JohnnyMZ

Το θέλω!

Σαν φοιτητής κατοικοεδρεύων στη συμπρωτεύουσα, κι εγώ θα βρίσκομαι στη γύρα όλες τις μέρες...!

Καλησπέρα! Ενδιαφέρομαι για το Mickey Mouse box set. Μιλάμε σε pm για λεπτομέρειες.

Αυτά τα δύο τα έχω πάρει από την ιταλική σελίδα Ventenni che piangono leggendo la saga di Paperon' de Paperoni. Είναι τα μόνα δύο που δεν έχω ανεβάσει εγώ από κάπου. Άρα δεν ξέρω από ποιες ιστορίες είναι. Το δεύτερο, ωστόσο, φέρνει σε Taliaferro. Η ιστορία με τον Κόκορα λέγεται "Η Μαγνητική Παγίδα".

Ωραίο θέμα! Πρόσφατα ξεκίνησα μία αντίστοιχη σελίδα στο facebook, με τίτλο "Εικοσάχρονοι που κλαίνε διαβάζοντας την ιστορία του Σκρουτζ Μακ Ντακ" (αντιγράφοντας μία αντίστοιχη ιταλική σελίδα που μου υπέδειξε ο Claudio Sciarrone), και ανεβάζω (και) τέτοιες στιγμές από ιστορίες Disney. Τώρα που (ξανα)εντόπισα αυτό το thread θα ποστάρω κι εδώ όσα ταιριάζουν και θα "κλέβω" ανενόχλητος όσα μου αρέσουν "Σεξουαλικού περιεχομένου" (τα περισσότερα βγάζουν την πονηράδα τους αν αφαιρεθούν από το υπόλοιπο context τους) Guest εμφάνιση Κουτσούμπα στο Παπιομυστήριο Μερικά ακόμα

Γενικά νομίζω το συγκεκριμένο κόμικ έχει περίοπτη θέση σε κάθε "Greek Comics Starter Pack"

Damn, δεν είχα δει την post-credits σκηνή, πράγματι. Την τσέκαρα μόλις. Και πάλι, αρκετά τραβηγμένο μου φαίνεται όλο το κομμάτι αυτό, αλλά θα μου πεις, βλέπεις σειρά με συμπρωταγωνιστή ένα ιπτάμενο φανταστικό μπλε μονόκερω, αυτό σε πείραξε...; (Καλά, ότι θα έχει Mr. Bug ήμουν σίγουρος)

Ξεκίνησα να παίζω video games με το θρυλικό Nintendo 64, και έκτοτε αγάπησα τόσο πολύ την εταιρεία, τα παιχνίδια και τους ήρωές της, που δεν κατάφερα να ξεφύγω ποτέ. Έτσι, συνέχισα να παίζω Mario, Zelda, Metroid Prime, Pokemon και πολλούς ακόμα χαρακτήρες στο Nintendo Gamecube και αργότερα στο Wii. Πλέον τα παίζω μόνο στο Wii, αφού μπορείς να αγοράσεις τα παιχνίδια του N64 και να παίξεις τους δίσκους του NGC, οπότε τα 'χει όλα. Δυστυχώς δεν πήρα ποτέ το WiiU, αν και δεν έβγαλε πολλά παιχνίδια που να με συγκίνησαν, και έχω ξετρελαθεί με το Switch που προβλέπεται να είναι η επόμενη αγορά μου. Στα φοιτητικά μου χρόνια πήρα και ένα μεταχειρισμένο Playstation3, κυρίως για να παίξω παιχνίδια από anime κλπ. Έχω καημό που δεν έχω παίξει ποτέ Kingdom Hearts και σύντομα θα κάνω κάτι και για αυτό. Και στο πατρικό μου στο Βόλο, ο αδερφός μου έχει πάρει PS4, αλλά δεν το έχω αγγίξει ακόμα.

Το τελείωσα επιτέλους! Μου άρεσε πολύ, σε βαθμό να μου δημιουργεί... αμηχανία το πώς, αφού θεωρώ ότι από άποψη ιστορίας δεν ήταν και κάτι ιδιαίτερο. Αυτό που το ξεχώρισε στα μάτια μου είναι πως κατάφερε αφενός να κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον (και, οκ, μία υποτυπώδη αγωνία), ενώ αφετέρου διατηρούσε διαρκώς τον κάφρικο και φουλ χαβαλετζίδικο χαρακτήρα του. Δεν υπήρχε επεισόδιο στο οποίο δε γέλασα, είτε πολύ είτε λίγο. Η φάση με τον Mr. Bug ας πούμε είναι τόσο what-the-f@ck-am-I-watching. Το ίδιο και η σκηνή με τον Smoothie. Και όλες οι σκηνές του Happy με τα υπόλοιπα φανταστικά πλασματάκια. Επίσης δεν περίμενα να υπάρξει και δεύτερη σεζόν και με προβληματίζει πολύ το τι θα πραγματεύεται από εδώ και πέρα, αφού το βασικό plot της πρώτης σεζόν ολοκληρώθηκε. Ας είναι. Έχω περιέργεια να διαβάσω το κόμικ τώρα, κυρίως για να συγκρίνω και να δω τι προστέθηκε στη σειρά. Nick Sax και McCarthy, οι δύο αγαπημένοι μου χαρακτήρες της σειράς (καλά και ο Happy εννοείται )

Απ' όσα έχω διαβάσει, το Monsieur Charlatan ξεχωρίζει με διαφορά... Και πιστεύω έντονα ότι το ίδιο ισχύει και συγκριτικά με όσα δεν έχω διαβάσει. Προσεγμένη δουλειά, υψηλού επιπέδου, εικαστικά και σεναριακά. Ίσως είναι αδικία βέβαια να συγκρίνεται με τα άλλα φανζίν, αλλά είναι πράγματι αυτοέκδοση... Αυτοέκδοση διεθνών προδιαγραφών...!

Η καλύτερη ιστορία με τον Φάντομ που μπορώ να φέρω στο μυαλό μου αυτή τη στιγμή. Από αυτές που διάβασα πιτσιρικάς και μου έχουν μείνει ανεξίτηλες.

