Αναζήτηση στην Κοινότητα

Ο δημιουργός του Dragon Ball πέθανε, ωστόσο κατάφερε στα 68 χρόνια ζωής του να επηρεάσει περισσότερες από μία γενιές, αλλάζοντας προς το καλύτερο τα ΣΚ μας. Το Bird Studio, η εταιρεία που ίδρυσε ο Akira Toriyama το 1983, ανακοίνωσε την Πέμπτη (στην Ελλάδα η είδηση έγινε γνωστή το πρωί της Παρασκευής) ότι ο δημιουργός του Dragon Ball πέθανε την 1η Μαρτίου από οξύ υποσκληρίδιο αιμάτωμα. Ήταν 68 ετών. «Είχε πολλά ακόμη να πετύχει. Ωστόσο έχει ήδη αφήσει μεγάλο έργο σ’αυτόν τον κόσμο», διαβάζουμε στο αντίο του στούντιο. Ο Toriyama είναι πιθανότατα ο πιο επιδραστικός Ιάπωνας καλλιτέχνης της σύγχρονης εποχής μετά τον Hayao Miyazaki. Το δημοφιλέστερο manga του που φυσικά διαδόθηκε με τη βοήθεια του anime, ήταν επόμενο να φτάσει και στη χώρα μας, τότε που το να ξυπνάς νωρίς το πρωί και να μπαστακώνεσαι τελετουργικά μπροστά από την τηλεόραση ήταν ψηλά στην to do list κάθε νέου. Χωρίς καμία αμφιβολία, το Dragon Ball άλλαξε τη ζωή του Toriyama. Το 1984, όταν κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το manga, είχε ήδη γευτεί την επιτυχία με το Dr. Slump, όμως το πρώτο του hit θα συρρικνωθεί μπροστά στον Goku και την παρέα του. Βασισμένο στο κλασικό κινεζικό έπος Ταξίδι στη Δύση, αλλά προσαρμοσμένο με χιούμορ και έμφαση στις πολεμικές τέχνες, το Dragon Ball, ειδικά μόλις προστέθηκε το Z και έγινε σειρά, μετατράπηκε πολύ γρήγορα σε παγκόσμια επιτυχία. Η γνωριμία του υπόλοιπου πλανήτη με το shonen Από το 1996, το Cartoon Network έβαλε το Dragon Ball Ζ σε εκατομμύρια αμερικανικά σπίτια. Αυτόματα, αν σκεφτούμε τη δύναμη επιρροής των ΗΠΑ και την τάση μας να ακολουθούμε – πολλές φορές ετεροχρονισμένα – τα βήματά της, ήταν θέμα χρόνου να εξαπλωθεί και στον υπόλοιπο κόσμο. Το 1998 έφτασε και στην Ελλάδα και την τηλεόραση του ANT1, αυτή ήταν και η πρώτη μας επαφή με το έργο του, αλλά και το shonen. Για πολλούς εκτός Ιαπωνίας, το αφηγηματικό στιλ shonen ήταν άγνωστο. Ένα νεαρό αγόρι και οι χαρακτήρες που τον πλαισιώνουν (πάντα με έμφαση στην επιμονή και τη συντροφικότητα) καλούνται να ξεπεράσουν τις δυσκολίες που προκύπτουν στην ιστορία τους. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε κάτι παρόμοιο με την εκτεταμένη, αργά αναπτυσσόμενη πλοκή που δημιούργησε ο Toriyama. Η απήχηση του anime στην Ελλάδα, αν κρίνουμε από τις πρώτες αντιδράσεις για τον θάνατο του δημιουργού του, ήταν μεγάλη. Η χώρα μας ωστόσο μοιάζει με πινέζα μπροστά στις ΗΠΑ και τη Λατινική Αμερική. Φανταστείτε πως στη δεύτερη, ο Goku θεωρούνταν λαϊκός ήρωας. Πριν από περίπου ένα χρόνο μάλιστα, οι Los Angeles Times δημοσίευσαν ένα χιουμοριστικό κείμενο με τίτλο In celebration of Goku, a Latino icon. Οι χώρες της Λατινικής Αμερικής πρόβαλαν πολλές ιαπωνικές σειρές επειδή το κόστος τους ήταν μικρό και ο Goku έγινε κάτι σαν άγιος. Στα μέρη μας μπορεί να μην έγινε άγιος, όμως έγινε ο λόγος που πολλά παιδιά ξυπνούσαν χαρούμενα τα Σαββατοκύριακα. Το Dragon Ball είναι παντού Ως δημιουργός manga, ο Toriyama φλέρταρε έντονα με την υπερβολή, άρα και τη διακωμώδηση των πρωταγωνιστών του. Από τις εκφράσεις των χαρακτήρων του ξεπηδούν συναισθήματα, πολλές φορές γελοία, που αλλάζουν στην αμέσως σκηνή δίνοντας τη θέση τους σε πιο άγρια ένστικτα που συνδέονται με την επιβίωση και την εκδίκηση. Για να ξυπνήσει αυτά τα ένστικτα ο Goku χρησιμοποιεί τις πολεμικές τέχνες, κάτι που θα ενέπνεε αργότερα ολόκληρο το είδος των fighting video games. Οι πύρινες μπάλες στο Street Fighter σας λένε κάτι; Τα μυτερά/αγκαθωτά μαλλιά τα βλέπουμε επίσης παντού, όμως η εξωτερική απεικόνιση του τσι, της πνευματικής ενέργειας που διατρέχει το ανθρώπινο σώμα, είναι ίσως η πιο διαδεδομένη (τη βλέπουμε και στο Star Wars). Όλοι γίναμε Super Saiyan για μια φορά στη ζωή μας όταν νιώσαμε ότι αδικούμαστε, απλώς δεν το καταλάβαμε. Στις ταινίες τις Marvel βλέπουμε διάφορες εξωπλανητικές σκηνές δράσης που μας φέρνουν στο μυαλό το Dragon Ball. Ακόμα και στη μουσική γίνονται αναφορές, ειδικά από τη hip-hop σκηνή. Πέρα από την τηλεόραση, ο Toriyama δάνεισε την τέχνη και το στιλ του και αλλού. Με την Enix, ο Toriyama βοήθησε στη δημιουργία του Dragon Quest, ενός από τα σημαντικότερα βιντεοπαιχνίδια όλων των εποχών. Ήταν επίσης ο επικεφαλής σχεδιασμού στο Chrono Trigger για το Super Nintendo, που θεωρείται ένα από τα καλύτερα παιχνίδια που πέρασαν από την κονσόλα. Το βράδυ της Πέμπτης, μόλις έγινε γνωστό ότι ο Toriyama έφυγε από τη ζωή, καλλιτέχνες και animators από όλες τις βιομηχανίες που άγγιξε με τη δουλειά του είπαν το δικό τους αντίο. Το ίδιο έκανε και ο Eiichiro Oda, ο δημιουργός του franchise One Piece, του οποίου η τέχνη ακολουθεί τα βήματα του Toriyama. Το ίδιο μάλλον έκαναν και όσοι ξυπνούσαν από νωρίς και πατούσαν το κουμπί της τηλεόρασής τους κάθε Σαββατοκύριακο εδώ στην Ελλάδα. Τα παιδιά των 90s που κοντεύουν ή πέρασαν τα 30, από τις ΗΠΑ μέχρι τη Λατινική Αμερική και τη χώρα μας, κουβαλάνε μέσα τους τον Akira Toriyama. Και είναι απόλυτα λογικό. Σκεφτείτε την απάντηση που δίνετε μόλις σας κάνουν την κλασική ερώτηση «ποιο είναι το πρώτο anime που είδες ή κόλλησες μαζί του». Όλοι ξέρουμε ότι είναι το Dragon Ball Z, όλοι ξέρουμε ότι κάποτε ήθελες να γίνεις και εσύ Super Saiyan. Και το σχετικό link...

Χαμούλη θα κάνει η εκδοτική Ιστορίες που Κρύβονταν σε Προφανή Μέρη Ιν Λίμπο Του Νεκρού Αδερφού Διαβολικές Αδελφές Καπτάν Ίγγλος ΙΟΥ ΖΒΙΟΥ Λιβύη Η Πριγκίπισσα του Αέναου Κάστρου (Manga) A.I. STAY HUMAN

Την έχετε μεγάλη; Θέλετε κάπου να τη δείξετε; Ε λοιπόν, ήρθατε στο κατάλληλο thread! Ανεβάστε φωτογραφίες με την συλλογή σας, για να την θαυμάσουμε όλοι! Ξεκινάω εγώ, με την δική μου συλλογή. Κυρίως Ντίσνεϋ. Έχω και κάτι manga, και κάτι ξενόγλωσσα Ντίσνεϋ, όπως και κάτι άλλες εκδόσεις (καμία σχέδη με Ντίσνεϋ). Guest star η μαρουδίτσα/κουμπαράς. Κυρίως Ντίσνεϋ και πάλι Τα "Μίκυ Μάους" μου Ελληνικές δημιουργίες (Αρκάς, Κλασικά Εικονογραφημένα, 9, Logicomix κ.ά.) Περιμένω και τις δικές σας φωτογραφίες!!! ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- ΛΙΣΤΑ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΜΕΛΩΝ GREEKCOMICS (από τον PhantomDuck ) Μιας και κάθισα να ξαναδώ το thread, είπα να βάλω κάπου μαζεμένες όλες τις συλλογές που έχουν μπει μέχρι στιγμής. Αν θέλει κάποιος mod ας τα βάλει και στο πρώτο post για να μην ψαχνόμαστε Ελπίζω να μην μου ξέφυγε κανείς, είναι και 20 40 52 σελίδες thread. 1530: Post#749 Ανδρεας Σ.: Post #265 & Post #274 & Post #276 Γάντζος: Post #952 Λύκος του Οντάριο: Post#756 & Σελ.48 φλοκ:Post#663 & Post 1257 & Post 1290 amanocaza: Post#792 AndreasD: Post #30 & Post #481 Andysaurus: Post 1161 apetoussis82: Post 1172 - teaser aragorn: Post#776 archon: Post #565 & Post#682 & Post 1212 & σελ. 48 (δείγμα) Baggoskings: Post#920 batigoal: Post#708 & Post #958 BATNICK: Post#746 & Post#748 & Post#755 Benoît: Post 1169 Blackbeard: Post #125 & Post #290 & Post #306 Cassidy: Post 1216 & σελ.47 (δείγμα) & Σελ. 51 cd2998: Post#643 christs: Σελ. 52 DaDiRa: Post #961 & Post 1111 Dark Christ: Post #93 & Post#731 Deadpool MAX: Post #350 dionik: Post 26 (από άλλο thread) DJO: Post #11 & Post #207 & Post#715 Dredd: Post #973 & Σελ.48 Dr Paingiver: Σελ. 46 Dr.Zed: Post #130 erevosmage: Post 1145 falconara90: Post 1076 Fandom: Post #624 felipos: Post #66 Fesc: Post#913 GeoTrou: Post#885 & Post 1112 & σελ.50 geokon 712: Post #153 gigi3: Post #71 giorgosf12: Post 33 (από άλλο thread) Glacier Star: Post #557 green-mits: Post #58 GrEg1: Post #583 guskoin: Post 1122 ifaisteio: Post #256 & Post#896 ikarukani: Post 1085 & Post 1090 & Post 1136 imageiras: Post 44 (από άλλο thread) Indian: Post #362 Ion: Post #1030 iron man 7: Post #105 jimakoszs97: Post 1198 Johny MZ: Post 1 & Post #210 & Post #214 & Post#780 & Post 1304 & σελ.48 (δείγμα) johnny: Post #151 jval: Post #10 Kabuki: Post #312 & Post#825 Karyot: Post 1318 & σελ. 47 katakefalos: Post #280 & Post #284 & Post #287 kocomico: Post #64 koskinas: Post#655 Kurdy Malloy: Σελ.48 (δείγμα) kwtsos: Post #440 & Post #614 & Post#878 laz33: Σελ. 47 Lolarikos: Σελ. 45 Lord Makro: Post #264 & Post #394 & Post #528 & Post 1153 & Σελ 47 (δείγμα) & Σελ.50 lunatic: Post #133 & Post#70 Manitou: Σελ.49 & Σελ.50 (φιγούρες) Marsiana: Post #24 Melandros: Post#659 mr-d: Post #2 & Post #445 & Post 1009 & Σελ. 46 & Σελ.48 (φιγούρες, αγαλματίδια), Σελ. 53 (2/3 της συλλογης). nickzark: Post#691 Paliakoudis: Post #144 & Post #175 & Post #463 & Post#762 pastellaki: Σελ 47 PhantomDuck: Post #182 & Post #988 & Σελ.49 Quackmore: Post #82 & Σελ. 45 quees: Post #946 ramaya: Post#771 Retroplaymo: Post #1014 & Post 1026 & Post 1029 & Post 1038 & Post 1042 & Post 1046 & Post 1051 & Post 1061 & Post 1203 & Σελ.49 rkronin: Post #512 & Post#861 & Post 1109 saravakos: Post 1113 She-ra: Post #250 Skylight: Post #605 spitermak: Post #161 & Post 1069 & Post 1074 & Post 1072 & Post 1075 & Post 1079 & Post 1084 & Post 1323 & Σελ. 45 & Σελ. 45 & Σελ. 46 & Σελ. 46 the comic guide: Post #342 & Post #592 - teaser & Post#634 & Σελ.50 The_Sandman: Post #46 & Post #376 & Post 1174 tryfev: Post#744 Tsaklas: σελ.48 (δείγμα) & Σελ.52 Uncle Scrooge McDuck: Post #294 vag0s: Post #95 vaios: Post#772 Yoshimitsu: Post #41 & Post #441 - teaser x_for_xepeta: Post 100 (από άλλο thread) & Post #499 & Σελ. 46 Zade: Post #8 & Post 1110 - teaser Zoo: Post #15 & Post #74 & Post #80 & Post #227 Τιμητική αναφορά σε όσους έχουν ανεβάσει συλλογές τους στην στήλη «shelf porn» στο cbr.com (ComicBookRecourses ) Lord Makro: Comics, statues and Star Wars Shelf Porn from Greece x_for_xepeta: More Shelf Porn from Greece & Shelf Porn Redux | Arts and crafts with Theo from Greece Συλλογές με 50+ thanks σε αλφαβητική σειρά. φλοκ amanocaza AndreasD Cassidy (2017) & Cassidy (2019) Dark Chris DJO JohnnyMZ (50+ thanks μεν, πρώτο post δε. Τεχνικά μετράει αλλά οκ, να είχαμε να λέγαμε ) jpentz jval Kabuki PhantomDuck Skylight The_Sandman Και είναι και αρκετοί ακόμα που παίζουν στα 48-49 thanks, δηλαδή μία ανάσα πριν το αστεράκι. Είχα δει μερικούς που θα βάλω παρακάτω. Παίζει να είναι κι άλλοι, όμως δεν τους θυμάμαι αυτήν την στιγμή, ας με συγχωρήσουν. Μου είναι πολύ πιο εύκολο πρακτικά να σαρώσω τα posts με αστεράκι, παρά με τα thanks. cd2998 (που δυστυχώς την έφαγε κι αυτή το έρεβος επειδή είχε περαστεί στο imageshack) guiskoin ifaisteio Zoo Και φυσικά δεκάδες ακόμα αξιόλογες συλλογές που δεν μπορούν να εκτιμηθούν απλά με το πόσα thanks μαζεύουν. Γενικά σε αυτό το thread παίζουμε μπάλα σε άλλο επίπεδο. Έχουμε όλη την αφρόκρεμα μαζεμένη. Βλέπω διεθνείς συλλογές παντός είδους (βιβλιοθήκες, κόμικς, βιντεοπαιχνίδια, pc setups, κλπ). Ενώ δεν είναι να πεις πως έχουμε τις φοβερές και τρομερές σπιταρόνες με τις ατελείωτες βιβλιοθήκες, το όλο στήσιμο, η ταξινόμηση, και γενικά το μεράκι που πέφτει σε αυτό το thread είναι ΤΟΡ πράμα πραγματικά. Στολίδι από τα λίγα Η λίστα είναι updated με τελευταία προσθήκη έως την σελίδα 53 (έως και την συλλογή του mr-d). Με την ένδειξη εμφανίζονται οι τελευταίες συλλογές. Με την ενδειξη εμφανίζονται οι καινούργιες συλλογές που παρουσιάζονται πρώτη φορά. Τελευταία ενημέρωση της λίστας: 18/6/2019 στις 20:27 από τον Retroplaymo.

