Αναζήτηση στην Κοινότητα

Ένα 38αρι θυμάται: Roadside café - Franz & Bocquet Βαβέλ #111 - Ιούλιος 1990

Αρκάς, ο μεγάλος διάσημος-αφανής σκιτσογράφος Τέσσερα πρόσωπα και ένα… σκίτσο μιλούν για τον άνθρωπο που έχουν δει ελάχιστοι Μα ποιος είναι τέλος πάντων αυτός ο Αρκάς; Είναι κοντός, ψηλός, πληρώνει ΕΝΦΙΑ, πάει διακοπές στη Μύκονο, στην Αντίπαρο, στην Κέρκυρα, στην Αλόννησο; Του αρέσει ο κινηματογράφος; Τρώει τα σπαράγγια; Τα όσπρια πώς τα βρίσκει; Αδιάφορα, νόστιμα, υγιεινά; Γιατί δεν εμφανίζεται; Γιατί μας αποφεύγει και προτιμάει να κινείται μακριά από τις -ενίοτε- ανθρωποφάγες μασέλες της δημοσιότητας; Γράφει ο Γιώργος Λαμπίρης Μία πιθανή απάντηση σε όλα τα παραπάνω θα μπορούσε να είναι: «Ο Αρκάς ανήκει στις ελάχιστες εξαιρέσεις ανθρώπων που, επί δύο δεκαετίες, προκαλούν το γενικό θαυμασμό με το έργο τους, ενώ, ως πρόσωπα, παραμένουν απολύτως ανεπιφανή», σχολιάζει σε κείμενό του με τίτλο «Από το αβγό στον παράδεισο», ο προσωπικός φίλος και συγγραφέας, Πέτρος Μαρτινίδης. «Κυρίες και κύριοι το όνομά μου είναι Αντώνης Ευδαίμων. Κάποιοι άλλοι πάλι αρέσκονται να με αποκαλούν Γεράσιμο Σπανοδημήτρη. Ή… Άρη Καστρινό (ΑΡ-ΚΑΣ)», θα μπορούσε ίσως να πει σοβαρολογώντας… αστειευόμενος αν μας συστηνόταν ο ίδιος. Eπιλέγει στα 30 και κάτι χρόνια -από τη στιγμή που ο διάσημος «Κόκκορας», δημοσιευόταν στο περιοδικό Βαβέλ- να παραμένει αφανής. Το όνομα Αντώνης Ευδαίμων είναι ένα από τα ονόματα που του αποδόθηκαν κατά καιρούς. Το πιθανότερο όμως είναι ότι κανείς από όλους αυτούς που του αποδίδουν ονοματεπώνυμα και στοιχεία ληξιαρχικών πράξεων δεν έχει ανατρέξει επισήμως στα ληξιαρχικά κατάστιχα για να διασταυρώσει κατά πόσο αληθεύουν οι πληροφορίες του. Ο Αρκάς δεν προτιμάει ούτε να δηλώνει ούτε και να εμφανίζεται δημοσίως. Βρίσκεται ανάμεσά μας, και κατά κάποιον άγραφο κανόνα όσοι τον γνωρίζουν, σέβονται την επιθυμία του να μην γίνουν ποτέ γνωστές λεπτομέρειες για το βιογραφικό του. Δύο πράγματα είναι βέβαια: Ο Αρκάς είναι άρρεν, έλληνας πολίτης, και δεν επιθυμεί να κυκλοφορεί ανάμεσά μας, δοξαζόμενος ή αποδοκιμαζόμενος από τα Μέσα Ενημέρωσης. Στέκεται σε κάποια γωνιά, παρατηρεί, αφορίζει και αφορίζεται, σαρκάζει και σαρκάζεται μέσα από το χιούμορ του. Τέσσερα πρόσωπα που είτε τον γνωρίζουν προσωπικά, είτε συνεργάστηκαν πρόσφατα μαζί του μιλούν για εκείνον... Αύγουστος Κορτώ, συγγραφέας Ο Αύγουστος Κορτώ - όπως υπογράφει τα βιβλία του απευθυνόμενα σε ενήλικες - ή Πέτρος Χατζόπουλος -το πραγματικό του όνομα, με το οποίο υπογράφει τα παιδικά του βιβλία- συνεργάστηκε πρόσφατα με τον Αρκά. Για την ακρίβεια, όντας ένας από τους πιο φανατικούς θαυμαστές του σκιτσογράφου, ο Κορτώ τον προσέγγισε, ζητώντας από εκείνον να του παραχωρήσει ένα σκίτσο του. Το σκίτσο αυτό θα κοσμούσε το εξώφυλλο του καινούργιου του βιβλίου με τίτλο «Έρως Ανίκατε Μάσαν». «Ο Αρκάς ήταν και παραμένει ένας από τους πολύ αγαπημένους μου συγγραφείς και ευθυμογράφους. Όταν αποφάσισα να εκδώσω τη συγκεκριμένη συλλογή, επικοινώνησα μαζί του, Παρότι δεν σχεδιάζει για έργα τρίτων, με τρομερή γενναιοδωρία μου επέτρεψε να χρησιμοποιήσω κάποιο από τα υπάρχοντα σχέδιά του. Με δεδομένο ότι ο «Κόκκορας» ήταν από τα πρώτα βιβλία του που διάβασα, είχα ως ίνδαλμα το γουρούνι. Το βιβλίο μου περιλαμβάνει ως επί το πλείστον αυτοβιογραφικές ιστορίες με έντονο το στοιχείο του αυτοσαρκασμού και παραληρηματικό τόνο. Υπήρξα πάρα πολύ παχύς στα νιάτα μου. Κάποια στιγμή μάλιστα είχα φτάσει να ζυγίζω ακόμα και 150 κιλά, ενώ θυμάμαι αρκετές τραγελαφικές στιγμές από αυτό το διάστημα της ζωής μου. Ήμουν ένα ανεξάντλητο πεδίο καθημερινής κωμωδίας κυρίως στα μαθητικά μου χρόνια. Τα πολλά κιλά τα έχασα γύρω στα 22 μου, ήδη όμως είχα προλάβει να περάσω αρκετά "στραπάτσα"». Πώς προσέγγισα τον Αρκά «Η προσέγγιση του Αρκά έγινε μέσω της εκδότριάς μου, Άννας Πατάκη. Ήταν πολύ φιλικός και προσηνής. Ο ίδιος απέχει από την προσωπική έκθεση και μάλλον πολύ καλά κάνει. Άλλωστε είναι και αυτό ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της γοητείας του», λέει ο Αύγουστος Κορτώ. Πέτρος Μαρτινίδης. Διδάσκει θεωρία και κριτική της αρχιτεκτονικής και σχεδιασμό θεατρικών χώρων στο τμήμα Αρχιτεκτόνων του Α.Π.Θ Ίσως είναι από εκείνους που έχουν ασχοληθεί περισσότερο από κάθε άλλον μαζί του, προσεγγίζοντας και αναλύοντας τον Αρκά. Ο Πέτρος Μαρτινίδης τον γνώρισε πολλά χρόνια πριν, όταν είχε αρχίσει να σχολιάζει για πρώτη φορά τα σκίτσα του. «Για το χιούμορ του έχω ήδη γράψει αρκετά σε ένα παλαιότερο βιβλίο μου με τίτλο "Η υψηλή τέχνη της απελπισίας". Αργότερα ξαναδούλεψα πάνω στο βιβλίο και προσέθεσα μία νέα εισαγωγή, εκδίδοντας το βιβλίο: "Πώς πάνε στον παράδεισο του Αρκά" μέσω της ιστορίας του χιούμορ. Αν θέλετε να σας πω τώρα για το τι νούμερο παπούτσι φοράει ή ποιες ταινίες προτιμάει και ποιο είναι το βιογραφικό του, από τη στιγμή που ο ίδιος δεν θέλει να το κοινοποιήσει για ποιο λόγο να το κάνω; Αυτό που μπορώ να σχολιάσω είναι ότι ο Αρκάς διαθέτει αυτόν τον ιδιότυπο σαρκασμό που αυτοκατεδαφίζει τους σαρκάζοντες. Αυτή είναι και η ουσία του χιούμορ απέναντι στην ειρωνεία, η οποία συνηθίζει να μιλάει με αυστηρό ή