ΟΔΟΣ ΤΡΕΛΑΣ 13 [ 13, Rue del Percebe ]

[Valtasar]

Φιλοξενούνταν πάντα στο οπισθόφυλλο της Βαβούρας και είχε γίνει σήμα κατατεθέν της έκδοσης.... όλους όσους ξέρω που διάβαζαν Βαβούρα (υπάρχει κανείς που δεν έχει διαβάσει; ) μου λένε ότι πρώτα απ' όλα διάβαζαν την Οδό Τρέλας 13...

 

 

Δημιούργημα του μεγάλου Ισπανού κομίστα Francisco Ibanez Talavera, η πρώτη σελίδα δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Man Alive 6 Μαρτίου 1961 και στην συνέχεια στο ανανεωμένο παιδικό περιοδικό των εκδόσεων Burguera Tio Vivo με την ονομασία Rue del Percebe 13.

 

 

Παρ' όλο που κάποιες στιγμές στην ιστορία των κόμικς είχε φανεί αυτό το σκηνικό ενός σπιτιού χωρίς πρόσοψη, με δράστες τους ενοίκους μιας πολυκατοικίας, ο Ibanez με το ταλέντο του ήταν ο πρώτος που κατόρθωσε να δημιουργήσει μια πολύ μεγάλη σειρά μονοσέλιδων κόμικ με τεράστια επιτυχία εντός και εκτός Ισπανίας.

 

 

Οι χαρακτήρες είναι συνήθως ίδιοι με την ιστορία να λέει ότι ο καθηγητής/Φρακενστάϊν που είχε βάλει ο Ibanez στην αρχή αντικαταστάθηκε λόγω λογοκρισίας (με το σκεπτικό μόνο ο Θεός μπορεί να δημιουργεί ζωή).

Ξεκινώντας από την ταράτσα, βλέπουμε στην σοφίτα έναν επαγγελματία ζωγράφο που προσπαθεί να αποφύγει τους πιστωτές του καθώς και μια γάτα που βασανίζεται από ένα όχι ιδιαίτερα έξυπνο ποντικό.

 

 

Στον τρίτο όροφο, έχουμε έναν κλέφτη που φέρνει στην γυναίκα του τα κλοπιμαία της ημέρας (συνήθως άχρηστα) και στο διπλανό διαμέρισμα μια οικογένεια με 6 παιδιά όχι ιδαιτέρως ήσυχα. Με την πάροδο του χρόνου ο Ibanez μείωσε τα άτομα, στέλνοντας τον πατέρα εκτός οικίας και σε λίγο καιρό την μεγάλη αδελφή (πιθανόν για παντρειά )

 

 

Κατεβαίνοντας στον δεύτερο όροφο, συναντάμε στο ένα διαμέρισμα την ζωόφιλο της πολυκατοικίας που τραβάει τα πάνδινα από τα κατοικίδιά της που προφανώς δεν έχουν την ίδια άποψη με την δική της. Δεξιά έχουμε τον ράφτη της γειτονιάς με τις ασύλληπτες δημιουργίες.

 

 

Φτάνοντας στον πρώτο όροφο έχουμε αριστερά τον περίφημο γιατρό/κτηνίατρο και στο δεξί διαμέρισμα είχαμε τον καθηγητή που δημιούργησε ένα τέρας, έγινε μόνιμος χαρακτήρας για 147 σελίδες αλλά μετά χάθηκε λόγω λογοκρισίας που ανέφερα παραπάνω. Σε άλλες 21 σελίδες βλέπουμε την θυρωρό να προσπαθεί να πουλήσει/ενοικιάσει το ετοιμόρροπο διαμέρισμα σε ανυποψίαστους ενοικιαστές και τελικά οι ενοικιαστές να εναλλάσονται τάχιστα και επώδυνα...

