thor77

Ενδιαφέρουσα παρατήρηση. Λοιπόν από ένα γρήγορο ψάξιμο στο σάιτ των εκδόσεων Μπονέλι είδα ότι η ιστορία ο Βασιλιάς του Σερτάο προέρχεται από την σειρά Σπέσιαλ Μιστερ Νο (αριθμός 3) (μια περίπου ετήσια σειρά που έδωσε 20 τεύχη μεταξύ 1986-2009) και εκδόθηκε πρώτη φορά το καλοκαίρι του 1988. ως το προηγούμενο τεύχος του Μίστερ Νο οι ιστορίες προερχόταν από το κανονικό Μίστερ Νο και είχαν φτάσει ως το τεύχος 69 του 1981. Τα εξώφυλλα του κανονικού Μιστερ Νο (τουλάχιστον ως το τεύχος 69) ήταν όλα (αν δεν κάνω λάθος) του Φέρι, ενώ ο Βασιλιάς του Σερτάο είναι σε εξώφυλλο (και σκίτσο) Ντίσο. Το εξώφυλλο αυτό κάτι μου θύμιζε και να το: Το εξώφυλλο του 3ου τεύχους της κανονικής σειράς. Από τα συνοδευτικά σχόλια για το τεύχος 69 προκύπτει ότι από την σελίδα 71 ξεκινά μια νέα ιστορία που θα συνεχιζόταν για άλλα 3 τεύχη, ως την σελίδα 50 του τεύχους 72, δηλαδή για περίπου 270-280 σελίδες. Αντί να ξεκινήσουν αυτήν την ιστορία ξεκινάνε μια από τεύχος εκτός σειράς με αρκετά λιγότερες σελίδες (110 περίπου). Ίσως κι αυτό να είναι μια ένδειξη ότι η σειρά οδεύει προς την αυλαία της (ή απλά επανασχεδιάζεται)

Ξέρουμε αν οι ιστορίες του Ζαγκόρ θα είναι αυτοτελείς ή σε συνέχειες;

εντελώς απογοητευτική εξέλιξη...

Καλά νέα. Και μούφα να είναι η σειρά, μπορεί να σπρώξει την Μαμούθ να εκδώσει 2-3 άλμπουμ ακόμα.

κι εγώ συμφωνώ ότι τα Πούρα του Φαραώ/Μπλε Λωτός είναι το χειρότερο από τις 4 ιστορίες διπλών τευχών, είναι σημαντικό για την σειρά όμως γιατί πρώτα εδώ έχουμε μια ολοκληρωμένη υπόθεση και όχι μια απλά μια σειρά από περιστατικά και μετά είναι η πρώτη εμφάνιση των Ντυπόν και Ντιπόν. Επιπλέον η ιστορία του (με τους Ντ&Ντ να θεωρούν τον Τεντέν παράνομο και να τον κυνηγάνε) χρησιμοποιήθηκε σαν μοντέλο και στα Μαύρο νησί και ο Κάβουρας με τις χρυσές δαγκάνες. Για τα Κοσμήματα τις Κασταφιόρε ο Ερτζέ ήθελε να δείξει ότι μετά από μια σειρά από περιπέτειες σε εξωτικά μέρη (εξωτικά για τον Βέλγο/Γάλλο αναγνώστη) μπορούσε να δημιουργήσει μια επιτυχημένη ιστορία όπου ο Τεντεν να μην φεύγει καν από το σπίτι. Δεν είναι κακή, αλλά δεν είναι και η αγαπημένη μου (πάντως θεωρώ ότι τόσο το Θιβέτ που προηγήθηκε όσο και η πτήση 714 για Σίδνεϊ που ακολούθησε τα κοσμήματα είναι κατώτερες. Η λίμνη με τους καρχαρίες είναι η διασκευή σε κόμικ της ομώνυμης ταινίας και η υπόθεση είναι μέτρια (στην ταινία λειτουργεί καλύτερα) και το σκίτσο θολό. Άφησέ το για το τέλος καλύτερα.

