Kurdy Malloy

Αρχίζω από μία τελευταία παρατήρηση. Αν κρίνω από τις εκφράσεις και από το όνομα του σεναριογράφου, υποθέτω ότι κάποιος αμερικάνος έγραψε απευθείας στα ελληνικά. Γιατί κανείς έλλην μεταφραστής δε θα μετάφραζε πχ "η μητέρα είναι εκτός εικόνας" ή κάπως έτσι. Κατά τα άλλα, ένα απλό εφηβικό μετεφηβικό κομιξάκι με μεταφυσικές παύλα ιστορικές προεκτάσεις. Γραμμένο σε φιλόδοξο φορμάτ (22 σελίδες κεφάλαια - θα χτυπήσουμε την πόρτα της Αμερικής δηλαδής) είναι ένας πρώτος τόμος αρκετά εισαγωγικός. Δεν ξέρω αν οι τρεις + 1 έφηβοι πρωταγωνιστές είναι τόσο ενδιαφέροντες πρωταγωνιστές, αλλά μία μικρή απορία για το που το πάει μου δημιούργησε και οι πιθανότητες να τιμήσω και τον ενδεχόμενο 2ο τόμο είναι αρκετά υψηλές. Στο σχέδιο έχω να πω πολύ καλά πράματα. Διακριτά πρόσωπα, ρυτίδες έκφρασης, όμορφα σχέδια στα τοπία, λεπτομέρειες στο ντεκόρ (πχ τα πιάτα στην κουζίνα της γιαγιάς, τα δέντρα στο δάσος, τα παράθυρα σε πολυκατοικίες), όλα αυτά δίνουν πολύ καλή εντύπωση και δείχνουν μία σοβαρότητα και ένα μεράκι που το έχει πολύ ανάγκη η ελληνική σκηνή.

To πήρα και το διάβασα κιόλας. Δεν μπορώ να το κρίνω γιατί είναι προφανές ότι απλά είναι το στήσιμο μίας ιστορίας και ενός κόσμου. Θα φανεί στο μέλλον που θα το πάει, αλλά μου αρέσει να υπάρχουν κόμικ σειρές στην Ελλάδα και αυτή είναι μία υποσχόμενη. Ο κόσμος για τους φίλους του fantasy είναι αρκετά ενδιαφέρον, το δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης βέβαια (ο χρυσός, τα χρυσά δεσμά, ο πυρετός του χρυσού κλπ) είναι αρκετά γεμάτο από κλισέ. Αλλά το σχέδιο είναι αρτιότατο και αυτό σημαίνει ότι μας αρκεί η υπόθεση να μην ενοχλεί. Και δεν ενοχλεί. Ελπίζω να μακροημερεύσει και να βελτιώνεται όπως επίσης ελπίζω αυτό τουλάχιστον που βγαίνει σε φορμάτ αμερικάνικου τεύχους από ongoing series να έχει μία ικανοποιητική συχνότητα τουτέστιν 2 τεύχη το χρόνο (συντομότερα δεν ελπίζω - δεν είμαστε ΗΠΑ με άλλο συγγραφέα, άλλο ινκερ, άλλο κολοριστ, λετερερ κλπ) ώστε να κρατάνε και κοινό ή να δημιουργούνε κοινό που τα περιμένει. Περνάει το πρώτο τεστ περιμένουμε συνέχεια.

Και σε διαφορετικό ποστ για να μη χαλάσει το παραπάνω η εντύπωσή μου από τους Ντάλτον Θείους. Αμέσως μόλις ξεφύλλισα το άλμπουμ κατάλαβα ότι κάτι υπάρχει πίσω από αυτή την ιστορία, ειδικά ο ένας από τους χαρακτήρες ήταν ίδιος ο Κύπιους (δεν ξέρω η Μαραντέι πως τον λέει) από την Οδύσσεια του Αστερίξ. Ενώ και οι άλλοι φαινόταν ότι δεν ήταν εμπνευσμένοι χαρακτήρες, αλλά καρικατούρες υπαρκτών προσώπων. Τελικά όντως πρόκειται για τον Bernard Blier και το άλμπουμ είναι μεταφορά σε ΛΛ της ταινίας "Ο Γορίλλας εκδικείται" που στα γαλλικά είναι Les Tontons Flingueurs (Οι εκτελεστές θείοι). Γενικά μου φάνηκε συμπαθητικό και φαντάζομαι ότι αν είχα δει την ταινία θα μπορούσα να το κρίνω πιο δίκαια.

Αν άξιζε για κάτι το προαγορασμένο εισιτήριο τριημέρου ήταν για τη μαγική αποφυγή της τεράστιας ουράς το Σάββατο. Θεϊκό!

