nikolas12

Όταν ένα κόμικ φέρει την υπογραφή των Straczynski-Ribic ξέρεις ότι θα διαβάσεις κάτι καλό και η σοβαρή ατμόσφαιρα που αποπνέει ένας τίτλος με το όνομα Requiem προφανώς ταιριάζει απόλυτα. Ο Silver Surfer γενικά είναι ένας χαρακτήρας που προσφέρεται για βαθιές φιλοσοφικές αναλύσεις, ως ο υπηρέτης του Galactus, του τύραννου στον οποίο θυσιάστηκε ουσιαστικά για να σώσει τον πλανήτη του, βλέποντας άλλους πλανήτες να καταστρέφονται στη θέση του. Ο Straczynski γράφει καταπληκτικά και παρά τις λίγες σελίδες, ο Silver Surfer που βρίσκεται κοντά στο θάνατο έχει κάποιους απίστευτους μονολόγους και κάνει βαθιές φιλοσοφικές αναζητήσεις γύρω από τη ζωή και το ρόλο που έπαιξε ο ίδιος ως αγγελιοφόρος του αφέντη του. Δε λείπουν όμως και κάποιες δόσεις χιούμορ, ειδικά σε χαρακτήρες όπως ο Thing, o Human Torch και ο Spidey, οι οποίοι είτε έχουν μικρές είτε μεγάλες αλληλεπιδράσεις θα αφήσουν το στίγμα τους στον Surfer. Το τέλος είναι συγκινητικό και σου δίνει την αίσθηση της ολοκλήρωσης, ενώ ταυτόχρονα βλέπεις την αποδοχή του Galactus από έναν πλανήτη κάτι που δε θα περίμενε κανείς τόσο εύκολα. Το σχέδιο του Ribic ταιριάζει άψογα στην ιστορία. Γενικότερα οι θολές σχεδιαστικές γραμμές του Κροάτη σε συνδυασμό με μια σκοτεινή παλέτα χρωμάτων που προτείνεται για κοσμικές ιστορίες αποτελούν τον τέλειο συνδυασμό και η αφαιρετικότητα τους ανά σημεία βοηθάει πολύ την ανάπτυξη της ιστορίας με έναν έμμεσο τρόπο. Γενικότερα με ικανοποίησε και σίγουρα είναι μια ιστορία που αξίζει να έχει κανείς.

Δια χειρός Γιώργου Κωνσταντόπουλου, ένα ακόμα πολύ όμορφο εξώφυλλο για το Epifany στο τρίτο τεύχος του. Επίσης διακρίνω ότι έχουμε και επισκέψεις στη ΛΕΦΙΚ, κάτι που φαίνεται άκρως ενδιαφέρον! Περισσότερα στη σελίδα του περιοδικού στο Facebook.

Αχ καιρό έχω να το αναβιώσω αυτό το θρεντ, η αλήθεια είναι πως η ζωή στην εποχή του ιού δε μου προσφέρει ισάξιες ευκαιρίες για τραγελαφικά σκηνικά, ωστόσο σήμερα ολοκληρώθηκε ένα ακόμα περιστατικό τρέλας και παραλογισμού, στο οποίο πρωταγωνιστεί ο πρωτομάστορας τέτοιων σκηνικών: ο Ελληνικός Στρατός. Long story short και επειδή οι ιστορίες θητείας είναι για άλλο ποστ, πάνε δύο χρόνια από την υπέροχη μέρα της απόλυσης με το καταραμένο πράσινο λελεδόχαρτο. 8 φαντάροι η σειρά μου στο τάγμα, μαντέψτε ποιος ήταν αυτός που πήρε πράσινο που του λέει ότι σε επιστράτευση παρουσιάζεται σε άλλη μονάδα από αυτή που υπηρέτησε. Δυστυχώς αυτά τα χαρτιά θυμίζουν παλιό καλό ελληνικό δημόσιο. Φυσικά πολλά στοιχεία της ιστορίας δε θα αποκαλυφθούν για ευνόητους λόγους. Φέτος το καλοκαίρι, κάπου τον Ιούνιο-Ιούλιο, πάω το πρωί στο γραφείο μου και πριν προλάβω να πιω καφέ, με παίρνει τηλέφωνο η μάνα μου και μου λέει με τρομερή ανησυχία ότι ήρθε ένας αστυνομικός και με ζήτησε. Όλος ο έννομος πρότερος βίος μου πέρασε μπροστά από τα μάτια μου πριν μου πει ότι τους παρέδωσαν στρατιωτικά χαρτιά. Τότε γινόταν ο αρχικός χαμός στο Καστελόριζο και 2-3 γνωστοί είχαν πάρει χαρτί για επανεκπαίδευση. Σοφή κίνηση του ΕΣ σκέφτομαι, ένας τύπος που το πιο έμπειρο στρατιωτικό του βίωμα είναι νίκες σε Deathmatch στο Counter Strike και που στον ΕΣ απεδείχθη κρυφό ταλέντο στο γρήγορο σφουγγάρισμα και την αρχειοθέτηση με σφραγίδα, πρέπει οπωσδήποτε να επανεκπαιδευτεί. Τέλος πάντων, προφανώς δε με καλέσανε, αλλά μου δώσανε νέο φύλλο πορείας που έλεγε τα ίδια με το προηγούμενο ακριβώς για το που παρουσιάζομαι σε επιστράτευση και δίνουν κάποιες οδηγίες για αποστολή βεβαίωσης παραλαβής. Μετά από ταραχώδεις συσκέψεις 3 ατόμων για να καταφέρουμε να καταλάβουμε τι θέλει από εμάς η ελληνική γραφειοκρατία, συμπληρώνουμε ό,τι ήθελε και τα ταχυδρομούμε. Έλα όμως που αυτές τις μέρες ξαναήρθαν για θέματα του φύλλου στο σπίτι οι αστυνομικοί και το κουδούνι είχε χαλάσει. Έτσι ο πατέρας μου έμαθε από γείτονα ότι ρωτούσαν που μένω. Κοίτα να δεις λέω, Εσκομπάρ έχω γίνει για να με ζητάνε τόσο συχνά. Σήμερα του τηλεφωνούν σπίτι και του λένε να περάσω από το τμήμα να επιδοθεί ξανά φύλλο πορείας. Ρε που μπλέξαμε με τη γραφειοκρατία, μετά τη δουλειά παίρνω το αμάξι να πάω προς τα εκεί, σκεπτόμενος πως μια επανεκπαίδευση τριών εβδομάδων δε θα με χάλαγε αν ήταν να χάσω τα κιλά της καραντίνας. Anyway πάω στο τμήμα, συμπληρώνουν σε ένα χαρτί τα στοιχεία μου και μου δίνουν κι άλλο φύλλο πορείας. Επαναλαμβάνω γιατί βρισκόμαστε στη λούπα του Τάκη του Κυριλέ: Όταν βγήκα από φαντάρος πήρα φύλλο πορείας, δύο χρόνια μετά μου έστειλαν καινούριο που έγραφε ακριβώς τα ίδια, ζητώντας μου να ταχυδρομήσω μια βεβαίωση ότι το πήρα και τρεις μήνες μετά με καλούν να μου επιδώσουν ένα ακόμα που λέει ακριβώς τα ίδια. Και για όλο αυτό έστειλαν κανονικούς αστυνομικούς (προφανώς και σε άλλα σπίτια) μπας και με βρουν στο σπίτι μου να μου το δώσουν αυτοπροσώπως. Όλα τα λεφτά όμως ήταν ο διάλογος με τον αξιωματικό αφού έδωσα τα στοιχεία μου: Α: Το παλιό φύλλο το έχεις; Ε: Το παλιό το πήρα πριν 3 μήνες, αλλά δε μου είπατε να το φέρω. Α: Α, σωστά. Πάντως πάρε ένα τηλέφωνο στη μονάδα που υπηρέτησες αν θέλουν άλλα στοιχεία. Ε: Στη μονάδα που υπηρέτησα; Μα το φύλλο πορείας λέει ότι παρουσιάζομαι σε άλλη, τελείως διαφορετική μονάδα. Α: Ε τι να σου πω, τα έχουν αλλάξει τώρα τα φύλλα και γίνεται χαμός. Συμπεράσματα λοιπόν: 1. Το Ελληνικό Δημόσιο τον Bill Gates να φέρναμε για την Ψηφιακή Πολιτική μας θα έμενε πάντα αχταρμάς. 2. Η γραφειοκρατία σε αυτή τη χώρα πήγε σε επίπεδο να πάρω δύο φύλλα πορείας σε κάτι μήνες γιατί αλλάζουν σχήμα, μέγεθος, χρώμα, δενξέρωτι. 3. Ευτυχώς ο στρατός δε χρειάζεται τις άψογες γνώσεις μου σε χτύπημα σφραγίδας, σφουγγάρισμα και αγώνες ώστε το Aces High να γίνει το στρατιωτικό μας εμβατήριο. 4. Άρσεναλ 5. Εν μέσω πανδημίας και ειδικά καραντίνας, η αστυνομία έχει πόρους σε ανθρώπινο δυναμικό για να πηγαίνουν αστυνομικοί σε σπίτια να παραδώσουν ένα χαρτί αντί να γίνεται ηλεκτρονικά. 6. Αν ψάξω να βρω λογική, υπεύθυνο και τι παίχτηκε με όλα αυτά τα χαρτιά θα καταλήξω σαν τον Αστερίξ και τον Οβελίξ που έψαχναν το πιστοποιητικό Α38

