nikolas12

Ούτε κρύο, ούτε ζέστη. Προσωπικά θα προσπαθήσω να πηγαίνω όσο περισσότερο γίνεται σινεμά, τουλάχιστον στις ταινίες που θέλω να δω, αλλά το ανέβασμα σε πλατφόρμες streaming, ειδικά σε αυτές τύπου HBO Max που δεν έχουν ακόμα σαφές πλάνο επέκτασης στην Ευρώπη, σημαίνει πως η εναλλακτική λύση από το σινεμά θα είναι η πειρατεία και μάλιστα λόγω streaming οι ταινίες θα ανεβαίνουν σε πολύ καλή ποιότητα, ενώ παλιότερα όταν η ταινία παιζόταν στο σινεμά, η εναλλακτική της πειρατείας ήταν να δεις την ταινία θολή με άκυρα γέλια, ομιλίες και κορεάτικους υπότιτλους. Πάντως αν εντός 2021 πάνε όλα κατ' ευχήν και μέχρι τα μέσα της χρονιάς έχει βγει εμβόλιο, οι κινηματογράφοι έχουν ανοίξει κανονικά και η οικονομία έχει ξεκινήσει να κινείται απορώ τι θα κάνουν με ταινίες που θα βγουν ας πούμε το καλοκαίρι ή το Δεκέμβρη που είναι πολύ εμπορική περίοδος για blockbusters στο σινεμά.

Μακράν το αγαπημένο μου σχόλιο τον τελευταίο μήνα. Φαντάζομαι αυτός μετά την κατάληψη πάει να πολεμήσει την οικογένεια Νούτσι: Πέρα από την πλάκα, Αστερίξ και Λούκυ Λουκ είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να διαβάσει ένα παιδί για να δει πως λειτουργούν διάφορα ζητήματα στην κοινωνία και μου ήρθαν πιο μετά στο μυαλό για να τα βάλω στο πρώτο ποστ. Είναι τρομερό πως γράφτηκαν δεκαετίες πριν και όμως είναι επίκαιρα μέχρι σήμερα.

Με πρόλαβε ο @Manitou, ήθελα κι εγώ πολύ να αυτονομηθεί το θέμα, γιατί αυτό που αναφέρει ο @Θεόδωρος είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Προσωπικά θεωρώ πως όσο πιο νωρίς τα παιδιά μπορούν να μπουν στον κόσμο του βιβλίου και του κόμικ τόσο το καλύτερο και το σχολείο μπορεί να βοηθήσει αρκετά. Είμαι αισιόδοξος ακόμη κι αν πολλοί λένε ότι τα παιδιά δεν αγαπούν τα βιβλία γιατί είναι αποχαυνωμένα μπροστά από μια οθόνη. Το νόημα είναι αν θα τους κινήσουμε λίγο την περιέργεια προκειμένου να θέλουν να μπουν σε όλο αυτό. Προσωπικά κάπου στη δευτέρα δημοτικού, η δασκάλα μου στο σχολείο ξεκίνησε δανειστική βιβλιοθήκη, τότε υπήρχαν τα βιβλία του Πατάκη με διαφορετικά χρώματα ανά ηλικία που απευθυνόντουσαν και από τα εικονογραφημένα βιβλιαράκια έκανα τη μετάβαση σε εκείνα με αποτέλεσμα σήμερα να διαβάζω ακόμα πολλά. Εμείς βέβαια τότε δεν είχαμε κόμικ και θεωρώ ότι αυτό είναι ένα αρνητικό. Στις ηλικίες του Δημοτικού νομίζω ότι περιοδικά όπως τα Μίκυ Μάους μπορούν όχι απλά να διασκεδάσουν το παιδί, αλλά και να ενισχύσουν την πλούσια φαντασία τους όπως έχει πει και ο Τριβιζάς, η οποία με τα σύγχρονα μέσα έχει σε μεγάλο βαθμό αποστειρωθεί. Ωστόσο και στη βάση βρίσκω συνέχεια εξαιρετικά ενδιαφέροντα εικονογραφημένα για μικρά παιδιά. Όσον αφορά ηλικίες τύπου έκτη Δημοτικού-Γυμνάσιο θεωρώ ότι η συλλογή της Marvel έχει κάποιους τόμους κατάλληλους. Τo Marvels είναι ένας τέτοιος. Θα είχε πολλή πλάκα καταλάθος να μπει κανένας Punisher Υπάρχουν όμως γενικά κόμικ που θα λειτουργούσαν θετικά και τα έχουμε δει στα σχολικά βιβλία. Η Μαφάλντα ας πούμε που έπρεπε να μεγαλώσουμε για να καταλάβουμε πόσα βαθύτερα νοήματα έκρυβε. Και πολυθεματικά όπως το ΜΠΛΕΚ θα είχαν ενδιαφέρουσες ιστορίες. Εγώ πάντως θα ήμουν υπέρ της ύπαρξης βιβλιοθηκών και για βιβλία και για κόμικ, πολλές φορές κάποιο παιδί μπορεί να θέλει να τσεκάρει ένα κόμικ λόγω ωραίου σχεδίου ή επειδή μπορεί να του πουν ότι είναι ενδιαφέρον και να κάνει μια μετάβαση και στον κόσμο του βιβλίου.

Απ' όσο κατάλαβα από το εξώφυλλο είναι ακριβώς το ίδιο με τη σκληρόδετη αμερικάνικη έκδοση, απλά βγαίνει σε μορφή paperback.

Κι όμως δεν είχε κάνει πρόβλεψη για τον επόμενο Αν όμως κάνει ποτέ λάθος ο @Laz33 είμαι ο πρώτος που θα τον δικαιολογήσει έτσι:

Μιας και εκτός του τελευταίου βιβλίου του Nesbo έχω διαβάσει όλα τα άλλα και είμαι φανατικός θα σου πω τη γνώμη μου. Τα βιβλία του Nesbo χωρίζονται σε αυτά που βγήκαν εκτός της σειράς Χάρι Χόλε και μέσα στη σειρά αυτή. Όλα όσα θα πω είναι προσωπική γνώμη συν γνώμες γνωστών μου. Στα εκτός σειράς έχουμε Κυνηγοί Κεφαλών, Ο Γιος, Μάκβεθ, Το Βασίλειο και τη διλογία Αίμα στο Χιόνι-Περισσότερο Αίμα. Τη διλογία ξέχασέ την, είναι ό,τι πιο βαρετό και άθλιο έχει γράψει. Λες και έπρεπε να συμπληρώσει δύο βιβλία για να τελειώσει το συμβόλαιο με την εκδοτική. Το πρώτο έχει 1-2 καλές στιγμές, αλλά τίποτα το ιδιαίτερο. Το δεύτερο τίποτα απολύτως. Για το Μάκβεθ τα έχω ξαναπεί, είναι μια διασκευή του κλασικού έργου σε μια σύγχρονη κοινωνία, προσωπικά δε μου άρεσε καθόλου. Το Βασίλειο δεν έχω προλάβει να το διαβάσω. Οι Κυνηγοί Κεφαλών και ο Γιος είναι καταπληκτικά βιβλία! Σου προτείνω να ξεκινήσεις από αυτά για να μπεις στο κλίμα του Nesbo και για το πρώτο να δεις και την ταινία που είναι εξαιρετική μεταφορά. Πάμε στα Χάρι Χόλε. Έχω βαρεθεί να το λέω, αλλά ο Χάρι Χόλε είναι μια σειρά βιβλίων που πρέπει να διαβάζεται με τη χρονολογική σειρά έκδοσης των βιβλίων. Και αυτό γιατί σαν ντεντέκτιβ κάθε υπόθεση βάζει ένα λιθαράκι στην προσωπικότητα του και αναπτύσσεται μια μεγάλη κεντρική ιστορία. Ο Χάρι τραυματίζεται, φεύγει εκτός Νορβηγίας σε αυτοεξορία, ερωτεύεται, χωρίζει, ερωτεύεται ξανά, μεγαλώνει παιδί και όλο αυτό σε ένα span 12 βιβλίων. Αν πάρει κάποιος δύο τυχαία βιβλία δε θα καταλάβει τίποτα. Ακόμα κι αν του αρέσουν, δε θα τα βιώσει όπως κάποιος που διαβάζει όλη τη σειρά, γιατί σε μερικά ο Nesbo σετάρει το δολοφόνο για 2-3 βιβλία και στην αποκάλυψη μένεις παγωτό. Συν τοις άλλοις υπάρχει όπως είπα μια κεντρική εξέλιξη για τον χαρακτήρα που είναι συνεχής. Τώρα για τα βιβλία καθ' αυτά. Η Νυχτερίδα και οι Κατσαρίδες είναι οι πρώτες δύο υποθέσεις και εκτυλίσσονται εκτός Νορβηγίας και ουσιαστικά μας μαθαίνουν ποιος είναι ο Χάρι. Το πρώτο το βρήκα μέτριο, το δεύτερο αρκετά καλό. Ο Κοκκινολαίμης είναι το βιβλίο με τις περισσότερες ιστορικές περιγραφές συν ότι εδώ ξεκινάει η σχέση Χάρι-Ράκελ, γενικά δεν είναι τόσο λατρεμένο. Η Νέμεσις είναι το τέταρτο βιβλίο και είναι καταπληκτικό. Το Αστέρι του Διαβόλου είναι μεταξύ των καλύτερων της σειράς, πραγματικά λατρεμένο. Ο Λυτρωτής συνεχίζει το εξαιρετικό σερί του Χάρι για να έρθει ο Χιονάνθρωπος, πιθανώς στα 10 καλύτερα αστυνομικά βιβλία που έχω διαβάσει με καταιγιστική δράση και μια από τις καλύτερες αποκαλύψεις δολοφόνων στη σειρά. Βασικά η καλύτερη. Αλλά αν πας να το διαβάσεις αυτό σαν πρώτο βιβλίο δε θα νιώσεις το ίδιο σοκ που θα ένιωθες αν είχες διαβάσει όλη τη σειρά. Η Λεοπάρδαλη είναι μεταβατικό βιβλίο αν και από τα μεγαλύτερα της σειράς. Δε με ενθουσίασε. Ο Φαντομίας είναι αρκετά καλό και για πρώτη φορά αναπτύσσεται πολύ η σχέση του Χάρι με το γιο της Ράκελ από άλλο πατέρα, η οποία σχέση συνεχίζει μέχρι σήμερα. Περνάμε στην πιο σύγχρονη φάση των βιβλίων. Η Αστυνομία κάνει μια θριαμβευτική επάνοδο με ένα από τα καλύτερα βιβλία της σειράς. Διαβάζεται και αυτόνομα, αλλά στο Φαντομία έχει γίνει ο χαμός στην κεντρική ιστορία. Η Δίψα ήρθε τέσσερα χρόνια μετά (μεγάλη απόσταση μεταξύ βιβλίων Χάρι Χόλε) και δε με ενθουσίασε, αλλά διαβάζεται σχεδόν ενιαία με το Μαχαίρι, το τελευταίο βιβλίο που βγήκε πέρυσι. Το συγκεκριμένο είναι ένα βιβλίο που δε μου άρεσε η εξέλιξη της υπόθεσης, τη βρήκα λίγο βαρετή, αλλά εδώ έχουμε το conclusion μιας ιστορίας 7-8 βιβλίων. Είναι τρομερή η αποκάλυψη του δολοφόνου και σηματοδοτεί ουσιαστικά ένα τέλος του κύκλου του Χάρι, θα μπορούσε να λειτουργήσει και ως το γλυκόπικρο τέλος της σειράς. Αυτή γενικά είναι η γνώμη μου για Nesbo, ξέρω πως δε βοηθάω λέγοντας ότι για Χάρι Χόλε πρέπει να διαβάσεις όλη τη σειρά. Αν έπρεπε να διαλέξω τα καλύτερα θα έλεγα (με χρονολογική σειρά έκδοσης) Νέμεσις, Αστέρι του Διαβόλου, Λυτρωτής, Χιονάνθρωπος, Φαντομίας, Αστυνομία, Μαχαίρι. Εκτός Χάρι, οι Κυνηγοί Κεφαλών και ο Γιος οπωσδήποτε.

To δεύτερο μέρος της ιστορίας Η Επιστροφή του Punisher κυκλοφόρησε και το υπέροχο εξώφυλλο ανέβηκε στη βάση μας. Επόμενος τόμος της συλλογής, στο νούμερο 34 θα είναι η συνέχεια της πρώτης ιστορίας Fantastic Four που είδαμε στη συλλογή από τους Waid, Porter, Wieringo, ένας ακόμα τόμος που περιμέναμε αρκετό καιρό όπως το Κίνδυνος των X-Men. Κουβεντούλα όπως πάντα στην κρυστάλλινη σφαίρα.

Η συνέχεια των F4 θα είναι ο τόμος 34 της συλλογής. Ακούραστη η Hachette, πάντα στην ώρα της στο ράφι τη στιγμή που αρκετοί εκδοτικοί έχουν θέματα με τις κυκλοφορίες και τη διανομή λόγω lockdown. Καλημέρα σε όλους!

