Jump to content

Search the Community

Showing results for tags 'mark millar'.

  • Search By Tags

    Type tags separated by commas.
  • Search By Author

Content Type


Forums

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Find results in...

Find results that contain...


Date Created

  • Start

    End


Last Updated

  • Start

    End


Filter by number of...

Joined

  • Start

    End


Group


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


City


Profession


Interests

Found 20 results

  1. Τιμή Καταλόγου: 15,38€ Ένας πιτσιρικάς, ο Τόμπι, παιδί χωρισμένων γονιών που διαβάζει μανιωδώς κόμικς της Μάρβελ το 1985, την περίοδο που κυκλοφορούσε και το αρχικό Secret Wars, ανακαλύπτει ένα παλιό σπίτι που όλοι οι υπέρ-εγκληματίες των κόμικς του Οίκου των Ιδεών έχουν μεταπηδήσει στον πραγματικό κόσμο. Φοβούμενος πως δεν θα τον πιστέψουν, αρχικά δεν το λέει σε κανέναν. Ο Τόμπι τώρα πρέπει να ανακαλύψει πως έκαναν το άλμα στον πραγματικό κόσμο και πως θα γλυτώσουν από αυτούς, καθώς η παρουσία τους έχει μερικές πολύ πραγματικές επιπτώσεις. Η Οξύ βγάζει και στην Ελλάδα μια μίνι σειρά 6 τευχών στην οποία ο Μαρκ Μιλάρ έδειξε ένα πρόσωπο πιο σοβαρό, και κάπως νοσταλγικό (και ίσως, πιο προσωπικό), σε σχέδια του Τόμι Λι Έντουαρντς, που με το ιδιαίτερο σχέδιο του βοηθάει τον αναγνώστη στο να βιώσει (ή ξαναβιώσει) την ατμόσφαιρα την δεκαετία του '80. Η έκδοση της στα Ελληνικά έρχεται πάνω στην περίοδο που και στην χώρα μας αυτή η δεκαετία τραβάει την προσοχή μέσα από το επίχρισμα του Vintage και φυσικά πάνω στην περίοδο που βγήκε η δεύτερη σεζόν του Stranger Things, που αν ήταν κόμικ, πιθανότατα θα το σχεδίαζε ο Έντουαρντς. Η έκδοση της Οξύ είναι στα τυπικά στάνταρ της, οπότε δεν χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω. Ο τόμος περιέχει ως έξτρα ένα μικρό art Gallery και έναν πρόλογο από τον Damon Lindelof, συν-δημιουργό του Lost και συγγραφέα του Ultimate Wolverine vs Hulk.
  2. Δυο ειδήσεις που έγιναν γνωστές με διαφορά λίγων ημερών και ο τρόπος αντιμετώπισής τους από τον Τύπο και, κυρίως, από επώνυμους κι ανώνυμους παντογνώστες του διαδικτύου κατέδειξαν για μια ακόμη φορά το μεγάλο πρόβλημα έλλειψης παιδείας ως προς τη σχέση του ανθρώπου με τα ζώα. Ένας άνθρωπος κακοποίησε σκύλο στην Αράχοβα μέχρι θανάτου και λίγες ημέρες αργότερα τρία δεσποζόμενα σκυλιά επιτέθηκαν σε μια γυναίκα και τη δάγκωσαν μέχρι θανάτου. Στη μια περίπτωση φυσικός αυτουργός είναι ένας άνθρωπος και θύμα ένα ζώο, ενώ στην άλλη περίπτωση ηθικός αυτουργός και θύμα είναι άνθρωποι. Τα ζώα δεν είναι θύτες. Για τη συμπεριφορά τους φταίνε χιλιάδες πράγματα που κάνουν ή παραλείπουν να κάνουν οι άνθρωποι, όχι τα ίδια: οι άνθρωποι τα εκπαιδεύουν να δολοφονούν, οι άνθρωποι τα χρησιμοποιούν για φύλακες αντί να πάρουν έναν συναγερμό που θα τους βγει και φθηνότερα, οι άνθρωποι τα δένουν με λουρί ενός μέτρου μέσα στο κρύο και τον καύσωνα, οι άνθρωποι τα χτυπάνε και τα αφήνουν νηστικά, οι άνθρωποι τα κλείνουν σε μπαλκόνια να γαβγίζουν ολημερίς. Όπως λέει και το παλιό δημοσιογραφικό κλισέ, είδηση δεν είναι όταν σκύλος δαγκώσει άνθρωπο, αλλά το αντίθετο. Είναι είδηση όμως και όταν άνθρωπος αφήσει τα άγρια σκυλιά του να κατασπαράξουν άνθρωπο. Άλλη κουβέντα επίσης, που δεν είναι της παρούσης, είναι η ευκολία με την οποία σε κάθε παρόμοιο γεγονός επαναφέρεται το ζήτημα της αυτοδικίας, της θανατικής ποινής, των πιο ευφάνταστων τιμωριών απέναντι στους δράστες εγκληματικών ενεργειών· να τους κρεμάσουμε, να τους βγάλουμε τα μάτια, να τους βιάσουμε μέχρι θανάτου και άλλες σπλάτερ ιδέες εκδικητικής μανίας προτείνονται ανέξοδα. Το πρόβλημα δεν θα λυθεί αν αυτόν που σκότωσε τον άτυχο σκύλο στην Αράχοβα τον ανασκολοπίσουμε μέχρι θανάτου ούτε αν βάλουμε σε ένα κελί με δέκα λιοντάρια τον ιδιοκτήτη των σκυλιών της Θεσσαλονίκης. Προφανώς και πρέπει να δικαστούν, να τιμωρηθούν και να αναλάβουν οι κοινωνικές υπηρεσίες την ευθύνη ότι δεν θα επαναλάβουν τέτοιες συμπεριφορές. Αλλά πρωτίστως πρέπει να εκπαιδευτούν τα νέα παιδιά να σέβονται τα ζώα. Αυτό κάνει ο Superman στο «For the Animals» των Mark Millar, Tom Grimmett και Dick Giordano (2000). Μαθαίνει στα παιδιά να σέβονται τα ζώα. Και το σχετικό link...
  3. Συγκεντρωτική έκδοση μιας μίνι σειράς 6 τευχών, του τίτλου "THE MAGIC ORDER" των Mark Millar & Olivier Coipel και είναι το ντεμπούτο της NETFLIX στα κόμικς. Η τηλεοπτική σειρά αναμένεται μέσα στο 2020. Παραθέτω τα εσωτερικά εξώφυλλα των 6 τευχών και μερικές εσωτερικές σελίδες για να πάρετε γεύση από το σχέδιο.
  4. Κεντρικά πρόσωπα είναι από τη μια ο λευκός γιος του Σατανά και πρόεδρος των ΗΠΑ, και από την άλλη η Αφροαμερικανή κόρη του Θεού. Το Netflix και η Millarworld, εταιρεία του Mark Millar, ενός από τους πιο παραγωγικούς και περιζήτητους σεναριογράφους κόμικς, τηλεοπτικών σειρών και κινηματογραφικών ταινιών τα τελευταία χρόνια, έδωσαν κι άλλες πληροφορίες γύρω από την τηλεοπτική προσαρμογή τού American Jesus. Αν και δεν έχει ανακοινωθεί ακόμη η ημερομηνία προβολής, ούτε ο αριθμός των επεισοδίων, έγινε γνωστό πως τα γυρίσματα έχουν ξεκινήσει στο Μεξικό. Η είδηση έρχεται λίγο μετά την ολοκλήρωση και της τρίτης τριλογίας της σειράς, που κατά πάσα πιθανότητα ήταν και η τελευταία. Η πρώτη τριλογία με τίτλο Chosen είχε κυκλοφορήσει το 2004, η δεύτερη με τίτλο The New Messiah το 2019-20 και η τρίτη με τίτλο Revelations το 2022-23. Και στις τρεις το σενάριο υπογράφει ο Mark Millar και τα σχέδια ο Peter Gross, σε μια ιστορία με έντονο το θρησκευτικό στοιχείο και διαρκείς ανατροπές. Κεντρικά πρόσωπα είναι από τη μια ο λευκός γιος του Σατανά και πρόεδρος των ΗΠΑ σε ένα υπαρξιακό αδιέξοδο, και από την άλλη η Αφροαμερικανή κόρη του Θεού, η νέα Μεσσίας, η οποία δυσκολεύεται να αποδεχτεί τον ρόλο που της έχει ανατεθεί από τον πατέρα της, προτιμώντας τις μικρές απολαύσεις της καθημερινότητας τις οποίες είχε στερηθεί στη δύσκολη παιδική της ηλικία. Δεν πρόκειται όμως για μια κλισέ μανιχαϊστική αναμέτρηση του καλού με το κακό, αλλά για μια συνεχή αναζήτηση των πρωταγωνιστών ως προς τη θέση τους στον κόσμο, την ελεύθερη βούληση και την πορεία που «πρέπει» να ακολουθήσουν. Οφείλουν να υποταχτούν στην υπερβατική φύση τους και να διαιωνίσουν τον διπολικά μεταφυσικό κόσμο που δημιούργησαν οι παλαιότεροι ή να αντισταθούν στις προσδοκίες των πατέρων τους και των πιστών τους; Και πόση λύτρωση θα τους προσφέρει η εκδίκηση που σχεδιάζουν; Δεν σκοπεύω να δώσω περισσότερα σπόιλερ. Απλώς να παραθέσω την πρώτη εικόνα της δεύτερης τριλογίας. Η προοριζόμενη ως μητέρα της κόρης του Θεού, η δεύτερη «Παναγία», ατενίζει τον Χριστό του Αγίου Ιωάννη του Σταυρού, έργο του Salvador Dali (1951). Τι να σκέφτεται άραγε μπρος στην προοπτική το παιδί της να έχει την ίδια τύχη με τον πρώτο Μεσσία; Η συνέχεια στις σελίδες τού American Jesus και τις τηλεοπτικές οθόνες. Και το σχετικό link...
  5. Αλλο ενα κομικ του Mark Millar βρισκει το δρομο του για τη μικρη οθονη! το ονομα αυτου ''Jupiter's Legacy''. Απο rotten tomatoes: Debuts: Later this year on Netflix Based On: The comic book series by Mark Millar and Frank Quitely Why We Can’t Wait: While the premise – a new generation of superheroes rebelling against and letting down their parents and grandparents – is interesting enough, the program is also the first to emerge from Netflix’s purchase of Millar’s comic book company. And, as it happens, there is plenty of drama behind the scenes with showrunner Steven S. DeKnight (of Netflix’s Daredevil) walking away from the series due to creative differences. Does it bode ill for the show? That’s hard to say as Daredevil survived several executive producer shake-ups throughout its existence. The cast — which includes (clockwise from top left as pictured above) Leslie Bibb, Josh Duhamel, Ben Daniels, Matt Lanter, Mike Wade, Elena Kampouris, and Andrew Horton — will certainly get us to watch the first few episodes, but we’re definitely excited to see if Millar’s work can launch a new Netflix dynasty. περισσοτερα για το comic πηγη [imdb=tt5774002]
  6. Σύνοψη από την εκδοτική Το θρυλικό και πολυαναμενόμενο υπερηρωικό έπος, κυκλοφορεί στα ελληνικά, μια ανάσα πριν την πρεμιέρα του στο Netflix! Οι Εκδόσεις Οξύ Comics με μεγάλη χαρά παρουσιάζουν το πρώτο βιβλίο του Jupiter’s Legacy, το υπερηρωικό έπος των περιφανών δημιουργών Mark Millar και Frank Quitely, όπου οι μεγαλύτεροι ήρωες του κόσμου έχουν γεράσει και η κληρονομιά τους είναι δηλητηριώδης για τα παιδιά τους, τα οποία ποτέ δε θα καταφέρουν να σταθούν στο ύψος των αξιοθαύμαστων γονιών τους. Ιδεολογικές, κοινωνικές και υπαρξιακές συγκρούσεις μεταξύ διαφορετικών γενεών, πρότυπα και στερεότυπα, που καταρρίπτονται και επαναπροσδιορίζονται, αλλά και οι πιο βαθιά συμπλεγματικές σχέσεις, αυτές μεταξύ γονέων και παιδιών, διαπραγματεύονται με φόντο την Αμερική της Μεγάλης Ύφεσης και του Σήμερα, σε ένα graphic novel που θα αποτελέσει το καλύτερο πρόγευμα πριν την επίσημη πρεμιέρα της κινηματογραφικής του μεταφοράς στο Netflix, την 5η Μαίου. Όσο για την κληρονομιά του, αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός πως θα αποτελέσει σημείο αναφοράς για όλα τα κόμικς του μέλλοντος! Η ιστορία του Jupiter’s Legacy Κίνηση ματ από τις εκδόσεις Οξύ, καθώς με αφορμή τη σειρά Jupiter’s Legacy που θα βγει στο Netflix τον επόμενο μηνα, φέρνει στα ελληνικά το source material από τους Mark Millar και Frank Quitely. Πρόκειται για μια σειρά 10 τευχών, σπασμένη σε δύο paperbacks των πέντε τευχών έκαστο, η οποία κυκλοφόρησε από την Image. Στα ελληνικά η κυκλοφορία