Αναζήτηση στην Κοινότητα

Η ταλαντούχα δημιουργός Δήμητρα Αδαμοπούλου συνεχίζει με άκρως αυτοβιογραφική διάθεση και μας χαρίζει ακόμα ένα άλμπουμ βγαλμένο από την ζωή. Το τρίτο άλμπουμ του True Story είναι γεγονός και πρωτοεμφανίστηκε στο ComicDom Con Athens 2018. Από τις τρανταχτές διαφορές που μπορούμε να εντοπίσουμε είναι κατά πρώτον το μέγεθος,το οποίο επιστρέφει στο στενόμακρο φορμάτ και μοιάζει περισσότερο με το πρώτο άλμπουμ της σειράς και φυσικά η αλλαγή εκδοτικής "στέγης",καθώς δεν φέρει την σφραγίδα της JEMMA,αλλά εμφανίζεται πλέον ως αυτοέκδοση. Για τα στριπάκια που περιέχονται δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Σεναριακά είναι κεφάτα,με αρκετά να είναι kinky,ενώ το σχέδιο συμβάλει μεν στην ενίσχυση του κωμικού στοιχείου,αλλά είναι διεκπεραιωτικό. Όποιος έχει διαβάσει τα δύο προηγούμενα True Stories θα μπει αμέσως στο νόημα. Όσοι δεν έχουν ασχοληθεί με την σειρά να πούμε ότι θα βρουν σε κάθε σελίδα και μία μικρή χιουμοριστική ιστορία που πηγάζει από την καθημερινότητα της δημιουργού και σίγουρα αρκετές από αυτές τις έχουμε ζήσει κι εμείς προσωπικά. Το True Story on-line στην ιστοσελίδα του socomic.gr Η παρουσίαση των δύο προηγούμενων άλμπουμ του True Story

Με την βάρβαρη δολοφονία τριών νεαρών γυναικών σε μια βίλα, αρχίζει το αιματηρό γαϊτανάκι ενός serial killer που αφήνει σκίτσα και αλχημιστικά σύμβολα στους τόπους του εγκλήματος. Αρχίζει; Όχι ακριβώς... Μετά το εξαιρετικό Freakshow, η φαντασία του Μέλανδρου Γκανά ξανασυναντάει το πενάκι του Malk, για ένα κόμικ-tribute στη χρυσή εποχή του ιταλικού τρόμου, το αιματηρό giallo. Ως έκδοση ξεχώρισε ανάμεσα στις αυτοεκδόσεις του Comicdom Con 2018, καθότι έχει στιβαρή ράχη που επιτρέπει μεγάλο άνοιγμα, ωραίο χαρτί και ένα δισέλιδο με εξτραδάκια στο τέλος. Σχεδιαστικά, δεν έχω να πω πολλά. Ο Malk είναι στο στοιχείο του, δίνει τον καλύτερό του εαυτό, δεν αφήνει πολλά περιθώρια για την αντίθετη άποψη. Από την άλλη, το σενάριο δεν με ικανοποίησε. Γενικά ο τρόμος δεν είναι του στυλ μου, πόσο μάλλον το σχεδόν exploitation είδος του slasher. Πέραν αυτού, όμως, θεωρώ ότι η γραμμικότητα της ιστορίας και η σχεδόν αναμενόμενη ροπή που πήρε, αφαίρεσαν ένα σημαντικό κομμάτι της δυναμικής. Παρόλα αυτά, είμαι βέβαιος ότι εκεί έξω υπάρχουν αρκετά άτομα που θα το απολάμβαναν. Και είμαι ακόμα πιο βέβαιος ότι ο Dario Argento και ο Lucio Fulci, στους οποίους αφιερώνουν οι δύο δημιουργοί το κόμικ, θα ήταν υπερήφανοι.

Ένας κοινωνικά αδέξιος άντρας που του αρέσει να τρώει, μαθαίνει μια και καλή γιατί δεν ταιριάζει με τον περίγυρο του. Η νέα δουλειά του Κώστα Παντούλα, ακόμα μια φορά σε συνεργασία με ξένο σεναριογράφο. Αυτή την φορά πρόκειται για αυτόνομη δουλειά με απλή υπόθεση, πέρα από την ανατροπή στο τέλος. Το τεύχος βγήκε για πρώτη φορά στο Comicdom Con Athens 2018 και έκανε 4€. Σελίδα δείγμα.

Οι Χάρτινοι Κύκνοι είναι το τέταρτο κόμικ της Σιαδώρας Παπαθεοδώρου, στο οποίο μάλιστα συνεργάζεται με τον Σωτήρη Φράγκο στο σενάριο. Οι δυο τους μας μεταφέρουν σε ένα βασίλειο που καταρρέει: η ύπαιθρος ερημοποιείται και οι άνθρωποι πεθαίνουν από μία ανίατη αρρώστια, γνωστή ως «το σημάδι». Ο νεαρός Ισαάκ ανακαλύπτει ότι το έχει και ο ίδιος. Έτσι ταξιδεύει ως την πρωτεύουσα του βασιλείου, όπου ελπίζει να βρει κάποιες απαντήσεις... Πρόκειται για το πρώτο μέρος της ιστορίας. Το σκηνικό δεν αλλάζει ιδιαίτερα από τα άλλα κόμικς της Σιαδώρας. Fantasy με μοντέρνες πινελιές, τόσο στα ρούχα ή τα αντικείμενα όσο και στους και διαλόγους. Το σχέδιο είναι ελαφρώς πιο sketchy και πειραματίζεται σε ορισμένες σελίδες με τελείως διαφορετικό στυλ, ενώ η ατμόσφαιρα είναι κάπως πιο βαριά, χωρίς να λείπουν (κλασικά) οι ανάλαφρες στιγμές. Αυτό που θεωρώ ότι πετυχαίνει γενικά στα κόμικς της η Σιαδώρα, και το κάνει και στους Χάρτινους Κύκνους, είναι η προσοχή στη λεπτομέρεια. Όχι με την έννοια του λεπτομερέστατου σχεδίου, αλλά με την προσθήκη στοιχείων που κάνουν πιο «αληθινούς» και ενδιαφέροντες τους κόσμους της, όπως ένας αναβάτης σε άλογο με έξι πόδια και τέσσερα μάτια ή ένας τύπος με χαρακτηριστικά γάτας στο μισοσκόταδο ενός καπηλειού. Αν και δεν είναι ολοκληρωμένο για να έχω μια σαφή άποψη, θεωρώ ότι είναι must για όσους γουστάρουν τις ιστορίες της.