σπουδαιοφανές ύφος για τα πράγματα. Ας πούμε, όλος ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό κάνει. Χιούμορ όμως σημαίνει, μιλάω για σοβαρά πράγματα αστειευόμενος». «Ο Αρκάς είναι Έλληνας» Σύμφωνα με τον Πέτρο Μαρτινίδη, ο διάσημος σκιτσογράφος «είναι Έλληνας κι όχι ξένος όπως νόμιζα κι εγώ κάποτε όταν είχε πρωτοεμφανιστεί ο "Κόκκορας" . Τότε είχα θεωρήσει ότι τα σκίτσα του μπορεί να ήταν μετάφραση από κάποια ιταλικά κόμιξ. Σε ό,τι αφορά την ηλικία του Αρκά, εάν υπολογίσουμε τα χρόνια που σχεδιάζει, πρέπει σήμερα να είναι 55, το πολύ 60 ετών. Επίσης, εάν θέλετε να σας βεβαιώσω, σας βεβαιώνω: Ο Αρκάς είναι άνδρας, κάτι που μπορεί να τεκμαίρει κανείς και από ύφος του χιούμορ του. Ανάλογα παραδείγματα "ανωνυμίας" υπάρχουν και στο εξωτερικό. Πολλοί συγγραφείς έχουν εμφανιστεί με ψευδώνυμα κατά καιρούς με δεδομένο ότι είναι γνωστοί στους ακαδημαϊκούς κύκλους. Στην "Ιστορία της Ο" ένα ελαφρώς πορνογραφικό μυθιστόρημα, το οποίο είχε προκαλέσει εντύπωση στα τέλη της δεκαετίας του ’60 - αρχές του ’70, λεγόταν ότι ήταν ενός διάσημου γάλλου γλωσσολόγου της εποχής, ονόματι Jean Paul Hand, ο οποίος εμφανιζόταν με γυναικείο ψευδώνυμο γιατί δεν ήθελε να φανεί ο ίδιος». Γνωρίζεται με τους εκδότες που κλείνει συμφωνίες για την έκδοση ενός βιβλίου; «Προφανώς! Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι είναι και πολύ φίλος με το Βαγγέλη Τρικεριώτη, ιδιοκτήτη του βιβλιοπωλείου Πρωτοπορία και εκδότη. Απλώς προτιμάει να μην τον αναγνωρίζουν στο δρόμο ή να μην τον αναγνωρίζουν ως ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, όπως κάνει για παράδειγμα ο Στάθης, πολύ καλός σκιτσογράφος μεν, ο οποίος όμως βρίσκεται πολιτικά ακόμη στο 19ο αιώνα με σύνθημα το «προλετάριοι όλοι της γης ενωθείτε». Είναι εντελώς διαφορετικό να καγχάζει κανείς το σύμπαν όπως κάνει ο Αρκάς, και διαφορετικό να χρησιμοποιεί κάποιος ένα είδος στρατευμένου χιούμορ, το οποίο παύει αυτομάτως να είναι χιούμορ καθώς γίνεται στράτευση». «Πώς γνωριστήκαμε…» Περιγράφοντας τη γνωριμία μαζί του, ο Πέτρος Μαρτινίδης θυμάται ότι πριν από αρκετά χρόνια -πρέπει να ήταν στη διάρκεια της δεκαετίας του 1980- όταν ο ίδιος ως αναγνώστης του Αρκά έτυχε να τον συναντήσει. «Ήμουν και είμαι φανατικός των κόμιξ. Είχε γράψει ένα βιβλίο γύρω στο 1980 με 1981 με τίτλο "Κόμιξ, τέχνη και τεχνικές της εικονογραφήγησης", όπου μιλούσα για τις διαφορές της γελοιογραφίας με το κόμιξ. Παρεμπιπτόντως σε μία ομιλία μου ανέλυα και μερικά από τα σκίτσα του Αρκά, καθώς είχαν μόλις αρχίσει να κυκλοφορούν τα πρώτα από αυτά. Μετά την ομιλία μου ήρθε ένας κύριος να με χαιρετήσει, λέγοντάς μου "Γεια είμαι ο Αρκάς". Αργότερα γίναμε φίλοι για διάφορους λόγους». Γιατί δεν εμφανίζεται δημοσίως «Αν θέλετε ένα σχόλιο πιο προσωπικό σε ότι αφορά την επιλογή του να μην εμφανίζεται -φαντάζομαι ότι αν το διαβάσει δεν θα μου κακιώσει- θα έλεγα ότι υπάρχει μία διάθεση να μην ανακατεύεται πολύ με τον κόσμο. Φαντάζομαι ότι είναι ένας άνθρωπος ο οποίος δεν θα στριμωχνόταν σε ένα λεωφορείο, δεν θα "πατιόταν" σε μία ουρά για να βγάλει εισιτήρια για μια καλή παράσταση ή κάτι τέτοιο. Είναι ένας άνθρωπος, ο οποίος προτιμάει να κρατάει μία απόσταση από τον κόσμο και ιδίως αυτή την περίοδο δεν είναι και ό,τι το θελκτικότερο υπάρχει. Πρόκειται για μία πιο φιλοσοφική στάση ζωής ή όπως αλλιώς θέλετε να την χαρακτηρίσετε…». Γράφει ο ίδιος τα οπισθόφυλλα των βιβλίων του; «Αν δείτε και τα οπισθόφυλλα των βιβλίων του, τα οποία είναι επίσης σε τρίτο πρόσωπο -παρά το γεγονός ότι δεν τον έχω ρωτήσει-, έχω την εντύπωση ότι πρέπει να τα γράφει ο ίδιος. Κι εγώ άλλωστε το ίδιο κάνω. Τα οπισθόφυλλα των μυθιστορημάτων ή άλλων βιβλίων μου τα γράφω ο ίδιος, δεν ζητάω να τα γράφει κάποιος άλλος. Και φαντάζομαι ότι εφόσον στα οπισθόφυλλά του γράφει σε τρίτο πρόσωπο για τον εαυτό του, δεν το κάνει μέσα σε κάποιο παραλήρημα μεγαλείου. Το κάνει όμως για να εκφράσει την κατάσταση, στην οποία εδώ και πολύ καιρό διατελεί, χωρίς να διατηρεί μία δημόσια προσωπική εικόνα μολονότι διαθέτει δημόσια εικόνα εξαιτίας των έργων του. Δεν αγαπάει τη δημοσιότητα και κατά συνέπεια, μοιραία, και τους δημοσιογράφους. Μην ξεχνάτε ότι διάφορα ποιήματα του Πεσόα κυκλοφορούσαν όσο ζούσε με ψευδώνυμο και ο κόσμος θαύμαζε το συγκεκριμένο ποιητή χωρίς να γνωρίζει ποιος είναι. Αφού πέθανε, τον έψαξαν, τον προέβαλαν, βγήκαν φωτογραφίες του στη δημοσιότητα. Ο ίδιος υπέγραφε με ψευδώνυμο όχι επειδή μισούσε τον κόσμο, αλλά γιατί δεν ήθελε να έρχεται αντιμέτωπος με ερωτήματα όπως: "γιατί έγραψες αυτό και γιατί το έγραψες έτσι;". Εξάλλου, από τη στιγμή που δημοσιεύονται βιβλία ή κόμιξ είναι έκθετα σε οποιαδήποτε ανάγνωση ή κριτική. Ο αναγνώστης μπορεί να τα βρει θεϊκά, σιχαμένα ή οτιδήποτε άλλο», εξηγεί ο Πέτρος Μαρτινίδης Η σχέση του Αρκά με τη ζωή και το θάνατο «Η επιθανάτια αγωνία είναι ένα στοιχεία που συναντάει κανείς στα βιβλία του Αρκά. Στην προσωπική του ζωή πάντως είναι μια χαρά. Πηγαίνει διακοπές, σινεμά, θέατρο. Βρίσκεται ανάμεσά μας. Ένας κανονικός άνθρωπος. Δεν ξέρω πάντως εάν έχει και κάποια οπισθόβουλη διάθεση, η οποία υπαγορεύει ότι αυτή η διάθεση μυστηρίου