Η φαντασία στα ταμεία [ Γιαννουλάτου Άσπα, Ελεύθερος Τύπος, 28/7/2007 ]

[Bonadrug]

Η φαντασία στα ταμεία

της Άσπας Γιαννουλάτου

 

 

Ο μόνος που μπορεί να ανταγωνιστεί πια την Τζ. Ρόουλινγκ στις πωλήσεις βιβλίων είναι ο Θεός. Ο Χάρι Πότερ πουλάει πλέον σχεδόν όσα και η Βίβλος, αν και σε αρκετές αγορές της Δύσης έχει υποχρεώσει τον Μωυσή, τον Νώε και τους άλλους βιβλικούς ήρωες να βλέπουν τη μαυροφορεμένη πλάτη του. Μαγεία; Ναι, ειδικά αν δουλεύεις στις εκδόσεις, στον κινηματογράφο και στη βιομηχανία παιχνιδιών. Η φαντασία μπορεί να μην ήρθε ποτέ στην εξουσία, όπως είχε ονειρευτεί η γενιά του ‘68, έμαθε όμως να κάνει μπίζνες και να σπάει τα ταμεία… Αλλά ήταν και αναμενόμενο. Το είχε πετύχει και ο Μίκι, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, το κατέκτησαν λίγο αργότερα οι υπερήρωες, όπως ο Σούπερμαν. Ο Χάρι βρήκε γόνιμο το έδαφος και έσπειρε την επιτυχία του.

 

Ο Ντάνιελ Ράντκλιφ, λοιπόν, ο ηθοποιός που ενσαρκώνει το μαθητευόμενο μάγο, πρέπει να είναι ο πλουσιότερος εργαζόμενος ανήλικος του πλανήτη με 25 εκατομμύρια ευρώ στον κουμπαρά του. Η δε Ρόουλινγκ έχει στην τσέπη πάνω από 1 δισεκατομμύριο δολάρια. Και η κινηματογραφική Warner μόνο από τις ταινίες εισέπραξε σχεδόν τα τετραπλάσια. Αραγε ο Χάρι έκανε πιο «πλούσια» και τη γενιά η οποία μεγάλωσε μαζί του από το 1997 έως σήμερα; Μια γενιά που τον λάτρεψε φανατικά. Η δημιουργία της Ρόουλινγκ έκανε μικρούς και μεγάλους να τρέχουν σαν τρελοί στα βιβλιοπωλεία όλου του κόσμου.

 

Μάλιστα πολλά βιβλιοπωλεία διοργανώνουν «πάρτι κυκλοφορίας» αφού η πρώτη επιτρεπόμενη ώρα που μπορούν να πωληθούν τα βιβλία σε λιανική τιμή είναι ένα λεπτό μετά τα μεσάνυχτα.

 

Η ζωή στο πλανητικό χωριό

 

Ζούμε σε ένα πλανητικό χωριό όπου όλα γίνονται πατώντας ένα πλήκτρο. Και όμως o Χάρι Πότερ είναι παιδί του ρομαντισμού και της φαντασίας, ξεπήδησε από τις σελίδες ενός βιβλίου και έγινε ο πιο αγαπημένος λογοτεχνικός ήρωας. Τα παιδιά σήμερα σε καθημερινή βάση δέχονται έναν τόσο μεγάλο όγκο πληροφοριών, που άθελά τους ωριμάζουν γρηγορότερα και δεν αναζητούν τη γνώση και την ψυχαγωγία στα βιβλία.

