Αναζήτηση στην Κοινότητα

Και διπλοποσταρω για να γραψω τα δυο τελευταια που διαβασα σε ηλεκτρονικη μορφη το τελευταιο διμηνο περιπου. The Mice Templar, ωραια αμερικανικη ιστοριουλα φαντασιας με πολεμιστες ποντικακια. Εστησε ωραια το κοσμο ο δημιουργος και εχει πολλα να πει (απο εμφυλιους, προδοτες ηγετες και δυνατους εχθρους). Barefoot Gen, πολυ δυνατο και συγκινητικο Manga του δημιουργου Keiji Nakazawa με αρκετα κομματια αυτοβιογραφικα κιολας που αφορουσε την ιστορια ενος παιδιου κατοικου της Χιροσιμα που εζησσε την ριψη της ατομικης βομβας εκει και φυσικα ολα τα επακολουθα κοινωνικα θεματα που επεφερε τα επομενα χρονια (εκτος απο τους αμεσους θανατους). Βαθια αντιπολεμικο και αντιπυρηνικο μας δειχνει την φρικη του πολεμου και πως επηρεαζει αθωους ανθρωπους.

Εγώ ψήφισα Γαλλοβελγικά και manga ως τις σχολές που θέλω να δω γιατί είναι αυτές που ξέρω καλύτερα, αν και θα ήθελα πολύ να δω στο μέλλον κόμικς από τις άλλες που δεν γνωρίζω τόσο καλά. Στο προτελευταίο κουτάκι έβαλα προφανώς Disney, αλλά δε πιστεύω ότι υπάρχει περίπτωση να πάρουν ποτέ τα δικαιώματα.

Ψηφισα και εγω, εβαλα προσωπικές προτιμήσεις το Camelot 3000 και Ντισνευ ιστοριες παλιών αμερικάνων και ιταλων.Επισης yugioh manga αν και ειναι περα για περα απιθανο. Δεν εβαλα γαλλοβελγικα γιατι θελω να δωσω μια ακομα ευκαιρια στη Μαμουθ, η τελευταια τους κινηση με τα Αστεριξ μου εδειξε οτι εχουν ακομα ικανοτητες παραμονης στην αγορα. Τωρα μου ηρθε φλασια...επρεπε να γραφαμε και τον Βιο και Πολιτεία - Απαντα του Ροσα γιατι αν περιμενει ο κοσμος απο την Καθημερινη,σωθηκε...

Γεια σας παιδιά. Άνοιξα αυτό το topic για όσους ασχολούνται με σχεδίαση manga και θα ήθελαν να μιλήσουμε live, ενώ σχεδιάζω manga και γενικός comics κτλ μέσω skype ή ότι άλλο πρόγραμμα σας βολεύει, για να με βοηθούσατε κτλ. Όποιος θέλει ας γράψει εδώ skype id ή όποιο πρόγραμμα θέλει ή ας μου στείλει ΠΜ

Ναι, αυτό. Εννοώ πως το BD είναι όρος όπως το manga; Γιατί το manga είναι κι αυτό ορισμός εθνικότητας του κόμικ ουσιαστικά αλλά εκεί υπάρχουν κοινά στοιχεία στο σχεδιασμό κλπ. Στα BD δεν έχουμε κάτι τέτοιο. Ένας φίλος των manga είναι φίλος του τρόπου σχεδιασμού και αφήγησης που άνω κάτω είναι συγκεκριμένοι στα ιαπωνικά κόμικς. Τα BD από την άλλη δεν έχουν μεταξύ του κάποιο κοινό στοιχείο.

Το πετυχαινα χρονια μπροστα μου αλλα δεν το ειχα παρει. Φετος και με αφορμη το αλλο το ποδοσφαιρικο με τον Ντοναλντ (βασιλιας γκολποστ) ειπα να του δωσω μια ευκαιρια. Γενικα μια χαριτωμενη ιστορια ηθικοπλαστικη με λιγο χιουμορ. Οπως σωστα ειπαν και πιο πανω θυμισε πολυ εφηβικες ταινιες με παρομοια θεματα και τις αναλογες διδαχες. To slam dunk Manga που λετε οτι αποτελει εμπνευση δεν το εχω διαβασει αλλα αν κρινω απο αλλες δουλειες του ιδιου δημιουργου πχ Vagabond μου εξαπτει το ενδιαφερον ηδη!

Beck (Mongolian chop squad) Είσαι λάτρης της ροκ μουσικής? Είσαι λάτρης των ιαπωνικών manga? Έχεις βαρεθεί να διαβάζεις υπερηρωικές ιστορίες ή μήπως θες κάτι διαφορετικό, κάπως ρεαλιστικό που να μην καταντάει όμως βαρετό? Έχω την τέλεια πρόταση για εσένα που έκανες τσεκ στα προηγούμενα ερωτήματα και ονομάζεται Beck. Θέλεις να μάθεις την πλοκή ή πιο συγκεκριμένα το πώς ξεκινάει αυτό το έπος? (εντάξει, οκ δεν είναι έπος) Η ιστορία απλή, κλασική, με έναν νεαρό που ονoμάζεται Yukio Tanaka ο οποίος είναι ένα βαρετό γυμνασιόπαιδο που ακούει τρισάθλια μουσική (Okinawan music), κοιμάται στην τάξη , γίνεται bullied, παίρνει μάτι όταν τα κορίτσια κολυμπούν την ώρα της γυμναστικής στην πισίνα του σχολείου και γενικώς κάνει και αυτός τσεκ σε ότι μπορεί να τον χαρακτηρίσει looser. Μέσα λοιπόν από ένα συνονθύλευμα τυχαίων γεγονότων συναντά τον δευτεραγωνιστή της ιστορίας, κάποια χρόνια μεγαλύτερό του, τον Ryusuke Minami, οποίος προσπαθεί να δημιουργήσει την καλύτερη ροκ μπάντα του κόσμου. Ο νεαρός μας δεν ξέρει καν πόσες χορδές έχει μία κιθάρα και κάπου εκεί αρχίζει μία από τις ωραιότερες ιστορίες που έχω διαβάσει σε manga. Η περίληψη της ιστορίας μου μόλις διάβασες είναι τόσο κακή και άθλια, όσο και η εντύπωση που σου δίνει, όταν τυχαία παίρνει το μάτι σου τον τίτλο σε κάποιο site με manga. Δυστυχώς, οι περιλήψεις τις περισσότερες φορές, σε κάνουν να χαρακτηρίσεις αμέσως κάτι σαν κάτι που δεν σε ενδιαφέρει κάνοντας περισσότερο κακό παρά καλό στην διαφήμιση του κόμικ (manga). Φυσικά το ίδιο συμβαίνει και εδώ, αλλά ελπίζω μετά από αυτό το review να του δοθεί μία δεύτερη ευκαιρία από αυτούς που το προσπέρασαν και να το μάθουν όσοι δεν το γνώριζαν. Το manga λοιπόν αυτό γράφτηκε από τον Harold Sakuishi, στο γνωστό περιοδικό manga Shounen Magazine από τον Φλεβάρη του 2000 μέχρι τον Ιούνη του 2008. Έχει 103 chapters διαμορφωμένα σε 34 volumes και εκδόθηκε και στα αγγλικά από την Tokyopop από το 2005-2008 αλλά λόγω προβλήματος με τα δικαιώματα από τα ιαπωνικά κυκλοφόρησαν μόνο τα 12 πρώτα volumes στα αγγλικά. Όμως αναγνώστη μη φοβάσαι, πως αν το αρχίσεις δεν θα μάθεις ποτέ το τέλος. Υπάρχουν όλα τα volumes μεταφρασμένα στα αγγλικά σε όλα τα site στο διαδίκτυο όπου προσφέρουν free manga για online reading. Φυσικά αν γνωρίζεις ιαπωνικά , ε τότε ξέρεις τι να κάνεις. Επίσης έχει πάρει μία πληθώρα βραβείων και έχει γίνει live action film αλλά και το πρώτο μέρος της ιστορίας του manga μεταφέρθηκε στην μικρή οθόνη σαν anime 26 επεισοδίων. Το anime για αυτούς που τους ενδιαφέρει, καλύπτει το ¼ της ιστορίας του manga και είναι πάρα πολύ προσεγμένο. Τα είδη με τα οποία πραγματεύεται είναι drama, comedy, music, shounen, slice of life και romance. Αξίζει να αναφερθεί πως στο ranking του myanimelist βρίσκεται στην 35 θέση και αν δει κανείς τα νούμερα των οπαδών του, σε σύγκριση με τα μεγαθήρια σε popularity, τίτλων της πρώτης 50άδας, πρέπει να έχει πάρει πολλά πολλά 10αρια! Ξεχνώντας λοιπόν την κοινότοπη περίληψη που θα διαβάσετε παντού, η ιστορία πραγματεύεται πράγματι τις περιπέτειες ενός βαρετού και ατάλαντου αγοριού ο οποίος συναντά τα πιο απίστευτα άτομα και αρχίζει ένα ταξίδι για να βρει τον εαυτό του μέσα από τη μουσική. Το ταξίδι αυτό θα διαρκέσει κάποια χρόνια και τον βλέπουμε να μεγαλώνει από τα 12 έως τα 17-18 που τελειώνει η ιστορία , δηλαδή ακολουθεί ένα χαριποτερίστικο μοτίβο και δεν απλά περιγράφει τις περιπέτειες ενός 12χρονου όπως παρουσιάζεται σχεδόν από παντού. Η ιστορία είναι σοβαρή και με βάθος κάτι που την κάνει να διαχωρίζεται από παρόμοιους τίτλους. Έχει αρχή , μέση και τέλος ενώ ο ήρωας περνάει από χίλια κύματα και αναποδιές μέχρι να καταφέρει το ακατόρθωτο. Οι χαρακτήρες με τους οποίους θα συναναστραφεί είναι μοναδικοί, ατελείωτοι, αλλά όλοι τους προσφέρουν κάτι το διαφορετικό στην εξέλιξη του manga και ποτέ δεν σου δημιουργούν το αίσθημα του κομπάρσου που μπήκε για να γεμίσει το τεύχος ή να κλείσει η ιστορία. Από τον σγουρομακρυμάλλη ιδιοκτήτη του μαγαζιού μουσικών ειδών που είναι φτυστή εικόνα του Yngwie Malmsteen έως τον τρελό ταξιτζή που τον μεταφέρει σε μία επική κούρσα όπως στο video clip των Red Hot Chili Peppers στο by the way. Ναι μέχρι το τέλος του manga όλοι θα έχουν καταλάβει πόσο στον δημιουργό αρέσουν οι Beatles και οι Red Hot Chili Peppers. O μπασίστας του συγκροτήματος δεν είναι άλλος παρά η εκδοχή του Flea από τους RHCP. O Eddie Lee μοιάζει επικίνδυνα στον Kurt Cobain, o Doggie στον Snoop Dog και η λίστα είναι ατελείωτη. Οι αναφορές και τα easter eggs από την μέση της ιστορίας και μετά πάνε και έρχονται κυρίως από τον χώρο της μουσικής αν και υπάρχουν και κάποια άσχετα, αλλά πολύ έξυπνα βαλμένα μέσα σε τυχαίες εικόνες όπως την εμφάνιση ενός τυπά που είναι ίδιος ο Hiro Nakamura από τη σειρά heroes σε μία συναυλία. Ίσως να αρχίζει κάπως χαλαρά αλλά μετά από λίγο σε συνεπαίρνει η ιστορία και δεν μπορείς να ξεκολλήσεις για να μάθεις τη συνέχεια. Κατά την γνώμη μου είναι μία περιπέτεια , ναι περιπέτεια με στοιχεία δράματος και μπόλικο ρεαλισμό , αναμεμειγμένα με έξυπνο χιούμορ αλλά και δυνατές δόσεις σουρεαλισμού. Είναι κάτι μεταξύ ρεαλιστικού δράματος και σουρεαλιστικού indie manga. To σχέδιο είναι πολύ ιδιόμορφο. Δεν έχω καμία γνώση περί σχεδίου αλλά οι χαρακτήρες μου δίνουν την αίσθηση ότι είναι σχεδιασμένοι με τρόπο ψευτορεαλιστικό. Ο σχεδιασμός τους δεν είναι ούτε ρεαλιστικός ούτε φανταστικός αλλά με πολύ πιο ρεαλιστικά πρόσωπα από αυτά των υπόλοιπων manga. Είναι σχεδιασμένοι έτσι, ώστε να ακολουθούν τον ρεαλισμό αλλά ταυτόχρονα και την τρέλα αυτού του manga. Σε κάποιους το σχέδιο, ίσως να τους ξενίσει αλλά μετά από λίγο γίνεται πολύ ζεστό και ταιριαστό με αυτό που διαβάζουν. Επίσης υπάρχει αισθητή εξέλιξη της λεπτομέρειας των σχεδίων, συγκρίνοντας το πρώτο με το τελευταίο τεύχος. Θα μπορούσε να πει κανείς πως ακόμη και το σχέδιο εξελίχθηκε με τον τόνο της ιστορίας , πιο απλό και ανέμελο στην αρχή ενώ πιο σοβαρό και ώριμο προς το τέλος. Τα πάντα σε αυτό το manga είναι ισορροπημένα. Η ιστορία, το σχέδιο, οι χαρακτήρες βρίσκονται σε αρμονία και η ανάγνωση γίνεται ακόμα πιο εύκολη. Το manga αυτό είναι η επιτομή του coming of age είδους, με μία καλογραμμένη ιστορία για όλες τις ηλικίες και με ένα ιδιαίτερο αλλά πολύ όμορφο σχέδιο. Αν είχα όμως να διαλέξω τι με κράτησε περισσότερο σε αυτό το manga , θα ήταν οι χαρακτήρες. Απολαυστικοί και ατελείωτοι. Το Beck είναι ένα διαμάντι σε ένα κουτί με γυάλινα θρύψαλα που περιμένει να το ανακαλύψεις. Καλή ανάγνωση! [mal type=manga id=145]

Book-Design: Θοδωρής Ταρλαντέζος Πρόλογος: Έυη Σαμπανίκου Περιέχει Βιβλιογραφία. Τιμή: 20€ «Από την ηλικία των έξι ετών είχα τη μανία να σχεδιάζω το περίγραμμα και τη μορφή διάφορων πραγμάτων. Στα πενήντα μου είχα εκδώσει ένα ολόκληρο σύμπαν από σχέδια. Όμως, δεν αξίζει να ασχοληθεί κάποιος με ό,τι έχω κάνει πριν τα εβδομήντα μου. Στα εβδομήντα πέντε μου θα έχω μάθει κάτι από τα αρχέτυπα της φύσης, των ζώων, των φυτών, των δέντρων, των πουλιών, των ψαριών και των εντόμων. Στα ογδόντα μου θα δείτε αληθινή πρόοδο. Στα ενενήντα μου θα έχω βρει ένα μονοπάτι βαθιά μέσα στο μυστήριο της ζωής. Στα εκατό θα είμαι ένας θαυμάσιος καλλιτέχνης. Στα εκατόν δέκα, οτιδήποτε θα δημιουργώ, μια κουκίδα, μια γραμμή, θα γίνεται τόσο ζωντανό όσο ποτέ άλλοτε. Σε όλους εσάς που θα ζήσετε όσο και εγώ, υπόσχομαι να πραγματοποιήσω αυτά που λέω. Γράφω όλα αυτά όντας σε γεροντική ηλικία. Συνήθιζα να αποκαλώ τον εαυτό μου Hokusai, όμως σήμερα θα υπογράψω ως «ο γέρος που είναι τρελός με το σχέδιο». Katsushika Hokusai [...] Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι στην ουσία μια περιήγηση. Μια ξενάγηση σε έναν τόπο που ακόμη φαντάζει αρκετά "εξωτικός" για να είναι παράλληλα και ιδιαίτερα συναρπαστικός. Μια ξενάγηση στην ψυχή των manga πολιτών αυτού του κόσμου και στα όνειρα τους όπως διαβάζονται μέσα από τις σελίδες των αγαπημένων τους ιστοριών. Ή, μια συνάντηση γενεών. Της γενιάς "του Ευρωπαϊκού", της γενιάς "του Αμερικάνικου" και της γενιάς των manga που τυχαίνει να είναι και η νεώτερη, άρα, δε μπορεί, και η πιο ελπιδοφόρα. Μας περιμένει εδώ. εμάς τουλάχιστον τους παλαιότερους, ένα συναρπαστικό ξάφνιασμα, ίσως το ξάφνιασμα που περιγράφει ο Peter Carey στο πρόσφατο βιβλίο του, καταγραφή ενός ταξιδιού στην Ιαπωνία με τον δωδεκάχρονο γιο του που κυριολεκτικά ζει μέσα στα manga και για τα manga. Ο συγγραφέας περιγράφει συγκλονισμένος τα στάδια ανακάλυψης της "αληθινής Ιαπωνίας" που δεν είναι πλέον τα αρχαιολογικά μνημεία και οι ιστορίες των σαμουράι, αλλά η πολιτισμική "διαφορετικότητα" όπως σταδιακά γίνεται κατανοητή και αποδεκτή μέσα από τις manga ιστορίες. Τίποτε εδώ δεν είναι "αυτονόητο" με τη δυτική έννοια του όρου. Ούτε καν η σχέση ανθρώπου - μηχανής: "Όταν βλέπεις τα ρομπότ να πέφτουν και να τραυματίζονται, θα προσέξεις ότι πονάνε και τα άτομα που τα χειρίζονται...Αν αυτό το σκεφτείς λογικά, δεν θα έπρεπε να συμβαίνει. Κανονικά θα έπρεπε να είναι σαν τους τύπους μέσα στα στρατιωτικά άρματα μάχης, που ταρακουνιούνται ίσως αρκετά, αλλά εσύ εδώ θα πρέπει να καταλάβεις ότι οι πιλότοι αυτοί βρίσκονται στη μήτρα. Νιώθουν αυτό που νιώθει η μητέρα τους" . Και παρακάτω: " Υπάρχει μια ιαπωνική λέξη. η γκουτάϊ, που σημαίνει ότι δύο ή περισσότερα πράγματα ενώνονται ώστε τελικά να γίνουν ένα. Αυτό που συμβαίνει στο Gundam Mobile Suit δεν είναι όπως γίνεται στα τανκς, αλλά είναι ένα είδος ένωσης". [...] Εύη Σαμπανίκου, Επίκουρος Καθηγήτρια Ιστορίας της Τέχνης στο Τμήμα Πολιτιστικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου Η αρχή των ιαπωνικών κόμικς τοποθετείται τον 12ο αιώνα. Ο ιερέας της εποχής Heian/Χεϊάν, Toba Sojo Kakuyu (1053-1140), γνωστός επίσης με το ψευδώνυμο Abbot Of Toba, ήταν ο δημιουργός των Choju Giga emaki/Choujuu Giga (Οι πάπυροι των ζώων), που εντάσσονται στην καλλιτεχνική σχολή Yamato-e και στο στυλ Otoko-e (καρικατούρα πάνω στην πολιτική και τη θρησκεία). Ενώ οι δημιουργίες Choju Giga διαβάζονταν μόνο από ιερείς και ευγενείς, οι δημιουργίες Ukiyo-e (αρχικά ασπρόμαυρες και στη συνέχεια έγχρωμες), που έκαναν την εμφάνιση τους την περίοδο Edo/Έντο (1600/1603-1867), απευθύνονταν σε ένα πιο ευρύ κοινό, το οποίο καλωσόρισε αυτές τις ξυλογραφίες με ποικίλα θέματα (σατιρικό, ιστορικό, ερωτικό κ.λπ.), που τους προσέφεραν μια απόδραση από τη μίζερη ζωή τους και μια φυγή σε (καλύτερους) φανταστικούς κόσμους. Ο σημαντικότερος και καλύτερος Ukiyo-e καλλιτέχνης ήταν ο Katsushika Hokusai (1760-1849), ο οποίος το 1814 εφηύρε τον όρο manga, χρησιμοποιώντας 2 κινέζικα ιδεογράμματα (kanji), το «man» που σημαίνει «χαλαρό» και το «ga» που σημαίνει «εικόνα», για να περιγράψει τις αφαιρετικά εικονογραφημένες του γραμμές. Κυριολεκτικά μεταφρασμένο, το manga σημαίνει «τυχαίες (ή παράξενες) εικόνες». Στα 15 λευκώματα (εκ των οποίων δυο εκδόθηκαν μετά το θάνατό του) του περίφημου έργου του, Hokusai Manga (1814-1878), έθεσε τις βάσεις για αυτό που σήμερα αποκαλούμε ιαπωνικό κόμικς ή manga. Ένα γοητευτικό ταξίδι στην ιστορία και την εξέλιξη των ιαπωνικών κόμικς –πιο γνωστών ως manga- έρχεται να προσφέρει το βιβλίο Manga: Φαντασία και Πραγματικότητα {θραύσματα κόσμων κοντινών} των εκδόσεων Αιγόκερως. Αξίζει να σημειωθεί πως είναι το πρώτο και μοναδικό ελληνικό βιβλίο με το συγκεκριμένο θέμα. Μία μελέτη της σύγχρονης πραγματικότητας, μέσα από το πρίσμα ρομπότ, τεράτων, μαγείας και φουτουριστικής τεχνολογίας. Η Μυρτώ Τσελέντη ανοίγει την γυάλινη πόρτα και προσκαλεί μυημένους και αμύητους σε κόσμους που βρίσκονται δίπλα μας. 28 ξεχωριστές περιπτώσεις γιαπωνέζικων κόμικς (από το Dark Water, το Appleseed ως το Nausicaa of the Valley of The Wind, το Berserk, και το θαυμαστό Akira) αποτελούν, μέσα από την σκιαγράφηση της σημερινής ιαπωνικής κοινωνίας, τον οδηγό για τον σχολιασμό του κόσμου μας όπως αυτός αντανακλάται στις εικόνες φαντασίας των δημιουργών τους. Στις έξι θεματικές ενότητες που διατρέχουν την έκδοση παρελαύνουν όλοι οι πρωταγωνιστικοί ήρωες που εμπνέουν σήμερα τους σχεδιαστές. Από τις γυναίκες-ανδροειδή, τους δράκους, τους ιππότες, τις πριγκίπισσες και τους κλέφτες μέχρι τους βρικόλακες, τους μάγους, τα φαντάσματα, τους αγγέλους και τους δαίμονες. Ξεχωριστή αναφορά γίνεται στα manga τρόμου, στις κοινωνίες του μέλλοντος, αλλά και σε αυτά που προσεγγίζουν τις βιολογικές μεταλλάξεις στον άνθρωπο. Στις 180 σελίδες του βιβλίου, η συγγραφέας επικεντρώνεται –τόσο μέσα από τα κείμενα όσο και με το πλούσιο φωτογραφικό υλικό- στα σύγχρονα manga (από τη δεκαετία του ’80 μέχρι σήμερα) και στο πως επεξεργάζονται, φιλτράρουν και αποτυπώνουν τελικά την πραγματικότητα που όλοι βιώνουμε. Το βιβλίο «κλείνει» με ένα χρήσιμο γλωσσάρι ιαπωνικών εννοιών και με μια λίστα διαδικτυακών τόπων. Περιεχόμενα: Σημείωμα της έκδοσης Πρόλογος Εισαγωγή Πρώτη Ενότητα:Μηχανικά αιδοία – Οι γυναίκες ανδροειδή Angelic Layer των Clamp Chobits των Clamp Doll της Mitsukazu Mihara Gunslinger Girl της Yu Aida Δεύτερη Ενότητα:Αίμα και εφιάλτες – Τα manga τρόμου The Pet Shop of Horrors της Matsuri Akino Dark Water και Ring των Koji Suzuki και Meimu The Red Snake και The Bug Boy του Hideshi Hino GYO του Junji Ito Ultra Gash Inferno του Suehiro Maruo Τρίτη Ενότητα:Ουρανοξύστες, ηλεκτρικά κυκλώματα και άνθρωποι – Οι κοινωνίες του μέλλοντος Appleseed του Masamune Shirow Blame! του Tsutomu Nihei Nausicaä of the Valley of The Wind του Hayao Miyazaki Akira του Katsuhiro Otomo Τέταρτη Ενότητα:Η εξέλιξη κάνει ένα βήμα εμπρός – Άνθρωποι ή κάτι άλλο Rizelmine της Yukiru Sugisaki Seraphic Feather του Hiroyuki Utatane Parasyte του Hitoshi Iwaaki Elfen Lied της Rin Okamoto Πέμπτη Ενότητα: Δράκοι, Ιππότες, Πριγκίπισσες, Κλέφτες και Ξόρκια – Το μεσαιωνικό Fantasy Sorcerer Hunters των Satoru Akahori and Rei Omishi Berserk του Kentarou Miura Madara των Tajima Sho-u και Otsuka Eiji Those Who Hunt Elves του Yu Yagami Record of the Lodoss War του Ryo Mizuno Έκτη Ενότητα:Βρικόλακες, Μάγοι, Φαντάσματα, Άγγελοι, Δαίμονες και άλλοι – Τα υπερφυσικά όντα Hellsing του Kouta Hirano Negima του Ken Akamatsu Vulgar Ghost Daydream των Saki Okuse και Sankichi Meguro Mermaid Saga της Rumiko Takahashi Full Metal Alchemist της Hiromu Arakawa Angel Sanctuary της Kaori Yuki Επίλογος «Μαμά έχω άγνωστες λέξεις, γιατί μιλάει γιαπωνέζικα αυτή?» Μερικές Βασικές Έννοιες Βιβλιογραφία Ευχαριστίες

