Αναζήτηση στην Κοινότητα

Ο θρύλος της Disney, Eric Goldberg, μας σχεδιάζει την ιστορία του πρώτου πραγματικού σταρ του Χόλιγουντ. Έχει πια μεσημεριάσει. Το ημερολόγιο γράφει κάποιον καλοκαιρινό μήνα του 1990. Το πάρκινγκ στα γραφεία της Disney είναι μισοάδειο. Ακούς κάποιον να αγκομαχάει, αλλά δεν φταίει ο καυτός ήλιος της Καλιφόρνιας γι’ αυτό. Αν ακολουθήσεις τον ήχο και μισοκλείσεις τα μάτια σου, ανάμεσα στα κιγκλιδώματα θα διακρίνεις μια φρενήρη, πολύχρωμη τελεία που σιγά-σιγά μεγαλώνει. Δεν είναι κάποια ψευδαίσθηση που ξέφυγε από τους κοντινούς φράχτες της Disneyland. Είναι η καρτουνίστικη φιγούρα ενός ημιφαλακρού άνδρα με κυρτούς ώμους, τραμπαλιστό βήμα και παρδαλό πουκάμισο που προσπαθεί να ξεκλειδώσει το αμάξι του. Ο Eric Goldberg μόλις είχε κλείσει τη μεγαλύτερη συμφωνία της ζωής του. «Η γυναίκα μου είναι art director και στα 1980s με γνώρισε σε κάποιους από τους φίλους της από την Cal Arts (California Institute of Arts, σχολή ίδρυσης του Walt Disney και του Roy O. Disney). Τύπους σαν τον John Musker και τον Tim Burton. Ξέρετε μωρέ, αυτούς εκεί (γέλια). Και κράτησα μια σχέση με τον John τα επόμενα χρόνια, πήγα πίσω στο Λονδίνο αλλά μιλούσαμε ακόμα στο τηλέφωνο. Μου είχε πει και για τη ‘Μικρή Γοργόνα’, ότι έβγαινε. Α τέλεια, λέω, κρατήσατε την εκδοχή του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν; ‘Disney είναι, μου λέει, έχει ψάρια’(γέλια). Ε, και ήρθε κάποια στιγμή που έψαχναν animator για το ‘Aladdin’. Σκέφτηκα ότι θα ήταν καλή ευκαιρία». Βρισκόμαστε στα γραφεία της Disney με αφορμή τα 90 χρόνια του Mickey Mouse και ο Αμερικανικός animator μάς τα περιγράφει όλα πολύ ταπεινά. Στην πραγματικότητα, είχε ήδη ανοίξει την Pizazz! Pictures στη μητρόπολη της Μεγάλης Βρετανίας και έκανε διαφημίσεις για την τηλεόραση. Από όταν όμως ο Charlie Fink - Head of Development τότε στη Disney - είδε ένα commercials reel του στα πλαίσια ενός φεστιβάλ animation το προηγούμενο καλοκαίρι, τον έπαιρνε τηλέφωνο τουλάχιστον μια φορά τον μήνα. Κυρίως για να τον ρωτήσει πότε θα γυρίσει στην πατρίδα. Όταν ένα βράδυ βρέθηκε να κυνηγά ένα τρένο μετά από μια δραματική μέρα στην Pizazz!, ένιωσε ότι είχε έρθει η ώρα για το εισιτήριο της επιστροφής. Δεν το ήξερε ακόμα, αλλά αν δεν το τολμούσε θα έχανε το νέο κύμα αγάπης που ξυπνούσε στην Αμερική για τις δουλειές του στούντιο. Όταν το έμαθε ο φίλος του και animator στη Disney, Tom Sito, γέλασε. «Έρχεσαι στη Disney για να αποφύγεις το στρες;!». Μετά το δεύτερο ραντεβού του πάντως με τον Musker και τον Ron Clements, τους δύο σκηνοθέτες του ‘Aladdin’, η πανικόβλητη εικόνα του στο πάρκινγκ τον είχε ήδη προδώσει. «Δεν ήξερα καν ποιον χαρακτήρα θα αναλάμβανα. Αλλά ο John ήταν φαν του animation μου, το ίδιο και ο Ron, και είχαν ρίξει πολλή δουλειά παρασκηνιακά για να με φέρουν. Την πρώτη εβδομάδα που τους είδα, μου δίνουν ένα σενάριο. Μου λένε κοίτα, διάβασέ το και δες αν υπάρχει κάποιος χαρακτήρας που σου αρέσει ιδιαίτερα. Μία από τις επιδεξιότητές τους είναι να γράφουν στη φωνή του ηθοποιού που θέλουν να προσλάβουν, ακόμα κι αν δεν τον έχουν κλείσει ακόμα. Ήταν ξεκάθαρο διαβάζοντας το σενάριο ότι ήθελαν τον Robin Williams για το Τζίνι. Το Τζίνι κυριολεκτικά ξεπηδούσε από τις σελίδες και εγώ σκεφτόμουν πόσο το ήθελα. Ας μου δώσουν το Τζίνι! Οπότε πηγαίνω την επόμενη εβδομάδα και μου λένε ότι σκέφτονται να μου δώσουν το Τζίνι. Και λέω ναι αμέ, μια χαρά. Αλλά ήμουν τόσο ενθουσιασμένος που κλείστηκα έξω από το νοικιασμένο μου αμάξι και αναγκάστηκα να καλέσω την ασφάλεια της Disney για να το διαρρήξει και να με βάλει μέσα». Το ‘Aladdin’ αποδείχτηκε ποδαρικό μιας πολυετούς, γόνιμης σχέσης. Ανάμεσα σε άλλα ακολούθησαν η ‘Mrs. Doubtfire’, το ‘Hercules’, η ‘Pocahontas’ και το ‘Fantasia/2000’ από την καρέκλα του σκηνοθέτη, το ‘Emperor’s New Groove’, το ‘Princess and the Frog’, ο ‘Winnie the Pooh’ του 2011, το οσκαρικό short ‘Paperman’, το ‘Get a Horse!’, το ‘Wreck-It Ralph’ και, μόλις πέρυσι, η ‘Moana’. Ταινίες που αγάπησε σχεδόν όσο τους χαρακτήρες τους. Αυτούς καταλαβαίνεις πόσο τους αγαπάει από τον τρόπο που σείεται όταν μιμείται τις κινήσεις τους. Ξέρεις μέσα σε δευτερόλεπτα πού βρήκε τέτοιο νεύρο το Τζίνι. «Δουλεύω με πολλούς άλλους animators και τους αρέσει να με τραβούν βίντεο όταν τους κάνω brief για τις σκηνές. Σιχαίνομαι να το βλέπω, αλλά τους βοηθάει. Καταρχάς πρέπει να νιώσεις στο σώμα σου τι κάνει ο χαρακτήρας. Δεύτερον, να νιώσεις τι σκέφτεται και αισθάνεται ο χαρακτήρας. Και να πιστέψεις ότι υπάρχει, αυτό είναι το τρίτο. Πρέπει να πιστέψεις ότι ζωγραφίζεις μια προσωπικότητα. Φτιάχνεις ένα ζωντανό ον που υπάρχει και αναπνέει. Ο Chuck Jones - ένας από τους μεγάλους σκηνοθέτες animation της Warner Bros. - έλεγε μια ιστορία. Τον σύστησαν στον νεαρό γιο ενός φίλου ως ‘ο άνθρωπος που ζωγραφίζει τον Bugs Bunny’. Ο μικρός τους διόρθωσε λέγοντας, ‘ζωγραφίζει τον Bugs Bunny σε εικόνες’. Έτσι πρέπει να σκεφτόμαστε τους χαρακτήρες μας. Ζωγραφίζουμε εικόνες τους». Από όλες τις εικόνες που βγήκαν από το μολύβι του λοιπόν, μία ήταν η δυνατότερη κι ας φαινόταν απλοϊκή. Και θυμάται ακόμα πώς ένιωσε όταν καταπιάστηκε μαζί της για πρώτη φορά. «Είχα ξαναζωγραφίσει τον Mickey, αλλά δεν είχα συγκεντρωθεί στις λεπτομέρειές του. Κάναμε όμως μια παρουσίαση για τον Τύπο στη Νέα Υόρκη για το ‘Aladdin’ ως work in progress. Ήταν εκεί και ο Roy E. Disney (σημείωση: γιος του αδελφού του Walt, Roy O. Disney, senior executive στο στούντιο, τελευταίο ενεργό μέλος της οικογένειας Disney στην εταιρεία και ο πιο δημοφιλής συνεργάτης ανάμεσα στους animators). Μιλούσα στο συνεργείο και στους δημοσιογράφους και τόνιζα τις ομοιότητες μεταξύ του Τζίνι, ενός οργανικού Mickey φτιαγμένου από τον Freddie Moore, και την τέχνη του καρικατουρίστα Al Hirschfeld. Για να τις εξηγήσω ζωγράφισα ένα Τζίνι και μετά έναν Mickey σαν του Freddie Moore - όσο τον ζωγράφιζα σκεφτόμουν, ‘Θεέ μου, κάνω τον Mickey μπροστά στον Roy Disney. Ας μην τα σκατώσω!’. Ίδρωσα εκείνη τη φορά αλλά ανταπεξήλθα. Και τώρα που τον ζωγραφίζω… είναι ακόμα ο αγαπημένος μου χαρακτήρας της Disney. Νομίζω είναι το πνεύμα του που αγαπάω πιο πολύ όταν τον εικονογραφώ». Όταν τον συναντήσαμε μας είχε βάλει ένα στοίχημα. Θα προσπαθούσε να μας φτιάξει όσους περισσότερους Mickey μπορούσε σε τριάντα λεπτά, σε μια αναδρομή του ήρωα ως το πρόσφατο παρελθόν του. Και κατάφερε να κάνει πάρα πολλούς - περισσότερους απ’ ότι θα έπρεπε να είναι νόμιμο για έναν και μοναδικό άνθρωπο, με ένα και μοναδικό χέρι να ζωγραφίζει. Δεν θα μπορούσε να φτάσει βέβαια, το ρεκόρ του Ub Iwerks. Του ανθρώπου που μαζί με τον Disney δημιούργησε τον Mickey. Ο Walt Disney με τον Ub Iwerks Κολλητός του Walt και σχεδόν μόνιμος συνεργάτης του, o Iwerks ήταν συνδημιουργός και του Oswald the Lucky Rabbit που είχε φτιαχτεί πριν τον Mickey. Όταν το budget για τη δουλειά τους μειώθηκε δραματικά στη Universal και αργά ή γρήγορα ήξεραν ότι έπρεπε να φύγουν, ο Iwerks δούλευε κρυφά και μανιωδώς πάνω στον Mickey Mouse. Τον νέο τους ήρωα. Ως παιδί φρονίμων, ο Iwerks προσπαθούσε να τελειοποιήσει τον Mickey και κάλυπτε τα σχέδιά του με σχέδια του Odwald για να μην τον πάρουν είδηση. Τη συνέχεια την έγραψε η ιστορία. Όπως έγραψε και το διαζύγιό του με τον Disney. Όταν στην εικόνα μπήκε ο Pat Powers, ένας επιχειρηματίας που τους είχε τάξει $2.500 για κάθε καρτούν με τον Mickey αλλά δεν τους έδωσε ποτέ ολόκληρα τα ποσά, η ολοένα και αυξανόμενη αγανάκτηση του Walt επηρέαζε αρνητικά τον Iwerks. Και προσωπικά και τη δουλειά του. Τελικά οι δυο τους τα ‘σπασαν και ο Iwerks άνοιξε δικό του στούντιο. Υπήρξε επιτυχία στο νέο του βήμα, αλλά όχι αρκετά ικανοποιητική. Τεράστιας σημασίας όμως σε αυτό το διάστημα ήταν η κατασκευή της πρώτης multiplane κάμερας που πέτυχε. Η μηχανή που φτιάχτηκε από μέρη μιας παλιάς Chevrolet, έδινε βάθος στην κίνηση και έκανε δυνατό το tracking shot στο animation. Όταν τελικά επέστρεψε στη Disney μετά από έκκληση του Disney - μιλάμε για μία από τις εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις που ο Walt ένιωσε την ανάγκη να επαναπροσλάβει άνθρωπο - ο Iwerks έγινε επικεφαλής των εφέ και εξέλιξε την κάμερα. Η ‘Χιονάτη’, ο ‘Πινόκιο’, η ‘Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων’, η ‘Πεντάμορφη’ και ο ‘Peter Pan’ τον ευχαριστούν ακόμη. Δεν θα υπήρχε κανείς τους όμως, αν δεν είχε προηγηθεί ένα μικρό τρωκτικό. «Δεν μπορείς να μιλήσεις για τον πρώτο Mickey χωρίς να μιλήσεις για τον πιο παραγωγικό συνεργάτη του Walt εκείνες τις μέρες. Τον Ub Iwerks. Ήταν πάρα, πάρα πολύ ουσιαστικής σημασίας η συμβολή του στον σχεδιασμό του Mickey - είναι το σχέδιο που βλέπετε στο ‘Steamboat Willie’. Δεν ήταν η πρώτη μικρού μήκους για τον χαρακτήρα, ήταν η τρίτη - η πρώτη όμως που κυκλοφόρησε δημόσια. Κοιτώντας αυτόν τον Mickey - και το κάνω κάπως πιο πρόχειρα τώρα - διαπιστώνεις ότι είχε πολλές γωνίες τότε. O Walt και ο Ub τον έφτιαχναν πολύ σχηματικό τότε. Είχε μέχρι και στόμα που δεν χωρούσε στη μουσούδα του. Ένα από τα πράγματα που έκαναν ήταν να βάλουν μπροστά τη γλώσσα του σε ένα κεφάλι που γυρνούσε τρία τέταρτα - αυτό τον κρατούσε πολύ παραστατικό. Η κατασκευή του ήταν σαν μπάρα σχεδόν, δύο ευθείες στη μέση, ένας κύκλος εδώ και ένας κύκλος εκεί. Τα πόδια του ήταν συνήθως λυγισμένα στα γόνατα και τα πέλματά του σαν τούβλα με παπούτσια. Και δεν ζωγράφιζαν δάχτυλα - δάχτυλα; Ξεχάστε το, παλαβώσατε! Και αυτός ήταν ο Mickey του 1928». Σύντομα μέσα στα επόμενα χρόνια, ο Mickey έγινε πιο κυκλικός, πιο εύκαμπτος. Το στόμα χώρεσε στη μουσούδα, τα μάτια του έγιναν πίτες, τα γόνατά του λύγισαν περισσότερο, τα παπούτσια του κύρτωσαν, τα αυτιά του μεγάλωσαν και φόρεσε τα λευκά του γάντια. Ο Mickey των 1930s είχε καταφτάσει. «Τα ‘30s ήταν πραγματικά η εκτόξευση της δημοτικότητας του Mickey. Είχαν μάλιστα και μια κοινή φράση για όταν πήγαινες στον κινηματογράφο και απογοητευόσουν από το έργο. Έλεγαν, ‘Τι! Δεν έχει Mickey Mouse;’. Υπήρχε μάλιστα κι ένα τραγούδι τότε που είχε ηχογραφηθεί με τον τίτλο ‘What! No Mickey Mouse’ που συνέχιζε λέγοντας ‘μα τι είδους πάρτι είναι αυτό;’. Ήταν στ’ αλήθεια απίστευτα δημοφιλής. Ήταν σούπερσταρ. Κανείς δεν μπορούσε να τον αγγίξει». Κανείς εκτός από τον Fred Moore. Ο Fred ‘Freddie’ Moore που αναφέρει και νωρίτερα ο Goldberg, θα γινόταν συνώνυμος με το ‘personality animation’. Σύμφωνα με τον Marc Davis, έναν από τους θρυλικούς Nine Old Men του Walt Disney - τους επικεφαλείς εικονογράφους δηλαδή που έτρεχαν για δεκαετίες τις ταινίες του στούντιο και βελτίωσαν τις 12 βασικές αρχές του animation του - ο Moore ήταν οι ζωγραφιές της Disney. Έγινε η βάση όσων θα σήμαινε η εταιρεία από εκεί και πέρα, μια αφετηρία εικονογράφησης. Στα 19 του βέβαια που έπιασε δουλειά στο στούντιο, δεν θα μπορούσε να είχε φανταστεί αυτή την τιμή. Τότε είχε απλά αποφασίσει να αντικαταστήσει έναν φίλο του που είχε προγραμματισμένη συνέντευξη με τον Disney, αλλά τον έπιασε πονόδοντος. O Freddie Moore στο γραφείο του Η μοναδική επίσημη εκπαίδευσή του ήταν κάποια νυχτερινά καλλιτεχνικά μαθήματα που είχε κάνει λίγο νωρίτερα, με αντάλλαγμα την εργασία του ως καθαριστής στο Chouinard Art Institute. Σε λιγότερο από 24 ώρες στα γραφεία όμως, είχε ψαρώσει τους πάντες. Καθόταν για ένα λεπτό με τα χέρια σταυρωμένα κοιτάζοντας τον άδειο καμβά και έπαιρνε μπρος. Όταν στην πορεία θα βοηθούσε τους υπόλοιπους με διάφορα σκετς τους, θα τους θύμιζε συνεχώς πως δεν ήξερε να μιλήσει με κανόνες. Ήξερε μόνο τι βγαίνει καλά στο χαρτί. «Το 1938 ο Freddie σκέφτηκε ότι έπρεπε να κάνουν τον Mickey πιο ελκυστικό. Και έτσι τον επανασχεδίασε. Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να του δώσει περισσότερες καμπύλες. Και κάτι πολύ σημαντικό - έβαλε κόρη στα μάτια του. Ήταν εκπληκτικός στο να κάνει τα πάντα πάνω του να συντονίζονται με τρόπο οργανικό, στην ίδια πόζα. Αν, ας πούμε, του έδινε ουρά θα την ανέβαζε μέχρι πάνω στη φιγούρα του οργανικά, τα πόδια του θα γύριζαν πιο στενά προς τα έξω και θα ακολουθούσαν και τα παπούτσια. Του έδωσε έναν ρευστό σωματικό ρυθμό που δεν είχε πρώτα. Σχεδιάστηκε έτσι γιατί χρειαζόταν μεγαλύτερο συναισθηματικό εύρος, με στόχο το ‘Fantasia’ το 1940. Αναπτυσσόταν σταδιακά ως τότε, αλλά χρειαζόταν ο Freddie για να γίνει κάτι δυναμικό που θα μπορούσε να υλοποιήσει το στούντιο». Η υπερφυσική ικανότητα του Moore να διαχέει γοητεία και προσωπικότητα στα σχέδιά του, είχε κερδίσει από το ‘33 τον μεγαλύτερο έπαινο που θα μπορούσε να του είχε δώσει ποτέ ο φειδωλός Disney. Αφορμή ήταν η δουλειά του στα ‘Τρία Μικρά Γουρουνάκια’. «Επιτέλους πετύχαμε προσωπικότητα σε ολόκληρη ταινία», είχε δηλώσει ο παραγωγός πριν του αναθέσει τους Νάνους της ‘Χιονάτης’. Της πρώτης απόπειρας για ταινία animation μεγάλου μήκους στην ιστορία. Οι απευθείας αναθέσεις που θα του έδινε έκτοτε ο Disney και η απουσία κλασικής εκπαίδευσης ή σκληρής δουλειάς για αυτοβελτίωση, είχαν προκαλέσει τη ζήλια συνεργατών του που ξόδευαν ατέλειωτες ώρες για να δώσουν ρευστότητα στους χαρακτήρες τους που σε εκείνον ερχόταν ενστικτωδώς. Παρέμενε ωστόσο δημοφιλής ανάμεσα στους συναδέλφους του γιατί ήταν πάντα πρόθυμος να βοηθήσει. Δεν υπήρχαν μυστικά στο animation του παρά τη γοητευτική του έπαρση. Μοιραζόταν τα πάντα. Ο Freddie Moore ζωγραφίζει τον Mickey με τον Ward Kimball των Nine Old Men Η κληρονομιά του όμως, δεν θα έμενε αψεγάδιαστη. Τη ροκάνισε γοργά ο αλκοολισμός του. Τις μέρες εκείνες η αδυναμία στο ποτό δεν ήταν ασθένεια, αλλά ψεγάδι του χαρακτήρα. Έτσι όσο ο Moore ήταν ακόμη λειτουργικός, η ασυνέπειά του περνούσε πάνω από το κεφάλι των γύρω του. Όταν χειροτέρεψε όμως, άρχισαν να δημιουργούνται τριγμοί. Ο τεράστιος animator Frank Thomas σταμάτησε να του μιλάει για χρόνια. Ο βοηθός του παραλίγο να μπλέξει με τον Disney γιατί ο Moore του ζητούσε να του φέρνει μπύρες και να επιστρέφει τα μπουκάλια (όταν το πήρε είδηση ο Disney κάλεσε τον Moore στο γραφείο του - αυτή θα ήταν η τελευταία μέρα που θα έστελνε τον βοηθό του για