Κι εγώ ψήφησα (και θεωρώ) καλύτερο το διπλό Μυστικό του Μονόκερου/Θησαυρός του κόκκινου Ράκαμ. Από τα υπόλοιπα θα πρότεινα τα Σπασμένο αυτί, Σκήπτρο του Όττοκαρ, σίγουρα το διπλό 7 κρυστάλλινες μπάλες και ο Ναός του ήλιου, και ίσως τα Υπόθεση Τουρνεσόλ και στην Χώρα του Μαύρου Χρυσού ακόμα υπάρχει και το Ο Τεντέν και οι Πικάρος που δεν είναι και ό,τι καλύτερο σαν υπόθεση, έχει όμως όλους τους βασικούς πρωταγωνιστές (και πολλούς από τους δευτερεύοντες) οπότε θεωρώ ότι αποτελεί καλή εισαγωγή. Καλύτερα να μην ξεκινήσει κάποιος από τα στο Κογκό, στην Αμερική, Πτήση 714 από Σίδνεϊ και ό,τι και να λέει ο Ερτζέ, εμένα το Θιβέτ δεν μου άρεσε. (αυτά βέβαια είναι προσωπικές απόψεις)

Πάντως κι εγώ θεωρώ πολύ καλά και τα Ιζνογκούντ (και μου αρέσουν τα λογοπαίγνια -Ο Αλφαβητάχ ο Αρχειοφύλακας πχ ή ο έμπορος της Δύσης που αποπροσανατολίστηκε και βρέθηκε στην Ανατολή) και συμφωνώ με τον Kurdy πως το γεγονός ότι την ίδια περίοδο έγραφε τρεις τόσο πετυχημένες και τόσο διαφορετικές σειρές μεταξύ τους

Το εξώφυλλο του τόμου 839: Γουίλμπουρ Σμιθ, Ο θρίαμβος του ήλιου Το εξώφυλλο μεταφέρθηκε στην παρουσίαση.

Θεωρώ ότι καλά κάνει και αποσύρεται από το φβ. Είναι μια απόφαση που θα έπρεπε να την είχε πάρει από καιρό αλλά οκ ποτέ δεν είναι αργά (φτάνει να το κρατήσει και να μην επιστρέψει μετά από δυο βδομάδες γιατί το ζήτησαν χιλιάδες αναγνωστών). Τώρα για τους κακούς που του έκλεψαν τα σκίτσα με σκοπό να τα εκμεταλλευτούν πολιτικά, ακόμα και αν υποθέσουμε ότι όντως δεν το ενέκρινε, δεν μπορούσε να το φανταστεί ότι θα συνέβαινε;

Πολύ καλή παρουσίαση Kurdy. Νομίζω βέβαια ότι οι κληρονόμοι του Herge αποφάσισαν να ενταφιάσουν τον Τετνέν μαζί με τον Herge και όχι ο ίδιος

Κρίμα...

Το ήξερα ότι έχει βγει (χωρίς λεπτομέρειες ήξερα δηλαδή ότι είχε κυκλοφορήσει ένα ολιγοσέλιδο κόμιξ που είχε αποσυρθεί σχεδόν αμέσως, δεν ήξερα ότι είχε βγει σε τόσες γλώσσες)

Ενδιαφέρον δε λέω, αλλά μιας και ήδη έχω το μη επετειακό μη κόμικ άλμπουμ προσωπικά θα προτιμούσα μια διασκευή της ταινίας σε κόμικ και όχι άλλο ένα άλμπουμ κειμένου με μερικές εικόνες.

Το μισώ είναι βαριά κουβέντα, αλλά κακά κόμιξ (κακά για το δικό μου γούστο) έχω αρκετά: Το στους Δρόμους για την ελευθερία. Ίσως το μόνο τεύχος της συλλογής μου που δεν έχω διαβάσει ως το τέλος ούτε μια φορά και όπου να 'ναι κλείνουμε 20 χρόνια συμβίωσης (απλά αγνοεί ο ένας τον άλλον, περίπου σαν παντρεμένοι) Από Λούκυ Λουκ η "τριλογία" Ένας Σεΐχης στο Φαρ Ουέστ-Παντρεύεται ο Λούκυ-Ο Μακ στους Ινδιάνους Από Αστερίξ το Και ο ουρανός έπεσε στο κεφάλι τους Από Ιζνογκούντ το Οι επιστροφές του Ιζνογκούντ Τα "πυροτεχνήματα" του Ραντανπλάν Τον Μακ Κόυ (και τα τρία τεύχη) Το Γιακάρι ο Τάτζο Ο Μηχανικός Άνεμος (το πρώτο τεύχος το δεύτερο ούτε που το ακούμπησα ποτέ)