Όχι κάθετα φίλε Χρήστο! Εννοώ να διαβάζονται από δεξιά προς τ' αριστερά όπως συμβαίνει στα manga!

Α ειναι σαν κουτα και κλειστη γυρω γυρω. Pas mal.

Μόνο μην υιοθετήσει την παλιά της λογική η Anubis με τα manga, που άφηνε τις σειρές ανολοκλήρωτες....

Επικροτώ τη στροφή στα manga -έστω και αργά- από όπου κι αν προέρχεται

Άλλο ένα manga από την εκδοτική εμφανίστηκε στο site της Witcher Ο Μοναχικός Πολεμιστής https://anubis.gr/product/witcher-ronin/

Για ένα διήμερο, στις 3 και 4 Ιουνίου, το Ηράκλειο Κρήτης θα φιλοξενήσει στο Πολιτιστικό Κέντρο του την πολύχρωμη γιορτή του 3ου Cretan Comic Con. Η προεκλογική περίοδος συνεχίζεται, οι ατέρμονες συζητήσεις για τα αίτια της νίκης και της ήττας εξακολουθούν να μαίνονται ακατάπαυστα αλλά οι δημιουργοί, οι εκδότες και οι φαν των κόμικς βρίσκονται στους δικούς τους πυρετώδεις ρυθμούς. Και αυτό γιατί τα φεστιβάλ κόμικς ανά την Ελλάδα συνεχίζονται, με τους φίλους και τις φίλες των χάρτινων ηρώων να συρρέουν κατά χιλιάδες και να τα επισκέπτονται. Επόμενο ραντεβού με την Ένατη Τέχνη στην Κρήτη! Μετά τις επιτυχημένες διοργανώσεις σε Θεσσαλονίκη, Αθήνα και Λάρισα, τη σκυτάλη παίρνει το… δημοκρατικό Ηράκλειο με το 3ο Cretan Comic Con. Έτσι λοιπόν, για ένα διήμερο στις 3 και 4 Ιουνίου, το Πολιτιστικό Κέντρο Ηρακλείου σε συνδιοργάνωση με την Περιφέρεια Κρήτης θα φιλοξενήσει artists alley, εκθέτες, εκδόσεις, διαγωνισμούς, προβολές και πολλά άλλα τα οποία προωθούν την κουλτούρα των κόμικς. Πάνω από 60 περίπτερα μας περιμένουν για να γνωρίσουμε αγαπημένους καλλιτέχνες και καλλιτέχνιδες μέσα από τις δουλειές τους και να περιπλανηθούμε στον κόσμο των κόμικς, των manga, των anime και σε ό,τι σχετίζεται με την pop culture. Επίσης θα λάβουν χώρα τουρνουά ρετρό παιχνιδιών και παιχνιδιών με κάρτες, ομιλίες, workshops και την Κυριακή το βράδυ ο μεγαλύτερος διαγωνισμός Cosplay της Κρήτης. Από αυτή τη μεγάλη γιορτή για το Ηράκλειο δεν θα λείψουν και τα μουσικά δρώμενα. Όπως το πάρτι με ζωντανή μουσική το Σάββατο βράδυ, από τους αγαπημένους Lollipop και τον θρυλικό Δημήτρη Μεντζέλο των «Ημισκούμπριων» μαζί με τους Cats and Dogs band. Παρουσιαστής και τις δύο μέρες του 3C-Cretan Comic Con θα είναι ο απολαυστικός stand up comedian (και όχι μόνο) Διονύσης Ατζαράκης. 📌 Cretan Comic Con Πότε: 3-4 Ιουνίου Πού: Πολιτιστικό Κέντρο Ηρακλείου, Πλαστήρα και Ρωμανού Είσοδος ελεύθερη Και το σχετικό link...

Το "Goodnight Punpun" ή αλλιώς "Oyasumi Punpun" είναι ένα μίνιμαλ αλληγορικό manga κατάλληλο για να περάσεις τα ελαφριά καλοκαιρινά απογεύματα με κάτι πραγματικά ψυχαγωγικό. Σε σχέδιο και σενάριο του Inio Asano κυκλοφόρησε αρχικά στα περιοδικά Weekly Young Sunday και Big Comic Spirits της εκδοτικής Shogakukan το διάστημα Αύγουστος 2007 - Νοέμβριος 2013, ενώ παράλληλα εκδιδόταν και σε tankobon τόμους 13 το σύνολο. Έκανε αρκετή επιτυχία με αποτέλεσμα να εκδοθεί επίσημα σε αρκετές χώρες (γεγονός στο οποίο συντέλεσαν και τα διάφορα έξτρα που έδιναν οι εκδοτικές μαζί με τους τόμους, μπλουζάκια, στυλό κλπ κλπ). Ο δημιουργός Inio Asano έγινε γνωστός από την σειρά Solanin η οποία γυρίστηκε σε live-action ταινία με πρωταγωνίστρια την Aoi Miyazaki, μία από τις πιο γνωστές Ιάπωνες ηθοποιούς και ομορφότερες γυναίκες της χώρας. Είδος: Comedy, Drama, Seinen, SoL, Psychological, Romance, School Life, Coming-of-Age Υπόθεση: Ο Punpun είναι ένα μικρό αγόρι που απεικονίζεται ως σκίτσο μικρού πουλιού. Τα 147 κεφάλαια μας ξεναγούν στη ζωή του Punpun από το νηπιαγωγείο μέχρι τα 20κάτι του καθώς αυτός αντιμετωπίζει τις δυσκολίες της ζωής, της δυσλειτουργικής οικογένειας, της ενηλικίωσης, των σχέσεων και παλεύει με την κατάθλιψη. Σε κάθε φάση της ζωής του μέσα σε αυτά τα 25 χρόνια προσπαθεί να προσαρμοστεί σε διάφορες καταστάσεις ενώ βρίσκεται πάντοτε σε μια φάση ευμεταβλητότητας. Η ιδέα πανέξυπνη, και η επιλογή του ήρωα να απεικονίζεται ως πουλί εξίσου ιδιοφυής. Όταν ο Asano ρωτήθηκε γιατί επέλεξε να τον σχεδιάσει έτσι (και σε άλλες μορφές στην εξέλιξη της ιστορίας αλλά ποτέ ως άνθρωπο) η απάντηση του ήταν πως ήθελε οι αναγνώστες να ταυτοποιήσουν τον Punpun οι ίδιοι και να ενθαρρύνονται να συνεχίζουν να διαβάζουν μέσω αυτού. Η απλοϊκή μορφή του δρα ως συμβολισμός συνδεδεμένος με κάθε κατάσταση που βιώνει ενώ του δίνονται π.χ. κέρατα ταύρου ως μεταφορά για το αστέρι Altair που ονομάζεται "cowherd star". Η μορφή του είναι όσο ρευστή είναι και η διάθεση του ή η συναισθηματική του μετάπτωση. Το όλο manga αποπνέει μια αύρα αποτυχίας μιας και τίποτα δεν πηγαίνει καλά για τον πρωταγωνιστή ακόμα κι όταν εκείνος υποκρίνεται ότι οδηγεί μια ζωή ροδοπέταλων. Ο Asano υποστήριξε πως ο νεαρός Punpun ήταν φονταμενταλιστής με αποτέλεσμα μεγαλώνοντας να μετανιώνει για το απόλυτο της στάσης ζωής του και να απεχθάνεται τις αποχρώσεις του γκρι. Παρόλα αυτά [ο δημιουργός] απεχθάνεται τον χαρακτηρισμό του έργου του ως utsumanga (depressing manga) ή σουρεάλ γιατί θεωρεί πως το οριοθετεί αυστηρά και το πνίγει. Το μόνο σίγουρο είναι πως η σειρά έχει δημιουργηθεί για αναγνώστες που προτιμούν να δεχθούν ως σημείο κλειδί την ανηθικότητα παρά να δουν τον πρωταγωνιστή ως πρότυπο. Η σειρά είναι πολύ διαφορετική. Είναι θλιβερή και πολυεπίπεδη με ιστορία άριστα δεμένη με την αφήγηση και το σχέδιο. Σε συγκινεί και σε αγγίζει με πολλούς ανεξάρτητους τρόπους, καθιστώντας την άνετα στο τοπ των slice of life που έχω διαβάσει. Το τέλος ειδικά σε διαλύει με την δύναμη και τον ρεαλισμό του. Ανήκει πλήρως στην εικονογραφημένη λογοτεχνία και ως τέτοια συγκαταλέγεται και από την συντριπτική πλειοψηφία του αναγνωστικού κοινού των manga παγκοσμίως. Κάντε την χάρη στον εαυτό σας και διαβάστε την. Μπορείτε να την βρείτε εδώ. [mal type=manga id=4632]

Απίστευτο!! Τι είναι αυτό; Ελληνικό (πιθανόν) comic strip που διαβάζεται όπως τα manga, στις αρχές της δεκαετίας του '60; Έχει ξαναδεί κανείς κάτι τέτοιο;

