Jim Slip

Φανταστικά. Ένα πράγμα προσδοκούσαμε απ' την Κ κάθε χρόνο, απ' ότι φαίνεται πάει κι αυτό.

Το Atari 2600 βγήκε τη δεκαετία του '70. 'Εγραψα όμως για την Ελλάδα και αυτό που εννοούσα είναι πως δεν είχαν πέραση. Δεν υπήρχαν καν αντιπροσωπείες της Nintendo ή της Sega τότε. Το NES για παράδειγμα ήταν ανύπαρκτο στη χώρα μας τη δεκαετία του '80. Μιας και είμασε στο greekcomics, θα θυμούνται οι παλιότεροι πως αρχίσαμε να βλέπουμε διαφημίσεις για το NES στο ΚΟΜΙΞ μόλις τη δεκαετία του '90, και ενώ είχε ήδη κυκλοφορήσει το 16μπιτο Mega Drive. Στην Ελλάδα τότε οι οικιακοί υπολογιστές κυριαρχούσαν σε ό,τι είχε να κάνει με το gaming. Ακόμα και στα μέσα της δεκαετίας του '90, και ενώ υπήρχε σαφώς αυξημένος ανταγωνισμός από τα Mega Drive και SNES, οι Amigaδες παρέμεναν πολλοί. Είχα φίλους στο λύκειο που αγόρασαν Amiga 1200 το 1995, και ενώ η Commodore είχε χρεοκοπήσει ένα χρόνο πριν!

Τη δεκαετία του 1980 δεν υπήρχαν κονσόλες στην Ελλάδα, ενώ τα PC ήταν πολύ διαφορετικά σε σχέση με σήμερα, με tη χρήση τους να περιορίζεται στο χώρο των επιχειρήσεων. Το gaming γινόταν σε αυτό που τότε αποκαλούσαμε home computers, μια σειρά από υπολογιστές που σε γενικές γραμμές ήταν πιο φτηνοί και προσιτοί σε σχέση με τα IBM/συμβατούς. Εγώ είχα τον οκτάμπιτο Commodore 64, στον οποίο τα προγράμματα/παιχνίδια φόρτωναν είτε από κασέτα, είτε από δισκέτες μεγέθους 5,25 ιντσών, τον οποίο κράτησα μέχρι το 1996 που πήρα το πρώτο μου Windows PC. Δυστυχώς, όπως πολλοί άλλοι, τον έδωσα στα τέλη της δεκαετίας του '90, μέχρι που με έπιασε κι' εμένα το ρετρό μικρόβιο και έστησα ένα νέο σύστημα κάπου στο 2010, μια φωτογραφία του οποίου παραθέτω. Όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, η "homebrew" κοινότητα έχει δώσει νέα πνοή ζωής και στον C64 και σε άλλα ρετρό μηχανήματα. Όχι μόνο βγαίνουν καινούργια παιχνίδια, αλλά και καινούργιο hardware, όπως drives που φορτώνουν από κάρτες SD, καινούργια τσιπ, μητρικές, κλπ. Οπότε για να απαντήσω στην ερώτηση του θρεντ, καλύπτω τις gaming ανάγκες μου με τον παλιό καλό C64. Σπανιότερα, ίσως αγοράσω κάποιο παιχνίδι στο Steam, αρκεί να μην είναι πολύ απαιτητικό μιας και το PC μου είναι οκταετίας.

Οι δικαιολογίες για να εξηγηθούν οι λόγοι που δε βλέπουμε εκδόσεις σαν το Picsou Magazine στην Ελλάδα είναι χιλιοειπωμένες. Η Γαλλία είναι μεγάλη αγορά, η Ελλάδα είναι ρηχή αγορά, σήμερα τα παιδιά παίζουν με τα κινητά αντί να διαβάζουν κόμιξ, τα δικαιώματα είναι ακριβά, σούξου μούξου, έτσι γιουβέτσι. Έλα όμως που και στη Φινλανδία των πέντε εκατομμυρίων κατοίκων βγαίνουν παρεμφερείς εκδόσεις. Στο τέλος λοιπόν απλά αποδέχεσαι τα πράγματα ως έχουν και προχωράς.

