Όλες οι δραστηριότητες

Ακόμα και έτσι είναι βλακεία όλο αυτό. Οι αυθεντικοί τίτλοι είναι το καλύτερο !!

Υποθέτω ότι τέτοιου είδους αλλαγή τους την επέβαλλαν από το εξωτερικό. Δεν έχει ελευθερία η Radnet να αλλάζει τίτλους στα τομάκια.

Και η αλλαγή τίτλου μπορεί να μπερδέψει εντελώς κάποιον που πάει επιλεκτικά και να μη πάρει έναν πολύ καλό τόμο. Έλεος με το Έπος του κάθε ένα . Λες και είναι η μεγάλη των μπάτσων σχολή και ονομάζουμε τα πάντα με το "η μεγάλη των .." Αφήστε τα αυθεντικά ονόματα .

Aκομα και εγω , που με ξερετε με τι παθος υπερασπιζομαι τα οριτζιναλ ονοματα, αυτό το Σιν-Ιτερ το βλεπω εντελώς γελοίο. Σαν να διαβάζω Σίτι-Ίντερ ενα πράμα... Εντελώς λαθος τίτλος εξωφύλλου, φουλ αντιεμπορικός για εναν άσχετο - μη μυημένο ή ενα πιτσιρικι που θελει εναν μικιμαο στις γιορτες για να σπασει τη ρουτίνα του Radnet, μια αιωνιότητα και σήμερα....

Αρχίσαμε από τώρα τις αναβολές και τις καθυστερήσεις; Τραγικό πάντως που επέλεξαν τον τίτλο "Το έπος του Σιν-Ίτερ" και όχι τον απείρως πιο κατάλληλο και χαρακτηριστικό "Ο θάνατος της Τζιν ΝτεΓουλφ". Άντε τώρα κάποιος να καταλάβει ότι πρόκειται γι΄αυτήν την εμβληματική ιστορία.

Καλησπερα στην παρεα απο ενα καινουργιο μελος της κοινοτητας. Ειναι το πρωτο μου σχολιο γενικα στη σελιδα, οποτε λογω ενθουσιασμου συγχωρεστε με για το σεντονι που ισως γραψω. Αλλα πως να μην εχω ενθουσιασμο οταν βλεπω μια συλλογη αφιερωμενη αποκλειστικα στον αγαπημενο μου υπερηρωα, το Σπαιντερ-Μαν. Ηδη πριν βγει ο 2ος τομος, ειχα βρει τη λιστα των τευχων και των περιεχομενων και ειχα κανει ενα διαδικτυακο ξεφυλλισμα για να δω εναν προς εναν τους τομους και τι περιλαμβανουν. Δεν νομιζω να αγορασω και τους 60 τομους (καποιες ιστοριες τις εχω, οπως και πολλοι, αλλοι απο αλλες εκδοσεις), αλλα αφηνω τις προτασεις μου για τα τευχη που κατ' εμε ειναι τα πιο δυνατα της συλλογης (αν εχει ηδη γινει κουβεντα, τοτε θα συνεισφερω απλα μια αποψη ακομη): 1) Marvel Knights: Μπραβο στην Radnet που ειπε να βγαλει ολοκληρη αυτην την υπεροχη ιστορια, εν' αντιθεσει με την ανεκδιηγητη επιλογη της συλλογης των Graphic Novel της Hachette να βγαλει μονο τα 8 απο τα 12 συνολικα τευχη της ιστοριας. Οι τομοι 1 και 5 ηταν ο καλυτερος τροπος να αρχισει η νεα αυτη συλλογη, με μια ιστορια που ο Αραχνακιας τα βαζει με τους κλασσικοτερους αντιπαλους του. 2) Maximum Carnage (τομοι 43-44): Προσωπικα, η καλυτερη απο τις ιστοριες της συλλογης. Αποτελει την 2η εμφανιση του Carnage στα κομικς, δειχνοντας εξ' αρχης οτι η τρελη του περσονα θα αποτελουσε αστειρευτη πηγη εμπνευσης για γεματες δραση ιστοριες. Εδω, ο Carnage φτιαχνει μια ομαδα απο ομοιδεατες ψυχοπαθεις (Shriek, Demogoblin, Carrion) που σπευδουν να προκαλεσουν χαος στην Νεα Υορκη. Για να τον σταματησει, ο Spiderman συνεργαζεται με διαφορους αλλους ηρωες, οπως ο Captain America, ο Iron Fist και ο Morbius. Εννοειται οτι απο αυτο το παρτι δεν γινεται να λειψει ο Venom. Εννοειται το περιμενω πως και πως. 3) Bενομ και Καρνατζ (τομος 47): Η πρωτη εμφανιση του Carnage. Εξαιρετικη ιστορια με μπολικη δραση. Απο οτι βλεπω, το δευτερο μισο του τομου περιλαμβανει και την γεννηση και τα πρωτα βηματα ενος ακομα συμβιωτικου, του Toxin, και το πως προσπαθουν να τον φερουν με τα νερα τους εκαστος των Spiderman, Carnage, Venom. Το σεναριο της δευτερης αυτης ιστοριας ειναι καλο αλλα προσωπικα το σχεδιο του Clayton Crane δεν με ξετρελαινει. 4) Brand New Day (τομοι 21, 23, 25-27, 31, 33, 38, 41): Πειτε ο,τι θελετε για το reboot του Αραχνακια, οπου ουσιαστικα ακυρωνεται ο γαμος του και ξεκινα απο την αρχη, αλλα πιστευω οτι ειναι καλα τευχη. Εμπλουτιζεται το ροστερ των κακων με ενδιαφεροντα νεα προσωπα (Freak, Menace, κορη Κρειβεν), το σχεδιο ειναι καλο και σε καθε περιπτωση εχουμε δραση με τον Σπαιντερ-Μαν, ο οποιος ξαναγυρνα στις ριζες του, οπως και στους πρωτους τομους της συλλογης με τους Κλασσικους Υπερηρωες, αλλα σε πιο μοντερνα εκδοχη. Δεν θεωρω οτι το One More Day ειναι τοσο κακη ιστορια οσο λεγεται, καθως και μονο η παρουσια του Mephisto δινει το καταλληλο πατημα για να δουμε γιατι ο ηρωας αποφασιζει να διαγραψει σχεδον ο,τι εζησε εως τοτε. Θα την τιμησω την ενοτητα αυτη. 5) Σπαιντερ-Μαν εναντιον Βενομ (τομοι 15-16, 30, 37): Εχει μια ιδιαιτερη αιγλη οταν ο εκαστοτε ηρωας τα βαζει με εναν κακο που απλα τον μισει και θελει να τον καταστρεψει, διχως να περιμενει κανενα αλλο κερδος. Βλεπουμε τη γεννηση του Βενομ (το περιεχομενο των τομων 15-16 το ειδαμε και απο τη Hachette) και τις πρωτες αναμετρησεις του με τον ηρωα, μεχρι να καταληξουμε στη γεννηση του Carnage στον τομο 47. 6) Ενας Θανατος στην Οικογενεια και Ντοκτορ Οκτοπους (τομοι 50 και 48): Δυο αναμετρησεις του Σπαιντερ-Μαν με τους Green Goblin και Dock Ock αντιστοιχα. Δυο αναμετρησεις του ηρωα με τους δυο αιωνιους εχθρους του, φαση "εγω και συ, εδω και τωρα, μια και καλη". 7) Ο Ετερος (τομοι 17-18): Θεωρειται μια απο τις πιο must ιστοριες, οπου ο Σπαιντερ-Μαν ερχεται αντιμετωπος με τη ζωωδη του πλευρα της αραχνης, μαζι με την επανεμφανιση του Μορλουν. Τελος καλοκαιριου εχω ραντεβου με τον περιπτερα. Δεν ασχοληθηκα να γραψω για ιστοριες που εχουν δημοσιευθει και παλαιοτερα. Ηδη η συλλογη ξαναδημοσιευει ουκ ολιγους απο τους τομους των Κλασσικων Υπερηρωων και των Graphic Novel. Ξανα συγγνωμη για το ενθουσιωδες σεντονι. Αν ειχαν εισφερθει οι παραπανω αποψεις νωριτερα στο τσατ, ε οριστε αλλη μια. Οπως και να χει, το 2024 και το 2025 θα εχουμε λογους να επισκεπτομαστε τα περιπτερα.