 

Τη θέση τους έχει καταλάβει το τηλεοπτικό σχήμα infotainment (ψυχαγωενημέρωση) και κάθε είδους αναζήτηση είναι φαινομενικά ένα κλικ μακριά. Και όμως ο Χάρι μάς έφερε πιο κοντά σ’ αυτά που ονειρευόμασταν όταν ήμαστε παιδιά, απελευθέρωσε τη φαντασία και μας προσέφερε «μαγεία». Και σύμφωνα με πολλούς, τη νομιμοποίησε κιόλας. Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότερες γενιές στο παρελθόν έχουν γαλουχηθεί «παραδοσιακά» με ιστορίες που διαδίδονταν από στόμα σε στόμα και με τα έργα των κλασικών συγγραφέων παραμυθιών, όπως ο Χανς Κρίστιαν Αντερσεν, οι αδελφοί Γκριμ, ο Κάρολος Ντίκενς, ο Ιούλιος Βερν, ο Αλέξανδρος Δουμάς και πολλοί άλλοι που κατάφεραν με τους διαχρονικούς τους ήρωες να μπουν στα σπίτια, στην καρδιά και τη φαντασία όλων των παιδιών.

 

Πόσοι από εμάς άλλωστε δεν θέλαμε να πετάξουμε σαν τον Πίτερ Παν ή να ζήσουμε για λίγο σαν την Αλίκη στη «Χώρα των θαυμάτων»; Η βασική διαφορά είναι ότι αυτά τα παραμύθια είχαν έναν προστατευτικό μανδύα «ρομαντικής» μαγείας και η μαζική τους διάδοση οφείλεται στην καταγραφή τους στη συνείδηση του κόσμου. Και κάτι ακόμα: ο Ιούλιος Βερν δεν είχε ανταγωνιστή. Και αν ο Δουμάς έγραφε σήμερα, η μοναδική ελπίδα να πουλήσει κανένα αντίτυπο θα ήταν να γίνουν οι «Τρεις Σωματοφύλακες» καλός τίτλος στο Playstation.

 

Τα παιδιά της τεχνολογίας

 

Σύγχρονο σταθμό αποτελεί και η βιομηχανία που έστησε ο Ουόλτ Ντίσνεϊ κάνοντας τον Μίκι, τον Ντόναλντ και το θείο Σκρουτζ να αποτελούν παγκόσμια σύμβολα της παιδικής ηλικίας και όχι μόνο. Η επιτυχία που είχαν αυτοί οι ήρωες οφείλεται ακριβώς στο γεγονός ότι δεν αντιμετωπίστηκαν από τον κόσμο ως βιομηχανικά προϊόντα αλλά, αντιθέτως, ως δημοφιλείς και οικείες πλέον φιγούρες που ταξίδευαν τα παιδιά σε κόσμους φανταστικούς και μαγικούς. Μόνο αυτό; Οχι. Ηταν οι πρώτοι ήρωες που πάτησαν επάνω στην τηλεόραση και στο σινεμά για να ανέβουν στο βάθρο της καταξίωσης. Είναι εξαιρετικά απλό, λοιπόν: η τεχνολογία δεν άλλαξε μόνο τον τρόπο με τον οποίο επικοινωνούμε. Αλλαξε και τον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνουμε τα παιδιά μας.

 

Η βιομηχανία της διασκέδασης ξέρει τι θα συμβεί σε σας και στην οικογένειά σας πολύ πριν από τον οικογενειακό σύμβουλο ή ψυχαναλυτή. Δεν έχετε το χρόνο που θέλετε με τα παιδιά σας, δεν μπορείτε πια να μοιραστείτε κοινές στιγμές. Τα παιδιά πλέον δεν μεγαλώνουν τόσο μαζί με τους φίλους τους όσο με τους γονείς τους. Δεν παίζουν στο δρόμο, αλλά στο καθιστικό. Τα τελευταία τριάντα χρόνια η βιομηχανία παιδικής ψυχαγωγίας επενδύει σε θεάματα και δραστηριότητες που αφορούν όλη την οικογένεια, γνωρίζοντας πως έτσι γονείς και παιδιά θα μοιραστούν κοινές εμπειρίες.

Κάπως έτσι «Χάρι Πότερ» και «Αρχοντα των Δαχτυλιδιών» βλέπουν και μικροί και μεγάλοι. Το προϊόν είναι κοινό. Τα παιδιά κάνουν μια έκπτωση στην ανεμελιά, αποδεχόμενα περισσότερη βία, οι γονείς δέχονται να κάνουν μερικά βήματα προς τα πίσω, να γίνουν και πάλι παιδιά. Το προϊόν πρέπει να είναι και ανταγωνιστικό.