μπύρες). Στο εορταστικό πάρτι που οργάνωσε ο Disney μετά την επιτυχία της ‘Χιονάτης’, οι υπάλληλοί του σήκωσαν ένα ολόκληρο ξενοδοχείο στο πόδι με τα γυμνά μπάνια τους στην πισίνα και την απίστευτη κατανάλωση αλκοόλ. Κανείς τους όμως δεν ξέφυγε όσο ο εκλεκτός του Disney. Ο Moore είχε μεθύσει τόσο πολύ που δοκίμασε να πέσει από ένα απ’ τα μπαλκόνια των υψηλότερων ορόφων νομίζοντας ότι βρίσκεται ακόμα στο ισόγειο. Κατέληξε σε ένα δέντρο χωρίς ιδιαίτερους τραυματισμούς. Σύμφωνα με τον Bill Justice, animator στο ‘Bambi’ και την ‘Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων’, o Walt αποχώρησε αναστατωμένος από το ξενοδοχείο το επόμενο πρωί και δεν ανέφερε ξανά το πάρτι. Κι αν ήθελες να κρατήσεις τη δουλειά σου καλά θα έκανες να μην του το θύμιζες ποτέ. Την επόμενη χρονιά θα έκανε τον Moore αρχιτέκτονα του Mickey και πνευματικό του πατέρα στα 1940s. «H αγαπημένη μου χρονιά για τον Mickey είναι το 1941», μας εξήγησε ο Goldberg όσο ζωγράφιζε τον Mickey του ‘Little Whirlwind’. Για πρώτη φορά κιόλας όπως θα μας εκμυστηρευόταν λίγο αργότερα. Είναι τόσο τέλειος στο συγκεκριμένο short που του εντυπώθηκε. «Ο Freddie Moore και συνεργάτες του όπως ο Ward Kimball άρχισαν να τον εικονογραφούν τόσο ελεύθερα. Δεν έχω δει ποτέ τον Mickey όσο εντυπωσιακά ρευστό όσο τότε. Έκαναν και το πρόσωπό του ακόμη πιο οβάλ. Εκείνη την περίοδο κιόλας - αν και δεν είχε διάρκεια - του έδωσαν και τρισδιάστατα αυτιά. Είχαν ένα εσωτερικό αυτί σε ένα πολύ, πολύ βαθύ μπλε για να μην είναι ευδιάκριτο σε όσους είχαν συνηθίσει να βλέπουν τα αυτιά του μαύρα. Έπαιζαν και με το σχήμα του σώματός του όπως με τις υπέροχες, μεγαλύτερες πατούσες του. Ταινίες όπως το ‘Little Whirlwind’ και το ‘Nifty Nineties’, αυτή είναι για μένα η καλύτερη περίοδος του Mickey». Παρά το ταλέντο του, ο Moore απολύθηκε από το στούντιο το 1946. Ήταν μια απόπειρα να αφυπνιστεί και να κόψει το ποτό. Τον επαναπροσέλαβαν το 1948. Όπως είχε συμβεί και με τον Iwerks νωρίτερα, ο Disney μπορεί να μην ήταν γνωστός για τις δεύτερες ευκαιρίες που (δεν) έδινε, αλλά δεν μπορούσε και να αντισταθεί στους ανθρώπους του Mickey. «Τώρα στα ‘50s, υπήρξε ένα κίνημα που ξεκίνησε από ένα στούντιο animation, το UPA (United Productions of America). Σε μεγάλο ποσοστό, ήταν καλλιτέχνες της Disney που ήθελαν να κάνουν κάτι πιο μοντέρνο. Πιο σχηματικούς χαρακτήρες, πιο επίπεδους, επηρεασμένους από τη μοντέρνα τέχνη. Τόσο πανταχού παρόντα ήταν τα καρτούν του που όλα τα στούντιο του Xόλιγουντ το εντόπισαν και άρχισαν να προσαρμόζουν αντίστοιχα τα σχέδιά τους. Ο Mickey δεν ήταν εξαίρεση», συνέχισε ο Gordberg με το μολύβι του κάπως να κοπάζει. Αναφερόταν στους ανθρώπους της Disney που εγκατέλειψαν την εταιρεία μετά την περιβόητη απεργία του Μαΐου το ‘41. Κράτησε πέντε περίπου εβδομάδες, οδήγησε στην αναγνώριση των σωματείων των εργαζομένων, άφησε το στούντιο με 694 υπαλλήλους από τους 1.200 που απασχολούσε πριν, και άλλαξε ριζικά και για πάντα την ψυχολογία του μεγάλου αφεντικού. Ο Moore όμως δεν αλλαξοπίστησε. «Μιλάμε ακόμα για τον Freddie Moore καταρχάς, θα περάσει λίγος καιρός ακόμα για να μπει στην εικόνα κάποιος άλλος. Αυτό που έκανε με συναδέλφους του ήταν να προσθέσουν γωνίες στον Mickey. Και είχε ακόμη την ελκυστική του παρουσία. Το άλλο που του συνέβη εκείνη την περίοδο ήταν ότι έγινε επαρχιώτης! Φορούσε το κοντομάνικό του, έμενε στα προάστια και είχε ράντσο (γέλια). Συνήθως το πουκάμισό του έβγαινε απ’ έξω και φορούσε μακριά παντελόνια. Συχνά δεν έδειχναν και την ουρά του. Απέκτησε ματόκλαδα. Έσπαγαν τη σιλουέτα του σε διάφορα σημεία για να του δώσουν γωνίες [...]. Είναι λεπτές οι διαφορές, αλλά είναι όλες ο Mickey. Αυτό που δεν άλλαξε είναι η προσωπικότητά του. Ναι, ήταν περισσότερο σαματατζής στα ‘30s απ’ ότι στα ‘50s, αλλά ήταν ο ίδιος Mickey Mouse και αυτό ακόμα δεν έχει αλλάξει». Κόντρα με τις συνθήκες γύρω του όπως συμβαίνει συνήθως. Στις 22 Νοεμβρίου του 1952, ο Freddie Moore έφευγε με τη γυναίκα του από το φιλικό σπίτι ενός συνεργάτη animator. Είχαν μαζευτεί εκεί να δουν ένα παιχνίδι κολεγιακού football. Όταν χάθηκαν στον δρόμο της επιστροφής και δοκίμασαν να γυρίσουν, ένα αμάξι τους χτύπησε με ταχύτητα. Στην περίπτωση του Moore, θανάσιμα. Αντίθετα με κακεντρεχείς φήμες που κυκλοφόρησαν αργότερα και αναπαράγονται ενίοτε ατυχώς ως σήμερα, ο ταλαντούχος animator δεν οδηγούσε υπό την επήρεια αλκοόλ. Ήταν πια νηφάλιος και στο τιμόνι βρισκόταν η σύζυγός του. Κατέληξε τελικά την επόμενη ημέρα σε ηλικία 41 ετών, λόγω εγκεφαλικής αιμορραγίας και ενός σοβαρού χτυπήματος στο στήθος. Την περίοδο εκείνη είχε ήδη ξεκινήσει το animation για τα Lost Boys και τις γοργόνες του ‘Peter Pan’, ενώ μέρος των σχεδίων του θα έβρισκε τη θέση του στα καρτούν της Disney για πολλές δεκαετίες ακόμα. Πιο πρόσφατη χρήση του στο ‘Fantasia 2000’. Και κάπως έτσι, εκτός από επιτομή του Disney animation style, ο Freddie Moore θα έμενε στη μνήμη, κυρίως λόγω του νεαρού της ηλικίας του, και ως το μεγαλύτερο what if του στούντιο. Τα σχέδια του Tom Oreb Ο Mickey όμως δεν προλάβαινε να βυθιστεί στο πένθος. «Κάποιες φορές μπορεί και να το παρακάνεις. Στα μέσα των ‘50s, υπήρχε ένας σχεδιαστής στο στούντιο, ο Tom Oreb. Αποφάσισε ότι ήθελε να εκμοντερνίσει τον Mickey, με αφορμή μια διαφήμιση για τα αμάξια της Nash Rambler. Και πραγματικά, δείτε τον. Είχε ένα καπέλο που δεν καθόταν στο κεφάλι του, τα αυτιά του έγιναν κουπιά, είχε παπιγιόν, γωνιώδη χέρια… Ο Walt τον είδε στη διαφήμιση και είπε όχι. Αυτός ο Mickey διήρκησε όσο η ίδια η διαφήμιση. Αυτό ήταν! Δεν έκαναν τίποτε άλλο με αυτό το σχέδιο». Η απόκλιση του συγκεκριμένου σχεδίου μας έπιασε απροετοίμαστους. Με κάθε νέα, άγρια γραμμή του Goldberg που έσκιζε τον καμβά, άκουγες επιφωνήματα. Στην πραγματικότητα βέβαια, ως σχέδιο είχε ενδιαφέρον και ένταση. Απλά δεν ήταν ο Mickey. Μετά το πρώτο στραβοπάτημα λοιπόν που επέφερε ο χαμός του μεταρρυθμιστή του, ο Mickey έπρεπε ξανά να εκσυγχρονιστεί. Αυτή τη φορά ξεχύθηκε στις ντίσκο. Glam! «Στα 1970s είχαμε τον Disco Mickey. Ήταν ντυμένος σαν τον John Travolta. Είχε το τζάκετ και είχε και το κολάρο του. Μα κοιτάξτε τον, δεν είναι τέλειος; Ο τρόπος που τον έφτιαξαν σε αυτή την προσέγγιση ήταν πολύ fun. Είναι λίγο άκαμπτος, αλλά εξυπηρέτησε τον σκοπό του. Είχε και η Minnie το δικό της disco outfit, φυσικά. Τώρα, όταν τελειώσαμε με τα ‘70s και τις ντισκομπάλες, πήγαμε πίσω στον κλασικό Mickey. O Mickey ζει το Saturday Night Fever του Μία από τις πρώτες νέες εκδοχές του ήταν ο ‘Christmas Carol’ Mickey. Ήταν σε σκηνοθεσία του Burny Mathison που γιόρτασε την 65η χρονιά του στη Disney την περασμένη εβδομάδα - είναι ο μακροβιότερος υπάλληλος στην ιστορία του στούντιο! Μέσα στα ‘80s, τα ‘90s και το σήμερα, νομίζω αυτή είναι η εκδοχή που αναγνωρίζουν οι περισσότεροι. Είναι ουσιαστικά ο Mickey του Freddie Moore από το 1938, με λίγη ακόμη παραπάνω ρευστότητα. Και αυτός είναι ο Mickey που ευχαριστιέμαι να κάνω κι εγώ περισσότερο. Έχει τόση λάμψη στην κίνησή του. Είναι οι ίδιες ιδέες του Freddie Moore, αλλά με περισσότερη καρικατούρα που κάνει τον χαρακτήρα ακόμη πιο ρευστό για το animation του σήμερα». Το animation του σήμερα όμως χρησιμοποιεί κυρίως CGI. Όταν το 2013 η Disney αποφάσισε να αφήσει πίσω το hand-drawn animation, ο Goldberg ήταν ένας από τους πραγματικά ελάχιστους παραδοσιακούς εικονογράφους που απέμειναν στην εταιρεία. Μόλις την προηγούμενη χρονιά, το πόνημά του στο ‘Paperman’ (σε σκηνοθεσία John Kahrs) είχε κερδίσει Όσκαρ Καλύτερης Μικρού Μήκους. Το short ανέδειξε μία ακόμη τεχνολογική καινοτομία του στούντιο. Ήταν μεν φτιαγμένο με CGI, αλλά πάνω από κάθε σχέδιο είχαν περαστεί στρώσεις παραδοσιακού animation. Το αποτέλεσμα τεχνικά δεν έμοιαζε με τίποτα που είχαμε ξαναδεί. Το Paperman είναι το μέλλον του animation Το βραβευμένο πια εργαλείο Meander που κατασκεύασε η Disney και μας έδωσε το ‘Paperman’ μπήκε στην άκρη για 2 περίπου χρόνια. Είναι ακόμη αδύνατον να το εφαρμόσεις σε ταινία μεγάλου μήκους. Βγήκε από τη ντουλάπα όμως για το ‘Moana’ και τον παραδοσιακού animation πρόλογό της. Και κυρίως για τα ζωντανά τατουάζ του θεού Maui που πέρασαν από τα χεράκια του Goldberg. «Η ‘Moana’ ήταν εξαιρετική εμπειρία γιατί όλοι μας νιώθαμε σαν ένα συνεργείο. Οι παραδοσιακοί animators έπρεπε να συνεργαστούν με τους CG animators ώστε να αλληλεπιδρούν σωστά ο Maui και ο mini Maui, όπως ονομάσαμε το κινούμενο τατουάζ του. Όταν έπεσε η ιδέα να πειράξει ο Maui τον mini Maui στην κοιλιά, εγώ έπρεπε να φτιάξω μια ζωγραφιά του Maui με ένα X στον αφαλό και ο Justin Weber την πέρασε στην σκηνή. Μετά που κοιτούσαμε το rough blocking, παρατηρήσαμε ότι το δάχτυλό του πείραζε τον mini Maui στο ένατο καρέ. Οπότε έπρεπε σε αυτό το καρέ να τον εικονογραφήσω ξανά σαν να του είχαν μόλις πειράξει τον αφαλό. Υπάρχει μια πολύ, πολύ γόνιμη παλινδρόμηση μεταξύ μας και είναι αυτή ακριβώς η ατμόσφαιρα που πρέπει να υπάρχει στο στούντιο. Εμείς που συνεχίζουμε να κάνουμε hand-drawn animation όπως εγώ, ο Mark Henn και ο Randy Haycock, όλοι μας συμβουλεύουμε σε όλες τις CG ταινίες, το στούντιο μας έχει να διδάσκουμε μαθήματα, και κατά τη διάρκεια της διαδικασίας κάνουμε draw-overs. Ο Randy Haycock που έκανε draw-overs για τη ‘Moana’ έβλεπε το υλικό της ημέρας και μετά καθόταν με το μπλοκ του και έκανε τις ζωγραφιές δυνατότερες. Είμαστε όλοι συνδεδεμένοι. Δεν είμαστε οι Sharks και οι Jets, δεν έχουμε πόλεμο. Έχουμε όλοι τον ίδιο στόχο κι αυτός είναι να φτιάχνουμε πολύ καλές ταινίες». Model sheets του Get a Horse! Αυτή την περίοδο κάνει πολλή animation με τον Mickey για τα πάρκα του στούντιο. Με τον χαρακτήρα τα είχαν ξαναπεί πρόσφατα στο ‘Get a Horse!’ του 2013 - ένα short που βρέθηκε υποψήφιο στα Όσκαρ της επόμενης χρονιάς. Ήταν το πρώτο ορίτζιναλ short του Mickey που θα προβαλλόταν στις αίθουσες μετά το ‘Runaway Brain’ του 1995. Στόχος του Goldberg ήταν να πλησιάσει όσο μπορούσε στον κλασικό Mickey των 1920s. Τελικά το έκανε τόσο πιστά που στα screenings της ταινίας για τους δημοσιογράφους, η Disney χρειάστηκε να τους επιβεβαιώσει ότι το υλικό ήταν όλο καινούρια παραγωγή. «Τον μαθαίνω ακόμα. Ο Mickey είναι από αυτούς τους χαρακτήρες που αν έστω μία γραμμή του μπει λάθος, δεν είναι πια ο Mickey», μας εξήγησε ζωγραφίζοντας ακόμη μια φιγούρα του. «Αν έκανα αυτό το μάτι εδώ έστω και μισή ίντσα πιο μακριά από το άλλο, δεν θα ήταν ο ίδιος. Μέρος του κόλπου είναι να τον οραματίζεσαι τρισδιάστατο. Μπορεί να μην τις ζωγραφίζω, αλλά ξέρω πού πάνε οι κατασκευαστικές γραμμές του. Τις γνωρίζω απ’ έξω». Δεν ήθελα να τον διακόψω, αλλά είχα παρατηρήσει κάτι από την πρώτη στιγμή που τον βρήκαμε ντυμένο με ένα κίτρινο πουκάμισο με τον Mickey του ‘Plane Crazy’ (του το είχε ράψει η γυναίκα του, όπως και όλα) να σκύβει πάνω στα χαρτιά του. Κάθε φορά που έφτανε στο τελευταίο βήμα - τα αυτιά του Mickey - ο χαρακτήρας έμοιαζε να βρίσκει αμέσως τον εαυτό του. «Είναι αλήθεια. Λένε ότι το σχήμα που του δίνουν τα αυτιά του τον έχουν κάνει μία από τις πιο αναγνωρίσιμες καλλιτεχνικές φιγούρες στην ιστορία. Δεν αμφιβάλλω καθόλου γι’ αυτό!». Αλλά όταν λέμε βρίσκει τον εαυτό του, τι ακριβώς εννοούμε; Έχουμε καταλάβει κι εμείς οι ίδιοι; «Πολλοί λένε ότι ο Mickey παραέγινε corporate και κάπως χλιαρός στα ‘50s. Αλλά ο Mickey που έχουν οι περισσότεροι στο μυαλό τους είναι ο πιο χαρούμενος Mickey, ο πιο ενθουσιώδης. Αυτός είναι ο εμβληματικός Mickey. Πολλοί ρωτούν ποια είναι η προσωπικότητά του. Και μπορείς να πεις πολλά. Ότι είναι εφευρετικός, λίγο σαματατζής ώρες-ώρες, σκανταλιάρης αλλά καλόψυχος, και προσπαθεί να κάνει πάντα το καλό. Μπορείς να τα πεις όλα αυτά και θα είναι όλα πέρα για πέρα αλήθεια. Αλλά εγώ νομίζω ότι ο Mickey είναι ο τρόπος που κινείται. Αυτό είναι που τον καθορίζει. Θα δώσω ένα παράδειγμα - το ‘Little Whirlwind’. Υποτίθεται πρέπει να καθαρίσει τα φύλλα από την αυλή της Minnie. Και τον βλέπουμε με το ψάθινο καλάθι του να χοροπηδάει στο κεφάλι του. Και μετά κάνει μια κωλοτούμπα για να βάλει κάτω το καλάθι και προσγειώνεται σε μπαλετική πόζα. Και μετά αρχίζει να μαζεύει τα φύλλα και να τα βάζει στο καλάθι, αλλά δεν ξέρει ότι είναι εκεί ο μικρός ανεμοστρόβιλος που τα φυσάει έξω. Και έχει όλες αυτές τις απίστευτες πόζες που τον κάνουν τόσο ζωντανό! Είναι ο τρόπος που κάνει τα πάντα. Αν πάρει έναν κουβά με μπογιά και μια βούρτσα και μια σανίδα για να τα κάνει κάτι, θα βάλει τη σανίδα στον ώμο του, τον κουβά στο κεφάλι, μάλλον θα κρατήσει στα χέρια τη βούρτσα, και όταν φτάσει εκεί που πηγαίνει, λογικά θα την αναποδογυρίσει στον ώμο του, θα την κλωτσήσει με το πόδι και θα την προσγειώσει στον κουβά. Αυτός είναι ο Mickey για μένα. Είναι η καλύτερη ενσάρκωση αυτού που θα ορίζαμε ως κίνηση animation. Πιο πολύ από οποιονδήποτε άλλον χαρακτήρα». Αυτή η αέναη ενέργειά του θα του είναι πολύ χρήσιμη τώρα που κλείνει τα 90. Η παιδιάστικη άγνοια και η μόνιμη κατάπληξη που τον χαρακτηρίζουν τόσο πολύ, το έχουν σταματήσει το ρολόι. «Έχει ένα γόητρο που είναι αθάνατο. Οι ελκυστικοί χαρακτήρες… αυτοί δεν μεγαλώνουν ποτέ. Η σωματικότητά του είναι ένα προσόν που θα χαίρεσαι πάντα να βλέπεις. Mickey σημαίνει ψυχαγωγία. Και η ψυχαγωγία δεν θα γεράσει ποτέ». *** Στο κινηματογραφικό πρόγραμμα της COSMOTE TV, ανήκουν ταινίες Α’ τηλεοπτικής προβολής των Walt Disney Studios, οι πρόσφατα βραβευμένες με Oscar ταινίες κινουμένων σχεδίων, όπως το COCO, αλλά και κλασικές παραγωγές από την ταινιοθήκη του κορυφαίου κινηματογραφικού στούντιο, όπως τα Η Παναγία των Παρισίων, Η Χιονάτη και οι Επτά Νάνοι, Mulan, Peter Pan. Τα Walt Disney Studios έχουν συνδέσει το όνομά τους με παγκοσμίως επιτυχημένα franchise ταινιών που διανέμονται από τις θυγατρικές εταιρείες των στούντιο, όπως την Walt Disney Pictures με μοναδικές ταινίες και διαχρονικά αριστουργήματα κινουμένων σχεδίων, τα Marvel Studios, την Lucasfilm και τα Pixar Animation Studios, με τις παραγωγές τους να χαρακτηρίζονται από μοναδική τεχνική. Και το σχετικό link...

