Search the Community

Σύνοψη από την εκδοτική: "Οι εκδόσεις Μικρός Ήρως παρουσιάζουν την πρώτη τους κυκλοφορία manga, μια ξεχωριστή ιστορία βουτηγμένη στην ιαπωνική λαογραφία, που θα σας συγκινήσει. Ο Άκι δεν μπορεί να βρει το δρόμο για το σπίτι του. Όλοι γύρω του δείχνουν να αδιαφορούν γι' αυτό το χαμένο παιδί. Όλοι... εκτός από τον Τζίζο, ένα παράξενο αγόρι που εμφανίστηκε από το πουθενά. Από πού ήρθε; Πού θέλει να τον πάει; Είναι ασφαλές να τον ακολουθήσει μέσα στον ναό; Παρά το μεγάλο του χαμόγελο, ο Άκι δυσκολεύεται να εμπιστευτεί τον καινούργιο του φίλο. Ειδικά όταν μια τρομακτική μάγισσα θα κυνηγήσει τα παιδιά με το που πέσει ο ήλιος… Το manga Τζίζο είναι η πρώτη συνεργασία μεταξύ της Mato, μιας νεαρής Γιαπωνέζας εικονογράφου, και του Mr Tan, γνωστού και ως Antoine Dole, συγγραφέα κόμικς, μάνγκα και παιδικών μυθιστορημάτων. Πρόκειται για ένα παραμύθι που εξερευνά την ιαπωνική λαογραφία στο ύφος του Ταξιδιού Στη Χώρα Των Θαυμάτων του Χαγιάο Μιγιαζάκι. Το φυσιολογικό και το συνηθισμένο συναντάει το αλλόκοτο και το απόκοσμο, σε μια ιστορία υπνωτική, τρομακτική, ποιητική όσο και σαγηνευτική. Καθώς αναπτύσσεται η φιλία μεταξύ του Άκι και του Τζίζο, η Mato και ο Mr Tan συνδυάζουν τα ταλέντα και τις ευαισθησίες τους σε ένα οπτικά πανέμορφο manga που θα ενθουσιάσει μικρούς και μεγάλους!" Πρωτες εντυπώσεις: Οι εντυπώσεις μου απο χθες που το παρέλαβα εως σήμερα ειναι πρωτογνωρες.Πότε δεν περίμενα να διαβασω απο την εκδοτική αυτή τετοιου ειδους ανάγνωσμα.Ας ειναι καλά ο @ PhantomDuck (ακα Γιωργος Ζωιτας) που ειχε αλλη αποψη και απο χθες που το πηρα με έπεισε για αυτην του την επιλογή.Φυσικά δεν θα ειχε γινει τίποτα χωρίς το ρισκο που πήρε ο Λεωκρατης Ανεμοδουρας @ LEOKRATIS με τον εκδοτικό του οίκο.Εδω θα είμαστε να κρίνουμε τα καλώς αλλά και τα κακώς κείμενα που άποφασισε να πάρει ο Μικρος Ηρώς. Καλο διαβασμα σε ολους,συστηνεται η ηλεκτρονικη παραγγελια μεσω του επισημου ιστοτοπου,αφου σε μια πρωτη ματια δεν εχει διανεμειθει ευρέως ο τίτλος -από οσο διέκρινα εγω-!!

Μια ζοφερή πρόβλεψη που έγινε σε ένα κόμικ manga το 1999, θεωρείται σήμερα υπεύθυνη για τη δραματική πτώση στις κρατήσεις προς την Ιαπωνία από αρκετές ασιατικές χώρες. Είναι αρκετοί εκείνοι που συνδέουν αυτή την κατακόρυφη πτώση με το "The Future I Saw”, ένα ιαπωνικό graphic novel βασισμένο στα “προφητικά” όνειρα της δημιουργού του, Ρίο Τατσούκι. Γιατί όμως; Ο λόγος κρύβεται στο εξώφυλλο της αρχικής έκδοσης του, που αναφερόταν σε μια μεγάλη καταστροφή που θα λάμβανε χώρα τον Μάρτιο του 2011. Μια ημερομηνία που τελικά, όπως αποδείχθηκε, η Ιαπωνία επλήγη από καταστροφικό σεισμό και τσουνάμι. Στη νέα έκδοσή του, που κυκλοφόρησε το 2021 με επιπλέον υλικό, η Ρίο Τατσούκι προέβλεψε πως η επόμενη μεγάλη καταστροφή θα συμβεί στις 5 Ιουλίου 2025, γεννώντας έτσι πληθώρα ανησυχητικών αναρτήσεων στα social media, με εκκλήσεις ανθρώπων να αποφύγει ο κόσμος την Ιαπωνία, όπως γράφει ο Guardian. Αν και καμία επιστημονική βάση δεν υπάρχει στους ισχυρισμούς της Τατσούκι, τα όνειρά της φαίνεται πως κέρδισαν την αξιοπιστία του κόσμου από το 2011. Τότε δηλαδή που ο σεισμός και το τσουνάμι που έπληξαν τη βορειοαντολική Ιαπωνία, κόστισαν τη ζωή σε περισσότερα από 18.000 άτομα και προκάλεσαν τριπλή τήξη στον πυρηνικό σταθμό της Φουκουσίμα. Αναφορικά με στοιχεία του Bloomberg Intelligence που χρησιμοποίησε δεδομένα της ForwardKeys, η επίδραση της πρόσφατης πρόβλεψης είναι πιο εμφανής στη Νότια Κορέα, την Ταϊβάν και το Χονγκ Κονγκ. Μόνο για το Χονγκ Κονγκ, οι κρατήσεις είναι χαμηλότερες κατά 50% σε σύγκριση με πέρυσι, ενώ για την περίοδο από το τέλος του Ιουνίου έως και τις αρχές Ιουλίου σημειώθηκε πτώση έως και 83%. Η αεροπορική εταιρεία Greater Bay Airlines ανέφερε πως είναι πραγματικά παράξενο που οι κρατήσεις για την άνοιξη ήταν χαμηλότερες από τις προηγούμενες χρονιές, παρά το γεγονός πως ο τουρισμός κορυφώνεται την εποχή της ανθοφορίας των κερασιών. «Περιμέναμε να καλυφθεί το 80% των θέσεων, αλλά οι κρατήσεις έφτασαν μόλις το 40%», δήλωσε ο Χιρόκι Ίτο, γενικός διευθυντής του γραφείου της εταιρείας στην Ιαπωνία, στην εφημερίδα Asahi Shimbun. Η εταιρεία μάλιστα έχει ήδη μειώσει τις πτήσεις προς Ιαπωνία βλέποντας τέτοια πτώση, παρόλο που οι επίσημες αρχές παρακαλούν τους ταξιδιώτες να αγνοήσουν τις φήμες. Ωστόσο η επανέκδοση του manga έχει πουλήσει σχεδόν 1 εκατ. αντίτυπα. Φυσικά, οι ειδικοί επισημαίνουν πως είναι αδύνατον να προβλεφθεί με ακρίβεια το πότε και πού θα χτυπήσει ένας σεισμός. Η ίδια η Tatsouki πάντως τόνισε πως δεν πρέπει να λαμβάνονται κατά γράμμα οι προβλέψεις της. Και το σχετικό link...

Σε μια από τις κορυφαίες και πιο ανατριχιαστικές στιγμές των manga τρόμου, ο Hideshi Hino «οδηγεί» ένα τερατόμορφο κοριτσάκι από τη χωματερή του Τόκιο στην εκδίκηση και την ανθρωπιά. Διακριτό είδος μέσα στην πανσπερμία της τεράστιας παραγωγής των ιαπωνικών κόμικς είναι τα body horror manga, με πιο χαρακτηριστικό εκπρόσωπό τους τον πρωτοπόρο Hideshi Hino. Γεννημένος το 1946 στην κατεχόμενη από τους Ιάπωνες Μαντζουρία στη βορειοανατολική Κίνα, ο Hino επέστρεψε με τους γονείς του στο Τόκιο υπό τον φόβο των διωγμών μετά τη λήξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, σε μια πόλη κατεστραμμένη και σε μια χώρα ηττημένη και βαθιά τραυματισμένη. Αν και ξεκίνησε να δημιουργεί χιουμοριστικά κόμικς σε ηλικία μόλις 21 ετών, σύντομα τον τράβηξε ο τρόμος και το 1971 εγκαινίασε τη σειρά «Το σοκαριστικό θέατρο του Hideshi Hino», ενώ το 1985 άρχισε τη σειρά σπλάτερ κινηματογραφικών ταινιών «Γκίνι Πίγκου». «Η σειρά αποτελείται από έξι ταινίες μυθοπλασίας και δύο ντοκιμαντέρ για την παραγωγή τους. Οι ταινίες αυτές αποτελούν έναν ύμνο βίας, αίματος, βασανισμών, ακρωτηριασμών και φόνων και έχουν μια ξεχωριστή, θρυλική θέση στο σύμπαν των ταινιών τρόμου, καθώς φημολογείται ότι αφενός επηρέασαν τον κατά συρροή δολοφόνο Τσουτάμου Μιγιαζάκι και αφετέρου αποτέλεσαν πηγή μιας ολόκληρης παραφιλολογίας για το αν πρόκειται για ταινίες σναφ, δηλαδή αν οι φόνοι και οι βασανισμοί που διαδραματίζονται στο σελιλόιντ είναι αληθινοί» όπως εξηγεί η Μυρτώ Τσελέντη στο επιλογικό της σημείωμα στο «Η Κόρη της Κολάσεως» (μετάφραση: Τζίνα Βάγια, 192 σελίδες). Το πρώτο έργο του Hino (1982), που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Jemma Press, οι οποίες έχουν εκδώσει τα τελευταία χρόνια και άλλα ανάλογα manga όπως τους «Σεληνιασμένους Εραστές» του Suehiro Maruo, τις «12 Πριγκίπισσες του Αέναου Κάστρου» του Shintaro Kago, τις «Ψηφίδες Τρόμου» του Junji Ito κ.ά., αποτελεί μια κλασική πλέον ιστορία σωματικού τρόμου γύρω από το προσωπικό τραύμα, την κοινωνική αποξένωση, τη διαφορετικότητα και την απόρριψη και παράλληλα μια τραγική αλληγορία για την κακοποίηση, την εγκατάλειψη, την αναζήτηση της θέσης στον κόσμο και τη διαμόρφωση της συνείδησης. Πρωταγωνίστρια είναι ένα μικρό κορίτσι που γεννιέται φριχτά παραμορφωμένο και πετιέται κυριολεκτικά στη χωματερή από τον πατέρα της, ο οποίος επιλέγει να κρατήσει μόνο την «κανονική» δίδυμη αδελφή της. Μεγαλώνοντας στα σκουπίδια και τρώγοντας ωμά ζώα για να επιβιώσει, η «Κόρη της Κολάσεως» κάποια μέρα θα γίνει «Η Βασίλισσα του Νεκροταφείου» και θα σαγηνευτεί από «Τα Φώτα της Πόλης» (όπως ονομάζονται τα αντίστοιχα κεφάλαια). Θα αναδυθεί από τον μεταφορικό Κάτω Κόσμο και θα βυθιστεί στα σκοτάδια και την υποκρισία ενός ακόμα χειρότερου, του πραγματικού, για να σκορπίσει κι εκεί τον τρόμο ακρωτηριάζοντας και τρώγοντας ανθρώπους μέσα σε λουτρά αίματος. Για να φτάσει καταδιωκόμενη σε έναν απρόσμενο «προορισμό», που της ξυπνά μια αίσθηση οικειότητας. Εκεί θα αισθανθεί για πρώτη φορά άνθρωπος και σε ένα συγκινητικό, συναισθηματικό και διόλου «ευτυχισμένο» τέλος, θα λυτρωθεί από τον εφιάλτη στον οποίο καταδικάστηκε από μια κοινωνία που δεν ανέχεται καμιά παρέκκλιση, καμιά διαφορά. Και το σχετικό link...

Γεια σας παιδια επειδη ειμαι καινουργιος στο φορουμ και δεν ξερω συγχωρείστε με αν κανω λαθος και το ποσταρα εδω. Αυτο που ψαχνω ειναι σαν begginer mangaka να δουλεψω σαν βοηθος καποιου που κανει comic/manga θα ηθελα να ακουσω αποψεις απο διαφορους Ευχαριστω πολυ

