Που ειναι τα κόμικς; [ Αναφορές στα κόμικς στον καθημερινό δημόσιο λόγο. ]

[ramirez]

Μικρή συνέντευξη ενός εκ των παρουσιαστών του πρωινού μαγκαζίνο του Mega (απ' ότι κατάλαβα), η οποία λαμβάνει χώρα στο κομικσάδικο Relax your soul (αν δεν κάνω λάθος). Δεν ξέρω για πόσο διάστημα θα βρίσκεται στο web tv του καναλιού, γιατί συνήθως δεν τα κρατάνε στο αρχείο τους για μεγάλο διάστημα...

[ramirez]

Απόσπασμα από άρθρο αγνώστου στην ιστοσελίδα sport24.gr στις 19/03/2016.

 

 

Top 5 πράγματα που δεν ξέρετε για τον Μοχάμεντ Άλι

 

 

 

5. 'Eπαιξε μπουνιές με τον Superman! 

 

O Ali κατάφερε να γίνει και ήρωας των κόμικ αφού πρωταγωνίστησε με τον Superman σε μια ειδική έκδοση όπου οι δύο τους έπαιξαν μπουνιές σε ένα ρινγκ για να... σώσουν την γη από εξωγήινους. Οι δύο τους αυτοπροτάθηκαν ως οι προστάτες της γης για να αντιμετωπίσουν τον πρωταθλητή μαχητή των κακών και παίξανε μεταξύ τους τον ημιτελικό για να δουν ποιος θα τον αντιμετωπίσει τελικά. Για να μην υπάρχει αδικία λόγω των υπερδυνάμεων του Superman αποφάσισαν να γίνει η μάχη σε έναν πλανήτη δίπλα σε κόκκινο ήλιο για να μην έχει τις δυνάμεις του αυτός ενώ ο Ali δεσμεύτηκε πρώτα να του μάθει πυγμαχία.

 

Ο Άλι τελικά κέρδισε τον αγώνα!

 

Μάλιστα στο εξώφυλλο του κόμικ βλέπουμε τους δύο μέσα στο ρινγκ και απέξω πολλές διασημότητες της εποχής, από τον Batman μέχρι τον Frank Sinatra.

 

 

 

 

Και το σχετικό link...

[dimious200]

 

Απο το επεισόδιο του Last week tonight για τον τοίχο που θελει να χτίσει ο Τραμπ στην άλλη ακρη του Ατλαντικού

[GeoTrou]

Μπαίνοντας σ' ένα κτίριο της σχολής μου, πέφτω πάνω σε ένα δισέλιδο από εφημερίδα/περιοδικό, κολλημένο στον πίνακα ανακοινώσεων. Ανέφερε διάφορα είδη ζώων (και φυτών νομίζω), τα οποία έχουν πάρει το όνομά τους από ιστορικά πρόσωπα (π.χ. Τσε) μέχρι και χαρακτήρες της ποπ κουλτούρας (Νταρθ Βάιντερ, Γκόλουμ κλπ). Ανάμεσά τους και ένα ψάρι ονόματι Otocinclus batmani.

 

Τα νερά της Νοτίου Αμερικής είναι πιο ασφαλή πλέον... 

[ramirez]

Απόσπασμα από άρθρο αγνώστου στην ιστοσελίδα toratora.gr στις 31/05/2016.

 

 

Μπλεκ, Οβελίξ, Άλκη Ζέη: Το αγαπημένο μας παιδικό βιβλίο - κόμικ

 

 

Αστερίξ και Οβελίξ ο Στεργίξ Πουλερίξ

 

Με παιδικά βιβλία δεν είχα ποτέ ιδιαίτερη σχέση. Εκεί όμως που έδινα όλο μου το χαρτζιλίκι ήταν στα κόμικς. Ήμουν τόσο πορωμένος που όταν μεγάλωσα η μόνη γραμματοσειρά που είχα στο Word ήταν η Comic Sans. Μπλεκ, Τιραμόλα, Σεραφίνο, Γκαούρ Ταρζάν ήταν τα κόμικς που μου άφησε κληρονομιά η μάνα μου από την δική της παιδική ηλικία.