Παπιοσύντροφε αγαπημένε αυτήν την εβδομάδα θα έβαζα τις ιστορίες με εντελώς ανάποδη σειρά. Καλύτερη του Ταμπυ μετά του Ινδιάνα μετά το φτερωτό ψέμα και τέλος η σούπερ Τζένη. Αν και η σκηνή που πλησιάζει τον Σκρουτζ και λέει: "Σκρουτζακο...εεε κύριε Σκρούτζ ήθελα να πω" μου έμεινε.

Μια χαρά δουλειά έκανες. Οι περισσότεροι δεν πήραν καν χαμπάρι όλα τα παραπάνω. Και εγώ αν απαντούσα έτσι θα έδινα το link! Από το κινητό που γράφω αλλωστε τα βλέπω όλα κομπλε.

Επίσης να αναφέρω ότι αυτή η μικρή ομάδα που έχουμε κάνει και σχολιάζουμε τα Μίκυ Μαους τον τελευταίο καιρό να την κρατήσουμε.Ωραιος και ποιοτικός σχολιασμός έχω να πω!

Παρομοίως!

Όντως ήταν ακριβώς έτσι. Τα προηγούμενα κουτσουρεμενα δεν δικαίωσαν το κουτσουρεμα με αύξηση της ποιότητας ανά σελίδα. Αυτό όμως το έκανε.