Αιωνίως νέος, παρά την επικείμενη είσοδό του στο κλαμπ της τρίτης ηλικίας, ο Ανθρωπος-Αράχνη εξέφρασε μια εποχή και εξέθρεψε μια αυτοκρατορία. Κατά τον Γουόλτ Ντίσνεϊ, «όλα ξεκίνησαν με ένα ποντίκι» – η έμπνευση για τη δημιουργία του Μίκυ Μάους ήταν εκείνη που έχτισε τα θεμέλια μιας ολόκληρης ψυχαγωγικής αυτοκρατορίας. Αντίστοιχα, για τον Σταν Λι, όλα ξεκίνησαν με μια αράχνη – ή, μήπως, μια μύγα; Σύμφωνα με το επεισόδιο που ο πατριάρχης της Marvel Comics αφηγούνταν πάντοτε με ευχαρίστηση σε συνέδρια κόμικ, συνεντεύξεις και αυτοβιογραφίες, «είδα ένα έντομο να σκαρφαλώνει στον τοίχο και είπα: «Σκέψου να είχε αυτή την ικανότητα ένας άνθρωπος»». Άλλοτε το έντομο αυτό ήταν μύγα, άλλοτε αράχνη και άλλοτε ο Σταν Λι άφηνε να εννοηθεί ότι η ιστορία μπορεί να ήταν και απόκρυφη, αλλά se non è vero, è ben trovato. Το βέβαιο είναι ότι κάποια στιγμή το καλοκαίρι του 1962 εκείνος, ο κορυφαίος κομίστας Τζακ Κέρμπι και ο σχεδιαστής Στιβ Ντίτκο βρέθηκαν να συζητούν για έναν νέο χαρακτήρα με πορτοκαλί και μοβ στολή και ένα μαγικό δαχτυλίδι στο χέρι. Από την ανταλλαγή ιδεών, τις τροποποιήσεις και τις ανασυνθέσεις προέκυψε το καλοκαίρι του 1962 κάτι τελείως διαφορετικό, ο ήρωας του εξωφύλλου του 15oυ τεύχους του περιοδικού «Amazing Fantasy»- και το όνομα αυτού Spider-Man, o Ανθρωπος-Αράχνη. Θεμέλιο της εκτίναξης της Marvel από μικρή εταιρεία σε κολοσσό της αμερικανικής βιομηχανίας των κόμικ, ο κατά κόσμον Πίτερ Πάρκερ γιόρτασε στις 27 Ιουλίου το 900ό του τεύχος συμπληρώνοντας 60 χρόνια ζωής, ιστοβασίας και χαρωπής καταδίωξης των απανταχού εγκληματιών. Στον ιστό του Πίτερ Πάρκερ Ευπροσήγορος, επινοητικός, συνεσταλμένος, ο Πίτερ Πάρκερ υπήρξε επιτυχής αντανάκλαση των εφηβικών ανησυχιών των δεκαετιών του ’60 και του ’70. Είχε να αντιμετωπίσει το τραύμα της απώλειας της πατρικής φιγούρας του θείου του, ο οποίος τον είχε μεγαλώσει, την εύθραυστη υγεία της θείας του, bullying στο σχολείο, φοιτητικές αγωνίες, ερωτικά σκιρτήματα, εργασιακές δυσχέρειες. Διόλου παράξενο που τον Σεπτέμβριο του 1965, σε μια δημοσκόπηση μεταξύ φοιτητών («28 πρόσωπα που μετράνε»), το «Esquire» διαπίστωνε ότι ο Ανθρωπος-Αράχνη κατατασσόταν μεταξύ των επαναστατικών προτύπων της νεολαίας από κοινού με τον Μπομπ Ντίλαν, τον Μάλκολμ Χ και τον Φιντέλ Κάστρο. Πολύ περισσότερο, αν σκεφθεί κανείς ότι ο ίδιος ο χαρακτήρας δεν ήταν επαναστάτης: όντας το καλό παιδί της Marvel, o Πίτερ Πάρκερ δεν ανακατεύθηκε ποτέ προσωπικά με τα ναρκωτικά, τους χίπις, το ειρηνιστικό κίνημα, την αντι-κουλτούρα, ενώ οι πολιτικές του απόψεις ήταν και παραμένουν προσεκτικά θολές. Ολα όμως τα παραπάνω περνούσαν στις σελίδες του περιοδικού μέσα από εμπειρίες τρίτων – φίλων, εχθρών, συντρόφων. Οταν, για παράδειγμα, την άνοιξη του 1968 οι φοιτητικές διαμαρτυρίες στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια κατέληξαν σε σφοδρές συγκρούσεις με την Αστυνομία με 132 φοιτητές τραυματίες και 700 συλλήψεις δυναμιτίζοντας το κλίμα για μήνες, το τεύχος 68 του «Amazing Spider-Man» έσπευσε να απεικονίσει μια αντίστοιχη κατάσταση στο Πανεπιστήμιο Εμπάιαρ Στέιτ του σπουδαστή Πάρκερ. Ο Πολ Κάπερμπεργκ διαπιστώνει στο «The Creation of Spider-Man» (εκδ. Marvel / Rosen) ότι αντίθετα με τα τυπικά υπερηρωικά κόμικ η αφήγηση της ζωής του διακρινόταν από «ισχυρές δόσεις σαπουνόπερας και στοιχεία μελοδράματος». Αταίριαστος φαινομενικά, ο συνδυασμός αποδείχθηκε ευφυής: ο ανασφαλής, αγχωτικός ήρωας εξέφραζε μια ανήσυχη γενιά και απέβαινε μεταφορά των προβλημάτων κοινωνικοποίησής της. Η δημοτικότητά του αυτή μετέβαλε τον Spider-Man σε χρυσωρυχείο – αφού πρώτα τον έσωσε από τη λήθη. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Λι, ο τότε ιδιοκτήτης και εκδότης της εταιρείας, Μάρτιν Γκούντμαν, ενέκρινε τη συμπερίληψή του (από κοινού με τις ιστορίες θρίλερ «Ο κωδωνοκρούστης», «Η σαρκοφάγος της μούμιας» και «Αρειανοί ανάμεσά μας») στο «Amazing Fantasy», ένα περιοδικό ανθολογίας, γνωρίζοντας ότι αυτό θα ήταν το τελευταίο του τεύχος. Ο Ανθρωπος-Αράχνη προοριζόταν για ήρωας μιας χρήσης – έως ότου ο Γκούντμαν είδε το φθινόπωρο του 1962 τις αριθμητικές καταστάσεις και ανακάλυψε ότι το «Amazing Fantasy» είχε κάνει ρεκόρ πωλήσεων. Απαίτησε τη γρήγορη επιστροφή του στα περίπτερα, με το πρώτο «Amazing Spider-Man» να κάνει την εμφάνισή του στις αρχές του 1963. Ως τα τέλη της δεκαετίας είχε καταστεί η ναυαρχίδα της Marvel, καθώς η κυκλοφορία του άγγιζε τα 600.000 τεύχη μηνιαίως. Το 1972 προστέθηκε ένα δεύτερο περιοδικό, το «Marvel Team-Up», και το 1976 ένα τρίτο, το «Spectacular Spider-Man». Στο απόγειο της απήχησής του, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, κυκλοφορούσαν ταυτόχρονα επτά τίτλοι με νέο υλικό και αναδημοσιεύσεις παλαιότερων περιπετειών, ενώ τον Αύγουστο του 1990 το πρώτο τεύχος του «Spider-Man» σε σενάριο και σχέδιο του δημοφιλούς κομίστα Τοντ Μακ Φάρλαν πούλησε 3 εκατομμύρια αντίτυπα. Παράλληλα, και σε συνάρτηση με το όραμα του Σταν Λι για την εξάπλωση των χάρτινων ηρώων σε άλλα μέσα, ο Ανθρωπος-Αράχνη κατέκτησε εκπομπές κινουμένων σχεδίων (1967), στριπ σε εφημερίδες (1977) και κανονικές τηλεοπτικές σειρές (1978). Αν και το 1977 το πιλοτικό επεισόδιο της σειράς μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο, το πραγµατικό ντεµπούτο του στο σινεμά έγινε με την τριλογία του Σαμ Ράιμι (2002-2007), όπου τον Πίτερ Πάρκερ υποδύθηκε ο Τόμπι Μαγκουάιρ. Αισθητικά, τεχνολογικά και εισπρακτικά (2,5 δισ. δολάρια σε έσοδα), οι ταινίες αυτές, μαζί με την περίπου σύγχρονή τους τριλογία του Batman του Κρίστοφερ Νόλαν, έθεσαν τα θεμέλια της σημερινής κυριαρχίας των κόμικ φιλμ στον χώρο των μπλοκμπάστερ. Υπήρξαν επίσης και ο προπομπός της δημιουργίας του Marvel Cinematic Universe, οι συνολικά 29 ταινίες του οποίου (με πιο πρόσφατη την «Black Widow» πριν από μερικές εβδομάδες) έχουν αποφέρει μέχρι στιγμής περισσότερα από 27 δισ. δολάρια. Τα 5,3 από αυτά μάλιστα ανήκουν στα πέντε «Spider-Man» που γυρίστηκαν από το 2012 ως το 2021 με πρωταγωνιστές τους Αντριου Γκάρφιλντ και Τομ Χόλαντ. Τέλος, σε όλα αυτά τα έσοδα θα πρέπει να προστεθούν και οι πωλήσεις από τα παραφερνάλια (μπρελόκ, κουκλάκια, T-shirts κ.τ.λ.), κατηγορία όπου ο ήρωας προηγείται κατά πολύ των συναδέλφων του Avengers και ακόμη περισσότερο των Batman και Superman, με εισπράξεις της τάξης των 1,6 δισ. ετησίως. Κατά καιρούς άλλοι υπερήρωες όπως ο Iron Man ή οι X-Men μπορεί να τον υποσκελίζουν προσωρινά στα φώτα της δημοσιότητας, αλλά ο Ανθρωπος-Αράχνη είναι δικαιωματικά το πρόσωπο της Marvel. Η ζωή μετά τα 900 (τεύχη) Η σημαντικότερη κληρονομιά του Σταν Λι, ο οποίος πέθανε πλήρης ημερών στα 95 του, το 2018, είναι επομένως εξασφαλισμένη; Ναι και όχι. Αν η κινηματογραφική ενσάρκωση του Πίτερ Πάρκερ χαίρει άκρας υγείας, ο χαρακτήρας του κόμικ περνά μια παρατεταμένη κλιμακτήριο. Θύμα των πρακτικών του marketing, του πληρέστερου ελέγχου του έργου τους που έχουν πλέον οι σημερινοί δημιουργοί και των συχνών αναδιατάξεων στις οποίες η Marvel υποβάλλει το σύμπαν της, το «Amazing Spider-Man» έχει επανεκκινήσει τέσσερις φορές από το νούμερο 1 τα τελευταία οκτώ χρόνια, με πιο πρόσφατη εκείνη του περασμένου Απριλίου – το τεύχος 900 κρύβεται πίσω από το τεύχος 6 της τωρινής αρίθμησης. Η δημιουργική ελευθερία που απολαμβάνουν πλέον οι κομίστες συναρτάται οπωσδήποτε με πολύ πιο τολμηρές παραλλαγές του χαρακτήρα, το τίμημα όμως είναι η ασυνέχεια της διαδοχής από τη μία στην άλλη – οι ραφές πια φαίνονται. Ωστόσο, το ζήτημα είναι βαθύτερο. Η πολυδιαφημισμένη back to basics προοπτική που το 2008 ήθελε τον Πίτερ Πάρκερ να επιστρέφει σε μια μινιμαλιστική προσέγγιση (οικογένεια, φίλοι, νέοι και λιγότερο φαντεζί εχθροί) φούσκωσε στην πορεία του χρόνου σε ένα εξωφρενικό αφήγημα όπου ο ίδιος κατέληξε CEO του εταιρικού κολοσσού Parker Industries. Καθώς το κοινό του κόμικ ως μέσου αποτελείται πλέον από ενηλίκους κατά πλειονότητα, η απόπειρα να προσαρμοστούν σε αυτό οι mainstream ήρωες με αντίστοιχη λογική, προβληματισμούς και περιεχόμενο είναι προφανής. Από την άλλη πλευρά, η ενηλικίωση του χαρακτήρα δεν μοιάζει ολοκληρωμένη. Επαγγελματικά, έχει απεικονιστεί από καθηγητής σε σχολείο υποβαθμισμένης περιοχής ως μεγιστάνας αντίστοιχος εκείνων της Σίλικον Βάλεϊ. Το σταθερό καστ των νεανικών του φίλων φυλλορρόησε χωρίς να στεριώσει ένα καινούργιο. Ο γάμος του με τη Μαίρη Τζέιν Γουάτσον το 1987, ιδέα τολμηρή για την εποχή της, απέτυχε να προωθήσει την αφηγηματική εξέλιξή του και στην πορεία εγκαταλείφθηκε. Συγκριτικά, ο γηραιός Superman και η Λόις Λέιν, ζεύγος από το 1996, βρήκαν και συζυγική και μυθοπλαστική ισορροπία, δείγμα της επιτυχίας της οποίας είναι ο ιδιαίτερα δημοφιλής Τζον Κεντ, ο αμφιφυλόφιλος γιος τους που έχει αναλάβει να προστατεύει τη Γη ως νέος υπεράνθρωπος όσο ο πατέρας του διορθώνει διαστημικές αδικίες. Ας είμαστε όμως δίκαιοι, τα ίδια λέγονταν και για τον άνευρο Batman της δεκαετίας του ’80 προτού η πιο βίαιη παραλλαγή του που αποτύπωσε ο Φρανκ Μίλερ στο «The Dark Knight Returns» του 1987 ανοίξει τον δρόμο για μια ιδιαίτερα γόνιμη περίοδο πειραματισμών. Αλλωστε, ο ίδιος ο Ανθρωπος-Αράχνη υπήρξε πρόσφατα πρωτοπόρος ως προς τη φυλετική και έμφυλη ποικιλομορφία του χαρακτήρα: o νεαρός Μάιλς Μοράλες, γιος του Αφροαμερικανού Τζέφερσον Ντέιβις και της Πορτορικανής Ρίο Μοράλες, Spider-Man ενός εναλλακτικού σύμπαντος προτού μετακομίσει στο δικό μας, έκανε την πρώτη του εμφάνιση το 2011, για να ακολουθήσουν μέσα στη δεκαετία η Ghost Spider και άλλες εκδοχές. Το αδιαμφισβήτητο στάτους του στην ποπ κουλτούρα το επιβεβαιώνουν πλήθος αναφορών, από τη συνάντησή του με τον Μπαράκ Ομπάμα στο εξώφυλλο του τεύχους 583 ως την ιδιοποίηση του ονόματός του από τον διάσημο αναρριχητή κτιρίων Αλέν Ρομπέρ. Στη φήμη του θα προστεθεί στις 27 Ιουλίου ένας επετειακός μαραθώνιος 96 σελίδων και 13 διαφορετικών εξωφύλλων σε σενάριο Ζεμπ Γουέλς και σχέδιο Τζον Ρομίτα Τζούνιορ, το τεύχος 900: αριθμός λίαν τιμητικός, πίσω μόνο από τα «Action Comics» και «Detective Comics» που ξεπέρασαν το ορόσημο του 1.000 το 2018 και το 2019, αντίστοιχα. Για μια φιγούρα που προσγειώθηκε στο χαρτί με μετριοπαθείς βλέψεις («θέλαμε τα παιδιά να περνάνε καλά και να χαίρονται με κάτι θετικό, δεν θέλαμε να αλλάξουμε τον κόσμο» έλεγε ο Σταν Λι), η άνοδος αποδείχθηκε μετεωρική. Εξήντα χρόνια μετά, τι άλλο να ζητήσει ένας τίμιος ήρωας; Και η πηγή

White shirt now red, my bloody nose Sleeping, you're on your tippy toes Creeping around like no one knows Think you're so criminal Bruises, on both my knees for you Don't say thank you or please I do what I want when I'm wanting to My soul? So cynical So you're a tough guy Like it really rough guy Just can't get enough guy Chest always so puffed guy I'm that bad type Make your mama sad type Make your girlfriend mad tight Might seduce your dad type I'm the bad guy, duh I'm the bad guy I like it when you take control Even if you know that you don't Own me, I'll let you play the role I'll be your animal My mommy likes to sing along with me But she won't sing this song If she reads all the lyrics She'll pity the men I know So you're a tough guy Like it really rough guy Just can't get enough guy Chest always so puffed guy I'm that bad type Make your mama sad type Make your girlfriend mad tight Might seduce your dad type I'm the bad guy, duh I'm the bad guy, duh I'm only good at being bad, bad I like when you get mad I guess I'm pretty glad that you're alone You said she's scared of me? I mean, I don't see what she sees But maybe it's 'cause I'm wearing your cologne I'm a bad guy I'm a bad guy Bad guy, bad guy I'm a bad-