Από το Μίκυ πυροσβέστης, ένα στριπάκι του Φλόϋντ Γκότφρεντσον. Σωστός ο δικαστής...

Ενδεικτικες σελιδες απο το εσωτερικο της Ελληνικης εκδοσης: Αλμπουμ που πρωτοκυκλοφόρησε στην Ιταλία απο τις εκδόσεις Arnoldo Mondadori μέσα στο 1964. Είναι συγκεκριμένα το τρίτο απο μία σειρά παιδικών εκπαιδευτικών βιβλίων που περιελάμβαναν εικονογραφηση μεσα απο διηγηματικη μορφη γυρω απο διαφορα θεματα (Τεχνολογία-μηχανες,Πτησεις-Διαστημα,ταξίδια κτλ..) Την εικονογράφηση αν δεν κάνω λάθος την είχε αναλάβει ο Giovan Battista Carpi κ το κείμενο στο συγκεκριμένο αλμπουμ ο Ugo Bovero. Συγκεκριμενα στην Ιταλία κυκλοφορησε με τον τίτλο:"Da Icaro all Astronave" τον Σεπτέμβριο του 64. Τα υπολοιπα 2 που προηγηθηκαν ήταν τα: 01.Ruote Maccine motori (05.1964) (Kειμενο της Leah και Nicola D'Amico) (κυκλοφορησε στην Ελλαδα απο την Χρυση Πεννα (Οscar Press) το 1980 με τον τιτλο "Τροχοί αυτοκινητα μηχανες") http://www.greekcomics.gr/forums/index.php?showtopic=24632 02.Dal Remo Al Transatlantico (06.1964) (Εκδοθηκε το 1974 με τον τιτλο "Απο τα κουπια στα υπερωκεανεια"σκληροδετο απο την εκδοτικη ¨Ραπτης") https://www.greekcomics.gr/forums/index.php?/topic/44812-απο-τα-κουπια-στα-υπερωκεανεια/ Στην χώρα μας το συγκεκριμενο αλμπουμ (απο τα credits της εκδοσης) κυκλοφορησε 10 χρόνια αργοτερα με τον τιτλο ¨Απο τον Ικαρο στους Αργοναυτες" σε αποδοση στα Ελληνικα Κωστα Π.Τριανταφύλλου.Την στοιχειοθεσία της εκδοσης είχε αναλάβει η GRAMAK ΕΠΕ. Θα μπορουσε να υποθεσει καποιος ευκολα οτι ο εκδοτης εκεινη την εποχη εξεδωσε εκεινη την εποχη (1974) κ τους αλλους 2 τομους που προηγηθηκαν όμως κατι τετοιο μεχρι στιγμης δεν μπορουμε να το ισχυριστουμε. Παντως 6 χρονια αργοτερα (1980) ο εκδοτης της "Χρυσης Πεννας" έχει την προθεση να μεταφρασει το υλικο αυτο στην γλωσσα μας, εκδιδοντας το απο τον πρωτο τόμο της σειρας μιας κ παρατηρουμε την σχετικη αριθμηση.Ποιος ξερει ισως ουτε εκεινη την εποχη το ολο εγχειρημα δεν "επιασε" κ ετσι εμεινε κ παλι στην μεση.. Πληροφοριες κ χρησιμο φωτογραφικο υλικο βρηκα μεσω την αναζητησης στο Ιταλικο ebay ειτε μεσω του forum του vintagecomics. Tην Ελληνικη εκδοση μπορειτε να την διαβασετε σε μορφη (fiche) λογω τεραστιων διαστασεων κ ασχημης βιβλιοθεσιας. https://drive.google.com/open?id=0BwHH3UuDLSnoYl92cFg1YkZSWVE https://www115.zippyshare.com/v/7Y36Eepe/file.html Παραθετω φωτογραφικο υλικο απο τις πρωτοτυπες Ιταλικες εκδοσεις..

