Που ειναι τα κόμικς; [ Αναφορές στα κόμικς στον καθημερινό δημόσιο λόγο. ]

[Marvel Duck]

Θυμάται κανείς ένα στριπάκι σε εφημερίδα πριν αρκετά χρόνια με τίτλο "Τα Ζώα Μου Αργά!";

 

Τη συγκεκριμένη έκφραση τη χρησιμοποιούμε συνεχώς για συνανθρώπους μας που είναι κάπως... εχμ... αργοί στις κινήσεις και τον τρόπο σκέψης τους ακόμα, σε εκνευριστικό επίπεδο καμιά φορά για τους γύρω τους. Δεν ξέρω αν προηγήθηκε το στριπ, της έκφρασης, ή η έκφραση, του στριπ.

 

Στο νετ βρίσκω αυτό, αλλά νομίζω ότι εκείνο που θυμάμαι εγώ ήταν κάποιου άλλου δημιουργού. Όποιος γνωρίζει ας μας διαφωτίσει σχετικά!

 

Επεξεργασία Μαρτίου 30, 2014 από Marvel Duck

[Tightwad]

Το "Τα Ζώα Μου Αργά" ήταν πράγματι του Κομιώτη, που εκείνη την εποχή έκανε και το μονοσέλιδο κόμικ στο τέλος του κάθε PC Master.

 

Ίσως να μην τον αναγνωρίζεις γιατί αυτά τα δυο καρέ δεν δείχνουν και τόσο το χαρακτηριστικό του στυλ. Πάντως, θυμάμαι και εγώ να διαβάζω 1-2 στριπάκια σε κάποια εφημερίδα.

[DJO]

Έχουμε σπάιντερ μαν και μπατ μαν. Έχουμε άιρον μαν και σούπερ μαν. Αυτά είναι για τα μικρά παιδιά και για τα αμερικανάκια. Είναι μακριά από την δική μας πραγματικότητα. Αν ήξερα να σκιτσάρω και είχα δημιουργική ικανότητα θα σκάρωνα άλλους τύπους, δικούς μας σούπερ ήρωες. Και δε θα φόραγαν αυτές τις γελοίες στολές που θυμίζουν μασκαράδες. Εγώ θα έφτιαχνα τον ξέρω-μαν. Αυτός δηλαδή που τα ξέρει όλα. Που έχει άποψη επί παντός. Από το Κυπριακό μέχρι την καρέτα-μονάχους, από τη σεξουαλική λίμπιντο των πτηνών μέχρι και την μακεδονική φάλαγγα. Θα έφτιαχνα τον καναπέ-μαν. Αυτός που έχει αντικαταστήσει την «Εστία» με τον καναπέ. Είναι το ορμητήριό του, είναι η βάση του, είναι η γλυκειά καθημερινή ηδονή. Έχει φοβερή ικανότητα να καταλαβαίνει τι του λέει ο Γιάννης και η Όλγα, τηλεοπτικοί του φίλοι, να τα αποστηθίζει και να τα εκτοξεύει με φοβερή ταχύτητα και ακρίβεια. Από τους πιο αγαπημένους μου θα ήταν ο ψήφο-μαν. Αυτός σε τυφλώνει με το χαμόγελό του, έχει φοβερή φαντασία και δυνατή χειραψία. Βοηθά γιαγιάδες, ανέργους και φτωχούς. Με μια του λέξη, τ'αλλάζει όλα. Εσύ απλώς του δίνεις ένα σταυρό. Και δε σε πρήζει κάθε μέρα. Είναι πιο εκλεκτικός. Εμφανίζεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα και μετά αποτραβιέται σεμνά. Επίσης σκέφτομαι και τον βαράω-μαν. Ένας θηριώδης τύπος που νιώθει απόγονος του Βουκεφάλα και τα σαρώνει όλα. Πριν επιτεθεί τινάζει το δεξί του χέρι ψηλά πάνω. Μιλάει μια βαρβαρική γλώσσα, κράμα Αρχαίων Ελληνικών και Γερμανικών. Τέλος θα έχω τον πιο αντιφατικό ήρωα από όλους. Θα έχει μια διπλή υπόσταση, που η μια θα ακυρώνει την άλλη. Ο αντέχω-μαν. Μια φιγούρα καλοκάγαθη έως και χαζή. Που θα σου σπάει τα νεύρα με την υπομονή, τη δειλία και την εγκράτειά του. Ο οποίος όμως ξαφνικά θα γίνεται ο Ουστ-μαν. Θα'χει κάτι από όλους μας, θα γελά σαν μικρό παιδί, θα χτυπά σαν μεγάλος άνδρας και θα σκέφτεται σαν σοφή ηλικιωμένη γυναίκα!

 

 

Το Editorial του 12ου φύλλου της μηνιαίας τοπικής εφημερίδας «Η Πατησίων Ζει».

[ramirez]

Απόσπασμα από άρθρο του Θανάση Κελαντώνη στην αθλητική εφημερίδα Goal News στις 05/04/2014.

