Jim Slip

Τα εξώφυλλα και οπισθόφυλλα του 5ου, 7ου & 8ου βιβλίου. Πολύ ωραία σειρά. Κρίμα που δεν βγήκαν και τα υπόλοιπα που προγραμμάτιζαν να βγάλουν.

Μας έχουν βγάλει την ψυχή. Χρόνια πολλά σε όλους.

Αφού διάβασα και τα 2 μέρη της Ακτίνας της Ατλαντίδας έχω να πω πως η ιστορία με άφησε μάλλον αδιάφορο, ήταν μια απ' τα ίδια απ' τον Καστύ, αρχαίοι πολιτισμοί με προηγμένη τεχνολογία, έντονα sci-fi στοιχεία κλπ, με έμφαση στις σκηνές δράσης που imo δεν είναι το δυνατό του σημείο. Γενικά έδινε την εντύπωση ιστορίας γεμίσματος, κάτι για να καλύψει το κενό καθώς ετοιμάζει κάτι πιο ουσιώδες. Προσεγμένο σχέδιο πάντως.

Συμφωνώ απολύτως. Στα αμερικάνικα κόμικ ο σεναριογράφος θεωρείται ισάξιος του σχεδιαστή. Στα ντισνεϊκά κόμικ, και κυρίως στα ιταλικά, όλοι εστιάζουν στο σχεδιαστή, άγνωστο γιατί.

Προφανώς θα τελειώσουν με τον Ρόσα, που σημαίνει ένας ακόμη χαμένος χρόνος.

Είμαι 41 χρονών και δε δίνω δεκάρα τι λένε όσοι με βλέπουν να αγοράζω Μίκυ Μάους. Ας πούνε και οι υπόλοιποι στο νήμα πως αισθάνονται. Ζούμε στην εποχή της νοσταλγίας. Υπάρχουν άπειρες ρετρό κοινότητες στο διαδίκτυο για ένα σωρό πράγματα: κόμικ, παιχνίδια, παλιοί υπολογιστές, τηλεοπτικές σειρές κ.ο.κ. Ζούμε με άλλα λόγια στην εποχή που μεγάλος αριθμός ενήλικων επιδιώκει μια έμμεση επιστροφή στην παιδική ηλικία. Πολλοί δεν επιθυμούν να αναλάβουν επιπλέον δεσμεύσεις, αναβάλλουν την αναπαραγωγή για αργότερα κλπ. Το να υπάρχει μεγάλος αριθμός ενηλίκων που να διαβάζει Ντίσνεϋ βγάζει νόημα. Όσο για τα παιδιά, αμφιβάλλω αν διαβάζουν έντυπα. Ας πούνε όσοι οι συγγενείς τους έχουν μικρά παιδιά, ή όσοι έχουν οι ίδιοι, διαβάζουν τα παιδιά έντυπα κόμικ; Θυμάμαι τη δεκαετία του '80 τα ψιλικατζίδικα ξεχείλιζαν από κόμικ: Ντίσνεϋ, Αγόρι, Μπλεκ, Σπαϊντερμαν, Μανίνες, Κατερίνες, Τιραμόλα, Σεραφίνο, Ποπάϋ, χαμός. Τώρα το μόνο που βλέπεις είναι τα κόμικ της Καθημερινής, και τώρα τελευταία κάτι τόμους Μπλεκ και Ζαγκόρ. Βλέπω τις νέες κυκλοφορίες στο Greekcomics και αναρωτιέμαι, που είναι όλα αυτά; Πάντως όχι στο περίπτερο της γειτονίας μου. Σε κάθε περίπτωση, πιστεύω πως υπάρχει μεγάλο ενήλικο κοινό το οποίο θα στήριζε μια έκδοση σαν τα Κλασικά (μια καλή έκδοση, όχι το σκουπίδι που είχε γίνει στα τελευταία του Τερζόπουλου).

Για ποιο λόγο υποθέτουμε πως το ενήλικο κοινό είναι αναγκαστικά μικρότερο απ' το ανήλικο; Προσωπικά πιστεύω πως το ενήλικο κοινό είναι περισσότερο και πως το ανήλικο έχει αγκαλιάσει την τεχνολογία και δεν ασχολείται ιδιαίτερα με παρωχημένες έννοιες όπως έντυπο και Ντίσνεϋ. Αυτοί είναι οι περίεργοι καιροί στους οποίους ζούμε. Επίσης, γιατί η Κ να εστιάσει αποκλειστικά στο ένα κοινό και να αποκλείσει το άλλο; Φτιάξε ένα έντυπο για το ένα και ένα άλλο για το άλλο. Εγώ αυτό θα έκανα αν ήμουν εκδότης. Αν έβλεπα πως το κοινό δεν ανταποκρίνεται, θα το σταματούσα. Αλλά θα το δοκίμαζα. Η Κ δεν το δοκιμάζει.