 

Μετά εγώ συνέχισα το heritage με Λούκυ Λουκ, Μίκι Μάους και εννοείται Αστερίξ και Οβελίξ. Πριν από ένα χρόνο μάλιστα είχα φάει κόλλημα και έπαιρνα τα Μίκι Μάο της Καθημερινής. Όμως το γαλατικό δίδυμο είναι το αγαπημένο μου. Πρώτα και κύρια για τις καταλήξ των ονομάτων. Δεύτερον, γιατί μικρός είχα όνειρο να τρώω όπως ο Οβελίξ. Τρίτον, γιατί με συνάρπαζαν τα ταξίδια τους. Ιδίως αυτό με τους Ινδιάνους το βλέπω και νιώθω λες και ζω κάπου εκεί.

 

 

 

 

Και το σχετικό link...

[ramirez]

[ramirez]

Απόσπασμα από άρθρο του Βασίλη Σκουντή στην ιστοσελίδα gazzetta.gr στις 10/06/2016.

 

 

O Superman και η... Believeland!

 

Mε το που έφτασα χθες το απόγευμα στο αεροδρόμιο «Hopkins» του Κλίβελαντ και μέσα στην κωλοπιλάλα μου για να μαζέψω τη βαλίτσα, να πάω να την αφήσω στο ξενοδοχείο και να προλάβω να παρακολουθήσω εκ του σύνεγγυς τον τρίτο τελικό του ΝΒΑ, κοντοστάθηκα για μια στιγμή και δεν το μετάνιωσα! Σε περίοπτη θέση του αεροδρομίου δεσπόζει ένα μεγάλο ομοίωμα του Superman, πάνω από το οποίο μια ταμπέλα καλωσορίζει και συνάμα ενημερώνει τους επισκέπτες για το τι στα κομμάτια γυρεύει εκεί ο πρώτος στην επετηρίδα φανταστικός υπερήρωας, ο οποίος μεγάλωσε γενιές και γενιές μικρών παιδιών...
 

«Welcome to Cleveland, where the legend began», τουτέστιν, «καλώς ορίσατε στο Κλίβελαντ, όπου άρχισε ο θρύλος»! Είναι αλήθεια: εδώ γεννήθηκε ο Superman ο οποίος ήδη συμπλήρωσε 83 χρόνια από τη σύλληψη του (ως ιδέα) και 78 χρόνια από την πρώτη εμφάνιση του  με την ιδιότητα και τη μορφή του ήρωας της λατρεμένης σειράς που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Action Comics» το 1938. Τον είδα εκεί να στέκει αγέρωχος και ανέκφραστος, χαμογέλασα και αμέσως μπήκα στο απολύτως λογικό τριπάκι: άραγε ποιος θα τον υποδυόταν μετά από λίγη ώρα, μερικά χιλιόμετρα πιο πέρα;
 
Προϊούσης της νυκτός -και σε πείσμα της απουσίας του εκ των υποψηφίων γι’ αυτό τον ρόλο (Κέβιν Λοβ)- αποδείχθηκε ότι οι Καβαλίερς περίμεναν να γυρίσουν στο σπίτι τους για να τιμήσουν τον τοπικό (αλλά παγκοσμίου βεληνεκούς) υπερήρωα τους και μάλιστα δεν εμφάνισαν έναν από δαύτους, αλλά ολόκληρη συμμορία! Μια συμμορία που την απάρτιζαν τέσσερις λες και ήταν οι αδελφοί Ντάλτον!
 
