apetoussis82

Μερικά νέα από το χθεσινό email του Τερζόπουλου: - το ενδιαφέρον... - το παράλογο... Απ'ότι φαίνεται, ο Τερζόπουλος το γύρισε στην εποχή τότε που ανακάλυψε τη λέξη "εξαντλήθηκε" και μας ενημέρωσε ότι ο Χρυσός Γίγας ήταν το πιο σπάνιο τεύχος του κόσμου...

Κατά καιρούς συναντώ κάποια παράξενα, περίεργα και σίγουρα αναπάντεχα καρέ (σε ιστορίες Ντίσνεϋ, αλλά και αλλού), που, είτε οφείλονται σε απροσεξία, είτε ήταν αποτέλεσμα της επεξεργασίας του αρχικού κειμένου/σχεδίου, είτε πέρασαν ανενόχλητα τη λογοκρισία λόγω της εποχής που γράφτηκε η ιστορία, κ.ο.κ. Σίγουρα, κι άλλοι από εσάς έχουν συναντήσει τέτοια, επομένως, όποιος θέλει τα σημειώνει σ'αυτό το Θέμα. Αρχίζω με το ακόλουθο, όπου η Μίννι φαίνεται να το διασκεδάζει, ο Γκούφη είναι απορημένος και ο Μίκυ σχετικά άνετος για την περίσταση! και πάλι

Αφιερωμένο σε όλους του Ντισνεϋκούς του φόρουμ μας! Ξέρετε ποιοι/ες είστε! Τα "ΠΑΡΑΞΕΝΑ και άλλα αναπάντεχα στα Disney [και όχι μόνο]" του πιο υπέροχου φόρουμ, παρουσιάζουν το άρθρο-μελέτη: Ο ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΚΑΡΔΙΟΚΑΤΑΚΤΗΤΗΣ!!! Νομίζετε ότι ο αρραβώνας του Ντόναλντ και της Νταίζυ κρατά γερά? Νομίζετε ότι ο φίλος μας ο πάπιος είναι πιστός σύντροφος? Για ξανασκεφτείτε το! Δεν είναι τυχαίο που πέρασαν τόσα χρόνια (79 μέχρι τώρα?) και δεν έχουν παντρευτεί ακόμα! Φυσικά, ο κακός χαρακτήρας της Νταίζυ θα έκανε τον οποιονδήποτε να το σκεφτεί και μια και δυο και τρεις φορές πριν να περάσει το σκαλί της εκκλησίας, αλλά ο λόγος που δεν προχωρούν τα πράγματα είναι άλλος: ο Ντόναλντ είναι μεγάλος καρδιοκατακτητής! Πριν την Νταίζυ φυσικά υπήρχαν κι άλλες, όπως π.χ. η γνωστή Ντόννα που γνώρισε στο Μεξικό το 1937. Όπως βλέπετε, έκαναν τα τρελλά τους την τότε εποχή... ...σερενάτα κάτω από το μπαλκόνι με μοναδικό ένδυμα ένα μαντήλι στο λαιμό... ...τρελλίτσες στο πίσω κάθισμα του 313 (!)... Τέλος πάντων... Το 1940 γνώρισε την Νταίζυ όταν μετακόμισε στο διπλανό σπίτι και δεν έχασε στιγμή για να την ρίξει (βλέπε εδώ, εδώ, εδώ και εδώ). Όμως, αυτό δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει απτόητος την εργένικη ζωή! Μετά από μια δεκαετία, συναντά μια δεύτερη Ντόννα (ή μήπως ήταν η ίδια και έπαιζαν και οι δύο τους θέατρο μπροστά στα ανιψάκια και στην Νταίζυ ότι μόλις γνωρίστηκαν...? Κανείς δεν ξέρει). Η Ντόννα αυτή, είναι η νέα γειτόνισσα του Ντόναλντ –του αρέσουν οι καινούριες εμπειρίες με μια γεύση επανάληψης– και για ακόμα μία φορά δεν χάνει στιγμή! Αλλά, η Νταίζυ καραδοκεί: Παρ'όλες τις επεμβάσεις της Νταίζυ, ο Ντόναλντ έκανε ότι έκανε, αλλά στο τέλος την έφαγε τη χυλόπιτα: (μαντέψτε ποιος ήταν αυτός τελικά) Η άστατη Ντόννα, όμως, δεν έμεινε ούτε σ'αυτόν. Δείτε από ποιον πέρασε μετά: Ας αφήσουμε όμως την Ντόννα κι ας πάμε πίσω στον εργένη Ντόναλντ! --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Τέσσερα χρόνια μετά τη γνωριμία του με την Νταίζυ διασκεδάζει με τα φιλαράκια του (και άλλες παρουσίες) στη Βραζιλία: Καθώς περνούν τα χρόνια, βλέπουμε ότι είναι και πολύ περπατημένος τύπος και δεν διστάζει μπροστά στις προκλήσεις: Όπως κάθε μεγάλος γόης, μπορεί να προσφέρει τις υπηρεσίες του σε περισσότερες από μία εκπροσώπους του αντίθετου φύλου, ταυτόχρονα, είτε στο σπίτι είτε σε βάρκα: (προσέξτε τις λεπτομέρειες, φανελάκι κλπ) Δεν αφήνει ποτέ τις κυρίες να περιμένουν: Και τα σπάει με κάθε ευκαιρία! Ερωτικές κατακτήσεις για πρωτοσέλιδα: Φυσικά δεν τελειώνουν εδώ οι κατακτήσεις του Ντόναλντ (για να μην πούμε, π.χ., για τις περιπέτειες του ως Φάντομ Ντακ…), αλλά, προς το παρόν, θα κλείσουμε το άρθρο αναφέροντας ότι η Νταίζυ δοκίμασε διάφορα για να κρατήσει τον Ντόναλντ δικό της και μόνο δικό της, αλλά ο Ντόναλντ μυαλό δεν βάζει.

