Indian

Ελπίζω να μην σας κάνουμε να βαριέστε.

@ΚΟΜΙΞ Μην νομίζεις ότι σε αγνόησα. Απλά δεν έχω προλάβει να το διαβάσω ακόμα.

Και για να μην ψάχνεται ο φίλος @Μενίγ Πουαγώ για το τι θα γράψει στην παρουσίασή του,το εξώφυλλο του τεύχους #225 βρίσκεται κοντά μας. Το εξώφυλλο προστέθηκε στο πινακάκι της παρουσίασης. Το επόμενο τεύχος (12/10) θα έχει την ιστορία "Ασφάλεια κατά της βροχής".

Τα Public εγκαινιάζουν μία νέα σειρά βιβλίων που θα εκδίδονται υπό τον τίτλο "Public Βιβλιοθήκη". Ένα από τα πρώτα βιβλία της σειράς θα λέγεται "Pulp Fiction" και θα είναι ένα δοκίμιο για την νουάρ λογοτεχνία,γραμμένο από τον μεγάλο συγγραφέα του είδους,Τζίμμυ Κορίνη. Αντιγραφή από το site,της σύνοψης του βιβλίου ΕΔΩ θα βρείτε τον σύνδεσμο για να ξεφυλλίσετε το βιβλίο ή ακόμα και να το παραγγείλετε.

Καλώς όρισες στην παρέα μας φίλε @timour . Είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι εδώ θα βρεις ό,τι ψάχνεις,αρκεί να έχεις υπομονή. Εύχομαι καλές περιηγήσεις και να απολαύσεις το φόρουμ. Για οποιαδήποτε απορία έχεις,μην διστάσεις να ρωτήσεις.

Και πάνω που λέω κάθε φορά ότι αποκλείεται να γίνεις περισσότερο κακός,έρχεται μία ατάκα σου και τα καταστρέφει όλα.

Πολλά συγχαρητήρια κι από εμένα στον φίλο @Manitou για την πανάξια διάκρισή του. Εύχομαι να συνεχίσεις με το ίδιο πάθος κι ενδιαφέρον και καλό σφουγγάρισμα στα ενδότερα.

@Lord Makro Γιατί τόσες λίγες κάρτες? Δεν έβρισκες άλλες?

@Ionas Aggelis Ε-ΞΑΙ-ΡΕ-ΤΙ-ΚΗ παρουσίαση! Και να μην είχα σκοπό να το αγοράσω (που δεν υπάρχει περίπτωση),με έπεισες να το κάνω. Μόλις αγοραστεί και διαβαστεί θα πω κι εγώ την γνώμη μου.

Όχι που δεν θα τα κράταγαν.

@Θρηνωδός Ένα ποστ στο οποίο τα λόγια είναι περιττά.

Τι έγινε? Ακόμα να κάνεις παρουσίαση? +1 κι από εμένα. Εξαιρετική σειρά,που αξίζει 100% να υπάρχει σε καλής ποιότητας έκδοση.

Αθάνατο Ελληνικό σουβλάκι!

Ευχαριστώ πολύ,αλλά δεν θα πάρω.