Ανήκει στην πιο δυναμική γενιά δημιουργών κόμικς με τους ήρωες του Disney στην γειτονική Ιταλία, αυτή που πρωταγωνίστησε στην «επανάσταση» του είδους με πρωτοποριακές δημιουργίες όπως οι Νέες Περιπέτειες του Φάντομ Ντακ (PKNA) και το Μίκυ Μυστήριο Β’ Κύκλος (Mickey Mouse Mystery Magazine). Αιρετικός, με το βλέμμα στραμμένο διαρκώς προς το μέλλον, ο Claudio Sciarrone έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην επαναπροσέγγιση του κλασικού Disney κόμικ, με το φουτουριστικό του σχέδιο και τη δημιουργία ιστοριών που ξεχωρίζουν, τόσο από άποψη περιεχομένου όσο και από άποψη τεχνοτροπίας. Στις ιστορίες του, η επιστημονική φαντασία και τα ψηφιακά μέσα κυριαρχούν. Ξεκίνησε να συνεργάζεται με το περιοδικό-ναυαρχίδα της Ιταλικής Disney, Topolino, το 1992, και από τότε μέχρι σήμερα σχεδιάζει ιστορίες με πάπιες και ποντίκια. Και όχι μόνο. Έχει φιλοτεχνήσει επίσης την «κομιστική» διασκευή αρκετών κινηματογραφικών ταινιών της εταιρείας, όπως η Χαμένη Ατλαντίδα, το Μπαμπούλας Α.Ε., το Nemo και το Wall-E. Ιστορίες του έχουμε δει πολλές φορές στην Ελλάδα, σε πολλά περιοδικά. Από τις πιο πρόσφατες κυκλοφορίες αποτελεί το αυτοτελές άλμπουμ Slam Duck, μία ιστορία μπασκετικού περιεχομένου με πρωταγωνιστές τα τρία ανιψάκια. Επίσης, αξίζει να αναφερθούν, εκτός από τη συμμετοχή του στις σειρές που αναφέρονται στην εισαγωγή, Οι Χρυσοί Κύκλοι της Ατλαντίδας, μία ιστορία με έντονο ελληνικό άρωμα, η διασκευή του Δον Κιχώτη με πρωταγωνιστή τον Γκούφυ και η Νέα Ιστορία & Δόξα της Δυναστείας των Ντακ, εμπνευσμένη από την κλασική, ομότιτλη (χωρίς το «νέα») ιστορία. Το τελευταίο διάστημα, ασχολείται με ένα πιο… ενήλικο πρότζεκτ, με τον τίτλο Ugly Duckling. Ο τίτλος, βέβαια, είναι παραπλανητικός. Ο Claudio Sciarrone ήταν ένας από τους καλεσμένους του AthensCon 2017, της μεγαλύτερης εκδήλωσης για κόμικς στην Ελλάδα, που έλαβε χώρα τον περασμένο Δεκέμβρη. Εκεί, είχαμε την ευκαιρία να πραγματοποιήσουμε την ακόλουθη συνέντευξη. JohnnyMZ: Πρώτα απ’ όλα, θα ήθελα να σε ρωτήσω πώς σου φάνηκε η εκδήλωση, ο κόσμος, η Ελλάδα… Claudio Sciarrone: Να πω την αλήθεια, την Ελλάδα δεν την έχω δει ακόμα. (γέλια) JohnnyMZ: Πράγματι… Φαντάσου τη για τις ανάγκες της συνέντευξης! (γέλια) C.S.: Απ’ ό,τι έχω δει μέχρι τώρα, καλή φαίνεται! Ο κόσμος ήταν πολύ φιλόξενος, χαμογελαστός, εγκάρδιος, σίγουρα ήταν μία εμπειρία που θα μου άρεσε πολύ να επαναλάβω. Ο χώρος επίσης ήταν εκπληκτικός, πολύ καλά οργανωμένος και για να πω την αλήθεια, εξεπλάγην από την ποιότητα και το επίπεδο των καλεσμένων. Ήταν πολύ «μεγαλύτεροι» από αυτούς που έχω γνωρίσει 20 χρόνια τώρα, για παράδειγμα, στο Lucca (σ.σ. το μεγαλύτερο ιταλικό comics convention). Επίσης μου άρεσε πως επικεντρώνεται πραγματικά στα κόμικς, σε αντίθεση με αυτές τις μεγάλες εκδηλώσεις όπως το San Diego, που επικεντρώνονται σταδιακά στις τηλεοπτικές σειρές και τον κινηματογράφο. Όταν ξεκίνησα να συμμετέχω σε τέτοιες εκδηλώσεις, οι ισορροπίες ήταν πολύ διαφορετικές από αυτές που υπάρχουν σήμερα. Επίσης, λόγω του μεγέθους και της ποικιλίας, πολύ συχνά πρέπει να είσαι πολύ επιλεκτικός στο τι θα δεις: βλέπεις 1 αλλά χάνεις 200. Αυτού του τύπου οι διαστάσεις μου φαίνονται οι σωστές, προκειμένου επίσης να έχεις τη δυνατότητα να γνωριστείς με τους συντελεστές και τους υπόλοιπους συναδέλφους σου. Εδώ, όπως μου συμβαίνει, παραδείγματος χάριν, και στο Napoli Comic Con, όλοι οι καλεσμένοι μέναμε στο ίδιο ξενοδοχείο, συζητούσαμε στο πρωινό, είχαμε την ευκαιρία να ανταλλάξουμε απόψεις και, ποιος ξέρει, κάποιες μελλοντικές συνεργασίες. JohnnyMZ: Εργάζεσαι για την Disney εδώ και 25 χρόνια. Μέσα σε αυτά τα χρόνια, φαντάζομαι η εξέλιξη ήταν μεγάλη, τόσο η δική σου όσο και του χώρου. C.S.: Πέρα από την εξέλιξη στην τεχνική (από τον παραδοσιακό τρόπο στον ψηφιακό), βασική θεωρώ την εξέλιξή μου ως επαγγελματία. Μέσα από τις σελίδες του Topolino, έμαθα να σχεδιάζω πολύ καλά και να περάσω και σε άλλα είδη σχεδίου, όπως το πιο ρεαλιστικό. Από παιδί διάβασα και αγαπούσα τα κόμικς του Disney, στην πορεία ήρθαν και οι ταινίες, στο Λύκειο και πιο ενήλικα κόμικς, όπως ο Dylan Dog… Ωστόσο, γενικά οι καλλιτεχνικές μου επιρροές δεν είναι τόσο πολύ τα κόμικς, όσο οι ταινίες. Αν ήθελα να εξασκηθώ στην αποτύπωση, για παράδειγμα, εκφράσεων τρόμου, θα έβλεπα ένα θρίλερ και όχι ένα αντίστοιχο κόμικ. Για ένα διάστημα, μάλιστα, σκεφτόμουν να ασχοληθώ στην παραγωγή ειδικών εφέ για ταινίες, σε μία εποχή που αυτός ο τομέας δεν κυριαρχούταν τόσο πολύ από τα ψηφιακά μέσα. Ήρθε όμως, ευτυχώς, η δουλειά στην Disney και, νομίζω πως, μετά από τόσα χρόνια έχω καταφέρει να κυριαρχήσω αυτό το μέσο. Δεν έχω πλέον άγχος για το οπτικό αποτέλεσμα, συγκεντρώνομαι στην ιστορία και μου βγαίνουν όλα φυσικά. Σαν έναν τραγουδιστή που έχει χρόνια στη σκηνή. Με τη διαφορά ότι στο τραγούδι παίζει πολύ μεγάλο ρόλο και το συναίσθημα, όχι μόνο η τεχνική. Θεωρώ λοιπόν πως η δουλειά μου είναι να αφηγούμαι ιστορίες, χρησιμοποιώντας το κόμικ ως μέσο. Όπως λέω συχνά, τα κόμικς είναι το πιο «φτηνό» εργαλείο για να διηγηθείς ιστορίες, αν είχα 500 εκατομμύρια δολάρια θα δοκίμαζα να κάνω μία ταινία. Συνεπώς, δεν ανταγωνίζομαι τους συναδέλφους μου για το ποιος θα ξεπεράσει τον άλλο σε επίπεδο τεχνικής, δεν αισθάνθηκα ποτέ τον ανταγωνισμό, γιατί δεν αισθάνθηκα ποτέ σχεδιαστής κόμικς.Προσπαθώ απλά να αφηγηθώ μια ιστορία στο μάξιμουμ των δυνατοτήτων μου. Δεν πήγα σε σχολή κόμικς, δεν είχα ποτέ την κουλτούρα των κόμικς – ναι, έχω αγοράσει πολλά, αλλά για να διασκεδάσω, όχι για να μάθω να σχεδιάζω, να αντιγράψω ένα στυλ… Μου άρεσε πολύ ο Crepax, ειδικά η Valentina του ήταν από τα πιο αισθησιακά κόμικς που έχω αντικρίσει. Νομίζω ότι η διαφορά του με τους υπόλοιπους καλλιτέχνες του χώρου είναι πως, ενώ οι τελευταίοι δοκιμάζονται σε διαφορετικά είδη κάθε φορά, εκείνος έκανε ένα πράγμα, αλλά το έκανε σε απίστευτο επίπεδο. Επίσης ήξερε να διηγείται, και επικεντρωνόταν εκεί. Πολλοί, ελλείψει αυτής της ικανότητας, προσπαθούν να γεμίσουν τη σελίδα τους για να κρύψουν αυτήν τους την αδυναμία, αλλά και πάλι δεν τα καταφέρνουν. Είναι σα να λες ένα ανέκδοτο και να μη γελάει κανείς. JohnnyMZ: Η στιγμή που εντοπίζω την αλλαγή στο σχέδιό σου, όταν αυτό διαμορφώνεται και ξεκινά να γίνεται αναγνωρίσιμο, είναι η περίοδος των PK και του Mickey Mouse Mystery Magazine. Σχέδιο με τη Λύλα, κεντρικό χαρακτήρα της σειράς PK. C.S.: Σωστά. Δούλευα ήδη 4 χρόνια για την Disney, και είχα αρχίσει σιγά-σιγά να ξεθαρρεύω. Στην αρχή μου ανέθεταν πολύ σύντομες ιστορίες, τις ξεκινούσα Παρασκευή και τις τελείωνα Δευτέρα. Δεν υπήρχαν περιθώρια για τη φαντασία μου, ήταν πολύ γρήγορες. Για καλή μου τύχη, τις έβλεπα μία βδομάδα μετά τυπωμένες και μπορούσα να δω πόσο χάλια ήταν το σχέδιό μου. Γιατί οι περισσότεροι σχεδιαστές που φτιάχνουν μεγάλες ιστορίες, τις κάνουν και δημοσιεύονται μετά από 6, 8 μήνες, ίσως και ένα χρόνο. Στο μεταξύ, φτιάχνουν κι άλλες. Και κάνουνε λάθη. Τα ίδια λάθη διαιωνίζονται και στις επόμενες ιστορίες, και περνάει καιρός μέχρι να τα δουν και να τα αλλάξουν. Ενώ όταν οι ιστορίες σου, αν και μικρές, δημοσιεύονται τόσο σύντομα, η συνειδητοποίηση έρχεται πολύ πιο γρήγορα. Έτσι έμαθα να σχεδιάζω. Οι ιστορίες του PK, από την άλλη, ήταν μεγάλες ιστορίες, στις οποίες είχα μπόλικο χρόνο να δουλέψω – περίπου ένα μήνα για κάθε ιστορία. Πρώτα έπρεπε να εντρυφήσω στους νέους ήρωες, το καινοτόμο περιβάλλον, ώστε να αποκτήσω αυτοπεποίθηση και να το αισθανθώ κάτι «δικό μου». Μετά, άρχισα να το εμπλουτίζω με τα δικά μου ερεθίσματα, κυρίως από anime: λίγο Ghost in the Shell, λίγο Evangelion, λίγο Cowboy Beebop… αλλά και πιο κλασικά, όπως η Lara Croft. JohnnyMZ: Τι ήταν αυτό που έκανε το PK τόσο επιτυχημένο; C.S.: Τα θέματά του. Έβαζε τόσο φυσικά το στοιχείο του sci-fi, το αντιμετώπιζε σχεδόν με ακαδημαϊκή ευλάβεια. Αν και πρόκειται για μία φανταστική ιστορία, έδινε βάρος στην ορθότητα των θεωριών φυσικής, στη μηχανική, στα ταξίδια στο χρόνο… Ο Alessandro Sisti, ο σεναριογράφος που επιμελούταν αυτού του κομματιού, είχε δεχτεί πολλά κοπλιμέντα από ακαδημαϊκούς για το πώς ενέτασσε και παρουσίαζε τα ταξίδια στο χρόνο, βάσει ερευνών. Επίσης, η εικαστική εγγύτητα με τα αμερικανικά