Συμπλήρωσε 80 χρόνια ζωής Τρία πράγματα που δεν ξέρατε για τον Μίκυ Μάους Το περασμένο Σαββατοκύριακο, το πιο διάσημο ποντίκι στον κόσμο γιόρταζε τα 80α γενέθλιά του. Γνωρίζατε όμως ότι: 1. Αυτό το ποντίκι είχε για «μπαμπά» ένα... κουνέλι: Ο πρώτος χαρακτήρας που εφευρέθηκε από τον Γουόλτ Ντίσνεϋ ήταν ένα κουνέλι που ονομαζόταν Όσβαλτ. Όταν συνειδητοποίησε, όμως, ότι οι ιδιοκτήτες του στούντιο τού έκλεψαν τα πνευματικά δικαιώματα, παραιτήθηκε και αποφάσισε να δημιουργήσει έναν νέο ήρωα. Στο εργαστήριό του, στο Κάνσας Σίτι, ο Γουόλτ Ντίσνεϋ είχε ένα μικρό ποντίκι σαν κατοικίδιο και του έδινε τυρί. Το είχε βαπτίσει Μόρτιμερ. Ήταν, λοιπόν, «Μόρτιμερ» το πρώτο όνομα αυτού του διάσημου ποντικιού, προτού η σύζυγος του Γουόλτ Ντίσνεϋ τον συμβουλεύσει να τον αποκαλέσει... Μίκυ! 2. Οι σύμμαχοι κέρδισαν τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο εν μέρει χάρη στον Μίκυ. Ένα από τα κωδικά ονόματα που χρησιμοποιήθηκαν για την απόβαση στην Νορμανδία τον Ιούνιο του 1940 ήταν «Μίκυ Μάους». Στη συνέχεια, προκειμένου να παγιδεύσουν τους Ναζί, η επιχείρηση «Σωματοφύλακας» (Fortitude) είχε στόχο να κάνει τους Ναζί να πιστέψουν ότι οι σύμμαχοι θα αποβιβάζονταν αλλού και ένας από τους τρόπους εξαπάτησης των γερμανικών αεροσκαφών αναγνώρισης ήταν να φτιάξουν φουσκωτά συμμαχικά άρματα μάχης. Από ψηλά, οι Γερμανοί πίστευαν ότι τα άρματα κατευθύνονταν προς το Πα ντε Καλέ, ενώ οι σύμμαχοι αποβιβάζονταν στις ακτές της Νορμανδίας. Εμπνευστής αυτής της λαμπρής στρατηγικής ήταν ένας από τους Αμερικανούς αξιωματικούς της επιχείρησης «Σωματοφύλακας», ο Ραλφ Ίνγκερσολ, ο οποίος είχε την ιδέα των φουσκωτών αρμάτων ενθυμούμενος μια παρέλαση την ημέρα των Ευχαριστιών όταν ήταν παιδί. Είχε μείνει εκστασιασμένος από τα γιγαντιαία μπαλόνια που απεικόνιζαν τον Μίκυ Μάους. 3. Ο Μίκυ μίλησε για πρώτη φορά το 1923 και οι πρώτες του λέξεις ήταν «χοτ ντογκ». Η φωνή του Μίκυ δεν ήταν άλλη από αυτή του Γουόλτ Ντίσνεϋ. Ο δημιουργός ερμήνευσε την φωνή του Μίκυ μέχρι το 1946, οπότε έπρεπε να σταματήσει επειδή κάπνιζε πολύ και δεν μπορούσε πλέον να κάνει την λεπτή οξεία φωνή του Μίκυ. ΠΗΓΗ: in.gr

Το 1976 η εκδοτική του Νίκα, μετέφρασε και εξέδωσε στη Ελλάδα μιά σειρά τεσσάρων τόμων που είχε εκδώσει το 1965 η Disney στην Αμερική. Η σειρά αυτή έφερε τον γενικό τίτλο Disney's Μεγάλες ιστορίες για μεγάλα παιδιά και ο κάθε τόμος είχε τον δικό του τίτλο. Η σειρά παράθεσης των τόμων είναι εν μέρει αυθαίρετη, δεδομένου ότι δεν έχουν αρίθμηση. Όμως αυτός που αρίθμησα σαν #1 είναι ο μόνος που έχει πρόλογο, άρα θεωρώ ότι είναι ο πρώτος και τον τελευταίο τον αρίθμησα σαν #4 γιατί είναι ελαφρά διαφορετικής θεματολογίας από τους τρεις πρώτους. Οι τόμοι είναι: 1- Από την χώρα της φαντασίας. Περιέχει ιστορίες που έχουν διασκευαστεί από την Disney. 2- Από διάφορες χώρες. Περιέχει ιστορίες Disney από διάφορες χώρες. 3- Από την Αμερική, Περιέχει ιστορίες Disney από την Αμερική 4- Από τα μυστήρια της φύσεως. Δεν περιέχει ακριβώς ιστορίες, αλλά μύθους και θέματα κυρίως από την Αμερικάνικη φύση, αλλά όχι μόνο. Και οι τέσσερεις τόμοι έχουν πλούσια εικονογράφηση, κατά μεγάλο ποσοστό από τα studio της Disney, αλλά και άλλων καλλιτεχνών. Η έκδοση είναι εξαιρετική. Τέσσερεις δερματόδετοι τόμοι με το Dust Cover τους ο καθένας. Δεν ξέρω πόσο κοστίζανε όταν βγήκαν, αλλά δείχνει για ακριβή έκδοση. Πάντως σίγουρα είναι ένα πολύ καλό δώρο για παιδιά. Εντυπωσιάστηκα κι εγώ, ιδιαίτερα με τον τέταρτο τόμο, που έχει διηγήσεις για θέματα που δεν γνώριζα.

Τι σας έχω εδώ; Άλλο ένα ντοκουμέντο του Carl Barks που δεν έχω βρει στο διαδίκτυο. Αυτό είναι και το τελευταίο που έχω, προς το παρόν βέβαια, στο μέλλον κανείς δεν ξέρει τι γίνεται. Το ανέβασα στο ΓιουΤιουμπ για όποιον ενδιαφέρεται. Έχω βάλει αναλυτικά timestamps για την κάθε ερώτηση, επομένως ακόμα και αν δεν θέλετε να το δείτε όλο, ρίξτε τουλάχιστον μια ματιά στην περιγραφή μπας και δείτε κάποια ερώτηση που σας ενδιαφέρει. Πώς ξεκίνησε τώρα η όλη ιστορία; Το 1993, με το που πέθανε η γυναίκα του Barks, έπρεπε να αναλάβει κάποιος το management του ίδιου. Δεν μπορούσε 90 χρονών άνθρωπος να κανονίζει τα πάντα. Αυτό το ανέλαβαν δύο άτομα, ο Bill Grandey και η Kathy Morby, το λεγόμενο «Carl Barks Studio». Ας μην αναφέρουμε το ποιόν τους επειδή θα μακρηγορήσουμε, καλύτερα να το αναλύσουμε άλλη φορά. Αυτό που μας ενδιαφέρει στην προκειμένη, είναι πως μαζί με το φινλανδικό κομικσομάγαζο «Good Fellows Ky» (το οποίο ήμουν αρκετά τυχερός ώστε να το επισκεφτώ), δημιούργησαν ένα ντοκιμανταίρ για τον Παπιάνθρωπο. Μιλάμε τώρα για το 1994. Η βιντεοκασέτα κυκλοφόρησε σε δύο εκδόσεις. Μία Limited σε 150 τεμάχια 90 λεπτών, και μία που κυκλοφόρησε στην αγορά με 60 λεπτά περιεχόμενο. Και οι δύο εκδόσεις κυκλοφόρησαν με φινλανδικούς υπότιτλους. Οι εικόνες προέρχονται από αυτήν την δημοπρασία. Οι πληροφορίες για τον αριθμό τεμαχίων αναφέρονται στο Carl Barks's guidebook. Η έκδοση των 90 λεπτών, κυκλοφόρησε και στην Αμερική, χωρίς υπότιτλους με διαφορετικό εξώφυλλο. Αυτή η έκδοση, κάπου, κάπως, έπεσε στα χέρια ενός Έλληνα στις αρχές του 2000, όπου και την πέρασε σε DVD και άρχισε να την πουλάει στα διάφορα μαγαζιά online δημοπρασιών. Το 2005, αγόρασα αυτό το DVD από το fleamarket, όπου μετέπειτα μετονομάστηκε σε emarket και τώρα δεν είμαι σίγουρος αν υπάρχει καν. Πρέπει να είμαι ο μόνος που έδωσα λεφτά για να αγοράσω αντιγραμμένο DVD, αλλά αυτό δείχνει και την σπανιότητά του Από τότε είχα στο μυαλό μου πως πρέπει κάποια στιγμή με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να το μοιράσω κάπως στο κόσμο. Πέρασε μία δεκαετία και βάλε, όμως κάλλιο αργά παρά ποτέ λένε. Βάζω από την ίδια δημοπρασία εικόνες από την αμερικάνικη έκδοση. Το 2013, το Good Fellows Ky, ανέβασε μερικές φωτογραφίες που είχε τραβήξει από την επίσκεψη, τις οποίες και βάζω παρακάτω για ιστορικούς λόγους. Ο Barks μπροστά από το Good Fellows Ky. Στις επόμενες εμφανίζεται μαζί με τον ιδιοκτήτη του μαγαζιού, Jari Laitinen Στο σπίτι του Jari για φαγητό. Εμφανίζονται κατά σειρά από αριστερά: Kathy Morby, Bill Grandey, Jari Laitinen, Carl Barks Ο Barks κατά την διάρκεια της επίσκεψης στο σπίτι του Jari. Στην δεύτερη φωτογραφία διακρίνεται όσο λέει πως ποτέ δεν πίνει πολύ επειδή δεν κάνει καλό στην υγεία του, και στην τρίτη καταρρέει από την σαμπάνια ύστερα από 10 δευτερόλεπτα Με αυτό το βίντεο όπως είπα, κλείνω τα ντοκουμέντα που είχα. Από εκεί και πέρα, καλά να είμαστε, και αν μελλοντικά πέσει στα χέρια μου αντίστοιχο υλικό, θα πράξω τα δέοντα.

Eνα μικρό δισέλιδο αφιέρωμα στον Disney και στον μαγικό του κόσμο με αφορμη την εναρξη του του Disney Channel στην Νοva ,βρήκα στο αρχείο μου και σκαναρισα για να υπαρχει στη στηλη αυτη. Τα στοιχεια που γνωρίζω ειναι οτι είναι απο το ενθετο περιοδικό του Εθνους "ΤV Εθνος" και οτι αρθρογράφος του είναι η Νατάσα Παπανικολάου. Σχετικες χρονολογίες και λοιπα περαιτέρω στοιχειά δυστυχώς δεν συγκράτησα..Εικάζω πως ειναι καπου στα 2009 απο σχετικη αναζητηση.. https://el.wikipedia.org/wiki/Disney_Channel Ελπιζω να σας αρεσει..

Σελίδες: 216 / 192 Τιμή: 50$ έκαστο Τόμοι σειράς: 2 από τους συνολικά 4 Καλυπτόμενες χρονολογίες: Vol 1: 1932-1935. Vol 2: 1935-1939 Στις αρχές του ’30 ο Walt Disney ξεκινούσε, έναν ήρωα, τον Μίκυ, ήθελε να δημιουργούσε. Μα ο Μίκυ έγινε μεγάλος, δεν μπορούσε να ρισκάρει, την αξιοπρέπειά του, λανθασμένα τυχόν να προσβάλει. Ασχολήθηκε με animation, έφτιαξε κάμποσες ταινιούλες, και με τον καιρό έγινε φίρμα, με τις διάσημές του φιγούρες. Όπως και με τον Μίκυ, έτσι και τώρα του εζητήθη, μία νέα σειρά να εμφανιστεί στις εφημερίδες. Ένα νέο στριπ, μια σειρά για παιδιά, με ήθη Μια διάσημη σειρά έπρεπε να μπει, μία όπως το Silly Sympony, όπως και τελικά έγινε. Η γνώμη όλων τους ήτανε σύμφωνη. Μα υπήρχε ένα εμπόδιο, ένα μεγάλο τείχος, αφού στα κόμικς δεν υπάρχει τραγουδιστός στίχος. Στην οθόνη υπάρχει χορός και τραγούδι, περιορισμός δεν υπάρχει με την καμία. Μα στο χαρτί πώς μπορεί να περάσει κανείς, όχι μόνο τον χορό αλλά και την μελωδία; Η λύση τους ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία! Μία ιδέα που έπεσε και πήρε τα πρωτεία. «Θα μιλάνε με ρίμες και ομοιοκαταληξία, έτσι οι ήρωές μας, θα αποκτήσουν αξία» Έτσι είπε κι ελάλησε ο Earl Duvall, animator και μελανωτής στα πρώτα του βήματα, του Walt Disney που έκανε τα σχεδιαστικά του θελήματα. Στο χαρτί δεν τραγουδάνε, η φωνή δεν ακούγεται, μα αν μιλάνε με ρίμες, η εντύπωση δίνεται πως υπάρχει όχι μόνο, χορός και τραγούδια, μα και ομιλίες και χαρές, κι άλλα τόσα καλούδια. Τώρα το μόνο που έλειπε, ήταν να βρεθεί ένας νέος ήρωας, ζωγραφιστός. Μα ταυτόχρονα δεν θα παρέλειπε, να είναι και τραγουδιστός Ο ήρωας ήταν μικρός και αστείος, έξυπνος όντως, ενα ζουζούνι τελείως. Ζουζούνι όνομα και πράμα, αφού το όνομα που του εδόθη ήτανε Bucky Bug, από έναν αναγνώστη. Ο Μπάκυ ήταν ο πρώτος ήρωας που εμφανίσθη όμως με τον καιρό, έπεσε πίσω στην λήθη. Νέες συμφωνίες έκαναν την εμφάνισή τους, συμφωνίες όπως το Peculiar Penguins, και το Birds of a Feather, ήρθαν να πάρουν το κοινό, για ακόμα μία φορά μαζί τους. Μέσα στις ταινίες που περνούσανε στο χαρτί, με τον καιρό εμφανίστηκε ένας ήρωας που ταίριαζε ασορτί, όχι μόνο στο στις ταινίες του Disney, μα και στα στριπ αφού ήταν φιγούρα έξυπνη, μα και ανυπόφερτη. Ο τίτλος αυτού ήταν «The Wise Little Hen» μια πάπια που δεν έκανε ό,τι της λεν’. Ήταν μία νέα φιγούρα, ένας ήρωας με μανία, που θα έτρωγε για χρόνια καζούρα. Το όνομά του: Ντόναλντ Ντακ! Ήρθε να κάνει παρέα στον Μπάκυ Μπακ. Όμως με τον καιρό αυτονομήθηκε, να ξεχαστεί στην λήθη αρνήθηκε, να ξεχωρίσει αγωνίσθηκε, και με τον χρόνο ανταμείφθηκε. Τούτο ‘δω αξίζει να το αναφέρω, τον σχεδίαζε πλέον ο Al Taliaferro, συνεχιστής του Duvall επάξιος, το όνομα του Walt να κουβαλήσει πλέον ήταν αντάξιος. Από την οθόνη ο Ντόναλντ ξεκίνησε την τρελή του πορεία, όμως στο χαρτί αποτυπώθηκε η μεγάλη του ευφορία. Μόλις έκανε τα πρώτα του βήματα! Μόλις ξεκίνησαν τα μεγάλα του προβλήματα . Από την Αμερική έγινε γνωστός έως την Αραβία, από την Βραζιλία ξακουστός ως την Νέα Ζηλανδία. Κολοσσός τεράστιος, ξεκίνησε από το κόμικ τούτο, από τις σελίδες αυτές, ξεκίνησε το δυναμικό του ντεμπούτο. Το βιβλίο περιέχει διάφορα ακόμα άρθρα και ιστορίες, που για πολλούς είναι αδιάφορα, για άλλους όμως ιερά. Προτείνεται σε όσους θα ήθελαν να δουν τις απολύτως πρώτες του Ντόναλντ απερισκεψίες. Για τους υπόλοιπους θα πρότεινα, αυτήν εδώ πέρα την σειρά. Ο κύριος όγκος φυσικά είναι ο Μπάκυ Μπακ, με πάνω από 100 σελίδες, μα έχει και την αξία του ο Ντόναλντ Ντακ. Και ας νόμιζε εκείνη την εποχή, πως είχε λιγοστές ελπίδες Ο δεύτερος τόμος περιλαμβάνει τα τρία γουρουνάκια, διάφορες άλλες ιστορίες, και ~70 σελίδες Ντόναλντ. Η σειρά θα είναι τέσσερις τόμοι σύνολο. Με τόσο υλικό, θα διαβάζουμε μέχρι να μας βγουν τα μάτια. Ο τρίτος τόμος βγαίνει τον Οκτώβρη, επομένως πιστεύω πως μέσα στο ’18 η σειρά θα τελειώσει. Όλοι οι τόμοι είναι έγχρωμοι αφού περιλαμβάνουν κυριακάτικα στριπ, τα οποία ήθελαν εβδομαδιαία να προβάλλουν, μέσα από τις σελίδες των εφημερίδων του ’30, ενδιάμεσα στο φύλο με τα υπόλοιπα συμβάντα. Η σειρά πώς φαίνεται στο ράφι; Αξιοπρεπής θα έλεγα, μάλλον εντάξει. Ταιριάζει με τα υπόλοιπα της IDW, μα και με τα Μίκυ της Fantagraphics, ταιριάζει και πάλι, είναι σε τάξη. Το καθήκον το έκανα, τους κομικσάδες ενημέρωσα. Με τις ρίμες μου φαίνεται το παράκανα, τουλάχιστον τις πληροφορίες τις διέδωσα. Ύστερα από αυτό το κατεβατό, το μυαλό μου πλέον έγινε άνθραξ . Όποιος θέλει περισσότερες πληροφορίες, το μόνο που έχει να κάνει, είναι να κοιτάξει στο