Η αποτύπωση της γερμανικής εισβολής του 1941 στις ελληνικές γελοιογραφίες και γιατί ο Μεταξάς είχε απαγορεύσει τη γελοιογράφηση του Χίτλερ. «Οι Δύο Σταυροί», ανώνυμη γελοιογραφία από το εξώφυλλο του «Ελληνικού Μέλλοντος», 7.4.41. Σαν σήμερα, 83 χρόνια πριν, η σβάστικα υψώνεται στην Ακρόπολη. Το σκοτεινό κεφάλαιο της Κατοχής ξεκινά. Είκοσι μέρες πριν, στις 7 Απριλίου όπου είχε μόλις ξεκινήσει η γερμανική εισβολή, το εξώφυλλο της εφημερίδας «Ελληνικό Μέλλον» κατακλύζεται από τίτλους όπως «140 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΒΑΡΒΑΡΩΝ ΕΠΙΔΡΟΜΕΩΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ 8 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΨΥΧΩΝ». Στο εξώφυλλο κυριαρχεί η ανωνύμου δημιουργού γελοιογραφία με τη λεζάντα «Οι Δύο Σταυροί». Στα αριστερά εικονίζεται ο Χίτλερ που κραδαίνει μια αιματοβαμμένη σβάστικα και στα δεξιά, απέναντί του, ο εύζωνας με τουφέκι και στο πλάι του την Παναγία, Υπέρμαχο Στρατηγό με τον Τίμιο Σταυρό. Άλλος τίτλος από πάνω της αναφέρει: «Σύμβολον της Νίκης μας ο Σταυρός και βοηθός μας η Θεομήτωρ!». Από τη μια ο σταυρός της μοντέρνας βαρβαρότητας, από την άλλη ο σταυρός της παράδοσης και της Ορθοδοξίας. Από τη μια ο αιμοδιψής εισβολέας, από την άλλη ο μικρός μα ελέω Θεού δίκαιος υπερασπιστής. Ή τουλάχιστον αυτό ήταν το αφήγημα εκείνης της μέρας, καθώς τις προηγούμενες ήταν διαφορετικό. Μη γελοιογραφείτε τον φίρερ! «Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπον σατιρική προσβολή αρχηγών μεγάλων δυνάμεων» ήταν μία από τις διαταγές που επέβαλε η δικτατορία της 4ης Αυγούστου στον Τύπο, μία από τις πολλές που έδεναν χειροπόδαρα την ελεύθερη έκφραση των γελοιογράφων. Η απαγόρευση αυτή άρθηκε όταν στις αρχές Νοεμβρίου του ’40 ο ελληνικός στρατός πήρε το πάνω χέρι στο αλβανικό μέτωπο, οπότε ο Τύπος διατάχθηκε να σατιρίσει δυναμικά τον εχθρό. Οι γελοιογράφοι ξέσπασαν πάνω στον ιταλικό στρατό, στους στρατηγούς του και στον υπερφίαλο ηγέτη του Μπενίτο Μουσολίνι. Κι όμως ενώ οι γελοιογράφοι των Βρετανών συμμάχων κατακεραύνωναν τον ιταλογερμανικό Άξονα, η ελληνική γελοιογραφία εστίασε μονομερώς στον Ιταλό εισβολέα. Γιατί; O Μουσολίνι και ο Τσιάνο προσεύχονται για βοήθεια στον – ανεικονικό – Κύριο των (ναζιστικών) Δυνάμεων, του Σ. Ρωνά από το περιοδικό «Θησαυρός», 23.3.41. Η απάντηση βρίσκεται στη διπλωματία και στην εκτίμηση του Μεταξά προς τον Χίτλερ. Είναι γνωστός ο θαυμασμός που έτρεφε ο αρχηγός του «Τρίτου Ελληνικού Πολιτισμού» προς τον φίρερ του Τρίτου Ράιχ. Γι’ αυτό και ο Μεταξάς ήλπιζε μέχρι το τέλος του μια γερμανική παρέμβαση για ευνοϊκή λήξη του ελληνοϊταλικού πολέμου. Όμως, ο Έλληνας δικτάτορας παρέμεινε αγγλόφιλος και έτσι προσπάθησε να κρατήσει μια ευαίσθητη ισορροπία: από τη μια την απώθηση των Ιταλών με βρετανική βοήθεια, χωρίς από την άλλη να προκαλέσει το ένοπλο ναζιστικό μένος – το οποίο γνώριζε πως ο ελληνικός στρατός δεν μπορούσε να αναχαιτίσει –, προσδοκώντας παράλληλα τέλος της ελληνοϊταλικής σύρραξης με σφραγίδα Βερολίνου. Αυτή η διπλωματική στάση αποτυπώθηκε στον κόσμο της γελοιογραφίας με την απαγόρευση απεικόνισης της ναζιστικής Γερμανίας, το λογοκριτικό κόψιμο του Χίτλερ και την, κατά τον ιστορικό Δημήτρη Σαπρανίδη, «μοναξιά της καρικατούρας του Μουσολίνι». Μόνο μετά τον θάνατο του «μπαρμπα-Γιάννη» Μεταξά στις 29 Ιανουαρίου 1941 η σατιρική έκφραση ανέπνευσε (λίγο) πιο ελεύθερα. Τότε ο Χίτλερ κάνει τη σταδιακή του εμφάνιση στις ελληνικές γελοιογραφίες μα χωρίς γελοιοποίηση του προσώπου του. Η διπλωματική στάση της Ελλάδας παρέμενε η ίδια, κι έτσι παρέμενε «butt of the joke» αποκλειστικά ο Μουσολίνι και η φασιστική Ιταλία. Αυτή η συστολή στην απεικόνιση αποτυπώνεται σε ένα προφητικό σκίτσο του Σωκράτη Ρωνά από το περιοδικό «Θησαυρός» της 23ης Μαρτίου 1941. Σε αυτό, ο Μουσολίνι και ο Τσιάνο, ντυμένοι καλογερικά, προσεύχονται για βοήθεια σε ένα εικόνισμα. Η εικόνα φέρει πάνω και κάτω τη σβάστικα μα η ίδια είναι κενή! Ένα κενό που μιλά πιο δυνατά από κάθε απεικόνιση. «Η σειρά σου τώρα, Αδόλφε!» Η «θεία βοήθεια» που προφήτεψε το σκίτσο ήρθε τελικά στις 6 Απριλίου. Τα προσχήματα είχαν πέσει, τα τεθωρακισμένα της «Επιχείρησης Μαρίτα» στα βόρεια σύνορα έφερναν τη ναζιστική πολεμική μηχανή προ των πυλών. Η σάτιρα κλήθηκε να πολεμήσει και τούτο τον εχθρό. Οι Έλληνες γελοιογράφοι πλέον βάζουν κανονικά στο μενού τους τον Χίτλερ και προβλέπουν πως ο ελληνικός στρατός θα τον περιποιηθεί όπως τον Μουσολίνι. O Ευάγγελος Τερζόπουλος (ΤΕΡΖΟ) αποτυπώνει τον εύζωνα να περιμένει τον Γερμανό δικτάτορα κραδαίνοντας κούτσουρο και τον τραυματισμένο Μουσολίνι να προειδοποιεί: «Η σειρά σου τώρα, Αδόλφε!». Μια πιο υποβλητική γελοιογραφία, με τετραχρωμία λευκού-μαύρου-κόκκινου-πορτοκαλί, παραδίδει ο «πατριάρχης» της ελληνικής γελοιογραφίας Φωκίων Δημητριάδης. Στο πρώτο της τμήμα που αναγράφει 1940 ο Μουσολίνι πλησιάζει προς τον θεατή κρατώντας μαχαίρι και ο Χίτλερ στο βάθος τού εύχεται «Καλή Επιτυχία Ντούτσε!». Στο δεύτερο καρέ με χρονολογία 1941 οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί και ο Μουσολίνι εύχεται πια «Καλή Επιτυχία Φύρερ!» στον μαχαιροβγάλτη ομοϊδεάτη του. Βόρεια της Μάγχης, η υψηλής ποιότητας βρετανική γελοιογραφία σιγοντάριζε κι εκείνη την ελληνική άμυνα παιανίζοντας τους εύζωνες ως σύγχρονους Λεωνίδες. Δίπτυχη γελοιογραφία του Φ. Δημητριάδη από τον Απρίλιο του ’41 για την οποία κλήθηκε να απολογηθεί στις κατοχικές δυνάμεις ασφαλείας. Όμως το καλαμπούρι εις βάρος του Αδόλφου δεν κράτησε πολύ. Στις 20 Απριλίου ο Τσολάκογλου παραδίνεται και ο γερμανικός στρατός προελαύνει θριαμβευτής στο ελληνικό έδαφος. Το μέλλον ήταν αβέβαιο για όποιον είχε σατιρίσει τον Άξονα. Ο γελοιογράφος Μιχάλης Παπαγεωργίου, όπως εξομολογήθηκε στον Σαπρανίδη, είχε φιλοτεχνήσει μαζί με τον Κώστα Μπέζο μια σειρά γελοιογραφικών καρτ ποστάλ για τον εκδοτικό οίκο Δημητράκου. Σε μία από αυτές εικονιζόταν ο Χίτλερ να διαπραγματεύεται την παράδοση της Ελλάδας με… το φάντασμα του Μεταξά. Όμως με την κάθοδο των Γερμανών, ο Δημητράκος έκαψε μεγάλο μέρος των καρτ ποστάλ, ενώ όσες διεσώθησαν λεηλατήθηκαν από τους Άγγλους στον Εμφύλιο. Οι γελοιογραφίες αυτές θεωρούνται πλέον χαμένες. «Η σειρά σου τώρα, Αδόλφε!», λέει ο δαρμένος Μουσολίνι στον προελαύνοντα Χίτλερ, του Ε. Τερζόπουλου (ΤΕΡΖΟ). Ο φόβος του Δημητράκου αποδείχθηκε βάσιμος: Ο Φωκίων Δημητριάδης, σύμφωνα με τον Γ. Παναγιώτου, βρέθηκε να απολογείται στην κατοχική Ασφάλεια για την προαναφερόμενη δίπτυχη γελοιογραφία του η οποία είχε, μάλιστα, τοιχοκολληθεί στην Αθήνα σε μορφή αφίσας. Τέτοιου είδους ανακρίσεις δεν αποκλείεται να συνέβησαν και σε άλλους σκιτσογράφους της εποχής. 4 χρόνια αναμονή Στις 27 Απριλίου 1941 η πολιτική γελοιογραφία σίγησε. Οι γελοιογράφοι είχαν συνηθίσει στη σιγή από τη δικτατορία Μεταξά, όμως αυτή ήταν πιο απεχθής, μια και την επέβαλε μια τριπλή ξένη κατοχή. Ο Χίτλερ, ο Μουσολίνι και η παρέα τους αντάμωσαν ξανά με τους γελοιογράφους τον Οκτώβριο του ‘44 και δεν ξαναχωρίστηκαν ποτέ, όπου και γελοιοποιήθηκαν από γενιές και γενιές σκιτσογράφων. Γελοιογραφία ανώνυμου που δημοσιεύτηκε μέσα στην Κατοχή στην παράνομη εφημερίδα «Ελληνικός Αγών». Το ’44 κυκλοφόρησε ευρέως ως αφίσα. Έκαναν όμως μερικές εμφανίσεις στην Κατοχή, κρυφά και ανώνυμα, όπως σε ένα δωρικό σκίτσο από την παράνομη εφημερίδα «Ελληνικός Αγών». Ένα ρολόι με σπαθί για λεπτοδείκτη, το κεφάλι του Χίτλερ στην κόψη του και οι ώρες μετρούσαν αντίστροφα για τον μανιακό που αιματοκύλησε τον κόσμο… Και το σχετικό link...

