ΠΟΙΑ ΤΑΙΝΙΑ/ΣΕΙΡΑ ΕΙΔΑΤΕ ΠΡΟΣΦΑΤΑ;

[zade]

Όχι, κάθε φορά σαν τρελή αδερφή ακούγεσαι...

 

Nαι ε; Μα κάνω τα πάντα για να φαίνομαι άντρακλας να πάρει. Λατρεύω τους σφίχτηδες, έχω βάλει avatar τον Hulk, κάνω πποστ που ξεχειλίζουν από τεστοστερόνη και πάλι όμως τίποτα; Να πάρει! Τέλος πάντων, πάω να χτενίσω την κούκλα μου τώρα μπας και μου έρθει καμιά ιδέα τι να κάνω για να φαίνομαι πιο άντρας.

[Blackbeard]

Τέλος πάντων, πάω να χτενίσω την κούκλα μου τώρα 

 

 

http://www.youtube.com/watch?v=rjOGLhD6pXw

[Γάντζος]

ειδα μαζι με παρεα το ''mama''.... αρεσε σε ολους

[paola]

Ξεκινησα το Vampire Diaries season 5 !

Εχω και τα μεξικανικα μου επισης.

 

Τελειωσα την σειρα "La mentira" -"Βερονικα" ,η οποια ειναι η πιο αγαπημενη μου λατιν σειρα,ειχα πολλα  χρονια να την δω και την βρηκα στο γιουτιουμπι.

 

Τωρα βλεπω το "La fuerza del destino-Η εκδικηση"

[Γάντζος]

τρεξτε ''κατεβαστε'' και δειτε το ''κυνηγι'' (the hunt)!! εκπληκτικοτατη δανεζικη ταινια! οταν ο ευρωπαϊκος κινηματογραφος μεγαλουργει!

Επεξεργασία Νοεμβρίου 9, 2013 από kostas ververis

[georok]

Tο εχω δει και μου αρεσε και μενα.Να σου προτεινω και το adam's aples (δεν θυμάμαι το δανέζικο τίτλο,νομιζω adam aeples) με ιδιο πρωταγωνιστή σε ξεχωριστό ρόλο!

[zade]

Είδα το Escape Plan. Ναι κύριε . Πλήρωσα λεφτά για να δω Σταλλόνε και Σβατζενέγκερ μαζί. Είναι καλό. Δεν είναι πάρα πολύ καλό, αλλά είναι καλό. Έχει μερικές ξεξαρδιστικές σκηνές, έχει χοντρά σεναριακά προβλήματα (πράγματα που δεν εξηγούνται, αναπτυξη χαρακτήρων μηδέν κλπ κλπ) έχει ένα εντελώς προτώτυπο σεναριακό εύρημα (κι εμένα μου έκανε εντύπωση) και έχει δύο τιτάνες του ξύλου μαζί. Πλέον και οι δύο είναι μπαρμπάδες, αλλά είναι καλοί μπαρμπάδες.  Για τους φαν επιβάλλεται, για τους υπόιπους προτείνεται συγκρατημένα. Ε καλά άμα δεν σας άρεσε ποτέ ούτε ο ένας ούτε ο άλλος, μην περιμένετε εδώ να αλλάξετε άποψη.

 

BONUS: Φωτογραφία από το expendables 3 που ο Σταλλόνε είναι πραγματικά ο μπάρμπας του καφενείου που πίνει τσίπουρα Παρασκευή πρωί 12 η ώρα.

 

[rkronin]

κλασικά αργοπορημένος είδα το Ted . απίστευτα διασκεδαστικό  , κάφρικο και απίστευτα διασκεδαστικό.α και κάφρικο ε.

 

η σκηνή μου πλακώνονται μου θύμισε έντονα την μάχη του Peter Griffin  με το κοτόπουλο..... εκεί με έπιασε νευρικό γέλιο. είχε καλές ατάκες διάσπαρτα και γενικά με παρέα βλέπεται πολύ ευχάριστα.

[zade]

Μόλις είδα World's End με Simon Pegg & Nick Frost.