Ένα σκληρό παραμύθι για τον Μακεδονικό Αγώνα Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς «Τα Μυστικά του Βάλτου» της Πηνελόπης Δέλτα συνέβαλαν καθοριστικά στη διαμόρφωση των εθνικών μας μύθων γύρω από τον Μακεδονικό Αγώνα. Το βιβλίο σημείωσε τεράστια επιτυχία και εξακολουθεί να διαβάζεται ακόμα. Η πρόσφατη προσαρμογή του σε κόμικς είναι εικαστικά μαγευτική. Η επιλογή, ωστόσο, του συγκεκριμένου βιβλίου για να μεταφερθεί σε κόμικς δημιουργεί ερωτήματα Στο πλαίσιο της εθνικά εγκεκριμένης ιστοριογραφίας, τα «Μυστικά του Βάλτου» (1937) της Πηνελόπης Δέλτα, βιβλίο βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα και αποδοσμένο ως μυθοπλασία, απέκτησαν μια μυθική διάσταση, τονώνοντας κατά καιρούς το πατριωτικό αίσθημα και διαμορφώνοντας τις εθνικές συνειδήσεις των Ελληνοπαίδων. Πάνω, ωστόσο, σε σαθρά θεμέλια, στα βαλτώδη και θολά νερά της κατασκευής ηρωικών εθνικών αφηγήσεων, στον εθνικιστικό βούρκο της δαιμονοποίησης των «αντιπάλων» και της διαστρέβλωσης της πραγματικότητας για κάποιον «ιερό σκοπό» μια και ο σκοπός «αγιάζει τα μέσα». Τα «Μυστικά» κυκλοφόρησαν το 1937, τρεις δεκαετίες μετά τα γεγονότα στα οποία αναφέρονται, σε ό,τι δηλαδή έμεινε γνωστό στην Ιστορία ως «Μακεδονικός Αγώνας» (1904-1908). Με κεντρικά πρόσωπα δυο ανήλικα αγόρια, τον Αποστόλη και τον Γιωβάν και θέατρο του δράματος τη Λίμνη των Γιαννιτσών και τις γύρω από αυτήν ελώδεις περιοχές, στο βιβλίο περιγράφεται η δράση των ελληνικών αντάρτικων σωμάτων στις επιχειρήσεις τους κατά των Βούλγαρων Κομιτατζήδων σε μια εποχή που ολόκληρη η Μακεδονία βρισκόταν σε αναβρασμό, με την Οθωμανική Αυτοκρατορία να βρίσκεται στα τελευταία της και τον χάρτη των Βαλκανίων να ανασχεδιάζεται στα γραφεία των μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών. Τα όσα αναφέρονται στο βιβλίο αξιοποιήθηκαν καταλλήλως από την πολιτική ηγεσία και την εθνικόφρονα τάση της ιστορικής μελέτης για να εξυμνηθούν τα ανδραγαθήματα των Ελλήνων και να «αποδειχθεί» με έναν ακόμη τρόπο η ελληνικότητα της Μακεδονίας. Αυτό απαιτούσε την επιλεκτική χρήση αποσπασμάτων του, την αποσιώπηση μέρους της πραγματικότητας, την υποβάθμιση κάποιων γεγονότων και την ανάδειξη κάποιων άλλων. Ενδελεχείς, τεκμηριωμένες και εμπεριστατωμένες μελέτες όπως αυτές του Τάσου Κωστόπουλου («Το Μυστικό του Βάλτου», «Εφ.Συν.», 14 Μαΐου 2017) έχουν θέσει τα ιστορικά γεγονότα σε μια πραγματική διάσταση που διαφέρει σημαντικά από την «εθνική υπερηφάνεια» και τις -καταγεγραμμένες στην επίσημη Ιστορία- περιφανείς νίκες εναντίον των «κακών» Βούλγαρων. «Από την άποψη της εθνικής κατήχησης, θα ήταν, γαρ, μάλλον αντιπαραγωγικό να εξηγήσεις στα ελληνόπουλα (αλλά και στους ενήλικους συμπατριώτες μας) πως ο αγώνας στον Βάλτο έληξε νικηφόρα όταν (και επειδή) οι ημέτεροι "ιππότες του σταυρού" έδρασαν ως άτακτη επικουρία των στρατευμάτων του σουλτάνου, ξεκαθαρίζοντας την περιοχή από τους επαναστατημένους ντόπιους χριστιανούς. Γιατί αυτό ακριβώς συνέβη τον Μάιο του 1907: μια κοινή ελληνοτουρκική στρατιωτική επιχείρηση, με την οποία οι φιλοβούλγαροι αντάρτες (κομιτατζήδες) της περιοχής εκτοπίστηκαν από τα κρησφύγετά τους, απαλλάσσοντας προσωρινά τους μπέηδες του κάμπου από τον βραχνά της επαναστατικής τρομοκρατίας. Ως λογοτέχνης, η Δέλτα δεν δεσμευόταν φυσικά από την υποχρέωση ειλικρίνειας του ιστορικού. Την ίδια όμως πολιτική αυτολογοκρισίας και αποσιώπησης έχει ακολουθήσει στο συγκεκριμένο ζήτημα και το μεγαλύτερο μέρος της καθ’ ύλην αρμόδιας, εθνικά ορθής επιστημονικής κοινότητας. Ο χαρακτήρας του Μακεδονικού Αγώνα ως πολύμορφης σύμπραξης οθωμανικού κράτους, μουσουλμάνων μπέηδων και Ελλήνων παραστρατιωτικών για την καταστολή του επαναστατικού κινήματος των σλαβόφωνων αγροτών της Μακεδονίας αποτελεί μέχρι τις μέρες μας ένα από τα μεγαλύτερα ταμπού της εγχώριας ιστοριογραφίας» αναφέρει ο Κωστόπουλος. Φυσικά, όπως η Δέλτα ως λογοτέχνης δεν δεσμευόταν από την υποχρέωση της αντικειμενικότητας και της επιστημονικότητας, έτσι και ακόμη περισσότερο, οι Γιάννης Ράγκος και Παναγιώτης Πανταζής που μετέφεραν «Τα Μυστικά του Βάλτου» σε κόμικς (εκδόσεις Polaris) δεν υπόκεινται σε ανάλογες δεσμεύσεις. Η προσαρμογή ενός σχεδόν κλασικού έργου της ελληνικής λογοτεχνίας σε κόμικς προϋποθέτει και απαιτεί μεγάλους βαθμούς ελευθερίας. Με δεδομένη και αναπόφευκτη τη «συμπίεση» των περισσοτέρων από 600 σελίδων του βιβλίου της Δέλτα σε 110 σελίδες κόμικς, η προσαρμογή πρέπει να γίνει με ιδιαίτερη μαεστρία. Και ο Ράγκος τα καταφέρνει περίφημα. Εχει επιλέξει από το ογκώδες λογοτεχνικό έργο τα κατάλληλα αποσπάσματα που συνθέτουν μια ολοκληρωμένη αφήγηση που έχει την αυταξία της και λειτουργεί ανεξάρτητα από τη γνώση του πρωτοτύπου. Ο Ράγκος, άλλωστε, δημοσιογράφος και συγγραφέας αστυνομικής λογοτεχνίας («Η Στάση του Εμβρύου», «Μυρίζει Αίμα» κ.ά.) γνωρίζει καλά να περιγράφει γεγονότα με ευσύνοπτο τρόπο και να αποδίδει νοήματα αποτελεσματικά και με λίγα λόγια. Το είχε πράξει πρόσφατα και με τον βραβευμένο «Ερωτόκριτο» σε κόμικς με τη συνεργασία του Δημοσθένη Παπαμάρκου στο σενάριο, σε σχέδια του Γιώργου Γούση. Επικεντρώνεται στα δυο παιδιά – πρωταγωνιστές και τα παρακολουθεί σε αρκετές συγκινησιακά φορτισμένες στιγμές από τη ζωή τους στον βάλτο ενώ σε κατάλληλες δόσεις παρεμβάλλει τους πραγματικούς πρωταγωνιστές των γεγονότων: τον Τέλλο Αγρα (Σαράντος Αγαπηνός) και τον καπετάν Νικηφόρο (Ιωάννης Δεμέστιχας), εξέχουσες φυσιογνωμίες της περιόδου. Αποφεύγοντας, ευτυχώς, να μιμηθεί το εθνικό πάθος της Δέλτα και να εξιδανικεύσει τους χαρακτήρες. Οπως γράφει ο Αθανάσιος Τζ. Φερμίν στο επίμετρο της έκδοσης: «Το μυθιστόρημα της Δέλτα περιγράφει μ’ ενθουσιασμό, επικό ύφος και εθνικό πάθος αυτό τον αγώνα […] Πρόκειται για ένα πολεμικό μυθιστόρημα με συναρπαστική πλοκή, μυστήριο και περιπέτεια αλλά και αναπόφευκτη βία και σκληρότητα όπου οι κεντρικοί ήρωες είναι παιδιά, τα οποία δεν παρακολουθούν απλώς θαυμάζοντας τα κατορθώματα των πολεμιστών αλλά παίρνουν και τα ίδια μέρος στον πόλεμο, αναλαμβάνουν αποστολές, κινδυνεύουν, τραυματίζονται, θυσιάζονται». Ο πατριωτισμός της Πηνελόπης Δέλτα και τα εθνικά κίνητρά της, την οδήγησαν στα «Μυστικά του Βάλτου» με προφανή τον διαπαιδαγωγητικό και διδακτικό στόχο. Τα κίνητρα του Ράγκου δεν είναι τέτοια και αυτό αποδεικνύεται από την επιλογή των σκηνών και των στιγμιοτύπων που μάλλον δεν διαφημίζουν τον πόλεμο ούτε είναι προορισμένα για να νουθετήσουν τα παιδιά και να χαλυβδώσουν το πατριωτικό τους αίσθημα. Από την άλλη, ωστόσο, παραμένει ανεξερεύνητο και το πραγματικό κίνητρο. Γιατί, να επιλέξει, ας πούμε, κάποιος εν έτει 2018 και με ένα θησαυρό ελληνικής και παγκόσμιας λογοτεχνίας διαθέσιμο, να προσαρμόσει σε κόμικς ένα μυθιστόρημα του 1937 που αναφέρεται στον Μακεδονικό Αγώνα; Σίγουρα οι δημιουργοί του δεν είχαν καμιά πρόθεση να εκμεταλλευτούν τη συγκυρία που έχει φέρει στην επικαιρότητα το θέμα του ονόματος της ΠΓΔΜ, καθώς το βιβλίο τους ετοιμαζόταν επί τρία ολόκληρα χρόνια και μάλλον εναντίον τους λειτουργεί η χρονική σύμπτωση της κυκλοφορίας του με τον διπλωματικό πυρετό των τελευταίων μηνών, με γνώμονα και το κοινό στο οποίο απευθύνονται κατά πλειονότητα τα ελληνικά κόμικς. Η επιλογή, όμως, του συγκεκριμένου βιβλίου της ελληνικής λογοτεχνικής παραγωγής του εικοστού αιώνα δεν παύει να προκαλεί ερωτήματα που τις απαντήσεις τους διαθέτουν μόνο οι δημιουργοί και οι εκδότες, σε μια περίοδο που τα ελληνικά κόμικς κατακλύζονται από μια διαρκή «επιστροφή» στην ελληνική λογοτεχνία και στην ελληνοκεντρική θεματολογία. Παρά τα ερωτήματα αυτά όμως, τα «Μυστικά» των Ράγκου - Πανταζή είναι εικαστικά υπέροχα. Ο Πανταζής («Common Comics», «Μαρμελάδα Κεράσι» κ.ά.) είναι ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της γενιάς των «τριάντα-και-κάτι» Ελλήνων δημιουργών κόμικς που εδώ και περισσότερο από μια δεκαετία φιλοτεχνεί με συνέπεια, έργα ευαίσθητα, φορτισμένα με συναισθήματα και μουσικές, έργα γλυκά και μελαγχολικά, που εξελίσσονται σε αφιλόξενα αστικά περιβάλλοντα. Στα «Μυστικά», αν και βρέθηκε πολύ μακριά από τις θεματικές συνήθειές του, το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό. Μελέτησε επί χρόνια το θέμα του, ταξίδεψε στις περιοχές που αποτυπώνονται στα σχέδιά του, έψαξε σε αρχεία, φωτογραφίες, ζωγραφικούς πίνακες. Αλλά δεν αποπειράθηκε να δημιουργήσει μια πιστή αναπαράσταση· θα ήταν αδύνατο και αναίτιο κάτι τέτοιο. Αντίθετα, πειραματίστηκε επιτυχημένα με τα χρώματα, που συχνά αντανακλούν την ένταση ή τη ραθυμία της ιστορίας, ζωγράφισε τον βάλτο υπό πολλές και διαφορετικές συνθήκες, χρίζοντάς τον έναν από τους πρωταγωνιστές και απέδωσε με συμπάθεια τα κάτισχνα πρόσωπα του δράματος που θυμίζουν πορτρέτα του Μοντιλιάνι. Δημιουργώντας έτσι μια εικαστικά άρτια ιστορία που αξίζει να διαβαστεί λόγω της άγριας ομορφιάς της αλλά και λόγω των ερεθισμάτων που προσφέρει για μια πιο αναλυτική έρευνα του αναγνώστη πάνω στα πραγματικά και τεκμηριωμένα γεγονότα του Μακεδονικού Αγώνα πέρα από τα εθνικώς εγκεκριμένα των πρωτοτύπων «Μυστικών του Βάλτου». Πηγή

Ο αγαπημένος ήρωας από το πενάκι του Γιάννη Ρουμπούλια, Πόναν ο Μάρμαρος επιστρέφει δριμύτερος και με παρέα αυτή τη φορά για μια ακόμη περιπέτεια γεμάτη χιούμορ (ακόμη περισσότερο καμμένο χιούμορ) και φυσικά αναφορές σε ταινίες, καταστάσεις κτλ Η έκδοση στην ίδια ποιότητα με το περσινό τεύχος, το μέγεθος και ο αριθμός των σελίδων επίσης όπως και η τιμή (πέντε ευρώ). Μα τον Βρώμ γέλασα αρκετά ομολογώ.

Συνέντευξη της Scarlett Johansson, που παραχωρήθηκε στο "Έθνος της Κυριακής" από την Feelgood Entertainment, εταιρεία διανομής του "Avengers: Infinity War". Και σε μεγαλύτερη ανάλυση. Scarlett Johansson Έθνος.zip

　 1622. Η Οθωμανική αυτοκρατορία έχει εξαπλωθεί σχεδόν σε όλη την Ανατολή, Κωνσταντινούπολη, παιχνίδια εξουσίας, θανάσιμα μυστικά, μυστικές συμφωνίες, επικίνδυνες συμμαχίες. Όμορφες αισθησιακές γυναίκες σκλάβες στα χαρέμια για να ικανοποιούν τις ορέξεις των αφεντάδων τους. Μία από αυτές η ΝΟΥΡ βλέπει το θανάσιμο παιχνίδι που υφαίνεται γύρω της μη μπορώντας να αντιδράσει. Ένας ξένος με σκοτεινή όψη που στο πέρασμά του σπέρνει θάνατο και χάος, θα της αλλάξει την ζωή. Και αυτή είναι μόνο η αρχή... Μια ιστορία τριών γυναικών που έγιναν οι ... ΝΥΦΕΣ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΥΛΑ. Στο δεύτερο άλμπουμ που θα κυκλοφορήσει προσεχώς η ιστορία της ΣΝΤΕΝΚΑ Η ΘΥΓΑΤΕΡΑ ΤΩΝ ΒΟΥΡΝΤΑΛΑΚ Με σενάριο του Κάουα και σχέδιο του Γιάννη Ρουμπούλια πιστεύω ότι θα είναι από τα καλά κόμικς που θα διαβάσουμε. Τίτλος πρώτου άλμπουμ: ΝΟΥΡ* *Που σημαίνει Φως στα Αιγυπτιακά. ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τους Indian & albertus magnus.

Πως και το προπέρσινο (2016) κόμικς "ΗΡΩΕΣ" οι ''ΕΞΩΓΗΙΝΟΙ'' περιέχουν τους τρεις πρώτους νικητές που διοργάνωσε το Κέντρο Εφαρμοσμένων Τεχνών πέρσι το Φθινόπωρο με τίτλο ΕΞΩΓΗΙΝΟΙ. Την ιστορία τους έπρεπε να την φτιάξουν μέσα σε 4 σελίδες. Διαβάζεται μέσα σε ένα λεπτό, δεν με ενθουσίασε καθόλου ούτε σεναριακά ούτε σχεδιαστικά. Ευτυχώς που το παρών κομιιξάκι δίνεται δωρεάν. Αν αυτά ήταν τα καλύτερα δεν θέλω να φανταστώ τα χειρότερα. Οι περισσότεροι φανζινάδες κάνουν καλύτερες δουλείες. 　 　ΑΝΑΓΝΩΣΤΕ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ Υ.Γ.ΣΕΛΙΔΕΣ ΘΑ ΑΝΕΒΑΣΩ ΑΡΓΟΤΕΡΑ

Για μία άλλη μια χρονιά ο Αντώνης Βαβαγιάννης έχει σκοπό να μας δώσει μια γερή δόση χιούμορ ετοιμάζοντας ένα ακόμη άλμπουμ από τα ΚΟΥΕ ΛΡ... από τα ΚΟΘΟΥΛ... από ΤΑ ΚΑΡΕΛΟΥΘ.... από αυτά που αναγράφει ο τίτλος επάνω. Πανκιές, Βουγιούκλακη, Ναπολέων, Θείος Αιμίλιος και ότι δεν μπορείς να φανταστείς μπορείς να το βρεις εδώ. Τα μονοσέλιδα κομιξάκια εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στο socomic. Σε πέντε σελίδες σχεδιάζει ο Ηλίας Κυριαζής. ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ & ΚΑΛΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ

Ο Ατζαράκης ξαναχτυπά και ο Στεφαδούρος πιάνει μολύβια στο αλμπουμάκι της σειράς, που δεν έχει αρίθμηση αλλά έχει μπόλικο χιούμορ. ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ Παρουσίαση του αρχικού Comedics ΕΔΩ.

Η επίτομη έκδοση της σειράς που ξεκίνησε μόλις πέρσι. Περιέχει έναν μικρό πρόλογο και μερικές σελίδες με γελοιογραφίες που δεν υπάρχουν στα αλμπουμάκια, αν και πρέπει να αναρτήθηκαν στο facebook. Ευχαριστούμε τον Μενίγ Πουαγώ για την διάθεση του αντίτυπου του για να γίνει η παρουσίαση.