 

Να αποσπάσει την προσοχή από τον υπολογιστή και την τηλεόραση. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο το Χόλιγουντ επενδύει στο φανταστικό και στην αγωνία. Είναι, λέτε, πιθανό ο πιτσιρικάς του σήμερα να ενθουσιαστεί με τον Ζορό, μία φυλή Ινδιάνων και δέκα ιππότες;

 

Ας είμαστε στοιχειωδώς σοβαροί. Τα παιδιά δεν παίζουν σήμερα κρυφτό επειδή δεν έχουν παρέα και αλάνα, αλλά και επειδή το Playstation είναι πραγματικά εθιστικό και έχει περισσότερο ενδιαφέρον, απαιτεί τη συμμετοχή τους, είναι τα ίδια πρωταγωνιστές. Ναι, τα απομονώνει και το καλύτερο σενάριο είναι να παίζουν μαζί με τον μπαμπά τους. Αλλά ποιος είπε ότι το παιδικό παιχνίδι δεν ακολουθεί τις τάσεις όλης της κοινωνίας; Δείτε τι γίνεται και στην Ελλάδα.

 

Από το «Μικρό Ηρωα» ως το «Μικρό Σερίφη»

 

Αν ανατρέξουμε στο πρόσφατο παρελθόν της δικιάς μας χώρας και συγκεκριμένα στα μέσα της δεκαετίας του ’50, θα δούμε ότι η μεταπολεμική γενιά μεγάλωσε με το «Μικρό Ηρωα» του Στέλιου Ανεμοδούρα παρακολουθώντας τις περιπέτειες τριών ηρωικών Ελληνόπουλων, του Γιώργου Θαλάσση, της Κατερίνας και του «Σπίθα». Αργότερα ήρθε και ο «Μικρός Σερίφης» και μετά τα παιδικά έντυπα έγιναν περισσότερα με τον «Μπλεκ», το «Αγόρι» και τα πρώτα κοριτσίστικα περιοδικά. Από το ‘80 και μετά, όμως, μπαίνει στο παιχνίδι (κυριολεκτικά!) η τηλεόραση. Είναι η εποχή της αντιπαροχής, της συγκέντρωσης στις πόλεις, των απαιτητικών μαθημάτων. Τα τελευταία δέκα χρόνια οι κονσόλες παιχνιδιών γύρισαν άλλη μια φορά το κλειδί στο δωμάτιο των παιδιών. Μέχρι που ήρθε ο Χάρι Πότερ, ένας ήρωας που θα μπορούσε να είναι και συγγενής με τον Πίτερ Παν. Ολα δείχνουν ότι ήρθε για να μείνει. Ο Χάρι αντιμετωπίζει όλους τους κινδύνους με τη βοήθεια των πιστών του φίλων, Ρον Ουέσλι και Ερμιόνης Γκρέιντζερ, μα πάνω από όλα με τη βοήθεια των φανατικών του θαυμαστών.

 

Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλοί φανατικοί οπαδοί του Χάρι Πότερ. Σε άλλους αρέσουν πιο πολύ τα βιβλία και άλλοι έχουν «μαγευτεί» από τις ταινίες. Δεν μιλάμε μόνο για παιδιά. Για παράδειγμα, ο Γιάννης, 31 χρόνων, πιστεύει ότι το θέμα της μαγείας προκαλεί το ενδιαφέρον και τη φαντασία και ότι η σειρά αυτή προσφέρει ένα ρεαλιστικό τρόπο απεικόνισης της πραγματικότητας για τα παιδιά.

 

Ακόμη ταυτίζεται με τον ήρωα όταν παρακάμπτει τους καθηγητές του, κάτι που αποκαλεί κρυφό πόθο όλων των παιδιών. Θεωρεί ότι τα παιδιά σήμερα εκτίθενται καθημερινά σε πολύ πιο τρομακτικά πράγματα από αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο του Χάρι. Υποστηρίζει βέβαια ότι είναι μια τάση της εποχής και χαρακτηριστικά αναφέρει ότι θεωρεί το «Μικρό Ηρωα» που διάβαζε όταν ήταν παιδί πιο σκοτεινό και δυσάρεστο από τον Χάρι.