Τον Απρίλιο του 1964 δημοσιεύτηκε η πρώτη περιπέτεια του Daredevil των Stan Lee και Bill Everett, αυτού του τόσο διαφορετικού υπερήρωα με τις παράξενες ικανότητες. Ο Matt Murdock έχασε την όρασή του όταν ένα φορτηγό που μετέφερε ραδιενεργά υλικά έπεσε πάνω του την ώρα που προσπαθούσε να βοηθήσει έναν τυφλό ηλικιωμένο άνδρα. Ανέπτυξε όμως στο έπακρο όλες τις υπόλοιπες αισθήσεις· ίσως σε αυτό συνέβαλε και η έκθεσή του στις ραδιενεργές ουσίες. Έγινε μετρ των πολεμικών τεχνών, είχε φοβερή αίσθηση ισορροπίας, άκουγε τους χτύπους της καρδιάς όσων τον πλησίαζαν και διάβαζε με την αφή του. Σπούδασε δικηγόρος και διέθετε μια σπάνια κουλτούρα που τον καθιστούσε ξεχωριστό σε μια βίαιη, σκοτεινή και αφιλόξενη Νέα Υόρκη. Η σκέψη του και οι πολιτικές του απόψεις διέφεραν από αυτές του «μέσου υπερήρωα». Μία από τις ευκαιρίες να τις εκφράσει του «δόθηκε» από τη σεναριογράφο Ann Nocenti και τον σχεδιαστή Marκ Bagley στο τεύχος 283 τον Αύγουστο του 1990. Τότε ο Daredevil συνασπίστηκε με τον Captain America για να βοηθήσουν έναν ιδεαλιστή μετανάστη επιστήμονα να προωθήσει την εφεύρεσή του, ένα ιπτάμενο αυτοκίνητο που δεν καταναλώνει καύσιμα και δεν ρυπαίνει το περιβάλλον. Εκπρόσωποι των βιομηχανιών και του κράτους προσπάθησαν να τον σταματήσουν για να μη διαταραχτούν τα συμφέροντά τους, αλλά οι δύο φίλοι ήταν εκεί για να τον σώσουν. Συναρπαστικές είναι οι συζητήσεις και οι μονόλογοι των δύο υπερηρώων για τον ξεπεσμό της Αμερικής, καθώς δεν διστάζουν να αναφερθούν στο τείχος του Βερολίνου, στον ρατσισμό ως συστημικό συστατικό της αμερικανικής κοινωνίας, στην παντοκρατορία του βιομηχανικού και εταιρικού καπιταλισμού, στις εισβολές των ΗΠΑ σε ξένες χώρες όπως ο Παναμάς και στον ψευδεπίγραφο «πόλεμο κατά των ναρκωτικών», στις ταξικές ανισότητες κ.ά. Ο οργισμένος Captain America αμφιβάλλει ακόμα και για τα χρώματα της αστερόεσσας στη στολή του, ενώ ο Daredevil επαυξάνει, επισημαίνοντας τη δικαιολογημένη «οργή των φτωχών, τον θυμό για τον εξόφθαλμο πλούτο τριγύρω τους, για τον ρατσισμό». Η περιπέτεια φυσικά θα έχει happy end και οι δύο υπερήρωες θα ανακτήσουν την πίστη τους. Έχοντας όμως έστω και για λίγο κλονίσει τα θεμέλια του αμερικανικού οικοδομήματος. Και του αμερικανικού ονείρου, καθώς ο τίτλος της ιστορίας είναι «Ο Αμερικανικός Εφιάλτης». Και το σχετικό link...