του δεύτερου αναμένεται σύντομα. Επίσης υπάρχει μια spinoff σειρά, το Jupiter’s Circle. Η ιστορία έχει πολλές επιρροές από τα Star Wars, το King Kong, τη Ρωμαϊκή Μυθολογία καθώς και τη Χρυσή Εποχή των Κόμικ με τον Millar να θέλει να εξερευνήσει τη σύνδεση των υπερηρωικών ιδανικών με την Αμερικάνικη Ιδέα. Έτσι η ιστορία φέρνει σε κόντρα δύο διαφορετικές γενιές υπερηρώων, τη Union ή Ένωση και τα παιδιά τους. Η Union αποτελείται από ήρωες με αρχηγό τον Sheldon Sampson (γνωστό και ως Utopian), ο οποίος το 1932 μαζί με τη μέλλουσα γυναίκα του Grace, τον μικρό του αδερφό Walter και άλλους συντρόφους θα καταφέρουν μέσα από τις αναζητήσεις τους να αποκτήσουν υπερδυνάμεις και να αποτελέσουν μια αχτίδα φωτός για την ανθρωπότητα. Οι κόντρες του Sheldon αφορούν δύο διαφορετικά μέτωπα. Το ένα μέτωπο είναι με τον αδερφό του και επίσης υπερήρωα Brainwave ή Walter, ο οποίος δε θέλει πλέον να ζει υπό τη σκιά του ηγέτη αδερφού και γι’ αυτό το λόγο διαφωνεί για τις επιλογές του και θεωρεί πως τα ιδανικά του είναι παλιομοδίτικα. Πιστεύει περισσότερο στον πολιτικό ακτιβισμό των υπερηρώων ζητώντας την κατάργηση των θρησκειών, την εξάλειψη των φόρων και την παρέμβαση για την κλιματική αλλαγή. Στην κόντρα αυτή ο Millar απεικονίζει σε μεγάλο βαθμό την παγκόσμια οικονομική κρίση που ξεκίνησε από το 2007 έως το 2009. Το άλλο μέτωπο του Sheldon είναι με τα παιδιά του, την Chloe και τον Brandon. Η Chloe είναι έγκυος, ενώ ο Brandon αδιαφορεί για την κληρονομιά του ονόματός του, αντιμετωπίζοντας την κατάσταση σαν celebrity την ίδια ώρα που ο Sheldon θέλει να τον κάνει να αναλάβει σοβαρότερες ευθύνες. Ο Brandon επίσης επηρεάζεται πολύ από τον θείο του και φαίνεται πως στρέφεται κατά του πατέρα του. Σε αυτό το πρώτο μέρος πέντε τευχών ουσιαστικά έχουμε την εισαγωγή των χαρακτήρων αυτού του σύμπαντος. Ταξιδεύουμε στη δεκαετία του 30 και μαθαίνουμε το πως ο Sheldon, η Grace, ο Walter και η υπόλοιπη Union απέκτησε τις υπερδυνάμεις, καθώς και το πως ξεκινάει η κόντρα με τον Brainwave να επηρεάζει τον Sheldon ώστε να οδηγηθούν στις απολυταρχικές τους απόψεις. Όποιος έχει δει τη σειρά The Boys ή έχει διαβάσει το κόμικ έχει παρατηρήσει το πως προσπαθεί ο Ennis να απεικονίσει τον Homelander ως μια διεστραμμένη εκδοχή του Superman και την Queen Maeve ως άλλη εκδοχή της Wonder Woman, όπως αντίστοιχα ισχύει για τον Deep/Aquaman, A-Train/The Flash και τα λοιπά. Έτσι και εδώ ο Millar χρησιμοποιεί τον Sheldon ή Utopian σαν μια ολοκαίνουρια εκδοχή του Superman που συμβολίζει το Truth, Justice and the American Way πρωτοφανώς επηρεασμένος από τη Χρυσή Εποχή των Κόμικ, ενώ η γυναίκα του Grace αποτελεί αλληγορική εκδοχή της Wonder Woman. Ο Millar κάνει φανταστική δουλειά στην αποτύπωσή τους, αλλά κυρίως προκαλεί ενδιαφέρον το πόσο αριστουργηματικά σετάρει και αναπτύσσει την ιστορία καταφέρνοντας ταυτόχρονα να μιλήσει για απολυταρχικά καθεστώτα, υπερήρωες, αμερικάνικα ιδανικά (μικρή σημείωση: ο Millar είναι Σκωτσέζος), την οικονομική κρίση του 1929, την οικονομική κρίση του 2008, πολύ κοντά στην εποχή που γραφόταν το κόμικ, το πως επηρεάζονται οι κοινωνίες από τους υπερήρωες και τα λεγόμενα τους και πολλά ακόμα άλλα θέματα, στα οποία ο Σκωτσέζος δίνει ρέστα. Αν σας αρέσουν τα υπερηρωικά με ωραίες ιδέες από πίσω, θα λατρέψετε κι αυτό. Το σχέδιο του Frank Quitely Ο Quitely είναι γνωστός για τις συνεργασίες του με τον Grant Morrison (New X-Men, we3 κτλ) και αυτή είναι η πρώτη του μεγάλη συνεργασία εκτός του έτερου Σκωτσέζου και η πρώτη του με τον Millar μετά το The Authority για τη DC. Αν και δεν είμαι μεγάλος φαν της δουλειάς του, πρέπει ταπεινά να πω πως ο Quitely κάνει εξαιρετική δουλειά στο Jupiter’s Legacy και το θεωρώ εύκολα το κορυφαίο του από όσα έχω διαβάσει. Τα πρόσωπα έχουν πολύ ωραίες εκφράσεις, κάθε ήρωας σου αποπνέει ένα τεράστιο κύρος, κάθε σκηνή έχει εξαιρετικό δυναμισμό, το φόντο κάθε καρέ έχει τεράστια λεπτομέρεια και οι μάχες έχουν εξαιρετική ζωντάνια. Πραγματικά απολαυστική δουλειά. Έκδοση Περισσότερο ενθουσιάστηκα με το timing και την επιλογή της έκδοσης, πράγμα που συνηθίζουν οι ελληνικές εκδοτικές πλέον. Το Jupiter’s Legacy είναι μια εξαιρετική δουλειά που έπρεπε να δούμε στα ελληνικά και μπράβο στις εκδόσεις Οξύ που το έβγαλαν μαζί με την κυκλοφορία της σειράς. Η έκδοση είναι στο κλασικό μέγεθος της εκδοτικής και φυσικά με τις γνωστές προδιαγραφές που μας έχει συνηθίσει η Οξύ. Ανυπομονώ και για το δεύτερο μέρος της ιστορίας, από μένα καλή ανάγνωση σε όλους.
  7. Τι θα γινόταν αν ο Superman δεν κατέληγε στο Κάνσας, αλλά στην Ουκρανία; Τι θα γινόταν αν ο Superman μεγάλωνε στη Σοβιετική Ένωση, υπό τα κομμουνιστικά ιδεώδη και την προεδρία του Στάλιν; O Mark Millar αφηγείται με εξαιρετικό τρόπο την ενναλακτική αυτή ιστορία του Superman, αναμειγνύοντας ιστορικά γεγονότα (πότε όπως έγιναν, πότε δίνοντας τους μια άλλη τροπή) και πολλούς κύριους χαρακτήρες του κανονικού σύμπαντος, στις εναλλακτικές τους φυσικά εκδοχές. Η ιστορία εκτυλίσσεται σε 137 σελίδες και εκτείνεται χρονικά από το 1938, χρονιά που το σκάφος του Superman θα πέσει στην Ουκρανία, έως το 2001, με δύο αναφορές στο μέλλον προς το τέλος της ιστορίας. Η ιστορία ξεκινάει με τον αντίκτυπο που έχει στους Αμερικάνους η είδηση ότι οι Σοβιετικοί έχουν στη διάθεση τους έναν υπεράνθρωπο από έναν άλλο πλανήτη, ενώ μετά μεταφερόμαστε στη Σοβιετική Ένωση του Γιόζεφ Στάλιν και βλέπουμε ορισμένα κατορθώματα του Superman και μαθαίνουμε για τις σχέσεις του με τον ίδιο τον Στάλιν και τον νόθο γιο του Pyotr Roslov. Κατά τη διάρκεια των τριών τευχών η ιστορία θα μας μεταφέρει πότε στη μία χώρα πότε στην άλλη. Κύριος αντίπαλος του Superman δεν είναι άλλος από τον Lex Luthor, ο οποίος κάνει τα αδύνατα δυνατά για να τον νικήσει Εκτός από τον Lex Luthor, την εμφάνιση τους κάνουν οι Lois Lane, ως γυναίκα του Luthor, ο Batman, και αυτός μεγαλωμένος στη Σοβιετική Ένωση, η Wonder Woman, η οποία θα γίνει σύμμαχος του Superman, ο Hal Jordan, ως Green Lantern, υπό τις διαταγές του Luthor, ο Jim Olsen, ως πράκτορας της CIA που θα στρατολογήσει στην αρχή της ιστορίας τον Luthor για να καταστρέψει τον Superman, η Lana Lang, ως Lana Lazarenko, παιδική φίλη του Superman που θα γίνει έπειτα στενός συνεργάτης του, ο Pete Ross, ως Pyotr Roslov και αρχηγός της KGB, ενώ από τους κακούς εμφανίζονται ο Brainiac, ο οποίος χρησιμοποιήθηκε στην αρχή από τον Luthor ενάντια στον Superman, αλλά θα γίνει μετά στενός συνεργάτης του δεύτερου, και για λίγο οι Atomic Skull, Parasite και Doomsday. Το σύμπαν αυτό διατηρεί στοιχεία του κανονικού, όπως ότι η Lois Lane δουλεύει στην Daily Planet στην Metropolis, με τον Perry White ως εκδότη, ενώ γίνονται αναφορές στα S.T.A.R. Labs, αλλά και στο κουστούμι του Clark Kent. Επίσης γίνονται σχεδιαστικές αναφορές στο πρώτο εξώφυλλο του Superman και στο πρώτο εξώφυλλο του Action Comics. Ακόμα, ο Lex Luthor παρουσιάζεται και με τα κόκκινα μαλλιά, όπως αρχικά είχε εμφανιστεί, αλλά και καραφλός. Εξαιρετικός, όπως είπα, ο τρόπος που εκτυλίσσονται τα γεγονότα φτιάχνοντας ένα απόλυτα πιθανό σενάριο με το πως θα οδηγούνταν τα πράγματα, με τον Superman μέρος της πανίσχυρης Σοβιετικής Ένωσης τον καιρό του Ψυχρού Πολέμου. Δεν υπάρχουν πολλές σκηνές μάχης, με το σενάριο να επικεντρώνεται πολλές φορές σε πολιτικούς και στρατηγικούς παράγοντες και στο πώς θα μπορούσε να έχει διαμορφωθεί η ίδια η παγκόσμια ιστορία και ο παγκόσμιος χάρτης. Πολύ καλές οι αντιπαραθέσεις του Superman με τον Lex Luthor, οι οποίες μοιάζουν με κανονική παρτίδα σκάκι. Επίσης πολύ καλό το τέλος που μας μεταφέρει στο απώτερο μέλλον, ένα τέλος (που νομίζω ότι κάποιος από εδώ μέσα το έχει αναφέρει, αν και δεν θυμάμαι ποιος) που δόθηκε στον Mark Millar από τον Grant Morrison. Μία ιστορία που θα ικανοποιήσει τους λάτρεις του Superman, αλλά και εκείνους που έχουν μόνο βασικές γνώσεις, όσον αφορά το συγκεκριμένο σύμπαν. Τα σχέδιο είναι των Dave Johnson & Killian Plunkett και τα μελάνια των Andrew Robinson & Walden Wong. Εργα του Mark Millar που εχουν μεταφραστει στα ελληνικα : ULTIMATES WANTED MARVEL KNIGHTS SPIDER-MAN ULTIMATE X-MEN / ULTIMATE X-MEN & FANTASTIC FOUR KICK-ASS - ΕΝΑΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ ΗΡΩΑΣ CIVIL WAR - ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ MARVEL ZOMBIES - ΑΚΟΡΕΣΤΗ ΠΕΙΝΑ Περισσοτερα του Mark Millar : Supercrooks
  8. Σύνοψη βιβλίου: Ο Γούλβεριν ταξιδεύει στην Ιαπωνία για κάτι που φαίνεται μια απλή υπόθεση απαγωγής. Στην πραγματικότητα, όμως, αποδεικνύεται πως πρόκειται για μια σκοτεινή πλεκτάνη που έχει στήσει ο μεταλλαγμένος Γκόργκον για λογαριασμό της Χείρας. Μετά από καιρό ο Γούλβεριν επιστρέφει, αλλά δεν είναι πλέον ο ήρωας που γνωρίζαμε. Η Χείρα τον υπέβαλε σε πλύση εγκεφάλου και τον έχει στρέψει εναντίον των παλιών συμμάχων και φίλων του! Ποιος είναι ο σκοπός του σχεδίου της, και θα καταφέρουν να σταματήσουν τον Γούλβεριν προτού να είναι πολύ αργά; Σχολιασμός: Πρόκειται για μία δίτομη έκδοση του Wolverine με την ιστορία Enemy of the State του Mark Millar σε σχέδιο του John Romita Jr. Η ιστορία ωραία και μου αρέσει που έρχεται σε σύγκρουση με άλλους ήρωες της Marvel. Η έκδοση είναι στα ποιοτικά δεδομένα που μας έχει συνηθίσει η Anubis. Σας το προτείνω!