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ: ΜΕΡΟΣ 3ο 8.Επιστημονική φαντασία – Science Fiction Οποιοδήποτε μέσο ασχολείται με την επιστημονική φαντασία στην Ιαπωνία έχει ένα σκοπό: να πουλήσει παιχνίδια, και συγκεκριμένα παιχνίδια ρομπότ. Από αυτήν την καταναλωτική αρχή όμως έχουν προκύψει πολλές ιστορίες που αναλύουν το βάθος των σχέσεων ανθρώπου, μηχανής, τεχνολογίας και φύσης. Η εφευρετικότητα της επιστημονικής φαντασίας και η αποστολή που επιτελεί αντανακλά τους φόβους, τις ελπίδες και τα όνειρα της κοινωνίας. Η Ιαπωνική επιστημονική φαντασία πλησιάζει άπειρους φόβους σχετικά με την τεχνολογία και την όλο αυξανόμενη παρουσία της στις ζωές μας και στον κόσμο. Ταυτόχρονα, οι ιστορίες θεοποιούν την ιδιοφυία της εφεύρεσης και της ανθρώπινης προσαρμοστικότητας. Η επιστημονική φαντασία γίνεται εργαλείο για την εξερεύνηση των αισθηματικών και πολιτιστικών ιδεών συμπεριλαμβανομένων και της ταυτότητας, της ψυχής, της ηθικής και της ίδιας της ζωής. Τα ανθρωποειδή/cyborg παίζουν σημαντικό ρόλο στο sci-fi κάθε κουλτούρας Apocalypse Manga ​​​H επιστημονική φαντασία στην Ιαπωνία δεν μπορεί να ξεφύγει από την ιδέα της αποκάλυψης. Μια άβολη ισορροπία μεταξύ της επιθυμίας της εξερεύνησης και της δημιουργίας και την διαστρέβλωση αυτών των ιδανικών προς την καταστροφή, υπάρχει σε πολλούς τίτλους. Από το Ghost in the Shell και Nausicaa of the Valley of the Wind μέχρι το Neon Genesis Evangelion, πολλές ιστορίες έιναι τοποθετημένες σε έναν κόσμο ήδη κατεστραμμένο από ένα ολοκαύτωμα. Η πιο φορεμένη ιδέα είναι η διαμάχη μεταξύ φύσης και επιστήμης, που αποτελεί μια ισχυρή δήλωση μιας κοινωνίας η οποία ξεμένει από χώρο, χρόνο και πηγές. Μια σύγχρονη τεχνολογική αποκάλυψη είναι φόβος μόνιμα εγκατεστημένος στην κοινωνική αντίληψη των Ιαπώνων Τα πιο συνηθισμένα θέματα στην επιστημονική φαντασία είναι η εξερεύνηση του διαστήματος, οι ουτοπικές και δυστοπικές κοινωνίες, η τεχνητή νοημοσύνη, η γενετική μηχανική και χειραγώγηση. Συχνά τίθεται το ερώτημα « Τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος», σε μια εποχή που μπορεί να μεταβάλλεται κατά το δοκούν το ανθρώπινο γονιδίωμα (Χ-Men). Οι Ιάπωνες τείνουν στο ερώτημα μέσα από την οπτική γωνία της τεχνητής νοημοσύνης. Όσο η τεχνολογία πλησιάζει όλο και περισσότερο στις μικροκλίμακες και ενσωματώνεται στην καθημερινότητα, πολλά manga εξετάζουν πόσο μακριά μπορεί να φτάσει η εις βάθος σύνδεση ανθρώπου – μηχανής. Mecha Τα παιχνίδια ήταν και είναι μεγάλη έμπνευση για ιστορίες γύρω από ρομπότ, τεχνητή νοημοσύνη και συνδυασμούς ανθρώπων και μηχανών. Ο ίδιος ο Tezuka έκανε ηχηρή αρχή για αυτό το είδος δημιουργώντας το Astro Boy, την ιστορία ενός αγοριού – ρομπότ που βοηθά τον άνθρωπο – δημιουργό του και την κοινωνία. Το Astro Boy δεν αποτελεί μόνον έναν αυτοματισμό· αμφισβητεί το πώς δημιουργήθηκε, τον σκοπό του και την ψυχή του όπως θα έκανε κάθε κανονικό αγόρι. Μετά το Astro Boy, είτε ο σκοπός ήταν το εμπόριο ενός συλλεκτικού παιχνιδιού ή όχι, τα manga και τα anime γέμισαν με ρομπότ. The robots are coming! (Break Blade manga) Οι περισσότερες Mecha ιστορίες είναι ιστορίες πολέμου και σύγκρουσης. Το μοντέλο αυτό ακολουθούν πολύ γνωστές σειρές όπως οι Gundam, Patlabor, Robotech, Neon Genesis Evangelion (anime) . Οι ήρωες είναι συνήθως νεαροί/έφηβοι μαχητές που παρουσιάζονται ως η τελευταία ελπίδα στον συνεχόμενο πόλεμο με τον εχθρό, που συνήθως είναι εξωγήινοι. Ο ήρωας/ηρωίδα ουσιαστικά είναι ο αναγνώστης, έχοντας αναλάβει τον ρόλο νεοσυλλέκτου. Καθώς γνωρίζουν σταδιακά την σύγκρουση που λαμβάνει μέρος, τις μηχανές που χρησιμοποιούν και τις δυνάμεις όπου τάσσονται, ο αναγνώστης μαθαίνει τους κανόνες του κόσμου αυτού. Πολύ συχνά άνθρωποι πιλοτάρουν γιγαντιαία ανθρωπόμορφα ρομπότ ή εξωσκελετούς μέσα από ένα πιλοτήριο στο κεφάλι της μηχανής, κάτι σαν μαχητικό αεροπλάνο. Τα παραδοσιακά mecha έχουν ζευγάρια πιλότων – μηχανών με την ικανότητα να ενώνονται και να δημιουργούν ένα τεράστιο σύνθετο ρομπότ, όπως συμβαίνει στους Transformers, Power Rangers και Thundercats. Τα mecha manga μπορούν να συμβαίνουν από τον βαθύτερο ωκεανό μέχρι την πιο μακρινή γωνία του διαστήματος. Αφού που αξίζει όμως να σημειωθεί, είναι ότι, λίγο ή πολύ, το ρομπότ έχει ψυχή και με κάποιο τρόπο συναισθήματα, τα οποία εκδηλώνει. Το ρομπότ έχει ενσωματώσει στον νου του τις έννοιες της ηθικής, της πίστης, της ανθρωπιάς. Οι τίτλοι επιστημονικής φαντασίας (περιέχονται οι κατηγορίες Nature Spirits, Dystopias, Mecha, Games, Space Travel) που προτείνω ανεπιφύλακτα είναι οι παρακάτω (όνομα συγγραφέα, τίτλος, εκδότης, ηλικιακή κατάταξη, αριθμός τόμων, είδος): 1. Aki Shimizu, “Suikoden III”, Tokyopop, 2002 – 2005 Japan (2004 – 2006 U.S.), 13+, 1-11, Action/Fantasy/Military/Video Game 2. Amano Shiro, “Kingdom Hearts”, Tokyopop, 2005 – 2006 U.S. , Όλες οι ηλικίες, 1 – 4, Action/Fantasy/Video Game 3. Gravion (Anime), ADV Films, 2004, Tv Series, 13 Επεισόδια, 13+, Science Fiction/Action/Mecha/Comedy 4. Kishiro Yukito, “Battle Angel Alita”, VIZ Manga, 1991 – 1995 Japan (2003 -2005 U.S.), 16+, 1 – 9, Action/Science Fiction/Mecha 5. Mobile Suit Gundam (Anime) , 2001 – 2002, Bandai, Tv Series, 43 Επεισόδια, 13+, Action/Science Fiction/Military/Mecha 6. Neon Genesis Evangelion (Anime), ADV Films, 2004 – 2005, Tv Series, 26 Επεισόδια, 14+, Action/Science Fiction/Military/Mecha 7. Otomo Katsuhiro, “Akira”, Dark Horse, 1982 – 2000 Japan (2000 – 2002 U.S.), 14+, 1 – 6, Action/Science Fiction/Military/ Apocalypse 8. Shirow Masamune, “Appleseed”, Dark Horse, 1985 – 1989 Japan (1995 U.S.), 16+, 1-4, Science Fiction/Mecha/Military 9. Shirow Masamune, “Ghost in the Shell”, Dark Horse, 1991 Japan, (1995,2004 U.S.) 18+, 1, Mecha/Science Fiction 10. Takahashi Shin, “Saikano”, VIZ Manga, 2000 – 2001 Japan (2004 – 2006 U.S.), 13+, 1 – 7, Action/Science Fiction/Romance/Military/Mecha Από αριστερά προς δεξιά: "Suikoden III","Kingdom Hearts" και "Battle Angel Alita" 9.Fantasy Το fantasy είναι μια από τις μεγαλύτερες και συνεχώς διευρυνόμενες κατηγορίες manga και περιλαμβάνει από μαγικές νεράιδες, μύθους, θρύλους, επικές περιπέτειες μέχρι και αστική φαντασία. Τo fantasy αφορά μάγους αλλά και ένα απλό κορίτσι που ανακαλύπτει ένα κακό πνεύμα του δάσους, όπως στο My Neighbor Totoro της Miyazaki. Η θεματολογία του Fantasy είναι τεράστια για να αναλυθεί σε ένα τόσο μικρό θέμα, αλλά υπάρχουν κάποιες υποκατηγορίες που εμφανίζονται μόνο στα manga και στα anime. Δράκοι, λυκάνθρωποι, βρικόλακες και κάθε είδους υπερφυσικά πλάσματα ζωντανεύουν στις σελίδες των fantasy manga Οι πιο παραδοσιακές ιστορίες είναι εμπνευσμένες από τα επικά παραμύθια της δύσης και της παραδόσεις της ανατολής. Απρόθυμοι ήρωες και ηρωίδες αναλαμβάνουν μια αποστολή, είτε για να πραγματοποιήσουν προσωπικούς στόχους είτε για το κοινό καλό αποκτώντας συμμάχους, συνταξιδιώτες, ικανότητες και εργαλεία χρήσιμα για να κερδίσουν στο τέλος. Ανακαλύπτουν το θάρρος που δεν ήξεραν ότι είχαν, την αυτοπεποίθηση, την καρδιά. Οι αποστολές ηρώων συνδυάζονται με μοναδικά Ιαπωνικά θέματα και παραδόσεις (συμπεριλαμβανομένων των δικών τους μύθων και θρύλων) ή ανησυχίες για το περιβάλλον και την ευθύνη της κοινωνίας. Οι δημιουργοί manga εμπνέονται για τα φανταστικά σύμπαντα τους από τις κουλτούρες, την ιστορία και τους μύθους από όλη την υφήλιο, όπως και από την ίδια την Ιαπωνία. Η πολύ καλή σειρά Tsubasa: RESERVoir CHRoNICLE της CLAMP είναι κάτι μεταξύ hero quest και ταξίδι μέσα από όλους τους προηγούμενους κόσμους της CLAMP, καθώς οι ήρωες είναι κομμάτια Ιαπωνικών θρύλων. Μια ομάδα τεσσάρων ταξιδιωτών που περιέχει μια πριγκίπισσα, τον καλύτερο φίλο της (αρχαιολόγος), έναν πολεμιστή και έναν μάγο, είναι ενωμένη για να βρει της χαμένες αναμνήσεις της πριγκίπισσας. Οδηγούμενοι από τις συμβουλές μιας μάγισσας μισθοφόρου, η ομάδα ταξιδεύει από το ένα σύμπαν στο άλλο συλλέγοντας τα χαμένα κόμματια του παρελθόντος της πριγκίπισσας. Το ταξίδι τους περνάει μέσα από τους κόσμους παλιότερων σειρών της ομάδας CLAMP, όπως τα Cardcaptor Sakura, Clover, The Legend of Chun-Yang. Επισκέπτονται παράλληλα παραλλαγές του δικού τους κόσμου. Το στήσιμο της σειράς δίνει στους δημιουργούς την ελευθερία να σχεδιάσουν πάνω σε όλους τους τις επνεύσεις· το μόνο που χρειάζεται να κάνουν είναι να στείλουν τους χαρακτήρες τους σε έναν καινούργιο κόσμο για επίσκεψη. Η πολύ καλή σειρά Tsubasa: RESERVoir CHRoNICLE ταξιδεύει σε κόσμους παλιότερων τίτλων της ομάδας CLAMP Curses - Fantasy Η φαντασία έχει το δικό της μερίδιο στις χιουμοριστικές ιστορίες. Σε αυτούς τους τίτλους, οι συνθήκες του φανταστικού (κατάρες, τζίνι) δημιουργούν χαμό στην μέχρι πρότινος νορμάλ ζωή του ήρωα, προκαλώντας του ντροπιαστικές και αμήχανες καταστάσεις. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού του είδους είναι το Ramma ½, ένα πολύ καλό μείγμα χιούμορ, φαντασίας, δράσης και πολεμικών τεχνών. Μερικά manga χαρακτηριστικά του είδους αυτού είναι τα παρακάτω (όνομα συγγραφέα, τίτλος, εκδότης, ηλικιακή κατάταξη, αριθμός τόμων, είδος): 1. Ito Junji, “Uzumaki”, VIZ Manga, 1998 – 1999 Japan (2001 – 2002 U.S.), 18+, 1-3, Horror/Mystery 2. Katsumoto Kasane, “Hands Off!”, Tokyopop, 1998 – 2001 Japan (2004 – 2007 U.S.), 13+, 1-8, Action/Fantasy/Comedy 3. Nishimori Hiroyuki, “Cheeky Angel”, VIZ Manga, 1999 – 2003 Japan (2004 – U.S.), 13+, 1-15+, Action/Fantasy/School Drama/Comedy 4. Princess Tutu (Anime), ADV Films, 2005 – 2006, TV Series , 26 Επεισόδια, 14+, Fantasy/Romance/Magical Girl/Comedy 5. Sugisaki Yukiru, “D.N. Angel”, Tokyopop, 1997 – 2003 Japan (2004 U.S.), 13+, 1-11, Action/Fantasy/Romance/Mystery 6. Takahashi Rumiko, “Ramma 1/2”, VIZ Manga, 1987 – 1996 (2003 U.S.), 16+, 1 – 38, Action/Fantasy/Comedy 7. Watase Wu, “Ceres: Celestial Legend”, VIZ, 1996 – 2000 Japan (2003 – U.S.), 16+, 1 – 14, Action/Fantasy/Romance/Magical Girl Αριστερά προς δεξιά: "Uzumaki", "Hands Off!" και "Cheeky Angel". Προσωπικά το πρώτο είναι πολλές κλάσεις ανώτερο από τα άλλα δύο Magical Girl: Μαθήτριες με Δυνάμεις – Fantasy Οι φαντασιώσεις με τα λεγόμενα «μαγικά κορίτσια» είναι το βούτυρο και ψωμί των shojo fantasy manga. Όπως το Astro Boy ξεκίνησε χιλιάδες ιστορίες mecha, έτσι και το Princess Knight του ίδιου ενέπνευσε αντίστοιχα πάρα πολλές ιστορίες με ατρόμητες ηρωίδες με κοριτσίστικα χαρακτηριστικά (κάτι σαν σου ξηλώνω τα σωθικά με τα κοτσιδάκια και τις μακριές άσπρες κάλτσες μου άθικτα). Τα στοιχεία που κάνουν ξεχωριστές αυτές τις ιστορίες είναι ξεκάθαρα: Ένα συνηθισμένο κορίτσι, πιο συχνά μαθήτρια που αντιμετωπίζει τα γνωστά προβλήματα του σχολείου, της οικογένειας και των αγοριών, ανακαλύπτει ότι δεν είμαι άλλη μια έφηβος. Μέσα από μια μαγική μεταμόρφωση, γίνεται μια σούπερ δυνατή ηρωίδα που πρέπει πλέον να μάχεται για να σώσει τον εαυτό της, τους φίλους της και τον κόσμο της. Συχνά μια παρέα φίλων την βοηθάει, καθώς και ένα χαριτωμένο κατοικίδιο. Οι πιο γνωστές σειρές αυτού του είδους είναι τα Sailor Moon, Cardcaptor Sakura,Magic Knight Rayearth και Revolutionary Girl Utena. Εναλλακτικά, ένα μαγικό κορίτσι από έναν άλλο κόσμο επισκέπτεται την Γη για την πραγματοποίηση μιας αποστολής ή για να μάθει για τους ανθρώπους, όπως βλέπουμε στις καινούργιες σειρές manga και anime, Ultra Maniac και το κορεάτικο manhwa Ark Angels. Σύμφωνα με διάφορα sites οι καλύτερες magical girl σειρές είναι οι παρακάτω (όνομα συγγραφέα, τίτλος, εκδότης, ηλικιακή κατάταξη, αριθμός τόμων, είδος): 1. CLAMP, «Cardcaptor Sakura”, Tokyopop, 1996 – 1998 Japan (2004 U.S.), Όλες οι ηλικίες, 1 – 6, Action/Fantasy/Romance/Magical Girl 2. Fujishima Kosuke, “Oh My Goddess!”, VIZ Manga, 1989 – 1999 Japan (2005 U.S.), 8+, 1 – 5+, Fantasy/Romance/Comedy 3. “Pretear”, ADV Films, 2001 – 2005, TV Series, 13 επεισόδια, 15+, Action/Fantasy/Magical Girl 4. Princess Tutu, ADV Films, 2005 – 2006 TV Series, 26 επεισόδια, 14+, Fantasy/Romance/Magical Girl/Comedy 5. Saito Chiho, ”Revolutionary Girl Utena”, VIZ Media, 1997 - 1998 Japan (2003 – 2004 U.S.), 16+, 1 – 5, Action/Fantasy/Romance/School Drama/Magical Girl 6. Takahashi Rumiko, “Inuyasha: A Feudal Fairy Tale”, VIZ Media, 1996 Japan (2003 U.S.), 16+, 1 – 26+, Action/Fantasy/Romance/Historical/Magical Girl 7. Tsukuba Sakura, “Land of the Blindfolded”, CMX, 2000 – 2004 Japan (2004 U.S.), Όλες οι ηλικίες, 1 – 9, Fantasy/Romance 8. Watase Yu, “Alice 19th”, VIZ Media, 2001 – 2003 Japan (2003 – 2004 U.S.), 16+, 1 – 7, Fantasy/Romance/Magical Girl 9. Watase Yu, “Ceres: Celestial Legend”, VIZ Media, 1996 – 2000 Japan (2003 U.S.), 16+, 1 – 14, Action/Fantasy/Science Fiction/Romance/Magical Girl 10. Watase Yu, “Fushigi Yugi”, VIZ Media, 1992 – 1995 Japan (1999 U.S.), 16+, 1 – 18, Action/Fantasy/Romance/Historical/Magical Girl 11. Yoshizumi Wataru, “Ultra Maniac”, VIZ Media, 2002 – 2004 Japan (2005 – 2006 U.S.), Όλες οι ηλικίες, 1 – 5, Fantasy/Magical Girl/Comedy Από αριστερά προς τα δεξιά: "Carcaptor Sakura", "Oh My Goddess" και το πασίγνωστο "Sailor Moon" Paranormal/Horror – Fantasy Μια ακόμα σημαντική κατηγορία που ανήκει στα fantasy manga είναι τα υπερφυσικά/τρόμου. Οι Ιαπωνικοί μύθοι είναι γεμάτοι με φαντάσματα, πνεύματα, θεούς και δαίμονες, οπότε δεν πρέπει να εκπλήσσει το γεγονός ότι τα manga εστιάζουν σε υπερφυσικά γεγονότα. Τα πνεύματα της παράδοσης Shinto, τα φαντάσματα και οι δαίμονες των Βουδιστικών ιστοριών και τα φανταστικά ή υπερφυσικά δρώμενα ενισχύουν την ικανότητα που έχουν τα manga να κάνουν τον αναγνώστη να ξεφεύγει. Οι πιο γνωστές σειρές σε αυτό το είδος είναι οι παρακάτω (όνομα συγγραφέα, τίτλος, εκδότης, ηλικιακή κατάταξη, αριθμός τόμων, είδος): 1. Akino Matsuri, “Pet Shop of Horrors”, Tokyopop, 1996 – 1998 Japan (2003 – 2005 U.S.), 16+, 1- 10, Fantasy/Comedy/Horror/Mystery 2. CLAMP, “XXXholic”, Del Rey Manga, 2003 Japan (2004 U.S.), 13+, 1 – 8+, Fantasy/Comedy/Horror 3. Hakase Mizuki, “The Demon Ororon”, Tokyopop, 1998 – 2001 Japan (2004 U.S.), 13+, 1 – 4, Action/Fantasy/Romance/Horror 4. Matsushita Yoko, “Descendants of Darkness”, VIZ Manga, 1997 Japan (2004 – 2006 U.S.), 16+, 1 – 11, Action/Fantasy/Comedy/Horror/Mystery 5. Mihara Mitsukazu, “Doll”, Tokyopop, 2004 – 2005 Japan (2004 – 2006 U.S.), 16+, 1 – 6, Science Fiction/Romance/Mecha 6. Moriyama Daisuke, “Chrono Crusade”, VIZ Manga, 1999 – 2004 Japan (2004 – 2006 U.S.), 13+, 1 – 8, Action/Fantasy/Historical/Military/Comedy 7. Park Sang-sun, “Tarot Cafe”, Tokyopop, NA Korea (2005 U.S.), 13+, 1 – 4,Fantasy/Horror/Mystery 8. Yuki Kaori,”Godchild”, VIZ Manga, 2001 – 2004 Japan (2006 U.S.), 16+, 1 – 3+, Historical, Horror, Mystery Από αριστερά προς τα δεξιά 3 δυνατές σειρές horror, τα "Petshop of Horrors", "Dragon Head" και "Dark Edge" Εν καιρώ θα προστίθενται και άλλες manga κατηγορίες καθώς και προσωπικές προτάσεις.

Όπως μας εξηγεί αναλυτικά σε αυτό το θέμα ο αγαπητός Malk, το γυμνάσιο Ιαλυσού Ρόδου εκδίδει από το 2016 το δικό του φανζινάκι εμπνευσμένο θεματολογικά και σχεδιαστικά από τα manga και την αγάπη που τρέφουν οι μαθητές γι'αυτά. Μια αξιέπαινη προσπάθεια, μεγάλο μέγεθος στις 24 σελίδες μαζί με τα εξώφυλλα, περιέχει τρεις ολιγοσέλιδες ιστορίες, δύο μονοσέλιδες και κάποια σκίτσα στο τέλος. Θέμα; Χιουμοριστικό, μυστηρίου, ρομαντικό, γενικά ότι τους έβγαινε και γούσταραν να κάνουν Δυστυχώς το πρώτο τεύχος πληροφορηθήκαμε ότι είναι εξαντλημένο, αλλά ευελπιστώ να βρεθεί κάποια στιγμή. Εύχομαι να υπάρξει συνέχεια στην προσπάθεια αυτή την οποία λέω ξανά εδώ πως σέβομαι πάρα πολύ, δεδομένων των καιρών που ζούμε και της κουλτούρας που υπάρχει γύρω από τα κόμικς στον τομέα της δημόσιας εκπαίδευσης - εγώ προσωπικά τα εικαστικά τα θεωρούσα πάντα την ώρα του παιδιού, γιατί δεν βρέθηκε κάποιος να μου μάθει το αντίθετο όπως κάνει ο Νίκος με τους μαθητές του. Δεν ξέρω ποιος/ποια σχεδίασε την τρίτη ιστορία αλλά το 'χει πραγματικά, μπορεί να κάνει φοβερά πράγματα στο μέλλον αν το πάρει ζεστά. Μακάρι να δούμε τους μαθητές αυτούς κάποια στιγμή μέλη στο φόρουμ μας. (χωρίς αλκοόλ )

Μια μικρή περιήγηση . Από την είσοδο. Cosplayers , ένα ευχαριστώ στην μικρή αράχνη που πόζαρε ειδικά για εμάς για να μας τιμήσει με τον ιστό της ! Καφεδάκι και φαγητό , πολλές επιλογές μέσα και έξω από τον χώρο. Από τον χώρο των εκθέσεων . Artists Alley. Τα περίπτερα. Comicdom press και Comicstrip. Star Comics. Πολύ δύσκολο να μην βρεις κάτι που να το θέλεις. Phase Productions (Epifany). Ωραίες προσφορές σε πακέτα Epifany , Selini , Nerdom. Comicworld. --------- --------- -- Otaku Store. Jemma Press. Πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα. Μικρός Ηρως. Πλούσια τα ελέη. Manga District. Οξύ-Mindfood. Ποιοτικές οι εκδόσεις της Οξύ. Στο ίδιο υψηλό επίπεδο η ευγένεια και η εξυπηρέτηση από τις κυρίες στο περίπτερο της Οξύ. Anubis. Μια εταιρία που επίσης εκτιμώ για την ποιότητα της. ( πάντως δεν έχω ιδέα τι είναι η ιπτάμενη "γαλέρα" πάνω από το περίπτερο της Anubis ! ) Στο Solaris μπορούσε κάποιος να βρει τόμους της Fantagraphics σε καλές τιμές . (θα είχα βάλει και φωτό αν δεν είχα βάλει προηγουμένως το δάχτυλο πάνω στον φακό! ) Μερικές από τις αγορές : από Star Comics 4 τεύχη Spiderman με εναλλακτικά εξώφυλλα από τους Lorenzo Pastrovicchio , Giada Perissinotto , Vitale Mangiadordi , ήρωες της Ντίσνεϊ στην θέση των ηρώων της Μάρβελ για τον εορτασμό των 100 χρόνων της εταιρίας Disney .Από Οξύ Justice League "Η ολότητα" Vol.1 και Superman American Allien , από Anubis Superman "Τι απέγινε ο άνθρωπος του αύριο" , ιστορία σταθμός των Alan Moore και Curt Swan για να την έχω συγκεντρωμένη και στα ελληνικά. TITO FARACI Ο επίτιμος προσκεκλημένος στο περίπτερο του Μικρού ήρωα. Πολλές οι επιλογές signing για τον Tito Faraci , επέλεξα τα τρία μέρη του "Εχθροί όπως πρώτα" , μια ιστορία που μου άρεσε ιδιαίτερα . Κλείνοντας , η παρακάτω φωτό αφιερωμένη ιδιαιτέρως στον @ PhantomDuck που μας βοηθούσε , όπως και στα άλλα παιδιά στο περίπτερο του Μικρού Ήρωα. Και του χρόνου να περάσουμε ακόμα καλύτερα και με λιγότερα παράπονα/προβλήματα.