για εμένα αν έπρεπε να μιλήσω για σειρές: 1. Κόρτο Μαλτέζε 2. Τεντεν 3. Ιζνογκούντ 4. Τζόναθαν Κάρτλαντ 5. Μπλέικ και Μόρτιμερ τεύχη που θεωρώ καλά με αντικειμενικά κριτήρια (όσο αντικειμενική μπορεί να είναι μια υποκειμενική κρίση) 1. Η μπαλάντα της αλμυρής θάλασσας με τον Κόρτο Μαλτέζε 2. Το μυστικό του Μονόκερου+Ο θησαυρός του Κόκκινου Ράκαμ με τον Τεντεν 3. Η κίτρινη σφραγίδα με τους Μπλέικ και Μόρτιμερ 4. Το τρυφερό πόδι με τον Λούκυ Λουκ 5. Αλινόι με τον Θόργκαλ Αγαπημένα τεύχη (που μπορεί να μην είναι τα καλύτερα γενικώς ή έστω καλά αλλά κουβαλάνε αναμνήσεις) 1. Αστερίξ: Ρόδο και ξίφος (οκ ξέρω θα με διαγράψετε αλλά όχι μόνο είναι το πρώτο Αστερίξ που αγόρασα, αλλά ήταν το πρώτο άλμπουμ της Μαμουθκόμιξ που αγόρασα) 2. Λούκυ Λουκ: Η απόδραση των Ντάλτον (ξανά το πρώτο της σειράς που απέκτησα) 3. Τεντεν: Το σπασμένο αυτί 4. Μπλέικ και Μόρτιμερ: Η διαβολική παγίδα 5. Λεονάρντο: Κρυάδες

Έχεις δίκιο ότι μοιάζει (κυρίως λόγω του Ράδερφορντ Χάες φαντάζομαι). Πάντως ιστορικά έχει αρκετό ενδιαφέρον η εκλογή του Χάες το 1877

Έχεις δίκιο ότι αυτά τα τρία άλμπουμ είναι ο πάτος, δεν τα συμπεριέλαβα στα σχόλιά μου γιατί είναι εκτός σειράς (όπως και τα Λούκυ Κιντ). Σχετικά με τον Άνθρωπο από την Ουάσιγκτον εννοώ ότι το συγκεκριμένο άλμπουμ βασικά μιλάει για την εκλογή του Μπους (και εκφράζει και τον γαλλικό αντιαμερικανισμό εκείνης της περιόδου) οπότε νομίζω ότι όσο απομακρινόμαστε από τις εκλογές του 2000 και του 2004 και την παγκόσμια αντιπάθεια που ξεσήκωσε ο Μπους προς το πρόσωπό του αλλά προς το έθνος του, τόσο πιο αδιάφορο θα φαίνεται. Το ξεπερασμένος ή όχι για ένα έργο (βάσει της δικιάς μου οπτικής) δεν έχει να κάνει με την εποχή όπου διαδραματίζεται η υπόθεσή του, αλλά με το αν η αφήγησή του μπορεί να αγγίξει ανθρώπους σε μεταγενέστερα από την δημιουργία του χρόνια. Σε 10-15 χρόνια ποιος θα θυμάται τον Μπους και τις εκλογές του 2000; Όσοι θυμούνται σήμερα τον Τζ.Κ. Άνταμς και τις εκλογές του 1824...

