιο πρόσφατα τον βλέπουμε με μπλουζάκι Husker Du. Αυτή η μετάβαση είναι κάτι που αντικατοπτρίζει και τη δική σου εξέλιξη ως ακροατή; Όχι απαραίτητα. Μπορεί π.χ. να έχει να κάνει με το τι ακούω εκείνο τον καιρό. Θυμάμαι δηλαδή εκεί στο τέταρτο επεισόδιο με την πενταήμερη που φοράει Cramps γιατί τότε άκουγα πολύ rockabilly, psychobilly και τέτοια πράγματα. Ή μετά σε ένα τεύχος φορούσε μπλούζα Lou Reed. Να, τώρα στο σενάριο έχω σημείωση πως μέσα στο επεισόδιο πρέπει να φορά τέσσερα διαφορετικά μπλουζάκια γιατί υπάρχει και μια χρονική μετάβαση. Ή θα κάνω κανένα poll στο Instagram ή θα αποφασίσω εγώ ποιες μπάντες θα φοράει. Ίσως να έχεις και δίκιο βέβαια σε αυτό που λες για τα γούστα μου γιατί όταν εγώ άκουγα metal άκουγα μόνο metal. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο, σε φάση «όλες οι άλλες μουσικές δεν αξίζουν τίποτα, είναι όλα σκατά». Και μετά σιγά- σιγά μπήκε το punk, είχαν σκάσει και οι Nirvana πιο πριν, λίγο Bodycount, και μεγαλώνοντας άκουσα και ηλεκτρονική μουσική αλλά όχι techno, house κτλ. αλλά π.χ. και τώρα ακούω Pertubator που παίζει νταρκίλα καλή. Παρακολουθείς τις μουσικές εξελίξεις; Όχι πολύ. Ό,τι περνάει από τα social media και ό,τι πιάσει το ραντάρ μου. Ανυπομονώ να ακούσω το καινούργιο Judas Priest γιατί βαράνε ακόμη ωραία. Γενικά, με τους Iron Maiden ήμουν πάρα πολύ πορωμένος σε φάση δεν φορούσα άλλο μπλουζάκι, ήξερα τα πάντα, δίσκους, σημαίες, αυτοκόλλητα, ό,τι έφερνε το δισκάδικο στη Σύρο πήγαινα και το αγόραζα. Όλο αυτό μέχρι το 1993 που έφυγε ο Dickinson, το οποίο ήταν μαχαιριά. Δεν είχα ακούσει τους δίσκους που είχαν βγάλει μετά με τον Bayley και από τότε, ενώ τα έχω ακούσει τα άλμπουμ, δεν βρίσκω κάτι να με τραβάει. Δηλαδή και το τελευταίο που βγήκε, το "Senjutsu", δεν μου έκανε. Δεν ξέρω τώρα αν είναι σωστό κι αυτό που λέω αλλά μου μοιάζει πιο progressive κάπως. Ok, είναι 60 χρονών αλλά κι ο Rob Halford 70 χρονών είναι και βγάζει heavy metal. Θα ήθελα πολύ να βγάλουν ένα άλμπουμ που να έχει λίγη από τη ζωντάνια των παλιών άλμπουμ. Δηλαδή, θα ήταν μαγκιά να πουν οι Maiden στον Dickinson κάνε εσύ τώρα τα δικά σου αυτά τα "The Mandrake Project" πως τα λένε, να γκρινιάζεις για τα καπνογόνα και να βγάλουν ένα τελευταίο άλμπουμ μιας και είναι μεγάλοι άνθρωποι, με τον Di Anno σε καροτσάκι, σε κρεβάτι, σε οτιδήποτε είναι ο άνθρωπος, να κάνουν και μια περιοδεία μαζί και γεια σας. Οπότε ποιο είναι το τελευταίο άλμπουμ που σου άρεσε πολύ; Ξέρεις τι γίνεται; Πλέον ακούω περισσότερο κομμάτια. Το Metallica π.