To First Class είναι συμπαθητικό, αλλά το Days of Future Past είναι όντως κλάσεις ανώτερο, προσωπικά στο top 3 μου για το franchise. Όσο και να το ζορίζεις, το Apocalypse δε βλέπεται, θυμάμαι με ρώταγαν στο ραδιόφωνο αν είναι να πάνε να το δούνε και τους απάντησα: "Ε αν έχετε την προσφορά με το μισό εισιτήριο, να πάτε, αλλά να έχει και καλό ποπ κορν" To Dark Phoenix και με όλη την καλή μου θέληση δε βλεπόταν ούτε με μισό εισιτήριο, ούτε με καλό ποπ κορν. Μιλάμε είχε κοκκινίσει το κούτελο από τα facepalm. H πλάκα είναι ότι επειδή ήξερα ότι θα βγει πατάτα, είχα διαβάσει όλη την πλοκή από ένα test screening που υποτίθεται ότι ήταν απογοητευτικό και προκάλεσε μαζικά reshoots. Περιττό να πω ότι δεν άλλαξε τίποτα και η ταινία παραμένει άθλια, προκαλώντας μου για τη Sophie Turner χειρότερα αισθήματα από αυτά που ένιωθα για εκείνη ως Sansa και αυτό είναι πολύ δύσκολο! Κάνει το The Last Stand να μοιάζει Citizen Kane, κάνει όποιον έχει διαβάσει το Dark Phoenix Saga και Uncanny X-Men να τραβάει τα μαλλιά του.

Γιεπ είναι ο γνωστός @JohnnyMZ, έχει κάνει πολλά άρθρα ως εξωτερικός συνεργάτης της ΕφΣυν και όμορφα αφιερώματα τόσο για τα κόμικ όσο για τη ΛΕΦΙΚ. Πριν κάποιους μήνες γνωριστήκαμε κι από κοντά στη Λέσχη και είχαμε πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα. Δεν έχω προλάβει να διαβάσω την ιστορία, αλλά το άρθρο του Γιάννη είναι εξαιρετικό και μαζί με τις κριτικές που διάβασα από εδώ με έχει βάλει για τα καλά στο κλίμα, οπότε λέω να το πιάσω μέσα στην εβδομάδα.

Το βάζω σε spoiler tag για όποιον δεν έχει διαβάσει την ιστορία. Γενικότερα έχω ξεκινήσει το Torn και ήδη έχω κάποιες πρόχειρες σημειώσεις για κείμενα που θα λύσουν όλες τις απορίες στο τέλος του Dangerous καθώς και πως ολοκληρώνεται η ιστορία της Emma Frost στη συνέχεια.