10 συναρπαστικές ιστορίες: ΦΤΙΑΧΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΜΙΣΤΕΡ ΤΕΛΕΙΟ Making Mr. Perfect Μια ιστορία που έγραψε η Janet Gilbert και εικονογράφησε ο Marco Rota ΠΑΣΧΑΛΙΝΑ ΑΥΓΑ ΚΑΙ ΕΞΩΓΗΙΝΑ ΤΕΡΑΤΑ Bunny Patrol Ένα σενάριο του Sune Troelstrup, σε σχέδιο του Paco Rodriquez Η ΤΕΛΕΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ A Shot in the Dark Μια ιστορία που έγραψε ο Andreas Pihl και σχεδίασε ο Mardon Smet Η ΠΑΣΧΑΛΙΝΗ ΠΑΡΕΛΑΣΗ Easter’s Savior Ο Ferioli εικονογραφεί ένα σενάριο που έγραψε ο Sune Troelstrup ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΙΑ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ! Trophy Hunters Μια ιστορία σε σενάριο του Paul Halas και σχέδιο του Andrea Ferraris ΤΑ ΒΑΤΟΜΟΥΡΑ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ The Right Proportions Ένα σενάριο του Sune Troelstrup, που εικονογράφησε ο Diego Bernado Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΦΙΛΟΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ Dog with a Dime Μια ιστορία που έγραψε ο Paul Hoogma και σχεδίασε ο Santiago Barreira ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΜΙΣΤΕΡ ΛΑΒΡΑΚΙ Mr. Yum Yum Μια ιστορία που εικονογράφησε ο Vicar και έγραψε ο Gail Renard ΡΟΜΠΟΤ, ΔΕΚΑΡΕΣ ΚΑΙ ΣΦΕΝΤΟΝΕΣ Slingshot Protection Μια ιδέα του Joel Katz, σε σενάριο του Dave Angus και σχέδιο του Branca ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΗΜΟΥΝ ΣΤΗΝ ΘΕΣΗ ΣΟΥ! The Place-Switcher Ένα σενάριο του Frank Jonker, εικονογραφημένο από τον Sander Gulien Το νέο τεύχος (Νο.118) του αγαπημένου συλλεκτικού περιοδικού από Τρίτη 30/4 στα περίπτερα.

