nikolas12

Μιας και δεν είναι ένα θρεντ μόνο για κόμικ, πριν λίγες μέρες έκανα αυτές τις αγορές, συγκεκριμένα αυτά τα ακουστικά της Sony και ένα μικρόφωνο της Razer. Ο λόγος είναι ότι λογικά από Σεπτέμβριο θα επανέλθει η ραδιοφωνική μου εκπομπή με το anthem.gr στο Radioalchemy, θα κάνουμε πιο πολλά anthem podcasts στην πλατφόρμα μας, ενώ ξεκινάω και μπασκετική εκπομπή σε συνεργασία με το basketforum.gr. Όπως καταλαβαίνετε, χρειαζόμουν εξοπλισμό να μπορώ να ανταπεξέλθω και ανυπομονώ να ξεκινήσουν όσα αναφέρω.

Τελευταία φορά που πήρα πριν 1-2 μήνες με την Cleverpoint. Ουσιαστικά σου στέλνει ένα μήνυμα στο κινητό και εσύ δηλώνεις ένα σημείο Cleverpoint από το οποίο πας και παραλαμβάνεις το δέμα σου. Υπάρχουν αρκετά τέτοια σημεία ακόμα και σε άκυρα καταστήματα π.χ. αυτό που πήγα εγώ ήταν ένα βενζινάδικο κοντά στη δουλειά μου.

Διάβαζα χθες την παρουσίαση του @Indian για τον πρώτο τόμο από τους δύο στη συλλογή της Marvel (τα διαβάζω κι εγώ αυτές τις μέρες για μια ενιαία κριτική) και είδα που επισήμανε την παρουσίαση για αυτή την παλιότερη έκδοση της Anubis. Ξανασκαναρίστηκαν λοιπόν σε καλύτερη ποιότητα και τα δύο εξώφυλλα-οπισθόφυλλα και εκτός της βάσης προστέθηκαν εκ νέου στο πινακάκι της παρουσίασης.

Μιας και ο @Loss έβαλε μπόλικα εξωφυλλάκια και τα χάζευα, παρατήρησα ότι λείπει το 22 της επανέκδοσης της σειράς, οπότε για να την κλείσουμε και να τα έχουμε όλα στη βάση, προστέθηκε, ενώ με την πρώτη ευκαιρία θα βάλω και όσα οπισθόφυλλα της επανέκδοσης λείπουν

Τόμος 42: Wolverine – Η Αρχή Δεν έχω κρύψει ότι ο Wolverine είναι μετά τον Spidey ο αγαπημένος μου χαρακτήρας της Marvel με τον οποίο μοιράζονται γενικά 2 από τις 3 θέσεις του προσωπικού top 3 αγαπημένων κόμικ χαρακτήρων με τον τρίτο να είναι ο Batman. Το Wolverine Origin το είχα χρόνια στα πλάνα μου για διάβασμα και δεν είχα την έκδοση της Anubis, οπότε η συλλογή μου ήρθε κουτί. Μια ιστορία-ταμπού Μη διαβάζοντας κόμικ σε εποχές προ 2001 (παίζει να είχα κάτι Batman της Modern Times) δε γνώριζα ότι αυτή η ιστορία ήταν τόσο μα τόσο ταμπού για τη βιομηχανία του κόμικ εκείνης της εποχής. Και πράγματι αν το καλοσκεφτεί κανείς ο Wolverine ήταν ένας εξαιρετικά αναγνωρίσιμος χαρακτήρας, είχε πάρει και τα πάνω του λόγω της ερμηνείας του Hugh Jackman στην πρώτη ταινία X-Men ένα χρόνο νωρίτερα, είχαμε δει εξαιρετικές ιστορίες για τη ζωή του όπως το Weapon X του Barry Windsor-Smith και το Wolverine των Claremont-Miller που έχουμε διαβάσει και στη συλλογή, συνεπώς το βρίσκω απόλυτα λογικό να φοβούνται να πιάσουν το παρελθόν του και να μας δείξουν πως ξεκίνησε. Ειδικά από τη στιγμή που είχαν αφεθεί πολλά hints για την ηλικία του και το παρελθόν του. Συνήθως όταν ανακατεύονται executives και δεν είναι αυστηρά δημιουργοί με τέλειες ιδέες (όπως ας πούμε είχε ο Brubaker την ιδέα του να φέρει πίσω τον Winter Soldier) που αναλαμβάνουν το project, δεν πρέπει να έχουμε το καλύτερο προαίσθημα, αφού ο Jemas ήταν πιο πολύ στέλεχος και ο Quesada ήταν κυρίως σχεδιαστής και ο Paul Jenkins που κλήθηκε να φτιάξει τους διαλόγους και να μετουσιώσει τις ιδέες του δεν είχε και την πιο εντυπωσιακή βιβλιογραφία τότε εκτός ίσως από κάποια τεύχη Hellblazer. Τέλος πάντων αυτό που εννοώ είναι ότι αν διάβαζα το 2001 ότι μια τόσο αμφιλεγόμενη και δύσκολη ιστορία, την έπιαναν δύο παθιασμένα στελέχη με έναν όχι τόσο γνωστό γραφιά θα ήμουν ανήσυχος. Τελικά το αποτέλεσμα τους δικαιώνει απόλυτα. Πολύ καλές ιδέες – Ουσιαστικό σενάριο Πάνω κάτω αν ρωτήσεις κάποιον περί Wolverine θα ξέρει πως είναι από τον Καναδά, αλλά στα πρώτα τεύχη του Origin έχουμε μια πλήρη γνωριμία με τη Rose, η οποία θα αποτελέσει την πρώτη του μεγάλη αγάπη καθώς και διάφορους χαρακτήρες από την οικογένεια του και το περιβάλλον της. Το γράψιμο των πρώτων τευχών είναι μαγικό, καθώς έχει μια πολύ μεγάλη ανατροπή που μπορεί κάποιους να τους πιάσει απροετοίμαστους. Επίσης αφήνει αρκετά ερωτηματικά σχετικά με τις σχέσεις της οικογένειας και την αλληλεπίδραση του ήρωα, της Rose και των υπόλοιπων χαρακτήρων. Δε μπορώ να πω παραπάνω, γιατί θα είναι spoiler, ωστόσο ΜΗΝ διαβάσετε το παράρτημα με τις έξτρα πληροφορίες πριν την ιστορία, όπως κάνω συνήθως, ευτυχώς μου έκοψε λόγω του ότι είχα διαβάσει περί ανατροπών και δεν την πάτησα. Το δεύτερο μισό αφορά περισσότερο τη διαφυγή του Wolverine και της Rose στο νοτιοδυτικό Καναδά, ωστόσο τα συγκλονιστικά γεγονότα του πρώτου μισού θα έχουν πολύ μεγάλο αντίκτυπο στη ζωή του πρωταγωνιστή μας, καθώς βλέπουμε πως ζει με τις δυνάμεις του, πως γίνεται όλο και πιο άγριος και κυρίως το πως η ικανότητα αυτοΐσασης τον επηρεάζει πνευματικά ώστε να ξεχάσει το τι συνέβη με την οικογένεια του και να είναι σε καλύτερη πνευματική κατάσταση. Επίσης βλέπουμε την πρώτη μεγάλη αγάπη του Wolverine και πως μέσω αυτής εξελίσσεται στον τραγικό ήρωα που γνωρίζουμε σήμερα. Αν και ο Jenkins πιστεύει πως έχει πιο πολλή συμμετοχή στο πρώτο μισό, είναι τρομερό πόσο καλά στήνει τους χαρακτήρες, πως καλλιεργεί τις διαπροσωπικές σχέσεις και κυρίως το πως σε κάνει να μισείς αυτούς που πρέπει να μισήσεις και να αγαπήσεις όσους πρέπει να αγαπήσεις. Και εδώ δε θα επεκταθώ προς αποφυγή των spoilers. Ένα τελείως διαφορετικό σχέδιο Η αλήθεια είναι πως μπερδεύω αρκετά τα αδέρφια Kubert, Adam και Andy καθώς εκτός των ονομάτων, και το σχεδιαστικό στυλ του ενός φέρνει αρκετά στον άλλον. Εδώ έχουμε τον Andy Kubert, ο οποίος αναλύει αρκετά τις επιρροές του στο αφιέρωμα στο τέλος και τις χειρίζεται πολύ όμορφα στην αποτύπωση των χαρακτήρων. Κάνει τον Wolverine άγριο όποτε θέλει, αλλά μπορεί και να βγάλει από μέσα του το συναίσθημα του τραγικού ήρωα. Οι μάχες είναι physical και αιματηρές, ενώ το κόμικ είναι αρκετά βίαιο και σε συνδυασμό με την τραγικότητα των ηρώων αποτυπώνεται άψογα σε όσα καρέ είναι αυτό το ζητούμενο. Όμως η πιο περίεργη τεχνοτροπία που βοηθά το κόμικ να αποτυπώνει ακόμα καλύτερα την εποχή που διαδραματίζεται είναι ο χρωματισμός. Συνήθως σε ένα κόμικ ο σχεδιαστής ζωγραφίζει την εικόνα με τα μολύβια, ύστερα η σελίδα μελανώνεται και μετά χρωματίζεται. Εδώ όμως δεν έχουμε μελάνια, αλλά αντιθέτως ο ψηφιακός χρωματισμός μπαίνει κατευθείαν πάνω στα μολύβια του Kubert. Το αποτέλεσμα είναι τα απαλά χρώματα να προσδίδουν κάτι το εντελώς καινούριο που δε θυμίζει το κλασικό σύγχρονο υπερηρωικό κόμικ. Δε θα μου άρεσε να το βλέπω σε κάθε κόμικ μου, αλλά για ιστορίες όπως το Origin ή το 1602 που είχαν εφαρμόσει την ίδια τεχνική ταιριάζει γάντι. Επίσης μου άρεσε πολύ η γραμματοσειρά που χρησιμοποιήθηκε, προσδίδει κάτι διαφορετικό και δεν είναι δύσκολη στο ανάγνωσμα σε αντίθεση με κάποιες πολύπλοκες που έχω βρει σε αρκετά κόμικ του Thor τα τελευταία χρόνια. Τελικός απολογισμός – Σε ποιους προτείνεται Προφανώς μου άρεσε πολύ η ιστορία συνολικά, η αλήθεια είναι ότι όντως το πρώτο με το δεύτερο μισό παρουσιάζουν διαφορές μεταξύ τους ως προς τον τρόπο γραφής και το ρυθμό που κινείται η πλοκή, εμένα ίσως μου άρεσε λίγο περισσότερο το πρώτο, αλλά η ιστορία γενικά είναι πάρα πολύ όμορφη, ενώ και το αφιέρωμα είναι πλούσιο και αναλυτικό δίνοντας πολλές πληροφορίες για το πως πάρθηκαν οι αποφάσεις να βγει η έκδοση και πως αναπτύχθηκαν οι ιδέες. Προτείνεται λοιπόν σε όλους.