Λίγες ώρες πριν την έναρξη του Comicdom CON Athens 2023, μια απολαυστική συνέντευξη με τον δημιουργό του "Μυστήρια Πράγματα" γύρω από την 9η τέχνη, τον Αστερίξ, τον Ισοβίτη του Αρκά, το Βαβέλ, το Netflix, τις ταινίες τρόμου, το θέατρο, το ραδιόφωνο, τη μαγεία του κινηματογράφου και πολλά άλλα. Με τον Θανάση Πετρόπουλο, ηθοποιό, δημιουργό comics και ραδιοφωνικό παραγωγό μεταξύ άλλων, βρεθήκαμε ένα απόγευμα στα Εξάρχεια για να μιλήσουμε για τη νέα του δουλειά «Μυστήρια Πράματα – Σκυλιά Μαύρα», η οποία κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Jemma Press. Αρκετές μπύρες αργότερα η κουβέντα πήγε στον Αρκά, στον Goscinny, στο Jaws, στον John Carpenter, στην Comicdom, στο Netflix, στη μέθοδο του Stanislavski, στα φοιτητικά χρόνια, στους κινηματογράφους Άστορ και Ιντεάλ, στην ελληνική σκηνή comics και φυσικά στον Simon Pegg. Αρχίζοντας απολύτως αναμενόμενα λοιπόν την κουβέντα μας, πότε ξεκίνησε η σχέση σου με τα comics; Κοίτα, οι περισσότεροι άνθρωποι που ασχολούνται με τον χώρο των comics, είτε αυτοί που τα δημιουργούν είτε εκείνοι που τα συλλέγουν, θα πούνε ότι άρχισαν την ενασχόλησή τους αυτή πριν αρχίσουν καν να μάθουν να διαβάζουν – ειδικά αυτοί που σχεδιάζουν. Εγώ νομίζω ότι πρώτα ξεκίνησα να σχεδιάζω και μετά άρχισα να γράφω – θυμάμαι όμως περιπτώσεις μικρότερος όπου μπορεί να έκανα ένα τύπου comic, στο οποίο δεν μπορούσα να γράψω μέσα κάτι, γιατί δεν ήξερα ακόμα να γράφω! Οι βασικές σου επιρροές μεγαλώνοντας; Δεν θα πρωτοτυπήσω εδώ γιατί για εμάς, την γενιά των τωρινών σαραντάρηδων, δεν υπήρχε μέχρι τα 18 εύκολη πρόσβαση σε μεγάλα ξένα περιοδικά του χώρου. Είχες μια επιλογή αρχικά στα κλασσικά «Μίκυ Μάους» και τα συναφή της Disney, με ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο να αποτελεί το περιοδικό «Κόμιξ»: εκεί, οι ιστορίες του Carl Barks και μετά του Don Rosa με ενέπνευσαν και με επηρέασαν πάρα πολύ. Σκέψου ότι όταν διάβαζα το «Κόμιξ» είχα φτιάξει μια ιστορία-αντιγραφή μιας περιπέτειας της οικογένεια των Duck, με τη διαφορά ότι οι δικοί μου ήρωες ήταν απλώς… κουνάβια αντί πάπιες. Δηλαδή υπήρχε ο ζάμπλουτος Σκωτσέζος θείος ή ο οξύθυμος ανιψιός, με τα ίδια ρούχα και αξεσουάρ, απλώς ήταν κουνάβια – δεν ξέρω πως θα πήγαινε αυτό τώρα με τα copyright (γέλια)! Από τη στιγμή βέβαια που καταλάβαινες ότι αυτό το πράγμα σου αρέσει πάρα πολύ, η κατανάλωση των comics γινόταν πάρα πολύ γρήγορα. Δεν μπορώ να μην αναφέρω στη συνέχεια τον Lucky Luke, τον Asterix και γενικότερα τα comics της Μαμούθ κόμιξ. Τελείωνες τα Lucky Luke και πήγαινες γρήγορα στον Αχιλλέα Ταλόν, στον Tin Tin, στον Iznogoud, Blake and Mortimer κ.ο.κ. Είχα μεγάλη αδυναμία από τότε στον Goscinny και παρά το φοβερό πενάκι πχ. του Morris (από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες), η άποψή μου παραμένει μέχρι και σήμερα ότι η ιστορία είναι ένα τσικ παραπάνω σε σημασία από το σχέδιο. Αυτά που έγραψε ο Goscinny για τον Asterix και τον Lucky Luke δεν υπήρχε περίπτωση να μην σε τραβήξουν. Πάρε για παράδειγμα ιστορίες σαν την «Κατοικία των Θεών» και το σχόλιο για την καταστροφή του περιβάλλοντος ή την αστικοποίηση. Αυτά δεν έχουν ηλικία, είναι τόσο αριστουργηματικά γραμμένα που δεν τα αγγίζει ο χρόνος. Στη συνέχεια δεν μπορώ να μην αναφέρω τον Αρκά. Ο «Ισοβίτης», το αγαπημένο μου μάλλον έργο του, καταπιάνεται πετυχημένα με ένα σωρό θέματα όπως η ελευθερία, η καταπίεση και η εξουσία, ενώ δεν θεωρώ ότι έχει ξεπεραστεί από καμία άλλη δική του δουλειά. Υπάρχει ένα θέμα στο πως εξελίχθηκε – ή στο πως ίσως δεν ανταποκρίθηκε σε αυτό που εμείς περιμέναμε από εκείνον – αλλά παραμένει ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο και δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος της γενιάς μας που να ασχολείται με τα comics και να μην έπεσε με τα μούτρα στο έργο του – γιατί το χιούμορ του Αρκά είναι πιο ενήλικο από τα προαναφερθέντα έργα του Carl Barks, τον Lucky Luke, τoν Asterix ή τον Tin Tin. Στην εφηβεία τώρα, αρχίζαμε να κρυφοκοιτάζουμε τα Βαβέλ και Παρά Πέντε. Δεν θα πρωτοτυπήσω πάλι γιατί δεν μπορώ κιόλας, όπως είπαμε και αρχικά η πρόσβασή μας σε ευρύτερο υλικό ήταν κάπως περιορισμένη. Όλα αυτά όμως ήταν μια ωραία μετάβαση που μας άνοιξε και την όρεξη για να πάμε στο επόμενο βήμα – ενδεικτικά αναφέρω και τους Charles Schulz ή τον Bill Waterson, οι οποίοι ήρθαν μετά. Έχεις κάνει άπειρα πράγματα («Ζουλάπια», «Καμένα Βούρλα», «Προτελευταίοι», «Πλασματικά Νούμερα», «Μπαίνει ένας σε ένα Μπαρ», «Μυστήρια Πράγματα») και συνεχίζεις ακάθεκτος. Είναι κάποιο από αυτά που θα το χαρακτήριζες ως πιο προσωπική δουλειά ή που για κάποιο δικό σου λόγο αγαπάς περισσότερο; Θα σου πω εξαρχής ότι εγώ προσωπικά έχω ένα soft spot για τα «Καμένα Βούρλα». Θα πω τα Βούρλα και εγώ, το θεωρώ πάρα πολύ δικό μου – και τα άλλα βέβαια δικά μου είναι (γέλια). Αυτό είναι όμως ένα βιβλίο που στις τελευταίες του σελίδες με πιάσανε τα κλάματα. Δεν είχα αμφιβολία, από την αρχή που ξεκίνησε αυτό το strip, τι θα γίνει στο φινάλε και το έχτιζα έτσι μέχρι αυτό το τέλος. Παρ’ όλα αυτά, όταν έφτασαν οι μέρες που σχεδίασα τις τελευταίες σελίδες – που δεν είναι και κάτι τρομερό σχεδιαστικά – δεν μπορείς να καταλάβεις… Έχω θέμα με τους αποχωρισμούς και την απώλεια και το comic αυτό μου χτύπησε μια πολύ ευαίσθητη χορδή – και για αυτό το έκανα δηλαδή. Ήταν μετά τα 30 όταν το ξεκίνησα, γιατί με απασχολεί πολύ το κομμάτι του πώς περνά ο χρόνος πάνω από εσένα αλλά και πάνω από τους ανθρώπους που αγαπάς. Και επίσης είχε άλλο ένα στοιχείο το οποίο το βάζω πολύ στα comic μου, εκείνο της φιλίας. Οπότε ναι, θα σου πω αυτό! Αναφορικά τώρα με τα «Μυστήρια Πράγματα», είναι εμφανής ο τρόπος με τον οποίο ενσωμάτωσες τις επιρροές σου (Χ-files, Sherlock Holmes, Νικόλαος Πολίτης και Hellboy μεταξύ άλλων) σε ένα πιο προσωπικό αφηγηματικό ύφος, φέρνοντας με τις περιπέτειες των Φιλήμονα Καρτέρη και Σερ Ζάκαρυ Νίκολσον μια φρέσκια πρόταση στο κομμάτι του λαογραφικού comic με στοιχεία τρόμου. Ισχύει το ίδιο και στη νέα σου δουλειά; Πες μας δύο λόγια για αυτήν και πως συνεχίζει την ιστορία των προκατόχων της. Οι επιρροές αυτές υπάρχουν και δεν τις κρύβω κιόλας. Μπορεί να θέλεις να κάνεις κάτι και να μην μοιάζει με οτιδήποτε άλλο – κάτι πάρα πολύ δύσκολο, σχεδόν αδύνατον – αλλά μπορεί και να μην θέλεις να φαίνεται καμία σου επιρροή. Στο τέλος όμως θεωρώ θα φανεί, γιατί το μέσα σου είναι ένα σύνολο ερεθισμάτων που έχεις πάρει από εδώ και από εκεί. Δεν θα πω το κλασσικό με την παρθενογένεση αλλά είναι αλήθεια. Δεν θα μπορούσα όμως ποτέ να ξεκινήσω αυτό το comic εάν δεν «έφτιαχνα» τους χαρακτήρες. Kαι για εμένα, από τότε που μπήκα στη δραματική σχολή και κάναμε τη μέθοδο του Stanislavski, για να φτάσεις να παίξεις ένα χαρακτήρα πρέπει να φτάσεις να τον ξέρεις μέσα έξω. Να κάνεις τον «φάκελο» του ρόλου. Όταν φτάσεις στο σημείο να ολοκληρώσεις αυτό το κομμάτι και αρχίζεις να παίζεις, αυτό είναι ένας δείκτης για να σε προστατεύει από παντού και να είσαι αληθινός. Αυτό μου έμεινε από το θέατρο και όταν άρχισα να μπαίνω στη διαδικασία να δημιουργώ χαρακτήρες για comics, το είχα πάντα στο μυαλό μου. Aν καταφέρεις λοιπόν να φτιάξεις τους χαρακτήρες σου πριν αρχίσει η ιστορία και να ξέρεις ο κάθε ένας από αυτούς π.χ. πως μεγάλωσε, που πήγε σχολείο, με ποιους έκανε παρέα, πότε και αν ερωτεύτηκε, πως έχει φτάσει στο σημείο που ξεκινά η ιστορία, τους κάνεις δηλαδή τον φάκελο που προ-ανέφερα και τους ολοκληρώνεις στο μυαλό σου, η ιστορία που θα τους πετάξεις μετά μπορεί να είναι απλά ένας σκελετός. Αν έχουν σάρκα και οστά και είναι πλέον πραγματικοί άνθρωποι, θα σε πάρουν από το χέρι, θα σε περπατήσουν αυτοί και θα σου πουν εκείνοι τι θα έκαναν. Είναι λίγο αναρχικός ο τρόπος που κάνω ιστορίες γιατί βρίσκω την ιδέα, έναν βασικό σκελετό και πετάω μέσα τους χαρακτήρες. Αυτούς τους χαρακτήρες όμως, τους ξέρω τόσο καλά, γνωρίζω πως θα αντιδρούσαν ανά πάσα στιγμή και περίπτωση και με πάνε αυτοί. Το μόνο που χρειάζεται να ξέρω είναι η αρχή η μέση και το τέλος – που και αυτό καμιά φορά το αφήνω φλου, αν και συνήθως ξέρω την κατάληξη. Δεν με ενδιαφέρει τόσο το «τέρας» που θα κυνηγάνε κάθε φορά, με ενδιαφέρουν και αυτοί να μην μείνουν στάσιμοι – με κάθε περιπέτεια να μαθαίνεις σαν αναγνώστης όλο και περισσότερα για αυτούς. Το τρίτο βιβλίο λοιπόν περιλαμβάνει μια περιπέτεια – αν και αρχικά ήθελα να είναι δύο – η οποία έχει κάτι το καινούριο, το οποίο το φοβάμαι: δεν είναι περιπέτεια που εκτυλίσσεται στην Ελλάδα. Το φοβόμουν από την αρχή γιατί είναι μια σειρά η οποία βασίζεται στην Ελληνική λαογραφία – και αυτή ήταν η αρχική της έμπνευση. Αποφάσισα στη νέα περιπέτεια το βάρος να πέσει στο πως γνωρίστηκαν αυτοί οι δύο. Η αρχική ιδέα ήταν να εκτυλίσσεται το μισό βιβλίο στο εξωτερικό και μετά να γίνει ένα flash-forward εκεί που τους είχαμε αφήσει στη τελευταία τους περιπέτεια, ξανά εντός του ελληνικού χώρου. Δεν είχα όμως ούτε τον χρόνο ούτε τον χώρο να τα κάνω και τα δύο, οπότε είπα να «θυσιάσω» – όχι απόλυτα – το ελληνικό κομμάτι και να πάω 15 χρόνια πίσω, στο πώς συναντήθηκαν για πρώτη φορά και πώς κατέληξαν να είναι στην Ελλάδα και να κάνουν αυτό που κάνουν. Κρατάω προφανώς πάλι το λαογραφικό στοιχείο τρόμου και αυτή τη φορά έχει να κάνει το Αγγλικό folklore. Ουφ, ευτυχώς δεν είπες Νορβηγία, γιατί αν άκουγα πάλι για Vikings, Thor, Loki και σφυριά θα τρελαινόμουν! (γέλια) Είπα να είναι εκεί γιατί ήθελα να τους βάλω σε ένα ουδέτερο έδαφος: ο ένας είναι Έλληνας, ο άλλος Ιρλανδός και δεν ήθελα κανένας από τους δύο να παίζει στην έδρα του. Ο ένας βέβαια είναι λίγο πιο κοντά και μιλάει τη γλώσσα – όλη η ιστορία εκτυλίσσεται στα Αγγλικά τα οποία έχουν μεταφραστεί στα Ελληνικά για τον αναγνώστη. Η ιστορία λοιπόν αυτή ρίχνει το βάρος στους χαρακτήρες και πως γνωρίστηκαν. Με πρόλαβες πάντως νωρίτερα όσο αφορά τους χαρακτήρες, μιας και πέρα από το στοιχείο του horror, στα «Μυστήρια Πράγματα» αναδεικνύεται το folklore στοιχείο μιας γεωγραφικής περιοχής όπως στα έργα του Carl Barks, του Don Rosa αλλά και του μεγάλου Hugo Pratt, ως μέσο ανάπτυξης κάποιων πτυχών της προσωπικότητας των ηρώων. Όλο αυτό το setting είναι αφορμή για τους χαρακτήρες. Η άποψή μου είναι ότι αν δεν σε ενδιαφέρουν οι χαρακτήρες – που είναι το Α και το Ω μιας ιστορίας – η ιστορία δεν κινείται με τον ίδιο τρόπο, ούτε σαν αναγνώστης την διαβάζεις με το ίδιο ενδιαφέρον. Πρέπει να σε ενδιαφέρει όχι τι θα γίνει τώρα, αλλά τι θα πει, τι θα κάνει, πως θα αλληλοεπιδράσει με κάτι ο πρωταγωνιστής. Πρέπει να είναι τρισδιάστατοι, με βάθος και σάρκα και οστά. Ένας γνώμονας που έχω στο μυαλό μου πάντα είναι να μην μπορείς να σκεφτείς την ιστορία με άλλους χαρακτήρες. Αν στη θέση π.χ. του Καρτέρη μπορείς να σκεφτείς τον Indiana Jones, κάτι δεν πάει καλά. Το ίδιο και με τις ιστορίες του Hugo Pratt. Δεν μπορείς να δεις κάποιον άλλον σε αυτές πέρα του Corto Maltese. Ειδικά στις τελευταίες του περιπέτειες, όπως π.χ. «Το Χρυσό Σπίτι της Σαμαρκάνδης» που είναι τεράστιο σε όγκο, στο τέλος όταν βρίσκουν τον θησαυρό είναι ελάχιστες σελίδες στην ουσία. Αυτό είναι από εκείνα τα πράγματα που με ιντριγκάρουν πάρα πολύ: σημασία δεν έχει ο «τίτλος», αλλά τι θα γίνει όταν φτάσει εκεί ο χαρακτήρας – και ο Corto είναι τόσο σύνθετος χαρακτήρας που είσαι μαζί του συνεχώς. Έχω παρεμπιπτόντως τόση αγάπη για αυτόν τον χαρακτήρα, που υπάρχουν τόσες επιρροές του στο δικό μου έργο μου τις οποίες ασυνείδητα τοποθετώ και δεν το αντιλαμβάνομαι τη στιγμή που γράφω ή σχεδιάζω (π.χ. ο τρόπος που καπνίζει το τσιγάρο του ο Νίκολσον). Ο folklore-ικός τρόμος είναι διαχρονικά ένα από τα πιο γοητευτικά sub-genres του horror σε κάθε μέσο. Πρόσφατα δε στον κινηματογράφο με ταινίες σαν τα The Witch ή το Midsommar, ο τρόμος που πηγάζει από τα παραδοσιακά λαϊκά στοιχεία ενός τόπου δείχνει να έχει επιστρέψει δριμύτερος. Τι είναι εκείνο θεωρείς το οποίο κάνει τις τρομακτικές τοπικές δοξασίες και ιστορίες να ασκούν τέτοια έλξη στο κοινό; Είμαι τρελός θριλεράκιας και θα τις δω όλες αυτές τις ταινίες – αρκετές από αυτές παραπάνω από μία φορά. Το κοινό τους έχει αυξηθεί, αλλά δεν ξέρω αν είναι όντως τόσο μεγάλο ή εμείς είμαστε θριλεράκηδες και το βλέπουμε έτσι. Πλέον όμως γίνεται όντως ένα buzz παραπάνω, ενώ μπαίνουν σε αυτές τις παραγωγές και μεγάλοι ηθοποιοί, όπως στο Lighthouse καλή ώρα, το οποίο ξεχώρισε συν τοις άλλοις και για δύο πολύ σπουδαίες ερμηνείες – τον Dafoe τον ξέραμε, ενώ για τον Pattinson ήταν άλλη μια από τις ταινίες που είπαμε «ώπα, τι γίνεται εδώ». Εννοείται λοιπόν ότι έχει μεγαλώσει το κοινό τους, αλλά δεν νομίζω να φτάσει στον ίδιο βαθμό που είναι το κοινό που περιμένει π.χ. ένα νέο Halloween – και αυτά τα κλασσικά slasher έχουν το βάρος τους. Για το folk horror, το στοιχείο που για εμένα το κάνει τόσο ιδιαίτερο και ξεχωριστό είναι το γεγονός ότι είναι λίγο πιο down to earth, πιο «επίγειο». Έχει να κάνει με δυνάμεις οι οποίες είναι μεν στο σκοτάδι, αλλά δεν είναι τόσο εξωπραγματικές όπως π.χ. ο Freddy Krueger. Έχει μέσα του ένα αρχέγονο πράγμα, ένα σκοτάδι που υπήρχε σε περιόδους της ανθρωπότητας η οποία τότε είχε πολλές προκαταλήψεις – για αυτό και τα «Μυστήρια Πράγματα» εκτυλίσσονται αυτή την περίοδο της ιστορίας. Με ιντριγκάρει πώς έχει παντρευτεί αυτό με το κομμάτι της Ελληνικής Ορθοδοξίας και του Χριστιανισμού. Στα «Μυστήρια Πράγματα» υπάρχει μια κοινή γραμμή που δεν ξέρω πόσο ορατή είναι – συνήθως το τέρας των ιστοριών δεν είναι κάτι πολύ μακριά μας αλλά δίπλα μας. (προσοχή – ακολουθούν spoilers) Στην πρώτη ιστορία είναι ο παππούς μας, στη δεύτερη ο παπάς της ενορίας, στην τρίτη ιστορία είναι αυτοί που έχουν το πανδοχείο στο βουνό (τέλος των spoilers). Δεν έχω κάνει τυχαία το πόσο κοντά μας είναι αυτό το κακό – σε σχέση με το πόσο «κοντά» μας είναι ένας εξωγήινος ή ένα ζόμπι. Μου αρέσει το κομμάτι του πως προσπαθούσαν τότε να καλύψουν κάποια άλλα πράγματα μέσω μιας δοξασίας. Είναι πολύ πιο κοντινά σε εμάς όπως είπα, αλλά έχουν και μια απλότητα. Το «χωριάτικο», το λίγο πιο «χοντροκομμένο» και όχι το τόσο περίπλοκο είναι συνήθως πιο άμεσο. Πολλά ελληνικά comics έχουν άμεσες παραπομπές στην ελληνική πραγματικότητα, με τρόπο όμως που μια πιθανή έκδοση τους στο εξωτερικό ίσως δεν λειτουργήσει απόλυτα υπέρ τους. Από την άλλη, τα «Μυστήρια Πράγματα» είναι νομίζω σε μια θέση που μπορούν να αναδείξουν εξίσου πετυχημένα το υλικό τους και σε μια άλλη γλώσσα. Έχει περάσει από το μυαλό σου η σκέψη του να κάνεις το εκτός έδρας βήμα με την σειρά; Αυτό το έχω σκεφτεί, αλλά έχει να κάνει και με τον εκδότη – το έχει και αυτός κατά νου για δουλειές που θεωρεί ότι μπορούν να διαβαστούν από κάποιον ξένο αναγνώστη. Δεν έχει γίνει κάποια κίνηση, αλλά στο μυαλό υπάρχει. Ειδικά όμως για την Ευρωπαϊκή σκηνή comics και τις μεγάλες αγορές, με μια τεράστια παράδοση στο χώρο – π.χ. Γαλλία, Βέλγιο ή Ιταλία- αν πεις ότι θα βγεις προς τα εκεί, υπάρχει ο φόβος της «σταγόνας στον ωκεανό». Δεν είμαι σίγουρος ότι είναι κάτι απίθανο, αλλά έχω κάποιες επιφυλάξεις του κατά πόσο μπορεί να περπατήσει εκτός, λόγω του μεγέθους των αγορών. Θεωρώ παρ’ όλα αυτά σαν αναγνώστης ότι το Ευρωπαϊκό στυλ – στο σενάριο και στο σκίτσο – είναι πιο κοντά σε εμένα και τη δουλειά μου από π.χ. το Αμερικάνικο. «Μυστήρια Πράγματα» σε τηλεοπτική σειρά; Έχω δει στο όνειρό μου ότι το παίρνει το Netflix και βάζω ρήτρα στο συμβόλαιο μου ότι πρέπει να παίξω έναν από τους δύο χαρακτήρες (γέλια)! Και όλοι ξέρουμε ποιον, ξεκάθαρα Νίκολσον! Ο Νίκολσον όμως είναι γίγαντας και εγώ 1,75 (γέλια)! Πάντως και στα «Μυστήρια Πράγματα» και στα «Καμένα Βούρλα», επειδή μου αρέσει να δουλεύω με δυάδες χαρακτήρων, έχουν στοιχεία του εαυτού μου και οι δύο πρωταγωνιστές. Αν μου δινόταν όμως όντως η ευκαιρία ναι, θα ήθελα να γίνει σειρά και να παίζω τον Νίκολσον εγώ (γέλια)! Πάμε λοιπόν στον «άλλο» Θανάση τώρα, τον ηθοποιό του θεάτρου, της τηλεόρασης και του κινηματογράφου. Μπορείς να μας πεις μερικά λόγια για τις μέχρι τώρα δουλειές σου και πως προέκυψε η ενασχόλησή σου και με αυτό το κομμάτι; Ασχολήθηκα ουσιαστικά με το κομμάτι αυτό στο πανεπιστήμιο. Μπήκα στη σχολή μου, στο τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Ε.Κ.Π.Α, γιατί με ενδιέφερε η σκηνοθεσία και το σινεμά. Τότε όταν δίναμε εξετάσεις δεν υπήρχε ακόμα το τμήμα Κινηματογράφου του Α.Π.Θ. και οι πιο κοντινές σχολές σε σκηνοθεσία ήταν τα Μ.Μ.Ε. Αθήνας και Θεσσαλονίκης. Πέρα από τα μαθήματα ταινιών μικρού μήκους που είχαμε – και στα οποία συμμετείχα σαν ηθοποιός – «έμπλεξα» παράλληλα με δύο θεατρικές ομάδες – και από εκεί κόλλησα το «μικρόβιο». Πριν καλά-καλά ορκιστώ, έδωσα εξετάσεις στο Υπουργείο Πολιτισμού για δραματική σχολή και πήγα με υποτροφία στην Ανωτέρα Δραματική Σχολή του Νέου Ελληνικού Θεάτρου του Γ. Αρμένη. Έφτασα λοιπόν να παίζω στο θέατρο πριν πάρω το πτυχίο. Από εκεί και μετά, από το 2004 μέχρι και 2013-2014 έπαιζα συνεχόμενα στο θέατρο. Μετά ήρθε η κρίση και κάπως όλα αυτά μπήκαν στον «πάγο». Να γίνει μια αναφορά εδώ και στη συμμετοχή σου στο Όντως Φιλιούνται του 2016 σε σκηνοθεσία Γιάννη Κορρέ, το οποίο ταξίδεψε σε διάφορα φεστιβάλ ανά τον κόσμο και εσύ απέσπασες το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Ηθοποιού στο 23ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας – Νύχτες Πρεμιέρας. Για την ταινία κάναμε σχεδόν 6 μήνες πρόβες – δεν έκανα κάτι στο θέατρο τότε. Μετά από αυτό υπήρξαν κάποιες συμμετοχές σε ταινίες ή τηλεοπτικές παραγωγές, όχι όμως κάτι θεατρικό, κυρίως γιατί απαιτούσε πολύ χρόνο και οι απολαβές ήταν αρκετά χαμηλές. Το Ελληνικό κράτος δείχνει ότι συνεχίζει να αντιμετωπίζει τους καλλιτέχνες σε μεγάλο βαθμό ως χομπίστες και όχι επαγγελματίες. Πώς βιώνεις γενικότερα εσύ την κατάσταση στο χώρο τα τελευταία χρόνια; Ο τρόπος που αντιμετωπίζει το κράτος τους καλλιτέχνες φάνηκε ακόμα περισσότερο στα χρόνια της πανδημίας και ιδιαίτερα κάτω από τη τωρινή Κυβέρνηση. Στο χώρο του θεάτρου, επειδή έχω μια απόσταση τα τελευταία χρόνια, δεν βιώνω απόλυτα την τρέχουσα κατάσταση. Βλέπω όμως δυστυχώς από φίλους ότι το επίπεδο δυσκολίας έχει πολλαπλασιαστεί. Παράλληλα βέβαια υπάρχει κοινό που στηρίζει και κόσμος που θέλει να δει παραστάσεις. Στο κομμάτι του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, πάλι βλέπω ότι μετά την πανδημία γίνονται πολλά πράγματα και πάλι ο κόσμος στηρίζει όσο μπορεί! Δεν στηρίζει το κράτος όμως. Δες και για παράδειγμα τι γίνεται όλο αυτό το διάστημα, με την περίπτωση των ιστορικών κινηματογράφων του κέντρου. Δεν στηρίζει αλλά δεν ξέρω και πότε στήριζε. Επειδή ανέφερα πριν τα τελευταία τέσσερα χρόνια και τη συγκεκριμένη Κυβέρνηση, με την αντιμετώπιση που έχει προς τους καλλιτέχνες έχει γίνει τώρα ακόμα πιο εξόφθαλμο το πόσο λίγη αξία δίνουν στους ανθρώπους που αυτή είναι η δουλειά τους, το πόσο λίγο θεωρούν αυτό το πράγμα εργασία και περισσότερο ως ένα χόμπι πλουσίων. Χωρίς να το έχω ψάξει ως προς το διαδικαστικό του κομμάτι, θεωρώ ότι όταν είσαι Κυβέρνηση ή Δημαρχεία Αθηναίων, αν θες να γίνει κάτι το κάνεις. Για τους κινηματογράφους συγκεκριμένα, βγήκαν οι πάντες και λέγαν ότι δεν πρέπει να χαθούν αυτές οι ιστορικές αίθουσες. Ποιος είναι πάνω από αυτούς και δεν μπορούν να λήξουν αυτό το ζήτημα υπέρ των αιθουσών άμεσα; (σημείωση: η συνέντευξη έγινε μερικές ώρες πριν βγει η απόφαση του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας για τους κινηματογράφους Άστορ και Ιντεάλ) Άλλη μια από τις πολλές σου ενασχολήσεις, είναι και εκείνη με το ραδιόφωνο. Μπορείς να μας πεις μερικά λόγια και για αυτό; Ραδιόφωνο έκανα για αρκετά χρόνια. Στην αρχή είχαμε μια εκπομπή στο CR radio τρία άτομα, το «Προτελευταίοι». Τα δύο σταδιακά αποχώρησαν λόγω δουλειάς και έμεινα μόνος μου για 2-3 χρόνια. Επειδή λοιπόν δεν μου άρεσε να κάνω μόνος εκπομπή, συχνά έφερνα κόσμο. Μερικές φορές είχα φέρει τον Αντώνη τον Βαβαγιάννη – με τον οποίο γνωριζόμασταν από αρχές 2000. Έγινε και σε εκείνον πρόταση για εκπομπή και μιας και ούτε αυτός ήθελε να κάνει μόνος του, είπαμε να κάνουμε παρέα τους «Προτελευταίους». Τελευταία εκπομπή ήταν το 2019, όπου διάφορες επαγγελματικές υποχρεώσεις και η πανδημία της έβαλαν φρένο. Αυτή τη στιγμή το CR radio δεν λειτουργεί, αλλά όλες οι εκπομπές υπάρχουν ανεβασμένες online στο mixcloud ως «Προτελευταίοι». Από αυτή την κοινή μας εμπειρία με τον Αντώνη προέκυψαν και δύο συλλογές comic, οι… «Προτελευταίoι» που βασίζεται σε μικρές καθημερινές ιστορίες από την εκπομπή, από φίλους, δικές μας κτλ, όλες αληθινές. Ξέρω και πολύ κόσμο οι οποίοι μου έστελναν ότι στην πρώτη καραντίνα που ήμασταν όλοι κλεισμένοι περάσανε την περίοδο με ένα επεισόδιο ανά μέρα. Θα ήθελα να ξανακάνω ραδιόφωνο γιατί μου έχει λείψει πολύ, αλλά νομίζω λειτουργώ καλύτερα με παρέα – λίγο βαριέμαι μόνος μου. Ανάμεσα σε όλες σου τις ιδιότητες, τι προτιμάς εν τέλει περισσότερο; Η κάθε μια έχει τη δική της ομορφιά και παίρνω πολύ μεγάλη ικανοποίηση όταν κάνω κάτι από αυτά τα πράγματα, γιατί είναι διαφορετικοί τρόποι επικοινωνίας με τον έξω κόσμο. Επειδή το comic μου πήρε πολύ χρόνο τελευταία, παρότι μου αρέσει, μου είναι και ζόρικο επειδή είναι πολύ μοναχικό. Την ευχαρίστηση δεν την παίρνω τόσο όσο σχεδιάζω, αλλά περισσότερο στη φάση πριν ξεκινήσω – όταν αρχίζει η δημιουργική διαδικασία και το brainstorming με τον εαυτό μου – και όταν μετέπειτα τυπωθεί, το πάρει ο αναγνώστης να το διαβάσει και έρθει να το συζητήσουμε. Εγώ παρότι είμαι αρκετά μοναχικός άνθρωπος, κατά κάποιο τρόπο είμαι και πολύ κοινωνικός ταυτόχρονα και όλο αυτό το θεωρώ λίγο «βαρύ». Είναι ένα δύσκολο κομμάτι για εμένα, γιατί είσαι εσύ με τον εαυτό σου και υπάρχει μεγάλη απομόνωση. Εσύ με το χαρτί, για πολύ καιρό και αυτό – άντε και με μια μουσική. Το θέατρο, ο κινηματογράφος, η τηλεόραση είναι άλλες «πίστες». Έχεις να κάνεις με ανθρώπους και αυτό μου αρέσει πάρα πολύ. Είναι και ο λόγος που ασχολήθηκα εξαρχής με το θέατρο – αλλά και με το ραδιόφωνο στη συνέχεια – ότι έχεις δηλαδή ένα μόνιμο interaction για να πραγματοποιηθούν αυτά. Και στο σινεμά ακόμα περισσότερο. Το θέατρο είναι ομαδικό άθλημα, αλλά το σινεμά είναι ακόμα περισσότερο γιατί μέσα σε αυτό μπαίνει και το συνεργείο – το οποίο είναι άλλη φάση. Γενικά λατρεύω ούτως ή άλλως το σινεμά αλλά εδώ έχεις ηθοποιούς, ενδυματολόγους, υπεύθυνους για τα σκηνικά, μακιγιέρ, φωτιστές, σκηνοθέτες, κάμεραμεν, ηχολήπτες, φωτογράφους κτλ, μια ορχήστρα που δουλεύουν όλοι για τον ίδιο στόχο. Υπάρχουν άτομα που δεν φαίνονται – με το όνομά τους μόνο στα credits – που χωρίς αυτούς δεν γίνεται η δουλειά. Το σινεμά έχει «πίσω» του περισσότερους ανθρώπους από ότι το θέατρο και μπορώ να πω ότι από τα πιο ωραία και με απίστευτη αίσθηση του χιούμορ άτομα που έχω γνωρίσει στη ζωή μου είναι άτομα του κινηματογραφικού συνεργείου. Αν βάλεις π.χ. μια ταινία μεσαίου budget στο Netflix διάρκειας 1 ώρας και 40 λεπτών, στην 1 ώρα και 30 λεπτά θα έχει τελειώσει και θα μείνουν δέκα λεπτά τίτλοι τέλους. Οι ηθοποιοί σε αυτούς θα είναι στην καλύτερη το πρώτο λεπτό, ενώ όλοι οι υπόλοιποι θα είναι ένα σωρό άνθρωποι που δούλεψαν από πίσω. Για αυτό μου αρέσει το σινεμά, γιατί δεν είναι μόνο οι ηθοποιοί. Δεν είναι μόνο ο σκηνοθέτης. Είναι ένα αποτέλεσμα ορχήστρας, είναι σαν μουσική – την οποία θεωρώ την υπέρτατη μορφή τέχνης και μακάρι να μπορούσα να παίξω. Ως ηθοποιός τρέφω τεράστιο σεβασμό για αυτούς τους ανθρώπους – γιατί βρίσκονται εκεί, με όλα τα «εργαλεία» για να φανείς εσύ μπροστά όσο το δυνατόν καλύτερος γίνεται. Οπότε θα διαλέξω το σινεμά. Γεφυρώνοντας λοιπόν με έναν απόλυτα κλισέ τρόπο την κουβέντα που ξεκινήσαμε παραπάνω για τα «Μυστήρια Πράγματα» και το σινεμά, 5 αγαπημένες ταινίες τρόμου; Μια από τις αγαπημένες μου ταινίες τρόμου όλων των εποχών – αν και ίσως κάποιοι δεν το κατατάσσουν στην κατηγορία αυτή – είναι το Jaws. Τη θεωρώ μια από τις καλύτερες ταινίες που έχουν γυριστεί ποτέ, την καλύτερη ταινία του Spielberg και γενικότερα μια από τις αγαπημένες μου ταινίες όλων των εποχών. Και σχετικά με αυτό που λέγαμε νωρίτερα για τον Hugo Pratt και το «Το Χρυσό Σπίτι της Σαμαρκάνδης», το κάνει και ο Spielberg εδώ και το έχω προσπαθήσει και εγώ στο καινούριο comic: είναι μια ταινία 2 ωρών και το βασικό element της ταινίας, τον καρχαρία δηλαδή, τον βλέπεις δέκα λεπτά στο τέλος. Αυτό το θεωρώ μια από τις επιτομές του thriller, το πως τα έχεις κάνει πάνω σου και το τέρας το βλέπεις για λίγο και προς το φινάλε. Θα πω στη συνέχεια το The Thing του Carpenter, μια ταινία την οποία όποτε βλέπω μου δημιουργεί ένα τέτοιο περίεργο αίσθημα αμφιβολίας και κλειστοφοβίας, ενώ έχει επίσης και κάτι που αναφέραμε νωρίτερα όταν μιλούσαμε για το folklore στοιχείο του horror, ότι δηλαδή το πιο τρομακτικό είναι ότι αυτός που είναι δίπλα σου μπορεί να είναι το «τέρας». Θα πω μετά το Shining του Kubrick γιατί ο Jack Nicolson είναι ο αγαπημένος μου ηθοποιός και αυτό που κάνει εκεί είναι φανταστικό. Και επίσης για ένα περίεργο λόγο, η Λάμψη (όπως βασικά και οι άλλες δύο ταινίες παραπάνω) είναι στην κατηγορία εκείνη των comfort movies μου, παρότι αρκετά disturbing. Το Wicker Man είναι επίσης ανάμεσα σε αυτές τις ταινίες τρόμου που αγαπώ. Το είχα δει αρκετά μικρός, κάπου στο Λύκειο και μη εξοικειωμένος με τέτοιου είδους θεάματα – αγγλικό θρίλερ στα 70s – με είχε ξενίσει αρκετά, όπως και τους Άγγλους τότε που δεν ήξεραν αρχικά που να την κατατάξουν. Με είχε ξενίσει όλο αυτό το περίεργο, που τα πάντα είναι εξωτερικά φυσιολογικά αλλά γίνεται κάτι σε κάθε σκηνή που λες «εδώ κάτι δεν πάει καλά». Όλη αυτή η αίσθηση του αμήχανου που παράλληλα είναι και πολύ οικείο, με καθημερινούς ανθρώπους που κάνουν φυσιολογικά πράγματα αλλά ξαφνικά αποκτούν αυτήν την αίσθηση του άβολου που σε κάνει να τρομάζεις. Τέλος από τα κλασσικά, πάλι Carpenter και το original Halloween του 1978. Ξαναγυρνώντας στο κομμάτι της 9ης Τέχνης, μιας και νομίζω έχουμε ζήσει με τον ίδιο τρόπο το «ξεπέταγμα» του ελληνικού comic των αρχών του 2000 μέχρι σήμερα, πώς βλέπεις πλέον την εγχώρια σκηνή, τόσο από εμπορικής σκοπιάς όσο και από καλλιτεχνικής; Από την εποχή του «9» της Ελευθεροτυπίας και ειδικά τα δέκα τελευταία χρόνια η Ελληνική σκηνή comics υπάρχει, είναι πάρα πολύ δυνατή και έχει πολλούς ανθρώπους των οποίων οι δημιουργίες θεωρώ, σαν αναγνώστης, ότι θα μπορούσαν άνετα να σταθούν στο εξωτερικό. Το ότι υπάρχει βέβαια σκηνή και μάλιστα ζωντανή και πολύπλοκη το καταλαβαίνεις και από ένα άλλο πράγμα, εκτός από τις πολλές εκδόσεις και το πλήθος των καλλιτεχνών: την ποικιλία στο στυλ και στο περιεχόμενο των ιστοριών των νέων καλλιτεχνών. Όταν μπορείς να διαλέξεις μόνο ανάμεσα σε ελληνικά comics το είδος που σου αρέσει, αυτό κάτι δείχνει και κάτι σημαίνει. Πριν κάμποσα χρόνια δεν υπήρχε αυτό, ενώ πλέον τα άτομα που δημιουργούν comics είναι ένα μεγάλο πολύχρωμο ψηφιδωτό όλων των ηλικιών και υφών. Το θέμα είναι πόσο αυτό μπορεί να απορροφηθεί από τους Έλληνες αναγνώστες. Θεωρώ ότι υπάρχει κοινό, έχει αυξηθεί πολύ, αλλά και πάλι δεν είναι στο επίπεδο που θα βοηθήσει να βιοποριστούν όλοι όσοι αποφασίσουν να ασχοληθούν με το comic στην Ελλάδα. Κλείνοντας σιγά-σιγά, Comicdom CON Athens 2023: Υπάρχουν κάποιοι νέοι καλλιτέχνες, που έχεις ξεχωρίσει προσωπικά και θέλεις να διαβάσεις τις νέες τους δουλειές; Είναι πάρα πολλοί και όσες φορές κάνω βόλτα στις αυτοεκδόσεις βλέπω απίστευτα πράγματα. Είναι π.χ. άτομα είκοσι χρόνια μικρότερα από εμένα στα οποία βλέπω τεράστιο ταλέντο. Όχι ότι δεν το βλέπω αυτό και στους μεγαλύτερους ηλικιακά καλλιτέχνες, αλλά αναφέρω τους πιο μικρούς γιατί αυτοί είναι που έρχονται με φόρα. Δεν μπορώ να αναφέρω ονομαστικά κάποιον, γιατί δεν έχω προλάβει να τελειώσω το διάβασμα πάρα πολλών comic που αγοράζω από κόσμο που μου κέντρισε το ενδιαφέρον η δουλειά του και δεν θέλω να αδικήσω κανέναν. Θα πω μόνο ότι είναι πολλά τα άτομα και έρχονται δυνατά. Πώς ερμηνεύεις αυτό το ολοένα αυξανόμενο καλλιτεχνικό επίπεδο των νέων δημιουργών comics; Εμείς, όπως είπαμε και νωρίτερα, αν κάτσουμε πέντε 40άρηδες θα πούμε κοινά ερεθίσματα. Η νέα γενιά είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Πλέον έχεις είδη μέσα στα είδη, ελληνικά manga, ελληνικά horror, ελληνικά υπέρ-ηρωικά, comics που έχουν να κάνουν με την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, φεμινιστικά, συμπεριληπτικά, πολιτικά κτλ. Αν θες να βρεις κάτι συγκεκριμένο υπάρχουν πολλές επιλογές. Υπάρχει μεγαλύτερη πρόσβαση σε άπειρη πληροφορία για αυτά τα παιδιά – κάτι που εμείς δεν είχαμε επουδενί, ένα Βαβέλ ήθελες μικρός και συνήθως έπρεπε να κάνεις τον ανθρακωρύχο για να το ανακαλύψεις σε κάποιο περίπτερο. Πιο μικροί ειδικά, Βαβέλ και Παρά Πέντε π.χ. έπρεπε να τα κρύψεις κιόλας γιατί μπορεί να νόμιζαν οι γονείς σου ότι είναι και τσόντες (γέλια). Τελευταία ερώτηση και πιο κρίσιμη όλων: αγαπημένη ταινία Simon Pegg; (Σ.σ.: ο Θανάσης εμφανισιακά μοιάζει εντυπωσιακά στον Βρετανό κωμικό.) Μου βάζεις δύσκολα, αλλά δεν θα πω το Shawn of the Dead – η πρώτη που τον θυμάμαι – και θα πω το World ’s End. Ο χαρακτήρας του εκεί νιώθω ότι έχει πολλά κοινά στοιχεία με τον δικό μου χαρακτήρα και θυμάμαι όταν το είχα πρωτοδεί με φίλους, στα πρώτα 15 λεπτά γυρίζουν και μου λένε «Θανάση, το βλέπεις ότι είσαι αυτός έτσι;» (γέλια). Όταν μαζεύει τους παλιούς του φίλους να κάνουν αυτό το pub crawl ταυτίστηκα, γιατί και εμένα οι περισσότεροι μου φίλοι έχουν μεγαλώσει – λες και εγώ δεν έχω (γέλια) – και έχουν μπει σε μια άλλη φάση, ενώ εγώ νιώθω καμιά φορά ότι έχω πατήσει ένα pause και είμαι σαν αυτόν τον χαρακτήρα στη ταινία. Ενώ τα άλλα δύο είναι πιο fun, αυτό έχει εκείνο το στοιχείο που λέγαμε στην αρχή για τα «Καμένα Βούρλα», μιλάει για το πέρασμα του χρόνου, το πως έχουν μεγαλώσει όλοι πια, έχει περάσει ο χρόνος από πάνω τους και ο ήρωας είναι ο ίδιος σαν να είναι ακόμα στα 20 – και φαίνεται κάτι ξεπερασμένο στα μάτια τους, σε σημείο που κάποιες φορές βγάζει μια θλίψη. Στο Hot Fuzz από την άλλη ενώ μου αρέσει πάρα πολύ, δεν μπορώ να ξεπεράσω το γεγονός ότι οι πρωταγωνιστές είναι μπάτσοι (γέλια). Θανάση σε ευχαριστούμε πολύ, καλή επιτυχία με την νέα σου δουλειά και ραντεβού στο Comicdom CON Athens 2023! Tο Comicdom CON Athens, το μακροβιότερο διεθνές φεστιβάλ της χώρας για την τέχνη των comics, επιστρέφει στις 12, 13, 14 Μαΐου, στην Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων. Τα comics του Θανάση Πετρόπουλου κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις JEMMA PRESS. Περισσότερα για το Comicdom CON Athens 2023 εδώ. Και το σχετικό link...