Πλούσιο το περιεχόμενο του τεύχους # 37,καθώς περιέχει 10 ιστορίες. Αυτό βέβαια δεν είναι υποχρεωτικό να είναι καλό,μιας κι αρκετές από αυτές τις ιστορίες είναι μικρές σε έκταση και κατά συνέπεια δεν θα δίνουν τα επιθυμητά αποτελέσματα τουλάχιστον στον σεναριακό τομέα. Πάμε όμως να πούμε δύο σύντομα λόγια για την κάθε μία ξεχωριστά. "Ένας έντιμος νταής" Ο Μίκυ περνάει τις τελευταίες στιγμές των διακοπών του σε ένα ειδυλλιακό νησί,όταν γνωρίζει έναν άξεστο τουρίστα που κάνει τον βίο αβίωτο στις ζωές των εργαζομένων της περιοχής. Η σκληρή του μοίρα θα τον ρίξει σε ένα καράβι,όπου θα εκτελέσει χρέη μούτσου,για να μπορέσει να πληρώσει την επιστροφή του στο Μίκυ Σίτυ. Δυστυχώς όμως,καπετάνιος σε αυτό το σκαρί είναι ο αχώνευτος τουρίστας που είχε την ατυχία να γνωρίσει. Ο ήρωάς μας θα περάσει τα πάνδεινα και παράλληλα θα εξαρθρώσει μία σπείρα που έκανε λαθρεμπόριο διαμαντιών. Πολύ αξιόλογο σενάριο,με κλιμακούμενη και λογοτεχνική πλοκή και ανατροπές στο φινάλε,το οποίο είναι τρανή απόδειξη ότι τα φαινόμενα απατούν. Και σχεδιαστικά μού άρεσε. "Εφευρέτης από το μέλλον" Ο Ντόναλντ επισκέπτεται τον Κύρο για να του δώσει για επιδιόρθωση μία φρυγανιέρα. Εκείνη την στιγμή κάνει την εμφάνισή της μία χρονοκάψουλα που μεταφέρει έναν απόγονο του εφευρέτη,που έρχεται από τον 30ο αιώνα. Εκείνος κάνει παράπονα στον πρόγονό του και τον κατηγορεί ότι καταπιάνεται με επιδιορθώσεις και δεν ασχολείται με εφευρέσεις. Μάλιστα τους μεταφέρει στο μέλλον για να τους αποδείξει πόσο απαραίτητες είναι αυτές οι εφευρέσεις. Εκεί,οι πρωταγωνιστές,θα τα βάλουν με μία γνωστή συμμορία και θα κλέψουν την παράσταση. Καλούτσικο σενάριο που πρωτοτυπεί με την άκρως φουτουριστική πλοκή του. Ο συγγραφέας έχει φτιάξει μία ιδανική Λιμνούπολη του 30ου αιώνα και έχει διανθίσει τα καρέ του με διάφορες αναφορές από το Star Wars. Η περιπέτεια και το φινάλε ήταν ικανοποιητικά. Πολύ καλό βρήκα και το σχέδιο. "Υπηρεσία ταχύπλοης παράδοσης" Ο Ντόναλντ έχει αγοράσει ένα ταχύπλοο σκάφος και έχει ανοίξει μία επιχείρηση ταχυμεταφορών δια θαλάσσης. Οι δουλειές φαίνεται να πηγαίνουν καλά,γεγονός που τον έχει κάνει υπερφίαλο,μπροστά τα τρία του ανιψάκια. Κάποια στιγμή συναντάει σ'ένα γιοτ μία αιθέρια ύπαρξη η οποία του αναθέτει μία παράδοση. Από εκείνη την στιγμή,όμως,ο ήρωάς μας αρχίζει να έχει μεγάλους μπελάδες. Συμπαθητικό σενάριο,με προβλέψιμα χαρακτηριστικά. Δεν με εντυπωσίασε ιδιαίτερα,αλλά σίγουρα διαβάζεται ευχάριστα. Εντοπίζουμε μία μικρή ανατροπούλα στο φινάλε,αλλά δεν θα την λέγαμε και μεγάλη ανατροπή. Το σχέδιο ήταν πολύ καλό. "Ξαφνική υψοφοβία" Ο Ντόναλντ ετοιμάζεται να κάνει "έξωση" σε έναν γλάρο που έχει κάνει την φωλιά του επάνω στην κεραία του σπιτιού του. Ενώ βρίσκεται επάνω στην σκάλα αισθάνεται περίεργα και τότε είναι που τον κυριεύει η υψοφοβία. Μάλιστα τον έχει κυριεύσει σε τέτοιον βαθμό που δεν μπορεί να ανέβει τις σκάλες που οδηγούν στο υπνοδωμάτιό του. Τα τρία ανιψάκια,για να τον βοηθήσουν,τον πηγαίνουν σε έναν υπνωτιστή,ο οποίος τον θεραπεύει. Τότε ο φίλος μας,θέλοντας να δείξει πόσο εύκολα ξεπέρασε τις φοβίες του...τα κάνει θάλασσα. Απλό σενάριο,με χιουμοριστικά στοιχεία και καρτουνίστικη πλοκή. Ο Ντόναλντ παρουσιάζει τον κλασικό ανεύθυνο χαρακτήρα του,που όμως τόσο πολύ αγαπήσαμε. Κι εδώ το σχέδιο ήταν μία χαρά. "Ένα ξωτικό στην Λιμνούπολη" Τα τρία ανιψάκια έχουν επιδοθεί σε ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι που έχει πολλές ομοιότητες με το γνωστό Pokemon Go. Στόχος τους είναι να "κυνηγήσουν" όσα περισσότερα ψηφιακά ξωτικά μπορούν. Τυχαία όμως πέφτουν σε ένα αληθινό ξωτικό,το οποίο έχει χαθεί από την οικογένειά του. Έτσι οι τρεις ένδοξοι Στρατηγοί των Μικρών Εξερευνητών θα τον βοηθήσουν να την βρει. Στην προσπάθειά τους αυτή,θα περάσουν δύσκολες καταστάσεις. Δεν με γέμισε το συγκεκριμένο σενάριο. Τα τρία ανιψάκια θεωρώ ότι πρέπει να λειτουργούν σε πιο αληθοφανείς καταστάσεις κι όχι να μπλέκονται στα χωράφια των παραμυθιών. Η πλοκή επίσης είχε επαναλαμβανόμενα γκαγκ,που τα βρήκα άνοστα. Μέτριο βρήκα και το σχέδιο. "Συνέντευξη με τον Ρόμπαξ" Μία επίδοξη δημοσιογράφος πηγαίνει στο μέγαρο του Ρόμπαξ για να