  9. Το 2014 οι Mark Millar και Peter Gross παρουσίασαν το «American Jesus: Chosen», μια ανατρεπτική εκδοχή της Δευτέρας Παρουσίας στον σύγχρονο κόσμο. Σήμερα, 16 χρόνια μετά, επιστρέφουν με τη συνέχεια της ιστορίας που είναι ακόμα πιο βλάσφημη και πιο απαισιόδοξη. «Δεν μπορώ να κατανοήσω το πώς οι συντηρητικοί στην Αμερική έχουν αγκαλιάσει τον Ιησού, όταν ξεκάθαρα πρόκειται για έναν επαναστάτη σοσιαλιστή. Λατρεύουν την εκδοχή του Ιησού που κλαίει στη φάτνη καθώς και την εκδοχή του βασανισμένου Ιησού στον σταυρό. Και στις δύο εκδοχές όμως είναι ένας σιωπηλός Ιησούς. Καμία δεν ασπάζεται το μήνυμα που ήρθε να διδάξει ο Ιησούς και το οποίο είναι η παγκόσμια αγάπη και η αντίσταση στην τυραννία. Αυτός είναι ο Ιησούς που μ’ ενδιαφέρει και, αν ποτέ καταφέρουμε να γράψουμε τη συνέχεια, αυτός είναι ο Ιησούς για τον οποίο θέλω να γράψω». Με αυτά τα λόγια συνόδευε ο Mark Millar τον επίλογο του «American Jesus: Chosen» (πρωτοκυκλοφόρησε το 2004 από τις εκδόσεις Image), μιας ρηξικέλευθης προσέγγισης του αποκαλούμενου θεανθρώπου στη σύγχρονη εποχή. Κατά τον Millar (σενάριο) και τον Peter Gross (σχέδια), ο Ιησούς ξαναγεννιέται στις σύγχρονες ΗΠΑ και αντιλαμβάνεται τη θεϊκή-υπεράνθρωπη φύση του στα 12 χρόνια του. Ανασταίνει νεκρούς, θεραπεύει ανίατους, δεν σκοτώνεται όταν πέφτει πάνω του ένα ολόκληρο φορτηγό, βρίσκει πιστούς. Και καθώς προσπαθεί να κατανοήσει τον εαυτό του και να συμφιλιωθεί με τις ικανότητές του, ο αναγνώστης έρχεται αντιμέτωπος με τη σκληρή αλήθεια. Ο μικρός υποτιθέμενος Σωτήρας δεν είναι τελικά ο υιός του Θεού. Είναι ο Αντίχριστος! Η ιστορία όμως δεν τελειώνει εδώ καθώς, όπως φαίνεται, οι Millar και Gross δεν είχαν πει την τελευταία τους κουβέντα. Πριν από λίγους μήνες επέστρεψαν στον Ιησού για τον οποίο, όπως έλεγε ο Millar, ήθελε να γράφει. Στη συνέχεια του «American Jesus», υπό τον τίτλο «The New Messiah», ο «πραγματικός» Ιησούς, που είναι κορίτσι, επιτέλους αναγγέλλεται στη νέα «Παναγία» από έναν λευκοφορεμένο και κοστουμάτο άγγελο. Η μικρή Λουσιάνα Κορτέζ, νοτιοαμερικανικής καταγωγής, γίνεται η δεύτερη γυναίκα στην ιστορία της ανθρωπότητας που μένει έγκυος με άμωμο σύλληψη. Η ιστορία της ξεκινά με ένα όνειρό της που εξελίσσεται στους διαδρόμους ενός μουσείου. Εκεί παρατηρεί τον πασίγνωστο πίνακα του Σαλβαντόρ Νταλί «Ο Ιησούς του San Juan de la Cruz», έργο που εμπνεύστηκε ο Ισπανός σουρεαλιστής ζωγράφος από μια παρόμοια εκδοχή του Εσταυρωμένου την οποία είχε φιλοτεχνήσει ο ιερωμένος Juan de la Cruz το 16ο αιώνα. Στον Ιησού του Dali που παρατηρεί η νέα «Παρθένος» δεν φαίνονται τα χαρακτηριστικά του προσώπου του και ο θεατής αντικρίζει την εικόνα από ψηλά, από την οπτική γωνία του Θεού. Και όπως ξεκινά η ιστορία με μια σταύρωση, ωσάν να προετοιμάζει τον αναγνώστη για τη νομοτελειακή κατάληξή της όπως και την «πρώτη φορά», έτσι και τελειώνει το πρώτο τεύχος της. Η Λουσιάνα και ο Έντι, ένας νεαρός Αφροαμερικανός ως νέος Ιωσήφ, ταξιδεύουν μετά τις οδηγίες του αρχάγγελου σε μια μυστική τοποθεσία για να μην πέσουν στα χέρια του Αντίχριστου. Ο Έντι προσπαθεί να καθησυχάσει τη μητέρα του νέου Ιησού λέγοντάς της «ο Θεός παρακολουθεί τα πάντα. Και εγώ είμαι εδώ. Υπόσχομαι ότι δεν θα αφήσω να σου συμβεί τίποτα, μωρό μου. Όλα θα πάνε καλά», ενώ έξω από το παράθυρο του λεωφορείου ένας στύλος του ηλεκτρικού υπενθυμίζει και προφητεύει το τέλος. Έχει σχήμα σταυρού. Και το σχετικό link...
  10. Ευρέως γνωστός ως ο σχεδιαστής που έδωσε μορφή στο αριστουργηματικό κόμικς Watchmen σε σενάριο του Alan Moore, ο Βρετανός δημιουργός Dave Gibbons βρέθηκε στην Ελλάδα στο πλαίσιο του AthensCon 2019, γεγονός που στάθηκε αφορμή για μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση μαζί του. Ο συγχρονισμός δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερος, αφού η μεταφορά του σημαντικότερου έργου του βετεράνου καλλιτέχνη σε τηλεοπτική σειρά ξεκίνησε να προβάλλεται τον Οκτώβρη στο Netflix. Γεννημένος το 1949 στο Λονδίνο, ο Dave Gibbons θεωρείται σήμερα ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους δημιουργούς κόμικς. Αν και ξεκίνησε από τα βρετανικά underground περιοδικά και συνέχισε στο ιστορικό 2000AD, σύντομα άρχισε να συνεργάζεται με σπουδαίους σεναριογράφους στις μεγαλύτερες εταιρείες. Έχει συνυπογράψει ορισμένα από τα πιο δημοφιλή κόμικς των τελευταίων ετών σε σενάρια των Alan Moore, Frank Miller, Mark Waid, Mark Millar κ.α. Παρά τα 70 χρόνια του παραμένει παραγωγικότατος και, όπως τον γνώρισαν οι επισκέπτες τού The Athens Con την περασμένη εβδομάδα, ευγενέστατος και με ρηξικέλευθες απόψεις για τη γλώσσα και την τέχνη των κόμικς. Αναπόφευκτα ξεκινάμε με τους «Watchmen». Πριν από λίγες μέρες ξεκίνησε η τηλεοπτική σειρά. Έχουν υπάρξει επίσης τα τελευταία χρόνια ατελείωτα prequels, sequels, spinoffs... Τι πιστεύετε ότι σημαίνουν σήμερα οι «Watchmen» για τους αναγνώστες κόμικς και τι για εσάς; Τι διατηρείται από το εμβληματικό αυτό έργο και την αίγλη του 34 χρόνια μετά; Ο Άλαν κι εγώ φτιάξαμε το «Watchmen» πολλά χρόνια πριν ως γκράφικ νόβελ: μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος, ήταν δηλαδή αυτοτελές. Τα prequels και τα sequels κάπως το ξεχειλώνουν. Αν το «Watchmen» είναι ένα ανέκδοτο, τα prequels το εξηγούν ουσιαστικά... σκοτώνοντάς το, αφού αναλύονται κομμάτια που λάμβανες σαν δεδομένα, χωρίς να χρειάζεσαι τόσο ενδελεχή επεξήγηση, ενώ τα sequels συνθέτουν το σύμπαν των «Watchmen» με το υπόλοιπο σύμπαν της DC, κάτι το οποίο προσωπικά βρίσκω ανούσιο. Φυσικά όλες οι δουλειές ξεχειλίζουν από ταλέντο, τα βιβλία φαίνονται υπέροχα, απλά δεν βρίσκω κάποιο λόγο να ξεχειλωθεί τόσο, πέρα από τα χρήματα. Και για να είμαι ειλικρινής, δεν πιστεύω καν πως φέρνουν και τόσο πολλά χρήματα. Πάντοτε πιστεύαμε ότι θα ήταν υπέροχο να γίνει ταινία, φαντάσου πόσο συναρπαστικό μάς φαινόταν εκείνη την εποχή. Παρά τις δυσκολίες, η σημαντικότερη εκ των οποίων ήταν πως το έργο δεν ήταν «όχημα» για έναν ήρωα-σταρ, μετά την απήχηση των ταινιών του Batman άνοιξε ο δρόμος για τη μεταφορά του «Watchmen», κάτι που ανέλαβε ο Zack Snyder. Τους πρώτους τρεις μήνες αφότου προβλήθηκε το τρέιλερ της ταινίας, πουλήσαμε περισσότερα αντίτυπα απ’ ότι είχαν πουληθεί τα προηγούμενα 25 χρόνια – αν το δεις δηλαδή αποκλειστικά ως διαφήμιση για τη δουλειά μας, τότε τα πήγε περίφημα! Απόσπασμα από το «Watchmen» Η τηλεοπτική σειρά όμως είναι το κάτι άλλο! Μου αρέσει η δουλειά του Ντάνιελ Λίντελοφ όπως και να ‘χει. Η «μετάφραση» είναι πάλι διαφορετική, αφού έχουμε το μακρόσυρτο σπάσιμο σε επεισόδια, πρόκειται όμως για κάτι το οποίο, ως φαν των πλατφορμών streaming, λατρεύω να καταναλώνω. Νομίζω ότι η κρίσιμη επιλογή του Λίντελοφ να απομακρυνθεί όσο χρειαζόταν από το πρωτότυπο υλικό οδηγεί ουσιαστικά σε μια παρέκταση του αυθεντικού έργου. Αν το δικό μας «Watchmen» είναι μια πέτρα που πέφτει στο νερό, αυτό που βλέπουμε στις οθόνες μας είναι το κελάρυσμα που αυτή προκαλεί, κάτι πολύ φρέσκο και καινούργιο. Ως θεατής αγωνιώ για το νέο επεισόδιο κάθε εβδομάδα. Δεν έχω δει ακόμα το τελευταίο γιατί είμαι στην Ελλάδα και ανυπομονώ να γυρίσω σπίτι και να το δω με την ησυχία μου. Σήμερα, όποιος έχει δει μια ταινία της Marvel και ίσως ενδιαφέρθηκε για τα κόμικς, αν μπει σε ένα κομιξάδικο και πει «ενδιαφέρομαι για γκράφικ νόβελ, από πού να ξεκινήσω;», θα του πουν «ξεκίνα από το Watchmen». Γιατί είναι αυτοτελές, η αφήγηση είναι απλή και παρά την πολυπλοκότητά της, πρόκειται για ένα κόμικς ικανό να φέρει νέο κόσμο. Κι αυτό γίνεται πολλά χρόνια, μερικές φορές όμως με λάθος προσέγγιση. Ο Άλαν κι εγώ φτιάξαμε το «Watchmen» με πολλή αγάπη για αυτού του είδους τους χαρακτήρες, αλλά ένα μεγάλο κομμάτι της βιομηχανίας κόμικς σκέφτηκε «είναι ζοφερό, σκληρό και σκοτεινό, ας τα κάνουμε όλα έτσι». Με τον Άλαν οφείλουμε ένα μεγάλο συγγνώμη που καταδικάσαμε τα κόμικς της εποχής να είναι ζοφερά, σκληρά και σκοτεινά. «Watchmen», σε σενάριο του Alan Moore και «The Secret Service» από τη συνεργασία του με τον Mark Millar Έχετε εργαστεί στα underground κόμικς, στα υπερηρωικά αλλά και σε κόμικς που αναθεώρησαν τα υπερηρωικά στερεότυπα. Τι σας συγκινεί περισσότερο σήμερα και τι πριν από 40 χρόνια; Αυτό που πάντα αγαπούσα στα κόμικς ήταν το κομμάτι της αφήγησης, η ικανότητα να διηγείσαι – από παιδί, ζωγράφιζα πολύ και έφτιαχνα τους δικούς μου ήρωες, πάντοτε όμως στα πλαίσια ιστοριών. Στις διάφορες εκδηλώσεις βλέπω καλλιτέχνες που έρχονται να μου δείξουν σχέδιά τους, και τα περισσότερα είναι απλά... pin-ups. Αυτό δεν είναι κόμικς για μένα, τα κόμικς είναι η σχέση των εικόνων μεταξύ τους, η σχέση των σελίδων μεταξύ τους, ακόμα και μία ολοσέλιδη εικονογράφηση όπως ένα εξώφυλλο πρέπει να δένει αρμονικά με το σύνολο του έργου. Προσωπικά πάντοτε δίνω ιδιαίτερα σημασία στην προοπτική και στην αρμονία του σχεδίου με το logo. To Watchmen είναι, μεταξύ άλλων, μία προσπάθεια εξερεύνησης των αφηγηματικών τεχνικών των κόμικς και παράλληλα ένας φόρος τιμής, όχι μόνο στους χαρακτήρες αλλά και στα τεράστια αφηγηματικά ταλέντα του παρελθόντος. Θα έλεγα, λοιπόν, ότι το πιο ελκυστικό πράγμα για μένα στα κόμικς είναι το παιχνίδι της αφήγησης. Για παράδειγμα, στο Mr. Miracle, έναν παλιό ήρωα του Jack Kirby, στο Hawkeye για τη Marvel, στον David Aja, ήρθα αντιμέτωπος με καταπληκτικά αφηγηματικά πλαίσια. Και σήμερα ακόμα βλέπω πολλά νέα κόμικς που διατηρούν την αίγλη των κλασικών, και φυσικά μπορείς πάντα να διαβάσεις κάποια από τις πολλές συλλογές κλασικών έργων και να βρεθείς στο παρελθόν. Από τους αγαπημένους μου δημιουργούς είναι ο Alex Todd, ακριβώς για το λόγο που περιγράφω παραπάνω. Φυσικά αδυνατώ να ακολουθώ ότι κυκλοφορεί, όταν όμως το βιώνω από τη θέση του αναγνώστη, αυτές είναι οι αρετές που αναζητώ ακόμα και σήμερα. Οι Watchmen, η Martha Washington, ο Σούπερμαν με τον Άλαν Μουρ και άλλες δουλειές σας αμφισβήτησαν τις παραδόσεις του υπερηρωικού είδους. Πόσο πιστεύετε ότι συμβάλλατε στη σύγχρονη κατάσταση