Τέταρτο μάθημα και ξεκινάει με άκρως ενδιαφέρον αφιέρωμα στον ανταγωνισμό των επιχειρήσεων, τα μονοπώλια, τα ολιγοπώλια, ενώ μαθαίνουμε ακόμα και για τα καρτέλ! Άκρως ενδιαφέρουσες επιλογές και πληροφορίες για οικονομικούς όρους, σίγουρα πιο περίπλοκες από τα πρώτα 1-2 τεύχη. Αγροκτήματα στην πόλη Πρώτα ξεκινάμε με μια ιστορία που στο επίκεντρο της βρίσκεται ο ανταγωνισμός των επιχειρήσεων και πρώτο πεδίο της κόντρας Σκρουτζ-Ρόμπαξ είναι η αγορά των φρούτων και των λαχανικών όπου οι λαϊκές αγορές υπερτερούν σε τιμή και ποιότητα. Έτσι χτίζουν εντυπωσιακά αγροκτήματα, αλλά στο βωμό του κέρδους θυσιάζουν την ποιότητα με ολέθρια οικονομικά αποτελέσματα. Νομίζω εξαιρετικά κατάλληλη ιστορία για ένα τεύχος που έχει να κάνει με ανταγωνισμό. Μονομαχία μέχρι το τελευταίο χτύπημα Η κόντρα περνάει στο κομμάτι των δημοπρασιών και εδώ έχουμε μία ακόμα εντυπωσιακή νίκη του Σκρουτζ, μου κάνει εντύπωση η αποκάλυψη της παγίδας του, καθώς περίμενα ότι λογικά ένα έξυπνος επιχειρηματίας σαν τον Ρόμπαξ θα την είχε καταλάβει πρώτος. Η μάχη των εφημερίδων Πάμε τώρα και στην κόντρα του Τύπου όπου ο δημιουργός επιτυχημένα σατιρίζει αυτή τη μάστιγα των εντύπων με 300 δώρα κι ένθετα σε κάθε φύλλο. Ο Σκρουτζ χάνει συνεχώς από τον Ρόμπαξ γιατί πιστεύει στην αληθινή δημοσιογραφία έναντι των δώρων, ωστόσο θα βρει έναν πανέξυπνο επιχειρηματικό τρόπο να τον κερδίσει. Επίσης άσχετο με την ιστορία, αλλά μου έκανε εντύπωση ότι ο Ρόμπαξ φορούσε διαφορετικό κοστούμι από το συνηθισμένο. Διακοπές στο Κλοντάϊκ Εδώ ο Σκρουτζ δείχνει πως μπορεί να μετατρέψει με το επιχειρηματικό του μυαλό, μια κακή επένδυση σε προσοδοφόρα. Έτσι μετά από μια απάτη του Ρόμπαξ, ο οποίος έχει ένα τέλειο θέρετρο, αποφασίζει να προτείνει εναλλακτικό τουρισμό με διακοπές στο Κλοντάϊκ και χάρη στην τύχη του βγάζει ακόμα περισσότερα λεπτά, απαντώντας στα σαμποτάζ του άσπονδου εχθρού του. Εργασία και Εισόδημα Νέο μάθημα από το πιο πλούσιο παπί του κόσμου και αφορά την εργασία και το εισόδημα που βγάζει ο καθένας μας, πως δηλαδή καθορίζεται η ζήτηση και η προσφορά της εργασίας σε μια κοινωνία. Το χρυσάφι των Ολυμπιονικών Τελευταία ιστορία λοιπόν και μου φαινόταν ότι κάπου την έχω ξαναδεί, λίγο που την έψαξα στο INDUCKS είδα ότι ήταν αδημοσίευτη πριν από αυτό. Τέλος πάντων και εδώ έχουμε να κάνουμε με ανταγωνιστικότητα και αυτή τη φορά γύρω από τις χορηγίες αθλητών των Ολυμπιακών Αγώνων, αλλά ο Σκρουτζ δείχνει να μην τον νοιάζει που ο Ρόμπαξ έχει κάνει δυναμικό μπάσιμο, αλλά ψάχνει κάτι άλλο. Highlight φυσικά το σχέδιο του Cavazzano.

[imdb=tt2802850] This is a true story... Είχα δει την ταινία Fargo των αδερφών Κοέν πριν αρκετά χρόνια, αρκετά καλή μαύρη κωμωδία. Όταν ανακοινώθηκε η σειρά Fargo με το άκρως ενδιαφέρον μοντέλο κάθε σεζόν-διαφορετική αυτοτελής ιστορία που διαδραματίζεται στο ίδιο σύμπαν, ούτε ενθουσιάστηκα, ούτε με άφησε αδιάφορο. Τα εγκωμιαστικά σχόλια με έκαναν τότε, το 2014 να βάλω να δω τα πρώτα επεισόδια Fargo, αλλά για κάποιο λόγο στον τότε αμούστακο πρωτοετή Νικόλα, δεν του έκανε κάποια εντύπωση, οπότε το άφησα κρατώντας όμως στο σημειωματάριο μου να το ξανατσεκάρω στο μέλλον. Σκεφτείτε την ίδια περίοδο δε συνέχισα το Rick and Morty που μετά το αγάπησα, γενικά στραβή περίοδος Τις προάλλες λοιπόν είδα ότι η 1η σεζόν υπάρχει στο Netflix και είπα να κάτσω να το δω. Σ-Ε-Ζ-Ο-Ν-Α-Ρ-Α αναφώνησα ενθουσιασμένος όταν τελείωσε. Αυτή η ιστορία δέκα επεισοδιών είναι απλά καταπληκτική, στρωτή και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Έχουμε χιονισμένη Minnesota, ό,τι καλύτερο φυσικά για να μπούμε στο κλίμα του Fargo και τον Martin Freeman (με καλή αμερικάνικη προφορά) στο ρόλο του ασφαλιστή Lester Nygaard, του οποίου η ζωή θα αλλάξει μετά τη συνάντηση με τον Lorne Malvo (όσο και να μη συμπαθώ τον Billy Bob Thornton, είναι εξαιρετικός). Το όλο character arc του Lester, ενός αποτυχημένου εργαζόμενου o οποίος ακούσια με τη βοήθεια του Malvo θα απαλλαγεί από όλους όσους τον υποτιμούν και τον κρατούν πίσω προκειμένου να γευτεί την επιτυχία, είναι πραγματικά μοναδικό. Ταυτόχρονα γίνεται εξαιρετική δουλειά στους δεύτερους χαρακτήρες με ορισμένους να αποδεικνύονται εξαιρετικά συμπαθητικοί, να εξελίσσονται και να παίζουν σημαντικό ρόλο στην κεντρική ιστορία. Δεν ξέρω πότε θα κάτσω να δω τις υπόλοιπες σεζόν, αλλά σίγουρα το ότι έχουν εξίσου εξαιρετικές κριτικές με ενθαρρύνει στο ότι και στις επόμενες γίνεται πολύ καλή δουλειά.

Μου πήρε μερικούς μήνες, αλλά επιτέλους τελείωσα τη δεύτερη σεζόν. Ο λόγος που άργησα είναι γιατί την έβλεπα μαζί με τον αδερφό μου, γιατί και οι δύο τη λατρεύουμε και επειδή είναι ό,τι καλύτερο να τη βλέπεις σχολιάζοντας με κάποιον ακόμα. Ντάξει μιλάμε για μια ακόμα κορυφή που κατακτά το The Boys. Η δεύτερη σεζόν δεν υστερεί σε τίποτα της πρώτης, θα τις κατέτασσα στο ίδιο επίπεδο. Το σενάριο είναι καλά στημένο και η αφήγηση της ιστορίας είναι πάρα πολύ καλή, ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με μια αυτοτελή ιστορία που παρουσιάζει ένα υποτυπώδες τέλος πριν φυσικά γίνει ο χαμός που αναμένεται στην επόμενη σεζόν. Η σάτιρα στο υπερηρωικό είδος και τα μηνύματα βρίσκονται πάντα εκεί πάντα λουσμένη με εξαιρετική δράση και απίστευτα εφέ για τηλεοπτική σειρά. Δε λείπει η ακραία βία που μας συνήθισε αυτή η σειρά. Πραγματικά δε μπορώ να περιμένω να έρθει επιτέλους η τρίτη σεζόν, αλλά πρώτα μάλλον θα έχω διαβάσει όλο το κόμικ.