Η Fantagraphics είναι αμερικάνικος εκδοτικός οίκος. Για τους αμερικάνικους μισθούς, οι τιμές είναι καλές. Για τους ελληνικούς μισθούς, είναι ακριβές. Προσωπικά περισσότερο με ενοχλούν οι τιμές των ελληνικών εκδοτικών οίκων. Για κάποιον σαν κι εμένα, που αν και 45 χρονών τα κατάφερα χειρότερα απ' τους γονείς μου, πολλές εκδόσεις είναι απλά απαγορευτικές, καθώς προτεραιοποιείς ηλεκτρικά, νερά, σούπερ μάρκετ, κλπ. Δε βγήκε τυχαία στην Ελλάδα η προσωνυμία "μισθοί Βαλκανίων και τιμές Βρυξελλών".

Ο Ντε Βίτα θα παίζει κάποιο ρόλο; Σύμβουλος έστω;

Πολλά λεφτά ρε παιδιά.

Διάολε, το έχασα. Που μπορώ να το βρω τώρα;

Δύσκολη ερώτηση. Όταν πας 40 χρόνια πίσω τα πράγματα γίνονται περισσότερο πιθανότητες και λιγότερο σίγουρα. Οπωσδήποτε ξεκίνησα να αγοράζω Ντίσνεϋ τακτικά γύρω στο 1985. Όμως το πρώτο περιοδικό που διάβασα πρέπει να ήταν είτε η έκδοση της Ιστορίας και δόξας της Δυναστείας των Ντακ του 1981, είτε τα Κλασικά #66. Το πρώτο ήταν του μεγαλύτερου αδερφού μου, οπότε απλά υπήρχε στο σπίτι και έπεσε στα χέρια μου. Το δεύτερο νομίζω πως κάποιος μου το έκανε δώρο όταν κυκλοφόρησε, Σεπτέμβριο του 1983 (ας είναι καλά το inducks, θα ορκιζόμουν πως ήταν μεταγενέστερο). Και οι δύο ιστορίες (Ιστορία και Δόξα, Το κυνήγι του θησαυρού), μου είχαν κάνει μεγάλη εντύπωση, όπως συμβαίνει συχνά όταν είσαι παιδί. Ο κόσμος γίνεται αφόρητα κοινότοπος όταν μεγαλώνεις.

Ωραία ιδέα η νέα Δυναστεία να εκτυλίσσεται στο μέλλον, όμως το πρόβλημα είναι πως μοιάζει περισσότερο με κόμικ της Μάρβελ παρά με Ντίσνεϋ. Ευτυχώς υπάρχουν τα "Η θαυματουργή χαλαρωτική άμμος" και "Διακοπές στο διάστημα" για να μας θυμήσουν πως ήταν τα πράγματα κάποτε, πράγμα καθόλου περίεργο μιας και η μία γράφτηκε το 2003 και η άλλη το 2004.

Μόνο Έλληνες εκδότες είναι ικανοί για τέτοιο μπάχαλο. Γενικά η σειρά είναι μνημείο προχειρότητας, απ' τις μεταφράσεις, τα άσχετα εξώφυλλα με τις ξεχειλωμένες λεζάντες, τις κουνημένες εκτυπώσεις, κλπ.

Μεγάλωσα με τον Ρόμπαξ οπότε προτιμώ αυτόν. Τον Χρυσοκούκη τον έμαθα αρκετά αργότερα, όταν το ΚΟΜΙΞ άρχισε να δημοσιεύει τις σχετικές ιστορίες του Μπαρκς.

Για να συγκρίνεις τις τιμές των κόμιξ με άλλες χώρες θα πρέπει να συγκρίνεις και το επίπεδο των μισθών.