Superman o συνήθης ύποπτος Λεμπρόν Τζέιμς, ο οποίος θα πέθαινε γι’ αυτή τη νίκη, από τη στιγμή που είχε χαρακτηρίσει τον τρίτο τελικό ως «do-or- die game»… Superman ο Kάιρι Ερβινγκ του οποίου το πολύ το Κύριε ελέησον (που ενέπνευσε τον πατέρα του για τον βαφτίσει Kyrie) αυτή τη φορά δεν το βαρέθηκε ούτε ο παπάς, ούτε κανείς από τους συμπαίκτες του... Superman ο JR Σμιθ που με την άμυνα του στον Κλέι Τόμπσον και με τα 5/10 τρίποντα έγινε η Νέμεσις της ομάδας η οποία απογειώθηκε τα τελευταία δυο χρόνια χάρη στην... ευφράδεια της από τα 7μ.25... Superman και ο τίμιος Τριστάν Τόμπσον, που με το double-double κόλλησε για άλλη μια φορά ως ο απαραίτητος Ντ’ Αρτανιάν, δίπλα στους τρεις σωματοφύλακες... Του το είπα μάλιστα αυτό πριν από λίγες ώρες, μετά την προπόνηση των Καβαλίερς και απ’ ό,τι φαίνεται του άρεσε ο χαρακτηρισμός.

 

 

 

Και το σχετικό link...

[Θρηνωδός]

Δεν είναι ούτε καθημερινό, ούτε δημόσιος λόγος. Αντίθετα είναι ένα πολύ εξειδικευμένο μεταπτυχιακό πρόγραμμα της Ελβετίας πάνω στην πυρηνική τεχνολογία αντιδραστήρων. Αλλά τα κόμικς είναι παντού και ακόμα και ο πιο καμένος λαμπορατόρης δεν μπορεί να ξεφύγει από την γοητεία του μεσιέ μοεμπιούς.

 

 

(Την έβαλα σε μεγάλη ανάλυση για να χαζέψετε και το σκίτσο)

 

 

 

[ramirez]

Απόσπασμα από άρθρο του Τάσου Μαγουλά στην ιστοσελίδα contra.gr στις 03/09/2016.

 

 

 

"Αποτελεί κοινή παραδοχή πως οι Γαλάτες του Αστερίξ μοιάζουν πολύ με τους Έλληνες. Φωνακλάδες, ανοιχτόκαρδοι, καλοπερασάκηδες, ευερέθιστοι πολλές φορές αδύναμοι να αποδεκτούν την πραγματικότητα. Οι λάτρεις του κόμικ θα θυμάστε την αντίδραση των Γαλατών όταν η κουβέντα έφτανε στην Αλέσια. Στον τόπο της τελικής τους ήττας από τον Ιούλιο Καίσαρα. Υπερήφανοι για την Ζεργκόβια, αλλά ήθελαν να ξεχάσουν πως υπήρξε ποτέ η μάχη της Αλέσια."

 

 

 

 

Και το σχετικό link...

[ramirez]

Από την αθλητική εφημερίδα Sportday της 01/09/2016...

 

[GeoTrou]

Φόρος τιμής στον Judge Dredd, από το εξώφυλλο του single Future World των Helloween. 

[ramirez]

[ramirez]

Απόσπασμα από άρθρο του Κώστα Καίσαρη στην αθλητική εφημερίδα Goal News στις 06/10/2016.

 

 

 

Και τους τρέχουνε τους αδελφούς Ψωμιάδη για απιστία σε βάρος του Δημοσίου λες και πρόκειται για τους Ντάλτον. Ντροπή. Επειδή σπάσανε έργα τεσσάρων εκατομμυρίων ευρώ σε 456 45άρια.

 

 

 

 

Και το σχετικό link...

[ramirez]

 

Εξώφυλλο της Apollonia Saintclair ( ; )

[ramirez]

Απόσπασμα από άρθρο του Θέμη Καίσαρη στην ιστοσελίδα sport24.gr στις 28/10/2016.

 

 

Όταν ο Κρόιφ έγινε Ερίκ Καστέλ

 

 

Αυτό που ακολούθησε θα μπορούσε να γίνει πιστευτό μόνο σε κόμικ. Μόνο στις σελίδες του Ερίκ Καστέλ θα μπορούσε να γραφτεί μια ιστορία σαν αυτή της πρώτης σεζόν του Κρόιφ στην Μπαρτσελόνα. Μόνο εκεί, στα κόμικ, στον κόσμο της φαντασίας γίνονται τέτοια πράγματα. Κι όμως, πριν από 43 χρόνια, συνέβησαν στην πραγματικότητα.

 

 

 

 

Και το σχετικό link...