Συνέντευξη με τη Μυρτώ Τσελέντη 15 Δεκεμβρίου 2007 Συγγραφέα του βιβλίου Manga – Φαντασία και Πραγματικότητα {Θραύσματα Κόσμων Κοντινών} Παρουσιάζοντας τη Μυρτώ Τσελέντη στο GreeceJapan.com, θα αντιγράψουμε κάποια σχόλια που διαβάσαμε στο πρόλογο του βιβλίου της, γραμμένα από την καθηγήτριά της στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου Εύη Σαμπανίκου. Πιστεύουμε ότι είναι η καταλληλότερη εισαγωγή στη συνέντευξη που ακολουθεί…..«To βιβλίο αυτό ξεκίνησε από την επιμονή της Μυρτώς να κάνει το πάθος της ζωής της έρευνα. Και τα κάταφερε. Μοιραστείτε το όραμα της διαφορετικότητας του κόσμου των manga μαζί της…» (Δεκέμβριος 2007) Μας κάνετε μια σύντομη εισαγωγή στα Μanga και το βιβλίο σας; Στην Ιαπωνία η λέξη manga αναφέρεται στο σύνολο των κόμικς, ανεξαρτήτως χώρας προέλευσης. Στην δύση έχει επικρατήσει να ονομάζουμε manga τα ιαπωνικά κόμικς. Η λέξη χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά το 1800 από τον Ιάπωνα καλλιτέχνη Hokusai, για να χαρακτηρίσει τα πρόχειρα σκίτσα στο τετράδιό του και σημαίνει σε ελεύθερη απόδοση «παιχνιδιάρικες εικόνες». Με την εισαγωγή της τυπογραφίας στην Ιαπωνία, γεννήθηκαν και τα πρώτα κόμικς, πρώτα ευρωπαϊκού στυλ σατυρικά σκίτσα, έπειτα αμερικανικού τύπου κόμικ στριπς και τέλος μηνιαία περιοδικά κόμικς. Στην Ιαπωνία αποτελούσαν πάντα μια μορφή φτηνής ψυχαγωγίας τόσο στην τιμή αγοράς στους όσο και στην δυνατότητα δανεισμού από βιβλιοθήκες και για αυτό και υπήρξε τόσο μεγάλη ανάπτυξη και εξάπλωση (και κατά συνέπεια αποδοχή τους από την κοινωνία, σε αντίθεση με τον δυτικό κόσμο, όπου υπήρξε η επιτροπή λογοκρισίας και που ανέκοψε τη διάδοση αυτή και τα «δαιμονοποίησε» κατά μία έννοια). Στο βιβλίο μου, Manga-Φαντασία και Πραγματικότητα {Θραύσματα Κόσμων Κοντινών} (εκδ. Αιγόκερως), προσπαθώ να δείξω ορισμένες όψεις των σύγχρονων manga φαντασίας. Σε κάθε κεφάλαιο επιλέγω ένα θέμα και παρουσιάζω πως αυτό αντιμετωπίζεται σε διάφορα manga συνδέοντάς τα με την καθημερινή πραγματικότητα της Ιαπωνίας έτσι όπως αυτή παρουσιάζεται μέσα από ειδησεογραφικά άρθρα. Στόχος μου ήταν να δημιουργήσω ένα όχημα που θα μπορούσε να μυήσει νέους αναγνώστες στον χώρο των γιαπωνέζικων κόμικς αλλά και να προσφέρει κάτι επιπλέον και σε όσους έχουν ήδη ασχοληθεί με αυτό το αντικείμενο. Πολλοί πιστεύουν πως τα manga και τα κινούμενα σχέδια (anime) απευθύνονται μόνο σε παιδιά, κάτι το οποίο δεν αληθεύει. Πολλά από τα σύγχρονα manga έχουν χαρακτηριστεί ως αριστουργήματα και έχουν βραβευθεί. Ποιό είναι το στοιχείο που τα διαφοροποιεί; H τέχνη; Ή η τεχνική τους? Το αισθητικό-εικαστικό αποτέλεσμα ή το μήνυμα που μεταφέρει; Πρώτα από όλα αυτή η τοποθέτηση που ακούγεται γενικά για το σύνολο της ένατης τέχνης είναι πολύ λανθασμένη, καθώς όχι μόνο τα manga αλλά και γενικότερα τα κόμικς έχουν πάψει προ καιρού να απευθύνονται αποκλειστικά σε παιδιά. Αλλά ακόμα και έτσι μπορεί ένα κόμικ για παιδιά να είναι υπέροχο και στα μάτια ενός ενήλικα. Για να απαντήσω όμως στην ερώτηση, πιστεύω ότι το στοιχείο που διαφοροποιεί ένα μέτριο manga (ή anime) από ένα αριστούργημα είναι συγκερασμός περισσότερων χαρακτηριστικών. Ας πάρουμε ένα τρανταχτό παράδειγμα, το Nausicaa of the valley of the wind του Hayao Miyazaki. Μιλάμε για ένα έργο το οποίο είναι αισθητικά άψογο, ενώ το σενάριο του είναι πολυεπίπεδο καθώς είναι σε πρώτη ανάγνωση μια περιπετειώδης μελλοντολογική ιστορία, η οποία μπορεί κάλλιστα να διαβαστεί και να είναι κατανοητή από παιδιά, ενώ ταυτόχρονα έχει πολλά μηνύματα και σκέψεις πάνω στην οικολογική καταστροφή, την ανθρώπινη ψυχολογία, τον πόλεμο και το νόημα της ζωής. Ποια είναι η θεματολογία τους; Και αν υπάρχουν γενικότερα κατηγορίες θεματολογιών. Ωχ, την φοβόμουν αυτή την ερώτηση! Το τεράστιο εύρος της θεματολογίας των manga είναι για μένα ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία τους, καθώς και αυτό που ο περισσότερος κόσμος που δεν έχει έρθει σε επαφή μαζί τους αγνοεί. Ειλικρινά θεωρώ ότι δεν πρέπει να υπάρχει χόμπι, κατάσταση, φαινόμενο ή επάγγελμα που δεν έχει και ένα τουλάχιστον manga ανάλογου αντικειμένου. Ενδεικτικά, υπάρχουν manga (πάρτε βαθιά ανάσα) κωμικά, φαντασίας, τρόμου, μυστηρίου, θρησκευτικά, πολιτικά, υπερφυσικά, αισθηματικά, επιστημονικής φαντασίας, αθλητικά στρατιωτικά, υπερηρωικά, ομοφυλοφιλικά, ερωτικά, εναλλακτικά, στριπάκια και φανζίν. Manga για: μαγειρική, έγκλημα, γιακούζα, παιχνίδια, χόμπι, ιαπωνική ιστορία, μαγικές κοπελίτσες, πολεμικές τέχνες, ρομπότς, τραβεστί, βιντεοπαιχνίδια, μουσική, θέατρο, νίντζα, μυστικισμό, αποκρυφισμό, otaku, κατοικίδια ή μη ζώα, κλέφτες, role playing games, και manga που απευθύνονται σε: παιδιά, οικογένειες, κορίτσια, αγόρια, κοπέλες, άντρες, υπαλλήλους και κάθε άλλη ηλικιακή ή επαγγελματική ομάδα. Και αυτά είναι μόνο μερικά από αυτά που κυκλοφορούν αυτήν την στιγμή στην αγορά. Υπάρχει επίδραση από την Δύση στην σύγχρονη σχεδίαση των manga ή η Ιαπωνία έχει το δικό της στυλ; Τα γιαπωνέζικα κόμικς έχουν ένα ιδιαίτερο στυλ το οποίο τα κάνει εύκολα διακριτά από τα υπόλοιπα κόμικς. Τα μεγάλα μάτια, οι έντονες εκφράσεις των προσώπων, τα περίεργα χτενίσματα και ο δυναμικός σχεδιασμός της κίνησης είναι μόνο μερικά από αυτά τα χαρακτηριστικά. Αλλά παρόλο που είναι τόσο ξεχωριστά υπάρχουν δυτικές επιρροές. Τα περίφημα μάτια για παράδειγμα, σχεδιάστηκαν για πρώτη φορά έτσι από τον «θεό των manga» Osamu Tezuka, ο οποίος είχε επηρεαστεί από τις ταινίες του Disney και του Max Fleischer. Αλλά και πιο σύγχρονα, ο Tsutomu Nihei, δημιουργός μεταξύ άλλων του manga Blame! αναγνωρίζει ως την βασική επιρροή του Ευρωπαίους δημιουργούς κόμικ. Ταυτόχρονα υπάρχει και το πρόσφατο κίνημα των επονομαζόμενων nouvelle manga που συνδυάζει στοιχεία της γαλλοβελγικής σχολής κόμικς με στοιχεία της ιαπωνικής και ενισχύει τις συνεργασίες μεταξύ καλλιτεχνών από τις δύο αυτές σκηνές. (Ενδεικτικές σελίδες του βιβλίου της Μυρτώ Τσελέντη) Υπάρχει αισθητική – εικαστική σχέση μεταξύ των manga και των ukiyo-e; Σαφέστατα και υπάρχει τέτοια σχέση και μάλιστα από τα γεννοφάσκια τους. Ο Hokusai ήταν δημιουργός ukiyo-e. Αλλά και η έμφαση στην ιστορία και η απλές γραμμές στο σχέδιο που συναντάται στα σύγχρονα manga, είναι κληρονομιά της παραδοσιακής αυτής γιαπωνέζικης τέχνης. Ένα καλό παράδειγμα όπου διαφαίνεται η άμεση σχέση των ukiyo-e και των manga είναι το έργο του δημιουργού κόμικς Suehiro Maruo. Έχει κυκλοφορήσει μάλιστα στην Ιαπωνία και ένα βιβλίο που αντιπαραβάλλονται οι δικές του αιματοβαμμένες εικόνες με αντίστοιχης αισθητικής ukiyo-e. Σήμερα τα manga επηρεάζονται από τις γενικότερες τάσεις και ρεύματα στην Τέχνη; Σαφέστατα ναι. Ειδικά τα τελευταία χρόνια οι εικαστικές τέχνες και ο κινηματογράφος έχουν αποτελέσει πηγή έμπνευσης για του δημιουργούς manga, και ιδιαίτερα στους πιο ανεξάρτητους που δεν φοβούνται τους πειραματισμούς. Υπάρχουν σκηνοθετικές ομοιότητες μεταξύ των manga και του κινηματογράφου (ιαπωνικού ή δυτικού) ; Τα manga χρησιμοποιούν κάποιες κινηματογραφικές τεχνικές, κυρίως όσο αφορά την οπτική γωνία από την οποία ο αναγνώστης παρακολουθεί την δράση και τα καδραρίσματα. Αλλά δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να εκλαμβάνουμε τα manga και τα κόμικς γενικότερα ως άλλη εκδοχή στατικού κινηματογράφου. Οι μηχανισμοί τους και οι τεχνικές αφήγησης και απεικόνισης είναι τελείως διαφορετικές. Για ποιο λόγο τα manga και οι ήρωες τους δεν είναι ευρέως γνωστά όπως αντίστοιχες παραγωγές της Disney και άλλων μεγάλων εταιρειών? Οφείλεται στην πολιτική προώθησης των εταιριών ή στην διαφορά κουλτούρας μεταξύ Ανατολής Δύσης; Δεν πιστεύω ότι είναι κάποια συγκεκριμένη πολιτική εταιριών, καθώς υπάρχουν πλέον πολλές αμερικάνικες και ευρωπαϊκές εταιρείες που εκδίδουν manga και κυκλοφορούν anime σε dvd. Στην Αμερική υπάρχει μάλιστα και καλωδιακό πρόγραμμα που προβάλει anime 24/7. Η διαφορά κουλτούρας υπάρχει σίγουρα αλλά δεν νομίζω ότι είναι τόσο μεγάλη ώστε να αποτελεί αποτρεπτικό παράγοντα. Τότε γιατί δεν είναι τόσο γνωστά τα manga και οι ήρωές τους; Γιατί απλούστατα ο δυτικός κόσμος δεν είχε μέχρι πολύ πρόσφατα επαφή μαζί τους. Τα manga (όπως και τα anime) άρχισαν να γίνονται γνωστά στην Δύση από το ‘80 και μετά. Όπως και στην Ελλάδα έτσι και στο εξωτερικό, από ό,τι γνωρίζω, εκείνη την εποχή άρχισαν να παίζονται σειρές anime στην τηλεόραση, αλλά επειδή ήταν μεταγλωττισμένες οι θεατές δεν γνώριζαν ότι αυτό που παρακολουθούν είναι γιαπωνέζικο. Καθώς λοιπόν τα παιδιά αυτής της γενιάς μεγάλωσαν και ταυτόχρονα, με την ανάπτυξη του διαδικτύου (στοιχείο που έχει συντελέσει πολύ στην διάδοση των anime), σημειώθηκε η έκρηξη των γιαπωνέζικων κόμικς και κινουμένων σχεδίων, τα οποία αυτή την στιγμή έχουν ένα σταδιακά αυξανόμενο κοινό. Δεν ξέρω αν ποτέ η Κάντυ Κάντυ θα είναι εξίσου αναγνωρίσιμη φιγούρα με την Άριελ του Disney, αλλά νομίζω ότι ήδη προχωρούμε προς τα εκεί. Ξεχωρίζετε κάποιον από τους σχεδιαστές manga και γιατί; Είναι μια πάρα πολύ δύσκολη ερώτηση για μένα. Αυτήν την στιγμή παρακολουθώ περίπου 30 σειρές manga, και ανακαλύπτω συνέχεια και άλλες. Και σας διαβεβαιώ ότι λατρεύω κάθε μία τους, για διαφορετικούς λόγους. Άλλο με κάνει και γελάω, άλλο με συγκινεί, άλλο με συναρπάζει, άλλο με τρομάζει και άλλο με αφήνει άφωνη με την αισθητική ομορφιά του. Πολλές φόρες ένα manga συνδυάζει περισσότερα από αυτά τα στοιχεία μαζί. Αν πρέπει να διαλέξω από αυτούς τους τομείς, θεωρώ τα manga της Kiyohiko Azuma ξεκαρδιστικά, τα έργα της Ai Yazawa πολυσύνθετα και ρεαλιστικά, την δουλειά του Naoki Urasawa συναρπαστική, την ατμοσφαιρικότητα του Junji Ito μοναδική. Σε καθαρά αισθητικό επίπεδο, χωρίς όμως να μπορώ να το διαχωρίσω εντελώς από το σενάριο, οι Tsutomu Nihei, Hiroki Endo, Kaori Yuki και Sueshiro Maruo είναι πιστεύω πολύ ξεχωριστοί δημιουργοί. Στην Ελλάδα υπάρχουν manga κοινότητες, διαδικτυακές ή μη; Υπάρχουν αξιόλογοι Έλληνες σχεδιαστές; Προσωπικά αγνοώ αν υπάρχει κάποια καθαρά manga κοινότητα. Υπάρχουν όμως αρκετές για anime, στις οποίες ο περισσότερος κόσμος που τις παρακολουθεί ασχολείται και με manga. Αντίστοιχα δεν έχω υπόψη μου κάποιον σχεδιαστή που να έχει εκδώσει μια αξιολογήσιμη ποσότητα έργου με καθαρό manga σχέδιο, αλλά υπήρξε ένα manga fanzin, το mangaijin, με σχέδια του Γιάννη Δαλκίδη και κείμενα του Αντρέα Μιχαηλίδη. Επίσης υπάρχουν αρκετοί σχεδιαστές που έχουν ενσωματώσει στο προσωπικό τους στυλ στοιχεία από αυτό, όπως ο Βασίλης Λώλος (Γεννήτρια, εκδ. Giganto) και ο Κωνσταντίνος Παπαμιχαλόπουλος (Ο Γιάπωνας, εκδ. Futura).