 

 

 

Πολύ πραγματικό ώστε να είναι κόμικ

 

 

 

 

Εικόνες πολέμου. Το δημαρχείο κατεστραμμένο, η λίμνη της πόλης μολυσμένη. Εχθρός απ' το Μπράουνσβαϊχ καταστρέφει την πόλη του Αννόβερου, ζητώντας την... οικειοθελή παραχώρηση της θέσης του στην Μπουντεσλίγκα, στην Αϊντραχτ. Μόνον ο «Χάνομαν» μπορεί να σώσει την πόλη. Και το ποδόσφαιρο φυσικά.

 

Αυτή είναι η φανταστική ιστορία από τη σχετική σειρά κόμικ του Μίχαελ Φρίντριχ, σκιτσογράφου από το Αννόβερο. Η πραγματικότητα όμως δεν είναι τόσο χιουμοριστική όσο οι ιστορίες αντιπαράθεσης ανάμεσα στις γειτονικές πόλεις της Κάτω Σαξωνίας, στα τεύχη του.

 

 

 

 

Το θέαμα άσχημο. Σφαγμένο αρνί, ψεκασμένο με πράσινο χρώμα, κρεμασμένο από φράχτη στο προπονητικό κέντρο του Αννόβερου. Το μήνυμα «την Κυριακή τελειώνει ο αέρας σας, μπάσταρδοι» δίπλα απ' το ζώο. Οι υποστηρικτές της Αϊντραχτ Μπράουνσβαϊχ «χτύπησαν» ξανά πρώτοι, εν όψει του αυριανού ντέρμπι, με την ενέργεια που βλέπετε και στη φωτογραφία και σόκαρε χθες τα στελέχη του Αννόβερου.

 

Καταλαβαίνετε πως ό,τι κι αν γίνει, όσο κι αν προσπαθούν οι πολιτικοί (οι όποιοι άλλοι φορείς και πρόσωπα) της Σαξωνίας να συμφιλιώσουν τις δύο πόλεις, το μίσος θα παραμένει άσβεστο σε αρκετούς. «Χάνομαν» σωτήρας, που στο τέλος των κόμικ σώζει το Αννόβερο και συμφιλιώνεται με τον εχθρό, δεν φαίνεται να υπάρχει αυτή τη στιγμή. Αυτοί που σίγουρα θα φαίνονται θα είναι οι 3.000 αστυνομικοί που θα επιβλέπουν τους 23.200 θεατές αύριο. Βοήθειά τους...

 

 

 

Και το σχετικό link...

[ramirez]

[ramirez]

Από τη στήλη kourkouti του αθλητικού site sport24.gr

 

 

Επεξεργασία Απριλίου 20, 2014 από ramirez

[ramirez]

Η μαγειρίτσα είναι ο Mumm-Ra του πασχαλινού τραπεζιού

 

 

 

 

 

Και το σχετικό link...

Επεξεργασία Απριλίου 20, 2014 από ramirez

[ramirez]

Απόσπασμα από άρθρο του Σπύρου Καβαλιεράτου στο αθλητικό site superbasket.gr στις 24/04/2014.

 

 

 

Ο Σπανουλίξ και ο Διαμαντιδίξ

 

Το ελληνικό μπάσκετ είναι σαν το Γαλατικό χωριό. Και οι Σπανούλης και Διαμαντίδης σαν τους Οβελίξ και Αστερίξ. Αντιστέκονται όταν όλοι οι άλλοι γύρω θέλουν να τους κατασπαράξουν και πάντα προχωρούν με τις ομάδες τους. Πάντα. Πλέον απέχουν 40 λεπτά από το να κάνουν τη μεγαλύτερη ανατροπή στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ σε επίπεδο σειράς play off της Ευρωλίγκας.

 

Οι «αιώνιοι» βρέθηκαν πίσω με 2-0 στις σειρές τους και σχεδόν άπαντες τους είχαν ξεγραμμένους. Οι ίδιοι, όμως, αντιστέκονται και δεν λένε να παραδώσουν το… μπασκετικό χωριό τους που είναι γεμάτο τρόπαια με τίποτα. Τι και αν η ΤΣΣΚΑ Μόσχας και η Ρεάλ Μαδρίτης έρχονται με μυδραλιοβόλα και όλμους, τι κι αν έχουν υπερσύγχρονα μέσα, τι και αν τα δικά τους άρματα δείχνουν άτρωτα και υπέρλαμπρα, ο Σπανουλίξ και ο Διαμαντιδίξ έχουν τον τρόπο και τους κατατροπώνουν πάντα και πλέον είναι πανέτοιμοι για να φέρουν ακόμη μια φορά τα πάνω κάτω και να τρελάνουν τους πάντες.

 

 

 

 

 

Και το σχετικό link...

 

[ramirez]

[deadneighbours]

Παντος αυτό που παρομοιαζουν τους ποδοσφαιριστες και τους μπασκετμπολίστες με ηρωες από κομικς νομιζω ότι είναι μοδα των τελευταίων χρονων,γιατι και τον ΜΙΤΣΕΛ τον ειχαν σε μια εφημεριδα και καλα σαν ζομπι.Ειναι παντος μια ωραια παρομοιοση,καλα για τους πολιτικους δεν λεω γιατι γινεται χαμος!