 

Από την άλλη πλευρά, ο Κώστας, 35 χρόνων, προτιμά τις κινηματογραφικές μεταφορές της σειράς και του αρέσει η αλλαγή των σκηνοθετών, που δίνουν διαφορετική πνοή στις ταινίες, και η μουσική τους επένδυση.

 

Πιστεύει ότι ο Χάρι δεν απευθύνεται μόνο σε μικρά παιδιά γιατί και οι μεγάλοι έχουν την ανάγκη να ξεφύγουν από την καθημερινότητα. Ο ίδιος μεγάλωσε με παιδικές σειρές όπως ο «Ροζ Πάνθηρας» και η «Μάγια η Μέλισσα» που είχαν πιο σουρεαλιστικές προσεγγίσεις για την πραγματικότητα.

 

Ο Γιώργος, 40 ετών, φανατικός κυρίως των βιβλίων, υποστηρίζει ότι όσοι είναι ευχαριστημένοι με τις ταινίες δεν έχουν διαβάσει σίγουρα τα βιβλία. Μάλιστα θεωρεί ότι ο «Αρχοντας των δαχτυλιδιών» είναι απλά ένα παραμυθάκι σε σχέση με τον Χάρι Πότερ, ο οποίος αρχικά απευθυνόταν σε παιδιά αλλά από το τέταρτο βιβλίο και μετά πιστεύει ότι έχει αγγίξει πιο πολύ τους μεγάλους και μάλιστα πιστεύει ότι αυτά τα μέρη που περιέχουν θανάτους δεν πρέπει να τα διαβάζουν μικρά παιδιά.

 

Γι’ αυτόν η μαγεία του Χάρι είναι ένα κόσμος παράλληλος, βγαλμένος μέσα από τη ζωή. Ολοι τους βέβαια θα άφηναν τα παιδιά τους να διαβάσουν και να δουν τις περιπέτειες του Χάρι, χωρίς όμως να πιστεύουν ότι είναι το μοναδικό παραμύθι που αρέσει στα παιδιά. Αλλωστε το καλύτερο παραμύθι είναι αυτό που διαβάζει ο μπαμπάς.

 

 

 

Ελεύθερος Τύπος

Σάββατο, 28.07.07

[alagt17]

Διαφωνώ κάθετα. Ως μεγάλο τόσο τα βιβλία όσο και οι ταινίες με άφησαν παγερά αδιάφορο. Υπάρχουν πολύ καλύτερα

πράγματα να δει κανείς και να διαβάσει. Επιπλέον πολλές ταινίες Disney είναι κλάσεις ανώτερες και χρησιμότερες για την

διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού (Μπαμπούλας , Toy Story, Lilo & Stitch να αναφέρω μερικά) Ούτε από την άλλη

θεωρώ ότι ταιριάζουν γενικά στην κουλτούρα μας - για να μην μιλήσω για τον Tolkien που τα βιβλία του θεωρούνταν ως κρυπτορατσιστικά.

(Το ξέρω, πάω γυρεύοντας αλλά ο Harry Potter μου τη δίνει αφάνταστα - ευτυχώς το ίδιο συμβαίνει και στα παιδιά μου)

[Bonadrug]

Εμένα αντίθετα μου άρεσαν, κυρίως τα βιβλία.

 

Είναι η απόλυτη σαλάτα : λίγο Ντίκενς (ορφανός και δαρμένος συν το ότι η ατμόσφαιρα στο Χόγκουαρντς φέρνει σε Βικτοριανή Αγγλία), λίγο Δουμάς (μονομαχίες , ίντριγκες), λίγο Πόλεμος των Άστρων (τα ραβδιά σα φωτόσπαθα δεν είναι; ), λίγο Τόλκιν (ξωτικά, νάνοι, γίγαντες) , λίγο Βίβλος (ο εκλεκτός) , ο απόλυτος αχταρμάς. Κι όμως λειτουργεί.