Το παρακατω το "αλιευσα" ψαχνοντας στο γκουγκλη....Η αφορμη ηταν το ομωνυμο thread που ξεκινησε προ ημερων στο retromaniax. Προκειται για Σερβικο αλμπουμ αυτοκολλητων της Disney με 200 αυτοκολλητα τα οποια αποθανατιζουν ολους τους γνωστους χαρακτηρες. Το αλμπουμ, απο την περιγραφη που βρηκα στο ebay, κυκλοφορησε το 1977. Η αρχικη φωτο που βρηκα στο Google.... Το Decje Novine που το πεταξα στο google translator, μου το εβγαλε ως Children Newspapers!!! Οι φωτο που βρηκα στο ebay....

Ο Φαλακρούλης, ο Κοιλαράς κ.ά. Οι άγνωστοι νάνοι της Χιονάτης του 1937 Μπορεί εμείς να γνωρίζουμε τον Γκρινιάρη, τον Σοφό, τον Χαζούλη, τον Ντροπαλό, τον Συναχωμένο, τον Υπναρά και τον Χαρούμενο (ή αλλιώς τους Grumpy, Doc, Dopey, Bashful, Sneezy, Sleepy και Happy), αλλά φαίνεται πως οι νάνοι της κλασικής animation εκδοχής της Χιονάτης ήταν περισσότεροι. Αρχικά, η ομάδα του σχεδιαστή Άλμπερτ Χούρτερ σκέφτηκε περίπου 50 διαφορετικούς νάνους, με διαφορετικά ονόματα και προσωπικότητες, πριν καταλήξει στους επτά που όλοι γνωρίζουμε. Μερικά από τα ονόματα σίγουρα θα θεωρούνταν σήμερα προσβλητικά. Ανάμεσα στους νάνους που απορρίφθηκαν ήταν ο Πηδηχτούλης, Ο Κωφός, ο Ζαλισμένος, ο Λόξιγκας, ο Φαλακρούλης, ο Φίνος, ο Τεμπέλης, ο Κοιλαράς, ο Κοντούλης και ο... Ρεψιμούλης (ή αλλιώς Jumpy, Deafy, Dizzey, Hickey, Baldy, Nifty, Lazy, Tubby, Shorty και Burpy). Όπως αναφέρει η εφημερίδα The Guardian, δημοπρασία που πραγματοποιήθηκε από τον οίκο Bonham's αποκαλύπτει σε σκίτσα του Χούρτερ κάποιους από τους νάνους που απορρίφθηκαν. Το σκίτσο δείχνει τον Κωφό να προσπαθεί να ακούσει έχοντας βάλει το χέρι μπροστά στο αυτί του και τον Φαλακρούλη να προσπαθεί να καλύψει την έλλειψη μαλλιών, φορώντας ένα μεγάλο σκούφο. «Νομίζω ότι τα παιδιά στην Ντίσνεϊ πρέπει να χάρηκαν που τα ονόματα των νάνων άλλαξαν την τελευταία στιγμή» λέει η Κάθριν Γουίλιαμσον, υπεύθυνη για δημοπρασίες που αφορούν αντικείμενα της βιομηχανίας του θεάματος στον οίκο δημοπρασιών Bonhams. «Είμαι σίγουρη ότι δεν θα πρόσβαλαν ευαισθησίες πίσω στη δεκαετία του 1930, αλλά σήμερα θα ήταν μια διαφορετική ιστορία. Τα αρχικά (ονόματα) δεν είναι τόσο καλά όσο αυτά που προέκυψαν» προσθέτει. Τα συνολικά 32 σκίτσα από τη Χιονάτη του 1937 πωλήθηκαν έναντι περίπου 95.000 ευρώ. «Το σπουδαίο με τα ονόματα που χρησιμοποίησαν είναι ότι δεν είναι απλά σωματικές αναφορές, έχουν συναισθηματικό βάρος. Είναι καλό που τα έκαναν περισσότερο για την προσωπικότητά τους παρά για τα φυσικά χαρακτηριστικά τους» σημειώνει η Κάθριν Ουίλιαμσον. Επιμέλεια: Αγγελική Στελλάκη Πηγή

Το ντεμπούτο του Ντόναλντ Ντακ στο πλευρό μιας κότας. Το όνομα του προέρχεται από έναν Αυστραλό παίκτη κρίκετ και όταν ανέλαβε την κηδεμονία των τρίδυμων ανιψιών του, ξεπέρασε σε δημοτικότητα τον Μίκι Μάους... Στις 9 Ιουνίου 1934 ένας από τους δημοφιλέστερους χαρακτήρες κινουμένων σχεδίων κάνει το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο. Εκείνη την ημέρα προβλήθηκε το καρτούν «Η μικρή σοφή Κότα» και έκανε την πρώτη του εμφάνιση ο Ντόναλντ Ντακ. Ο Ντόναλντ με τον φίλο του Πίτερ Πιγκ προσπαθούσαν να αποφύγουν να δουλέψουν στο χωράφι, λέγοντας στην Κότα πως έχουν στομαχόπονο. Τότε η σοφή Κότα τους έδωσε ένα καλό μάθημα. Η ταινία διαρκούσε μόλις επτά λεπτά αλλά ο Ντόναλντ κατάφερε να τραβήξει το ενδιαφέρον του κοινού και να εξελιχθεί τα επόμενα χρόνια σε έναν από τους πιο αγαπητούς χαρακτήρες της Ντίσνεϊ.... Το πλήρες όνομά του είναι Ντόναλντ Φάουντλιρόϊ Ντακ. Στις αραβικές χώρες ονομάζεται Μπατούτα, στη Δανία Άντρες Αντ, στην Ιταλία Πεπερίνο και στη Φινλανδία Άκου Άνκα.... Ο Γουώλτ Ντίσνεϊ ήθελε να δημιουργήσει έναν χαρακτήρα κινουμένων σχεδίων που θα ήταν πιο κακόκεφος και πιο γκρινιάρης από τον καλό Μίκι Μάους. Το όνομα της διάσημης πάπιας το εμπνεύστηκε από τον Αυστραλό παίκτη του κρίκετ, Ντόναλντ Μπράντμαν, που έπαιξε το 1932 με την ομάδα της Αυστραλίας στην Αμερική. Ο διάσημος παίκτης αποβλήθηκε από τον αγώνα, όταν έκανε μια κίνηση που απαγορεύεται στο κρίκετ και ονομάζεται «duck». Όταν ο Ντίσνεϊ διάβασε στις εφημερίδες για την αποβολή του παίκτη, σκέφτηκε το όνομα της πάπιας.... Ο Ντόναλντ Ντακ είναι έξι χρόνια μικρότερος από τον Μίκι Μάους. Η Ντίσνεϊ χρειαζόταν έναν χαρακτήρα που να μην είναι τόσο καλός όσο ο Μίκι Μάους γι’αυτό σχεδιάστηκε ο Ντόναλντ. Στις 16 Σεπτεμβρίου 1934 έκανε και το ντεμπούτο του σε κόμικ εφημερίδας.... Τότε ανέθεσε στους Αρτ Μπάμπιτ και Ντικ Χουέμερ να σχεδιάσουν μια ανθρωπόμορφη πάπια. Ο Ντόναλντ Ντακ ήταν μια λευκή πάπια που φορούσε ναυτική στολή, καπέλο και ένα κόκκινο ή μαύρο παπιγιόν και ήταν λίγο διαφορετικός από τη σημερινή του μορφή. Είχε πιο μακρύ ράμφος και πιο ψηλό λαιμό. Η Ντίσνεϊ άρχισε να αναζητά μέσω αγγελίας, ηθοποιούς που να γνωρίζουν να μιμούνται ήχους ζώων. Ο ηθοποιός Κλάρενς Νας έκλεψε τις εντυπώσεις όταν μιμήθηκε τον ήχο της πάπιας και έγινε η φωνή του Ντόναλντ από το 1934 έως το 1983.... Η φωνή του Ντόναλντ Ντακ ήταν για μισό αιώνα ο ηθοποιός Κλάρενς Νας. Για την ηχογράφηση της φωνής χρησιμοποιούσαν ένα ειδικό μικρόφωνο που τόνιζε τις υψηλές νότες. Ο Νας έκανε επίσης της Νταίζης Ντακ και των τριών ανιψιών. Μετά τον θάνατό του ανέλαβε ο Τόνι Ανσέλμο... Το 1937 ο Ντόναλντ Ντακ έγινε σειρά κινουμένων σχεδίων και πλαισιώθηκε από καινούργιους χαρακτήρες. Ανέλαβε την κηδεμονία των τρίδυμων ανιψιών του, του Χιούι, του Ντιούι και του Λιούι και ερωτεύτηκε την όμορφη Νταίζη Ντακ. Τα επόμενα χρόνια η οικογένεια επεκτάθηκε από τον σκιτσογράφο Καρλ Μπαρκς, ο οποίος σχεδίασε τον πλούσιο θείο του Ντόναλντ, Σκρουτζ Μακ Ντακ, τον γείτονα Τζόουνς, τον Γκαστόνε και τη Λιμνούπολη, την πόλη που μένουν οι διάσημες πάπιες.... O Ντόναλντ Ντακ με τον θείο του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Το 1942 κυκλοφόρησε και η σειρά κόμικ με πρωταγωνιστή τον Ντόναλντ Ντακ και την ίδια χρονιά κέρδισε Όσκαρ καλύτερου κινουμένου σχεδίου για την αντιναζιστική ταινία μικρού μήκους... Ο Ντόναλντ Ντακ έχει εμφανιστεί στις περισσότερες ταινίες από οποιοδήποτε άλλο χαρακτήρα της Ντίσνεϊ και τη δεκαετία του 40’ είχε γίνει πιο δημοφιλής και από το αστέρι της Ντίσνεϊ, τον Μίκι Μάους. Ο Γουώλτ Ντίσνεϊ είχε αναφέρει για τον Ντόναλντ : «Η μεγαλύτερη ευχαρίστηση μας στο στούντιο είναι η ζεστή σχέση που έχει η οικογένεια μας. Ο Μίκι, ο Πλούτο, ο Γκούφι μας διασκεδάζουν όταν είναι μαζί. Αλλά όπως οι περισσότερες μεγάλες οικογένειες, έχουμε ένα προβληματικό παιδί, τον Ντόναλντ Ντακ». Ο Ντόναλντ ήταν ο χαρακτήρας που αντιπροσώπευε την κακοτυχία και τα κακά στοιχεία ενός χαρακτήρα. Στις χώρες της Σκανδιναβίας το όνομά του είναι συνώνυμο της διαμαρτυρίας, γι’αυτό στις εκλογές όταν θέλουν να δώσουν αρνητική ψήφο γράφουν το όνομά του. Ωστόσο μπορεί συχνά να είναι θυμωμένος, αγενής και κακότυχος αλλά ποτέ δεν τα παρατά και πάντα προσπαθεί για το καλύτερο. Όπως λέει η διάσημη πάπια «Μπορεί τα πράγματα να μην πηγαίνουν καλά την πρώτη φορά, αλλά εσύ συνέχισε να προσπαθείς». Δείτε την πρώτη ταινία που εμφανίστηκε ο Ντόναλντ Ντακ... https://youtu.be/WoBF210i8rc Πηγή Αφιέρωμα στο greekcomics στον Ντόναλντ Ντακ

Σπάνιος κινηματογραφικός θησαυρός Χαμένη ταινία του Γουόλτ Ντίσνεϊ από το 1928 ανακαλύφθηκε στη Βρετανία Μία χαμένη εδώ και δεκαετίες ταινία του Γουόλτ Ντίσνεϊ, με πρωταγωνιστή τον Όσβαλντ τον Τυχερό Λαγό, «πρόγονο» του Μίκι Μάους, βρέθηκε στα αρχεία του Βρετανικού Ινστιτούτου Κινηματογράφου. Τo BFI ανακοίνωσε την σπουδαία ανακάλυψη της εξάλεπτης ταινίας Sleigh Bells (κουδούνια ελκήθρου). Η ταινία δεν είχε δει το φως της δημοσιότητας από το 1928 και θεωρείτο εξαφανισμένη για πάντα. Την ταινία αποκατέστησε το στούντιο της Ντίσνεϊ και θα προβληθεί τον επόμενο μήνα στο Λονδίνο. «Τι υπέροχο δώρο να ανακαλύπτεις μία εξαφανισμένη ταινία του Γουόλτ Ντίσνεϊ στα αρχεία του BFI και να μπορείς να τη δείξεις σε ένα νέο κοινό, 87 χρόνια μετά τη δημιουργία της. Η αποκατάσταση αυτής της ταινία θα αποτελέσει εισαγωγή πολλών θεατών στο έργο της βωβής περιόδου του Ντίσνεϊ» ανέφερε ο επικεφαλής των αρχείων του BFI, Ρόμπιν Μπέικερ. Η ταινία βρισκόταν σε εργαστήριο στο Σόχο, το οποίο χρεοκόπησε. Το υλικό μεταφέρθηκε στο αρχείο του BFI και έφερε χρονολογία 1931, οπότε δεν υπήρχε κάποια ένδειξη ότι περιλάμβανε το χαμένο φιλμ. ΠΗΓΗ: in.gr [