κόμικς που διάβαζε ο κόσμος εκείνη την περίοδο. Υπήρχε μία πειραματική διάθεση, που έπιασε. JohnnyMZ: Η διασκευή στο χαρτί ταινιών της Disney/Pixar, περιορίζει τη «σκηνοθετική» ελευθερία του σχεδιαστή, ή αντίθετα τη διευκολύνει, αφού υπάρχει κάποιο διαθέσιμο σημείο αναφοράς; C.S.: Είναι μία ιδιαίτερη κατάσταση, γιατί όταν μας αναθέτουν τις ιστορίες που πρόκειται να διασκευάσουμε, δεν έχουν βγει ακόμα! Επομένως, μας δίνουν μία προσαρμογή του σεναρίου της ιστορίας σε κόμικ. Από εικόνες, έχουμε μόνο τις απεικονίσεις των χαρακτήρων και κάποια βασικά φόντα. Στην πορεία, έρχονται και κάποιες πιο χαρακτηριστικές σκηνές της ιστορίας, που πρέπει να αποδοθούν με πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Ωστόσο, όπως καταλαβαίνεις, μιλάμε για δύο πολύ διαφορετικά μέσα. Στην ταινία, υπάρχει μία συνεχής ροή στην οθόνη. Στο κόμικ, πρέπει να εξισορροπείται το κάθε καρέ και η κάθε σελίδα, εικαστικά και σκηνοθετικά. Άλλοι σχεδιαστές προτιμούν να το αντιμετωπίζουν με πιστή αντιγραφή, σαν ένα είδος «φωτορομάντζου». Εγώ θεωρώ τη δική μου προσέγγιση πιο δημιουργική, αφού σου επιτρέπει να διερευνάς τρόπους απόδοσης συναισθημάτων που στην ταινία μπορεί να έρθουν, για παράδειγμα, από τη μουσική, με τα – σαφώς πιο περιορισμένα – μέσα του κόμικ. JohnnyMZ: Πριν ένα χρόνο, κυκλοφόρησε στα ελληνικά ένα άλμπουμ με την ιστορία σου Slam Duck, η μοναδική πολυσέλιδη ιστορία σου που κυκλοφόρησε ως αυτοτελές τεύχος στην Ελλάδα. C.S.: Συνήθως, τις ιστορίες που φτιάχνουμε τις αναθέτει η σύνταξη του περιοδικού Topolino στον καταλληλότερο σχεδιαστή. Στην περίπτωση του Slam Duck, η ιστορία μου ανατέθηκε απευθείας από την Walt Disney Company. Ήρθαν σε επαφή με εμένα και τον Francesco Artibani, το σεναριογράφο, και μας ζήτησαν να φτιάξουμε αυτήν την ιστορία. Αρχικά έπρεπε να μελετήσω τους νέους χαρακτήρες και τις ομάδες του πρωταθλήματος. Η ιστορία προοριζόταν για το αθλητικό περιοδικό ESPN της Disney στην Αμερική, ενώ υπάρχει σχέδιο, πέρα από το μπάσκετ, να ασχοληθούν με τα υπόλοιπα αθλήματα: ράγκμπι, ποδόσφαιρο κλπ. Ήθελαν λοιπόν μία «παγκόσμια» ιστορία για το μπάσκετ, με αναφορές σε πραγματικούς συντελεστές (ομάδες, παίκτες, κόουτς) του NBA. Αφού την ετοιμάσαμε, υποχρέωσαν και όλους τους συνεργάτες τους στις εκδόσεις ανά τον κόσμο να την τυπώσουν, γιατί ακριβώς θέλανε να την προωθήσουν. JohnnyMZ: Ο τίτλος της ιστορίας είναι διασκευή του πολύ γνωστού, μπασκετικού περιεχομένου manga, Slam Dunk. Υπήρχαν κι εδώ επιρροές από την ιαπωνική σχολή κόμικς; C.S.: Η ιστορία εμπνεύστηκε και γράφτηκε από το Stefano Ambrosio και τον Francesco Artibani, οι οποίοι θέλησαν να αποφύγουν σαφείς επιρροές από το Slam Dunk. Εγώ, ωστόσο, σίγουρα το είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Το πρόβλημα με το να κυκλοφορούν οι ιστορίες σου σε όλον τον κόσμο, είναι πως πρέπει να καλύπτεις ένα πολύ ευρύ φάσμα αναγνωστικού κοινού: Ιταλούς, Έλληνες, Γερμανούς, επομένως πρέπει να αμβλύνεις κάποιες επιρροές σου, που ενδεχομένως ξενίσουν το βασικό ακροατήριο. Από την άλλη, δεν ξέρω αν σχετίζεται με τις επιρροές από τα manga, αλλά το συγκεκριμένο κόμικ πήγε πολύ καλά σε χώρες της Ανατολής, όπως η Μαλαισία. Η Ανατολή είναι μια περιοχή όπου τα Disney κόμικς δεν πάνε τόσο καλά, επομένως οι υπεύθυνοι δεν μπορούσαν να καταλάβουν πώς έγινε αυτό. Μία δική μου ερμηνεία, είναι πως οι χαρακτήρες αφενός είχαν κάτι το «ανατολικό», αφετέρου χρησιμοποίησα τεχνικές για την κίνηση και την ένταση των σκηνών που παραδοσιακά συναντούμε στα manga. Λόγω της απήχησης που είχε, μου ζητήθηκε να διατηρήσω αυτήν την προσέγγιση και στην τελευταία ιστορία που έφτιαξα… JohnnyMZ: Η πιο πρόσφατη δημιουργία σου βασίζεται στην κλασική «Ιστορία & Δόξα της Δυναστείας των Ντακ», των Guido Martina, Romano Scarpa και Giovan Battista Carpi. Ωστόσο, η δική σου ιστορία, η «Νέα Ιστορία & Δόξα της Δυναστείας των Ντακ», είναι αρκετά φουτουριστική. Πόσο ομαλά μπορούν να συνδυαστούν αυτά τα δύο ετερόκλητα στοιχεία, του κλασικού και του μοντέρνου; C.S.: Αρχικά, για να τη συνδέσω με την «παλιά» ιστορία, έφτιαξα έναν πρόλογο δέκα σελίδων, που εξηγεί γιατί ξεκινούν την αναζήτηση του μπαούλου με τα νομίσματα της Δυναστείας των Ντακ. Όπως και στην αρχική ιστορία, όταν τρίβεις το νόμισμα, ξεδιπλώνεται μία περιπέτεια της Δυναστείας. Στη δική μου ιστορία όμως, το μπαούλο έρχεται από το μέλλον, καθώς και τα υλικά των νομισμάτων είναι μελλοντικά! Υπάρχει ένα νόμισμα που είναι φτιαγμένο από νερό, άλλο από μικροτσίπ… Κι έτσι μεταφερόμαστε, αιώνα-αιώνα, όλο και πιο μακριά στο μέλλον. Και ταυτόχρονα βλέπουμε τις αλλαγές της Λιμνούπολης στο πέρασμά τους. Αρχικά την παρουσιάζουμε σαν μία αποπνικτική μεγαλούπολη βγαλμένη από ταινίες επιστημονικής φαντασίας, όμως υπάρχει ανάγκη για περισσότερο χώρο. Γι’ αυτό στη συνέχεια απλώνεται… στη θάλασσα, αλλά η μόλυνση του περιβάλλοντος δημιουργεί προβλήματα σε μία πλωτή πόλη που θυμίζει αρχιτεκτονικά το Ντουμπάι. Τελικά, καταλήγουν στο διάστημα, όπου η αεροδυναμική δε λέει τίποτα – επικρατούν οι νόμοι της αστροφυσικής. Ουσιαστικά, δεν προσπαθώ ακριβώς να γεφυρώσω τα δύο στοιχεία που αναφέρεις, απλά χρησιμοποιώ σαν αφορμή κάτι παλιό για να διηγηθώ κάτι καινούργιο. JohnnyMZ: Τι νέο να περιμένουμε από σένα στο Topolino; C.S.: Δουλεύω σε μία ιστορία του Alessandro Sisti, πάντα στο μέλλον, με πρωταγωνιστή τον Φάντομ Ντακ – όχι όμως στο πλαίσιο των ιστοριών του PK – η οποία θα αποτελείται από 2 επεισόδια, στην οποία έχω την ελευθερία να επεκταθώ όσο χρειαστεί, αν και το αρχικό πλάνο ήταν για 34 σελίδες το επεισόδιο. Όμως 34 σελίδες στο φορμάτ του Topolino, δε μου αρκούν. Ίσως φτάσει τις 80-90. Πιστεύω πάει προς το Μάρτιο. JohnnyMZ: Για κλείσιμο, θέλω να σε ρωτήσω για το πρότζεκτ σου Ugly Duckling. Βλέπουμε ωραία, σέξι, καλλίγραμμα γυναικεία σώματα να «σου ποζάρουν» αισθησιακά, με πρόσωπα… πάπιας; C.S.: Μπορούσες να πεις πιο απλά «πάπιες με βυζιά»! Και θα σου απαντούσα, θα τις προτιμούσες χήνες; (γέλια) JohnnyMZ: Ήθελα να το θέσω πιο κόσμια… Ακόμα κι εκεί βλέπεις… πάπιες; C.S.: Ούτε κι εγώ ξέρω τι βλέπω! (γέλια) Το θέμα είναι ότι όλοι είναι ευχαριστημένοι. Τουλάχιστον μέχρι να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου και να κάνω κάτι πιο συγκεκριμένο, μια ιστορία ενδεχομένως. Υπάρχουν αρκετές δυνατότητες. Έχουν υπάρξει και κάποιες ιδέες για να μεταφερθεί σε βιντεοπαιχνίδι, σε στυλ Tekken, όπου στο story mode θα ακολουθείται η ιστορία, σαν το κόμικ… Θα δούμε. JohnnyMZ: Πώς ξεκίνησε όμως όλο αυτό; C.S.: Επειδή οι φανς μου ζητούσανε τη Λύλα, όλο και πιο σέξι. Σε ένα σημείο όμως είπα «ώπα, παιδιά, κάνουμε Disney»… Αλλά μου έδωσαν το ερέθισμα. Αρχικά σαν «παιχνίδι», έκανα μερικές εικόνες, έγινε ένα ημερολόγιο, μερικές εκτυπώσεις… Και, μέσα σε λίγα χρόνια, άρχισαν να μου ζητάνε όλο και περισσότεροι, στις εκδηλώσεις που παρευρισκόμουν, τέτοια σκίτσα, ακόμα κι εδώ… JohnnyMZ: Ποιος ξέρει, ίσως είσαι ο δημιουργός του πρώτου περιοδικού Disney 18+… C.S.: Μην το γελάς! Ήδη, το Playboy της Ιταλίας φιλοξένησε ένα τετρασέλιδο αφιέρωμα με συνέντευξή μου πάνω σε αυτό, και έγινε χαμός. Μάλιστα, υπάρχει μία σελίδα στο facebook με φανατικούς ντισνεϋκούς που λέγεται Ventenni che piangono leggendo la saga di Paperon de’ Paperoni (δηλαδή «Εικοσάρηδες που κλαίνε διαβάζοντας την ιστορία του Σκρουτζ Μακ Ντακ»), η οποία ανεβάζει αρκετά… προβοκατόρικα πράγματα. Συγκεκριμένα στο hashtag #giovedipiselloni δημοσιεύουν διφορούμενα στιγμιότυπα από ιστορίες Disney, με μια πονηρή χροιά. Όταν έγινε η συνέντευξη, λοιπόν, με τους διαχειριστές της σελίδας κάναμε έναν διαγωνισμό για δύο υπογεγραμμένα σκίτσα Ugly Duckling, όπου για να συμμετέχεις έπρεπε να βγάλεις φωτογραφία με το περιοδικό. Το αστείο ήταν, ότι οι κοπέλες που πήγαν και αγοράσαν το Playboy για να συμμετέχουν, ήταν περισσότερες από τους άντρες! Και όλοι, φανατικοί αναγνώστες κόμικς της Disney. Συναδελφική αλληλεγγύη: όταν ο Milo Manara σχεδίασε τη Spider Woman σε αυτή τη στάση, έγινε το σύστριγγλο. Ο Claudio σχεδίασε τη Λύλα από το PK στην ίδια πόζα. Η σελίδα του δημιουργού στο facebook. Η σελίδα του Ugly Duckling στο facebook. ΠΗΓΗ: https://docmz.wordpress.com/2018/01/24/claudio-sciarrone-interview/