Οι καταγγελίες σεξουαλικής παρενόχλησης και το τελευταίο σημείωμα που άφησε Ed Piscor: Πέθανε ο μεγάλος καλλιτέχνης των κόμικ © Wikipedia Ed Piskor: Πέθανε ο καλλιτέχνης των κόμικ - Το τελευταίο σημείωμα μετά τις καταγγελίες στο διαδίκτυο Έφυγε από τη ζωή τη Δευτέρα (2.04) ο Ed Piskor, ο μεγάλος Αμερικανός συγγραφέας και καλλιτέχνης πίσω από φιλόδοξα κόμικς μια τετράτομη ιστορία του Χιπ-Χοπ (Hip-Hop Family Tree) και μια τρίτομη σύνοψη των ιστοριών των X-men όπως είχαν δημοσιευτεί στα κόμικς της Μάρβελ (X-men, Grand Design). Ήταν μόλις 41 ετών. Η αδελφή του σκιτσογράφου, Justine Cleaves, ανήρτησε την είδηση του θανάτου στο Facebook, γράφοντας: «Με την πιο ραγισμένη καρδιά μοιράζομαι ότι ο μεγάλος μου αδελφός, ο Ed, απεβίωσε σήμερα. Σας παρακαλώ, κρατήστε την οικογένειά μας στις προσευχές σας, καθώς αυτό είναι το πιο δύσκολο πράγμα που έπρεπε ποτέ να περάσουμε». Σύμφωνα με πληροφορίες που δεν έχουν προς το παρόν επιβεβαιωθεί, ο Piskor φέρεται πως αυτοκτόνησε, εν μέσω των διαμαχών που είχαν ξεσπάσει και τις καταγγελίες για ανάρμοστη σεξουαλική συμπεριφορά. Το σημείωμα του Piskor λίγες ώρες πριν τον θάνατό του Λίγες ώρες πριν τον θάνατό του του, ο Piskor δημοσίευσε ένα μακροσκελές σημείωμα στη σελίδα του στο Facebook, στο οποίο αναφερόταν στις καταγγελίες για για ανάρμοστη σεξουαλική συμπεριφορά που είχαν έρθει στο φως της δημοσιότητας το τελευταίο διάστημα και τις οποίες ο ίδιος αρνιόταν. «Είμαι αβοήθητος απέναντι σε έναν όχλο αυτού του μεγέθους. Σας παρακαλώ να μοιραστείτε τη δική μου πλευρά των πραγμάτων. Σαγιονάρα». Η εν λόγω ανάρτηση παρέπεμπε σε ένα εκτενές σημείωμα όπου ο Piskor αρνιόταν τις καταγγελίες, παραπέμποντας σε ένα πεντασέλιδο έγγραφο που τελείωνε με την ένδειξη «1982-2024». Μεταξύ άλλων έγραφε: «Είμαι πια ένας παρίας. ΜΜΕ στην εξώπορτα ταλαιπωρούν τους ηλικιωμένους γονείς μου. Είναι αφόρητο. Δημοσιοποιούν τις διευθύνσεις μας στην τηλεόραση και το διαδίκτυο. Πώς θα μπορούσα να επιστρέψω στη μικρή μου πόλη όπου με ξέρουν οι πάντες; »Κατάλαβα ότι δεν θα μπορούσα να επιβιώσω μετά από κάτι τέτοιο. Τα κόμικς είναι κάτι πέρα από επάγγελμα για μένα. Είναι τα πάντα. Αυτό μπορεί να ακούγεται θλιβερό και αξιολύπητο σε ορισμένους, αλλά αυτή η κουλτούρα και αυτό το μέσο μου έδωσαν τη μεγαλύτερη χαρά στη ζωή. »Με δολοφόνησαν οι νταήδες του Διαδικτύου. Τεράστιος αριθμός από δαύτους. Μερικοί από εσάς εκεί έξω συμβάλλατε στον θάνατό μου διασκεδάζοντας με κουτσομπολιά. Δεν ήμουν προϊόν Τεχνητής Νοημοσύνης. Ήμουν πραγματικός άνθρωπος. Μειώσατε κομματάκι κομματάκι την αυτοεκτίμησή μου μέχρι που εξατμίστηκα. Ίσως καταφέρω να σας στοιχειώσω σαν φάντασμα». Piskor: Οι καταγγελίες για ανάρμοστη σεξουαλική συμπεριφορά Την περασμένη εβδομάδα, μια γυναίκα καλλιτέχνης δημοσίευσε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ότι ο Piskor είχε συμπεριφερθεί ανάρμοστα απέναντί της όταν ήταν ανήλικη. Στις ιστορίες της στο Instagram, μοιράστηκε στιγμιότυπα από συνομιλίες που είχε με τον σκιτσογράφο το 2020, όταν ήταν 17 ετών. Μια άλλη γυναίκα μοιράστηκε τη δική της ιστορία, λέγοντας ότι ο Piskor της έκανε ανάρμοστες σεξουαλικές προτάσεις με αντάλλαγμα να της δώσει τον αριθμό τηλεφώνου του ατζέντη του. Ο Piskor δεν κατηγορήθηκε για έγκλημα, αλλά μετά τη δημοσιοποίηση των ισχυρισμών αυτών, το Pittsburgh Cultural Trust ανέβαλε επ' αόριστον μια έκθεση έργων του που είχε προγραμματιστεί να διαρκέσει από τις αρχές Απριλίου έως τον Αύγουστο. Επιπλέον, πολλοί ήταν οι στενοί συνεργάτες και καλλιτέχνες που αποφάσισαν να τερματίσουν τη συνεργασία τους μαζί του. Gary Groth: Ο Ed ήταν μια γιγαντιαία προσωπικότητα στην cultish αρένα των κόμικς Μετά την είδηση του θανάτου του, αρκετοί επαγγελματίες του χώρου των κόμικς μοιράστηκαν τα συλλυπητήριά τους στο διαδίκτυο. Σε δήλωσή του στο The Comics Journal, ο Gary Groth, επικεφαλής της Fantagraphics, η οποία εξέδωσε τα Hip Hop Family Tree και Red Room,, δήλωσε: «Ο Ed ήταν μια γιγαντιαία προσωπικότητα στην cultish αρένα των κόμικς, ατελείωτα περίεργος για την ιστορία και την παράδοση των κόμικς, ένας μεταδοτικός προσηλυτιστής για λογαριασμό του μέσου που αγαπούσε τόσο πολύ, και συνεισφέροντας και ο ίδιος σε αυτή την ιστορία. Είχαμε μια θερμή προσωπική και επαγγελματική σχέση και ήταν πάντα διασκεδαστικό να δουλεύω μαζί του. Πρόκειται για μια τρομερή τραγωδία και εκφράζω όσο περισσότερη συμπόνια μπορώ στην οικογένειά του, η θλίψη της οποίας πρέπει να είναι αδιανόητη». Piskor, ο οπαδός όλων των κόμικς Ο Piskor διέπρεψε στα κόμικς με το έργο του «Hip Hop Family Tree» (2012-2016), το οποίο κατέγραφε τα πρώτα χρόνια της κουλτούρας του χιπ-χοπ και απεικόνιζε εμβληματικές μορφές όπως ο DJ Kool Herc, ο Grandmaster Flash και ο Public Enemy. Το 2017, ο Piskor υιοθέτησε μια παρόμοια συνολική προσέγγιση της μυθολογίας των υπερηρώων της Marvel με το X-Men: Grand Design, μια προσπάθεια να συνθέσει την περίπλοκη ιστορία των μεταλλαγμένων σε μια συνεκτική αφήγηση. Σε συνέντευξή του εκείνη την εποχή, ο Piskor εξήγησε πώς προσπάθησε να συνδυάσει πολλαπλά διαφορετικά στυλ τέχνης κόμικς στο έργο του. «Είμαι οπαδός όλων των κόμικς», είπε. «Μου αρέσουν τα manga, μου αρέσουν τα γαλλικά ευρωπαϊκά άλμπουμ, μου αρέσουν πολλά κόμικς εφημερίδων. Η μέθοδος αφήγησης που χρησιμοποιώ είναι ένα σύμπλεγμα όλων αυτών των πραγμάτων». Έκτοτε, ο Piskor έγραψε και σχεδίασε μια σειρά κόμικς τρόμου με τίτλο Red Room, η οποία κατά καιρούς ενέπνευσε αντιδράσεις. Ξεκίνησε επίσης ένα κανάλι στο YouTube με την ονομασία Cartoonist Kayfabee, στο οποίο ο ίδιος και ο συνάδελφός του σκιτσογράφος Jim Rugg έπαιρναν συνεντεύξεις από άλλους καλλιτέχνες κόμικς και μοιράζονταν τις σκέψεις τους για τη μορφή τέχνης. Με πληροφορίες από Trib Total Media Πηγή: https://www.athensvoice.gr/epikairotita/diethni/843983/ed-piscor-pethane-o-kallitehnis-ton-komik/

Η χανιώτικης καταγωγής εικονογράφος μιλά για τα… φοβιστικά πλάσματα που ενεργοποιούν τη δημιουργική της διάθεση Τέρατα, τρομακτικά πλάσματα και δεινόσαυροι αποτελούσαν κι αποτελούν τις μεγάλες τις αγάπες που έχουν διεισδύσει και στα έργα της. Η Αριάδνη Τζουνάκου, με καταγωγή από τα Χανιά, είναι εικονογράφος του φανταστικού και του τρόμου, και λίγο πριν μοιραστεί με τους Χανιώτες τους… “εφιάλτες” της στο 7ο Chaniartoon, μιλά στο “μολύβι μελάνι” για τις κύριες πηγές έμπνευσης από την ελληνική μυθολογία, την αγάπη της για τα ιδιαίτερα αυτά πλάσματα και τους κρητικούς καταχανάδες. -Πώς ξεκίνησε η αγάπη σου για… τον τρόμο και τα τέρατα; Το πρώτο σκίρτημα το ένιωσα ούσα πολύ μικρή, βλέποντας τη “Φαντασία” του Ντίσνεϋ και συγκεκριμένα τη σκηνή που ο τυραννόσαυρος κυνηγάει τους χορτοφάγους δεινόσαυρους. Ήμουν -και είμαι- φανατική δεινοσαυρόφιλη· με ξετρελαίνουν τα σχήματα και χρώματα αυτών των πλασμάτων. Στην ίδια ηλικία άρχισα να ξεγλιστρώ αργά τα βράδια για να δω τηλεόραση, νομίζοντας πως και εκείνη την ώρα θα έδειχνε παιδικά. Έτσι παρακολούθησα το “Event Horizon”, το “People Under the Stairs” και πολλές ακόμη ταινίες παντελώς ακατάλληλες για την ηλικία μου. Παρόλο που έτρεμα ολόκληρη, η αισθητική αυτών των έργων μού προκαλούσε δέος. Με τα χρόνια αναζητούσα βιβλία, ταινίες, βιντεοπαιχνίδια, μουσική, οτιδήποτε θα μπορούσε να μου προκαλέσει αυτό το συναίσθημα. Ευτυχώς βρήκα πολλούς θησαυρούς: από τις Ανατριχίλες στο Silent Hill, από το Doom στο Alien και τον Δρακούλη Δρακουλίνο, το Ring και το Devilman και τόσα άλλα “διαμαντάκια”. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Ποιοι ελληνικοί μύθοι έχουν αποτελέσει πηγή έμπνευσης για σένα; Ο μύθος της Περσεφόνης, η Τιτανομαχία, το Μήλο της Έριδος. Αν έπρεπε όμως να ξεχωρίσω έναν μύθο που με επηρέασε αυτός θα ήταν το μαρτύριο του Προμηθέα, τον οποίο χρησιμοποίησα για έναν από τους αγαπημένους μου πίνακες, το “Sacrifice & Rebirth” (Θυσία & Αναγέννηση). Ταυτίστηκα με τον Προμηθέα στο κομμάτι του πόνου που βίωσε, το πώς ήταν παγιδευμένος σε αυτόν και δεν μπορούσε να ξεφύγει. Και ερχόμαστε στα κρητικά βαμπίρ, τους καταχανάδες… Έχεις σχεδιάσει πότε με αφορμή κάποιο κρητικό τέρας; Ποια η σύνδεσή σου με το νησί; Καταχανάδες, τελώνια, ανασκελάδες κι άλλα τέρατα αποτελούν κομμάτι ενός εικονογραφημένου βιβλίου πάνω στο οποίο δουλεύω. Δεν μπορώ να αναφέρω κάτι πιο συγκεκριμένο επί της παρούσης, μιας και βρίσκομαι ακόμη σε αρχικό στάδιο. Στο σημείο αυτό να αναφέρω πως ούσα μεγαλωμένη στην Αθήνα δεν είχα ουσιαστική επαφή με την Κρήτη, παρόλο που κατάγομαι από το νησί και συγκεκριμένα από τον Κορφαλώνα Χανίων. Σε ένα βαθμό αυτό υπήρξε δική μου επιλογή· ένιωθα πως ο τρόπος που οι Έλληνες μιλούσαμε για τις παραδόσεις μας ήταν στενόμυαλος και πως δεν άφηνε περιθώρια για εξέλιξη κι αλλαγή. Για χρόνια οδηγήθηκα στο αντίθετο άκρο, αυτό της ξενολατρίας. Στο σήμερα, η έρευνα και ο σχεδιασμός ελληνικών μύθων και παραδόσεων -της Κρήτης, της Μάνης και κάθε άλλου τόπου της Ελλάδας – είναι κάτι παραπάνω από μια ενδιαφέρουσα ασχολία. Είναι ο τρόπος με τον οποίο μαθαίνω και τιμώ την κληρονομιά των προγόνων μου δίχως να θυσιάζω την προσωπική μου έκφραση. Από το Λος Αντζελες στην Αθήνα. Παρακολουθείς ακόμη την ξένη σκηνή της 9ης τέχνης; Θεωρείς ότι υπάρχει καλό υλικό αλλά και μέλλον για τον τομέα και στην Ελλάδα; Διαβάζω τακτικά ξενόγλωσσα κόμικς, ιδιαίτερα manga. Να είμαι ειλικρινής αγαπώ κυρίως παλιότερους καλλιτέχνες – Osamu Tezuka, Hideshi Hino και τον αγαπημένο μου Go Nagai. Υπάρχουν όμως και Αγγλόφωνοι δημιουργοί με εξαιρετική δουλειά, όπως οι Emily Carroll, Winton Kidd, Jen Wang, και Saagelius. Όσον αφορά στην ελληνική σκηνή είναι απλά εξαιρετική, γεμάτη ταλέντα! Ενδεικτικά θα αναφέρω τους Ονίτα Κουτσουμάνη, Γιάννη Ρουμπούλια, Δήμητρα Νικολαΐδη, Byzantine Tales, Νίκος Καμπασελέ, Μάνο Λαγουμβάρδο, Ειρήνη Σκούρα, Σμαράγδα Μάγκου, Αύγουστος Κανάκης και τόσοι άλλοι. Αν ανέφερα όλους τους Έλληνες καλλιτέχνες των οποίων η δουλειά αξίζει να διαβαστεί θα γεμίζαμε το φύλλο σας! Το αν αυτή η σκηνή θα ανθίσει και αναπτυχθεί εξαρτάται τόσο από εμάς τους δημιουργούς αλλά και από την υποστήριξη του κοινού, οικονομική μα και συναισθηματική. Τα τέρατα και τα τρομακτικά πλάσματα πρωτοστατούν διαχρονικά στα κόμικς, τις ιστορίες, τις εικονογραφήσεις. Τι τα κάνει τόσο θελκτικά στο κοινό; Ο τρόμος μοιάζει αρκετά στην κωμωδία. Είναι ένα συναίσθημα που ενώνει ολόκληρη την ανθρωπότητα, αφού δεν υπάρχει κανείς που να μην το έχει βιώσει έστω μία φορά. Μας αναγκάζει να αντιμετωπίσουμε θέματα και συναισθήματα άβολα, συχνά απαγορευμένα, όπως ο θάνατος, η σεξουαλικότητα, η γυναικεία χειραφέτηση, η κοινωνική ανισότητα, δίχως ψέματα και δικαιολογίες. Κανένα τέρας δεν θα είναι τόσο φονικό όσο η Weyland Yutani (Alien), οι πάμπλουτοι ισχυροί μπορεί να μην κοιμούνται σε μεσαιωνικά κάστρα (Dracula) αλλά ακόμη μας πίνουν το αίμα, η τεχνολογία και ο εκσυγχρονισμός μπορούν να γίνουν ο χειρότερος εφιάλτης μας (Ring), και πάει λέγοντας. Νομίζω πως η ωμότητα του τρόμου έχει μια ειλικρίνεια που δεν αφήνει περιθώρια στο κοινό να αρνηθεί αυτό που βιώνει. Κάποτε οι μύθοι εξυπηρετούσαν συγκεκριμένες κοινωνικές ανάγκες. Ερχόμενοι στο σήμερα, θεωρείς ότι οι μύθοι έχουν να μας προσφέρουν κάτι; Νομίζω πως οι μύθοι, τα παραμύθια και κάθε είδους ιστορία μπορούν να μας βοηθήσουν τόσο στο να προβληματιστούμε για τη ζωή μας όσο και στο να αναπτύξουμε ενσυναίσθηση. Σε συλλογικό επίπεδο, αυτά πιστεύω ότι μπορεί μια σύγχρονη κοινωνία να κερδίσει από τους “μύθους”. Σε προσωπικό επίπεδο, πιστεύω πως οι ιστορίες που αγαπάμε είναι εργαλεία με τα οποία μπορούμε να κατανοήσουμε τον εαυτό μας καλύτερα, τόσο τις καλές όσο και τις άσχημες πτυχές του. Το δωρεάν εργαστήρι “Καταχανάδες στο χαρτί” με την Αριάδνη Τζουνάκου θα πραγματοποιηθεί στις 22 Σεπτεμβρίου στο Θέατρο Μίκης Θεοδωράκης, στις 17:00 – 18:30, στο πλαίσιο του 7ου Chaniartoon. Δηλώστε συμμετοχή στον σύνδεσμο: https://www.chaniartoonfest.gr/index.php/el/7th-edition/workshops/katahanades Πηγή: https://www.haniotika-nea.gr/ariadni-tzoynakoy-o-tromos-os-empneysi/