 

 

Τέλος στο ισόγειο έχουμε τον απατεώνα μπακάλη που προσπαθεί με κάθε τρόπο να κλέψει τους πελάτες του, τους θυρωρούς που σχολιάζουν τα πάντα, τον οχετό στο πεζοδρόμιο που έχει μέχρι και ιστιοπλοϊκά και φυσικά το ασανσέρ που όντως κλεμμένο δεν λέει να λειτουργήσει με τίποτα.... φυσικά οι θυρωροί χρησιμοποιούν κάθε τρόπο να ανεβάσουν τους ενοίκους στα πάνω πατώματα (από τεράστια φυσερά μέχρι αντλίες νερού και φέρετρα....)

 

 

Στην Ισπανία κυκλοφόρησαν πάνω από 1000 σελίδες με την οδό Τρέλας, πολλά άλμπουμ με μαζεμένη δουλειά του Ibanez και κάποια στιγμή δημιουργήθηκε και ομάδα σχεδιαστών που κάνανε ένα κτίριο αλλά σε δύο σελίδες και περισσότερους ενοικιαστές (έβαλε και η Βαβούρα κάποια στην εσωτερική της ύλη)
Στην Ελλάδα είδαμε το κόμικ μόνο στο οπισθόφυλλο της Βαβούρας (εκτός από ελάχιστα τεύχη που είχε παιχνίδια) και ήταν κάτι που το απολαύσαμε... ακολουθεί ένα πολύ μικρό αναλογικά δείγμα από τα οπισθόφυλλα της βαβούρας, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι...
 

 

Ακόμα περισσότερες ιστορίες εδώ.

[GreekComicFan]

Στην Ελλάδα είδαμε το κόμικ μόνο στο οπισθόφυλλο της Βαβούρας (εκτός από ελάχιστα τεύχη που είχε παιχνίδια) και ήταν κάτι που το απολαύσαμε.....

Indeed!

[Lord Makro]

Αναλυτικότατη παρουσίαση της αγαπημένης από όλους "Οδού τρέλας"!! :best:

 

Ωστε έβγαλε πάνω από 1000 σελίδες;

 

:beer:

[YOSHIMITSU]

ΧΑ!!! Πολύ πριν τον Αρκά στο Ε υπήρχε φυσικά η βαβούρα και η οδός τρέλας 13, που έκανε την αρχή στην ανάποδη ανάγνωση των κόμικ - περιοδικών. Οι χαρακτήρες ένας προς ένα, πάρε τον ένα και βάρα τον άλλο, ο ένας χειρότερος από τον άλλο, ανεξάντλητος καθώς ήταν ο δημιουργός έπλαθε σε κάθε σελίδα μοναδικές καταστάσεις. Μακράν από τα καλύτερα μονοσέλιδα που έχουν βγει, ενώ κάθε φορά προκαλούσε εγγυημένα το γέλιο και σου άνοιγε την όρεξη να συνεχίσεις στα ενδότερα με τα υπόλοιπα κόμικ που είχε. Η βαβούρα τελικά δεν θα μπορούσε να νοηθεί στο μυαλό κανενός χωρίς την οδό τρέλας 13. Τέλεια αναφορά και παρουσίαση...

[Mandrake]

Καταπληκτική ή "Οδός Τρέλας 13"!! Σ'ευχαριστώ για τις πληροφορίες! Μια απορία μόνο. Υπήρχε και στις δύο περιόδους της "Βαβούρας"; Γιατί εγώ μόνο την δεύτερη νομίζω πως έχω δει.

[dionik]

Υπάρχει και στην πρώτη. Τουλάχιστον στο τεύχος #3 που τυχαία ήρθε στα χέρια μου

 

 

:beer:

[Valtasar]

Μια απορία μόνο. Υπήρχε και στις δύο περιόδους της "Βαβούρας"; Γιατί εγώ μόνο την δεύτερη νομίζω πως έχω δει.