Οι ταινίες του Μίκυ Μάους που δεν προβλήθηκαν στο ευρύ κοινό, επειδή κάπνιζε, έπινε και κυνηγούσε τη Μίνι. Η φωνή του Μίκυ ήταν του Ντίσνεϋ, που κέρδισε συνολικά 26 Όσκαρ... Στις 18 Νοεμβρίου του 1928 προβλήθηκε για πρώτη φορά στον κινηματογράφο η ταινία «Steamboat Willie». Ήταν το επίσημο ντεμπούτο του Μίκυ Μάους. Η Γούολτ Ντίσνευ έχει κρατήσει τη συγκεκριμένη ημερομηνία ως «τα γενέθλια» του Μίκυ. Ωστόσο, δεν ήταν αυτή η πρώτη ταινία στην οποία πρωταγωνίστησε ο δαιμόνιος ποντικός. Δύο άλλες ταινίες γυρίστηκαν την ίδια χρονιά (1928). Η πρώτη ήταν το «Plane Crazy». Σε αυτή ο Μίκυ αποπειράται να μιμηθεί τον Αμερικανό αεροπόρο Τσαρλς Λίντμπεργκ, κατασκευάζοντας ένα αεροπλάνο. Όμως, περνά το μεγαλύτερο διάστημα της πρώτης πτήσης προσπαθώντας να κερδίσει ένα φιλί από τη Μίνι, με αποτέλεσμα το αεροπλάνο να τσακιστεί τελικά στο έδαφος.... https://youtu.be/kCZPzHg0h80 Η δεύτερη ταινία με τίτλο «The Gallopin Gaucho», ήταν μια επίκαιρη παρωδία της ταινίας «The Gaucho» με πρωταγωνιστή το είδωλο της εποχής, Ντάγκλας Φαίρμπανκς Τζούνιορ. Διαδραματίζονταν σε ένα μπαρ στις αργεντίνικες πεδιάδες, όπου ο Μίκυ καπνίζει, πίνει, χορεύει ταγκό και τσακώνεται με τον μοχθηρό παράνομο Μαύρο Πιτ, προκειμένου να κερδίσει την Μίνι που κάνει την τσαχπίνα σερβιτόρα.... https://youtu.be/DnjSVSykNsA Και οι δύο ταινίες, για τα δεδομένα της εποχής, εμφανίζουν μια πιο άσεμνη εκδοχή του Μίκυ συγκριτικά με τον αγνό χαρακτήρα που κατέληξε να έχει. Όμως, δεν έγινε ποτέ ευρεία διανομή τους και δεν τα πήγαν καλά σε εισιτήρια. Ο Γουόλτ Ντίσνευ και ο σχεδιαστής Αμπ Αϊγουέρκς είχαν γνωρίσει μεγάλη επιτυχία με μια σειρά ταινιών μικρού μήκους με τον πρώτο τους χαρακτήρα κινουμένων σχεδίων, τον λαγό Όσβαλντ. Τα στούντιο της Γιουνιβέρσαλ ήταν ο διανομέας του Όσβαλντ, όμως όταν ο Ντίσνεϋ ζήτησε αύξηση του προϋπολογισμού κατά 20% και του το αρνήθηκαν έφυγε από την εταιρεία, χωρίς τα δικαιώματα για τον Όσβαλντ και χωρίς την ομάδα του. Μόνο ο Αϊγουέρκς τον ακολούθησε. Οι δύο τους αποφάσισαν να συνεχίσουν μόνοι. Δοκίμασαν κινούμενα σχέδια με σκύλους γάτες, άλογα και αγελάδες, αλλά τελικά ο Ντίσνεϋ βρήκε την έμπνευση στο ποντικάκι που είχε για κατοικίδιο, στο αγρόκτημα του Μιζούρι όπου μεγάλωσε. Ο Μόρτιμερ Μάους μετονομάστηκε σε Μίκυ έπειτα από πρόταση της συζύγου του Ντίσνεϋ, της Λίλλιαν. Στις πρώτες δύο ταινίες μικρού μήκους ο Μίκυ διέφερε ελάχιστα από τον Όσβαλντ και αυτό καθαρά για λόγους πνευματικών δικαιωμάτων. Ίσως για αυτό και δεν πέτυχε επειδή δεν ήταν πρωτότυπη ιδέα. Η λύση του Ντίσνεϋ ήταν να πραγματοποιήσει το τεχνικό άλμα που θα γινόταν σήμα κατατεθέν των ταινιών του. Για την Τρίτη ταινία μικρού μήκους με τον Μίκυ, το «Steamboat Willie», ηχογράφησε μουσική την οποία συγχρόνισε με τις κινήσεις του καρτούν. Κάτι εξαιρετικά δύσκολο και πρωτοποριακό. Το «Steamboat Willie» δεν ήταν απλώς η πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων με πλήρως συγχρονισμένη μουσική επένδυση, αλλά επίσης για πρώτη φορά υπήρχε μουσική επένδυση σε κωμωδία. Η ταινία βρήκε διανομέα και το κοινό τη λάτρεψε. Σε ένα χρόνο ο Μίκυ Μάους ήταν ο δημοφιλέστερος χαρακτήρας κινουμένων σχεδίων στην Αμερική. Ο Γουόλτ Ντίσνεϋ κατέληξε ο πλέον πολυβραβευμένος κινηματογραφιστής όλων των εποχών κερδίζοντας τον αριθμό ρεκόρ των 26 Όσκαρ από συνολικά 59 υποψηφιότητες. Ο Μίκυ Μάους παρέμεινε το γούρι σε όλη του τη ζωή, ενώ από το 1929 έως το 1947 δάνειζε ο ίδιος τη φωνή του στο διασημότερο δημιούργημά του. Όπως το έθεσε ένας από τους υπαλλήλους του, «Ο Αμπ έδωσε στον Μίκυ την εξωτερική του εμφάνιση, αλλά ο Γουόλτ του έδωσε την ψυχή του».... Πηγή ΥΓ Έψαξα, αλλά δεν βρήκα να έχει αναρτηθεί πιο πριν στο φόρουμ. Αν έκανα λάθος, ζητώ συγγνώμη.

Καλησπερα.Θα ηθελα να μου δωσετε καποιες περισσοτερες πληροφορίες σχετικα,με την εκδοση που απεικονίζεται στις παρακατω φωτογραφιες.Τα 2 τομακια (απο τα 20 απ οτι βλεπω) τα εχω απο πολυ μικρη ηλικια κ δεν ξερω,περαν των στοιχειων που αναγραφονται κατι περισσοτερο..Την σειρα φανταζομαι θα την εχετε υπ'οψιν σας..Οποια παραπανω πληροφορια εχετε θα την εκτιμουσα..

Οι πριγκίπισσες του Ντίσνεϊ ως πορνοστάρ και σε αναπηρική καρέκλα Το ξήλωμα ενός σεξιστικού μύθου Δημοσίευση: 10 Φεβρουαρίου 2014 Η σεξιστική «απόχρωση» των ηρώων του Ντίσνεϊ τίθεται ξανά στο «τραπέζι» της στηλίτευσης. Μετά τα πυρά που έστρεψε η Μέριλ Στριπ στον Ουόλτ Ντίσνεϊ κατηγορώντας τον για σεξισμό και αντισημιτισμό, τώρα οι καλλιτέχνες του Διαδικτύου, Dillon Boy , Andreas Englund, και aleXsandro Palombo, μετασχηματίζουν τους ήρωες και συγκεκριμένα τις γυναικείες φιγούρες. Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας Guardian, οι χαρακτήρες του Ντίσνεϊ κόσμου ζουν σε ένα σύμπαν ουτοπικής τελειότητας, πράγμα που «γέννησε» ένα ρεύμα διαμαρτυρίας, ενώ οι ιντερνετικοί καλλιτέχνες ξεσπάθωσαν. Ως πορνοστάρ, αλλά και ως άτομα με ειδικές ανάγκες αναπαρίστανται οι γυναικείες φιγούρες του Ντίσνεϊ. Aπό πριγκίπισσες μεταμορφώνονται σε χαρακτήρες ενός σατιρικού «παζλ» που ξεβράζει τα απωθητικά στοιχεία της καθημερινότητας. Ο Ντίσνεϊ περιγράφεται στο δημοσίευμα ως ένας δεινός προπαγανδιστής, που καλλιεργεί έναν επικίνδυνο για την γυναικεία φύση μύθο, ενώ μυεί τα μικρά κορίτσια σε ένα λανθασμένο concept που θέλει τις γυναίκες ανήμπορες, άμυαλες και με όψη μανεκέν. Τα στερεότυπα που «ακολουθούν» τον φεμινισμό σήμερα οφείλονται κατά ένα μεγάλο ποσοστό στις πριγκίπισσες του Ντίσνεϊ, σύμφωνα με το δημοσίευμα. Η ιστορία των πριγκιπισσών χρονολογείται από το 1937 όταν η Χιονάτη εμφανίστηκε στις κινηματογραφικές αίθουσες, ενώ ακολούθησαν η Σιντερέλα (1950), και η Ωραία Κοιμωμένη (1959). Ο Ουόλτ Ντίσνεϊ επέλεγε να ζωντανεύει παλιούς ευρωπαϊκούς μύθους μέσα από τους ήρωές του, ενώ με έναν μυστήριο τρόπο αποτύπωνε το διαβολικό και την μαγεία. Το ζήτημα είναι το κατά πόσο επηρεάζονται τα κορίτσια από τις πριγκίπισσες του Ντίσνεϊ και εάν διαφοροποιούνται από αυτές, δεδομένου ότι είναι κομμάτι ενός εμπορευματοποιημένου κόσμου και εμφανίζονται σε εικόνες, παραμύθια, ρούχα και κούκλες. Ο βαθμός επιρροής από τις φιγούρες αυτές είναι μεγάλος. Όσο και να προσπαθούν οι γονείς να κρατήσουν σε απόσταση τις κόρες τους, θα βρεθεί κάποιος που με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο θα τις χαρίσει μια τέτοιου είδους πριγκίπισσα. Οι πριγκίπισσες του Ντίσνεϊ μπορεί να εντάσσονται σε ένα σεξιστικό πλέγμα, αλλά δεν είναι απόλυτα ομοιογενείς. Μέσα από την Ποκαχόντας, για παράδειγμα, προτάσσεται ένας σωστός τρόπος προσέγγισης της ιστορίας της δυτικής αποικιοκρατίας. Οι πριγκίπισσες του Ντίσνεϊ δεν ξεφεύγουν, όμως, από το κλασσικό μοντέλο που υποτίθεται ότι πρέπει να θαυμάζουν τα κορίτσια. «Ο Ντίσνεϊ θα πρέπει να ντρέπεται, αλλά υπάρχει παρηγοριά. Όποιες μεταμορφώσεις και εάν γίνουν στις κούκλες του Ντίσνεϊ δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτό που μπορεί να κάνει ένα παιδί σε δέκα λεπτά. Είναι απολύτως σουρεαλιστικό», καταλήγει το δημοσίευμα, ενώ ειρωνικά κλείνει το μάτι στην πλήρη αποκαθήλωση. Ελισάβετ Σταμοπούλου http://entertainment.in.gr/html/ent/940/ent.161940.asp#ref=newsroombox