[ramirez]

[ramirez]

[ramirez]

Απόσπασμα από άρθρο του Μάκη Ραπτόπουλου στην ιστοσελίδα oneman.gr στις 4/11/2016.

 

 

Το The Journey, το story mode του FIFA 17 θα σε ταξιδέψει στα παιδικά σου χρόνια

 

Δεν τον λένε Έρικ Καστέλ, ούτε καν Μπεν Λήπερ. Είναι όμως ο Alex Hunter.

 

Δεν ξέρω τι κόλλημα είχες με τα κόμικς και τα περιοδικά γενικότερα ως παιδί. Προσωπικά, είχα τεράστιο. Βέβαια, το δικό μου σκάλωμα ήταν αρκετά στοχευμένο. Αν εξαιρέσουμε την συγκλονιστική Βαβούρα, είτε λεγόταν Μπλεκ, είτε Αγόρι, αυτές που άφηνα για το τέλος, για να τις απολαύσω, ήταν οι ποδοσφαιρικές ιστορίες. Προφανώς, δεν με άφησε ασυγκίνητο ούτε η επανέκδοση του Γκολ. Και, εξυπακούεται, ότι η μεγαλύτερη παικτούρα που πάτησε χορτάρι, κανονικό ή μη, είναι ο Έρικ Καστέλ (ο τρίτος κατά σειρά είναι ο Roy της Rovers). Παρεμπιπτόντως, ο δεύτερος είναι ο Ερίκ Καντονά.

 

Σε αυτά τα αγνά ( έτσι δεν λένε; )  παιδικά χρόνια με γύρισε το story mode του FIFA 17, με τίτλο The Journey. Αν είναι τόσο καλό; Δεν ξέρω τι είναι και τι δεν είναι, αδιαφορώ. Προσωπικά, ένιωσα σαν να τρώω υποβρύχιο (βανίλια, μαστίχα, αυτό) και να διαβάζω το περιοδικό που περίμενα σαν αρρωστάκι κάθε βδομάδα.

 

Παρόλα αυτά, το The Journey είναι κάτι το διαφορετικό. Σαν τον Μπεν Λήπερ και την ιστορία του, με τα δανεικά από το τραγικό δυστύχημα του Μονάχου. Η συμπάθεια προς την Manchester United έγινε αγάπη, το (κλασικό) εικονογραφημένο με οδήγησε να μάθω λεπτομέρειες γι’ αυτήν και το τι ακριβώς συνέβη, για παράδειγμα ότι η Liverpool ήταν η πρώτη ομάδα που έσπευσε να βοηθήσει. Ναι, ο «εχθρός».

 

 

Και, προφανώς, η ιστορία του τερματοφύλακα-γιατρού πήγε 11 βήματα πιο πέρα, πιο κοντά στο φανταστικό. Όταν δε σηκώθηκε από το αναπηρικό καροτσάκι κι έπιασε το πέναλτι, η στιγμή ήταν ανεπανάληπτη, σηκώθηκα να πανηγυρίσω, σχεδόν δάκρυσα από συγκίνηση. Παιδί ήμουν τότε, οριακά σαν τέτοιο πανηγύριζα τα γκολ του Alex Hunter. Σαν να ήταν δικά μου.

 

Υπάρχουν ορισμένοι που ως πιτσιρίκια διάβαζαν Batman, Superman, Σούπερ Κατερίνα, (Ώπα, εκ παραδρομής λάθος), φαντάζονταν ότι ήταν σούπερ ήρωες και έσωζαν τον κόσμο. Υπάρχουν κι εκείνοι που ονειρεύονταν ότι σκοράρουν για την αγαπημένη τους ομάδα στο ενενηκοστό λεπτό, θα πιάσουν το πέναλτι, θα γίνουν άλλου τύπου ήρωες. Σε αυτούς τους τελευταίους απευθύνεται το The Journey. Ξεκάθαρα. Α, και σε μένα.  

 

 

 

 

Και το σχετικό link...

[ΤασίαΚούτ]

Θα παίξει πολύ τις επόμενες μέρες, καλοκαίρι... δεν υπάρχουν και πολλά θέματα...

