Jim Slip

Τι θα έκανα αν ήμουν η Καθημερινή. Θα κράταγα το ΜΜ ως έχει. 'Ετσι καλύπτονται οι ανάγκες για νέες ιταλικές ιστορίες. Αν οι πωλήσεις των Ντόναλντ και Super Μίκυ είναι ικανοποιητικές θα τα κράταγα κι αυτά ως έχει. Έτσι καλύπτονται οι ανάγκες για Δανέζικες και πιο "παιδικες" ιστορίες. Για να διορθώσω την κρίση ταυτότητας του ΚΟΜΙΞ, θα μετέφραζα αυτούσιο το εκάστοτε τεύχος του I Grandi Classici Disney (τη δεύτερη σειρά, που βρίσκεται τώρα στο 62ο τεύχος στην Ιταλία). Επειδή η Καθημερινή έχει δείξει πως τσιγκουνεύεται τα χρήματα, ή θα μείωνα τις σελίδες στο μισό (120 αντί για 240 σελίδες) ή θα έκανα τον τίτλο διμηνιαίο. Για να καλύψω το όποιο έξτρα κόστος θα αύξανα την τιμή 0,5 ευρώ. Πιστεύω πως η επιτυχία ενός τέτοιου τίτλου θα ήταν εγγυημένη. Έτσι θα κάλυπτα τις ανάγκες για κλασικές "συλλεκτικές" ιστορίες. Προσωπικές απόψεις όλα αυτά, διαφωνήστε ελεύθερα.

Ποίος είναι ο δάσκαλος;

Εντυπώσεις απ' το ΚΟΜΙΞ #79: "Ραντεβού στα τυφλά": κωμωδία καταστάσεων εκτός ελέγχου, με κάποια κοινωνικά στοιχεία (χαζά reality show, υποκριτικά κοινωνικά πρότυπα)· μέτρια· το σχέδιο του Βίκαρ ποτέ δε μου άρεσε, και ποτέ δεν κατάλαβα για ποίο λόγο έγινε μόνιμος θαμώνας του ΚΟΜΙΞ. "Ανεπιθύμητη βοήθεια": τυπική ιστορία ανικανότητας του Ντόναλντ. "Υποψήφιος με ρεύμα": ο Βαν Χορν SR έχει τελειοποιήσει αυτό το ανέκφραστο ειρωνικό χιούμορ που τον χαρακτηρίζει· προσωπικά μπορώ να συνδεθώ με τον Ντόναλντ που κανείς δεν του δίνει σημασία και που ακόμα και οι φαινομενικές νίκες καταλήγουν να είναι ήττες. "Απρόσκλητοι επισκέπτες": καλό λεπτομερειακό σχέδιο για μία αδιάφορη ιστορία. "Δυο φορές και έναν καιρό": φιλόδοξη ιδέα με ένα υποβόσκον φαταλιστικό στοιχείο. Κάπως φτιαχτό αλλά ενδιαφέρον. "Εφευρέτης σε απόγνωση": ντελίριο από τον μικρό Βαν Χορν σε μεγάλα κέφια. Το ίδιο και από τον μεταφραστή, με το alter ego του Κύρου να ονομάζεται Άκυρος, λολ. "Φίλε, υπάρχει καμιά δουλίτσα;": ο μύθος του δουλευταρά Σκρουτζ, πιο πονηρό απ' τους πονηρούς και πιο σκληρό απ' τους σκληρούς, βρίσκει τοίχο στην πραγματικότητα της σύγχρονης αγοράς εργασίας. Καλή. "Ο πρωταθλητής του σκι": χλιαρή αλλοπρόσαλλη κωμωδία. "Ο μεγάλος τελικός": διασκεδαστική εξωφρενική κωμωδία, απ' τις σπάνιες καλές στιγμές του Κόρχονεν. Το τεύχος κλείνει με τρεις αδιάφορες ολιγοσέλιδες ιστορίες του Ρόσα, η καλύτερη εκ των οποίων είναι το "Τρύπιες Τσέπες".