της αποδόμησης; Ή μήπως δεν έχει αλλάξει τίποτα και οι υπερήρωες πουλάνε ακόμα ματσίλα και ανδρισμό; Ένα από τα ενδιαφέροντα πράγματα που συμβαίνουν στα σημερινά κόμικς είναι πως υπάρχει όλο και μεγαλύτερη ποικιλία. Φυσικά υπάρχουν βρετανικά κόμικς, όπως υπάρχουν και ελληνικά, ευρωπαϊκά και αμερικανικά. Όταν βρεθείς σε ένα αμερικανικό συνέδριο κόμικς, θα περιτριγυρίζεσαι από πολλά αμερικανικά, αλλά πάντοτε θα υπάρχουν και πολλά ευρωπαϊκά κόμικς. Αισθάνομαι πως οι διαφορετικές βιομηχανίες κόμικς έχουν τρόπον τινά συμπτυχθεί. Την εποχή που μεγάλωνα διαβάζοντας αμερικανικά κόμικς είχαν τραβήξει το ενδιαφέρον μου τα λεγόμενα indie κόμικς, τα οποία όμως χρησιμοποιούσαν πολύ συχνά Ευρωπαίους καλλιτέχνες: Ιταλούς, Ισπανούς, αλλά και Λατινοαμερικανούς. Πάντοτε απολάμβανα αυτήν την ποικιλομορφία. Παράλληλα αυξάνεται και το πλήθος των αναγνωστών αλλά και τα διαφορετικά χαρακτηριστικά τους. Στο παρελθόν ήταν ένα σχεδόν ανδροκρατούμενο χόμπι, οπότε δεν υπήρχε μεγάλη ευχέρεια να δεις διαφορετικές όψεις του ίδιου χαρακτήρα. Πιστεύω πως σε αυτό το επίπεδο το «Watchmen» συνέβαλε με την έννοια πως ασχοληθήκαμε με τους χαρακτήρες, χτίσαμε τα προφίλ τους σαν να ήταν πραγματικοί άνθρωποι. Το ίδιο και με τη Martha Washington. Δεν είναι υπερήρωας – παραμένει ήρωας, αλλά έφερε από νωρίς στο προσκήνιο το ζήτημα της αναγκαιότητας να μην είναι όλοι οι ήρωες αρρενωποί λευκοί άντρες, έδειξε πως υπάρχουν εναλλακτικές. Είναι μία από τους αγαπημένους μου χαρακτήρες. Κατά κάποιον τρόπο η ιστορία της έχει στοιχεία σάτιρας, όχι με τη φιλοσοφική έννοια, αλλά σε επίπεδο... πολιτικού ανέκδοτου. Μου αρέσει όταν οι γραμμές δεν είναι τόσο κρυστάλλινες και κατά κάποιον τρόπο θολώνουν και αλληλοκαλύπτονται. «Martha Washington - Give me Liberty» σε σενάριο του Frank Miller και «Superman» από ακόμη μια συνεργασία του με τον Alan Moore Έχετε συνεργαστεί με τεράστια ονόματα όπως ο Άλαν Μουρ και ο Φρανκ Μίλερ. Ήταν εύκολο; Πόσο ακολουθήσατε τα θέλω τους και τα τεράστια εγώ τους; Και πόσο... Dave Gibbons βάλατε σε αυτές τις δουλειές; Πρέπει να πω ότι κι εγώ έχω ένα αρκετά μεγάλο «εγώ». Πιστεύω πως στα κόμικς, οι καλύτερες επαγγελματικές συνεργασίες είναι όταν καλείσαι να σχεδιάσεις ένα έργο που είναι ακριβώς αυτό που θα ήθελες να διαβάσεις ο ίδιος, ένα ιδανικό κόμικ. Και όταν δουλεύεις με φίλους – γιατί και ο Άλαν και ο Φρανκ είναι φίλοι – τότε με οτιδήποτε και να καταπιαστείτε, γίνεται διασκεδαστικό. Στις περιπτώσεις των Watchmen και της Martha Washington ήμασταν εντελώς μόνοι, δεν υπήρχε ο εκδότης πάνω από τα κεφάλια μας να μας υπαγορεύει τι να κάνουμε. Πιστεύω πως ο Άλαν και ο Φρανκ είναι οι δύο ιδιοφυΐες των σύγχρονων κόμικς. Αλλά ο τρόπος που δουλεύουν είναι εξαιρετικά διαφορετικός. Ο Άλαν γράφει πολύ λεπτομερή σενάρια, και τα γράφει μετά από μακρόχρονες συζητήσεις. Όπως θα διαπίστωσες και από αυτήν τη συνέντευξη, κι εγώ βρίσκω μεγάλη απόλαυση στις συζητήσεις, οπότε καταλήγαμε να μιλάμε για ώρες και στο πέρας των συζητήσεων, έγραφε ένα λεπτομερέστατο σενάριο. Ωστόσο πάντοτε ήταν ανοιχτός σε αλλαγές, ποτέ δεν είπε «κάνε αυτό, κάνε το άλλο» αλλά «μπορείς να κάνεις αυτό, μπορείς να κάνεις το άλλο, αν σου έρθει κάτι καλύτερο πες μου να το αλλάξουμε». Με τον Φρανκ, από την άλλη, συναντιόμαστε και εκείνος πετάει διάσπαρτες ιδέες, τις οποίες εγώ οπτικοποιώ με βιαστικά σκίτσα. Αργότερα γράφει το σενάριο – πολύ λιγότερο λεπτομερές απ’ ό,τι του Άλαν – το οποίο διαμορφώνεται στην πορεία. Αισθάνομαι μεγάλη χαρά και ευγνωμωσύνη που έχω συνεργαστεί με αυτούς τους δύο δημιουργούς. Από τα πρώτα χρόνια σας στα κόμικς και από το 2000AD περάσατε στα mainstream αμερικάνικα διατηρώντας όμως πάντα μια εναλλακτική αύρα. Πόσο εύκολο είναι να ελίσσεστε ανάμεσα στα είδη; Τα underground κόμικς ήταν ένα σημείο καμπής. Ήταν τότε που κατάλαβα ότι μπορώ να κάνω πράγματα με τα κόμικς που δε χρειάζονται να απευθύνονται στα παιδιά. Κι αυτό γιατί επικρατεί παραδοσιακά η αντίληψη πως τα κόμικς απευθύνονται σε παιδιά, ενώ τα underground κόμικς είχαν σαφώς μεγαλύτερο κοινό και θέματα τα οποία δε συνηθίζονταν, γι’ αυτό και προσέφεραν τόσο πολύ ενθουσιασμό. Το πιο κοντινό πράγμα που είχα δει ήταν το περιοδικό MAD, το οποίο λάτρευα ως παιδί. Μου άρεσε το στοιχείο της υπονόμευσης, που δε δέχονταν τα πράγματα ως είχαν, η διαρκής αποδόμηση. Το MAD και ο εμπνευστής του, Harvey Kurtzman, αποτέλεσαν μία από τις μεγαλύτερες επιρροές μου. Ήταν μία ιδανική γέφυρα μεταξύ των παιδικών και των ενήλικων κόμικς. Από την άλλη, πάντοτε μου άρεσε να αλλάζω το στυλ μου, έχω περίπου 7 διαφορετικά, ένα πολύ καθαρό και αυστηρό, ένα λίγο πιο τσαπατσούλικο, ένα καρτουνίστικο και αστείο... Προφανώς, ο τρόπος με τον οποίο σχεδιάζω εξαρτάται από το θέμα που πραγματεύεται η ιστορία. Τα underground κόμικς ήταν το σημείο όπου κατάλαβα ότι κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει, αλλά και η περίοδος που έμαθα να κάνω σοβαρή δουλειά. Οι απαιτήσεις ήταν υψηλότατες και η αίσθηση όταν έβλεπες το τελικό αποτέλεσμα, τη δουλειά σου, τυπωμένη, ήταν μοναδική. Γίνατε διάσημος επί θατσερισμού και ριγκανισμού και φαντάζομαι ότι εκείνες οι σκληρές εποχές έπαιξαν ρόλο και στις δικές σας επιλογές. Σήμερα, επί Τραμπ και επικείμενου Brexit, πόσο επηρεάζει η πολιτική τα έργα σας; Γινόμαστε αναπόφευκτα πολιτικοί από τη στιγμή που ζούμε στον κόσμο και επηρεαζόμαστε από τον ρου του. Όλοι οι άνθρωποι έχουν την τάση να έχουν μια άποψη. Θεωρώ όμως πως η προπαγάνδα παραείναι βαρετή, αφού είναι σαν να κοιτάς μόνιμα σε μια κατεύθυνση και να χάνεις οτιδήποτε υπάρχει γύρω σου. Νομίζω ότι με το «Watchmen» εξερευνήσαμε σε έναν βαθμό τον αυταρχισμό και γενικότερα τη δεξιά αντίληψη της πολιτικής, κάτι που έκανε πολύ πιο έντονα ο Άλαν στο «V For Vendetta», όπου μιλούσαμε για ένα απολυταρχικό, φασιστικό πλαίσιο. Αυτό που θεωρώ εκπληκτικό είναι πως έργα που έχουν γραφτεί 30 ή και 40 χρόνια πριν μπορούν να εκφράσουν απόλυτα καταστάσεις που βιώνουμε και σήμερα: άλλος ένας τρελός πρόεδρος, ένας πρόεδρος της σόου μπιζ. Αυτό ακριβώς ήταν και ο Ρίγκαν. Επί Τραμπ είχα περάσει μια περίοδο που περίμενα μανιωδώς την πτώση του. Κάθε φορά που έκανε κάποια απαράδεκτη χοντράδα σκεφτόμουν «αποκλείεται να τη γλιτώσει με αυτό», αλλά κάθε φορά τα κατάφερνε! Όσο περήφανος Βρετανός κι αν αισθάνομαι, παραμένω βαθιά Ευρωπαίος και διαφωνώ κάθετα με το Brexit. Από τη μια όμως αισθάνομαι πως πλέον είναι όλα χαμένα, και από την άλλη παραμένω αθεράπευτα αισιόδοξος. Απόσπασμα από το «Martha Washington Dies» σε σενάριο του Frank Miller Πριν λίγα χρόνια είχατε συμμετάσχει ενεργά στην έκθεση Image Duplicator με έναν απόλυτα καταγγελτικό λόγο ενάντια στις πρακτικές καλλιτεχνών όπως ο Ρόι Λίχτενσταϊν αναφορικά με τα κόμικς. Σήμερα που τα κόμικς έχουν διαχυθεί τόσο πολύ σε κινηματογράφο, τηλεόραση και ποπ κουλτούρα, υπάρχουν ανάλογοι κίνδυνοι απώλειας της αυθεντικότητάς τους; Δεν το πιστεύω. Δε μου αρέσει αυτό που κάνουν άνθρωποι σαν τον Ρόι Λίχτενσταϊν, στα μάτια μου φαίνεται σαν κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας κατά κάποιον τρόπο, πρακτικές που ουσιαστικά περιφρονούν μία ιδιαίτερη αξιόλογη μορφή τέχνης. Κατά κάποιον τρόπο καταλαβαίνω τι προσπαθεί να κάνει, αλλά δεν το κάνει καθόλου καλά, εκεί είναι που εντοπίζω μία έλλειψη τεχνογνωσίας και κυρίως αυθεντικότητας. Κατά τ’ άλλα, η διάχυση των κόμικς σε διάφορα μέσα προσωπικά είναι μια θετική τροπή των πραγμάτων, αφού φέρνει διαρκώς νέο αίμα στον κόσμο μας. Κάποιοι μπορεί να περάσουν και να μην ακουμπήσουν, αλλά αξίζει ακόμα και για αυτούς τους λίγους που εν τέλει θα μυηθούν σε αυτήν την όμορφη τέχνη. Επιπλέον, πολλές από αυτές τις ταινίες έχουν γράψει ιστορία στο Hollywood, όπως για παράδειγμα οι ταινίες της Marvel, οι οποίες μάλιστα παραμένουν όσο το δυνατόν πιο πιστές στο πρωτότυπο υλικό. Και παρά τις αλλαγές που φέρνει ο καιρός, όπως για παράδειγμα τη μαζική ψηφιοποίηση των κόμικς – κι εγώ διαβάζω τα περισσότερα ψηφιακά πλέον – το έντυπο δε θα σταματήσει να είναι ελκυστικό στον μέσο αναγνώστη. Εν ολίγοις, θεωρώ πως η χρήση των κόμικς από διαφορετικά μέσα μόνο θεραπευτικές ιδιότητες μπορεί να έχει για την 9η Τέχνη. Πώς σας φάνηκε το φεστιβάλ κόμικς στην Ελλάδα; Πόσο νόημα έχουν αυτές οι εκδηλώσεις για τη δουλειά σας και για την τέχνη των κόμικς; Όταν ήμουν 10 χρονών, ζούσα σε έναν κόσμο όπου τα κόμικς ήταν μια μοναχική ασχολία, αφού ελάχιστοι από τους φίλους μου διάβαζαν, πόσο μάλλον φανατικά. Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να βρεθώ σε φεστιβάλ κόμικς, όπως το San Diego, και να δω με τα μάτια μου πως υπάρχουν τόσοι πολλοί που μοιράζονται το ίδιο πάθος με μένα, απλώς στην καθημερινή ζωή είναι διασκορπισμένοι. Αυτές οι εκδηλώσεις, οι οποίες διαρκώς αυξάνονται και πληθαίνουν και γίνονται πλέον σε διάφορα μέρη σε όλον τον κόσμο, είναι μια καλή ευκαιρία λοιπόν να συναντηθούν όλοι αυτοί: παθιασμένοι πιτσιρικάδες, φανατικοί συλλέκτες, γηραιότεροι άνθρωποι που κάποτε διάβαζαν κόμικς και νοσταλγούν. Στη γειτονιά σου μπορεί να είσαι ο μοναδικός κομιξάκιας, εκεί όμως είσαι μια σταγόνα στο νερό. Κάθε χρόνο δέχομαι μερικές χιλιάδες προσκλήσεις για αντίστοιχες εκδηλώσεις, καταλήγω όμως να πηγαίνω σε 3 ή 4. Ο λόγος που βρίσκομαι στην Αθήνα είναι επειδή ρώτησα μερικούς από τους φίλους μου που έχουν φιλοξενηθεί εδώ τα προηγούμενα χρόνια και με διαβεβαίωσαν πως η διοργάνωση, η ομάδα, ο χώρος, η φιλοξενία θα είναι εξαιρετικά – το οποίο και διαπίστωσα ιδίοις όμμασι. Το ξενοδοχείο ήταν εξαιρετικό, το φαγητό προσεγμένο, οι διοργανωτές ευγενείς και γνώστες του αντικειμένου. Πάνω απ’ όλα όμως το κοινό ήταν τόσο θερμό, τόσο ενθουσιώδες... Επίσης τυχαίνει συχνά να συναντάς φίλους σου. Όταν πηγαίνεις σε τέτοιες εκδηλώσεις, είναι σαν να ταξιδεύεις με ένα υπερωκεάνιο το οποίο βυθίζεται και ξαφνικά καλείσαι να πηδήξεις σε μια σωσίβια λέμβο, όπου δεν ξέρεις με ποιους θα είσαι. Και αυτό θα κάνει τη διαφορά. Μερικές φορές δεν θέλεις να βγεις από εκεί, ακόμα κι αν φτάσεις στον προορισμό σου και άλλες θα ήθελες να βγεις από τη λέμβο και να συνεχίσεις κολυμπώντας. Η εμπειρία μου εδώ ήταν μία από τις καλύτερες και θέλω να ευχαριστήσω άπαντες για την αντιμετώπιση που μου επιφύλαξαν. Και το σχετικό link...