«Tomahawk Angel»: Το ελληνικό manga του Mangaka Ody Ο Οδυσσέας Θεοδωράτος, ευρέως γνωστός στο διαδίκτυο και σόσιαλ μίντια ως Mangaka Ody, είναι Έλληνας mangaka. Πρόκειται για τον δημιουργό του manga «Tomahawk Angel» το οποίο εκδίδεται από την Dark Horse σε συνεργασία με την TAPAS Entertainment. Έχει λάβει μέρος, σε διάφορους διαγωνισμούς manga, εκ των οποίων και του Shounen Shoujo monthly manga 2019 όπου κέρδισε με τη συμμετοχή του manga του «After Darkness» το βραβείο Monthly Shounen Prize αποσπώντας εξαιρετικά σχόλια. Παρακάτω ο Οδυσσέας απάντησε σε κάποιες ερωτήσεις μας σχετικά με το manga του και τον ίδιο. Τον ευχαριστούμε πολύ για τις απαντήσεις και ευελπιστούμε να βρείτε αυτή τη συνέντευξη τόσο ενδιαφέρουσα όσο την βρήκαμε εμείς. Η συνέντευξη πάρθηκε από τους @ ΚΟΜΙΞ & @ PhantomDuck Πότε και πώς σου ήρθε η ιδέα για να ξεκίνησες το Tomahawk Angel; Υπάρχει κάποιο manga που σε ενέπνευσε; Όλα άρχισαν όταν ήμουν στο λύκειο και είδα το anime του Death Note και αμέσως μετά το Tokyo Ghoul και Attack on Titan. Με εντυπωσίασαν τόσο πολύ που το έβαλα στόχο μια μέρα να έχω κι εγώ το δικό μου anime. Μετά από πολλές συμμετοχές και διακρίσεις σε διαγωνισμούς manga, άρχισα να δουλεύω στο πρώτο μου μεγάλο project το οποίο ονόμασα «Tomahawk Angel». Η ιδέα του Tomahawk Angel γεννήθηκε πολύ σταδιακά. Στην αρχή δεν ήταν παρά μόνο μια απλή σκηνή καταδίωξης με ένα τέρας και αργότερα εξελίχθηκε σε κάτι πολύ μεγαλύτερο. Ξεκίνησες να δημοσιεύεις την ιστορία σου Online στο Webtoon. Τι σε ώθησε να επιλέξεις αυτήν την πλατφόρμα και γιατί πλέον έχεις μετακομίσει στο Tapas; Στην αρχή είναι αλήθεια πως ήμουν στο Webtoon. Διάλεξα αυτή τη πλατφόρμα λόγω του τεράστιου κοινού της. Αργότερα, με πρόσεξε η Tapas και μου πρόσφεραν μια καλή συμφωνία και φυσικά δέχτηκα. Να μετακομίσω στο Tapas ήταν μια από τις καλύτερες αποφάσεις που έχω πάρει ποτέ στην ζωή μου. Μέχρι και σήμερα βγάζεις ένα επεισόδιο κάθε Παρασκευή. Πώς καταφέρνεις να είσαι συνεπής κάθε εβδομάδα; Πριν αρχίσω να βγάζω επεισόδια κάθε Παρασκευή, έκανα πρακτική για χρόνια. Ήθελα να είμαι 100% σίγουρος ότι μπορούσα να αντέξω την πίεση της δουλειάς χωρίς να εξαντλήσω τον εαυτό μου. Μπορώ να πω πως το να βγάζω επεισόδιο κάθε Παρασκευή είναι πλέον μια χαλαρή δραστηριότητα για μένα. Στο Tomahawk Angel βλέπουμε μία περιπέτεια επιβίωσης με φόντο μία μεταποκαλυπτική Αθήνα. Έχεις λάβει εντυπώσεις από ξένους αναγνώστες που σχολίασαν αυτήν την ασυνήθιστη γεωγραφική επιλογή; Σίγουρα η επιλογή της Αθήνας για ένα manga είναι κάτι ασυνήθιστο. Γενικά έχω ακούσει θετικά λόγια από ξένους και κυρίως από τους συμπατριώτες μας. Το κοινό δείχνει να θέλει να εξερευνήσει αυτόν τον «καινούργιο» κόσμο της μεταποκαλυπτικής Αθήνας, εξάλλου δεν είναι κάτι που συναντάς συχνά. Η ιστορία ξεκινάει με μία μοναχική πρωταγωνίστρια, όμως όσο προχωράει η πλοκή, πλαισιώνεται με ολοένα και περισσότερους χαρακτήρες. Να ελπίζουμε πως όσο προχωράει η ιστορία, θα εξερευνηθούν κι αυτοί περισσότερο; Φυσικά! Σκοπεύω να χτίσω όλους τους σημαντικούς χαρακτήρες, αλλά σε γενικές γραμμές η Valerie θα είναι πάντα το επίκεντρο της ιστορίας. Όσο εξελίσσεται η πλοκή, δίνονται κάποιες εξηγήσεις αλλά ταυτόχρονα δημιουργούνται περισσότερα ερωτηματικά. Γνωρίζεις από τώρα την πλήρη ιστορία, ή ανακαλύπτεις κι εσύ τον κόσμο όσο δημιουργείς την ιστορία; Γενικά έχω μια ιδέα για το πού θέλω να κινηθεί η ιστορία. Ωστόσο, κάθε σκηνή και διάλογος δημιουργείται on the spot. Δηλαδή δεν γνωρίζω το τι θα απεικονίσω μέχρι τη στιγμή που θα το ζωγραφίσω. Όσο για το τέλος, μέχρι πριν μερικές μέρες δεν ήξερα το end-game του Tomahawk Angel, αλλά τώρα πλέον ξέρω πώς θα μοιάζει και θα είναι κάτι που κανείς δεν θα περιμένει. Στην πρώτη σεζόν πήραμε μία πρώτη γεύση από τον κόσμο, ενώ στη δεύτερη εμβάθυνες περισσότερο στο παρελθόν της πρωταγωνίστριας και είδαμε μία μεγάλη μάχη. Τι να περιμένουμε στην τρίτη σεζόν που ξεκίνησε πριν λίγο καιρό; Ανυπομονούσα πολύ καιρό για την σεζόν 3. Οι στρατιώτες Angelwings θα εξερευνήσουν την Αθήνα και θα έρθουν αντιμέτωποι με μια πρόκληση που δεν έχουν αντιμετωπίσει ξανά. Οι δυσκολίες που πρέπει να ξεπεράσει η Valerie θα μεγαλώσουν και ξέρω πως θα απολαύσω πάρα πολύ την ζωγραφική αυτών των μελλοντικών επεισοδίων. Σχεδιάζεις το Tomahawk Angel στο στυλ «webtoon», δηλαδή σε μακρόστενο φορμάτ ώστε να διαβάζεται όσο «σκρολάρει» κάποιος. Αντιμετώπισες προβλήματα όταν έπρεπε να διαμορφωθεί σε μορφή έντυπου μάνγκα; Για την ακρίβεια πρώτα το ζωγραφίζω σε μορφή manga ( σε σελίδες ) και όταν έρθει η ώρα να ανεβάσω το επεισόδιο στην Tapas, παίρνω τα panels από τις σελίδες και τα κατατάσσω σε κάθετη διαμόρφωση για το webcomic. Πώς καταφέρνεις να είσαι τόσο ενεργός στα σόσιαλ μίντια ενώ έχεις τόση δουλειά με το manga καθημερινά; Θυσιάζω την κοινωνική μου ζωή. Συνήθως, όταν ένας καλλιτέχνης θέλει να γνωστοποιήσει τη δουλειά του, συμμετέχει στα artist alley των διάφορων φεστιβάλ κόμικς όπως το AthensCon. Στην περίπτωσή σου έγινε το αντίστροφο. Πρώτα έγινες γνωστός και μετά εμφανίστηκες στο artist alley. Πώς νιώθεις για αυτό; Από εδώ και πέρα θα σε βλέπουμε σε φεστιβάλ κόμικς; Όλα έγιναν πολύ ξαφνικά, έτσι μπορεί να φαίνεται. Στην πραγματικότητα προηγήθηκαν 6 χρόνια καθημερινής ασταμάτητης δουλειάς. Είμαι φυσικά πάρα πολύ χαρούμενος που παίρνω μέρος σε μια εκδήλωση όπως το AthensCon, είναι κάτι που πάντα ονειρευόμουν. Ωστόσο η δουλειά συνεχίζεται και δεν αφήνω τον υπερβολικό ενθουσιασμό να με εκτροχιάσει από το πρόγραμμά μου. Πιστεύω πως η πρώτη μου εμφάνιση στο AthensCon δεν θα είναι και η τελευταία. Πώς μπορεί κάποιος να υποστηρίξει τη δουλειά σου; Έχεις να πεις κάτι άλλο στους Έλληνες αναγνώστες σου; Ο καλύτερος τρόπος να υποστηρίξει κανείς την δουλειά μου είναι να πάρει ένα αντίτυπο από το Tomahawk Angel vol 1 το οποίο βρίσκεται τώρα στα βιβλιοπωλεία και online (Amazon , Crunchyroll store κλπ). Ο δεύτερος τόμος θα κυκλοφορήσει 26 Μαρτίου 2024! Σε όλους τους αναγνώστες μου , έχω να πω το μεγαλύτερο ευχαριστώ γιατί δεν θα βρισκόμουν εδώ χωρίς την υποστήριξή σας. Παρακαλώ συνεχίστε να εξερευνάτε τον κόσμο του Tomahawk Angel, το ταξίδι μόλις ξεκίνησε! Το αρχικό άρθρο της συνέντευξης στο KomixPress

Ένα τεράστιο θεματικό πάρκο εμπνευσμένο από τον κόσμο του Dragon Ball ετοιμάζεται να υποδεχθεί όλους τους φανς του Σον Γκόκου και της παρέας του. Την 1η Μαρτίου οι φίλοι του Dragon Ball διάβασαν με μεγάλη στεναχώρια την είδηση πως ο δημιουργός του, Akira Toriyama, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 68 ετών. Ανάμεσα σε όσους τον αποχαιρέτησαν με κάποια ανάρτηση στα social media ήταν και ο δικός μας, Μίλτος Τεντόγλου. Ωστόσο, λίγες ημέρες αργότερα «έσκασε» μια νέα ανακοίνωση, η οποία γέμισε τους φανς του Dragon Ball σε όλο τον πλανήτη με τεράστια χαρά. Κι αυτό γιατί η Qiddiya Investment Company ισχυρίζεται πως είναι έτοιμη να δημιουργήσει το πρώτο θεματικό πάρκο στον κόσμο αφιερωμένο αποκλειστικά στο Dragon Ball. Πού θα γίνει αυτό; Μα φυσικά στη Σαουδική Αραβία. Θα βρίσκεται κοντά στο Ριάντ, ενώ θα εκτείνεται σε περισσότερα από 500.000 τετραγωνικά μέτρα. Επτά διαφορετικές ζώνες θα τιμήσουν το σύμπαν του Dragon Ball, με περίπου τριάντα αξιοθέατα για να ανακαλύψουν οι επισκέπτες. Αρκετά για να ευχαριστήσει τους θαυμαστές του manga, το οποίο πούλησε 300 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως και στη συνέχεια έγινε μια επιτυχημένη σειρά κινουμένων σχεδίων στα μέσα της δεκαετίας του '80. Γύρω από το τεράστιο αυτό πρότζεκτ θα κατασκευαστούν ξενοδοχεία και εστιατόρια. Αξίζει πάντως να σημειωθεί πως το κόστος του έργου ή η ημερομηνία έναρξης των εργασιών δεν έχουν ακόμη αποκαλυφθεί. Οπότε αναγκαστικά θα πρέπει να περιμένουμε λίγο καιρό ακόμη για περισσότερες λεπτομέρειες. Και το σχετικό link...

Η Ραφαέλα κυκλοφορούσε από μικρή με ένα μπλοκάκι στο χέρι και σχεδίαζε τα πάντα. Μέχρι και πριν λίγα χρόνια, η 17χρονη μαθήτρια του ΓΕΛ Αλικιανού δεν είχε βρει το δικό της καλλιτεχνικό στιλ μέχρι που η τεχνολογία την οδήγησε στα ιαπωνικά manga. Πλέον, ετοιμάζει το δικό της manga κι ονειρεύεται να το ολοκληρώσει και να γίνει κι αυτή μέλος του μαγικού κόσμου της 9ης τέχνης. Λίγο καιρό μετά την πρώτη της συμμετοχή σε φεστιβάλ κόμικ, η Χανιώτισσα Ραφαέλα Σφηναρόλη Καβαλιεράκη μιλά στο “Μολύβι μελάνι” για τις ασπρόμαυρες ιαπωνικές ιστορίες που τη γεμίζουν, για το μέλλον της στον χώρο αλλά και το υποστηρικτικό περιβάλλον που έχει ανάγκη ένας νέος άνθρωπος. Πότε ξεκίνησες να σκιτσάρεις; Όλη η οικογένειά μου ζωγραφίζει κι έχει μια καλλιτεχνική κλίση. Από πολύ μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου όπου πήγαινα να κουβαλώ ένα μπλοκάκι ζωγραφικής κι ένα μολύβι και να σχεδιάζω ό,τι μού τραβούσε την προσοχή. Όσο μεγάλωνα μου άρεσε περισσότερο γι’ αυτό κι ασχολιόμουν πιο εντατικά. Ωστόσο δεν είχα βρει ακόμη το καλλιτεχνικό μου στιλ και κάτι έλειπε. Μέχρι που συνάντησα τα manga, ένας σχεδιασμός που με γέμιζε. Η επαφή με τα ιαπωνικά manga πώς προέκυψε; Μπορώ να πω από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και συγκεκριμένα το TikTok. Παρακολουθώντας διάφορα βιντεάκια σε αυτό “έπεσα” σε μια σειρά anime που δεν με προσέλκυε κι ιδιαίτερα σαν είδος. Τελικά όμως με ενθουσίασε κι αναζητώντας περισσότερα γι’ αυτό είδα πως προέρχονται από τα βιβλία manga, τα οποία άρχισα να διαβάζω συστηματικά. Επίσης, στο Γυμνάσιο κάναμε ένα κόμικ με αφορμή την Ιλιάδα κι ενώ τότε ασχολιόμουν με την ψηφιακή ζωγραφική που μου άρεσε, ένιωθα πως ακόμα δεν είχα βρει το δικό μου στιλ. Στο Λύκειο οι καθηγητές μου, όπως ο κ. Κουμάκης αλλά και η κα Χιντιράκη, με στήριξαν και με ώθησαν περισσότερο στη ζωγραφική και μου δόθηκε η ευκαιρία να δημιουργήσω δικά μου σκίτσα αλλά και κόμικ μετά στο πλαίσιο του Erasmus. Τα manga έχουν δική τους νοοτροπία, σχεδιασμό, είναι ασπρόμαυρα και με μαγεύει το γεγονός πως δε χρειάζεται τελικά μια ζωγραφιά να έχει χρώμα για να είναι εντυπωσιακή. Το σχέδιο, οι λεπτομέρειες με το πενάκι, οι σκιάσεις, μπορεί να μην έχουν τη ζωηράδα των χρωμάτων, έχουν όμως το δικό τους στιλ γεμάτο λεπτομέρειες που το κάνουν να ξεχωρίζει. Οι χαρακτήρες και οι ιστορίες που πλάθεις πια για το δικό σου πρώτο ολοκληρωμένο manga πώς δημιουργήθηκαν; Για να δημιουργηθεί μια ιστορία χρειάζεται πολλή μελέτη, ενώ κατά κύριο λόγο δέχομαι επιρροές από ανθρώπους και καταστάσεις της καθημερινής μου ζωής. Οι χαρακτήρες που έχω δημιουργήσει στο manga είναι δικής μου έμπνευσης και πάνω τους συναντά κανείς εικόνες οικείες. Ως παιδί της νέας γενιάς, θεωρείς ότι τα ψηφιακά εργαλεία σε βοηθούν στο τελικό αποτέλεσμα ή χάνεται κατά κάποιο τρόπο έτσι η μαγεία του εντύπου; Δεν είναι μία η απάντηση νομίζω εδώ. Στη δική μου περίπτωση, θεωρώ πως η ηλεκτρονική βοήθεια είναι χρήσιμο εργαλείο καθώς πρακτικά μιλώντας μπαίνουν πιο εύκολα τα λόγια των χαρακτήρων, μπορούν να γίνουν πιο εύκολα διορθώσεις π.χ. στον “φωτισμό” αλλά και άλλες λεπτομέρειες που στο χαρτί θα ήταν πολύ πιο δύσκολο να εφαρμοστούν. Βέβαια το να φτιάξεις κάτι από το μηδέν με το μολύβι δεν συγκρίνεται… Η μαγεία του χαρτιού, της πένας, του μελανιού, δε ξεθωριάζει. Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε μια δεκαετία; Σε “βλέπεις” να σκιτσάρεις ακόμη κι επαγγελματικά πια; Το τι θα γίνει σε δέκα χρόνια δεν είμαι σε θέση να το γνωρίζω, μπορώ όμως με σιγουριά να πω τι θα ήθελα. Όνειρό μου τωρινό είναι να τελειοποιηθεί το βιβλίο μου και σιγά-σιγά να αναγνωριστώ κι εγώ στον χώρο της 9ης τέχνης. Πιστεύω δεν θα αφήσω ποτέ αυτό που μου αρέσει. Βέβαια, σκεπτόμενη την ελληνική πραγματικότητα δεν ξέρω αν οι σπουδές και το επάγγελμα που θα ακολουθήσω θα είναι συναφή διότι το μέλλον εδώ για τους καλλιτέχνες είναι αβέβαιο. Πιθανόν λοιπόν να προσπαθήσω να εξασφαλίσω τις σπουδές και την επαγγελματική μου σταδιοδρομία και αν όλα πάνε καλά και μπορώ να βιοποριστώ μόνο από την τέχνη μου, γιατί όχι; Σε κάθε περίπτωση θα είναι μια παράλληλη αγάπη κι ασχολία. Πιστεύεις ότι υπάρχει κατάλληλη ενημέρωση και καθοδήγηση για ένα νέο άτομο που ενδιαφέρεται να ασχοληθεί με τον χώρο; Αρχικά για να δοθεί το κατάλληλο ερέθισμα πρέπει το άτομο εκείνο να έχει το αντίστοιχο υποστηρικτικό περιβάλλον. Ευτυχώς ήμουν από τους τυχερούς καθότι είχα αρκετή υποστήριξη από το οικογενειακό, σχολικό αλλά και φιλικό περιβάλλον, ενώ γνώρισα κι άτομα όπως ο διευθυντής του Chaniartoon, Μ. Ιωαννίδης, που ήταν γνώστες του χώρου, οπότε έλαβα και την απαραίτητη καθοδήγηση. Βέβαια αυτό μόνο σύνηθες δεν είναι πια για την εποχή μας μιας κι οι καλλιτεχνικές δραστηριότητες αλλά και σπουδές υποβαθμίζονται… Φέτος συμμετείχες πρώτη φορά σε φεστιβάλ και μάλιστα στον τόπο σου, στο 7ο Chaniartoon. Πώς ήταν η εμπειρία για σένα; Πρωτοπήγα στο φεστιβάλ πέρυσι, όπου έδειξα τα σχέδιά μου στον διευθυντή και ξεκίνησα μάλιστα να παρακολουθώ μαθήματα κόμικς. Στη φετινή διοργάνωση έλαβα μέρος στην έκθεση του φεστιβάλ με σχέδια και αποσπάσματα από το manga που ετοιμάζω κι ήταν πρωτόγνωρη εμπειρία για μένα. Πολύς κόσμος είδε τη δουλειά μου και επισκέπτες αλλά και καλλιτέχνες μού έδωσαν την καλύτερη ανατροφοδότηση. Αποτέλεσε μια μοναδική ευκαιρία για μένα γιατί συμμετείχαν στο φεστιβάλ αναγνωρισμένοι καλλιτέχνες τους οποίους μπόρεσα να δω από κοντά αλλά και εκείνοι να δουν για πρώτη φορά κάτι δικό μου! ΓΡΑΜΜΟΣΚΙΑΣΕΙΣ ΡΑΦΑΕΛΑΣ ΣΦΗΝΑΡΟΛΗ ΚΑΒΑΛΙΕΡΑΚΗ ΠΗΓΗ

Θα σταθεί αντάξια η προσαρμογή του Netflix; Για όσους δεν γνωρίζουν, manga αποκαλούνται, εκτός Ιαπωνίας, τα Ιαπωνικά κόμικς και graphic novels. Στην Ιαπωνία, ο όρος manga αναφέρεται σε οποιοδήποτε κόμικ ή καρτούν, ανεξαρτήτως προέλευσης. Ένας από τους δημοφιλέστερους mangaka (δημιουργούς manga) παγκοσμίως, είναι ο Junji Ito. Ο Ito είναι γνωστός για ιστορίες τρόμου όπως το «Tomie», το «Uzumaki», το «Gyo», το «Hanging Balloons» και πολλές άλλες. Καθιερωμένος ως ένας από τους «δασκάλους» του είδους, ο Ιάπωνας mangaka έχει επιδράσει βαθιά στο σύγχρονο horror. Το «Junji Ito Maniac: Japanese Tales of the Macabre» είναι μια νέα ανθολογία του Netflix, αποτελούμενη από 20 διαφορετικές ιστορίες του δημιουργού προσαρμοσμένες για την οθόνη. Μέχρι σήμερα δεν έχω γνωρίσει κάποιον που να μην «συγκινηθεί» με τη δουλειά του Ito. Συγκίνηση ίσως να μην είναι η σωστή λέξη. Ταρακούνημα μάλλον ή και, αντίθετα, απόλυτο πάγωμα. Το πενάκι του Junji Ito είναι αφάνταστα δυνατό, στο κείμενο και στις εικόνες εξίσου. Το σωματικό horror, το κοσμικό horror, οι φοβίες και οι ψυχώσεις είναι λέξεις κλειδιά που έρχονται κατά νου, αλλά είναι πραγματικά δύσκολο, αν όχι ανώφελο, να το περιγράψεις. Η φόρμα του manga είναι αναπόσπαστο κομμάτι αυτών των ιστοριών. Το κάδρο, το γύρισμα της σελίδας και η ασπρόμαυρη παλέτα είναι εργαλεία που ο Ito χειρίζεται μαεστρικά, για να πυροδοτήσει μια αξέχαστη, σωματική αίσθηση ανησυχίας στον αναγνώστη. Όλα αυτά δεν καθιστούν ανέφικτη μια αποτελεσματική προσαρμογή. Στο Junji Ito Maniac: Japanese Tales of the Macabre θα δούμε αυτό το εγχείρημα με ιστορίες όπως το «The Strange Hikizuri Siblings», το «Hanging Balloon”, το «Tomb Town» και το 2o κεφάλαιο του «Tomie» με τίτλο «Photo». Καθένα από τα 12 επεισόδια φαίνεται να διαρκεί γύρω στα 24 λεπτά. Η νέα σειρά του Netflix δεν είναι η πρώτη απόπειρα προσαρμογής των manga του Junji Ito. To 1998 το «Tomie», η πρώτη ταινία βασισμένη σε ιστορία του Ito, δε γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Το ίδιο συνέβη και με τις μετέπειτα παραγωγές, που ουδέποτε στάθηκαν αντάξιες του αυθεντικού υλικού. Αυτό δεν είναι ένα κείμενο κριτικής ή εντυπώσεων, αλλά θα τολμήσω να κάνω μια κρίση με αρκετά αυτοπεποίθηση: Καμία προσαρμογή του Ito, ακόμα και μια αντάξια, δε θα καταφέρει να υποκαταστήσει τα manga του. Αν λοιπόν έχετε όρεξη για βουτιά στο εμβληματικό horror του Junji Ito, δείτε την ανθολογία του Netflix, γιατί όχι, αλλά τολμήστε και το manga. Απλώς μην το διαβάσετε το βράδυ πριν τον ύπνο. Και το σχετικό link...

