Indian

Ο Kingpin πήρε το όπλο του φόρεσε το λευκό του κουστούμι.

Τι είπες τώρα??? Πολλά μπράβο @Θρηνωδός .

@φλοκ Αυτό το "Σε πολύ καλή κατάσταση" με έκανε κομμάτια.

Το τεύχος ξεκινάει με την ιστορία "Τα διαστημικά διαμάντια". Η τύχη φαίνεται να χαμογελάει στον μονίμως άτυχο Ντόναλντ. Μία συνηθισμένη βραδιά στο σπίτι του,όπου μαζί με τα τρία ανιψάκια του και τον βαθύπλουτο (και λαίμαργο) θείο του,απολαμβάνουν το δείπνο τους,ένας μετεωρίτης προσγειώνεται μέσα στο τζάκι του. Μέσα από τα θραύσματα παρατηρούν κάτι να λάμπει. Ο ειδήμων Σκρουτζ αποφαίνεται ότι είναι ένα τεράστιο εξωγήινο διαμάντι κι όπως είναι φυσικό,θαμπώνεται από την ομορφιά και την λάμψη του. Από την επόμενη κιόλας ημέρα θα ξεκινήσει έναν αγώνα δρόμου με σκοπό να δημιουργήσει τις συνθήκες που θα βοηθήσουν ένα κομμάτι άνθρακα να "μεταμορφωθεί" γρήγορα σε διαμάντι,χωρίς να απαιτείται εξόρυξη. Στην αρχή θα προσπαθήσουν μόνοι τους,στην πορεία θα εκμεταλλευτούν την επιστήμη,για να καταλήξουν στα μαγικά χέρια του Κύρου και σε ένα χιουμοριστικό φινάλε. Η συγγραφέας παίρνει μία ιδέα υποτονική και ουδέτερη και παρόλα αυτά καταφέρνει να δημιουργήσει ένα ευχάριστο σενάριο,με σωστή (αλλά επαναλαμβανόμενη) πλοκή. Η παρουσία των Μουργόλυκων,για εμένα,ήταν περιττή. Το φινάλε,όπως και το σχέδιο,με ικανοποίησε. Στην συνέχεια,ο αναγνώστης θα βρει την πρώτη ιστορία της σειράς "Σύμβουλος αισθηματικών υποθέσεων",με την Τζένυ. Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε ότι το τεύχος αυτό έχει και συλλεκτική αξία. Στην ιστορία "Ζήτημα ομοιοκαταληξίας" βλέπουμε την πρωταγωνίστριά μας να ξεκινάει την επιχείρησή της και με την βοήθεια του Κύρου να δικτυώνεται ηλεκτρονικά. Η πρώτη πελάτισσα είναι μία βιβλιοθηκάριος η οποία είναι ερωτευμένη με έναν νεαρό ράπερ,που φαίνεται να αντιμετωπίζει προβλήματα. Η Τζέννυ θα αρχίσει να την συμβουλεύει κι όταν βλέπει ότι δεν επιτυγχάνεται κάποιο αποτέλεσμα,θα αναλάβει έναν περισσότερο ενεργητικό ρόλο,προκειμένου να έρθει το ευτυχές φινάλε. Αν και την συγκεκριμένη σειρά την θεωρώ λίγο γλυκανάλατη,δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω ότι είχε έξυπνη υπόθεση,καλογραμμένη πλοκή κι αρκετές στιγμές χιούμορ. Με εξέπληξε η ανατροπή στο φινάλε. Όπως και να το κάνουμε,είναι κάποιες σκηνές που δεν τις έχουμε συνηθίσει. Το σχέδιο όμως μας τα χάλασε. Στο "Μεγάλο κυνήγι της χιλιοστής δεκάρας" γινόμαστε μάρτυρες ενός σημαντικού γεγονότος. Μία δεκάρα που είχε παραπέσει στην φόδρα του πανωφοριού του θείου Σκρουτζ,ξαναβλέπει το φως του ήλιου. Η δεκάρα αυτή,όπως μας ενημερώνει ο ιδιοκτήτης της,είναι η χιλιοστή που απέκτησε. Σε μία στιγμή αδυναμίας λοιπόν αυτή η δεκάρα θα έρθει στα χέρια του Ντόναλντ,ως αμοιβή για τις υπηρεσίες του. Όλα αυτά θα αποκαλυφθούν και στην μαγική σφαίρα της πανούργας Μάτζικα,η οποία θα προσπαθήσει να την αποκτήσει για...