Από τις γιορτές και μετά το σταμάτησα λόγω εξεταστικής, όταν το τελειώσω θα επανέλθω για πλήρη αποτίμηση!

Προς το παρόν, για ακόμα μία συνεχή χρονιά, το guestlist του Comicdom μου προξενεί μηδενικό ενδιαφέρον... Προσωπικά, θα προτιμούσα λιγότερους και (κάποιους έστω) δυνατούς παρά πολλούς και σχετικά αδιάφορους. Βέβαια αυτή είναι προσωπική άποψη, μπορεί να υπάρχουν μεγάλοι φανς των καλεσμένων ανάμεσά μας, δεν ξέρω. Αλλά νομίζω είναι άλλο πράγμα το "χμ καλός αυτός, έχω αυτό και αυτό του, θα πάρω καμιά υπογραφή" και άλλο το "ΟΥΑΟΥ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ έρχεται ο τάδε θα τον γνωρίσω, μπράβο ρε παιδιά!". Προσωπικά, έχω χάσει το ενδιαφέρον μου για το συγκεκριμένο Con εδώ και μερικά - νομίζω 3 - χρόνια. Παλαιότερα κατέβαινα αν και μικρός και Βολιώτης, από το 2009 μέχρι το 14 που ήταν η χρονιά των Πανελληνίων μου κιόλας... και κατέβηκα και το 15 νομίζω, αλλά πλέον δεν... Ίσως φταίει που "γεμίζω" με 2 πιο καλά cons (AthensCon και ComicCon)... Τι να πω.

Θα παλέψουμε! Κάτω η δικτατορία του Μίκυ Μάους! Να πάτε πίσω στην Disneyland κύριοι!

Το είδα κι εγώ, επιτέλους... και μου άρεσε! Δεν ήταν όσο γκράντε π.χ. η πρώτη τριλογία, με φοβερούς και τρομερούς villains όπως ο Green Goblin, ο Dr. Octopus ή o Venom, ούτε, ακόμα, είχε κάποια φουλ συγκινητική σκηνή με τις κατακτήσεις του Parker, όπως το τέλος του Amazing Spider-Man 2... Και, πολύ απλά, δε χρειαζόταν! Αυτό που με ενόχλησε λίγο είναι ότι "μικραίνει" κι άλλο τον Spider-Man, ο οποίος τώρα είναι γυμνασιόπαιδο (το πολύ λυκειόπαιδο, αλλά νομίζω δεν έκανα λάθος). Και η θεία May είναι 30άρα; Δεν ξέρω, αυτό δε με τρέλανε... Ελπίζω να πορευτούν με αυτόν τον ηθοποιό για μεγάλο χρονικό διάστημα, από εδώ και πέρα, και να μη δούμε κανά ευτράπελο τύπου... Αλλά κατά τ' άλλα, το εφηβικό χιουμοράκι μου άρεσε αρκετά. Πραγματικά, τώρα που το σκέφτομαι, η ταινία δεν είχε τίποτα ιδιαίτερο. Δεν μπορώ να σκεφτώ τόσο καθαρά χ πράγματα και να πω γι' αυτό και γι' αυτό μου άρεσε η ταινία. Όλο αυτό το ανάλαφρο κλίμα σε superhero movie, με τον εξυπνάκια αραχνάνθρωπο, και οι καλογυρισμένες μάχες, ωραία "χορογραφία" και εφέ, φοβερή στολή, συν ο κεντρικός ρόλος του Iron Man (χμμ αν κι αυτό δεν έχω αποφασίσει αν το βάζω στα θετικά ή τα αρνητικά)... Και ο κακός (Vulture) ήταν αρκετά ενδιαφέρων σα χαρακτήρας και πολύ καλός σαν ερμηνεία. Και το plot twist με το σπίτι του και την κοπέλα, αν και κλισέ, με ενθουσίασε όταν το είδα. Καλή ταινία, 7/10 για μένα! Μακάρι να συνεχίσουν τις ταινίες με τον Spider-Man, με ανοδική πορεία.

Στις 20/10 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Dupuis ένα επετειακό βιβλίο για τα 60 χρόνια του ήρωα Gaston Lagaffe. Ο τίτλος του, Gaston - La Galerie des Gaffs. Κάποιες ιστορίες που δημοσιεύονται, είχαν ήδη δημοσιευτεί νωρίτερα μέσα στη χρονιά στο Journal de Spirou, ενώ πολλές άλλες δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά στο βιβλίο. Αποτελεί ουσιαστικά μία συλλογική έκδοση όπου συμμετέχουν 60 δημιουργοί κόμικς. Ένας από αυτούς ήταν και ο Alessandro Barbucci (γνωστός για τη δουλειά του στην Disney Italia, αλλά κυρίως για τη δημιουργία της σειράς Sky Doll), ο οποίος ανέβασε διάφορα 3 φωτογραφίες από το making of, το Μάιο, στον προσωπικό του λογαριασμό στο instagram. Στην παρακάτω σελίδα, μπορείτε να δείτε μερικά ακόμα αποσπάσματα από τις ιστορίες των υπόλοιπων δημιουργών. http://www.bd-best.com/gaston-lagaffe-amuse-la-galerie-depuis-60-ans-et-avec-autant-d-hommages-la-galerie-le-lui-rend-bien-news-9674.html

Θα ήθελα να κάνω μια ερώτηση σε όσους παρακολουθούν τη σειρά. Σκέφτομαι να την ξεκινήσω, έχοντας ακούσει από παντού πολύ καλά λόγια, και αναρωτιέμαι ποια έκδοση από τις collected editions να προτιμήσω: Τα Soft Cover που συλλέγουν 6 τεύχη ανά τόμο ή τα Hard Cover που συλλέγουν 18 τεύχη αντίστοιχα; Γενικά κλίνω προς το δεύτερο, γιατί πάντα προτιμώ τις μεγαλύτερες, πιο περιεκτικές και deluxe εκδόσεις, απλά έχω δεύτερες σκέψεις π.χ. για το πόσο καλό είναι το δέσιμο του βιβλίου, αν ανοίγει και δε ζορίζεσαι να το διαβάσεις, αν η χασούρα από ομορφιά είναι μεγάλη λόγω των περισσότερων εξώφυλλων της μικρότερης έκδοσης κλπ. Έχει κανένας γνώμη και για τα δύο;

Με απήγαγε o Vulture (Spiderman: Homecoming) και με τραβολογάει πέρα δώθε στον ουρανό, ενώ ο Happy (Happy!) ο μικρός, φανταστικός, φτερωτός μπλε μονόκερος μας ακολουθεί και σπαμάρει ανελέητα, σε μία αμφιβόλου αποτελέσματος αποστολή διάσωσης...