Η ταινία που είναι η δεύτερη "συνέχεια" της άτυπης τριλογίας threee flavors cornetto έχω την αίσθηση ότι είναι η καλύτερη απ' τις τρεις. Δεν ξέρω εάν είμαι ιερόσυλος που το λέω αυτό ,αλλά είναι καλύτερη και απ' το Hot Fuzz και απ' το Shaun of the Dead. Eίναι χιλιάδες σκαλοπάτια ανώτερη από οποιαδήποτε Αμερικάνικη κωμωδία είδα φέτος και επιτέλους είναι μαι ταινία που εκμεταλλέυεται το θέμα της «καταστροφής του κόσμου» ορθά. Και έχει ένα από τα πιο πρωτότυπα τέλη που έχω δει ποτέ σε ταινία. Ζήτω ο διάλογος!

Οποιοσδήποτε μα οποιοσδήποτε έχει δει τις δύο προηγούμενες πρέπει να την δει. Και τέλος, όλοι οι υπόλοιποι καλό θα ήταν να την δουν. Δεν έχει βαθιά νοήματα αλλά έχω την αίσθηση ότι είναι ηταινία που εξετάζει την αντρική φιλία πιο καλά από οποιαδήποτε άλλη .

[kwtsos]

Ειδα τον Κυνοδοντα. Κανενα νοημα πραγματικα . Βασικα δεν μπορω να καταλαβω την φιλοσοφια του σκηνοθετη/σεναριογραφου , οσο πιο πολλα "πληκτρολογια" ή "μεγαλες λαμπες" δειξεις τοσο πιο προχω και ριζοσπαστης θεωρεισαι ? Τοσο πιο πολυ κριτικαρεις τον σαπιο οικογενειακο θεσμο ? Τοσο πιο πολυ νοημα ?? Α ξεχασα πρεπει να τα ντυσεις και με εναν αερα ανωμαλιας και διαστροφης. Τι αερα δηλαδη , θυελα καλυτερα Τοτε ναι , πας για οσκαρ και βραβεια . Επισης , ποσο μα ποσο κουραστικη ταινια , καθε τρεις και λιγο κουνουσα το ποντικι για να δω ποση ωρα απομενει ακομα ... Ισως η πιο δηθεν ταινια που εχω δει ποτε. Μηδαμινη πλοκη και εξελιξη χαρακτηρων , μονο μια σειρα απο κουραστικες disturbing σκηνες και σουπερ αργη σκηνοθεσια . Απορω με τους κριτικους που την εκθειασαν , σιγουρα ειδαν την ιδια ταινια ?

[Kabuki]

Για μενα ο Κυνόδοντας ήταν πολύ υπερεκτιμημένη ταινία, έχει κάτι να πει για την οικογενεια και τον ολοκληρωτισμό γενικότερα, αλλά θα ταν πολύ καλύτερα να κράταγε κανα δεκάλεπτο, ας ήταν μικρου μηκους κι ας μη μας ταλαιπωρούσε τόσο πολύ!

[Murphy Pendleton]

Ενα μεγαλο μπραβο που αντεξες και την ειδες ολοκληρη.Εγω στο πρωτο δεκαλεπτο την παρατησα και "εφαγε" delete.

[DJO]

Το μόνο στο οποίο πραγματικά συνεισέφερε ο Κυνόδοντας ήταν στο να δώσει μια νέα σημασία στην έννοια της λάμπας.

 

Υπογραφή: υπέρμαχος του Διαφωτισμού.

[zade]

Εμένα από την άλλη μου άρεσε πολύ. Επίσης μου αρέσει πάρα πολύ και ο Χάνεκε τον οποίο μοιάζει σαν να προσπαθεί να μιμηθεί ο Λάνθιμος . Από τις πιο δυνατές Ελληνικές ταινίες που έχω δει.

[Kabuki]

Εμένα από την άλλη μου άρεσε πολύ. Επίσης μου αρέσει πάρα πολύ και ο Χάνεκε τον οποίο μοιάζει σαν να προσπαθεί να μιμηθεί ο Λάνθιμος . Από τις πιο δυνατές Ελληνικές ταινίες που έχω δει.

Ο Χάνεκε μ'αρέσει και μένα πολύ, οι μιμητές όμως δεν είναι απαραίτητα πετυχημένοι, όπως στην περίπτωση του κυνόδοντα κατα τη γνώμη μου

[GreekComicFan]

Εμένα πάλι μου αρέσει η Χάινικεν και ο Χάκινεν, αλλά αυτά είναι γούστα.

 

Και όσο αφορά τους «διανοούμενους» κριτικούς που εκθειάζουν τέτοιες ταινίες, δεν είναι να τους δίνεις σημασία. Όλοι τους πιθηκίζουν στον ρυθμό που βαράνε οι Γάλλοι.