Ακυρώθηκε και επίσημα το DuckTales

Εντωμεταξύ αυτό είναι το γαλλικό εξώφυλλο που είδα στο Amazon για το δεύτερο τεύχος: Χάζεψα και τα υπόλοιπα και πραγματικά τι εξωφυλλάρες έχει αυτή η σειρά; Παρατηρώ το πρώτο τεύχος στο ράφι και σκέφτομαι πως αν ολοκληρωθεί η οκτάδα θα είναι πραγματικό κόσμημα για κάθε βιβλιοθήκη, τόσο σαν περιεχόμενο όσο και στο οπτικό κομμάτι. Και όπως σας έχω πει στα επόμενα άλμπουμ η ποιότητα της έκδοσης στο εσωτερικό θα είναι ακόμα καλύτερη

Τόμος 29: The Punisher - Η Επιστροφή Μέρος Πρώτο Μιας και αύριο λογικά θα έχουμε το νέο τόμο της συλλογής στα χέρια μας και αφού ο τόμος αυτός θα είναι το δεύτερο μέρος της Επιστροφής του Τιμωρού, ποιος καλύτερος τρόπος υπάρχει για να έρθει από το να γίνει ένα αναλυτικό review-αφιέρωμα στο πρώτο μέρος της ιστορίας; Πάμε λοιπόν. Το concept γύρω από την Επιστροφή και το αφιέρωμα Όπως μαθαίνουμε στο τι προηγήθηκε, ο Frank Castle βρισκόταν για ένα χρονικό διάστημα εκτός του πεδίου δράσης του και τώρα γυρίζει πίσω στην πόλη του. Το Welcome Back Frank έχει δημιουργηθεί από τους Garth Ennis και Steve Dillon και για όποιον με διαβάζει συχνά, ξέρει πόσο αγαπάω αυτό το δημιουργικό δίδυμο, πόσο λατρεύω τον τρόπο που περνούν τις εκάστοτε ιδέες και το τι θέλουν να πουν μέσα από την ωμή βία και από ρεαλιστικούς χαρακτήρες. Εδώ λοιπόν η επιστροφή του Frank σηματοδοτείται με τον Punisher να ανοίγει τον πόλεμο σε μια ακόμα οικογένεια που κυριαρχεί στη μαφία της πόλης. Από την πρώτη σκηνή μέσα σε 2-3 σελίδες ο Ennis κάνει σαφές αυτό που θα δούμε. Ακραίες και βίαιες σκηνές όπου ο Τιμωρός δε λυπάται κανέναν. Το αφιέρωμα στο τέλος μας προετοιμάζει επίσης καταλλήλως. Ο Punisher έχει έναν δικό του κώδικα ηθικής και μόνο αυτόν ακολουθεί. Γίνεται μία μεγάλη επεξήγηση από τους δημιουργούς του και αναπτύσσεται η φιλοσοφία του αντιήρωα Frank Castle. Αν θεωρεί πως πρέπει να πεθάνεις, πεθαίνεις. Αυτό δεν είναι θετικό για τον αναγνώστη, γιατί ξέρει την πορεία της ιστορίας και ότι ο Frank είναι τόσο εκπαιδευμένος που ουσιαστικά δεν κινδυνεύει, αλλά ταυτόχρονα απορεί με ποιους τρόπους θα ξεπεράσει τις δυσκολίες. Αυτό το κόμικ μου θύμισε τις ταινίες Final Destination ή Βλέπω το Θάνατό σου στα ελληνικά. Όπως στην ταινία έτσι και εδώ ξέρεις ότι οι εχθροί θα πεθάνουν. Και φίλε οι Ennis και Dillon βρίσκουν ουκ ολίγους ευφάνταστους τρόπους για να το κάνουν. Η ποικιλία διαφορετικών θανάτων σηματοδοτεί και τις πολλαπλές δυνατότητες του Punisher. Με ειδική τεχνική πολεμικής τέχνης σκοτώνει κάποιον ειδικό στις πολεμικές τέχνες. Χρησιμοποιεί το περιβάλλον, τη φύση, τα ζώα ενός ζωολογικού κήπου, τη δύναμη του και κάθε λογής όπλο, μόνο και μόνο για να επιτύχει το σκοπό του. Αν σου φαίνεται κάπως κενό σαν νόημα όμως υπάρχει υπόβαθρο και θα το δούμε αμέσως... Οι τρεις βασικοί άξονες σεναρίου του Ennis Άξονας πρώτος: Η κεντρική ιστορία του Punisher. Σε αυτήν ο Castle έχει βάλει στο μάτι μια οικογένεια της Μαφίας της Νέας Υόρκης, η οποία αποτελείται από τη μητέρα, τα παιδιά και τους goons τους. Ο Frank θα φροντίσει να σταματήσουν να αναπνέουν από νωρίς τα κύρια κεφάλια, αλλά οι υπόλοιποι τον επικυρήσσουν. Έτσι ο Frank ξεκινάει ένα ολόκληρο ταξίδι δολοφονιών προκειμένου να φτάσει στον επόμενο στόχο του. Στο ενδιάμεσο έχει και μία κόντρα με τον Daredevil σε μια σύγκρουση ηθικής σχετικά με το αν είναι δίκαιο κάποιος να πεθάνει βάσει του κώδικα του Τιμωρού ή αν πρέπει να αποδειχθεί με νομικά μέσα η ενοχή του. Άξονας δεύτερος: Εδώ έχουμε καθαρά την ιστορία της αυτοδικίας. Βλέπουμε πως ένας ιερέας δολοφονεί όσους του εξομολογούνται τα αμαρτήματά τους και νιώθει πως κάνει κάτι κακό. Η δημοσιοποίηση των όσων κάνει ο Punisher όμως νιώθει πως κάνει τις πράξεις του να εξαγνίζονται και καταλήγει να θεωρεί σωστή λύση την αυτοδικία, ενώ ταυτόχρονα εμφανίζεται και ένας άνθρωπος της ανώτερης κοινωνικής τάξης που πράττει ακριβώς το ίδιο. Όσα κόμικ έχω διαβάσει με Punisher δε μελετούν σε τόσο βάθος τη φύση της αυτοδικίας, ούτε παρουσιάζουν κάτι τέτοιο, οπότε αυτός ο άξονας ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρων και θα αναπτυχθεί πιο πολύ στο δεύτερο μέρος. Άξονας τρίτος: Αυτό το arc με άφησε αδιάφορο, αλλά είχε τις δυνατές στιγμές του. Είναι η ιστορία ενός ανίκανου αστυνομικού, του Soap που του ανατιθεται να πιάσει τον Punisher. Καταλαβαίνει όμως πως ζει σε ένα διεφθαρμένο σύστημα όπου η αστυνομία βολεύεται από την αυτοδικία έναντι της μαφίας και γι' αυτό κάποιες που έχει αποτυχίες στο βιογραφικό του όπως εκείνος, αναλαμβάνει την υπόθεση. Μέσα από εκείνον θα γνωρίσουμε τα μεγάλα κεφάλια, ανθρώπους που τον περιπαίζουν, ενώ θα ζήσει και κάποιες τραγικές στιγμές με συναδέλφους. Θέλω να δω που θα το πάει στο δεύτερο μισό. Το σχέδιο του Dillon Πολλοί μαγεύτηκαν από το εξώφυλλο του Tim Bradstreet και δεν ενθουσιάστηκαν με το σχέδιο του Dillon. Προσωπικά σέβομαι κάθε αντίθετη άποψη. Η δική μου πλευρά είναι ότι ο Dillon είναι ακριβώς αυτός που πρέπει να σχεδιάζει μία τέτοια ιστορία. Τα στατικά πλάνα ενός cover artist όπως ο Bradstreet θα ήταν τέλεια για μια noir ιστορία Punisher γραμμένη από τον Neil Gaiman, το Brian Azzarello ή τον Ed Brubaker. Σας προτείνω σε αυτό το στυλ το Punisher: Οι Δουλέμποροι της Οξύ, μια ιστορία του Ennis με εξώφυλλα του Bradstreet και σχέδιο από Leandro Fernandez και θεωρώ πως θα σας καλύψει 100%. @O Φρατζάτος ελπίζω να διαβάσει αυτό το σημείο που προτείνω. Και το War Journal από Jim Lee είναι καλό Ο Ennis και η βορειοιρλανδέζικη τρέλα του θέλουν και έναν σχεδιαστή που να ξέρει να δημιουργεί άσχημους στη φάτσα χαρακτήρες, τρελούς, χρήστες ναρκωτικών και να δώσει εκφραστικότητα και splatter στις σκηνές μάχης. Αν δει κάποιος τη δουλειά τους σε Hellblazer και Preacher θα καταλάβει γιατί συνεργάζονται στο Punisher. Ο Dillon ξέρει να ζωγραφίζει αντιπαθητικές φάτσες, χαρακτήρες που μόνο σε street level ήρωες θα βρεις όπως ο γείτονας του Frank με τα 500 piercing. Και ταυτόχρονα έχει ζωντανές σκηνές δράσης, πολύ αίμα και κατάλληλη χρωματική παλέτα για κάθε φάση που βρίσκεται το κόμικ. Για ποιους προτείνεται και τελική σύνοψη Αυτό το κόμικ είναι αυτό που λέμε "Δεν είναι για κάθε μέρα". Δεν είναι για όσους ψάχνουν βαθύτερο νόημα ή κάτι πιο ψαγμένο. Αλλά κυρίως δεν είναι για κάποιον που η εικόνα της τυφλής βίας θα τον αποσπάσει από το να δει τα νοήματα που θέλει να περάσει ο Ennis. Και δεν κατηγορώ τον αναγνώστη σε καμία περίπτωση για αυτό. Ο Punisher δεν είναι για όλους, είναι ήρωας που αρέσει σε συγκεκριμένους ανθρώπους. Προσωπικά την ξενόγλωσση έκδοση την έχω δανείσει σε φίλους γιατί ήθελα τη γνώμη τους. Αν κατάλαβα κάτι από το μικρό δείγμα που πήρα είναι ότι μπορεί να μην πολυδιαβάζεις κόμικ και να γουστάρεις Punisher. Αν σου αρέσουν τα John Wick και τα headshots, αν τα Χριστούγεννα βλέπεις το Die Hard, αν δε χάνεις επανάληψη του Βράχου τότε δοκίμασε το αυτό το κόμικ. Αν γενικά σου αρέσει η hardcore βία στα κόμικ, το splatter, οι ευφάνταστοι θάνατοι αν διαβάζεις Marvel MAX όπως εγώ τότε προτείνω να το πάρεις. Δεν είναι καουμπόικο κόμικ, δεν είναι μόνο ξεκοιλιάσματα. Οι κριτικές εδώ είναι αντιφατικές κι αυτό λέει πολλά. Υπάρχουν αυτοί που το λάτρεψαν, υπάρχουν αυτοί που δεν τους άρεσε. Προσωπικά ανήκω σε αυτούς που πέρασαν καλά διαβάζοντάς το. Αν αγαπάτε Punisher, σειρές Image ή MAX Imprint δε θα απογοητευτείτε. Καλή ανάγνωση και περιμένουμε λίαν συντόμως το δεύτερο μέρος!