Συμφωνώ. Κι εγώ έχω όλα τα τεύχη μέχρι στιγμής και θα πρέπει να πάρω μια δύσκολη απόφαση. Ας πούμε τα πράγματα με το όνομα τους. Στην Καθημερινή είναι φτηνιάρηδες και δε θέλουν να ρίξουν λίγα παραπάνω χρήματα για να φτιάξουν ένα αξιοπρεπές περιοδικό. Πως θα μπορούσε να ήταν αυτό το υποθετικό περιοδικο; Σαν το Picsou Magazine, που και ανατυπώσεις Μπαρκς έχει, και 10σέλιδες από Βίκαρ, Κόρχονεν, κλπ έχει, και καινούγιες πολυσέλιδες ιταλικές, ενίοτε και παλιές κλασικές ιταλικές, κ.ο.κ. Έχει 300 σελίδες και κοστίζει 6 ευρώ. Όμως δε θα τα δίναμε αν κυκλοφορούσε κάτι ανάλογο στην Ελλάδας; Και, ναι, αντιλαμβάνομαι πως η Γαλλία έχει πληθυσμό 67 εκατομμυρίων και άρα μεγαλύτερη αγορά, αλλά επίσης αντιλαμβάνομαι πως η φτώχεια τρώει τον παρά.

Εντυπώσεις απ' τις ιστορίες του τεύχους: Όλα ή τίποτα: ωραία η ιδέα του Σκρουτζ να πολλαπλασίαζει τον εαυτό του, εξιλέωσε μια ιστορία που μέχρι εκείνο το σημείο ήταν χλιαρή. Ένα παπί σε τροχιά: μία ακόμη ιστορία του Βίκαρ· η συγκεκριμένη μισοτρώγεται επειδή είναι τόσο ξεσαλωμένη. Μία νύχτα στο δάσος: ο μπαμπάς Βαν Χορν έχει ξεμείνει από ιδέες. Ο Ζάνταφ σε χρειάζεται: κακή· ατυχής χρήση ενός ήρωα παρμένου απ' τις παλαβές κωμωδίες του Μποτάρο. Το ραβδί της υποταγής: η καλύτερη ιστορία του τεύχους, ωραίο εύρημα. Μαθήματα ζωής: σαχλή, με το γνωστό σπασμωδικό στυλ του Κόρχονεν. Μάπα το καρπούζι. Το κυνήγι των εξελίξεων: τρώγεται, αλλά γενικά αυτές οι ολιγοσέλιδες ιστορίες δεν προσφέρονται για μεγάλα πράγματα. Να μην ξεχάσω...: μέτρια. Παγίδα: χωρίς λόγο ύπαρξης. Κομφούζιο στον πάγο: αδιάφορη, μελό τέλος. Οι βλαβερές συνέπειες της τηλεόρασης: συμπαθητική επειδή είναι τόσο εξωφρενική. Όλα ή τίποτα: ελαφρώς διασκεδαστική, τίποτα παραπάνω. Συνολικά, δε χρειάζονται πολλά λόγια, έχουμε υπεραναλύσει στα διάφορα θρεντ την πορεία παρακμής που έχει ακολουθήσει το ΚΟΜΙΞ.

'Ενα κομμάτι της συλλογής μου, κυρίως τα πιο καινούργια Ντισνεϋ. Με την έλλειψη χώρου τι γίνεται ρε παιδιά; Εγώ αντιμετωπίζω σοβαρό θέμα. Πλέον τα βάζω σε κουτιά στο πάτωμα.

Ποίο κοινό ρε παιδιά; Το πόσο καλά τα πηγαίνουν οι εκδόσεις Ντίσνεϋ φαίνεται απ' την παντελή έλλειψη διαφημίσεων. Και οι λίγες που μπαίνουν είναι της ίδιας της Ντίσνεϋ. Καλύτερα λοιπόν να κλείσουν το ΚΟΜΙΞ. Να γλιτώσουν αυτοί, να γλιτώσουμε κι εμείς. Ψυχαναγκασμός κατάντησε.