του πάρει συνέντευξη. Ο αντίζηλος του Σκρουτζ θα της εκθέσει σημαντικές πληροφορίες για την προσωπική του ζωή,αλλά και τα χόμπυ του,ενώ παράλληλα θα επιχειρήσει να ποζεριάσει,προσπαθώντας να κερδίσει σε έναν μειοδοτικό διαγωνισμό και ταυτόχρονα να μπει στο μάτι του Σκρουτζ. Για να το πετύχει αυτό,θα βάλει σε λειτουργία ακόμα ένα ανήθικο κόλπο. Άραγε ποια θα είναι η κατάληξη? Η υπόθεση ξεκινάει με ενδιαφέρον. Θα μου άρεσε να δω μία ιστορία με πρωταγωνιστή τον Ρόμπαξ. Γίνονται έμμεσες αναφορές στον αγαπημένο μας "Βίο & Πολιτεία". Όταν όμως εμπλέκεται κι ο Σκρουτζ,τότε το σενάριο είναι προβλέψιμο κι αναμενόμενο. Η αντίδραση του Σκρουτζ στο σατανικό σχέδιο του αντιπάλου του,ήταν κάτι περισσότερο από χλιαρή. Η τελευταία σελίδα όμως με έκανε και γέλασα. Σχεδιαστικά ήταν μία μετριότητα. "Το καινούργιο χόμπυ" Ο Μίκυ περνάει έξω από το σπίτι του φίλου του του Γκούφυ και τον βλέπει να κάθεται στην τηλεόραση και να βλέπει ασταμάτητα ταινίες Γουέστερν. Για να τον ξεκολλήσει από τον καναπέ,του προτείνει να ασχοληθεί με ένα χόμπυ,το οποίο θα γεμίζει δημιουργικά τον χρόνο του. Έτσι ο αγαθός ήρωάς μας θα αρχίσει να ερευνά κάποιες ασχολίες,με σκοπό να βρει ποια είναι εκείνη που του αρέσει περισσότερο,τόσο σε αυτόν όσο και στα νεύρα των γειτόνων του. Πολύ σύντομη ιστορία,που περισσότερο μοιάζει με εκτεταμένη γελοιογραφία,παρά με ένα σενάριο με συνοχή. Είχε πλάκα,αλλά μέχρι εκεί. Τίποτα περισσότερο. Το σχέδιο μού άρεσε. "Που πήγε το ποτάμι?" Καύσωνας στο Μίκυ Σίτυ κι ο Μίκυ πάει να κάνει ένα ντους για να δροσιστεί. Διαπιστώνει όμως ότι έχει γίνει διακοπή νερού. Αργότερα θα μάθει ότι το φαινόμενο είναι εκτεταμένο,λόγω της αποστράγγισης του ποταμού. Μαζί με τον Γκούφυ θα πάνε στο βουνό προς αναζήτηση λίγης δροσιάς κι εκεί τυχαία (κι αρκετά επώδυνα) θα λύσουν το μυστήριο της έντονης λειψυδρίας. Κι εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα απλό σενάριο,που εκτείνεται σε λίγες σελίδες,αλλά παρόλα αυτά προλαβαίνει να παρουσιάσει μία στρωτή κι αβίαστη πλοκή. Δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας,αλλά διαβάζεται ευχάριστα. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο προς καλό. "Αμφίδρομος εκβιασμός" Οι Μουργόλυκοι μετά από μία ακόμα ανεπιτυχή απόπειρα διάρρηξης που πλήττει την επαγγελματική τους φύση,μαθαίνουν ότι έχει εγκατασταθεί στην Λιμνούπολη ο βαθύπλουτος ιδιοκτήτης μίας βιομηχανίας αναψυκτικών,του οποίου η βίλα δεν έχει φύλακες και υπηρέτες,παρά μόνο διάφορα gadjets. Οι φίλοι μας λοιπόν θεωρούν ότι θα μπορέσουν άνετα να εισβάλουν σ'ένα τέτοιο σπίτι,αλλά κάτι τέτοιο θα αποδειχτεί εξαιρετικά επώδυνο. Στόχος τους είναι να βρουν έναν καλό λόγο για να εκβιάσουν τον επιχειρηματία,με σκοπό να του αποσπάσουν χρήματα. Ο βιομήχανος όμως φαίνεται ότι δεν είναι χθεσινός. Κι εδώ το σενάριο έβγαζε μία συμπάθεια. Τα gadjets που υπήρχαν στην βίλα σίγουρα είχαν πολλές ομοιότητες με τα αντίστοιχα που υπάρχουν και στο θησαυροφυλάκιο του θείου Σκρουτζ. Κλασική επιρροή. Το φινάλε έβγαζε γέλιο,αλλά το μαρτυρούσε ο τίτλος της ιστορίας. Ικανοποιημένος είμαι κι από το σχέδιο. "Ο πανίσχυρος Ζόργκον" Τα τρία ανιψάκια βρίσκονται μαζί με τους φίλους τους σε ένα μουσείο ηλεκτρονικών υπολογιστών. Κάποια στιγμή ο Μπένυ αγοράζει μία κόπια από ένα πρόγραμμα αναβάθμισης,το οποίο το εγκαθιστά στον υπολογιστή του και τότε ο υπολογιστής μετατρέπεται στον Ζόργκον,μία αστοχία του προγράμματος,ο οποίος έχει μεταφυσικές δυνάμεις και αμέσως αρχίζει να προκαλεί σοβαρά προβλήματα σε όλα τα τερματικά της Λιμνούπολης. Στόχος του είναι να κατακτήσει τον κόσμο κι αργότερα το σύμπαν ολόκληρο. Και δεν θα διστάσει να βγάλει από την μέση οποιονδήποτε βρεθεί στον δρόμο του προς την κορυφή. Οι φίλοι μας,όμως,θα κάνουν τα πάντα για να τον εξοντώσουν. Αν υπήρχαν βραβεία υπερβολής και πλεονασμού τότε σίγουρα αυτό το σενάριο θα διεκδικούσε μία θέση στο βάθρο του νικητή. Η πλοκή είναι πολύ παιδική και απογοητεύτηκα βλέποντας έναν υπολογιστή να έχει μούρη τέρατος και να κεραυνοβολεί (με την οθόνη παρακαλώ) όποιον πήγαινε να τον ακουμπήσει. Το σχέδιο από την άλλη,στέκεται με αξιοπρέπεια και προσπαθεί να σώσει ό,τι μπορεί.