Όταν ένα κόμικ φέρει την υπογραφή των Straczynski-Ribic ξέρεις ότι θα διαβάσεις κάτι καλό και η σοβαρή ατμόσφαιρα που αποπνέει ένας τίτλος με το όνομα Requiem προφανώς ταιριάζει απόλυτα. Ο Silver Surfer γενικά είναι ένας χαρακτήρας που προσφέρεται για βαθιές φιλοσοφικές αναλύσεις, ως ο υπηρέτης του Galactus, του τύραννου στον οποίο θυσιάστηκε ουσιαστικά για να σώσει τον πλανήτη του, βλέποντας άλλους πλανήτες να καταστρέφονται στη θέση του. Ο Straczynski γράφει καταπληκτικά και παρά τις λίγες σελίδες, ο Silver Surfer που βρίσκεται κοντά στο θάνατο έχει κάποιους απίστευτους μονολόγους και κάνει βαθιές φιλοσοφικές αναζητήσεις γύρω από τη ζωή και το ρόλο που έπαιξε ο ίδιος ως αγγελιοφόρος του αφέντη του. Δε λείπουν όμως και κάποιες δόσεις χιούμορ, ειδικά σε χαρακτήρες όπως ο Thing, o Human Torch και ο Spidey, οι οποίοι είτε έχουν μικρές είτε μεγάλες αλληλεπιδράσεις θα αφήσουν το στίγμα τους στον Surfer. Το τέλος είναι συγκινητικό και σου δίνει την αίσθηση της ολοκλήρωσης, ενώ ταυτόχρονα βλέπεις την αποδοχή του Galactus από έναν πλανήτη κάτι που δε θα περίμενε κανείς τόσο εύκολα. Το σχέδιο του Ribic ταιριάζει άψογα στην ιστορία. Γενικότερα οι θολές σχεδιαστικές γραμμές του Κροάτη σε συνδυασμό με μια σκοτεινή παλέτα χρωμάτων που προτείνεται για κοσμικές ιστορίες αποτελούν τον τέλειο συνδυασμό και η αφαιρετικότητα τους ανά σημεία βοηθάει πολύ την ανάπτυξη της ιστορίας με έναν έμμεσο τρόπο. Γενικότερα με ικανοποίησε και σίγουρα είναι μια ιστορία που αξίζει να έχει κανείς.

Δια χειρός Γιώργου Κωνσταντόπουλου, ένα ακόμα πολύ όμορφο εξώφυλλο για το Epifany στο τρίτο τεύχος του. Επίσης διακρίνω ότι έχουμε και επισκέψεις στη ΛΕΦΙΚ, κάτι που φαίνεται άκρως ενδιαφέρον! Περισσότερα στη σελίδα του περιοδικού στο Facebook.