Η επίσκεψη του Σιντάρο Κάγκο στη χώρα μας στάθηκε αφορμή για μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση για τη δική του οπτική στην καλλιτεχνική δημιουργία. Ο Σιντάρο Κάγκο γεννήθηκε στο Τόκιο το 1969 και ξεκίνησε την καριέρα του ως σχεδιαστής κόμικς ήδη από την ηλικία των 19 ετών, στο περιοδικό «Comic Box» το 1988. Η έντονα σατιρική του διάθεση αναπτύσσεται άλλοτε με ευφάνταστες πλην όμως λεπτομερείς απεικονίσεις ωμής, εκτεταμένης βίας, άλλοτε με σοκαριστικά προκλητικές ερωτικές σκηνές, άλλοτε με οπτικούς πειραματισμούς που αξιοποιούν στο έπακρο τους κανόνες του μέσου για να τους σπάσουν. Το ερωτικό και το φρικιαστικό στο έργο του δεν είναι ο αυτοσκοπός, αλλά εργαλεία που μεγιστοποιούν την αντίδραση αλλά και την εμπλοκή τελικά του αναγνώστη. Η επίσκεψη του μεγάλου Ιάπωνα καλλιτέχνη στη χώρα μας, στο πλαίσιο της όγδοης διοργάνωσης του φεστιβάλ κόμικς και κινουμένων σχεδίων Chaniartoon στα όμορφα Χανιά, στάθηκε αφορμή για μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση για τη δική του οπτική στην καλλιτεχνική δημιουργία. ● Ποιες είναι οι εντυπώσεις σας από την εμπειρία σας στην Ελλάδα και ειδικότερα στα Χανιά; Πώς αισθάνεστε που τα έργα σας κυκλοφορούν σε μια μικρή ευρωπαϊκή χώρα, όπως η Ελλάδα; Η Ελλάδα, και ιδιαίτερα η Κρήτη, είναι πανέμορφη, με τη θάλασσα και τα γραφικά της τοπία, και η τοπική κουζίνα ήταν εξαιρετικά νόστιμη. Οι άνθρωποι ήταν όλοι πολύ καλοί και φιλόξενοι και η υποδοχή που μου επιφυλάχθηκε από τους Έλληνες αναγνώστες ήταν πραγματικά θερμή. Είναι η πρώτη φορά που επισκέπτομαι τη χώρα σας και είμαι εντυπωσιασμένος από την ομορφιά και τη φιλοξενία της. Εκτός από την Ελλάδα, θα ήθελα τα βιβλία μου να μεταφραστούν και να εκδοθούν σε πολλές άλλες χώρες. ● Τα έργα σας είναι εξαιρετικά διαφορετικά μεταξύ τους, ενώ μοιράζονται κάποια κοινά μοτίβα. Πώς προσεγγίζετε την αφήγηση σε σύντομες και εκτενείς ιστορίες και ποια είναι η προτίμησή σας μεταξύ των δύο; Όταν δουλεύω σε μια εκτενή ιστορία, πρέπει να δημιουργήσω έναν πλήρη και λεπτομερή κόσμο, να σχεδιάσω την πλοκή και να αναπτύξω τις σχέσεις των χαρακτήρων. Είναι μια διαδικασία που μου αρέσει πολύ, καθώς μου επιτρέπει να εμβαθύνω στις λεπτομέρειες και να εξετάσω πιο περίπλοκες καταστάσεις. Αντίθετα, οι σύντομες ιστορίες είναι πιο άμεσες και λιγότερο περίπλοκες. Οι ιδέες σε αυτές τις ιστορίες συνήθως χρησιμοποιούνται μόνο μία φορά και τελειώνουν γρήγορα. ● Τι σας ενέπνευσε να επιστρέψετε στον ιδιαίτερο, πολυσυμπαντικό χώρο του «Αέναου Κάστρου» και να τον εξερευνήσετε περισσότερο; Η ιδέα για την «Πριγκίπισσα του Αέναου Κάστρου» ήταν αρχικά μια παραγγελία από τον ιταλικό εκδοτικό οίκο Hollow Press, απ’ όπου μου ζητήθηκε να φτιάξω μια ιστορία εμπνευσμένη από το ιαπωνικό ιστορικό δράμα, αλλά σε έναν άλλο κόσμο. Η ιδέα για την «Πριγκίπισσα του Αέναου Κάστρου» επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί μόνο σε αυτό το βιβλίο, αλλά επειδή ο ίδιος εκδοτικός οίκος μού ζήτησε να γράψω μια νέα ιστορία στο ίδιο περιβάλλον, δημιούργησα μια δεύτερη ιστορία βασισμένη στην ίδια θεματική. ● Μια πτυχή της καλλιτεχνικής σας προσέγγισης είναι η ανάμιξη του ερωτικού με το γκροτέσκο, σε βαθμό που προκαλεί αμηχανία ή σοκ στον αναγνώστη. Ωστόσο, ο τρόμος και η φρίκη στο έργο σας δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά ένα όχημα για καυστική σάτιρα και σουρεαλιστικό χιούμορ. Ποιες καλλιτεχνικές ανάγκες εξυπηρετεί η κάθε σας πλευρά και πώς καταφέρνετε αυτές οι δύο να «συνομιλούν» μεταξύ τους – και τελικά με τον αναγνώστη; Τα έργα μου περιέχουν πολλά στοιχεία γκροτέσκου και βίας, κι αυτό πιστεύω ότι οφείλεται πρωτίστως στο γεγονός ότι μου αρέσουν πολύ οι ταινίες τρόμου. Ωστόσο, αυτά τα γκροτέσκα και βίαια στοιχεία συχνά λειτουργούν ως συνέχεια της κωμωδίας, όχι για να προκαλέσουν στην πραγματικότητα τρόμο. Για μένα, τα έργα μου είναι ουσιαστικά κωμωδίες, παρά ιστορίες τρόμου. Κατ’ επέκταση, όλα τα στοιχεία που παραδοσιακά συναντούμε σε μυθοπλασία τρόμου, όπως το γκροτέσκο και η βία για τα οποία έγινε λόγος, αποτελούν τελικά στοιχεία κωμικής υπερβολής. Ο τρόμος και η κωμωδία διαφέρουν ως προς την οπτική με την οποία βλέπουμε τα πράγματα. Για παράδειγμα, αν ένας περαστικός πατήσει μια μπανανόφλουδα και πέσει, αυτό μπορεί να φανεί κωμικό για έναν εξωτερικό παρατηρητή. Ωστόσο, για το άτομο που έπεσε μπορεί να είναι ένα σοβαρό περιστατικό, γεμάτο πόνο και – γιατί όχι – τρόμο. Με άλλα λόγια, το ίδιο γεγονός μπορεί να είναι κωμικό ή τραγικό ανάλογα με το πρίσμα από το οποίο το βλέπουμε, ανάλογα τη θέση μας. Σχεδόν όλα τα έργα μου τα προσεγγίζω από την οπτική της κωμωδίας. Αυτή η οπτική δεν έχει αλλάξει από την αρχή της καριέρας μου μέχρι σήμερα. ● Τα έργα σας βρίθουν πολιτικού και κοινωνικού σχολιασμού, κάτι που είναι εμφανές τόσο στις σύντομες ιστορίες σας όσο και σε έργα όπως το «Αέναο Κάστρο», που εμπνέεται τρόπον τινά από την ιαπωνική πολιτική ιστορία. Εξίσου έντονη είναι και η παρουσία στοιχείων αλληγορίας και μεταφοράς στο έργο σας. Εάν πάρουμε την έννοια της «δικαιοσύνης» σαν παράδειγμα, βλέπουμε πως η ιδέα για το τι είναι δίκαιο διαφέρει ανάλογα με τη χώρα, το άτομο και την εποχή. Υπήρξε μια εποχή που ήταν κοινωνικά αποδεκτό να περιφρονεί κανείς ή να διακρίνει αρνητικά άτομα διαφορετικής φυλής, αλλά πλέον αυτό δεν είναι αποδεκτό. Ωστόσο, αν οι εποχές αλλάξουν, κάποια στιγμή ίσως αυτό να θεωρηθεί και πάλι σωστό. Έτσι, οι πολιτικές και κοινωνικές αντιλήψεις ποτέ δεν είναι σταθερές. Το τι θεωρείται σωστό ευρέως μεταβάλλεται ανάλογα με την εποχή και τον τόπο. Πιστεύω ότι τα έργα μου κατευθύνουν πάντοτε τον αναγνώστη σε ερωτήματα όπως «Αυτό θεωρείται τώρα σωστό, αλλά είναι πράγματι σωστό;» ή «Κάτι που θεωρείται σήμερα κακό είναι πραγματικά κακό;» δίχως να δίνουν απαραίτητα την απάντηση. ♦ Ευχαριστούμε θερμά την Τζίνα Βάγια για τη μετάφραση της συνέντευξης. Και το σχετικό link...

Το νέο μάνγκα του Σιντάρο Κάγκο κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τη Jemma Press, με αφορμή την πρόσφατη επίσκεψη του Ιάπωνα καλλιτέχνη στην Ελλάδα. Ένας από τους πιο τολμηρούς και πειραματικούς δημιουργούς του σύγχρονου ιαπωνικού κόμικς, ο Σιντάρο Κάγκο, επανέρχεται στο σύμπαν του «Αέναου Κάστρου», για το οποίο σας μιλήσαμε σε παλιότερο Καρέ Καρέ (7.9.2024), με το πρόσφατο έργο του «Οι 12 Πριγκίπισσες του Αέναου Κάστρου» το οποίο κυκλοφόρησε ταυτόχρονα στα ιαπωνικά, τα αγγλικά και τα ιταλικά από τις εκδόσεις Hollow Press τον Σεπτέμβριο του 2021, και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Jemma Press τον Σεπτέμβριο του 2024. Αν και νοηματικά ακολουθεί το προηγούμενο έργο του, λειτουργώντας σαν συνέχεια της «Πριγκίπισσας του Αέναου Κάστρου», η πλοκή της ιστορίας στις «Δώδεκα Πριγκίπισσες» τοποθετείται χρονικά στην περίοδο των Εμφύλιων Πολέμων, γνωστή ως «περίοδος Σογκούν», δηλαδή λίγο πριν λάβουν χώρα τα περιστατικά που μας διηγείται στο προηγούμενο έργο του, δημιουργώντας έτσι ένα ενδιαφέρον παράδοξο – το οποίο άλλωστε δεν είναι το μόνο πειραματικό στοιχείο στη δουλειά του Κάγκο. Εδώ, οι παράλληλες πραγματικότητες, αποτέλεσμα των διακλαδώσεων των κάστρων που παρουσίασε στο προηγούμενο μάνγκα του, δεν αποτελούν για τον συγγραφέα αντικείμενο προς εξερεύνηση, αφού εκεί έχει ήδη θέσει τους κανόνες τους. Εισάγοντας νέες θεματικές και αφηγηματικές διαστάσεις, επεκτείνει το πολυσύμπαν των αέναων κάστρων με μια διαφορετική, οργανική προσέγγιση και, φυσικά, στοιχεία κοινωνικής σάτιρας. Στην εισαγωγή της με τίτλο «Περισσότερα κάστρα, περισσότερες πριγκίπισσες και περισσότεροι κόσμοι εντός μας», μέρος του οποίου δανειστήκαμε για τις ανάγκες του παρόντος, η επιμελήτρια της ελληνικής έκδοσης Μυρτώ Τσελέντη επισημαίνει: «Στις 12 Πριγκίπισσες, ο Κάγκο δίνει στις περίφημες διακλαδώσεις του μια πιο οργανική διάσταση. Τις παρομοιάζει με τα αιμοφόρα αγγεία και με το νευρικό σύστημα του ανθρώπινου σώματος, είτε εκτός, είτε εντός των ανθρώπων. Στα ευρύτερα δίκτυα, οργανικά και ανόργανα, υλικά και άυλα, τοποθετεί έναν από τους βασικούς θεματικούς άξονές του. Το νοητικό δίκτυο που συνδέει τις σκέψεις των ανθρώπων μεταξύ τους, στο οποίο έχει πρόσβαση η γερόντισσα Γιουνγκού με τις υπερφυσικές της δυνάμεις, ως άλλος ιδιότυπος τεχνικός δικτύων, αποτελεί μια επακόλουθη έκφανση αυτού. Προφανώς, πρόκειται για έναν παραλληλισμό και ταυτόχρονα ένα σχόλιο για το ψηφιακό διαδίκτυο που μας ενώνει πλέον όλους, μια επέκταση της νόησης και της σκέψης αλλά και της επικοινωνίας μας. Ένα διαδίκτυο που, όπως και αυτό της πραγματικής ζωής, έχει στο μάνγκα συχνά αποτελέσματα που υπερβαίνουν τον άυλο (ψηφιακό ή νοητικό) κόσμο κι έχουν απτές συνέπειες στον φυσικό κόσμο». Η οπτική υπερβολή του σοκ, άλλο ένα χαρακτηριστικό του μετρ του έρο-γκούρου, δηλαδή του συνδυασμού του ερωτικού με το γκροτέσκο, είναι περισσότερο παρούσα στην πρόσφατη δουλειά του, επαναφέροντας στο μυαλό τον επαναστατικό Κάγκο που γνωρίσαμε μέσω της ανθολογίας «Το Μολυσματικό Σύνδρομο της Στοματικής Κοιλότητας και άλλες Πειραματικές Φρικωδίες» (εκδόσεις Jemma Press, 2011), μέσω της οποίας μας συστήθηκε στα ελληνικά. Η φρίκη και η σεξουαλική διαστροφή στα έργα του Σιντάρο Κάγκο άλλωστε, δημιουργούν έναν μηχανισμό απροσδόκητα σουρεαλιστικού και ενίοτε μαύρου χιούμορ, ενώ το καθαρό σχέδιό του εντυπωσιάζει με τη λεπτομερή απεικόνιση των απαιτητικών σκηνών που δημιουργεί το ευφάνταστο μυαλό του. Και το σχετικό link...