Από τα χτεσινά ΝΕΑ:

 

 

Αφίσα - αίνιγμα με τον Ομπάμα μακιγιαρισμένο σαν Τζόκερ

 

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τετάρτη 5 Αυγούστου 2009

ContentS...1_V1_Jpg.jpg

 

ΜΙΑ ΑΦΙΣΑ για... δυνατούς λύτες έχει γεμίσει τελευταία τους δρόμους του Λος Άντζελες. Απεικονίζει τον Αμερικανό πρόεδρο, τον Μπαράκ Ομπάμα, ο οποίος γιόρτασε χθες τα 48α γενέθλιά του, μακιγιαρισμένο σαν Τζόκερ (φωτό)- όπως περίπου εμφανιζόταν ο αδικοχαμένος Χιθ Λέτζερ στο τελευταίο σίκουελ του Μπάτμαν. Και προς το παρόν, ουδείς μπορεί να πει με βεβαιότητα ποιος βρίσκεται πίσω από την αφίσα και τι θέλει να πει με αυτήν και την παράξενη λεζάντα της: «σοσιαλισμός». Η εικόνα του Ομπάμα - Τζόκερ φέρεται να εμφανίστηκε για πρώτη φορά τον Ιανουάριο στον λογαριασμό κάποιου khateeb88 στο Flickr, μια ιστοσελίδα διαχείρισης και διαμοιρασμού φωτογραφιών. Στα τέλη Απριλίου, επισημαίνει η «Μonde», την αναδημοσίευσε η ιστοσελίδα Βedlam Μagazine, καταγγέλλοντας πως είναι «ρατσιστική» και «προκλητική». Εδώ και μερικές ημέρες, όμως, τη βλέπει κανείς τοιχοκολλημένη σε πολλά σημεία του Λος Άντζελες, καθώς και της Ατλάντας, ενώ παράλληλα διαδίδεται με ταχύτατους ρυθμούς στο Διαδίκτυο - μέχρι και τη φωνή του Χιθ Λέτζερ «πρόσθεσαν» χρήστες στο Υou Τube. «Καλλιτεχνικό αντάρτικο»

Τι θέλει όμως να πει ο ποιητής; Κάποιοι βλέπουν στην επίμαχη αφίσα ένα είδος «καλλιτεχνικού αντάρτικου» εναντίον της μεταρρύθμισης του συστήματος υγείας και του σχεδίου ανάκαμψης των αυτοκινητοβιομηχανιών που προωθεί ο Ομπάμα. «Ο Τζόκερ ήταν πολλά πράγματα, αλλά σίγουρα όχι σοσιαλιστής», επισημαίνει ένας μπλόγκερ, ο Ρόμπερτ Ντάχερτι. «Όλοι όσοι είδαν τον “Σκοτεινό Ιππότη” το ξέρουν... ο Τζόκερ είναι οπαδός της αναρχίας». Για τον Ερλ Οφάρι Χάτσινσον, υπεύθυνο αστικής πολιτικής του Λος Άντζελες, αυτές οι αφίσες είναι απλώς «βλαβερές και επικίνδυνες». Ο Χάτσινσον αξιώνει από τους δημιουργούς τους να φανερώσουν την ταυτότητά τους. Εν αναμονή, το μυστήριο παραμένει.

Μπορεί οι καλλιτέχνες να ήθελαν να τον εκθέσουν για το χάος που προξένησε η απουσία ουσιαστικής πολιτικής για το φυλετικό που έχει ξεσπάσει πρόσφατα στην Αμερική

[ΤασίαΚούτ]

Η πολιτική εμπνέεται τελευταία από τα κόμικ. αλλιώς δεν εξηγείται το φαινόμενο παραπομπής αληθινών προσώπων του δημοσίου βίου και όχι μόνο σε χαρακτήρες κόμιξ και μάλιστα σε συμπαθείς χαζούς έως και επικίνδυνους Προσοχή ο Ρανταπλαν μόνο χαζό σκυλί δεν είναι.Αντιθέτως είναι σκυλί ευφυές.