Το Rurouni Kenshin (るろうに剣心 -明治剣客浪漫譚 - Rurōni Kenshin Meiji Kenkaku Romantan) είναι ένα manga που έχει αφήσει το στίγμα του έντονα στην κοινότητα από τότε που πρωτοκυκλοφόρησε το 1994 και έχει εμπνεύσει ένα πλήθος ταινιών,anime,novels, καθώς και πολλούς μετέπειτα δημιουργούς.Ας το δούμε: Το Rurouni Kenshin χαίρει μεγάλης εκτίμησης στην Ιαπωνία, αλλά κυρίως στην δύση έγινε γνωστό μέσα από το πολύ καλό anime adaptation που αξίζει να του ρίξετε μια ματιά αν δεν έχετε ήδη ασχοληθεί. Το manga είναι σχεδιασμένο από τον Nobuhiro Watsuki o οποίος γράφει και τα κείμενα επίσης.Ανήκει στην κατηγορία Chanbara,που αφορά οποιαδήποτε μορφή τέχνης που ασχολείται εκτενώς με ξιφομαχία(samurai cinema, κάτι αντίστοιχο με τα Αμερικάνικα γουέστερν). Πρωτοκυκλοφόρησε στις 11 Απριλίου του 1994 στο Weekly Shonen Jump και το τελευταίο κεφάλαιο δημοσιεύθηκε στις 4 Νοεμβρίου του 1999 από την γνωστή μας πλέον εκδοτική Shueisha. Το ολοκληρωμένο έργο βγήκε αρχικά σε 28 tankobon τομάκια και κάποια χρόνια αργότερα σε 22 kanzenban τομάκια(η έκδοση kanzenban είναι υποκατηγορία των tankobon,με διαφορά ότι τα πρώτα περιλαμβάνουν τα original εξώφυλλα έγχρωμα και με διάφορες έξτρα πληροφορίες και μικρές ιστορίες αδημοσίευτες μέχρι την στιγμή κυκλοφορίας, ενώ τα δεύτερα περιέχουν όλα τα εξώφυλλα ασπρόμαυρα και συνήθως δεν έχουν έξτρα πληροφορία, αλλά είναι όπως όταν πρωτοκυκλοφόρησαν σε περιοδικά). Είναι από τα manga που έχουν μεταφρασθεί πλήρως στα Αγγλικά και σε πάνω από μία εκδόσεις, λόγω της έντονης απήχησης του Anime. Πιο πλήρης έκδοση είναι αυτή της Viz Media για την Βόρειο Αμερική, η οποία χρησιμοποιεί ως όνομα του manga σε κάποιες περιπτώσεις το "Wandering Samurai" . Επίσης η σειρά έχει εκδοθεί από την Madman Entertainment η οποία επιμελείται την Αυστραλιακή έκδοση και από την Gollancz Manga που είναι υπεύθυνη της Βρετανικής έκδοσης. Όντας πλέον στην λίστα των 20 manga με τις περισσότερες πωλήσεις τευχών στον κόσμο(πλέον ξεπερνά τα 70 εκατομμύρια) έχει λάβει κυρίως θετικές κριτικές από πολλές αξιόπιστες πηγές, συμπεριλαμβανομένων και top περιοδικών για κριτικές manga στην Ιαπωνία. Αλλά τελικά εμείς οι απλοί αναγνώστες είμαστε αυτοί που θα κρίνουμε αν μας ευχαριστεί ή όχι η ανάγνωση του, ανάλογα βέβαια με τις απαιτήσεις του καθενός. Θα καταφέρει να μας κεντρίσει το ενδιαφέρον; Υπόθεση: H ιστορία μας διαδραματίζεται στην Ιαπωνία στα μέσα του 19ου αιώνα και συγκεκριμένα στις αρχές της εποχής Meiji (1868-1912).Ακολουθεί τον Himura Kenshin, ο οποίος συμμετείχε στον πόλεμο Bakumatsu (o πόλεμος ο οποίος έριξε την φεουδαρχική κυβέρνηση Tokugawa shogunate που ακολουθούσε αυστηρή και αποξενωμένη εξωτερική πολιτική και ανέβασε την κυβέρνηση Meiji. Τα κύρια σώματα που αναμίχθηκαν από την πλευρά της εθνικοσοσιαλιστικής Tokugawa ήταν οι ishin shishi και από την πλευρά των Meiji shogunate οι ελίτ ξιφομάχοι Shinsengumi.Και μαθήματα Ιαπωνικής ιστορίας κάνω λέμε. Περισσότερα για τον πόλεμο εδώ και για τους badass Shinsengumi εδώ ). Εχμ, συνεχίζουμε. Ο Himura Kensin λοιπόν, πρώην διαβόητος δολοφόνος που ήταν γνωστός με το όνομα Hitokiri Battosai, μετανιωμένος ταξιδεύει στην εξοχή της Ιαπωνίας προσφέροντας τις υπηρεσίες του σε φτωχούς και αδύναμους, προσπαθώντας να επανορθώσει για τους φόνους και τον πόνο που κάποτε προκάλεσε. Φτάνοντας στο Τόκυο τον 11ο χρόνο της Meiji(1878) γνωρίζει μια νεαρή κοπέλα, την Kamiya Kaoru, την στιγμή που την απειλούσε ένας δολοφόνος,ο οποίος χρησιμοποιούσε το όνομα του Himura. Αυτός την βοηθά κερδίζοντας τον copycat δολοφόνο, και εκείνη μαθαίνοντας ότι είναι the real thing του προσφέρει την σχολή πολεμικών τεχνών και ξιφομαχίας που έχει ως μέρος για να μείνει, τονίζοντας ότι δεν έχει καμία σχέση με τον αιμοδιψή και σκληρό άνθρωπο που είχε μάθει από διάφορες φήμες. Ο Himura δέχεται και αρχίζει να δομεί ειρηνικές σχέσεις με τους γύρω του,αλλά το παρελθόν έρχεται να τον στοιχειώσει και να τον αναγκάσει να γυρίσει στον παλιό του εαυτό,έστω και περιστασιακά. Κύριοι Χαρακτήρες: Himura Kenshin(緋村 剣心) O πρωταγωνιστής της σειράς, πρώην διαβόητος δολοφόνος με ρημαγμένη συνείδηση και τύψεις που τον στοιχειώνουν, πλέον περιπλανώμενος Samurai. Χρησιμοποιεί ως μοναδικό του όπλο ένα Sakabato, ένα είδος Katana με λεπίδες στην κάτω πλευρά της λαβής γυρισμένες προς τον χρήστη, εξαιρετικά επικίνδυνο.Έχει ένα σημάδι σε σχήμα Χ στην αριστερή πλευρά του προσώπου, ενθύμιο από κάποια παλιότερη μάχη. Μεθοδικός και συμπαθητικός αντι-ήρωας , περπατάει στα όρια του παρεξηγημένου ρομαντισμού. Kamiya Kaoru(神谷 薫) Ιδιοκτήτρια και προπονήτρια μιας σχολής Kendo(Ιαπωνική πολεμική τέχνη με την χρήση σπαθιών από μπαμπού - bamboo sticks) βλέπει πολλούς από τους μαθητές της να πεθαίνουν από κάποιον που ισχυρίζεται ότι είναι ο Hitokiri Battosai, κάτι που κάνει ζημιά μεταξύ άλλων και στην φήμη της σχολής της. Όταν αντιμετωπίζει τον απατεώνα και την σώζει ο πραγματικός Battosai, που είναι πλεόν ειρηνιστής περιπλανώμενος, τον καλεί να μείνει στην σχολή της επειδή της φαίνεται γλυκός και ευγενικός. Αρχίζει να τον ερωτεύεται, και αυτός με την σειρά του διστάζει επειδή πιστεύει ότι δεν αξίζει την ευτυχία λόγω του κακού που προκάλεσε στο παρελθόν. Sagara Sanosuke(相楽 左之助) Πρώην μέλος του στρατού Sekiho, όταν το σώμα διαλύθηκε από την κυβέρνηση Meiji έγινε μαχητής επί πληρωμή, μέχρι που αντιμετωπίζει τον Himura και χάνει αμέσως. Αλλάζει στάση ζωής μετά από παρότρυνση του πρωταγωνιστή και αρχίζει να βοηθάει και αυτός ανθρώπους, μέχρι που γίνεται ο καλύτερος του φίλος. Myojin Yahiko(明神 弥彦) Ορφανό οικογένειας Samurai που αναγκάζεται να κλέβει για να πληρώσει ένα υποτιθέμενο χρέος που δεν αποπλήρωσαν οι γονείς του πριν πεθάνουν.Όταν διασώζεται από τον Himura Kenshin, αποφασίζει ότι μεγαλώνοντας θέλει να γίνει σαν αυτόν. Γίνεται μέλος της σχολής της Kaoru και εκπαιδεύεται στην ξιφομαχία. Takani Megumi (高荷 恵) Πρώην βαποράκι οπίου, σπουδάζει και γίνεται γιατρός με την βοήθεια των Kenshin και Sanosuke. Φλερτάρει συχνά με τον Kenshin για να κάνει την Kaoru να ζηλεύει αλλά παρόλα αυτά την βοηθάει να αντιμετωπίσει τα αισθήματα της για αυτόν. Πιστή στους φίλους της, πάντα τους φροντίζει και ιδιαίτερα τον Sanosuke, τον οποίο παρατηρεί συνεχώς για τον τρόπο που μάχεται.(Αγαπάμε Takani!!) Hiruma Kihei and Gohei (比留間 喜兵衛) Δύο αδέρφια, οι Hiruma, έχουν βάλει στόχο να πάρουν την σχολή Dojo της Kaoru από τότε που πέθανε ο πατέρας της. Ο Kihei έγινε μαθητευόμενος στην σχολή της για να μπορέσει να δρα εκ των έσω, προσπαθώντας να την πείσει να το πουλήσει, ενώ ο Gohei είναι πρώην Samurai και νην δολοφόνος. Είναι ιδιοκτήτες μιας άλλης σχολής Dojo στην διπλανή πόλη, η οποία ονομάζεται Kiheikan και πλέον λειτουργεί ως στέκι απατεώνων κλεφτών και λοιπών λωποδυτών. Udo Jin-e(鵜堂 刃衛) Πρώην Hitokiri κατά την διάρκεια του Bakumatsu, συνέχισε να δολοφονεί ανθρωπους ακόμα και μετά το τέλος του πολέμου. Έχει τελειοποιήσει την τεχνική Nikaido Heiho. Επιτίθεται σε ιμπεριαλιστές αξιωματούχους της κυβέρνησης Meiji, κάτι που κάνει πολλούς να πιστεύουν ότι άνηκε στην Tokugawa Shogunate ενώ στην πραγματικότητα πολέμησε εναντίον τους. Εμφανίζεται πάντα με μακρύ κασκόλ,καπέλο και κιμονό, και έχει μια ειδική isukumi τεχνική,οπού μπορεί να παραλύει από φόβο τους ανθρώπους προβάλοντας το Chi του και υπνωτίζοντας τους. Λίστα κυκλοφορίας τόμων από την Viz Media(σε spoiler τα κεφάλαια κάθε τόμου): 1.Meiji Swordsman Romantic Story - Kenshin Himura Battōsai (剣心·緋村抜刀斎) - 7 Οκτωβρίου 2003 2.The Two Hitokiri - Hitokiri Futari (人斬りふたり) - 26 Νοεμβρίου 2003 3.A Reason to Act - Ugoku Wake (動く理由) - 14 Ιανουαρίου 2004 4.Dual Conclusions - Futatsu no Ketsumatsu (二つの結末) - 14 Απριλίου 2004 5.The State of Meiji Swordsmanship - Meiji Kenjutsu Moyō (明治剣術模様) - 16 Ιουνίου 2004 6.No Worries - Shinpaimuyō (心配無用) - 3 Αυγούστου 2004 7.In the 11th Year of Meiji, May 14th - Meiji Jūichinen Gogatsu Jūyonka (明治十一年五月十四日) - 12 Οκτωβρίου 2004 8.On the East Sea Road - Meiji Tōkaidōchū (明治東海道中) - 9 Νοεμβρίου 2004 9.Arrival in Kyoto - Kyōto Tōchaku (京都到着) - 7 Δεκεμβρίου 2004 10.Mitsurugi, Master and Student - Mitsurugi no Shitei (御剣の師弟) - 10 Ιανουαρίου 2005 11.Overture to Destruction - Hōkai no Jokyoku (崩壊の序曲) - 2 Φεβρουαρίου 2005 12.The Great Kyoto Fire - Kyōto Taika (京都大火) - 1 Μαρτίου 2005 13.A Beautiful Night - Migoto na Yoru (見事な夜) - 5 Απριλίου 2005 14.The Time is Now - Yakusoku no Toki wa Ima (約束の時は今) - 4 Μαΐου 2005 15.The Great Man vs. The Giant - Kyojin tai Chōjin (巨人対超人) - 31 Μαΐου 2005 16.Providence - Setsuri (摂理) - 6 Ιουλίου 2005 17.The Age Decides the Man - Ketchaku (決着) - 3 Αυγούστου 2005 18.Do You Still Bear the Scar? - Jūji Kizu wa Mada Aru ka? (十字傷はまだ有るか?) - 6 Σεπτεμβρίου 2005 19.Shades of Reality - Maboroshi to Genjitsu (幻と現実) - 10 Οκτωβρίου 2005 20.Remembrance - Tsuioku (追憶) - 1 Νοεμβρίου 2005 21.And So, Time Passed - Soshite Jidai wa Nagare (そして時代は流れ) - 6 Δεκεμβρίου 2005 22.Battle on Three Fronts - Sankyoku no Tatakai (三局の戦い) - 3 Ιανουαρίου 2006 23.Sin, Judgement, Acceptance - Tsumi to Batsu no Ishiki (罪と罰の意識) - 14 Φεβρουαρίου 2006 24.The End of Dreams - Yume no Owari (ユメノオワリ) - 7 Μαρτίου 2006 25.The Truth - Shinjitsu (真実) - 4 Απριλίου 2006 26.A Man's Back - Otoko no Senaka (男の背中) - 2 Μαΐου 2006 27.The Answer - Kotae (答) - 6 Ιουνίου 2006 28.Toward a New Era - Aratanaru Sedai e (新たなる世代へ) - 5 Ιουλίου 2006 Ενδεικτικά δύο σελίδες από τον πρώτο τόμο για να δείτε το σχέδιο: Λίγα λόγια για τον δημιουργό: Ο Nobuhiro Watsuki ,γεννημένος 26 Μαΐου 1970, είναι πιο γνωστός για την σειρά που παρουσιάζεται εδώ. Όταν ήταν στο γυμνάσιο ασχολούνταν με το kendo,οπότε κάποια στοιχεία του Rurouni Kenshin είναι επηρεασμένα από προσωπικά βιώματα. Έχει κάνει διάφορα άλλα έργα όπως το Podmark και το Mashin Boken Tan Lamp-Lamp.Όταν δεν δουλεύει πάνω σε κάποιο manga, του αρέσει να διαβάζει άλλα manga,να παίζει βιντεο-παιχνίδια και να διαβάζει X-Men. Μπορείτε να διαβάσετε το manga δωρεάν εδώ Μπορείτε να διαβάσετε για το Anime εδώ Ένα manga με πολύ καλή ισορροπία όσον αφορά την εξέλιξη χαρακτήρων,σκηνές δράσης και χιούμορ. Προσωπικά το σχέδιο στην αρχή δεν μου έκανε αίσθηση, αλλά όπως εξελισσόταν η ιστορία έτσι και αυτό καλυτέρευσε, ειδικά σε σκηνές μαχών που οι λεπτομέρειες πολλές φορές σώζουν ένα κατα τα άλλα χαμένο καρέ. Η υπόθεση είναι η κλασσική και πολυφορεμένη "αντι-ήρωας πρώην κακός μετανιώνει,κάνει το καλό και το ρίχνει στο γιαλό" αλλά ο ρομαντισμός του που είναι πολύ καλά δουλεμένος και έξυπνα τοποθετημένος τόσο στους διαλόγους όσο και σε εικαστικά σημεία μέσα στο σχέδιο έτσι ώστε να μην ασχολήσε και τόσο με την γνωστή και,βαρετή για κάποιους, σεναριακή συνταγή. Να σημειώσω ότι μ'αρέσει η δόμηση της σχέσης μεταξύ Kenshin και Kamiya και πως είναι αποτυπωμένο, έστω και με τον κάπως παιδικό και "αφελή" τρόπο των shonen manga (πάντα σε επιφανειακό επίπεδο) το γεγονός ότι υπάρχουν σημεία που τα σχέδια μεταξύ των δύο χαρακτήρων μιλούν από μόνα τους, χωρίς να χρειάζεσαι μπαλονάκια για να καταλάβεις την ένταση, την χαρά,την αγωνία. Edit: Παρουσίαση της Ελληνικής έκδοσης της Anubis από τον GreekComicFan εδώ. Καλή ανάγνωση! Παρουσίαση της Ελληνικής έκδοσης ΕΔΩ [mal type=manga id=22]