Ο κακός πράγματι θα επιστρέψει στο μέλλον. Έχει εμφανιστεί σε 9 ακόμα ιστορίες.

Χθες διάβασα το τεύχος και έχω να πω πως απόλαυσα πάρα πολύ την ιστορία. Έχει ωραία ροή και όμορφο σχέδιο (Καβατσάνο είναι αυτός!) . Επίσης ο κακός αυτός μας ήρθε λίγο ξέμπαρκος και χωρίς να ξέρουμε απολύτως τι κάνει. Επίσης θα ήθελα να είχε αναπτυχθεί παραπάνω ο χαρακτήρας του κακού. Επίσης υπονοειται οτι μάλλον θα τον ξαναδουμε σε κάποια άλλη ιστορία. άλλα το σενάριο ήταν καλό και χωρίς να κάνει τα σεναριακά φάουλ που επισημαίνει ο φίλος @ Manitou . Πιστεύω πως ειξαι καλό να δημοσιευονται οι μεγάλες ιστορίες σε ένα τεύχος, για να έχει καλή ροή η ιστορία. Ελπίζω να το κάνουν αυτό και με το 516 με τον Κάστυ.

Καλησπέρα! Σήμερα βρήκα χρόνο για να διαβάσω το 5ο τεύχος. Πρόκειται για την φυσική συνέχεια του πρώτου τόμου. Αρχικά είναι ωραίο, αλλά στην πορεία της ιστορίας "βαραίνει" πιο πολύ απ' όσο αντέχει. Ο Πίτερ θέλει να τα παρατήσει, η Μτζ παριστάνει τόσο χρεοκοπημένη όσο ο Ντόναλντ, χώνουν τον Venom όπου μπορούν χωρίς λόγο, το τέλος είναι γελοίο και άστατο. Οι κακοί προαφαιρούνται, ο Σκορπιός λέει στον Spidey ότι οι εφοπλιστές φτιάχνουν κακούς για να κρατούν απασχολημένους τους υπερήρωες (;) κάποιοι θέλουν να βάλουν τον Ντοκ Οκ να σκοτώσει τον Γκριν Γκόμπλιν ο οποίος φοβάται και δεν φοβάται, ανάλογα τι τον συμφέρει. Οι σκηνές που μου άρεσαν είναι αυτές του αιφνιδιασμού όπως η εμφάνιση του Venom που δεν είναι Venom ενώ κάτι εικοσάρηδες παλιοί συμμαθητές του Πίτερ θέλουν να τον δείρουν και η εμφάνιση άλλων υπερηρώων στην τελική μάχη. Του βάζω ένα επιεικές 4/10 για το καλό σχέδιο. Ασύγκριτο σε σχέση με τους κλώνους και τις αντιλήψεις, ακόμη και το 4ο τεύχος το ξεπερνάει κατά πολύ. Εγώ δεν θα το πρότεινα, τα προηγούμενα και το επόμενο με την ΝτεΓουλφ αξίζουν σίγουρα περισσότερο την αγορά.

Εγώ δεν το έχω fluid και μου εμφανίζονται όλα ως ο ίδιος σύνδεσμος. Δεν έχω μπάρες από δίπλα με τσεκαρισμένα απλά φαίνεται κανονικά. Συγνώμη για την σύγχυση.