Κάποτε μια συγγενής της κοπέλας μου με ρώτησε αν ακούω ελληνικά, της λέω βεβαίως ακούω Rotting Christ, Firewind, Nightstalker, Movement of Static, Deaf Radio, Septicflesh, Godsleep, Suicidal Angels, Planet of Zeus και με κοίταζε σαν εξωγήινο. Μετά ανέφερα Ξύλινα Σπαθιά, Τρύπες κτλ και με θεώρησε φυσιολογικότερο Γενικά πάντως έχω συναντήσει 4 τύπους ανθρώπων τόσα χρόνια που ασχολούμαι με μουσική και οι 4 μου λένε "Ένας είναι ο ΒΑΣΙΛΗΣ" και μου έχει πει ο ένας Παπακωνσταντίνου, ο άλλος Καρρά, ο τρίτος Τερλέγκα και ο τέταρτο Καζούλη

Στα τέλη του προηγούμενου μήνα ήρθε η είδηση πως οι εκδόσεις Μικρός Ήρως ετοιμάζουν ένα νέο ετήσιο περιοδικό όπως είπαν στο editorial τους στο ΜΠΛΕΚ #16, το οποίο θα αφορούσε ιστορίες Ελλήνων καλλιτεχνών κόμικ με κοινή θεματολογία και εν προκειμένω θα είχε να κάνει με τη μουσική. Εννέα Έλληνες κομίστες λοιπόν εικονογραφούν από ένα τραγούδι στις σελίδες αυτής της έκδοσης. Αρκετοί ακολουθούν τη λογική ότι σε κάθε καρέ έχουν και τον ανάλογο στίχο που εικονογραφούν, άλλοι διανθίζουν την ιστορία και με λίγους διαλόγους. Πάμε λοιπόν να δούμε τι έχουμε... Ι) Τα εικονογραφημένα τραγούδια 1) Θανάσης Καραμπάλιος - "Μαύρος Γάτος" του Βασίλη Κωνσταντίνου σε μουσική του ιδίου και στίχους του Θανάση Παπακωνσταντίνου Ο Θανάσης Καραμπάλιος δε χρειάζεται γενικότερα συστάσεις, χαίρομαι πολύ που τον βλέπω σε κάτι διαφορετικό του 1800 και πρέπει να πω ότι μου άρεσε πολύ η απόδοση του τραγουδιού χωρίς να είμαι φαν του Παπακωνσταντίνου. 2) Αρινέλα Κότσικο - "Don't Stop Me Now" των Queen σε μουσική και στίχους του Freddie Mercury Πολύ αγαπημένο μου τραγούδι, μου αρέσει πολύ η λογική της Αρινέλα Κότσικο που ερμηνεύει με ένα καρέ πολλούς στίχους σε μια εικονογράφηση που όπως και το τραγούδι αποπνέει αυτοπεποίθηση. Αν και δεν έχω πιάσει άλλο κόμικ της, το σχέδιο μου θύμισε αρκετά Andrea Sorrentino. 3) Περικλής Κουλιφέτης - "Δημοσθένου Λέξις" του Διονύση Σαββόπουλου σε μουσική και στίχους του ιδίου Μετά το καραντινοκόμικ του, ο Περικλής Κουλιφέτης καταπιάνεται με κάτι καινούριο και πραγματικά είναι συγκινητική η εξέλιξη του τραγουδιού και το πως το αποδίδει. 4) Νικόλας Κούρτης - "I Am the Fire" των Halestorm σε στίχους και μουσική των Elizabeth Hale, Scott Christopher Stevens και Joseph Hottinger Λατρεύω το σχέδιο του Νικόλα Κούρτη και μου άρεσε πολύ η επιλογή ενός ξένου τραγουδιού. Ξεκινάει με ένα δυστοπικό πλάνο που καθόλου τυχαία έχει χρησιμοποιηθεί και ως εξώφυλλο αρκετών διαφημιστικών αυτού του κόμικ. Περισσότερα δεν αναφέρω, αλλά το βρήκα απολαυστικό. 5) Σταύρος Κουτσιούκης - "Are You Gonna Be My Girl" σε στίχους και μουσική των Nic Cester και Cameron Muncey Αυτή η εικονογράφηση είναι ακριβώς όπως την είχα φανταστεί από τον Κουτσιούκη με ιστοριούλα και αρκετές δόσεις χιούμορ που θα σε κάνει να νιώσεις ακόμα πιο όμορφα. 6) Αγγελική Σαλαμαλίκη - "Τράβα βρε Μάγκα και Αλάνι" της Ρόζα Εσκενάζυ σε στίχους και μουσική του Κώστα Σκαρβέλη Από τον Σκλαβενίτη περίμενα ρεμπέτικο, από την Αγγελική Σαλαμαλίκη ήρθε και μάλιστα ήταν η πιο ευχάριστη μου έκπληξη. Μια πραγματικά ανατριχιαστική απόδοση του τραγουδιού με υπέροχο σχέδιο και υπέροχο χρωματισμό ακριβώς στα σημεία που πρέπει. 7) Κωνσταντίνος Σκλαβενίτης - "Σαν Έρημα Καράβια" από τα Υπόγεια Ρεύματα σε στίχους και μουσική των ιδίων Εδώ το σχέδιο γίνεται αρκετά πιο αφαιρετικό, ο Κωνσταντίνος Σκλαβενίτης χρησιμοποιεί διάσπαρτα καρέ και ενδιάμεσα μπαίνει το κείμενο. Έχοντας ακούσει αρκετά τα Υπόγεια Ρεύματα, νομίζω πως αυτή η λογική ταιριάζει πολύ στο κομμάτι και το συγκρότημα. 8) Νικόλας Στεφαδούρος - "Wonderwall" των Oasis σε μουσική και στίχους του Noel Gallagher Άλλη αγαπημένη κομματάρα από εδώ. Ο Stef πρέπει να είναι κι αυτός μεγάλος φαν, αφού νομίζω ότι το πρώτο δισέλιδο που φαίνεται από πάνω το αφιερώνει, έτσι ώστε να περάσει λίγη ώρα και να κάνει τον ήχο του κλικ, ακριβώς όπως στην εκτέλεση του κομματιού όπου περιμένεις λίγο και μετά βάζουν τη βελόνα πάνω στο βινύλιο και ξεκινάει και παίζει. Είναι ακριβώς η μελαγχολία, αλλά με αυτόν τον τόνο ελπίδας που νιώθω όταν ακούω αυτό το κομμάτι και αυτό ακριβώς μου έβγαλε και ο Στεφαδούρος προσωπικά. 9) Κώστας Φραγκιαδάκης - Camouflage του Stan Ridgway σε μουσική και στίχους του ιδίου Δεν το είχα ακούσει το κομμάτι πριν το διαβάσω. Για μένα ο Κώστας Φραγκιαδάκης είναι ένας πραγματικά εξαιρετικός σχεδιαστής και ίσως λίγο υποτιμημένος βλέποντας πόσο ωραία σχεδιάζει και πόσα όμορφα σχέδια ανεβάζει στα social media. Η μεγαλύτερη σε αριθμό σελίδων ιστορία είναι μια στρατιωτική ιστορία με λίγο σενάριο, τους στίχους όχι στα αγγλικά, αλλά στα ελληνικά και με πολύ ωραίο χρωματισμό από το Μιχάλη Τόρη και ιστορική επιμέλεια από τον Γιάννη Μονογυιό. Πολύ ενδιαφέρον! ΙΙ) Η συνέντευξη και τα εξτραδάκια Την έκδοση προλογίζει ο Θοδωρής Μανίκας, παραγωγός του Στο Κόκκινο 105,5 και έχει αρκετό ενδιαφέρον, καθώς μιλά για τη σχέση μουσικής και κόμικς. Ακολουθεί μία συνέντευξη του Νίκου Πορτοκάλογλου στους Λεωκράτη Ανεμοδουρά και Γαβριήλ Τομπαλίδη, όπου εκτός της μουσικής και των κόμικς παρατίθενται και διάφορα σχέδια που είχε κάνει ο γνωστός τραγουδοποιός με τον Τεν Τεν, ήρωες Disney και άλλους πολύ γνωστούς ήρωες από κόμικς. Το υπέροχο εξώφυλλο είναι του Νίκου Κούτση. ΙΙΙ) Μια τελική γνώμη γύρω από την έκδοση Είναι ίσως η μόνη μου παρουσίαση που έχω κάνει και σχόλια-κριτική πάνω στις δουλειές που διάβασα και λογικό. Έχω τεράστιο πάθος για τη μουσική και για τα κόμικς και ο συγκεκριμένος τίτλος τα συνδυάζει και τα δύο. Προσωπικά μου άρεσαν και οι εννιά εικονογραφήσεις πολύ, με κάποιους καλλιτέχνες είναι η πρώτη επαφή, άλλων έχω ξαναδιαβάσει δουλειές τους, αλλά σημασία για μένα έχει η προσωπική οπτική και κυρίως η άποψη που βάζει ο σχεδιαστής στο έργο του και εδώ καλύφθηκα από όλους είτε ήμουν ακροατής του καλλιτέχνη που εικονογραφούσαν είτε όχι. Κατανοώ όμως ότι άλλοι μπορεί να το αγοράσουν και να ενθουσιαστούν με κάποιο πολύ και κάτι άλλο να μην τους αρέσει, πράγμα που βρίσκω λογικό σε μια δουλειά με τόσους (και τόσο) διαφορετικούς συμμετέχοντες. Εγώ προτείνω πριν από κάθε ιστορία να ακούτε προσεκτικά το τραγούδι και να βλέπετε και βίντεο κλιπ γιατί υπάρχουν στοιχεία σε κάποια και ύστερα να διαβάζετε. Η έκδοση είναι στο σύνηθες μεγάλο μέγεθος του Μικρού Ήρωα και το εξώφυλλο δεν είναι γυαλιστερό, αλλά σαν αυτό της Χριστουγεννιάτικης Ιστορίας χωρίς "αυτάκια" όμως. Σύμφωνα με το σάιτ του Μικρού Ήρωα κυκλοφορεί επίσημα στις 18 του μηνός, ωστόσο είναι διαθέσιμο για παραγγελία όπως και στη ΛΕΦΙΚ όπου προμηθεύτηκα το δικό μου αντίτυπο. Καλή ανάγνωση σε όλους