Σε αυτό το αφιέρωμα που για ακόμα μια φορά είναι αρκετά καλό έχουμε να κάνουμε με την ουσία του χρήματος, δηλαδή τι είναι χρήμα, πως προέκυψε να χρησιμοποιείται σαν ανταλλακτικό μέσο στις κοινωνίες, τι είναι πληθωρισμός και γενικότερα υπάρχουν αρκετές ενδιαφέρουσες πληροφορίες. Νησί Χωρίς Χρήμα Από τις πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες όσων τόμων έχω διαβάσει έως τώρα, κυρίως γιατί έχει άμεση σχέση με το αφιέρωμά μας. Ο Σκρουτζ πηγαίνει σε μια κοινωνία χωρίς χρήμα και ουσιαστικά της μαθαίνει τι είναι χρήμα, τι είναι τράπεζα και πως αντί να ανταλλάσσουν υπηρεσίες, να χρησιμοποιούν το χρήμα. Όπως μας δείχνει το τέλος τα καταφέρνει πολύ καλά! Τα Μεταλλαγμένα Δολλάρια Ο Σκρουτζ έχει την αίσθηση πως τα χρήματά του είναι πλαστά και προσπαθεί με τον Κύρο να τα ξανακάνει κανονικά, αλλά ο Κύρος τα κάνει όλα τρισχειρότερα. Έχει αρκετή πλάκα και μια ωραία ανατροπή, την οποία την έχουν στήσει αριστοτεχνικά. Προϊστορικό Χρυσάφι Σε αυτήν την ιστορία ο Σκρουτζ ουσιαστικά πηγαίνει σε έναν ξένο πλανήτη όπου δεν έχει σημασία ο χρυσός, αλλά οι πέτρες. Έτσι ακολουθεί τη φυσική ροπή του ανθρώπου να κυνηγάει το σπανιότερο που θεωρείται και πολυτιμότερο με ξεκαρδιστικά αποτελέσματα. Εκατομμυριούχος Παντάξιος Η ανιψιά του Παντάξιου νομίζει από λάθος ότι είναι εκατομμυριούχος και έτσι ο Παντάξιος προσπαθεί να την πείσει όταν τον επισκέπτεται στο Θησαυροφυλάκιο. Όμορφη ιστορία σχετικά με την οικογένεια και τις σχέσεις, η οποία γίνεται αρκετά αστεία στα σκηνικά που ο Παντάξιος κάνει τον εκατομμυριούχο. Επιχείρηση: Κάρτα Όλα Δεν είναι ακριβώς αυτό που φαίνεται στον τίτλο, δηλαδή δε βλέπουμε τη χρήση των καρτών, ωστόσο αυτή η ιστορία αφορά την αυστηρή θέσπιση του πλαστικού χρήματος και έχουμε την ενδιαφέρουσα συνεργασία Σκρουτζ και Μουργόλυκων. Αν και έχει προφανώς αρκετά σεναριακά και λογικά κενά κυλάει όμορφα, αλλά περίμενα κάτι παραπάνω. Το Χρήμα Για το τέλος το κλασικό μάθημα του θείου Σκρουτζ σχετικά με το χρήμα και την πορεία του στην ιστορία από τη λίθινη εποχή μέχρι το πλαστικό χρήμα σήμερα. Όπως πάντα τα καθημερινά σκηνικά ή οι στιγμές όπου σταθερές των Disney ιστοριών όπως η ατυχία του Ντόναλντ μπλέκονται με όσα θέλει να διδάξει ο Σκρουτζ, είναι τα καλύτερα σημεία της ιστορίας.

Έβαλα στο ποστ του @alexoni97 τα τεύχη που ανέβασε, τα συγκεκριμένα είναι δειγματοληπτικά όπως κάθε φορά που παραθέτονται πολλά εξώφυλλα.

Σωστό, το συγκεκριμένο περιλαμβάνεται στο trade του Unstoppable και είναι ουσιαστικά το κλείσιμο του run πριν αναλάβουν οι Warren Ellis και Simone Bianchi. Γι' αυτό το Unstoppable είναι λίγο μεγαλύτερο από το Torn.

Εξαιρετικό αφιέρωμα του @PhantomDuck στα Άπαντα του Ρομάνο Σκάρπα. Μου αρέσει πολύ και η ανάλυση των ιστοριών και κυρίως το κομμάτι που αφορά το χρωματισμό, στο οποίο έχει γίνει πολύ μεγάλη έρευνα και δουλειά και αξίζει να το προσέξετε. Από την άλλη, ο Γιώργος δε μασάει τα λόγια του για την ποιότητα της έκδοσης και όχι άδικα τονίζοντας το πρόβλημα της περιοδικότητας, την αλλαγή μεγέθους, την ποιότητα του χαρτιού και κυρίως την έλλειψη αρίθμησης και περιεχομένων που έχουμε εντοπίσει και έχουμε συζητήσει κι εδώ.