Ελπίζατε ότι βαρέθηκα, αλλά να που συνεχίζω 6. (4) Οι χαμένες λεγεώνες (Les légions perdues) Η 6η ιστορία του Αλίξ προδημοσιεύτηκε στο βελγικό (και γαλλικό με μικρή καθυστέρηση) Τεντέν από τις 20/11/1962 και ολοκληρώθηκε στις 18/6/1963. Μεσολάβησαν 3,5 περίπου χρόνια από την προηγούμενη ιστορία του Αλίξ, περίοδος κατά την οποία ο Μαρτέν δεν ήταν και ιδιαίτερα παραγωγικός, έχοντας δημοσιεύσει μόλις μία ιστορία του Λεφράνκ. Πάντως η επιστροφή του ήρωα χαιρετίστηκε με εξώφυλλο από το περιοδικό που τον φιλοξενεί. Το 1965 δημοσιεύτηκε και σε τόμο από τον Casterman και ήταν η πρώτη ιστορία του Αλίξ που δεν άλλαξε εκδοτικό οίκο. Εκεί γνώρισε 27 επανεκδόσεις και ένα εναλλακτικό εξώφυλλο. Για άλλη μια φορά έχουμε μία συμπαγή και δομημένη ιστορία που με εξαίρεση την αγωνία του κάτω δεξιά καρέ δε θυμίζει ιστορία που δημοσιεύεται σε εβδομαδιαίο περιοδικό. Βασισμένος ο δημιουργός στο συμβάν με το σπαθί του Βρέννου, φτιάχνει μία περιπέτεια που έχει λίγο κατασκοπία, λίγο καταδίωξη, λίγο πόλεμο, γενικά πολύ δυνατή. Εν συντομία: ένας γαλάτης σκλάβος μαθαίνει πως το ιστορικό σπαθί του Βρέννου θα χρησιμοποιηθεί από τον Πομπήιο ώστε να συσπειρώσει Γερμανούς αλλά και κάποιους Γαλάτες εναντίον του Καίσαρα και να τον αποκόψουν στη Γαλατία, όπου και θα τον νικούσαν προς όφελος του Πομπήιου. Ο Αλίξ προσπαθεί να τους εμποδίσει ενημερώνοντας τον Καίσαρα και στην πορεία από την πόλη που σήμερα είναι το Τορίνο θα τον βοηθήσουν (όχι χωρίς απρόοπτα) δύο λεγεώνες οι οποίες όμως θα χαθούν στις Άλπεις όπως υποδηλώνει και ο τίτλος αλλά και το εξώφυλλο του άλμπουμ. Ενδιαφέρουσα υπόθεση και με αρκετά πλούσια και πυκνή δράση δεν μπορώ να πω ότι αφήνει παραπονεμένο τον αναγνώστη. Για λίγο πιο παθιασμένους με τη ρωμαϊκή ή/και στρατιωτική ιστορία, μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι το όλο στρατηγικό πλάνο ήταν το λιγότερο που θα πούμε, επιπόλαιο. Έρχεται όμως στο τέλος η αυτού μεγαλειότης ο Ιούλιος Καίσαρας και πρακτικά μας λέει το ίδιο, άρα υποθέτουμε ότι σκοπίμως ο στρατηγός Οράτιος έκανε ένα πλάνο σαν τα μούτρα του. Αυτό που με εντυπωσιάζει όμως είναι ο εκθειασμός της ρωμαϊκής επιρροής στη Γαλατία από όλο το δημοκρατικό τόξο, εεεε από τους "καλούς" Γαλάτες, ελεύθερους και σκλάβους. Παρουσιάζεται μία ρωμαϊκή επιρροή σύμφωνα με την οποία η Γαλατία έγινε πολιτισμένο κέντρο μέσα σε ελάχιστα χρόνια και όλοι οι σώφρονες Γαλάτες ήταν με το κίνημα "Μένουμε Ρώμη". Ενάντια στη ρωμαϊκή κατοχή και επιρροή είναι μόνο ραδιούργοι ρωμαίοι κατσαπλιάδες γερμανοί και κάτι βλαμμένοι. Χωρίς να διαφωνώ επί της ουσίας, έχω πολύ έντονες αμφοβολίες ότι η ρωμαϊκή επιρροή ήταν τόσο έντονη, τόσο σύντομα και με προβλημάτισε ο λόγος αυτής της θέσης. Χωρίς να μπορώ να καταλήξω ασφαλώς, νομίζω ότι ο Μαρτέν προσπαθεί να εξισορροπήσει έναν πιθανό μηδενισμό της σημασίας της Ρώμης στη σύγχρονη Γαλλία, που προέρχεται από το διπλανό περιοδικό και έναν άλλο γαλάτη ήρωα (δεν ξέρω αν έχετε ακουστά κάτι). Άλλωστε τον Γαλάτη σκλάβο τον λένε Αγερίξ (γκουχ γκουχ) έτσι για να μας θυμίσει ότι σε αυτή τη σειρά είχε ονομαστεί ο πατέρας του πρωταγωνιστή Αστορίξ. Όσον αφορά την εξέλιξη και τους χαρακτήρες υπάρχει μία σαφέστατη αλλαγή πλεύσης. Εκτός από τον Αλίξ και τον Ενάκ που παραμένει μετά τη 2η ιστορία, είναι η πρώτη περιπέτεια στην οποία βλέπουμε γνωστούς χαρακτήρες να επιστρέφουν. Επιστρέφει μετά τις αρχικές ο Πομπήιος σαν ένας σκιώδης arch-enemy, επιστρέφουν δύο δευτερεύοντες χαρακτήρες από την αμέσως προηγούμενη ιστορία, ο λεγεωνάριος Γκάλβα και ο (νυν) στρατηγός Οράτιος (Γκάφας) και φυσικά μετά το ξεκίνημα της 2ης ιστορίας επιστρέφει ο Καίσαρας αυτοπροσώπως, αλλά και το ξαδερφάκι από το χωριό ο Βανίκ. Ο Αλίξ εισάγεται με το καλημέρα στην ιστορία με το φιδίσιο αλλά αγορίστικο κορμί του, ο δε συμπρωταγωνιστής Ενάκ λέει μια καλησπέρα στη σελίδα 13 και μετά παραλίγο να τον τσιμπήσει αράχνη στη σελίδα 24. Δυνατή υποψηφιότητα για το Χρυσό βατόμουρο Β' Ανδρικού (λέμε τώρα) ρόλου, αγαπημένη δραστηριότητα μου είναι να προσέχω τι (δεν) κάνει σε κάθε περιπέτεια. Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες έχουν πιο σαφή ρόλο, ειδικά ο Γκάλβα που παίζει τον γενναίο σύντροφο (γιατί αν περιμένουμε από τον Ενάκ, προκόψαμε), ενώ ο Οράτιος είναι ο καλόκαρδος αλλά πανίβλακας στρατηγός. Απορώ με ποια λογική καταδίκασε τον Αλίξ επειδή κάποιος του είπε κάτι και τελικά τον αθώωσε επειδή έτσι είπε ένας γαλάτης σκλάβος . Στο τέλος ο Καίσαρας είπε αυτό που όλοι καταλάβαμε. Δεν κάνει το παιδί. Ο δε Βανίκ είναι ο τίμιος ξάδερφος, το άλλοθι του Αλίξ ότι δεν πειράζει που είναι πλέον Ρωμαίος οι Γερμανοί Ρωμαίοι είναι φίλοι μας. Στο σχέδιο τέλος έχουμε επίσης πολύ μεγάλη αλλαγή. Όχι στην τεχνοτροπία που πλέον έχει σταθεροποιηθεί στην παραλλαγή της καθαρής γραμμής με αρκετές σκιές, αλλά στο μέγεθος και το πλήθος των καρέ. Πλέον είναι μεγαλύτερα, ευκρινέστερα και λιγότερα. Υπάρχουν πολλές σελίδες με τρεις σειρές καρέ και γενικότερα η σελίδα είναι πολύ πιο ευανάγνωστη (όπως μου αρέσει) Για το φινάλε ένα μικρό ανάγνωσμα πάνω στην ιστορία που έδωσε το έναυσμα https://el.wikipedia.org/wiki/Ουαί_τοις_ηττημένοις Α suivre