Σύνοψη από την εκδοτική: ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ SPIDER-MAN ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ…ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΘΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΗΡΩΑΣ! ΑΡΚΕΙ ΜΙΑ ΣΤΟΛΗ ΓΙΑ ΝΑ ΦΑΝΕΙΣ ΓΕΝΝΑΙΟΣ; O Γιου, ένας άτολμος μαθητής Λυκείου, βρίσκει και φοράει τη στολή του Σπάιντερ-Μαν, αλλά γρήγορα μαθαίνει ότι το να είσαι ήρωας δεν είναι μόνο φωτογραφίες και likes στα social media. Το νέο Λύκειο του Γιου είναι κάπως απαίσιο. Όλα αλλάζουν όταν βρίσκει μια από τις στολές του Σπάιντερ-Μαν πεταμένη σε ένα σοκάκι. Στην αρχή έχει πλάκα να φοράει τη στολή και να παριστάνει τον ήρωα – αλλά όταν εμφανίζονται πανίσχυροι εχθροί, ο Γιου θα βρεθεί σε μεγάλους μπελάδες. Όμως ο αληθινός Σπάιντερ-Μαν παραμένει άφαντος, και η πόλη χρειάζεται κάποιον για να την προστατεύσει… Η ιστορία: Ένα ακόμα manga από την Anubis, το οποίο αφορά υπερήρωα και το οποίο δημιουργεί με τη δική του αισθητική ένας Ιάπωνας δημιουργός. Ο Yusuke Osawa είναι τεράστιος φαν του Spider-Man, όπως μαρτυρά ο ίδιος, και αυτό το κόμικ αποτελεί έναν ακόμα φόρο τιμής στον Νεοϋορκέζο ήρωα. Ο Osawa παίρνει ένα απλό, αλλά αρκετά διασκεδαστικό concept. Τι θα γινόταν αν ένας πιτσιρικάς που λατρεύει τον Spider-Man έβρισκε ξαφνικά τη στολή του σε έναν κάδο σκουπιδιών; Πως θα εμπνέονταν ένα φοβισμένο παιδί από ένα σύμβολο που αντιπροσωπεύει έναν ήρωα. Αυτή λοιπόν είναι η ιστορία του Γιου, ενός νεαρού μαθητή που βρίσκει τη στολή του Spider-Man και τη φοράει. Ωστόσο σιγά σιγά ο Γιου χωρίς να ξέρει να τη χρησιμοποιήσει, πρέπει να αντιμετωπίσει κινδύνους όπως το να σώσει ένα παιδί από μια πυρκαγιά σε σπίτι ή να σταματήσει μια εγκληματία από το να βάλει βόμβες στην πόλη. Παράλληλα όμως τρέχει και μια άλλη ιστορία. Που είναι ο πραγματικός Spider-Man και τι έχει συμβεί στον Peter Parker; Ο Γιου προσπαθεί να καταλάβει τι έχει συμβεί στον αγαπημένο του ήρωα, την ίδια ώρα που πρέπει να καλύψει το γεγονός ότι ο ίδιος δεν είναι ήρωας, ενώ στην προσωπική του ζωή μπαίνει μια κοπέλα. Ο Osawa φέρνει σιγά σιγά στο προσκήνιο και τον Peter Parker, τη Silk και άλλους χαρακτήρες και ο Γιου παίρνει σιγά σιγά τα μαθήματα που πήρε και ο ίδιος ο Peter όπως το κλασικό ότι η μεγάλη δύναμη φέρνει και μεγάλη ευθύνη. Σιγά σιγά το μυστήριο ξετυλίγεται και αρκετοί κακοί του Spider-Man θα εμφανιστούν. Το σχέδιο είναι πολύ εντυπωσιακό και οι μάχες έντονες, ενώ οι κακοί δεν αποδίδονται τόσο με μια γενική manga αισθητική όσο προσαρμόζονται στο προσωπικό στυλ του Osawa. Μια ωραία ιστορία χωρισμένη σε 14 κεφάλαια, την οποία ίσως να θέλετε να διαβάσετε αν χρειάζεστε κάτι διαφορετικό από τυπικό Spidey. Η έκδοση: Στο κλασικό μέγεθος manga που βγάζει η Anubis βγαίνει και το Fake Red. Είναι πάρα πολύ ογκώδες με πάνω από 300 σελίδες και προς τιμήν τους δεν το χώρισαν, αλλά το έβγαλαν όλο μαζί, οπότε μη σας φαίνεται πολύ υψηλή η τιμή του. Η ιστορία θεωρώ πως αξίζει γενικότερα, ενώ στο εσωτερικό η Anubis κάνει κλασικά καλή δουλειά και η έκδοση είναι πλήρης. Μου άρεσαν επίσης τα easter eggs που επεξηγεί στο τέλος ο Osawa. Καλό διάβασμα σε όλους

«Η Πριγκίπισσα του Αέναου Κάστρου» του Σιντάρο Κάγκο είναι ένα μοναδικό μάνγκα που σχολιάζει την ιαπωνική Ιστορία, την ταξική ανισότητα και τη θεωρία του πολυσύμπαντος με πειραματισμούς πάνω στο Μέσο. Είναι γεγονός πως τα ιαπωνικά μάνγκα είναι παγκοσμίως τα πιο δημοφιλή κόμικς των τελευταίων δεκαετιών, πολυποίκιλα αναγνώσματα για κάθε ηλικία και γούστο. Μέσα από την παραγωγική βιομηχανία κόμικς της Ιαπωνίας ξεχωρίζει και ένας λιγότερο βιομηχανοποιημένος μανγκάκα: ο Σιντάρο Κάγκο, ένας από τους πλέον ιδιαίτερους δημιουργούς της 9ης Τέχνης. Τα μάνγκα του περιστρέφονται γύρω από το γκροτέσκο, το σεξ, τη βία και τη σωματική παραμόρφωση, έξυπνα πλεγμένα με σουρεαλιστικό χιούμορ και κοινωνικοπολιτική σάτιρα. Το σχέδιό του είναι εμμονικά προσεκτικό στη λεπτομέρεια και πειραματίζεται συχνά με τους κανόνες της «γραμματικής των κόμικς», κάνοντας τις ιστορίες του μοναδικά αναγνωστικά ταξίδια στο σοκ. Στην Ελλάδα τον γνωρίσαμε μέσα από τη συλλογή ιστοριών του «Το Μολυσματικό Σύνδρομο της Στοματικής Κοιλότητας και άλλες Φρικωδίες» (εκδ. Jemma Press). Φέτος, η Jemma Press φέρνει και πάλι τον νοσηρό Κάγκο στα ελληνικά ράφια σε μετάφραση της Kasumi Mori με την 200 σελίδων «Πριγκίπισσα του Αέναου Κάστρου». H Πριγκίπισσα του Σρέντιγκερ Το 1582, ο άρχοντας Όντα Νομπουνάγκα δολοφονείται από τον στρατηγό του Ακέτσι Μιτσούχιντε, με τον τελευταίο να παίρνει την εξουσία. Τι θα συνέβαινε όμως εάν ο Μιτσούχιντε αποτύγχανε και ο Νομπουνάγκα παρέμενε άρχοντας; Η βάση για την «Πριγκίπισσα» είναι το περίφημο παράδοξο της «γάτας του Σρέντιγκερ» και η ερμηνεία του στη θεωρία των παράλληλων συμπάντων. Σύμφωνα με αυτήν, στον κόσμο υπάρχουν εκατομμύρια διαφορετικά σύμπαντα ανάλογα με τις διαφορετικές πιθανότητες εξέλιξης κοινών γεγονότων (ένα σύμπαν όπου η γάτα είναι νεκρή και ένα όπου είναι ζωντανή). Στο κόμικς, το κάθε σύμπαν απεικονίζεται από ένα ιαπωνικό κάστρο το οποίο προεκτείνεται πάνω από αχανή ομίχλη προς τον ουρανό. Τα σύμπαντα-κάστρα βρίσκονται δίπλα δίπλα αλλά χωρίς να επικοινωνούν μεταξύ τους, με το καθένα να διαφοροποιείται ανάλογα με το ποιον άρχοντα έχει και ποιες πιθανότητες οδήγησαν στη δημιουργία του. Ο αναγνώστης παρακολουθεί παράλληλα τα σύμπαντα-κάστρα όπου κυριάρχησαν αντίστοιχα ο Νομπουνάγκα και ο Μιτσούχιντε εστιάζοντας στο δεύτερο, όπου η γυναίκα του Νομπουνάγκα πριγκίπισσα Νο ξεκινά εξέγερση για να εκδικηθεί τον θάνατο του συζύγου της. Εκ πρώτης όψεως, πρωταγωνίστρια του μάνγκα είναι η πριγκίπισσα Νο. Αληθινοί πρωταγωνιστές όμως αποδεικνύονται τα αέναα κάστρα και οι κάτοικοί τους: τα κάστρα-σύμπαντα απεικονίζουν την ίδια την κοινωνική διαστρωμάτωση της ιαπωνικής κοινωνίας του 16ου αιώνα, με τον άρχοντα και την Αυλή του να κατοικούν στους πάνω ορόφους και τους τεχνίτες, αγρότες, φτωχούς και περιθωριακούς στα κατώτερα πατώματα. Με έξυπνα αφηγηματικά τεχνάσματα, ο Κάγκο κάνει τους πύργους μια κυριολεκτική απεικόνιση των κάθετων δομών εξουσίας, με τους εξουσιαστές να κατοικούν πάνω από τους εξουσιαζόμενους. Από την άλλη, κάθε κάστρο ως διαφορετική πραγματικότητα παρουσιάζεται και ως διαφορετική ιστορία, σαν άλλο κόμικς με τους ίδιους ήρωες. Συνεπώς, διαβάζοντας την «Πριγκίπισσα» ο αναγνώστης διαβάζει τα κάστρα ως κόμικς εγκιβωτισμένα στο κόμικς! Με το λεπτομερές του σχέδιο που πότε θυμίζει αρχιτέκτονα και πότε χειρουργό, ο Κάγκο φτιάχνει μια νοσηρή και πολυεπίπεδη – όπως τα κάστρα του – ιστορία εκδίκησης οδηγώντας το πείραμα των παράλληλων συμπάντων στα όρια των αφηγηματικών συμβάσεων του Μέσου, μια ιστορία που μόνο ως κόμικς θα μπορούσε να ειπωθεί και που κάθε λάτρης της 9ης Τέχνης αξίζει να διαβάσει. Ο Κάγκο στα Χανιά! Με αφορμή την ελληνική έκδοση της «Πριγκίπισσας», ο Σιντάρο Κάγκο θα βρεθεί στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στα Χανιά ως επίσημος καλεσμένος του 8ου Φεστιβάλ Κόμικς και Αnimation Chaniartoon σε συνεργασία με τις εκδόσεις Jemma Press. O Ιάπωνας δημιουργός θα βρίσκεται στην κρητική πόλη από τις 27 έως τις 29 Σεπτεμβρίου, σε μια σπάνια περίπτωση όπου ένας μάνγκακα θα βρεθεί σε ελληνικό έδαφος ως καλεσμένος σε φεστιβάλ κόμικς. Και το σχετικό link...

Ένα μαγαζί που απευθύνεται αποκλειστικά στους λάτρεις της ιαπωνικής κουλτούρας κόμικς. Άνοιξε τις πόρτες του, στις 30/09/2022, με ένα μικρό πάρτυ που διοργάνωσε για τα εγκαίνια( με διαφόρων ειδών σνακ, ποτά( τόσο αναψυκτικά, όσο κι αλκοολούχα) και πολλούς φίλους των κόμικς της Άπω Ανατολής και μη). Στο κατάστημα, θα βρείτε, πάρα πολλά manga για όλα τα γούστα, άπειρα funko pops, φιγούρες και λοιπά collectibles. Το μαγαζί το διαχειρίζονται- απ' όσο ξέρω- τρεις συνεργάτες, οι οποίοι είχαν και την ιδέα. Είχε αναφερθεί ότι τον Οκτώβριο θα άνοιγε και το e-shop, αλλά μάλλον, καθυστέρησε λίγο παραπάνω, καθώς όπως φαίνεται, είναι ακόμη υπό κατασκευή. Προς το παρόν, το κατάστημα διατηρεί επαφή με τους πελάτες μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης( από το tiktok, αλλά διατηρεί και- ανενεργό- λογαριασμό στο instagram). Αξίζει να περάσετε, αν ο δρόμος σας περνάει από τα Εξάρχεια, ενώ αν είστε μόνιμοι κάτοικοι του κέντρου της Αθήνας και δεν έχετε περάσει ακόμη, θα σας κυνηγάει ο Δικαστής Ντρεντ σε ιαπωνική version( να είμαστε εντός του κλίματος). Manga District Σουλτάνη 19, Εξάρχεια Αθήνα 106 82 21 1001 0567 tiktok instagram ΚΑΛΕΣ ΑΓΟΡΕΣ

Το «Pluto», η νέα σειρά άνιμε που προβάλλεται στο Netflix, βασισμένη στο ομώνυμο μάνγκα του Naoki Urasawa, είναι μια υπαρξιακή και πέρα για πέρα επίκαιρη ιστορία. «Τα ανδροειδή ονειρεύονται ηλεκτρικά πρόβατα;» αναρωτιέται ειρωνικά ο Philip K. Dick στον τίτλο του ομότιτλου μυθιστορήματός του στο οποίο βασίστηκε και η ταινία «Blade Runner». O Ιάπωνας δημιουργός Naoki Urasawa έρχεται με το «Pluto» για να απαντήσει: «Ναι». Για τους λάτρεις των μάνγκα και των άνιμε, των ιαπωνικών κόμικς και κινουμένων σχεδίων, το όνομα του Urasawa δεν είναι καθόλου άγνωστο. Δημιουργός ενήλικων σειρών (seinen) μάνγκα όπως τα «Monster», «20th Century Boys» και «Billy Bat», τα έργα του είναι φιλοσοφικές ιστορίες αγωνίας που αντιμετωπίζουν με αφοπλιστική ειλικρίνεια θεμελιώδη ερωτήματα γύρω από την ανθρώπινη φύση. Από τα μάνγκα του, μόνο το «Monster» έχει μεταφερθεί σε μορφή άνιμε. Οπότε η μεταφορά του «Pluto» σε μίνι σειρά άνιμε φέτος από το Netflix, έπειτα από έξι χρόνια παραγωγής, αποτέλεσε σημαντικό γεγονός για τους λάτρεις του δημιουργού και του μέσου. Το «Pluto» είναι μια ιδιαίτερη δημιουργία του Urasawa (και του συνδημιουργού του Takashi Nagasaki) καθώς πρόκειται για έναν φόρο τιμής. Η πλοκή και οι ήρωες βασίζονται στο διάσημο μάνγκα «Astro Boy» του «πατέρα των μάνγκα» Osamu Tezuka, και συγκεκριμένα στην ιστορία «Το Σπουδαιότερο Ρομπότ της Γης». O Urasawa αποτίνει με το «Pluto» ένα homage στον μεγάλο δάσκαλο Tezuka, αναπλάθοντας την ιστορία του και κάνοντάς την σκοτεινότερη, πιο πεσιμιστική, φορτίζοντάς την με τις σημερινές ανησυχίες πάνω στην τεχνητή νοημοσύνη. Ο Naoki Urasawa, δημιουργός του «Pluto» Σε ένα μέλλον όπου άνθρωποι και ρομπότ συνυπάρχουν ειρηνικά, σε έναν κόσμο που επουλώνει από έναν αιματηρό πόλεμο και βασίζεται στο θεμελιώδες αξίωμα πως «τα ρομπότ απαγορεύεται να σκοτώσουν άνθρωπο», ο ανθρωπόμορφος ρομπότ αστυνόμος Gesicht αναλαμβάνει να εξιχνιάσει μια σειρά μυστηριωδών φόνων. Θύματα είναι οι υψηλότερες τεχνητές νοημοσύνες του κόσμου και άνθρωποι υπέρμαχοι των δικαιωμάτων των ρομπότ. Μοτίβο του δολοφόνου είναι τα κλαδιά που στερεώνει σαν κέρατα πάνω από τα κεφάλια των θυμάτων του. Η φύση του παραμένει μυστήρια: άνθρωπος, ρομπότ ή κάτι άλλο; Η αστυνομία του δίνει το όνομα «Pluto» (Πλούτωνας), ο θεός του Κάτω Κόσμου. Έτσι, παρακολουθούμε τις προσπάθειες του Gesicht μαζί με την πιο προηγμένη τεχνητή νοημοσύνη όλων, τον Atom (η προσωποποίηση του Astro Boy), να εντοπίσουν τον μυστηριώδη δολοφόνο. Το άνιμε είναι ένα μυστήριο επιστημονικής φαντασίας που φιλοσοφεί πάνω στην ανθρωπότητα, την τεχνητή νοημοσύνη και τον πόλεμο. Τα ρομπότ στο «Pluto» δεν είναι απλοί ανταγωνιστές ή μια υπόνοια κατασκευασμάτων ισάξιων με τους ανθρώπους. Είναι ισάξια με αυτούς: διαθέτουν ίσα πολιτικά δικαιώματα με τους ανθρώπους (όπως το δικαίωμα να παντρευτούν και να υιοθετήσουν παιδιά), φυσικά και ψυχικά χαρακτηριστικά των ανθρώπων σε σημείο που να μην ξεχωρίζουν εμφανισιακά. Μπορούν ακόμα και να βλέπουν όνειρα στον ύπνο τους. Το «ανθρώπινο» στοιχείο στη σειρά πολλές φορές υπερισχύει σε χαρακτήρες τεχνητής νοημοσύνης παρά στους ίδιους τους ανθρώπους. Όμως, ο κόσμος αποδεικνύεται πιο βρώμικος και άνισος για τα ρομπότ από ότι δείχνει η επιφάνεια. Ο Osamu Tezuka, δημιουργός του «Astro Boy» Σημαντικό κομμάτι της ιστορίας αποτελεί ο περασμένος 39ος Κεντροασιατικός Πόλεμος ενάντια στην Περσία (μετά από κατηγορία για παράνομη κατοχή όπλων μαζικής καταστροφής), στον οποίο ρομπότ δολοφόνησαν χιλιάδες αμάχους, ρομπότ και ανθρώπους. Ο πόλεμος αυτός ακούγεται γνώριμος μια και πρόκειται για αλληγορία της αμερικανικής εισβολής στο Ιράκ (το μάνγκα δημοσιεύτηκε από το 2003 έως το 2009), μια αλληγορία που δυστυχώς παραμένει ακόμα σύγχρονη. Οι πρωταγωνιστές προσπαθούν να ξεπεράσουν τα ψυχικά τους τραύματα από τον πόλεμο καθώς «οι άνθρωποι ξεχνούν, μα τα ρομπότ δεν ξεχνούν τίποτα», όπως δηλώνει το ρομπότ North No. 2 που αποφασίζει να μάθει πιάνο από το να είναι μια πολεμική μηχανή. Όλα τα στοιχεία που κάνουν το μάνγκα του Pluto μοναδικό μεταφέρονται άρτια με κίνηση και χρώμα στο μέσο του animation. Τα οκτώ επεισόδια διάρκειας μίας ώρας το καθένα πλημμυρίζουν από προβληματισμό και έντονα συναισθήματα, κάνοντας το «Pluto» μία από τις καλύτερες φετινές σειρές που μπορεί να δει κάποιος στο Netflix και μια εξαιρετική εισαγωγή στο έργο του Ιάπωνα δημιουργού. Και το σχετικό link...