[ΤασίαΚούτ]

Δεν είναι ούτε καθημερινό, ούτε δημόσιος λόγος. Αντίθετα είναι ένα πολύ εξειδικευμένο μεταπτυχιακό πρόγραμμα της Ελβετίας πάνω στην πυρηνική τεχνολογία αντιδραστήρων. Αλλά τα κόμικς είναι παντού και ακόμα και ο πιο καμένος λαμπορατόρης δεν μπορεί να ξεφύγει από την γοητεία του μεσιέ μοεμπιούς.

 

 

(Την έβαλα σε μεγάλη ανάλυση για να χαζέψετε και το σκίτσο)

 

 

13510662_1748132675443039_1981101277_n.jpg

 

Ευτυχώς δικαιώθηκα διότι οταν έλεγα σε φίλους οτι τα κόμικ είναι μέσο μάθησης στο εξωτερικό με πείραζαν .Χαίρομαι συγχαρητήρια

[ΤασίαΚούτ]

Απόσπασμα από άρθρο αγνώστου στην ιστοσελίδα sport24.gr στις 19/03/2016.

 

 

Top 5 πράγματα που δεν ξέρετε για τον Μοχάμεντ Άλι

 

ali.jpg

 

 

5. 'Eπαιξε μπουνιές με τον Superman! 

 

O Ali κατάφερε να γίνει και ήρωας των κόμικ αφού πρωταγωνίστησε με τον Superman σε μια ειδική έκδοση όπου οι δύο τους έπαιξαν μπουνιές σε ένα ρινγκ για να... σώσουν την γη από εξωγήινους. Οι δύο τους αυτοπροτάθηκαν ως οι προστάτες της γης για να αντιμετωπίσουν τον πρωταθλητή μαχητή των κακών και παίξανε μεταξύ τους τον ημιτελικό για να δουν ποιος θα τον αντιμετωπίσει τελικά. Για να μην υπάρχει αδικία λόγω των υπερδυνάμεων του Superman αποφάσισαν να γίνει η μάχη σε έναν πλανήτη δίπλα σε κόκκινο ήλιο για να μην έχει τις δυνάμεις του αυτός ενώ ο Ali δεσμεύτηκε πρώτα να του μάθει πυγμαχία.

 

Ο Άλι τελικά κέρδισε τον αγώνα!

 

Μάλιστα στο εξώφυλλο του κόμικ βλέπουμε τους δύο μέσα στο ρινγκ και απέξω πολλές διασημότητες της εποχής, από τον Batman μέχρι τον Frank Sinatra.

 

 

 

 

Και το σχετικό link...

Πού ήταν ο Σούπερμαν όταν κατηγορούσαν τον Αλί για μαύρους πάνθηρες και τρομοκρατία; (αν θυμάμαι καλά έτσι έγινε εκτός και αν κάνω λάθος και συνεπώς διορθώστε με 

[ramirez]

 

 

 

 

[Bonadrug]

Αν ψήφιζε ο Τζιμ Ανταμς

Καθημερινή - Παντελής Μπουκάλας, 9-11-2016

 

Δεν σκίζαμε, βέβαια, στην αμερικανική γεωγραφία όταν πρωταρχίσαμε να διαβάζουμε στον «Μικρό Σερίφη» και στον «Μικρό Καουμπόυ» τις περιπέτειες του Τζιμ Ανταμς, του γενναίου Ελληνόπουλου, και της πολυφυλετικής συντροφιάς του: του Πεπίτο Γκονζάλες, του Τσιπιρίπο και της Ντιάνας Μόρισον. Η Γιούτα και το Αϊντάχο, το Κολοράντο και η Καλιφόρνια, η «Αγρια Δύση», η Αμερική γενικά, θα μπορούσε να βρίσκονταν και στο φεγγάρι ή στον Αρη. Ενα παραμύθι ήταν. Εξίσου μακριά βρίσκονταν άλλωστε και η Μακεδονία ή η Θράκη για τους μικρούς Νότιους εκείνων των δεκαετιών, του 1960 και του 1970.