Στο ποστ #7 παρέλειψα αφενός κάποιους γκεστ σεναριογράφους (σεναριογράφους που δεν μας έδωσαν ολόκληρο άλμπουμ) και τους σεναριογράφους που ήρθαν μετά τον θάνατο του Morris Πρώτα οι γκεστ. Εδώ δεν μπορούμε να έχουμε ουσιαστική άποψη για την δουλειά τους αφού μέσα σε λίγες σελίδες είναι δύσκολο να δώσουν στίγμα. Greg (1931-1999). Πασίγνωστος και πολυγραφότατος έχουμε δει δουλειά του σε αρκετές ελληνικές εκδόσεις. Εδώ γράφει την ιστορία με τίτλο Μια αγάπη για τον Ντόλη το 1978 που συμπεριλαμβάνεται σαν συμπληρωματική ιστορία στο άλμπουμ Η μπαλάντα των Ντάλτον. Dom Domi. Αγνώστων (σε εμένα τουλάχιστον) λοιπόν στοιχείων υπέγραψε την ιστορία Το ορυχείο της καμήλας το 1980, που συμπεριλαμβάνεται στην συλλογή Με τη θηλιά στο λαιμό. Martin Lodewijk (1939-). Γνωστός από την σειρά Storm, υπογράφει το 1982 την ιστορία Ξεκαθάρισμα λογαριασμών που και αυτή συμπεριλαμβάνεται στο Με τη θηλιά στο λαιμό. Αντικειμενικά αδιάφορες ιστορίες (εκτός ίσως από αυτήν του Greg). Μετά τον θάνατο του Morris έχουμε: Laurent Gerra (1967-). Υπογράφει τρεις ιστορίες (που να έχουν εκδοθεί στην Ελλάδα) το Η ωραία Προβένς το 2004, περίεργη ιστορία, μάλλον ακατανόητη για το εκτός Γαλλίας κοινό (εκτός τους κατοίκους του Κεμπέκ), το οι Ντάλτον στην κρεμάλα του 2006 κάπως καλύτερο, άλλωστε οι Ντάλτον φαίνεται ότι αποτελούν εγγύηση όταν ο συγγραφέας μπλοκάρει. Η τρίτη ιστορία ήταν Ο άνθρωπος από την Ουάσιγκτον το 2008, ίσως η πιο πολιτική έως τότε ιστορία του Λούκυ Λουκ, προσωπικά δεν μου άρεσε καθόλου και την θεωρώ ήδη ξεπερασμένη. Μετά τον Gerra την θέση του σεναριογράφου έχουμε το ντουέτο Daniel Pennac (1944-) & Tonino Benacquista (1961-) που ως τώρα μας έχουν δώσει 2 ιστορίες, το Λούκυ Λουκ εναντίον Πίνκερτον το 2010 και το Μοναχικός καβαλάρης το 2012. Προσωπικά μου αρέσουν περισσότερο αυτές οι ιστορίες από τις τρεις του Gerra (κάπως περισσότερο ο Πίνκερτον που νομίζω ότι επιδιώκει να πλησιάσει περισσότερο την παράδοση των Fauche-Leturgie) αλλά βλέπω ότι η επόμενη (ανέκδοτη στα ελληνικά) ιστορία έχει ξανά τον Gerra σαν (συν)σεναριογράφο. Πήγα να πω ότι ο Guy Vidal είναι ο μόνος σεναριογράφος του Λούκυ Λουκ που δεν έχει γράψει ιστορία με τους Ντάλτον, όμως βλέπω την (άθλια) ιστορία Όλε Νταλτονίτος που συμπεριλαμβάνεται στο Άλλοθι οπότε μάλλον είναι ο (συν)σεναριογράφος της χειρότερης ιστορίας με τους Ντάλτον.