του Αρκά κάνει πιο θελκτικό το έργο του. Δεν νομίζω όμως. Παραείναι γενναιόδωρος άνθρωπος στην προσωπική του ζωή για να κάνει τέτοιες μικρότητες. Έτσι κι αλλιώς όταν διαβάζει κανείς τα βιβλία του, τα χαίρεται, επομένως τι σημασία μπορεί να έχει ποιος είναι ο Αρκάς;», λέει ο Πέτρος Μαρτινίδης. Γιώργος Μπαζίνας, εκδότης ΒΑΒΕΛ ιδιοκτήτης εκδοτικού οίκου Παρά Πέντε Η γνωριμία του εκδότη του ιστορικού περιοδικού «ΒΑΒΕΛ» και μετέπειτα του περιοδικού «Παρά Πέντε» μετράει πάνω 30 χρόνια. Ο Αρκάς μφανίζεται για πρώτη φορά στη «ΒΑΒΕΛ» με τον… ανασφαλή «Κόκκορα» το 1981. Ο Γιώργος Μπαζίνας συνεργάστηκε με τον Αρκά και αργότερα στα περιοδικά που διαδέχθηκαν τη «ΒΑΒΕΛ»: στο «Παρα Πέντε» και στο «Μικρό Παραπέντε». Για τον ίδιο, ακόμα και στα πρώτα του βήματα, ο Αρκάς ήταν ένας από τους πιο ολοκληρωμένους καλλιτέχνες της εποχής του. «Μεγάλο περιοδικό της εποχής τον είχε απορρίψει» «Αυτό που ενδεχομένως θα μπορούσε να σας βοηθήσει στη γενικότερη εικόνα του Αρκά, είναι πως όταν έφερε τα σκίτσα του για πρώτη φορά στη ΒΑΒΕΛ, είχε ήδη διαμορφώσει την καλλιτεχνική του αντίληψη. Είχε μελετήσει και είχε αναπτύξει την τεχνική που εμπεριέχει το comic-strip, τα σκιτσάκια του όπως εμφανίζονται στον Κόκκορα. Η δουλειά που συνήθως μας έφερναν οι νέοι καλλιτέχνες, ήταν τις περισσότερες φορές ατελής, πρωτόλεια και χρειαζόταν επεξεργασία για να λάβει δημοσιεύσιμη μορφή. Ο Αρκάς αντιθέτως ήταν ολοκληρωμένος δημιουργός. Όχι μόνο στην τεχνική, αλλά και στο διαβρωτικό του χιούμορ. Διέθετε εξαρχής πρωτότυπο και εφευρετικό υλικό, γι' αυτό άλλωστε κι έγινε αμέσως δημοφιλής ανάμεσα στους αναγνώστες μας, τους οποίους είχαμε συνηθίσει στα πιο προωθημένα ευρωπαϊκά κόμικς και τους μεγαλύτερους χιουμορίστες της εποχής. Ο ίδιος ήταν ιδιαίτερα σεμνός, δεν εμφανίστηκε ποτέ ο ίδιος, παρά έστειλε τη δουλειά του με μια φίλη του να μας τη δείξει. Τον γνώρισα όταν εξέφρασα την εκτίμησή μου για τη δουλειά του και ζήτησα την άμεση δημοσίευση των έργων του. Αυτό που είναι σημαντικό να ειπωθεί επίσης, είναι ότι η δουλειά του ήταν εκτός αποδεκτών πλαισίων της εποχής, ελευθερόστομη και αλογόκριτη στην έμπνευσή της. Γνωρίζω μάλιστα ότι πριν έρθει σε εμάς, είχε κάνει μια απόπειρα επαφής με μεγάλο εβδομαδιαίο περιοδικό της εποχής κι εκείνη τον απέρριψαν πανηγυρικώς ως μη συμβατό με τα χρηστά ήθη και τη σεμνοτυφία των αναγνωστών τους». Άννα Πατάκη, εκδότρια - εκδόσεις Πατάκη Η Άννα Πατάκη, γνώρισε πρόσφατα τον Αρκά μέσω τηλεφώνου με αφορμή το βιβλίο του Αύγουστου Κορτώ, «Έρως Ανίκατε Μάσαν», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη. Η γνωριμία της μαζί του περιορίστηκε στις τηλεφωνικές διαπραγματεύσεις που αφορούσαν στο εξώφυλλο του καινούργιου βιβλίου. «Ο Πέτρος Χατζόπουλος, όπως είναι το πραγματικό όνομα του Αύγουστου Κορτώ, μου είπε κάποια στιγμή συζητώντας για το εξώφυλλο, ότι θα ήθελε πάρα πολύ να έχει ένα έργο του Αρκά. Έτσι, βρήκα το τηλέφωνό του και τον κάλεσα. Δεν σας κρύβω βέβαια ότι ήταν μία καλή αφορμή για να τον γνωρίσω κι εγώ, καθότι είμαι θαυμάστριά του. Μιλήσαμε στο τηλέφωνο και τον ρώτησα αν θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε κάποιο από τα σκίτσα του. Ήταν πολύ ευγενικός, γνώριζε το έργο του Κορτώ και μου ζήτησε να του μεταφέρω ότι είναι θαυμαστής του. Στη συνέχεια με κάλεσε να διαλέξω μία εικόνα του με την προϋπόθεση να μην κοπεί, αλλά να τυπωθεί ολόκληρη στο εξώφυλλο. Διαλέξαμε τη συγκεκριμένη εικόνα, η οποία είναι εμβληματική για τον ίδιο τον Αρκά, και ταίριαζε απόλυτα στο συγκεκριμένο βιβλίο. Αρχικά είχα σκεφτεί να του ζητήσω να σχεδιάσει κάτι ειδικά για το βιβλίο. Εκείνος όμως μου απάντησε ότι δεν σχεδιάζει για τρίτους. Άφησε όμως το ελεύθερο στην περίπτωση κατά την οποία μου άρεσε κάποιο από τα ήδη υπάρχοντα σκίτσα του, να επιλέξω ένα από αυτά». Ως επιμύθιο στο αφιέρωμα που ποτέ εκείνος δεν θα ζητούσε, επιλέγοντας να εμφανίζεται μέσα από τα σκίτσα του και όχι μέσω της αδηφάγου δημοσιογραφικής διάθεσης για έκθεση προσώπων και πραγμάτων, αφήσαμε ένα σκίτσο. Το σκίτσο αυτό ήρθε στη δημοσιότητα το 1982, μετά από επιθυμία των αναγνωστών του περιοδικού «ΒΑΒΕΛ» να δουν μία φωτογραφία του. Σε απάντησή τους, ακολούθησε δημοσίευση στο περιοδικό με ένα σκίτσο του Αρκά, στο οποίο εικάζεται ότι ο γενειοφόρος άνδρας που εικονίζεται είναι ο ίδιος. Το σχόλιο που συνόδευε τη φωτογραφία ανέφερε: «Πολλοί αναγνώστες μας ζήτησαν επίμονα μια παρουσίαση του Αρκά, πιστεύοντας πως μετά από ένα χρόνο και ένα μήνα ζωής στις σελίδες της βαβέλ είναι καιρός να γίνουν οι συστάσεις. Εμείς πιστεύουμε πως το αίτημα είναι λογικό και δίκαιο. Όμως ο Αρκάς είναι τύπος εξαιρετικά συνεσταλμένος για να δεχτεί οποιαδήποτε προβολή του. Χρειάστηκε ιδιαίτερη επιμονή για να υπερνικήσουμε αυτή την έμφυτη σεμνότητά του και ιδού το αποτέλεσμα: Ο επίσημος ιστότοπος του Αρκά: www.arkas.gr Ορίστε και το λινκ για το άρθρο. Πολλά περισσότερα για τον Αρκά, εδώ φυσικά. ΥΓ: Έχω την υποψία - σχεδόν βεβαιότητα - ότι κάποιος είχε ξεθάψει αυτό το σκίτσο και την επιστολή και τα είχε αναρτήσει στο φόρουμ; Ποιος; Πού; ΥΓ 2: Η απάντηση δόθηκε από τον κατάλληλο άνθρωπο (δείτε το παρακάτω ποστ)