Δεν είχα σκοπό να το πάρω, αλλά ήθελα πριν λίγο καιρό να συμπληρώσω μεταφορικά για μια παραγγελία και λέω Spider-Man είναι, Waid γράφει το σενάριο, ας το τσιμπήσουμε. Όπως λέει και η σύνοψη, για πρώτη φορά μαθαίνουμε πως ο Peter Parker έχει μια αδερφή με την οποία θα μπει σε αρκετές περιπέτειες. Ο Waid χειρίζεται ωραία το πως ο Parker μαθαίνει την ύπαρξή της, αφού στην αρχή αναρωτιέται αν είναι κάποιο νέο από τα τερτίπια του Mysterio ή κάποιου άλλου κακού. Από εκεί και μετά τα δύο αδέρφια μαθαίνουν περισσότερα σχετικά με τη μυστική ζωή και τις αποστολές των γονιών τους, ενώ σε κάποια σημεία η ιστορία βγάζει vibes από James Bond. Εκεί όμως είναι και το κακό, πιο πολύ είναι ιστορία Peter Parker παρά Spider-Man και παρά τις αποκαλύψεις που γίνονται δεν παίζουν ιδιαίτερο ρόλο, αντιθέτως είναι πολύ μικρή ιστορία οπότε η πλοκή δεν έχει καλή διάρθρωση, απλώς στα τσακ μπαμ μαθαίνουμε ότι ο Peter έχει μια αδερφή και ξεκινάμε. Το σχέδιο του Dell' Otto δε μου ταιριάζει εδώ, τα θολά μολύβια και οι σκιές του ταιριάζουν σε σκοτεινότερες ιστορίες και όχι σε αυτές που έχουν πολλές σκηνές σε βορειοαφρικάνικα τοπία και μεγάλους, φωτισμένους, κλειστούς χώρους. Παρ' όλα αυτά είναι ωραίο για τα flashbacks, ενώ δίνει ένα ρετρό αίσθημα στη στολή του Spidey. Δράση δεν έχει πολύ, είναι κυρίως ιστορία χαρακτήρων. Κλείνοντας λοιπόν θα πρέπει να πω ότι δεν τη βρήκα τίποτα το ιδιαίτερο και δε θα την πρότεινα σε light fans του Spider-Man, γιατί οι hardcore θα το πάρουν ούτως ή άλλως. Η τιμή είναι τσιμπημένη για τον αριθμό σελίδων, το σενάριο είναι λίγο πρόχειρο και γενικά τη βρήκα κάπως passable τύπου ότι απλώς διάβασα μία ακόμα ιστορία του αγαπημένου μου Marvel ήρωα και ως εκεί.

Ψιλοενθουσιάστηκε ο αδερφός, φανταζόμουν θα μου αρέσει και μένα, αλλά εν τέλει ήμουν κάπως mixed. Από τη μία υπερβολικά πολύ χιουμοριστικό, από την άλλη πολύ σοβαρό ελπίζω η ταινία να είναι πιο ισορροπημένη και να έχει τον σωστό τόνο. Θεωρώ πως το χιούμορ δεν ταιριάζει στον Venom. Από εκεί και πέρα ο Carnage φαίνεται υπέροχος και ο Woody Harrelson έτοιμος για πολύ καλή ερμηνεία (αν και έχω πει πως το τέλειο καστ γι' αυτό το ρόλο είναι ο Cameron Monaghan και δε θα το πάρω ποτέ πίσω). Θα ήθελα να βελτιώσουν λίγο τις μάχες σε σχέση με το πρώτο. Θα δούμε λοιπόν, προς το παρόν Not great, not terrible που λέγανε και στο Chernobyl.