Ας κάνω εδώ μία αναφορά στο Q&A του Achde που ενδεχομένως να ενδιαφέρει κόσμο: - Μεγάλο (περίπου το μισό) χρόνο κατέλαβαν οι ερωτήσεις πάνω στο πως αναδείχθηκε ως ο διάδοχος του Μορρίς, πως αισθάνεται κλπ. Ωραία ήταν, με πάρα πολύ ευχάριστο λόγο κλπ αλλά δε νομίζω ότι πρόσφερε κάποια είδηση. Μου άρεσε βέβαια η (πραγματική; υποτιθέμενη; δεν ξέρω) αντίδραση της γυναίκας του όταν της το ανακοίνωσε. - Η άποψή του είναι ότι τα ΛΛ είναι χιουμοριστικά. Αν δεν είναι χιουμοριστικά, τότε δεν είναι ΛΛ. Ο ρυθμός που αυτός το τοποθετεί, είναι να υπάρχει μιας μορφής αστείο σε κάθε σελίδα. Αυτό είναι το ιδανικό γι'αυτόν. - Φάνηκε ενοχλημένος με την όλη φάση που εκτυλίχθηκε το περασμένο έτος και τα 2 hommage άλμπουμ. Ειδικά (αν κατάλαβα καλά) με τις διθυραμβικές κριτικές του L'Homme qui tua Lucky Luke. Το θεωρεί ένα καλό άλμπουμ, αλλά επίσης θεωρεί ότι δεν έχει την παραμικρή σχέση με τη σειρά ή ακόμα και ότι είναι προσβλητικό για τον ήρωα. Δεν είναι δυνατόν (λέει) να χρειάζεται ο ΛΛ να αδειάσει ολόκληρο εξάσφαιρο και πάλι να μην τα καταφέρει. Ο ΛΛ πάντα έχει χρόνο να ρίξει μία σφαίρα και να πετύχει 5 διαφορετικούς στόχους άμα λάχει. Και δεν κρατήθηκε να μην πετάξει την κακιούλα του: Πούλησαν 40.000 βιβλία που είναι πολύ σημαντικός αριθμός και τους συγχαίρω είπε, αλλά εμείς τις 2 πρώτες μέρες είχαμε 36.000 πωλήσεις. Οπότε λέει την απάντηση στους κριτικούς τη δίνει ο κόσμος. Αντίθετα είπε αρκετά καλά λόγια για τη δουλειά του Μπουζάρ. Είναι ένα τρελό άλμπουμ με πολύ γέλιο, δεν είναι φυσικά ένα γνήσιο ΛΛ, αλλά είναι αυτό που θα περίμενε από ένα hommage άλμπουμ. Ο ίδιος πάντως δεν αισθάνεται την ανάγκη να φτιάξει άλμπουμ έξω από τις φόρμες του Μορρίς και δεν τον ενδιαφέρει. - Τα ρούχα του ΛΛ είναι η βέλγικη σημαία. Να και κάτι που μάθαμε! - Αγαπημένο άλμπουμ του και αντικειμενικά το καλύτερο από άποψης σχεδίου, θεωρεί τη Μαμά Ντάλτον. Είναι μάλιστα (και άλλη νέα πληροφορία) το πρώτο ΛΛ που ξεπέρασε σε πωλήσεις τον Αστερίξ. Εξήγησε και το πως θεωρεί το καδράρισμα και το σχέδιο του Μορρίς έφτασε την τελειότητα εκεί. - Θεωρεί ότι οι Ντάλτον ως χαρακτήρες έχουν κορεστεί. Και δεν ενδιαφέρεται να σχεδιάσει άλλη μία ιστορία με τους Ντάλτον. ΑΝ κάποιος του φέρει μία ιστορία που πραγματικά θα λέει κάτι καινούργιο για τους Ντάλτον σαν χαρακτήρες, ευχαρίστως να το κάνει, αλλά το θεωρεί δύσκολο. Μέχρι τότε θα αργήσουμε να τους ξαναδούμε σε νέο άλμπουμ. Σίγουρα πάντως δε θα βρίσκονται ούτε στο επόμενο άλμπουμ. - Περίεργη θεώρησε τη συνεργασία του με τους Πενάκ και Μπενακουΐστα. Ο ένας λέει έχει χιουμορ αλλά δεν ξέρει να γράφει μία ιστορία, ο άλλος ξέρει να γράφει πολύ καλά, αλλά δεν έχει χιούμορ. Είναι και οι 2 πολύ γνωστοί συγγραφείς στη Γαλλία, αλλά η συνεργασία τους απέφερε 2 άλμπουμ που ήταν πολύ πιο σοβαρά από ότι ήθελε. Αν ξέχασα κάτι σημαντικό ή δε θυμόμουν κάτι, παρακαλώ προσθέστε ή διορθώστε

Πρέπει οπωσδήποτε να δείτε το σχέδιο του Ασντέ στον τικ. Απιστευτο δείγμα ταλαντούχου με έμπνευση.

Ρώτησα αν ισχύει η έκπτωση και στις πωλήσεις ΚΨΜ στην The Con και φυσικά η απάντηση ήταν αρνητική.

Για πόσο; Καλού κακού πάντως επένδυσα ένα κατοστάρι

Υπάρχουν κάτι περίεργοι και ακατανόητοι τύποι που ο απλός λαός στα χωριά τους ονομάζει lifers. Ε για αυτούς τους τύπους οι προηγούμενες μέρες ήταν τριήμερο και ήταν εξαφανισμένοι. Αν θέλετε μία παρατήρηση γενικής φύσης μη δημοσιεύετε τέτοια εξαιρετικά, πλήρη και κατατοπιστικά άρθρα σε τέτοια τριήμερα γιατί αυτοί οι ακατανόητοι τύποι που ζούνε τριήμερα με φίλους και οικογένειες ενδέχεται να τα χάσουν.

Το ότι η Μαμούθ πουλάει 5.30 αλλά το βρίσκεις 3.80 σε μαγαζιά που εξακολουθούν να έχουν έξοδα για λειτουργία, υπαλλήλους και φυσικά δουλεύουν και πουλάνε για κέρδος και όχι για να πάρουμε εμείς φτηνά Λούκι Λουκ σημαίνει ότι η Μαμούθ πουλάει για 2 ευρώ το πολύ. Αν η τιμή ήταν στα 4.50 πολύ απλά δε θα μπορούσε να πουλήσει. Εσύ θα μπορούσες να αγοράσεις, αλλά δε θα υπήρχε κάποιος να σου πουλήσει.