[georok]

Ο Κυνόδοντας έχει κλεμμένο σενάριο απο μια μεξικάνικη του '90. Θα γινόταν ρεζίλι αν επαιρνε το όσκαρ.

 Εμενα το μόνο που μου άρεσε στην ταινια ήταν το σενάριο που αργότερα ανακάλυψα το παραπάνω.

Ηθοποιοί ανύπαρκτοι, σκηνοθεσία ψευτοκουλτουρέ, ηχοληψία στήνω αυτί βάζω και υπότιτλους, φωτογραφία πρωτοετή φοιτητή.

[zade]

Μόλις είδα το Angel Heart με τον ντε Νίρο και τον Μίκυ Ρουρκ ,τότε που είχε ακόμα αξία το να σε λένε Μίκι Ρουρκ.  Είναι πάρα πολύ καλό. Πρώτα απ' όλα παρόλο που πλέον η τελική ανατροπή είναι προβλέψιμη -γιατί έχει ξαναγίνει- έχω την αίσθηση ότι χρονολογικά ήταν η πρώτη ταινία που το έκανε αυτό. Άρα σίγουρα είναι προτώτυπη. Επίσης έχει απίστευτη ατμόσφαιρα. Ο τρόπος που εκμεταλλέυται τις σκιές και τα όσα δεν μας δείχνει είναι εξίσου σημαντικός με τα όσα μας δείχνει. Βέβαια είναι και Άλαν Πάρκερ η σκηνοθεσία όχι ότι να 'ναι οπότε μετράει.  Και επιτέλους μια ταινία που παρόλο που παίζει με το παραφυσικό , το κρατάει στα άκρως απαραίτητα προκειμένου να μην χαλα΄σει την ατμόσφαιρά της με διάολια και τριβόλια. Έτσι τα φτιάχνουν κύριοι, όχι «Γειά, είμ' ο Διάβολος, πάμε για ένα ποτό; ». Αξίζει. Με χίλια.

[stardust]

Ο κυνόδοντας..απλά ..το είχα δεί απο περιέργεια στις 4 το πρωί και άρχισα να παραμιλάω..γάβ..γαβ γαβ...χμμ ..γαβγαβ γαβ...

 

είδα το Elysium ..τπτ το συγκλονιστικο..κάποια όμορφα πλάνα..ωραίο το ending theme ..κατα τα άλλα..so so

[georok]

 Είδα το Ted. Βασικά δεν το ήξερα ποιοι παίζουν και δεν το έβλεπα λόγω στόρυ και μόνο. Αλλά επέμεναν οι φίλοι μου να το δω και είδα όλους τους ηθοποιούς του Family Guy και του South Park.

Φυσικά και δεν μπορούσε να μην μαρέσει..

 

 Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι πως ηθοποιοί σαν τον Ryan Raynolds δεχονται να κάνουν τέτοιους ρόλους. (Είπαμε δεν είναι και κανάς σουπερ σταρ, αλλά όχ και έτσι)

[Γάντζος]

Ειδα το ''hang 'em high'', western του 1968 με τον αγαπημενο μου κλιντ ιστγουντ!! ενταξει καλο ηταν αλλα δεν συγκρινεται με την τριλογια-επος του λεονε! (a fistful of dollars, for a few dollars more, the good, the bad and the ugly)   και με παρεα ειδα το ''friday the 13th'' (2009), remake της ομωνυμης ταινιας του 1980...

Επεξεργασία Νοεμβρίου 14, 2013 από kostas ververis

[germanicus]

χα. Κοιτάζοντας στο Αθηνόραμα για τις κριτικές σχετικά με τον Αδάμαστο, πέτυχα ένα αρθράκι που μιλάει για το "weird wave of Greek cinema". Μιας και ο Κυνόδοντας είχε τη τιμητική του αυτές τις μέρες στο φόρουμ, το αρθράκι:

 

http://www.athinorama.gr/cinema/article.aspx?id=1001149

\

"Ελληνικό σινεμά τώρα: το weird wave, οι πρόγονοι του, πού ποντάρουμε φέτος

Από Γιάγκο Αντίοχο - 11/11/2013"

 

Σε μία από τις πιο δύσκολες περιόδους της σύγχρονης Ιστορίας της χώρας, ο ελληνικός κινηματογράφος αρνείται να παραιτηθεί και να μιζεριάσει. Εμείς κοιτάζουμε πίσω από τις επιτυχίες του, βρίσκοντας τις αιτίες της πρόσφατης ακμής του, εξερευνώντας τη σημασία του «weird wave of Greek cinema», μιλώντας για το «Miss Violence» του Αλέξανδρου Αβρανά, το οποίο προβάλλεται αυτήν την εβδομάδα στις αίθουσες, και σημειώνοντας τα μελλοντικά δυνατά χαρτιά της εγχώριας παραγωγής.