Εντυπώσεις απ' το ΚΟΜΙΞ #86: "Περιπέτεια θερινής νυκτός": μικρή περιπέτεια σε στυλ Χάρι Πότερ, με ένα έξυπνο στοιχείο: στο σύμπαν της Σίντυ οπού τα πάντα γίνονται με μαγικά ξόρκια, ο πρακτικός τρόπος με τον οποίο τα ανιψάκια ανάβουν φωτιά, ανοίγουν λουκέτα κλπ, της φαίνονται σαν μαγεία, ενώ το αντίστροφο ισχύει για τους Χιούη, Λιούη, Ντιούη. Οι κανόνες με τους οποίους έχουμε συνηθίσει να ερμηνεύουμε την πραγματικότητα αναποδογυρίζουν. "Το φρικαλέο ράμφος": υστερική κωμωδία, σχεδιασμένη απ' τον Μπράνκα, με ψυχολογικά και εξπρεσιονιστικά χαρακτηριστικά. Η αυθυποβολή του Ντόναλντ γεννάει περίεργες αντανακλάσεις, γωνίες, χαμόγελα, κλπ. Αν και η ιστορία προέρχεται από το μακρινό 1983, η παράνοια του Ντόναλντ μοιάζει προφητική στη σημερινή εποχή της ευρείας χρήσης πλαστικής χειρουργικής για σκοπούς "ομορφιάς". "Η γεύση του χάους": μικρή αλλά έξυπνη ιστορία, σχεδιασμένη απ' τον Ρότα, στην οποία άνθρωποι και τετράποδα φτάνουν στα άκρα προκειμένου να αναζητήσουν το τέλειο. "Ο Μουργόκυρος": ο Κύρος γίνεται μέλος των Λύκων (σόρυ, ποτέ δε συνήθισα το Μουργολύκοι), σε μία μικρή κωμωδία που έχει τα φόντα να μετατραπεί σε κάτι εξωφρενικό αλλά τελικά δε συμβαίνει κάτι το ιδιαίτερο. Ένας Ρόσα θα έκανε θαύματα εδώ. "Στην λίμνη της αρμονίας": μία ακόμη κωμωδία στα όρια της παραφροσύνης απ' τον Νόελ Βαν Χορν, με αρκετά ξεκαρδιστικά στιγμιότυπα. Καλή. "Μαγικά κανάλια": μία φτωχή παραλλαγή του "Ο ασημένιος δίσκος" του Ρόσα. Το μοναδικό καλό ήταν το καρέ που σατιρίζει το The Ring. "Το μυστικό του τελευταίου Βίκινγκ": έτσι κι έτσι ανέμελη περιπέτεια με γρήγορους ρυθμούς, στην οποία ένας Βίκινγκ ξυπνάει στο παρόν και γίνεται αρχηγός ενός λούνα-πάρκ. Αυτό θα πει ανώμαλη προσγείωση. "Το μυστικό της κοιλάδας των ξωτικών": συμπαθητική περιπέτεια με ωραίο τέλος, σχεδιασμένη απ' τον Βίκαρ και γραμμένη από τους ΜακΓκριλ. Αμφότεροι οι πιο παραγωγικοί δημιουργοί Ντίσνεϋ όλων των εποχών; Ουκ εν τω πολλώ το ευ. "Το βασίλειο του βυθού": χαλαρή κωμωδία του Μπαρκς από το σούρουπο της καριέρας του. Χωρίς να είναι από τις καλύτερες στιγμές του, έχει αρκετές κωμικές ατραξιόν. Δυστυχώς, ένα απ' τα πράγματα που χάνονται στις ελληνικές μεταφράσεις είναι το πόσο καλός χειριστής της αγγλικής γλώσσας ήταν. Για όποιον κάνει κέφι, προτείνω να κατεβάσει το τόρεντ με τα 404 τεύχη του αμερικάνικου Uncle Srooge και να διαβάσει τις αυθεντικές ιστορίες. Καλό τεύχος.

Στο περίπτερο της γειτονιάς πάντως δεν το βρήκα.