«Όλα είναι κόμικξς!» ήταν ο τίτλος του βιβλίου του Τάσου Μαραγκού (εκδ. Jemma Press, 2014). Στην εποχή μας ίσως θα έπρεπε να αλλάξει ο τίτλος σε «Όλα είναι manga». Κι αυτό γιατί η δημοφιλία των σύγχρονων ιαπωνικών κόμικς, των γνωστών manga, έχει σπάσει πια κάθε ρεκόρ. Ιδιαίτερα για τις νεαρότερες ηλικίες, κόμικς=manga. Δεν γνωρίζω ποια θα είναι η εξέλιξη των κόμικς και αν σε μερικές δεκαετίες από σήμερα οι καλλιτέχνες και οι αναγνώστες θα ασχολούνται μαζί τους, είναι σχεδόν σίγουρο ωστόσο ότι η σημερινή γενιά των εφήβων θα μεγαλώσει γνωρίζοντας μία γλώσσα, μία μανιέρα, μία τεχνοτροπία, αυτήν των mainstream manga. Και δεν το κρίνω ούτε ως θετικό ούτε ως αρνητικό. Απλώς το επισημαίνω. Αυτήν την τεράστια διείσδυση των manga στο αναγνωστικό κοινό επιχείρησε να σχολιάσει μεταξύ άλλων μια εμβληματική πολυεπίπεδη παράσταση που ξεκίνησε να παίζεται πριν από σχεδόν είκοσι χρόνια και συνεχίστηκε για αρκετά ακόμα σε διαφορετικές εκδοχές, με τροποποιήσεις και προσαρμογές που κάθε φορά προσέθεταν κάτι νέο. Αναφέρομαι στην «Gόλfω» σε σκηνοθεσία Σίμου Κακάλα, μια μοναδική για την εποχή της παράσταση-διασκευή της «Γκόλφως» του Σπύρου Περεσιάδη. Το πεντάπρακτο δραματικό ειδύλλιο, που ανέβηκε πρώτη φορά από ερασιτέχνες ηθοποιούς το 1893 και από τότε διασκευάστηκε αμέτρητες φορές στο θέατρο, στα χέρια του Κακάλα και των πολυπληθών συνεργατών του απέκτησε μια εντελώς νέα διάσταση. Από μια παραδοσιακή βουκολική ηθογραφία, η Γκόλφω μετατράπηκε σε ένα απολαυστικό πολυθέαμα με ένα σετ εξαιρετικών ηθοποιών, με παράλληλη προβολή anime και manga αισθητική, με λίγο θέατρο σκιών και Καραγκιόζη, με φοβερά σκηνικά και με ένα καταπληκτικό συνοδευτικό πρόγραμμα γεμάτο manga με πρωταγωνιστές την Γκόλφω και τον Τάσο με φουστανέλες σε περιπέτειες γεμάτες καταδιώξεις, γκριμάτσες και επιφωνήματα βγαλμένα από τα ιαπωνικά κόμικς. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, είναι βέβαιο πως η εικόνα της δακρυσμένης manga Γκόλφως με τατουάζ τη γαλανόλευκη στο μπράτσο θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη των θεατών. Και το σχετικό link...

Ο μεγαλύτερος, ίσως, αντί ήρωας που γέννησε ποτέ ο Οίκος των Ιδεών κάνει τα πρώτα του βήματα στον κόσμο των manga κι όπως είναι φυσικό η Anubis, με την εμπειρία της στον συγκεκριμένο χώρο, τον φέρνει κοντά στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό. Ο διακαής πόθος του Deadpool γίνεται επιτέλους (εν μέρει) πραγματικότητα. Ο Captain America του προτείνει να γίνει μέλος σε ένα παράρτημα των Avengers που δημιουργείται στην Ιαπωνία, για την πάταξη του εκεί εγκλήματος. Έτσι, λοιπόν, ο φίλος μας ταξιδεύει μέχρι την χώρα του ανατέλλοντος ηλίου, γνωρίζεται με το δεύτερο μέλος της οργάνωσης, που είναι η Σακούρα Σπάιντερ (μία πιτσιρίκα που διαθέτει τις ίδιες δυνάμεις με τον Άνθρωπο-Αράχνη) και οι δύο τους ξεκινάνε τα πρώτα επίσημα βήματα στην περιπέτεια. Μέσα σε αυτούς που έχουν να αντιμετωπίσουν συγκαταλέγεται ο Loki, ο Venom (τουλάχιστον στην αρχή), ακόμα κι ο… Thanos! Η προσωπική μου άποψη είναι ότι έχουμε να κάνουμε με μία έξυπνη δουλειά, που φέρει φαρδιά-πλατιά την σφραγίδα του πρωταγωνιστή. Ο Deadpool σατιρίζει τους πάντες και τα πάντα, με πρώτο και καλύτερο τον εαυτό του, προς τέρψη του αναγνωστικού κοινού. Ομολογώ ότι γέλασα αρκετά με τις καυστικές του ατάκες τόσο προς την Marvel, όσο και με την Jump. Το σενάριο χαρακτηρίζεται από μεγάλη δράση και σκηνές με ένταση, αλλά και χιούμορ. Σχεδόν σε κάθε σελίδα βρίσκουμε μία τέτοια σκηνή να εναλλάσσεται με το κωμικό στοιχείο, ενώ ενίοτε συνυπάρχουν. Τόσο ο Sanshiro Kasama, που επιμελήθηκε το σενάριο, όσο κι ο Hikaru Uesugi, που ανέλαβε να το οπτικοποιήσει, σεβάστηκαν στο έπακρο την ιδιοσυγκρασία του πρωταγωνιστή και δημιούργησαν μια ιστορία στα πρότυπα των αντίστοιχων καθαρόαιμων ιστοριών της Αμερικής. Στα αρνητικά θα μπορούσαμε να συγκαταλέξουμε ένα μοτίβο που είναι σύνηθες σε ιστορία του Deadpool. Η ελαφρότητα του πρωταγωνιστή και η μανία του να είναι διασκεδαστικός καθ’ όλη την διάρκεια της ιστορίας, καθιστά την πλοκή κάπως βαριά και δύσκαμπτη, χάνοντας με αυτόν τον τρόπο λίγη από την σοβαρότητα που θα έπρεπε να έχει μία περιπέτεια. Επίσης, για να είμαι ειλικρινής, αισθάνθηκα κάπως άβολα να διαβάζω μία ιστορία της Marvel σε μικρό φορμάτ και μάλιστα… ανάποδα από τα δυτικά κόμικς. Πάντως, γρήγορα συνηθίζεται. Εν κατακλείδι, η σειρά ξεκινάει με όμορφο τρόπο, κινεί το ενδιαφέρον του αναγνώστη, χωρίς να μιλάμε για το απόλυτο αριστούργημα και θέλω να πιστεύω ότι έχει να μας δείξει περισσότερα στους επόμενους τόμους, τους οποίους ελπίζω να τους κυκλοφορήσει η Anubis και να μην μας αφήσει στην γλύκα κατά την συνήθη φιλοσοφία της. Προτείνεται πρωτίστως στους φαν του Deadpool και στην συνέχεια στους φίλους της Marvel. Ο εικαστικός τομέας διατηρεί τις μανιέρες της Σχολής των manga. Είναι καθαρός, λεπτομερής και οι περισσότεροι χαρακτήρες είναι νέοι, σφριγηλοί και με μεγάλα μάτια. Εξαίρεση αποτελεί πρωτίστως ο πρωταγωνιστής, για τον οποίο ο σχεδιαστής φρόντισε να τον αποδώσει κατά τα πρότυπα της Marvel. Με αυτόν τον τρόπο μπορεί να δημιουργείται ένα Αμερικάνικο σενάριο, το σχέδιο όμως μας θυμίζει και την μακρινή Ιαπωνία. Πάντως, χωρίς να έχω μεγάλη εμπειρία στα manga, σε μία σύγκριση που επιχείρησα να κάνω σε σχέση με το Deathnote, το Deadpool: Σαμουράι, ηττήθηκε με άνεση. Για το ασπρόμαυρο χρώμα νομίζω ότι δεν χρειάζεται να επεκταθούμε, μιας κι αποτελεί το σήμα κατατεθέν αυτού του είδους των κόμικς. Το βρήκα εξαιρετικό και ταιριαστό. Όπως έγραψα στην αρχή της παρουσίασης, η Anubis διαθέτει εμπειρία στα manga κι αυτή η εμπειρία αποτυπώνεται και στην παρούσα έκδοση. Έχουμε να κάνουμε με ένα τευχίδιο στο μέγεθος της Ιαπωνικής Σχολής, το οποίο (εννοείται ότι) διαβάζεται ανάποδα από τα συνηθισμένα κόμικς. Το δέσιμο έχει γίνει με κόλλα και το τελικό αποτέλεσμα είναι αρκετά στιβαρό. Το χαρτί στο εσωτερικό είναι ματ, με καλή εκτύπωση και ικανοποιητικό πάχος. Το εξώφυλλο, από την άλλη, σαν ψυχαναγκαστικός που είμαι, θα το ήθελα λίγο πιο παχύ για να αντέχει τα τσαλακώματα. Έξτρα υλικό δεν υπάρχει, παρά μόνο μία μπόνους ιστορία που την βρίσκουμε μετά το τέλος της κανονικής κι έχει για πρωταγωνιστές τον Deadpool και τον Spider-Man. Ευχαριστούμε για το εξώφυλλο κι οπισθόφυλλο του τεύχους #02 τον james768.