Σόρυ, βλέπω καλά, επαναδημοσιεύεται η “Απαγορευμένη Κοιλάδα" του Μπαρκς στο ΚΟΜΙΞ;

Ο Miller έχει χάσει τ' αυγά και τα πασχάλια. Καλύτερα να πάρει σύνταξη. Κάνει ζημιά στον εαυτό του και τη φήμη που δημιούργησε με τις εξαιρετικές δουλειές της δεκαετίας του '80. Το Superman: Year One ξεκινάει ελπιδοφόρα και λίγο-λίγο ξεχαρβαλώνεται. Το 2ο τεύχος είναι χειρότερο απ' το 1ο, και το 3ο τέυχος είναι τελείως προσχηματικό. Γενικά απ' το 1995 και μετά οι δουλειές του Miller είναι σα να ξεκινάει ένα πρότζεκτ, και μετά βαριέται να ασχοληθεί, είτε να στήσει ένα σενάριο της προκοπής, είτε να ζωγραφίσει λεπτομερειακό σχέδιο. Μπορεί να είναι και θέμα υγείας, δεν ξέρω. Ίσως να μη μπορεί πια. Συμβαίνει στους καλλιτέχνες. Κάτι γίνεται και το χάνουν. Υπάρχει η ακμή και η παρακμή.

Αυτός ήταν ο τελευταίος τόμος για φέτος;

Και εμένα επίσης. Σενάριο: σταματάνε οι τόμοι Σκάρπα, και οι ιστορίες αρχίζουν να δημοσιεύονται στο ΚΟΜΙΞ μόλις τελείωσει ο Ρόσα.

Χαλάρωσε φίλε. Το εικονίδιο γράφει "disagree", δεν γράφει "dislike". Και, ναι, το έβαλα γιατί διαφωνώ με την άποψη σου για τον Νόελ Βαν Χορν, τον οποίο θεωρώ πολύ αξιόλογο δημιουργό. Βαριόμουνα να γράψω απάντηση και απλά πάτησα "disagree". Όσο για τους άλλους που εξέφρασαν παρόμοια άποψη, δεν παρακολουθώ όλα τα νήματα και απλά δεν είδα τα μηνύματα τους.

Τα κανονικά τεύχη του Τερζό ήταν 80 κάτι σελίδες, και τα διπλά 190 σελίδες. Της Καθημερινής είναι γύρω στις 90, άρα υπάρχει διαφορά. 'Οχι πως έχει σημασία. Αυτό που μετράει είναι πως η επιλογή των ιστοριών είναι πανομοιότυπη. Δεκασέλιδη Μπαρκς/ Ρόσα, και μετά Βίκαρ, Ρότα, Βαν Χορν, και διάφορες μικρές ασχετο-ιστορίες.

Σε τίποτα. Το σημερινό ΚΟΜΙΞ είναι ακριβώς όπως το ήταν το ΚΟΜΙΞ της πρώτης περιόδου μετά το 200, απλά έχουν αντικαταστήσει τις δεκασέλιδες του Μπαρκς με αυτές του Ρόσα. Α, σόρυ, υπάρχει μία διαφορά, πως κάθε 5-6 τεύχη στο ΚΟΜΙΞ του Τερζό έβγαινε διπλό τεύχος, ενώ στης Κ δεν βγαίνει. ΥΓ - Τελικά το Editors Choice φαίνεται πως μας αποχαιρέτησε;

Από τη μία χαίρομαι που τελειώνει ο Ρόσα. Θέε μου, ο χρόνος που απομένει είναι σαν μια αιωνιότητα. Απ' την άλλη έχω ένα φόβο οτι η Καθημερινή μας ετοιμάζει κάτι χειρότερο.