Πριν από κάποια χρόνια που ήμουν φοιτητής σε ένα μάθημα Επιχειρησιακής Στρατηγικής, ο καθηγητής ανέλυσε σε συνεργασία με εμάς ένα case study από μία φράση του Bill Gates που έλεγε ότι «Χρειαζόμαστε τραπεζικές υπηρεσίες, αλλά δεν ξέρω αν χρειαζόμαστε τράπεζες». Πολλοί φοιτητές σήκωσαν το χέρι τους κι εκεί κατάλαβα ότι μια ζωή κατηγορούσα τον εαυτό μου ότι δε σκέφτομαι αρκετά out of the box, αλλά σε αυτήν την περίπτωση ίσχυε το αντίθετο. Οι συμφοιτητές μου βρήκαν τη σωστή απάντηση που ήταν και το θέμα του case study, δηλαδή ότι ο Bill Gates εννοούσε τους φυσικούς χώρους τραπεζών και κατά πόσο στρατηγικά είναι καλύτερο να έχεις μειωμένα φυσικά σημεία εξυπηρέτησης. Εγώ από την άλλη σκεφτόμουν ότι όντως θέλουμε κάποιους να παρέχουν υπηρεσίες τραπεζών, αλλά δε χρειαζόμαστε τράπεζες να λειτουργούν με τον τρόπο που λειτουργούν πάντα με άξονα τη μείωση κόστους/αύξηση κέρδους. Μεγάλη ιστορία η ανάλυση αυτής της σκέψης. Δε θα επεκτείνω τη συζήτηση στο κομμάτι αυτό, σίγουρα πάντως το αφιέρωμα είναι υπερβολικά απλουστευμένο και αφορά τα μικρά παιδιά που κατά πάσα πιθανότητα δε θα το διάβασαν. Παγωμένα κεφάλαια Περίμενα λίγο περισσότερα από αυτήν την ιστορία όσον αφορά το οικονομικό κομμάτι, καθώς το πάγωμα καταθέσεων συνδέεται με τη μαγεία, το οποίο κάπως μου χάλασε τις ιστορίες που εστίαζαν πιο πολύ στο οικονομικό κομμάτι. Αποταμίευση και Επένδυση Δεύτερο μάθημα από το πιο πλούσιο παπί του κόσμου και εδώ μαθαίνουμε για τις επενδύσεις μέσα από διασκεδαστικές καταστάσεις που αφορούν ομόλογα, τόκους και μετοχές. Και η αλήθεια είναι πως καθόλου άδικο δεν έχει ο θείος! Σύμβουλος Επενδύσεων Δεν τρελάθηκα με το σχέδιο, αλλά αυτή η ιστορία κρύβει τρεις πολύ μεγάλες αλήθειες. Πρώτον το να δουλεύεις στο χρηματιστηριακό κλάδο φαίνεται εύκολο και πλουσιοπάροχο, αλλά είναι πολύ δύσκολο. Δεύτερον η ζωή του πωλητή είναι επίπονη και κουραστική. Και τρίτον και σημαντικότερο μπορείς πολύ εύκολα να πέσεις σε μεγάλες απάτες και εταιρείες να εξαφανιστούν με τα λεφτά του κόσμου εν μια νυκτί. Σκληρή ιστορία, αλλά εστιάζεις στην αστεία πλευρά. Το Μυστήριο της Δεκάρας Ούτε εδώ έχουμε κάποιο αυστηρό οικονομικό μάθημα, αλλά μια διασκεδαστικότατη περιπέτεια, κατά την οποία ο Σκρουτζ αφού πληρώσει φόρους βρίσκει στο θησαυροφυλάκιο μια δεκάρα που δεν του ανήκει. Με ξεπερνάει ότι ξέρει κάθε νόμισμά του! Και φυσικά προσπαθεί να την ξοδέψει κάτι που φαίνεται σε όλους αστείο, αλλά κρύβεται και μια ανατροπή σχετικά με το νόμισμα. Η Τράπεζα Τρίτο μάθημα του Σκρουτζ σε αυτά τα δύο τεύχη και το συγκεκριμένο είναι όντως πολύ διδακτικό και ταυτόχρονα πολύ διασκεδαστικό, αφού μας εξηγεί τι προσφέρουν οι τράπεζες και γιατί τις χρησιμοποιούμε, μάθημα χρήσιμο για τους μικρότερους σε ηλικία που θα το διαβάσουν. Η δε συμβουλή του στο τέλος ότι αν δε σε ικανοποιούν οι όροι μιας τράπεζας, άνοιξε τη δική σου, νομίζω είναι το σκρουτζικό αντίστοιχο του «Φάτε παντεσπάνι». Ο Λόφος της Αγωνίας Και εδώ έχουμε μια διαφοροποιημένη ιστορία από το κεντρικό θέμα του τεύχους που αφορά τις τράπεζες και έχει να κάνει με τη γνωστή κόντρα Σκρουτζ-Ρόμπαξ γύρω από το οικόπεδο του Θησαυροφυλακίου. Νομίζω δε θυμάμαι κάποιον ενοικιαστή στο Βίο, αλλά δεν περιμένω κάποιο αυστηρό continuity, σίγουρα από τις πιο διασκεδαστικές ιστορίες του τεύχους.

Χρόνια πολλά φίλε @pnikitaskomics, ό,τι επιθυμείς με ακόμα περισσότερα κόμικ στη συλλογή σου!

Πωπω δε μπορώ να καταλάβω πως τσέκαρα δύο φορές το κείμενο και μου ξέφυγε το λάθος που είχα κάνει μάλιστα δύο φορές! Θενκς @kujo79, το διόρθωσα. Να και μία έκπληξη, δεν περίμενα ότι θα σου άρεσε τόσο λόγω του ότι είναι από τους πιο καθαρά υπερηρωικούς τόμους και μπλέκει αρκετά προηγούμενα runs κτλ. Ευχάριστο αυτό και νομίζω λέει πολλά για την ποιότητα και την αμεσότητα του σεναρίου του Whedon