Μια συνέντευξη με τον δημοφιλή δημιουργό για comics, μουσική και φυσικά για "Hard Rock". Δεν θα ήταν υπερβολή να υποστηρίξει κανείς πως η σκηνή των comics στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή βρίσκεται στην καλύτερη φάση που έχει βρεθεί ποτέ καθώς η παραγωγή έχει αυξηθεί αισθητά, φεστιβάλ πλέον γίνονται σε όλη την Ελλάδα και νέοι αξιόλογοι δημιουργοί εμφανίζονται κάθε χρόνο. Έχοντας αισίως κλείσει μια 20ετία φτιάχνοντας comics, ο Τάσος Μαραγκός (Tasmar) δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Εξάλλου το "Hard Rock", το οποίο ξεκίνησε να φτιάχνει το 2007 και συνεχίζει μέχρι σήμερα, αποτελεί μία σπουδαία σειρά που μετρά πολλούς φανατικούς αναγνώστες, όχι μόνο στην Ελλάδα αφού έχει κυκλοφορήσει και στην Ιταλία. Comics του μπορείτε να βρείτε σε βιβλιοπωλεία και κομιξάδικα από τις εκδόσεις Jemma Press και Μικρός Ήρως. Στο τέλος του προηγούμενου έτους λοιπόν, οι Εκδόσεις Μικρός Ήρως κυκλοφόρησαν δύο επετειακά άλμπουμ, όπου δεκαοχτώ καλλιτέχνες δημιούργησαν τις δικές τους μικρές αυτοτελείς ιστορίες, αφιερωμένες στα 70 χρόνια του "Μικρού Ήρωα". Με αφορμή την συμμετοχή του Τάσου Μαραγκού στον ένα από τους δύο τόμους με μια πρωτότυπη ιστορία, μιλήσαμε μαζί του για τον Μικρό Ήρωα, τα comics, τους Iron Maiden και πολλά άλλα. Τάσο καλησπέρα. Σε ευχαριστούμε πολύ για αυτήν τη συνέντευξη. Καλησπέρα. Εγώ ευχαριστώ. Ας ξεκινήσουμε από την πιο πρόσφατη δουλειά σου στο συλλογικό έργο για τα 70 χρόνια του Μικρού Ήρωα. Εντάξει, όλοι γνωρίζουμε τον χαρακτήρα, αλλά διάβαζες ποτέ Μικρό Ήρωα; Δεν διάβαζα γιατί όταν ήμουν πιτσιρίκι εκεί στα τέλη ‘80s – αρχές ‘90s που πήγαινα μόνος μου στο πρακτορείο Τύπου ή στο περίπτερο για να πάρω comics, πάντα με γοήτευαν τα εξώφυλλα του Μικρού Ήρωα γιατί μου άρεσαν τα χρώματα, η δράση κι όλο αυτό που από παιδιά το έχουμε στο μυαλό μας με τους κακούς ναζί, αλλά όταν το άνοιγα κι έβλεπα πως δεν είναι comics έλεγα πως εγώ θέλω κάτι σαν το Λούκι Λουκ, σαν το Αστερίξ κτλ. Οπότε δεν είχα ποτέ στο σπίτι κι ούτε οι δικοί μου διάβαζαν. Έκανες καθόλου έρευνα προκειμένου να κάνεις την ιστορία σου "Κόμικς, Κεμπάπ και Φάπες"; Ναι, έκανα έρευνα και από το βιβλίο που είχε βγει για την έκθεση για τα 70 χρόνια του Μικρού Ήρωα και από το internet για να δω ποιοι είναι οι κεντρικοί χαρακτήρες και ποιοι είναι οι κακοί, από τους οποίους τελικά διάλεξα τον πιο γνωστό, δηλαδή τον διαβολογερμανό ή αλλιώς Σεϊτάν Αλαμάν. Και πριν κάνω την ιστορία όμως είχα κάνει μια μικρή έρευνα, πιο πολύ στο οπτικό κομμάτι μιας και η ιστορία που έκανα για τον τόμο είναι με τους χαρακτήρες που είχα φτιάξει για την έκθεση για τα 70 χρόνια του Μικρού Ήρωα. Δηλαδή, ο Σπίθας, η Κατερίνα και ο Γιώργος ως σύγχρονοι αντιφασίστες στη σημερινή εποχή περίπου, γιατί μπορεί να είναι και στα ‘90s, μπορεί και στις αρχές των ‘00s. Πώς προέκυψε αυτή η επιλογή να τους φέρεις στο σήμερα; Δεν θυμάμαι να σου πω πώς προέκυψε, δηλαδή αν το σκέφτηκα πολύ ή αν μου έσκασε ξαφνικά σαν ιδέα αλλά γενικά μου αρέσει όλη αυτή η κουλτούρα και η μουσική των skinheads, αν και είναι κάπως παρεξηγημένη. Δηλαδή, οι skinheads δεν ήταν φασίστες. Ως κίνημα ξεκίνησε από μαύρους στην Αγγλία που ακούγανε ska, φορούσαν παντελονάκια σηκωμένα, αρβύλες και τέτοια. Μετά μπήκανε κι άλλοι στο κόλπο, κι εκεί γύρω στις αρχές της δεκαετίας του 1980 το υιοθέτησαν οι φασίστες. Δηλαδή άμα δεις σήμερα ξυρισμένο κεφάλι, μπουφαν fly και αρβύλα λες είναι skinhead φασίστας αλλά εντάξει, υπάρχουν και άλλα σημάδια για να τους καταλάβεις. Οπότε ήταν και μια προσπάθεια επανοικειοποίησης της κουλτούρας αυτής; Ναι, μάλιστα είχα λάβει κι ένα μήνυμα στο Instagram από έναν τύπο που μέχρι να του απαντήσω εξαφανίστηκε το μήνυμα και δεν ξέρω καν ποιος είναι, που μου έγραφε πως είναι skinhead πολλά χρόνια και είναι κακό που π.χ. στο "Hard Rock" ή σε κάποιο παλιότερο στριπάκι έχω βάλει έναν φασίστα να έχει το κλασσικό στυλ «τιράντα, ξυρισμένο κεφάλι, κολλητό παντελόνι και άρβυλα». Οπότε στο Μικρό Ήρωα τους έφτιαξα, όχι σαν skinheads γιατί θα ξεφεύγαμε πολύ από την κλασσική εικόνα τους, αλλά έτσι ώστε το στυλ τους να παραπέμπει εκεί. Ο Σπίθας μάλιστα φορά και μια κονκάρδα της SHARP (Skinheads Against Racial Prejudice) που είναι παγκοσμίως γνωστή αντιφασιστική ομάδα. Θεωρείς πως οι ιστορίες του Μικρού Ήρωα παραμένουν επίκαιρες στις μέρες μας; Δυστυχώς ναι, γιατί βλέπουμε τι γίνεται τα τελευταία χρόνια με την ακροδεξιά, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο. Δηλαδή οι φασίστες, που για πολλά χρόνια ήταν στις τρύπες τους βγήκαν έξω με την Χρυσή Αυγή, μετά είχαμε την αυταπάτη με την καταδίκη πως κάτι έγινε αλλά δεν έγινε τίποτα και πλέον η ακροδεξιά έχει ξαναφουσκώσει. Βλέπουμε δηλαδή πιτσιρίκια, και αυτό είναι το κακό, να υιοθετούν ένα προπολεμικό look φασιστικό, δηλαδή και με τα κουρέματα και με το πως ντύνονται, και οι ιδέες τους να είναι τελείως σάπιες. Είσαι από τους δημιουργούς που επιλέγουν να πάρουν θέση σε διάφορα ζητήματα, κάτι που πιθανά να δυσαρεστεί μέρος του κοινού σου. Αισθάνεσαι πως σου έχει στοιχίσει αυτό; Μπορεί και να μου έχει στοιχίσει αλλά δεν με ενδιαφέρει. Το θέμα είναι μην μου στοιχίσει πιο χοντρά. Δηλαδή θα ακουστεί λίγο κοινότοπο αλλά κόσμος σκοτώθηκε για τις ιδέες του. Άλλοι πολέμησαν, εκτελέστηκαν, κρεμάστηκαν, πήγαν σε ξερονήσια, τώρα για τα comics θα φοβόμαστε; Πάντως τα τελευταία χρόνια τα ιστορικά comics έχουν μπει δυναμικά στο εκδοτικό προσκήνιο. Θα έκανες ποτέ κάτι τέτοιο; Θα έκανα αν με ενδιέφερε πολύ κι ένιωθα πως θέλω να το κάνω. Μιλάμε φυσικά για μεγάλη έκταση, όχι π.χ. ένα short story. Αν ένιωθα πως γουστάρω πολύ και μπορώ να το κάνω, θα το έκανα. Για παράδειγμα, ένας από τους χαρακτήρες στο Hard Rock είναι ο Ραμόν που τον βλέπουμε στη Σύρο και μαθαίνουμε σιγά-σιγά πως είναι Ισπανός που πολέμησε στον Ισπανικό Εμφύλιο, μετά με την επικράτηση του Φράνκο πέρασε στη Γαλλία και συμμετείχε στην Αντίσταση κι ύστερα, με κάποιο τρόπο, κατέληξε στη Σύρο κι έμεινε εκεί. Αυτό λοιπόν θα ήθελα να το κάνω αλλά είναι ένα project που θέλει μελέτη, το αφήνω για την ώρα στην άκρη και ποτέ δεν ξέρεις. Τελευταία φορά που είχες μιλήσει στο Rocking ήταν το 2011. Πόσα έχουν αλλάξει από τότε όσον αφορά την πορεία σου ως δημιουργό; Έχουν αλλάξει πολλά πράγματα για μένα προσωπικά, γιατί έχω αλλάξει σχεδόν τέσσερις πόλεις. Τότε ήμουν Θεσσαλονίκη, μετά από ένα χρόνο πήγα στο Βερολίνο που δεν μου έκατσε και μετά από εφτά μήνες πήγα στο Ρέθυμνο, από εκεί επέστρεψα στη Σύρο και μετά στην Αθήνα όπου βρίσκομαι τα τελευταία οχτώ χρόνια. Αλλά και σαν δημιουργός έχω κάνει πολλά πράγματα από τότε. Δηλαδή τότε έκανα τα τελευταία "ΚΡΑΚ" που είχε μέσα το "Hard Rock", μετά ήθελα να κάνω άλλα πράγματα οπότε συνέχισα το "ΚΡΑΚ" με μια άλλη ιστορία, ακολούθησαν πολλά στριπάκια, συνεργασίες με την Ελευθεροτυπία και με site, και μετά επέστρεψα στο "Hard Rock" που ανέβηκε λίγο και σε δημοτικότητα όταν βγήκε ο τόμος. Γενικώς έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Και η σκηνή των comics πόσο έχει αλλάξει; Η σκηνή ανεβαίνει συνεχώς πιστεύω από τότε. Δηλαδή θυμάμαι όταν πρωτοέκανε το Comicdom CON Athens το φεστιβάλ στην Ελληνοαμερικανική Ένωση τριήμερο, η Παρασκευή ήταν τρόμος. Δηλαδή λέγαμε «πω πω, πήγε χάλια η Παρασκευή, θα πάει όλο χάλια» αλλά μετά το Σαββατοκύριακο ήταν σούπερ. Και μετά με τα χρόνια, ξαφνικά και την Παρασκευή άρχισε να μαζεύεται πολύς κόσμος. Και δεν είναι μόνο η αύξηση του κόσμου που ασχολείται αλλά και το ότι υπάρχουν και περισσότεροι δημιουργοί που βγάζουν πολύ καλές δουλειές. Υπάρχουν νέα παιδιά που κάνουν φοβερά πράγματα και δημιουργοί που δουλεύουν φουλ με εξωτερικό όπως ο Μιχάλης Διαλυνάς, ο Ηλίας Κυριαζής, ο Γιώργος Καμπάδαης, η Dani, έχουν αυξηθεί και τα Φεστιβάλ οπότε η σκηνή ανεβαίνει συνεχώς. Οπότε θα έλεγες πως τα comics στην Ελλάδα περνάνε μια περίοδο ακμής; Τι πιστεύεις πως συνετέλεσε σε αυτό; Ναι, ζούμε μια περίοδο ακμής και δυστυχώς σε λάθος εποχή. Γιατί αν αυτό συνέβαινε στα ‘90s λέμε τώρα, που εγώ δεν θα το είχα ζήσει γιατί ήμουν μικρός, θα ήταν πολύ καλύτερα γιατί τότε δεν υπήρχε το internet, δεν υπήρχαν τα social media και το έντυπο θα μπορούσε να πουλήσει περισσότερο. Τώρα γιατί συμβαίνει αυτό δεν ξέρω αν είναι κάποια τάση ή αν έχει να κάνει με το πως ο κόσμος αντιμετωπίζει την pop κουλτούρα, και δεν μιλάω για τον κόσμο που ήταν άρρωστος με τα comics από μικρός, αλλά ο άσχετος που ξαφνικά ανακάλυψε τα comics, διάβασε κάποια ελληνικά, κόλλησε, άρχισε να στηρίζει τη σκηνή, δεν ξέρω να σου πω για ποιο λόγο γίνεται όλο αυτό, αλλά είναι καλό. Όσον αφορά το κοινό, θεωρείς πως έχει σπάσει η λογική του "τα comics είναι για παιδιά"; Περίπου. Κάποιοι ακόμη το πιστεύουν αυτό για τα μικυμάου που είναι μόνο για παιδιά και κάποιοι θα σου πούνε πως «ok, τα κομικς δεν είναι τόσο σημαντικά αλλά τα graphic novel είναι πολύ πιο καλά». Που είναι το ίδιο πράγμα δηλαδή. Το graphic novel είναι μια μορφή comic αλλά κάποιοι αποφεύγουν τη λέξη όπως ο διάολος το λιβάνι, γιατί υπάρχει όλη αυτή η ρετσινιά ότι τα comics είναι για τα παιδιά ή ότι είναι κάτι φτηνό ή λαϊκό, το οποίο στην τελική δεν είναι και κακό. Πόσο εύκολο είναι να ζήσει κάποιος από τα comics στην Ελλάδα; Δεν είναι καθόλου εύκολο. Εγώ δηλαδή που το έχω πετύχει το κάνω με νύχια και με δόντια, με συνεχόμενο άγχος, ανασφάλεια, τρέχοντας από Φεστιβάλ σε Φεστιβάλ γιατί από εκεί μπορούμε και βιοποριζόμαστε, και με το να βγάζω συνέχεια καινούργια πράγματα. Δηλαδή να, τώρα τελείωσε το Athens Con, λίγες μέρες ξεκούραση και μετά ξεκίνημα για το Comicdom CON, μετά για Κρήτη, και μετά το ίδιο πάλι. Θα μπορούσα να δουλεύω γραφίστας μιας και από εκεί ξεκίνησα, να έχω τώρα 20-25 χρόνια σε ένα γραφείο και να παίρνω φαντάζομαι έναν πολύ καλό μισθό σε μια ιδιωτική εταιρία, όμως αυτό που ζω δεν θα το άλλαζα. Πολλές φορές δηλαδή ακόμη και σήμερα δεν το συνειδητοποιώ ότι μπορώ και ζω από τα comics, με όλες τις δυσκολίες φυσικά, αλλά μπορώ. Το "Hard Rock" όλα αυτά τα χρόνια παραμένει μία βασική σταθερά. Θες να μας πεις πώς προέκυψε η αρχική ιδέα του comic; Δεν είμαι από αυτούς που θα σου πουν πως κάνουν comics όλη τους τη ζωή από μικρό παιδάκι. Δεν έκανα comics, έκανα ζωγραφιές. Πρώτη φορά έκανα comics το 1998 για μια εργασία στη σχολή γραφιστικής που έπρεπε να φτιάξω ένα μικρό έντυπο κι είχα κάνει κάτι με τον Batman, ένα χάλι τελείως. Και τότε είχα ενδιαφερθεί, είχα κάνει κάποια μαθήματα, διάβαζα και πολλά comics, μετά για κάποιο ηλίθιο λόγο που δεν αξίζει να αναφέρω για τρία χρόνια δεν έπιασα μολύβι, και μετά ήρθε το «9» που με έβαλε στη πρίζα να κάνω comics. Κι έτσι άρχισα να διαβάζω κάποια εναλλακτικά αμερικάνικα comics και άρχισε να ξεκλειδώνει κάπως το πράγμα στο μυαλό μου. Δηλαδή πως θέλω να κάνω μια ιστορία με τις μαλακίες που κάναμε ως έφηβοι, τρίτη λυκείου. Και τα κορίτσια, και τους μπάφους, και το metal, και το σχολείο, και τις αλητείες, και σκεφτόμουν πως θα το κάνω. Μέχρι που έπεσε στα χέρια μου, το 2005 νομίζω, ο πρώτος τόμος του Hate του Peter Bagge και όταν το διάβασα ήταν λες και με έλουσε φως στο πρόσωπο γιατί σκέφτηκα πως έτσι θα το κάνω. Γι’ αυτό και υπάρχει μεγάλη ομοιότητα με το "Hate" στα πρώτα "Hard Rock". Και μετά ήρθε και το "Love & Rockets" κι έτσι ξεκίνησα. Δηλαδή ήθελα να κάνω μια ιστορία που να έχει ενδιαφέρον αλλά να είναι ρεαλιστική. Να μην έχει ούτε υπερδυνάμεις, ούτε action, ούτε φοβερά τρελά πράγματα. Κι όταν έκανα το πρώτο "ΚΡΑΚ" που είχε μέσα το "Hard Rock", νόμιζα πως αυτό θα είναι μόνο, μία κι έξω. Μια ιστορία για την πρώτη φορά που κάνει σεξ ένας μαθητής τρίτης λυκείου στη Σύρο. Κι είδα που άρεσε στον κόσμο κι είπα κάτσε να κάνω κι ένα δεύτερο, κι ένα τρίτο και κύλισε. Κι έτσι λοιπόν φτάσαμε τώρα να δουλεύεις το έβδομο τεύχος του vol. 2 του "Hard Rock". Τι να περιμένουμε σε αυτό και πότε θα κυκλοφορήσει; Ναι, είμαστε στο 15ο ή 16ο επεισόδιο νομίζω. Το δουλεύω τώρα κι ελπίζω πως θα το έχω έτοιμο στο Comicdom Con Athens τον Μάιο στην Τεχνόπολη μιας και το καινούργιο τεύχος θα είναι διπλό και θα αποτελείται από 64 σελίδες κι όχι από 32 που ήταν τα προηγούμενα. Δεν μπορώ να πω πολλά πράγματα γιατί θα είναι spoiler αλλά θα υπάρχει μια εξέλιξη του κεντρικού χαρακτήρα και θα έχει σίγουρα cliffhanger γιατί συνηθίζω να κλείνω τα τεύχη έτσι. Ελπίζω να αρέσει στον κόσμο γιατί εγώ είμαι ενθουσιασμένος όταν κλείνω το σενάριο καθώς αυτό είναι και το πιο αγχωτικό σημείο της όλης δουλειάς. Δηλαδή μπορεί τώρα να έχω ένα πάκο σελίδες που αγχώνομαι πως πρέπει να γεμίσουν με μολύβια, μελάνια, υπολογιστή κτλ. αλλά το σενάριο είναι το πιο απρόβλεπτο σκέλος, αφού μπορεί μια μέρα να βγάλεις δέκα σελίδες και την επόμενη μόνο μία γιατί έχεις κολλήσει. Ή να έχεις βάλει σημείωση πως εδώ δεν μου πάει καλά και πρέπει να βρω μια λύση για να κάνω το transition από μια σκηνή στην άλλη. Οπότε είναι σημαντικό που έχω τελειώσει το σενάριο και στην έκθεση Εν Αιθρία στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης μπορεί κανείς να δει και το έργο που έκανα, που είναι μια πρώτη ματιά στο εξώφυλλο. Δεν θα είναι αυτό ακριβώς αλλά είναι η βασική ιδέα του. Είχες εξαρχής στο μυαλό σου όλη την ιστορία; Δηλαδή είχες αποφασίσει από πόσα τεύχη θα αποτελείται το δεύτερο μέρος; Από πόσα δεν είχα αποφασίσει. Όταν το ξεκίνησα ήξερα πως θέλω να εξελιχθεί αλλά δεν ήξερα πως θα τελειώσει. Κάποια στιγμή ενώ είχα φτάσει στη μέση βρήκα και το τέλος. Φυσικά μέχρι να φτάσω εκεί μπορεί να μου έρθει κάποια καλύτερη ιδέα και να δω πως χρειάζομαι παραπάνω τεύχη. Με βάση αυτό που έχω για την ώρα στο μυαλό μου και μου αρέσει ως τέλος, πιστεύω πως θα βγει αυτό το τεύχος τώρα και μάλλον ένα ακόμη, που ή θα είναι μονό ή διπλό, κι εκεί θα τελειώσει ο δεύτερος κύκλος. Και μετά; Θα υπάρξει τρίτος; Μπορεί. Αλλά μεγαλώνουμε κιόλας. Δηλαδή σκέψου το ξεκίνησα στα 29 μου κι είμαι 47. Θέλω να κάνω κι άλλα πράγματα, και μικρότερα και μεγαλύτερα. Συνεπώς το Hard Rock θα πρέπει να μπει στην άκρη γιατί δεν αξίζει να ξεκινήσω τρίτο κύκλο, να βγάλω ένα τεύχος και μετά από δύο χρόνια άλλο τεύχος. Έχω και κάποιες ιδέες μήπως ο τρίτος κύκλος, αν τελικά όντως γίνει, δεν αποτελείται από τεύχη αλλά είναι μικρές ιστορίες του τύπου 80-100 σελίδες, μικρά βιβλιαράκια, με ένα κεντρικό θέμα, μια ιστορία που θα έχει αρχή – μέση – τέλος και προχωρά χρονολογικά. Δηλαδή, σκέφτομαι μήπως κάνω μια ιστορία για τον Δεκέμβρη του ’08 που είναι κάτι που μας σημάδεψε όλους, μήπως μετά κάνω ένα άλμα και είναι στο σήμερα όλοι οι χαρακτήρες. Θα δείξει. Τα τελευταία χρόνια επέστρεψες στις αυτοεκδόσεις με το "Kuro the Black Magik Kat". Πως προέκυψε αυτή σου η επιλογή και πόσο διαφέρει από το να συνεργάζεσαι με μια