 

H ιστορία του ελληνικού σινεμά είναι γεμάτη συμπτώσεις και γλυκόπικρες ειρωνείες. Το 2008 νικητές των τελευταίων Κρατικών Βραβείων Ποιότητας που δόθηκαν ποτέ ήταν οι ταινίες «Σκλάβοι στα Δεσμά τους» του Τώνη Λυκουρέση και «Without» του Αλέξανδρου Αβρανά, ξεσηκώνοντας θύελλα αντιδράσεων στον κινηματογραφικό κόσμο, η οποία οδήγησε στη δημιουργία της κίνησης Κινηματογραφιστές στην Ομίχλη, στο μαζικό μποϊκοτάζ των Ελλήνων δημιουργών στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 2009, στην οριστική κατάργηση των αμφιλεγόμενων κρατικών διακρίσεων και στην ψήφιση ενός κινηματογραφικού νόμου που δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Σήμερα, ύστερα από μόλις πέντε χρόνια, ο Τώνης Λυκουρέσης είναι ο νέος πρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου και ο Αλέξανδρος Αβρανάς επιστρέφει στο προσκήνιο ως θριαμβευτής του πρόσφατου Φεστιβάλ Βενετίας.

 

Πέρα από τα όποια παιχνίδια της τύχης (; ), πάντως, οι ελληνικές ταινίες συνεχίζουν να παλεύουν για άλλη μία χρονιά με την κρατική υποχρηματοδότηση, ενώ οι μεγάλες φεστιβαλικές διακρίσεις ακυρώνουν πανηγυρικά λαϊκίστικους αφορισμούς κι εκφράσεις πολιτισμικού ωχαδερφισμού του τύπου: «Έλα μωρέ, τι το χρειαζόμαστε το σινεμά μέσα στην κρίση;» Σε μια ιστορική συγκυρία που οι πάντες καλούνται να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων ο ελληνικός κινηματογράφος το κάνει και με το παραπάνω, αποτελώντας το σημαντικότερο πολιτιστικό πρεσβευτή μας και δημιουργώντας ένα αναγνωρίσιμο κι αισθητικά πρωτοπόρο ρεύμα, αυτό που είναι γνωστότερο στο εξωτερικό ως «weird wave of Greek cinema» χάρη στον… νονό του Στιβ Ρόουζ του βρετανικού «Guardian».

 

Ελληνικό σινεμά από σαράντα κύματα 

Από πού προέκυψε όμως αυτό το νέο κύμα που σαρώνει τις φεστιβαλικές διακρίσεις; Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, η ιστορία του σύγχρονου ελληνικού σινεμά –που ξεκινά χοντρικά με τη Μεταπολίτευση– είναι γεμάτη επιτυχίες, ίντριγκες κι ενδοκινηματογραφικές έριδες. Βέβαια, αυτό είναι φυσικό αν αναλογιστεί κάποιος ότι η ελληνική αγορά είναι μικρή κι εμπορικά περιορισμένη, ενώ την ίδια στιγμή το σινεμά αποτελεί… πανάκριβο σπορ. Ο ελληνικός κινηματογράφος βγαίνει από το γύψο της Δικτατορίας με φοβερή ορμή και δυναμική και μια ιδιότυπη νουβέλ βαγκ, ο περιβόητος ΝΕΚ, γεννιέται, με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο να είναι ο σπουδαιότερος πρεσβευτής της. Βέβαια, η υπερπολιτικοποίηση οδηγεί το μεταπολιτευτικό σινεμά στη σταδιακή παρακμή του και τον ελληνικό κινηματογράφο εν γένει στην πλήρη απαξίωσή του. Στις αρχές των ’90s το «Απ’ το Χιόνι» (1993 ) του Σωτήρη Γκορίτσα και το «Τέλος Εποχής» (1994 ) του Αντώνη Κόκκινου έβγαλαν το ελληνικό σινεμά από ένα φαύλο κύκλο εσωστρέφειας, ενώ το «Απ’ την Άκρη της Πόλης» του Κωνσταντίνου Γιάνναρη (1998 ) και αργότερα το «Σπιρτόκουτο» (2002 ) του Γιάννη Οικονομίδη σηματοδότησαν τη νέα κοινωνικά αιχμηρή κι αισθητικά επίκαιρη εποχή για το ελληνικό αρτ σινεμά. Την ίδια στιγμή ο εμπορικός κινηματογράφος, διαπιστώνοντας ότι εισιτήρια κόβουν αποκλειστικά οι κωμωδίες τύπου «Safe Sex» (1999 ) αλλά και δράματα που συνδέονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο με την Ιστορία της χώρας, όπως η «Πολίτικη Κουζίνα» (2003 ), οι «Νύφες» (2004 ) και το «El Greco» (2007 ), οδηγείται σε μια αδιάφορη και προβλέψιμη θεματική μονομέρεια.