 

Κατά τη γνώμη μου ο Χάρι Πότερ είναι υπεράνω κριτικής. Σε μια εποχή όπου το βιβλίο γνώριζε τη μεγαλύτερη κρίση του έστρεψε εκατομμύρια παιδιά στο διάβασμα. Και μόλις το ένα δέκατο από αυτά να συνεχίσουν να είναι αναγνώστες είναι τεράστιο κέρδος.

 

Και όσο για τη διαπαιδαγώγηση που δίνει δε βλέπω καμία διαφορά από άλλα έργα κλασικής παιδικής λογοτεχνίας:

 

Το καλό νικάει το κακό, η φιλία είναι πάνω από όλα και όλα καλά. Ο Πότερ είναι μεν μάγος αλλά στο τέλος δεν επικρατεί λόγω των μαγικών ικανοτήτων αλλά λόγω της αγάπης , της πίστης, της φιλίας, της επιμονής, του θάρρους, της εξυπνάδας του. Τι άλλο λένε τα άλλα βιβλία δηλαδή;

 

Το θέμα του θανάτου το συνανταμε από τον Όλιβερ Τουίστ και τους Άθλιους μέχρι τον Τελευταίο των Μοϊκανών, το Χωρίς Οικογένεια και σε πολλά άλλα. Τώρα πείραξε το θέμα του θανάτου στην παιδική λογοτεχνία; Ήμαρτον.

[alagt17]

Τι να κάνουμε φίλε bonadrug; Είμαι παιδί του διαφωτισμού. Όλες αυτές οι ιστορίες με μάγους και ξωτικά ποτέ δε με

τράβηξαν, ούτε μικρό ούτε μεγάλο. Ο Ιούλιος Βερν ήταν το πρότυπό μου και αποδέχομαι τη μεταφυσική αυστηρά και

μόνο σε θρησκευτικό επίπεδο. Σύγκριση με Ντίκενς ή Δουμά....χμ...poor man's Dickens θα έλεγα, αλλά στη εποχή όλα

επιτρέπονται (μεταστρουκτουραλιστική προσέγγιση ) Ξενέρωτος ήρωας πάντως ό,τι κιαν μου πείτε. Ο νεαρός Τζίμ

στο "Νησί των Θησαυρών" του Στήβενσον με ελκύει πολύ περισσότερο.

Αλλά όπως έγραφε σε μια παλιά Βαβέλ: "Γούστα" είπε ο πίθηκος και έφαγε το σαπούνι...

[germanicus]

Σε πρώτη ανάγνωση διαολίζομαι και δεν αντέχω να το διαβάσω προσεκτικά χωρίς να φωνάξω.

 

Ποιές γενιές ρε γκέη μου μεγαλώσαν με Άντερσεν και Γκριμ???? Φέρτε μου κάτι να ξεχαρμανιάσω ρε δαίμονα!!! Έλληνες είμαστε το φελέκι μου! Έλληνες! Τσίμπα τα Ελληνικά Παραμύθια του Μέγα ρε αχαρακτήριστη να μάθεις με τι μεγαλώσαμε (οι γενιές μας). Άει σηχτήρ. Θα την πέσω στα σκληρά στο τέλος. Πάω πίσω στην ανάγνωση.

 

Και πριν το ξεχάσω. Τσίμα-τσίμα ανήλικος ήταν τότε ο Radcliffe. 23/7/89. Και λίγο πριν μάλιστα (αρχές του έτους) πήγε και έπαιξε θέατρο στο Equus του Peter Shaffer όπου μια σκηνή απαιτούσε να βγει χωρίς καν το φύλλο συκής στο σανίδι.

 

Αλήθεια. Που στο διάολο είναι ο Αίσωπος και οι αρχαίοι συγγραφείς? ... οι Βίοι Αγίων?.... anyhow...

 

Ε όχι μαντάμ. Εγώ δεν ήθελα να πετάξω σαν τον Πήτερ Παν. Εγώ ήθελα να σφάζω Βούλγαρους παρέα με τον Νικηφόρο Ουρανό και το Νικηφόρο Ξιφία. Τρέχει τίποτα?