Ο Φλας Τόμσον έχει αλλάξει αρκετά ως χαρακτήρας από τότε που εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο Amazing Fantasy 15 το 1962, παρέα με τον φιλικό αραχνάκια της γειτονιάς σας: Από νταής και νέμεση του Πήτερ Πάρκερ που όμως ήταν οπαδός του Σπάιντι, σε φίλο του Πίτερ, και τελικά σε στρατιώτη που έχασε τα πόδια του υπηρετώντας την πατρίδα του. Την μεγαλύτερη πρόκληση όμως θα την αναλάβει όταν κλιθεί να γίνει ο νέος ξενιστής του συμβιωτικού οργανισμού γνωστού ως Βένομ, που έφερε μαζί του ο Σπάιντι από τους αρχικούς μυστικούς πολέμους, που μετά διάλεξε τον Έντι Μπροκ, οδηγώντας τον στην παράνοια και μετά δόθηκε στον ήδη παρανοϊκό Μακ Κάργκαν, τον πρώην Σκορπιό. Θα τα πάει άραγε καλύτερα αυτός σε σχέση με τους προκάτοχους ξενιστές ή θα τον κυριεύσει και αυτόν ο Βένομ. Με αφορμή την επερχόμενη ταινία της Sony, η Οξύ βγάζει τα πρώτα 5 τεύχη της σειράς του Rick Remender και στην χώρα μας. Μιας σειράς που έφτασε τα 47 τεύχη (μαζί με τα διάφορα .1 ενδιάμεσα τεύχη). Περίεργη επιλογή για πρώτο τίτλο Βένομ στην χώρα μας, μιας και προφανώς θα περίμενε κανείς κάτι από Έντι Μπροκ, αλλά είναι από τους τίτλους που είχαν πέραση στην Αμερική στην τρέχουσα δεκαετία από την παραγωγή της Μάρβελ, οπότε καλοδεχούμενος. Η έκδοση είναι στα τυπικά στάνταρ της Οξύ. Περιέχει πάντως και ένα gallery με μερικές σελίδες του κόμικ ως δείγμα αμελάνωτες και μελανωμένες.

Το σύμπαν της DC υποφέρει από Crisis Το παρόν άρθρο διαβάστηκε αρχικά στα πλαίσια του Reflections at Death Disco με αφορμή το DC Rebirth του 2017. Μιλάει για το ιστορικό των Crisis Events (Crisis on Infinite Earths, Infinite Crisis, Final Crisis) δηλαδή των reboot του DC Universe. Θα σας εξομολογηθώ κάτι: ποτέ δεν ήμουν φαν των ηρωών της DC Comics… Μερικά από τα πιο αγαπημένα μου κόμιξ τα έχει εκδώσει η DC. Σπίτι μου έχω περισσότερα τομάκια DC από Marvel (για αυτό φταίει η Vertigo), αλλά το κυρίως σύμπαν τους ποτέ δε μου έκανε κλικ. Αυτό που νομίζω ότι μου τη σπάει είναι ότι έχουμε τον Σούπερμαν και όλα του τα σόγια, καμία 30-ρια τυπάδες που ντύνονται σα νυχτερίδες, μια στρατιά από Green Lanterns και κάτι αμαζόνες. Σκέτη οικογενειοκρατία. Αν ήθελα να διαβάσω για μασκαράδες, οικογενειοκρατία και σενάρια πέρα από κάθε πραγματικότητα, θα διάβαζα τα πρακτικά της Βουλής. Και, όπως και η Ελλάδα, έτσι και το σύμπαν της DC βρίσκεται σε μία ατέρμονη κρίση τα τελευταία… 32 χρόνια. Αλλά δε μιλάμε για μία πεζή οικονομική κρίση με μνημόνια, PSI και αξιολογήσεις. Όχι, μιλάμε για Κρίση σε Πολλαπλές Γαίες και Ατέρμονη Κρίση και Τελική Κρίση. Ή, για να το πω στα Ελληνικά, τα crossover των Crisis Events. Τώρα, για όσους δε μιλάνε τη Γλώσσα των geeks, (αλήθεια, πώς καταλήξατε εδώ; ) ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η DC έβγαζε κόμιξ από το 1930. Superman, Batman, Wonder Woman, Green Lantern, Flash, Green Arrow κλπ. Οι τρεις πρώτοι πουλάγανε καλά. Οι υπόλοιποι, κουβάς. Και κάποια στιγμή, το 1950 οι υπερήρωες είχαν αρχίσει να πιάνουν πάτο σε πωλήσεις, οπότε οι περιπέτειες των τριών τελευταίων σταμάτησαν να εκδίδονται. Τότε είχαν τη μεγαλοφυή ιδέα να τους αντικαταστήσουν με νεότερες εκδοχές τους. Έτσι, τη θέση του Jey Garrick ως Flash την πήρε ο Barry Αllen, τον Green Lantern Alan Scott τον αντικατέστησε ο Hal Jordan ενώ το concept του δεύτερου άλλαξε δραματικά: αντί για ένας τυπάς με μαγικό λυχνάρι ο Green Lantern ήταν πλέον διαστημόμπατσος. Ακόμα και η υπερομάδα της DC, η Justice Society of America μετονομάζεται σε Justice League of America για να είναι πιο edgy και νεανική. Το θέμα ήταν βέβαια ότι κάποιοι φαν έχουν μεγαλώσει με και αγαπήσει τις παλιές εκδοχές. Έτσι λοιπόν, οι εκδότες ψάχνουν τρόπο να τις επαναφέρουν. Έτσι, το 1961, ο Flash Barry Allen τρέχει τόσο γρήγορα που χάνει το συντονισμό με τον κόσμο του και περνάει σε μία άλλη διάσταση. Εκεί συναντάει τον Jay Garrick και την JSA. Αυτή είναι η Earth 2 όπου οι παλιοί ήρωες ζουν ακόμα. Στα επόμενα χρόνια θα δούμε πολλές συνατήσεις των ηρωών από τις διαφορετικές Earths, θα δούμε και άλλες παράλληλες διαστάσεις ενώ γύρω από την Earth 2 δημιουργούνται και νέοι τίτλοι, καλή ώρα το Infinity Inc. Είμαι σίγουρος ότι θα γκρινιάξεις για την Earth 2, Μιχάλη… Εντάξει, εμείς οι geeks μπορεί να χύναμε τα βρακάκια μας με τους παράλληλους κόσμους, τις εναλλακτικές πραγματικότητες, το πώς οι χαρακτήρες γίνονταν retcon (άλλαζαν δηλαδή δυνάμεις και ιστορία αναδρομικά για να γίνονται πιο σύγχρονοι), αλλά για φανταστείτε κάποιον κακομοίρη που έλεγε: «είδα χθες στην τηλεόραση τις ταινίες με τον Christopher Reave, ας διαβάσω κανένα τεύχος Superman». E, φανταστείτε τώρα τον ίδιο τυπά να πάει να πάρει κανέναν Earth 2 τίτλο, όπως το Infinity Inc που λέγαμε παραπάνω, επειδή του είπαν ότι εκείνος ο καινούριος σχεδιαστής ο Todd McFarlane είναι καλός… Και, εντελώς ξαφνικά, ανακαλύπτει ότι ο Superman είναι εξηντάρης, ο Batman νεκρός, στη θέση του είναι η κόρη που έκανε με τη Catwoman, ο Green Lantern φοράει κόκκινα και πράσινα και, αντί να μη μπορεί να επηρεάσει πράγματα με κίτρινο χρώμα δε μπορεί να επηρεάσει πράγματα από ξύλο. Ο Flash είναι επίσης εξηντάρης και φοράει ένα αστείο καπέλο και οι υπόλοιποι της JLA δεν υπάρχουν. Αν σας φαίνεται απίθανο, ο υποφαινόμενος έμαθε τι έστι Earth2 όταν ξεκίνησε να διαβάζει Infinity Inc το 2000-κάτι… Ε, πίσω στον ευκαιριακό αναγνώστη της δεκαετίας του ’80, φανταστείτε να πάει παραξενεμένος στον κομιξά της γειτονιάς, όπου και λοιδωρείται επειδή δεν ξέρει για τις Earth 1, 2, 3 κλπ και καταλήγει τελικά να διαβάζει X-men, όπου κάθε, μα κάθε χαρακτήρας έχει σε κάθε, μα κάθε τεύχος έναν μονόλογο για το ποιος είναι, ποιες είναι οι δυνάμεις του και σε ποιο σημείο βρίσκεται το προσωπικό του story arc (πριν καταλήξει να βλάπτει την υπόλοιπη ομάδα του σε κάποια μάχη με υπερκακό). Βάλτε τώρα μέσα και το ότι μιλάμε για χαρακτήρες που εκδίδονταν πενήντα χρόνια και τους τόνους αλλαγών που έχουν φάει. Μόνο ο Σουπερμαν δηλαδή, που ξεκίνησε με την ιδιότητα να πηδάει πολύ ψηλά και κατέληξε κάποια περίοδο να έχει μέχρι και υπερεγγαστριμυθισμό, έχει αλλαχθεί πιο πολλές φορές και από πουκάμισο τραπεζικού υπαλλήλου. Και, επίσης, στο ενδιάμεσο η DC είχε πάει και αγοράσει τα δικαιώματα σε χαρακτήρες άλλως εταιρειών, πχ του Captain Marvel γνωστό και ως Shazam. Και έπρεπε να στήσει ολόκληρη ιστορία για το πως ο Σούπερμαν και ο Κάπταιν Μάρβελ θα καταφέρουν να παίξουν μπουνιές… Υποτίθεται θα μας εξηγούσες τι είναι το Crisis on Infinite Earths (για άλλη μία φορά). Εδώ πρέπει να κάνω μία σύντομη παρένθεση. Αυτό που διαφοροποιεί τους ήρωες της DC από αυτούς της Marvel είναι ότι είναι larger than life όπως λένε και στο χωριό μου. Δεν τους απασχολεί αν θα πληρώσουν το νοίκι ή αν τους έφτυσε η εκάστοτε γκόμενα, όχι, είναι σχεδόν θεοί ανάμεσα στους ανθρώπους, ατσαλάκωτοι και αήτητοι. Ακόμα και ανθρώπινοι χαρακτήρες όπως ο Batman δηλαδή φαντάζει θεός. Μέχρι και οι αδυναμίες τους, ο κρυπτονίτης, η φωτιά, το κίτρινο χρώμα, όλα αυτά φέρουν έντονα το μυθολογικό στοιχείο. Και δε το λέω εγώ αυτό, αλλά θα φτάσουμε και στο Final Crisis. Για το λόγο αυτό λοιπόν δεν αρκούσε να κάνουν μία υποσημείωση που θα έλυνε το πρόβλημα τους. Βλέπετε, εκείνη την εποχή υπήρχαν οι φαν και οι δημιουργοί που ήθελαν να υπάρχει συνέχεια μεταξύ των ιστοριών. Η προσπάθεια λοιπόν να φέρουν στα ίσια το φανταστικό τους σύμπαν και να δώσουν και μία πιο εύκολη αναγνωστική εμπειρία στους αναγνώστες τους, ήταν να εκδόσουν το Crisis on Infinite Earths, μία υπερεπική μίνι σειρά 12 τευχών όπου όλα θα αλλάξουν. Για πάντα. ΝΤΟΥΝΝΤΟΥΝΝΤΟΥΝ!!! Το σενάριο ήταν του Marv Wolfman σε συνεργασία με τον George Perez (που έκανε και το σχέδιο), που ήταν ήδη υπεύθυνοι για τη μεγάλη επιτυχία του New Teen Titans. To στόρυ έχει ως εξής: είναι ένας υπερκακός, ο Anti-monitor, που θέλει να καταστρέψει το πολυσύμπαν, σκοτώνει τον καλό Monitor, μόνο πως αυτός στρατολογεί τους ήρωες από 5 Earths και οι υπερκακοί ενώνουν τις δυνάμεις τους εναντίον των ηρωών και κάποιος γνωστός ήρωας πεθαίνει για να σώσει τον κόσμο και τον αντικαθιστά ο βοηθός του. Ειλικρινά δε θυμάμαι τι άλλο γίνεται, γιατί πάνε και κάτι χρόνια. Διαβάστε τη wikipedia. Στο τέλος όλες οι παράλληλες διαστάσεις ενοποιούνται σε μία, ενώ οι ήρωες αρχίζουν να συνυπάρχουν, με τη JSA να είναι οι πρόγονοι της JLA και συνταξιούχοι που παίζουν πρέφα. Κάποιοι ήρωες της Earth 2 παίρνουν μεταγραφή στην Earth 1 και αποκτούν δική τους ιστορία, για παράδειγμα οι Power Girl και Huntress που δεν είναι πια σόγια του Batman και του Superman. To Crisis on Infinite Earths είναι ΓΑ-ΜΑ-ΤΟ! Έκανε τεράστια επιτυχία εμπορικά και καλλιτεχνικά, ήταν μία επική ιστορία που άλλαξε για πάντα τόσο το DCU όσο και τα υπερηρωικά κόμιξ. Από τότε καθιερώθηκαν τα τεράστια καλοκαιρινά crossover, όπου “Το σύμπαν της Χ εταιρείας δε θα είναι ποτέ πια το ίδιο, δηλαδή μέχρι το μεθεπόμενο event όπου θα επιστρέψουμε στο status quo.” Λύθηκαν τα προβλήματα του DCU έτσι; Μαντέψτε τι, όχι. Σκεφτείτε πχ ότι το Flash of the Two Earths, η ιστορία που ο Barry Allen συναντάει τον Jay Garrick είναι τόσο εικονική και τόσο συνυφασμένη με το Flash που κάθε έκδοση, εκτός από την τηλεοπτική των 90’s, είχε ταξίδια σε παράλληλες διαστάσεις. Αργά ή γρήγορα, όσο κι αν έχεις μόνο μία γη, είναι μοιραίο ότι το κοινό θα θέλει να ξαναδεί τον Φλας να συναντάει Φλας άλλων εποχών ή κόσμων. Παρομοίως, ήρωες που το 1959 ίσως να ήταν κουλ, ίσως να ήταν παρωχημένοι στα 90’s και να έπρεπε να αλλαχτούν, ενώ οι συγγραφείς σιγά μη δεν επανέφεραν σταδιακά χαρακτήρες που είχαν πεθάνει η σβηστεί στο Crisis. Τέλος, μιλάμε για μία ενιαία Γη, δηλαδή υπήρχε μία πανσπερμία, όπου πχ ο Μορφέας και οι υπόλοιποι Αιώνιοι του Neil Gaiman συνυπήρχαν με τον Aquaman και τον Martian Manhunter. Είναι μοιραίο ρε παιδί μου, δέκα χρόνια μετά, να έχει γίνει (συγνώμη για την έκφραση) ένα τριμπούρδελο και πάλι το DCU. Έτσι, το 1994 έρχεται το Zero Hour, κυρίως επειδή θέλουν να μας δώσουν έναν νέον Green Lantern, τον Kyle Rayner. Έτσι, ο αρχικός καινούριος Green Lantern Hal Jordan τρελαίνεται και αρχίζει να σβήνει το χρόνο (σε μία προσπάθεια της DC να βάλει μία τάξη στα διάφορα timelines που έχουν δημιουργηθεί εξαιτίας και του Legion of Super-heroes, μιας υπερομάδας που δραστηριοποιείται το 30.000 μ.Χ.). Το αποτέλεσμα ήταν να μπει μία σειρά και να καθαρίσει το ρόστερ από παλιούς ήρωες και να δημιουργήσει νέες, επίσης τεράστιες τρύπες που προσπάθησαν να διορθώσουν. Πώς; Μα φυσικά με το Infinite Crisis του 2005. Ακούστε λοιπόν τι σκέφτηκαν τα άτομα. Υπάρχουν κάποιοι χαρακτήρες από το πρώτο Crisis, που αναγκάστηκαν να μείνουν εκτός πραγματικότητας, για να μην έχουμε χαρακτήρες από παράλληλες πραγματικότητες στον ίδιο κόσμο. Ε, λοιπόν, ένας από αυτούς, ο Superboy Prime, τα παίζει και αρχίζει να βαράει μπουνιές στους τοίχους της πραγματικότητας. Αλλά, επειδή είναι σούπερ μπουνιές δημιουργούσαν αναταραχές στο χωροχρονικό συνεχές. Τεσπα, για να σοβαρέψουμε λίγο έχουμε τον Superman της Earth 2 και τον Lex Luthor της Earth 3 να συνωμοτούν μαζί του για να αλλάξουν τον κόσμο, επειδή είναι απογοητευμένοι από το πόσο grim and gritty είναι οι νέοι ήρωες. Αν απορείτε για τη σκοτεινή εποχή των κόμιξ, αναφέρομαι σε αυτή στο αρθράκι για τον Cable και τον Deadpool. Infinite Crisis Στην πορεία γίνεται μία τεράστια μάχη, όπου πλακώνονται όλοι με όλους, παράλληλοι κόσμοι δημιουργούνται και καταστρέφονται και, στο τέλος, όλες οι ιστορίες ξεκινάνε με απόσταση ενός χρόνου από το τέλος του event. Για να καλυφθεί το ενδιάμεσο, η DC έβγαλε το 52, μία εβδομαδιαία σειρά που μας δείχνει σταδιακά το τι έγινε μετά το τέλος του Infinite Crisis. Και είναι και γαμώ τις σειρές. Έχει δευτέρας διαλογής ήρωες και σταδιακά μας οδηγεί σε μία πολύ ενδιαφέρουσα ανατροπή. Ήταν τόση η επιτυχία του Infinite Crisis που οι σειρές που οδηγούσαν σε μεγάλα crossover έγιναν επίσης θεσμός. Καλή ώρα το Countdown to Final Crisis που έσπασε σε ένα κάρο μικρότερες σειρές και… Και το Final Crisis κύριε; To Final Crisis γιατί δεν είναι στην ανάρτηση; Το countdown to Final Crisis ήταν τόσο κακό και το ίδιο το Final Crisis τόσο ακατανόητο που δεν έχω τι να γράψω για αυτό. Μπλέκει τον Darkseid και τους New Gods και προσπαθεί μάλλον να πει ότι οι υπερήρωες της DC είναι οι Θεοί του Πέμπτου Κόσμου, αλλά κι εγώ το διάβασα σε ανάλυση στο ίντερνετ. Επίσης, δεν μπήκα στον κόπο να διαβάσω ούτε το Flashpoint, που ξαναάλλαξε το σύμπαν της DC το 2011. Από το event αυτό, που το έπιασε απέξω-απέξω και η τρίτη σαιζόν Flash και που ετοιμάζουν να το μεταφέρουν και στο σινεμά, για να σώσουν το χάλι του Snyder. Από το κομιξάδικο Flashpoint βγήκε και το New 52, ένα γερό reboot του κυρίως σύμπαντος, που άλλαξε όλη την ιστορία του DCU έτσι ώστε να έχει συμβεί σε 5 χρόνια. Αν μας εξηγήσουν πως ο Batman κατάφερε σε 5 χρόνια να εκπαιδεύσει 4 Robin θα… α, ξανακάνανε και πάλι reboot, το DC Rebirth το 2017. Αυτό ευτυχώς ήταν μόνο ένα τεύχος. Και έβαλε και τους Watchmen στο DCU… Ρε φίλε, γιατί τα διαβάζουμε όλα αυτά; Όσοι από εσάς δε διαβάζετε κόμιξ (ή διαβάσατε κάποτε δύο-τρεις τόμους) θα μας περνάτε για ανώμαλους που καθόμαστε και διαβάζουμε ντάνες από τεύχη, γιατί κάθε ένα από τα events που σας ανέφερα πρέπει να είναι 1-2 εκατοντάδες αλληλένδετων τευχών έκαστο. Ή ίσως και να γουστάρετε αλλά, να αναρωτιέστε γιατί δεν τα έχετε δει όλα αυτά σε σειρές. Κάποιοι ίσως και να αναρωτιέστε: μα γιατί κάθονται και κάνουν τόσο κόπο; Θα απαντήσω μόνο στο τελευταίο ερώτημα, επειδή τα δύο πρώτα χρειάζονται ψυχίατρο. Και η απάντηση είναι: για τα λεφτά. Πόσοι από εσάς θα διάβαζαν μία ιστορία που “δεν είναι αληθινή”; Ελάχιστοι. Έτσι και στα κόμιξ, όταν αλλάξεις έναν χαρακτήρα και ξαναβγάλεις από την αρχή την ιστορία του, τότε ό,τι έχεις βγάλει ως τότε με αυτόν γίνεται “ψέμα”. Και κανένας δε θα τη διαβάσει. Παράλληλα, όταν ξεκινήσεις με μία “φρέσκια νέα αρχή” ο αναγνώστης που ίσως να είχε κουραστεί από τις ατέρμονες επαναλήψεις να σου ξαναδώσει μία ευκαιρία. Άρα, όταν κάνεις ένα reboot κερδίζεις βραχυπρόθεσμα σε πωλήσεις. Επειδή μιλάμε για υπερήρωες, που είναι hot στις μέρες μας, έχουμε μεταφορές σε κινηματογράφο, τηλεόραση κλπ, οι περισσότεροι ξέρουμε ότι ο Ρόμπιν είναι ο Ντικ Γκρέησον, ο Φλας ο Μπάρυ Άλλεν, ο Spiderman ο Πήτερ Πάρκερ και ο Steve Rogers o Captain America. Φανταστείτε τώρα τη φάτσα κάποιου που παίρνει να διαβάσει αυτά τα κόμιξ σε κάποια φάση τα τελευταία 20 χρόνια για να δει ότι: ο Ρόμπιν είναι ο Τιμ Ντρέηκ και ο Ντικ Γκρέυσον είναι ο Nightwing. O Flash λέγεται Wally West και είναι o πρώην Kid Flash. Ο Spiderman είναι είτε ο Doctor Octapus που έχει καταλάβει το σώμα του Peter Parker είτε ένας πορτορικανός έφηβος ονόματι Miles Morales, ανάλογα με το αν θα διαβάσετε το Superior ή το Ultimate Spiderman. Ο Captain America αυτή τη στιγμή είναι ο Sam Wilson, o πρώην Falcon, ενώ μέχρι πρόσφατα ο Thor ήταν γυναίκα και το όνομα Iron Man το μοιράζονταν μία μαύρη έφηβη, η Riri Williams και ο Victor Von Doom. To πρόβλημα είναι ότι ο αναγνώστης θέλει να διαβάσει τους ήρωες που ξέρει, για αυτό και οι αυθεντικοί αργά ή γρήγορα ανασταίνονται. Παράλληλα όμως, τι θα γίνει με αναγνώστες που μεγάλωσαν διαβάζοντας τις περιπέτειες του Wally West ως Flash; Τι να του πει αυτός εκεί ο Barry Allen (που δεν είναι σαν τον Barry Allen της σειράς που παίζει τώρα, αυτός της σειράς έχει πολλά στοιχεία του Wally West). Έτσι καταλήγουμε με εκδοχές που συνυπάρχουν ή αλλάζουν η μία με την άλλη. Το DC rebirth (και κάθε άλλο reboot) αυτό που ουσιαστικά πάει να κάνει είναι να επανεισάγει κάποιους παλιούς και αγαπημένους χαρακτήρες στο DCU. Aνάμεσά τους και κάποιους που δεν είχαμε ξαναδεί ως μέλη του στο παρελθόν, και ναι, μιλάω φυσικά για τους Watchmen. Α, και κάτι τελευταίο: αν μετά από τα παραπάνω πείτε: πω!!!! η DC είναι μπέρδεμα, ας διαβάσω καλύτερα Μάρβελ. E, να ξέρετε ότι ένα παρόμοιο crisis reboot έκαναν το καλοκαίρι του 2016 με το Secret Wars. Και ετοιμάζουν και ένα μεγάλο restart το καλοκαίρι του 2018… white-echoes.eu