εκδοτική; Γενικά ξεκίνησα από τις αυτοεκδόσεις με το "Big Bang!" το 2004, 20 χρόνια πριν που ήταν μια συλλογική αυτοέκδοση, δηλαδή έτρεχα εγώ όλα τα γραφιστικά και τις περισσότερες ιστορίες και συμμετείχαν και κάτι άλλα παιδιά που ήταν φίλοι από τη Σύρο, το οποίο το συνέχισα και στη Θεσσαλονίκη όταν πήγα. Όταν μετά ξεκίνησα το "ΚΡΑΚ" το 2007, που ήταν η πρώτη επίσημη έκδοση από την Giganto Books τότε, ξέρεις την είχα ακούσει λίγο όπως όλοι την ακούνε κι έλεγα πως δεν θα κάνω τώρα fanzine. Οπότε από το 2007 έως και το 2015 δεν είχα βγάλει καμία αυτοέκδοση. Και ξαναέβγαλα στο πρώτο Athens Con το "Holy Shit Comix" το πρώτο, μετά έβγαλα κι άλλο, και μετά κάποια άλλα πιο μικρά και μου άρεσε όλο αυτό οπότε ξαναμπήκα στο τριπάκι. Είναι ωραία φάση να κάνεις τα πάντα μόνος σου, να πας στο τυπογραφείο, να τσεκάρεις το χαρτί αν βγαίνει καλά, και να ελέγχεις όλη τη διαδικασία. Φυσικά οικονομικά είναι πιο δύσκολο γιατί πρέπει να βάλω λεφτά και μετά να κανονίσω να πουληθούν αυτά τα κομμάτια για να πάρω τουλάχιστον πίσω τα λεφτά που έδωσα, και αν βγει και κάτι σε κέρδος. Τώρα, η ιστορία με το Kuro ξεκίνησε γιατί πήρα γάτα το 2017 και σιγά- σιγά μου σκάγαν ιδέες. Δηλαδή το πρώτο που έβγαλα ήταν αποκλειστικά για όσους στηρίζουν οικονομικά τη σελίδα μου στο patreon και παίρνουν κάποια δώρα. Αυτό ήταν το τεύχος #0 και λέω μετά να βγάλω το #1 στο Comics n' beer, το πρώτο Φεστιβάλ μετά τα lockdown και την πανδημία που είχε γίνει στην Κυψέλη. Και – κλασσικά – γάτες πήγε καλά, οπότε έβγαλα το και το επόμενο και τώρα είμαι στο τέταρτο. Παρακολουθείς τη διεθνή σκηνή των comics; Ναι, εκτός του ότι τα φτιάχνω είμαι κι άρρωστος με το να διαβάζω. Ποιο ήταν το τελευταίο comic που σου έκανε εντύπωση; Το "Monica" του Daniel Clowes. Διαβάζω πολλά όμως και μάλιστα πλέον τα σημειώνω. Δηλαδή πέρυσι το πήγα εντελώς μπακαλίστικα, τα σημείωνα σε τετράδιο αλλά φέτος τα έχω στον υπολογιστή και κρατάω λίστα με το τι διαβάζω όλη τη χρονιά και τα βαθμολογώ. Άλλα είναι στο 3,5/5 άλλα στο 2,5/5, αν και γενικά προσέχω τι αγοράζω, το Monica είναι το μόνο που έχει πάρει 5 αστεράκια. Είχα τσεκάρει από πριν τα reviews και μετά το διάβασα και είναι όντως τόσο καλό. Γενικά μου αρέσουν όλα τα comics του Clowes, αν και τώρα με το "Monica" πάλι στο τέλος ήμουν σε φάση δεν είμαι σίγουρος τι κατάλαβα. Οπότε άρχισα να ψάχνω και είδα πως άλλα κατάλαβε ο ένας, άλλα ο άλλος, όμως δεν ήταν αυτό το «δεν κατάλαβα τίποτα» αλλά με έκανε να θέλω να το ξαναδιαβάσω. Γενικά ο Clowes είναι το αντίθετο από τον Peter Bagge που μου άρεσε πολύ, δηλαδή το "Hate" το θεωρώ κορυφαίο comic αλλά όσο περνάνε τα χρόνια δεν έχει βγάλει κάτι εξίσου αξιόλογο. Όπως π.χ. και το "Love & Rockets" το παίρνω, το διαβάζω, λέω ok, αλλά δεν είναι αυτό το πράγμα. Υπάρχουν νέοι δημιουργοί που σου έχουν τραβήξει το ενδιαφέρον; Ναι, π.χ. τώρα έχω παραγγείλει το "A Guest in the House" της Emily Carroll. Ένας άλλος δημιουργός που παίζει πολύ τα τελευταία χρόνια και μου αρέσουν κάποιες δουλειές του είναι ο Daniel Warren Johnson, που έχει φοβερό σχέδιο. Διάβασα δηλαδή το "Murder Falcon", το "Do A Powerbomb", το "Transformers" παρόλο που έγινε χαμός δεν με τράβηξε τόσο πολύ. Τα superhero τα παρακολουθείς; Ή τις ταινίες; Έχω δει αρκετές ταινίες αλλά τις τελευταίες δεν τις βλέπω γιατί είναι η μία χειρότερη από την άλλη. Οπότε βλέπω λίγο τα reviews, αν δω πως δεν λένε και πολλά προτιμώ να διαβάσω κάτι ή να ξαναδώ κάτι που μου άρεσε. Είμαι π.χ. από αυτούς που μου άρεσε πολύ το τελευταίο "Batman" ενώ δεν μου αρέσουν τόσο πολύ αυτά με τον Christian Bale. Και παρόλο που ο Robert Pattinson μου είχε ξενίσει σαν επιλογή, και όχι λόγω "Twilight", μου άρεσε πολύ. Αλλά το αγαπημένο μου είναι το "Batman Returns". Τώρα με τα υπερηρωικά comics δεν ασχολούμαι πολύ. Μόνο Batman αλλά ο Batman δεν είναι υπερήρωας, ένας ψυχάκιας είναι που ξέρει καλό καράτε κι έχει πολλά λεφτά και gadgets. Superman για παράδειγμα δεν με τράβηξε ποτέ. Παρόλο δηλαδή που ο Λευτέρης από το Jemma Books & Comics μου προτείνει καμιά φορά comics και μπορεί να μου έχει πει να διαβάσω κάποιο Superman, δεν με τραβάει καθόλου ο ήρωας. Punisher π.χ. που κι αυτός δεν είναι υπερήρωας έχω διαβάσει καλά πράγματα αλλά πλέον τα Spider-Man ή τα X-Men που τα γούσταρα ως παιδάκι δεν με τραβάνε καθόλου. Τώρα γίνεται χαμός με τα manga και τα anime. Είσαι fan; Διαβάζω αλλά τα πολύ κλασσικά. Δηλαδή το Akira θεωρώ πως είναι στην κορυφή των πάντων και κοιτάει όλα τα comics από ψηλά. Είναι δηλαδή το top δημιούργημα και σεναριακά και σχεδιαστικά. Μου αρέσει φουλ ο Junji Ito και γενικά μου αρέσουν τα τρόμου ή κάτι παλιά των ‘60s, π.χ. τώρα διαβάζω το "Kitarō" που είναι ωραίο. Αλλά αυτά τύπου "Naruto" ή το "One Piece" που έχουν 100 τόμους, δεν τα πολυπιάνω. Αλλά γίνεται χαμός με αυτά. Βιώνουμε manga πανζουρλισμό. Και δεν είναι μόνο τα πιτσιρίκια. Και από ελληνικά; Κοίτα, υπάρχουν δημιουργοί που μου αρέσουν όπως ο Aldo Shabani που μου αρέσει πολύ το σχέδιο του αλλά δεν έχει κάτσει να κάνει κάτι πιο μεγάλο. Μετά εντάξει, η Dani είναι φοβερή αλλά έχει πλακωθεί τώρα στα εξώφυλλα, και καλά κάνει, και μου άρεσε και το "Zawa" του Διαλυνά. Αλλά κάθε χρόνο παίρνω και διαβάζω και αυτοεκδόσεις. Μου έχει ξεφύγει ένα για το οποίο έχω ακούσει τα καλύτερα, το "Ντανταϊστικό Κοκτέιλ" του Αρη Τ., το οποίο θέλω να το διαβάσω αλλά δεν το έχω βρει γιατί έγινε χαμός κι εξαφανίστηκε. Όμως πλέον κυκλοφορούν τόσα πολλά και τα περισσότερα κυκλοφορούν στο Comicdom CON όπου δεν προλαβαίνω να πάρω ανάσα, κάτι που εννοείται από τη μία είναι καλό γιατί είναι η δουλειά μου αλλά, από την άλλη, θα ήθελα να πάω σε ένα Φεστιβάλ και να μην κάνω τίποτα. Τελευταία φορά το έκανα το 2018 στο Athens Con που δεν είχα ούτε καινούργια δουλειά, ούτε τραπέζι, κι είχα βγάλει το εισιτήριό μου κι είχα πάει κανονικά βόλτα. Δηλαδή στο Comicdom από τότε που ξεκίνησε το Artists Alley δεν έχω πια χρόνο. Μου έχει λείψει. Τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί οι βιογραφίες μουσικών σε comics. Θα έκανες ποτέ κάτι τέτοιο; Ναι, θα έκανα αλλά αυτό απαιτεί φοβερή έρευνα. Για το "Hard Rock" δεν χρειάζεται να ψάξω και πολλά και ούτε με ενδιαφέρει να δείξω πως ήταν π.χ. η Αθήνα το 2001. Κάτι τέτοιο όμως θα ήθελε πολύ ψάξιμο. Υπάρχει κάποιος δημιουργός του οποίου την ιστορία θα ήθελες να κάνεις; Κοίτα, θα γούσταρα να κάνω Ramones γιατί ήμουν για χρόνια ραμονάκιας κι ακόμη τους θεωρώ σπουδαία μπάντα, αλλά τους έχω ακούσει τόσο πολύ που πλέον δεν μπορώ. Θα έκανα κάτι με τους Iron Maiden γιατί στα ‘90s ήμουν κολλημένος μαζί τους αλλά τα πρώτα χρόνια, μέχρι εκεί που έσκασε ο Dickinson. Δηλαδή παρόλο που πιτσιρικάς τον γούσταρα και τα "Number of the Beast", "Powerslave", "Piece of Mind" είναι αλμπουμάρες, πριν καν γίνει όλη αυτή η ιστορία με το καπνογόνο δεν τον άντεχα. Ok, ήταν βλαμμένος και ο Paul Di Anno, αλλά πήγαμε στο live του που έσκασε με το καροτσάκι και ο τύπος είναι respect μέχρι την τελευταία ρανίδα. Κι ο Robert Johnson θα μου άρεσε γιατί πιστεύω σε αυτόν βασίστηκε όλο το rock’ n’ roll και όλη αυτή η ιστορία με το rock που είναι σατανικό. Δηλαδή αν ακούσεις και πρώιμους Rolling Stones το βλέπεις πως όλα στα blues πατάνε. Οπότε στο ερώτημα Beatles ή Rolling Stones είσαι με τους Stones; Ναι, όχι πως μου αρέσουν πολύ κι αυτοί. Δηλαδή δεν θα πήγαινα ποτέ σε συναυλία τους και τζάμπα να μου έλεγαν να πάω αλλά τους προτιμώ. Θυμάμαι δηλαδή όταν έφτιαχνα το πρώτο "ΚΡΑΚ" τον Απρίλιο του 2007, άκουγα τη δισκογραφία τους αλλά μέχρι τα μέσα των ‘60s. Οι Beatles πάλι δεν μου άρεσαν ποτέ. Όχι πως τους μισώ αλλά δεν μου είπαν ποτέ κάτι. Στο πρώτο τεύχος του "Hard Rock" το 2006 ο Μάρκος φορούσε μπλούζα Slayer. Στα πιο πρόσφατα τον βλέπουμε με μπλουζάκι Husker Du. Αυτή η μετάβαση είναι κάτι που αντικατοπτρίζει και τη δική σου εξέλιξη ως ακροατή; Όχι απαραίτητα. Μπορεί π.χ. να έχει να κάνει με το τι ακούω εκείνο τον καιρό. Θυμάμαι δηλαδή εκεί στο τέταρτο επεισόδιο με την πενταήμερη που φοράει Cramps γιατί τότε άκουγα πολύ rockabilly, psychobilly και τέτοια πράγματα. Ή μετά σε ένα τεύχος φορούσε μπλούζα Lou Reed. Να, τώρα στο σενάριο έχω σημείωση πως μέσα στο επεισόδιο πρέπει να φορά τέσσερα διαφορετικά μπλουζάκια γιατί υπάρχει και μια χρονική μετάβαση. Ή θα κάνω κανένα poll στο Instagram ή θα αποφασίσω εγώ ποιες μπάντες θα φοράει. Ίσως να έχεις και δίκιο βέβαια σε αυτό που λες για τα γούστα μου γιατί όταν εγώ άκουγα metal άκουγα μόνο metal. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο, σε φάση «όλες οι άλλες μουσικές δεν αξίζουν τίποτα, είναι όλα σκατά». Και μετά σιγά- σιγά μπήκε το punk, είχαν σκάσει και οι Nirvana πιο πριν, λίγο Bodycount, και μεγαλώνοντας άκουσα και ηλεκτρονική μουσική αλλά όχι techno, house κτλ. αλλά π.χ. και τώρα ακούω Pertubator που παίζει νταρκίλα καλή. Παρακολουθείς τις μουσικές εξελίξεις; Όχι πολύ. Ό,τι περνάει από τα social media και ό,τι πιάσει το ραντάρ μου. Ανυπομονώ να ακούσω το καινούργιο Judas Priest γιατί βαράνε ακόμη ωραία. Γενικά, με τους Iron Maiden ήμουν πάρα πολύ πορωμένος σε φάση δεν φορούσα άλλο μπλουζάκι, ήξερα τα πάντα, δίσκους, σημαίες, αυτοκόλλητα, ό,τι έφερνε το δισκάδικο στη Σύρο πήγαινα και το αγόραζα. Όλο αυτό μέχρι το 1993 που έφυγε ο Dickinson, το οποίο ήταν μαχαιριά. Δεν είχα ακούσει τους δίσκους που είχαν βγάλει μετά με τον Bayley και από τότε, ενώ τα έχω ακούσει τα άλμπουμ, δεν βρίσκω κάτι να με τραβάει. Δηλαδή και το τελευταίο που βγήκε, το "Senjutsu", δεν μου έκανε. Δεν ξέρω τώρα αν είναι σωστό κι αυτό που λέω αλλά μου μοιάζει πιο progressive κάπως. Ok, είναι 60 χρονών αλλά κι ο Rob Halford 70 χρονών είναι και βγάζει heavy metal. Θα ήθελα πολύ να βγάλουν ένα άλμπουμ που να έχει λίγη από τη ζωντάνια των παλιών άλμπουμ. Δηλαδή, θα ήταν μαγκιά να πουν οι Maiden στον Dickinson κάνε εσύ τώρα τα δικά σου αυτά τα "The Mandrake Project" πως τα λένε, να γκρινιάζεις για τα καπνογόνα και να βγάλουν ένα τελευταίο άλμπουμ μιας και είναι μεγάλοι άνθρωποι, με τον Di Anno σε καροτσάκι, σε κρεβάτι, σε οτιδήποτε είναι ο άνθρωπος, να κάνουν και μια περιοδεία μαζί και γεια σας. Οπότε ποιο είναι το τελευταίο άλμπουμ που σου άρεσε πολύ; Ξέρεις τι γίνεται; Πλέον ακούω περισσότερο κομμάτια. Το Metallica π.χ. νόμιζα θα είναι καλό με τα πρώτα τραγούδια που έβγαλαν αλλά το υπόλοιπο δεν μου άρεσε. Τώρα, το Judas Priest που σου είπα πιστεύω θα είναι καλό. Τις προάλλες άκουσα μια ωραία μπάντα με πιτσιρίκια, τους Speed of Light, και είπα «υπάρχει ελπίδα» γιατί ήταν μικρά και βαρούσαν υπέροχα. Σε συναυλίες πας; Ποια ήταν η τελευταία συναυλία που πήγες; Πήγα Jazz Sabbath τον Δεκέμβριο. Γενικά προτιμώ τις πιο μικρές. Δηλαδή είχα πάει και στους Iron Maiden στο ΟΑΚΑ και όλο αυτό το τεράστιο πράγμα δεν μπορώ να το ευχαριστηθώ. Μου αρέσει να βλέπω συναυλίες σε πιο μικρούς, κλειστούς χώρους παρόλο που κάποια ξέρεις πως δεν γίνεται να τα δεις εκεί. Για να επιστρέψουμε όμως και στο οπτικό κομμάτι, ποιο εξώφυλλο δίσκου θα ήθελες να έχεις σχεδιάσει; Δεν ξέρω συγκεκριμένο εξώφυλλο αλλά για συγκρότημα θα σου πω πάλι Iron Maiden, γιατί αυτοί ήταν και ο λόγος που ζωγράφιζα στο γυμνάσιο και στο λύκειο. Δηλαδή όλο τον Eddie έκανα και κάτι ζόμπι στα θρανία. Διάφορα εγχώρια συγκροτήματα τον τελευταίο καιρό επιλέγουν ως promotional αφίσα ή εξώφυλλο σχέδια δημιουργημένα από AI. Πώς βλέπεις αυτή την επιλογή τους; Χάλια επιλογή. Δηλαδή καταλαβαίνω γιατί το κάνουν, και δεν είμαι σίγουρος αν το κάνουν τα συγκροτήματα ή αυτός που διαχειρίζεται το image τους, αλλά είναι κάτι που προσβάλει τους καλλιτέχνες. Είναι σαν πω εγώ πως θέλω να κάνω το "Hard Rock" ταινία και θέλω να έχει μέσα original heavy metal μουσική, και να μην πάω να πληρώσω τη μπάντα να βγάλει κομμάτια αλλά να βάλω το A.I. να κάνει κάτι στην τύχη. Ε, δεν θα το έκανα αυτό. Δηλαδή, βρείτε γνωστούς σας, πληρώστε κάτι. Στην τελική εγώ προτιμώ να κλέψεις ένα σχέδιο δικό μου και να φτιάξεις την αφίσα σου παρά να το κάνεις με A.I. Πιστεύεις πως, μέσω ενός νομικού πλαισίου, μπορεί να μπει ένα φρένο στην επέλαση του AI ή απλώς καθυστερούμε το αναπόφευκτο; Σιγά μην μπει φρένο. Η φάση φαίνεται πως θα γίνει δυστοπία. Δηλαδή, θα μας επηρεάσει το A.I. σε όλα τα επίπεδα τα επόμενα χρόνια. Και όχι μόνο στο καλλιτεχνικό κομμάτι επειδή θα χάσουμε τις δουλειές μας κι όλο αυτό. Για παράδειγμα, είχε κυκλοφορήσει μια φωτογραφία του Πάπα Φραγκίσκου με ένα φουσκωτό μπουφάν σαν ράσο και το είχαν πιστέψει όλοι. Και ναι, ok, φαινόταν πολύ αληθοφανές αλλά ψάξε ρε φίλε λίγο. Πιστεύω τα επόμενα χρόνια που όσο πάει το μηχάνημα θα εξελίσσεται, θα έχουμε θέμα και με ειδήσεις και με άλλα πράγματα και φυσικά, και καλλιτεχνικά από τη στιγμή που είναι πιο εύκολο και πιο φτηνό για τον άλλο. Δηλαδή οι μεγάλες εταιρίες τύπου Marvel ή DC μπορεί να τσιμπήσουν και πουν πως θα κάνουν ένα comic με Α.Ι. εικόνες. Για την ώρα δεν θα τους πήγαινε καλά αλλά στο μέλλον δεν ξέρω πως θα πάει. Κλείνοντας, τι θα συμβούλευες κάποιον επίδοξο δημιουργό που θέλει να ασχοληθεί με τα comics; Να ασχοληθεί. Να το κάνει και ας μην του φαίνεται πως θα πάει καλά. Όταν ξεκίνησα να κάνω comics δεν υπήρχε η ιδέα του θα το κάνω επαγγελματικά ή θα ζήσω από αυτό. Ήταν αστεία όλα αυτά. Εντάξει, το «9» είχε ξεκινήσει καλά και πλήρωνε τους δημιουργούς αλλά τώρα είναι διαφορετικά που βλέπουν πως όντως κάποιοι ζούμε από αυτό. Μην περιμένουν όμως αυτό να γίνει αμέσως. Αλλά να το κάνουν κι ας φάνε και άκυρα από περιοδικά ή από εκδοτικούς, να κάνουν αυτοεκδόσεις και να σχεδιάζουν ασταμάτητα μέχρι να τους κοπεί το χέρι. Μην περιμένουν δηλαδή πως θα βγάλουν μια ιστορία ή ένα fanzine και θα πάει γαμάτα. Κι αν βγάλουν ένα που θα πάει γαμάτα, να κάνουν το επόμενο που θα πάει ακόμη καλύτερα. Και μετά, αν θέλουν κάνουν την μετάβαση σε μια εκδοτική ή στο εξωτερικό. Αλλά το θέμα είναι να μην μασήσουν και να κάνουν πράγματα συνέχεια. Και ας μην είναι δημοφιλή. Μπορεί μετά να γίνουν ή να μην γίνουν ποτέ και να μην φτάσουν στην πρώτη θέση. Αλλά εμένα η πρώτη θέση πάντα με τρόμαζε. Το να είσαι ο καλύτερος κάπου έχει μοναξιά και ανασφάλεια μην σου φάνε την πρωτιά. Καλύτερα να είσαι στην τρίτη ή στην τέταρτη θέση. Δεν σου λέω να είσαι στη δέκατη πέμπτη, αλλά να υπάρχουν και κάποιοι που κάνουν καλύτερα πράγματα από σένα. Πολύ συχνά σκέφτομαι μεγάλους δημιουργούς σαν τον Moebius που θα είχαν γνώση ποιοι είναι και δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση τους. Θα ήθελα να είμαι ευχαριστημένος εγώ με αυτό που φτιάχνω και να αρέσει και στον κόσμο. Σε όσο πιο πολύ, τόσο πιο καλά. Σε ευχαριστώ πολύ Τάσο. Εγώ ευχαριστώ. * Η φωτογραφία είναι του Κωστή Γωγιού από το Comicdom CON Athens 2018. Και το σχετικό link...