τους ίδιους λόγους που θέλει και την πρώτη. Θεωρητικά ο Ντόναλντ είναι πιο εύκολος στόχος από τον Σκρουτζ. Δεν ξέρει όμως ότι είναι το alter ego του θρυλικού Φάντομ Ντακ (και μην της το πείτε παρακαλώ ). Σε γενικές γραμμές με ικανοποίησε κι αυτό το σενάριο. Είχε κάποια θέματα,αλλά δεν επηρέασαν την γνώμη μου. Υπάρχει πρωτοτυπία,καθώς δεν βλέπουμε το καθιερωμένο κυνήγι της (πρώτης) δεκάρας και την αναμενόμενη αναμέτρηση της Μάτζικα με τον Σκρουτζ. Έξυπνο βρήκα τον τρόπο που η δεκάρα αλλάζει χέρια,αλλά και την κατάληξη. Ο Φάντομ δεν έχει τόσο περιπετειώδη ρόλο,αλλά η ενεργειακή ασπίδα που χρησιμοποιεί μου ξύπνησε αναμνήσεις από την αγαπημένη σειρά PKNA. Μέτριο προς καλό βρήκα και το σχέδιο. Τα δύο ξαδέλφια,ο Ντόναλντ κι ο Φέθρυ,είναι οι πρωταγωνιστές στην επόμενη ιστορία,που έχει τίτλο "Το μυστήριο του Σίφουνα". Όπως γνωρίζουμε,οι δύο τους δουλεύουν ως ρεπόρτερ για τον θείο Σκρουτζ στην εφημερίδα του,τα Παπιονέα. Εκείνος τους ενημερώνει για ένα μυστηριώδες φαινόμενο που εμφανίστηκε στην Λιμνούπολη. Ένας τύπος που κανείς δεν τον έχει δει και υπογράφει σαν "Σίφουνας",δρα μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα και καθαρίζει οτιδήποτε βρώμικο συναντήσει. Από αυτοκίνητα και τζαμαρίες καταστημάτων,μέχρι φράκτες κι αυλές. Είναι δηλαδή κάτι σαν τους ΜoΜ του GC. Ο Σκρουτζ λοιπόν καλεί τους δύο υπαλλήλους του να προσπαθήσουν να τον εντοπίσουν και να τον αποκαλύψουν,με σκοπό να απογειώσουν τις πωλήσεις της εφημερίδας. Έτσι,θα μηχανευτούν μερικά κόλπα,τα οποία στο τέλος θα φέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα,αλλά και μία τεράστια έκπληξη. Μιλάμε για ένα σενάριο που δεν είχε μεγάλες δόσεις περιπέτειας,αλλά σίγουρα η πλοκή (τουλάχιστον στην αρχή) δημιουργούσε περιέργεια και το φινάλε,εκπλήξεις. Βέβαια,δεν έλειπαν και οι επαναλήψεις όσο βρισκόμασταν στα μισά. Το συμπέρασμα που βγαίνει στο τέλος είναι σαφές. Τελικά κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί στην δύναμη της διαφήμισης,ούτε φυσικά και στον τετραπέρατο Σκρουτζ Μακ Ντακ. Το σχέδιο μου άρεσε πολύ. Λατρεύω την Lara Molinari. Για το τέλος,το τεύχος μας επιφυλάσσει μία ιστορική αναδρομή στην...Ρωμαϊκή Λιμνούπολη,διαμέσου της ιστορίας με τίτλο "Τα σανδάλια του Σκρούτζιου". Ο Σκρούτζιος,εξοργισμένος από την εμπορική επιτυχία που κάνει ο αντίπαλός του,ο Ρομπάξιος,αποφασίζει να λανσάρει στην αγορά ένα νέο ζευγάρι σανδάλια. Πριν όμως να γίνει αυτό θα πρέπει πρώτα να διαφημίσει το νέο του προϊόν για να το κάνει γνωστό στο ευρύ κοινό. Στην διαφήμιση θα αναγκαστεί να λάβει μέρος ο φουκαράς ο ανιψιός του,ο Ντονάλντιος,ο οποίος θα υποδυθεί έναν υπεραθλητή που δεν αποχωρίζεται ποτέ αυτά τα σανδάλια. Σ'αυτό το σημείο όμως εντοπίζονται δύο μικρά προβλήματα. Τα σανδάλια του Σκρούτζιου δεν είναι και τόσο καλά,κι επίσης ο Ντονάλντιος...δεν έχει καμία σχέση με υπεραθλητή. Άραγε,πώς θα εξελιχθούν τα γεγονότα? Χαριτωμένη υπόθεση,που όμως δεν μου μείνει στην μνήμη για πολύ καιρό. Νομίζω ότι το σενάριο θα μπορούσε κάλλιστα να προσαρμοστεί στα δεδομένα της σύγχρονής εποχής κι όχι σε μία εικονική. Η πλοκή δεν έκρυβε κάτι πρωτότυπο,ενώ το φινάλε θα μπορούσαμε να το πούμε χιουμοριστικό. Σχεδιαστικά ήταν αρκετά προσεγμένη. Ο Παντάξιος,που εμφανίζεται στην πρώτη σελίδα (δεύτερο καρέ),δεν μοιάζει λίγο με τον Dirk Gently?