Άρθρο της Τιτίκας Δημητρούλια που υπάρχει στο σημερινό Έθνος της Κυριακής. Και σε μεγαλύτερη ανάλυση. Εθνος 15-4-2018.zip

Τιμή εφημερίδας (ως ένθετο): 4,25 ευρώ Πήρα και εγώ την έκδοση για την οποία μιλάτε στο φόρουμ τον τελευταίο καιρό. Με ψήσατε. Είχα πάρει το Εκουατόρια που δυστυχώς δεν έχω προλάβει να το διαβάσω ακόμα. Η νέα έκδοση είναι εξίσου καλαίσθητη αλλά και κινείται στην ίδια ποιότητα και μέγεθος. Ένα μπράβο στον Λεωκράτη και στην εκδοτική Λογικά θα τσιμπήσω και τα υπόλοιπα. Θα δούμε... Πάντως πολύ θετική εντύπωση μου έκανε ότι πρόκειται για αδημοσίευτη ιστορία στην Ελλάδα. Πληροφορία για το εσωτερικό που ρώτησε ο germ: Πέρα από το κόμικ το τεύχος είχε 1 σελίδα σχολιασμό, 1 σελίδα εισαγωγική και στο πίσω μέρος αυτής σχεδιάκια του Κόρτο. Όσο για αρίθμηση, θα πω ότι έψαξα να βρω και στην αρχή δεν είδα κάτι αλλά άμα κοιτάξεις καλά πάνω στη ράχη βλέπεις το νούμερο 1. Άρα από ότι φαίνεται θα είναι σειρά η έκδοση. Όμορφο και το εξώφυλλο Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τους Retroplaymo, Βασιλεύς των Κόμικς, φλοκ & GreekComicFan.

Η έλευση του Rebirth μας έφερε ένα βραδύκαυστο μυστήριο, που σκοπό είχε να κρατήσει το ενδιαφέρον αμείωτο για μερικά χρόνια, ενώ ταυτόχρονα έβαζε βάσεις για διορθώσεις στις αντικρουόμενες ιστορίες του παρελθόντος. Το αν το καταφέρει το δεύτερο, θα το κρίνουμε στο μέλλον, αλλά προς το παρόν, το ενδιαφέρον για την σύγκλιση του DC Universe και του σύμπαντος των Watchmen καλά κρατεί, με το The Button, όπως είναι ο ξένος τίτλος, να είναι το ενδιάμεσο κεφάλαιο που ασχολείται με το μυστήριο, λίγο πριν και την έλευση του δεύτερου τόμου του Batman του Tom King και το Doomsday Clock. Πρωταγωνιστές στο συγκεκριμένο crossover, ο Batman και ο Flash, που παίζουν καθοριστικό ρόλο εξαρχής στην εξέλιξη αυτής της μορφής του DCU και για αυτό αυτή η ιστορία ξεδιπλώθηκε στους δύο βασικούς τίτλους των χαρακτήρων, τα Batman v3 21-22 & The Flash v5 21-22. Εν αναμονή της συνέχειας λοιπόν, σε κάποιο μελλοντικό τόμο ή μίνι σειρά περιπτέρου.