Ο "Βίος & Πολιτεία" μάς αποχαιρέτησε στο προηγούμενο τεύχος,αλλά οι ιστορίες του Rosa εξακολουθούν να έρχονται κάθε μήνα με το περιοδικό. Αυτόν τον μήνα θα (ξανά)διαβάσουμε την ιστορία "Το παπί που έπεσε στην Γη". Ο Σκρουτζ αποφασίζει να εκμεταλλευτεί επιχειρηματικά τα διάφορα απόβλητα που έχουν τεθεί σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη μας,από τους άπειρους δορυφόρους. Έτσι,με την βοήθεια ενός επιστήμονα-εφευρέτη και του ανιψιού του του Ντόναλντ,"τρυπούν" την ατμόσφαιρα της Γης και πηγαίνουν να μαζέψουν όλα αυτά τα σκουπίδια. Μετά όμως από ένα λάθος ο κακότυχος Ντόναλντ φεύγει από το ειδικά διαμορφωμένο (και πάμφθηνο) αεροπλάνο κι αρχίζει να εισέρχεται και πάλι στην στρατόσφαιρα. Ο αναγνώστης θα απολαύσει με κομμένη την ανάσα την μεγάλη αυτή πτώση του πρωταγωνιστή και θα υπάρξουν στιγμές που θα γελάσει με τις σπαρταριστές σκηνές. Σίγουρα το εν λόγω σενάριο δεν είναι από τα καλύτερα που μας έχει χαρίσει ο μεγάλος Don. Οι περισσότερες σκηνές διαδραματίζονται στον αέρα κι ενώ θα περίμενε κάποιος να είναι μονότονες,παρόλα αυτά έχουν φαντασία και πρωτοτυπία. Επίσης,υπάρχει χιούμορ,αλλά όχι σε μεγάλες φόρμες. Για το σχέδιο τι μπορούμε να πούμε? Αριστούργημα. Στο "Σαββατοκύριακο στην φυλακή" θα γίνουμε μάρτυρες ενός ακόμα ομηρικού καβγά ανάμεσα στους δύο άσπονδους γείτονες,τον Ντόναλντ και τον κύριο Τζόουνς. Ο καβγάς είναι τόσο έντονος που οι δύο τους θα καταλήξουν μπροστά από το εδώλιο του κατηγορουμένου. Ο δικαστής (που δεν έχει την κλασική μορφή της κουκουβάγιας) θα τους επιβάλει ποινή δύο ημερών στην φυλακή. Οι δύο τους θα μπουν πίσω από τα κάγκελα,αλλά δεν θα ξεχάσουν τις συνήθειές τους,με αποτέλεσμα να προκαλέσουν τεράστιο μπάχαλο. Απλό σενάριο,με κλιμακούμενη πλοκή και μερικές δυνατές σκηνές. Η υπόθεση πραγματεύεται μία κλασική διαμάχη και δεν έχει πρωτοτυπία. Παρόλα αυτά με ικανοποίησε. Το σχέδιο του αγαπημένου Vicar το βρήκα εξαιρετικό. "Στην δίνη του θρύλου",πρωταγωνιστές είναι το ζεύγος Μίκυ και Μίννι,οι οποίοι βλέπουν έντρομοι από το παράθυρό του σπιτιού τους μία παράξενη παρέλαση που θα καταλήξει στην παραλία. Οι δημότες του Μίκυ Σίτυ γιορτάζουν την ημέρα της δίνης και νιώθουν υπερήφανοι για τον Μίκυ,που παλιότερα είχε δαμάσει με ένα απλό σκαρί,μία παρόμοια δίνη. Οι φίλοι του ζευγαριού έχουν,ο καθένας,την δική του εκδοχή για το πώς διαδραματίστηκαν τα γεγονότα,αλλά τελικά τα φαινόμενα απατούν. Δυστυχώς εδώ δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε το σενάριο. Το βρήκα υπερβολικό και στερείται φαντασίας. Η υπόθεση και η πλοκή δεν είχαν κάτι να δώσουν και το κωμικό στοιχείο απουσίαζε. Γενικά ήταν μία ιστορία που σύντομα θα ξεχάσω. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο προς καλό. Στον "Δασοφύλακα" ο Ντόναλντ φαίνεται ότι βρήκε μία καλή και προπάντων ξεκούραστη δουλειά. Ο επικεφαλής των δασοφυλάκων θα τον ανεβάσει σε ένα απομονωμένο παρατηρητήριο και θα πρέπει εκείνος να είναι stand by,ούτως ώστε όταν δει κάποια φωτιά να ενημερώσει τα κεντρικά. Δυστυχώς όμως η ατζαμοσύνη και η ατυχία τού χτυπούν την πόρτα. Ένας πυκνός καπνός κάνει την εμφάνισή του,ενώ ταυτόχρονα καταστρέφεται και το κινητό του τηλέφωνο,το μόνο μέσο επικοινωνίας που διαθέτει. Τι θα σκαρφιστεί ο ήρωάς μας προκειμένου να ειδοποιήσει για την επερχόμενη (???) πυρκαγιά? Όμορφο σενάριο,που εκτυλίσσεται σε ένα ειδυλλιακό τοπίο όπως είναι τα καταπράσινα βουνά και το δάσος. Ο πρωταγωνιστής παρουσιάζει τον χαρακτήρα που τον έχει καθιερώσει,αλλά κι εξυπνάδα,μπροστά στον κίνδυνο. Ας πούμε ότι φέρεται σαν αληθινός κι ευσυνείδητος επαγγελματίας. Από τις λίγες φορές που η πλοκή με έκανε να αγωνιώ για το φινάλε,το οποίο ήταν κωμικό. Το σχέδιο (και ιδιαίτερα