Δεν είναι ίδιο παράδειγμα το 300, κακώς το χρησιμοποιείς. Θα ήταν αν εν τέλει η ταινία περιέγραφε την ηρωική αντίσταση 300 Ουαλών σε ένα πέρασμα από μία επίθεση 100.000 Άγγλων. Αλλά ασχέτως τι γλώσσα μιλούσε ο Λεονάιντας, έλληνας ήταν ο ρόλος.

Δεν υπήρχε κανένας λόγος να μεταφερθεί η υπόθεση στην Αμερική. Κανένας ή μάλλον ένας. Να γίνει κάστινγκ με λευκούς πρωταγωνιστές. Οπότε το επιχείρημα που αναφέρει ο Λι είναι αυτοαναφορικό και ως εκ τούτου άκυρο. Ακόμα και με μεταφορά στις ΗΠΑ, επίσης δεν υπήρχε κανένας λόγος ο Λάιτ να μην είναι Λάιτ Γιαγκάμι (δηλαδή ιαπωνικής καταγωγής). Στο φινάλε ο Λάιτ Ζαμπόν ή όπως τον λένε αν δεν είναι γιαπωνέζος πως μπορεί να εξοικειωθεί με τους Σινιγκάμι και την ιαπωνική παράδοση που τους συνοδεύει; Καλά δεν έχω αμφιβολία ότι κάπως θα το μπαλώσουν, αλλά γενικά δε βρίσκω κανένα απολύτως νόημα στην απο-ιαπωνοποίηση του Death Note παρά μόνο για να κάνει το κάστινγκ πιο εύπεπτο για τον μέσο αμερικάνο.

Σίγουρα βγήκαν με τη σειρά που γράφεις; Γιατί στη Γαλλία αυτός είναι ο 2ος τόμος και ο Ιππότης ίππος ο 1ος. Ενδιαφέρον παιδικό πάντως.

Μια χαρά νόημα έχουν και σε ένα βαθμό είναι όντως whitewashing

Δε θυμάμαι να είχα πρόβλημα κατανόησης του 7 και του 8. Λες να έχασα καμιά δεκαριά σημαντικούς Ντάνκαν Αϊντάχο;

To πρώτο βιβλίο είναι 11 στα 10. Τα 2 επόμενα πέφτουν στο 9-10 στα 10. Αλλά τα βιβλία 4 έως 6 είναι ελεεινά. Κουραστικά γεμάτα αμπελοφιλοσοφίες, βαρέθηκα τη ζωή μου. Ευτυχώς με τα 2 του υιού κάπως μαζεύτηκε η κατάσταση. Όποιος δεν έχει χρόνο ή/και χρήμα, μπορεί να διαβάσει τα 3 πρώτα και έχει το 90% της απόλαυσης.

Δικό σου, δεν είναι δεμένα και με αλυσίδες

Αποφάσισα να αποχωριστώ τους 2 πρώτους τόμους του Batman Detective Comics - New 52. Ο πρώτος Faces of Death είναι σε άριστη κατάσταση 9+. 10 ευρώ. Ο 2ος Scare Tactics έχει μία μικρή φθορά στη ράχη χαμηλά (στέλνω φωτό σε όποιον ενδιαφέρεται), οπότε τον δίνω 1 ευρώ κάτω, 9 ευρώ. Οι 2 μαζί 18 ευρώ (το αφεντικό τρελάθηκε).

Καρφώθηκες για τους πολιτικούς σου φίλους. Αν είχες διαφορετικές φιλίες θα έβλεπες και το Working Dead

nerd on: πάνω από το Χονγκ Κονγκ, καλύτερα

Για τον Achde μην ξεχνάτε τη συμμετοχή του στο tribute του Uderzo που υπάρχει και στα ελληνικά

Δεν είμαι σίγουρος αν ποτέ μας έλειψαν μέτρια BD αγνώστων δημιουργών με μοναδικό τους γνώρισμα το ότι αποτελούν εικονογραφήσεις πασίγνωστων μυθιστορημάτων. Άλλα πράματα λείπουν και μας λείπουν στο θέμα BD και σίγουρα αυτή η έκδοση δεν τα καλύπτει ούτε κατά το ελάχιστο.