  11. 50 χρόνια στο μέλλον και μια post-apocalyptic U.S.A. Οι κακοί έχουν κερδίσει και οι υπερήρωες έχουν παραιτηθεί, ηττηθεί, εξαφανιστεί ή/και εξοντωθεί. Ένας γέρος Wolverine έχει αποκηρύξει το παρελθόν του, έχει κάνει οικογένεια και ζει απομονωμένος σε μια φάρμα. Η ζωή του θα αλλάξει για ακόμα μια φορά όταν ένας τυφλός πλέον Hawkeye θα τον προσλάβει ως συνοδό για την μεταφορά ενός μυστηριώδους φορτίου, με αντάλλαγμα 500 δολάρια. Λεφτά που ο Λόγκαν χρειάζεται οπωσδήποτε για να πληρώσει το ενοίκιο στην συμμορία των Banner (ναι, κακοποιών στοιχείων και απογόνων του Hulk). Πολύ σκοτεινή ιστορία, πολύ εκτός του τυπικού υπερηρωικού. Καραγουστάρισα Σενάριο γεμάτο αναπάντεχα plot-twists με γρήγορη ταχύτητα που δεν σε αφήνει να το αφήσεις, διαβάζεται αυτοτελώς και γεμίζει τα όποια κενά για όσους δεν ξέρουν τι προηγείται με μικρά flashbacks σε καίρια σημεία χωρίς να μπερδεύει. Βλέπουμε πολλούς super-villains (Dr. Doom, Kingpin, Magneto, Red Skull) να παρελαύνουν σε μια ιστορία με λιγότερη αλλά πιο καλοστημένη δράση απ'όσο υπόσχεται ο τίτλος και το εξώφυλλο της, αλλά κυρίως βλέπουμε έναν "σπασμένο" Γούλβεριν που έχει υποσχεθεί να μην ξαναβλάψει άλλο ον αλλά οι συγκυρίες τον στήνουν στον τοίχο. Έναν Γούλβεριν σκοτεινό και πιο σακατεμένο απ'ότι συνήθως, άρτια χτισμένο σαν χαρακτήρα, όλα μέσα σε ένα αξιοπρεπέστατο σχέδιο με ωραίο φωτισμό και χρώμα που αυξάνει την ροή χωρίς να κρατά το μάτι παραπάνω απ'όσο πρέπει. Ο Mark Millar (σενάριο - Civil War,Wanted, Kick-Ass, The Ultimates) και ο Steve McNiven (σχέδιο - Civil War, Guardians of the Galaxy, Death of Wolverine) είπαν την ιστορία τους αρχικά στο Wolverine #66-72 και Wolverine Giant Size Old Man Logan. Όπως περίμενα, το κόμικ έχει μικρή έως ελάχιστη σχέση με την ταινία πέρα από κομμάτι του τίτλου και του όλου "γέρος Γούλβεριν δίνει την τελευταία του παράσταση", αλλά ευχαριστήθηκα και τα δύο. Του πέταξα ένα εύκολο 5/5 στο goodreads. Καιρό είχα να διαβάσω έτσι ανέμελα κομικάκι και να μην πάρω χαμπάρι πότε τελείωσε.
  12. Γιατί να είναι στρατόκαυλη η νέα Kick-Ass; Ο Mark Millar είναι αδιαμφισβήτητα ένας απ’ τους πιο έμπειρους και ταλαντούχους Αμερικανούς δημιουργούς comics. Είναι δημιουργός πολλών διαφορετικών comic σειρών, πολλών ηρώων που έχουν αφήσεις εποχή, αλλά και με εξαιρετική συνεισφορά στις ιστορίες των Marvel και DC (άλλωστε είναι ο δημιουργός του Civil War, του Superman:Red Son, του Old Man Logan και τόσων άλλων εμβληματικών comics). Μάλιστα έχει δημιουργήσει την προσωπική του εκδοτική εταιρία comics, την Millarworld, η οποία βασίστηκε στη δημοφιλία του και μέχρι στιγμής έχει εκδώσει πολύ δυνατές comic σειρές, όπως το Kingsman και το Kick-Ass. Κάποιες από τις comic ιστορίες του Millarworldθα γίνουν μέσα στη νέα χρονιά σειρές και ταινίες στο Netflix, το οποίο έχει ήδη ανακοινώσει τις τηλεοπτικές μεταφορές του Jupiter’s Legacy και του American Jesus, ενώ σύμφωνα με το Netfllix αυτά είναι μόνο η αρχή… Όσον αφορά το Kick-Ass, πρόκειται για μια απ’ τις δημοφιλέστερες comic σειρές του Mark Millar, η οποία έχει μεταφερθεί και στον κινηματογράφο σε δύο ταινίες που μας έχουν αφήσει -σε κάθε περίπτωση- θετικές αναμνήσεις. Η original ιστορία του Kick-Ass είναι βασισμένη σε έναν nerd έφηβο, ο οποίος εμπνεόμενος απ’ τις σελίδες των αγαπημένων του comics, αποφασίζει να φτιάξει μια υπερηρωική στολή και να πολεμήσει το έγκλημα στην περιοχή του. Βέβαια, καταλήγει να τρώει πολύ ξύλο, αφού, παρά την υπερηρωική του στολή, δεν έχει κάποια υπερδύναμη, όπως οι αγαπημένοι του ήρωες. Μετά από πολύ προπόνηση, κάποιες πρώτες επιτυχίες, αλλά και μετά από αποτυχίες με πολύ ξύλο, ο Kick-Ass ξεκινάει ένα μακρύ splatter ταξίδι ενάντια στο έγκλημα, στο οποίο θα τον συντροφεύσει η ultra-violent Hit-Girl. Το original run του Kick-Ass, μαζί με το spin-off της Hit-Girl ήταν απ’ τις εξαιρετικές στιγμές των superhero comics των τελευταίων δεκαετιών και μάλιστα χωρίς καν να είναι ένα κλασσικό superhero comic, αλλά μάλλον περισσότερο μια σύγχρονη κριτική ματιά στο υπερηρωικό είδος. Έτσι λοιπόν ήταν μεγάλες οι απαιτήσεις των fans, όταν ο Mark Millar ανακοίνωσε την επιστροφή των δύο ηρώων από την Image Comics. Όμως ήδη απ’ τα πρώτα τεύχη υπήρξαν αρνητικές αντιδράσεις, όμως για όλους τους λάθος λόγους. Έτσι λοιπόν οι πρώτες αντιδράσεις ήρθαν απ’ το πάντα δραστήριο alt-right κοινό, το οποίο ήταν αναμενόμενο να δυσαρεστηθεί βλέποντας τον νέο Kick-Ass να είναι Αφροαμερικανίδα γυναίκα. Εξάλλου, είναι συχνό φαινόμενο τα τελευταία χρόνια να βγαίνει στα social media ένας ρατσιστικός, σεξιστικός και -κάποιες φορές- ανοιχτά φασιστικός alt-right όχλος, ο οποίος πολεμάει όποια αλλαγή στα comics έχει αντι-ρατσιστικό ή φεμινιστικό πρόσημο. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις αντίστοιχων εκρήξεων είναι οι μισογύνικες αντιδράσεις στη γυναικεία μορφή της Mighty Thor, αλλά και ο διαδικτυακός πόλεμος που δέχτηκε η Chelsea Cane, επειδή ως σεναριογράφος του All-new All-different reboot της Mockingbird, αποφάσισε να αναδείξει τη feminist agenda της ηρωίδας. Επομένως δεν είχε κάποια πρωτοτυπία το «ξενέρωμα» που έφαγε το alt-right κοινό. Αυτή ήταν σίγουρα ήταν μια ευχάριστη στιγμή που χάρισε η νέα σειρά του Mark Millar σε κάθε φυσιολογικό άνθρωπο. Όμως, τελικά η νέα Kick-Ass αφήνει αρνητικές εντυπώσεις κι αυτό γιατί ο Mark Millar αποφάσισε να μετατρέψει τον αγαπημένο μας nerd ήρωα σε μια στρατόκαυλη βετεράνο της αμερικάνικης εισβολής στο Αφγανιστάν. Η νέα Kick-Ass λοιπόν, ονομάζεται Patience και δεν έχει καμία σχέση με τη nerd«τρέλα» του original superhero. Είναι μια μισθοφόρος του αμερικάνικου στρατού, η οποία πιστεύει ότι «υπερασπίζεται» τη χώρα της, συμμετέχοντας στην ιμπεριαλιστική εισβολή των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν. Μετά από μια ένοπλη συμπλοκή τραυματίζεται και αποστρατεύεται τιμητικά, επιστρέφοντας στην οικογένειά της στις ΗΠΑ για να ανακαλύψει ότι ο σύζυγός της την έχει εγκαταλείψει και ότι είναι αναγκασμένη να μεγαλώσει μόνη της τα παιδιά τους. Η απάντηση που βρίσκει στο οικονομικό της αδιέξοδο είναι να ντυθεί superhero και να ληστέψει την τοπική μαφία, ώστε να βρει τα λεφτά που χρειάζεται -και που δεν μπορεί να τα κερδίσει ως σερβιτόρα- αλλά και για να προσφέρει στην κοινότητά της με φιλανθρωπικές προσφορές. Η ίδια δεν έχει κάποια συμπάθεια στους superheroes, ούτε έχει κάποια υπερδύναμη. Επιλέγει να φορέσει την στολή του Kick-Ass μόνο και μόνο για να μην στοχοποιηθεί η ίδια και η οικογένειά της απ’ τη μαφία. Και βασίζεται στις πολεμικές δεξιότητες που της έχει διδάξει ο αμερικάνικος στρατός, στον οποίο συνεχίζει να έχει τον ύψιστο σεβασμό. Γι’ αυτό και η νέα Kick-Ass είναι -δυστυχώς- στρατόκαυλη. Συνεχίζει να ζει σαν μισθοφόρος, αφού εμπνέεται απ’ τα σλόγκαν της μεραρχίας της, ενώ συνεχίζει να κρατάει απ’ τα κλοπιμαία μόνο το ποσό που θα εισέπραττε ως εν ενεργεία στρατιώτης. Ακόμα, είναι μια απόλυτα συστημική ηρωίδα, η οποία επιλέγει να υπερασπιστεί το νόμο και την τάξη, πιστεύοντας ότι έτσι συνεχίζει να υπερασπίζεται την πατρίδα της, όπως έκανε και στο Αφγανιστάν(!) -έτσι πιστεύει τουλάχιστον. Αυτό είναι το background της νέας ηρωίδας του Mark Millar, η οποία σε κάθε περίπτωση μας απογοήτευσε. Το νέο Kick-Ass έτσι χάνει πολλά στοιχεία από την original εκδοχή του, με σημαντικότερη τη φρέσκια κριτική ματιά του στο υπερηρωικό είδος. Η Patience δεν είναι μια anti-hero, όπως ήταν ο original Kick-Ass, αλλά μια στρατιωτικά εκπαιδευμένη ηρωίδα. Το γεγονός ότι δεν είναι nerd αλλάζει και τον χαρακτήρα του comic, το οποίο μας είχε συνηθίσει στις συχνές αναφορές στην nerd και pop κουλτούρα, οι οποίες πλέον απουσιάζουν. Αν κάτι μας θυμίζει τις καλές στιγμές του original Kick-Ass είναι ο Violencia, ο villain του 3ου και 4ου τεύχους, ο οποίος είναι μια πολύ δυνατή μορφή, σε ένα comic που χαρακτηρίζεται για την αγριότητα και το splatter του. Όμως, πέρα από αυτή την καλή στιγμή, το νέο Kick-Ass δεν μας προσέφερε τίποτα άλλο αξιοσημείωτο, στα 6 τεύχη του, που έκλεισαν τον πρώτο κύκλο της Patience.Η σειρά θα συνεχιστεί από τον Σεπτέμβρη, όμως η συνέχειά της δύσκολα θα μας αλλάξει άποψη. Πηγή
  13. Νόμιζα πως υπήρχε ήδη θέμα για την συνέχεια του Secret Service, αλλά είχαμε μείνει στην ανακοίνωση πως θα γυριστεί η συνέχεια. Έρχεται στις 16 Ιουνίου του 2017 η συνέχεια της αναπάντεχης επιτυχίας Kingsman: The Secret Service που βασίστηκε στο κόμικ των Μαρκ Μιλάρ και Ντέιβ Γκίμπονς. Η υπόθεση της νέας ταινίας (σύμφωνα με το Deadline): ''The Golden Circle" picks up from where 2014's "Kingsman: The Secret Service" left off, with Egerton's Eggsy heading to the United States to join forces with the "Statesman," the Kingsman agency's American counterpart, following the destruction of Kingsman HQ by evil mastermind Poppy (Moore).'' Την σκηνοθεσία την ανέλαβε πάλι ο Μάθιου Βον, ενώ η ταινία έχει προσθέσει στο καστ της τους: Channing Tatum, Julianne Moore, Halle Berry Pedro Pascal (Ο Όμπεριν Μαρτέλ του GOT) και τον Jeff Bridges που μόλις ανακοινώθηκε. http://www.comicbookresources.com/article/elton-john-confirms-kingsman-golden-circle-role http://www.comicbookresources.com/article/channing-tatum-joins-kingsman-sequel-kingsman-the-golden-circle http://www.comicbookresources.com/article/jeff-bridges-joins-kingsman-the-golden-circle http://www.comicbookresources.com/article/kingsman-poster-teases-major-characters-return Υ.Γ. Και για όσους στεναχωρήθηκαν [imdb=tt4649466]