Τόμος 32: The Astonishing X-Men - Κίνδυνος Την περίμενα πως και πως αυτήν την ιστορία. Μου αρέσει πολύ σαν καλλιτέχνης ο Joss Whedon και έχω ιδιαίτερη αγάπη στο σχέδιο του Cassaday, οπότε και το Χάρισμα μου άρεσε και το συγκεκριμένο θεωρούσα πως θα με ικανοποιήσει. Πάμε λοιπόν για τη γνωστή και μη εξαιρετέα πλέον ανάλυση σε σενάριο, σχέδιο και άλλα aspects του τόμου πάντα χωρίς spoilers Κάποιες γενικές παρατηρήσεις γύρω από το σενάριο Προφανώς όπως μπορεί να φανταστεί κανείς, γίνεται recap του πρώτου τόμου του run σε περίπτωση που το έχουμε ξεχάσει. Long story short έχουμε την επιστροφή του Colossus και την απειλή μιας εξωγήινης φυλής που θεωρεί ότι μέλος των X-Men είναι υπεύθυνο για την επερχόμενη καταστροφή τους. Αυτό που κάνει ο Whedon εδώ είναι ανάπτυξη πολλαπλών ιστοριών. Αγαπάει όλα τα μέλη της ομάδας, γι' αυτό και φροντίζει σχεδόν όλα να αναπτύσσονται και να έχουν δικές τους ιστορίες και ως αποτέλεσμα έχουμε εξελίξεις στη μεγάλη ιστορία του run του διδύμου, στην κεντρική ιστορία του τόμου και στα μικρά ξεχωριστά subplots των ηρώων. Αρχικά από το πρώτο τεύχος του Dangerous βλέπουμε τους X-Men να πηγαίνουν να πολεμήσουν ένα τέρας στο Manhattan και εδώ μας λύνεται μια αιώνια απορία. Πως συνεννοούνται οι ήρωες μεταξύ τους; Π.χ. παλεύει ο Spider-Man και έχει γκρεμιστεί η μισή Νέα Υόρκη, που είναι οι Avengers, που βρίσκεται ο Cap, καφέ στο Σαιν Τροπέ μαζί με τον Batman του Christian Bale πίνουν; Έτσι λοιπόν έχουμε μια συνεργασία των X-Men με τους Fantastic Four που θα αποβεί αρκετά ενδιαφέρουσα, καθώς και ο Mister Fantastic θεωρεί ότι θα τους βοηθήσει στη δημόσια εικόνα τους, καθώς οι μεταλλαγμένοι αντιμετωπίζονται με μισαλλοδοξία και εχθρότητα. Είναι γενικότερα μια συχνή αλληγορία σε κόμικ των X-Men να αντιμετωπίζονται ως outcasts από το κοινωνικό σύνολο όπως διάφορες ομάδες στις σημερινές κοινωνίες και ο Whedon το τονίζει και εδώ, σατιρίζοντας ταυτόχρονα τη στάση των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, τα οποία περνάνε τη γραμμή που θέλουν να περάσουν για τους X-Men ανεξαρτήτως αν κάνουν κάτι καλό ή κάτι κακό. Δεύτερο subplot αφορά τον Colossus που επιστρέφει από τους νεκρούς και φυσικά είναι δύσκολο για τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας και ειδικά την Kitty να αποδεχθούν την ξαφνική επιστροφή του. Ο Whedon ξέρει να γράφει γυναικείους χαρακτήρες (βλέπε Buffy) και στην KItty επενδύει πολύ και σαν μέλος των X-Men, αλλά και σαν ζωτικό στοιχείο της ομάδας όσον αφορά τις μάχες. Ο κακός Από τον πρώτο τόμο συνεχίζει η ιστορία του Γουίνγκ, ενός παιδιού που πλέον δεν έχει δυνάμεις και εκείνον θα εκμεταλλευτεί ο κεντρικός κακός της ιστορίας μας. Ο οποίος δεν είναι άλλος από την Danger, τη φυσική οντότητα του software του Danger Room, του δωματίου που σχεδίασε ο Professor X για να προπονούνται οι X-Men. Μη σας ακούγεται πολύπλοκο ή περίεργο! Ο Whedon φροντίζει με πολύ άρτιο τρόπο να απεικονίσει τα κίνητρα του Danger Room εναντίον του Professor X που κάνει τεράστια επανεμφάνιση ενάντια στο δικό του δημιούργημα. Η Danger είναι η φυσική μορφή του και φυσικά αποτελεί ένα εξαιρετικά απρόβλεπτο αντίπαλο για την ομάδα, γιατί οι X-Men προπονούνται στο Danger Room οπότε γνωρίζει όλες τις τακτικές και τις κινήσεις του και προβλέπει πως να τους νικήσει. Η τελική μάχη συμπεριλαμβάνει την επιστροφή του Xavier και είναι αρκετά εντυπωσιακή, ενώ έχουμε συνεχόμενες απειλές όπως Sentinels στη σχολή, έξυπνες τακτικές αποπροσανατολισμού όπως επιθέσεις σε κάποιο μέρος της σχολής για να παγιδευτούν αυτοί που θέλει η Danger σε άλλο και φυσικά συνεχόμενες αλλαγές τοπίων και πεδίων μάχης, αφού αυτό ξέρει το Danger Room. Πρόσθεσε και την ψυχεδελική πλευρά του Professor X και έχουμε κάποιες σκηνές άκρως σουρεαλιστικές και πολύ μικρές δόσεις από horror στοιχεία. Εκτός αυτών στο τέλος o Whedon μας επιφυλάσσει και μια ωραία ανατροπή στο τέλος που φυσικά δε σποιλάρω και για όποιον δεν καταλαβαίνει το τελευταίο καρέ θα τον παραπέμψω στο Dark Phoenix Saga. Διαφορετικά Google is your friend Το εξαιρετικό σχέδιο και ο χρωματισμός Αυτό το σχέδιο του Cassaday δεν ξέρω πραγματικά τι φάση παίζει, αλλά το λατρεύω. Είναι καθαρό και ταυτόχρονα έχει μικρές λεπτομέρειες βρωμιάς, ενώ τα designs των ηρώων είναι εξαιρετικά ζωγραφισμένα. Για παράδειγμα η Danger που είναι μια καινούρια είναι ακριβώς ό,τι περιμένεις από ένα καλοσχεδιασμένο robot A.I με υπερφυσικές δυνάμεις. Και σεναριακά και σχεδιαστικά μου θύμισε αρκετά Ultron και αυτό δεν το βρίσκω καθόλου άσχημο, ίσα ίσα το αντίθετο. Και ταυτόχρονα σε αυτήν την ιστορία παίζει μεγάλο ρόλο και ο χρωματισμός που έχει κάνει η Laura Martin. Αν και οι δύο τόμοι πραγματεύονται σοβαρά ζητήματα, το Χάρισμα το βρήκα λίγο πιο φωτεινό χρωματικά, ενώ το Dangerous είναι πολύ πιο σκοτεινό. Η Martin χρησιμοποιεί αρκετές αποχρώσεις του μπλε, του γκρίζου και του κόκκινου πάντα όμως με σκοτεινή παλέτα και καταφέρνει ταυτόχρονα να τονίζει τις μικρές λεπτομέρειες στα μεγάλα καρέ του Cassaday και ταυτόχρονα προσθέτει αρκετά ακόμα layers σοβαρότητας στην υπόθεση του Whedon. Δεν είναι το σχέδιο που θα ανοίξεις για να χαζέψεις, είναι όμως ακριβώς το σχέδιο που εξασφαλίζει άψογη ροή σε μια σύγχρονη X-Men ιστορία. Το αφιέρωμα στο τέλος του τόμου Συνήθως το αφιέρωμα στο τέλος του τόμου αφορά την ιστορία ή τους συντελεστές αλλά εδώ δεν έχουμε τίποτα από τα δύο. Έχουμε βασικά μια εκτενή χρονολογική μελέτη στο πως ξεκίνησαν οι X-Men από τον Stan Lee μέχρι τη στιγμή που τους ανέλαβε ο Claremont και τους απογείωσε. Κοινώς μια άκρως ενδιαφέρουσα αναδρομή στο ποιοι είναι οι X-Men, πως ξεκίνησαν, γιατί ονομάστηκαν έτσι, γιατί κόπηκε το περιοδικό, γιατί επανήλθε και με ποια σύνθεση. Αν και δεν έχει σχέση με το Dangerous είναι άκρως ενδιαφέρον και σας προτείνω να το τσεκάρετε αναλυτικά! Και οι συνέχειες των Gifted-Dangerous; Η λογική λέει ότι στη συλλογή θα έχουμε 4 σίγουρους τόμους X-Men και ίσως έναν ακόμα. Οι 4 που έχουν κλείσει είναι οι 2 του Morrison και οι 2 του Whedon και σαν μπαλαντέρ μένει το Dark Phoenix Saga μάλλον. Όμως το run των Whedon-Cassaday δεν ολοκληρώνεται εδώ, αλλά υπάρχουν ακόμα 12 τεύχη που μας κάνουν δύο ιστορίες, το Torn και το Unstoppable, τα οποία απ' όσο έψαξα δεν υπάρχουν στην ξένη συλλογή. Δε θεωρώ ότι μας αφήνει ξεκρέμαστους η συλλογή για τη συνέχεια της ιστορίας όπως με το Thor, αλλά σίγουρα θα ήθελα να δω τι γίνεται σε αυτά τα τεύχη. Έτσι λοιπόν θέλοντας να ολοκληρώσω το run των Whedon-Cassaday έχω πλέον τις δύο ιστορίες και θέλω να πιστεύω ότι μέσα στο Δεκέμβρη θα τις παρουσιάσω στην ενότητα των Ξένων Εκδόσεων του GreekComics με το ίδιο φορμάτ των τόμων της συλλογής. Θα σας δώσω λοιπόν στοιχεία των ιστοριών που είναι η συνέχεια των δύο αυτών τόμων και εννοείται μπορώ θα επικοινωνήσω με όποιον έχει απορίες για το σενάριο ή για το πόσο εύκολα θα βρει τον κάθε τόμο. Για ποιους προτείνεται και τελική σύνοψη Στους σταθερούς αναγνώστες της συλλογής, εννοείται θα σας πω να το πάρετε. Αν αγοράζετε περιστασιακά, δοκιμάστε το Χάρισμα και αν σας άρεσε, σας προτείνω να πάρετε και αυτό. Είναι λίγο κατώτερο σαν ιστορία, αλλά έχει μεγάλες, εντυπωσιακές μάχες. Τώρα σε κάποιον που δεν πολυασχολείται με υπερηρωικά δεν ξέρω αν με αυτό θα τα αγαπήσει, τείνω προς το όχι. Σίγουρα όμως μου αρέσει πιο πολύ σαν run από το New X-Men του Morrison που από άλλους θεωρείται αριστούργημα, άρα γούστα είναι αυτά. Συνολικά λοιπόν, πολύ δυνατή ιστορία και καλή προσθήκη για την συλλογή, εύχομαι να την απολαύσετε και καλή ανάγνωση