Το 1984 η ARS LONGA κυκλοφορεί ένα άλμπουμ ονόματι SALAMMBO, μια δουλειά των Gustave Flaubert & Philippe Druillet. Πολύ μεγάλο μέγεθος (24Χ32), hardcover, έγχρωμο, 58 σελίδες. Στο τέλος γράφει τέλος 1ου τόμου αλλά δεν έχω δει ποτέ τον 2ο. Προσθέτω μία παρουσίαση του Tunas1 που παρέθεσε σε κάποια παλιά αναζήτηση του germ. 2 εσωτερικές σελίδες που είχε ανεβάσει ο Tunas1.

Κομμάτια στον καθρέφτη Igort / Daniele Brolli Βαβέλ τ.226 (Οκτώβριος 2004) Στα ελληνικά κυκλοφορεί επίσης και το "5 Είναι το Ιδανικό Νούμερο" του Igort από τις εκδόσεις της Βαβέλ.

Ο Λέανδρος και το πρώτο του βιβλίο, Ο Παρίας.. Η Nada Overdrive με τον Hardcore Dog συναντάνε τον Παρία, (που δεν είναι ατομο, αλλά φαινόμενο).. Ο Παρίας ήρθε για να καθαρίσει τον κόσμο απο τις πληγές που εχουν φτάσει τον κόσμο εκεί που είναι.. και αυτές είναι τεσσερις και τέσσερις είναι και οι μέρες που θα χρειαστεί για να τις καθαρίσει...την Δευτέρα τον δαίμονα που ναρκώνει το μυαλό, την Τρίτη τον δαίμονα του ψεύδους, την Τετάρτη την ιέρεια του μαύρου κέρδους, την Πέμπτη τον δαίμονα της απάτης... Και την Παρασκευή την τελευταία μέρα το κτήνος θα έχει εξαγριωθεί ο Παρίας θα πάει μέσα στον οίκο του κακού και θα δώσει μία άνιση μάχη μόνος εναντίων όλων... Πάρα πολύ καλό σχέδιο με πολυ βία σε ασπρόμαυρο και με ένα σενάριο ανατρεπτικό, όπως έιχαμε γνωρίσει τον Λέανδρο απο την Βαβέλ.. Τώρα τελευταία η Βαβέλ πρέπει να το ξανατύπωσε σε λίγα αντιτυπα... (must have....) Δεν έχω πατρίδα, δεν έχω πίστη, δεν έχω λαό, δεν έχω σπίτι, δεν έχω μέλλον. Είμαι ο αθώος. -Μόνο όσοι δεν έχουν είναι αθώοι. -Μόνο οι παρίες δεν έχουν τίποτα. Ο Παρίας γεννήθηκε για να ξαναπεθάνει. Ο Παρίας δεν είναι άτομο, είναι φαινόμενο. Είναι άκληρος, μόνος, άσχημος, τρελλός,παιδί, ηλίθιος, αδερφή, γυναίκα, πρεζάκιας, ζητιάνος, σκυλί αδέσποτο,ο τελευταίος των τελευταίων, ο πιο κάτω κι' απ' τους κάτω... Αφιέρωμα στον Λέανδρο