Τώρα που πέρασε το 24ωρο και το ξανασκέφτηκα, πιστεύω ότι, εάν διάβαζα αυτή την ιστορία όταν ήμουν μικρός τότε που είχα την πρώτη μου επαφή με το τέννις, θα μου άρεσε αρκετά και θα την διάβαζα ξανά και ξανά (τότε δηλαδή που δεν υπήρχε διαδίκτυο και οι γνώσεις περί του αθλήματος και των τουρνουά ανά το παγκόσμιο ήταν σχεδόν μηδενικές - το μόνο που είχα ήταν αυτό το βιβλίο, μαζί με μια φωτογραφία του Άγκασσι στο δωμάτιο μου). Επομένως, η ιστορία θα ξαναδιαβαστεί σύντομα

Σήμερα, ήρθε επιτέλους και στην Κύπρο αυτό το τεύχος. Αφού περίμενα την πρώτη ιστορία πώς και πώς, όντας μεγάλος οπαδός του τέννις, την διάβασα αμέσως μόλις αγόρασα το τεύχος σήμερα (κάτι που νομίζω δεν έκανα ποτέ μέχρι τώρα στην εποχή του Νέου Μίκυ Μάους - έχω ακόμα αδιάβαστα από την πρώτη δεκάδα). Παρ'όλ'αυτά, μπορώ να πω ότι ψιλοαπογοητεύτηκα... Ήμουν ήδη προετοιμασμένος για μια ιστορία που δεν θα ανταποκρινόταν και πολύ στην πραγματικότητα του παιχνιδιού (όπως άρχισα να σχολιάζω εδώ τότε που πρωτοδημοσιεύθηκε η ιστορία στο τοπολίνο), αλλά σεναριογράφος, σχεδιαστής και μεταφραστής δεν κατείχαν τα βασικά για να δώσουν μια ατμόσφαιρα που να θυμίζει λίγο το αίσθημα του να παρακολουθείς ή να παίζεις τέννις (). Έτσι δεν άντεξα... αναγκάστηκα να γράψω μια εκτεταμένη κριτική επί του θέματος. Αρχίζοντας από το εξώφυλλο, βλέπουμε αμέσως τη λάθος στάση του Μίκυ σε σχέση με την μπάλα . Συνεχίζοντας στην πρώτη σελίδα της ιστορίας, ο Μίκυ που συνήθως είναι δεξιόχειρας παίζει με το αριστερό, κρατώντας τη ρακέτα λες και είναι τσεκούρι που θα τεμαχίσει την μπάλα στον αέρα, ενώ οι διαστάσεις του γηπέδου είναι τραγικές... πιο κοντά σε διαστάσεις τραπεζιού του πινκ πονκ μου φαίνονται Παρακάτω, στη σελίδα 8, βλέπουμε άγγλους αριστοκράτες του 19ου αιώνα να παίζουν σε γήπεδο είτε χωμάτινο είτε σκληρής επιφάνειας σε χρώμα καφέ, αντί σε γρασίδι (τουλάχιστον στην επόμενη σελίδα, το ίδιο γήπεδο μετατράπηκε σε γρασίδι). Στη σελίδα 11, βλέπουμε ένα ωραίο άγαλμα που σερβίρει σε στυλ Stefan Edberg, αλλά μας χαλάνε το καρέ οι άθλιες διαστάσεις της κάλυψης του γηπέδου (του οποίου, παρεμπίπτοντος, οι προβολείς βρίσκονται εκτός του κτηρίου! Φοβερή καινοτομία για παίζουμε τέννις στα σκοτεινά αλλά να εξακολουθούμε να πληρώνουμε ρεύμα!). Στη σελίδα 12, αν και ο πραγματικός αριθμός των γηπέδων είναι πολύ μεγαλύτερος, η απεικόνιση του Billie Jean King Tennis Center στο Flushing Meadows είναι σχετικά καλή, για έτος 2016 (τώρα τα κεντρικά γήπεδα έχουν