τα τοπία) τα βρήκα εξαιρετικά. Κι ερχόμαστε στο "Μυστικό ραντεβού". Η Μίννι πιάνει στα πράσα τον καλό της να αγοράζει μία ανθοδέσμη,η οποία όμως δεν προορίζεται για εκείνη. Αμέσως αρχίζουν οι ανησυχίες της κι ο φόβος ότι ο αρραβωνιαστικός της τα έχει μπλέξει με κάποια άλλη. Μερικοί από τους φίλους του ζευγαριού έχουν τις ίδιες υποψίες μ'εκείνη,μιας και είδαν μερικές κινήσεις του Μίκυ οι οποίες ήταν,πέραν του δέοντος,ύποπτες. Έτσι,όλοι μαζί,αποφασίζουν να τον παρακολουθήσουν και να τον πιάσουν επ αυτοφώρω. Τελικά ο αγαπημένος μας ποντικός έγινε επίορκος,ή πρόκειται για μία σατανική παρεξήγηση? Κι εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα χλιαρό κι άνοστο σενάριο που δεν προσφέρει πολλά. Με ξενίζει λίγο ο τρόπος που μιλούν οι φίλοι μεταξύ τους. Δεν έχουμε συνηθίσει τέτοιες συμπεριφορές από αυτούς τους ήρωες της Disney. Όπως και τον καλό φίλο @Μενίγ Πουαγώ ,κι εμένα με εξέπληξε το γεγονός ότι ο Επιθεωρητής Ο'Χάρα εμφανίζεται χωρίς την γυναίκα του την Πετούνια. Αστοχία από τον συγγραφέα. Το σχέδιο δεν ήταν κι άσχημο. Ο καλλιτέχνης δίνει περισσότερο βάρος στους χαρακτήρες και λιγότερο στα τοπία. Στην "Μαύρη γάτα" ο αναγνώστης θα παρακολουθήσει μία ακόμα διαμάχη ανάμεσα στην Μάτζικα και στο πιστό της κοράκι τον Πόε. Η μάγισσα είναι απηυδισμένη από τις υπηρεσίες του κορακιού κι αποφασίζει να τον αντικαταστήσει. Βάζει αγγελία και μετά από μερικές ημέρες έρχεται στο κατώφλι της μία γάτα,η οποία έχει άψογο βιογραφικό και φαίνεται να γνωρίζει στην εντέλεια το αντικείμενο. Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι όπως φαίνονται. Η Μάτζικα θα βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση και μόνο ο Πόε θα μπορέσει να την βοηθήσει. Συμπαθητική υπόθεση,αλλά με δύο προβλήματα. Το πρώτο είναι οι λίγες σελίδες που δεν της επέτρεπαν να αναπνεύσει και η δεύτερη είναι ότι μία παρόμοια ιστορία είχαμε διαβάσει σχετικά πρόσφατα. Καιρό είχα να δω τον Πόε να μιλάει. Το σχέδιο είχε τα θέματά του. Για την συνέχεια έχουμε τα "Εγκλήματα και τιμωρίες". Ένα περίεργο κύμα ληστειών έχει κατακλύσει την γειτονιά του Ντόναλντ κι εκείνος,σε αντίθεση με τις συστάσεις και τις συμβουλές της Αστυνομίας,θα προσπαθήσει να συλλάβει μόνος του τον κλέφτη. Το σχέδιό του είναι να αφήσει ξεκλείδωτο το σπίτι του,με σκοπό να προσελκύσει τον επίδοξο διαρρήκτη. Το ζήτημα είναι ότι εκείνος δεν "τσιμπάει" κι έτσι ο φίλος μας θα προσπαθήσει να τον δελεάσει ακόμα περισσότερο. Ακόμα ένα σενάριο που είναι χαριτωμένο αλλά δεν είναι για τις σελίδες ενός περιοδικού όπως το Κόμιξ. Η πλοκή επαναλαμβάνεται,το φινάλε όμως μας αποζημίωσε. Το σχέδιο το βρήκα πάρα πολύ καλό. Το τεύχος κάνει φινάλε με την ιστορία "Η κληρονομιά του πειρατή". Ο Ντόναλντ κάνει ανασκαφές στην σοφίτα του σπιτιού του όταν,μέσα σε ένα παλιό ημερολόγιο,βρίσκει έναν χάρτη με ένα είδος διαθήκης. Σε αυτήν,ένας πειρατής,έχει δηλώσει ότι θα δώσει την λεία του σε έναν απόγονό του από τον 21ο αιώνα. Το όνομα όμως του απόγονου δεν φαίνεται καθαρά. Μπορεί να είναι ο εκείνος,αλλά ίσως κι ο Σκρουτζ. Έτσι οι δύο τους,με την βοήθεια μίας χρονομηχανής του Κύρου,θα πάνε μέχρι τον 18ο αιώνα για να διαπιστώσουν ιδίοις όμμασι σε ποιον αναφερόταν ο πειρατής. Εκεί,εκτός από βοήθεια που θα προσφέρουν στον πρόγονό τους,θα κοντραριστούν και με την Μάτζικα,που τα έμαθε όλα και πήγε μαζί τους πίσω στο παρελθόν. Ίσως η συγκεκριμένη ιστορία να είναι (μαζί με τον "Δασοφύλακα" κι εκείνη του Rosa) αυτές που κράτησαν λίγο το τεύχος. Είχε ενδιαφέρουσα πλοκή. Ο Σκρουτζ κι ο Ντόναλντ,ζήλεψαν τα ταξίδια με χρονομηχανή του Μίκυ και του Γκούφυ και μας έδωσαν ένα συμπαθητικό αποτέλεσμα. Το φινάλε ήταν αναμενόμενο. Σχεδιαστικά η ιστορία ήταν μέτρια.