1974 ?2004 ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΟΜΙΚΣ 27-06-2005 Γράφει ο Άγγελος Μαστοράκης Υπεύθυνος έκδοσης του «9» Στην Ελλάδα η σημερινή κατάσταση που επικρατεί στο χώρο της 9ης τέχνης διαμορφώθηκε, ως επί το πλείστον, κατά τα τελευταία 30 χρόνια, δηλαδή από τη Μεταπολίτευση και πέρα. Πιο πριν ελάχιστα πράγματα ήταν γνωστά και όλα, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, ήταν ξένα κόμικς που κυκλοφορούσαν μεταφρασμένα στα ελληνικά. Τα ΚΛΑΣΣΙΚΑ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΑ, τα ΜΙΚΡΑ ΚΛΑΣΣΙΚΑ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΑ, η σειρά ΓΕΛΙΟ ΚΑΙ ΧΑΡΑ με τους ήρωες του Ντίσνεϋ, τα ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΚΟΜΙΚΣ (Διαπλανητικά, Δυναμικά, Εκπληκτικά, Παράξενα), οι περιπέτειες του ΤΕΝΤΕΝ, του ΑΣΤΕΡΙΞ, του ΛΟΥΚΥ ΛΟΥΚ. Με τη Μεταπολίτευση το 1974 και την αποκατάσταση της δημοκρατίας, ξεκινάει η άνθηση της από καιρό καταπιεσμένης πολιτικής γελοιογραφίας, αδελφής τέχνης των κόμικς, και παράλληλα της κάθε είδους σάτιρας. Το πρώτο περιοδικό της νέας εποχής είναι η ΚΟΛΟΥΜΠΡΑ που εκδίδεται το 1978. Η ΚΟΛΟΥΜΠΡΑ μας έμαθε τι θα πει ενήλικο κόμικς, παρουσιάζοντας μεγάλη γκάμα δημιουργών και ειδών. Από τον Λουαζέλ και τον Γκότλιμπ, τον Κίνο και τον Καμπάν, ώς τον πάπα του αμερικανικού αντεργκράουντ κόμικς Ρόμπερτ Κραμπ και τον Αργεντινό Αλμπέρτο Μπρέσια. Στις σελίδες της χαρτογράφησαν το ελληνικό κόμικς ο Λιαρμακόπουλος, ο Δαζέας, ο Βενέτης, ο Κουρτέσης, ο Ηλίας Πολίτης, ο Περρής, ο Πετρίδης και πολλοί άλλοι. Το περιοδικό έκλεισε τον εκδοτικό κύκλο του μετά από 16 τεύχη, το 1979. Το κενό της ΚΟΛΟΥΜΠΡΑΣ ήρθε να καλύψει τον Μάρτιο του 1980 το ΣΚΑΘΑΡΙ, ένα εβδομαδιαίο περιοδικό με προτίμηση στα περιπετειώδη κόμικς (δημοσίευσε για πρώτη φορά στην Ελλάδα την «Μπαλάντα της Αλμυρής θάλασσας» του Ούγκο Πρατ και το «Ετερνάουτα» των ΄Εστερχελντ και Λόπες) που κατάφερε να αντέξει 17 εβδομάδες κλείνοντας τον Ιούλιο του ίδιου χρόνου. Η επόμενη αξιόλογη προσπάθεια ξεκίνησε τον Δεκέμβριο του 1980 με το ΜΑΜΟΥΘ ΚΟΜΙΚΣ, περιοδικό που έμελλε να καθορίσει τη μοίρα όλων των μετέπειτα προσπαθειών. Και αυτό, γιατί είχε, πρώτον, σχετική διάρκεια στο χρόνο - έβγαλε δεκαπέντε τεύχη σε διάστημα 17 μηνών. Δεύτερον, πραγματοποίησε το 1981 το πρώτο φεστιβάλ κόμικς στην Ελλάδα. Και τρίτον, οργάνωσε για πρώτη φορά στην Ελλάδα συζητήσεις γύρω από τα κόμικς. Από τις σελίδες του περιοδικού παρέλασαν ο Πρατ, ο Ράιζερ, ο Μπρέσια, ο Σουλτς, ο Αλτάν, ο Μανάρα, ο Κοπί, ο Βολίνσκι, και από Έλληνες ο Παγώνης, ο Ταμβάκης, ο Αλατάς και αρκετοί άλλοι. Τον επόμενο χρόνο, το 1981, ξεκινάει το μακροβιότερο ελληνικό περιοδικό κόμικς ? κυκλοφορεί ακόμα. Τον Φεβρουάριο, συγκεκριμένα, κυκλοφορεί η ΒΑΒΕΛ με υπότιτλο «Περιοδικό κόμικς και όχι μόνο». Με τη ΒΑΒΕΛ αρχίζει η χρυσή εποχή των ελληνικών περιοδικών κόμικς. Μεγάλο προσόν του περιοδικού ήταν από την αρχή η καλή εκτύπωση και η συνέπεια της εμφάνισής του στα περίπτερα κάθε μήνα. Από τις σελίδες του πέρασε, και περνάει, ολόκληρη η σύγχρονη παγκόσμια παραγωγή κόμικς. Μέσα απ' αυτό το περιοδικό μάθαμε τον Μπιλάλ, τον Μέμπιους, τον Κάζα, τον Κίνο, τον Λουστάλ, τον Μπερνέτ, τον Μπατάλια, τον Μπριγκς, τον Ταρντί, τον Πασιέντζα, τον Βαρέν, τον Τζιαρντίνο, τον Μανάρα, τον Σεγκρέλες, αλλά και τον Λέανδρο, τον Αρκά, τον Καλαϊτζή, τον Λάτα, τον Σούλα, τον Κομνηνό, τον Δημήτρη και τον Κώστα Βιτάλη, τον Ζερβό, τον Ταμπακέα, τη Ναβροζίδου, τη Ζογλοπίτου, τον Ελευθερίου. Ιανουάριο του 1985 ξεκινάει πολύχρωμο και σε μεγάλο σχήμα το ΠΑΡΑΠΕΝΤΕ. Θα βγάλει 48 τεύχη μέχρι το 1989, χρονική περίοδο μετά την οποία αρχίζει να αντιμετωπίζει μια κρίση για να σταματήσει εν τέλει να βγαίνει στο 57ο τεύχος, το 1992, ενώ οι εκδοτικές του συνέχειες ΝΕΟ ΠΑΡΑΠΕΝΤΕ και ΧΙΟΥΜΟΡ ΠΑΡΑΠΕΝΤΕ δεν γνώρισαν ούτε και αυτές, δυστυχώς, κάποια μεγάλη επιτυχία. Το ΠΑΡΑΠΕΝΤΕ μας γνώρισε δημιουργούς, όπως ο Σούιτεν, ο Μπιλάλ, ο Κριστέν, ο Σερπιέρι, ο Σουλτχάις, ο Φρανκ Μίλερ, ο Μάγκνους. Άλλη μια προσπάθεια από τους ίδιους εκδότες ήταν και η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ, περιοδικό με κόμικς αποκλειστικά Επιστημονικής Φαντασίας που κυκλοφόρησε από τον Μάιο του 1985 ώς τον Μάιο του 1986. Μετά το κλείσιμο του ΠΑΡΑΠΕΝΤΕ, το 1992, ξεκίνησε για τα Ελληνικά περιοδικά κόμικς μια περίοδος ύφεσης. Μοναδικό φωτεινό σημείο το Διεθνές Φεστιβάλ Κόμικς που άρχισε να διοργανώνει η ΒΑΒΕΛ κάθε Σεπτέμβρη, τα τελευταία οκτώ χρόνια. Ένα φεστιβάλ διεθνών προδιαγραφών με πραγματικά τεράστια επιτυχία. Τον Ιούνιο του 2000, όλα αυτά έμελλε να αλλάξουν, όταν η εφημερίδα Ελευθεροτυπία αποφάσισε να εκδώσει το «9», ένα ένθετο περιοδικό Κόμικς και Επιστημονικής Φαντασίας Το «9» εκδίδεται και κυκλοφορεί δωρεάν μαζί με την εφημερίδα μία φορά την εβδομάδα, καταφέρνοντας αυτό που κανένα περιοδικό δεν κατάφερε μέχρι σήμερα. Με τη συνεχή και αδιάλειπτη παρουσία του κάθε Τετάρτη, με τιράζ περίπου 140.000 αντίτυπα, το «9» κατάφερε να βάλει τα κόμικς σε δεκάδες χιλιάδες ελληνικά σπίτια. Τα κόμικς είναι μια τέχνη λαϊκή που διαθέτει τεράστια δύναμη εξαιτίας του συγκερασμού εικόνας και λόγου και ήταν καιρός αυτές οι ποιότητές τους να γίνουν αποδεκτές και να αγγίξουν μεγαλύτερο αναγνωστικό κοινό. Το πείραμα στέφτηκε με επιτυχία και την πρωτοτυπία της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ ακολούθησε σε λίγο και η εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ κάθε Σάββατο με το ένθετό της COMICS, αποκλειστικά με επαναδημοσιεύσεις παλαιότερων κόμικς του εκδοτικού οίκου ΜΑΜΟΥΘ, και με την επανέκδοση των ΚΛΑΣΣΙΚΩΝ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΩΝ. Μέσα από το «9» οι αναγνώστες είχαν και έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν τη δύναμη των εικόνων και των σεναρίων καταξιωμένων δημιουργών, όπως ο Φρανσουά Μπουκ, ο Καλαϊτζής, ο Κάζα, ο Λέανδρος, ο Γκελούκ, ο Ζερβός, ο Μπερνέτ, ο Ταμπακέας, ο Κίνο, ο Δημήτρης Βιτάλης, ο Βατίν, ο Σέμπερε, ο Αρώνης, ο Κούτσης, ο Τρίλο, ο Κρις, ο Δερβενιώτης, ο Χιμένες, ο Γιοντορόφσκι, ο Παπαμιχαλόπουλος και πολλοί άλλοι. Μπόρεσαν επίσης να ανακαλύψουν τη νέα γενιά δημιουργών, όπως ο Μαλφέν, ο Καετό, ο Τότα, ο Κυριαζής, ο Μαυρέας, ο Λώλος, η Βαμβασάκη, ο Πεκέρ, ο Πέτρου, ο Ζουριόν, ο Μητσομπόνος, ο Μηλιώρης, ο Φρεζάτο, με λίγα λόγια την εμπροσθοφυλακή των νέων δημιουργών της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Ελλάδας, της Ισπανίας. Η υπόθεση κόμικς στην Ελλάδα είναι μια πάρα πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσουμε να πάει χαμένη. Το μέσο έχει εδώ και χρόνια αποδείξει τις μεγάλες ποιότητές του, τη γονιμοποίηση την οποία φέρνει σε όλα τα είδη των τεχνών. Στα εικαστικά, στον κινηματογράφο, στη λογοτεχνία, ακόμα και στο θέατρο, βλέπουμε τα ίχνη των κόμικς, την ανατρεπτική οπτική τους, την ακαταμάχητη ζωντάνια τους, την επαφή τους με την ενέργεια και το σφρίγος των εφήβων και των εικοσάρηδων. Δεν ανησυχούμε πάντως. Η πόρτα που άνοιξε το «9» δεν κλείνει εύκολα. Εκείνο ωστόσο που έχει σημασία είναι να βοηθήσουμε την καινούργια γενιά των δημιουργών, να υποστηρίξουμε την έκφρασή της αλλά και την απόλαυση των αναγνωστών. Έτσι θα μπορούμε εν τέλει να είμαστε υπερήφανοι τόσο για τις εκδοτικές μας προσπάθειες όσο και για τους νέους κομίστες, την νέα ελληνική σχολή των κόμικς. Τo original αρθρο εδώ:

Ένα κείμενο εποχής για την πολιτική και τα κόμικς, από μια κυπριακή συλλογή άρθρων.

ΑΦΙΕΡΩΜΑ Η ιστορία των κόμικς Τα κόμικς αποτελούν την 9η τέχνη. Η λέξη «κόμικ» προέρχεται ετυμολογικά από τη λέξη «κωμικός» κι αυτό γιατί οι πρώτες ιστορίες ήταν κωμικού περιεχομένου. Σύμφωνα με τον ορισμό, «κόμικς» είναι η τέχνη της αφήγησης ιστοριών με διαδοχή σχεδιασμένων εικόνων στη τυπογραφική επιφάνεια, που αφηγούνται πάντα ιστορίες οποιουδήποτε περιεχομένου. Για να υπάρξει κόμικ, πρέπει να υπάρχουν διαδοχικές εικόνες, όπου η μία συνεχίζει το νόημα της άλλης. Μία ιστορία κόμικ, είναι πάντα τυπωμένη σε χαρτί. Οσον αφορά στη δομή των κόμικς, αποτελούνται από τουλάχιστον δύο εικόνες, και στη περίπτωση που υπάρχει κείμενο, αυτό δεν λειτουργεί ποτέ εις βάρος των εικόνων. Η διαφορά ανάμεσα στην «εικογραφήγηση» και στην «εικονογράφηση» είναι ότι στη τελευταία οι εικόνες λειτουργούν διακοσμητικά ενώ στην πρώτη αποτελούν το βασικό στοιχείο για την αφήγηση των ιστοριών. Συνεπώς, ο όρος «εικονογραφήγηση» είναι καταλληλότερος, γιατί περικλείει όλα τα χαρακτηριστικά των ιστοριών κόμικς. Πρόγονοι των εικονογραφηγημάτων, μπορούν να θεωρηθούν παραστάσεις σε πρωτόγονα σπήλαια ή σε αρχαιοελληνικούς αμφορείς, όπως επίσης και αναπαραστάσεις της ζωής του Χριστού και των αγίων σε χειρόγραφα ή εκκλησίες, καθώς από πολύ παλιά ο άνθρωπος προσπάθησε να αναπαραστήσει την κίνηση. ΠΩΣ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΤΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΤΟΥΣ Η πρώτη ιστορία κόμικς ήταν ελβετικής καταγωγής, ο δημιουργός της οποίας ήταν ο Ροδόλφος Τόπφερ. Αναδημοσίευση αυτής της ιστορίας είχε γίνει στα αγγλικά το 1842, μισό αιώνα περίπου πριν να κυκλοφορήσει στη Αμερική το «Κίτρινο Παιδί» (1896) το οποίο γνώρισε μεγάλη επιτυχία και η θεματολογία των ιστοριών του απευθυνόταν κατά κύριο λόγο στο παιδικό κοινό. Τη δεκαετία του '30 στη Αμερική εμφανίστηκαν ο Σούπερμαν και ο Μίκυ Μάους. Δημιουργός του Μίκυ Μάους ήταν ο Ουόλτ Ντίσνεϋ. Εκείνη την εποχή ο Ντίσνεϋ έψαχνε να βρει έναν καινούριο πρωταγωνιστή κινούμενων σχεδίων προκειμένου να αντικαταστήσει τον προηγούμενο του ήρωα, τον Οσβαλντ τον Τυχερό Λαγό. Λέγεται ότι ο Ντίσνεϋ συνέλαβε την ιδέα να χρησιμοποιήσει ένα ποντίκι ως πρωταγωνιστή, ταξιδεύοντας κάποτε με τρένο από την Νέα Υόρκη στο Χόλυγουντ, μαζί με τη γυναίκα του Λίλιαν. ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ To αρχικό όνομα που του είχε δοθεί ήταν «Μόρτιμερ Μάους» αλλά η σύζυγος του Γουόλτ Ντίσνεϋ τού πρότεινε να το αλλάξει σε «Μίκυ», το οποίο και επικράτησε τελικά. Ο «Μίκυ» σχεδιάζεται συνήθως με κοντό κόκκινο παντελόνι, μεγάλα κίτρινα παπούτσια και γιγαντιαία άσπρα γάντια στα χέρια. Ομως, μεταξύ 1942 και 1944, το παντελόνι μάκρυνε και ο Μίκυ άρχισε να φορά επίσης σακάκι, γραβάτα, καπέλο και άλλα αξεσουάρ, που τον έκαναν να φαίνεται πιο μοντέρνος και πιο ώριμος. Αλλά και ο χαρακτήρας του Μίκυ, δεν παρέμεινε ίδιος. Αρχικά ήταν σκανδαλιάρης, ζούσε μία ανέμελη και περιπετειώδη ζωή, ενώ κάποιες φορές παρουσιαζόταν και ως κακός. Σιγά-σιγά όμως μεταμορφωνόταν προβάλλοντας έναν ηθικότερο τρόπο ζωής. Ετσι, ο «θορυβώδης» και γεμάτος ένταση, Μίκυ, έδωσε τη θέση του σε έναν προσγειωμένο και πρόσχαρο τύπο. Και πλέον το ενδιαφέρον του άρχισε να επικεντρώνεται στο οικογενειακό του περιβάλλον. Επίσης, ο Αϊβερκς δημιούργησε το πρώτο στριπ του Μίκυ (εκδοχή σε κόμικ της ταινίας κινούμενων σχεδίων Plane Crazy που εκδόθηκε στις 13 Ιανουαρίου 1930, καθώς και την πρώτη ταινία κινούμενων σχεδίων, για την οποία παρήγε 700 σχέδια την ημέρα). Ο Μίκυ έχει εμφανιστεί σε περισσότερες από 120 ταινίες, οι 5 από τις οποίες ήταν μεγάλου μήκους. Κέρδισε τρεις υποψηφιότητες, ένα ειδικό Οσκαρ, το οποίο απονεμήθηκε στον δημιουργό του, τον Ουόλτ Ντίσνεϋ. Πρόσφατα, μάλιστα, απέκτησε το δικό του αστέρι στο «Πεζοδρόμιο της Φήμης», στο Hollywood. ΤΕΝ ΤΕΝ Την ίδια δεκαετία στην Ευρώπη εμφανίστηκε «Τεν Τεν», δημιούργημα του Γάλλου Ερζέ, και στη συνέχεια επικράτησε η φυσιογνωμία του Γκοσινύ ο οποίος σε συνεργασία με άλλους δημιούργησε χαρακτήρες όπως ο «Ιζνογκούντ» , ο «Λούκυ Λουκ» και ο «Αστερίξ». Ακόμα, στην περίοδο του Β' Παγκόσμιου Πολέμου εμφανίστηκαν κόμικς βίαιου και αντιπαιδαγωγικού περιεχομένου, γνωστά και ως «Underground Comix» Ο Τεν Τεν, «γεννήθηκε» από το πενάκι του βέλγου κομίστα Ζορζ Ρεμί ( Ερζέ) στις 10 Ιανουαρίου 1929. Οι πρώτες του ιστορίες δημοσιεύτηκαν στο νεανικό ένθετο της εφημερίδας των Βρυξελλών «20ος αιώνας». Ο Τεν Τεν είναι ο ξανθομάλλης νεαρός με το χαρακτηριστικό τσουλούφι, που δουλεύει ως ρεπόρτερ και μπλέκεται σε απίθανες περιπέτειες μυστηρίου σε κάθε γωνιά του πλανήτη, μαζί με το πιστό του σκύλο Μιλού. Ο Μιλού είναι ταυτισμένος με τον Τεν Τεν και για πολλά χρόνια η σειρά είχε τίτλο «Οι περιπέτειες του Τεν Τεν και του Μιλού». Η πρώτη περιπέτεια του νεαρού ρεπόρτερ με τον τίτλο «Ο Τεν Τεν στη χώρα των Σοβιέτ», που είδε το φως της δημοσιότητας το 1929, κατηγορήθηκε για αντικομουνισμό, επειδή ασκούσε κριτική στον σταλινισμό. Ετσι, για πολλά χρόνια ο Τεν Τεν θεωρήθηκε προϊόν του Ψυχρού Πολέμου. Στις επόμενες περιπέτειες, ο ατρόμητος δημοσιογράφος αντιμετώπισε λαθρέμπορους ναρκωτικών, πολεμώντας πάντα τους κακούς και βοηθώντας τους αθώους και τα θύματα. Από εικαστικής πλευράς, ο Ερζέ έχει πολλούς θαυμαστές για την καθαρή, εκφραστική και φωτεινή πινελιά του. Ο Ερζέ κυκλοφόρησε 23 άλμπουμ με ήρωα τον Τεν Τεν, τα οποία μεταφράστηκαν σε 56 γλώσσες και πούλησαν πάνω από 200 εκατομμύρια αντίτυπα σε όλον τον κόσμο. Ο Τεν-Τεν γνώρισε μεγάλη επιτυχία μεταπολεμικά, προκαλώντας τh ζήλεια του Γάλλου Προέδρου Σαρλ Ντε Γκολ, που είχε πει χαρακτηριστικά: «Ο μοναδικός διεθνής ανταγωνιστής μου, είναι ο Τεν Τεν». Από τις αρχές της δεκαετίας του '70, η λάμψη του άρχισε να φθίνει, μετά τις κατηγορίες που εκτοξεύτηκαν εναντίον του για μισογυνισμό και ρατσισμό. Σήμερα, το «Ιδρυμα Ερζέ» που διαχειρίζεται τα δικαιώματα του Τεν Τεν, είναι μία επικερδής βιομηχανία εκατομμυρίων ευρώ. Εκτός από τα βιβλία, ο ήρωας έχει πρωταγωνιστήσει στη μικρή και στη μεγάλη οθόνη, αλλά και στο θέατρο. ΙΖΝΟΓΚΟΥΝΤ Η σειρά κόμικ «Ιζνογκούντ» γεννήθηκε από το σεναριογράφο Ρενέ Γκοσινί και τον σχεδιαστή Ζαν Ταμπαρί. Το όνομα της σειράς είναι λογοπαίγνιο στη αγγλική γλώσσα (η λέξη Iznogoud είναι γαλλική προφορική έκδοση της φράσης «he is no good» και ανήκει στον κεντρικό χαρακτήρα της). Ο Ιζνογκούν είναι ο Μεγάλος Βεζίρης του χαλιφάτου και έχει βάλει ως μοναδικό στόχο στη ζωή του να εκθρονίσει τον Χαρούν Ελ Πασάχ, ο οποίος και είναι ο Χαλίφης. Είναι αρκετά γνωστή η συνεχώς επαναλαμβανόμενη φράση του Ιζνογκούντ, «Θέλω να γίνω χαλίφης στη θέση του χαλίφη». ΕΛΛΑΔΑ Η Ελλάδα γνώρισε κάπως αργά τα κόμικς εξαιτίας των πολεμικών και πολιτικών αναταραχών και έτσι η ακμή τους στο ελλαδικό χώρο χρονολογείται από το 1950. Αρχικά, περιοδικά όπως η «Διάπλαση» είχαν προετοιμάσει το έδαφος για να γίνουν τα κόμικς πιο εύκολα δεκτά στο ελληνικό κοινό. Όσον αφορά την αμερικάνικη σχολή των κόμικς στη Ελλάδα κυκλοφόρησαν τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα» τα οποία παρουσίαζαν έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας σε κόμικς. Την 1η Ιουλίου 1966 κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος Μίκυ Μάους και ακολούθησαν οι Υπερήρωες όπως είναι ο «Σούπερμαν», ο «Σπάιντερμαν» κ.ά. Τα πρώτα ελληνικά κόμικς έκαναν την εμφάνισή τους στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Από τα πρώτα ελληνικά περιοδικά κόμικς ήταν η «Βαβέλ», στη οποία υπήρχε και δουλειά ξένων σχεδιαστών. Η «Βαβέλ» είχε έντονο το στοιχείο της πολιτικής κριτικής. Επίσης, ξεχωρισε και το "Μανάρα". Το πρώτο ελληνικό περιοδικό κόμικς χωρίς καμία ξένη επιρροή ήταν οι Κωμωδίες του Αριστοφάνη σε κόμικς. Η σειρά κόμικς «Κωμωδίες του Αριστοφάνη» εκδόθηκε από τις Αγροτικές Συνεταιριστικές Εκδόσεις βασισμένη στις 11 σωζόμενες κωμωδίες του Αριστοφάνη. Τα κείμενα επεξεργάστηκε ο Τάσος Αποστολίδης και τα σκίτσα φιλοτέχνησε ο Γιώργος Ακοκαλίδης. Πολλά από τα τεύχη μεταφράστηκαν στα αγγλικά, στα γαλλικά και στα γερμανικά, ενώ συνολικά πουλήθηκαν περισσότερα από 700.000 τεύχη. Η μεγάλη επιτυχία οφείλεται στο ότι χωρίς να ξεφεύγει από το αρχικό κείμενο κατάφερε να μεταφέρει την κριτική στη σύγχρονη πολιτική κατάσταση. Στη συνέχεια, μεγάλη επιτυχία γνώρισε ο «Αρκάς» με τον Ισοβίτη, του οποίου οι ιστορίες χαρακτηρίζονται από ένα ιδιόρρυθμο, ανατρεπτικό και γλυκόπικρο χιούμορ. ΙΑΠΩΝΙΚΑ ΚΟΜΙΚΣ Tέλος τα ιαπωνικά κόμικς τα οποία είναι γνωστά ως manga που σημαίνει «ανεύθυνη εικόνα». Διαβάζονται, όπως όλα τα ιαπωνικά περιοδικά από το οπισθόφυλλο. Είναι σύντομα κείμενα, με άφθονες εντυπωσιακές σκηνές και εφφέ. Χαρακτηρίζονται από μεγάλη ελευθερία στη σελιδοποίηση, φιγούρες με πλούσια μαλλιά και μεγάλα μάτια, έντονο ερωτικό στοιχείο, μπόλικη δράση και βία και επίσης από αποσυμπιεσμένη αφήγηση. Η αποσυμπιεσμένη αφήγηση, είναι μία τεχνική στα κομικς, κατά την οποία μία σκηνή σπάει σε περισσότερα καρέ απ' όσα μπορεί να διατυπωθεί. Κοινό χαρακτηριστικό επίσης σε όλα τα manga, είναι η μειωμένη έμφαση στο πρότυπο του «σούπερ-ήρωα». άρθρο: inthecity.gr *δυστυχώς, στο site δεν αναφέρεται όνομα αρθρογράφου.