χ. νόμιζα θα είναι καλό με τα πρώτα τραγούδια που έβγαλαν αλλά το υπόλοιπο δεν μου άρεσε. Τώρα, το Judas Priest που σου είπα πιστεύω θα είναι καλό. Τις προάλλες άκουσα μια ωραία μπάντα με πιτσιρίκια, τους Speed of Light, και είπα «υπάρχει ελπίδα» γιατί ήταν μικρά και βαρούσαν υπέροχα. Σε συναυλίες πας; Ποια ήταν η τελευταία συναυλία που πήγες; Πήγα Jazz Sabbath τον Δεκέμβριο. Γενικά προτιμώ τις πιο μικρές. Δηλαδή είχα πάει και στους Iron Maiden στο ΟΑΚΑ και όλο αυτό το τεράστιο πράγμα δεν μπορώ να το ευχαριστηθώ. Μου αρέσει να βλέπω συναυλίες σε πιο μικρούς, κλειστούς χώρους παρόλο που κάποια ξέρεις πως δεν γίνεται να τα δεις εκεί. Για να επιστρέψουμε όμως και στο οπτικό κομμάτι, ποιο εξώφυλλο δίσκου θα ήθελες να έχεις σχεδιάσει; Δεν ξέρω συγκεκριμένο εξώφυλλο αλλά για συγκρότημα θα σου πω πάλι Iron Maiden, γιατί αυτοί ήταν και ο λόγος που ζωγράφιζα στο γυμνάσιο και στο λύκειο. Δηλαδή όλο τον Eddie έκανα και κάτι ζόμπι στα θρανία. Διάφορα εγχώρια συγκροτήματα τον τελευταίο καιρό επιλέγουν ως promotional αφίσα ή εξώφυλλο σχέδια δημιουργημένα από AI. Πώς βλέπεις αυτή την επιλογή τους; Χάλια επιλογή. Δηλαδή καταλαβαίνω γιατί το κάνουν, και δεν είμαι σίγουρος αν το κάνουν τα συγκροτήματα ή αυτός που διαχειρίζεται το image τους, αλλά είναι κάτι που προσβάλει τους καλλιτέχνες. Είναι σαν πω εγώ πως θέλω να κάνω το "Hard Rock" ταινία και θέλω να έχει μέσα original heavy metal μουσική, και να μην πάω να πληρώσω τη μπάντα να βγάλει κομμάτια αλλά να βάλω το A.I. να κάνει κάτι στην τύχη. Ε, δεν θα το έκανα αυτό. Δηλαδή, βρείτε γνωστούς σας, πληρώστε κάτι. Στην τελική εγώ προτιμώ να κλέψεις ένα σχέδιο δικό μου και να φτιάξεις την αφίσα σου παρά να το κάνεις με A.I. Πιστεύεις πως, μέσω ενός νομικού πλαισίου, μπορεί να μπει ένα φρένο στην επέλαση του AI ή απλώς καθυστερούμε το αναπόφευκτο; Σιγά μην μπει φρένο. Η φάση φαίνεται πως θα γίνει δυστοπία. Δηλαδή, θα μας επηρεάσει το A.I. σε όλα τα επίπεδα τα επόμενα χρόνια. Και όχι μόνο στο καλλιτεχνικό κομμάτι επειδή θα χάσουμε τις δουλειές μας κι όλο αυτό. Για παράδειγμα, είχε κυκλοφορήσει μια φωτογραφία του Πάπα Φραγκίσκου με ένα φουσκωτό μπουφάν σαν ράσο και το είχαν πιστέψει όλοι. Και ναι, ok, φαινόταν πολύ αληθοφανές αλλά ψάξε ρε φίλε λίγο. Πιστεύω τα επόμενα χρόνια που όσο πάει το μηχάνημα θα εξελίσσεται, θα έχουμε θέμα και με ειδήσεις και με άλλα πράγματα και φυσικά, και καλλιτεχνικά από τη στιγμή που είναι πιο εύκολο και πιο φτηνό για τον άλλο. Δηλαδή οι μεγάλες εταιρίες τύπου Marvel ή DC μπορεί να τσιμπήσουν και πουν πως θα κάνουν ένα comic με Α.