 

Ναι, υπήρχε από την αρχή, εκτός από μερικά τεύχη(3-4) που είχε βάλει κάποια παιχνίδια. Θα αναφέρω ακριβώς σε ποιά μόλις καταγράψω όλα τα τεύχη που έχω ()

 

 

ΥΓ. να ευχαριστήσω τον μακαριότατο/σεβασμιότατο/μεγαλοπρεπή/αειθαλή/μεγαλειότατο Global για την προσθήκη των επιμέρους εικόνων στην παρουσίαση (και την υπενθύμιση ότι ξέχασα τον 1ο όροφο )

[antivirus]

:clap2: CONGRATS!

 

[Ion]

Στην Ισπανία κυκλοφόρησαν πάνω από 1000 σελίδες με την οδό Τρέλας, πολλά άλμπουμ με μαζεμένη δουλειά του Ibanez και κάποια στιγμή δημιουργήθηκε και ομάδα σχεδιαστών που κάνανε ένα κτίριο αλλά σε δύο σελίδες και περισσότερους ενοικιαστές (έβαλε και η Βαβούρα κάποια στην εσωτερική της ύλη)Στην Ελλάδα είδαμε το κόμικ μόνο στο οπισθόφυλλο της Βαβούρας (εκτός από ελάχιστα τεύχη που είχε παιχνίδια) και ήταν κάτι που το απολαύσαμε...

 

Καταπληκτικό το αφιέρωμα. Πράγματι και σε μένα άρεσε πάρα πολύ η οδός τρέλας 13, αλλά έχω την εντύπωση ότι σε αντίθεση με τους περισσότερους εγώ την άφηνα για το τέλος - ήμουν της άποψης "το καλύτερο για το τέλος".

 

Μια μικρή παρατήρηση: τα δισέλιδα που δημιούργησε η ομάδα σχεδιαστών είχαν τίτλο "Οδός τρέλας 7" και όχι 13. Προφανώς για να ξεχωρίζουν από τον αρχικό σχεδιαστή τους (εκτός κι αν ήταν ελληνικό εύρημα). Πράγματι η οδός τρέλας 7 έμπαινε στη μέση του τεύχους σε σκληρό χαρτί, σε τεύχη των οποίων το οπισθόφυλλο είχαν καταλάβει διαφημίσεις. Παρόλα αυτά και η οδός τρέλας 13 είχε δημοσιευτεί στο εσωτερικό τευχών, πάλι στο ίδιο σκληρό χαρτί, αλλά στην προηγούμενη σελίδα, όχι στο κέντρο. Χμμμ, σας μπέρδεψα; Ένα παράδειγμα από το τεύχος 301, όπου σκάναρα το μεσαίο δισέλιδο, το προηγούμενο και το επόμενο...

 

[DJO]

Οδός Τρέλας 13: Ξεκινώντας το περιοδικό ΒΑΒΟΥΡΑ από την τελευταία σελίδα

 

 

Η πικρή, μικρή αλήθεια είναι πως έχω διαβάσει πάρα, μα πάρα πολλά κόμικ στη ζωή μου. Τόσα, που αν είχα επιλέξει βιβλία αντί γι’ αυτά, πιθανότατα θα κατάφερνα να διαβάσω όλους τους τόμους του “Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο” του Προυστ. Δεν το έκανα όμως, και το “Επεισόδιο με την Madeleine” ακόμα με περιμένει.

 

Όμως δεν το μετανιώνω. Τα κόμικ ήταν σχεδόν πάντα η απαραίτητη παιδική χαρά που κατέβαινα να παίξω μετά από την σκληρή εργασία που απαιτούσε ένας Joyce ή ένας Lovecraft (ναι, εργασία ήθελε κι αυτός, ξέρετε τι είναι να προσπαθείς να συνδέσεις όλες του τις ιστορίες, να κατηγοριοποιήσεις τους θεούς του, να βρεις συγγένειες στα έργα των συγγραφέων του κύκλου του – ωπα, παρασύρθηκα, Lovecraft και Cthulhu κάποια άλλη φορά). Βέβαια και αυτό με τα χρόνια άλλαξε και τα κόμικ έγιναν κόμιξ και η εμπειρία πιο ευχάριστα επώδυνη κι από τα καλύτερα μυθιστορήματα.