Περιλαμβάνει δηλώσεις των Μπαζίνα και Τζούδα και στοιχεία για το τιράζ Βαβέλ, Παραπέντε κτλ.

Πάμε για άλλη μια αμερικάνικη horror ιστορία από τις σελίδες της Βαβέλ. Τεύχος 126, Νοέμβριος 1991, "Μάτια χωρίς πρόσωπο" σε σενάριο Jack Butterworth και σχέδιο Cam Kennedy. Πρώτη δημοσίευση στην ανθολογία Taboo #1 (Φθινόπωρο του 1988) με τίτλο "Eyes Without a Face".

"Ο καλοφαγάς" σε σενάριο Steve Skeates και σχέδιο του τεράστιου Bernie Wrightson δημοσιεύθηκε τον Σεπτέμβριο του 1988 στο τ.89 της Βαβέλ. Πρώτη κυκλοφορία στο τεύχος #1 του αμερικάνικου περιοδικού Plop! (Οκτώβριος 1973) με τίτλο "The Gourmet".

Λοιπον ας τα παρουμε τα πραγματα απο την αρχη . Καθως αδειαζε την αποθηκη ενας φιλος , βρηκε πεταμενες μεσα κατι βαβελ της μανας του. Ηταν ετοιμος να τις σουταρει οταν σκεφτηκε οτι ισως μου αρεσαν και μου της χαρισε . Στο τευχος 45 λοιπον βρηκα την ιστορια Tολος του Manara. Η οποια μου αρεσε αρκετα . Ηταν πολυ καλη η ιδεα ενος υπολογιστη που γενναει ολα τα πιθανα βιβλια και ενα απο αυτα μπορει να κρυβει το μυστικο της σωτηριας των ηρωων , οι οποιοι ειναι αποκλεισμενοι σε ενα αγνωστο πλανητη αφου το διαστημοπλοιο τους εχει υποστει βλαβη. Αυτο που δεν γνωριζω ειναι αν υπαρχει συνεχεια ή αν ειχε προηγηθει κατι . Βεβαια οι 8 αυτες σελιδες στεκουν μια χαρα και απο μονες τους To αρχειο ειναι σε μορφη cbr και μπορειτε να το ανοιξετε με διαφορα προγραμματα οπως το comicrack , cdisplay ή το comix ( για Linux ) ΤΟΛΟΣ.cbr

Εκείνος του οποίου η καλωσύνη είναι απέραντη Ιστορία: Carlos Sampayo Σχέδιο: Jose Munoz Βαβέλ τ.17 (Ιούλιος 1982) Η ιστορία περιλαμβάνεται στο άλμπουμ Η ζωή δεν είναι κόμικς μωρό μου... από τις εκδόσεις της Βαβέλ. Και σε cbr εδώ

Salammbô Μία sci-fi μεταφορά του αριστουργήματος του Gustave Flaubert από τον Philippe Druillet Ο Philippe Druillet είναι ένας από τους κορυφαίους ευρωπαίους κομίστες, και το Salammbô είναι ένα από τα κορυφαία έργα του, με πρωταγωνιστή τον κορυφαίο χαρακτήρα που δημιούργησε ποτέ στην πολύ πλούσια καριέρα του - τον Lone Sloane. Είναι μία μεταφορά σε comics του ομώνυμου ιστορικού μυθιστορήματος του Gustave Flaubert, διασκευασμένο στο αγαπημένο είδος του Druillet, την επιστημονική φαντασία. Το έργο αποτελείται από 3 τόμους, με τον πρώτο που δανείζει τον τίτλο του σε όλη την τριλογία να δημοσιεύεται αρχικά στα τεύχη #48-54 του θρυλικού περιοδικού Métal Hurlant, το οποίο είχε συν-ιδρύσει ο γάλλος κομίστας το 1975 μαζί με άλλους τρείς εκλεκτούς συναδέλφους του. Ένας από αυτούς ήταν ο μεγάλος Moebius. Το 1980 εκδόθηκε και σε μορφή album από την εκδοτική εταιρεία των συντελεστών του περιοδικού, την Les Humanoïdes Associés. Η εταιρεία Dargaud κυκλοφόρησε τους υπόλοιπους δύο τόμους, τους Carthage (1982) και Mathô (1986). Το 1984 ο πρώτος τόμος κυκλοφόρησε και στα ελληνικά από την εταιρεία Βαβέλ / Ars Longa, σε μία πολύ μέτρια και πλέον δυσεύρετη έκδοση. Ο δεύτερος τόμος δημοσιεύθηκε σε συνέχειες το 1985-86 στο περιοδικό επιστημονικής φαντασίας Επόμενη Μέρα (τεύχη 1, 2, 4-8), και ο τρίτος τόμος δεν έχει εκδοθεί μέχρι σήμερα (αθάνατη ελληνική πραγματικότητα). Το Salammbô του Gustave Flaubert (συγγραφέα επίσης της Madame Bovary) είναι μία ηρωική περιπέτεια ιστορικού περιεχομένου του 1862, που βασίζεται χαλαρά σε ένα αληθινό ιστορικό γεγονός. H υπόθεση διαδραματίζεται στην Καρχηδόνα τον 3ο αιώνα π.Χ, κατά τα γεγονότα μίας εξέγερσης μισθοφόρων που ακολούθησε τον πρώτο από τους τρείς πολέμους της πόλης με τη νεαρή τότε ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Οι μισθοφόροι που βοήθησαν την πόλη στον πόλεμο παραμένουν απλήρωτοι, με τους κατοίκους να προσπαθούν να τους παραπλανήσουν για να αποφύγουν την πληρωμή. Ο εκνευρισμός στις τάξεις των μισθοφόρων αυξάνεται, με αποτέλεσμα αρκετούς βανδαλισμούς και λεηλασίες σε όλη την Καρχηδόνα. Η πανέμορφη νεαρή ιέρεια Salammbô, κόρη του τιμημένου στρατηγού Hamilcar Barca, ο οποίος λείπει σε εκστρατεία με το κύριο στράτευμα, προσπαθεί να διατηρήσει τις ισορροπίες και να αποφύγει το διαφαινόμενο αιματοκύλισμα. Όταν εμφανίζεται με θάρρος ανάμεσα στους βάρβαρους στρατιώτες για να τους ηρεμήσει, δύο από τους αρχηγούς τους, ο Mathô και ο Narr'Havas, την ερωτεύονται παράφορα και μονομαχούν για χάρη της. Με τη βοήθεια του Σπένδιου, ενός πρώην σκλάβου που έχει κερδίσει την ελευθερία του, ο Mathô θα κλέψει ένα από τα ιερά κειμήλια της πόλης, το πέπλο της θεάς Tanit, για να αναγκάσει το αντικείμενο του πόθου του να έρθει να το(ν) αναζητήσει. Εν τω μεταξύ ο Hamilcar Barca (πραγματικό ιστορικό πρόσωπο, πατέρας του μεγαλοφυούς στρατηγού Hannibal) επιστρέφει από τον πόλεμο, και ξεκινούν αιματηρές συγκρούσεις ανάμεσα στον Καρχηδονιακό στρατό και τους μισθοφόρους. Το αίμα, το πάθος και η φωτιά θα αποτελέσουν το βίαιο σκηνικό πάνω στο οποίο θα διαδραματιστεί ο τραγικός έρωτας της Salammbô και του Mathô. Ο Philippe Druillet μεταφέρει με εκπληκτικό τρόπο την ιστορία του Flaubert στο μακρινό μέλλον, τοποθετώντας στη θέση του Mathô τον αγαπημένο του χαρακτήρα και ήρωα των περισσότερων δουλειών του, το διαστημικό ταξιδευτή και τυχοδιώκτη Lone Sloane. Το γεμάτο αίμα και πάθος επικό κείμενο ταιριάζει απόλυτα στην ψυχοσύνθεση του ασυγκράτητου και παρορμητικού ήρωα, στρώνοντας το υπόβαθρο για μία συναρπαστική διαστημική τραγωδία, με μία από τις κορυφαίες εικονογραφήσεις που έχει υπάρξει ποτέ στο είδος των comics επιστημονικής φαντασίας. Στο Salammbô ο ώριμος πλέον Druillet συνδυάζει όλες τις πολυάριθμες και πρωτοποριακές τεχνικές που είχε χρησιμοποιήσει στη μέχρι τότε καριέρα του, με το αποτέλεσμα να συνιστά έναν αληθινό καλλιτεχνικό θρίαμβο. Κάθε σελίδα είναι απλά μαγευτική, με τις συνηθισμένες υπέροχα πολύπλοκες συνθέσεις του ταλαντούχου δημιουργού να συνδυάζονται με ολοσέλιδες ή δισέλιδες μεγαλειώδεις εικονογραφήσεις χωρίς κείμενο, και με άλλες σελίδες παραδοσιακού comic φορμά ή απλής αφήγησης διακοσμημένης με γεωμετρικά μοτίβα, συνθέτοντας ένα πολύχρωμο μέσα στη σκοτεινιά του χάος, μία πανέμορφη καλλιτεχνική αναρχία. Η προσοχή στη λεπτομέρεια και τους χρωματισμούς των σκηνικών των μαχών και των θεόρατων, επιβλητικών οικοδομημάτων φανερώνουν την απίστευτη δουλειά που έχει επενδύσει ο δημιουργός σε κάθε σελίδα ξεχωριστά, και δικαιολογούν απόλυτα τον τίτλο του Space Architect που του έχει αποδόσει ο κόσμος των comics. Οι εικόνες που έχω παραθέσει μέχρι τώρα είναι μόνο από τον πρώτο και ομώνυμο τόμο, επειδή 1ον: είναι ο καλύτερος, τόσο από άποψη σεναρίου όσο και εικονογράφησης, και 2ον: είναι ο μόνος τόμος από τον οποίο βρήκα εικόνες στο internet με τα παλιά, πρωτότυπα χρώματα του Druillet. Δυστυχώς, το έργο έχει κυκλοφορήσει συλλεγμένο σε 1 τόμο με καινούρια, ψηφιακά χρώματα, κάτι που αποτελεί έγκλημα, καθώς η ψηφιακή τεχνολογία "ισοπεδώνει" την εξαιρετική εικονογράφηση του μεγάλου γάλλου δημιουργού, αφαιρώντας μεγάλο βαθμό από την υπέροχη, ανάγλυφη υφή που προσδίδουν τα δικά του χρώματα. Για να μην αναφέρω οτι μια τέτοια κίνηση συνιστά έλλειψη σεβασμού πρός το πρόσωπο του καλλιτέχνη. Κοιτάξτε την παρακάτω εικόνα και συγκρίνετε μόνοι σας. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω το νόημα παρόμοιων κινήσεων, μιας και η διαφορά στην ποιότητα είναι νομίζω εμφανής. Θύμα της ίδιας αψυχολόγητης τακτικής έχει πέσει και ο μεγάλος Moebius στο αριστούργημά του The Incal. Είναι τρελοί αυτοί οι γαλάτες ! Μετά τη συγκριτική εικόνα, ακολουθεί ένα δείγμα από τους τόμους 2 και 3 με τα ψηφιακά χρώματα. Ασφαλώς, η εικονογράφηση παραμένει κορυφαία, απλώς έχει χάσει λίγη από τη μεγαλοπρέπειά της.