 

Το 2009 είναι η χρονιά που αλλάζει την πορεία του ελληνικού σινεμά. Οι ραγδαίες εξελίξεις στον κινηματογραφικό χώρο δημιουργούν το ελπιδοφόρο κίνημα των Κινηματογραφιστών στην Ομίχλη, την πρώτη οργανωμένη απόπειρα ενεργών δημιουργών να θέσουν δημοκρατικούς και αξιοκρατικούς κανόνες στο διαβρωμένο σύστημα της εγχώριας παραγωγής. Από εκεί προέκυψε και η Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου, η οποία ξεκίνησε με φοβερή διάθεση το 2010, αλλά σήμερα βρίσκεται αντιμέτωπη με σημαντικές δυσκολίες, όπως η αποδυναμωμένη λόγω κρίσης εσωτερική αγορά, η εκούσια και ακούσια αδρανοποίηση μελών της, η μη εφαρμογή του νέου κινηματογραφικού νόμου αλλά και η πρόσφατη επιστροφή και ανάδειξη της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών σε επίσημο –και μόνο;– συνομιλητή του κινηματογραφικού χώρου με το κράτος. Πέρα από τις εσωτερικές εξελίξεις που πυροδοτήθηκαν για το ελληνικό σινεμά, την ίδια χρονιά, το 2009, ο «Κυνόδοντας» του Γιώργου Λάνθιμου χτυπά σαν κεραυνός εν αιθρία τους θεατές του Φεστιβάλ Κανών. Η αποδραματοποίηση, το μαύρο χιούμορ, η ωμή βία, το ρετρό άρωμα και η διάχυτη μη ελληνικότητα αποτελούν την αυθεντική αισθητική πρόταση του «Κυνόδοντα», ο οποίος φτάνει μέχρι την πεντάδα των ξενόγλωσσων Όσκαρ, αποτελώντας παράλληλα το άτυπο ξεκίνημα του «weird wave of Greek cinema».

 

Ο όρος, αμφιλεγόμενος και γενικευτικός, δεν θα γίνει αποδεκτός από τους Έλληνες δημιουργούς. Ωστόσο, το «Attenberg» της Αθηνάς-Ραχήλ Τσαγγάρη, το «L» του Μπάμπη Μακρίδη, το «Luton» του Μιχάλη Κωνσταντάτου και το ηλεκτρισμένο «Miss Violence» του Αλέξανδρου Αβρανά, ανεξαρτήτως κινηματογραφικής αξίας, έχουν αρκετά κοινά δημιουργικά στοιχεία. 

 

 

Επιδοκιμάστε τα βραβεία απ’ όπου κι αν προέρχονται 

Η συμμετοχή του «Miss Violence» στο Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ Βενετίας μετατράπηκε σε θρίαμβο όταν το φιλμ έφυγε από τη Μόστρα με τα βραβεία σκηνοθεσίας και αντρικού ρόλου… Το ιδιότυπο οικογενειακό δράμα, που κυκλοφορεί αυτήν την εβδομάδα στις αθηναϊκές αίθουσες, είναι μια τολμηρή ματιά πάνω στην «αγία» ελληνική οικογένεια. Ο πάτερ φαμίλιας είναι αυτός που θέτει τους όρους κι επιβάλλει την ομερτά έξω από τους τέσσερις τοίχους του διαμερίσματος. Μετά την αυτοκτονία της 11χρονης Αγγελικής ανήμερα των γενεθλίων της, η εσωτερική οικογενειακή πίεση γίνεται ασφυκτική.