Τεύχη 14, 15 και 16 Πάνε 5 μήνες από την τελευταία μου κριτική στο θρεντ και λογικό, αφού διάβασα σχετικά αποσπασματικά τα τεύχη 14, 15, 16 λόγω του ότι περίμενα λίγο τις ιστορίες να ολοκληρωθούν για να έχω μια πιο συγκεκριμένη άποψη. Συνεχίζω και ακολουθώ το στυλ κριτικής του @Indian, με κατάλαβε και την προηγούμενη φορά Λάργκο Γουίντς: H Κατ' αρχάς επιτέλους ο Σάιμον έγινε Ελβετός και όχι Σουηδός! Μπράβο για τη διόρθωση. Το H λοιπόν μπορεί να σπάει σε δύο τεύχη, αλλά όπως συνηθίζεται στο Λάργκο είναι το πρώτο μέρος μιας μεγαλύτερης ιστορίας, η οποία ολοκληρώνεται με το Dutch Connection. Και τι ιστοριάρα είχαμε πάλι. Ο Λάργκο κατηγορείται ότι με συνεργό τον Σάϊμον έχει στήσει ένα δικό του δίκτυο ναρκωτικών και φυσικά για ακόμα μία φορά βρίσκεται κυνηγημένος. Το H λειτουργεί σαν προπομπός για την κύρια ιστορία και πέραν κάποιων φόνων και μερικών τρομερών εικόνων δεν έχει πάρα πολλή δράση, γιατί ο συγγραφέας το χρησιμοποιεί σαν μια ιστορία όπου μετακινεί συνεχώς τους χαρακτήρες και τους τοποθετεί εκεί που επιθυμεί για το Dutch Connection που θα υπάρχει και η τελική σύγκρουση. Λάργκο Γουίντς: Ο Άνθρωπος από την Ολλανδία Θυμάστε ένα σχόλιο του @Laz33 σχετικά με τη σύνοψη της προηγούμενης ιστορίας σε μια σελίδα της επόμενης; Ε αυτή εδώ έχει στην 4η σελίδα της τη σύνοψη του H όπως στην εικόνα που είχε επισυνάψει τότε ο Laz. Θετική κίνηση. Εδώ έχουμε την ολοκλήρωση της ιστορίας, στην οποία πλέον ξέρουμε ότι αν και ο Λάργκο καταζητείται, ο ίδιος γνώριζε προ πολλού για το κύκλωμα και ήξερε πως το τρέχει κάποιος από τους προέδρους του W Group. Εδώ πρέπει να πω ότι βρήκα λίγο τετριμμένο το γεγονός ότι για ακόμα μια φορά ένιωσα ότι η βασική πλοκή στις περισσότερες ιστορίες παραμένει ίδια. Κοινώς ο Λάργκο είναι ζάμπλουτος, ξαφνικά γίνεται κάτι παράνομο, βρίσκεται κυνηγημένος και αποδεικνύει την αθωότητα του βρίσκοντας ότι στο W Group υπάρχει κάποιος που τον προδίδει. Και αυτό αναφέρεται στο κόμικ ότι δηλαδή έχουμε ήδη δύο προδοσίες και πάμε για τρίτη. Anyway το Dutch Connection έχει πολύ περισσότερη δράση, έχει απίστευτες ανατροπές, έχει για ακόμα μια φορά καταπληκτική εξέλιξη χαρακτήρων και φοβερές δολοφονίες. Όπως έχω ξαναπεί, συστήνω να έχετε ένα word και να κρατάτε σημειώσεις με πρόσωπα και ονόματα, γιατί χρειάζεται. Για το σχέδιο τι να πει κανείς, καταπληκτικό, λεπτομερές, με έντονα χρώματα και σε ταξιδεύει όπως πάντα σε τοπία της Ασίας, της Αμερικής και της Ευρώπης. Πρέπει να πω ότι δε με χάλασε καθόλου που διάβασα ολόκληρη την ιστορία σε ένα τεύχος, τουναντίον. Έχω αρχίσει να συνειδητοποιώ ότι αν περιμένω να βγουν πάλι δύο μέρη μιας ιστορίας ή τέσσερα μέρη για να περιμένω ένα μεγάλο arc μάλλον λέω αντίο στο Λάργκο μέχρι το Νοέμβρη (Αύγουστο βγαίνει το νέο περιοδικό με το πρώτο μέρος της νέας ιστορίας), αλλά πραγματικά ο Λάργκο εξελίσσεται σε αγαπημένο μου ανάγνωσμα. Το διάβασμα αυτών των ιστοριών το ανέβαλα μέρες γιατί ήθελα να είμαι όσο πιο ξεκούραστος, χαλαρός και με χρόνο μπροστά μου για να τις απολαύσω. Μπλεκ: Το Στίγμα του Προδότη Αν μου έλεγε κάποιος πριν 1μιση χρόνο ότι θα διαβάζω Μπλεκ και θα γουστάρω θα τον πέρναγα για τρελό. Κι όμως το διαβάζω πολύ ευχάριστα και πρέπει να πω πως αυτή η ιστορία που σπάει σε τρία μέρη ήταν από τις αγαπημένες μου. Ο λόγος είναι ότι είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε τον Μπλεκ να προδίδει τους συντρόφους του, πεθαίνει ένας χαρακτήρας που δεν το περιμένεις και γενικότερα μου θύμισε επεισόδιο σειράς που είναι χαλαρή και ξαφνικά τα πράγματα σκοτεινιάζουν πολύ. Ε αυτό είναι κι αυτή η ιστορία, ίσως ένα από τα σκοτεινότερα κεφάλαια του Μπλεκ. Ελ Ζαμπάτο - Τα Μαγικά Παπούτσια του Μπίλυ - Το Παιδί Πάνθηρας Ό,τι είχα πει και την προηγούμενη φορά, για Ελ Ζαμπάτο ωραίες εικόνες, αλλά πολύ μικρά καρέ που δε με βοηθούν στη ροή, το διαβάζω όμως ψιλοευχάριστα. Τα άλλα δύο και που τα διαβάζω όλα μαζί, πάλι νομίζω ότι μου έχουν σπάσει μια 30σέλιδη ιστορία στα 15. Συν ότι νομίζω ότι κάτι έχει παιχτεί λάθος με το Παιδί Πάνθηρα το τέλος στο τεύχος 15 δεν έχει καμία σχέση με την αρχή του 16. Δεν ξέρω αν το παρατήρησε κανείς άλλος. Δόκιμος Ντρεντ - Δικαστής Ντρεντ Οι ιστορίες του Δόκιμου Ντρεντ δε με τρέλαναν, αλλά η τελευταία του Δικαστή στα τεύχη 15 και 16 μου άρεσε πολύ και θεωρώ ότι αυτή τη λογική πρέπει να ακολουθήσουν στις επόμενες επιλογές. Σύγχρονες ιστορίες (αυτή νομίζω ήταν του 2018) με όμορφο, λεπτομερές και πλούσιο σε χρώματα και fantasy επιρροές σχέδιο. Ήταν λίγο άνισα κατανεμημένη, πιθανώς λόγω του ότι δεν τους έβγαιναν οι σελίδες, αλλά και πάλι έτσι θέλω και τις επόμενες. Στορμ Δεν έχω ξετρελαθεί με Στορμ, εντυπωσιακό πως οι νέοι σχεδιαστές έχουν αρκετά όμοιο σκίτσο με του Lawrence. Η ιστορία του Κυβερνήτη Γκρεκ δεν ήταν κακή πάντως. Στήλες και Συνεντεύξεις Οι στήλες είναι κλασικά προσεγμένες, αν και εγώ που τις διαβάζω καιρό μετά την κυκλοφορία του περιοδικού ξέρω ήδη τι παίζει, το νούμερο 1 του Νίκου Νικολαΐδη όπως πάντα λεπτομερές. Τώρα για τις συνεντεύξεις, το Σπύρο Ανδριανό τον έχω γνωρίσει από κοντά και τον παρακολουθώ στα social media, έχουμε αλλάξει και πέντε μηνύματα, λέει κάποια ενδιαφέροντα πράγματα. Λάτρεψα επίσης τη συνέντευξη του Θανάση Καραμπάλιου και για κάποιο λόγο αρρώστησα με τον Ντρεντ που σχεδίασε, αυτός ο άνθρωπος είναι ανίκανος να σχεδιάσει κάτι που δε θα μου αρέσει, τέλειο δισέλιδο, χάζευα τον Ντρεντ. Πολύ ικανοποιημένος από αυτά τα τρία τεύχη που σηματοδοτούν το τέλος αυτής της εποχής του περιοδικού. Από τον Αύγουστο οι Λάργκο, Ντρεντ και Στορμ μετακομίζουν σε νέο μεγάλων διαστάσεων περιοδικό και το ΜΠΛΕΚ συνεχίζει με ρετρό κόμικ και λιγότερες σελίδες. Μακάρι να ευδοκιμήσει αυτή η κίνηση και εδώ θα είμαστε να τα λέμε.

[imdb=tt0457430] Την είχα καιρό στο πλάνο να τη δω αυτήν την ταινία, οπότε από τη στιγμή που ανέβηκε στο ΕΡΤflix με ελληνικούς υπότιτλους (είναι στα ισπανικά), είπα να κάτσω επιτέλους να τη δω. Ο Del Toro είναι για μένα σκηνοθέτης που έχει κάνει mainstream ταινίες που καραγούσταρα (Blade II, Hellboy, Hellboy II, Pacific Rim), αλλά και οσκαρικές που δε με τρέλαναν όπως το The Shape of Water. Ο Λαβύρινθος του Πάνα ανήκει πιο πολύ στα οσκαρικά δημιουργήματα και πρόσφατα είδα αρκετή κόντρα πάνω σε αυτήν την ταινία. Η μεγαλύτερη χαζομάρα που γράφτηκε είναι το "Έλα μωρέ με το παραμυθάκι του Del Toro" που ψάχνοντας λίγο προέρχονταν από άτομα συγκεκριμένης πολιτικής κατεύθυνσης. Σίγουρα δεν τον βρήκα αριστούργημα για 10/10, αλλά είναι μια πολύ όμορφη ταινία με στοιχεία τόσο ιστορικού δράματος όσο και του fantasy και δημιουργεί εκπληκτικές εικόνες που σου μένουν. Είναι ψαγμένη, έχει πολλά κρυφά νοήματα και σε καμία περίπτωση δεν είναι το παραμυθάκι που θα ήθελαν κάποιοι να είναι. Ακόμα και στην πιο μικρή σκηνή, ο Del Toro προσφέρει συζήτηση για αλληγορίες και συμβολισμούς και σίγουρα με κάθε επόμενη θέαση θα βρίσκω περισσότερα τέτοια. [imdb=tt0293429] Βλέποντας τα trailers του φετινού Mortal Kombat ήμουν προϊδεασμένος ότι θα δούμε κάτι καλύτερο σε σχέση με τις δύο προηγούμενες ταινίες του franchise που καλύτερα να μείνουν ασχολίαστες. Χωρίς να είμαι τεράστιος fan με βαθιά γνώση του video game μπορώ να πω ότι με κάλυψε επαρκώς το φετινό πόνημα, καθώς μας έδειξε τα origins των χαρακτήρων, εξερεύνησε αρκετά το lore, ενώ επιτέλους αντί για PG rating, είχαμε μια 100% βίαιη ταινία για άνω των 18 που μπορούσε επιτέλους να δείξει τα fatalities που αποτελούν βασικό κομμάτι του παιχνιδιού και δεν τα είχαμε δει στις προηγούμενες ταινίες. Οι μάχες και η βία με άφησαν σίγουρα ικανοποιημένο. Από εκεί και μετά η ταινία μας βάζει πολύ ομαλά στο σύμπαν της και μας εξηγεί επαρκώς τι παίζει, αλλά κάνει κοιλιά στη δεύτερη πράξη που αποτελεί γέφυρα μεταξύ πρώτης και τρίτης. Υπήρξαν κοινώς αρκετά σημεία που βαρέθηκα και χρειαζόμασταν δράση να ξαναπάρουμε μπρος. Πέραν των μαχών και των γραφικών δεν ενθουσιάστηκα με κάτι ιδιαίτερα, ενώ ήθελα πολύ να ακούσω την original εκτέλεση του theme song των πρώτων δύο ταινιών, ενός εκ των καλύτερων μουσικών πριονιών. Συνοψίζοντας λοιπόν για ταινία Mortal Kombat σε καλύπτει στο κομμάτι της δράσης, αλλά συνολικά σαν ταινία δεν είναι κάτι παραπάνω από μέτρια, την προτείνω όμως σε όσους έχουν παίξει το παιχνίδι ή έχουν δει τις παλιές ταινίες. [imdb=tt5034838] Δεν έχω καμία σύνδεση με το MonsterVerse, ξέρω πάνω κάτω τι έγινε στις προηγούμενες ταινίες του, αλλά το Godzilla vs Kong το είδα ολόκληρο μόνο και μόνο για την τελική μάχη που φαινόταν πολλά υποσχόμενη. Η υπόλοιπη ταινία μου φάνηκε λίγο αδιάφορη με υπερβολικά πολλούς χαρακτήρες και ιστορίες που πιστεύω ότι δε χρειαζόντουσαν, αν και μπορεί να κάνω λάθος καθώς μπήκα tabula rasa. Η αλήθεια είναι ωστόσο ότι οι μάχες μεταξύ τεράτων είναι εντυπωσιακές και τα πλάνα καταστροφής πολύ όμορφα. Στον τεχνικό τομέα γίνεται άρτια δουλειά, το CGI είναι σχετικά καλό και το ξύλο πολύ δυναμικό. Έχει 1-2 μικροεκπλήξεις, αλλά συνολικά πέραν του ξύλου, στην υπόλοιπη βαρέθηκα πάρα πολύ και περίμενα μόνο το ντάπα ντούπα.