  14. Οld Man Logan: Η δυστοπία που ξεπέρασε τα όρια του μαύρου Τα κόμικ και οι ταινίες των X-Men έχουν εντρυφήσει στο θέμα της δυστοπίας. Ξεκινώντας από το Days of Future Past, το κόμικ του 1981, οι αγαπημένοι μας μεταλλαγμένοι έχουν βρεθεί επανειλημμένα αντιμέτωποι με διαφορετικές εκδοχές ενός δυστοπικού, κατεστραμμένου κόσμου. Τα saga Age of Apocalypse και House of M έχουν αποτελέσει τις βαθύτερες, πιο λεπτομερείς ιστορίες σε αυτό το μοτίβο και μας έδωσαν κάποιες από τις καλύτερες στιγμές των X-Men στη μακρά ιστορία τους. Τα θέματα του ρατσισμού και της περιθωριοποίησης, σταθερά παρόντα στα κόμικ τους, έχουν πιάσει το αποκορύφωμα τους μέσα σε αυτές τις ιστορίες, ακόμα και με τη μορφή ενός «αντεστραμμένου» ρατσισμού όπως στο House of M. Πρόκειται για σκοτεινές, απαισιόδοξες αφηγήσεις που ακόμα και αν ανατρέπονται (συνήθως χάρη στο ταξίδι στο χρόνο), αφήνουν την αίσθηση ότι το χειρότερο δεν απέχει και τόσο πολύ και οι καλύτερες προσπάθειες των υπερ-ηρώων δεν αρκούν για να το αποτρέψουν. Το Old Man Logan εντάσσεται σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο, παρόλα αυτά κάνει όλες τις προηγούμενες δυστοπίες να μοιάζουνε με παιδικά, λογοκριμένα παραμύθια. Σε ένα παράλληλο σύμπαν, στη Γη υπ αριθμό 807128 (θυμίζουμε ότι το «κεντρικό» σύμπαν της Marvel είναι η Γη 616), οι κακοί ενώνονται για μία επίθεση που θα τους οδηγήσει στην ολοκληρωτική νίκη. Ενώ οι ήρωες σφάζονται ο ένας μετά τον άλλο, ο Wolverine αποκτά κεντρικό ρόλο σε όλο αυτό: υπνωτισμένος οδηγείται σε μια αποτρόπαια πράξη η οποία σκοτώνει τον ήρωα μέσα του μια για πάντα. Μετά την επικράτηση των συνασπισμένων villains, ο Logan θα αποποιηθεί της περσόνας του Wolverine, θα εγκαταλείψει τη ζωή του υπέρ-ήρωα, φορτωμένος με ενοχές για όσα έκανε, και θα επιδιώξει να ζήσει μια φιλήσυχη ζωή, παντρεμένος με παιδιά, σε έναν κόσμο που οι κακοί κυριαρχούν και μοιράζουν μεταξύ τους τις ΗΠΑ, υπό την ηγεσία του Red Skull. O Logan, γερασμένος πλέον, ζει ως αγρότης σε ένα κομμάτι γης που ελέγχεται από τη συμμορία του Hulk και των ρατσιστών απογόνων του,, αποτελέσματα αιμομιξίας με την She-Hulk, που έχουν επιβάλλει την τρομοκρατία και ζουν εις βάρος των πολιτών. Μέσα σε μία απέραντη έρημο, γεμάτη θάνατο, καταστροφή και… δεινόσαυρους, όταν ο κόσμος τον έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ, ο Logan αποσύρεται. Όμως όλα θα ανατραπούν όταν ο Hawkeye, ένας από τους ελάχιστους Avengers που επιβίωσαν, έρχεται για να του ζητήσει μία φαινομενικά αθώα χάρη. Το Old Man Logan είναι το μικρό (λόγω έκτασης) αριστούργημα των Mark Millar και Steve McNiven. Είναι ένα από τα τελευταία σενάρια που έγραψε ο Millar για τη Marvel, τουλάχιστον στο υπερηρωικό κομμάτι και αποτελεί απόδειξη του τεράστιου ταλέντου και της φαντασίας του. Μέσα σε 8 μόλις τεύχη, αξιοποιώντας το ταξίδι των Logan – Hawkeye από τη μία άκρη των ΗΠΑ στην άλλη, παρουσιάζει ένα δυστοπικό κόσμο με μεγάλη μαεστρία. Δίνοντας μας επιλεγμένες πληροφορίες για τη νίκη των villains και την τύχη των υπέρ-ηρώων, μέσα σε λίγες σελίδες σε κατακλύζει με το αίσθημα απόγνωσης. Ορισμένα καρέ, χάρη στο εντυπωσιακό σχέδιο του McNiven, εντυπώνονται στη μνήμη του αναγνώστη, όπως η εικόνα των χιλιάδων απελπισμένων που προσεύχονται γύρω από το σφυρί του, νεκρού πλέον, Thor, ελπίζοντας σε ένα θαύμα που δεν θα έρθει, ενώ μας δείχνει και την τραγική ιστορία πίσω από νέα τοπωνύμια, όπως το Pym Falls, του οποίου το όνομα είναι υπερβολικά κυριολεκτικό. Από αυτή την άποψη, το Old Man Logan, αν και στερείτε έκτασης και βάθους άλλων παρόμοιων σεναρίων, ξεχωρίζει ανάμεσα τους για την ένταση του και την ικανότητα να καταστρέφει κάθε ψήγμα ελπίδας που μπορεί να εμφανιστεί. Η ικανότητα του Logan να αναγεννιέται διαρκώς και ο πανίσχυρος σκελετός του από αδαμάντιο δεν μπορούν να τον προστατεύσουν από τη σκληρότητα ενός κόσμου που ξεπερνά ακόμα και αυτόν, ίσως τον πιο σκληραγωγημένο και «ταλαιπωρημένο» ήρωα της Marvel. Δεν είναι μόνο το σκηνικό της απόλυτης καταστροφής που βαραίνει το comic και τον αναγνώστη. Οι άνθρωποι που κατοικούν αυτή την άγονη έρημο έχουν μετατραπεί και αυτοί σε κυνηγούς των πιο αδύνατων από αυτούς, σε ένα ατέρμονο παιχνίδι επικράτησης χωρίς αντίπαλο. Χωρίς τους ήρωες να τους αντιτίθενται και να αναγεννούν κάποια αίσθηση κοινότητας, ο άκρατος ατομικισμός των villains αφήνεται ελεύθερος. Σπάζοντας ακόμα και αυτή την χαλαρή συμμαχία που τους έδενε, χαρακτήρες όπως ο Kingpin βυθίζονται σε έναν αυτοκαταστροφικό ηδονισμό, ο οποίος φαντάζει ως ο απόλυτος κοινωνικός στόχος για τον οποίο αξίζει να προδώσει ο οποιοσδήποτε τον οποιοδήποτε. Ακόμα και τα ψήγματα ελπίδα εμπορευματοποιούνται. Οι άνθρωποι αγοράζουν memorabilia των ηρώων, όχι με την αγάπη των σημερινών nerd αλλά σαν θρησκευτικά αντικείμενα, σαν φυλακτά που δεν παρέχουν καμία προστασία. Και οι villains το επιτρέπουν, γιατί η ελπίδα πάντα πουλάει και είναι οι δικές τους τσέπες που πλουτίζουν. Χωρίς δομές να τον συγκρατήσει, χωρίς την αίσθηση κοινωνίας , ο μόνος στόχος φαντάζει η καρέκλα του αφεντικού. Τουλάχιστον μέχρι να κάνεις το λάθος να γεράσεις. Από την άλλη, υπερβατικές/συμβολικές φιγούρες, όπως ο Red Skull συνεχίζουν την απόλυτη φασιστική/ καπιταλιστική επιδίωξη: τον έλεγχο για χάρη του ελέγχου. Μέσα σε μια αυτοαναφορική κατηφόρα χωρίς τέλος, ο άλλοτε αντίπαλος του Captain America, συνεχίζει να μάχεται με μόνο αντίπαλο την μνήμη και το δέρμα του εχθρού του, σε μια αποτρόπαια σκηνή που γεννά πολλούς προβληματισμούς για την εικόνα του κράτους έκτακτης ανάγκης, ειδικά όταν αυτή η ανάγκη γίνεται όχι η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας, ενδεικτικό μιας κοινωνίας βυθισμένη στον ολοκληρωτισμό και εθισμένη στην αστυνόμευση. To συγκλονιστικό φινάλε του πάντα πεσιμιστή Millar δεν προσφέρει εξιλέωση ούτε κάποια εγγύηση για την τελική επικράτηση του «καλού», μια έννοια η οποία ούτε παλαιότερα στο έργο του (βλέπε Ultimate X-men) είχε κάποια ιδιαίτερη αξία. Ο Logan επιβιώνει και εκδικείται κάποιους από όσους τον πλήγωσαν και του στέρησαν τα πάντα. Όμως, δεν υπάρχει διαφυγή από την πραγματικότητα ούτε ταξίδι στο χρόνο που να τα αλλάξει όλα. Μένει εκεί, σε έναν κόσμο χωρίς ελπίδα και μέλλον, μέχρι ένας από τους δύο να μην αντέξει αυτό το κενό. Ίσως για αυτό τα 8 τεύχη του Old Man Logan να είναι η πιο ρεαλιστική και τρομακτική δυστοπία. Το Old Man Logan ή δεν έπρεπε να συνεχιστεί πέρα από τα 8 αυτά τεύχη ή, εφόσον επέμενε η Marvel, έπρεπε τουλάχιστον να επωμιστεί την συνέχεια του το ίδιο δημιουργικό δίδυμο. Όσο και αγαπάμε τον Jeff Lemire ή αν ανησυχούμε με την πορεία του Bendis, η απόφαση της Marvel στο All New All Different να φέρει τον Old Man Logan στη δική μας Γη, αλλάζοντας εντελώς το ύφος του χαρακτήρα και μετατρέποντας την γεμάτη απελπισία πορεία του σε μια αδιάφορη ιστορία με ninja, αποτελεί δείγμα της σεναριακής ένδειας στην οποία έχει περιπέσει τα τελευταία χρόνια η εταιρεία, αποδεικνύοντας ξανά πως η επιχειρηματική απληστία είναι και αυτή ένα δικό της είδος δυστοπίας, λιγότερο όμορφο και καλλιτεχνικό βέβαια. Πηγή
  15. O Logan και το τέλος των υπέρ-ηρώων Το «σούπερ» των κόμιξ ήρθε για να μείνει. Το κλείσιμο ενός κύκλου Είναι αρκετά δύσκολο να γράψεις μερικά λόγια για μια ταινία όπως το Logan, που κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Πέμπτη και ήδη σημειώνει μια παγκόσμια εισπρακτική επιτυχία. Ενώ κάθε κριτική οφείλει να ξεκινάει με αγάπη, συγκεκριμένα ο Wolverine και η μυθολογία των X-Men αναφέρονται και σε μια παιδική αγάπη: Διάφορες μεταφράσεις και εκδόσεις έφεραν και στην Ελλάδα τις περιπέτειες των υπερ-ηρώων, κυρίως μετά τα μέσα του ’80 που ήδη γνώριζαν μια (εκ νέου) άνθιση στις ΗΠΑ. Μεγάλο μέρος της ασταμάτητης σύγχρονης κινηματογραφικής παραγωγής «αντλεί» τον κύριο όγκο του υλικού της από αυτήν την περίοδο. Το βασικό ωστόσο θέμα με αυτές τις ταινίες δεν είναι αυτό: άλλωστε, ενώ ξεκίνησαν ως «επιθυμίες» nerds και κομιξόφιλων έχουν διευρύνει πάρα πολύ το κοινό τους. Το θέμα είναι πως στην πλειοψηφία τους, πέρα από τον εντυπωσιασμό και τον καταιγισμό ηρώων και ειδικών εφέ, οι ταινίες αυτές δεν λένε και πολλά πράγματα. Λογικό, εν μέρει, σε μια εποχή που το σημείο τομής ανάμεσα στο μαζικό και εμπορικό με το καλλιτεχνικό πολλές φορές δεν υπάρχει και οι πόλοι τείνουν να απομακρύνονται. Η επέλαση των υπέρ-ηρώων στο σινεμά πλησιάζει σύντομα την εικοσαετία και συνεχίζει ακάθεκτη, με τις μεγάλες εταιρείες παραγωγής όπως η Marvel να έχουν ήδη ανακοινώσει το πρόγραμμά τους μέχρι το…2021. Ανάμεσά τους βρίσκονται τεράστιες εμπορικές επιτυχίες, ενώ τα τελευταία χρόνια η παραγωγή έχει ανοίξει τα φτερά της και στο πολύ ενδιαφέρον πεδίο της νέας τηλεόρασης, με ανάλογη επιτυχία. Αν ψάξει κανείς να βρει τις ρίζες αυτού του pop φαινομένου των ημερών, μπορεί όντως να θυμηθεί τις μεταφορές του Superman στα τέλη του ’70 αλλά και του Burtonικού Batman στα τέλη του ’80, όμως η στροφή των παραγωγών στους σούπερ-ήρωες ξεκίνησε στις αρχές του 2000 με δυο σχετικά απρόσμενες επιτυχίες: Ο Spiderman του Sam Raimi αλλά και οι X-Men του Bryan Singer θα κλέψουν την καρδιά του κοινού και