Σειρά του Netflix στα Γιαπωνέζικα βασισμένη στο ομώνυμο manga ( 今際の国のアリス ή άλλως Imawa no Kuni no Arisu). Η πρώτη σεζόν 8 επεισοδίων πρωτοπαίχτηκε στις 10/12/2020 και έχει ήδη προγραμματιστεί 2η σεζόν. Η πλοκή όπως παρουσιάζεται στην περίληψη είναι: "ο Arisu, ένας άνεργος νεαρός πορωμένος με βιντεοπαιχνίδια, βρίσκεται ξαφνικά σε ένα περίεργο άδειο Τόκυο, όπου αυτός και οι φίλοι του πρέπει να συμμετάσχουν σε επικίνδυνα παιχνίδια για να επιβιώσουν. Σε αυτό τον παράξενο κόσμο, ο Arisu συναντά την Usagi, μια νεαρή γυναίκα που συμμετάσχει μόνη της στα παιχνίδια. Μαζί θα πρέπει να λύσουν το ένα μυστήριο μετά το άλλο ενώ ρισκάρουν τις ζωές τους και συνειδητοποιούν τι σημαίνει το να ζεις". Arisu σημαίνει Αλίκη. Usagi σημαίνει λαγός. Οι παραπομπές στην "Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων" είναι προφανείς Το manga έχει ολοκληρωθεί. 18 τόμοι μεταξύ 2011-2016. Περπάτησε, έβγαλε ένα spin-off το Alice on Border Road (8 τόμοι 2016-2018) και τώρα ρολλάρει ένα ακόμα spin-off, Alice in Borderland: Retry. Επιπρόσθετα έχει ήδη γίνει μια μεταφορά σε 3 επεισόδια κινουμένων/OVA. Δεν ξέρω μέχρι ποιο σημείο φτάνει η πρώτη σεζόν. Τέλεψα προ ολίγου το 3ο επεισόδιο, είναι ενδιαφέρον ταξίδι και θα το συνεχίσω παρά το σποιλέριασμα που έχω φάει διότι δεν άντεξα το σασπένς και θέλησα να μάθω τι συμβαίνει γενικά Ειρήσθω εν παρόδω το πήρα πρέφα όταν πέτυχα αρθράκι στο salon.com με τίτλο Forget "The Stand" – "Alice in Borderland" is the wild dystopian ride we've been waiting for. Και όντως το καινούργιο The Stand έχει 5,3 στο imdb και έφαγε τις προάλλες το θάψιμο του από τον @Bonadrug ενώ αυτό εδώ έχει 7,8 στο imdb. (όχι θεϊκό σκορ, αλλά πάνω από το "αξιοπρεπές") λυνξ rotten tomatoes wiki Fandom wiki (και για το κόμικ και για τη σειρά) Θα σποιλεριαστείτε άσχημα όμως άμα το διαβάσετε edit υπάρχει dubbed στα Αγγλικά αλλά υπάρχει προφανώς και στο πρωτότυπο στα Γιαπωνέζικα.

To One Piece είναι shonen manga δημιουργός του οποίου είναι ο Eichiro Oda. Ξεκίνησε να εκδίδεται το 1997. Ο Eichiro Oda ή απλώς Oda-sensei όπως τον αποκαλούν πολοί fans επιρεάστηκε φανερά από το Dragonball του Akira Toriyama. Η σειρά One Piece λαμβάνει χώρα σε έναν φανταστικό κόσμο, ο οποίος την παρούσα χρονική περίοδο διανύει μια "μεγάλη εποχή πειρατών". Αυτό συμβαίνει διότι ο επονομαζόμενος "Βασιλιάς των Πειρατών", Gold Roger, συνελήφθη και εκτελέστηκε πριν μερικά χρόνια και άφησε τον αμύθητο θησαυρό του, ονόματι One Piece (εξ' ου και το όνομα της ιστορίας) στο τελευταίο νησί του μεγαλύτερου ωκεανού, στην "Μεγάλη γραμμή". Βασικός πρωταγωνιστής του One Piece είναι ο Monkey D. Luffy o οποίος έχει φάει ένα από τα λεγόμενα Devil's fruit τα οποία σου δίνουν υπεράνθρωπες δυνάμεις(συγκεκριμένα το Gomu Gomu No mi , δηλαδή το Rubber Rubber Fruit. Μαζί λοιπόν , με το πλήρωμά του, αναζητά το θησαυρό αυτό περνόντας μέσα από πολλές περιπέτειες. Στην αρχή το πλήρωμα απαρτίζεται από 5 άτομα , τον Καπετάνιο Monkey D. Luffy , τον Ξιφομάχο Roronoa Zoro( ) την Πλοηγό Nami , τον Σκοπευτή Usopp και τον Μάγειρα Sanji ( ) Zoro Nami Sanji Είναι εξαιρετικό και μέχρι στιγμής εχει 569 chapters. Για μένα (αλλά και για πολλούς άλλους είναι το κορυφαίο manga (και anime βέβαια)). Aldark Commands you to read it! [mal type=manga id=13]

Μετά τις Ψηφίδες τρόμου, η JEMMA συνεχίζει την εκδοτική της πορεία στον κόσμο των manga με το δεύτερο κατά σειρά κόμικ της, που φέρει τον τίτλο Σεληνιασμένοι εραστές. Η συγκεκριμένη δουλειά αποτελεί μία ανθολογία δημιουργημένη από τον Suehiro Maruo, η οποία περιλαμβάνει τις εξής ιστορίες: "Ο ηδονοβλεψίας στην σοφίτα" "Χοΐτσι ο κουφός – Α’ μέρος" "Χοΐτσι ο κουφός – Β’ μέρος" "Δωμάτιο στον Παράδεισο" "Κόκκινα φρύδια" "Ο γητευτής των σκυλοδαιμόνων 1" "Ο γητευτής των σκυλοδαιμόνων 2" "Η παθητική υπακοή της πόλης" Η θεματολογία επάνω στην οποία κινούνται τα συγκεκριμένα σενάρια, όπως εύστοχα κι εύλογα μας προειδοποιεί το οπισθόφυλλο, ανήκουν στην σφαίρα της ακραίας φρίκης, η οποία αγγίζει τα όρια της παρανοϊκής διαστροφής. Ο Maruo, θιασώτης κι ένας από τους πρωτοπόρους του είδους (των manga ero-guro, όπως αυτά αποκαλούνται) έχει σαν τοπικό πλαίσιο την Ιαπωνία του προηγούμενου αιώνα και τα πολιτικά γεγονότα που την επηρέασαν και μέσα από αυτά περιγράφει στον αναγνώστη και τον τρόπο ζωής της πατρίδας του εκείνη την περίοδο. Μέσα από εκεί, λοιπόν, γεννιούνται ερωτικές καταστάσεις, που μετατρέπονται σε μακάβριες σκηνές, αρκετές μάλιστα από αυτές να είναι για γερά… στομάχια. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι το συγκεκριμένο άλμπουμ δεν με κάλυψε και δεν με διασκέδασε στο ελάχιστο. Δεν ξέρω αν είμαι πουριτανός ή αν απλά δεν αρέσκομαι σε τέτοιου είδους αναγνώσματα. Θεωρώ ότι ο δημιουργός δεν θέλει απλά να αποτυπώσει στο χαρτί το αποκύημα της φαντασίας του, αλλά αυτό που επιζητεί είναι να σοκάρει στον υπερθετικό βαθμό το κοινό του και να προκαλέσει. Γι΄ αυτό και στην πλειοψηφία των ιστοριών που παρατίθενται, αυτό που μου έμεινε είναι οι φρικιαστικές σκηνές κι όχι μία horror πλοκή με εντάσεις κι αγωνία. Πολλά σημεία των πλοκών είναι ασύνδετα μεταξύ τους, τόσο στον τομέα του σκίτσου, όσο και των διαλόγων, με αποτέλεσμα να νιώσω ότι ο συγγραφέας δεν εστίαζε και πολύ σε αυτούς. Εν κατακλείδι, αν και μου αρέσει το horror στοιχείο στα κόμικς, στις σειρές και στην ταινίες, εντούτοις, το παρόν κόμικ δεν με κάλυψε με την συγκεκριμένη φιλοσοφία που υιοθέτησε. Προτείνεται εξολοκλήρου στους λάτρεις των ero-guro manga κι εκείνους που δεν διστάζουν να δοκιμάσουν κάτι διαφορετικό από την πεπατημένη. Οι υπόλοιποι να κάνουν αυτό που προτρέπει το οπισθόφυλλο. Να αφήσουν το κόμικ στο ράφι. Αν και το αναγράφει κι επάνω στο κόμικ, νομίζω ότι δεν χρειάζεται να τονίζουμε ότι η συγκεκριμένη δουλειά ΔΕΝ απευθύνεται σε παιδιά. Ο εικαστικός τομέας σχεδιαστικά είναι πολύ καλός, αλλά φοβάμαι ότι ο σουρεαλισμός του σεναρίου δεν τον έχει αφήσει ανεπηρέαστο. Πολλά από τα καρέ δεν έχουν μεγάλη συνοχή μεταξύ τους, με αποτέλεσμα, μέσα από την αχαλίνωτη φαντασία, να χάνεται η ουσία και η πορεία που προσπαθεί να χαράξει η πλοκή της κάθε ιστορίας. Παρόλα αυτά μου άρεσε περισσότερο από τα σενάρια. Το ασπρόμαυρο χρώμα πιστεύω ότι είναι το ιδανικότερο για το είδος. Η έκδοση της JEMMA είναι αρκετά τίμια κι έχει κρατήσει την φιλοσοφία των manga. Το τεύχος διαβάζεται “ανάποδα” από τα δυτικά κόμικς, έχει μεσαίο (προς μικρό) μέγεθος και ματ χαρτί, κάπως λεπτό. Το δέσιμο των σελίδων έχει γίνει με κόλλα, η οποία είναι αρκετά ανθεκτική και υπόσχεται πολλά ξεφυλλίσματα. Δεν ξέρω αν οφείλεται στο πάχος του χαρτιού ή στην ποιότητά του, αλλά το τεύχος είναι αρκετά ελαφρύ για τον αριθμό των σελίδων που περιέχει. Αν θα μπορούσαμε να το πούμε συνοδευτικό υλικό, αυτό θα ήταν ένας δισέλιδος επίλογος, επιμελημένος από την Μυρτώ Τσελέντη, στον οποίο επιχειρείται μία αναφορά στην βιογραφία του δημιουργού, καθώς και δύο λόγια για τα ero-guro κόμικς. Αφιέρωμα στην εκδοτική

Είναι Απρίλιος του 2022 όταν η Jemma αποφασίζει να μπει στα… χωράφια των manga κόμικς, κυκλοφορώντας τις περίφημες “Ψηφίδες Τρόμου”. Το συγκεκριμένο κόμικ εκδόθηκε για πρώτη φορά στην Ιαπωνία το 2014 κι αποτελεί ένα πόνημα του δημιουργού Junji Ito, ο οποίος επιστρέφει στον χώρο των manga τρόμου έπειτα από μία μεγάλη αγρανάπαυση που διήρκησε οκτώ χρόνια. Η πρώτη και σημαντικότερη πληροφορία που θα πρέπει να γνωρίζει ο αναγνώστης είναι ότι οι “Ψηφίδες Τρόμου” δεν αποτελούν μία αυτόνομη κι ενιαία δουλειά, αλλά είναι μία ανθολογία από οκτώ μικρές ιστορίες, οι τίτλοι των οποίων είναι οι εξής: ● “Κρεβάτι” ● “Το πνεύμα του ξύλου” ● “Τόμιο - Το κόκκινο ζιβάγκο” ● “Ήπιος αποχαιρετισμός” ● “Η ανατομίτσα” ● “Μαυροπούλι” ● “Μαγκάμι Νανακούσε” ● “Η γυναίκα που ψιθύριζε” Τα σενάρια σε όλες τις ιστορίες, διαθέτουν μεγάλα ποσά φαντασίας, επιβεβαιώνουν το είδος που έχει υιοθετηθεί (αυτό του τρόμου) και μου έφεραν στο μυαλό κάποιες Ιαπωνικές ταινίες και σειρές που έχει τύχει να δω. Η πλοκές ξεκινούν απλοϊκά, ξετυλίγουν ήπια το κουβάρι της αφήγησης, δημιουργούν μυστήριο και μία κάποια αγωνία, ενώ όταν φτάνουμε στην ολοκλήρωση αναδύεται και το horror στοιχείο, το οποίο σε πολλές περιπτώσεις κάνει τον αναγνώστη να γουρλώνει τα μάτια του! Έτσι, λοιπόν, δεν μπορούμε παρά να υποκλιθούμε στην άψογη σκηνοθετική τεχνική που χρησιμοποιεί ο δημιουργός. Αν θα έπρεπε να έχω κάποιο παράπονο από την αφήγηση, αυτό θα εστιαζόταν περισσότερο στο φινάλε των ιστοριών, το οποίο, θέλοντας να δείξει όσο πιο τρομακτικό γίνεται, σε μερικές περιπτώσεις (ευτυχώς όχι σε όλες) έχανε την ουσία κι απλά παρέθετε σκηνές με υποχθόνια και μεταφυσικά τέρατα, που δεν έχουν άμεση σχέση με το story που αποτυπώνεται. Εννοείται ότι αυτό το ψεγάδι είναι απειροελάχιστο μπροστά στην γενική ικανοποίηση που παρέχουν οι ιστορίες. Μιας και μιλάμε για ανθολογία, εννοείται ότι δεν μπορούμε να έχουμε μία πλήρη ισότητα ανάμεσα στην ποιότητα των ιστοριών. Έτσι, λοιπόν, κάποιες μου άρεσαν περισσότερο και κάποιες λιγότερο. Αυτές που προσωπικά ξεχώρισα ήταν οι εξής: ● “Τόμιο - Το κόκκινο ζιβάγκο” (η οποία έφερε κι έντονα στοιχεία splatter) ● “Ήπιος αποχαιρετισμός” (η οποία ταυτόχρονα κατάφερε να με συγκινήσει, λόγω και της πρόσφατης άσχημης ψυχολογίας μου) ● “Η ανατομίτσα” (ένα τόσο αρρωστημένο σενάριο, που εντυπωσιάζει!) ● “Μαυροπούλι” (επίσης ένα σενάριο με έντονο το σημάδι του ψυχολογικού τρόμου) ● “Η γυναίκα που ψιθύριζε” (το συγκεκριμένο σενάριο άνετα θα ήθελα να το δω σε ταινία ή να το διαβάσω σε βιβλίο) Εν κατακλείδι και για να μην σας κουράζω, η γνώμη μου για την συγκεκριμένη ανθολογία είναι θετικά προσκείμενη και νομίζω ότι θα αρέσει στους λάτρεις των ιστοριών τρόμου και γνήσιων θρίλερ (ψυχολογικών και μη). Οι υπόλοιποι διαβάστε με δική σας ευθύνη. Εμένα, πάντως, με χαροποίησε το γεγονός ότι έπιασα ξανά manga στα χέρια μου, έπειτα από το εξαιρετικό “Death Note” κι αν και δεν δηλώνω λάτρης και γνώστης του είδους, παρόλα αυτά κατάφερε να με κρατήσει. Κι αφού το μόνο που έχω διαβάσει από manga είναι το “Death Note”, αναπόφευκτα κάνω την σύγκριση στο σχέδιο με αυτό. Σίγουρα δεν μιλάμε για το ίδιο σχεδιαστικό επίπεδο (το “Death Note” είναι καλύτερο), αλλά κι εδώ έχουμε να κάνουμε με μία εξαιρετική δουλειά στον εικαστικό τομέα. Το λιτό, αλλά ταυτόχρονα λεπτομερές σχέδιο, οι όμορφες σκιάσεις και οι αποχρώσεις του γκρι, δένουν άψογα μεταξύ τους και χαρίζουν στον αναγνώστη ένα όμορφο τελικό αποτέλεσμα. Κι αν αναλογιστούμε ότι ο εικαστικός τομέας θα πρέπει να ενισχύει το στοιχείο του τρόμου που “γεννά” του σενάριο, ένα τέτοιο έργο είναι αρκετά δύσκολο. Πιστεύω, πάντως, ότι τα κατάφερε. Η έκδοση έχει υιοθετήσει όλα τα στοιχεία που συνθέτουν ένα manga, τόσο στο μέγεθος, αλλά κυρίως τον κλασικό και “περίεργο” τρόπο στην διάταξη των σελίδων και της ανάγνωσης. Το εξώφυλλο, το οποίο απαρτίζεται από τους χαρακτήρες των ιστοριών και μοιάζει πολύ με την θρυλική “Κραυγή”, είναι αρκετά παχύ και διαθέτει “αυτάκια”. Το χαρτί στο εσωτερικό είναι ματ, ικανοποιητικό σε πάχος, αλλά και σε εκτύπωση. Έχουν χρησιμοποιηθεί δύο ειδών γραμματοσειρές (η Shihan και η Static), ενώ ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι η έκδοση έχει κρατήσει τις Ιαπωνικές λέξεις στους διάφορους ήχους και στα ονόματα των πινακίδων στα κτίρια και τους δρόμους για να μην χαλάσει το εικαστικό αποτέλεσμα, φροντίζοντας παράλληλα να παραθέτει την μετάφραση στο κάτω μέρος του καρέ. Από συνοδευτικό υλικό έχουμε ένα επίμετρο, από την επιμελήτρια Μυρτώ Τσελέντη, καθώς κι έναν επίλογο από τον ίδιο τον δημιουργό. Το κόμικ θα κλείσει με την καθιερωμένη σελίδα, που μας καλεί να μάθουμε πώς διαβάζεται σωστά ένα manga, χωρίς να τσαντιστούμε και να το πετάξουμε! Αφιέρωμα στην εκδοτική