Η αλήθεια είναι πως ήθελα πολύ καιρό να διαβάσω το Invincible σαν κόμικ, δυστυχώς όμως δεν έχω προλάβει γιατί είναι αρκετά μεγάλο. Ωστόσο το γεγονός ότι τη σειρά θα την ανέπτυσσε ο συγγραφέας του κόμικ Robert Kirkman με έκανε να νιώθω πολύ ενθουσιασμένος όπως και το ότι θα προβαλλόταν στο Amazon Prime. Το αποτέλεσμα για μένα είναι εξαιρετικό. Αρχικά μπράβο για τη 40λεπτη διάρκεια των επεισοδίων, δε συνηθίζεται στο animation, αλλά έτσι δίνεται στην ιστορία μια καλύτερη ροή. Το pacing της σειράς είναι εξαιρετικό, έχει μια μικρή κοιλιά στη μέση, αλλά η αρχή είναι πολύ καλή και τα τελευταία δύο επεισόδια είναι αριστουργήματα. Έχει σαφή αρχή, μέση, τέλος, η ανάπτυξη χαρακτήρων είναι εξαιρετική σε σημείο που σχεδόν όλοι από τον πιο μικρό μέχρι και τον πιο μεγάλο νιώθεις ότι έχουν ένα σαφές character arc που τερματίζεται με αρκετό ενδιαφέρον στο όγδοο επεισόδιο, ενώ σε προετοιμάζει και για τη συνέχεια. Από εκεί και πέρα μεγάλο μέρος της επιτυχίας παίρνει και το καστ των ηθοποιών που επιλέχθηκαν. Το voice acting είναι φανταστικό. Μου άρεσε πολύ ότι η αρχική εκδοχή των Guardians είχε ηθοποιούς από το The Walking Dead (το πιο γνωστό κόμικ του Kirkman), αλλά γενικά οι επιλογές προσώπων είναι ιδανικές όπως του Jason Mantzoukas για Rex Splode, του Walton Goggins ως Cecil, του Steve Yeun ως ο πρωταγωνιστής και ο MVP κατά τη γνώμη μου J.K Simmons ως Omni-Man. Γενικά πάντως το καστ είναι τεράστιο και αν ψαχτείτε θα βρείτε πολύ γνωστά ονόματα ακόμα και σε δεύτερους ρόλους και όλοι δίνουν το 100%. Για το animation πρέπει να πω ότι μου θύμισε αρκετά τις εικόνες που έχω από το κόμικ και μου άρεσε πάρα πολύ η λεπτομέρεια και τα χρώματα. Κλείνοντας πρέπει να πω ότι μου θύμισε λίγο The Boys στο κομμάτι βίας, είναι 100% άνω των 18, με τρομερές εικόνες, απίστευτα δυναμικές και βίαιες μάχες και κυρίως δε λυπούνται καθόλου να δείξουν παράπλευρες απώλειες δημιουργώντας συγκινητικές στιγμές προκειμένου να κάνουν τους κακούς να φαίνονται ακόμα πιο κακοί και τους καλούς ακόμα πιο ηρωικοί. Τα τελευταία δύο επεισόδια είναι σχεδόν ολόκληρα μια τελική μάχη, η οποία έχει μπει ήδη στις αγαπημένες μου στο κομμάτι ότι δε λυπούνται να δείξουν χτυπήματα, γκρεμίσματα κτηρίων, διαφορετικά τοπία, αθώες ψυχές να χάνουν τη ζωή τους και ανυπολόγιστες καταστροφές να δημιουργούνται. Ο ορισμός της καλής μάχης, αλλά και της μάχης που αφήνει αντίκτυπο στους ήρωες, που τους αλλάζει, που τους κάνει διαφορετικούς. Συνολικά το Invincible μου άρεσε πάρα πολύ και νομίζω βλέπεται ευχάριστα και ας μην έχει διαβάσει κάποιος το κόμικ. Έχει αίμα, έχει χιούμορ, έχει εξαιρετικά ενδιαφέροντες χαρακτήρες, είναι μια υπερηρωική σειρά που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από άλλες. Το απήλαυσα και περιμένω εναγωνίως τη δεύτερη σεζόν.

Τόμος 9: Συνωμοσία στη Μαναούς Τέταρτο μέρος για αυτήν την τεράστια ιστορία του Mister No και επιτέλους αρχίζουμε σιγά σιγά και μπαίνουμε στον τελευταίο γύρο για να μάθουμε τι συμβαίνει επιτέλους στη Μαναούς. Ο επόμενος τόμος θα είναι και ο τελευταίος της και έχω απορία για το πως θα συνεχίσει η σειρά graphic novels του Mister No. Αρχικά επειδή πάει αρκετός καιρός που διάβασα τα προηγούμενα μέρη, χρειαζόμουν ένα καλό φρεσκάρισμα. Επίσης δεν καταλαβαίνω γιατί για τον επόμενο τόμο δεν τηρήθηκε το σύνηθες της διμηνιαίας κυκλοφορίας, αλλά έχουμε τόσο μεγάλο κενό. Για να προχωρήσουμε λίγο, είχαμε αφήσει τους ήρωές μας σε ένα τεράστιο τέλμα στη φυλακή που είχαν μπλέξει και επιτέλους βλέπουμε την απόδρασή τους και τη συνέχιση των περιπετειών τους προκειμένου να δοθεί επιτέλους ένα τέλος στην όλη ιστορία. Σε αντίθεση με τα προηγούμενα τεύχη, εδώ δεν είχαμε πολλά flash forwards, όπου ο Τζέρι αφηγείται στον πατέρα του την ιστορία, αν δεν κάνω λάθος ήταν ένα κι αυτό στην αρχή της ιστορίας και μετά έχουμε σερί αφήγηση. Νομίζω πως και το τέταρτο μέρος είχε κάπως μεταβατικό χαρακτήρα ανά σημεία, αλλά μου άρεσε ιδιαίτερα το ότι είχε πάρα πολλή και εντυπωσιακή δράση, ενώ η ιστορία μοιράζεται γενικά μεταξύ πόλης και ζούγκλας και δεν είναι μονόπλευρη. Το σχέδιο κλασικά λεπτομερές και όμορφο και λόγω της απουσίας flash forwards δεν παρουσίαζε τις ίδιες ανισότητες. Αναμένω σε περίπου ένα μήνα να δω πως θα τελειώσει όλο αυτό.