μετακινούμενη στέγη). Εδώ όμως μας συγχύζει η μετάβαση στο επόμενο καρέ όπου φτάνουν στο Μουσείο του Tennis Hall of Fame, αφού από το Flushing Meadows θα χρειάζονταν κάνα 4ωρο με το ταξί για να πάνε εκεί (δεν φαίνεται όμως που προσγειώνεται το αεροπλάνο). Στο Wimbledon (σελίδα 16), τα γήπεδα δεν είναι περιφραγμένα και είναι σχεδόν κολλητά μεταξύ τους. Φίλε Μοτούρα, μιλάμε για το Wimbledon, όχι για τα γήπεδα της γειτονιάς, κάπως έτσι δηλαδή: Στο Roland Garros (σελίδα 22), οι πρωταγωνιστές μας λένε τη φράση "...το θρυλικό κοκκινόχωμα του γηπέδου Ρολάν Γκαρός". Πρώτον: δεν είναι 'Ρολάν Γκαρός' αλλά 'Ρολάντ Γκαρρός'. Δεύτερον: το όνομα Roland Garros δεν δόθηκε σε κάποιο συγκεκριμένο γήπεδο αντισφαίρισης, αλλά στο σχετικό αθλητικό κέντρο. Τα εκεί κεντρικά γήπεδα ονομάζονται Philippe Chatrier και Suzanne Lenglen. Εν τέλει και στην πορεία, το τουρνουά που διεξάγεται εκεί πήρε την ίδια ονομασία (ο Roland Garros ήταν ένας γάλλος πιλότος που έχασε τη ζωή του στον 1ο ΠΠ). Πάμε και στη μεγαλύτερη γκάφα των δημιουργών (σελίδα 31): ο τελευταίος παίκτης της κατάταξης δεν μπορεί ούτε καν να πλησιάσει τα γήπεδα κατά τους προκριματικούς αγώνες του Αυστραλιανού Όπεν, όχι να βρίσκεται στο κυρίως ταμπλό -και να είναι και τόσο τυχερός που να κληρωθεί να αντιμετωπίσει το Νο.1! Άλλα κενά στην υπόθεση: - Βρήκα την πλοκή λίγο απλοϊκή και δεν μου άρεσε καθόλου που όλα αποκαλύπτονταν χωρίς καθόλου προσπάθεια του σεναριογράφου να μας κινήσει λίγο το ενδιαφέρον. - Δεν κατάλαβα γιατί η ελληνική μετάφραση του όρου 'Grand Slam' αποδόθηκε ως 'Γκραν Σλαμ'. Που πήγε το ταυ? (για να μην σχολιάσω το πρώτο αποτέλεσμα που δίνει το γκούγκλ στην αναζήτηση της φράσης "Γκραν Σλαμ" με αγγλικούς χαρακτήρες). - Στην αρχή της ιστορίας, ξαφνικά, οι 4 πρωταγωνιστές άφησαν στη μέση το παιχνίδι τους, ισόπαλοι μάλιστα, και μπήκαν στο πρώτο αεροπλάνο για Νέα Υόρκη για χάρη ενός αγνώστου. Να μην πούμε για αργότερα που έκαναν τον γύρο του κόσμου Λονδίνο-Παρίσι-Μελβούρνη. Θα τους στοίχισε μερικές χιλιάδες δολλάρια χωρίς τα ξενοδοχεία. - Όταν έφθασαν στο Wimbledon, άρχισαν να τρέχουν πάνω στο γρασίδι των γηπέδων και μάλιστα την ώρα που έβρεχε καταρρακτωδώς. Αν μιλούσαμε για τον Ντόναλντ και τον Σκρουτζ που είναι πάπιες, ας πούμε ότι θα έβλεπα κάποια λογική. Τα ποντίκια και οι αγελάδες όμως...??? Και πως μπήκαν εντός των εγκαταστάσεων? Αυτό πρέπει να το μάθω για την επόμενη φορά που θα πάω Λονδίνο! - Στο Roland Garros, γιατί ο Πητ ασχολήθηκε