το νερό θα μπει στο αυλάκι. Στην αρχή, τα βήματα θα είναι κάπως μετέωρα (με λιγότερο πετυχημένες μεταφορές του Daredevil, του Blade και του Hulk) αλλά το όραμα του Christopher Nolan για έναν νέο, γήινο και «ρεαλιστικό» Batman (Batman Begins) το 2005 θα επιβεβαιώσει την εκτίμηση: Το «σουπερ» των κόμιξ ήρθε για να μείνει. Θα ακολουθήσουν πολλές ταινίες, για να φτάσουμε στο 2017 όπου παραπάνω από 10 ταινίες και σειρές μέσα στη χρονιά έχουν την ίδια μυθολογική πηγή. Τότε, ένας νεαρός και σχετικά άγνωστος Αυστραλός ηθοποιός, ο Hugh Jackman, θα αναλάβει έναν εξαιρετικά απαιτητικό ρόλο στην πρώτη ταινία των X-Men, τον εμβληματικό και πολυαγαπημένο Wolverine. Δεκαεφτά χρόνια μετά, σε μια ταινία τοποθετημένη ελαφρώς στο μέλλον (2025), ο Hugh Jackman υποδύεται για τελευταία φορά τον Wolverine, μετά από δέκα εμφανίσεις. Στο μεταξύ, η τελευταία ταινία των X-Men θεωρήθηκε μια θορυβώδης πατάτα, οι προηγούμενες solo ταινίες του στον ρόλο ήταν είτε επιεικώς απαράδεκτες ή «καλούτσικες», πολυδιαφημισμένες ταινίες όπως το Batman vs Superman προέκυψαν κάτι σαν φιάσκο ενώ ακόμα και γενικώς πετυχημένες στιγμές, όπως το Civil War άφηναν μια αίσθηση ενός «ναι μεν, αλλά». Μοιάζει κάπως αναμενόμενο: Ως μια ακόμα μόδα, οι υπερ-ήρωες δείχνουν τα πρώτα σοβαρά σημάδια κόπωσης και κορεσμού. Όσο και αν «κρατούν» σε αριθμούς, ο δημιουργικός οίστρος της αρχής έχει μετατραπεί σε μια περίπου φασόν παραγωγή στην οποία λείπει, κυρίως, το σκηνοθετικό όραμα. Την ίδια ακριβώς στιγμή, το ίδιο το «είδος» βρίσκει τον τρόπο να ανανεώνει τον εαυτό του, προσπαθώντας να αποφύγει τον σκόπελο του κορεσμού: Το περσινό Deadpool τόλμησε να βρει τον σωστό τόνο για τον σωστό ήρωα που θα έβαζε τον χαρακτηρισμό «ακατάλληλο για ανηλίκους» σε μια κόμικ ταινία, η τηλεόραση διευρύνει τις θεματικές που μπορούν να αναπτυχθούν (το εξαιρετικό Jessica Jones π.χ. είναι μια γνήσια φεμινιστική δημιουργία) ενώ και το βαρύ πυροβολικό της Marvel συνεχίζει να ταξιδεύει: Από το υπο-ατομικό επίπεδο με τον Ant-Man, στα πέρατα του γαλαξία και την κωμωδία με τους Guardians of the Galaxy, στον κόσμο της μαγείας με τον Dr. Strange. Εσχάτως, ετοιμάζει το «μεγάλο σχέδιο» με το να ενώσει μια εικοσαετία δημιουργιών σε δυο χορταστικές ταινίες με τους πάντες και τα πάντα μέσα. Παρά όμως αυτές τις ανανεώσεις, όλα μοιάζουν να δρομολογούν το «κλείσιμο» αυτής της περιόδου. Ο James Mangold, μέχρι πρότινος γνωστός για την χλιαρή βιογραφία του Johny Cash (που κλείνει την ταινία) αλλά και το σχετικά πετυχημένο Girl, Interrupted που ανέδειξε την Angelina Jolie το 1999, έχοντας ήδη μια προσπάθεια με το Wolverine προ τετραετίας, αποφάσισε να κουβαλήσει όλο αυτό το βάρος του κινηματογραφικού σύμπαντος στο οποίο κινείται και φαίνεται πως επέλεξε το σωστό ύφος: Ελεγειακό και πένθιμο, για να συνοδεύσει με μεγάλη αγάπη την ακολουθία της ταφής των ηρώων του. Επιστροφή στα Western Βασισμένο χαλαρά στην σπουδαία δυστοπία της σειράς κόμικ «Old Man Logan» (δείτε και εδώ μια ανάλυση για αυτήν), η ταινία Logan βρίσκει τον άτρωτο ήρωα γερασμένο, εξουθενωμένο και άνευ σκοπού. Ο Logan δεν είναι πια Wolverine και ας έχει τα νύχια, ενώ κρυμμένος στα σύνορα προσέχει τον πάλαι-πότε σπουδαίο του μέντορα και αρχηγό των X-Men, τον Charles Xavier (που τον υποδύεται επίσης για τελευταία φορά ο Patrick Stewart), ο οποίος, στα 90 του πια, χάνει σταδιακά το μεγαλύτερο όπλο του, το μυαλό του. Όπως μαθαίνουμε, οι μεταλλαγμένοι και οι υπερ-ήρωες έχουν πια, πεθάνει. Ο Logan είναι μια σκιά του πρότερου εαυτού, ένα κυριολεκτικό φάντασμα που φυλάει μια ειδική σφαίρα, την μόνη που μπορεί να τον σκοτώσει, για όταν αποφασίσει να τελειώνει με όλα αυτά. Η ιστορία θα ξεκινήσει με την εμφάνιση ενός κοριτσιού με το οποίο έχει απρόσμενα κοινά, το κυριότερο εκ των οποίων είναι πως είναι και αυτή μεταλλαγμένη. Εξ’ αιτίας αυτής (η μικρή Dafne Keen σε μια πραγματικά δυνατή και εκφραστική πρώτη εμφάνιση), ο Logan θα θυμηθεί τον κόσμο και ο κόσμος θα θυμηθεί τον Wolverine. Στόχος τους; Να ταξιδέψουν από τα νότια σύνορα στα βόρεια σύνορα, όπου η μικρή θα μπορέσει να κρυφτεί από τους διώκτες της. Όλη η ταινία στο ενδιάμεσο είναι ένα κυνηγητό, σε μια αμερική-δυστοπία που δεν αποδέχεται πλέον καμία ετερότητα ή διαφοροποίηση από το κανονικό, εκτός και αν μπορεί να την χρησιμοποιήσει για στρατιωτικούς σκοπούς. Από το χρώμα μέχρι την μουσική, από τις αναφορές μέχρι το φινάλε, ο σκηνοθέτης έχει επιλέξει να αναφερθεί περισσότερο στην παράδοση των Western παρά στην σύγχρονη φαντεζί αισθητική των σούπερ-ηρώων. Παρά τα ανόμοια μεγέθη, η ταινία φέρνει στο νου τον ανάλογο «επικήδειο» του Clint Eastwood στα western με την ταινία «οι Ασυγχώρητοι» (1992). Η επόμενη μέρα δεν ανήκει στον Wolverine, οι καλύτερες μέρες του έχουν πια περάσει, και αυτός πρώτος το ξέρει ο ίδιος ο πρωταγωνιστής, που περιφέρει την γερασμένη οργή του αναζητώντας μια τελευταία αίσθηση καθήκοντος. Ο συμβολικός θάνατος του πατέρα Xavier (μικρό spoiler μην ανησυχείτε), φέρνει τον ίδιο στον ρόλο αυτό απέναντι στην μικρή Laura (βασισμένη στην X-23 των κόμικ). Το μεγάλο ταξίδι του Logan είναι και εσωτερικό: Έχοντας χάσει ο ίδιος κάθε νόημα, καλείται απρόσμενα να πρέπει να μεταδώσει νόημα στην προστατευόμενή του. Ο Logan είναι, από την αρχή ως το τέλος, ο πάλαι-πότε, ένας τελειωμένος πιστολέρο της Δύσης σε μια εποχή χωρίς ρεβόλβερ. Το μέλλον ανήκει στην μικρή, και τελευταία του αποστολή είναι να βοηθήσει το μέλλον να δραπετεύσει από το δυστοπικό παρόν. Κάπως έτσι, το Logan δεν θυμίζει σχεδόν σε τίποτα το «φασόν» των υπερ-ηρωικών ταινιών. Ο cowboy του απλώς αντί για όπλο φέρνει τα τρια εμβληματικά νύχια από αδαμάντιο σε κάθε χέρι, και την εξασθενημένη ιδιότητα της αυτό-ίασης. Επιστροφή στον Wolverine Μπορεί όλα αυτά να μην συνιστούν απαραίτητα μια σπουδαία ταινία, αλλά σίγουρα συνιστούν μια ταινία που ίσως κατάφερε για πρώτη φορά να πλησιάσει τόσο σωστά τον ήρωα από τον οποίο αντλεί την έμπνευσή της. Ο Wolverine ήταν πάντα ξεχωριστός στο σύμπαν των X-Men για αρκετούς λόγους: Η ιδιότητά του να αυτό-θεραπεύεται, οδήγησε δεκάδες δημιουργούς να παίξουν με αυτήν στα όριά της. Το σώμα του Wolverine φέρει πάντα τις μεγαλύτερες πληγές. Άλλοι τον έχουν κόψει στα δυο, άλλοι τον έχουν κάψει, όλοι τον έχουν πληγώσει. Όμως το ότι θεραπεύεται δεν σημαίνει πως δεν πονά: Ο Wolverine είναι σχεδόν συνεχώς αντιμέτωπος με κάθε είδους πόνο. Και ενώ το σώμα του ανθίσταται (είναι κυριολεκτικά άτρωτος), η ιστορία του είναι γεμάτη συναισθηματικό πόνο από τον οποίο ποτέ δεν μπορεί να γιατρευτεί: Το σώμα του έγινε αντικείμενο πειραμάτων από τα οποία έχασε την μνήμη του, οι άνθρωποι που αγάπησε είχαν πάντα τραγικό τέλος, κάτι για το οποίο φροντίζει να ενημερώσει και την μικρή προστατευόμενή του. Όλα αυτά διαμόρφωσαν έναν χαρακτήρα με ζωώδη οργή και άγρια συμπεριφορά, φτιάχνοντας τον πλέον politically – incorrect ήρωα. Η ταινία είναι βίαιη και κηρύχθηκε ακατάλληλη για ανηλίκους, οι μάχες δεν έχουν ειδικά εφέ αλλά μπόλικο αίμα, και ο Wolverine βρίσκει την ταιριαστή του κινηματογραφική διασκευή στο λυκόφως της κινηματογραφικής του ζωής αλλά και (ίσως) της κινηματογραφικής επέλασης όλου του σύμπαντός του. Το Logan θα το τιμήσει το κοινό του και θα το αγαπήσει, αλλά σίγουρα μπορεί να σταθεί και σε ένα κοινό που δεν έτυχε ή δεν ήθελε να έχει ποτέ ιδιαίτερη σχέση με υπερ-ήρωες και όλο το συμβολικό και αισθητικό τους φορτίο. Είναι σχεδόν σίγουρα το κύκνειο άσμα του Hugh Jackman ως Wolverine (το σχεδόν γιατί φημολογείται πως ίσως κάνει ένα μικρό πέρασμα για τα μάτια του αντίζηλού του Deadpool), και μπορεί να είναι και ο «συμβολικός» θάνατος μιας κινηματογραφικής εποχής, με τον τυπικό να έρχεται ως συνήθως, μερικά χρόνια μετά. Ετούτη η κηδεία δεν είναι ούτε πρόωρη ούτε άργησε: Ο γέρο-Logan τουλάχιστον πρόλαβε να ρίξει μια ματιά στην ελπίδα που φέρει το μέλλον, και αυτό είναι μια μεγάλη παρηγοριά. Για όλους. *Ακόμα και η πρώτη ύλη, τα κόμιξ, ταλαντεύονται ανάμεσα σε συνεχείς ανανεώσεις και μέτριες ιστορίες. Ίσως το θέμα δεν είναι αν χρειάζονται νέοι σουπερ-ήρωες, αλλά μάλλον είναι πως δεν χρειάζονται πια σούπερ-ήρωες. Σε κάθε περίπτωση, πολλές ταινίες και πολλές σειρές είναι ακόμα προγραμματισμένες στον ορίζοντα, οπότε οι λάτρεις του είδους ας μην ανησυχούν. Ακόμα. Πηγή Το άρθρο που αναφέρεται μέσα στο κείμενο, μπορείτε να το βρείτε και εδώ
  16. Το Starlight είναι αμερικανικό sci-fi κόμικ της Image, σε σενάριο και σχέδιο των Mark Millar και Goran Parlov αντίστοιχα. Κυκλοφόρησε το 2014 σε έξι τεύχη και τον Φεβρουάριο του 2015 εκδόθηκε trade paperback. Ανάμεσα στους πολλούς cover artists της σειράς (κάθε τεύχος είχε δύο εξώφυλλα, εκτός του τέταρτου που είχε τρία) ήταν οι John Cassaday, Bill Sienkiewicz και Rob Liefeld. Ο Duke McQueen είναι ένας πρώην πιλότος της πολεμικής αεροπορίας, ο οποίος πριν από σαράντα χρόνια βρέθηκε τυχαία στον μακρινό πλανήτη Tantalus. Εκεί, βοήθησε ν’ ανατραπεί ο τυραννικός Typhon και τιμήθηκε σαν ήρωας. Επιστρέφοντας στη Γη, όπου κανείς δεν πίστεψε την ιστορία του, παντρεύτηκε και έκανε οικογένεια. Ένα χρόνο μετά το θάνατο της γυναίκας του, ένα διαστημόπλοιο προσγειώνεται στην αυλή του και ένας νεαρός από τον Tantalus ζητάει τη βοήθειά του για να νικήσουν τον αιμοδιψή κατακτητή Kingfisher. Αυτό που με τράβηξε ήταν το εξαίρετο σχέδιο του Parlov, που μοιάζει απίστευτα με του Moebius. Σε όλο το κόμικ υπάρχει μια διάχυτη παρουσία του Γάλλου δημιουργού, αλλά και του συχνού του συνεργάτη Jodorowsky. Μια παρουσία τόσο έντονη, που σε μερικά σημεία μοιάζει με déjà vu. Ο χρωματισμός του Ive Svorcina είναι επίσης πολύ καλός. Όσον αφορά το σενάριο, δε λείπουν τα κλισέ, αλλά σε τελική ανάλυση έχουμε μια ενδιαφέρουσα ιστορία, με ωραίους διαλόγους. Δεν είναι το κόμικ που θα αλλάξει τη ζωή κάποιου, αλλά είναι ευχάριστο και ευκολοδιάβαστο. Κι επειδή μ' αρέσουν οι παραλληλισμοί, θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω ως το Ινκάλ της αμερικανικής σχολής. Βαθμολογία: 7/10