Mανιφέστο… κάθε γενιάς που ψάχνεται! Κάποιες φορές ξαναπιάνεις ένα βιβλίο, ένα κόμικ ή μία ταινία που σου άρεσε πολύ και αναρωτιέσαι «μα τι του έβρισκα». Άλλες πάλι, πιο σπάνια δυστυχώς, επιστρέφεις για να ανακαλύψεις νέα στοιχεία, να ξαναδιαβάσεις και να ξαναδείς από μία οπτική που σου έλειπε την πρώτη φορά και πλέον σου επιτρέπει να το εκτιμήσεις διαφορετικά. Διαβάζοντας την επετειακή έκδοση του Μανιφέστο, του κόμικ του Ηλία Κυριαζή, βρίσκομαι στη δεύτερη περίπτωση, όπως πιστεύω ότι θα βρεθούν και πολλοί ακόμα που, έφηβοι τότε, διαβάζαμε το Μανιφέστο και πειθόμασταν ότι κόμικ δεν είναι μόνο τα «μίκι μάου» και ότι θα τα διαβάζουμε για μία ζωή. Δέκα χρόνια μετά την ολοκλήρωση της έκδοσης του στο περιοδικό «9» της Ελευθεροτυπίας (εκδιδόταν από το 2003 μέχρι το 2008), οι εκδόσεις Anubis μας επαναφέρουν στο πολυαγαπημένο κόμικ του Κυριαζή. Στην έκδοση που μόλις κυκλοφόρησε θα βρείτε όλα τα επεισόδια της σειράς –που είχαν συγκεντρωθεί στα τεύχη Manifesto και Manifesto:Δύο– μαζί με αδημοσίευτο υλικό αλλά και έναν εξαιρετικό πρόλογο του Θοδωρή Δημητρόπουλου. Πρωταγωνιστής στο Μανιφέστο είναι ο Βίκτωρας που είναι στα «τελειώματα» ενός ΤΕΙ γραφιστικής, είχε όνειρο από μικρός να σχεδιάσει κόμικ και κατά βάση είναι αβέβαιος για το μέλλον του, καθώς βγαίνει από μία φάση της ζωής του και μπαίνει σε μία νέα, όπου υπάρχει η τρομακτική απαίτηση «να ωριμάσει». Με τα λόγια του ίδιο: «Σήμερα κλείνω το 24ο έτος της ηλικίας μου και ακόμα δεν έχω γίνει ούτε πλούσιος ούτε διάσημος, δεν έχω νιώσει έναν έρωτα όπως τον περιγράφουν οι ταινίες και τα τραγούδια, δεν αφήνω πίσω μου μία ξέφρενη εφηβεία με τρελές καταστάσεις και ατελείωτο σεξ, ναρκωτικά και πράγματα τα οποία θα συμβουλεύω τα παιδιά μου να αποφεύγουν . Δεν έχω κάνει βήμα για την ολοκλήρωση των ονείρων μου. Και είμαι μόνο 6 χρόνια πριν τα 30» Ο Βίκτωρας ακολουθεί την παρέα του, καθώς βγαίνουν από τα φοιτητικά χρόνια και μπαίνει σε μία φάση όπου ψάχνεται. Γνωρίζει νέους ανθρώπους και μπαίνει σε σχέσεις που δεν μπορούσε ούτε να φανταστεί, αλλάζει μουσικά γούστα και προσπαθεί να μπει στη goth σκηνή, την ώρα που κρατάει τους Abba στο discman, ξεκινάει μια δουλειά, την ίδια ώρα που πασχίζει να δημοσιεύσει το πρώτο του κόμικ. Είναι νάρκισσος αλλά και χαρισματικός, πολύ φιλόδοξος αλλά και λίγο τεμπέλης και απείθαρχος, απογοητεύεται εύκολα, κλείνεται στον εαυτό του και, την ίδια στιγμή, είναι έτοιμος να ριχθεί στην επόμενη σχέση. Ανησυχεί για τα όνειρα του αλλά δεν μπορεί να οργανώσει το χρόνο του ώστε να τα κυνηγήσει μέχρι τέλους. Καταλαβαίνει ότι μεγάλωσε πια αλλά όχι τόσο ώστε να νιώθει άνετα στο οικογενειακό τραπέζι. Συγκεντρώνει όλες τις ανασφάλειες και τα «μπρος-πίσω» μίας δύσκολης φάσης στη ζωή ενός ανθρώπου. Στο πλευρό του, ο Άλκης, η ξαδέρφη του, Τιτίκα, που εκφράζει την πίεση να «φτιάξει λίγο τη ζωή του» και ο Λόγκαν, φανατικά alternative (ό,τι και αν σημαίνει αυτό), με διαρκές άγχος να μην ξεπουληθεί — το όνομα του ,προφανώς, βγαίνει από τον Wolverine. Στο Μανιφέστο ισορροπούν άριστα μία σειρά από θεματικές χωρίς καμία να απομονώνεται και να ξεχωρίζει. Οι ερωτικές σχέσεις και τα αδιέξοδα τους, οι φιλικές σχέσεις που εξαντλούν τη δυναμική τους και γίνονται όλο και πιο τυπικές δένονται απόλυτα με τα πρώτα βήματα στη δουλειά, τις απογοητεύσεις που κρατάνε πολύ και τις επιτυχίες που λάμπουν για λίγο. Και την ίδια στιγμή, οι φίλοι που σε στηρίζουν όταν δεν το περιμένεις, οι νέοι έρωτες και οι δρόμοι για πιο δημιουργική έκφραση. Όλα αυτά, στα πλαίσια μίας παρέας που εντάσσεται στη nerd κουλτούρα που, από ακραία μειοψηφική, στις αρχές του 2000 άρχισε να παίρνει τα πάνω της και στην Ελλάδα. Ο Λόγκαν θέτει τα δύσκολα διλήμματα στην παρέα, οδηγώντας στην απόγνωση την κοπέλα του Βίκτωρα, : «ποιος σχεδιαστής θα λέγατε ότι κάνει καλύτερα τους καβάλους». Ο Κυριαζής δεν χαρίζεται ούτε εδώ. Το μανιφέστο μας πηγαίνει σε επιτραπέζια rpg με καλτ φιγούρες, σχεδιαστές κόμικ που αρχίζουν να καβαλάνε το καλάμι μόλις δημοσιεύσουν δύο ιστορίες, φεστιβάλ που μαζικοποιούνται και σκληροπηρυνικοί φαν που βγάζουν ελιτισμό απέναντι στους νεοφώτιστους. Μας ακουμπάει και εδώ η απορία του Βίκτωρα «είναι δυνατόν να έχω τα ίδια ενδιαφέρονται με αυτούς;». Πλάι σε αυτό, δεν λείπει ο ενθουσιασμός, η βαθιά αγάπη για τα κόμικ και οι γνήσιες κοινότητες που χτίζονται γύρω από αυτό. Ειδικότερα, όσον αφορά τον δημιουργό κόμικ ως καλλιτέχνη, αποτυπώνεται με χιουμοριστικό αλλά και ειλικρινή τρόπο το δίλημμα ανάμεσα σε προσπάθεια για mainstream έργα που θα αποφέρουν χρήματα και αναγνώριση αλλά και υπόκεινται στον αυστηρό έλεγχο των εκδοτών και, από την άλλη, η επιμονή στις αυτοεκδόσεις, την ανεξάρτητη δημιουργία με τους κινδύνους και τους περιορισμούς που τη συνοδεύουν. Ο Βίκτωρας περνάει διαρκώς από το ένα στο άλλο, δίνει μάχη να κρατήσει τις ισορροπίες, βρίζει τον Λόγκαν για τον δογματισμό του αλλά, πάνω από όλα, πίνει και εύχεται «να μη γίνουμε ποτέ σαν αυτούς», που ξεπουλήθηκαν και χρησιμοποιούν την τέχνη τους για να πουλήσουν μούρη. Σε όλο το Μανιφέστο, ο Κυριαζής ξεδιπλώνει όλο το ταλέντο του και τις ικανότητες του, ενώ βρισκόταν στα πρώτα βήματα της καριέρας του. Στα πρώτα επεισόδια κάνει κλασικά χιουμοριστικά στριπάκια ενώ στη συνέχεια περνάει σε μεγαλύτερου μήκους ιστορίες. Περνάει από την κωμωδία καταστάσεων (να ένα sitcom που θα βλέπαμε ξανά με ενθουσιασμό!) σε buddy movie και, στο 2ο μέρος, φτάνει σε ένα πιο γλυκόπικρο στήσιμο. Η αφήγηση εξελίσσεται και παίρνει πολλές μορφές: χιουμοριστικά στριπ, «origin story», ιστορίες που μπλέκεται η αρχή με το τέλος και, πάρα πολύ συχνά, ένα πανέξυπνο κόμικ μέσα στο κόμικ. Μέσα σε όλα αυτά, ο Κυριαζής μοιράζει γενναιόδωρα easter eggs, μικρές αναφορές σε έργα της ποπ κουλτούρας, κόμικ της Marvel, blockbuster ταινίες αλλά και ελληνικά σήριαλ, μπαρ της Αθήνας ακόμα και άλλα δικά του κόμικ. Όλα αυτά κρύβονται στο περιθώριο των καρέ, στις μπλούζες των πρωταγωνιστών, στις ταινίες που βλέπουν. Με οδηγό το παράρτημα του Κυριαζή στο τέλος του κόμικ, μπορούμε να δούμε πόσα πιάσαμε αλλά και να μάθουμε πράγματα για τους περιορισμούς που έβαζε το «9» και δεν μπορούσαμε τότε να φανταστούμε, όπως για παράδειγμα ότι τον πίεζαν να περιορίσει αναφορές στην ομοφυλοφιλία. Όλα τα παραπάνω, κάνουν το Μανιφέστο να προσφέρεται για πολλές αναγνώσεις με διαφορετικές εστιάσεις, στους χαρακτήρες, τις λεπτομέρειες των καρέ και το σχέδιο. Για όλα αυτά και πολλά ακόμα που δεν μπορούν να συγκεντρωθούν σε ένα κείμενο, το Μανιφέστο ήταν και παραμένει το καλύτερο ελληνικό κόμικ. Εμπνέεται, φυσικά, από μία άλλη περίοδο που απέχει πλέον πάνω από 10 χρόνια αλλά η κοινωνική πραγματικότητα της Ελλάδας άλλαξε τόσο που φαίνεται να απέχει δεκαετίες. Τα πράγματα σήμερα για τους άνω των 25 είναι πολύ πιο άγρια και μπροστά στη σημερινή πραγματικότητα της ανεργίας και της ταλάντευσης ανάμεσα στη φυγή στο εξωτερικό και την παραμονή σε μία κατάσταση που στερείται προοπτικής, ο Βίκτωρας και οι ανησυχίες του ίσως φαντάζουν «λίγες». Αλλά δεν είναι. Το έργο του Κυριαζή συνεχίζει να είναι το μανιφέστο του ελιτιστή νέρντουλα, του εναλλακτικού που θέλει να γίνει mainstream και νιώθει ενοχές για αυτό, του νάρκισσου που συνειδητοποιεί το ελάττωμα του, του χαρισματικού τεμπέλη, του ερωτευμένου που καταπιέζει τη σύντροφο του με τις ανασφάλειες του . Πολύ περισσότερο από αυτά, είναι το μανιφέστο του αιώνιου έφηβου, του χαμένου φοιτητή που τελειώνει τη σχολή του και αρνείται να γίνει «κανονικός» ενήλικος, είναι το μανιφέστο του 25χρονου που πλησιάζει περισσότερο τα 30 και νιώθει μεσήλικας. Είναι το βασικό ντοκουμέντο μιας γενιάς που της έταξαν ένα καλύτερο αύριο και το είδε να διαψεύδεται αλλά ψάχνει δρόμους για να αντέξει. Το κόμικ του Κυριαζή «ανήκει» στο 2018 , όπως άνηκε στο 2008 και κάποια από τα σκίτσα και τους διαλόγους του, αντηχούν σήμερα ακόμα πιο δυνατά. Στην εποχή που η αβεβαιότητα γενικεύεται και δεν περιορίζεται στους 20 και κάτι, παραμένει το δικό μας Μανιφέστο… Πηγή

Ενα αρθρο του Αλέξανδρου Λοθάνο, με αφορμη την κυκλοφορία των περιπετειών του Κόρτο Μαλτέζε, από την επομενη Κυριακή 15/4 μαζί με το Έθνος.