με τα παλιά τους τα παπούτσια και δεν πήγε στο Μουσείο που βρίσκεται εκεί? Όλο και κάτι θα έβρισκε... - Δεν θα σχολιάσω καν την ανύπαρκτη Ασφάλεια εντός των αθλητικών εγκαταστάσεων κατά τη διάρκεια των αγώνων (ο Djokovic ανάμεσα σε πλήθος τυχαίων φιλάθλων χωρίς τουλάχιστον 5 συνοδούς και 3 κάμερες δίπλα του?? Δεν το νομίζω...). - Το να αντλήσουν ενέργεια από τους θεατές δεν το βρίσκω τελείως άστοχο, αλλά η ενέργεια από τα μπαλάκια θα ήταν μια πιο λογική επιλογή. - Συνεχώς επαναλαμβάνονταν φράσεις όπως: "δεν θα καταστρέψει το γκραν σλαμ". Τι σημαίνει, δεν θα καταστρέψει το ...γκραν σλαμ?? Αν μιλούσε για ένα συγκεκριμένο 'Grand Slam tournament' (ένα εκ των Australian Open, Roland Garros, Wimbledon και US Open), θα μπορούσε να το ονομάσει ή να πει 'αυτό το Γκραντ Σλαμ' και θα ακουγόταν πιο φυσιολογικό. Αν πάλι αναφερόταν στην έννοια του να ολοκληρώσεις το Grand Slam, δηλαδή να κερδίσεις τα 4 Grand Slam tournaments εντός του ιδίου έτους, τότε η φράση "δεν θα καταστρέψει το γκραν σλαμ" είναι απλώς παράλογη. - Σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας, μου ήταν έντονη η απουσία των απλών τενιστικών όρων και φράσεων που αναμένει κάποιος να συναντήσει σε μια ιστορία με αγώνες τέννις. - Και καμία αναφορά στον Φέντερερ?? Είναι δυνατόν??? Θα μπορούσα να σχολιάσω κι άλλα θέματα, αλλά είμαι σίγουρος ότι κανένας δεν έχει διαβάσει το κατεβατό μου μέχρι αυτό το σημείο, επομένως θα σταματήσω. Αλλά πριν να κλείσω, πρέπει να πω και τα θετικά! Η εποχή που εκδόθηκε η ιστορία, στην Ιταλία το 2016 και στην Ελλάδα το 2019, ήταν σωστή: λίγο πριν το Αυστραλιανό Όπεν όπως και στην ιστορία. Και επίσης, ο Μοτούρα πέτυχε το χτένισμα του Djokovic (θα το είδε στο διαδίκτυο φαντάζομαι, αλλά κάτι είναι κι αυτό). Θα ξαναδιαβάσω κάποια άλλη φορά την ιστορία, και θα προσπαθήσω να την αντιμετωπίσω ως μια κοινή ιστορία του τοπολίνο, ώστε να δω αν μπορώ να την εκτιμήσω λίγο καλύτερα. Πάντως, βρίσκω την κατάταξη της στο inducks λίγο ανεξήγητη. Αυτά Δέχομαι σχόλια και ερωτήσεις για οποιοδήποτε θέμα στο (αντρικό) τέννις. Υγ.: για όσους ενδιαφέρονται για την αναφορά στη σελίδα 15, μόνο 2 άτομα έχουν ολοκληρώσει το Calendar-year Grand Slam στο αντρικό τέννις. Ο Don Budge το 1938 και ο μεγάλος Rod Laver, ο οποίος το έκανε δύο φορές: το 1962 (προ εποχής των Όπεν, του ATP και της παγκόσμιας κατάταξης) και το 1969! Το Career Grand Slam το ολοκλήρωσαν μόνο 8 άνδρες, εκ των οποίων και οι Federer, Nadal και Djokovic.