7. Le Combat des chefs - Ο αγώνας των αρχηγών Le Combat des chefs (Ο αγώνας των αρχηγών) ονομάζεται η 7η ιστορία του Αστερίξ του Γαλάτη. Δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στο περιοδικό Pilote στα τεύχη 261 - 302, από τον 10/1964 έως και τον 8/1965. Σε άλμπουμ δημοσιεύτηκε το 1966 από τον Dargaud. Είναι το πρώτο άλμπουμ που εξ αρχής κυκλοφόρησε στη σειρά "Μια περπέτεια του Αστερίξ του Γαλάτη" ΥΠΟΘΕΣΗ Σε μία Γαλατία που περιγράφεται χωρισμένη μεταξύ των αμετανόητων Γαλατών και των θαυμαστών του ρωμαϊκού πολιτισμού, στο στρατόπεδο του Μπαμπάορουμ προσπαθούν να εξαλλείψουν το πρόβλημα των ανυπότακτων Γαλατών μέσω του αγώνα των αρχηγών. Για να έχει ελπίδες ο δικός τους υποψήφιος αποφασίζουν να βγάλουν από τη μέση τον Πανοραμίξ. Στην προσπάθειά του ο Οβελίξ να τον σώσει του δημιουργεί αμνησία με χτύπημα από μενίρ. Το ίδιο παθαίνει και ο δρυΐδης που ανέλαβε να τον θεραπεύσει, την ώρα που οι μέρα του αγώνα πλησίαζε. Τελικά τη στιγμή του αγώνα ο Πανοραμίξ θεραπεύεται και ο Μοναρχίξ όταν το μαθαίνει κερδίζει τον αγώνα χωρίς φίλτρο. Στη συνέχεια κερδίζουν και τις λεγεώνες με φίλτρο και τελειώσαμε αισίως με τσιμπούσι στο χωριό. ΣΕΝΑΡΙΟ (Goscinny) Μετά από αρκετά ταξίδια καιρός ήταν οι ανυπότακτοι Γαλάτες να βάλουν και λίγο κώλο κάτω (όπως λένε και στο χωριό μου). Η δράση είναι για πρώτη φορά στη σειρά στο χωριό και οι λιγοστές μετακινήσεις είναι κοντινές και δεν είναι παρά για να εξυπηρετηθεί η δράση στο χωριό. Οπότε και το θέμα εδώ δεν είναι το χιούμορ με τα κλισέ που έχουν οι Γάλλοι για τους άλλους λαούς, αλλά γενικότερο και σοβαρότερο. Ο πολιτιστικός ιμπεριαλισμός, η διάθεση των λαών να αποδεχθούν την κατάκτηση όχι μόνο σε στρατιωτικό επίπεδο, αλλά και σε πολιτιστικό. Η διάθεση στο όνομα της νέας πραγματικότητας να σβήσουμε το παρόν και το παρελθόν μας. Οι δημιουργοί προφανώς και παίρνουν την πατριωτική στάση. Υπάρχει και εδώ πάντως (τρίτη φορά) μία κωμική σεκάνς επαναλήψεων (γένια, αλυσίδες οι προηγούμενες) με τα φίλτρα και τα χρώματα. ΕΞΕΛΙΞΗ ΙΣΤΟΡΙΑΣ – ΧΑΡΑΚΤΗΡΩΝ Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι αυτή η ιστορία φτιάχτηκε για να μπορέσει να εξελίξει τους χαρακτήρες ο Γκοσινί. Δεν έχει ταξίδια, αλλά δεν έχει και μαγικό φίλτρο. Οι γνωστοί ως τώρα χαρακτήρες – δεν έχουμε προσθήκη νέων πρωταγωνιστών, βρίσκονται σε άμυνα και σε δύσκολη θέση. Αναγκάζονται να βγούνε από τη βολικότητα του Πανοραμίξ και του μαγικού φίλτρου. Επικρατούν στον εσωτερικό τομέα, αλλά για να συνεχίζουν να επικρατούν επί των Ρωμαίων χρειάζεται και πάλι ο από μηχανής θεός και το μαγικό φίλτρο. Μόνη αξιοσημείωτη προσθήκη είναι η προς το παρόν ανώνυμη σύζυγος του Μοναρχίξ. ΣΧΕΔΙΟ (Uderzo) Το σχέδιο εδώ δε μας προσφέρει εκπλήξεις, είναι τα πάντα στο ίδιο επίπεδο με τα προηγούμενα. Δραματικές διαφοροποιήσεις από προηγούμενες ιστορίες δεν είχαμε. Απολαυστική η αναπαράσταση του πανηγυριού γύρω από τον αγώνα. Διατηρούνται οι λεπτομέρειες με ζωάκια στο δάσος ή άλλου. ΕΥΡΗΜΑΤΑ – CONCEPTS Εδώ κατόπιν ψυχανάλυσης ο Ο. φαίνεται να αναγνωρίζει ότι είναι χοντρός, αλλά το γενικό concept στο τέλος δε φαίνεται να αλλάζει. Ο βάρβαρος και πάλι χρησιποιείται και σαν