Jim Slip

Δε χρειάζονται σαρώσεις, μια λίστα θα ήταν αρκετή. Κυρίως ενδιαφέρομαι για τις ταινίες που έχει βάλει το περιοδικό σε βιντεοκασέτα, αλλά θα ήταν ωραίο να είχαμε και τα dvd. Θα ξεκινήσω εγώ βάζοντας τις βιντεοκασέτες που έχω, αλλά δυστυχώς δεν είναι αριθμημένες. - Underground (Εμίρ Κουστουρίτσα) - Τρέξε Λόλα, Τρέξε (Τομ Τίκβερ) - Η Παγοθύελλα (Άνγκ Λι) - The Straight Story (Ντέιβιντ Λιντς) - Ο Άγγλος Ασθενής (Άντονι Μινγκέλα) - Το Μαχαίρι στο Νερό (Ρομάν Πολάνσκι) - Αμαρτωλές Καλόγριες (Πέδρο Αλμοδόβαρ) - Kids (Λάρι Κλαρκ) - Curse of the Blair Witch (Ντάνιελ Μάιρικ & Εντουάρντο Σάντσεζ)

Είναι γενικευμένο το πρόβλημα με το κόκκινο σε αυτούς τους τόμους. Το έχουν αντικαταστήσει με ματζέντα. Και πέρυσι το ίδιο είχε γίνει.

Διάβασε κανείς το Dark Knight Returns: The Golden Child; Είναι η πιο πυκνή ιστορία του από την εποχή του Hard Boiled, και παραδόξως επιστρέφει στην πολιτική αλληγορία, παρουσιάζοντας τους ψηφοφόρους του Trump σαν μία άβουλη μάζα που άγεται και φέρεται απ' την καταστροφική μανία των Joker και Darkseid. Εεεε, ΟΚ, μπράβο Frank, γιατί δε βρίζεις τον απλό κόσμο όπως έκανες το 2011 όταν αναφέρθηκες στο κίνημα Occupy Wall Street ως αγροίκους, κλέφτες και βιαστές; Τι ακριβώς συνέβη εδώ; Τι έγινε με τον σεναριογράφο που είχε τα αρχ.. να παρουσιάσει τον Superman ως λακέ της κυβέρνησης Ρήγκαν, που συμπεριέλαβε αναφορές στον συγκεκαλυμμένο πόλεμο των ΗΠΑ στη Νικαράγουα σε κόμικ της Marvel (Born Again), και που έγραψε για ένα σοσιαλιστή που δέχεται ανελέητο πόλεμο από ένα παρανοϊκό βαθύ κράτος στις κατακερματισμένες ΗΠΑ (Give Me Liberty); Imo γέρασε και, το σημαντικότερο, έβγαλε χρήματα χάρη στην κινηματογραφική επιτυχία των 300 και Sin City. Τα χρήματα αλλάζουν τον άνθρωπο. Τον κάνουν να αισθάνεται μεγάλο, τρανό, αυτοδημιούργητο (κατά τα πρότυπα της Ayn Rand), και τον αποκόβουν από την απλή κοινωνία. Τα χρήματα σου διαστρεβλώνουν την ιδεολογία. Και για να μην παρεξηγηθώ, το έργο του είχε ήδη δείξει τα όρια του γύρω στα μέσα της δεκαετίας του '90. Το Sin City είχε γίνει στάσιμο, το σχέδιο του πιο τεμπέλικο και γεμάτο splash pages, το γράψιμο του πιο στομφώδες. Προσωπικά, είχα βρει ακόμα και το 300 ανησυχητικό με τον λανθάνων μιλιταρισμό και το ρομαντισμό για τα σπαρτιατικά ιδεώδη που το χαρακτήριζαν.

Τα σημερινά ιταλικά δεν είναι ιστορίες για μικρά παιδιά. Κάποιες είναι ιστορίες για εφήβους (Spooky Zone, Young Donald Duck), και οι άλλες είναι ιστορίες για ενήλικους, και σχεδιαστικά και σεναριακά. Ιστορίες Ντίσνεϋ για παιδιά φτιάχνουν οι Δανοί κι οι Ολλανδοί. Οι τελευταίοι μέχρι και ιστορίες με τον Μικρό Χαϊουάθα φτιάχνουν ακόμη.

'Αθλιο. Δουλειά ενός δημιουργού που βαριέται να γράψει και να σχεδιάσει. Ο Miller εδώ και καιρό πουλάει το όνομα του και τίποτα άλλο.