Οι Μαρξ και Φρόιντ «αυτο»βιογραφούνται Δύο νέες εκδόσεις για μια πρώτη γνωριμία με τη ζωή και το έργο των μεγάλων στοχαστών Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να μελετήσει το έργο του Μαρξ και του Φρόιντ, αν και θα του ήταν χρήσιμο να το κάνει για να κατανοήσει περισσότερο τον κόσμο όπου ζει, να τον ερμηνεύσει και, ίσως, να τον αλλάξει. Αν όμως θέλει να τους μελετήσει και δεν ξέρει από πού να αρχίσει, ίσως τα κόμικς να αποτελούν τη λύση. Με τους (πιο απλά δεν γίνεται…) τίτλους «Μαρξ» και «Φρόιντ» σε σενάρια της Corinne Maier και σχέδια της Anne Simon (μετάφραση: Σώτη Τριανταφύλλου), οι εκδόσεις Πατάκη κυκλοφόρησαν δύο πολύ ενδιαφέρουσες και ευσύνοπτες εκδοχές της ζωής και του έργου των μεγάλων στοχαστών που εκτός από εισαγωγικές για τους ενήλικους αναγνώστες, είναι ιδανικές και για το εφηβικό κοινό. Και στις δύο εκδόσεις, οι Γαλλίδες δημιουργοί προσφέρουν όλα τα απαραίτητα βιογραφικά στοιχεία που απαιτούνται για να μπει ο αναγνώστης στο κλίμα της εποχής και να τοποθετήσει αυτά που συμβαίνουν στις ζωές των Μαρξ και Φρόιντ σε κάποιο συγκεκριμένο χωρικό και χρονικό πλαίσιο ώστε να κατανοήσει σε ένα πρώτο επίπεδο τις αιτίες και τις αφορμές που τους ώθησαν σε συγκεκριμένες κατευθύνσεις αναφορικά με το ερευνητικό-επιστημονικό τους έργο και τις πολιτικές αποχρώσεις που αυτό είχε. Ακόμα πιο ελκυστικές και ενδιαφέρουσες γίνονται οι δύο βιογραφίες από την επιλογή των Maier και Simon να παρουσιάσουν τους πρωταγωνιστές τους να μιλούν σε πρώτο πρόσωπο και να αυτοσυστήνονται στους αναγνώστες: «Με λένε Καρλ Μαρξ. Κάποτε με ονόμασαν Διάβολο! Επειδή θέλησα τον θάνατο του καπιταλισμού. Η ανθρωπότητα πρέπει να απελευθερωθεί από την εξαθλίωση, από τις ανισότητες, από την εκμετάλλευση, από την ανεργία. Τίποτα δεν έχει αλλάξει! Η κρίση σας μοιάζει με τις κρίσεις που έζησα εγώ στην εποχή μου! Μία είναι η λύση: η επανάσταση!», λέει ο Μαρξ, φορώντας στολή υπερήρωα και «κοιτώντας» κατά πρόσωπο τους αναγνώστες στην πρώτη σελίδα-πρόλογο. Κι η ιστορία αρχίζει από τις 5 Μαΐου του 1818 στην Τριρ, μια μικρή πόλη της Ρηνανίας στην Πρωσία όπου γεννήθηκε ο μικρός Καρλ. Ολοι και όλες (μάλλον…) γνωρίζουν ότι κάποτε υπήρξε κάποιος φιλόσοφος ονόματι Καρλ Μαρξ και κάποιος που αποκαλούμε «πατέρα της ψυχανάλυσης» ονόματι Ζίγκμουντ Φρόιντ. Αν εκεί σταματά η γνώση κάποιου για τα δύο ιερά τέρατα της διανόησης, δύο νέα βιβλία έρχονται να καλύψουν το κενό και να αποτελέσουν μια γρήγορη και όμορφα δοσμένη εισαγωγή στο έργο τους Η συνέχεια περιλαμβάνει περιληπτικά τα παιδικά και νεανικά του χρόνια, τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο της Βόνης, τη γνωριμία του με το έργο του Γκέτε, του Ομήρου, του Σέξπιρ, του Χέγκελ, την απάρνηση της λουθηρανικής θρησκείας, τα διαβάσματά του, τη γνωριμία του με τη μέλλουσα σύζυγό του. Από κει και πέρα, η ιστορία εξελίσσεται με έναν καταιγιστικό ρυθμό ώστε να χωρέσουν σε εξήντα μόλις σελίδες όλα τα σημαντικά γεγονότα της ζωής του και να αναφερθούν έστω και επιγραμματικά, έστω και ως συνθήματα σε τοίχους, ορισμένες από τις εμβληματικές ρήσεις του: «Η αστική βιομηχανική επανάσταση είναι προοίμιο του κομμουνισμού», «Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού», «Οι καταπιεσμένοι πρέπει να ελευθερωθούν μόνοι τους», «Ο κομμουνισμός είναι κίνηση προς την ελευθερία» κ.ά. Η γνωριμία και συνεργασία του με τον Ενγκελς, το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, το Κεφάλαιο, η σχέση του με τον Λαφάργκ δεν θα μπορούσαν να λείπουν καθώς και ένα οιονεί επίμετρο όπου ο ίδιος ο Μαρξ, πάλι σαν ιπτάμενος υπερήρωας, αποτιμά το έργο του από το μέλλον (το δικό μας παρόν) και παραμένει πιστός στον ανυποχώρητο αγώνα των προλετάριων ενάντια στους καταπιεστές τους και, πάνω απ’ όλα, ενάντια σε όσους, ψευδώς, διακηρύττουν το Τέλος της Ιστορίας. «Το όνειρο μεταμορφώνει» Σε αντίστοιχους, φρενήρεις ρυθμούς κινείται και η «αυτο»βιογραφία του Φρόιντ: «Εζησα στη Βιέννη πριν από έναν αιώνα. Είμαι διάσημος όσο ο Σέξπιρ και ο Αϊνστάιν. Εχουν γραφτεί για μένα χιλιάδες βιβλία. Εξερεύνησα μιαν άγνωστη ήπειρο, το ανθρώπινο πνεύμα. Ποιος είμαι; Είμαι ο Φρόιντ. Ο εφευρέτης της ψυχανάλυσης. Η πορεία μου δεν ήταν ούτε απαλή ούτε γλυκιά σαν βιεννέζικη μηλόπιτα», είναι τα πρώτα του λόγια καθώς περιπλανιέται στα μονοπάτια και στις πτυχώσεις ενός υπερμεγέθους ανθρώπινου εγκεφάλου. Η δική του ιστορία ξεκινά από τις σπουδές του στην ιατρική, τα πειράματά του με την κοκαΐνη, την επαφή του με τη νευρολογία και την ύπνωση, τις πρώτες του απόπειρες να εφαρμόσει σε ασθενείς την πρωτοποριακή ψυχαναλυτική μέθοδο του ντιβανιού, την εμμονή του με το γράψιμο, την προσπάθειά του να ερμηνεύσει τα όνειρα: «Το όνειρο είναι η βασιλική οδός προς το ασυνείδητο. Τα συρτάρια μένουν ανοιχτά στη διάρκεια του ύπνου και μπορούμε να τα ψαχουλέψουμε στη διάρκεια του ονείρου. Το όνειρο είναι η ικανοποίηση μιας επιθυμίας και ο φύλακας του ύπνου. Το όνειρο δεν κρίνει, δεν υπολογίζει. Μεταμορφώνει». Βοηθούντος φυσικά και του θέματος, η εικονογράφηση είναι άκρως ενδιαφέρουσα, ιδιαίτερα στα σημεία όπου εικονοποιούνται και αποδίδονται εικαστικά τα όνειρα ή οι σκέψεις του Φρόιντ. Επιπλέον, η αναφορά συγκεκριμένων περιπτώσεων από τους ατέλειωτους ασθενείς που είχε την ευκαιρία να γνωρίσει ως θεραπευτής ο πρωτοπόρος ψυχαναλυτής («Η περίπτωση Ντόρα», «Το Οιδιπόδειο Σύμπλεγμα», «Η περίπτωση του ανθρώπου με τους αρουραίους», «Η περίπτωση του μικρού Χανς» κ.ά.) καθώς και η θεωρία του για το Ασυνείδητο, το Συνειδητό και το Υποσυνείδητο αλλά και το Αυτό, το Εγώ και το Υπερεγώ δίνουν στη Simon την ευκαιρία να φιλοτεχνήσει πανέμορφες σουρεαλιστικές εικόνες που βοηθούν στην κατανόηση των τόσο δύσκολων και δυσεξήγητων φροϊδικών εννοιών. Οπως και ο Μαρξ έτσι και ο Φρόιντ στο τέλος του βιβλίου κάνει ένα post mortem σχόλιο για την πρόσληψη του έργου του από τους μελλοντικούς αποδέκτες του και δηλώνει απογοητευμένος και οργισμένος από τις παρερμηνείες και υπεραπλουστεύσεις υπενθυμίζοντας μια βασική αρχή του: «Η επιθυμία καταπιέζεται παντού. Αποστολή της ψυχανάλυσης είναι να την απελευθερώσει». Μια από τις πιο καταπιεσμένες επιθυμίες είναι και η επιθυμία για γνώση. Οι «Μαρξ» και «Φρόιντ» των Corinne Maier και Anne Simon αποτελούν για τους ανεξοικείωτους αλλά ανήσυχους αναγνώστες μια καλή προτροπή για εμβάθυνση σε μια γνώση αναμφίβολα επίκαιρη. Πηγή

Τιμή καταλόγου: 7,50€ Χρόνια μετά την Χωματερή του Λέανδρου, μια μυρμηγκοφωλιά επανέρχεται στο προσκήνιο των κόμικς, αυτή τη φορά μέσα στο φρέσκο άλμπουμ του Αρκά (τον Αρκά τον ξέρετε, έτσι;). Πολιτικοποιημένο το άλμπουμ με καλό χιούμορ κατά την άποψή μου. Το πιο θετικό για εμένα είναι ότι ο Αρκάς επιστρέφει στην παλιά καλή συνταγή των στριπ, πιο δυνατά συγκριτικά με την άλλη πρόσφατη σειρά του, το Μαλλί με μαλλί.

Μεταφορά του, κλασικού πλέον, μυθιστορήματος της Πηνελόπης Δέλτα. "Κατά τη διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα (1904-1908), η βαλτώδης λίμνη των Γιαννιτσών αποτέλεσε ένα από τα κυριότερα πεδία των σφοδρών ελληνοβουλγαρικών συγκρούσεων στη Μακεδονία, η οποία ήταν τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Στο κλασικό ιστορικό μυθιστόρημα Στα μυστικά του Bάλτου (1937), η εμβληματική συγγραφέας παιδικής λογοτεχνίας Πηνελόπη Δέλτα αποτυπώνει τα δραματικά γεγονότα της εποχής, συνδυάζοντας έξοχα τη δύναμη του αυθεντικού ιστορικού υλικού με την ένταση της μυθοπλασίας. Η αφήγηση εξελίσσεται γύρω από τη δράση δύο παιδιών, του Αποστόλη και του Γιωβάν, τα οποία βοηθούν τα ελληνικά αντάρτικα σώματα στις επιχειρήσεις τους κατά των βουλγαρικών σωμάτων, ενώ ταυτόχρονα παρακολουθεί τον αγώνα που δίνουν ο Τέλλος Άγρας (Σαράντος Αγαπηνός) και ο καπετάν Νικηφόρος (Ιωάννης Δεμέστιχας), εξέχουσες ιστορικές φυσιογνωμίες της περιόδου αυτής. Το αρχετυπικό τοπίο του βάλτου, οι πράξεις ηρωισμού, το αίσθημα φιλοπατρίας, οι στιγμές ανθρωπιάς, αλλά και οι προδοσίες, τα ατομικά δράματα και η αναπόφευκτη σκληρότητα του πολέμου συγκροτούν ένα συναρπαστικό ανάγνωσμα, που οκτώ δεκαετίες μετά την αρχική του κυκλοφορία –και παρά τις σημερινές ιστορικές αντιλήψεις για τα γεγονότα που περιγράφει– διατηρεί ακέραια τη μαγεία του και διαβάζεται με το ίδιο, αμείωτο ενδιαφέρον." Είχα να ασχοληθώ με τη λογοτεχνία της Π.Σ. Δέλτα, από το σχολείο και, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, αν δεν υπήρχε το όνομα του Παν Παν στο εξώφυλλο δεν είχα σκοπό να ασχοληθώ ξανά... (Ένα τεράστιο ευχαριστώ στους φιλολόγους μου για αυτό... ) Όπως και με κάθε δουλειά του Παναγιώτη, δεν μετάνιωσα που το έπιασα στα χέρια μου. Το σχέδιο του (σύμφωνα με το δικό μου γούστο) είναι για άλλη μία φορά πανέμορφο, φαίνεται ότι έχει κάνει μελέτη και στη συνέχεια έχει ρίξει τρελή δουλειά. Δεν έφυγε γρήγορα, δεν περίμενα όμως και να φύγει. Το βασικό του μειονέκτημα είναι η ροή του, που με ζόρισε λίγο. Στα συν η άψογη έκδοση. Στο κομμάτι αυτό, οι εκδόσεις Polaris το έχουν προχωρήσει σε άλλο επίπεδο!