Νέα καταχώρηση isbn για την Οξύ το FIght Club 3 του Palahniuk. H εκδοτική επανέρχεται στη Dark Horse, θα ήθελα να δω καινούριο Hellboy ή επανέκδοση (και συνέχεια) του Umbrella Academy. (ISBN:978-960-436-740-5). Fight Club 3 Τίτλος : Fight Club 3 Τύπος Μέσου: έντυπο / ΒΙΒΛΙΟ Εκδότης: Αθήνα [GR] : Εκδόσεις Οξύ Α.Ε. / Brainfood Εκδοτική ΜΕΠΕ ISBN: 978-960-436-740-5 Γλώσσες : Ελληνική (gre) Ημ/νία Παραχώρησης : 25/11/2020

Αυτονομήθηκε το θέμα από το 1800 επειδή αφορούσε περισσότερο τις αντικαταβολές και τα κόστη τους Θα έλεγα (κι εδώ) τη γνώμη μου, αλλά είμαι της κάρτας, οπότε εδώ τελειώνει η συνεισφορά μου

Όχι που δε θα εκμεταλλευόταν η Marvel μία ακόμα ταινία του MCU για να ξεκινήσει νέα σειρά κόμικ Eternals με ωραία ονόματα να εμπλέκονται, Kieron Gillen στο σενάριο, Esad Ribic στο σχέδιο και θα έχουμε και την επιστροφή του Thanos. Ενδιαφέρον φαίνεται...

Το Batman: Earth One Vol. 3 είναι γεγονός E E EΡΧΕΤΑΙ! Το άφησαν λίγο πίσω λόγω Doomsday Clock, αλλά επιτέλους το Batman: Earth One Vol. 3 έρχεται και είμαι κατενθουσιασμένος!

Η Οικονομία του Σκρουτζ 1ο Μάθημα Ως άνθρωπος που έχει σπουδάσει Οικονομικά, λατρεύω ιστορίες του Θείου Σκρουτζ που αφορούν οικονομία-επενδύσεις κτλ, οπότε το έργο της Οικονομίας του Σκρουτζ χαίρομαι πολύ που ξεκινάω και το διαβάζω. Ξεκινάμε με το 1ο μάθημα που αφορά την οικονομία της αγοράς και βάζει κάποιες βασικές οικονομικές έννοιες στο τραπέζι όπως τις εισαγωγές, τις εξαγωγές, τα ισοζύγια καθώς και άλλες. Δε νομίζω ότι το αφιέρωμα αυτό είναι 100% κατανοητό σε παιδιά μικρής ηλικίας, αλλά προσωπικά θυμήθηκα το ΑΟΘ στην Τρίτη Λυκείου και πάντα μου αρέσει να διαβάζω για τέτοιες έννοιες. Ο Αντικαταστάτης Πρώτη ιστορία και ο θείος αντικαθίσταται λόγω ασθένειας από ένα μηχάνημα που τα κάνει όλα τέλεια στο κομμάτι των επενδύσεων υπολογίζοντας ιδιαίτερα τεχνοκρατικά το κάθε ζήτημα. Όπως είναι αναμενόμενο ο Σκρουτζ καταφέρνει να κερδίσει το μηχάνημα δείχνοντας την ουσία του ανθρώπινου παράγοντα στην οικονομία. Ο Αυτοκράτορας της Τεχνολογίας Μία κόντρα του Ρόμπαξ με τον Σκρουτζ σχετικά με το ποιος διαθέτει τις σημαντικότερες τεχνογνωσίες στο κομμάτι της τεχνολογίας μας μαθαίνει το ότι στην οικονομία δεν πρέπει να βλέπεις το φανταχτερό ή το εντυπωσιακό, αλλά να διαβάζεις την ουσία της αγοράς και να χτυπάς τις ανάγκες της. Η Χαρά της Υψηλής Οικονομίας Ο Ντόναλντ νομίζει ότι είναι εύκολο να είσαι ο Σκρουτζ και αλλάζουν θέση. Αυτό που καταλαβαίνει γρήγορα είναι ότι στις επιχειρήσεις υπάρχουν αυτοί που θα σε εξαπατήσουν, που θα σε κοροϊδέψουν ενώ φαινομενικά σωστές αποφάσεις μπορούν να αποβούν λάθος στο λεπτό ειδικά όσον αφορά τις αγοραπωλησίες μετοχών. Η Αγορά του Αιώνα Να μια ιστορία με τον Παντάξιο και το ταλέντο του στις πωλήσεις. Από την άλλη πρέπει να κρύψει από τον Σκρουτζ την όλη ιστορία. Έρευνα Αγοράς Μια έρευνα αγοράς παίζει σημαντικό ρόλο στις διορθώσεις που μπορείς να κάνεις σε προϊόντα και ο Σκρουτζ στέλνει Ντόναλντ και Φέρθυ να επιβεβαιώσουν αν τα προϊόντα του είναι κακής ποιότητας και εκείνοι το μαθαίνουν με τον άσχημο τρόπο και την αγανάκτηση του κόσμου. Θα μπορούσε βέβαια να εξελιχθεί λίγο καλύτερα. Κατανάλωση και Αποταμίευση Ένα πραγματικό μάθημα από τον Σκρουτζ για το τι είναι η κατανάλωση και τι η αποταμίευση πάντα μέσα από αστείες καθημερινές καταστάσεις με όλους τους ήρωες της Λιμνούπολης και σίγουρα πιο χρήσιμο για τους μικρούς μας φίλους από το αφιέρωμα στην αρχή που απευθύνεται σε μεγαλύτερους. Σύνοψη Πολύ δυνατά ξεκινάει η Οικονομία του Σκρουτζ με καλές ιστορίες και πραγματικές καταστάσεις για όποιον έχει ζήσει ή σπουδάσει το αντικείμενο.