Καλώς όρισες στην παρέα μας φίλε @shortly . Όλοι μας εδώ,άλλος λίγο άλλος περισσότερο,έχουμε συνεισφέρει στην ενημέρωση της βάσης. Οπότε μην ανησυχείς. Σίγουρα θα βρεθεί κάτι που δεν θα υπάρχει και θα το προσθέσεις εσύ. Εύχομαι καλές περιηγήσεις στο φόρουμ μας και να σε βλέπουμε όσο περισσότερο μπορείς. Για όποια απορία που πιθανόν σου δημιουργηθεί,μην διστάσεις να ρωτήσεις.

Και κάπως έτσι φτάσαμε στο τέλος του καλοκαιριού,μιας κι επίσημα τελείωσαν οι αγαπημένες μας ανθολογίες του μεγάλου δημιουργού. Στον τελευταίο τόμο νομίζω ότι τα περισσότερα βλέμματα τράβηξε το εξαιρετικό "Διπλό μυστήριο του Μαύρου Φαντάσματος". Πρόκειται για ένα χορταστικό σενάριο,από πολλές απόψεις. Τόσο στο θέμα των σελίδων,που βοηθούν την ιστορία να μην γίνεται βιαστική,όσο και στο θέμα της υπόθεσης και της πλοκής. Η υπόθεση είναι καλογραμμένη,παρουσιάζει μυστήριο,ενώ παράλληλα έχει και την δράση της. Ο Μίκυ φαίνεται να έχει μπλέξει για τα καλά στα δίχτυα του ευφυούς αντιπάλου του. Ευχάριστη έκπληξη για εμένα είναι ο Ήτα-Βήτα,που σαν αληθινός ντετέκτιβ επιστρατεύει την λογική του και βοηθάει τα μέγιστα στην λύση του γρίφου. Εδώ,δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από την ευστροφία του Μίκυ. Κι όλα αυτά τα γεγονότα και οι καταστάσεις,ντυμένες με ένα πέπλο χιονιού,ένα σκηνικό που με ενθουσιάζει. Το μόνο παράπονό μου έγκειται στο γεγονός ότι ο Επιθεωρητής Ο' Χάρα είναι πολύ απότομος κι αμείλικτος απέναντι στον πρωταγωνιστή μας. Τόσα χρόνια φιλίας νομίζω ότι θα έπρεπε να έχουν δημιουργήσει μία κάποια εμπιστοσύνη μεταξύ τους. Η ιστορία που δίνει το όνομά της στον τίτλο του τόμου ("Το καρναβάλι του Ντόναλντ Μακ Ντακ"),δημιουργεί ένα κλίμα γιορτινό,γεμάτο χαρά,ξενοιασιά και πολλή διασκέδαση. Τις τρομερές ομοιότητες που έχουν ο Ντόναλντ με τον θείο Σκρουτζ εκμεταλλεύτηκε ο Guido Martina και μας χάρισε μία σπαρταριστή υπόθεση με πάμπολλες παρεξηγήσεις και ανατροπές. Και φυσικά,όπως φημίζεται ο συγκεκριμένος σεναριογράφος,ο Σκρουτζ φαίνεται να μην δίνει δεκάρα τσακιστή για να σωθεί ο ανιψιός του,γεγονός που με ξενέρωσε λίγο. Το σχέδιο του Σκάρπα,γι'ακόμα μία φορά,χαρακτηριστικό κι εύστοχο. Εννοείται ότι θα πρέπει να εστιάσουμε στην περιγραφή των χαρακτήρων των Μουργόλυκων,που απέχει αρκετά από ό,τι μας είχε μάθει ο Barks. Ένα προσωπικό ύφος,ίσως κι ένας πειραματισμός. Συνεχίζουμε με το γιορτινό κλίμα κι αυτή την φορά πηγαίνουμε προς το τέλος του χρόνου,για να απολαύσουμε τις "Χριστουγεννιάτικες πλάκες". Το πρωτότυπο κομμάτι του σεναρίου είναι η μάζωξη της αφρόκρεμας των ηρώων της Disney,όχι μόνο από το Μίκυ Σίτυ,αλλά κι από την Λιμνούπολη. Τον λόγο που προκάλεσε την σταδιακή "εξαφάνιση" των δύο εκ των πρωταγωνιστών τον βρήκα λίγο υπερβολικό,αλλά δεν επηρέασε την συνέχεια. Η αλήθεια είναι ότι δυσφόρησα σε δύο σημεία της πλοκής. Το πρώτο είναι η αντίδραση των καλεσμένων προς τον Μίκυ,με τα βαριά λόγια που ξεστόμισαν,ενώ η δεύτερη είναι η απολίτιστη αντίδραση του Γκούφυ την ώρα που κραδαίνει το σκουπόξυλο. Κατά τα άλλα μιλάμε για μία αξιόλογη ιστορία,που εκτυλίσσεται στην αγαπημένη μου εποχή του χρόνου. Για το τέλος θα βρούμε την ιστορία "Η μάγισσα κι ο ιπποκόμος της",που έχει για πρωταγωνιστές την Χιονάτη και του 7 μάγους,ένα cast που,σε αντίθεση με τον φίλο @Kriton ,δεν με ενθουσιάζει ιδιαίτερα. Το σενάριο ξεκινάει από πολύ νωρίς την δράση (μόλις από την τρίτη σελίδα) και η μπελάδες για την όμορφη Χιονάτη και τον πρίγκιπά της δεν αργούν να εμφανιστούν. Κι εδώ έχουμε ένα ικανοποιητικό σενάριο,που όμως το βρήκα υποδεέστερο από τις προηγούμενες ιστορίες που έχουν φιλοξενηθεί στους τόμους αυτούς. Η μάγισσα της ιστορίας είναι μεν σατανική,αλλά δεν φτάνει την μοχθηρία και την πονηριά της πανέμορφης κακιάς μάγισσας. Εννοείται βέβαια πως την παράσταση την κλέβει ο αγαπημένος μας Χαζούλης,ο οποίος εδώ μόνο σαν τέτοιος δεν συμπεριφέρεται. Και κάπου εδώ φτάσαμε στο τέλος και γι'αυτό το καλοκαίρι. Ελπίζω του χρόνου να είμαστε όλοι καλά και να απολαύσουμε ακόμα περισσότερους τόμους.