Δηλαδή, χάσαμε τη Στοά του Βιβλίου? Αν φύγουν όλα τα μαγαζιά, η Ατλαντίς που θα πάει?

Πολύ καλές οι επιλογές της 2ης και 3ης ιστορίας, διότι προσθέτοντας τες στη συλλογή μας κλείνουν οι πιο κάτω υποσειρές. Έτσι, έχουμε την ευκαιρία (όσοι δεν τις διάβασαν ακόμα) να τις απολαύσουμε συνεχόμενα και στη σειρά που έχουν εκδοθεί στο τοπολίνο: Ιδιωτικός Ντετέκτιβ Απίθανα & Φανταστικά

Ποιες είναι αυτές οι ιστορίες??

Μα η συγκεκριμένη, είναι μια υπέροχη ιστορία

Ευχαριστώ Κρίτων! Το ανάφερα τώρα και στο COAzilla.

Στην 1η ιστορία, στη σελίδα 8 του τεύχους, δύο τελευταία καρέ, ο Μίκυ αναπολεί τα ταξίδια του με τον καθηγητή Ζάποτεκ και αναφέρει την Κιβωτό του Μπουμπανάσαρ και το Αίνιγμα της Μου. Η δεύτερη αναφορά είναι προφανώς για την ιστορία Topolino e l'enigma di Mu, την οποία δεν έχουμε δει ακόμα στην Ελλάδα. Η πρώτη αναφορά δεν μου έλεγε κάτι, αλλά, με μια γρήγορη αναζήτηση στο inducks, βρήκα την ιστορία Topolino e l'arca di Bubanassar, την οποία επίσης δεν έχουμε δει ακόμα στην Ελλάδα. 1) Εάν η ελληνική μετάφραση είναι πιστή στο ιταλικό πρωτότυπο, τότε θα πρέπει να περαστούν οι δύο αυτές αναφορές στο inducks. Έχει κανείς σας πρόσβαση σε ιταλικά σκαναρίσματα για να δούμε το κείμενο στο Το σκήπτρο του Ντροματάν στην πρωτότυπη του μορφή? @PhantomDuck ?? Κανείς άλλος?? 2) Ο Μίκυ λέει ότι θυμήθηκε την Κιβωτό του Μπουμπανάσαρ αναπολώντας τα ταξίδια του με τον Ζάποτεκ. Όμως το inducks λέει ότι στην ιστορία αυτή εμφανίζονται μόνο ο Μίκυ και ο Γκούφη. Ποιος να'κανε το λάθος εδώ? Ο Μίκυ, ο μεταφραστής, ο De Vita ή ο Pezzin?

Χμμ... ναι, αλλά,