Εσύ να μη φοβάσαι την επιφυλακή, την εμπλοκή να φοβάσαι Πέρα από την πλάκα, αν έχει τους Μπελάδες ή Λούκυ Λουκ στο Παρίσι που είναι πρόσφατα, να τα πάρεις, θα περάσεις καλά πιστεύω, γενικά ο Achde μου αρέσει αρκετά στο Λούκυ Λουκ. Απλά μην το παίρνεις τα κόμικ μαζί στις σκοπιές, αν δεις έφοδο δε κρύβονται στο κράνος

Προσωπικά για τους παππούδες μου και τις γιαγιάδες μου δε γνωρίζω. Νομίζω δεν τους ενδιέφεραν. Οι γονείς μου επίσης δε νομίζω να διαβάζανε, δε μου έχουν πει πολλά, αλλά από τις συζητήσεις μας που έχουμε κάνει δεν ξέρουν σχεδόν τίποτα από κόμικ, ίσως να έχουν διαβάσει κάποια Αστερίξ και Λούκυ Λουκ. Πάντως το Οικονόμιξ που πήρα τις προάλλες δώρο στον αδερφό μου τώρα που θέλει να σπουδάσει οικονομικά, το γλυκοκοίταζε ο father, καθ' ότι είναι κι αυτός παιδί της ΑΣΟΕΕ όπως κι εγώ. Εκείνη που είχε χοντρό κόλλημα με μερικές εκδόσεις Μαμούθ και Ψαρόπουλου ήταν η θεία μου. Έχει πλήρεις συλλογές Λούκυ Λουκ, Αστερίξ, Ιζνογκούντ που ήταν τα αγαπημένα της και τεύχη και από άλλες σειρές της Μαμούθ νομίζω Μπλέικ και Μόρτιμερ και Μαρσουπιλαμί. Επίσης είχε αρκετά Disney που τα άφησε σε μένα, χαρακτηριστικά το αγαπημένο Μίκυ Μάους 1500, ενώ δεν έχει χάσει ούτε μία κυκλοφορία του Αρκά, επίτομο ή άλμπουμ. Τώρα άλλους στην οικογένεια να διαβάζουν κόμικς πραγματικά δε θυμάμαι, σίγουρα πάντως στα 00s πάρα πολλοί συμμαθητές μου γουστάρανε Disney και Αστερίξ/Λούκυ Λουκ, είχα 1-2 κολλητούς που διαβάζανε λίγα υπερηρωικά και manga, αλλά δεν ξέρω πόσοι εξ αυτών το έχουν πάει παραπέρα να ψαχτούν περισσότερο.

Το πρώτο βιβλίο μιας σειράς, όπου εννέα γνωστοί έλληνες κομίστες εικονογραφούν εννέα αγαπημένα τους τραγούδια 10 γνωστοί έλληνες κομίστες εικονογραφούν αγαπημένα τραγούδια τους στη σειρά «Μουσικά Καρέ» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως στις 18 Μαΐου. Είναι δεδομένο ότι καμία τέχνη δεν είναι εντελώς ανεξάρτητη από τις υπόλοιπες. Κι αν έχουμε συνηθίσει ο κινηματογράφος να συναντά συχνά τη μουσική ή η μουσική να συναντά συχνά τη λογοτεχνία, δεν είναι και τόσο συνηθισμένο τα κόμικς να συναντούν τη μουσική, εκτός –φυσικά- των περιπτώσεων που σημαντικοί σχεδιαστές ανέλαβαν στο πέρασμα του χρόνου να δημιουργήσουν το εξώφυλλο κάποιων –αρκετών– δίσκων. Η τέχνη των κόμικς δεν είναι τόσο παλιά, όσο αυτή της μουσικής, της λογοτεχνίας, ακόμη και του κινηματογράφου. Όμως, έτσι όπως η ζωή μας κυλάει σε όλο και πιο γρήγορους ρυθμούς, η αμεσότητα ενός καρέ, έχει τη δύναμη να αντικαταστήσει έναν μεγάλο αριθμό λέξεων. Τα «Μουσικά Καρέ #1» είναι το πρώτο βιβλίο μιας σειράς, όπου εννέα γνωστοί έλληνες κομίστες εικονογραφούν εννέα αγαπημένα τους τραγούδια. Το εξώφυλλο ανήκει σ’ έναν ακόμη σχεδιαστή, τον Νικόλαο Κούτση, ενώ ο πρόλογος της έκδοσης έχει γραφτεί από τον Θοδωρή Μανίκα. Επιπλέον, υπάρχει μια πολύ πλούσια συνέντευξη του Νίκου Πορτοκάλογλου, όπου αποκαλύπτει ότι σχεδίαζε από μικρός κι ότι αγαπάει τα κόμικς ιδιαίτερα. Σε σχέση με το κόμικ που αγαπάει πιο πολύ, απαντά: «Θεωρώ ότι το Αστερίξ, το Λούκυ Λουκ και το Τεντέν είναι τρία κόμικς ανώτερου επιπέδου. Όταν βγήκε το Αστερίξ και το Λούκυ Λουκ ήταν μια αποκάλυψη γιατί ήταν ένα άλλο επίπεδο κόμικς με ένα χιούμορ πολύ πιο λεπτό και έξυπνο και καταπληκτικό σκίτσο». Ας δούμε όμως τους λόγους για τους οποίους καθένας από τους εννέα σχεδιαστές διάλεξε το συγκεκριμένο τραγούδι... Θανάσης Καραμπάλιος Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Μαύρος Γάτος «Ο Μαύρος Γάτος είναι ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια. Όταν το πρωτοάκουσα μου έμεινε ο ρυθμός και καθώς υποφέρω από παντελή έλλειψη ρυθμού, είναι από τα λίγα κομμάτια που μπορώ να τραγουδήσω σωστά. Μ’ αρέσει επίσης η ιστορία του αναρχικού αλητάμπουρα γάτου που καταπιάνεται. Δηλαδή το ότι ένα μαύρο γατί φέρνει τούμπα όλο το σύστημα και το κάνει μέσω του έρωτα. Άσχετα αν στο τέλος τον νικάει το σύστημα». Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Μαύρος Γάτος, Σκίτσο: Θανάσης Καραμπάλιος Αρινέλα Κοτσίκο Queen, Don’t Stop me Now «Γιατί το τραγούδι αυτό εκφράζει μια απελευθέρωση και δυναμικότητα, σε ταξιδεύει και σου φτιάχνει τη διάθεση. Αυτό προσπάθησα να το αποδώσω και στην ιστορία μου». Queen - Don't Stop Me Now, Σκίτσο: Arinela Kociko Περικλής Κουλιφέτης Διονύσης Σαββόπουλος, Δημοσθένους Λέξις «Πρόκειται για ένα τραγούδι της εποχής του, μια διαμαρτυρία ενάντια στη χούντα και τη φυλάκισή του στα κρατητήρια της ΕΑΤ-ΕΣΑ, το οποίο “μεταμφίεσε” με το πέπλο της αρχαιότητας και της ιστορίας του ρήτορα Δημοσθένη για να ξεγελάσει τη λογοκρισία. Η μεταμφίεση όμως είναι ευφυής και δεν ξεχωρίζει κανείς εύκολα τα όρια ανάμεσα στη σύγχρονη καταγγελία και το αρχαίο πέπλο. Σε συνδυασμό με τη λιτή, νωχελική ροκ μουσική του, δημιουργείται ένα post-apocalyptic τραγούδι που σε ταξιδεύει σε μια μελαγχολική ερημιά, σε μια άχρονη, ερειπωμένη και παρηκμασμένη ελληνικότητα. Ένα τραγούδι που, παρά την απαισιοδοξία του, κλείνει με έναν αποκαλυπτικό θρίαμβο, μια ελπίδα για προσωπική και συλλογική αναγέννηση». Δημοσθένους Λέξις - Διονύσης Σαββόπουλος, Σκίτσο: Περικλής Κουλιφέτης Νικόλας Κούρτης Halestorm, I’m the Fire «Θεωρώ πως τα μουσικά μου ακούσματα είναι σχετικά πλατιά. Από Παραδοσιακή έως σύγχρονη, από κλασική σε Τζαζ, σε Ποπ, Ροκ κι όσα υποείδη μπορεί κάποιος να σκεφτεί. Η επιλογή μου απλά επιβεβαίωσε αυτό που ήδη ήξερα. Στο τέλος της ημέρας, θα προτιμήσω μια νεανική δυναμική μπάντα, με rhythm section κλωτσιά στο στομάχι, χορδές κιθάρας τσιτωμένες ουρλιάζοντας έτοιμες να σπάσουν, φωνή γυαλόχαρτο πάνω από ξυσμένες ήδη πληγές να ανεβοκατεβαίνει με άνεση τις οκτάβες, μελωδία και αρμονία να εναλλάσσονται με το χάος. It’s only Rock n’ Roll but I like it». Ι Αm The Fire - Halestrom, Σκίτσο: Νικόλας Κούρτης Σταύρος Κουτσιούκης Jet, Are you Gonna be my Girl «Αφενός γιατί πάντοτε μου άρεσε, αλλά και γιατί έχει την πανκ δυναμική που χαρακτηρίζει –στον δικό μου τρόπο σκέψης– τον έρωτα και τις αποτυχίες του». Are You Gonna Be My Girl - Jet, Σκίτσο: Σταύρος Κιουτσιούκης Αγγελική Σαλαμαλίκη Ρόζα Εσκενάζυ, Τράβα βρε Μάγκα και Αλάνι «Πάντα μου άρεσε η “μαγκιά” που έβγαζε η Ροζα Εσκενάζυ στο συγκεκριμένο τραγούδι. Δε φοβάται να ακυρώσει τον ρόλο του άντρα/εραστή της σε μια εποχή που οι γυναίκες δεν είχαν εναλλακτικές. Η ζωή της ίδιας της ερμηνεύτριας ήταν αντισυμβατική κάτι που δίνει ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα στο τραγούδι, το οποίο αν και γραμμένο από άντρα, φαίνεται σαν να έχει βασιστεί και στη δική της προσωπικότητα». Τράβα Βρε Μάγκα Και Αλάνι - Ρόζα Εσκενάζυ, Σκίτσο: Αγγελική Σαλαμαλίκη Κωνσταντίνος Σκλαβενίτης Υπόγεια Ρεύματα, Σαν Έρημα Καράβια «Είναι ένα τραγούδι που μου αρέσει και μου γεννά εικόνες χωρίς να είμαι σίγουρος για ποιο λόγο. Ίσως γιατί το έχω συνδυάσει με την εφηβεία μου, με εποχές πιο ανέμελες και με ακολουθεί από τότε. Ίσως γιατί έχει αυτό το ταξιδιάρικο στοιχείο που υπάρχει και στα κόμικς που σχεδιάζω. Ίσως για όλα αυτά μαζί». Σαν Έρημα Καράβια - Υπόγεια Ρεύματα, Σκίτσο: Κωνσταντίνος Σκλαβενίτης Νικόλας Στεφαδούρος Oasis, Wonderwall «Νομίζω όλοι μας έχουμε αυτό το ένα τραγούδι που αγγίζει κάθε ευαίσθητη χορδή μας, το τραγούδι που μας κάνει να ανατριχιάζουμε στο άκουσμά του. Για μένα, το τραγούδι αυτό κυκλοφόρησε το 1995 και ονομαζόταν Wonderwall. Ήμουν στην εφηβεία και για κάποιο λόγο ένιωσα μια απί¬στευτη σύνδεση με τους στίχους του. Εξαιτίας του μάλιστα έγινα φανατικός ακροατής των Oasis και αγαπάω τη μουσική τους μέχρι σήμερα». Wonderwall - Oasis, Σκίτσο: Νικόλας Στεφαδούρος Κώστας Φραγκιαδάκης Stan Ridgway, Camouflage «Ξεκάθαρα εφηβικό απωθημένο. Είναι ένα τραγούδι που μου άρεσε όταν ήμουν έφηβος και από τότε ακόμα θυμάμαι τον εαυτό μου να θέλει να σχεδιάσει αυτή την ιστορία που περιέγραφε. Το ίδιο μου έχει συμβεί και με δεκάδες άλλα τραγούδια που μου άρεσαν ή μου αρέσουν ακόμη. Ειδικά, αν πίσω από τους στίχους υπάρχει μια σχετικά έξυπνα δομημένη ιστορία, αμέσως στο μυαλό μου σχεδιάζω την ιστορία αυτή ή… μια άλλη βασισμένη σε αυτήν». Stan Ridgway - Camouflage, Σκίτσο: Κώστας Φραγκιαδάκης Πηγή: https://www.athensvoice.gr/culture/arts/712773_moysika-kare-ennia-agapimena-tragoydia-ginontai-istories-komiks