Οι εντυπώσεις μου από τη συλλογή μετά την κυκλοφορία των 5 πρώτων τόμων είναι θετικές, παρά τα προβλήματα που τα έχουμε επισημάνει. Αν εξαιρέσεις τον 3ο τόμο, όλοι οι υπόλοιποι είχαν λίγα τρανταχτά λάθη επιμέλειας. Δυστυχώς ο 3ος τόμος, πιθανόν λόγω του μεγέθους του, είχε τα περισσότερα λάθη και με προβλημάτισε. Ευτυχώς η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη. Οι κορυφαίοι τόμοι από πλευράς σεναρίου είναι ο 1ος και 5ος τόμος, ενώ σε σχέδιο είναι ο 2ος και ο 4ος (τον κατατάσσω λίγο παραπάνω από του Todd McFarlane). Σε γενικές γραμμές πάμε καλά και αναμένεται η συνέχεια ακόμη πιο συναρπαστική. Υ. Γ 1. Από ότι φαίνεται 4 θα είναι τα χρώματα των εξωφύλλων που θα εναλλάσσονται. Πολύ καλό ότι ο 1ος και 5ος τόμος έτυχε (?) να έχουν το ίδιο χρώμα. Υ. Γ 2. Σε 3 βδομάδες θα κυκλοφορήσει λόγω του Πάσχα ο 6ος τόμος σύμφωνα με την ιστοσελίδα της radnet. Ανυπομονώ για Spectacular Spider-Man με μαύρη στολή και ρετρό ιστορίες από εποχή Καμπανά.

Σε λιγο καιρο θα ανεβασω κι εγω

Αυτός ο Ντάγκλας ο Πασκιεβιτς, Παξιεβιτς, Πασκιτανενεβιτς, όπως τον λένε τέλος πάντων. Παλιά ήταν πολύ της μόδας στο φόρουμ.

The mirrors;

Είναι δύο events που αφορούν τον ίδιο καλητεχνικό χώρο αλλά με διαφορετικό(κατ εμέ)προσανατολισμό καποιο έχει και international guests κάποιο έχει καθαρά ελληνική σκηνή. Συνέπεσαν(θα ζήσουμε i belive ), όσο μεγαλώνουν πληθαίνουν τέτοια event θα υπάρχουν αυτά. Όσο έρχονται και μεμονωμένα event τύπου signings θα πέφτουν περισσότερο ένα πανω στο άλλο. Η άνοιξη είναι μια εποχή που πολλοί θα την θέλουν για το event που διοργανώνουν. Δεν θα είναι εύκολο να δούμε κάποιο μικρότερο αμοιγως ελληνικο event τότε καθώς θα ήταν στη σκιά του Comicdom ούτε και κάποιο εναλλακτικό με άτομα από εξωτερικό καθώς θα επισκιαστει από το thecon. Κρατάω τα events ότι γίνονται καλητερα και όχι ότι συνεπεσαν, ναι θα ήθελα να πάω και στα δύο, θα ήθελα να πάρω sketches και πάντα δυο αλλά τελικά θα πρέπει να επιλέξω κριτιρια ?(απόσταση, τι αποσκοπώ να χαρώ από το event etc)

Χαρακτηριστικό στυλ σκιτσαρίσματος...