 

Βλέπαμε - δεν βλέπαμε υπογραφή στις ιστοριούλες (ένα ψευδώνυμο «Κώστας Φωτεινός», που πολύ αργότερα μάθαμε ότι στέγαζε τόσο τον κειμενογράφο Πότη Στρατίκη όσο και τον εικονογράφο Θέμο Ανδρεόπουλο), εμείς ήμασταν βέβαιοι ότι τις έγραφε κάποιος ξένος, Αμερικάνος. Γι’ αυτό και καμαρώναμε διπλά που ασχολιόταν με τα ανδραγαθήματα ενός Ελληνόπουλου. Μήπως ξένο δεν θεωρούσαμε και τον Αρκά, κατάπληκτοι από την υψηλή ποιότητά του, φοιτητές πια, αρχές του ’80, όταν τον πρωτοδιαβάζαμε στη «Βαβέλ»;

 

Με τα χρόνια μαθαίνει κανείς κάπως περισσότερο και γεωγραφία και ιστορία και πολιτική, αν και πάντα λιγότερο απ’ όσο θα ήθελε να ξέρει. Αν κρίνουμε όμως από τις πάμπολλες διασκεδαστικές σπόντες σε αμερικάνικα κόμικς αλλά και σε σίριαλ, ο χάρτης των Ηνωμένων Πολιτειών πρέπει να είναι μπελάς και για κάμποσους Αμερικάνους, ανεξαρτήτως ηλικίας· για τον Τζόι στα «Φιλαράκια», για παράδειγμα. Ομως εμείς είμαστε Ευρωπαίοι. Και αν πιστέψουμε όσα (ξανα)γράφονται τον τελευταίο καιρό, το ενδιαφέρον που δείχνουν οι Ευρωπαίοι, πολιτικοί και πολίτες, για τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές είναι μεγαλύτερο από το ενδιαφέρον που δείχνουν οι ίδιοι οι Αμερικάνοι, που δεν συνηθίζουν άλλωστε να συμμετέχουν διά της ψήφου τους σε ποσοστό σαφώς μεγαλύτερο του 50%. Σαν Ευρωπαίοι, λοιπόν, οφείλουμε να μάθουμε πού πέφτει το Κολοράντο και πού η Καλιφόρνια, στην οποία άλλωστε μας έχουν ξεναγήσει η λογοτεχνία και ο κινηματογράφος. Και να το μάθουμε γιατί κρίνονται και για μας πολλά, πάρα πολλά, ανάλογα με το τι θα ψηφίσουν στη Γιούτα ή στο Οχάιο. Αν θα διαλέξουν τον Ελέφαντα ή τον Γάιδαρο άνθρωποι που πιθανότατα δεν ξέρουν πού πέφτει η δική μας πατρίδα. Οπως δεν ξέρουν πού πέφτει και η πατρίδα δισεκατομμυρίων άλλων πλανηταρχευομένων, που η μοίρα τους όμως κρέμεται (και) από το δίλημμα Χίλαρι Κλίντον ή Ντόναλντ Τραμπ. Κι όχι βέβαια επειδή οι πρόεδροι των ΗΠΑ μοιράζονται σε φιλέλληνες και μη, φιλοϊσπανούς και μη, κ.ο.κ. Τέτοιες ταξινομήσεις τις χλευάζει η ιστορία. Αλλά να. Και μόνο το ότι ο πολιτικά έξαλλος Ντόναλντ Τραμπ δεν αναγνωρίζει πως υπάρχει πρόβλημα κλιματικής αλλαγής, σημαίνει πολλά, και κακά, για τον πλανήτη συνολικά και ειδικά για τις χώρες που απειλούνται περισσότερο από την υπερθέρμανση και το λιώσιμο των παγετώνων

[ikarukani]

"The Lost Boys". Ταινία του '87, παίχτηκε στην Ελλάδα με τον τίτλο "Τα Παιδιά της Νύχτας". Καλή ταινία για την εποχή της, οι λάτρεις του retro θα την λατρέψουν για τα ντυσίματα και κυρίως για τις eighties κομμώσεις.