 

Με εξαιρετικό καδράρισμα κι έξοχες αποδραματοποιημένες ερμηνείες που στήνουν μια μελαγχολική χορογραφία, ο Αλέξανδρος Αβρανάς χτυπάει στη ρίζα τους τις εξουσιαστικές νόρμες και τη δήθεν κοινωνική πρόνοια του κράτους. Στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας φτιάχνει μια υπνωτιστική/μυστηριώδη ατμόσφαιρα: μια άγνωστη απειλή πλανάται σαν φάντασμα στο σπίτι οδηγώντας την ιστορία σε ένα σκληρό φινάλε που θυμίζει «κάθαρση» (νεο )ελληνικής τραγωδίας. Μια βουτιά στον ωμό ρεαλισμό που αξίζει να ζήσετε. Ενός καλού μύρια έπονται… 

Βέβαια, μπορεί το «Miss Violence» να αποτελεί το λαμπρότερο πρεσβευτή του ελληνικού σινεμά αυτήν τη χρονιά, αλλά δεν είναι το μόνο. Η «Αιώνια Επιστροφή του Αντώνη Παρασκευή» της Ελίνας Ψύκου, μια διεισδυτική όσο και αλληγορική ματιά πάνω στην παρακμή του ελληνικού lifestyle, έφτασε μέχρι το Φόρουμ του περασμένου Φεστιβάλ Βερολίνου, ενώ αυτήν τη στιγμή βρίσκεται στο Διαγωνιστικό του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Ανταγωνιστής του στη συμπρωτεύουσα είναι το «Wild Duck» του Γιάννη Σακαρίδη, που χρησιμοποιεί τη φόρμα του κοινωνικού σινεμά για να αφηγηθεί μια σκληρή ιστορία από την Ελλάδα της κρίσης κι έχει ταξιδέψει μέχρι στιγμής σε Τορόντο, Σικάγο, Μπουσάν και Σάο Πάολο. Στις φετινές επιτυχίες προσθέστε επίσης το «September» της Πέννυς Παναγιωτοπούλου, που βρέθηκε στο Κάρλοβι Βάρι, το «Luton» του Μιχάλη Κωνσταντάτου, που ταξίδεψε στο Σαν Σεμπαστιάν, το ντοκιμαντέρ με στοιχεία μυθοπλασίας «Στο Λύκο» των Χριστίνα Κουτσοσπύρου και Άραν Χιουζ, που έκανε πρεμιέρα στο βερολινέζικο Φόρουμ, αλλά και το «Runaway Day» του Δημήτρη Μπαβέλλα, που προβλήθηκε το περασμένο σαββατοκύριακο στο Φεστιβάλ της Βιένης.

 

Ακόμη, αυτήν την εβδομάδα κυκλοφορεί στις αίθουσες η «10η Μέρα» του Βασίλη Μαζωμένου, που φλερτάρει επιτυχημένα με το ντοκιμαντέρ, την επόμενη εβδομάδα έρχεται ο «Εχθρός μου» του Γιώργου Τσεμπερόπουλου, ένα στρωτό κοινωνικό δράμα που εστιάζει στις αντιφάσεις της ελληνικής κοινωνίας, ενώ το φιλόδοξο φιλμ εποχής «Μικρά Αγγλία» του Παντελή Βούλγαρη είναι σίγουρα το μεγαλύτερο εμπορικό και κινηματογραφικό στοίχημα της σεζόν. επιπλέον, ο Γιάννης Οικονομίδης επιστρέφει το 2014 με το «Μικρό Ψάρι», ένα ρεαλιστικό δράμα που κινείται –πού άλλού;– στο περιθώριο της ελληνικής κοινωνίας. Το ελληνικό σινεμά βρίσκεται σε δημιουργικό αναβρασμό, λοιπόν, προσπαθώντας να αναπνεύσει σε μια πνιγηρή οικονομικοκοινωνική περίοδο. Το μόνο που απομένει είναι η πολιτεία και οι θεατές να το εμπιστευτούν προσφέροντάς του πολύτιμο οξυγόνο.