  17. Μεχρι τις 30 Οκτωβριου ο Mark Millar θα δεχεται δειγματα σεναριων και σχεδιων. Οι 6 καλυτεροι σεναριογραφοι και οι 6 καλυτεροι σχεδιαστες θα συνεργαστουν για την δημιουργια μικρων ιστοριων με πρωταγωνιστες ηρωες του Mark Millar και θα πληρωθουν για την δουλεια τους συμφωνα με τα στανταρ της βιομηχανιας των κομικς. πηγη
  18. THARG'S CREEPY CHRONICLES Τον Οκτώβριο του 2012, δηλαδή ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του Tharg's Terror Tales, οι εκδόσεις 2000AD προχωρούν σε μία ακόμα συλλογή ιστοριών τρόμου, από κόμικς που είχαν δημοσιευτεί φυσικά στο περιοδικό 2000AD. Σε αυτό που διαφέρει η μία έκδοση από την άλλη είναι ότι, ενώ μεν στο Terror Tales οι ιστορίες είχαν ως κοινό παρανομαστή τον σχεδιαστή Frazer Irving, στο Creepy Chronicles δεν φαίνεται να υπάρχει κάποιος κοινός παράγοντας ως προς την επιλογή των ιστοριών. O Tharg που αναφέρεται στον τίτλο είναι ο "οικοδεσπότης" του περιοδικού 2000AD, και φυσικά μας φιλοξενεί και σε αυτή την έκδοση (περισσότερες πληροφορίες για τον Tharg εδώ). Το Creepy Chronicles έχει 148 σελίδες. Ας δούμε τις ιστορίες με τη σειρά: Silo: H πρώτη ιστορία της έκδοσης είναι ασπρόμαυρη, και καταλαμβάνει 36 σελίδες. Είχε πρωτοδημοσιευτεί στα τεύχη 706 - 711 του 2000AD. Το σενάριο είναι του Mark Millar, το σχέδιο του Dave D' Antiquis, και το lettering της Annie Parkhouse. O Ted και ο Jim είναι δύο φίλοι και συνάδελφοι, που εργάζονται για τελευταία φορά σε μια υπόγεια πυρηνική βάση. Ώσπου εντελώς ξαφνικά ο Jim παθαίνει αμόκ και αρχίζει ο χαμός... Storming Heaven: Αυτή είναι η μεγαλύτερη ιστορία του τεύχους, αλλά κατά την ταπεινή μου άποψη και η χειρότερη. Το σενάριο είναι του Gordon Rennie, το σχέδιο του Frazer Irving, και το lettering της Ellie De Ville, μια ομάδα που συναντήσαμε σε αρκετές από τις ιστορίες του Terror Tales στο οποίο θα μπορούσε και να είχε άλλωστε δημοσιευθεί. Παρά το όμορφο χρωματιστό σχέδιο του Irving, η υπόθεση είναι αρκετά περίεργη ώστε να μου χαλάσει τη συνολική εικόνα. Ένας επιστήμονας πειραματίζεται με διάφορες δοσολογίες LSD, την ακούει κανονικότατα και γίνεται ένα είδος προφήτη. Αν έπαιρνα κι εγώ λίγο LSD ίσως να μου άρεσε κάπως καλύτερα. 47 έγχρωμες σελίδες, σε μια ιστορία που είχε πρωτοδημοσιευθεί στα τεύχη 1273 - 1278. Shok!: 7σέλιδη χιουμοριστική ιστορία επιστημονικής φαντασίας, σε ασπρόμαυρο σχέδιο, σε σενάριο Steve MacManus, σχέδιο Kevin O'Neill και lettering Tony Jacob. Πρωτοδημοσιεύθηκε στο Judge Dredd Annual του 1981. Ο Mike αποφασίζει να κάνει δώρο στην κοπέλα του το κεφάλι ενός ρομπότ-στρατιώτη, το οποίο όχι μόνο συνέρχεται αλλά αρχίζει και να αυτοσυναρμολογείται... Αρκετά αστεία και ενδιαφέρουσα. Reapermen: 5σέλιδη έγχρωμη ιστορία, σε σενάριο Gordon Rennie, σχέδιο Jock και lettering Ellie De Ville. Πρωτοδημοσιεύθηκε στο τεύχος 1170 του 2000ΑD. Δύο θεριστές διαφωνούν ως προς το πώς να χειριστούν την ψυχή μιας γυναίκας που επέζησε/πέθανε σε αεροπορικό ατύχημα... Συμπαθητική αλλά όχι και να τρελαίνεσαι. Tales of Telguuth: A Little Knowledge: Έγχρωμη ιστορία 8 σελίδων, που ανήκει σε έναν ευρύτερο κύκλο ιστοριών υπό τον γενικό τίτλο Tales of Telguuth. Στη συγκεκριμένη περιπέτεια, ο Morgath διψάει για δύναμη και γνώσεις, οπότε κάνει συμφωνία με τον διάβολο για να ικανοποιηθούν οι επιθυμίες του. To σχέδιο είναι του Steve Moore, το σενάριο του Greg Staples και το lettering του Steve Potter. Πρώτη δημοσίευση στο τεύχος 1191 του 2000AD. Skeleton Crew: Αν και μόλις 5 σελίδων, είναι μία από τις καλύτερες ιστορίες της έκδοσης, με ένα πολύ ωραίο - παρότι αναμενόμενο - twist ending. Το σενάριο είναι του Steve Moore, το ασπρόμαυρο σχέδιο του Frazer Irving και το lettering της Ellie De Ville. Πρωτοδημοσιεύθηκε στο τεύχος 1209 του 2000AD. Το διαστημόπλοιο Προμηθέας βρίσκεται σε αποστολή σε μια ζώνη αστεροειδών, προκειμένου να εντοπίσει μεταλλεύματα απαραίτητα στις αποικίες του Άρη. Κάποια στιγμή θα πέσει πάνω σε μια μεγάλη εξωγήινη μεταλλική μάζα, που κρύβει κάποια επικίνδυνα μυστικά. Scene of the Crime: Επίσης 5σέλιδη ασπρόμαυρη ιστορία και επίσης πολύ καλή! Το σενάριο είναι του Al Ewing, το σχέδιο του Dom Reardon και το lettering του Tom Frame. Πρώτη δημοσίευση στο τεύχος 1296. Ο ντετέκτιβ ανθρωποκτονιών Richard Webb ερευνά μια σειρά αυτοκτονιών που έγιναν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο... και κάθε φορά στον τόπο του εγκλήματος υπάρχει το ίδιο ακριβώς περίεργο grafitti. Revelations: Έγχρωμη ιστορία 6 σελίδων, σε σενάριο και χρωματισμό Chris Blythe, σχέδιο Cam Kennedy και lettering Annie Parkhouse. Πρωτοδημοσιεύθηκε στο τεύχος 1343 του 2000AD. Το τέλος του κόσμου πλησιάζει, και μια ομάδα στρατιωτών βρίσκουν καταφύγιο σε μια εκκλησία, παρέα με έναν τρελοπαππά που τους διαβάζει την Αποκάλυψη του Ιωάννη. Συμπαθητική! Counts as one Choice: Ακόμα μία έγχρωμη ιστορία, 5 σελίδων αυτή τη φορά, από τη φαντασία και το ταλέντο του Chris Weston, και σε lettering της Ellie De Ville. Από το τεύχος 1645 του 2000AD. Ένας αναγνώστης του 2000AD απαντάει σε μια προσφορά για την αγορά σε μοναδική τιμή του συγκεντρωτικού έργου του Judge Dredd, αλλά μέρα με τη μέρα αρχίζει να λαμβάνει και άλλα πακέτα από την εκδοτική που δεν είχε παραγγείλει. Ενδιαφέρον φινάλε, και ενδιαφέρουσα ιδέα να δημιουργήσουν μια ιστορία που αν δημοσιευόταν κάπου αλλού θα μπορούσε να λειτουργήσει και σαν διαφημιστική για το περιοδικό 2000AD. Pea Patch Podlings: Κι αυτή από τις πολύ καλές ιστορίες της έκδοσης, καθώς οι στοιχειωμένες κούκλες που πρωταγωνιστούν είναι πάντα μια καλή ιδέα για να σου τεντώσουν τα νεύρα. Το σενάριο είναι του Arthur Wyatt, το σχέδιο του Edmund Bagwell και το lettering της Ellie De Ville. Όμορφο έγχρωμο σχέδιο, 5 σελίδες, και προέρχεται από το τεύχος 1674 του 2000AD. Οι τρεις τελευταίες σελίδες περιέχουν ένα σύντομο ιστορικό του κάθε δημιουργού. comicbookresources
  19. O Millar από μόνος του κοντράρει Marvel και DC (Kick-Ass, Kingsman, Wanted, Starlight, Superior) όσον αφορά τις ταινίες που βασίζονται σε κόμικ του. Σήμερα λοιπόν μαθαίνουμε ότι η Universal εξασφάλισε τα δικαιώματα για το «Chrononauts», ένα κόμικ του Millar που έχει να κάνει με δύο επιστήμονες που γίνονται οι πρώτοι χρονοταξιδιώτες. Μέχρι στιγμής έχει κυκλοφορήσει μόνο ένα τεύχος, ενδεικτικό του πόσο εμπορικό όνομα είναι ο Millar στο Χόλιγουντ. Την παραγωγή της ταινίας έχει αναλάβει ο Chris Morgan (Fast & Furious) χωρίς όμως να υπάρχει κάτι συγκεκριμένο όσον αφορά τον σχεδιασμό. περισσοτερα για το comic πηγη
  20. Φετινή (2102) εσοδεία. Στο σενάριο ο Βρετανός Mark Millar και στο σχέδιο ο Φιλιππινέζος Leinil Francis Yu. Αμφότεροι με αρκετό υλικό στο παλμάρε τους, οπότε δεν ξέρω τι να πρωτοδιαλέξω για αναφορά Ενδιαφέρον παρουσιάζει ο τρίτος της παρέας. Παρουσιάζεται ως συν-σεναριογράφος (co plotter). Ο 35χρονος Ισπανός σκηνοθέτης Nacho Vigalondo. Στη δική του εργογραφία συμπεριλαμβάνεται η μικρού μήκους ταινία 7:35 de la Mañana ( ) του 2003 που είχε προταθεί για Όσκαρ μικρού μήκους και το επιστημονικής φαντασίας Los Cronocrímenes (Timecrimes) (wiki) το οποίο συζητιέται για αμερικάνικο remake και έχει αρκετά δυνατές κριτικές στο rottentomatoes. Την ύπαρξή του την πήρα πρέφα όταν ξεκίνησα να κάνω αυτή τη παρουσίαση και πήγα να αντιγράψω τα στοιχεία των δημιουργών. Κάπως έτσι εξηγείται και μια από τις παρατηρήσεις που έχω να κάνω για το κόμικ. Υπάρχει μια γκομενο-υποπλοκή η οποία με είχε οδηγήσει στο συμπέρασμα "χάρηκε ο Mark Millar από το Kick-Ass και είπε να φτιάξει ένα κόμικ καθαρά ως προοίμιο μιας κινηματογραφικής ταινίας". Απ'ότι διαβάζω δεν το έκανε αυτό απλά ως ευχολόγιο, αλλά όντως ο Vigalondo σκοπεύει να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το συγκεκριμένο κόμικ. Και πάμε τώρα και στην ουσία Είναι ένα mini series 4 τευχών, το οποίο όμως αφήνει τις δυνατότητες για επόμενα Supercrooks. Πρακτικά πρόκειται για ένα τυπικό heist movie... σόρρυ... κόμικ Κάποιοι υπεραπατεώνες διαπιστώνουν ότι η ΟΥΖΑ είναι τίγκα στους υπερήρωες, οπότε συνέχεια την πατάνε εκείθε και κάπως έτσι αποφασίζουν να μεταφέρουν τις δραστηριότητες τους εκτός ΟΥΖΑ (όπου στο σύμπαν του συγκεκριμένου κόμικ δεν υπάρχουν υπερήρωες). Όλοι οι χαρακτήρες είναι του συγκεκριμένου σύμπαντος και δεν μπορώ να πω ότι κάποιος μου θύμισε κάποιον άλλον... 2 χαρακτήρες μου θύμισαν κάτι, αλλά εδώ πρέπει να μπει σπόιλερ (και είναι τελείως σπόιλερ τα όσα λέω. μόνο για όσους έχουν διαβάσει το κόμικ) Συνολικά δεν είναι το κόμικ που θα αλλάξει τη ζωή σας Είναι διασκεδαστικό, λογικά θα γίνει ωραία ταινιούλα, δεν είναι όμως με τίποτα Criminal ή κάτι παρεμφερές Την ύπαρξή του την χαμπάριασα όταν κάποιος ανέφερε το κατωτέρω καρέ. Δεν λέω κάτι παραπάνω. Απλώς το αφήνω ως δόλωμα για να πάτε να τσεκάρετε το κόμικ Εργα του Mark Millar που εχουν μεταφραστει στα ελληνικα : ULTIMATES WANTED MARVEL KNIGHTS SPIDER-MAN ULTIMATE X-MEN / ULTIMATE X-MEN & FANTASTIC FOUR KICK-ASS - ΕΝΑΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ ΗΡΩΑΣ CIVIL WAR - ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ MARVEL ZOMBIES - ΑΚΟΡΕΣΤΗ ΠΕΙΝΑ Περισσοτερα του Mark Millar : Superman Red Son
×
×
  • Create New...

Important Information

By using this site, you agree to our Terms of Use.