Οι καθιερωμένες εντυπώσεις απ' το ΚΟΜΙΞ #85. "Ο άρχοντας της ζαχαροπλαστικής": κωμική περιπέτεια με γρήγορους ρυθμούς και ωραίο σχέδιο. Η ιστορία γράφτηκε το 2009 και περιέχει παιδική εργασία, που σημαίνει πως το τωρινό πνεύμα της πολιτικής ορθότητας δεν είχε επικρατήσει ακόμα τότε. "Μάστερ σέρφερ": μια παραλλαγή στις ιστορίες δεξιοτεχνίας του Ντόναλντ. Εντυπωσιακό το καρέ με το παλιρροϊκό κύμα αλλά κατα τα άλλα αδιάφορη. Η Νταίζυ ξεμυαλίζεται πάλι με κάποιον άλλο. Ο Ντόναλντ μάλλον την αγαπάει υπέρ του δέοντος. "Το μαγικό άγαλμα": ωραίο σχέδιο απ' τον Μότα, μέτριο σενάριο απ' τον Γιένσεν. Αυτή την επινόηση οπού η Μάτζικα αναγκάζεται να χρησιμοποιήσει το μαγικό αντικείμενο που ψάχνει προκειμένου να διορθώσει την γκάφα της την έχουμε δει πολλές φορές. "Οικονομική νοημοσύνη": και όμως, τεχνικά η Σάλλυ είχε δίκιο. Απλά χρειαζόταν μια μικρή ρύθμιση στα κριτήρια αυστηρότητας της. Καλές οι μικρές χαρές αλλά στην πραγματική ζωή η αφραγκία είναι μεγαλύτερο πρόβλημα. "Μαθήματα ιστορίας": μέτρια ιστορία ανταγωνισμού των Ντόναλντ και Γκαστόνε με προβλέψιμο ηθικό δίδαγμα. "Το καλύτερο δόλωμα": ο Ντόναλντ κοκορεύεται για τις γνώσεις του στο ψάρεμα, τα βρίσκει μπαστούνια, παρασέρνεται απ' το θυμό του και ευνοεί τον ανταγωνιστή του. ΟΚ. Το σχέδιο του Σρέντερ θυμίζει Γιίπες. "Ζήτημα όσφρησης": τυπική κωμωδία του Κορχόνεν. Το νόημα επίσης τυπικό: η πλεονεξία κάνει κακό. "Η μέρα που τρελάθηκε ο κόσμος": τρελούτσικη κωμωδία σχεδιασμένη απ' τη σταθερά του ΚΟΜΙΞ στα τελευταία 200 τεύχη, τον Βίκαρ. Πόσες ιστορίες έχει σχεδιάσει αυτός ο άνθρωπος; 306 δημοσιεύσεις στην Ελλάδα και δε μου έχει μείνει στο μυαλό ούτε μία. "Το μυστικό της Χονδορίκας": ένα σχετικά μέτριο σενάριο του Μπαρκς, αν και προέρχεται απ' την κλασική περίοδο του. Παρ' ολ' αυτά υπάρχουν 2-3 καλές ιδέες, όπως τα κομματάκια του χάρτη που επανενώνονται στο ποτάμι, και η γρήγορη αντίδραση των παιδιών με το καρούμπαλο στον Γκαστόνε, που μας δίνει και ένα ωραίο τέλος με το στέμμα να γλιστράει στον λαιμό του. Αντίθετα, το σχέδιο είναι εξαιρετικό, με 2-3 καταπληκτικά καρέ, όπως το πέρασμα στην ξεχαρβαλωμένη γέφυρα πάνω στα αλαφιασμένα γαϊδουράκια, και τους Ντακ να περνάνε το ποτάμι κρατώντας την κληματσίδα με καμιά δεκαριά κροκόδειλους να τους λιγουρεύονται.