Τα «Μυστικά του Βάλτου» της Πηνελόπης Δέλτα μόλις έγιναν graphic novel Μετά τον «Ερωτόκριτο», ο Γιάννης Ράγκος και ο Παναγιώτης Πανταζής συνεργάζονται ξανά και μετατρέπουν σε κόμικ ένα τα πιο δημοφιλή «παιδικά» βιβλία των τελευταίων 80 ετών Η κυκλοφορία των Μυστικών του Βάλτου της Πηνελόπης Δέλτα (ένα από τα πιο δημοφιλή «παιδικά» βιβλία στην Ελλάδα τα τελευταία 80 χρόνια) σε ένα εξαιρετικό graphic novel, ήταν η αφορμή να συναντήσω τον Γιάννη Ράγκο και τον Παναγιώτη Πανταζή, τους δημιουργούς του. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO Δεν ξέρω αν συνδέεται με την εποχή που ζούμε και αν είναι θέμα συγκυριών, αλλά το ελληνικό κόμικ διανύει μία περίοδο άνθισης, και μάλιστα, δημιουργικά, περνάει την καλύτερη φάση που μπορώ να θυμηθώ. Η τεράστια εμπορική (και καλλιτεχνική) επιτυχία του Logicomix, του Ερωτόκριτου ή το Παραρλάμα (με τις ιστορίες του Δημοσθένη Βουτυρά), Η μεγάλη βδομάδα του Πρεζάκη (από το διήγημα του Καραγάτση), το Γρα Γρου, έχουν ανεβάσει πολύ τον πήχη και δημιουργούν ολόκληρη σκηνή με αμιγώς ελληνικά θέματα, εξαιρετικά σενάρια και σκίτσο που κάθε καρέ είναι έργο τέχνης (κυριολεκτικά). Η κυκλοφορία των Μυστικών του Βάλτου της Πηνελόπης Δέλτα (ένα από τα πιο δημοφιλή «παιδικά» βιβλία στην Ελλάδα τα τελευταία 80 χρόνια) σε ένα εξαιρετικό graphic novel, ήταν η αφορμή να συναντήσω τον Γιάννη Ράγκο και τον Παναγιώτη Πανταζή, τους δημιουργούς του, για μια κουβέντα που κατέληξε σε μια εκ βαθέων ανάλυση του βιβλίου που επέλεξαν να μεταφέρουν σε σκίτσο. Όπως μου εξήγησαν ήταν πολύ δύσκολη και χρονοβόρα διαδικασία για ένα έργο 600 σελίδων που έπρεπε να στριμωχθεί στις 114 σελίδες του graphic novel. Και οι δύο έχουν συνεργαστεί και στη δημιουργία του Ερωτόκριτου, ενός κόμικ best seller, του πιο πετυχημένου των τελευταίων χρόνων –μετά την παγκόσμια επιτυχία του Logicomix. Ο Γιάννης είχε συγγράψει το σενάριο μαζί με τον Δημοσθένη Παπαμάρκο και ο Παναγιώτης είχε χρωματίσει τα σκίτσα του Γιώργου Γούση. «Τα τελευταία χρόνια, λόγω της ευρύτερης συγκυρίας, υπάρχει μια επιστροφή της ηθογραφίας, γενικά, και μάλιστα σχεδόν κατακλυσμική, σχεδόν μονοπωλιακή, το βλέπουμε και από τα λογοτεχνικά βιβλία που κάνουν επιτυχία» λέει ο Γιάννης, «ανεξαρτήτως από την αξία τους τη λογοτεχνική, έχουν μια επιστροφή σε μιας νέας μορφής ηθογραφία, μία νεοηθογραφία. Αυτό υπάρχει στην Ελλάδα και έχει να κάνει με την κρίση, έχει να κάνει με την ανάγκη να γυρίσουμε σε κάποια δεδομένα, σε κάποιους στυλοβάτες, γιατί αισθανόμαστε όλοι ότι φεύγει το χαλί κάτω απ' τα πόδια μας όλα αυτά τα χρόνια. Και ο Ερωτόκριτος, επειδή είναι ένα αρχετυπικό κείμενο για τα ελληνικά γράμματα και όλοι τον ξέρουμε, ακόμα και αν δεν τον έχουμε διαβάσει, αν είχε βγει πριν από 10 χρόνια πιθανώς να μην είχε την ανταπόκριση που είχε την συγκεκριμένη στιγμή». «Με τα Μυστικά του βάλτου πώς ασχοληθήκατε;», ρωτάω. «Για τα Μυστικά του βάλτου είχα λάθος εντύπωση, είχα στο μυαλό μου αυτό που είχαμε διαβάσει μικροί, ότι είναι ένα παιδικό βιβλίο και όταν το διάβασα επειδή θα ξεκινούσαμε το κόμικς συνειδητοποίησα ότι είναι σκοτεινό, βίαιο, ότι δεν είναι για παιδιά» λέει ο Παναγιώτης. «Έχει πόλεμο, βία, θανάτους, περιγράφει πώς είναι το τουμπανιασμένο πτώμα του Άγρα, ή ότι έχει κρεμαστή γλώσσα, αλλά και μόνο το ότι πεθαίνει ένα παιδί, ο Γιοβάν, αυτό πάει κόντρα στη σύμβαση της παιδικής λογοτεχνίας». «Και μην ξεχνάμε ότι είναι γραμμένο το '36-37, έχει σημασία αυτό» προσθέτει ο Γιάννης. «Βέβαια, τότε ήταν άγρια χρόνια και η εξοικείωση όλων των γενιών και όλων των ανθρώπων με τον θάνατο ήταν πολύ πιο άμεση. Σήμερα έχουμε αποκηρύξει τον θάνατο. Επειδή είμαι και αστυνομικός συγγραφέας και άρα στον πυρήνα της δικής μου λογικής υπάρχει η έννοια του θανάτου, αλλά και υπαρξιακά μιλώντας, πιστεύω ότι πρέπει να ζούμε με την ανάμνηση του θανάτου μας κάθε στιγμή, ότι θα πεθάνουμε, δηλαδή. Όχι με την έννοια την πεισιθανάτια, το γεγονός δηλαδή ότι θα πεθάνουμε να μας ακυρώνει και να μας ακινητοποιεί, αλλά να το έχουμε σαν μια παράμετρο στην εξίσωση της ζωής μας. Ακριβώς επειδή θα πεθάνουμε, πρέπει να ζήσουμε. Αλλά δεν μπορούμε να ζούμε σαν να μην πρόκειται να πεθάνουμε ποτέ. Πρέπει να έχουμε επίγνωση της θνητότητάς μας, κι επειδή είμαι agent provocateur με έναν τρόπο, πολλές φορές για να προβοκάρω όταν είμαι σε παρέες τους λέω "άντε παιδιά, καλό θάνατο!", γιατί όλοι αποφεύγουν να μιλάνε για αυτόν, παρόλο που είναι το μόνο βέβαιο γεγονός της ζωής μας. Δεν μπορεί να μιλάμε για όλα τα άλλα, για γκόμενες, για γκόμενους, για παρέες, για δουλειές, για ταξίδια, να ξοδεύουμε ατελείωτες ώρες για διάφορα στη ζωή μας και να μην ξοδεύουμε έναν έστω ελάχιστο χρόνο για να συζητήσουμε και για αυτό που είναι το μόνο βέβαιο ότι θα μας συμβεί, στο κάτω-κάτω. Όλα τ' άλλα μπορεί και να μην μας συμβούν. Τότε οι γενιές ήταν πολύ πιο εξοικειωμένες με τον θάνατο και για πρακτικούς λόγους, τα μισά παιδιά πέθαιναν, είχαμε διαρκείς πολέμους, στον Μεσοπόλεμο η Ελλάδα είχε βγει από μία εικοσαετία που ήταν σχεδόν μόνιμα σε πόλεμο -Μακεδονικός Αγώνας, Βαλκανικοί πόλεμοι, Μικρά Ασία-, επομένως το να πεθάνει ένα παιδί δεν ήταν κάτι ασυνήθιστο, ενώ σήμερα μας ξενίζει. Σήμερα σε ένα παιδικό βιβλίο δεν θα μπορούσες να διανοηθείς να βάλεις τον θάνατο ενός παιδιού. Ένας από τους λόγους που μου άρεσε το κείμενο, πέρα από κάποιες επιφυλάξεις που μπορεί να έχει κανείς, ήταν το ότι είναι μελαγχολικό, είναι βίαιο, είναι σκοτεινό, δεν είναι καθόλου πολιτικώς ορθό. Και είναι και αντιηρωικό, παρόλο που υπάρχει ένα πνεύμα ηρωισμού...». Αυτό που αρέσει σε μένα σε αυτό το βιβλίο, ότι δείχνει πολύ έντονα τις ματαιώσεις» λέει ο Παναγιώτης. «Δηλαδή, ακόμα και οι πιο ηρωικοί χαρακτήρες, ο Άγρας π.χ., έχει στιγμές που ζητάει να αντικατασταθεί. Διαρκώς παλεύουν κάτω από αντίξοες συνθήκες και διαρκώς υπάρχει μια ματαίωση, ότι πάλι δεν πέτυχαν αυτό που ήθελαν, πάλι είχαν πολλές απώλειες. Τελειώνει και μελαγχολικά με τη ματαίωση, ότι τελικά όλος αυτός ο αγώνας δεν βγάζει πουθενά. Έχουμε δει τόσες ηρωικές πράξεις, θανάτους, αλλά παρόλα αυτά δεν βγαίνει κάτι. Είναι ενδιαφέρον πώς η ίδια η συγγραφέας επέλεξε να το πιάσει, παρόλο που το έγραψε με απόσταση 30 χρόνων από τα γεγονότα: δηλαδή ενώ ξέρει πού έχει καταλήξει, ξέρει ότι οι Έλληνες αντάρτες πέτυχαν τον σκοπό τους, παρόλα αυτά δεν σου δείχνει την νίκη τους, επιλέγει να το κλείσει πριν τη νίκη τους, δείχνει την ταλαιπωρία, την πίεση αλλά όχι τι κέρδισαν». «Η Πηνελόπη Δέλτα για να γράψει αυτό το βιβλίο συγκέντρωνε στοιχεία επί 20 χρόνια, έκανε τρομακτική έρευνα» συνεχίζει ο Γιάννης. «Όλο αυτό το υλικό υπάρχει στο αρχείο της που βρίσκεται κατά βάση στο Μουσείο Μπενάκη. Συγκέντρωσε πολύ υλικό από το Υπουργείο Εξωτερικών και από άλλες πηγές. Επίσης, είναι καταπληκτικό το ότι δημιούργησε μία ιστορική ύλη που δεν υπήρχε καταγεγραμμένη: πήρε πάρα πολλές συνεντεύξεις-μαρτυρίες πρωταγωνιστών της περιόδου, και μάλιστα ένα μεγάλο μέρος του υλικού και της αφήγησης αυτής το πήρε από τον ίδιο τον καπετάν Νικηφόρο ή Γιάννη Δεμέστιχα -που είναι και ένας από τους συμπρωταγωνιστές του βιβλίου της, ένα πραγματικό, ιστορικό πρόσωπο. Είναι καταπληκτική η δουλειά που έκανε και δείχνει ακριβώς και πόσο κυρίαρχο ήταν το πνεύμα του αλυτρωτισμού εκείνη την εποχή στην Ελλάδα, τις αντιλήψεις της ίδιας...». «Πώς καταφέρατε να συμπυκνώσετε τις 600 σελίδες του βιβλίου της σε 120;». «Υπήρχε ένα πρόβλημα "αφηγηματικό", είναι πάρα πολλά τα επεισόδια και οι χαρακτήρες, έτσι χρησιμοποιήσαμε το μοτίβο των συνεντεύξεων και κάναμε μια παρέκβαση σε σχέση με το βιβλίο» εξηγεί ο Παναγιώτης. «Το δικό μας βιβλίο αρχίζει και τελειώνει με τον Αποστόλη, 40άρη πια -γιατί στο βιβλίο είναι 12-13 χρονών, ο οποίος είναι στο σπίτι της Δέλτα το 1936 στην Κηφισιά (αυτό δεν υπάρχει στο βιβλίο της) και ουσιαστικά της αφηγείται τη μαρτυρία του. Αυτό που βλέπουμε στο κόμικ είναι ένα γιγαντιαίο φλας μπακ, αξιοποιήσαμε αυτή τη λογική ότι συγκέντρωνε μαρτυρίες από πρωταγωνιστές των γεγονότων, άρα θα μπορούσε να έχει βρει και τον Αποστόλη. Ο Αποστόλης, βέβαια, είναι fiction πρόσωπο στο βιβλίο της, αλλά αν υπήρχε θα μπορούσε να τον είχε βρει να του πάρει μαρτυρία. Αυτό μας διευκόλυνε γιατί μέσα από την αφήγηση του Αποστόλη περιορίσαμε τα επεισόδια, μπορέσαμε να επιταχύνουμε τους χρόνους, να πάμε παρακάτω στην ιστορία με μια φράση, με μια κουβέντα. Μας βόλεψε, γιατί το βιβλίο είναι 600 σελίδες και έτσι καταφέραμε αφηγηματικά να το συμπυκνώσουμε σε 110 σελίδες. Αν γινόταν κόμικ όπως ήταν, θα έβγαιναν 2000 σελίδες!». «Το 80-85% των αφηγήσεων, οι λεζάντες, οι ατάκες, είναι αυθεντικά κομμάτια μέσα από το βιβλίο» τονίζει ο Γιάννης. «Ελάχιστα είναι τα επινοημένα. Ένα μεγάλο μέρος του κόμικ, από κειμενική άποψη, είναι το ίδιο το βιβλίο». «Πόσο καιρό το δουλεύατε; Γιατί συνέπεσε σε μια περίοδο που έχει αναβιώσει το θέμα της Μακεδονίας...». «Στην πραγματικότητα δεν συσχετίζονται» ξεκαθαρίζει ο Παναγιώτης. «Το δουλεύαμε τρία χρόνια το βιβλίο μας, 8 μήνες πριν ακόμα τυπωθεί ο Ερωτόκριτος είχαμε αρχίσει να συζητάμε για την ιδέα των Μυστικών του Βάλτου. Άρα δεν είναι κάτι που έχει να κάνει με τη συγκυρία. Το γεγονός ότι κυκλοφορεί τώρα είναι εντελώς τυχαίο. Μόνο το σενάριο χρειάστηκε ένα χρόνο για να ολοκληρωθεί, και ένας χρόνος χρειάστηκε για να σχεδιαστεί, δεν μπορεί να γίνει όλη αυτή η δουλειά μέσα σε δυο μήνες, είναι αστείο να το συζητάμε. Ξεκίνησα να σχεδιάζω το βιβλίο ψάχνοντας εικόνες, να σχεδιάζω βάλτους, δοκίμαζα για καιρό σχέδια και τεχνικές και πριν από δύο χρόνια πήγα ένα πολύ ωραίο road trip στη Μακεδονία, στα μέρη που περιπλανιόνταν οι χαρακτήρες του βιβλίου γατί ήθελα να νιώσω βιωματικά τον τόπο. Βεβαίως, ο βάλτος δεν υπάρχει πια, έχει αποξηρανθεί, αλλά έφερα πίσω 2000 φωτογραφίες. Από αυτές, εν τέλει, χρησιμοποίησα ελάχιστες, αλλά ήταν σημαντικό το ότι πήγα εκεί και έζησα την ατμόσφαιρα». «Επίσης σημαντικό, όπως και στον Ερωτόκριτο, ήταν ότι δεν διαβάσαμε μόνο το κείμενο, διαβάσαμε και για το κείμενο» λέει ο Γιάννης. Φιλολογικές πηγές, αναλύσεις για το βιβλίο, για τα μοτίβα κλπ., και για την ιστορική περίοδο. Ήταν μια δουλειά τεκμηρίωσης, πολύ σημαντική». Να μιλήσουμε λίγο για το ιδεολογικό περιεχόμενο του βιβλίου;». «Όταν διάβασα το βιβλίο ένιωσα ότι η Δέλτα επιμένει στην ευγένεια των Ελλήνων, είναι αρκετά εθνικιστικό, αλλά πρέπει να το τοποθετήσουμε στην εποχή του, γιατί άλλος ο εθνικισμός τότε, άλλος σήμερα» επισημαίνει ο Παναγιώτης. «Δεν είναι ίδια η έννοια. Το 1935 που το έγραψε και υπήρχε η φασιστική απειλή πάνω απ' την Ευρώπη, το να είσαι εθνικιστής στην Ελλάδα σήμαινε ότι είσαι διατεθειμένος να υπερασπιστείς τη χώρα σου για να μην μπει ο Χίτλερ σε αυτή, να μην μπουν οι φασίστες. Το 1905 σήμαινε μια άλλου είδους συνείδηση, δεν ήταν ούτε καν εθνική τότε, ήταν άλλος ο διαχωρισμός. Εν πάση περιπτώσει, είχε να κάνει με κάποιον κατακτητή, τώρα εθνικιστής μπορεί και να σημαίνει ότι μισείς να βλέπεις ανθρώπους στο δρόμο που έχουν διαφορετικό χρώμα από σένα, έχει τεράστια διαφορά. Πρέπει να σκέφτεσαι το context και να μην το κρίνεις με τα σημερινά κριτήρια. Αυτό που εγώ ξεχώρισα και μου άρεσε πριν ακόμα ξεκινήσω να δουλεύω, από τη δουλειά που έκανε ο Γιάννης, ήταν ότι κράτησε τα στοιχεία του βιβλίου που μέχρι σήμερα το κάνουν να είναι σπουδαίο: τις ματαιώσεις, τους προσωπικούς αγώνες, τα ψυχογραφήματα, τα φανταστικά επεισόδια -που περιγράφονται πολύ πλούσια και με χορταστικό τρόπο, και κατάφερε να θέσει τον εθνικισμό που έχει το βιβλίο στη σωστή του βάση. Στη χρονική του περίοδο. Δηλαδή, δεν πρόκειται για κάποια αγιογραφία αυτού του πράγματος σήμερα αλλά το τοποθετεί στο τότε, με τον ίδιο τρόπο που βλέπεις μια ταινία εποχής για τον ρατσισμό στην Αμερική και χρησιμοποιούν τη λέξη νέγρος, ενώ προφανώς είναι απαράδεκτο σήμερα να χρησιμοποιήσεις στα αγγλικά αυτή τη λέξη, ειδικά αν είσαι λευκός. Από την πρώτη στιγμή που το αποφασίσαμε, είπαμε ότι από τη στιγμή που επιλέξαμε το συγκεκριμένο έργο, πρέπει να σεβαστούμε τις ιδεολογικές και πολιτικές του τοποθετήσεις και να τις παρουσιάσουμε, όχι να τις αποκρύψουμε. Αλλιώς φτιάχναμε μια δικιά μιας εκδοχή, μια δικιά μας ιστορία που διαδραματίζεται στον Μακεδονικό Αγώνα και την κάναμε όπως θέλαμε. Το σεβαστήκαμε ως έργο. Σαφώς το βιβλίο της Δέλτα έχει έναν συγκεκριμένο προσανατολισμό και ιδεολογικό, αλλά δεν ταυτιζόμαστε εμείς ως δημιουργοί με αυτό. Έχουν περάσει και 80 χρόνια και ξέρουμε τι σήμαιναν αυτά τα πράγματα και τι σημαίνουν τώρα, είμαστε άνθρωποι του 21ου αιώνα». «Βέβαια, έχει στιγμές που εκπλήσσει η Δέλτα» λέει ο Γιάννης, «γίνεται ένας θάνατος βίαιος και λέει ένας Έλληνας "πω πω, αυτός δεν είναι πόλεμος, είναι αγριότητες, είναι φρίκη" και απαντάει κάποιος άλλος Έλληνας "τα ίδια θα λένε και οι Βούλγαροι για μας, ότι κι εμείς τα ίδια κάνουμε". Ενώ τους έχει περιλούσει τους Βούλγαρους με κοσμητικά, "απολίτιστους, γουρουνομύτες, άξεστους", ξαφνικά λέει αυτό. Και πράγματι, οι αγριότητες σε έναν πόλεμο γίνονται και από τις δύο πλευρές, δεν γίνεται ποτέ απ' τη μία. Έχει τέτοια "φωτεινά" διαλείμματα η Δέλτα, σε σχέση με το κυρίαρχο ιδεολογικό της μοτίβο, το οποίο, βεβαίως, παραμένει εθνικιστικό, παραμένει πατριωτικό, και παραμένει και ελληνοκεντρικό. «Το βιβλίο έχει χαρακτήρες που είναι συγκλονιστικοί» συνεχίζει ο Παναγιώτης, «ο Άγρας και ο Νικηφόρος μιλάνε για τα εθνικά ιδεώδη, ο Βασίλης και ο Γρέγος δεν μιλάνε για τίποτα τέτοιο, κινητοποιούνται από ανάγκη για προσωπική εκδίκηση. Μου σκότωσες την οικογένειά μου; Θα γυρίσω πίσω και θα σας καθαρίσω όλους. Είναι και οι πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες του βιβλίου ο Βασίλης και ο Γρέγος, και μάλιστα είναι χαρακτήρες που έρχονται από τον Μάγκα, το προηγούμενο βιβλίο της Δέλτα. Στο τέλος του Μάγκα λένε ότι "φεύγουμε για τη Μακεδονία για να πολεμήσουμε" και τους συναντάμε ξανά στα Μυστικά του βάλτου. Έχει καταπληκτικές σκηνές περιγραφών του βάλτου, γιατί ο βάλτος στην πραγματικότητα είναι ο πρωταγωνιστής, ο τίτλος δεν είναι τυχαίος». «Οι σκηνές του βάλτου όπως τις σχεδίασε ο Παναγιώτης είναι εξαιρετικές» λέει ο Γιάννης. «Παρουσιάζεται σε όλες τις εποχές του χρόνου, από το ένα φθινόπωρο μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, και το βιβλίο μυρίζει την υγρασία του βάλτου. Το μειονέκτημα του βιβλίου είναι ότι είναι σαν δύο βιβλία σε ένα, τα 4/10 είναι ο Άγρας και ο Νικηφόρος και το κομμάτι το εθνικό, ένα είδος ιστορικού χρονικού, και ξαφνικά, με την εμφάνιση του Βασίλη του Ανδρεάδη, του Γρέγου, όλων αυτών των Αιγυπτιωτών που έρχονται από την Αλεξάνδρεια, μετατοπίζεται το κέντρο βάρους περισσότερο στη μυθοπλασία, στους φανταστικούς χαρακτήρες και μπαίνει πια όχι το στοιχείο του εθνικού ιδεώδους, αλλά της προσωπικής εκδίκησης. Η Δέλτα το αποκαλύπτει αυτό σταδιακά, με πολύ αριστοτεχνικό τρόπο, δεν το γνωρίζεις από πριν». Και οι δύο έχουν αρχίσει να δουλεύουν σε νέα project και καινούριες δουλειές τους αναμένονται σύντομα. Θα μπορέσεις να τους συναντήσεις από κοντά στο Comicdom Con Athens 2018 που θα γίνει από 20-22 Απριλίου. === Πηγή