Αν διαβάζεις ξενόγλωσσα θα βγουν προς το καλοκαίρι κλασικές ιστορίες dc σε προσιτή τιμή (10) όπως hush, watchmen κτλ. σε μέγεθος manga . Κατά τα άλλα θα σου πρότεινα έστω και επιλεκτικά να δώσεις ευκαιρία στη νέα συλλογή . Ακόμα και επιλεκτικά έχει ιστοριαρες να διαβάσεις. Κατά τα αλλα καλώς ήρθες και παλι στο σχολιασμό και καλά διαβάσματα!! Νιάου !

«Όλα είναι κόμικξς!» ήταν ο τίτλος του βιβλίου του Τάσου Μαραγκού (εκδ. Jemma Press, 2014). Στην εποχή μας ίσως θα έπρεπε να αλλάξει ο τίτλος σε «Όλα είναι manga». Κι αυτό γιατί η δημοφιλία των σύγχρονων ιαπωνικών κόμικς, των γνωστών manga, έχει σπάσει πια κάθε ρεκόρ. Ιδιαίτερα για τις νεαρότερες ηλικίες, κόμικς=manga. Δεν γνωρίζω ποια θα είναι η εξέλιξη των κόμικς και αν σε μερικές δεκαετίες από σήμερα οι καλλιτέχνες και οι αναγνώστες θα ασχολούνται μαζί τους, είναι σχεδόν σίγουρο ωστόσο ότι η σημερινή γενιά των εφήβων θα μεγαλώσει γνωρίζοντας μία γλώσσα, μία μανιέρα, μία τεχνοτροπία, αυτήν των mainstream manga. Και δεν το κρίνω ούτε ως θετικό ούτε ως αρνητικό. Απλώς το επισημαίνω. Αυτήν την τεράστια διείσδυση των manga στο αναγνωστικό κοινό επιχείρησε να σχολιάσει μεταξύ άλλων μια εμβληματική πολυεπίπεδη παράσταση που ξεκίνησε να παίζεται πριν από σχεδόν είκοσι χρόνια και συνεχίστηκε για αρκετά ακόμα σε διαφορετικές εκδοχές, με τροποποιήσεις και προσαρμογές που κάθε φορά προσέθεταν κάτι νέο. Αναφέρομαι στην «Gόλfω» σε σκηνοθεσία Σίμου Κακάλα, μια μοναδική για την εποχή της παράσταση-διασκευή της «Γκόλφως» του Σπύρου Περεσιάδη. Το πεντάπρακτο δραματικό ειδύλλιο, που ανέβηκε πρώτη φορά από ερασιτέχνες ηθοποιούς το 1893 και από τότε διασκευάστηκε αμέτρητες φορές στο θέατρο, στα χέρια του Κακάλα και των πολυπληθών συνεργατών του απέκτησε μια εντελώς νέα διάσταση. Από μια παραδοσιακή βουκολική ηθογραφία, η Γκόλφω μετατράπηκε σε ένα απολαυστικό πολυθέαμα με ένα σετ εξαιρετικών ηθοποιών, με παράλληλη προβολή anime και manga αισθητική, με λίγο θέατρο σκιών και Καραγκιόζη, με φοβερά σκηνικά και με ένα καταπληκτικό συνοδευτικό πρόγραμμα γεμάτο manga με πρωταγωνιστές την Γκόλφω και τον Τάσο με φουστανέλες σε περιπέτειες γεμάτες καταδιώξεις, γκριμάτσες και επιφωνήματα βγαλμένα από τα ιαπωνικά κόμικς. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, είναι βέβαιο πως η εικόνα της δακρυσμένης manga Γκόλφως με τατουάζ τη γαλανόλευκη στο μπράτσο θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη των θεατών. Και το σχετικό link...

Μήπως η εκδοτική θα ασχοληθεί και με τα manga Ο Φανταστικός Κόσμος των Manga

Τεχνητή Νοημοσύνη: το πρώτο Manga σχεδιασμένο από A.I. ΣΤΕΛΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣOΥΛΙΑΣ Μάλλον δεν τα έχουμε δει όλα από την Τεχνητή Νοημοσύνη. Ας αφήσουμε για λίγο στην άκρη τους φόβους για το ChatGPT κι ας υποδεχτούμε το πρώτο Manga σχεδιασμένο από A.I. Όλο και πιο συχνά έρχονται ειδήσεις για συνεκτικό περιεχόμενο φτιαγμένο από Τεχνητή Νοημοσύνη, έχουμε παραδείγματα για σύνθεση εικόνων, πίνακες ζωγραφικής ακόμα και μουσικές συνθέσεις. Συνεπώς ήταν ζήτημα χρόνου να παρουσιαστεί ένα έργο Manga χωρίς την υπογραφή ανθρώπου σχεδιαστή. Ο συγγραφέας του, Rootport, είναι ένας 37χρονος άνδρας χωρίς εμπειρία στο σχέδιο. Κι όμως παρουσίασε το έργο “του” με τίτλο Cyberpunk: Peach John. Για τους λάτρεις των κόμιξ, είναι γνωστό ότι τα Manga είναι μία ολόκληρη κατηγορία, πολλή διαφορετική με οτιδήποτε άλλο. Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά τους είναι το μαυρόασπρο σχέδιο. Το Cyberpunk: Peach John όμως είναι έγχρωμο! Πολύ σπάνιο στην ιαπωνική παραγωγή. Και βέβαια αυτή δεν είναι η μόνη του διαφορά. Αποτελεί το πρώτο στο είδος του που σχεδιάστηκε εξ ολοκλήρου από A.I. Όπως προαναφέραμε ο Rootport δεν είχε ασχοληθεί με το σχέδιο. Για αυτό χρησιμοποίησε το Midjourney. Πρόκειται για μια γενετική τεχνητή νοημοσύνη στα ίχνη του Dall-E. Το αποτέλεσμα; Μια ιστορία εκατό σελίδων! Συνήθως, ένα τέτοιο manga απαιτεί ένα χρόνο δουλειάς από έναν καλλιτέχνη. Με τη βοήθεια της Τεχνητής Νοημοσύνης ο Rootport ολοκλήρωσε τον τόμο σε μόλις έξι εβδομάδες! Πώς εργάστηκε; Ο Rootport τροφοδοτούσε το Midjourney με λέξεις-κλειδιά που απεικονίζουν δημοφιλείς έννοιες και ιδέες. Το βασικό θέμα ήταν η περιπέτεια ενός αγοριού από την Ασία με ροζ μαλλιά και σακάκι. Η A.I. δημιούργησε εικόνες τις οποίες ο συγγραφέας συγκέντρωσε σε λευκές σελίδες. Οι πιο παρατηρητικοί θα δουν ότι το πρόσωπο του ήρωα είναι μερικές φορές διαφορετικό από το ένα καρέ στο άλλο. Παρόλα αυτά, ο Rootport κατάφερε να δημιουργήσει μια περιπέτεια που ρέει χωρίς πρόβλημα. Και αυτό το τελευταίο είναι που ανησυχεί μέρος της βιομηχανίας Μanga, για εύλογους λόγους. Αυτή η πρακτική που θα μπορούσε κάλλιστα να εκτινάξει τον αριθμό των Μanga που παράγονται από μηχανές. Ο συγγραφέας παραδέχεται ότι δεν έχει καλλιτεχνικό ταλέντο και ότι σίγουρα είναι πολύ πιο ικανοποιητικό να ζωγραφίζει κανείς κάτι μόνος του. Όμως η συνδρομή της Τεχνητής Νοημοσύνης θα επιτρέψει να εμφανιστούν νέοι συγγραφείς που σίγουρα δεν ξέρουν πώς να κρατούν πινέλο, αλλά έχουν καλές ιστορίες να πουν. Το ίδιο ενστερνίζονται και καλλιτέχνες, όπως η Madoka Kobayashi, που πιστεύουν ότι η A.I. μπορεί να είναι ένα χρήσιμο εργαλείο για τη δημιουργία. Συγκεκριμένα θα βοηθήσει έναν δημιουργό να οπτικοποιήσει αυτό που έχει στο μυαλό του και να προτείνει ιδέες. Στη συνέχεια εναπόκειται στον δημιουργό να βελτιώσει αυτές τις προτάσεις, εν ολίγοις, να τις διευθετήσει. Οι εικόνες που δημιουργούνται από το Dall-E, το Midjourney, το Stable Diffusion και άλλες παρόμοιες εφαρμογές μπορούν πράγματι να είναι χρήσιμες στο «ξεκλείδωμα» της φαντασίας. Οι καλοί Mangaka – δημιουργοί Manga – δεν φαίνονται να ανησυχούν. Υποδέχονται το πρώτο Manga σχεδιασμένο από A.I. όντας σίγουροι ότι μόνο οι άνθρωποι έχουν τέτοια αίσθηση του χιούμορ και ξέρουν πώς να παράγουν «ατελή» ή «ακατάστατα» σχέδια. Πηγή

FANTASTIC! ΨΗΦΙΑΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΓΙΑ ΤΟ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΥ Αγαπητοί Αναγνώστες, Το χειμώνα του 1998 κυκλοφόρησε το πρώτο και το μοναδικό τεύχος του περιοδικού "Fantastic!" σε παραδοσιακή χάρτινη μορφή. Στο editorial του τεύχους, πριν από είκοσι τέσσερα χρόνια γράφαμε: <<"Fantastic!" τεύχος μηδέν... Η αλήθεια είναι ότι προβληματιστήκαμε αρκετά μέχρι να αποφασίσουμε ότι το παρόν τεύχος δεν θα είναι το "πρώτο τεύχος" αλλά μια "ειδική έκδοση". Ο λόγος είναι απλός και έχει να κάνει με την προϊστορία των περιοδικών Ε. Φ. στην Ελλάδα, τα οποία, παρά το κέφι και το μεράκι των εκδοτών τους, δεν ευτύχισαν να ριζώσουν. Έτσι προτιμήσαμε να βγάλουμε μια "final beta" έκδοση και να αφήσουμε εσάς να αποφασίσετε αν τελικά θέλετε να γίνει το "Fantastic!" μηνιαίο περιοδικό ή όχι.>> Δυστυχώς, ο αριθμός των αναγνωστών του 1998 που έδειξαν έμπρακτα την επιθυμία τους να συνεχίσει το "Fantastic!" την πορεία του (καταβάλλοντας 1400 δραχμές που ήταν η τιμή του τεύχους) δεν επαρκούσε για να εκδοθεί ένα βιώσιμο περιοδικό και έτσι "τεύχος #1" δεν κυκλοφόρησε ποτέ. Σήμερα, είκοσι τέσσερα χρόνια αργότερα και στο πλαίσιο των δυνατοτήτων της ψηφιακής εποχής μας, το "Fantastic!" επανέρχεται. Στόχος της ψηφιακής αυτής έκδοσης είναι η κάλυψη των ενδιαφερόντων του κοινού εκείνου που αγαπάει την Ε. Φ. και το fantasy, τα comics και τα manga, τα θρίλερ και τον τρόμο, τα D&D και τα computer games και γενικότερα...all things geek. Σε κάθε τεύχος θα προσπαθούμε να καλύπτουμε τους χώρους αυτούς με ειδήσεις, νέα προϊόντα, ρεπορτάζ, συνεντεύξεις αλλά και αφιερώματα σε παλιότερες σειρές βιβλίων, comics ή τηλεοπτικές σειρές. Ο εκδότης Νίκος Μανούσος Από το "editorial" του 1ου τεύχους -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Τον Οκτώβριο του 2022 κυκλοφόρησε σε ψηφιακή μορφή το πρώτο τεύχος του "Fantastic!" από την Digital Content (Digicon) (Compupress, Anubis κτλ). Μέχρι τώρα έχουν βγει 3 τεύχη (2ο Δεκέμβριος 2022 σελ.194, 3ο Φεβρουάριος 2023 σελ.210) που μπορούμε να τα διαβάσουμε εδώ. Πλέον η digicon μας δίνει την δυνατότητα να το αποκτήσουμε και σε φυσική μορφή, αξιοποιώντας την τεχνολογία που διαθέτει Print-on-Demand (POD) , μπορούμε να το παραγγείλουμε από το ηλεκτρονικό της περίπτερο newstand.gr στην τιμή των 14,90 ευρώ. Μεγάλο μέγεθος, χαρτί γυαλιστερό, το εξώφυλλο δυστυχώς όχι πολύ χοντρό, στιβαρή κόλληση στη ράχη, πολύ καλή εκτύπωση. Περιεχόμενα Fantastic News Ειδήσεις για τον χώρο του φανταστικού Fantastic Events Εκδηλώσεις (που έγιναν ή που θα γίνουν) The Library Νέες κυκλοφορίες βιβλίων στο χώρο του φανταστικού ή και παλιότερες Comics & Graphic Novel Παρουσιάσεις κόμικς και graphic novel The Dungeon Ειδήσεις για το παιχνίδι DnD και θέματα για το Forgotten Realms Get On Board Ειδήσεις για τα επιτραπέζια παιχνίδια Arena Όλα τα νέα για τα roleplaying, trading/living card games Escape! Δωμάτια απόδρασης Συνεντεύξεις, Διηγήματα, Κόμικ κα. Και φυσικά δεν θα μπορούσαν να λείπουν διαφημίσεις με τις νέες αλλά και τις παλιές κυκλοφορίες της εκδοτικής (Anubis) Δεν ξέρω αν αξίζει τα λεφτά του ένα τέτοιο περιοδικό (σχεδόν 15 ευρώ), που όλα πλέον μπορούμε να τα μάθουμε και να τα παρακολουθήσουμε δωρεάν με ένα "κλικ", αλλά προσωπικά επειδή είμαι της παλιάς σχολής (του έντυπου και όχι του ψηφιακού) μου αρέσει και το βρίσκω ενδιαφέρον. Μπορείς να κάτσεις χαλαρά στο κρεβατάκι σου και να το ξεφυλλίσεις και όχι να πιαστείς σε μια καρέκλα μπροστά σε μια οθόνη (όπως κάνω αυτή τη στιγμή για αυτή την παρουσίαση ). Και τέλος μια πρόταση προς την εκδοτική. Αν αυτές οι εκδώσεις πλέον είναι το μέλλον, αν είναι εφικτό (εξαιτίας δικαιωμάτων, χρημάτων κτλ.), να βγάζουν και διάφορα κόμικ ψηφιακά και όποιος τα θέλει σε φυσική μορφή να τα παραγγέλνει και με το Print-on-Demand (POD) να τα εκτυπώνουν και να του τα στέλνουν. (κατά προτίμηση DC) Ποιος ξέρει μπορεί αργότερα να φτάσουμε και σε αυτή τη μορφή έκδοσης.