Το δεύτερο και τελευταίο μέρος της "Χαμένης άμαξας" χαρακτηρίζεται σε έναν μεγάλο βαθμό από ένα ανήλεο ανθρωποκυνηγητό,με έπαθλο το πολυπόθητο έγγραφο που φέρει στην κατοχή του ο μυστηριώδης αγγελιαφόρος. Από τις πρώτες κιόλας σελίδες,χτίζεται δράση και μεγάλη ένταση,αλλά από κάποιο σημείο και ύστερα έβγαλε μία υπερβολή και επανάληψη. Ο αγγελιαφόρος είναι εύκολο να αναγνωριστεί από τους αναγνώστες,ενώ ο Ξανθός Γίγας παρουσιάζεται κι εδώ με δυνάμεις που θα τις ζήλευε κι ο Superman. Η υπόθεση,όσο φτάνουμε προς το φινάλε,έχει τις ανατροπές της,ενώ η δράση του Ρόντυ στο σχολείο εκτονώνει για λίγο το βαρύ κλίμα. Εν κατακλείδι,θα εμμείνω στην άποψη που μου είχε σχηματιστεί από το πρώτο μέρος. Η ιστορία,δεν είναι καθόλου άσχημη,αλλά πιστεύω ότι αγγίζει την μετριότητα. Για το σχέδιο δεν έχω να πω κάτι περισσότερο. Αυτό που χαρακτηρίσει τελικά την "Χώρα των γιγάντων" είναι η αχαλίνωτη δράση προς όλα τα μέτωπα. Στο σενάριο,ο αντιπαθητικός νάνος φαίνεται ότι δεν θα το βάλει κάτω και εκτός από το να πάρει εκδίκηση από τον Ταρζάν και τους υπόλοιπους ιθαγενείς,θα προσπαθήσει να αναλάβει την αρχηγία. Εννοείται ότι ο πρωταγωνιστής μας θα προσπαθήσει να τον βάλει στην θέση του. Η μονομαχία ανάμεσα στους δύο αυτούς άντρες κράτησε λιγότερο (πολύ λιγότερο για την ακρίβεια) απ'ότι είχα στο μυαλό μου. Στις περισσότερες σελίδες της ιστορίας ο Ταρζάν μονομαχούσε με λιοντάρια,με γορίλες,με τους δεύτερους μάλιστα επάνω σε ένα αεροπλάνο που πετούσε. Για να μην πω για την άψογη χρήση που έκανε σε ένα αλεξίπτωτο. Τελικά δεν πρέπει να είναι και τόσο πολύ πρωτόγονος. Σε γενικές γραμμές η ιδέα του σεναρίου είχε όλα τα φόντα να μας δώσει μία στιβαρή πλοκή,αλλά νομίζω ότι ο συγγραφέας την κακοδιαχειρίστηκε. Κρίμα. Σχεδιαστικά ήταν αρκετά εκφραστική,πλαισιωμένη από όμορφους και ζωηρούς χρωματισμούς. Ακολουθεί ο "Σπόρος",η ιστορία με τον Ντύλαν Ντογκ στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο ήρωάς μας καλείται από μία πρώην φίλη του,η οποία είναι επιστήμονας και δουλεύει σε ένα εργαστήριο δοκιμών,να την βοηθήσει. Εκείνη,αλλά και μερικοί ακόμα συνάδελφοί της,έχουν εγκλωβιστεί στις εγκαταστάσεις του εργαστηρίου,καθώς έχει απελευθερωθεί ένας μυστηριώδης σπόρος που κάνει όποιον τον εισπνεύσει να μοιάζει σαν ξάδελφος του Swamp Thing. Ο ήρωάς μας,παρέα με την κωμική παρουσία του Γκράουτσο,θα φτάσει στο εργαστήριο και θα προσπαθήσει να τους σώσει. Κάτι τέτοιο θα αποβεί επικίνδυνο...