Ο Ντόναλντ,παρέα με τον Όσκαρ,έναν χαρακτήρα που δεν τον βλέπουμε συχνά,πρωταγωνιστεί στην ιστορία που ανοίγει την αυλαία του τεύχους κι έχει τίτλο "Αποστολή φεστιβάλ". Η δισκογραφική εταιρία ιδιοκτησίας του θείου Σκρουτζ έχει υπογράψει συμβόλαιο με ένα νέο κι ανερχόμενο ταλέντο στην ραπ,το οποίο πρέπει να παραβρεθεί στο διάσημο φεστιβάλ του Σαν Ρέμο. Ο Σκρουτζ λοιπόν,αναθέτει στον ανιψιό του,αλλά και στον Όσκαρ (ο οποίος είναι αρχισυντάκτης μουσικού περιοδικού) να συνοδεύσουν τον ράπερ και να φροντίσουν για την ασφάλειά του και παράλληλα να μην του λείψει τίποτα. Ο τραγουδιστής όμως είναι αρκετά εκκεντρικός,με αποτέλεσμα να τους δημιουργήσει πολλούς μπελάδες. Η συγκεκριμένη ιστορία είναι από εκείνες που δεν πρέπει να μπαίνουν στην κεντρική θέση ενός περιοδικού. Το σενάριο είναι απλό κι απέριττο,χωρίς εξάρσεις και ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Η παρουσία του Όσκαρ μού φάνηκε περιττή. Μπορούσε κάλλιστα να διαχειριστεί την κατάσταση ο Ντόναλντ από μόνος του. Το σχέδιο,το οποίο φέρει την υπογραφή του Giorgio Cavazzano,ήταν πολύ καλό. Στην συνέχεια θα απολαύσουμε τον Ινδιάνα Γκούφυ σε νέες περιπέτειες. Η ιστορία "Η σανίδα του βασιλιά" μάς ταξιδεύει στην μακρινή Χαβάη,όπου ο πρωταγωνιστής μας έχει κληθεί από τον διευθυντή του Μουσείου Χαβανέζικου Πολιτισμού,ο οποίος του αναθέτει μία δύσκολη αποστολή. Του ζητάει λοιπόν να βρει την μυθική σανίδα που χρησιμοποιούσε όταν έκανε σερφ ο αρχαίος βασιλιάς της Χαβάης,που έχει ένα όνομα-σιδηρόδρομο. Ο ατρόμητος ήρωας θα επιδοθεί σε μία σειρά περιπετειωδών ενεργειών,αλλά και θα δοκιμάσει την ευφυΐα του,προκειμένου να επιτύχει τον σκοπό του. Παράλληλα όμως,κι ο αντίζηλός του ο Χλαπάτσας θα προσπαθήσει με δόλιο τρόπο να βρει πρώτος την σανίδα,για λογαριασμό του Μουσείου Πολυνησιακού Πολιτισμού. Όμορφη υπόθεση με κλιμακούμενη πλοκή,που χαρακτηρίζεται από ανατροπές και δράση. Όλα αυτά όμως δίνονται όχι στον μέγιστο βαθμό,κάνοντας το σενάριο να μην μπαίνει στο Top-5 των σεναρίων του Ινδιάνα Γκούφυ. Η αλήθεια όμως είναι ότι διαβάζεται ευχάριστα. Σχεδιαστικά με ικανοποίησε πολύ. Κι από την θάλασσα,μεταφερόμαστε σε περιοχή με τραγική ξηρασία,διότι ως γνωστόν,"Στο Μεξικό δεν βρέχει ποτέ!". Ο Ντόναλντ υποδύεται έναν αγρότη που μένει σε μία περιοχή που η λειψυδρία είναι τρομερό πρόβλημα. Οι σοδειές ξεραίνονται,ο λαός διψάει και το νερό είναι υπερπολύτιμο αγαθό (με όλη την σημασία της λέξης). Τότε ο ήρωάς μας θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να φέρει νερό στο χωριό του,με τα αναμενόμενα...καταστροφικά αποτελέσματα. Μιλάμε για ένα καλό αλλά υποτονικό σενάριο,στο οποίο ο πρωταγωνιστής δεν είναι ο...εαυτός του,αλλά παριστάνει κάποιον άλλο. Η πλοκή έβγαζε χιούμορ,αλλά δεν είχε αυτό το κάτι,που θα τσιγκλίσει τον αναγνώστη. Χλιαρά πράγματα. Το σχέδιο το βρήκα πολύ καλό κι εκφραστικό. Μερικά καρέ συνέβαλλαν στην διατήρηση του κωμικού στοιχείου. Η επιχειρηματική αντιζηλία των δύο κροίσων από την Λιμνούπολη θα κορυφωθεί στην "Αναμέτρηση του νερού". Οι πωλήσεις του θείου Σκρουτζ στον τομέα του εμφιαλωμένου μεταλλικού νερού παρουσιάζουν κάμψη,σε αντίθεση με το αντίστοιχο εργοστάσιο του Ρόμπαξ που φαίνεται να τα πηγαίνει καλύτερα. Εκείνος είναι απαρηγόρητος,μέχρι που ο Ντόναλντ τού προτείνει να πάνε στο εργοστάσιό του και να δουν για ποιον λόγο η παραγωγή φαίνεται να πηγαίνει με ρυθμούς χελώνας. Όντως,θα εντοπίσουν κάποιο πρόβλημα,αλλά θα είναι μικρό,μπροστά στο αιώνιο πρόβλημα που ακούει στο όνομα "Ρόμπαξ". Αρκετά καλό σενάριο,το οποίο βάζει τα πράγματα στην σωστή τους διάσταση. Ο Ρόμπαξ είναι ο άδικος κι ο Σκρουτζ ο δίκαιος. Η πλοκή έχει ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το φινάλε,το οποίο είναι χιουμοριστικό. Αυτό που με χαλάει είναι ο τρόπος που απογοητεύεται ο Σκρουτζ με την πρώτη αποτυχία στην αρχή. Το έχει αυτό το ελάττωμα η Ιταλική Σχολή. Αξιόλογο είναι και το σχέδιο. Και θα κλείσουμε με την "Επιστροφή του ροκ",μία ιστορία με πρωταγωνιστή τον Μίκυ και "βοηθούς" μία πλειάδα χαρακτήρων του σύμπαντος του Μίκυ Σίτυ. Καλούς και κακούς. Η πρώτη σελίδα κάνει μία μικρή αναδρομή στο παρελθόν για να μας γνωρίσει έναν νέο χαρακτήρα,για να συνεχίσει στο σήμερα. Ο Μίκυ συνοδεύει την Μίννι σε ένα ροκ κλαμπ που έχει ανοίξει στην πόλη και το οποίο γνωρίζει μεγάλη επιτυχία. Μέχρι κι ο Επιθεωρητής Ο' Χάρα με την γυναίκα του την Πετούνια έχουν δώσει πολλές φορές το παρόν. Έκπληκτος διαπιστώνει ότι ο ιδιοκτήτης του κλαμπ είναι ο Μαύρος Πητ,ο οποίος έχει προσλάβει μερικούς,πάλαι ποτέ,απατεώνες,καθώς επίσης και τον περιβόητο Τίγρη. Αμέσως θα του μπουν ψύλλοι στ' αυτιά και,σε συνδυασμό με κάποιες περίεργες ληστείες που γίνονται στην ευρύτερη περιοχή,θα ξεκινήσει να ελέγχει την νομιμότητά του. Η συγκεκριμένη ήταν η ιστορία την οποία ευχαριστήθηκα περισσότερο στο τεύχος. Η πλοκή ήταν καλογραμμένη και είχε ευφυές φινάλε,που ανατρέπει τα συνηθισμένα. Ο ήρωας που μας συστήθηκε στην αρχή είναι μία τραγική φιγούρα που δεν αφήνει τον αναγνώστη ασυγκίνητο. Αλλά και το σχέδιο στέκεται αξιοπρεπώς.