αυτοπροσδιορισμός των γοτθικών φύλων και σαν επαγγελμα. ΑΝΑΦΟΡΕΣ - Ο εκατόνταρχος μοιάζει με τον Μουσολίνι - Nuits de Chine – Louis Lynel - Nous sommes les joyeux louveteaux - Μαρσουπιλαμί(ξ) στο πανηγύρι - Μαρμάρινο περιοδικό Pilotix. (Ο Αστερίξ έβγαινε στο περιοδικό Pilote) ΚΡΙΤΙΚΗ Εδώ ο Αστερίξ είναι έως και πολιτικός. Σίγουρα δεν είναι η ξεκαρδιστική περιπέτεια, σοβαρεύει αρκετά απότομα η σειρά, αλλά αν και ελαφρώς υπολείπεται σε σύγκριση με προηγούμενες ιστορίες, τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται είναι από τα διαχρονικότερα όλης της σειράς. Θυμίζω ότι γράφτηκε προ παγκοσμιοποίησης, αλλά οι διορατικοί και χαρισματικοί άνθρωποι βλέπουν μπροστά από την εποχή τους. Δε λείπουν οι κωμικές στιγμές, με το μοτίβο της αμνησίας και των χρωμάτων, την κουκουβάγια κλπ, αλλά είμαστε ένα επίπεδο κάτω από άλλες ιστορίες κατά την άποψή μου. Notes Σελ 1 - Σάτιρα για την επιρροή των ξένων πολιτισμών στους Γάλλους, με αφορμή την μετατροπή Γαλατών σε Γαλατορωμαίους. - Αστερίξ, Οβελίξ, Ιντεφίξ και Πανοραμίξ στο γαλατικό χωριό που ανθίσταται στη μετατροπή αυτή. Σελ 2 - Langélus (=L’Angélus). Ρωμαίος εκατόνταρχος, καρικατούρα Μουσολίνι, φωνάζει συνέχεια. - Perclus (= εκτός λειτουργίας). Ρωμαίος ύπαρχος - Το ρωμαϊκό στρατόπεδο είναι το Βabaorum Σελ 3 - Aplusbégalix (A+B=X). Γαλατορωμαίος αρχηγός του χωριού Serum, πολύ δυνατός. Σελ 5 - Πανοραμίξ. Σελ 6 - Ρωμαϊκή περίπολος. Καμουφλαρισμένη. Αρχηγός της με φύλλα βελανιδιάς. Σελ 8 - Ο Π έχει αμνησία από το χτύπημα του μενίρ. Σελ 9 - Και πάλι το γνωστό με τον Ο να μην παραδέχεται το πάχος του. - Κακοφωνίξ. Τραγουδάει το Nuits de Chine (τραγούδι του 1922) - Το ότι το τραγούδι άρεσε στον Π είναι απόδειξη ότι τρελάθηκε κατά το χωριό. Σελ 11 - Berlix καθηγητής ζωντανών γλωσσών δηλαδή λατινικών (ειρωνία γιατί τα λατινικά είναι νεκρή γλώσσα) στο Σέρουμ. - Cathedralgothix (Γοτθικός καθεδρικός). Μαθητής. Σελ 13 - Σύζυγος του Μ. Δεν αναφέρεται όνομα Σελ 14 - Ο Π κάνει εμφάνιση, αλλά ο Aplusbegalix δεν κατάλαβε ότι είναι τρελός. Σελ 17 - Ο αρχηγός της περιπόλου ονομάζεται Plutoqueprévus (=plus tôt que prévu, νωρίτερα από το αναμενόμενο) Σελ 19 - Αρχίζει το γκαγκ με την κουκουβάγια που γίνεται φίλη με τον ρωμαίο. Σελ 21 - Τραγουδούν παραλλαγμένο τον γαλλικό ύμνο των προσκόπων. - Αρχίζει η σκηνή με τον ρωμαίο να αλλάζει χρώματα. Σελ 17 - Η μοναδική φορά που ο εκατόνταρχος δε φωνάζει. Σελ 26 - Ιατρείο δρυΐδη Amnesix. Παρωδία σύγχρονου ιατρείου με όμορφη γραμματέα. - Τρελός Μ.Ναπολέων 18 αιώνες πριν. Σελ 27 - Δρυΐδης Amnesix. Σελ 28 - O Amnesix γνωρίζει και θαυμάζει τον Π. - Η γραμματέας ονομάζεται Boufiltre. - Ο Ο από τον δρυΐδη συνειδητοποιεί ότι είναι χοντρός. Σελ 30 - Ο Ο προκαλεί αμνησία και στον Αμνεσίξ. Σελ 32 - Ο Μ έχει 4 βαστάζους. Σελ 34 - Στην περιοχή του αγώνα στήνεται λούνα παρκ αντίστοιχο με τα σημερινά. Σαν πανηγύρι. Σελ 36 - Οι γαλατορωμαίοι φωνάζουν το όνομα του Δία (Jupiter). Σελ 37 - O Π θεραπεύεται από φίλτρο κατά λάθος. Σελ 38 - Ο Ο νομίζει ότι τον θεράπευσε με χτύπημα μενίρ. Σελ 44 - Τέλος επισοδείου το τσιμπούσι είναι τελευταίο καρέ, βράδυ και ο Κ είναι δεμένος στο δέντρο και μαζί και η λύρα του.