από πολλές απόψεις. Η αλήθεια είναι ότι είχα καιρό να απολαύσω ένα τέτοιο σενάριο σε ιστορία του Ντύλαν Ντογκ. Η υπόθεση (αν και σύντομη) είχε συνοχή και πολλά σημεία δράσης κι αγωνίας. Η ανατροπή προς το φινάλε ήταν αριστοτεχνική κι ομολογώ ότι με εξέπληξε ευχάριστα. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό,αλλά ο πρωταγωνιστής μού φάνηκε περισσότερο μεγάλος (και γερασμένος) απ'ότι τον έχουμε συνηθίσει. Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο ή αν ο σχεδιαστής σκόπιμα τον παρουσίασε έτσι. Τέλος,στην κόμικς-βιογραφία του μήνα,θα έχουμε την τιμή να μάθουμε μερικά πράγματα για τον βίο και την πολιτεία του τεράστιου Freddie Mercury. Από τα πρώτα του βήματα και την παιδική του ηλικία στην Ζανζιβάρη,μέχρι και την εγκατάστασή του στην Μεγάλη Βρετανία και την ενασχόλησή του με το τραγούδι. Κομβικό σημείο στην πορεία του,η ίδρυση των Queen,που άλλαξε το rock για τα καλά. Και δυστυχώς (όπως όλα τα ωραία τελειώνουν σύντομα) ο πρόωρος χαμός του από τον ιό του AIDS,που "θέριζε" εκείνη την εποχή. Δύο πράγματα μου έκαναν εντύπωση στην βιογραφία του (τα περισσότερα λίγο-πολύ μου ήταν γνωστά). Το πρώτο είναι το πόσο αστείρευτο ταλέντο κι ανήσυχο πνεύμα ήταν. Εκτός από απίθανος τραγουδιστής,ήταν και πολύ καλός ζωγράφος,αλλά και σχεδιαστής ρούχων. Και το δεύτερο είναι το γεγονός ότι το εξαιρετικό έμβλημα του συγκροτήματος είναι δημιούργημα της δικής του φαντασίας. Πραγματικά ένας θρύλος. Τον ευχαριστούμε για ό,τι πρόλαβε να μας χαρίσει. Στο άρθρο του,ο Λευτέρης Ταρλαντέζος,φροντίζει να μας καταστήσει γνωστό το περιοδικό Pandora,ένα περιοδικό (αρκετών σελίδων) για την Ένατη Τέχνη,που περιέχει,εκτός από από ολιγοσέλιδα κόμικς νέων αλλά και καταξιωμένων δημιουργών,και αρκετά άρθρα επάνω στο αντικείμενο. Ας πούμε κάτι σαν τον δικό μας,Μπλε Κομήτη.