Θα συμφωνήσω ότι τα τεύχη με πολλές μικρές ιστορίες είναι μόνο για τους φαν της σειράς (καλά κάνουν και τα έχουν εκδώσει, αλλά δεν νομίζω να έχουν ενθουασιαστεί πολλοί με τις ιστορίες από το Επικίνδυνο πέρασμα παρόλο που το έχει γράψει ο άγιος Ειρηναίος Γκοζινί). Το χειρότερο τεύχος με μικρές ιστορίες (χωρίς να συμπεριλαμβάνω τα τέσσερα πρώτα άλμπουμ -56,57, 60, 61 στην ελληνική έκδοση-γιατί σαν πρωτόλεια τα αντιμετωπίζω πιο ελαστικά. Βέβαια αν το πρώτο άλμπουμ που έπιανα στα χέρια μου δεν ήταν Η κούρσα του Μισισιπή αλλά η Αριζόνα δεν ξέρω αν θα έπιανα δεύτερο) για εμένα είναι Το άλλοθι (του Νο 49 στην ελληνική έκδοση) νομίζω ότι οι συγγραφείς πίσω από το ψευδώνυμο Κλοντ Γκιλουίς (οι κκ Κλοντ Κλοτζ, Γκι Βιντάλ και Ζαν Λουίς Ρομπέρ) δεν καταφέρνουν να μπουν στο πνεύμα της σειράς και οι ιστορίες τους ούτε αστείες είναι, ούτε ενδιαφέρουσες. Από σχετικά νωρίς εγώ διαχώριζα τους συγγραφείς οπότε οι συγγραφείς που διαδέχτηκαν τον Γκοζινί (και οι γνώμη μου για τις δουλειές τους) με σειρά εμφάνισης ήταν: Vicq (1936-1987). Ο πρώτος διάδοχος του Γκοζινί. Έχει γράψει μόνο το άλμπουμ Ο θησαυρός των Ντάλτον (επισήμως με την συνεργασία του Morris) και την ομώνυμη ιστορία από το Με τη θηλιά στο λαιμό. Δεν είναι κακός, δεν ξεχωρίζει όμως (άλλωστε με μόλις 2 ιστορίες χάνεται μέσα στο πλήθος) Bob de Groot (1941-). Έχουν δημοσιευτεί αρκετές δουλειές του στην Ελλάδα και προσωπικά μου αρέσει (οκ όχι στο Ντόγκιγκαρντ). Στο Λούκυ Λουκ εμφανίζεται το 1981 με το Ο ληστής με το ένα χέρι για να επιστρέψει το 1998 με τον Μαρσέλ Ντάλτον και το 2001 με το Ο ζωγράφος. Ο ληστής είναι κατά την γνώμη μου πάντα από τα καλύτερα της μετά τον Γκοζινί, τα άλλα δύο όμως τουλάχιστον αδιάφορα. Παράλληλα έχει γράψει και 1-3 από τις ιστορίες που περιλαμβάνονται στο Με τη θηλιά στο λαιμό και το 1996-2000 έγραψε το σενάριο σε 4 τεύχη του Ραντανπλάν. Το 1982 εκδίδεται το πρώτο άλμπουμ σε σενάριο του Ντουέτου Xavie Fauche (1946-) & Jean Leturgie (1947-). Στο μυαλό μου αυτοί οι δυο είναι οι βασικοί διάδοχοι του Γκοζινί. Η παρουσία τους στη σειρά μετρά συνολικά 9 άλμπουμ (τα 6 σαν ντουέτο) από το 1982 έως το 1997 συν 2 από τις ιστορίες που περιέχονται στο Καταραμένο ράντζο. Επιπλέον έχουν γράψει 9 Ρανταπλάν (τα 8 σαν ντουέτο) και τα 2 πρώτα Λούκυ Κιντ ήταν σε σενάριο του Leturgie. Η δουλειά τους είναι νομίζω αναγνωρίσιμη με έντονο το ιστορικό στοιχείο και ικανοποιητικό χιούμορ. Κατά σειρά έχουμε: 1. Σάρα Μπερνάρ (1982). Πολύ καλό (πάντα προσωπική γνώμη) 2. Ντέιλι Σταρ (1984). Επίσης πολύ καλό 3. Πόνυ Εξπρές (1988). Για εμένα το καλύτερό τους. 4. Η αμνησία των Ντάλτον (1991). Καλούτσικο 5. Οι Ντάλτον σε γάμο (1993). Αξιοπρέπές. 6. Η γέφυρα του Μισισιπή (1994). Οκ δεν είναι κακό. 7. Μπελ Σταρ (1995) μόνο σε σενάριο του Fauche καθώς ο Leturgie το ίδιο έτος εξέδωσε το πρώτο άλμπουμ του Λούκυ Κιντ. Δεν είναι κακό. 8. Κλοντάικ (1996) από τον Leturgie και τον Yann. Αρκετά καλό. 9. Ο.Κ. Κοράλ (1997) από τον Fauche σε συνεργασία με τον E. Adam. Δεν το λες (λέω) κακό δεν είναι και το αγαπημένο μου. Το ίδιο έτος ο Leturgie υπέγραψε το δεύτερο Λούκυ Κιντ, ενώ το ντουέτο Fauche & Adam υπέγραψε πάλι το 1997 το Ραντανπλάν με τίτλο η Καμήλα. Παράλληλα με τους Fauche & Leturgie έχουμε και τον Lo Hardog van Banda (1919-2006) που θα μας δώσει 3 άλμπουμ. Τα ο Ελαφροχέρης το 1983 (αρκετά καλό), Νιτρογλυκερίνη το 1987 (συμπαθητικό) και το Κυνήγι φαντασμάτων το 1992 (που μου φάνηκε αδιάφορο). Το 1985 έχουμε την έκδοση του Η μνηστή του Λούκυ Λουκ ένα συμπαθητικό για 'μένα άλμπουμ σε σενάριο Guy Vidal (1939-2002). Αν και δεν θα ξαναδούμε άλμπουμ υπογεγραμμένο από τον Vidal, αυτός θα αποτελέσει μέρος της ομάδας που υπέγραψε 6 μικρές ιστορίες με το ψευδώνυμο Claude Guylouis. Οι ιστορίες αυτές εκδόθηκαν στα άλμπουμ Το καταραμένο ράντσο και Το άλοθι, δυο από τα χειρότερα της σειράς. Θα περάσουν χρόνια για να δούμε άλμπουμ υπογεγραμμένο από νέο συνεργάτη. Το 2000 βρίσκουμε τον Patric Nordman (1949-) να υπογράφει το Ο προφήτης με πολύ αρνητικές κριτικές. Ο Nordman θα επιστρέψει το 2002 με το Ο θρύλος της Δύσης με εξίσου αρνητικές επιδώσεις.