Καλημέρες με το εξώφυλλο και τα πρώτα preview pages από το δεύτερο βιβλίο του Jupiter's Legacy!

Μια live action σειρά σχετικά με τους Green Lanterns αναπτύσσει το HBO Max. Σύμφωνα με το άρθρο που δημοσιεύεται και εδώ, αναμένεται να εμφανιστούν οι Guy Gardner, Jessica Cruz, Simon Baz, Alan Scott, Sinestro και Kilowog, ενώ θα συστήσει νέους ήρωες στο Green Lantern Corps. Την παραγωγή έχουν αναλάβει οι Berlanti Productions και Warner Bros. Television. Καθήντα ειδικού παραγωγού θα έχουν και οι Greg Berlanti, Geoff Johns, Sarah Schechter και David Madden. Το πλάνο είναι για δέκα επεισόδια της μίας ώρας το καθένα, ενώ πριν λίγες μέρες ο Finn Wittrock έκλεισε να ερμηνεύσει τον Guy Gardner/Green Lantern. Ενδιαφέρον project θα πω και αν συνεχίσει το πλάνο για την ταινία Green Lantern Corps με Hal Jordan/John Stewart νομίζω ότι το μέλλον θα έχει αρκετούς Lanterns. Ωραία πράγματα λοιπόν. Πηγές: https://www.superheronews.gr/2019/10/hbo-max-live-action-green-lantern.html, https://www.superheronews.gr/2020/10/green-lantern-tv-series-hbo-max.html, https://www.superheronews.gr/2021/04/finn-wittrock-guy-gardner-green-lantern-tv-series.html [imdb=tt11199386]

Μετά το Πάσχα μεν, αλλά δε σου είπαν ποιας χρονιάς Πέρα από την πλάκα κι εγώ θέλω να πιστεύω ότι θα βγει την επόμενη εβδομάδα, αυτή είχε δύο αργίες, είναι και λίγο άδεια από τη σημαία

Αν και αποφεύγω τα back to back review και εξώφυλλο, ας ανέβει το τεύχος 44 που βρέθηκε σήμερα το πρωί. Μια σημείωση μόνο, το σχέδιο μπορεί να είναι ρετρό όπως το χαρακτηρίζουμε, αλλά δεν είναι τόσο έντονο αυτό το στοιχείο όσο σε άλλους τόμους πχ Hulk Σιωπηλές Κραυγές, Doctor Strange κτλ. Πολύ καθαρό και πολύ όμορφο, για περισσότερα σας προτείνω να το ψάξετε να δείτε αν σας αρέσει. Και όπως ξέραμε ήδη το The Thanos Imperative έρχεται στα ελληνικά (λείπει καιρό ο @Retroplaymo να πανηγυρίσει για τον Θανασάκη όπως τον αποκαλεί), ένας πολύ διαφορετικός τόμος και φυσικά είμαι κατενθουσιασμένος!

Πράγματι υπέροχο. Εντωμεταξύ νόμιζα θα ασχοληθούν μόνο με ελληνικά, αλλά ανέβηκε ότι ο Κιουτσιούκης θα σχεδιάσει το Are You Gonna Be My Girl? των Jet (οι οποίοι για τους γνώστες σε εκείνο το πρώτο άλμπουμ είχαν κι άλλα διαμαντάκια, απλά αυτό είναι πασίγνωστο): Και η μεγάλη έκπληξη είναι το I Am the Fire από Halestorm (καλή μπάντα, έχω να την ακούσω από το δίσκο που είχε βγάλει το 2012) σε σχέδιο του Νικόλα Κούρτη που φαίνεται υπέροχο ως συνήθως. Νομίζω θα είναι τόσο ετερόκλητο και με τέτοιο πλήθος επιρροών που το κάνει must buy.