Done Αχχχ τίποτα δεν κατάφερε το άρθρο τελικά

Πιο πολύ με κρατάει το χαβαλετζίδικο στοιχείο, παρά το ηθικό πλαίσιο, το οποίο για μένα παρουσιάζεται αρκετά κοινότυπα και χωρίς να ωριμάζει όσο πρέπει... Ο Nick Sax (πραγματικά εξαιρετικό το λογοπαίγνιο με το όνομα) έχει πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά σα χαρακτήρας, για να βγάζει νόημα πως μεταπείθεται από το μονοκεράκι. Θα μου πεις, στο πλαίσιο της μεταφυσικής παράνοιας που τον έχει πιάσει, όλα είναι ρευστά (πόσο αστεία η φάση με το talk show!). Γι' αυτό και δε με χαλάει καθόλου σεναριακά, αλλά σε καμία περίπτωση δε θεωρώ πως γίνεται τόσο ομαλά και με καμιά τρομερή αφηγηματική δεξιοτεχνία. Όντως ωραία και η σκηνή μεταξύ των δύο γυναικών. Και με το δεύτερο επεισόδιο, καθιερώθηκε σαν μία χαλαρή, κάφρικη σειρά που θα με συντροφεύει την περίοδο των Χριστουγέννων.

«Καλά, μεγάλωσες και ακόμα διαβάζεις αυτά τα… μικυμάου;» Οι αναγνώστες και συλλέκτες κόμικς, ειδικά στην Ελλάδα, μία χώρα όπου η κουλτούρα της 9ης Τέχνης ωριμάζει με αργούς ρυθμούς, τουλάχιστον συγκριτικά με άλλες -ευρωπαϊκές και μη- χώρες, σίγουρα θα έχουν ακούσει να τους απευθύνουν την παραπάνω ερώτηση, ή κάποιο άλλο, παρεμφερές σχόλιο. Σε μεγάλο βαθμό (αν και σίγουρα μικρότερο απ’ ό,τι μερικές δεκαετίες πριν), επικρατεί στο ευρύ κοινό η αντίληψη πως τα κόμικς δεν είναι μία καθαρόαιμη μορφή τέχνης που συνδυάζει την εικαστική δημιουργία με αυτήν της αφήγησης, αλλά μία ευτελής ενασχόληση για παιδιά. Και αν η αντίληψη αυτή υποχωρεί σταδιακά όταν φέρνει κανείς στο μυαλό του «ενήλικα» κόμικς, όπως οι ερωτικές ιστορίες του Milo Manara, ή τα υπερηρωικά, αμερικανικά κόμικς γεμάτα σκηνές βίας, σίγουρα παραμένει αμείωτη όταν πρόκειται για κόμικς με ζωόμορφους χαρακτήρες, και δη, τους ήρωες του Walt Disney. Κάνουν, άραγε, τα Disney κόμικς για… μεγάλους; Σίγουρα, δεδομένου ότι οι αυτοί οι χαρακτήρες έχουν παρελάσει από χιλιάδες έντυπα ανά τον κόσμο σε διάστημα σχεδόν ενός αιώνα, πολλοί ενήλικες, αναγνώστες κόμικς και μη, θα διαβάζουν με νοσταλγία αυτές τις ιστορίες. Δεν εννοούμε, όμως, αυτό. Ας αναδιατυπώσουμε, λοιπόν: απευθύνονται τα Disney κόμικς αποκλειστικά και μόνο σε παιδιά; Η απάντηση βέβαια θα πρέπει να είναι αρνητική. Κάτι που πρέπει να σημειωθεί, σε αυτό το σημείο, είναι πως, ειδικά σε μία παραγωγή όπως η ντισνεϋκή, όπου η ζήτηση νέων ιστοριών έχει υπάρξει και σε μεγάλο βαθμό παραμένει μέχρι σήμερα έντονα μεγάλη, είναι προφανές πως δεν είναι όλες οι ιστορίες ίδιες. Δηλαδή, μπορώ να φέρω στο μυαλό μου ένα μεγάλο αριθμό ιστοριών «της σειράς», που απλά γίνανε για να γεμίσουν τις σελίδες κάποιου περιοδικού ανά την υφήλιο, χωρίς να δοθεί ιδιαίτερη σημασία στο σενάριο. Επίσης, θα υπάρχουν ιστορίες των οποίων το σενάριο υστερεί. Ούτε αυτές είναι λίγες. Αυτές οι δύο κατηγορίες ιστοριών, μαζί με τις ιστορίες που εκ προθέσεως απευθύνονται περισσότερο σε ένα νεαρότερο ακροατήριο, εύκολα μπορούν να θεωρηθούν «παιδικές». Και δεν είναι αυτές που μας απασχολούν. Μιλάμε για την παραγωγή Disney των μεγάλων δημιουργών, του Carl Barks, του Don Rosa, του Romano Scarpa και του Giorgio Cavazzano, καθώς και τον νεότερων της ιταλικής σχολής: Silvia Ziche, Casty, Lorenzo Pastrovicchio, Fabio Celoni, Paolo Mottura και ο κατάλογος συνεχίζεται… Το κλισέ αλλά πέρα για πέρα ειλικρινές, πρώτο σχόλιο επί του θέματος, είναι πως, σαφώς, σε πολλές από αυτές τις ιστορίες, άλλα μηνύματα δέχεται ένας 12χρονος, άλλα ένας 30χρονος. Αλλού εστιάζει ο ένας, αλλού ο άλλος. Οι Ντακ ανακαλύπτουν τη Χαμένη Ατλαντίδα (Το Μυστικό της Ατλαντίδας, Carl Barks, 1954) Στις μεγάλες περιπέτειες του Carl Barks, με πρωταγωνιστές το θείο Σκρουτζ, τον Ντόναλντ και τα ανιψάκια, ο πιτσιρικάς αναγνώστης θα νιώσει το δέος της περιπέτειας, θα γελάσει με τα αστεία gags, θα ανησυχήσει όταν απειλούνται οι ήρωες από κάποια απειλή όπως οι Μουργόλυκοι, ο Σκληρόκαρδος Χρυσοκούκης, οι δεινόσαυροι της Απαγορευμένης Κοιλάδας, οι Πυγμαίοι Ινδιάνοι ή οι βατραχάνθρωποι της Ατλαντίδας. Από την άλλη, ο ενήλικας θα εστιάσει στην καλοδουλεμένη αφήγηση, στα πραγματικά ιστορικά γεγονότα που αξιοποιούνται για να στηθεί η ιστορία, στις σχέσεις μεταξύ των χαρακτήρων και πώς αυτές διαμορφώνονται, στα βαθύτερα νοήματα που προσπαθεί ή και καταφέρνει να σου περάσει ο δημιουργός. Ας μην ξεχνάμε πως, καλώς ή κακώς, και τα κόμικς της Disney φτιάχνονται από ενήλικες. Αναπόδραστα λοιπόν, ο καλλιτέχνης, ακόμα κι αν στοχεύει σε παιδικό ακροατήριο, δεν μπορεί παρά να επιτρέψει στα προσωπικά του ερεθίσματα και τις ανησυχίες να «ξεφύγουν» στο χαρτί. Άλλωστε, αν τιθάσευε τόσο πολύ το συγγραφικό του ταμπεραμέντο, η ιστορία θα κατέληγε άνευρη και ανιαρή – ακόμα και οι αναγνώστες-παιδιά δε θα την εκτιμούσαν. Δεν είναι τυχαίο πως ο θείος Καρλ ή «Παπιάνθρωπος», όπως τον αποκαλούν συχνά, κατονομάζεται σαν βασική επιρροή για πολλούς δημιουργούς κόμικς, και όχι μόνο: ο Steven Spielberg και ο George Lucas είναι δύο μόνο από τους αμέτρητους επιτυχημένους καλλιτέχνες διαφόρων χώρων που έχουν δηλώσει επηρεασμένοι από το έργο του Barks. Ιστορίες του όπως οι Ένα Φτωχό Γεροντάκι, Περί Στριφτολογίας, Χριστούγεννα στην Παραγκούπολη, και πολλές άλλες, θίγουν κοινωνικά ζητήματα και περιέχουν φιλοσοφικούς στοχασμούς που, όσο πιο ώριμος είναι ο αναγνώστης, ηλικιακά και, κυρίως, πνευματικά, τόσο πιο πολύ τον αγγίζουν. Για το μεγαλείο του Carl Barks, όμως, χρειάζεται ένα ολόκληρο, ξεχωριστό αφιέρωμα. Ο Ντόναλντ επισημαίνει στο ζάμπλουτο θείο του πως τα λεφτά δε φέρνουν την ευτυχία… (Ένα Φτωχό Γεροντάκι, 1952) Σκοπός του παρόντος άρθρου είναι περισσότερο να αναδείξει και να εστιάσει σε πιο χειροπιαστά παραδείγματα, ιστοριών ή αποσπασμάτων που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, δοκίμασαν να επαναπροσδιορίσουν το ακροατήριό τους. Ας γίνουμε, λοιπόν, λίγο πιο συγκεκριμένοι. Τη δεκαετία του 1930, όταν το κόμικ ξεκίνησε να διαδίδεται ως Μέσο, οι ιστορίες κυκλοφορούσαν σε μορφή strips σε εφημερίδες. Από τα πρώτα «κλασικά» κόμικς με ήρωες του Disney, είναι οι ιστορίες του Floyd Gottfredson με πρωταγωνιστή τον Μίκυ Μάους. Είτε γιατί ήταν… «άλλες εποχές», είτε γιατί οι εφημερίδες αποτελούσαν ενήλικο, κατά βάση, ανάγνωσμα, οι ιστορίες αυτές ήταν σαφώς πιο τολμηρές και… σκοτεινές, απ’ ό,τι οι σημερινές. Εκεί, η ζωή του Μίκυ και των φίλων του απειλείται τακτικά από κάθε είδους αντίπαλο και κυρίως από τον βασικό αντίπαλό του, το Μαύρο Πητ. Ένα, σχετικό με το θέμα μας, πολύ ενδιαφέρον, και σίγουρα ακραίο, βάσει των σημερινών δεδομένων, ιστορικό σημείο αναφοράς των κόμικς αυτών, είναι μία σειρά από strips όπου ο Μίκυ επιχειρεί να αυτοκτονήσει, επειδή νομίζει πως η Μίννι τον απάτησε με τον Mr. Slicker (νομίζω στα ελληνικά είναι γνωστός ως Μόρτιμερ). Δοκιμάζει διάφορους τρόπους, από τουφεκισμό μέχρι αγχόνη, και όλοι καταλήγουν, με κάποιον κωμικό τρόπο, στο κενό. Αν κάποιος δημιουργός πήγαινε σήμερα στα γραφεία της Disney με κάποια παρόμοια ιστορία, όχι απλά δε θα δημοσιευόταν, αλλά θα του απαγορευόταν η είσοδος στα γραφεία της εταιρείας και θα του επιβαλλόταν πρόστιμο 100.000$ κάθε φορά που θα πρόφερε τη λέξη «Μίκυ Μάους»…! Βέβαια, την εποχή εκείνη κάτι τέτοιο θα ήταν δύσκολο, πρώτον γιατί την ιδέα για αυτή τη σειρά gags με θέμα την αυτοκτονία, την πρότεινε ο ίδιος ο Walt Disney στον Gottfredson, και δεύτερον καθώς η αυτοκτονία δεν ήταν ένα διαδεδομένο πρόβλημα που μάστιζε την κοινωνία, πόσο μάλλον τους νέους, όπως συμβαίνει σήμερα. Τα παρουσιαζόμενα strips αποτελούν μέρος της ιστορίας «Mr. Slicker and the Egg Robers» (1930), από τη συλλεκτική έκδοση που συλλέγει τα άπαντα του Floyd Gottfredson, από τις εκδόσεις Fantagraphics. Η σημερινή «λογοκριτική» τάση της Disney, πολύ συχνά λειτουργεί ανασταλτικά για τη δημιουργία ιστοριών λίγο πιο δυναμικών, πιο ρεαλιστικών, που να απευθύνονται σε κοινό πιο ενήλικο ή, εν πάση περιπτώσει, πιο απαιτητικό. Αυτό το σκόπελο προσπαθούν να παρακάμψουν οι δημιουργοί των Disney comics, με διάφορους τρόπους. Μία τέτοια σειρά ιστοριών ήταν το ιταλόφερτο Mickey Mouse Mystery Magazine (στα ελληνικά: Μίκυ Μυστήριο Β’ Κύκλος), μία περιπέτεια του 2001 με πρωταγωνιστή τον Μίκυ Μάους, τοποθετημένη σκόπιμα από τους ιθύνοντες νόες, Tito Faraci και Francesco Artibani, βασικούς σεναριογράφους της σειράς, σε διαφορετικό περιβάλλον από αυτό του Μίκυ Σίτυ. Ο δαιμόνιος ποντικός τοποθετείται, για τις ανάγκες της σειράς, στο Νταρκ Σίτυ, μία πόλη πολύ διαφορετική από αυτό που έχουμε συνηθίσει. Εκεί, αναλαμβάνει το γραφείο ερευνών του συμφοιτητή του, ο οποίος αγνοείται εδώ και λίγο καιρό, έχοντας αφήσει την τύχη του γραφείου του στον Μίκυ. Αφήγηση σε επεξηγηματικά κουτάκια, κόλπα που «θα είχαν πετύχει στο Μίκυ Σίτυ», απαγωγή και απειλές για τσιμέντωμα και ρίψη στη θάλασσα… Στην «Σκοτεινή Πόλη» (Tito Faraci σενάριο – Giorgio Cavazzano σχέδιο, 1999) οι δημιουργοί προσπαθούν να αποβάλλουν το ασφαλές κλίμα των κλασικών ιστοριών. Οι εμπνευστές αυτής της ιστορίας, επιχείρησαν