Ο Τσιμίνο ξεκίνησε την καριέρα του κάνοντας μελάνια, ξέρει δηλαδή να σχεδιάζει. Πάντα έδινε τις ιστορίες του στους σχεδιαστές μισοέτοιμες με τη μορφή storyboard, χωρίς δηλαδή να χωράνε παρεμβάσεις (τι παρέμβαση δηλαδή να κάνει ο Καβατσάνο που δεν έχει γράψει ποτέ ούτε ένα σενάριο;). Στο βαθμό που οι τελευταίες ιστορίες του είναι χειρότερες απ' τις παλιές αυτό έχει να κάνει με την προχωρημένη ηλικία του. Είναι εξαιρετικά σπάνιο κάποιος καλλιτέχνης να διατηρεί το επίπεδο που είχε όταν ήταν νέος στα γεράματα του.

Εντυπώσεις απ' το ΚΟΜΙΞ #84: "Τα λάφυρα της ομορφιάς": η τελευταία ιστορία είναι και η καλύτερη του τεύχους, με τον ανελέητο σαρκασμό των στερεότυπων των δύο φύλλων που τη διακρίνει, και τον Ντόναλντ σε παρενδυτικό ρόλο. "Ο μεγάλος τελικός": αδιάφορη ιστορία ατζαμοσύνης του Ντόναλντ, σχεδιασμένη απ' τον Ντάνιελ Μπράνκα. "Μάστερ Σεφ": μικρή κωμωδία χωρίς ιδιαίτερες αξιώσεις αλλά κερδίζει πόντους λόγω των κοφτών χαρακτήρων, απ' τον αποβλακωμένο μαγαζάτορα, στην ψυχρή κι ανάποδη Μάτζικα, και τον ελιτιστή Μάστερ Σεφ. "Όλα δικά μου!": μία μικρή ιστορία εν είδει παραμυθιού με προφανές επιμύθιο. Ο επίλογος, με τα πράγματα να έχουν επανέλθει στην αρχική τους μορφή και κανείς να μη θυμάται την περιπέτεια που έχει εκτυλιχθεί πέρα απ' το παγωμένο άγαλμα, ήταν εμπνευσμένος. "Οι θησαυροί της θάλασσας": το γνωστό χάος του Νόελ Βαν Χόρν, με τον άνθρωπο να μη μπορεί να ανταγωνιστεί τις δυνάμεις της φύσης. Εξαιρετικό το καρέ με τους γλάρους να επιτίθενται στα ανιψάκια, θυμίζει τα μωσαϊκά του M. C. Escher. "Γείτονες και γειτόνισσες": μία ακόμη ιστορία ανταγωνισμού μεταξύ του Ντόναλντ και του Τζόουνς. Ο Χέντμαν προσθέτει τη Νταίζυ και την αδελφή του Τζόουνς στο μείγμα χαρακτήρων, χωρίς τελικά να καταφέρνει να ανανεώσει μία χιλιοχρησιμοποιημένη ιδέα. "Όταν ήμασταν νέοι": τυπική κωμωδία του Κορχόνεν με ανεβασμένα επίπεδα κυνισμού. Το ακανόνιστο σχήμα των καρέ προσθέτει δυναμισμό στην ιστορία, η οποία έχει τρία επίπεδα. Το ένα είναι οι κοιλαράδες πλουτοκράτες που αναγνωρίζουν πως είναι φαντάσματα της νιότης τους, το δεύτερο είναι οι Σκρουτζ και Χρυσοκούκης οι οποίοι το αρνούνται αλλά καταφεύγουν σε ζαβολιές προκειμένου να αντιμετωπίσουν τη σκληρή πραγματικότητα, ενώ το τρίτο και κάπως αυθαίρετο είναι η μόλυνση της φύσης η οποία επιτρέπει στους πρωταγωνιστές να πάρουν εκδίκηση από τους συνάδελφους τους. "Το αστέρι του σκέητμπορντ": τυπική κωμωδία σχεδιασμένη απ' τον Βίκαρ. Θα μπορούσε κανείς να πει πως ο συγκεκριμένος σχεδιαστής είναι το πραγματικό αστέρι του ΚΟΜΙΞ, αν λάβουμε υπόψη πως ιστορίες του δημοσιεύονται ανελλιπώς εδώ και κοντά 200 τεύχη. "Μία παλαβή οδύσσεια": ένα αποτυχημένο πείραμα. Δεν είναι μόνο τα τετράγωνα καρέ και φούσκες που αφαιρούν από τη ζωντάνια της ιστορίας και την κάνουν να φαίνεται σαν αρχιτεκτονικό σχέδιο, είναι και η μία-από-ίδια πλοκή με τις βιαστικές μεταβάσεις (απ' το πουθενά η Μάτζικα - που προσποιείται πως είναι απόγονος της Κίρκης - ανακαλύπτει το ραβδί της πραγματικής Κίρκης!). Αυτού του είδους η Μπαρκσική κωμωδία ζει και πεθαίνει απ' το πόσο εμπνευσμένη είναι η κεντρική ιδέα. Για παράδειγμα, το ξόρκι που κάνει τους ανθρώπους να αλλάζουν πρόσωπο στο "Τα πολλά πρόσωπα της Μάτζικα Ντε Σπελ" ήταν απολαυστικό. Εδώ το ραβδί που μετατρέπει τα παπιά σε άλλα ζώα ωχριά σε σύγκριση, αν και προσφέρει ένα απολαυστικό στιγμιότυπο με τον Ντόναλντ ως χελώνα να προσπαθεί να κλέψει το ραβδί της Μάτζικα, μία αγωνιώδης στιγμή που μοιάζει να κρατά μία αιωνιότητα.