Τόμος 39: Spider-Man Απώλεια Κάτι γενικό για αρχή Η αλήθεια είναι πως οι τελευταίοι τόμοι ήταν ιστορίες που περίμενα καιρό να βγουν στα ελληνικά, ωστόσο το τελευταίο δίμηνο ήταν ιδιαίτερα πιεστικό για μένα και ως αποτέλεσμα έχω μείνει αρκετά πίσω. Από την άλλη δεν ήξερα αν πλέον θα προλαβαίνω ή αν θέλω να γράφω μεγάλες κριτικές, αλλά δε βαριέσαι, όσο προλαβαίνω όλο και κάτι σημειωσούλες θα κρατάω και θα ανεβάζω πάντα χωρίς spoilers. Το αφιέρωμα και η αφηγηματική τεχνική του Loeb Θα ξεκινήσω λίγο ανάποδα μιλώντας για το αφιέρωμα, το οποίο αφορά την καριέρα του Jeph Loeb και του Tim Sale, καθώς και κάποιες σημειώσεις των δύο πάνω στο Spider-Man: Blue και τα εξώφυλλα του. Είναι ένα από τα πιο χορταστικά της συλλογής με πολλές λεπτομέρειες για ένα σπουδαίο δημιουργικό δίδυμο. Από εκεί και πέρα πράγματι δεν είναι origin story, καθώς ο Peter Parker είναι ήδη ο Spider-Man από την αρχή της ιστορίας, αλλά περισσότερο αφορά την αφήγηση των όσων έγιναν τους μήνες πριν το θάνατο της Gwen Stacy. Με αφορμή την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου ο Peter ηχογραφεί τον εαυτό του με το να μιλάει στη νεκρή πλέον Gwen. Είναι μια τεχνική που έχει ξαναχρησιμοποιήσει ο Loeb, καθώς στο Daredevil: Yellow (για το οποίο θέλω να κάνω αφιερωματάκι) ο Matt αφηγείται την ιστορία παρομοίως μιλώντας στην Karen. Γνωρίζοντας ακόμα καλύτερα τον ήρωα Γενικά το σενάριο έχει μια πρωτοτυπία που μου άρεσε πολύ. Και αυτή είναι ότι ισορροπεί τέλεια μεταξύ του ήρωα Spider-Man και του ανθρώπου Peter Parker. Προφανώς ο θείος Ben έχει φύγει από τη ζωή, προφανώς η μεγάλη δύναμη φέρνει μεγάλη ευθύνη, αλλά ποια είναι η ζωή του Peter στο ενδιάμεσο. Το Blue είναι κατά βάθος μια ιστορία αγάπης και σχέσεων, γι’ αυτό βλέπουμε μέσα από τα μάτια του Peter πως γνώρισε τη Gwen, πως έγινε φίλος και εν τέλει συγκάτοικος του Harry, την ώρα που ήταν αντίπαλος του Green Goblin που ήταν ο πατέρας του Harry, πως γνωρίστηκε με τη Mary Jane και έπρεπε να κατανοήσει και να ξεδιαλύνει ποια από τις δύο κοπέλες που του έδιναν προσοχή τον ενδιέφεραν πραγματικά, αλλά και πως θα χειριζόταν το ενδιαφέρον του Harry προς την MJ. Προφανώς όμως δε μιλάμε για μια σαπουνόπερα και πραγματικά παρελαύνει ένα πολύ μεγάλο εύρος κακών από τα έξι τεύχη του κόμικ. Green Goblin, Vulture, Rhyno, Lizard (όπου βλέπουμε και τη σχέση μαθητή-δασκάλου του Spider-Man με τον Curt Connors), Kraven ακόμα και ο Doctor Octopus με τον Scorpion έχουν ένα μικρό cameo. Δεν υπάρχει το μεγαλεπήβολο σχέδιο κακού που θέλει να καταστρέψει τον κόσμο, απλώς παρακολουθούμε διάφορες street ιστορίες και μάχες που εξαντλούν το Peter σε συνδυασμό με το πως πρέπει να βγάζει φωτογραφίες για να τις δίνει στη Daily Bugle, αλλά και να χάνει στιγμές με τους φίλους του. Δεν ένιωσα ότι υπερτερεί το μελό και οι σχέσεις των ηρώων, ούτε ότι δίνεται έμφαση στις μάχες, άρα πιστεύω ότι ο σεναριογράφος βρήκε τη σωστή δόση του καθενός και έβγαλε ένα πολύ καλό τελικό αποτέλεσμα. Έχει αυτήν την καταραμένη επίγευση στεναχώριας και μελαγχολίας που έχει σκοπό να σου αφήσει και τελικά τα καταφέρνει εξαιρετικά, καθώς για ακριβώς αυτόν το λόγο έχει δομήσει την ιστορία έτσι, ώστε να ξέρεις από πριν ότι η Gwen είναι νεκρή, αλλά σε βάζει να νιώσεις τον Peter και να δεις μέσα από τα μάτια του πόσο ξεχωριστή ήταν για εκείνον αφού την έχει συνδυάσει με μια άλλη εποχή και πλέον του λείπει. Είναι το σχέδιο περίεργο; Κατανοώ αρκετά όσους δε θεωρούν τον Tim Sale τοπ σχεδιαστή, γιατί πολύ απλά δεν είναι. Πάντα όμως όταν διαβάζω μια δουλειά του με τον Loeb νιώθω ότι είναι κατάλληλος για να αποδώσει, ειδικά εδώ, τη μελαγχολία και το σκοτάδι του Spidey. Και ταυτόχρονα και οι δύο δίνουν ένα εξαιρετικό tribute στους Stan Lee-Steve Ditko-John Romita Sr., την Αγία Τριάδα των δημιουργών Spider-Man με τον Sale να κάνει τη στολή να μοιάζει αρκετά με των δύο τελευταίων, αλλά και χρωματικά θα προσέξει κανείς ότι τα χρώματα είναι πιο αχνά και χρησιμοποιούνται αρκετές αποχρώσεις του μπλε (όχι όμως τόσο όσο το κίτρινο και το γκρι στα Daredevil Yellow και Hulk Gray αντίστοιχα) οπότε σε συνδυασμό με το σχέδιο του Sale δίνει ακριβώς τη ρετρό αισθητική που χρειαζόταν και πάντα με μερικά noir vibes. Ίσως για τα γούστα μου τα μάτια είναι λίγο άνισα κατανεμημένα, τα στόματα των γυναικών λίγο μεγαλύτερα όπως και η μύτη του Harry. Το θέμα όμως δεν είναι τα πρόσωπα, αλλά η ατμόσφαιρα και η μεταξύ τους σχέσεις. Στο κάτω κάτω η ιστορία αυτή υπάρχει για να μας δώσει ένα background γύρω από το θάνατο της Gwen Stacy, δεν είναι action packed ιστορία όπως το Hush που σωστά τοποθετήθηκε ο Jim Lee, αλλά μια ιστορία που μιλάει για σχέσεις και δίνει έμφαση στους χαρακτήρες, άρα τελικά μια χαρά το βρήκα και δεν άφησα να με ενοχλήσουν λεπτομέρειες. Σε ποιους προτείνεται και ένας τελικός απολογισμός Δεν είναι στις 2-3 αγαπημένες μου ιστορίες του Spider-Man, αλλά το λέω επειδή σαν φανμπόης έχω διαβάσει αρκετές εξ αυτών. Μου άρεσε όμως πάρα πολύ και θεωρώ ότι ήταν μια εξαιρετική ευκαιρία να το δούμε στα ελληνικά. Θέλω να ελπίζω πως θα κάποια στιγμή θα βρω χρόνο να σας παρουσιάσω τα Yellow, Grey, White. Από εκεί και μετά και επειδή πάντα το προτείνω, για μένα αν έχει κάποιος δεν πολυδιαβάζει υπερωικά, αλλά έχει μια ψιλοβασική γνώση του universe του Spidey του το προτείνω, όποιος είναι γενικά του υπερηρωικού εννοείται να το πάρει.

Μιας και είδα ότι λείπουν αρκετά οπισθόφυλλα από αυτή τη σειρά και αρκετά χρειάζονται αντικατάσταση, προστέθηκαν εκ νέου στη βάση εξώφυλλα-οπισθόφυλλα των τευχών 30, 31, 91, 97, 98, 107, 128, 131, 136, 137, 138, 139, 140, 141, 142, 143, 144, 192, 193, 229.

Μια χθεσινή καταχώρηση και μία παλιότερη που νομίζω δεν είχαμε ανεβάσει: (ISBN:978-618-5116-93-4). ΤΟ ΦΡΟΥΤΟ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ / Liv Strömquist Τίτλος : ΤΟ ΦΡΟΥΤΟ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ : Το αιδοίο εναντίον της πατριαρχίας Τύπος Μέσου: έντυπο / ΒΙΒΛΙΟ Συντελεστές: Liv Strömquist, Συγγραφέας ; Liv Strömquist, Εικονογράφος ; Βαγγέλης Γιαννίσης, Μεταφραστής Εκδότης: Πειραιάς [GR] : Jemma Press / Σταυριανός Σ. Ελευθέριος Σελιδοποίηση: 152 Σελ. Layout: Κομίκς ISBN: 978-618-5116-93-4 Γλώσσες : Ελληνική (gre) Ημ/νία Παραχώρησης : 03/05/2021 (ISBN:978-618-5116-92-7). 2. W.W.S. WORLD WAR SAPIENS / Δημήτρης Καμένος Τίτλος : W.W.S. WORLD WAR SAPIENS : Η έπαυλη στην άκρη του Ράιχ Τύπος Μέσου: έντυπο / ΒΙΒΛΙΟ Συντελεστές: Δημήτρης Καμένος (1976), Συγγραφέας ; Δημήτρης Καμένος (1976), Εικονογράφος Εκδότης: Πειραιάς [GR] : Jemma Press / Σταυριανός Σ. Ελευθέριος Σελιδοποίηση: 80 Σελίδες, ασπρόμαυρο Layout: Κομίκς Μέγεθος: άδετο 16,70 χ 24cm ISBN: 978-618-5116-92-7 Γλώσσες : Ελληνική (gre) Ημ/νία Παραχώρησης : 28/02/2021

Επιτέλους είμαι up to date με το Μίκυ Μάους, αφού είχα πολλά τεύχη στη στοίβα με τα αδιάβαστα. Ενθουσιάστηκα όταν είδα ότι η πρώτη ιστορία αφορά Σταρτάπερ αφού έχω ασχοληθεί λίγο στο παρελθόν με τέτοιου είδους επιχειρήσεις και θεώρησα πολύ αστείο, αλλά και πολύ ενδιαφέρον να δω πως θα ήταν ο κλασικός επιχειρηματίας Σκρουτζ αν είχε στο περιβάλλον του μερικούς σταρτάπερ στο περιβάλλον του. Σε γενικές γραμμές με ικανοποίησε και μου άρεσε το μήνυμα του να προσπαθείς συνεχώς και να μην παρατάς τα όνειρά σου. Το Spookyzone αυτήν την εβδομάδα μας ταξιδεύει στην Αλσατία και το Μέλανα Δρυμό στη Γερμανία και η μυθολογία της σειράς επεκτείνεται περισσότερο με λυκάνθρωπους, μάγισσες και άλλα μαγικά πλάσματα. Φοβερό σχέδιο που αποδίδει υπέροχα αυτές τις περιοχές, ενώ το μήνυμα των παιδιών για σύναψη ειρήνης είναι αυτό που μένει στον αναγνώστη. Αν και μικρή η ιστορία με το κοστούμι του Μίκυ είναι πολύ έξυπνη, ενώ μία ακόμα προσπάθεια για να δούμε τη Λιμνούπολη με μια πιο σύγχρονη ματιά είναι η επόμενη με τον Ντόναλντ και τον ταχυδρόμο του. Κλείνουμε παραδοσιακά με το Young Donald Duck, αυτή τη φορά μακριά από το σχολείο και τα high school vibes του, αλλά με καλοκαιρινή διάθεση, ίσως η λιγότερο αγαπημένη μου ιστορία της σειράς μέχρι τώρα. Το Μίκυ Μάους παραμένει ένα σταθερά ευχάριστο ανάγνωσμα και το τεύχος 359 δεν αποτελεί εξαίρεση συνεχίζοντας δύο πολύ συμπαθείς αμερικάνικες σειρές που πλαισιώνονται με καλές ιταλικές ιστορίες.