Ι. εικόνες. Για την ώρα δεν θα τους πήγαινε καλά αλλά στο μέλλον δεν ξέρω πως θα πάει. Κλείνοντας, τι θα συμβούλευες κάποιον επίδοξο δημιουργό που θέλει να ασχοληθεί με τα comics; Να ασχοληθεί. Να το κάνει και ας μην του φαίνεται πως θα πάει καλά. Όταν ξεκίνησα να κάνω comics δεν υπήρχε η ιδέα του θα το κάνω επαγγελματικά ή θα ζήσω από αυτό. Ήταν αστεία όλα αυτά. Εντάξει, το «9» είχε ξεκινήσει καλά και πλήρωνε τους δημιουργούς αλλά τώρα είναι διαφορετικά που βλέπουν πως όντως κάποιοι ζούμε από αυτό. Μην περιμένουν όμως αυτό να γίνει αμέσως. Αλλά να το κάνουν κι ας φάνε και άκυρα από περιοδικά ή από εκδοτικούς, να κάνουν αυτοεκδόσεις και να σχεδιάζουν ασταμάτητα μέχρι να τους κοπεί το χέρι. Μην περιμένουν δηλαδή πως θα βγάλουν μια ιστορία ή ένα fanzine και θα πάει γαμάτα. Κι αν βγάλουν ένα που θα πάει γαμάτα, να κάνουν το επόμενο που θα πάει ακόμη καλύτερα. Και μετά, αν θέλουν κάνουν την μετάβαση σε μια εκδοτική ή στο εξωτερικό. Αλλά το θέμα είναι να μην μασήσουν και να κάνουν πράγματα συνέχεια. Και ας μην είναι δημοφιλή. Μπορεί μετά να γίνουν ή να μην γίνουν ποτέ και να μην φτάσουν στην πρώτη θέση. Αλλά εμένα η πρώτη θέση πάντα με τρόμαζε. Το να είσαι ο καλύτερος κάπου έχει μοναξιά και ανασφάλεια μην σου φάνε την πρωτιά. Καλύτερα να είσαι στην τρίτη ή στην τέταρτη θέση. Δεν σου λέω να είσαι στη δέκατη πέμπτη, αλλά να υπάρχουν και κάποιοι που κάνουν καλύτερα πράγματα από σένα. Πολύ συχνά σκέφτομαι μεγάλους δημιουργούς σαν τον Moebius που θα είχαν γνώση ποιοι είναι και δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση τους. Θα ήθελα να είμαι ευχαριστημένος εγώ με αυτό που φτιάχνω και να αρέσει και στον κόσμο. Σε όσο πιο πολύ, τόσο πιο καλά. Σε ευχαριστώ πολύ Τάσο. Εγώ ευχαριστώ. * Η φωτογραφία είναι του Κωστή Γωγιού από το Comicdom CON Athens 2018. Και το σχετικό link...

■ Οι “Διαδρομές” και το Φεστιβάλ Chaniartoon βρέθηκαν στη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή γιορτή της 9ης Τέχνης Όποιος αγαπάει την τέχνη του κόμικ πρέπει σίγουρα να επισκεφθεί, τουλάχιστον για μια φορά στη ζωή του, το φεστιβάλ της Angouleme. Μια πόλη 400 χιλιόμετρα νότια του Παρισιού, με πληθυσμό λίγο λιγότερο από αυτόν των Χανίων, καταφέρνει να διεξάγει κάθε χρόνο το μεγαλύτερο φεστιβάλ κόμικ της Ευρώπης και ένα από τα μεγαλύτερα του κόσμου. Η Angouleme γίνεται για λίγες μέρες το επίκεντρο της τέχνης, με 250.000 θεατές, 7000 επαγγελματίες και 800 δημοσιογράφους να κατακλύζουν την πόλη. Η πόλη της Angouleme, γεμάτη από μπάρερ που δείχνουν τους χώρους των δράσεων Μέρος από το κιόσκι με τους μεγάλους εκδοτικούς οίκους Μέρος από το κιόσκι με τους μικρούς εκδοτικούς οίκους Η ιστορία του φεστιβάλ ξεκινάει το 1974, όταν μια παρέα φίλων αποφάσισε να κάνει μια έκθεση κόμικ, στην πόλη της Angouleme που μέχρι τότε δεν είχε καμία σύνδεση με την 9η