[Comics Fan]

Από το σημερινό "Μην αρχίζεις την μουρμούρα" (Eπεισόδιο 45):

 

Ο Κυριακίδης (Ηλίας) ψάχνει να βρει καινούργιο χόμπυ:

 

Μαρίνα: Σκέψου δεν υπήρχε κάτι που σου άρεσε να κάνεις όταν ήσουν μικρός και δεν πήγαινες σχολείο;

Ηλίας: Έπαιζα μπιλιάρδο, πέταγα βελάκια, διάβαζα Μπλεκ, Όμπραξ και Ταρατατά.

 

[falconara90]

Παρόμοιες αναφορές έχει κάνει και ο Μητσικώστας στην εκπομπή του.

[ramirez]

Απόσπασμα από άρθρο του Αντώνη Πανούτσου στην αθλητική εφημερίδα SportDay στις 30/04/2014.

 

 

Βιβλία για  το ποδόσφαιρο υπάρχουν καλά αλλά στη λογοτεχνία είναι σχεδόν ανύπαρκτο. Αντίθετα είναι δυνατό στα κόμικ που από τα Roy of the Rovers μέχρι τα μάvγκα και το ελληνικό «Γκρέκο ο ήρως των γηπέδων» που ένα ελληνόπουλο (έτσι ήταν η Ελλάδα πριν την καταστρέψει η τρόικα) πήγαινε στη Βραζιλία να τους μάθει μπάλα, το ποδόσφαιρο είναι δυνατό. Τα ποδόσφαιρο των κόμικ δηλαδή που μπορεί ένα χαφ να το απαγάγουν κακοί μπουκμέικερ στα αποδυτήρια και ιαπωνεζάκια πηδάνε δύο μέτρα πατώντας το ένα στους ώμους του άλλου.

 

 

 

Και το σχετικό link...

 

 

 

Και ένα αρθράκι από τη σημερινή Sportday...

 

[DJO]

Και ο Batman υποψήφιος στην Κρήτη!

 

ψηφίστε με ...ψηφίστε με ψηφίστε με..δηλώνει ο Batman τση Κρήτης!

 

E, τόσοι και τόσοι είναι υποψήφιοι στις εκλογές γιατί όχι κι ο Batman ; Ναι, ο Μανόλης Γραμματικάκης γνωστός ως...Batman της Κρήτης δηλώνει υποψήφιος και παρών! Πρόκειται για το Μανώλη Γραμματικάκη, τον οποίο οι Κρητικοί αποκαλούν Batmanάκη αφού κυκλοφορεί όπως ο γνωστός ήρωας με το Batmobile, που ο ίδιος έχει κατασκευάσει( η πραγματική ιδιότητα του αφού είναι φυσικοθεραπευτής στο ΚΑΠΗ του Δήμου Ανωγείων)
Φυσικά ο Batman κάνει πλάκα στους υποψήφιους που υπόσχονται τα πάντα!

Ο ίδιος ο Μανόλης Γραμματικάκης λέει χαρακτηριστικα:


Υποψήφιος σύμβουλος
του συνδυασμού
Συνηρωες ( Σούπερμαν , ζορό , ποπάυ )
κατεβαίνει να αγωνιστεί
για μια νέα ντενεκεδούπολι
υποσχόμενος να γκρεμίσει
κάθε εστία τσιμεντένια
και να πάει φυλακή
όσους έκλεψαν
παιδικά όνειρα

πεινασμένα παιδιά της προόδου
ψηφίστε με
και θα αφήσω ελεύθερες
τις αλάνες σας
δωρεάν μετακίνηση
με οικολογικά ποδήλατα
τέρμα τα φασφουντάδικα
μόνο φαγητό της εργαζόμενης
στο σπίτι μητέρας

κάθε γειτονιά και μια φάρμα
κάθε φάρμα και παγωτά
μουσικά εργαστήρια
μάχες με ξύλινα σπαθιά

ψηφίστε με ...ψηφίστε με ψηφίστε με..

 

 

[ramirez]

Άρθρο αγνώστου στα Νέα της 22/05/2014.

 

 

 Βραβείο στον Κίνο της Μαφάλντα

 

 

 

 

Είναι διαρκώς θυμωμένη και οι απορίες της κόβουν σαν ξυράφι. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο η Μαφάλντα κατέκτησε το σημαντικό ισπανικό βραβείο Πρίγκιπας των Αστουριών στην κατηγορία της Επικοινωνίας και Ανθρωπιστικών Επιστημών. Για την ακρίβεια το βραβείο απονεμήθηκε στον «μπαμπά» της, τον 82χρονο Αργεντινό Κίνο (φωτογραφία) - κατά κόσμον Χοακίν Σαλβαδόρ Λαβάδο - επειδή «στα 50ά γενέθλια της Μαφάλντα τα μηνύματα του Κίνο εξακολουθούν να ισχύουν. Η δουλειά του έχει μεγάλη αξία, γιατί συνδυάζει την ευφυΐα με την απλότητα, ενώ θέτει σημαντικά ερωτήματα για το μέλλον του κόσμου» δήλωσε ο πρόεδρος της επιτροπής Βίκτορ Γκαρθία Ντε λα Κόντζα.