Τεχνητή Νοημοσύνη: το πρώτο Manga σχεδιασμένο από A.I. ΣΤΕΛΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣOΥΛΙΑΣ Μάλλον δεν τα έχουμε δει όλα από την Τεχνητή Νοημοσύνη. Ας αφήσουμε για λίγο στην άκρη τους φόβους για το ChatGPT κι ας υποδεχτούμε το πρώτο Manga σχεδιασμένο από A.I. Όλο και πιο συχνά έρχονται ειδήσεις για συνεκτικό περιεχόμενο φτιαγμένο από Τεχνητή Νοημοσύνη, έχουμε παραδείγματα για σύνθεση εικόνων, πίνακες ζωγραφικής ακόμα και μουσικές συνθέσεις. Συνεπώς ήταν ζήτημα χρόνου να παρουσιαστεί ένα έργο Manga χωρίς την υπογραφή ανθρώπου σχεδιαστή. Ο συγγραφέας του, Rootport, είναι ένας 37χρονος άνδρας χωρίς εμπειρία στο σχέδιο. Κι όμως παρουσίασε το έργο “του” με τίτλο Cyberpunk: Peach John. Για τους λάτρεις των κόμιξ, είναι γνωστό ότι τα Manga είναι μία ολόκληρη κατηγορία, πολλή διαφορετική με οτιδήποτε άλλο. Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά τους είναι το μαυρόασπρο σχέδιο. Το Cyberpunk: Peach John όμως είναι έγχρωμο! Πολύ σπάνιο στην ιαπωνική παραγωγή. Και βέβαια αυτή δεν είναι η μόνη του διαφορά. Αποτελεί το πρώτο στο είδος του που σχεδιάστηκε εξ ολοκλήρου από A.I. Όπως προαναφέραμε ο Rootport δεν είχε ασχοληθεί με το σχέδιο. Για αυτό χρησιμοποίησε το Midjourney. Πρόκειται για μια γενετική τεχνητή νοημοσύνη στα ίχνη του Dall-E. Το αποτέλεσμα; Μια ιστορία εκατό σελίδων! Συνήθως, ένα τέτοιο manga απαιτεί ένα χρόνο δουλειάς από έναν καλλιτέχνη. Με τη βοήθεια της Τεχνητής Νοημοσύνης ο Rootport ολοκλήρωσε τον τόμο σε μόλις έξι εβδομάδες! Πώς εργάστηκε; Ο Rootport τροφοδοτούσε το Midjourney με λέξεις-κλειδιά που απεικονίζουν δημοφιλείς έννοιες και ιδέες. Το βασικό θέμα ήταν η περιπέτεια ενός αγοριού από την Ασία με ροζ μαλλιά και σακάκι. Η A.I. δημιούργησε εικόνες τις οποίες ο συγγραφέας συγκέντρωσε σε λευκές σελίδες. Οι πιο παρατηρητικοί θα δουν ότι το πρόσωπο του ήρωα είναι μερικές φορές διαφορετικό από το ένα καρέ στο άλλο. Παρόλα αυτά, ο Rootport κατάφερε να δημιουργήσει μια περιπέτεια που ρέει χωρίς πρόβλημα. Και αυτό το τελευταίο είναι που ανησυχεί μέρος της βιομηχανίας Μanga, για εύλογους λόγους. Αυτή η πρακτική που θα μπορούσε κάλλιστα να εκτινάξει τον αριθμό των Μanga που παράγονται από μηχανές. Ο συγγραφέας παραδέχεται ότι δεν έχει καλλιτεχνικό ταλέντο και ότι σίγουρα είναι πολύ πιο ικανοποιητικό να ζωγραφίζει κανείς κάτι μόνος του. Όμως η συνδρομή της Τεχνητής Νοημοσύνης θα επιτρέψει να εμφανιστούν νέοι συγγραφείς που σίγουρα δεν ξέρουν πώς να κρατούν πινέλο, αλλά έχουν καλές ιστορίες να πουν. Το ίδιο ενστερνίζονται και καλλιτέχνες, όπως η Madoka Kobayashi, που πιστεύουν ότι η A.I. μπορεί να είναι ένα χρήσιμο εργαλείο για τη δημιουργία. Συγκεκριμένα θα βοηθήσει έναν δημιουργό να οπτικοποιήσει αυτό που έχει στο μυαλό του και να προτείνει ιδέες. Στη συνέχεια εναπόκειται στον δημιουργό να βελτιώσει αυτές τις προτάσεις, εν ολίγοις, να τις διευθετήσει. Οι εικόνες που δημιουργούνται από το Dall-E, το Midjourney, το Stable Diffusion και άλλες παρόμοιες εφαρμογές μπορούν πράγματι να είναι χρήσιμες στο «ξεκλείδωμα» της φαντασίας. Οι καλοί Mangaka – δημιουργοί Manga – δεν φαίνονται να ανησυχούν. Υποδέχονται το πρώτο Manga σχεδιασμένο από A.I. όντας σίγουροι ότι μόνο οι άνθρωποι έχουν τέτοια αίσθηση του χιούμορ και ξέρουν πώς να παράγουν «ατελή» ή «ακατάστατα» σχέδια. Πηγή

Με αφορμή την πρόσφατη καταστροφή στην Ιαπωνία αλλά και την αναμενόμενη ταινία που θα βασίζεται στο κόμικ, σκέφτηκα να κάνω ένα μικρό αφιέρωμα στο πολύ γνωστό manga Αkira, που εξελίσσεται σε ένα ερειπωμένο Τόκυο. Ελπίζω να μην εκληφθεί ως black humor και "αλάτι στην πληγή" μιας χώρας σε δύσκολες στιγμές, απλά μου δόθηκε η αφορμή να ξαναδιαβάσω το συγκεκριμένο κόμικ και να κάνω μια παρουσίαση. Το κόμικ πρωτοκυκλοφόρησε στην Ιαπωνία το 1982 μέσω του περιοδικού Young Magazine, και ολοκληρώθηκε το 1990. Ήταν κλασικά ασπρόμαυρο (όπως σχεδόν όλα τα manga) και κατόπιν εκδόθηκε και σε 6 τόμους-συλλογές των 400 σελίδων περίπου ο καθένας. Όταν η Marvel αγόρασε τα δικαιώματα του Αkira (μέσω της τότε θυγατρικής της Epic) αποφάσισε να εκδώσει τη σειρά έγχρωμη. Το χρωματισμό ανέλαβε ο Steve Oliff ο οποίος έκανε εξαιρετική δουλειά, και τη συγκεκριμένη εκδοχή έχω επιλέξει να χρησιμοποιήσω για την παρουσίαση (αυτήν έχω αγοράσει άλλωστε). Η Epic ξεκίνησε την κυκλοφορία της σειράς το 1988, και την ολοκλήρωσε το 1995 εκδίδοντας 38 τευχάκια των 64 σελίδων (με ράχη - πολύ βολικό format). Το σχέδιο ήταν κατόπιν να κυκλοφορήσει η σειρά και σε τόμους, συγκεκριμένα σε δεκατρία ΤΡΒ με μαλακό εξώφυλλο, καθώς και σε έξι σκληρόδετους τόμους μόλις 1500 αντιτύπων μέσω της ανεξάρτητης εταιρείας Graphitti Designs. Λόγω όμως των τότε οικονομικών προβλημάτων της Marvel και της δήλωσης προσωρινής πτώχευσης (που οδήγησε και στο κλείσιμο της Epic) οι συλλογές έμειναν ανολοκλήρωτες, και βγήκαν 10 από τα 13 ΤΡΒ και 5 από τους 6 ΗC τόμους. Οπότε όποιος επέλεγε τις συλλογές αναγκαστικά θα αγόραζε τα τελευταία 8 τεύχη της Epic για να έχει ολόκληρη την ιστορία. Βασικοί χαρακτήρες Akira, ο "μπαμπούλας" της υπόθεσης και καταλύτης των γεγονότων Kaneda και Tetsuo, το yin και το yang της ιστορίας Πρώην φίλοι, μετέπειτα θανάσιμοι αντίπαλοι Yamagata, φίλος των Kaneda και Tetsuo Kay, η ιδεαλίστρια αντίπαλος του καθεστώτος Ryu, συμπολεμιστής της Kay Chiyoko, φίλη και συμπολεμίστρια της Kay Συνταγματάρχης Shikishima, φαινομενικά σκυλί του πολέμου αλλά αληθινός πατριώτης Takashi, το ένα από τα τρία χαρισματικά παιδιά Masaru, το άλλο χαρισματικό παιδί Kiyoko, το τρίτο χαρισματικό παιδί Nezu, ο διπρόσωπος βουλευτής Lady Miyako, από τα πρώτα χαρισματικά παιδιά και εντολέας του Nezu [mal type=manga id=664]

Ήταν Νοέμβριος του 2021 όταν για τα 1000 επεισόδια της σειράς του One Piece, ανακοινώθηκε η ταινία One Piece Film: Red με αποκάλυψη του αντίστοιχου teaser και poster. 6 Αυγούστου του 2022 ξεκίνησε η προβολή της ταινίας στους κινηματογράφους της Ιαπωνίας. Μέχρι τις 30 Οκτωβρίου, το One Piece Film: Red είναι η ταινία του franchise με τα περισσότερα έσοδα και εκείνη με τις περισσότερες εισπράξεις για το 2022 στην χώρα Η υπόθεση της ταινίας ακολουθεί το πλήρωμα του Luffy να πηγαίνει στο νησί Elegia για να παρακολουθήσει την συναυλία της τραγουδίστριας Uta. Όλα, όμως, ανατρέπονται όταν αποκαλύπτεται ότι η συγκεκριμένη τραγουδίστρια δεν είναι τυχαία και έχει άμεση σχέση με τον Luffy. Πρόκειται για την κόρη του Shanks. Την παραγωγή της ταινίας ανέλαβε η Toei Animation με σκηνοθέτη τον Gorō Taniguchi (γνωστό από δουλειές του όπως το Code Geass και και το Planetes). Την μουσική ανέλαβε ο Yasutaka Nakata ενώ η φωνή που αναλαμβάνει να μας ταξιδέψει είναι εκείνη της Ado. Στις 3 Νοεμβρίου του 2022, το One Piece Film: Red έγινε η πρώτη ταινία του One Piece που προβάλλεται σε ελληνικούς κινηματογράφους και η πρώτη anime ταινία που προβάλλεται μετά από πολλά χρόνια γενικότερα. Το τρέιλερ της ταινίας με ελληνικούς υπότιτλους