Βρισκόμαστε στο έτος 2017 και όσον αφορά τα BD, λίγα πράματα μπορούν να κινητοποιήσουν κοινό και κριτικούς, όσο η είδηση ότι βγαίνει κάτι το οποίο έχει γράψει ο Wilfrid Lupano. O Lupano γεννήθηκε το 1971 στη Ναντ της Γαλλίας αλλά σύντομα μετακόμισε στο νότο και συγκεκριμένα το Πο, ενώ πλέον ζει στην Τουλούζ. Την πρώτη του δουλειά τη δημοσίευσε σε ηλικία 30 ετών και ήταν ο Little Big Joe. Ένα κωμικό western με απρόσμενο πρωταγωνιστή και κλασσικά γκαγκ όπου ο πρωταγωνιστής είναι τόσο ακατάλληλος που τελικά οι γκάφες του φέρνουν το σωστό αποτέλεσμα. Τα αστεία όμως δεν ήταν τόσο αστεία, τα κλισέ όχι απλά υπήρχαν αλλά περίσσευαν κι όλας και σαν αποτέλεσμα είχε η σειρά να κοπεί μετά από 2 μόλις τεύχη. Τρία χρόνια αργότερα όμως κατάφερε να καταπλήξει τους πάντες παρουσιάζοντας μαζί με τη Virginie Augustin την ιστορία ενός βυρσοδέψη. Ο Alim le tanneur γρήγορα έγινε ένα κλασσικό BD, χρησιμοποιόντας ευφυώς και περίτεχνα πάρα πολλά έως και ευαίσθητα μοτίβα. Η αυτοκρατορία είναι σχεδόν αράβικη, η θρησκεία έχει προφήτη σωτήρα, αλλά δεν είναι Ισλάμ, οι κάστες έχουν καταγωγή από την Ινδία, τα τοπία μας γυρίζουν από χιονισμένα όρη έως τροπικές ζούγκλες. Για τέσσερεις τόμους διαβάζουμε μία από τις πλέον ενδιαφέρουσες ιστορίες που έχουν δημοσιευτεί σε BD. Από την ξέγνοιαστη αρχή μέχρι το γλυκόπικρο και μελαγχολικό τέλος. Μέχρι το 2007 δε θα μπορούσαμε να πούμε τον Λουπανό πολυγραφότατο αλλά από το 2007 και εντεύθεν η κατάσταση έχει αλλάξει άρδην. Οι ιδέες που είχε μέσα του σιγά-σιγά υλοποιούνται και με διαφορετικό σχεδιαστή κάθε φορά (έχει συνεργαστεί με 18 μέχρι στιγμής αν μετράω καλά) παρουσιάζει διαρκώς νέες δουλειές. Έτσι το 2007 παράλληλα με τον 3ο τόμο του Αλίμ παρουσιάζει κατά σειρά το L'ivresse des fantomes (Η μέθη των ψυχών), το Celestin Gobe-la-Lune (Σελεστέν Καταπίνει-το-φεγγάρι) και το Corpus crispies (αποτυχημένη σειρά που διακόπηκε). Το πρώτο είναι μία μελλοντολογική σειρά με ουσίες, βαποράκια, μαφίες, χημικά. Το σχέδιο του Morgann Tanco δίνει αρκετά καλά την υπόθεση και τις πληροφορίες που πρέπει, αλλά ακόμα τα σενάρια του Λουπανό δεν έχουν καθαρίσει. 3 τόμοι πυκνής δράσης, ενώ θα μπορούσαν να είναι τουλάχιστον 5. Και πάλι όμως μερικά μοτίβα τα βλέπουμε να επαναλαμβάνονται. Η δύναμη των ισχυρών και το μάταιο του αγώνα εναντίον τους είναι και πάλι παρόντα. To δεύτερο είναι ένα παραμύθι, μολιερικού τύπου. Πλούσια, φτωχός, αγώνας για την αγάπη, εμπόδια, αλλά όλα αυτά σε αρκετά χαρούμενο στυλ γαλλικής κωμωδίας, ποίηση ρομαντισμός. Εδώ στο σχέδιο συνεργάζεται με τον Yannick Corboz ο οποίος είναι από τους λίγους που θα επαναλάβουν τη συνεργασία με τον Λουπανό. Μέχρι το 2010 ασχολείται κυρίως με το κλείσιμο των ανοιχτών του εργασιών, αλλά το 2010 αρχίζει η εκδοτική του έκρηξη, με πλειάδα συνεργατών και αντίστοιχη πλειάδα θεμάτων. Εκείνη τη χρονιά παρουσιάζει 3 διαφορετικές του δουλειές. Η πιο σημαντική είναι και πάλι σε συνεργασία με τον Γιανίκ Κορμπόζ το L'assassin qu'elle merite (Ο δολοφόνος που της αξίζει). Μία ιστορία όπου ένα κακομαθημένο πλουσιόπαιδο αποφασίζει να μετατρέψει έναν απλό φτωχό νέο σε οργισμένο δολοφόνο. Στο ίδιο εικαστικό στυλ με τον Celestin, αλλά σίγουρα όχι τόσο ανάλαφρο, πραγματεύεται πολύ πιο σοβαρά ζητήματα, όπως η γέννηση του ρατσισμού, του φασισμού και του αντισημιτισμού, κάνει ταξική κριτική στις αστικές κοινωνίες της εποχής κλπ. Η δεύτερη είναι το L'honneur des Tzarom (Η τιμή των Τζάρομ) σε σχέδιο του Paul Cauuet (Κοϊέ διαβάζεται για όποιον απορεί). Μία διαστημική κωμική περιπέτεια, με πρωταγωνιστές μία οικογένεια space τσιγγάνων, οι οποίοι ζούνε εντελώς σαν τσιγγάνοι και έχουν αντίστοιχη δραστηριότητα, μόνο που τα Ντάτσουν και τα φορτηγά με καρέκλες και πεπόνια έχουν αντικατασταθεί με διαστημόπλοια και αντίστοιχα γκάτζετ. Κάπου μέσα υπάρχει και ένα μοτίβο που του αρέσει να επαναλαμβάνει ο Λουπανό. Ο ερωτοχτυπημένος άκυρος ηλίθιος που κάνει τα πλέον απρόσμενα εν τέλει πράματα λόγω