να δημιουργήσουν μία noir περιπέτεια με πρωταγωνιστή τον πιο δημοφιλή ντετέκτιβ της 9ης Τέχνης – μία ιστορία με continuity, σε μία πόλη γεμάτη διαφθορά, υπόκοσμο και βρώμικα κόλπα, μία καθαρόαιμη, hard-boiled ντετεκτιβική περιπέτεια, όπου η σωματική ακεραιότητα του πρωταγωνιστή δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Και τα κατάφεραν, με έναν μόνο αστερίσκο. Από το δεύτερο κιόλας τεύχος της σειράς, αναγκάστηκαν να προσθέτουν σε κάθε τέλος επεισοδίου μία σελίδα, η οποία δείχνει τον Μίκυ Μάους να βγαίνει από το σινεμά. Έτσι, ο πιτσιρικάς αναγνώστης προστατεύεται απ’ το να πιστέψει πως αυτά συμβαίνουν πράγματι στον αγαπημένο του ήρωα – υποδύεται απλά ένα ρόλο σε ταινία. Εξαίρεση ίσως σε αυτόν τον ορυμαγδό περιορισμών αποτέλεσε ο χαρισματικός Don Rosa, ο σπουδαιότερος συνεχιστής των ιστοριών του κλασικού Carl Barks, ο οποίος απεικόνισε, σχεδόν ωμά, τον πιο πρόσφατο θάνατο που έχουμε δει σε σελίδες κόμικς με ήρωες του Walt Disney. ΟΚ, δε μιλάμε για θάνατο από πυροβολισμό, μαχαιριά ή δηλητηρίαση, ήταν θάνατος από γηρατειά, αλλά, ως θάνατος, δεν παύει να αποτελεί θέμα ταμπού για τα συγκεκριμένα κόμικς. Κι όμως, στο Θ’ Επεισόδιο του Βίου & Πολιτείας του Σκρουτζ Μακ Ντακ, ο Rosa δείχνει τον Φέργκους Μακ Ντακ, πατέρα του πιο πλούσιου παπιού στον κόσμο, να μένει πίσω, στο οικογενειακό κάστρο στην Σκωτία και να χαιρετάει τα παιδιά του που αναχωρούν για την Αμερική, τη χώρα των ευκαιριών. Όμως αυτός που χαιρετάει δεν είναι ο ίδιος, αλλά το φάντασμά του, αφού στη συνέχεια βλέπουμε την (ήδη εκλιπούσα off-panel εδώ και μερικά επεισόδια) γυναίκα του να τον παίρνει μαζί της (σε κάποιου είδους παπιοπαράδεισο, ενδεχομένως), μέσα από τον τοίχο, μαζί με έναν άλλο πρόγονο της φατρίας Μακ Ντακ, ενώ το νεκρό σώμα του κείτεται, κατά τ’ άλλα, στο κρεβάτι. Νομίζω πρόκειται για μία από τις πιο ανατριχιαστικές σκηνές που έχω αντικρίσει σε Disney κόμικ. Ίσως ένα από τα πιο «χτυπητά» sex jokes σε Disney κόμικς. Κι όμως, είδε το φως της δημοσιότητας! Για να φτάσει κανείς στο ορυχείο του Σκρουτζ, πρέπει να περάσει κάτω από ένα απολιθωμένο μαμούθ… Σε όποια γλώσσα και να το διαβάσεις, την essence που σου βγάζει το ελληνικό «Σουηδός νταγλαράς» δε θα τη βρεις… Ο Rosa βέβαια, κατέχει άλλο ένα επίτευγμα για τη συγγραφική τόλμη του: έχει… φλερτάρει πολύ με σεξουαλικά υπονοούμενα στις ιστορίες του, σε σημείο μάλιστα να υπονοήσει σκηνή σεξ στην ιστορία του Η Αιχμάλωτη του Χειμάρρου της Αγωνίας(2006). Πρόκειται για ένα από τα Χαμένα Επεισόδια του Βίου & της Πολιτείας του Σκρουτζ Μακ Ντακ: όταν ο νεαρός χρυσοθήρας από τη Σκωτία βρίσκει τον χρυσό σβώλο μεγέθους αυγού χήνας που σηματοδοτεί την εξέλιξή του σε πλούσιο μεγιστάνα, μπαίνει για τα καλά στο στόχαστρο όλων των λωποδυτών του Ντώσον, πόλης στενά συνδεδεμένης με τον Πυρετό του Χρυσού στο Κλόνταϊκ του Καναδά. Μία εξ αυτών είναι η Χρυσή Γκόλντυ, δημοφιλής show-woman των σαλούν της εποχής, η οποία καταφέρνει – για λίγο – να πάρει στα χέρια της τον πολύτιμο θησαυρό του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Ο τελευταίος, όμως, δεν αρκείται στο να ανακτήσει το σβώλο του, αλλά θέλει να δώσει ένα καλό μάθημα στην επιπόλαιη πάπια, κι έτσι την αναγκάζει να τον ακολουθήσει στο ορυχείο του, προκειμένου να της δείξει από πρώτο χέρι πόσο δύσκολη είναι η δουλειά των χρυσοθήρων, των οποίων τους κόπους προσπαθεί εκείνη να καρπωθεί τόσο εύκολα. Σε αυτήν την ιστορία, ο ταλαντούχος Don Rosa εμπλουτίζει με μαεστρία αυτό το «κρυφό» κεφάλαιο στη ζωή του Θείου Σκρουτζ και αναπτύσσει την ιδιαίτερη σχέση αγάπης και μίσους μεταξύ των δύο χαρακτήρων. Είναι ολοφάνερο στον αναγνώστη πως ανάμεσά τους υπάρχει «ένας έρωτας μεγάλος», ήδη από παλαιότερες ιστορίες, στη συγκεκριμένη όμως το love-story κλιμακώνεται. Τα ερωτικά υπονοούμενα (είτε τα πιο χαζά, είτε τα πιο ρομαντικά) δίνουν και παίρνουν. Αποκορύφωμα, η σκηνή όπου, μετά από μία ακόμα απόπειρα της Γκόλντυ να εξαπατήσει τον Σκρουτζ, σε συνεργασία με μερικούς θρύλους της Άγριας Δύσης που έχουν έρθει να τη σώσουν, μετανιώνει λόγω των συναισθημάτων που του τρέφει, επιστρέφει πίσω, και σύντομα ξεκινάει ένας καβγάς ανάμεσά τους που… ίσως, καταλήγει σε περιεχόμενο ακατάλληλο για περιοδικά της Disney. Γι’ αυτό και ο Don Rosa επιλέγει να το αφήσει στη φαντασία μας, ερεθίζοντάς την καταλλήλως. Μετά από έναν μεγάλο καβγά… Έμμεση παραδοχή του τι γίνεται στο καλύβι, από τον έμπειρο δικαστή Roy Bean. Βέβαια, ο συγγραφικός οίστρος του Don Rosa καταλάγιασε και ο δημιουργός σταμάτησε να φτιάχνει νέες ιστορίες με τους ήρωες της Λιμνούπολης, για πολλούς λόγους. Εδώ και μερικά χρόνια, η βασική πηγή ιστοριών κόμικς Disney είναι η παραγωγή της Ιταλικής Σχολής. Η οποία είναι τεράστια, μακροχρόνια και φυσικά δεν υστερεί ποιοτικά. Μόνο που, με την πάροδο των χρόνων, όπως προαναφέρθηκε, οι περιορισμοί που τίθενται από τα κεντρικά γίνονται ολοένα και πιο αυστηροί, με αποτέλεσμα οι καλλιτέχνες να πρέπει να βρίσκουν διαρκώς διάφορα τεχνάσματα για να αποτυπώσουν έμμεσα σκηνές με περιεχόμενο που θεωρείται ταμπού για παιδικά κόμικς. Όταν, για παράδειγμα, έχεις αποφασίσει να φιλοτεχνήσεις μία ντισνεϋκή διασκευή του κλασικού μυθιστορήματος του Bram Stoker, «Dracula», πρέπει να είσαι σε μία τέτοιου είδους ετοιμότητα. Η συγγραφική εμπειρία του Bruno Enna και η αρτιστική δεξιοτεχνία του Fabio Celoni κατάφεραν να δώσουν μία εξαιρετική ιστορία που ανταποκρίνεται πιστά στο περιεχόμενο του βιβλίου και δεν… λοξοδρομεί, για τα standards της Disney. Μπορεί ο Δράκουλας, αντί για αίμα να πίνει χυμό παντζαριού και οι ήρωες αντί να πεθαίνουν να μεταμορφώνονται σε γιγαντιαία παντζάρια, όμως η γκοθ σχεδιαστική τεχνοτροπία δημιουργεί ένα κλίμα τόσο βαρύ, που γίνεται ξεκάθαρο το τι κρύβεται πίσω από τους συμβολισμούς. Ο Celoni άλλωστε έχει επιδοθεί σε άλλες 2 διασκευές horror θεματολογίας, βάζοντας στο ρόλο των πρωτότυπων χαρακτήρων τους ήρωες του Disney: οι αδημοσίευτες ακόμα στην Ελλάδα Lo strano caso del Dottor Ratkyll e di Mister Hyde και Duckenstein είναι σχεδιασμένες σκόπιμα με ένα ύφος που προσιδιάζει περισσότερο σε ενήλικα κόμικς μυστηρίου, τύπου Dylan Dog, παρά σε περιπέτειες με τους ήρωες του Walt Disney. Αντί να θάψουν το νεκρό… φυτεύουνε παντζάρια. Πόσο πιο ατμοσφαιρικά να αποδοθεί ένας θάνατος σε Disney κόμικ; (Δράκουλας, 2012) Η μεταμόρφωση σε φυτά, σαν ευφημισμός για το θάνατο, είναι ένα τέχνασμα που είχε χρησιμοποιήσει και πολλά χρόνια νωρίτερα η Silvia Ziche, σε ένα σαφώς πιο κωμικό πλαίσιο. Στην ιστορία Το Μικρό Κάστρο στο Λιβάδι(2005), η οποία αποτελούσε διασκευή μίας ιταλικής σαπουνόπερας (Elisa di Rivombrosa) με έρωτες, δολοπλοκίες και ίντριγκα, στο στυλ των γνωστών «μεξικάνικων», η Ziche είχε να αντιμετωπίσει τους πολυάριθμους θανάτους των χαρακτήρων της πρωτότυπης σειράς. Γι’ αυτό επέλεξε να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις της Μάτζικα Ντε Σπελ, η οποία, σαν κακιά μάγισσα, μεταμόρφωνε τους ήρωες που «πέθαιναν» σε γλάστρες κάκτων. Και στις δύο ιστορίες, βέβαια, έπρεπε στο φινάλε τα μάγια να ανακληθούν… Μικρό το κακό. Ένα ακόμα παράδειγμα προερχόμενο από τη γείτονα χώρα, είναι η διασκευή σε κόμικ με πρωταγωνιστές το Μίκυ και τον Γκούφυ, του μυθιστορήματος On The Road (2015) του Jack Kerouac. Στο βιβλίο του Kerouac, που κυκλοφόρησε το 1957, οι βασικοί χαρακτήρες, ανέμελοι και ονειροπόλοι, ταξιδεύουν σε διάφορα μέρη των Ηνωμένων Πολιτειών, αναζητώντας την περιπέτεια, θέλοντας να βιώσουν καινούργια πράγματα, να αποκτήσουν νέες παραστάσεις. Βασικός σύντροφός τους στο ταξίδι είναι το αλκοόλ και τα ναρκωτικά. Για να πραγματοποιηθεί ουσιαστικά η συγκεκριμένη διασκευή και να μη χάσει τόσο από την παράλειψη, ζωτικών για την ιστορία, στοιχείων της πλοκής της, αξιοποιείται στο έπακρο ο χαρακτήρας του Γκούφυ: αφελής, χαλαρός και αλλοπαρμένος, μονίμως στον κόσμο του, ο συγκεκριμένος χαρακτήρας ήταν ιδανικός για να απεικονίσει ένα άτομο υπό την επήρεια, χωρίς να χρειαστεί να δείξουν οι δημιουργοί, Fausto Vitaliano και Paolo Mottura, κάποια σκηνή όπου κάνει χρήση. Ο υποψιασμένος αναγνώστης θα αντιληφθεί την παραπομπή, ο πιτσιρικάς που δεν έχει ιδέα από ουσίες θα διασκεδάσει, απλά, με την… ανέμελη φάση του Γκούφυ, ένα χαρακτηριστικό του ήρωα που απλώς μεγεθύνεται για τις ανάγκες της ιστορίας, χωρίς να τον αλλάζει ουσιαστικά. Και ο κατάλογος συνεχίζεται… Τα παραδείγματα που αναφέρθηκαν, σαφώς, δεν είναι τα μόνα. Είναι όμως μερικά τρανταχτά παραδείγματα τολμηρών προσπαθειών, σκόπιμων ή όχι, να απευθυνθούν τα, κατά τ’ άλλα, παιδικά αυτά κόμικς, σε ένα ακροατήριο πιο ώριμο ή και πιο απαιτητικό. Ή απλά να εμπλουτίσουν τη θεματολογία τους με στοιχεία λίγο πιο ενήλικα. Σε κάθε περίπτωση… Απολαύστε υπεύθυνα. Εικονογράφηση του Don Rosa, όπου ο Ντόναλντ, η Νταίζυ και τα τρία ανιψάκια επισκέπτονται το μνήμα του νεκρού Θείου Σκρουτζ. Μια ιστορία που μάλλον δε θα γραφεί ποτέ. ΠΗΓΗ: https://docmz.wordpress.com/2017/12/15/disney-comics-dark-side/