Έχω διαβάσει αρκετά τεύχη (και σκαναρίσματα) σε σενάριο Cauvin και μπορώ να πω ότι με εξαίρεση του Μπλε τα υπόλοιπα τα βρήκα απλά χαριτωμένα στην καλύτερη περίπτωση, συνήθως δε απλά αδιάφορα

Δεν νομίζω να διεξαχθεί δίκη ακόμα κι αν το λάθος είναι σε βαθμό κακουργήματος

Καθαρά για φανατικούς θα έλεγα ότι είναι μόνο το (ημιτελές) Τα νεανικά χρόνια. Τώρα θα θεωρούσα σαν το κατώτερο από τα υπόλοιπα το Ταγκό και ναι συμφωνώ ότι και η Μου ίσως να είναι δύσκολο σαν ανάγνωσμα κυρίως λόγω μεγέθους όμως. Τα Ελβετικά πάντως είναι από τα αγαπημένα μου (καθαρά προσωπική γνώμη βέβαια).

Ήταν συμπαθητική σειρά στην αρχή (αν και ήθελες μεγεθυντικό φακό για να το διαβάσεις, μικροσκόπιο για να δεις το σκίτσο) που τεύχος το τεύχος βελτιωνόταν. Μετά το 3-4 άλμπουμ (στην έκδοση της Μαμούθ) ήταν πραγματικά καλή

Εγώ είχα διαβάσει το πρώτο την περίοδο που υπηρετούσα. Δεν ήταν κακό, αλλά οκ δεν ήταν (δεν μου φάνηκε να ήταν για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους) και τίποτα σπουδαίο, οπότε δεν έπιασα ποτέ το δεύτερο στα χέρια μου.

Θεωρητικά θα γίνεται, πρακτικά δεν έχω δει κάποιο.