Δεν συνηθίζω να γράφω αφιερώματα παρουσιάσεις κλπ, για πολλούς λόγους (ο σημαντικότερος είναι επειδή βαριέμαι να γράφω ). Παρ' όλ' αυτά που και που κάνω μερικές εξαιρέσεις (μου έρχεται όρεξη ). Αυτές τις μέρες που είμαι γραμμένος και τριγυρνάω στο φόρουμ, έμαθα για πάρα πολλά κόμιξ που δεν ήξερα καν ότι υπάρχουν. Ο κατάλογος έχει ένα σωρό τίτλους με αποτέλεσμα να μην ξέρω από που να αρχίσω και που να τελειώσω. Έχετε κάνει όλοι σας πάρα πολύ καλή δουλειά και αξίζετε συγχαρητήρια :clap: Παρατήρησα όμως πως στο Manga section δεν υπάρχει αναφορά σε σχεδόν κανέναν τίτλο. Τα manga είναι κανονικότατα κόμιξ που αξίζει να ασχοληθεί κάποιος μαζί τους (μιας και όλοι εδώ μέσα αγαπάμε τα κόμιξ). Ίσως να φταίει το γεγονός ότι δεν ήρθε ποτέ κάποιο manga στην Ελλάδα. Αν κάποιος δεν τα έχει ψάξει στο internet, ή αν δεν έχει κάποιον άλλον φίλο του να ασχολείται με αυτά, καταλαβαίνετε πως είναι λογικό να μην γνωρίζει για αυτά. Τι είναι τα MANGA Manga δεν είναι τίποτα περισσότερο από τα γιαπωνέζικα κόμιξ. Βέβαια όπως είναι αναμενόμενο, υπάρχουν ορισμένες διαφορές από τα δυτικού τύπου κόμιξ. Τα κύρα χαρακτηριστικά των manga είναι: 1) Είναι ασπρόμαυρα κυρίως για λόγους οικονομίας, μιας και στην Ιαπωνία γίνεται μαζική παραγωγή από αυτά. Μερικές φορές χρωματίζονται μόνο οι πρώτες σελίδες από τον κάθε τόμο. 2) Διαβάζονται από τα δεξιά προς τα αριστερά. Και αυτός ίσως είναι ο κύριος λόγος που δεν έχουμε δει ακόμα manga στην έρμη την χώρα μας (εκτός λίγων εξαιρέσεων ):PP Για ποιον λόγο τα αναφέρω αυτά ? Φαντάζομαι πως υπάρχουν αρκετά άτομα που τους ενδιαφέρει το άθλημα, αλλά δεν ξέρουν από που να πρωτοαρχίσουν, μιας και η ποικιλία των manga είναι πολύ μεγάλη. Για αυτό είπα να σας προτείνω έναν τίτλο, που απ' ότι φαντάζομαι θα ενδιαφέρει αρκετούς. BERSERK [ Ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή ] Η ιστορία αυτή ξεκίνησε το 1989 και συνεχίζεται ακόμα . Αριθμεί μέχρι στιγμής περίπου 32 Volumes, και φήμες λένε πως ο δημιουργός του θέλει να φτάσει τα 40. Επειδή δεν είμαι καλός στα λόγια και στις περιγραφές, και επειδή μία εικόνα=1.000 λέξεις, πάρτε μερικές χιλιάδες λέξεις να γουστάρουμε Πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο Guts. Γνωστός και ως Black Swordsman. Περιπλανιέται προσπαθώντας να διώξει την κατάρα που τον διατρέχει. Η ιστορία ξεκινάει, δείχνοντας τον Guts να αναζητεί τον "άνθρωπο" που τον σημάδεψε στο λαιμό με το λεγόμενο "Brand Of Sacrifice" Ο Guts ήταν ένας περιπλανώμενος ξιφομάχος. Ένα από τα άτομα που γνώρισε στην περιπλάνηση αυτή, ήταν ο Grifith. Για διάφορους λόγους αποφάσισε να τον ακολουθήσει στο τάγμα του γερακιού (Band Of The Hawks). Από εκείνη την στιγμή ξεκίνησε ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή. Και από εκεί αρχίζει η περιπέτειά του. Μέσα σε μια μεσαιωνική εποχή γεμάτη δαίμονες, προσπαθεί να επιβιώσει και να πάρει την εκδίκησή του. Όπως φαντάζομαι ότι καταλάβατε, το Berserk περιέχει ωμή βία, σεξ, και δεν συμμαζεύεται. Απευθύνεται σε ενήλικο κοινό. Όπως τα κόμιξ πολλές φορές γίνονται κινούμενα σχέδια ή ταινίες, έτσι και τα manga μεταφέρονται σε anime (κινούμενα σχέδια). Ένα μέρος του Βerserk έχει βγει σε anime, και μπορώ να πω πως είναι από τα πιο κλασσικά και ένα από τα καλύτερα που έχω δει. Βέβαια είναι περίπου το 1/3 του manga και παραλείπει πολλές λεπτομέρειες. Ίσως να μιλήσω για αυτό στον κατάλληλο τομέα :PP Το manga κυκλοφορεί από την Dark Horse Comics στα αγγλικά, και βγάζοντας έναν τόμο κάθε δύο μήνες, έχει σχεδόν φτάσει τις Ιαπωνικές εκδόσεις. Μέχρι στιγμής έχουν βγει 28 τόμοι. Ευτυχώς οι "The Hawks" έχουν αναλάβει τα Scanlations. Δυστυχώς άρχισαν τη μετάφραση από το 4o Volume. Μπορείτε να τα κατεβάσετε σε υψηλή ποιότητα από το site τους μέχρι και το 30 Volume http://www.thehawks.org/ Τα πρώτα 3 μπορείτε να τα βρείτε είτε στα γνωστά torrent sites (πχ ISOHunt) , είτε σε διάφορα άλλα sites me Direct Download manga π.χ. (http://gh.ffshrine.org/manga) ή http://stoptazmo.com/berserk/ ) Παρακάτω ακολουθούν τα εξώφυλλα της σειράς (ως το 14) Παρουσίαση της Ελληνικής έκδοσης ΕΔΩ [mal type=manga id=2]

Εξώφυλλο του 1ου τόμου της σειράς ΠΛΟΚΗ Η ιστορία του Chainsaw Man ακολουθεί τον Denji, έναν νεαρό άντρα που ζει στα όρια της φτώχειας και λόγω αυτής του της τραγικής κατάστασης αποφασίζει να κάνει συμφωνία με έναν διάβολο σε μορφή σκυλιού με το όνομα Pochita. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο διάβολος να ενωθεί με το σώμα του Denji, δίνοντάς του έτσι την ικανότητα να μεταμορφώνει τα μέρη του σώματός του σε αλυσοπρίονα. Ο Denji τελικά θα ενσωματωθεί στο Public Safety Devil Hunters, το οποίο είναι ένα κυβερνητικό πρακτορείο που πολεμά δαίμονες οι οποίοι αποτελούν απειλή για τον κόσμο. ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ Το Chainsaw Man ξεκίνησε την κυκλοφορία του το Δεκέμβρη του 2018 μέχρι τον Δεκέμβρη του 2020 στο Weekly Shonen Jump της Shueisha. Τον Ιουλίο του 2022 ξεκίνησε το 2ο μέρος της σειράς και κυκλοφορεί στο Shonen Jump+, online περιοδικό της Shueisha. Μέχρι τώρα έχουν κυκλοφορήσει 11 τόμοι με πωλήσεις πάνω από 15 εκατομμύρια αντίτυπα. Πέρα από το βραβείο Shogakukan που κατάφερε να αποσπάσει, έχει λάβει γενικά πολύ καλές κριτικές. Δυνατά στοιχεία του είναι οι χαρακτήρες, οι εναλλαγές από κωμικά κομμάτια σε πιο σκοτεινά και οι τρομερά γραφικές σκηνές βίας που έχει μέσα στην ιστορία. Στοιχεία τα οποία ο mangaka Tatsuki Fujimoto κατάφερε να δείξει και στην πρώτη του δουλειά με όνομα Fire Punch μέχρι να ακυρωθεί. Το στούντιο MAPPA έχει αναλάβει την δημιουργία της πρώτης anime μεταφοράς της σειράς για τον Οκτώβρη του 2022. MANGA PANELS

Shokugeki είναι ένα είδος μάχης ανάμεσα σε δύο μάγειρες όπου τρεις κριτές κρίνουν το καλύτερο πιάτο και συνήθως και οι δύο ανταγωνιζόμενοι ποντάρουν κάτι σημαντικό για αυτούς. Πρωταγωνιστής μας είναι ο Yukihira Soma. Ένας έφηβος που δουλεύει στο τοπικό εστιατόριο που διαχειρίζεται ο πατέρας του και στο οποίο ονειρεύεται μια μέρα να γίνει βασικός σεφ. Ο πατέρας του, όμως, αποφασίζει να κλείσει το εστιατόριο για λίγο καιρό ώστε να φύγει για ένα διάστημα για να δουλέψει στο εξωτερικό. Έτσι, στέλνει τον Soma να φοιτήσει σε μια σχολή μαγειρικής υψηλού επιπέδου(Totsuki Academy) όπου λέγεται πως μόνο το 1% των μαθητών αποφοιτούν. Σε αυτήν την ακαδημία εξελίσσεται όλη η ιστορία. Εκεί γνωρίζει καινούρια άτομα και δημιουργεί φιλίες μέσω των τεστ, μαθημάτων και εξετάσεων. Soma O Soma και ο πατέρας του Yukihira Restaurant Όλο το μάνγκα περιστρέφεται γύρω από τις δραστηριότητες στη σχολή και κυρίως στα τεστ-εξετάσεις και τα διάφορα shokugeki που προκύπτουν, και πως μέσα από αυτά δημιουργούνται οι όποιες σχέσεις μεταξύ των χαρακτήρων. Οι συνταγές και τα φαγητά περιγράφονται με αρκετή λεπτομέρεια και οι χαρακτήρες ατομικά δεν φαίνονται να είναι στο κέντρο της ιστορίας. Εννοείται, όμως, πως υπάρχουν ματιές στο παρελθόν τους και την ανάπτυξή τους. Γενικά είναι ένα αρκετά απολαυστικό shonen με υπέροχο σκίτσο που αν έχτιζε πιο ολοκληρωμένα χαρακτήρες και πλοκή θα ήταν μάλλον άνετα άριστο στο είδος του. Επίσης, από τον Απρίλιο του 2015 έως τον Σεπτέμβριο του 2016 έπαιξαν και δύο σεζόν του anime adaptation. [mal type=manga id=45757]

Εξώφυλλο του 1ου τόμου της σειράς ΠΛΟΚΗ Η ιστορία του συγκεκριμένου manga ακολουθεί τις περιπέτειες και τις ατυχίες του τζογαδόρου Kaiji Ito. Εμείς ξεκινάμε να τον παρακολουθούμε από την στιγμή που ένας άγνωστος άντρας τον πλησιάζει για να εισπράξει το δάνειο που χρωστάει. Εφόσον δεν μπορεί να του δώσει τα λεφτά του, προτείνει μία άλλη λύση. Να επιβιβαστεί σε ένα καράβι, που με άλλα άτομα σε παρόμοια θέση με αυτόν, θα τζογάρει ώστε να καθαρίσει από πάνω του τα χρέη. ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ Το Gambling Apocalypse Kaiji (εν συντομία Kaiji) ή Tobaku Mokushiroku Kaiji όπως είναι ο Ιαπωνικός τίτλος είναι το πρώτο μέρος μία μεγάλης σειράς manga που την ιστορία και το σχέδιό του ανέλαβε ο Nobuyuki Fukumoto. Κυκλοφορούσε στο Weekly Young Magazine της Kodansha από τον Φεβρουάριο του 1996 μέχρι το 1999 και αποτελείται από 13 τόμους. Με το τέλος του πρώτου μέρους κυκλοφόρησαν με σειρά τα παρακάτω: το Tobaku Hakairoku Kaiji με 13 τόμους το Tobaku Datenroku Kaiji με 13 τόμους το Tobaku Datenroku Kaiji: Kazuya-hen με 10 τόμους το Tobaku Datenroku Kaiji: One Poker-hen με 16 τόμους το Tobaku Datenroku Kaiji: 24-oku Dasshutsu-hen το οποίο συνεχίζεται και έχει φτάσει μέχρι τώρα τους 18 τόμους. Για τον δημιουργό του Kaiji είναι αρκετά γνωστό ότι τα θέματα που τον αποσχολούν κυριότερα στις σειρές είναι ο τζόγος και η Ιαπωνική μαφία. Μάλιστα αυτό που τον χαρακτηρίζει είναι η ψυχολογική ανάλυση για τους χαρακτήρες του αλλά και πρωτότυπα παιχνίδια που δημιουργεί. Τα δύο πρώτα μέρη του Kaiji έχουν μεταφερθεί και στην τηλεόραση με την μορφή anime αποτελούμενα από 26 επεισόδια το καθένα. Την παραγωγή ανέλαβε το στούντιο Madhouse. Επίσης, η μεγάλη επιτυχία της σειράς έχει οδηγήσει στην μεταφόρα και στον κινηματογράφο με την δημιουργία live-action τριλογίας. MANGA PANELS

To Btooom! (Μπουμ! υποθέτω) είναι ένα seinen manga από τον Inoue Junya που ξεκίνησε την κυκλοφορία του το 2009 σε μηνιαία βάση. Από τον Οκτώβρη μέχρι τον Δεκέμβρη του 2012 προβλήθηκε στην ιαπωνική τηλεόραση η τηλεοπτική μεταφορά του σε anime 12 επεισοδίων από τη Madhouse. Ο Ryuuta Sakamoto είναι ένας 22χρονος άνεργος που ζει με τη μητέρα του. Παρόλο που στην πραγματική ζωή δεν είναι και τίποτα το σπουδαίο, στην διαδικτυακή κοινότητα του Btooom!, ενός online ηλεκτρονικού παιχνιδιού, κατατάσσεται ανάμεσα στους 10 καλύτερους παίκτες παγκοσμίως, απολαμβάνει την αποδοχή και το σεβασμό όλων και είναι παντρεμένος με τη Himiko. Μια μέρα ξυπνάει σε ένα τροπικό νησί χωρίς να έχει ιδέα πώς βρέθηκε εκεί. Μαζί του φέρει ένα τσαντάκι με κάτι περίεργους κύβους που προς μεγάλη του έκπληξη αποδεικνύονται βόμβες. Σύντομα θα διαπιστώσει ότι έχει κληθεί να παίξει το παιχνίδι το οποίο τόσο καλά γνωρίζει μόνο που τώρα όλα είναι πέρα για πέρα αληθινά, ακόμα και ο θάνατος. Η ιδέα ενός απομονωμένου νησιού σαν σκηνικό της δράσης δεν είναι καινούργια όπως και το να βάλεις ανθρώπους μέσα σε ένα νησί να αλληλοσκοτωθούν ή γενικότερα να αλληλοσκοτωθούν παίζοντας ένα επικίνδυνο παιχνίδι. Ο δημιουργός φροντίζει να χτίσει το παρελθόν των χαρακτήρων και να το παρουσιάσει στους αναγνώστες, έτσι ώστε να γίνει κατανοητό τι τους παρακινεί και πώς σκέφτονται, πώς λειτουργεί ο καθένας και σε τι αποσκοπεί. Μια σύγκρουση δύο άκρων όπου το μεν πρώτο αντιπροσωπεύει εκείνους που σκέφτονται ότι η όλη ιδέα είναι σκέτη τρέλα και δείχνουν αλτρουιστικά αισθήματα, το δε δεύτερο εκείνους που σκέφτονται πώς θα επιβιώσουν και θα σώσουν τον εαυτό τους μόνο. Συνεχείς ανατροπές, μπόλικη δράση, αδικίες, πισώπλατα μαχαιρώματα, απόγνωση, ίντριγκα, αναδρομές στο παρελθόν συνθέτουν το σκηνικό της πλοκής. Το σχέδιο αρκετά καλό και με πιο explicit content από το anime. Πηγή: Wikipedia, Εικόνες Google [mal type=manga id=20593]