τέχνη. Η έκθεση συνεχίστηκε να γίνεται κάθε χρόνο από τότε, παίρνοντας σιγά – σιγά τη μορφή ενός φεστιβάλ. Στη 10η έκδοση της διοργάνωσης την επισκέφθηκε ο Herge και άρχισε έτσι να γίνεται γνωστή. Σταδιακά φτιάχτηκε η βιβλιοθήκη κόμικ, το μουσείο κόμικ, και η σχολή Καλών Τεχνών. Φέτος ιδρύθηκε μια ιδιωτική σχολή αποκλειστικά για Manga, ενώ γίνονται προσπάθειες οι φοιτητές που τελειώνουν τηνσχολή να μην εγκαταλείπουν την πόλη, αλλά να έχουν δημιουργικές αφορμές και projects, έτσι ώστε να μένουν σε αυτήν και να την έχουν πια και σαν επαγγελματική έδρα. Η πόλη άλλωστε αναπτύσσει το πολιτιστικό προϊόν της, καθώς διεξάγει εδώ και αρκετά χρόνια εκτός το φεστιβάλ κόμικ, φεστιβάλ κινηματογράφου, μουσικής, φαγητού, ενώ φιλοξενεί κάθε χρόνο και ένα ράλι παραδοσιακών αυτοκινήτων. Τα νούμερα του φεστιβάλ είναι εντυπωσιακά. Μέσα στις πέντε μέρες της διοργάνωσης πραγματοποιήθηκαν 396 δράσεις (ομιλίες, παρουσιάσεις, εργαστήρια, προβολές ταινιών, δρώμενα) και 15 διαφορετικές θεματικές εκθέσεις. Στήθηκαν 5 τεράστια κιόσκια για να φιλοξενήσουν συνολικά 446 εκδοτικούς ή και οργανισμούς που ασχολούνται με τη συγκεκριμένη τέχνη. Σε αυτούς παραβρέθηκαν εκατοντάδες καλλιτέχνες για να υπογράψουν τα βιβλία τους. Πέρα από τα τεράστια κιόσκια που στήθηκαν αποκλειστικά για τις μέρες του φεστιβάλ, οι εκθέσεις και οι δράσεις του φιλοξενήθηκαν σε συνολικά 27 διαφορετικούς χώρους, όπως στο αρχαιολογικό μουσείο της πόλης, το ωδείο, σε εκθεσιακά/σεμιναριακά κτήρια κ.ά. Όλη η πόλη έτσι γίνεται μέρος αυτής της πολύχρωμης γιορτής. Κατά το παρελθόν είχαν γίνει κάποιες κινήσεις να μεταφερθεί το φεστιβάλ σε κάποια μεγαλύτερη πόλη, αλλά κάτι τέτοιο δεν θα λειτουργούσε θετικά, γιατί θα γινόταν αρκετά πιο απρόσωπο, ενώ θα χανόταν η ζεστασιά και η γενικότερη αίσθηση των πολλών μικρών χώρων που φιλοξενούν τις δράσεις. Τη φετινή πεντηκοστή πρώτη έκδοση του φεστιβάλ είχαμε τη χαρά να την επισκεφθούμε με το Chaniartoon, το διεθνές φεστιβάλ κόμικ και animation που διεξάγεται εδώ και 7 χρόνια στην πόλη των Χανίων. Η πρώτη μέρα είναι κάθε χρόνο αποκλειστικά για τους επαγγελματίες του χώρου. Εκεί είχαμε τον χρόνο να επισκεφθούμε τις περισσότερες από τις εκθέσεις, οι οποίες συνοδεύονταν και από ταυτόχρονη ξενάγηση από τους καλλιτέχνες ή τους επιμελητές. Πραγματοποιήθηκε η έναρξη του φεστιβάλ και άρχισαν οι ομιλίες/παρουσιάσεις στο επαγγελματικό κιόσκι που είχε στηθεί. Εκεί, σε ένα πολύ ζεστό κλίμα, είχαμε τη δυνατότητα να γνωριστούμε και να μιλήσουμε με εκδοτικούς οίκους της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Ισπανίας αλλά και του υπόλοιπου κόσμου, για πιθανές μελλοντικές συνεργασίες. ΑΝΘΙΖΕΙ ΤΟ ΚΟΜΙΚ Έργα της έκθεσης του Lorenzo Mattotti – Η τέχνη του τρεξίματος Παρακολουθώντας τις επαγγελματικές ομιλίες που έγιναν κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ, βλέπουμε ότι η αγορά του κόμικ δεν έχει επηρεαστεί από τη γενικότερη κρίση. Σύμφωνα με τις μελέτες που παρουσιάστηκαν η αγορά του κόμικ παραμένει σε πολύ υψηλά επίπεδα, τα οποία είναι σχεδόν διπλάσια από το 2019. Συγκεκριμένα στη Γαλλία τη μεγαλύτερη μερίδα της “πίτας” με ποσοστό 53% την καταλαμβάνουν τα ιαπωνικά manga, 23% τα κόμικ για νέους, 21% τα γενικά κόμικ και μόλις το 3% τα αμερικανικά σουπερ-ηρωικά κόμικ. Μάλιστα σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά, τα κόμικ για νέους έχουν ανέβει σε βάρος των manga που έχουν μια μικρή πτώση. Ανάμεσα στους Ευρωπαίους, Καναδούς και Ιάπωνες επαγγελματίες, συναντήσαμε για πρώτη φορά και περίπτερο από τις Φιλιππίνες, το οποίο μας εντυπωσίασε θετικά για τις ποιοτικές δουλειές των καλλιτεχνών αλλά και την εξωστρέφεια που είχαν για τη μετάδοση της κουλτούρας τους μέσα από την τέχνη του κόμικ. ΤΙΜΩΜΕΝΗ ΧΩΡΑ Ο ΚΑΝΑΔΑΣ Ο Shin-ichi Sakamoto, παρουσιάσει το κόμικ του Δράκουλα Φέτος η τιμώμενη χώρα του φεστιβάλ ήταν ο Καναδάς. Έτσι στην πλατεία που υπάρχει και η προτομή του μεγάλου δημιουργού Herge, είχε στηθεί ένα περίπτερο αφιερωμένο στη χώρα. Μέσα σε αυτό συναντήσαμε εκδοτικούς και καλλιτέχνες του Καναδά που παρουσίαζαν τη δουλειά τους, ενώ έγιναν και πολλά δρώμενα. Ανάμεσα σε αυτά παρακολουθήσαμε live-sketching με Καναδούς καλλιτέχνες να ζωγραφίζουν ζωντανά σκίτσα από τα έργα τους και όχι μόνο. Παράλληλα, λίγα μέτρα πιο μακριά είχε στηθεί μια ανοιχτή έκθεση κόμικ με Καναδούς σχεδιαστές κόμικ. Οι εκθέσεις του φεστιβάλ παραμένει κάθε χρόνο ένας πολύ σημαντικός λόγος για να επισκεφθεί κάποιος την Angouleme. Ατομικές εκθέσεις ή συλλογικές και θεματικές είναι εκεί και μας καλούν να τις εξερευνήσουμε. Φέτος παρουσιάστηκαν 15 διαφορετικές εκθέσεις σε ένα μεγάλο εύρος καλλιτεχνών και θεμάτων. ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗ MOTO HAGIO Η Ιαπωνέζα Moto Hagio μετράει περισσότερα από 50 χρόνια καριέρας, και μια έκθεση αφορούσε το συνολικό έργο της και τον ουσιαστικό ρόλο που έπαιξε στην ιστορία του κόμικ και κυρίως των manga που έχουν σαν κοινό τις γυναίκες από 10 εως 20 περίπου ετών. Η έκθεση διαρθρωνόταν σε 3 περιόδους. Η πρώτη περίοδος αφορούσε το τέλος της αθωότητας, με χαρακτήρες στην αυγή της εφηβείας τους. Η δεύτερη την εποχή των δυνατοτήτων, όπου η δημιουργός χρησιμοποιούσε την επιστημονική φαντασία για να εξερευνήσει τους ρόλους και τις σχέσεις. Τέλος, η τρίτη περίοδος ήταν η ώρα των συνεπειών, με το πλαίσιο των ιστοριών να είναι πλέον κολλημένο με τη σύγχρονη πραγματικότητα. Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΤΡΕΞΙΜΑΤΟΣ Στο μουσείο της Ανγκουλέμ είχε στηθεί η έκθεση του Lorenzo Mattotti, με περισσότερα από 100 έργα του καλλιτέχνη, τα οποία συνοδεύονταν από κείμενα μυθοπλασίας της Maria Pourchet. Μέσα από την έκθεση ανακαλύψαμε το τρέξιμο, όχι μόνο σαν άθλημα, αλλά και σαν διαδικασία φυγής. Στις ποικίλες εικαστικές τεχνικές συναντήσαμε το τρέξιμο από την αυγή του χρόνου, από τον άνθρωπο στο δάσος μέχρι το τρέξιμο στην άσφαλτο των μεγαλουπόλεων. Ο συνδυασμός κειμένου και εικόνας, μας έδωσε έννοιες όπως την ταχύτητα, την επανάληψη, την αναπνοή, την ορμή, αλλά ακόμα και των ιδεών που παρεμποδίζονται και τις χειραφετημένες φυλές. Ο ΑΡΑΒΑΣ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ Ο Riad Sattouf βραβεύθηκε στο περσινό φεστιβάλ της Angouleme. Επέστρεψε φέτος με μια έκθεση αφιερωμένη στο εξάτομο έργο του. Παρότι ο Sattouf είναι Γάλλος, έχει ζήσει την παιδική του ηλικία στην Συρία και στη Λιβύη. Μέσα από τη μελέτη και το έργο του, μπορούμε να δούμε τις πολιτισμικές διαφορές μεταξύ Δύσης και Ανατολής. Ταυτόχρονα ταξιδεύουμε στις παιδικές του αναμνήσεις, μέσα από τη δημιουργία ενός φανταστικού δωματίου καλυμμένο με τα έργα της εποχής που τον επηρέασαν. Μέσα από κείμενα αλλά και από οπτικοακουστικό υλικό μάθαμε τόσο για το έργο, όσο και για τον ίδιο τον δημιουργό ως καλλιτέχνη και ως άνθρωπο. O ΙΑΠΩΝΕΖΙΚΟΣ… ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ Το “παρών” στο φεστιβάλ έδωσε ο Ιάπωνας πολυβραβευμένος καλλιτέχνης manga Shin-ichi Sakamoto. Αν και σαν μικρό παιδί δεν διάβαζε manga, σε ηλικία 14-15 ετών θα πέσει στα χέρια του ένα κόμικ το οποίο θα τον οδηγήσει να αγαπήσει το είδος και λίγα χρόνια αργότερα, σε ηλικία 18 ετών να κερδίσει τον πρώτο του διαγωνισμό. Από το 2012 έχει στραφεί εξ ολοκλήρου στον ψηφιακό σχεδιασμό με ένα εντυπωσιακό σχέδιο. Στο φετινό φεστιβάλ της Angouleme, παρουσίασε την τελευταία του δουλειά, με τίτλο «#DRCL – midnight children», ένα έργο βασισμένο στην κλασική νουβέλα του Δράκουλα, του Abraham Stoker. Αυτή τη στιγμή κυκλοφορεί ο πρώτος τόμος της σειράς, η οποία αναμένεται να ολοκληρωθεί σε 4 συνέχειες. Παράλληλα με την παρουσίαση και ομιλία του, στην εκκλησία «Guez de Baltaz», είχε στηθεί ένα απολαυστικό εμβυθιστικό Projection Mapping. Σε όλους τους εσωτερικούς τοίχους της εκκλησίας, προβάλλονταν σκηνές από το κόμικ σε μορφή animation με συνοδεία εμβληματικής μουσικής. ΚΟΜΙΚ ΚΑΙ ΦΑΓΗΤΟ Εντυπωσιακή και απολύτως χορταστική ήταν η έκθεση για το φαγητό στην ένατη τέχνη που άνοιξε τις πόρτες