Ο τόμος 41 περιέχει τις εξής ιστορίες: - Ο μοριακός συρρικνωτής - Αιχμάλωτοι του σουλτάνου - Ο κλασικός μαραθώνιος - Το στόμα της αλήθειας - Οι φτερωτοί κλέφτες - Η γκάιντα ραβδομάντης Τα εξώφυλλα προέρχονται απ' το τρέχον νήμα της έκδοσης. Δυστυχώς απ' ότι φαίνεται αυτός θα είναι ο τελεταίος τόμος για φέτος, που σημαίνει πως η ολοκλήρωση της έκδοσης πάει για ακόμα πιο πέρα στο απώτερο μέλλον.

Πολύ καλός τόμος. Τέσσερις κλασσικές ιστορίες του Cimino από την περίοδο που άρχισε να βρίσκει το πάτημα του, μία αεράτη παλιομοδίτικη ντετεκτιβίστικη απ' τον Barosso, και μία ωραία κουλουβάχατα κωμωδία απ' τον Chendi με θέμα τις σχέσεις μεταξύ των φύλων και εργαζόμενου και εργοδότη.

https://en.wikipedia.org/wiki/44_Cats Επομένως, ναι.

Διάολε, τα θέλω, όμως το πρόβλημα με τις παραγγελίες εξωτερικού είναι πως μετά τον covid-19 τα ταχυδρομικά έχουν γίνει απλησίαστα.

"Το Χρυσό Φλουρί" είναι ένα αριστούργημα. Ένα υπερηχητικό παραμύθι γεμάτιο χιούμορ, αθωότητα και φαντασία, μία φελινική πανδαισία. Είναι ακριβώς αυτό το πνεύμα που λείπει απ' τα σύγχρονα ιταλικά. Μου θύμισε άλλες εξαιρετικές ιστορίες του Μαρτίνα, όπως το "Η κόλαση του Μίκυ Μάους" και το "Ο στοιχειωμένος Πύργος", όμως νομίζω πως το "Το Χρυσό Φλουρί" είναι ακόμα καλύτερο. Έχω καιρό να απολαύσω ιστορία Ντίσνεϋ τόσο πολύ.

Ο τόμος 39 περιέχει τις εξής ιστορίες: - Το χρυσό φλουρί - Κουαρτέτο - Παραμύθι - Τα αστέρια - Το παλιό πανωφόρι - Δεν θα το ξανακάνω! - Το κοτοπουλάκι που χορεύει - Σπρώξε λιγάκι! - Τα αδέρφια του Φαρ-Ουέστ - Πόπωφ - 44 γάτες - Epilogue of "Topolino allo Zecchino d'Oro" - Το στοίχημα των κροίσων - Ο ατομικός διακτινιστής Σημείωση, οι 12 πρώτες ιστορίες συγκροτούν μία μεγάλη ενιαία ιστορία με τον τίτλο "Το χρυσό φλουρί".