Πέμπτη πρωί το βρήκα.

Τρίτο επεισόδιο και μπορώ να πω με σιγουριά ότι τη συγκεκριμένη ιστορία την απολαμβάνω λιγότερο από την αντίστοιχη του Οκτωβρίου. Το σχέδιο παραμένει εξαιρετικό, αλλά όπως λέει και ο φίλτατος @Μενίγ Πουαγώ απαντούνται κάθε κάποια ερωτήματα και δημιουργούνται άλλα τόσα. Επίσης σε σύγκριση με την πρώτη ιστορία, σε αυτήν δεν έχουμε πριν την αρχή της ένα recap με όσα έχουν γίνει μέχρι τώρα, το οποίο θα βοηθούσε αρκετά. Η δεύτερη ιστορία είναι αρκετά μεγάλη σε μέγεθος και αφορά τα οικολογικά χαλιά που ανακαλύπτει ο Σκρουτζ και προσπαθεί να εκμεταλλευτεί οικονομικά. Αρκετά καλή ιστορία, από την άποψη ότι βλέπουμε τόσο τον Σκρουτζ σε μια περιπέτεια, στην οποία οι κάτοικοι τον εκμεταλλεύονται οικονομικά και αφετέρου βλέπουμε και το αγαπημένο παπί να προσπαθεί να μπαλώσει μια ακόμα επένδυση που πήγε στραβά. Η τρίτη ιστορία με το βάτραχο είναι λίγο ασύνδετη, αλλά παρ' όλα αυτά σε διασκεδάζει μέσα από τις γκάφες της. Δε μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα με την αντίστοιχη του Μίκυ. Η τελευταία με τη διαφημιστική εταιρεία των Ντόναλντ-Φέθρυ έχει τα δύο παπιά μας να μπλέκουν όπως πάντα με το δικό τους μοναδικό τρόπο, έχει κάποιες δόσεις πραγματικότητας και συνολικά είναι διασκεδαστική αν και κάπως μεγαλύτερη από αυτό που χρειάζεται. Συνολικά λοιπόν νομίζω ότι γενικότερα το Μίκυ Μάους ακολουθεί το επιτυχημένο μοτίβο των πέντε ιστοριών, δύο μεγάλων και τριών μεσαίου μεγέθους για ένα ακόμη τεύχος, αλλά αυτή τη φορά η ποιότητα των υποστηρικτικών ιστοριών δεν είναι η κατάλληλη για να ανεβάσει συνολικά το τευχάκι.

Να ένα βιβλίο που ήθελα πολύ καιρό να διαβάσω και η επανέκδοση του Κλειδάριθμου μου έδωσε την ευκαιρία αφού το τσίμπησα μαζί με το Κοράκι. Είναι από τις λίγες περιπτώσεις που έχω δει την ταινία πριν το διάβασμα του βιβλίου και η αλήθεια είναι ότι περίμενα με ενδιαφέρον την ανάγνωση του γνωρίζοντας ότι ο King διαφωνούσε με την απεικόνιση του Kubrick, καθώς αργότερα έγραψε και σενάριο για μεταφορά σε τηλεταινία. [imdb=tt0118460] Anyway η Λάμψη του King είναι ένα φοβερό ψυχολογικό θρίλερ και κυρίως ένα βιβλίο χαρακτήρων από αυτά που ξέρει να γράφει ο King. Τόσο o Jack, όσο και η Wendy, o μικρός Danny ή ο Hallorann έχουν μια εξαιρετική ανάπτυξη από την αρχή ως το τέλος. Όπως λέει και ο King στον πρόλογό του, θέλει να απεικονίσει τη σχέση του Jack με τον αγροίκο πατέρα του στην αντίστοιχη σχέση που έχει ο Jack με το γιο του. Για μένα ο Jack ως πρωταγωνιστής είναι γενικότερα το highlight του βιβλίου με τα backstories, τον αλκοολισμό του, τις τάσεις που τον οδηγούν στη βία να εμφανίζονται συνεχώς στην κύρια ιστορία του. Ταυτόχρονα έχεις και τη σχέση του με τη γυναίκα και το παιδί του, οι οποίοι ανησυχούν γι' αυτόν, αλλά ταυτόχρονα προσπαθούν να τον αποφύγουν όταν καταλαβαίνουν ότι έχει αποτρελαθεί. Η πορεία του Jack στην τρέλα γίνεται με ομαλό τρόπο και εξελίσσεται όπως θα περίμενε κανείς. Επίσης είναι από τα βιβλία του KIng που τρόμαξα λιγότερο, γενικότερα δε δίνει βάρος στο υπερφυσικό κομμάτι όσο δίνει στους πρωταγωνιστές και τα βιώματά τους στο ξενοδοχείο. Όσον αφορά την αναμενόμενη σύγκριση με το αριστούργημα του Kubrick, όντως το βιβλίο σε σχέση με την ταινία παρουσιάζουν τεράστιες διαφορές με τη Wendy να είναι η κυριότερη, κάτι που σημειώνει και ο King. Όντως η Wendy είναι πολύ πιο δυναμική και ενδιαφέρουσα στο βιβλίο, αλλά από την άλλη η ερμηνεία του Nickolson που πραγματικά έχει πιάσει τέλεια τον Jack και ταυτόχρονα οι διαχρονικές σκηνές της ταινίας μου καλύπτουν αυτή την αστοχία. Σίγουρα αν έχετε τσεκάρει το ένα από τα δύο πρέπει να δείτε τι παίζει και με το άλλο.