Διασκευάζοντας τον τίτλο του περίφημου τραγουδιού του Ian Dury, Sex & Drugs & Rock n’ roll, ο Τάσος Μαραγκός επιλέγει τον υπότιτλο «School, drugs & rock n’ roll» για το τελευταίο του βιβλίο, το Hard Rock. Χαμηλώνοντας τις προσδοκίες των αναγνωστών, αντικαθιστά το «sex» με το «school», υπονοώντας ενδεχομένως πως τα κύρια «συστατικά» της ιστορίας του είναι διαφορετικά, αναφορικά με το επίμαχο σημείο. Μην ανησυχείτε. Το σεξ έχει εξέχουσα θέση στις σελίδες του Hard Rock, και δε θα μπορούσε να λείπει, άλλωστε, αφού αποτελεί φυσική συνέχεια των υπολοίπων… Το Hard Rock, αναμφίβολα, αποτελεί ένα διαμάντι για τα ελληνικά κόμικς, συνολικά κρινόμενο. Ο 17χρονος Μάρκος, πρωταγωνιστής της ιστορίας που υπογράφει ο Τάσος Μαραγκός (ή άλλως Tasmar), συνάντησε για πρώτη φορά το κοινό του μέσα από τις σελίδες του Krak Komiks, μίας περιοδικής έκδοσης με κεντρική ιστορία το Hard Rock (μέχρι το 9ο, τουλάχιστον, τεύχος), που κυκλοφόρησε, αρχικά δια των εκδόσεων Giganto και στη συνέχεια της Jemma Press, από το 2007 μέχρι το 2013. Στο συγκεντρωτικό τόμο που κυκλοφόρησε το Μάιο του 2017, η ιστορία δημοσιεύεται για πρώτη φορά ολόκληρη, επιστρέφει στην ασπρόμαυρη βερσιόν της (τα τεύχη #1-5 ήταν ασπρόμαυρα ενώ τα τελευταία είχαν κυκλοφορήσει έγχρωμα), ενώ περιέχει ένα έξτρα, «τελευταίο» κεφάλαιο 26 σελίδων και λίγο ακόμη bonus υλικό, όπως το Markos & Gogos Psychedelic Experience που συνυπογράφουν 18 διαφορετικοί Έλληνες δημιουργοί κόμικς. Μία ιστορία ενός εφήβου, τοποθετημένη χρονικά στη δεκαετία του 1990 και χωρικά στην ελληνική επαρχία και συγκεκριμένα στη νησιωτική επαρχία της Σύρου. Φαίνεται γεμάτη αυτοβιογραφικές αναφορές (ο Τάσος μεγάλωσε στη Σύρο) – ακόμα κι αν δεν αποτελούν αυτοβιογραφικά στοιχεία καθαυτά, σίγουρα πολλά απ’ όσα συμβαίνουν στη ζωή του νεαρού Μάρκου αφορμώνται από αυτά. Και ίσως, αυτός είναι ένας από τους λόγους που καθιστούν την ιστορία του τόσο ζωντανή και ενδιαφέρουσα. Δε βασίζεται σε κάποια εξωπραγματική ή ιδιαίτερα… «ψαγμένη» κεντρική ιδέα. Δεν εκβιάζει το γέλιο με οφθαλμοφανώς «στημένα» gags ή λογοπαίγνια. Σίγουρα, υπάρχουν στοιχεία υπερβολής, όμως δεν είναι αυτά από μόνα τους που προκαλούν το πηγαίο γέλιο. Άλλωστε, αυτό έρχεται μαζί με έναν ενδόμυχο προβληματισμό, αφού συνειδητοποιήσεις πόσα κοινά έχεις με το Μάρκο. Η νομοτελειακή ταύτιση με τον απλό αλλά ταυτόχρονα τόσο ξεχωριστό χαρακτήρα είναι αυτή, που καθιστά το κόμικ του Τάσου ένα καλογραμμένο κόμικ και όχι μια χαβαλετζίδικη ιστοριούλα. Το εξώφυλλο του Krak Komiks #3, διασκευάζει το γνωστό εξώφυλλο του MAD #1, φανερώνοντας μία πτυχή των καλλιτεχνικών ερεθισμάτων του Tasmar. Εμπνευσμένος από καλλιτέχνες όπως ο Peter Bagge (Hate), ο Daniel Clowes (Eightball) ή ο Robert Crumb (Zap Comix, Fritz the Cat), υιοθέτησε ένα ιδιόμορφο, εναλλακτικό στυλ που συναντάται συνήθως στην ονομαζόμενη «αμερικανική underground σκηνή» και αποτελείται από απλό, «πλαστικό» σκίτσο, καθαρή γραμμή, αφήγηση καθημερινών καταστάσεων με διάφορα στοιχεία υπερβολής. Δεν αρκείται όμως εκεί. Ψυχογραφεί τον πρωταγωνιστή του, ο οποίος εξελίσσεται σελίδα-σελίδα, κεφάλαιο-κεφάλαιο. Από έφηβος, περνάει σιγά σιγά στα πρώτα του ενήλικα χρόνια, δίνει εξετάσεις, δουλεύει, πάει στρατό… Και όπως κάθε έφηβος, έτσι και ο Μάρκος – με τον τρόπο του – είναι ανήσυχο πνεύμα. Αμφισβητίας, μέσα στην άρνηση για κάθε μορφής κατεστημένο: το σχολείο, την οικογένεια, το κλειστό κοινωνικό περιβάλλον της επαρχίας που περιορίζει τον κύκλο του στον ανυπόφορο Γώγο και τον μεσήλικα Τζίμη, και αργότερα το στρατό. Δεν έχουμε, λοιπόν, μία αμιγώς χιουμοριστική περιπέτεια ενός εφήβου ήρωα. Ο στόχος του Τάσου, πιστεύω, δεν είναι απλά να… σαχλαμαρίσει. Πρόκειται για την εξιστόρηση, αν θέλετε, κάποιων πτυχών της ζωής του Μάρκου, χωρίς αυτή να παρουσιάζεται «γαμάτη» και «λαμπερή». Βλέπουμε ωμά την καταπίεση που δέχεται ένας, νορμάλ κατά τα άλλα, νεαρός τη δεκαετία του ’90 (μεταξύ μας, δε βλέπω πολλές διαφορές με τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα). Καταπιεστικοί γονείς, κοινωνικά στερεότυπα, ερωτικές περιπτύξεις, εσωτερικές ανησυχίες που δε βρίσκουν κάπου να ξεθυμάνουν (ή ξεθυμαίνουν εντελώς επιφανειακά και πρόσκαιρα), αντίθετα, συσσωρεύονται και μπορεί να «σκάσουν» οποιαδήποτε στιγμή, με οποιαδήποτε αφορμή. Στο Μάρκο, αυτό συνέβη όταν, μπουχτισμένος από το σχολείο που μόλις τελείωσε με τον ίδιο να μην επιτυγχάνει στις εξετάσεις, δεχόμενος πίεση από την οικογένειά του, αναγκάζεται να εργαστεί στην τουριστική ταβέρνα του φασίστα Ζοζέφ (η διακριτική ειρωνεία του Τάσου είναι αξιοθαύμαστη), για «να στρώσει» και «να μάθει πώς βγαίνουν τα λεφτά». Ταυτόχρονα, αγχώνεται για το μέλλον του: τι θα γίνει με το στρατό, πώς θα φύγει από το νησί και τι θα κάνει τέλος πάντων με τη ζωή του. Αυτές οι σκέψεις, άλλωστε, δεν απασχολούν τον καθένα σε αυτή τη φάση της ζωής του; Αυτό το άγχος και η διαρκής αμφισβήτηση, για τον κόσμο, αλλά και για τους εαυτούς μας, ίσως, δε θα μας εγκαταλείψουν ποτέ. Τουλάχιστον, πλάι σε αυτό το βάρος μίας εύθραυστης ψυχοσύνθεσης, ας μη μας εγκαταλείψουν κάποια άλλα πράγματα, που το εξισορροπούν και το απαλύνουν. Αφήνοντας πίσω το σχολείο, κάποια εξ αυτών θα μπορούσαν να είναι αυτά που μνημονεύονται και στο τραγούδι του Dury: το σεξ, τα ναρκωτικά και η καλή μουσική. Εξώφυλλο, ράχη και οπισθόφυλλο του τόμου Hard Rock. ΠΗΓΗ: https://docmz.wordpress.com/2017/10/12/school-drugs-rock-n-roll/