 

Η εφηβεία μου όμως δεν είχε τέτοιου είδους κόμικ ακόμα. Είχε Λούκυ Λουκ, Αστερίξ & Οβελίξ, Τεν Τεν, Μπλεκ, Αγόρι και φυσικά… ΒΑΒΟΥΡΑ. Ότι πιο κοντινό και ελληνικό στην Αμερικάνικη έκδοση του MAD. Η αναζήτηση μου για τεύχη του θρυλικού περιοδικού που πρωτοεκδόθηκε το 1981, κρατάει μέχρι σήμερα

 

Θυμάμαι κάποια σκριπτάκια από τις μέσα σελίδες του (το παιδί με την μαύρη τρύπα, πλούσιοι και φτωχοί) αλλά δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ αυτό που σχεδόν πάντα κοσμούσε την τελευταία σελίδα του περιοδικού: το Οδός Τρέλας 13.

 

 

_{Francisco Ibáñez Talavera: ο "πατέρας" του κόμικ}

 

Ένα απίθανο μονοσέλιδο κόμικ που ο αναγνώστης μπορούσε να δει τους τρελούς νοικάρηδες μιας πολυκατοικίας σε “προσωπικές” τους στιγμές:

 

Οι περαστικοί είχανε πάντα θέμα με τον ανοιχτό υπόνομο μπροστά από το θυρωρείο, δίπλα ακριβώς, το παντοπωλείο της γωνίας ας πούμε πως δεν ήταν και το καλύτερο, καθαρότερο, φτηνότερο της πόλης.

 

Στον πρώτο όροφο υπήρχε ένας γιατρός από αυτούς που καλό είναι να τους αποφεύγουμε ενώ το διπλανό διαμέρισμα, για κάποιον ακατανόητο λόγο, συνεχώς νοικιάζεται. Στο δεύτερο όροφο ζούνε κάτι καλές γριούλες με τα κατοικίδια τους και δίπλα ένας ράφτης που δεν το έχει και πάρα πολύ. Α, πριν ανεβούμε ψηλότερα να σας παρακαλέσουμε να αποφύγετε το ασανσέρ, έχει κάποια θεματάκια.

 

Στον τρίτο όροφο είναι η ταπεινή οικεία ενός ληστή και της γυναίκας του και στο διπλανό ακριβώς διαμέρισμα μία μάνα με τα παιδιά της. Ο ληστής θα έπρεπε να φοβάται πολύ αυτά τα παιδιά. Ο Ηρώδης θα έπρεπε να φοβάται πολύ αυτά τα παιδιά.

 

Τέλος, στην ταράτσα βρίσκουμε έναν τυπάκο που χρωστάει σε όσους έχουν δυο πόδια και δυο χέρια αλλά με πανούργους (ή όχι και τόσο πανούργους) τρόπους καταφέρνει να ξεγλιστράει από τους οφειλέτες του. Στα δεξιά έχουμε την κλασική ιστορία της γάτας με το ποντίκι: Η γάτα πάντα την παθαίνει.

 

 

Οι ιδέες και τα σκίτσα του Οδός Τρέλας 13, είναι του Ισπανού κομίστα Francisco Ibanez Talavera, και υπήρξε οπισθόφυλλο σε σχεδόν όλα τα τεύχη του ΒΑΒΟΥΡΑ.

 

Σε μια εποχή σουρεαλιστική, “σοβαρή” και με ειδικές μηχανές που ρουφάνε το κέφι μας, το συγκεκριμένο κόμικ αλλά και το περιοδικό, μου έχουν λείψει πολύ.

[paola]

Πραγματικα πολυ γελιο με αυτες τις ιστοριες(τις οποιες ομως διαβαζα παντα στο τελος).Μπραβο για το αφιερωμα,δεν ειχα ξαναδιαβασει τοσες λεπτομερειες γι'αυτες.