 

Αν ο Δουμάς έγραφε σήμερα θα πούλαγε τα άντερα του.

 

Όντως, πλέον παίζει πολύ η τηλεόραση και είναι απίστευτη baby-sitter.

 

"Τα παιδιά κάνουν μια έκπτωση στην ανεμελιά, αποδεχόμενα περισσότερη βία," Έχω σφάξει Βούλγαρους κυρά μου στα νιάτα μου... Για να μη σου πω τι έκανα στο Χάνδακα στους Άραβες.... Και δεν θες να μάθεις τι παίχτηκε στην Περσέπολη πριν της βάλουμε φωτιά. Και την πρώτη και τη δεύτερη φορά.... Άμα αρχίσω τις περιγραφές, θα με πετάξει έξω ο Valt πυξ λαξ.

 

"Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο το Χόλιγουντ επενδύει στο φανταστικό και στην αγωνία." Ρε... Ξέρεις με τι δέος έβλεπα το εξώφυλλο του Σούπερμαν 6 το 1979????? Όπως πέφταν οι ακτίνες από αυτή τη μυστήρια σκιά πάνω στον Σούπερμαν??? Εκεί να δεις αγωνία! Έπρεπε να πάει 90 με 91 να πάω Αμερική για να μου λυθούν οι απορίες!

 

Όχι κυρά μου. Η γενιά του πατέρα μου μεγάλωσε και με τη "Διάπλαση των Παίδων".

 

"Θεωρεί ότι τα παιδιά σήμερα εκτίθενται καθημερινά σε πολύ πιο τρομακτικά πράγματα από αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο του Χάρι" Ρε! μπήκε κανείς στην Αθήνα και βίασε όλες τις γυναίκες, πέρασε λεπίδι τα βρέφη και πήρε τους άνδρες στις γαλέρες και δεν το πήρα πρέφα???

 

"θεωρεί το «Μικρό Ηρωα» που διάβαζε όταν ήταν παιδί πιο σκοτεινό και δυσάρεστο από τον Χάρι." Α γειά σου! γιατί ακόμα θυμάμαι εκείνο το κείμενο στο αναγνωστικό (να'ταν Λύκειο? να'ταν Γυμνάσιο) με τα 2 αδερφάκια στην Κατοχή που βγάζαν από τα κόπρανα τα αχώνευτα καλαμπόκια και ξηροκάρπια για να τραφούνε....

 

"μάλιστα πιστεύει ότι αυτά τα μέρη που περιέχουν θανάτους δεν πρέπει να τα διαβάζουν μικρά παιδιά." Κάποτε θα πρέπει να μάθει ο κόσμος τι ακριβώς εννοούμε όταν λέμε ότι ο Θανάσης ο Διάκος σουβλίστηκε.

 

Αυτά. Το τέλεψα.

 

Βασικά σιχτιριάστηκα από αυτή την διαγραφή στην αρχή του κειμένου της ιστορίας του τόπου μας, του τι διαβάζαμε και με τι μεγαλώσαμε (αλήθεια. Η Πηνελόπη Δέλτα του 30 είχε ως αναγνωστικό κοινό τους ενήλικες????) σε αυτόν τον τόπο και η αντικατάστασή της με Δυτικοφερμένα πράγματα (ναι ναι.... φυσικά... στην Ελλάδα του 1880, Ντίκενς διάβαζε ο κόσμος...)

 

για τη μεταφορά bonadrug! (ψυχοθεραπεία που αρέσει και στον Valt! αντί να ξεσπάω σε άλλα μέλη, τα χώνω σε κείμενα ατόμων που δεν ξέρω )

 

[x for xepeta]

I wonder πως θα ήταν μια σειρά ταινιών "Books of Magic".

 

Όσο και να μίσησα τον παγκόσμιο πανικό του Η.Ρ. πέφτω στο τρυπάκι να συμπαθω κάθε επόμενη ταινία όλο και περισσότερο...