Άλλο μια συλλογή απο την Βαβέλ/Μικρή Βιβλιοθήκη, η τρίτη στην σειρά μετά απο τα ΕΙΜΑΙ ΕΝΑΣ ΜΑΛΑΚΑΣ & την ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ έχουμε το ΜΥΡΩΔΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ 1992 .... Γνωστο το χιούμορ και το σχέδιο του Altan σε 100 σελίδες (+εξώφυλλα), σε μετάφραση του Σ. Γεωργίου και με ISBN : 960-7096-05-3.. Και εδώ πρωταγωνιστικό ρόλο έχει ο Cipputi.

Το αιώνιο ερώτημα: η κότα έκανε τ' αυγό ή το αυγό την κότα; Αυτή πιστεύω ότι είναι η πρώτη έκδοση του συγκεκριμένου άλμπουμ. Ακολούθησε (πάντα κατά τη γνώμη μου) η έκδοση της Ars Longa. Σε αυτή την παρουσίαση αναγράφεται ως χρονολογία έκδοσης το 1983, το οποίο δεν το πιστεύω. Αργότερα ανέλαβαν τα Γράμματα. Άλλες πληροφορίες για το περιεχόμενο δεν γράφω αφού υπάρχουν ήδη δυο παρουσιάσεις. Απλώς θα προσθέσω ότι για ΄μένα αυτή είναι η καλύτερη σειρά του Αρκά. Άλλωστε την είχα συμπεριλάβει και εδώ.

Το άλμπουμ έχει ήδη παρουσιαστεί εδώ: Η συγκεκριμένη έκδοση έγινε από τη ΒΑΒΕΛ. Τώρα, ποια από τις δύο προηγήθηκε, είναι ένα θέμα που σηκώνει συζήτηση και δεν είναι της ώρας. Το περιεχόμενο πάντως πρέπει να είναι το ίδιο. Να σημειώσω απλώς ότι στο εσωτερικό αναγράφεται ως προέλευση του άλμπουμ το γαλλικό Mon papa (σωστό) του οίκου Ed. du Square (σωστό) που εκδόθηκε το 1966 (λάθος -η σωστή χρονολογία εκδοσης είναι το 1971). Bedetheque Αφιέρωμα στον Jean Marc Reiser - Ομαδοποίηση Reiser

Από περιοδικό "ΒΑΒΕΛ" Τεύχος 157. Το παρανοϊκό χιούμορ του δεν έχει τέλος όπως και οι ιστορίες του Καλή διασκέδαση

παρουσίαση του τελυταίου βιβλίου του Κωστάκη Ανάν, 25/7

Μια δουλειά του Σπύρου Βερύκιου από τη ΒΑΒΕΛ τον Οκτώβρη του 99. 52 έγχρωμες σελίδες σε 23χ30 εκατοστά. Δυνατό εικαστικά, αδύναμο σεναριακά. IMHO.

Το 2000, στα πλαίσια του 5ου Φεστιβάλ Κόμικς της Βαβέλ πραγματοποιήται και μια αναδρομική έκθεση για τα 20 χρόνια της καλλιτεχνικής δημιουργίας του Αρκά. Ταυτόχρονα κυκλοφορεί, εκτός απο τον κλασσικό κατάλογο και άλλος ένας ειδικά για την έκθεση αυτή. Έχει διαστάσεις 21,5χ21,5 και 96 σελίδες. Περιλαμβάνει κόμικς απο όλες τις μέχρι τότε δημιουργίες του, πληροφορίες για τις εκδόσεις του καθώς και κείμενα απο διάφορους για το έργο του Αρκά.

Αυτό είναι ένα σπέσιαλ τεύχος, εκτός σειράς, χωρίς αρίθμηση δηλαδή, της Βαβέλ, που βγήκε παράλληλα με την κανονική έκδοση του περιοδικού (διαφημίζει το τεύχος 16 της Βαβέλ). Για τους λόγους της σπέσιαλ έκδοσης ανεβάζω το editorial. Περιλαμβάνονται ιστορίες των Mordillo, Reiser, Cabu, Copi, Got, Teule , Sempe και Wolinski και από έλληνες οι Αρκάς, Κομνηνός, Αλέξης. Ανεβάζω μια μονοσέλιδη του Κομνηνού για να πάρετε μια ιδέα. Δεν γνωρίζω η Βαβέλ να έβγαλε άλλο special τεύχος. Για την κανονική σειρά της Βαβέλ αφιέρωμα εδώ. Το οπισθόφυλλο είναι από τον Mits Mits.

AGENDA COMICS 1994, ΒΑΒΕΛ/ΣΕΛΑΣ Είδος: ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ Επιμέλεια έκδοσης: Παυλίνα Καλίδου Επιμέλεια εξωφύλλου : Σταύρος Κούλας Ένα πολύ όμορφο εικονογραφημένο ημερολόγιο με υλικό ανθολογημένο από κόμικς , που δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό ΒΑΒΕΛ. Υπάρχουν σκίτσα των: ALTAN, BERNET, CREPAX, EDIKA, GOTLIB, LOUSTAL, MUNOZ, MANARA, PRATT, PAZIENZA, REISER, SOLOUP, TARDI, VARENNE, VUILLEMIN, WOLINSKI, ΜΙΧΑΗΛ, κ.ά. Φυσικά δεν προορίζονταν για σημειώσεις, ήταν μια συλλεκτική έκδοση, νομίζω η μοναδική-σε ημερολόγιο- της ΒΑΒΕΛ. vaios/16-7-2009

Περιοδικό ΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ, τ. 19, Νοέμβριος 1986, άρθρο του Αντώνη Κυριαζάνου για το άλμπουμ H.P ΚΑΙ ΤΖΙΟΥΖΕΠΕ ΜΠΕΡΓΚΜΑΝ:

Αλμπουμάκι του Altan από το 1988. Μικρή σε μέγεθος έκδοση 12,5χ20 εκ (μέσα λέει ένα βαβέλ/μικρή βιβλιοθήκη). 100 σελίδες (συμπεριλαμβανομένων των εξώφυλλων). Ασπρόμαυρες ολοσέλιδες γελοιογραφίες με το κυνικό πολιτικοποιημένο χιούμορ του Altan. Μια μικρή γεύση μπορείτε να πάρετε εδώ Εμπεριέχει γελοιογραφίες με τον ήρωα του Cipputi, πλην όμως δεν μπορώ να καταλάβω αν είναι μετάφραση κάποιου συγκεκριμένου ιταλικού τόμου...