Σήμερα κυκλοφόρησε το 7ο και τελευταίο (σύμφωνα με το editorial) ψηφιακό τεύχος Fantastic Μπορείτε να το διαβάσετε εδώ https://issuu.com/digital_content/docs/fantastic_07 Με μια γρήγορη ματιά εντόπισα ένα ασυγχώρητο λάθος (μάλιστα δύο φορές) Είναι σε ένα άρθρο για τον τίτλο του μήνα το Batman & The Justice League (Manga) Μπορείτε να το βρείτε;;; Όλοι μαζί να λιθοβολήσουμε τον αρθρογράφο και τον επιμελητή. Είναι ιεροσυλία να μπερδεύουν την DC με την Marvel

Ένα μαγαζί που απευθύνεται αποκλειστικά στους λάτρεις της ιαπωνικής κουλτούρας κόμικς. Άνοιξε τις πόρτες του, στις 30/09/2022, με ένα μικρό πάρτυ που διοργάνωσε για τα εγκαίνια( με διαφόρων ειδών σνακ, ποτά( τόσο αναψυκτικά, όσο κι αλκοολούχα) και πολλούς φίλους των κόμικς της Άπω Ανατολής και μη). Στο κατάστημα, θα βρείτε, πάρα πολλά manga για όλα τα γούστα, άπειρα funko pops, φιγούρες και λοιπά collectibles. Το μαγαζί το διαχειρίζονται- απ' όσο ξέρω- τρεις συνεργάτες, οι οποίοι είχαν και την ιδέα. Είχε αναφερθεί ότι τον Οκτώβριο θα άνοιγε και το e-shop, αλλά μάλλον, καθυστέρησε λίγο παραπάνω, καθώς όπως φαίνεται, είναι ακόμη υπό κατασκευή. Προς το παρόν, το κατάστημα διατηρεί επαφή με τους πελάτες μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης( από το tiktok, αλλά διατηρεί και- ανενεργό- λογαριασμό στο instagram). Αξίζει να περάσετε, αν ο δρόμος σας περνάει από τα Εξάρχεια, ενώ αν είστε μόνιμοι κάτοικοι του κέντρου της Αθήνας και δεν έχετε περάσει ακόμη, θα σας κυνηγάει ο Δικαστής Ντρεντ σε ιαπωνική version( να είμαστε εντός του κλίματος). Manga District Σουλτάνη 19, Εξάρχεια Αθήνα 106 82 21 1001 0567 tiktok instagram ΚΑΛΕΣ ΑΓΟΡΕΣ

Τα ιαπωνικά κόμικς κερδίζουν όλο και περισσότερο έδαφος στη Δύση τις τελευταίες δεκαετίες. Στην Ιαπωνία κάνουν θραύση. Το «Sailor Moon» της Ελένης Λουκάκη παρέχει όλες τις απαραίτητες πληροφορίες για την κατανόηση αυτού του πολύπλοκου εκδοτικού, πολιτιστικού και κοινωνικού φαινομένου. Μεγάλα μάτια, μικρές μυτούλες, εντυπωσιακές σκηνές δράσης, μετα-πυρηνικά τοπία, πολυσέλιδες ιστορίες σε πολυετείς συνέχειες, πρωτότυπες ονοματοποιίες και πολλά ακόμα ξεχωριστά χαρακτηριστικά καθιστούν τα σύγχρονα ιαπωνικά κόμικς ένα διακριτό είδος της ένατης τέχνης. Η τεράστια αναγνωσιμότητά τους στην Ιαπωνία, όπου υπολογίζεται ότι κάθε χρόνο πωλούνται περισσότερα από 450 εκατομμύρια αντίτυπα, και η διάδοσή τους με ταχείς ρυθμούς στον δυτικό κόσμο έχουν προσελκύσει τα τελευταία χρόνια το ενδιαφέρον πολιτισμικών αναλυτών, ιστορικών και θεωρητικών της τέχνης, παιδαγωγών και άλλων ειδικών επιστημόνων σε θέματα αφήγησης, εικόνας, μαζικής κουλτούρας κ.λ.π. Στην Ελλάδα μέχρι πρότινος η μόνη ολοκληρωμένη μελέτη των ιαπωνικών κόμικς ήταν αυτή της Μυρτώς Τσελέντη στο εξαιρετικό βιβλίο της «Manga: Φαντασία και Πραγματικότητα – Θραύσματα Κόσμων Κοντινών» (εκδόσεις Αιγόκερως, 2007). Πριν από λίγες μέρες στην πενιχρή βιβλιογραφία προστέθηκε ακόμα ένα βιβλίο, μικρό σε μέγεθος αλλά πλήρες ως προς τα θέματα που καλύπτει. Στο «Sailor Moon, Τα Μαγικά Κορίτσια στα Shojo Manga» (εκδόσεις Δίσιγμα, 80 σελίδες), όπως περιγράφει και ο υπότιτλος του βιβλίου («Μια αναδρομή στην ιστορία και την εξέλιξη των manga») η Ελένη Λουκάκη επιχειρεί να μεταφέρει ευσύνοπτα και απλά τη σύγχρονη κατάσταση των manga, να καταγράψει το ιστορικό πλαίσιο εντός του οποίου αναπτύχθηκαν και να ερμηνεύσει τη διείσδυσή τους στο αναγνωστικό κοινό με περίπτωση μελέτης τη γνωστή σειρά «Sailor Moon». «Sailor moon», της Naoko Takeuchi Το βιβλίο προλογίζει η Μαριάννα Μίσιου, πανεπιστημιακός με ειδίκευση στην αφηγηματική λειτουργία των κόμικς και συγγραφέας μεταξύ άλλων των «Τα Κόμικς από το Περίπτερο στη Σχολική Τάξη: ...ξεφυλλίζοντας τον Γκοσινί : θεωρητικές, ερμηνευτικές και διδακτικές διαστάσεις» (εκδ. ΚΨΜ) και «Βουβά Κόμικς και Εικονοβιβλία – Τεχνικές αφήγησης στα κόμικς χωρίς λόγια» (εκδ. Καλειδοσκόπιο). Στον πρόλογό της παρουσιάζει συνοπτικά ορισμένες από τις αφηγηματικές, γλωσσικές και σχεδιαστικές ιδιαιτερότητες των manga (κατηγορίες αναγνωστικού κοινού, σχεδιαστικές λεπτομέρειες, φορά ανάγνωσης, ασπρόμαυρο χρώμα, κεντρικοί χαρακτήρες, μακρές αφηγήσεις κ.ά.) και υπογραμμίζει τη μεγάλη τους διαφορά από τα δυτικά κόμικς που δεν αποτελεί τροχοπέδη, αλλά πρόκληση για τον δυτικό αναγνώστη: «Μαζί με τις οπτικές και σχεδιαστικές ιδιαιτερότητες των manga, φραγμούς στην κατανόηση μπορεί να αποτελέσουν και η θεματολογία τους, οι πολιτισμικές αναφορές, οι μύθοι και οι άγνωστες για το δυτικό κοινό ιστορίες που συμπεριλαμβάνονται σε αυτά. Ωστόσο ο αναγνώστης μπορεί να γοητευθεί ακριβώς γι’ αυτές τις ιδιαιτερότητες και να ενθαρρυνθεί στο να ανακαλύψει το σημαντικό αυτό πεδίο της πολιτισμικής κληρονομιάς της Ιαπωνίας, αλλά και γενικότερα του σύγχρονου πολιτισμού. Όταν δε ο αναγνώστης τυχαίνει να είναι παράλληλα και ερευνητής, όπως η συγγραφέας αυτού του βιβλίου, τότε τα manga από αγαπημένο ανάγνωσμα μετατρέπονται σε αντικείμενο επιστημονικής μελέτης. Ανοίγεται έτσι και στη χώρα μας ο δρόμος για την υποδοχή μιας κουλτούρας που έχει πολλά να προσφέρει στο ευρύτερο πεδίο της τέχνης των εικόνων σε αλληλοδιαδοχή». «Αkira», του Katsuhiro Otomo και «Naruto», του Masashi Kishimoto Στο πρώτο κεφάλαιο με τίτλο «Θεωρητική προσέγγιση των manga», η Ελένη Λουκάκη αναφέρει διάφορους ορισμούς που έχουν προταθεί για το είδος και καταγράφει τις κατηγορίες των manga τόσο ως προς το αναγνωστικό τους κοινό (Kodomo για μικρά παιδιά, Shonen για μεγαλύτερα αγόρια και Shojo για μεγαλύτερα κορίτσια, Seinen για άνδρες, Josei για γυναίκες) όσο και ως προς το περιεχόμενο στο οποίο παρουσιάζεται μεγάλη εξειδίκευση (φαντασίας, τρόμου, δράσης, ερωτικά, πολεμικών τεχνών κ.ά.). Δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στα Shojo manga, αναγνωρίζει την τεράστια επιρροή που άσκησε ο Osamu Tezuka στους μεταγενέστερους δημιουργούς διαμορφώνοντας σε μεγάλο βαθμό τη σύγχρονη τυπολογία με χαρακτηριστικό παράδειγμα τα μεγάλα μάτια των πρωταγωνιστριών. Κατά τη συγγραφέα που στο συγκεκριμένο σημείο παραπέμπει στον Paul Gravett, ο Tezuka υιοθέτησε την τεχνική αυτή επηρεασμένος από τις εμφανίσεις και το βαρύ μακιγιάζ των ηθοποιών του τοπικού θεάτρου Takarazuka που παρακολουθούσε σε νεαρή ηλικία. «Death Note» των T. Ohba kai T. Obata και «Fullmetal Alchemist», του Hiromu Arakawa Όπως αναφέρει: «Η συμπάθεια του Tezuka για τις παραστάσεις αυτές τον επηρέασε, με αποτέλεσμα να απεικονίζει γυναικείους χαρακτήρες με πολύ μεγάλα λαμπερά μάτια, πλημμυρισμένα συχνά από καταρράκτες δακρύων». Στη συνέχεια κάνει μια ιστορική αναδρομή των Shojo manga εκκινώντας από τις αρχές του εικοστού αιώνα και επιχειρώντας να ερμηνεύσει το φαινόμενο με βάση την κοινωνική και πολιτική κατάσταση της χώρας σε κρίσιμες στιγμές όπως ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος και η μεταπολεμική περίοδος κατά την οποία οι γυναίκες άρχισαν να εργάζονται μαζικά αλλά και να διαβάζουν κόμικς πιο συστηματικά. Μετά τα ενδιαφέροντα σχόλιά της πάνω στον ερωτισμό των συγκεκριμένων manga, περνά στο δεύτερο κεφάλαιο («Magical Girl στα Shojo Manga») στο οποίο περιγράφει την έννοια του «magical girl» σε μια γενικώς ανδροκρατούμενη κοινωνία καθώς και την αμφισβήτηση των στερεότυπων αναφορικά με τις γυναίκες σε ανάλογα σύγχρονα manga: «Από τη θέση τους, δηλαδή ως νοικοκυρές ή ως γκέισες με κιμονό και γενικά ως παρουσίες στην κοινωνία της Ιαπωνίας όπου υπάρχουν μόνο για να υπηρετούν τους άνδρες, μετατρέπονται σε δυναμικές ηρωίδες με τόλμη και αυτοπεποίθηση. Στην κατηγορία αυτή μάλιστα, οι γυναικείοι χαρακτήρες απεικονίζονται πολύ πιο δυναμικοί από τους άνδρες, σε σημείο να τους ξεπερνούν όχι μόνο ως προς τη σωματική τους δύναμη, αλλά και ως προς την κοινωνική τους θέση». «One Piece», του Eiichiro Oda και «Dragon Ball», του Akira Toriyama Στο τρίτο κεφάλαιο («Sailor Moon: Ένα χαρισματικό magical girl») επικεντρώνεται στη συγκεκριμένη δημοφιλή σειρά, τα χαρακτηριστικά της, τα πρωταγωνιστικά πρόσωπα και τις αξίες που πηγάζουν από τη σεναριακή ιδέα και την εξέλιξη των ιστοριών. Τέλος, στο τέταρτο κεφάλαιο με τίτλο «Τα manga ως κλασική αξία: διάδοση, υποδοχή, αποδοχή», αναφέρεται στον τρόπο με το οποίο τα ιαπωνικά manga διείσδυσαν σταδιακά στον ευρωπαϊκό εκδοτικό χώρο και αύξησαν προοδευτικά τους αναγνώστες τους εντοπίζοντας ως πρώτο παράδειγμα το εμβληματικό «Akira» του Katsuhiro Otomo, που με την τεράστια επιτυχία του έστρωσε τον δρόμο στους μεταγενέστερους δημιουργούς βοηθώντας να αρθούν ή τουλάχιστον να μετριαστούν οι πρότερες επιφυλάξεις: «Οι χώρες της Δύσης για παράδειγμα, είχαν – και εξακολουθούν να έχουν – πολλές προκαταλήψεις όσον αφορά τα manga, τα οποία ήταν παρεξηγημένα και υποτιμημένα ως έργα. Οι αναγνώστες έκαναν συχνά αρνητικά σχόλια του τύπου “όλοι οι χαρακτήρες έχουν μεγάλα μάτια που μοιάζουν με αυτά του Bambi”, “τα περιοδικά είναι παχιά σαν τηλεφωνικοί κατάλογοι”, “οι επιχειρηματίες τα καταβροχθίζουν σε τρένα ή δημόσιους χώρους”, “είναι γεμάτα σεξ και βία”». Η μεγάλη ποικιλία όμως των manga των τελευταίων δεκαετιών σε συνδυασμό με τη στρατηγική μάρκετινγκ των ιαπωνικών εκδοτικών οίκων και το, δειλό στην αρχή, πιο τολμηρό στη συνέχεια, άνοιγμα μεγάλων αγορών όπως η γαλλική και η γερμανική αλλά και οι πολυάριθμες λέσχες, ομάδες, διαδικτυακά στέκια κ.λ.π. που δημιουργήθηκαν, σταδιακά έφεραν αποτέλεσμα και τα manga συναγωνίζονται πια επί ίσοις όροις τα ευρωπαϊκά κόμικς ως προς τον αριθμό των εκδόσεων και τη μερίδα του αναγνωστικού κοινού που διεκδικούν. Σημαντικό ρόλο παίζει φυσικά και η ολοένα και μεγαλύτερη ενσωμάτωση της κουλτούρας των manga στις νεότερες γενιές, που μεγάλωσαν και μεγαλώνουν με δεδομένη την ύπαρξη του συγκεκριμένου πολιτισμικού προϊόντος, σε αντίθεση με παλαιότερες γενιές. Εξίσου σπουδαίο ρόλο παίζει και η παράλληλη ή και προηγηθείσα διάδοση των ιαπωνικών κινουμένων σχεδίων, γνωστών ως anime, σε τηλεοπτικές σειρές που έχουν γίνει ιδιαίτερα δημοφιλείς τις τελευταίες δεκαετίες ακολουθώντας παρόμοια σεναριακά μονοπάτια και αντίστοιχες σχεδιαστικές τεχνοτροπίες με αυτές των manga. Διαμορφώνοντας έτσι μια σύγχρονη πραγματικότητα στην οποία τα ιαπωνικά κόμικς και κινούμενα σχέδια είναι άμεσα αναγνωρίσιμα στα περισσότερα νέα παιδιά, χωρίς να τα ξενίζουν ή να τα απωθούν λόγω των εμφανών διαφορών τους από τα δυτικά. Από την άλλη είναι αυτονόητο ότι μέσα στην τεράστια παραγωγή των manga υπάρχουν έργα πολλών ταχυτήτων που δεν είναι δυνατόν να καλύπτουν τα γούστα κάθε αναγνώστη. Οι πολιτισμικές ορίζουσες ωστόσο και οι συνθήκες εντός των οποίων αυτά τα αναγνώσματα παράγονται και διαδίδονται, είναι πάντα ενδιαφέρον να ερευνούνται και να ερμηνεύονται. Ως προς αυτό το βιβλίο της Ελένης Λουκάκη έχει να προσφέρει πολλά στους αναγνώστες των manga αλλά και σε όσους ενδιαφέρονται να κατανοήσουν αυτό το τόσο σύνθετο και δημοφιλές είδος κόμικς. Και το σχετικό link...

Μίλτος Τεντόγλου: Η ανάρτησή του για τον θάνατο του Akira Toriyama, δημιουργού της σειράς μάνγκα «Dragon Ball» Ο Μίλτος Τεντόγλου έχει μια αδυναμία στα anime και μάλιστα ο αγαπημένος του χαρακτήρας είναι ο Luffy. Μάλιστα στο παρελθόν μετά από νίκες του, έχει μιμηθεί πόζες του Luffy. Στη 1 Μαρτίου, πέθανε σε ηλικία 68 ετών ο Akira Toriyama, ο επιδραστικός Ιάπωνας καλλιτέχνης manga που δημιούργησε τη σειρά Dragon Ball. Ο αθλητής τον αποχαιρέτησε με ένα instastory του και συγκεκριμένα τον Son Goku με φωτοστέφανο ενός αγγέλου. Ποιος ήταν ο Akira Toriyama Ο εκδοτικός του οίκος ανακοίνωσε ότι πέθανε την 1η Μαρτίου, σε ηλικία 68 ετών, από οξύ υποσκληρίδιο αιμάτωμα. Το «Dragon Ball», το οποίο έκανε για πρώτη φορά την εμφάνισή του το 1984 στο περιοδικό κόμικς Weekly Shonen Jump, μεταφέρθηκε αργότερα σε ταινίες, βιντεοπαιγνίδια και τηλεοπτικές σειρές, που έκαναν πολλές πωλήσεις σε περισσότερες από 80 χώρες. Ο Τοριγιάμα ήταν επίσης γνωστός ως σχεδιαστής χαρακτήρων και τεράτων στην πολύ επιτυχημένη σειρά του παιγνιδιού ρόλων «Dragon Quest». Και το σχετικό link...