στο φετινό φεστιβάλ. Από τα αγριογόρουνα του Οβελίξ και το σπανάκι του Ποπάυ, μέχρι τις εικονογραφημένες ετικέτες των γαλλικών κρασιών, η έκθεση μας ταξίδεψε σε περισσότερα από εξήντα χρόνια φαγητού μέσα στα καρέ των κόμικ. Πριν την είσοδο, μας περίμενε μια εντυπωσιακή βιτρίνα με φαγητά, που ήταν ένα ζωντανό κουίζ. Κάθε ραφάκι αντιστοιχούσε και σε ένα χαρακτηριστικό φαγητό κάποιου ήρωα κόμικ που ο θεατής καλείται να ανακαλύψει. Η έκθεση άρχιζε με τον κλασικό μπουφέ του Αστερίξ και τη γνωστή ατάκα του Άβερελ «Πότε θα φάμε ρε παιδιά;» και συνέχιζε με περισσότερα από 500 έργα Γάλλων κυρίως δημιουργών. Ανάμεσα στα εκθέματα υπήρχαν πολλές φορές κρυμμένες διαδράσεις που μας καλούσαν να μυρίσουμε, να αγγίξουμε, να δούμε, να βιώσουμε μια γεύση με μια άλλη αίσθηση. Φυσικά από την έκθεση δεν θα μπορούσε να λείπει και το manga και η διατροφική κουλτούρα της Ιαπωνίας. Η έκθεση κατέληγε σε μια συνεργασία σεφ και καλλιτεχνών, οι οποίοι μέσα από 14 διαφορετικές ιστορίες οραματίζονταν το μέλλον μέσα από το πρίσμα πάντα του φαγητού ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΠΑΛΙΑ ANIMATION Ανάμεσα σε πολλές προβολές, ξεχωρίσαμε αυτήν την ιαπωνέζικης σειράς «Captain Harlock», η οποία κυκλοφόρησε στα τέλη της δεκαετίας του 1970 στην Ιαπωνία και αργότερα και στην Ευρώπη. Στην κατάμεστη κινηματογραφική αίθουσα προβλήθηκαν επιλεγμένα επεισόδια της σειράς. Η προβολή έγινε με τη φυσική παρουσία του 83χρονου πια σκηνοθέτη της σειράς Rintaro, ο οποίος σχολίαζε πριν και μετά από κάθε επεισόδιο, δίνοντας κάποιες λεπτομέρειες από τα γυρίσματα ή και τις σεναριακές αλλαγές που έγιναν κατά τη μεταφορά του από το αντίστοιχο manga. ΣΚΙΤΣΟΜΑΧΙΑ Το φεστιβάλ αφορά κοινό όλων των ηλικιακών ομάδων. Έτσι δεν έλειψαν και οι δράσεις που είναι αφιερωμένες στα παιδιά. Ανάμεσα σε αυτές ξεχωρίσαμε μια ιδιαίτερη σκιτσομαχία μεταξύ δύο ζευγαριών. Ο σεναριογράφος και ο σκιτσογράφος της παιδικής σειράς «Anvi» ήρθαν αντιμέτωποι με τους δημιουργούς της σειράς «Chocochat». Οι δοκιμασίες πολλές και ξεκαρδιστικές διαδέχονταν η μία την άλλη, με την παρουσιάστρια (και ταυτόχρονα εκδότρια των συγκεκριμένων κόμικ) να δίνει τον ρυθμό. Τυφλά σκίτσα, τέρατα που ξαφνικά βγάζανε καρδούλες, παιδικές μουτζούρες που μεταμορφώνονταν σε χαρακτήρες, καρικατούρες των αντιπάλων και πολλά ακόμα σε μια δράση που δεν σταματήσαμε να γελάμε. Μια μικρή πόλη που “μαγνητίζει” τον κόσμο Με νέες γνωριμίες και συνεργασίες, αλλά και μια βαλίτσα γεμάτη από κόμικ και ιδέες επιστρέψαμε στα Χανιά. Χαρήκαμε ιδιαίτερα που μια μικρή σχετικά πόλη, που είναι δύσκολα προσβάσιμη, καθώς δεν διαθέτει κοντινό αεροδρόμιο, αλλά και ούτε