 

 

[Γάντζος]

με την παρεα απολαυσαμε τα εξης θριλερ! ''dark skies'' (2013) και ''dead silence'' (2007).. μειναμε ικανοποιημενοι

[kwtsos]

Ειδα τα 4 πρωτα επεισοδια του Game Of Thrones . Μεχρι στιγμης φαινεται πολυ καλο. Πιο πολυ μου αρεσει το κομματι του Snow και της Khaleesi . Κακως το απεφευγα τοσο καιρο . Το μονο κακο ειναι οτι δεν μπορω να συγκρατησω καποια ονοματα

[Wulfgar]

Είδα την τελευταία εβδομάδα τις εξής ταινίες :

1. Man of steel
2. The conjouring
3. Τα χρονικά του δρακοφοίνικα: Αδάμαστος

Και απο σειρές άρχισα να βλέπω :

• Merlin
• Conan the adventurer
• Legend of the seeker

[jval]

Είδα μπόλικο πράμα τις τελευταίες μέρες:

 

- Disconnect Δραματική ταινία που παρακολουθεί παράλληλα τις ζωές κάποιων ανθρώπων και το πως συνδέονται μεταξύ τους με φόντο το internet. Αρχίζει χαλαρά και προοδευτικά η ταινία κορυφώνετε μέχρι το τέλος χωρίς να κάνει κοιλιά. Ένα γνήσιο κινηματογραφικό αριστούργημα που αξίζει να δείτε. (9/10)

- Man on a ledge Ταινία δράσης που θα κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον. Μη σας ξεγελά η σχετικά χαμηλή βαθμολογία του imdb, προσωπικά πιστεύω πως άξιζε κάτι καλύτερο. (7/10)

- Unknown Ταινία δράσης και μυστηρίου. Προτότυπο θέμα που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον αν και το τέλος είναι πολύ "βολικό". (7/10)

- Wolverine Δεν χρειάζονται συστάσεις εδώ, έτσι κι αλλιώς την έχετε δει (8/10)

- Prisoners Δυνατό θρίλερ, δυστυχώς κάποια μικρά αλλά αδικαιολόγητα σεναριακά κενά μπορεί να ξενίσουν σε κάποιον απαιτητικό. Κατά τ' άλλα κορυφαίες ερμηνίες από τους Hugh Jackman και Jake Gyllenhaal. (8/10)

[pantouflas]

Ο Κυνόδοντας έχει κλεμμένο σενάριο απο μια μεξικάνικη του '90. Θα γινόταν ρεζίλι αν επαιρνε το όσκαρ.

 Εμενα το μόνο που μου άρεσε στην ταινια ήταν το σενάριο που αργότερα ανακάλυψα το παραπάνω.

Ηθοποιοί ανύπαρκτοι, σκηνοθεσία ψευτοκουλτουρέ, ηχοληψία στήνω αυτί βάζω και υπότιτλους, φωτογραφία πρωτοετή φοιτητή.

 

Για πες το όνομα της μεξικάνικης ταινίας.. Ήμουν Μεξικό πέρυσι και όλο το πανεπιστήμιο μου έλεγε μπράβο για τον Έλληνα που έκανε το μεγαλύτερο αριστούργημα των τελευταίων 10 χρόνων

(εννοώ όλος ο κόσμος από τα τμήματα φωτογραφίας, σκηνοθεσίας και φιλοσοφίας που ήξερα - άλλοι δεν την είδανε)

Επεξεργασία Νοεμβρίου 16, 2013 από pantouflas

[georok]

ήταν μια οικογενεια που ειχαν φουρνο. Τωρα να μην ήταν μεξικάνικη και να ήταν αργεντίνικη εκεί κολλάς?

Θα ψαξω να στη δειξω δεν θυμαμαι τιτλο

[georok]

El castillo de la purezza. Οι φιλοι σου οι μεξικανοι σκηνοθετες μάλλον βλέπαν μονο τρανσφόμερς.μεξικάνικη είναι

[kwtsos]

Ειδα σημερα το Elephant Man του Lynch με Anthony Hopkins και John Hurt στους πρωταγωνιστικους ρολους. Πολυ καλη ταινια που βασιζεται σε αληθινο γεγονος , καθως οντως υπηρχε ο Joseph και οχι "John" Merick στην Βικτωριανη Αγγλια. Κανει και guest και στο From Hell Φοβερες ερμηνειες . kwtsoκλιμακα 9/10