Η σύγκρουση των συμπάντων της κανονικής Marvel και του Ultimate Universe επέφερε ως αποτέλεσμα την καταστροφή του πολυσύμπαντος. Ένας πλανήτης θα πάρει την θέση της γης και εκεί οι ήρωες θα πρέπει να πολεμήσουν μεταξύ τους για να επιβιώσουν. Και μέσα σε αυτό το χάος, ο Δόκτωρ Ντουμ, εξυψώνεται ως σωτήρας της ανθρωπότητας. Το event του 2015 που επέφερε το κλείσιμο του Ultimate Universe, με το ανάλογο συμμάζεμα σε τίτλους και πορείες. Αποτελεί πνευματικό τέκνο του Marvel Super Heroes Secret Wars και δημοσιεύτηκε σε εννιά μέρη και ένα τεύχος 00 που δόθηκε δωρεάν στη γιορτή Free Comic Book Day του 2015. Το έδαφος πάντως είχε προετοιμαστεί στους τίτλους των Εκδικητών που έγραφε ο Hickman εκείνα τα χρόνια, καθώς και το Cataslym event, τα οποία κακά τα ψέματα, χρειάζονται για να γίνει κατανοητό και το Secret Wars. Η Anubis έβγαλε την σειρά σε δύο τόμους, παρόλο που στο εξωτερικό έχει βγει σε ένα τόμο 312 σελίδων. Οπότε είτε το έσπασε μόνη της η Anubis σε δύο τόμους, ή πήρε κάποια μη αγγλική έκδοση ως οδηγό. Ο δεύτερος τόμος βγήκε τον Απρίλιο του ίδιου έτους, με το εξώφυλλο που χρησιμοποίησε η Panini για την έκδοση της Ευρωπαϊκής αγοράς.

Τιμή καταλόγου: 19,99€ "Όταν ο Μαύρος Φοίνικας ξυπνά... ήλιοι παγώνουν και σύμπαντα πεθαίνουν" Συγκεντρωτική έκδοση των τευχών Uncanny X-Men #129-137, γραμμένα από τον Chris Claremont (X-Men: The End) και σε σχέδιο John Byrne (Fantastic Four) Τι να πει κανείς γι'αυτή την ιστορία. Τυχεροί όσοι την διαβάσαμε μικροί στο Χ-ΜΕΝ της Μαμούθ Κόμιξ. Μας εντυπωσίασε τότε και συνεχίζει να εντυπωσιάζει μέχρι σήμερα. Η έκδοση της Οξύ άψογη ως συνήθως, ένα κόσμημα για τη βιβλιοθήκη μας!