Οι αξέχαστοι «κακοί» των κινουμένων σχεδίων Οι μορφές των 90's Δημοσίευση: 05 Σεπτεμβρίου 2014 http://entertainment.in.gr/html/ent/486/ent.170486.asp Είναι, για πολλούς πιο αληθινοί. Οι ατάκες και το χιούμορ τους έχουν αφήσει εποχή, ενώ η μορφή και ο χαρακτήρας τους απέχουν από το συνηθισμένο. Οι κακοί ήρωες των κινουμένων σχεδίων είναι για αρκετούς λόγους πιο αγαπητοί από τους καλούς. Μπορεί να απέχουν από το ιδανικό, η πολυπλοκότητά τους όμως δεν σταματά να γοητεύει. Ο ιδιαίτερος χαρακτήρας της θα μείνει αξέχαστος. Τελευταία, δε, έδωσε το «παρών» εκτοξεύοντας «βέλη» γκοθ κακίας ενάντια στο καλό. Ο λόγος για την Maleficent που «συστήθηκε» στο κοινό μέσα από την «Ωραία Κοιμωμένη», ένα από τα παραμύθια του διάσημου συγγραφέα Σαρλ Περό. Η ιστορία της έχει εξελιχθεί ανά τους αιώνες, ενώ με τη δική τους πένα έδωσαν παραλλαγμένο «αέρα» στην ιστορία οι αδερφοί Γκριμ. Η Maleficent είναι ένας χαρακτήρας με πολλές πτυχές, δίψα για εκδίκηση και με μια περίεργη αίσθηση του χιούμορ. Έχει ζωντάνια, τρέλα και κάθε άλλο παρά καθημερινή είναι. Αναδεικνύει την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης φύσης, που φαίνεται ατελής μπροστά στο καθολικό. Είναι, παράλληλα, θύμα αποξένωσης και προδοσίας, ενώ για πολλούς έχει άδικα τον τίτλο της κακιάς. Εάν τη συγκρίνει, όμως, κανείς με την Αυγή ο τίτλος δεν είναι προϊόν μεροληψίας. Από τις πιο γνωστές και αγαπημένες κακές της Disney η Κρουέλα ντε Βιλ από τα «101 Σκυλιά της Δαλματίας». Η ιδιοτροπία της σε συνδυασμό με το ασπρόμαυρο μαλλί, το σατανικό βλέμμα και τη φωνή ανεβάζουν την αντι – ηρωίδα ψηλά στον πίνακα της αξιομνημόνευτης γραφικότητας. Είναι τόσο κακιά που δεν ξεχνιέται εύκολα. Έχει τέτοιο μίσος στη «φαρέτρα» της που φαντάζει σουρεαλιστικό. Και ο φιλάργυρος Σερίφης ή αλλιώς «σαπιοκοιλιάς» συντροφεύει τις παιδικές αναμνήσεις. Στον αντίποδα του «Ρομπέν των Δασών», ο Σερίφης έλκεται από τα χρήματα και δεν αφήνει πορτοφόλι για πορτοφόλι ανέπαφο. Πολεμά τους φτωχούς, δε λυγίζει μπροστά στον πόνο, και ζητά φόρους από τους οικονομικά αδύναμους. Ένας «κακός», δηλαδή, πολύ κοντά στο σήμερα... Η έννοια της κακιάς μητριάς ήρθε στη «μόδα» μέσα από τη «Χιονάτη και τους επτά νάνους». Ο χαρακτήρας αυτός έγινε σύμβολο της φιλαρέσκειας, της ματαιοδοξίας και της αλαζονείας. Η φράση, δε, «Καθρέφτη, καθρεφτάκι ποια είναι η πιο όμορφη του κόσμου;» θα μείνει αξέχαστη. Εγωιστής, κακός και άπληστος ο Γκαστόν στην «Πεντάμορφη και το τέρας» . Η υπέρμετρη αυτοπεποίθησή του άφησε εποχή, ενώ επιχειρώντας να τον περιγράψει κανείς θα έλεγε : «άνθρακες ο θησαυρός». Αδελφοκτόνος και αδίστακτος σφετεριστής ο Σκαρ στον «Βασιλιά των Λιονταριών», μια ταινία με ωραίες μουσικές, πινελιές Βίβλου και Σαίξπηρ, αλλά και πολύ κλάμα. Η εξουσιολαγνεία διαφαίνεται ξεκάθαρα, με τον Σκαρ και τις ύαινες του να δίνουν «ρεσιτάλ» κακίας. Στο τέλος, όμως, έρχεται η θεία δίκη και το μίσος τιμωρείται. Το τικ – τακ του εφιάλτη, αδηφάγου κροκόδειλου είναι τόσο αστείο όσο και τρομακτικό στον «Πίτερ Παν». Ινδιάνοι, γραφικοί πειρατές, νεράιδες και γοργόνες ξεπροβάλλουν στη «Χώρα του Ποτέ». Το παιδικό παραμύθι πολεμά το χρόνο, ενώ συνιστά και μια συναρπαστική περιπέτεια. Ο τρόμος ,δε, για την έλευση του κροκοδείλου και οι φοβισμένες αντιδράσεις δεν έχουν ταίρι. Το μακρόστενο πρόσωπο με την ιδιαίτερα έντονη μύτη του κακού και εκδικητικού μάγου, Τζαφάρ, ξεχωρίζουν στον «Αλαντίν». Το παραμύθι με το μαγικό χαλινάρι και το τζίνι, εκτός από γέλιο, προσφέρουν και μια περιήγηση στα βάθη της Μέσης Ανατολής. Ντυσίματα, μουσικές και μαγικές ιστορίες στην ταινία κινουμένων σχεδίων παραμένουν άφθαρτες στο χρόνο. Έργο θησαυρός με τη διεισδυτική ματιά του Βίκτωρος Ουγκώ η «Παναγία των Παρισίων» που αναδεικνύει τον διαρρηγμένο κοινωνικό ιστό της μεσαιωνικής περιόδου, εμβαθύνει στις ρατσιστικές αντιλήψεις και στην ανισότητα. Πρόκειται για ιστορία που με ενδιαφέρον παρακολουθούν μικροί και μεγάλοι. Όταν η ιστορία μεταφέρθηκε σε ταινία κινουμένων σχεδίων δεν έχασε τη βαρύτητα της, αλλά μέσα από ωραίες μελωδίες, κοστούμια και ένταση παρέμεινε ζωντανή. Εκτός από την όμορφη Εσμεράλδα και τον αδικημένο, από τη φύση, Κουασιμόδο, δεν θα ξεκολλήσει από τη μνήμη ο κακός και ρατσιστής Φρολό που με χαρακτηριστική σκληρότητα εξολόθρευε και μείωνε οτιδήποτε αδύναμο και διαφορετικό. Η σκοτεινή θαλάσσια δύναμη Ούρσουλα βάζει, επίσης, τη δική της «σφραγίδα» στη λίστα με τους κακούς. Στην παιδική ταινία κινουμένων σχεδίων «Άριελ η μικρή γοργόνα», που έχει αίσια κατάληξη, η Ούρσουλα έχει τη μορφή ενός μεγάλου και απειλητικού χταποδιού που χειρίζεται τους γύρω της σαν πιόνια. Οι ίντριγκες είναι το δυνατό της σημείο, ενώ το ταλέντο της στην πειθώ και το χιούμορ, της δικαίως την κατατάσσουν σε μια από τις πιο αγαπημένες κακές της Disney. Σταμοπούλου, Ελισάβετ

Αφιέρωμα σε μια ταινία μικρού μήκους, που κέρδισε και Όσκαρ Κινουμένων Σχεδίων. Για τη συγκεκριμένη ταινία και για πάρα πολλές άλλες παρόμοιες, μπορείτε να διαβάσετε το αφιέρωμα εδώ. ΤΑ ΠΟΛΕΜΙΚΑ ΚΟΜΙΚΣ ΤΗΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ Πως ο Ντόναλντ Ντακ του Ντίσνεϋ εγινε ναζί!Του Δημήτρη Βάλλα Τον… διάσημο Ντόναλντ Ντακ που γεννήθηκε από το σχεδιαστικό πενάκι του Walt Disney, μάλλον δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην τον γνωρίζει, αυτός με τα τρία του ανίψια, τον Χιούι, τον Ντιούι, τον Λιούι, αλλά και τον επίσης φιλάργυρο θειο του Σκρουτζ Μακ Ντακ, μεγάλωσαν ολόκληρες γενιές παιδιών χαρίζοντας το γέλιο την περιπέτεια, αλλά –και γιατί όχι τις γνώσεις με ένα τρόπο μοναδικό! Θα διερωτηθείτε, και δικαίως, τι να γυρεύει σήμερα αυτή… η άσπρη πάπια στις ιχνηλασίες του Σαββάτου, όμως, η απορία σας θα λυθεί σύντομα! Πριν όμως φθάσουμε εκεί, ένα σύντομο βιογραφικό της λευκής πάπιας, κρίνεται απαραίτητο… Ο Ντόναλντ λοιπόν δημιουργήθηκε από το πενάκι του Ντίσνεϊ το 1934 κι έκανε το κινηματογραφικό ντεμπούτο του στις 9 Ιουνίου του ίδιου χρόνου, στην ταινία κινουμένων σχεδίων The Wise Little Hen (Η μικρή σοφή πουλάδα). Τα επόμενα δύο χρόνια συμμετείχε σε διάφορα κόμικ-στριπ και ταινίες κινουμένων σχεδίων, με τον Μίκυ Μάους, τη Μίνι, τον Γκούφι και τον Πλούτο. Το 1936 ξανασχεδιάστηκε και πρωταγωνίστησε στην πρώτη δική του ταινία. Αργότερα, το 1938 απέκτησε και τη δική του καθημερινή σειρά κόμικς σε εφημερίδα. Λόγω του ανατρεπτικού χιούμορ και της φλογερής ιδιοσυγκρασίας του, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η δημοτικότητα του Ντόναλντ Ντακ άρχισε ν' ανεβαίνει... Ως το τέλος της δεκαετίας του '40 είχε γίνει ο πιο δημοφιλής ήρωας της Ντίσνεϊ, ξεπερνώντας ακόμη και τον Μίκυ Μάους! …Σήμερα λοιπόν θα δούμε μια άλλη πλευρά του διάσημου ήρωα του Ντίσνεϋ, αυτήν που για τις ανάγκες του πολέμου τότε, κάπου στο 1942 ο δημιουργός του τον έντυσε με την χαριστική φαιά στολή των ναζί, του έβαλε περιβραχιόνιο με τον αγκυλωτό σταυρό και τον έκανε να διαβάζει ακόμα και το βιβλίο του Χίτλερ Mein Kampf (Ο Αγών Μου) αλλά και να χαιρετά ναζιστικά με τεντωμένη τη δεξιά παλάμη! Μια ιστορία, άγνωστη στους πολλούς που σκαλίζουμε σήμερα και που έχει σχέση με τα κόμικς του πολέμου εκείνης της εποχής που χρησιμοποιήθηκαν για προπαγανδιστικούς λόγους, δίνοντας και αυτά τον δικό τους παράξενο πόλεμο: «Χάιλ Χίτλερ!»λοιπόν, φωνάζει ο Ντόναλντ στο «Der Fuehrer΄s face» (1943), στη πιο διάσημη και γνωστή ταινία κινουμένων σχεδίων που γυρίστηκε τότε. Ο Ντόναλντ, με το χαρακτηριστικό περιβραχιόνιο της σβάστικας στον ώμο, είναι κάτοικος της Νutzi Land- όπου οι Νutzi έχουν δώσει ακόμη και στα δέντρα της περιοχής σχήμα σβάστικας-, σηκώνει το χέρι του ψηλά σαν να χαιρετίζει τον Χίτλερ ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να συγχρονίσει τη δουλειά του στο εργοστάσιο πολεμικής βιομηχανίας. Εν τω μεταξύ η περιοχή λιμοκτονεί, ελευθερία δεν υπάρχει, όλα μοιάζουν με πολύ κακό όνειρο. Και είναι. Ο Ντόναλντ ξυπνά από τον εφιάλτη και κάνει τον σταυρό του που τελικά είναι πολίτης των ΗΠΑ. Το φιλμ τελειώνει με μια ντομάτα στο πρόσωπο του Χίτλερ. Το «Der Fuehrer΄s face», που δημιουργήθηκε για λογαριασμό της αμερικανικής κυβέρνησης, παίχθηκε στις αίθουσες το 1942 και απέσπασε το Οσκαρ καλύτερης ταινίας μικρού μήκους O Ντόναλντ όμως δεν ήταν ο μόνος χαρακτήρας της Ντίσνεϊ που επρόκειτο να λάβει μέρος στην αντιναζιστική εκστρατεία της αμερικανικής πολεμικής μηχανής. Τα ίχνη του ακολούθησαν ο σκύλος Πλούτο, ο ποντικός Μίκι Μάους στο «Μickey Μouse on the Ηome Front», ακόμη και το ελαφάκι Μπάμπι, το οποίο υπήρξε εθελοντής σωτήρας του αμερικανικού στρατού στο «Volunteer army». Το παράδειγμα της Disney πολύ σύντομα μιμήθηκαν ανταγωνιστικά στούντιο, όπως η Warner Βros, που σατίρισε τον Χίτλερ στο «Τhe ducktators», ενώ το κατάμαυρο παπί Ντάφι Ντακ πρωταγωνίστησε στο «Daffy: Τhe commando», ένα από τα πιο γνωστά καρτούν της Warner, με τη χαρακτηριστική σκηνή της εκτόξευσής του με κανόνι στη Γερμανία- όπου καταλήγει στο …κεφάλι του Χίτλερ. Και στο «Scrap Ηappy Daffy» τα νεύρα του Αδόλφου γίνονται ρετάλια επειδή ο Ντάφι έχει στην κατοχή του ένα βουνό μετάλλου... Στο παιχνίδι μπήκε και η Μetro Goldwyn Μayer με το «Βlitz Wolf», όπου ο κακός λύκος με μουστάκι α λα Χίτλερ αποτυγχάνει στην «επιχείρηση» καταβρόχθισης των τριών μικρών γουρουνιών. ΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ Αλλά, μια που φθάσαμε ως εδώ, ας μάθουμε λοιπόν και λίγα πράγματα για το σενάριο της ταινίας στο οποίο τελικά για να μην παρεξηγήσουμε τον ήρωα των παιδικών μας χρόνων, έβλεπε απλά ένα όνειρο… Η ταινία “Der Fuehrer’s Face,” που γυρίζεται το 1942, πρόκειται ουσιαστικά για μία αντιναζιστική προπαγάνδα που όπως έιπαμε και πριν, τελικά κέρδισε το Όσκαρ της «Καλύτερης Ταινίας Μικρού Μήκους Κινουμένων Σχεδίων». Η σκηνοθεσία είναι του Jack Kinney και βγήκε στις αίθουσες την πρωτοχρονιά του 1943. Εκει, μεταξύ άλλων ο Ντόναλντ υποχρεώνετε να δουλεύει 48άωρες βάρδιες στο εργοστάσιο και να χαιρετάει Ναζιστικά κάθε φορά που εμφανίζετε το πορτρέτο του Χίτλερ. Ο εξαναγκασμός του Ντόναλντ απ’ τις κοφτερές λόγχες που τον οδηγούν στη γραμμή παραγωγής του εργοστασίου περνούσε το μήνυμα ξεκάθαρα της έλλειψης της ελευθερίας της θέλησης, που αποτελεί και ένα από ένα από τα κυρίαρχα ιδεώδη του Αμερικάνικου τρόπου ζωής… Καταπληκτική ιστορία και τελικά ως …από μηχανής θεός έρχεται και το μεγάλο φινάλε… Επρόκειτο απλά για έναν εφιάλτη στον ύπνο, που τελειώνει, και ό Ντόναλντ ξυπνάει ντυμένος με… αμερικάνικη πιζάμα και «πανηγυρίζει» αγκαλιά με το άγαλμα της ελευθερίας!! Ο Ντόναλντ και τα αντιπολεμικά κατορθώματά του έγιναν νοσταλγική ανάμνηση ως το 1984, όταν 50 χρόνια μετά τη λήξη του πολέμου ο Ντόναλντ τιμήθηκε με ειδικό βραβείο για τις υπηρεσίες του προς την πατρίδα. Μάλιστα, για να δείξει την ευγνωμοσύνη του, ο στρατός τον προήγαγε σε λοχία και στη συνέχεια τον απάλλαξε από τα καθήκοντά του…. Ήταν τελικά, η πρώτη και τελευταία πάπια που έγινε λοχίας! Βλέπετε, ο πόλεμος τελείωσε, οι συνήθεις άλλαξαν, το Μίκυ Μάους σταμάτησε τη έκδοσή του και οι απόγονοι του ήρωά μας κατέληξαν στην …κατσαρόλα! Το λινκ είναι εδώ.

Αφιέρωμα στην Ντίσνεϋλαντ!