κάποιου κολλήματος (συνήθως ερωτικού - στον Αλίμ δεν ήταν ερωτικό το κόλλημα). Η 3η σειρά του ήταν η πολιτική σάτιρα Les aventures de Sarkozix, για την οποία δεν έχω την παραμικρή ιδέα. Το 2011 με τις παραπάνω σειρές ακόμα να τρέχουν, ολοκληρώνει το L'honneur des Tzarom, ξεκινάει τη σειρά western L'homme qui n'aimait pas les armes à feu (Ο άνδρας που δεν αγαπούσε τα πυροβόλα όπλα) με τον Paul Salomone και παρουσιάζει σε 2 μέρη, το μεσοπολεμικό χρονικό Le droit chemin (Το σωστό μονοπάτι). Το Loqnaplaaf (αρχικά είναι) είναι ένα western αλλά και με πολλές ακόμα προεκτάσεις πολιτικές, κοινωνικές, για όλα τα γούστα. Ινδιάνοι, μεξικάνοι, τρένα, γυναίκες, κερατάδες, τρυφερά πόδια, μάγοι και φυσικά ο κλασσικός πλέον για τον Λουπανό ερωτοχτυπημένος ηλίθιος που έχει και εδώ το ρόλο του κινητήριου μοχλού της υπόθεσης. Τη δεύτερη σειρά δυστυχώς δεν την ξέρω, είναι το μοναδικό του έργο που δεν κατάφερα να βρω. Σχεδιαστής ήταν και πάλι ο συνεργάτης του στο L'ivresse des fantomes, Morgan Tanco. Το 2012 συνεχίζει ο παραγωγικός του οίστρος. Συνεχίζει τον Assassin, ολοκληρώνει τον Σαρκοζίξ, ξεκινάει το Azimut, ενώ παρουσιάζει και το one shot album, Le singe de Hartlepool (Ο πίθηκος του Χάρτλεπουλ). Το Azimut είναι μία φανταστική-φαντασιακή σειρά. Εκτυλίσσεται σε έναν κόσμο όπου ο χρόνος επηρεάζεται από κάποια πουλιά και είναι διαπραγματεύσιμο αγαθό και υπάρχουν και κάποια ρομποτοζωντανά πλάσματα και χάθηκαν και οι πόλοι της Γης (ή όποιος πλανήτης είναι τέλος πάντων). Λυπάμαι αν και έχω διαβάσει και τους 3 τόμους που βγήκαν ως τώρα, δεν είμαι σίγουρος ότι το έχω καταλάβει, δεν μπορώ να κρίνω το σενάριο. Μπορώ όμως να κρίνω το εικαστικό αποτέλεσμα του Jean Baptiste Andreae, το οποίο είναι εντυπωσιακότατο. Ο πίθηκος του Χάρτλεπουλ είναι μία ιστορία που κανείς δεν ξέρει αν είναι αληθινή ή urban legend της Αγγλίας και διαδραματίζεται στους Ναπολεώνειους πολέμους. Συνεργάτης του ο (τότε) πρωτοεμφανιζόμενος Jeremie Moreau που δίνει ένα σχέδιο comique πολύ ταιριαστό με την πραγματική υπόθεση του βιβλίου, το οποίο είναι ο ανθρώπινος παραλογισμός. 3 έργα είχαμε και πάλι από τον Λουπανό και το 2013, συνεχίζεται το western (ξέρετε ποιο), παρουσιάζει το one shot album, Ma révérence σε σχέδιο του Rodguen ή αλλιώς Rodolphe Guenoden της Dreamworks, ενώ δημοσιεύει και ένα τόμο στην πολυσυλλεκτική σειρά L'homme de l'année, όπου σε σχέδιο Gaël Séjourné μας παρουσιάζει τον άνθρωπο της χρονιάς για το 1967 (αυτός που σκότωσε τον Τσε αν απορείτε). Το Ma révérence (Η υπόκλισή μου, αλλά εδώ μάλλον έχει την έννοια Η αποχώρησή μου) είναι μία γλυκιά περιπέτεια, με δύο φτωχοδιάβολους που προσπαθούν να μπούνε στην παρανομία για να πιάσουν την καλή και να ζήσουν όπως θέλει ο καθένας τους. Λούμπεν καταστάσεις, ελαφρώς θυμίζουν Κοέν, πολύ ωραία δουλειά αγαπήθηκε πολύ, σε επίπεδο σεναρίου όμορφο και ευχάριστο. Το 2014 όμως πιστεύω ότι είναι η πλέον σημαντική χρονιά της καρριέρας του, χρονιά με την οποία καθιερώθηκε σαν ένας από τους κορυφαίους δημιουργούς στο BD. 3ος τόμος για το western και το Assassin, 2ος για το Azimut και λανσάρισμα 2 σημαντικότατων έργων. Αρχικά η σειρά Les vieux fourneaux (Οι γέρικοι φούρνοι), σειρά που αφορά 3 80χρονους (περίπου) γέρους και την εγγονή του ενός. Κοινωνική σειρά, κωμωδία κατά βάση, αλλά κατά καιρούς σοβαρεύει πολύ. Η ζωή όπως τη ζούνε και τη βλέπουν αυτοί που τους τελειώνει σιγά-σιγά, οι προσπάθειες να ζήσουν κάτι όσο προλαβαίνουν, ανασκοπήσεις του παρελθόντος και μέσα σε όλα η πάλη αριστεράς - δεξιάς σε κάθε επίπεδο. Και εδώ τα κλισέ είναι εντυπωσιακά ίδια σε Γαλλία με Ελλάδα. Η αριστερά των αγώνων και του ιδεαλισμού, αλλά η δεξιά των επιχειρήσεων και του έρωτα. Η σειρά έχει κάνει πάταγο στη Γαλλία, έβγαλε με το καλημέρα 2 τόμους το 2014 και ακολούθησε προς το παρόν άλλος ένας. Το σχέδιο είναι του Paul Cauuet και είναι ένα εξαιρετικό μείγμα ρεαλισμού σε τοπία και αντικείμενα και κωμικού σχεδίου στα πρόσωπα. Μαζί