Ας γράψω δύο λόγια για το τελευταίο τεύχος του Ζαγκόρ. Το περιοδικό φροντίζει σε αυτό το τεύχος να κλείσει τις οποιεσδήποτε εκκρεμότητες που έχει δημιουργήσει από τα προηγούμενα και να βάλει τέλος σε όλες τις ιστορίες του. Γι'αρχή θα βρούμε τον Ζαγκόρ με την ιστορία "Ο καταραμένος θησαυρός". Ο πρωταγωνιστής επιβεβαιώθηκε όταν έβλεπε με σκεπτικισμό την αλλαγή της συμπεριφοράς του καθηγητή Φλέκερ,ο οποίος κατέστρωσε ένα κλασικό σχέδιο προκειμένου να αποκτήσει μόνος του τον αμύθητο θησαυρό του βυθισμένου πλοίου. Ο μυστηριώδης κομήτης κάνει τελικά την εμφάνισή του και το θέαμα που αντικρίζουν ο Φλέκερ κι ο Ζαγκόρ είναι απίστευτο. Το σάπιο σκαρί θα φανερωθεί μπροστά τους και θα τους αποκαλύψει τον θησαυρό που κρύβει στο αμπάρι του,αλλά και τον απόλυτο τρόμο. Αν παραβλέψουμε το γεγονός ότι πρωταγωνιστεί το Πνεύμα με το τσεκούρι,την κατάληξη του σεναρίου την βρήκα εξαιρετικά εύστοχη. Καταπιάνεται με ένα ύφος που μου αρέσει σε μεγάλο βαθμό,τόσο σε κόμικς όσο και σε ταινίες και σειρές. Υπήρχε δράση κι αγωνία στο μεγαλύτερο μέρος της και ταυτόχρονα έβγαζε και κάτι απόκοσμο. Δεν θα ήθελα όμως να είναι παρόντες ο Ζαγκόρ κι ο Τσίκο. Νομίζω ότι δεν ταιριάζει με την όλη δομή που έχει το σύμπαν που κινούνται. Για το σχέδιο δεν έχω να πω κάτι περισσότερο. Αρκετά καλό. Το τρίτο μέρος του "Φαντάσματος της όπερας" κλείνει την ιστορία κι αποκαλύπτει όλη την αλήθεια του παρόντος,αλλά και του παρελθόντος. Η διάσημη ντίβα εξακολουθεί να έχει παραισθήσεις,ενώ όλοι όσοι εμπλέκονται στην υπόθεση της όπερας φέρονται περίεργα. Παράλληλα μία δολοφονία κάποιου που προσπάθησε να βγάλει κάποια άκρη με τον φόνο,κάνει τον Μίστερ Νο να τα παρατήσει για λίγο,αλλά και να βάλει το μυαλό του να δουλέψει,γεγονός που θα τον οδηγήσει στην εξιχνίαση του μυστηρίου,αλλά και στην ανακάλυψη τρομερών μυστικών του παρελθόντος. Η ιστορία,κατά την άποψή μου,δεν θα μπορούσε να κλείσει καλύτερα. Το σενάριο είναι άκρως λογοτεχνικό και όσο πηγαίναμε προς το φινάλε,νόμιζα ότι διάβαζα Αγκάθα Κρίστι. Η εξήγηση που δίνεται στο φινάλε,ο απρόσμενος ένοχος,αλλά και οι συνεχείς ανατροπές με ικανοποίησαν σε μεγάλο βαθμό.