 

 

 

 

Και το σχετικό link...

Επεξεργασία Μαίου 23, 2014 από ramirez

[ramirez]

Απόσπασμα από άρθρο του Θοδωρή Δημητρόπουλου στο site oneman.gr στις 24/05/2014.

 

Γιατί λέγονται X-Men;

 

Γιατί ο Καθηγητής Χ είναι κάπως ψωνάρα και τους έδωσε το όνομά του.

 

Επίσης, jerk.

 

 

 

 

Ποιοι είναι οι X-Men;

 

Εσύ ρώτησες.

 

 

 

 

Τι είναι ακριβώς το “Days of Future Past” και γιατί όλοι οι φίλοι μου που διαβάζουν κόμικς ουρλιάζουν για αυτό ασταμάτητα εδώ και δύο χρόνια;

 

 

 

 

Είναι μια απλή ιστορία που δημοσιεύτηκε σε δύο συνέχειες στον τίτλο Uncanny X-Men το 1981. Δεν ήταν κάποιο big deal τότε, δεν ήρθε με τις τυμπανοκρουσίες κάποιου σημερινού event σαν αυτά που μαγειρεύονται κάθε λίγους μήνες. Απλά διάβαζες τη σειρά και ξαφνικά, τον έναν μήνα, πίσω από ένα εξώφυλλο που υποσχόταν το μισό καστ σφαγμένο, έβλεπες σελίδα μετά τη σελίδα, να συμβαίνει ακριβώς αυτό. Οι πάντες σκοτώθηκαν. Και ήταν η Κίτι Πράιντ (κι όχι ο Wolverine, βλέπεις στα κόμικς ο χαρακτήρας δεν ερμηνεύεται από τον Χιου Τζάκμαν) που μετέφερε τη συνείδησή της στο νεότερο εαυτό της, αποτρέποντας αυτό το αποπνικτικό μέλλον.

 

Η ιστορία φυσικά ακούγεται γνώριμη σήμερα, γιατί στα 33 χρόνια που έχουν μεσολαβήσει έχει αντιγραφεί αμέτρητες φορές από κάθε πιθανό sci-fi στόρι. Η ιδέα του ‘χαλασμένου μέλλοντος/εναλλακτικού timeline’ όπου οι συγγραφείς ενδίδουν στον πειρασμό του να σκοτώσουν με ευφάνταστους τρόπους όποιον χαρακτήρα τους γουστάρουν, έχει γίνει λίγο-πολύ στάνταρ sci-fi μοτίβο. Οι Κρις Κλέρμοντ/Τζον Μπερν δημιούργησαν το 1981 μια μίνι επανάσταση σα να μη συνέβαινε τίποτα.

 

Άρα υπάρχουν πολλές ιστορίες με εναλλακτικά σύμπαντα;

 

Ναι.

 

 

 

Και το σχετικό link...

[1530]

Σπανάκι: Μπορεί ο Popeye να μην το έτρωγε επειδή κάνει καλό στα μαλλιά, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να το κάνει – αν είχε διαβάσει τις έρευνες. Το σπανάκι είναι πλούσιο σε βιταμίνες Α και C, οι οποίες είναι πολύ σημαντικές για την καλή υγεία του επιθηλίου της τρίχας, ενώ έλλειψη τους καθιστά τα μαλλιά εύθραυστα και αδύναμα. Η βιταμίνη C συγκεκριμένα, είναι απαραίτητη για τη σύνθεση του κολλαγόνου και επιπρόσθετα προλαμβάνει την πρόωρη γήρανση της τρίχας, λόγω της γνωστής αντιοξειδωτικής της δράσης. Μεγάλες ποσότητες των δύο βιταμινών έχουν επίσης το μπρόκολο και τα λαχανάκια Βρυξελλών.

 

 

 

http://piperies-agiou-georgiou.blogspot.gr/2012/11/blog-post_698.html

 

 

 

[DJO]

Από τη Free Sunday που κυκλοφόρησε στις 13/7:

Το κόμικ της κεντροαριστεράς

Οι πάπιες του ΠΑΣΟΚ και ένα καθόλου αστείο αδιέξοδο.

Της Αγγελικής Σπανού

[...]

Στον κόσμο του Ντίσνεϊ

Ο πιο σπαρταριστός διάλογος, όπως μεταδόθηκε με διαρροές, έγινε όταν ο Κυριάκος Πιερρακάκης, αγαπημένος του προέδρου και υποψήφιος ευρωβουλευτής, υπενθύμισε τη δήλωση Πάγκαλου ότι επί Ανδρέα στο ΠΑΣΟΚ υπήρξαν 10 δελφίνοι. «Στο κόμμα του 8% έχουμε πλέον 20 αρχηγίσιμους» είπε, για να καταλήξει ότι έχουμε φτάσει πλέον στο σημείο την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ να διεκδικούν ο Χιούι, ο Λιούι και ο Ντιούι, τα γνωστά ανίψια του Ντόναλντ Ντακ. «Τότε, πρόεδρε, εσύ ποιος είσαι; Ο Ντόναλντ Ντακ;» «αστειεύτηκε» απευθυνόμενος στον Ευ. Βενιζέλο ο Κώστας Σκανδαλίδης. «Δεν ξέρω αν εγώ είμαι ο Ντόναλντ Ντακ, εσύ πάντως είσαι ο Μαύρος Πιτ» απάντησε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ στον πρώην υπουργό, χωρίς να δείξει καθόλου ενοχλημένος με την εξέλιξη που είχε πάρει η συζήτηση. Τόσο πολύ εμπνεύστηκαν οι μετέχοντες από τις παρομοιώσεις με τα Μίκυ Μάους, ώστε μετά το τέλος της συνεδρίασης ακούστηκε η φράση «και η Φώφη είναι η Νταίζη». Τουλάχιστον, οι ίδιοι το διασκέδασαν.

[DJO]

Από αφιέρωμα στον Κέβιν Σπέισι, του #577 του Κ της Καθημερινής, που κυκλοφόρησε στις 22 Ιουνίου:

 

Ο Σπέισι, η... Μίννι Μάους και τα τηλέφωνα

 

[...] Οι θεατές, κάθε εθνικότητας, κυρίως μεσήλικοι και ηλικιωμένοι - μάλλον λόγω ώρας: από την ώριμη δεσποινίδα, που ενδυματολογικά έστεκε αναποφάσιστη ανάμεσα στη Μίννι Μάους και τη Χάιντι, έως τη χαρακτηριστική Βρετανίδα ηλικιωμένη με τις λευκές πέρλες και το γκρι-ροζ μαλλί.

 

 

 

[DJO]

Από το Καρέ-Καρέ της Εφημερίδας των Συντακτών:
 

20/07/14

Μια εικόνα,151 λέξεις

 

Από τις πιο εφιαλτικές εικόνες των ναζιστικών εγκλημάτων είναι αυτές με τα πλήθη που πετούν με ευχαρίστηση και οργή συνάμα τα βιβλία των «εκφυλισμένων» καλλιτεχνών και συγγραφέων στην πυρά. Δεν συνέβη όμως μόνο τότε και μόνον εκεί. Πριν από ακριβώς εξήντα χρόνια, το 1954, το βιβλίο του διάσημου ψυχιάτρου Fredrick Wertham με τίτλο «The Seduction of the Innocent» (Η Αποπλάνηση των Αθώων) θορύβησε τόσο πολύ την αμερικανική κοινωνία κατηγορώντας συλλήβδην τα κόμικς ως υπεύθυνα για τη νεανική εγκληματικότητα, που ώθησε την αμερικανική κυβέρνηση σε μια σειρά από ενέργειες. Το πνεύμα του μακαρθισμού βρήκε τον τέλειο εκφραστή του στα αντιεπιστημονικά παραληρήματα του Wertham και οι εκδότες των κόμικς, για λόγους αυτοπροστασίας, οδηγήθηκαν στην αυτολογοκρισία. Θεσπίστηκαν αυστηροί κανόνες, απαγορεύτηκε κάθε σκηνή βίας και ερωτισμού κ.λπ. Τα κόμικς μπήκαν σε μια μακρά, σκοτεινή εποχή και οι πωλήσεις έπεσαν κάθετα. Εικόνες όπως αυτή από τη Nebraska του 1954 φαίνονται σήμερα τόσο μακρινές. Δεν είναι, δυστυχώς.

 

 

[DJO]

>>> Jeremy, Mikeius & Μαλιατσης - Πρωινό Τρολάρισμα: Σούπερ Ήρωες (Special Edition)

 

[ramirez]

Από τη στήλη kourkouti του αθλητικού site sport24.gr

 

 

[DJO]

Από το άρθρο «Ο χάκερ που έγινε ο φόβος και ο τρόμος του Facebook»:

 

Οι ίδιοι ονόμαζαν το λογισμικό «Πέπε» και τους μολυσμένους υπολογιστές «κουνάβια». Οταν ρωτάω τον Α.Κ. την πηγή έμπνευσης, σηκώνει το μανίκι του και αποκαλύπτει στο δεξί του μπράτσο ένα τατουάζ με το καρτούν Πέπε λε Πιου.

[ramirez]

Άρθρο αγνώστου στην αθλητική εφημερίδα SportDay στις 08/08/2014.

 

 

[Tightwad]

Δεν ταιριάζει 100% σε αυτό το θρέντ, αλλά απ'το δημιουργηθεί καινούριο...

 

Τα workout των κόμικς

 

Avatar: The Last Airbender

Superman

Supergirl

Amazing Spiderman

Black Widow

Silver Surfer

Captain America

Thor

Batman [bane Edition]

Wolverine

Avengers

Hulk

Spiderman

Batman

Flash

300

Hercules

 

Πως έχουν τα παιδάκια σχολικές τσάντες με υπερήρωες, αυτό είναι το αντίστοιχο για τους ενήλικες.