Αχ καιρό έχω να το αναβιώσω αυτό το θρεντ, η αλήθεια είναι πως η ζωή στην εποχή του ιού δε μου προσφέρει ισάξιες ευκαιρίες για τραγελαφικά σκηνικά, ωστόσο σήμερα ολοκληρώθηκε ένα ακόμα περιστατικό τρέλας και παραλογισμού, στο οποίο πρωταγωνιστεί ο πρωτομάστορας τέτοιων σκηνικών: ο Ελληνικός Στρατός. Long story short και επειδή οι ιστορίες θητείας είναι για άλλο ποστ, πάνε δύο χρόνια από την υπέροχη μέρα της απόλυσης με το καταραμένο πράσινο λελεδόχαρτο. 8 φαντάροι η σειρά μου στο τάγμα, μαντέψτε ποιος ήταν αυτός που πήρε πράσινο που του λέει ότι σε επιστράτευση παρουσιάζεται σε άλλη μονάδα από αυτή που υπηρέτησε. Δυστυχώς αυτά τα χαρτιά θυμίζουν παλιό καλό ελληνικό δημόσιο. Φυσικά πολλά στοιχεία της ιστορίας δε θα αποκαλυφθούν για ευνόητους λόγους. Φέτος το καλοκαίρι, κάπου τον Ιούνιο-Ιούλιο, πάω το πρωί στο γραφείο μου και πριν προλάβω να πιω καφέ, με παίρνει τηλέφωνο η μάνα μου και μου λέει με τρομερή ανησυχία ότι ήρθε ένας αστυνομικός και με ζήτησε. Όλος ο έννομος πρότερος βίος μου πέρασε μπροστά από τα μάτια μου πριν μου πει ότι τους παρέδωσαν στρατιωτικά χαρτιά. Τότε γινόταν ο αρχικός χαμός στο Καστελόριζο και 2-3 γνωστοί είχαν πάρει χαρτί για επανεκπαίδευση. Σοφή κίνηση του ΕΣ σκέφτομαι, ένας τύπος που το πιο έμπειρο στρατιωτικό του βίωμα είναι νίκες σε Deathmatch στο Counter Strike και που στον ΕΣ απεδείχθη κρυφό ταλέντο στο γρήγορο σφουγγάρισμα και την αρχειοθέτηση με σφραγίδα, πρέπει οπωσδήποτε να επανεκπαιδευτεί. Τέλος πάντων, προφανώς δε με καλέσανε, αλλά μου δώσανε νέο φύλλο πορείας που έλεγε τα ίδια με το προηγούμενο ακριβώς για το που παρουσιάζομαι σε επιστράτευση και δίνουν κάποιες οδηγίες για αποστολή βεβαίωσης παραλαβής. Μετά από ταραχώδεις συσκέψεις 3 ατόμων για να καταφέρουμε να καταλάβουμε τι θέλει από εμάς η ελληνική γραφειοκρατία, συμπληρώνουμε ό,τι ήθελε και τα ταχυδρομούμε. Έλα όμως που αυτές τις μέρες ξαναήρθαν για θέματα του φύλλου στο σπίτι οι αστυνομικοί και το κουδούνι είχε χαλάσει. Έτσι ο πατέρας μου έμαθε από γείτονα ότι ρωτούσαν που μένω. Κοίτα να δεις λέω, Εσκομπάρ έχω γίνει για να με ζητάνε τόσο συχνά. Σήμερα του τηλεφωνούν σπίτι και του λένε να περάσω από το τμήμα να επιδοθεί ξανά φύλλο πορείας. Ρε που μπλέξαμε με τη γραφειοκρατία, μετά τη δουλειά παίρνω το αμάξι να πάω προς τα εκεί, σκεπτόμενος πως μια επανεκπαίδευση τριών εβδομάδων δε θα με χάλαγε αν ήταν να χάσω τα κιλά της καραντίνας. Anyway πάω στο τμήμα, συμπληρώνουν σε ένα χαρτί τα στοιχεία μου και μου δίνουν κι άλλο φύλλο πορείας. Επαναλαμβάνω γιατί βρισκόμαστε στη λούπα του Τάκη του Κυριλέ: Όταν βγήκα από φαντάρος πήρα φύλλο πορείας, δύο χρόνια μετά μου έστειλαν καινούριο που έγραφε ακριβώς τα ίδια, ζητώντας μου να ταχυδρομήσω μια βεβαίωση ότι το πήρα και τρεις μήνες μετά με καλούν να μου επιδώσουν ένα ακόμα που λέει ακριβώς τα ίδια. Και για όλο αυτό έστειλαν κανονικούς αστυνομικούς (προφανώς και σε άλλα σπίτια) μπας και με βρουν στο σπίτι μου να μου το δώσουν αυτοπροσώπως. Όλα τα λεφτά όμως ήταν ο διάλογος με τον αξιωματικό αφού έδωσα τα στοιχεία μου: Α: Το παλιό φύλλο το έχεις; Ε: Το παλιό το πήρα πριν 3 μήνες, αλλά δε μου είπατε να το φέρω. Α: Α, σωστά. Πάντως πάρε ένα τηλέφωνο στη μονάδα που υπηρέτησες αν θέλουν άλλα στοιχεία. Ε: Στη μονάδα που υπηρέτησα; Μα το φύλλο πορείας λέει ότι παρουσιάζομαι σε άλλη, τελείως διαφορετική μονάδα. Α: Ε τι να σου πω, τα έχουν αλλάξει τώρα τα φύλλα και γίνεται χαμός. Συμπεράσματα λοιπόν: 1. Το Ελληνικό Δημόσιο τον Bill Gates να φέρναμε για την Ψηφιακή Πολιτική μας θα έμενε πάντα αχταρμάς. 2. Η γραφειοκρατία σε αυτή τη χώρα πήγε σε επίπεδο να πάρω δύο φύλλα πορείας σε κάτι μήνες γιατί αλλάζουν σχήμα, μέγεθος, χρώμα, δενξέρωτι. 3. Ευτυχώς ο στρατός δε χρειάζεται τις άψογες γνώσεις μου σε χτύπημα σφραγίδας, σφουγγάρισμα και αγώνες ώστε το Aces High να γίνει το στρατιωτικό μας εμβατήριο. 4. Άρσεναλ 5. Εν μέσω πανδημίας και ειδικά καραντίνας, η αστυνομία έχει πόρους σε ανθρώπινο δυναμικό για να πηγαίνουν αστυνομικοί σε σπίτια να παραδώσουν ένα χαρτί αντί να γίνεται ηλεκτρονικά. 6. Αν ψάξω να βρω λογική, υπεύθυνο και τι παίχτηκε με όλα αυτά τα χαρτιά θα καταλήξω σαν τον Αστερίξ και τον Οβελίξ που έψαχναν το πιστοποιητικό Α38