 

Για τα ρατσιστικά μηνύματα του Τόλκιν... τι να πω... Δημοκρατία έχουμε, ο καθείς προσπαθεί να βρει τρόπους να μειώσει τους άλλους, να αμφισβητήσει τον οποιονδήποτε απλά γιατί είναι της μόδας. Να φθονήσει τον άλλον και την επιτυχία του. Εξάλου νομίζω είμαστε ο πρώτος λαός που πολέμησε την Ανατολή τόσο πολύ και αντιστάθηκε στην εισβολή της (βασικά και τα δύο). Δυστυχώς οι ψυχολόγοι μερικές φορές δημιουργούν περισσότερα προβλήματα απ' ό,τι λύνουν. Και έχουν μια τέτοια δύναμη να κινδυνολογούν και να μεταδίδουν φόβους!!! Πιο οργανωμένοι από κάθε ολοκληρωτική κυβέρνηση!!

[starsky]

εχω διαβασει τολκιν,αλλα δε θυμαμαι ρατσιστικα μηνυματα,το πως μεγαλωσαν τα παιδια ανα περιοδο δε μπορει να το ξερει η αρθρογραφος,οσον αφορα το χαρι ποτερ ,ειναι πολυ αξιολογη σειρα και παραδεχομαι τη συγγραφεα που δεν εμεινε στα πλαισια μιας απλης περιπετειας-παραμυθακι,αλλα περασε και καταστασεις που κανουν τους αναγνωστες μικρους και μεγαλους πιο υποψιασμενους,καθως και καταστασεις που αναγονται στην καθημερινη ζωη

οντως ειναι ενας αχταρμας που δουλευει και λεει πραγματα που εχουν ξαναειπωθει ,αλλα με ενα καινουργιο βελτιωμενο επαυξημενο τροπο,εχω δει μονο τη ταινια με το φιδι στο τελος σκηνη που οπως τη κινηματογραφησαν δεν ηταν για μικρα παιδια,ακολουθησαν μαλλον τη τακτικη της μαρβελ,στοχευουμε σε πολλες ηλικιες και το αποτελεσμα βγαινει καπως.....

τα βιβλια ειναι αρκετα καλα και τα συνιστω σε ολους

[alagt17]

Για τα ρατσιστικά μηνύματα του Τόλκιν... τι να πω... Δημοκρατία έχουμε, ο καθείς προσπαθεί να βρει τρόπους να μειώσει τους άλλους, να αμφισβητήσει τον οποιονδήποτε απλά γιατί είναι της μόδας. Να φθονήσει τον άλλον και την επιτυχία του.

 

Να σημειώσω εδώ οτι τα περί ρατσιστικού περιεχομένου στον Tolkien τα πρωτοάκουσα Οκτώβρη-Νοέμβρη του 1983

- πρωτοετής όντας- στη Φιλοσοφική της Θεσσαλονίκης. Όσο να'ναι δεν πρέπει να υπήρχαν πάνω από είκοσι άτομα τότε

που να τον ήξεραν στην Ελλάδα. Υπάρχει ολόκληρη συζήτηση γι'αυτό ακόμα και σήμερα. Δύσκολα πάντως καταλήγει κανείς

σε συμπέρασμα και σε κάθε περίπτωση βλέπει (ή δεν βλέπει) κανείς ό,τι έχει στο μάτι του.

Επεξεργασία Νοεμβρίου 25, 2007 από alagt17

[Valtasar]

Τα τελευταία 4 μηνύματα διαγράφτηκαν γιατί οδηγούσαν σε εκτός θέματος συζητήσεις. Τα παραπάνω τα αφήνω ως απλές υπο-σημειώσεις στο άρθρο.

 

Παρακαλώ όπως, άμα θέλετε να ξεφύγετε από το θέμα, ανοίξτε ένα καινούργιο στην Γενική συζήτηση. Το να πεταγόμαστε από ένα θέμα σε άλλο είναι παραδεκτό μέχρι του σημείου που δεν κάνουμε διεξοδικές αναλύσεις εκτός θέματος...

 

[eugab]

συμφωνω. οκ