ΑΦΙΕΡΩΜΑ Η ιστορία των κόμικς Τα κόμικς αποτελούν την 9η τέχνη. Η λέξη «κόμικ» προέρχεται ετυμολογικά από τη λέξη «κωμικός» κι αυτό γιατί οι πρώτες ιστορίες ήταν κωμικού περιεχομένου. Σύμφωνα με τον ορισμό, «κόμικς» είναι η τέχνη της αφήγησης ιστοριών με διαδοχή σχεδιασμένων εικόνων στη τυπογραφική επιφάνεια, που αφηγούνται πάντα ιστορίες οποιουδήποτε περιεχομένου. Για να υπάρξει κόμικ, πρέπει να υπάρχουν διαδοχικές εικόνες, όπου η μία συνεχίζει το νόημα της άλλης. Μία ιστορία κόμικ, είναι πάντα τυπωμένη σε χαρτί. Οσον αφορά στη δομή των κόμικς, αποτελούνται από τουλάχιστον δύο εικόνες, και στη περίπτωση που υπάρχει κείμενο, αυτό δεν λειτουργεί ποτέ εις βάρος των εικόνων. Η διαφορά ανάμεσα στην «εικογραφήγηση» και στην «εικονογράφηση» είναι ότι στη τελευταία οι εικόνες λειτουργούν διακοσμητικά ενώ στην πρώτη αποτελούν το βασικό στοιχείο για την αφήγηση των ιστοριών. Συνεπώς, ο όρος «εικονογραφήγηση» είναι καταλληλότερος, γιατί περικλείει όλα τα χαρακτηριστικά των ιστοριών κόμικς. Πρόγονοι των εικονογραφηγημάτων, μπορούν να θεωρηθούν παραστάσεις σε πρωτόγονα σπήλαια ή σε αρχαιοελληνικούς αμφορείς, όπως επίσης και αναπαραστάσεις της ζωής του Χριστού και των αγίων σε χειρόγραφα ή εκκλησίες, καθώς από πολύ παλιά ο άνθρωπος προσπάθησε να αναπαραστήσει την κίνηση. ΠΩΣ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΤΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΤΟΥΣ Η πρώτη ιστορία κόμικς ήταν ελβετικής καταγωγής, ο δημιουργός της οποίας ήταν ο Ροδόλφος Τόπφερ. Αναδημοσίευση αυτής της ιστορίας είχε γίνει στα αγγλικά το 1842, μισό αιώνα περίπου πριν να κυκλοφορήσει στη Αμερική το «Κίτρινο Παιδί» (1896) το οποίο γνώρισε μεγάλη επιτυχία και η θεματολογία των ιστοριών του απευθυνόταν κατά κύριο λόγο στο παιδικό κοινό. Τη δεκαετία του '30 στη Αμερική εμφανίστηκαν ο Σούπερμαν και ο Μίκυ Μάους. Δημιουργός του Μίκυ Μάους ήταν ο Ουόλτ Ντίσνεϋ. Εκείνη την εποχή ο Ντίσνεϋ έψαχνε να βρει έναν καινούριο πρωταγωνιστή κινούμενων σχεδίων προκειμένου να αντικαταστήσει τον προηγούμενο του ήρωα, τον Οσβαλντ τον Τυχερό Λαγό. Λέγεται ότι ο Ντίσνεϋ συνέλαβε την ιδέα να χρησιμοποιήσει ένα ποντίκι ως πρωταγωνιστή, ταξιδεύοντας κάποτε με τρένο από την Νέα Υόρκη στο Χόλυγουντ, μαζί με τη γυναίκα του Λίλιαν. ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ To αρχικό όνομα που του είχε δοθεί ήταν «Μόρτιμερ Μάους» αλλά η σύζυγος του Γουόλτ Ντίσνεϋ τού πρότεινε να το αλλάξει σε «Μίκυ», το οποίο και επικράτησε τελικά. Ο «Μίκυ» σχεδιάζεται συνήθως με κοντό κόκκινο παντελόνι, μεγάλα κίτρινα παπούτσια και γιγαντιαία άσπρα γάντια στα χέρια. Ομως, μεταξύ 1942 και 1944, το παντελόνι μάκρυνε και ο Μίκυ άρχισε να φορά επίσης σακάκι, γραβάτα, καπέλο και άλλα αξεσουάρ, που τον έκαναν να φαίνεται πιο μοντέρνος και πιο ώριμος. Αλλά και ο χαρακτήρας του Μίκυ, δεν παρέμεινε ίδιος. Αρχικά ήταν σκανδαλιάρης, ζούσε μία ανέμελη και περιπετειώδη ζωή, ενώ κάποιες φορές παρουσιαζόταν και ως κακός. Σιγά-σιγά όμως μεταμορφωνόταν προβάλλοντας έναν ηθικότερο τρόπο ζωής. Ετσι, ο «θορυβώδης» και γεμάτος ένταση, Μίκυ, έδωσε τη θέση του σε έναν προσγειωμένο και πρόσχαρο τύπο. Και πλέον το ενδιαφέρον του άρχισε να επικεντρώνεται στο οικογενειακό του περιβάλλον. Επίσης, ο Αϊβερκς δημιούργησε το πρώτο στριπ του Μίκυ (εκδοχή σε κόμικ της ταινίας κινούμενων σχεδίων Plane Crazy που εκδόθηκε στις 13 Ιανουαρίου 1930, καθώς και την πρώτη ταινία κινούμενων σχεδίων, για την οποία παρήγε 700 σχέδια την ημέρα). Ο Μίκυ έχει εμφανιστεί σε περισσότερες από 120 ταινίες, οι 5 από τις οποίες ήταν μεγάλου μήκους. Κέρδισε τρεις υποψηφιότητες, ένα ειδικό Οσκαρ, το οποίο απονεμήθηκε στον δημιουργό του, τον Ουόλτ Ντίσνεϋ. Πρόσφατα, μάλιστα, απέκτησε το δικό του αστέρι στο «Πεζοδρόμιο της Φήμης», στο Hollywood. ΤΕΝ ΤΕΝ Την ίδια δεκαετία στην Ευρώπη εμφανίστηκε «Τεν Τεν», δημιούργημα του Γάλλου Ερζέ, και στη συνέχεια επικράτησε η φυσιογνωμία του Γκοσινύ ο οποίος σε συνεργασία με άλλους δημιούργησε χαρακτήρες όπως ο «Ιζνογκούντ» , ο «Λούκυ Λουκ» και ο «Αστερίξ». Ακόμα, στην περίοδο του Β' Παγκόσμιου Πολέμου εμφανίστηκαν κόμικς βίαιου και αντιπαιδαγωγικού περιεχομένου, γνωστά και ως «Underground Comix» Ο Τεν Τεν, «γεννήθηκε» από το πενάκι του βέλγου κομίστα Ζορζ Ρεμί ( Ερζέ) στις 10 Ιανουαρίου 1929. Οι πρώτες του ιστορίες δημοσιεύτηκαν στο νεανικό ένθετο της εφημερίδας των Βρυξελλών «20ος αιώνας». Ο Τεν Τεν είναι ο ξανθομάλλης νεαρός με το χαρακτηριστικό τσουλούφι, που δουλεύει ως ρεπόρτερ και μπλέκεται σε απίθανες περιπέτειες μυστηρίου σε κάθε γωνιά του πλανήτη, μαζί με το πιστό του σκύλο Μιλού. Ο Μιλού είναι ταυτισμένος με τον Τεν Τεν και για πολλά χρόνια η σειρά είχε τίτλο «Οι περιπέτειες του Τεν Τεν και του Μιλού». Η πρώτη περιπέτεια του νεαρού ρεπόρτερ με τον τίτλο «Ο Τεν Τεν στη χώρα των Σοβιέτ», που είδε το φως της δημοσιότητας το 1929, κατηγορήθηκε για αντικομουνισμό, επειδή ασκούσε κριτική στον σταλινισμό. Ετσι, για πολλά χρόνια ο Τεν Τεν θεωρήθηκε προϊόν του Ψυχρού Πολέμου. Στις επόμενες περιπέτειες, ο ατρόμητος δημοσιογράφος αντιμετώπισε λαθρέμπορους ναρκωτικών, πολεμώντας πάντα τους κακούς και βοηθώντας τους αθώους και τα θύματα. Από εικαστικής πλευράς, ο Ερζέ έχει πολλούς θαυμαστές για την καθαρή, εκφραστική και φωτεινή πινελιά του. Ο Ερζέ κυκλοφόρησε 23 άλμπουμ με ήρωα τον Τεν Τεν, τα οποία μεταφράστηκαν σε 56 γλώσσες και πούλησαν πάνω από 200 εκατομμύρια αντίτυπα σε όλον τον κόσμο. Ο Τεν-Τεν γνώρισε μεγάλη επιτυχία μεταπολεμικά, προκαλώντας τh ζήλεια του Γάλλου Προέδρου Σαρλ Ντε Γκολ, που είχε πει χαρακτηριστικά: «Ο μοναδικός διεθνής ανταγωνιστής μου, είναι ο Τεν Τεν». Από τις αρχές της δεκαετίας του '70, η λάμψη του άρχισε να φθίνει, μετά τις κατηγορίες που εκτοξεύτηκαν εναντίον του για μισογυνισμό και ρατσισμό. Σήμερα, το «Ιδρυμα Ερζέ» που διαχειρίζεται τα δικαιώματα του Τεν Τεν, είναι μία επικερδής βιομηχανία εκατομμυρίων ευρώ. Εκτός από τα βιβλία, ο ήρωας έχει πρωταγωνιστήσει στη μικρή και στη μεγάλη οθόνη, αλλά και στο θέατρο. ΙΖΝΟΓΚΟΥΝΤ Η σειρά κόμικ «Ιζνογκούντ» γεννήθηκε από το σεναριογράφο Ρενέ Γκοσινί και τον σχεδιαστή Ζαν Ταμπαρί. Το όνομα της σειράς είναι λογοπαίγνιο στη αγγλική γλώσσα (η λέξη Iznogoud είναι γαλλική προφορική έκδοση της φράσης «he is no good» και ανήκει στον κεντρικό χαρακτήρα της). Ο Ιζνογκούν είναι ο Μεγάλος Βεζίρης του χαλιφάτου και έχει βάλει ως μοναδικό στόχο στη ζωή του να εκθρονίσει τον Χαρούν Ελ Πασάχ, ο οποίος και είναι ο Χαλίφης. Είναι αρκετά γνωστή η συνεχώς επαναλαμβανόμενη φράση του Ιζνογκούντ, «Θέλω να γίνω χαλίφης στη θέση του χαλίφη». ΕΛΛΑΔΑ Η Ελλάδα γνώρισε κάπως αργά τα κόμικς εξαιτίας των πολεμικών και πολιτικών αναταραχών και έτσι η ακμή τους στο ελλαδικό χώρο χρονολογείται από το 1950. Αρχικά, περιοδικά όπως η «Διάπλαση» είχαν προετοιμάσει το έδαφος για να γίνουν τα κόμικς πιο εύκολα δεκτά στο ελληνικό κοινό. Όσον αφορά την αμερικάνικη σχολή των κόμικς στη Ελλάδα κυκλοφόρησαν τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα» τα οποία παρουσίαζαν έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας σε κόμικς. Την 1η Ιουλίου 1966 κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος Μίκυ Μάους και ακολούθησαν οι Υπερήρωες όπως είναι ο «Σούπερμαν», ο «Σπάιντερμαν» κ.ά. Τα πρώτα ελληνικά κόμικς έκαναν την εμφάνισή τους στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Από τα πρώτα ελληνικά περιοδικά κόμικς ήταν η «Βαβέλ», στη οποία υπήρχε και δουλειά ξένων σχεδιαστών. Η «Βαβέλ» είχε έντονο το στοιχείο της πολιτικής κριτικής. Επίσης, ξεχωρισε και το "Μανάρα". Το πρώτο ελληνικό περιοδικό κόμικς χωρίς καμία ξένη επιρροή ήταν οι Κωμωδίες του Αριστοφάνη σε κόμικς. Η σειρά κόμικς «Κωμωδίες του Αριστοφάνη» εκδόθηκε από τις Αγροτικές Συνεταιριστικές Εκδόσεις βασισμένη στις 11 σωζόμενες κωμωδίες του Αριστοφάνη. Τα κείμενα επεξεργάστηκε ο Τάσος Αποστολίδης και τα σκίτσα φιλοτέχνησε ο Γιώργος Ακοκαλίδης. Πολλά από τα τεύχη μεταφράστηκαν στα αγγλικά, στα γαλλικά και στα γερμανικά, ενώ συνολικά πουλήθηκαν περισσότερα από 700.000 τεύχη. Η μεγάλη επιτυχία οφείλεται στο ότι χωρίς να ξεφεύγει από το αρχικό κείμενο κατάφερε να μεταφέρει την κριτική στη σύγχρονη πολιτική κατάσταση. Στη συνέχεια, μεγάλη επιτυχία γνώρισε ο «Αρκάς» με τον Ισοβίτη, του οποίου οι ιστορίες χαρακτηρίζονται από ένα ιδιόρρυθμο, ανατρεπτικό και γλυκόπικρο χιούμορ. ΙΑΠΩΝΙΚΑ ΚΟΜΙΚΣ Tέλος τα ιαπωνικά κόμικς τα οποία είναι γνωστά ως manga που σημαίνει «ανεύθυνη εικόνα». Διαβάζονται, όπως όλα τα ιαπωνικά περιοδικά από το οπισθόφυλλο. Είναι σύντομα κείμενα, με άφθονες εντυπωσιακές σκηνές και εφφέ. Χαρακτηρίζονται από μεγάλη ελευθερία στη σελιδοποίηση, φιγούρες με πλούσια μαλλιά και μεγάλα μάτια, έντονο ερωτικό στοιχείο, μπόλικη δράση και βία και επίσης από αποσυμπιεσμένη αφήγηση. Η αποσυμπιεσμένη αφήγηση, είναι μία τεχνική στα κομικς, κατά την οποία μία σκηνή σπάει σε περισσότερα καρέ απ' όσα μπορεί να διατυπωθεί. Κοινό χαρακτηριστικό επίσης σε όλα τα manga, είναι η μειωμένη έμφαση στο πρότυπο του «σούπερ-ήρωα». άρθρο: inthecity.gr *δυστυχώς, στο site δεν αναφέρεται όνομα αρθρογράφου.

Μια σταρ τα βάζει με τον Ντίσνεϊ Με μιαν επίθεση εναντίον του Γουόλτ Ντίσνεϊ ξεκίνησε η Μέριλ Στριπ την ομιλία της προς τιμήν της Έμα Τόμσον σε εκδήλωση στη Νέα Υόρκη. «Θα πρέπει να ήταν τρομερό για εκείνον να συναντηθεί με μια γυναίκα σαν τη συγγραφέα της “Μαίρη Πόπινς” Π.Λ. Τράβερς (την οποία ερμηνεύει η Τόμσον στη “Μαγική ομπρέλα” με τον Τομ Χανκς στον ρόλο του Ντίσνεϊ)» είπε, «μια που ο Ντίσνεϊ ήταν σεξιστής». Για να επιβεβαιώσει τα λεγόμενά της, διάβασε το γράμμα με το οποίο ο «μπαμπάς» του Μίκι Μάους απέρριψε μια κοπέλα η οποία ήθελε να εργαστεί ως σκιτσογράφος με τη δικαιολογία πως «οι γυναίκες δεν κάνουν για τόσο δημιουργικές δουλειές». Την επίθεση η Στριπ δεν την έκανε για να μειώσει τη δουλειά της Τόμσον. Αντιθέτως, έπλεξε το εγκώμιο της συναδέλφου της. Απλώς, η πολυβραβευμένη ηθοποιός δεν χάνει ευκαιρία να μην καταγγείλει το Χόλιγουντ πως μεροληπτεί υπέρ των ανδρών. Το κείμενο δικτυακά εδώ.

Από την στήλη Σκασιαρχείο του Μανίκα, άγνωστης ημερομηνίας: Άλλα από Σκασιαρχείο: > Κόμικς για ρόκερ < > 15 χρόνια Σίμπσονς <

Πολύ ωραίο άρθρο, αξίζει να το διαβάσετε προσεκτικά.

Στο τεύχος 529 δισέλιδο άρθρο για τον Γουώλτ Ντίσνεϋ:

Παρουσίαση του βιβλίου "Βιβλιοθήκη Φλόυντ Γκότφρεντσον". Η τελευταία στήλη στην πρώτη σελίδα έχει δυστυχώς κοπεί λίγο με ευθύνη του φωτοτυπείου. Αν υπάρχει πρόβλημα στην κατανόηση, πείτε μου να ξαναβγάλω τη φωτοτυπία.

Στο ΚΟΜΙΞ 106, υπήρχε αυτό το ενδιαφέρον τρισέλιδο άρθρο για τον βίο και πολιτεία του Disney. ________________ Τα άρθρα του ΚΟΜΙΞ 106 βρίσκονται εδώ. Τα υπόλοιπα άρθρα του ΚΟΜΙΞ βρίσκονται εδώ.