Το ΚΟΜΙΞ υποφέρει απ' τις επαναδημοσιεύσεις Ρόσα, αλλά για κάποιον νέο αναγνώστη αποτελεί καλή επιλογή. Οι συνοδευτικές ιστορίες είναι κάπως πιο εγκεφαλικές σε σχέση με αυτές που μπαίνουν στο Super Μίκυ. Το Super Μίκυ μου αρέσει γιατί οι ιστορίες του προσεγγίζουν το πνεύμα των ιστοριών Disney που διάβαζα όταν μεγάλωνα τη δεκαετία του '80. Το ΜΜ και η νέα ιταλική σχολή έχουν εξελιχτεί, το σχέδιο έχει γίνει πιο τσαλακωμένο, η ροή των ιστοριών πιο απότομη, οι ιστορίες χρησιμοποιούν λιγότερο το στοιχείο της φαντασίας, και όταν το χρησιμοποιούν μοιάζουν περισσότερο με b-movies δράσης. Όπως ισχύει γενικά με την εποχή μας, έχουν γίνει πιο ενήλικες και πιο κυνικές. Εμένα αυτό δε με καλύπτει ως αναγνώστη (δε διαβάζω Disney για να βλέπω τον Φάντομ Ντακ να πηγαίνει σε διαστημικές βάσεις και να αλλάζει την πορεία σε αστεροειδείς, υπάρχουν άλλες καταλληλότερες εκδόσεις αν θέλω να διαβάσω κάτι τέτοιο), αλλά άλλους τους καλύπτει. Όταν μπαίνουν ιστορίες του Καστύ, η διαφορά ποιότητας είναι τεράστια όχι μόνο γιατί ο Καστύ είναι τόσο καλός, αλλά κυρίως γιατί οι υπόλοιποι είναι τόσο μέτριοι.

- Τα άρθρα των τόμων δεν απευθύνονται ιδιαίτερα σε μικρά παιδιά. - Τα μικρά παιδιά απλά θα διαβάσουν τις ιστορίες και θα παραμερίσουν τα υπόλοιπα. - Μιας και τα άρθρα αποτελούν μάθημα, το σωστό είναι να περιγράψει κάποιος την πραγματικότητα, όχι τη φαντασία. - Δεν είναι πανεπιστημιακού επιπέδου να μιλήσει κάποιος για την πραγματικότητα: δηλαδή πως η σύναψη δανείων δημιουργεί χρήμα και πως η αποπληρωμή δανείων καταστρέφει χρήμα.

Τα μικρά παιδιά δεν είναι σε θέση να καταλάβουν ούτε τα μισά από αυτά που γράφουν οι συγκεκριμένοι τόμοι. Αυτό δεν εμποδίζει τη Disney (και τον ελληνικό αντιπρόσωπο, την Κ) να τους εκδώσει. Αφού λοιπόν τους εκδίδουν, ας τα γράψουν σωστά. Από εκεί και πέρα.. - Δεν θεωρώ τυχαίο ότι τα γράφουν έτσι, ούτε πως δεν αναφέρονται καθόλου στην κεντρική τράπεζα και τι κάνει αυτή. Είναι επίτηδες γραμμένα έτσι για να περάσει η αντίληψη πως το χρήμα είναι κάτι σαν αγαθό που προϋπάρχει και δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά επί αυτού, σαν το χρυσό που σκάβουμε στο έδαφος για να τον βρούμε και η ποσότητα του είναι καθορισμένη. Ακόμα πιο πέρα.. - Τα πράγματα έχουν αλλάξει σε σχέση με το πως ήταν τη δεκαετία του '80, όταν προσωπικά διάβαζα το ΜΜ ως παιδί. Οι ιστορίες έχουν γίνει πιο "ενήλικες" και πεζές, λιγότερο παιδικές και παραμυθένιες. Αυτό σημαίνει πως: α) τα σημερινά παιδιά είναι πιο προχωρημένα σε σχέση με το πως ήμασταν εμείς, β) ένα μεγάλο ποσοστό του αναγνωστικού κοινού είναι ενήλικες, όπως εμείς στο συγκεκριμένο φόρουμ, γ) ή ισχύουν και τα 2 προηγούμενα μαζί, που είναι και το πιθανότερο. Όπως και να έχει, απ' τη στιγμή που αποφάσισαν να κάνουν μάθημα για την οικονομία και σχετικά εξειδικευμένους τομείς της, ας τα μάθουν σωστά.