Το θέμα σου μού έφερε στο μυαλό ότι δεν έχω δει ακόμα το δεύτερο. Οπότε βρήκα ποιες δύο ταινίες θα δω το ΣΚ που θα έρθει.

Αρκετά καλαίσθητο το νέο site της Μαμούθ. Μακάρι να ξεκινήσει κάποια στιγμή κι εκείνη δυναμικά και να θυμίσει κάτι από την αίγλη των προηγούμενων δεκαετιών.

Αγαπημένος χαρακτήρας,πολύ ωραία αφίσα. Μακάρι να είναι καλή και η ταινία.

@Retroplaymo Βλέπω ότι η συλλογή μεγαλώνει ποιοτικά και με γοργούς ρυθμούς.

Πολλές αναμνήσεις με τον Atlantis την δεκαετία του '90. Θυμάμαι όλη η παλιοπαρέα τον άκουγε στο σχολείο,αλλά και στα σπίτια που μαζευόμασταν. Άπειρες φορές είχαμε διαβάσει τα μαθήματα της επόμενης ημέρας,κολλημένοι στην συχνότητά του. Οι αφιερώσεις στα κορίτσια έδιναν κι έπαιρναν. Ένας σταθμός που με σημάδεψε κι ένα άρθρο που μου θύμισε τα ανέμελα χρόνια στο σχολείο.