Τα ιαπωνικά κόμικς κερδίζουν όλο και περισσότερο έδαφος στη Δύση τις τελευταίες δεκαετίες. Στην Ιαπωνία κάνουν θραύση. Το «Sailor Moon» της Ελένης Λουκάκη παρέχει όλες τις απαραίτητες πληροφορίες για την κατανόηση αυτού του πολύπλοκου εκδοτικού, πολιτιστικού και κοινωνικού φαινομένου. Μεγάλα μάτια, μικρές μυτούλες, εντυπωσιακές σκηνές δράσης, μετα-πυρηνικά τοπία, πολυσέλιδες ιστορίες σε πολυετείς συνέχειες, πρωτότυπες ονοματοποιίες και πολλά ακόμα ξεχωριστά χαρακτηριστικά καθιστούν τα σύγχρονα ιαπωνικά κόμικς ένα διακριτό είδος της ένατης τέχνης. Η τεράστια αναγνωσιμότητά τους στην Ιαπωνία, όπου υπολογίζεται ότι κάθε χρόνο πωλούνται περισσότερα από 450 εκατομμύρια αντίτυπα, και η διάδοσή τους με ταχείς ρυθμούς στον δυτικό κόσμο έχουν προσελκύσει τα τελευταία χρόνια το ενδιαφέρον πολιτισμικών αναλυτών, ιστορικών και θεωρητικών της τέχνης, παιδαγωγών και άλλων ειδικών επιστημόνων σε θέματα αφήγησης, εικόνας, μαζικής κουλτούρας κ.λ.π. Στην Ελλάδα μέχρι πρότινος η μόνη ολοκληρωμένη μελέτη των ιαπωνικών κόμικς ήταν αυτή της Μυρτώς Τσελέντη στο εξαιρετικό βιβλίο της «Manga: Φαντασία και Πραγματικότητα – Θραύσματα Κόσμων Κοντινών» (εκδόσεις Αιγόκερως, 2007). Πριν από λίγες μέρες στην πενιχρή βιβλιογραφία προστέθηκε ακόμα ένα βιβλίο, μικρό σε μέγεθος αλλά πλήρες ως προς τα θέματα που καλύπτει. Στο «Sailor Moon, Τα Μαγικά Κορίτσια στα Shojo Manga» (εκδόσεις Δίσιγμα, 80 σελίδες), όπως περιγράφει και ο υπότιτλος του βιβλίου («Μια αναδρομή στην ιστορία και την εξέλιξη των manga») η Ελένη Λουκάκη επιχειρεί να μεταφέρει ευσύνοπτα και απλά τη σύγχρονη κατάσταση των manga, να καταγράψει το ιστορικό πλαίσιο εντός του οποίου αναπτύχθηκαν και να ερμηνεύσει τη διείσδυσή τους στο αναγνωστικό κοινό με περίπτωση μελέτης τη γνωστή σειρά «Sailor Moon». «Sailor moon», της Naoko Takeuchi Το βιβλίο προλογίζει η Μαριάννα Μίσιου, πανεπιστημιακός με ειδίκευση στην αφηγηματική λειτουργία των κόμικς και συγγραφέας μεταξύ άλλων των «Τα Κόμικς από το Περίπτερο στη Σχολική Τάξη: ...ξεφυλλίζοντας τον Γκοσινί : θεωρητικές, ερμηνευτικές και διδακτικές διαστάσεις» (εκδ. ΚΨΜ) και «Βουβά Κόμικς και Εικονοβιβλία – Τεχνικές αφήγησης στα κόμικς χωρίς λόγια» (εκδ. Καλειδοσκόπιο). Στον πρόλογό της παρουσιάζει συνοπτικά ορισμένες από τις αφηγηματικές, γλωσσικές και σχεδιαστικές ιδιαιτερότητες των manga (κατηγορίες αναγνωστικού κοινού, σχεδιαστικές λεπτομέρειες, φορά ανάγνωσης, ασπρόμαυρο χρώμα, κεντρικοί χαρακτήρες, μακρές αφηγήσεις κ.ά.) και υπογραμμίζει τη μεγάλη τους διαφορά από τα δυτικά κόμικς που δεν αποτελεί τροχοπέδη, αλλά πρόκληση για τον δυτικό αναγνώστη: «Μαζί με τις οπτικές και σχεδιαστικές ιδιαιτερότητες των manga, φραγμούς στην κατανόηση μπορεί να αποτελέσουν και η θεματολογία τους, οι πολιτισμικές αναφορές, οι μύθοι και οι άγνωστες για το δυτικό κοινό ιστορίες που συμπεριλαμβάνονται σε αυτά. Ωστόσο ο αναγνώστης μπορεί να γοητευθεί ακριβώς γι’ αυτές τις ιδιαιτερότητες και να ενθαρρυνθεί στο να ανακαλύψει το σημαντικό αυτό πεδίο της πολιτισμικής κληρονομιάς της Ιαπωνίας, αλλά και γενικότερα του σύγχρονου πολιτισμού. Όταν δε ο αναγνώστης τυχαίνει να είναι παράλληλα και ερευνητής, όπως η συγγραφέας αυτού του βιβλίου, τότε τα manga από αγαπημένο ανάγνωσμα μετατρέπονται σε αντικείμενο επιστημονικής μελέτης. Ανοίγεται έτσι και στη χώρα μας ο δρόμος για την υποδοχή μιας κουλτούρας που έχει πολλά να προσφέρει στο ευρύτερο πεδίο της τέχνης των εικόνων σε αλληλοδιαδοχή». «Αkira», του Katsuhiro Otomo και «Naruto», του Masashi Kishimoto Στο πρώτο κεφάλαιο με τίτλο «Θεωρητική προσέγγιση των manga», η Ελένη Λουκάκη αναφέρει διάφορους ορισμούς που έχουν προταθεί για το είδος και καταγράφει τις κατηγορίες των manga τόσο ως προς το αναγνωστικό τους κοινό (Kodomo για μικρά παιδιά, Shonen για μεγαλύτερα αγόρια και Shojo για μεγαλύτερα κορίτσια, Seinen για άνδρες, Josei για γυναίκες) όσο και ως προς το περιεχόμενο στο οποίο παρουσιάζεται μεγάλη εξειδίκευση (φαντασίας, τρόμου, δράσης, ερωτικά, πολεμικών τεχνών κ.ά.). Δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στα Shojo manga, αναγνωρίζει την τεράστια επιρροή που άσκησε ο Osamu Tezuka στους μεταγενέστερους δημιουργούς διαμορφώνοντας σε μεγάλο βαθμό τη σύγχρονη τυπολογία με χαρακτηριστικό παράδειγμα τα μεγάλα μάτια των πρωταγωνιστριών. Κατά τη συγγραφέα που στο συγκεκριμένο σημείο παραπέμπει στον Paul Gravett, ο Tezuka υιοθέτησε την τεχνική αυτή επηρεασμένος από τις εμφανίσεις και το βαρύ μακιγιάζ των ηθοποιών του τοπικού θεάτρου Takarazuka που παρακολουθούσε σε νεαρή ηλικία. «Death Note» των T. Ohba kai T. Obata και «Fullmetal Alchemist», του Hiromu Arakawa Όπως αναφέρει: «Η συμπάθεια του Tezuka για τις παραστάσεις αυτές τον επηρέασε, με αποτέλεσμα να απεικονίζει γυναικείους χαρακτήρες με πολύ μεγάλα λαμπερά μάτια, πλημμυρισμένα συχνά από καταρράκτες δακρύων». Στη συνέχεια κάνει μια ιστορική αναδρομή των Shojo manga εκκινώντας από τις αρχές του εικοστού αιώνα και επιχειρώντας να ερμηνεύσει το φαινόμενο με βάση την κοινωνική και πολιτική κατάσταση της χώρας σε κρίσιμες στιγμές όπως ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος και η μεταπολεμική περίοδος κατά την οποία οι γυναίκες άρχισαν να εργάζονται μαζικά αλλά και να διαβάζουν κόμικς πιο συστηματικά. Μετά τα ενδιαφέροντα σχόλιά της πάνω στον ερωτισμό των συγκεκριμένων manga, περνά στο δεύτερο κεφάλαιο («Magical Girl στα Shojo Manga») στο οποίο περιγράφει την έννοια του «magical girl» σε μια γενικώς ανδροκρατούμενη κοινωνία καθώς και την αμφισβήτηση των στερεότυπων αναφορικά με τις γυναίκες σε ανάλογα σύγχρονα manga: «Από τη θέση τους, δηλαδή ως νοικοκυρές ή ως γκέισες με κιμονό και γενικά ως παρουσίες στην κοινωνία της Ιαπωνίας όπου υπάρχουν μόνο για να υπηρετούν τους άνδρες, μετατρέπονται σε δυναμικές ηρωίδες με τόλμη και αυτοπεποίθηση. Στην κατηγορία αυτή μάλιστα, οι γυναικείοι χαρακτήρες απεικονίζονται πολύ πιο δυναμικοί από τους άνδρες, σε σημείο να τους ξεπερνούν όχι μόνο ως προς τη σωματική τους δύναμη, αλλά και ως προς την κοινωνική τους θέση». «One Piece», του Eiichiro Oda και «Dragon Ball», του Akira Toriyama Στο τρίτο κεφάλαιο («Sailor Moon: Ένα χαρισματικό magical girl») επικεντρώνεται στη συγκεκριμένη δημοφιλή σειρά, τα χαρακτηριστικά της, τα πρωταγωνιστικά πρόσωπα και τις αξίες που πηγάζουν από τη σεναριακή ιδέα και την εξέλιξη των ιστοριών. Τέλος, στο τέταρτο κεφάλαιο με τίτλο «Τα manga ως κλασική αξία: διάδοση, υποδοχή, αποδοχή», αναφέρεται στον τρόπο με το οποίο τα ιαπωνικά manga διείσδυσαν σταδιακά στον ευρωπαϊκό εκδοτικό χώρο και αύξησαν προοδευτικά τους αναγνώστες τους εντοπίζοντας ως πρώτο παράδειγμα το εμβληματικό «Akira» του Katsuhiro Otomo, που με την τεράστια επιτυχία του έστρωσε τον δρόμο στους μεταγενέστερους δημιουργούς βοηθώντας να αρθούν ή τουλάχιστον να μετριαστούν οι πρότερες επιφυλάξεις: «Οι χώρες της Δύσης για παράδειγμα, είχαν – και εξακολουθούν να έχουν – πολλές προκαταλήψεις όσον αφορά τα manga, τα οποία ήταν παρεξηγημένα και υποτιμημένα ως έργα. Οι αναγνώστες έκαναν συχνά αρνητικά σχόλια του τύπου “όλοι οι χαρακτήρες έχουν μεγάλα μάτια που μοιάζουν με αυτά του Bambi”, “τα περιοδικά είναι παχιά σαν τηλεφωνικοί κατάλογοι”, “οι επιχειρηματίες τα καταβροχθίζουν σε τρένα ή δημόσιους χώρους”, “είναι γεμάτα σεξ και βία”». Η μεγάλη ποικιλία όμως των manga των τελευταίων δεκαετιών σε συνδυασμό με τη στρατηγική μάρκετινγκ των ιαπωνικών εκδοτικών οίκων και το, δειλό στην αρχή, πιο τολμηρό στη συνέχεια, άνοιγμα μεγάλων αγορών όπως η γαλλική και η γερμανική αλλά και οι πολυάριθμες λέσχες, ομάδες, διαδικτυακά στέκια κ.λ.π. που δημιουργήθηκαν, σταδιακά έφεραν αποτέλεσμα και τα manga συναγωνίζονται πια επί ίσοις όροις τα ευρωπαϊκά κόμικς ως προς τον αριθμό των εκδόσεων και τη μερίδα του αναγνωστικού κοινού που διεκδικούν. Σημαντικό ρόλο παίζει φυσικά και η ολοένα και μεγαλύτερη ενσωμάτωση της κουλτούρας των manga στις νεότερες γενιές, που μεγάλωσαν και μεγαλώνουν με δεδομένη την ύπαρξη του συγκεκριμένου πολιτισμικού προϊόντος, σε αντίθεση με παλαιότερες γενιές. Εξίσου σπουδαίο ρόλο παίζει και η παράλληλη ή και προηγηθείσα διάδοση των ιαπωνικών κινουμένων σχεδίων, γνωστών ως anime, σε τηλεοπτικές σειρές που έχουν γίνει ιδιαίτερα δημοφιλείς τις τελευταίες δεκαετίες ακολουθώντας παρόμοια σεναριακά μονοπάτια και αντίστοιχες σχεδιαστικές τεχνοτροπίες με αυτές των manga. Διαμορφώνοντας έτσι μια σύγχρονη πραγματικότητα στην οποία τα ιαπωνικά κόμικς και κινούμενα σχέδια είναι άμεσα αναγνωρίσιμα στα περισσότερα νέα παιδιά, χωρίς να τα ξενίζουν ή να τα απωθούν λόγω των εμφανών διαφορών τους από τα δυτικά. Από την άλλη είναι αυτονόητο ότι μέσα στην τεράστια παραγωγή των manga υπάρχουν έργα πολλών ταχυτήτων που δεν είναι δυνατόν να καλύπτουν τα γούστα κάθε αναγνώστη. Οι πολιτισμικές ορίζουσες ωστόσο και οι συνθήκες εντός των οποίων αυτά τα αναγνώσματα παράγονται και διαδίδονται, είναι πάντα ενδιαφέρον να ερευνούνται και να ερμηνεύονται. Ως προς αυτό το βιβλίο της Ελένης Λουκάκη έχει να προσφέρει πολλά στους αναγνώστες των manga αλλά και σε όσους ενδιαφέρονται να κατανοήσουν αυτό το τόσο σύνθετο και δημοφιλές είδος κόμικς. Και το σχετικό link...