Αν και καθυστερημένα οι εντυπώσεις μου: "Η δύναμη της εσωτερικής γαλήνης": τυπική ιστορία παθητικο-επιθετικότητας του Ντόναλντ. Για άγνωστο λόγο ο ανταγωνιστής αναφέρεται ως Τζόουνς ενώ πρόκειται για άλλο χαρακτήρα. "Ζήτημα κληρονομικότητας": μία ακόμη ιστορία ανταγωνισμού, με τον πραγματικό Τζόουνς αυτή τη φορά. Οι δημιουργοί πάνε να κάνουν μια εναλλαγή χαρακτήρων, με τους ειρηνοποιούς να γίνονται πολέμιοι και το αντίστροφο, αλλά συνολικά δεν ξεφεύγει απ' τη μετριότητα. "Η καινούρια μαθήτρια": μια ξαναμμένη μαθήτρια προσπαθεί διακαώς να φιλήσει τους Χίουη, Λιούη και Ντιούη. Κατάντια. "Οι άτρωτες φούσκες": μία ακόμη ιστορία του Νόελ Βαν Χορν οπού οι ήρωες χάνουν τον έλεγχο των καταστάσεων και στροβιλίζονται στο κενό. Καλούτσικο αλλά μιά απ' τα ίδια. "Μεταμφιεσμένη τύχη": ο Ντόναλντ κάνει ό,τι να 'ναι πιστεύοντας πως η τύχη θα τον βοηθήσει, και όντως στο τέλος τον βοηθάει! Εντάξει, υπάρχει ένα νόημα του τύπου αν έχετε θετική ενέργεια μπορείτε να μεταμορφώσετε κάτι άσχημο σε κάτι καλό, αλλά ποίος πιστεύει στα σοβαρά πως βρισκόμενος άνεργος και γκρεμίζοντας το σπίτι του (αυτό συμβαίνει στον Ντόναλντ) τελικά θα έρθει κάποιος από μηχανής θεός που θα σώσει την κατάσταση; "Το κυνήγι του θησαυρού": αδιάφορη μικρή ιστορία σχεδιασμένη από τον Ρότα. "Ο μέγας Ντονάλντο": ατσούμπαλη κωμωδία στο γνωστό μοτίβο του Κορχόνεν, πιθανώς επηρεασμένη από την ταινία "The Prestige" του Κρίστοφερ Νόλαν. "Μία συνηθισμένη μέρα": ας δούμε λίγο τι γίνεται εδώ. Ο Ντόναλντ είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης, κάνοντας μια βαρετή και κακοπληρωμένη δουλειά σε ένα εργοστάσιο. Στο καπάκι, απολύεται τη μέρα των γενεθλίων του. Όμως ο προϊστάμενος του αποδεικνύεται κακοποιός, και τελικά ο Ντόναλντ σώζει την κατάσταση, ξαναπροσλαμβάνεται, αλλά το καλύτερο είναι πως όλα αυτά τον έβγαλαν απ' τη ρουτίνα της καθημερινότητας. 'Αρα τελικά τα πάντα είναι εντάξει, και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Η ιστορία μοιάζει περισσότερο με παραίσθηση ενός καταπιεσμένου χαρακτήρα. "Το στέμμα των μάγια": η κεντρική ιστορία δεν είναι απ' τις καλύτερες του Μπαρκς, όμως δεν παύει να είναι μία άψογα σκηνοθετημένη περιπέτεια. Τα καλύτερα σημεία είναι η φαταλιστική αρχή, με μια ολόκληρη κοινότητα να πεθαίνει από μία ιδιοτροπία της παντοδύναμης φύσης, και το θανατηφόρο χίουμορ στο τέλος ("πέρασαν οι μέρες και δεν κάναμε κάτι ενδιαφέρον"). Συνολικά πρόκειται για πολύ μέτριο τεύχος.