WITCH DOCTOR Η σειρά αυτή ξεκίνησε αρχικά με ένα τεύχος σε ασπρόμαυρο που κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 2010 (τεύχος # 0), ενώ αργότερα η ίδια ιστορία κυκλοφόρησε και έγχρωμη ως flipbook στο τεύχος # 85 του Walking Dead. Tο 2011 βγήκε ένα mini series 4 τευχών. Tα παραπάνω 5 τεύχη συγκεντρώθηκαν σε ένα paperback με τον τίτλο "Under the knife" από την Image. Στη συνέχεια, το 2012, κυκλοφόρησε άλλο ένα one shot τεύχος με τίτλο "The Resuscitation", και την ίδια χρονιά ξεκίνησε και ένα ακόμα mini series 6 τευχών με τον τίτλο "Mal Practice". Tα 7 αυτά τεύχη συγκεντρώθηκαν στο 2ο και τελευταίο paperback της σειράς. Σεναριογράφος είναι ο Brandon Seifert, σχεδιαστής ο Lukas Ketner, ενώ τα χρώματα ήταν του Sunny Gho στα πρώτα 3 τεύχη και του Andy Troy στα υπόλοιπα 9. Ο Dr. Vincent Morrow είναι ο Witch Doctor, δηλαδή ένας γιατρός με εξειδίκευση στην υπερφυσική ιατρική. Πίσω από κάθε ζόμπι, βαμπίρ, δαιμονισμένο ον κλπ, κρύβεται ένα υπερφυσικό παράσιτο που έχει συγκεκριμένα συμπτώματα και άρα συγκεκριμένη θεραπεία. Ο Morrow φαίνεται ότι γνωρίζει καλά τη λύση πίσω από κάθε πρόβλημα, και ξέρει πώς να τα αντιμετωπίζει, σε αντίθεση με τον βοηθό του Eric Gast, πρώην νοσηλευτή, που είναι φρέσκος στον κλάδο και άρα γεμάτος απορίες. Στην ομάδα συμμετέχει και η Penny Dreadful, μια ασθενής του γιατρού που όμως το πρόβλημά της δεν επιδέχεται θεραπεία και χρησιμοποιούν τις δυνάμεις της προς όφελός τους. Ένα πολύ διασκεδαστικό κόμικ, με ωραίες ατάκες και άφθονο χιούμορ, αλλά παράλληλα με μπόλική δράση και splatter στοιχεία. Το σχέδιο ήταν πολύ καλό, απόλυτα ταιριαστό στο ύφος του κόμικ, με σωστά χρώματα. Μου την έδωσε λίγο η λογοκρισία στα μπαλονάκια, οι υβριστικές λέξεις ήταν μαυρισμένες λες και ήταν κόμικ για πεντάχρονα. Κατά τ'άλλα δεν έχω να του προσάψω κάτι. Να σχολιάσω μόνο λίγο το review του Clive Barker στο οπισθόφυλλο του 2ου tpb, "Original. Stylish and offbeat", το οποίο ως ένα σημείο το υποστηρίζω, αλλά έλα τώρα, οι Surgeons που εμφανίζονται στο Mal Practice είναι 90% αντιγραφή των Cenobites από το Hellraiser, οπότε μου φάνηκε λίγο ειρωνικό το συγκεκριμένο σχόλιο από τον συγκεκριμένο άνθρωπο (φυσικά εγώ λάτρεψα τους Surgeons και τους βρήκα τους πιο ενδιαφέροντες "κακούς" της σειράς).