αρκετές ξενοδοχειακές υποδομές, καταφέρνει να διοργανώνει μια τόσο μεγάλη εκδήλωση. Η κεντρική οργανωτική ομάδα του φεστιβάλ είναι 10 με 15 άτομα. Μάθαμε όμως πως ένας δήμαρχος ήταν που πίστεψε στο όραμά τους και τους στήριξε οικονομικά για πολλές χρονιές. Εκεί μπόρεσαν να ξεφύγουν από τα όρια του τόπου και να μιλάμε πλέον για ένα φεστιβάλ που δεν περιορίζεται στην πόλη της Angouleme ή στη χώρα της Γαλλίας, αλλά κερδίζει τα βλέμματα και τις εντυπώσεις από όλο τον κόσμο, ενώ την επισκέπτονται όχι μόνο από όλη την Ευρώπη αλλά και από την Αμερική και την Ιαπωνία. Πηγή: https://www.haniotika-nea.gr/taxidi-sto-festival-angouleme-i-eyropaiki-proteyoysa-ton-komik/

Έχουμε και Coming Soon από την εκδοτική Deadpool Badder Blood https://www.goodreads.com/book/show/150065184-deadpool Marvel Action Spider-Man vol.4 Venom https://www.goodreads.com/book/show/52546874-marvel-action The Sandman vol.3 Dream Country https://www.amazon.com/Sandman-Vol-Dream-Country-Anniversary/dp/1401285481 Joker Killer Smile https://www.goodreads.com/book/show/50248474-joker Batman and the Justice League vol.2 https://www.goodreads.com/book/show/41159192-batman-and-the-justice-league-manga-vol-2

Τις τελευταίες μέρες έλειπα από το φόρουμ όπως καταλάβατε από την έλλειψη ποστ μου και αυτό γιατί βρισκόμουν σε ταξίδι στη Ρώμη. Ανάμεσα σε εξαιρετικούς καφέδες, πίτσες και τρομερές μακαρονάδες, το περπάτημα ήταν αναμενόμενα πολύ. Αν μου αρέσει πάντα κάτι στο εξωτερικό όταν βολτάρω είναι να μπαίνω σε βιβλιοπωλεία και κομιξάδικα και να χαζεύω τι υπάρχει στην τοπική γλώσσα. Αν δε, βρω και κάτι στα αγγλικά θα δω μήπως συμφέρει να το τσιμπήσω. Η αγάπη των Ιταλών για τα κόμικς είναι γνωστή και έτσι μπήκα στο Star Shop της Ρώμης, ένα πραγματικά πληρέστατο και υπέροχο κομιξάδικο. Μπαίνοντας μέσα, βλέπεις πολύ manga και οριακά νομίζεις ότι έπεσες σε ανιμάδικο. Απίστευτα πολλές εκδόσεις. Γυρνώντας από την άλλη πλευρά, διακρίνεις τις φιγούρες του μαγαζιού και ειδικά τους Goku και Iron Man. Θέλετε stands με Marvel-DC-Image-Dark Horse σπουδαίες σειρές σε compendiums και μάλιστα όλα στα Ιταλικά; Φυσικά και υπάρχουν! Υπάρχουν επίσης κάποια stands με πιο premium τίτλους από μεγάλες εταιρίες. Δε λείπουν τα τευχάκια και μάλιστα συμπεριλαμβάνονται όλων των εταιριών μαζί (ναι, και Disney υπάρχουν εκεί) Αυτό το σκληρόδετο του Cavazzano μου μίλησε για λίγο και με δελέασε! Να δώσω και μια κοντινή λήψη από το stand με τις φιγούρες. Και για τέλος μερικές πανοραμικές με τον διάδρομο του μαγαζιού στη μέση. Ήταν ωραίες αυτές οι μέρες στη Ρώμη, αλλά καιρός ήταν να γυρίσω στη δική μου συλλογή και τα δικά μου αγαπημένα κόμικς!