To First Class είναι συμπαθητικό, αλλά το Days of Future Past είναι όντως κλάσεις ανώτερο, προσωπικά στο top 3 μου για το franchise. Όσο και να το ζορίζεις, το Apocalypse δε βλέπεται, θυμάμαι με ρώταγαν στο ραδιόφωνο αν είναι να πάνε να το δούνε και τους απάντησα: "Ε αν έχετε την προσφορά με το μισό εισιτήριο, να πάτε, αλλά να έχει και καλό ποπ κορν" To Dark Phoenix και με όλη την καλή μου θέληση δε βλεπόταν ούτε με μισό εισιτήριο, ούτε με καλό ποπ κορν. Μιλάμε είχε κοκκινίσει το κούτελο από τα facepalm. H πλάκα είναι ότι επειδή ήξερα ότι θα βγει πατάτα, είχα διαβάσει όλη την πλοκή από ένα test screening που υποτίθεται ότι ήταν απογοητευτικό και προκάλεσε μαζικά reshoots. Περιττό να πω ότι δεν άλλαξε τίποτα και η ταινία παραμένει άθλια, προκαλώντας μου για τη Sophie Turner χειρότερα αισθήματα από αυτά που ένιωθα για εκείνη ως Sansa και αυτό είναι πολύ δύσκολο! Κάνει το The Last Stand να μοιάζει Citizen Kane, κάνει όποιον έχει διαβάσει το Dark Phoenix Saga και Uncanny X-Men να τραβάει τα μαλλιά του.

Γιεπ είναι ο γνωστός @JohnnyMZ, έχει κάνει πολλά άρθρα ως εξωτερικός συνεργάτης της ΕφΣυν και όμορφα αφιερώματα τόσο για τα κόμικ όσο για τη ΛΕΦΙΚ. Πριν κάποιους μήνες γνωριστήκαμε κι από κοντά στη Λέσχη και είχαμε πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα. Δεν έχω προλάβει να διαβάσω την ιστορία, αλλά το άρθρο του Γιάννη είναι εξαιρετικό και μαζί με τις κριτικές που διάβασα από εδώ με έχει βάλει για τα καλά στο κλίμα, οπότε λέω να το πιάσω μέσα στην εβδομάδα.

Το βάζω σε spoiler tag για όποιον δεν έχει διαβάσει την ιστορία. Γενικότερα έχω ξεκινήσει το Torn και ήδη έχω κάποιες πρόχειρες σημειώσεις για κείμενα που θα λύσουν όλες τις απορίες στο τέλος του Dangerous καθώς και πως ολοκληρώνεται η ιστορία της Emma Frost στη συνέχεια.

Τέταρτο μάθημα και ξεκινάει με άκρως ενδιαφέρον αφιέρωμα στον ανταγωνισμό των επιχειρήσεων, τα μονοπώλια, τα ολιγοπώλια, ενώ μαθαίνουμε ακόμα και για τα καρτέλ! Άκρως ενδιαφέρουσες επιλογές και πληροφορίες για οικονομικούς όρους, σίγουρα πιο περίπλοκες από τα πρώτα 1-2 τεύχη. Αγροκτήματα στην πόλη Πρώτα ξεκινάμε με μια ιστορία που στο επίκεντρο της βρίσκεται ο ανταγωνισμός των επιχειρήσεων και πρώτο πεδίο της κόντρας Σκρουτζ-Ρόμπαξ είναι η αγορά των φρούτων και των λαχανικών όπου οι λαϊκές αγορές υπερτερούν σε τιμή και ποιότητα. Έτσι χτίζουν εντυπωσιακά αγροκτήματα, αλλά στο βωμό του κέρδους θυσιάζουν την ποιότητα με ολέθρια οικονομικά αποτελέσματα. Νομίζω εξαιρετικά κατάλληλη ιστορία για ένα τεύχος που έχει να κάνει με ανταγωνισμό. Μονομαχία μέχρι το τελευταίο χτύπημα Η κόντρα περνάει στο κομμάτι των δημοπρασιών και εδώ έχουμε μία ακόμα εντυπωσιακή νίκη του Σκρουτζ, μου κάνει εντύπωση η αποκάλυψη της παγίδας του, καθώς περίμενα ότι λογικά ένα έξυπνος επιχειρηματίας σαν τον Ρόμπαξ θα την είχε καταλάβει πρώτος. Η μάχη των εφημερίδων Πάμε τώρα και στην κόντρα του Τύπου όπου ο δημιουργός επιτυχημένα σατιρίζει αυτή τη μάστιγα των εντύπων με 300 δώρα κι ένθετα σε κάθε φύλλο. Ο Σκρουτζ χάνει συνεχώς από τον Ρόμπαξ γιατί πιστεύει στην αληθινή δημοσιογραφία έναντι των δώρων, ωστόσο θα βρει έναν πανέξυπνο επιχειρηματικό τρόπο να τον κερδίσει. Επίσης άσχετο με την ιστορία, αλλά μου έκανε εντύπωση ότι ο Ρόμπαξ φορούσε διαφορετικό κοστούμι από το συνηθισμένο. Διακοπές στο Κλοντάϊκ Εδώ ο Σκρουτζ δείχνει πως μπορεί να μετατρέψει με το επιχειρηματικό του μυαλό, μια κακή επένδυση σε προσοδοφόρα. Έτσι μετά από μια απάτη του Ρόμπαξ, ο οποίος έχει ένα τέλειο θέρετρο, αποφασίζει να προτείνει εναλλακτικό τουρισμό με διακοπές στο Κλοντάϊκ και χάρη στην τύχη του βγάζει ακόμα περισσότερα λεπτά, απαντώντας στα σαμποτάζ του άσπονδου εχθρού του. Εργασία και Εισόδημα Νέο μάθημα από το πιο πλούσιο παπί του κόσμου και αφορά την εργασία και το εισόδημα που βγάζει ο καθένας μας, πως δηλαδή καθορίζεται η ζήτηση και η προσφορά της εργασίας σε μια κοινωνία. Το χρυσάφι των Ολυμπιονικών Τελευταία ιστορία λοιπόν και μου φαινόταν ότι κάπου την έχω ξαναδεί, λίγο που την έψαξα στο INDUCKS είδα ότι ήταν αδημοσίευτη πριν από αυτό. Τέλος πάντων και εδώ έχουμε να κάνουμε με ανταγωνιστικότητα και αυτή τη φορά γύρω από τις χορηγίες αθλητών των Ολυμπιακών Αγώνων, αλλά ο Σκρουτζ δείχνει να μην τον νοιάζει που ο Ρόμπαξ έχει κάνει δυναμικό μπάσιμο, αλλά ψάχνει κάτι άλλο. Highlight φυσικά το σχέδιο του Cavazzano.