 

YΓ Bonus Mass Effect diet.

[ramirez]

[ramirez]

[germanicus]

Σερφάροντας πέτυχα μια συνέντευξη ενός Βέλγου που το 1976 ήταν μέλος της ερευνητικής ομάδας που ανακάλυψε τον ιο Έμπολα. Το πρώτο κρούσμα ήταν στην Κινσάσα του Ζαϊρ (πρώην Βελγικό Κογκό, νυν κάπως αλλιώς, εγώ όμως Ζαϊρ το έχω μάθει ) και είχαν σταλεί στο εργαστήριο που δούλευε δείγματα αίματος. Όταν συνειδητοποίησαν την επικινδυνότητα του ιου αποφάσισαν να στείλουν μια αποστολή να κάνει έρευνες επί τόπου.

 

verbatim:

"Μερικές ημέρες αργότερα ήσασταν ένας από τους πρώτους επιστήμονες που πήγαν στο Ζαϊρ

 

Ναι. Η καλόγρια που απεβίωσε, καθώς και οι άλλες καλόγριες ήταν όλες από το Βέλγιο. Στο Γιαμπουκου, που ήταν παλιότερα μέλος του Βελγικού Κογκό, υπήρχε ένα μικρό νοσοκομείο της ιεραποστολής τους. Όταν η Βελγική κυβέρνηση αποφάσισε να στείλει κάποιον, δήλωσα αμέσως εθελοντής. Ήμουν 27 και αισθανόμουν λιγάκι σαν τον παιδικό μου ήρωα, τον Τεντεν. Οφείλω να ομολογήσω ότι ήμουν εκστασιασμένος από την πιθανότητα να βρούμε κάτι τελείως καινούργιο."

 

Η συνέντευξη (που πάρθηκε από το γερμανικό Spiegel αν κατάλαβα καλά) μεταφρασμένη στα αγγλικά από την Guardian.

 

 

 

'In 1976 I discovered Ebola, now I fear an unimaginable tragedy'

Peter Piot was a researcher at a lab in Antwerp when a pilot brought him a blood sample from a Belgian nun who had fallen mysteriously ill in Zaire

 

Professor Piot, as a young scientist in Antwerp, you were part of the team that discovered the Ebola virus in 1976. How did it happen?

 

I still remember exactly. One day in September, a pilot from Sabena Airlines brought us a shiny blue Thermos and a letter from a doctor in Kinshasa in what was then Zaire. In the Thermos, he wrote, there was a blood sample from a Belgian nun who had recently fallen ill from a mysterious sickness in Yambuku, a remote village in the northern part of the country. He asked us to test the sample for yellow fever.

 

These days, Ebola may only be researched in high-security laboratories. How did you protect yourself back then?

 

We had no idea how dangerous the virus was. And there were no high-security labs in Belgium. We just wore our white lab coats and protective gloves. When we opened the Thermos, the ice inside had largely melted and one of the vials had broken. Blood and glass shards were floating in the ice water. We fished the other, intact, test tube out of the slop and began examining the blood for pathogens, using the methods that were standard at the time.

 

But the yellow fever virus apparently had nothing to do with the nun's illness.

 

No. And the tests for Lassa fever and typhoid were also negative. What, then, could it be? Our hopes were dependent on being able to isolate the virus from the sample. To do so, we injected it into mice and other lab animals. At first nothing happened for several days. We thought that perhaps the pathogen had been damaged from insufficient refrigeration in the Thermos. But then one animal after the next began to die. We began to realise that the sample contained something quite deadly.

 

But you continued?

 

Other samples from the nun, who had since died, arrived from Kinshasa. When we were just about able to begin examining the virus under an electron microscope, the World Health Organisation instructed us to send all of our samples to a high-security lab in England. But my boss at the time wanted to bring our work to conclusion no matter what. He grabbed a vial containing virus material to examine it, but his hand was shaking and he dropped it on a colleague's foot. The vial shattered. My only thought was: "Oh, shit!" We immediately disinfected everything, and luckily our colleague was wearing thick leather shoes. Nothing happened to any of us.

 

In the end, you were finally able to create an image of the virus using the electron microscope.

 

Yes, and our first thought was: "What the hell is that?" The virus that we had spent so much time searching for was very big, very long and worm-like. It had no similarities with yellow fever. Rather, it looked like the extremely dangerous Marburg virus which, like ebola, causes a haemorrhagic fever. In the 1960s the virus killed several laboratory workers in Marburg, Germany.

 

Were you afraid at that point?

 

I knew almost nothing about the Marburg virus at the time. When I tell my students about it today, they think I must come from the stone age. But I actually had to go the library and look it up in an atlas of virology. It was the American Centres for Disease Control which determined a short time later that it wasn't the Marburg virus, but a related, unknown virus. We had also learned in the meantime that hundreds of people had already succumbed to the virus in Yambuku and the area around it.

 

A few days later, you became one of the first scientists to fly to Zaire.