Φίλε, γι' αυτό έγραψα πως η δεύτερη ιστορία μαθαίνει στα παιδιά πράγματα που κανένα παιδί δεν είναι σε θέση να καταλάβει. Και στο καπάκι τους μαθαίνει και μια λάθος αντίληψη για το πως λειτουργούν οι τράπεζες. Και λέω το εξής, αφού τους μαθαίνεις που τους μαθαίνεις πράγματα που τα παιδιά δεν πολυκαταλαβαίνουν, και βασικά δεν τους ενδιαφέρουν κιόλας, τουλάχιστον μάθε τα τους σωστά.

Στη δεύτερη ιστορία του τόμου, "Αποταμίευση & Επένδυση", τα δεκάχρονα μαθαίνουν για επιτόκια, μετοχές, ομόλογα, δευτερογενή αγορά, σύμβουλους επενδύσεων, διασπορά επενδύσεων. Δε νομίζω ότι το πρόβλημα είναι πως έχω ξεχάσει τι σημαίνει να είσαι 10 χρονών.

Το περιοδικό δυστυχώς ανακοίνωσε πως θα σταματήσει την έκδοση του. Σημάδια των καιρών.

Διάβασε κανείς το Superman: Year One; Καταρχήν να μιλήσω για τα θετικά. Ο Miller μπορεί ακόμα να γράφει. Δεν είναι αστείο, μετά το μαύρο χάλι του Xerxes και το DK3 (που του βάλανε τον Azzarello για φύλακα) νόμιζα πως είχε πάθει εγκεφαλικό. Δεν ξέρω τι έπαθε ο Miller. Γενικά απ' τα τέλη της δεκαετίας του '90 και μετά έχασε τα αυγά και τα πασχάλια. Βαρέθηκε; Τα χρήματα που έβγαλε απ' τον κινηματογράφο με το 300 και το Sin City τον αποσυντόνισαν; Δε νομίζω γιατί ήδη απ΄το Sin City: Family Values φαινόταν τα σημάδια παρακμής. Σε κάθε νέα δουλειά από εκεί και ύστερα το σχέδιο γινόταν όλο και πιο χοντροκομμένο, το σενάριο όλο και πιο υποτυπώδες, τα κείμενα όλο και πιο στομφώδη, τα κλισέ όλο και περισσότερα. Οπότε, ναι, στο Superman: Year One δείχνει πως μπορεί ακόμα να γράφει. Και τώρα, τα αρνητικά. Η ατυχία με τον Miller είναι πως κάθε νέα δουλειά θα συγκρίνεται με αυτές του παρελθόντος. Και δε θα μιλήσω για τα γνωστά, για το Dark Knight, το Ronin, το Born Again κ.ο.κ. Ας δει κάποιος παραγνωρισμένες δουλειές σαν το Elektra Lives Again και το πρώτο Martha Washington. Η αφήγηση είναι πυκνή, η δομή των καρέ είναι γεμάτη ιδιοφυείς συλλήψεις, το σενάριο είναι ηλεκτρισμένο και γεμάτο αιρετικές κλωτσιές σε κατεστημένες αντιλήψεις. Συγκρινόμενο λοιπόν με τις εκπληκτικές δουλειές του παρελθόντος, το Superman: Year One δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, είναι λίγο-πολύ μια απ' τα ίδια για τα δεδομένα του Miller. Όμως είναι αξιοπρεπές, και αυτό για ένα δημιουργό που εδώ και καιρό είχε πάρει τον κατήφορο είναι αρκετό, για την ώρα.

Όχι, φίλε. Είναι σημαντικό, και για τα παιδιά, και για τους ενήλικες. Αν ξέραμε πως οι τράπεζες δημιουργούν νέο χρήμα και πως δε δανείζουν χρήμα που ήδη υπάρχει, θα διαφοροποιούσαμε ανάλογα και την πολιτική μας συμπεριφορά. Ούτε είναι τυχαίο πως τα άρθρα δεν αναφέρονται καν στην κεντρική τράπεζα και στις δυνατότητες που έχει.