[imdb=tt2802850] This is a true story... Είχα δει την ταινία Fargo των αδερφών Κοέν πριν αρκετά χρόνια, αρκετά καλή μαύρη κωμωδία. Όταν ανακοινώθηκε η σειρά Fargo με το άκρως ενδιαφέρον μοντέλο κάθε σεζόν-διαφορετική αυτοτελής ιστορία που διαδραματίζεται στο ίδιο σύμπαν, ούτε ενθουσιάστηκα, ούτε με άφησε αδιάφορο. Τα εγκωμιαστικά σχόλια με έκαναν τότε, το 2014 να βάλω να δω τα πρώτα επεισόδια Fargo, αλλά για κάποιο λόγο στον τότε αμούστακο πρωτοετή Νικόλα, δεν του έκανε κάποια εντύπωση, οπότε το άφησα κρατώντας όμως στο σημειωματάριο μου να το ξανατσεκάρω στο μέλλον. Σκεφτείτε την ίδια περίοδο δε συνέχισα το Rick and Morty που μετά το αγάπησα, γενικά στραβή περίοδος Τις προάλλες λοιπόν είδα ότι η 1η σεζόν υπάρχει στο Netflix και είπα να κάτσω να το δω. Σ-Ε-Ζ-Ο-Ν-Α-Ρ-Α αναφώνησα ενθουσιασμένος όταν τελείωσε. Αυτή η ιστορία δέκα επεισοδιών είναι απλά καταπληκτική, στρωτή και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Έχουμε χιονισμένη Minnesota, ό,τι καλύτερο φυσικά για να μπούμε στο κλίμα του Fargo και τον Martin Freeman (με καλή αμερικάνικη προφορά) στο ρόλο του ασφαλιστή Lester Nygaard, του οποίου η ζωή θα αλλάξει μετά τη συνάντηση με τον Lorne Malvo (όσο και να μη συμπαθώ τον Billy Bob Thornton, είναι εξαιρετικός). Το όλο character arc του Lester, ενός αποτυχημένου εργαζόμενου o οποίος ακούσια με τη βοήθεια του Malvo θα απαλλαγεί από όλους όσους τον υποτιμούν και τον κρατούν πίσω προκειμένου να γευτεί την επιτυχία, είναι πραγματικά μοναδικό. Ταυτόχρονα γίνεται εξαιρετική δουλειά στους δεύτερους χαρακτήρες με ορισμένους να αποδεικνύονται εξαιρετικά συμπαθητικοί, να εξελίσσονται και να παίζουν σημαντικό ρόλο στην κεντρική ιστορία. Δεν ξέρω πότε θα κάτσω να δω τις υπόλοιπες σεζόν, αλλά σίγουρα το ότι έχουν εξίσου εξαιρετικές κριτικές με ενθαρρύνει στο ότι και στις επόμενες γίνεται πολύ καλή δουλειά.

Μου πήρε μερικούς μήνες, αλλά επιτέλους τελείωσα τη δεύτερη σεζόν. Ο λόγος που άργησα είναι γιατί την έβλεπα μαζί με τον αδερφό μου, γιατί και οι δύο τη λατρεύουμε και επειδή είναι ό,τι καλύτερο να τη βλέπεις σχολιάζοντας με κάποιον ακόμα. Ντάξει μιλάμε για μια ακόμα κορυφή που κατακτά το The Boys. Η δεύτερη σεζόν δεν υστερεί σε τίποτα της πρώτης, θα τις κατέτασσα στο ίδιο επίπεδο. Το σενάριο είναι καλά στημένο και η αφήγηση της ιστορίας είναι πάρα πολύ καλή, ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με μια αυτοτελή ιστορία που παρουσιάζει ένα υποτυπώδες τέλος πριν φυσικά γίνει ο χαμός που αναμένεται στην επόμενη σεζόν. Η σάτιρα στο υπερηρωικό είδος και τα μηνύματα βρίσκονται πάντα εκεί πάντα λουσμένη με εξαιρετική δράση και απίστευτα εφέ για τηλεοπτική σειρά. Δε λείπει η ακραία βία που μας συνήθισε αυτή η σειρά. Πραγματικά δε μπορώ να περιμένω να έρθει επιτέλους η τρίτη σεζόν, αλλά πρώτα μάλλον θα έχω διαβάσει όλο το κόμικ.

Σε αυτό το αφιέρωμα που για ακόμα μια φορά είναι αρκετά καλό έχουμε να κάνουμε με την ουσία του χρήματος, δηλαδή τι είναι χρήμα, πως προέκυψε να χρησιμοποιείται σαν ανταλλακτικό μέσο στις κοινωνίες, τι είναι πληθωρισμός και γενικότερα υπάρχουν αρκετές ενδιαφέρουσες πληροφορίες. Νησί Χωρίς Χρήμα Από τις πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες όσων τόμων έχω διαβάσει έως τώρα, κυρίως γιατί έχει άμεση σχέση με το αφιέρωμά μας. Ο Σκρουτζ πηγαίνει σε μια κοινωνία χωρίς χρήμα και ουσιαστικά της μαθαίνει τι είναι χρήμα, τι είναι τράπεζα και πως αντί να ανταλλάσσουν υπηρεσίες, να χρησιμοποιούν το χρήμα. Όπως μας δείχνει το τέλος τα καταφέρνει πολύ καλά! Τα Μεταλλαγμένα Δολλάρια Ο Σκρουτζ έχει την αίσθηση πως τα χρήματά του είναι πλαστά και προσπαθεί με τον Κύρο να τα ξανακάνει κανονικά, αλλά ο Κύρος τα κάνει όλα τρισχειρότερα. Έχει αρκετή πλάκα και μια ωραία ανατροπή, την οποία την έχουν στήσει αριστοτεχνικά. Προϊστορικό Χρυσάφι Σε αυτήν την ιστορία ο Σκρουτζ ουσιαστικά πηγαίνει σε έναν ξένο πλανήτη όπου δεν έχει σημασία ο χρυσός, αλλά οι πέτρες. Έτσι ακολουθεί τη φυσική ροπή του ανθρώπου να κυνηγάει το σπανιότερο που θεωρείται και πολυτιμότερο με ξεκαρδιστικά αποτελέσματα. Εκατομμυριούχος Παντάξιος Η ανιψιά του Παντάξιου νομίζει από λάθος ότι είναι εκατομμυριούχος και έτσι ο Παντάξιος προσπαθεί να την πείσει όταν τον επισκέπτεται στο Θησαυροφυλάκιο. Όμορφη ιστορία σχετικά με την οικογένεια και τις σχέσεις, η οποία γίνεται αρκετά αστεία στα σκηνικά που ο Παντάξιος κάνει τον εκατομμυριούχο. Επιχείρηση: Κάρτα Όλα Δεν είναι ακριβώς αυτό που φαίνεται στον τίτλο, δηλαδή δε βλέπουμε τη χρήση των καρτών, ωστόσο αυτή η ιστορία αφορά την αυστηρή θέσπιση του πλαστικού χρήματος και έχουμε την ενδιαφέρουσα συνεργασία Σκρουτζ και Μουργόλυκων. Αν και έχει προφανώς αρκετά σεναριακά και λογικά κενά κυλάει όμορφα, αλλά περίμενα κάτι παραπάνω. Το Χρήμα Για το τέλος το κλασικό μάθημα του θείου Σκρουτζ σχετικά με το χρήμα και την πορεία του στην ιστορία από τη λίθινη εποχή μέχρι το πλαστικό χρήμα σήμερα. Όπως πάντα τα καθημερινά σκηνικά ή οι στιγμές όπου σταθερές των Disney ιστοριών όπως η ατυχία του Ντόναλντ μπλέκονται με όσα θέλει να διδάξει ο Σκρουτζ, είναι τα καλύτερα σημεία της ιστορίας.