 

Yes. The nun who had died and her fellow sisters were all from Belgium. In Yambuku, which had been part of the Belgian Congo, they operated a small mission hospital. When the Belgian government decided to send someone, I volunteered immediately. I was 27 and felt a bit like my childhood hero, Tintin. And, I have to admit, I was intoxicated by the chance to track down something totally new.

 

Was there any room for fear, or at least worry?

 

Of course it was clear to us that we were dealing with one of the deadliest infectious diseases the world had ever seen – and we had no idea that it was transmitted via bodily fluids! It could also have been mosquitoes. We wore protective suits and latex gloves and I even borrowed a pair of motorcycle goggles to cover my eyes. But in the jungle heat it was impossible to use the gas masks that we bought in Kinshasa. Even so, the Ebola patients I treated were probably just as shocked by my appearance as they were about their intense suffering. I took blood from around 10 of these patients. I was most worried about accidentally poking myself with the needle and infecting myself that way.

 

But you apparently managed to avoid becoming infected.

 

Well, at some point I did actually develop a high fever, a headache and diarrhoea …

 

... similar to Ebola symptoms?

 

Exactly. I immediately thought: "Damn, this is it!" But then I tried to keep my cool. I knew the symptoms I had could be from something completely different and harmless. And it really would have been stupid to spend two weeks in the horrible isolation tent that had been set up for us scientists for the worst case. So I just stayed alone in my room and waited. Of course, I didn't get a wink of sleep, but luckily I began feeling better by the next day. It was just a gastrointestinal infection. Actually, that is the best thing that can happen in your life: you look death in the eye but survive. It changed my whole approach, my whole outlook on life at the time.

 

You were also the one who gave the virus its name. Why Ebola?

 

On that day our team sat together late into the night – we had also had a couple of drinks – discussing the question. We definitely didn't want to name the new pathogen "Yambuku virus", because that would have stigmatised the place forever. There was a map hanging on the wall and our American team leader suggested looking for the nearest river and giving the virus its name. It was the Ebola river. So by around three or four in the morning we had found a name. But the map was small and inexact. We only learned later that the nearest river was actually a different one. But Ebola is a nice name, isn't it?

 

In the end, you discovered that the Belgian nuns had unwittingly spread the virus. How did that happen?

 

In their hospital they regularly gave pregnant women vitamin injections using unsterilised needles. By doing so, they infected many young women in Yambuku with the virus. We told the nuns about the terrible mistake they had made, but looking back I would say that we were much too careful in our choice of words. Clinics that failed to observe this and other rules of hygiene functioned as catalysts in all additional Ebola outbreaks. They drastically sped up the spread of the virus or made the spread possible in the first place. Even in the current Ebola outbreak in west Africa, hospitals unfortunately played this ignominious role in the beginning.

 

After Yambuku, you spent the next 30 years of your professional life devoted to combating Aids. But now Ebola has caught up to you again. American scientists fear that hundreds of thousands of people could ultimately become infected. Was such an epidemic to be expected?

 

No, not at all. On the contrary, I always thought that Ebola, in comparison to Aids or malaria, didn't present much of a problem because the outbreaks were always brief and local. Around June it became clear to me that there was something fundamentally different about this outbreak. At about the same time, the aid organisation Médecins Sans Frontières sounded the alarm. We Flemish tend to be rather unemotional, but it was at that point that I began to get really worried.

 

Why did WHO react so late?

 

On the one hand, it was because their African regional office isn't staffed with the most capable people but with political appointees. And the headquarters in Geneva suffered large budget cuts that had been agreed to by member states. The department for haemorrhagic fever and the one responsible for the management of epidemic emergencies were hit hard. But since August WHO has regained a leadership role.

 

There is actually a well-established procedure for curtailing Ebola outbreaks: isolating those infected and closely monitoring those who had contact with them. How could a catastrophe such as the one we are now seeing even happen?

 

I think it is what people call a perfect storm: when every individual circumstance is a bit worse than normal and they then combine to create a disaster. And with this epidemic there were many factors that were disadvantageous from the very beginning. Some of the countries involved were just emerging from terrible civil wars, many of their doctors had fled and their healthcare systems had collapsed. In all of Liberia, for example, there were only 51 doctors in 2010, and many of them have since died of Ebola.

 

The fact that the outbreak began in the densely populated border region between Guinea, Sierra Leone and Liberia ...

 

… also contributed to the catastrophe. Because the people there are extremely mobile, it was much more difficult than usual to track down those who had had contact with the infected people. Because the dead in this region are traditionally buried in the towns and villages they were born in, there were highly contagious Ebola corpses travelling back and forth across the borders in pickups and taxis. The result was that the epidemic kept flaring up in different places.

 

For the first time in its history, the virus also reached metropolises such as Monrovia and Freetown. Is that the worst thing that can happen?

 

In large cities – particularly in chaotic slums – it is virtually impossible to find those who had contact with patients, no matter how great the effort. That is why I am so worried about Nigeria as well. The country is home to mega-cities like Lagos and Port Harcourt, and if the Ebola virus lodges there and begins to spread, it would be an unimaginable catastrophe.

 

Have we completely lost control of the epidemic?