Τελικά φαίνεται ότι ο ήρωάς μας μπορεί να κλέψει την παράσταση και χωρίς το αεροπλάνο του. Σχεδιαστικά δεν έχει αλλάξει κάτι στην άποψή μου. Το τελευταίο μέρος της ιστορίας του Τεξ με τίτλο "Από το σούρουπο ως την αυγή" δεν μας είπε πολλά. Το φινάλε βρίσκει άτυπο νικητή (αν είναι δόκιμος ο όρος σε τέτοιες μονομαχίες) τον πρωταγωνιστή,αποκαλύπτεται το σχέδιο της ληστείας και της απάτης κι ο νεαρός δημοσιογράφος βρίσκει πλούσιο υλικό και το άρθρο του στην εφημερίδα γίνεται ανάρπαστο. Περίμενα την ιστορία να έχει μία κάποια συνέχεια,αλλά οι λίγες σελίδες του β'μέρους με απογοήτευσαν. Ουσιαστικά η υπόθεση φαίνεται να έχει τελειώσει από το πρώτο κιόλας μέρος και δεν είχε να μας δώσει κάτι ενδιαφέρον,παρά έναν χλιαρό επίλογο. Γενικά η ιστορία δεν είχε την αίγλη άλλων ιστοριών του Τεξ. Ήταν υποτονική,ενώ ο ήρωας τις περισσότερες στιγμές "ζει" μέσα από τις περιγραφές των θαυμαστών αλλά και των επικριτών του. Η σκηνή με το πιστολίδι μέσα στο σαλούν,πάντως,παίρνει έξτρα πόντους. Σχεδιαστικά...τα ίδια. Έχουμε και δεύτερη ιστορία Τεξ σε αυτό το τεύχος,που έχει τίτλο "Οι εξολοθρευτές" και είναι αυτοτελής. Το σενάριο πραγματεύεται ένα αποτρόπαιο γεγονός. Ένας πλούσιος έμπορος κατάφερε να πάρει άδεια από έναν διεφθαρμένο δημόσιο λειτουργό και συγκρότησε μία ομάδα από αδίστακτους πιστολάδες,οι οποίοι είχαν σαν αποστολή να καταπατήσουν τα εδάφη των Ινδιάνων και να σκοτώσουν όσους περισσότερους βίσονες μπορούν. Ο λόγος είναι απλός. Για να πάρουν τα δέρματά τους,αφήνοντας τα υπόλοιπα κουφάρια στις ορέξεις των όρνεων. Αυτό εξοργίζει τους Ινδιάνους που βλέπουν να χάνεται η πρώτη ύλη για την τροφή,την ένδυση και την κατοικία τους. Στην υπόθεση θα εμπλακεί ο Τεξ,που θα αποδώσει δικαιοσύνη με τον δικό του,εκρηκτικό τρόπο. Πολύ καλή ιστορία που περιγράφει μία άσχημη κατάσταση και παίζει με τα συναισθήματα του αναγνώστη. Ο Τεξ δείχνει φανερά εξοργισμένος με τους υπαίτιους και μου έκανε εντύπωση που στο φινάλε χρησιμοποίησε τις γυμνές γροθιές του για να τους τιμωρήσει. Ήθελε έξτρα απόλαυση. Αλλά και το κόλπο για να σταματήσουν τους αδίστακτους κυνηγούς ήταν αριστοτεχνικό. Γενικά το σενάριο μού άφησε θετικότατες εντυπώσεις. Και στο σχέδιο έχει γίνει εξαιρετική δουλειά,αλλά δεν μπόρεσα να το απολαύσω όσο θα ήθελα,μιας και το αντίτυπό μου έχει κακοτυπωμένες τις μισές περίπου σελίδες της ιστορίας. Το τελευταίο άρθρο του Λευτέρη Ταρλαντέζου,για το περιοδικό Ζαγκόρ,είναι αφιερωμένο σε έναν από τους ογκόλιθους της Αμερικάνικης,αλλά και παγκόσμιας σκηνής των κόμικς. Μιλάμε για τον μεγάλο εκλιπόντα Steve Ditko,τον συνδημιουργό (μεταξύ άλλων) του Spider Man και του Doctor Strange. Ένας άνθρωπος αρκετά ιδιαίτερος (ίσως και ιδιότροπος) που έδωσε τόσα πολλά στον χώρο,κέρδισε δόξα και καταξίωση κι έφυγε μόνος...