Έβαλα στο ποστ του @alexoni97 τα τεύχη που ανέβασε, τα συγκεκριμένα είναι δειγματοληπτικά όπως κάθε φορά που παραθέτονται πολλά εξώφυλλα.

Σωστό, το συγκεκριμένο περιλαμβάνεται στο trade του Unstoppable και είναι ουσιαστικά το κλείσιμο του run πριν αναλάβουν οι Warren Ellis και Simone Bianchi. Γι' αυτό το Unstoppable είναι λίγο μεγαλύτερο από το Torn.

Εξαιρετικό αφιέρωμα του @PhantomDuck στα Άπαντα του Ρομάνο Σκάρπα. Μου αρέσει πολύ και η ανάλυση των ιστοριών και κυρίως το κομμάτι που αφορά το χρωματισμό, στο οποίο έχει γίνει πολύ μεγάλη έρευνα και δουλειά και αξίζει να το προσέξετε. Από την άλλη, ο Γιώργος δε μασάει τα λόγια του για την ποιότητα της έκδοσης και όχι άδικα τονίζοντας το πρόβλημα της περιοδικότητας, την αλλαγή μεγέθους, την ποιότητα του χαρτιού και κυρίως την έλλειψη αρίθμησης και περιεχομένων που έχουμε εντοπίσει και έχουμε συζητήσει κι εδώ.

Πριν από κάποια χρόνια που ήμουν φοιτητής σε ένα μάθημα Επιχειρησιακής Στρατηγικής, ο καθηγητής ανέλυσε σε συνεργασία με εμάς ένα case study από μία φράση του Bill Gates που έλεγε ότι «Χρειαζόμαστε τραπεζικές υπηρεσίες, αλλά δεν ξέρω αν χρειαζόμαστε τράπεζες». Πολλοί φοιτητές σήκωσαν το χέρι τους κι εκεί κατάλαβα ότι μια ζωή κατηγορούσα τον εαυτό μου ότι δε σκέφτομαι αρκετά out of the box, αλλά σε αυτήν την περίπτωση ίσχυε το αντίθετο. Οι συμφοιτητές μου βρήκαν τη σωστή απάντηση που ήταν και το θέμα του case study, δηλαδή ότι ο Bill Gates εννοούσε τους φυσικούς χώρους τραπεζών και κατά πόσο στρατηγικά είναι καλύτερο να έχεις μειωμένα φυσικά σημεία εξυπηρέτησης. Εγώ από την άλλη σκεφτόμουν ότι όντως θέλουμε κάποιους να παρέχουν υπηρεσίες τραπεζών, αλλά δε χρειαζόμαστε τράπεζες να λειτουργούν με τον τρόπο που λειτουργούν πάντα με άξονα τη μείωση κόστους/αύξηση κέρδους. Μεγάλη ιστορία η ανάλυση αυτής της σκέψης. Δε θα επεκτείνω τη συζήτηση στο κομμάτι αυτό, σίγουρα πάντως το αφιέρωμα είναι υπερβολικά απλουστευμένο και αφορά τα μικρά παιδιά που κατά πάσα πιθανότητα δε θα το διάβασαν. Παγωμένα κεφάλαια Περίμενα λίγο περισσότερα από αυτήν την ιστορία όσον αφορά το οικονομικό κομμάτι, καθώς το πάγωμα καταθέσεων συνδέεται με τη μαγεία, το οποίο κάπως μου χάλασε τις ιστορίες που εστίαζαν πιο πολύ στο οικονομικό κομμάτι. Αποταμίευση και Επένδυση Δεύτερο μάθημα από το πιο πλούσιο παπί του κόσμου και εδώ μαθαίνουμε για τις επενδύσεις μέσα από διασκεδαστικές καταστάσεις που αφορούν ομόλογα, τόκους και μετοχές. Και η αλήθεια είναι πως καθόλου άδικο δεν έχει ο θείος! Σύμβουλος Επενδύσεων Δεν τρελάθηκα με το σχέδιο, αλλά αυτή η ιστορία κρύβει τρεις πολύ μεγάλες αλήθειες. Πρώτον το να δουλεύεις στο χρηματιστηριακό κλάδο φαίνεται εύκολο και πλουσιοπάροχο, αλλά είναι πολύ δύσκολο. Δεύτερον η ζωή του πωλητή είναι επίπονη και κουραστική. Και τρίτον και σημαντικότερο μπορείς πολύ εύκολα να πέσεις σε μεγάλες απάτες και εταιρείες να εξαφανιστούν με τα λεφτά του κόσμου εν μια νυκτί. Σκληρή ιστορία, αλλά εστιάζεις στην αστεία πλευρά. Το Μυστήριο της Δεκάρας Ούτε εδώ έχουμε κάποιο αυστηρό οικονομικό μάθημα, αλλά μια διασκεδαστικότατη περιπέτεια, κατά την οποία ο Σκρουτζ αφού πληρώσει φόρους βρίσκει στο θησαυροφυλάκιο μια δεκάρα που δεν του ανήκει. Με ξεπερνάει ότι ξέρει κάθε νόμισμά του! Και φυσικά προσπαθεί να την ξοδέψει κάτι που φαίνεται σε όλους αστείο, αλλά κρύβεται και μια ανατροπή σχετικά με το νόμισμα. Η Τράπεζα Τρίτο μάθημα του Σκρουτζ σε αυτά τα δύο τεύχη και το συγκεκριμένο είναι όντως πολύ διδακτικό και ταυτόχρονα πολύ διασκεδαστικό, αφού μας εξηγεί τι προσφέρουν οι τράπεζες και γιατί τις χρησιμοποιούμε, μάθημα χρήσιμο για τους μικρότερους σε ηλικία που θα το διαβάσουν. Η δε συμβουλή του στο τέλος ότι αν δε σε ικανοποιούν οι όροι μιας τράπεζας, άνοιξε τη δική σου, νομίζω είναι το σκρουτζικό αντίστοιχο του «Φάτε παντεσπάνι». Ο Λόφος της Αγωνίας Και εδώ έχουμε μια διαφοροποιημένη ιστορία από το κεντρικό θέμα του τεύχους που αφορά τις τράπεζες και έχει να κάνει με τη γνωστή κόντρα Σκρουτζ-Ρόμπαξ γύρω από το οικόπεδο του Θησαυροφυλακίου. Νομίζω δε θυμάμαι κάποιον ενοικιαστή στο Βίο, αλλά δεν περιμένω κάποιο αυστηρό continuity, σίγουρα από τις πιο διασκεδαστικές ιστορίες του τεύχους.