Άλλο ξεκίνησα να γράψω, αλλά μιας και δεν έχει αναφερθεί, ας είναι και λίγο ενημερωτικό το post. Αναφέρω τις σημαντικότερες πρόσφατες δημιουργίες της Ziche. Στις 15/03/2016, κυκλοφόρησε στο Topolino μία παρωδία του Asterix, με πρωταγωνιστές το Μίκυ και την παρέα του, δια χειρός Silvia Ziche: Topolinix! Παραθέτω τα δύο εξώφυλλα (κανονικό και εναλλακτικό) και την πρώτη σελίδα της ιστορίας. Πολλή ενδιαφέρουσα μεταφορά, κόμικς σε κόμικς και μάλιστα αμφότερα κωμικού χαρακτήρα... Στη 1/11/2016, η Ziche παρωδεί πλέον την ίδια την Disney, και συγκεκριμένα το saga του Σπαθιού των Πάγων του Massimo De Vita, εικονογραφώντας την ιστορία Topolino e la Spada di Ghiacciolo, δηλαδή το Σπαθί των Παγωτών, σε κείμενα του Sio. Το δεύτερο εξώφυλλο για την ειδική έκδοση της ιστορίας, έχει εικονογραφήσει ο Sio. Τέλος, στις 28/06/2017 κυκλοφόρησε στο Topolino μία νέα ιστορία σε συνέχειες στο σύμπαν του Βασιλείου των Δύο Λιμνών, συνολικού μεγέθους 64 σελίδων, με τίτλο Un sortilegio in sorte. Δεν ξέρω αν ενδιαφέρει κανέναν, αλλά αυτό που μου συμβαίνει είναι απίστευτο. Γενικά πλέον δεν προλαβαίνω να διαβάζω τα κόμικς που αγοράζω κατευθείαν και η "καταλογογράφηση" τους γίνεται με πιο αργούς ρυθμούς. Γι' αυτό και σήμερα κατάλαβα ότι, για άλλη μια φορά, χωρίς κανέναν απολύτως λόγο, ενώ έχω κανονική συνδρομή (μέσω News Stand) για όλα τα τεύχη του Topolino, δεν ήρθε ποτέ ένα τεύχος, το οποίο ΤΥΧΑΙΝΕΙ να είχε πολυσέλιδη ιστορία της Silvia Ziche. Πρόκειται για το τεύχος #3222 που κυκλοφόρησε 23 Αυγούστου στην Ιταλία. *τσαφ* Μαγικό. Εξαφανίστηκε. Είναι ακραίο... Κάθε χρόνο μπορεί να χάσω ΕΝΑ τεύχος από τα 48, και αυτό το ένα θα περιέχει ιστορία της Ziche... Τι να πω. Εξοργιστικό.

Κι εγώ συμμετείχα στο πλιάτσικο, σήμερα παρέλαβα το δικό μου box set, μαζί με ένα Μπάρνυ & Μπένυ και το καινούργιο Daredevil από Οξύ.