Εχθές το βράδυ έφυγε από κοντά μας κι ο ηθοποιός Γιώργος Παπαζήσης,σε ηλικία 80 ετών.

Ωραίος!

@mr-d Έλα μωρέ,όλα μικυμάου είναι.

Ε,νομίζω ότι έχουμε ξεπεράσει το όριο που θέτει ο τίτλος προ πολλού.

Εμένα πάλι γιατί μου θύμισε κάτι από Ε.Τ. ?

Τι μου θύμησες! Με είχε τραβήξει η παρέα στο σινεμά,όταν παιζόταν. Θέλαμε να κάνουμε τους ρομαντικούς στα κορίτσια. Στην αρχή δεν ήθελα,αλλά σίγουρα δεν μετάνιωσα που τελικά την είδα.

Προδότη...!

@ΚΟΜΙΞ Ήμουν σίγουρος. Όντως στενοχωρήθηκα πολύ που δεν κατάφερα να είμαι κι εγώ. Ανειλημμένες υποχρεώσεις...δυστυχώς.

Εμείς που δεν καταφέραμε να "παραβρεθούμε" στην συνέντευξη,θα έχουμε την δυνατότητα να την διαβάσουμε εκ των υστέρων?

Πάντα έλεγα ότι η δουλειά που κάνω είναι...θεϊκή.

Νομίζω ότι αξίζει να αναφέρουμε και δύο σημεία-σταθμούς στην δημιουργία του εν λόγω κόμικ. Η πρώτη είναι το 2014,όπου έξω από την Ελληνοαμερικάνικη Ένωση είχε τοιχοκολληθεί μία πρόσκληση σε επίδοξους δημιουργούς να παρουσιάσουν δουλειές με θέμα την Αθήνα,με σκοπό την δημιουργία αυτής της ανθολογίας. Κι ερχόμαστε το 2015,όπου το εγχείρημα ξεκίνησε μία καμπάνια χρηματοδότησης,αλλά δυστυχώς δεν είχε τα επιθυμητά αποτελέσματα.

Μία θεωρία που πιστεύω καλύπτει και τους Θεολόγους και τους Αστροφυσικούς.

Ναι παιδιά. Οι τόμοι τελείωσαν (δυστυχώς). Από την αρχή είπαν ότι θα εκδοθούν 10 τόμοι.

Γιατί? Εσάς τα υπερηρωικά σάς τα χαρίζουν?

Σ'ευχαριστώ Σταύρο που μου γνώρισες έναν καλλιτέχνη που δεν είχα την τιμή να γνωρίζω. Μπορώ να πω ότι τα δύο καρέ που παρέθεσες στην αρχή του θέματος ("Animals" και "Ο Μπίλιος στον κόσμο του"),τα βρήκα πολύ εύστοχα. Πολύ καλή δουλειά έχει κάνει και στα βότσαλα. Μου άνοιξες την όρεξη να ψάξω και για άλλες γελοιογραφίες του.

(μάλλον το έχω ποστάρει σε λάθος μέρος...) Γιατί ένας καθηγητής Ιστορίας και Αρχαιολογίας θα μιλήσει για το «Star Trek» σε συνέδριο για τον λαϊκό πολιτισμό. (πολλή κουλτούρα βρε παιδί μου. )

Κωμικό,ευφυές,αλλά ταυτόχρονα και σιχαμερό.

Χρόνια πολλά στα παιδάκια που γιορτάζουν σήμερα και φυσικά ιδιαίτερες ευχές στην καλή φίλη Γιώτα (aka @paola ). Γιώτα μου εύχομαι πάντα υγεία και η χαρά και η αισιοδοξία να πλημμυρίζουν την ζωή σου. Ό,τι επιθυμείς να το αποκτήσεις.

Δύο εφευρέσεις μάς έρχονται από την ιστορία "Το συνθετικό μέλι". Κουμπιά πολλαπλών χρήσεων Γυαλιά με μίνι κάμερα (μόλις συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να φωτογραφήσω και τα κάτω καρέ,άλλα θα μπείτε στο νόημα )