Η Jemma ανακοίνωσε προσφορές την άλλη Παρασκευή και Σάββατο Αντιγράφω το κείμενο από την σελίδα τους : Την Παρασκευή 15 και το Σάββατο 16 Μαρτίου σας περιμένουμε στο Jemma για ένα μοναδικό αποκριάτικο bazaar! Κατά τη διάρκεια του διημέρου θα βρείτε όλους τους ξενόγλωσσους τίτλους με -25% από τις αναγραφόμενες τιμές! Μην χάσετε την ευκαιρία να εμπλουτίσετε τη συλλογή σας με manga και comics σε μοναδικές τιμές! Τέλος με αγορές άνω των 40€ συμμετέχετε σε κλήρωση για μια δωροεπιτάγη αξίας 150€! *Δεν ισχύει για προϊόντα που οι πελάτες μας έχουν σε κράτηση ή έχουν παραγγείλει. *Δεν γίνονται κρατήσεις. *To event ισχύει μόνο για το φυσικό μας κατάστημα. *Η έκπτωση δεν ισχύει για προϊόντα που είναι ήδη σε προσφορά. 15/03/2024 Ωράριο 10:00 με 20:00 16/03/2024 Ωράριο 10:00 με 16:00

Μόλις άνοιξε στα Εξάρχεια το πρώτο μαγαζί στην Αθήνα που είναι αποκλειστικά αφιερωμένο στη γιαπωνέζικη ποπ κουλτούρα. Την πιο άστοχη ερώτηση που μπορείς να κάνεις σε κάποιον που διαβάζει manga είναι πoιο είναι το πιο αγαπημένο του. Δεν θα σου πει ποτέ μόνο έναν τίτλο αλλά δεκάδες. Το γνωρίζω από προσωπική εμπειρία και ενασχόληση. Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν εξειδικευμένα μαγαζιά πάνω στα manga, τουλάχιστον στην Αθήνα. Το συγκεκριμένο είδος των κόμικς πάντοτε συνυπήρχε ως ένα ξεχωριστό section σε ράφια μαζί με αμερικανικά κόμικς και τη λογοτεχνία φαντασίας σε βιβλιοπωλεία ή κομιξάδικα. Το Manga District στα Εξάρχεια ίσως είναι το πρώτο μαγαζί στην Ελλάδα που αφορά αποκλειστικά τη σκηνή των manga και των anime και φέρνει οτιδήποτε έχει να κάνει με αυτά, από κούπες, αυτοκόλλητα, αγαλματάκια και φιγούρες Funko Pop μέχρι σκουλαρίκια, δίσκους και είδη μοντελισμού, εκτός από κόμικς. Δεν γίνεται να μην το πάρει το μάτι σου αν περνάς από την οδό Σουλτάνη και μπορεί να μην είναι μεγάλο, αλλά έχει πολύ merchandise για να κάθεσαι να χαζεύεις με τις ώρες. Οι τοίχοι του είναι γεμάτοι εντυπωσιακές αφίσες αλλά και σπάνια βινύλια OST διάσημων αλλά και πιο άγνωστων ταινιών anime που κυριολεκτικά μοιάζουν με έργα τέχνης (και δεν είναι προς πώληση). Το μαγαζί ήταν μια ιδέα τριών φίλων συλλεκτών manga, του Παναγιώτη, του Νίκου και του Άγγελου. Στο ταμείο βρίσκεις στον Παναγιώτη, ο οποίος μου δείχνει ένα απίθανο παλιό τσίγκινο κουτί με καραμέλες που δεν έχει ανοιχτεί ποτέ και ήταν το πρόμο για την ταινία του στούντιο Ghibli, Grave of the Fireflies, την οποία σκηνοθέτησε ο συγχωρεμένος πια Isao Takahata το 1988. Φυσικά, οι καραμέλες έχουν γίνει μια ομοιόμορφη μάζα και δεν τρώγονται πια. «Έκανα πλάκα με τους άλλους ιδιοκτήτες, και φίλους, γιατί τους έλεγα πως ό,τι μου αφήνουν εδώ πέρα θα το πουλάω. Τους τρόμαζα επειδή είναι αυτά πολύ ιδιαίτερα πράγματα που δεν τα ξαναβρίσκεις», μου αναφέρει ο Παναγιώτης. Άνοιξε πριν από περίπου δύο μήνες και ο λόγος που το έφτιαξαν ήταν η λατρεία τους για τη συγκεκριμένη κουλτούρα. Το σκεφτόντουσαν καιρό αλλά με τον κορωνοϊό και τις καραντίνες, και λόγω των άλλων ασχολιών τους, είχε πάει πίσω μέχρι τώρα. Παρά το γεγονός ότι είναι μια πρόσφατη άφιξη, έχει ακουστεί και το επισκέπτεται συνεχώς κόσμος. Αυτό συνέβη μόλις ο Παναγιώτης άνοιξε λογαριασμό στο TikTok και άρχισε να ανεβάζει αστεία βίντεο με το εμπόρευμα. «Το πρώτο βίντεο στο οποίο ανακοινώσαμε ότι υπάρχει μαγαζί manga είχε 45.000 views. Δεν το πίστευα. Δεν λέω ότι όλοι όσοι το έχουν δει έχουν προλάβει να περάσουν από το μαγαζί, αλλά είναι ενδιαφέρον να βλέπεις ότι οι ηλικίες που ασχολούνται με τα manga ασχολούνται και με το TikTok». Το επισκέπτονται από παιδιά του δημοτικού μέχρι 40άρηδες και 50άρηδες. Μπορεί να ψάχνουν οτιδήποτε, από συναρμολογούμενα Gundam, τα οποία έχουν ένα πολύ ένθερμο κοινό, μέχρι συλλέκτες που ενδιαφέρονται και για φιγούρες, εκτός από τόμους. Ζητάνε διάφορους τίτλους που είναι πάρα πολύ παλιοί και είναι πάρα πολύ δύσκολο να τους βρούμε. Είναι ιδιαίτερη η κατάσταση με τις εκδόσεις των manga, επειδή δεν ξέρεις πότε θα τα ανατυπώσουν, αν θα τα ξανανατυπώσουν ή αν θα τα βγάλουν σε ένα ωραίο collection ή σε κάποιο boxset. Οι τιμές ενός τεύχους ξεκινάνε από οκτώ ευρώ και μπορούν να φτάσουν μέχρι τα τριάντα». Βέβαια, όσον αφορά τα manga, όπως μου εξηγεί, δεν έρχεται τίποτε από την Ιαπωνία, επειδή όλα είναι μεταφρασμένα στα αγγλικά και δεν έχει και νόημα, αφού πάρα πολλές εταιρείες έχουν πάρει το licensing και τα βγάζουν σε Αμερική και Ευρώπη. Τώρα, σχετικά με τα διάφορα αντικείμενα, πέφτει πολύ ψάξιμο online και φέρνουν οτιδήποτε ιδιαίτερο τους κινήσει το ενδιαφέρον. Αυτήν τη στιγμή οι πωλήσεις των manga στο εξωτερικό έχουν αρχίσει να ξεπερνούν αυτές των αμερικανικών κόμικς. Υπάρχει ένα τεράστιο hype. «Ακούγεται ότι η αγορά θα διπλασιαστεί και θα τριπλασιαστεί τα επόμενα πέντε-έξι χρόνια, τόσο σύντομα», αναφέρει. Πολλά παιδιά αρχίζουν να μαθαίνουν ιαπωνικά λόγω των manga, όπως συνέβη με την ανιψιά του Παναγιώτη. «Δεν είναι εύκολο να έχεις στην Ελλάδα ένα εξειδικευμένο μαγαζί. Εμείς το αγαπάμε και γι’ αυτό το κάνουμε, ξεκάθαρα. Επίσης, είμαστε συλλέκτες και θα συνεχίσουμε να είμαστε. Καταλαβαίνω απόλυτα τη χαρά του άλλου που θα μπει στο μαγαζί και θα βρει αυτό που θέλει. Κάθε μήνα φέρνουμε καινούργια κομμάτια που ξεκινούν από το πρώτο τεύχος κανονικά, πράγματα που μόλις κυκλοφόρησαν. Θέλω ο κόσμος που μας επισκέπτεται να το ψάχνει και το σχόλιο που μας κάνουν συνήθως είναι ότι εδώ βρίσκουν πράγματα τα οποία δεν υπάρχουν αλλού». Και το σχετικό link...

Σήμερα κυκλοφόρησε και το πρώτο manga DC https://anubis.gr/product/batman-amp-the-justice-league-manga-meros-1/ KAI Καταχώρηση στην εθν. βιβλ. Περιοδικό με playmobil από την εκδοτική Playmobil Adventure

Disney: ΚΟΜΙΞ (4€ το τεύχος) 88, 123 (δύο τεύχη) Τόμος Μίκυ Μάους τεύχος 1 (2€) Η Μεγάλη Βιβλιοθήκη Disney (1,5€) 15 Αλμανάκο (1€ το τεύχος) 213-236, 238, 239 Σούπερ Αλμανάκο (1,2€ το τεύχος) 1, 5 Κλασικά (1,5€ το τεύχος) 229, 230, 231, 232, 233, 234, 240 Μίκυ Μάους (α' κύκλος) (0,50€ με 1€ το τεύχος) 260, 263, 265, 400 - 2€ το τεύχος (κακές καταστάσεις) Από τεύχος 2090 έως 2268, 2287, 2288, 2319-20, 2321, 2411, 2412, 2422, 2454, 2456, 2458-59 Μίκυ Μάους (β' κύκλος) (0,80€ το τεύχος) 8-11, 16-41 Ντόναλντ (α' περίοδος) (1€ το τεύχος) 110 έως 145, 190 Πασατέμπος 13, 21 - 1€ Διάφορα: Αρκάς Καστράτο Απρέπειες - 3€ Τα Μεγάλα Αριστουργήματα 20.000 Λεύγες κάτω από την θάλασσα - 1€ Μεγάλος Ποπαϋ #239 - 0,50 (λείπει οπισθόφυλλο) Game οf Thrones Παιχνίδι του Στέματος ΒΙΒΛΙΟ ΠΡΩΤΟ Anubis comics - 3€ Game Of Thrones Παιχνίδι του Στέμματος (βιβλίο 1) - 7 € Bugs Bunny Κλασικές Ιστορίες #17 - 2€ Bugs Bunny Μεγάλο #8 - 1,5€ Bugs Bunny Μεγάλο #62 - 1,5€ Μπλέ Κομμήτης #1 - 2€ Manga: Death Note τόμοι 1-4 στα ελληνικά Death Note Black Edition IV - 5€ Blach τόμος 1 - 3€ Fullmetal Alchemist vol. 2, 4,12 - 4€ το τόμος

Από το 2016, δημιουργήθηκε το KomixPress (πρώην DisneyComicsPress) ώστε να γράφονται άρθρα και νέα με μια προσωπική πινελιά αλλά και να γίνονται παρουσιάσεις – κριτικές γύρω από τις ελληνικές και ξένες εκδόσεις. Αρχικά εστιάζαμε μόνο στα Ντίσνεϋ κόμικς αλλά αυτό άλλαξε από το 2023. Για αυτό έφτιαξα και νέο θρεαντ που το διαχωρίζει με το αντίστοιχο Ντισνεϊκό Γιατί KomixPress; Θα μου πείτε γιατί το συγκεκριμένο και η αλλαγή; Το συγκεκριμένο όνομα δόθηκε διότι η λέξη Κομιξ (πέρα από το ομώνυμο περιοδικό) χρησιμοποιείται πολύ συχνά στη χώρα μας αντί για το κόμικς. Οπότε στην ουσία με το νέο τίτλο εννοούμε όλων των ειδών τα κόμικς. Επίσης, θέλαμε το νέο όνομα να θυμίζει κάπως το παλιό και οπότε έγινε ο παραπάνω συνδυασμός. Ένας άλλος λόγος που έγινε η αλλαγή αυτή είναι διότι θέλουμε να μιλάμε και για άλλα είδη κόμικς που μας αρέσουν και να μην περιοριζόμαστε μόνο στα Ντίσνεϋ στα οποία έχουμε μια αδυναμία. Συνεργασία με την ΚΟΜΙΞ Wiki Το KomixPress συνεργάζεται με την ΚΟΜΙΞ Wiki. Στη Wiki μπορείτε να βρείτε αναλυτικά άρθρα και πρότζεκτ σχετικά με τους χαρακτήρες, τις εκδόσεις, τους δημιουργούς που σχετίζονται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο με το περιοδικό ΚΟΜΙΞ. Ενώ, το blog είναι πιο προσωπικό και στο τμήμα DisneyComicsPress υπάρχουν άρθρα σχετικά με τα Ντίνσεϋ κόμικς. Σκοπός του είναι να ενημερώσει για πρόσφατα νέα, να παρουσιάζει συνεντεύξεις που έχουν παρθεί από δημιουργούς, να γίνονται παρουσιάσεις/κριτικές για τα κόμικς της Ντίσνεϋ. Άρθρα πέρα από τα Ντίσνεϋ κόμικς Παρακάτω τα 2 πρώτα άρθρα που έχουν γραφτεί πέρα από τα Ντίσνεϋ κόμικς και θα ακολουθήσουν και άλλα: AnimeCon: RUN Thessaloniki V – Εντυπώσεις Τα τοπ 5 manga/manhwa που εστιάζω αυτήν την περίοδο

Σκοτεινή, πεσιμιστική και, βέβαια, εντελώς επίκαιρη, η σειρά βασίζεται σε ιστορία του θρυλικού πατέρα των manga Oσάμου Tεζούκα. Η τεχνητή νοημοσύνη είναι παντού αυτές τις ημέρες. Για πολλά χρόνια ήταν ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Ως όρο και ως κόνσεπτ τη συναντούσες στα βιβλία του Iσαάκ Ασίμοφ ή, ακόμη πιο παλιά, στον κινηματογράφο και στο θρυλικό «Metropolis» του Φριτς Λανγκ. Ο Ασίμοφ μάλιστα, είναι αυτός που εμπνεύστηκε τους τρεις βασικούς νόμους της ρομποτικής που μέχρι σήμερα έχουν καθορίσει τη γενικότερη συζήτηση στη Δύση σχετικά με την τεχνητή νοημοσύνη και οι οποίοι, λίγο πολύ, λένε ότι ένα ρομπότ δεν επιτρέπεται να κάνει κακό σε άνθρωπο. Περιέργως, την ίδια περίοδο που ο Ασίμοφ οραματιζόταν τους ρομποτικούς νόμους του, ένας άλλος σπουδαίος δημιουργός έθετε τα δικά του όρια μεταξύ μηχανών και ανθρώπων. Δεν είναι ακριβώς επιβεβαιωμένο αν ο πατέρας των manga και των anime, Oσάμου Tεζούκα, γνώριζε το έργο του Ασίμοφ όταν παρουσίαζε στο παιδικό αναγνωστικό κοινό στην Ιαπωνία τις περιπέτειες του Astro Boy. Μεταπολεμικά δεν ξέρουμε αν τα αμερικανικά περιοδικά του φανταστικού, όπου κυκλοφορούσαν οι μικρές ιστορίες του, έφταναν στην Ιαπωνία. Τo manga «Tetsuwan Atom» («Ο τρομερός Άτομ»), στο οποίο βασίστηκε το μετέπειτα anime «Astro Boy», πρωτοκυκλοφόρησε το 1951. Οι ρομποτικοί νόμοι του Aσίμοφ εμφανίζονται για πρώτη φορά σε ένα διήγημα που εκδόθηκε το 1942 στο «Astounding Science Fiction» και αργότερα στη συλλογή «Ι, Robot» το 1950. Αν και Ασίμοφ και Τεζούκα συγκλίνουν στο γεγονός ότι ένα ρομπότ δεν μπορεί να βλάψει ή να σκοτώσει έναν άνθρωπο, οι νόμοι του δεύτερου ήταν σχεδιασμένοι ώστε να αφορούν μόνο την ιαπωνική κοινωνία και κουλτούρα. Σε αυτούς ένα ρομπότ υπηρετεί την ανθρωπότητα, πρέπει να αποκαλεί τον δημιουργό του «πατέρα» και δεν μπορεί να προσφέρει τις υπηρεσίες του με αντάλλαγμα τα χρήματα. Τα ανδροειδή του Tεζούκα είναι στην πλειοψηφία τους ανθρωπόμορφα. Στην ουσία του το Astro Boy είναι μια μεταφορά του Πινόκιο στον 21ο αιώνα. Ο Atom είναι ένα ρομπότ που μοιάζει στον νεκρό γιο του εφευρέτη του, Tobio, και έχει κληρονομήσει την αθωότητα και την αφέλεια ενός μικρού παιδιού. Όταν ο πατέρας του, δρ. Τένμα, που δουλεύει στο υπουργείο Επιστήμης, συνειδητοποιεί ότι δεν πρόκειται να μεγαλώσει ποτέ, τον απαρνείται και τον διώχνει. Ένας άλλος συνάδελφός του τον υιοθετεί και τον κάνει μέλος της δικής του ρομποτικής οικογένειας, την οποία ο Atom ορκίζεται να προστατέψει, ιδιαίτερα τη μικρή του αδελφή-ρομπότ Uran. Σε αυτό το σύμπαν κινείται το «Pluto» του Nαόκι Ουρασάουα, το οποίο βασίζεται στην ιστορία του «The Greatest Robot on Earth» του Tεζούκα. Ο Nαόκι Ουρασάουα Ο Gesicht, ένας ντετέκτιβ-ρομπότ που δουλεύει για τη Europol, προσπαθεί να εξιχνιάσει μια σειρά φόνων ανθρώπων και ρομπότ σε όλο τον κόσμο. Η υπόθεση περιπλέκεται περισσότερο όταν τα στοιχεία δείχνουν ότι μπορεί ένα ρομπότ ίσως κρύβεται πίσω από αυτή την ιστορία – και θα είναι η πρώτη φορά μετά από οκτώ χρόνια που ένα ρομπότ σκοτώνει άνθρωπο. Όπως όλα δείχνουν, στόχοι του δολοφόνου είναι τα επτά πιο εξελιγμένα ανδροειδή στον πλανήτη – ανάμεσά τους και ο Atom –, τα οποία μπορούν να μετατραπούν σε όπλα μαζικής καταστροφής, ενώ στο στόχαστρο μπαίνουν και οι επιστήμονες που τα δημιούργησαν και όσοι είναι υπέρμαχοι των ίσων δικαιωμάτων των ρομπότ. Η σειρά παίρνει το όνομα της από τον βασικό ανταγωνιστή και είναι πολύ πιο σκοτεινή και πεσιμιστική από το ορίτζιναλ υλικό, από το οποίο δανείζεται στοιχεία. Υπάρχουν πολλά επίπεδα στην υπόθεση του Ουρασάουα, o οποίος δεν διηγείται απλώς εκ νέου την κλασική ιστορία του Tεζούκα. Για όσους δεν γνωρίζουν το έργο του, είναι ένας από τους σημαντικότερους mangaka της γενιάς του. Δημιουργός του «Monster», ενός από τα σπουδαιότερα manga της σύγχρονης εποχής – το οποίο έγινε anime το 2004 και παίζεται επίσης στο Netflix –, στο οποίο προσπαθούσε να απαντήσει στο ερώτημα ποια είναι η πραγματική φύση του κακού, εδώ αναρωτιέται ποια είναι η πραγματική φύση του ανθρώπου. Για το είδος του anime, οι σειρές που βασίζονται σε έργα του θεωρούνται σπάνιες. Είναι πιο σοβαρές σε ύφος ενώ απουσιάζει κάθε ίχνος fan service. Διαφορετικό στη δομή από το «Monster», που ολοκληρωνόταν σε 74 μισάωρα επεισόδια, το «Pluto» μετράει 8 ωριαία επεισόδια. Η αρχή του είναι κάπως αργή και χρειάζεται χρόνο μέχρι να βρει τον ρυθμό του ανάμεσα σε τόσους χαρακτήρες. Αν αντέξει κανείς μέχρι το τέταρτο επεισόδιο, ανταμείβεται με ένα roller coaster έντασης και συναισθημάτων. Οι δυο σειρές, που μοιάζουν να συνδιαλέγονται, έχουν αρκετά κοινά στοιχεία, γεγονός που οφείλεται στον τρόπο που δουλεύει ο Ουρασάουα τα πρότζεκτ του – σχεδόν ταυτόχρονα. Π.χ. o βασικός πρωταγωνιστής του «Monster» ονομάζεται Tένμα και είναι γιατρός. Επιπλέον, αν στο «Monster» ο Ουρασάουα εξετάζει την επίδραση του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου και του ναζισμού στη μεταπολεμική Ευρώπη, στο «Pluto» φαντάζεται την Αραβία ως μια απέραντη έρημο, εντελώς ρημαγμένη μετά από έναν καταστροφικό πόλεμο – ξεκίνησε να το γράφει το 2001 ως αντίδραση στον πόλεμο του Ιράκ. Εκείνη την εποχή σίγουρα δεν περίμενε ότι το έργο του θα παρέμενε επίκαιρο μέχρι σήμερα, και όχι μόνο λόγω της τεχνητής νοημοσύνης, αλλά θα κάνουμε spoiler αν πούμε περισσότερα. Και το σχετικό link...