 

I have always been an optimist and I think that we now have no other choice than to try everything, really everything. It's good that the United States and some other countries are finally beginning to help. But Germany or even Belgium, for example, must do a lot more. And it should be clear to all of us: This isn't just an epidemic any more. This is a humanitarian catastrophe. We don't just need care personnel, but also logistics experts, trucks, jeeps and foodstuffs. Such an epidemic can destabilise entire regions. I can only hope that we will be able to get it under control. I really never thought that it could get this bad.

 

What can really be done in a situation when anyone can become infected on the streets and, like in Monrovia, even the taxis are contaminated?

 

We urgently need to come up with new strategies. Currently, helpers are no longer able to care for all the patients in treatment centres. So caregivers need to teach family members who are providing care to patients how to protect themselves from infection to the extent possible. This on-site educational work is currently the greatest challenge. Sierra Leone experimented with a three-day curfew in an attempt to at least flatten out the infection curve a bit. At first I thought: "That is totally crazy." But now I wonder, "why not?" At least, as long as these measures aren't imposed with military power.

 

A three-day curfew sounds a bit desperate.

 

Yes, it is rather medieval. But what can you do? Even in 2014, we hardly have any way to combat this virus.

 

Do you think we might be facing the beginnings of a pandemic?

 

There will certainly be Ebola patients from Africa who come to us in the hopes of receiving treatment. And they might even infect a few people here who may then die. But an outbreak in Europe or North America would quickly be brought under control. I am more worried about the many people from India who work in trade or industry in west Africa. It would only take one of them to become infected, travel to India to visit relatives during the virus's incubation period, and then, once he becomes sick, go to a public hospital there. Doctors and nurses in India, too, often don't wear protective gloves. They would immediately become infected and spread the virus.

 

The virus is continually changing its genetic makeup. The more people who become infected, the greater the chance becomes that it will mutate ...

 

... which might speed its spread. Yes, that really is the apocalyptic scenario. Humans are actually just an accidental host for the virus, and not a good one. From the perspective of a virus, it isn't desirable for its host, within which the pathogen hopes to multiply, to die so quickly. It would be much better for the virus to allow us to stay alive longer.

 

Could the virus suddenly change itself such that it could be spread through the air?

 

Like measles, you mean? Luckily that is extremely unlikely. But a mutation that would allow Ebola patients to live a couple of weeks longer is certainly possible and would be advantageous for the virus. But that would allow Ebola patients to infect many, many more people than is currently the case.

 

But that is just speculation, isn't it?

 

Certainly. But it is just one of many possible ways the virus could change to spread itself more easily. And it is clear that the virus is mutating.

 

You and two colleagues wrote a piece for the Wall Street Journal supporting the testing of experimental drugs. Do you think that could be the solution?

 

Patients could probably be treated most quickly with blood serum from Ebola survivors, even if that would likely be extremely difficult given the chaotic local conditions. We need to find out now if these methods, or if experimental drugs like ZMapp, really help. But we should definitely not rely entirely on new treatments. For most people, they will come too late in this epidemic. But if they help, they should be made available for the next outbreak.

 

Testing of two vaccines is also beginning. It will take a while, of course, but could it be that only a vaccine can stop the epidemic?

 

I hope that's not the case. But who knows? Maybe.

 

In Zaire during that first outbreak, a hospital with poor hygiene was responsible for spreading the illness. Today almost the same thing is happening. Was Louis Pasteur right when he said: "It is the microbes who will have the last word"?

 

Of course, we are a long way away from declaring victory over bacteria and viruses. HIV is still here; in London alone, five gay men become infected daily. An increasing number of bacteria are becoming resistant to antibiotics. And I can still see the Ebola patients in Yambuku, how they died in their shacks and we couldn't do anything except let them die. In principle, it's still the same today. That is very depressing. But it also provides me with a strong motivation to do something. I love life. That is why I am doing everything I can to convince the powerful in this world to finally send sufficient help to west Africa. Now!

 

 

[ramirez]

Απόσπασμα από άρθρο του Θοδωρή Ρούσσου στο αθλητικό site sport24.gr στις 15/10/2014.

 

 

"Aν ήταν κόμικ θα ήταν ο Ben Leiper (sic). Ο τεράστιος Τερματοφύλακας - Γιατρός που γνωρίσαμε τη δεκαετία του '80 μέσα από τις σελίδες του "Μπλεκ". Επειδή, όμως, δεν υπήρξε ποτέ κόμικ, έγινε... αεροπλάνο. Για την ακρίβεια Phantom. Πότε; Στις 15 Οκτωβρίου του 1980."

 

 

 

 

Και το σχετικό link...

[ramirez]

  

 

Από τη σειρά Dexter (που δείχνει το ΣΚΑΙ). Ο χαρακτήρας του Louis Greene (nerd αλλά πλούσιος nerd) έχει τοιχογραφία στο σπίτι του την Kabuki, γνωστή ηρωίδα comic του David Mack.

 

 

 

Την έχει και σε action figure (αλλά αυτό δεν τοv βοηθάει να βγει ζωντανός από τη σειρά )...

Επεξεργασία Οκτωβρίου 22, 2014 από ramirez