 

Στα καθ' ημάς: Οι πρωταγωνιστές πιτσιρικάδες βαμπιροκυνηγοί,  είναι ιδιοκτήτες κομικσάδικου. Εκεί τους συναντά ο νεοαφιχθείς στην πόλη και μετ΄ολίγον τρίτος της παρέας.  Το κομιξομάθημά του βάζει τα γυαλιά στους ιδιοκτήτες:

 

 -Ψάχνω το Batman Νο 14.

 -Υπάρχουν μόνο 5!!!

 -Για την ακρίβεια 4. Ψάχνω ποιοί έχουν τα άλλα 3.

Και στη συνέχεια τακτοποιεί τα ράφια με τη σωστή σειρά, αναλόγως του περιεχομένου. Η ενημέρωση περί βρυκολάκων, που του κάνουν οι κυνηγοί γίνεται, φυσικά, μέσω κόμικς.

 

Υ.Γ. Δυστυχώς, δεν μπορώ να ανεβάσω το αντίστοιχο κομματάκι από την ταινία.

Επεξεργασία Δεκεμβρίου 12, 2016 από ikarukani

[ramirez]

 

[ikarukani]

Μάλλον δεν ασχολείται με κόμικς, οπότε όταν έγραφε αυτό

 

σίγουρα δεν εννοούσε αυτό

 

(ή μήπως όχι)

[ramirez]

«Ανακαλύπτοντας τη Μαφάλντα» σε Κώδικα Μπράιγ

 

Ήταν το 1962 όταν ο “μπαμπάς” της, ο Quino, δέχθηκε μια επαγγελματική πρόταση να φτιάξει έναν χαρακτήρα για μια διαφήμιση πλυντηρίων μάρκας Mansfield. Και εκείνος εμπνεύστηκε και σχεδίασε τη Mαφάλντα.

 

 

 

Η διάσημη τετραπέρατη μικρή με τις απρόσμενες ατάκες που ζηλεύει και ο πλέον ευφάνταστος ενήλικας, η “χάρτινη” ηρωίδα του Quino Μαφάλντα, θα κυκλοφορήσει για πρώτη φορά σε Κώδικα Μπράιγ. Αρχές του χρόνου αναμένεται να διατεθούν τουλάχιστον 2.000 αντίτυπα στην Αργεντινή, σε μια πρωτοβουλία με το σύνθημα «Ανακαλύπτοντας τη Μαφάλντα». Είναι σίγουρο μάλιστα πως σε μια τέτοια πρωτοβουλία θα έβρισκε τρόπο να σχολιάσει “Mήπως τελικά αυτή η σύγχρονη ζωή είναι πιο πολύ σύγχρονη και λιγότερο ζωή;”

 

Ήταν το 1962 όταν ο “μπαμπάς” της, ο Quino, δέχθηκε μια επαγγελματική πρόταση να φτιάξει έναν χαρακτήρα για μια διαφήμιση πλυντηρίων μάρκας Mansfield. Και εκείνος εμπνεύστηκε και σχεδίασε τη Mαφάλντα. Η συνεργασία ακυρώθηκε και η Μαφάλντα μπήκε στο συρτάρι, ώσπου δύο χρόνια αργότερα πρωτοδημοσιεύτηκε ως κόμικ στο περιοδικό “Primera Plana”. Στη συνέχεια ήρθε η εφημερίδα “El Mundo” και το “Siete Dias Ilustrados”. Έως τις αρχές του ’70, που οι ιστορίες με την ενήλικη αντίληψη της “μεγάλης μικρής” μαζί με την παιδική αφέλεια και περιέργεια ολοκληρώνουν τον κύκλο τους. Ωστόσο, η Μαφάλντα θα συνεχίζει πάντα να αναρωτιέται και να προβληματίζεται για τα μεγάλα προβλήματα του κόσμου, όπως ο πόλεμος και η πείνα, που δείχνουν να μην τελειώνουν, αλλά και να σαρκάζει άλυτα θέματα της χώρας, από τις κακές υποδομές έως την κακή οικονομία, που επίσης μοιάζουν διαχρονικά.

 

 

 

Ανυπόγραφο άρθρο στην Αυγή της 23/12/2016...

[ramirez]

[ramirez]

Απο τη χθεσινή εφημερίδα Sportday...