με αυτό το 2014 βγήκε και το πρωτοποριακό Un océan d'amour. Ένα άλμπουμ 200 σελίδων με ωραίο σενάριο (εντάξει όχι μαγικές ανατροπές και πολυσχιδείς χαρακτήρες) και χωρίς ούτε μία λέξη. Κι όμως παρά το πολύ χαριτωμένο σχέδιο του Grégory Panaccione, αυτό πιστώνεται κυρίως στο σεναριογράφο που μπόρεσε να αφηγηθεί μία ιστορία, να σχολιάσει τη σημερινή κοινωνία, την εμπορευματοποίηση, τη μόλυνση των θαλασσών, τη συμπεριφορά των μεγάλων προς τους μικρούς, τη μόδα, όλα. Και όλα αυτά χωρίς μία λέξη. Το 2015 βγαίνει ο 3ος και τελευταίος ως τώρα τόμος του Les vieux fourneaux, ξεκινάει η σειρά Traquemage (Μαγοκυνηγός ίσως είναι η καλύτερη μετάφραση) σε σχέδιο του Relom και η σειρά μεν, αλλά αυτοτελών διηγημάτων Communardes!. Ο Τρακμάζ είναι ένας τσομπάνης που όταν οι πόλεμοι των μάγων του κατέστρεψαν το κοπάδι του και το τυρί που βγάζει ορκίστηκε να τους κάνει πόλεμο και να καταστρέψει κάθε μαγεία. Και εδώ τα θέματα που αγαπάει ο Λουπανό είναι σχεδόν αντίστοιχα. Η συμπεριφορά των δυνατών απέναντι στους αδύναμους, ο μάταιος αγώνας του μικρού για δικαίωση. Βέβαια έχουμε δει μόνο έναν τόμο και δεν ξέρουμε που θα καταλήξει. Και εδώ πάλι κινητήρια δύναμη είναι το πείσμα ενός ηλιθίου, άλλο αγαπημένο μοτίβο του Λουπανό. Οι Communardes! είναι μία σειρά ιστοριών που αφορούν γυναίκες στην περίοδο της Κομμούνας του Παρισίου (1870-1). Κάθε φορά και ένας άλλος σχεδιαστής συνεργάζεται στον τόμο. Δεν είναι βιογραφίες, απλά είναι περιγραφή επαναστατικών καταστάσεων σε POV γυναικείο και με πρωταγωνίστριες γυναίκες. Σχεδιαστές μέχρι στιγμής οι Lucy Mazel, Anthony Jean & Xavier Fourquemin. Ενδιαφέροντα αναγνώσματα ειδικά αν ενδιαφέρεστε για τη συγκεκριμένη περίοδο. Συμμετέχει επίσης με έναν τόμο στη σειρά του Delcourt, Sept (Επτά) όπου και μαζί με τον Ιταλό Roberto Ali μας δίνουν τον τόμο Sept Nains (Επτά Νάνοι). Δεν έχω άποψη. Το 2016 κλείνει η σειρά L'assassin qu'elle merite με τον 4ο τόμο, βγαίνει ο 3ος του Αzimut και του Communardes! ενώ παρουσιάζει και το ας πούμε spin-off του Les Vieux fourneaux, Le loup en slip. Είναι ένα παιδικό για μικρά παιδιά με ιστορίες για έναν λύκο με ριγέ βρακί. Μπορεί να μη βλέπετε άμεση σχέση, αλλά υπάρχει κάποια. Μάλλον τα παιδικά αναγνώσματα γοήτευσαν τον Λουπανό και έτσι το επόμενο σχέδιό του που θα έκδοθεί είναι και πάλι παιδικό παραμύθι σε σχέδιο του Stéphane Fert με τίτλο Quand le cirque est venu (Όταν ήρθε το τσίρκο) που θα βγει το Μάιο. Κοιτάζοντας προς τα πάνω εντυπωσιάζομαι για τα πόσες καινούργιες και διαφορετικές δουλειές έχει βγάλει ο εν λόγω δημιουργός σε 15 μόλις έτη. Στα θετικά του έχω να σημειώσω το ότι όλες τις δουλειές του τις κλείνει σε 4 το πολύ τόμους. Δεν πλατειάζει, δεν κουράζει, λέει ότι έχει να πει και πάμε παρακάτω. Ίσως να το παράκανε την πενταετία 2010-15, δεν έβγαλε όμως και τίποτα του πεταματού, όλα ήταν από ένα επίπεδο και πάνω. Σαν στυλ μπορεί να φαίνεται ότι έχει ασχοληθεί με σχεδόν τα πάντα, αλλά εν τέλει αν παρατηρήσουμε υπάρχουν μερικά επαναλαμβανόμενα μοτίβα στα οποία ανάγονται οι ιστορίες. Η κοινωνική ανισότητα και η αλαζονία της ισχύος, είναι κάτι που βλέπουμε να είναι το βασικό μοτίβο και με τρόπο που διαφοροποιείται από τους άλλους, γιατί εδώ ο δυνατός δεν ασχολείται καν με τους αδύναμους. Απλά κάνει ότι θέλει και αν στην πορεία σε καταστρέψει αδιαφορεί το σύμπαν. Μπορείς να βγεις από το σύστημα, αλλά δεν μπορείς να το κερδίσεις. Αν θέλετε να τον ανακαλύψετε ΟΠΩΣ + ΔΗΠΟΤΕ διαβάστε τον Αλίμ. Μετά δε θα πρότεινα τους συμπαθείς γέρους του Vieux Fourneaux καθώς έχει πολλές αναφορές στη γαλλική πραγματικότητα, το western με το μικρό όνομα είναι ευχάριστο ανάγνωσμα, απλά είναι ακόμα en cours. Και τα 3 one shot albums το καθένα με τον τρόπο του είναι πάρα πολύ καλά, ενώ από τις σειρές αν έπρεπε να προτείνω μία θα πρότεινα το L'assassin qu'elle merite.

Όαση επαγγελματισμού σε μία σκηνή που ο ερασιτεχνισμός και η τσαπατσουλιά κοντεύει να μας πνίξει. Λογικό ήταν.