Το εξώφυλλο και οπισθόφυλλο των τευχών 65, 72. Μεταφέρθηκαν στη βάση

Έχεις κανείς λίστα με όλες τις ταινίες που έβαλε το περιοδικό (και σε βιντεοκασέτα και σε dvd);

Καλή η νοσταλγία αλλά τα ελληνικά home computer και gaming περιοδικά ήταν για τα πανηγύρια. Όλες οι κριτικές των παιχνιδιών ήταν από 70% και πάνω! Όποιος ήθελε αντικειμενική ενημέρωση διάβαζε ξένο τύπο.

Εντυπώσεις: "Χίλιες και μία συγγνώμες": η Νταίζυ προσπαθεί να μάθει στον Ντόναλντ να μη νευριάζει, όμως τελικά εκείνη νευριάζει περισσότερο. Αδιάφορη. "Ένα καφάσι με ρόδες": o Κύρος κάνει υπερβολικά φαντεζί εφευρέσεις και ξεχνάει πως τα απλά πράγματα έχουν τη γοητεία τους. Εεεε, ΟΚ. Εμένα πάντως αν με πήγαιναν βόλτα στο διάστημα θα το προτιμούσα απ' το να τρέχω στη γειτονιά με ένα καφάσι με ρόδες. "Η απόδειξη": ο Κύρος προσπαθεί να αποδείξει πως η αστρολογία είναι κουραφέξαλα, μόνο που τελικά το ωροσκόπιο του βγαίνει αληθινό. Μάλιστα, δεν ξέρω τι να πω. Η αστρονομία είναι χόμπι μου και είμαι ανοιχτός στο να κάτσω να συζητήσω πως τα ουράνια σώματα μπορεί να έχουν επίδραση πάνω μας. Το σώμα μας είναι κυρίως νερό και βλέπουμε πχ τι επιρροή έχει το φεγγάρι με τις παλίρροιες. Όμως ο τρόπος που προσεγγίζει το θέμα η ιστορία είναι τελείως επιφανειακός. "Ο τυχερός φυγάς": ο τυχερός Γκαστόνε έχει βαρεθεί την ευκολία και προσπαθεί να ζήσει λίγο επικίνδυνα. Φαίνεται ηλίθιο αλλά αυτή η μικρή ιστορία προσεγγίζει ένα βαθύ φιλοσοφικό θέμα. Είναι οι δυσκολίες που μας κάνουν να εκτιμούμε τη ζωή μας; Αν τα βρίσκαμε όλα εύκολα και ζούσαμε για πάντα θα βαριόμασταν; Είναι ο θάνατος που δίνει αξία στη ζωή; "Το μυστικό του δάσους του Νες": ο Νόελ Βαν Χορν βάζει την προσωπική του πινελιά παλαβομάρας σε ένα στερεοτυπικό σενάριο φαντασίας. "Υγιής όρεξη": η ιστορία μοιάζει με σαχλό ανέκδοτο αλλά έχει κάποια βάση αλήθειας. Μερικές φορές προσπαθώντας να γλιτώσεις χρήματα καταλήγεις να ξοδεύεις περισσότερα. "Σιγά τα αυγά!": αδιάφορη κωμωδία του Κορχόνεν. Ωραίο πάντως το καρέ με τους κριτικούς τέχνης να αρλουμπολογούν για το υψηλό νόημα της εικαστικής παρέμβασης του Ντόναλτ. Δεν απέχει και πολύ απ' την πραγματικότητα. "Κινητή καταστροφή": τυπική κωμωδία καταστάσεων σε σχέδιο του Βίκαρ. Ανάθεμα κι αν θυμάμαι έστω και μία ιστορία του από τις εκατοντάδες που έχουν δημοσιευτεί στο ΚΟΜΙΞ. "Το μυστήριο του βάλτου": αργόσυρτη περιπέτεια του Μπαρκς με φοβερή σκηνοθεία και θανατήφορο ειρωνικό χιούμορ. "Στράϊκ", λολ. "Δεν είδαμε κάτι νέο ή διαφορετικό, εκτός κι αν ήταν τόσο ασήμαντο που ήδη το ξεχάσαμε". Όπως τα λες Ντόναλτ, όπως τα λες. Εν κατακλείδι, μια απ' τα ίδια: αναδημοσίευση Μπαρκς και αδιάφορες μικρές ιστορίες για γέμισμα. Οι ελληνικές εκδόσεις Ντίσνεϋ συνεχίζουν να φτύνουν τους παλιούς αναγνώστες που ζητάνε αδημοσίευτες ιστορίες κλασικών δημιουργών.

Θενκς, κατέβασα το PDF. Είχα διαβάσει τα σχόλια των χρηστών στο inducks και περίμενα τα χειρότερα. Προς έκπληξη μου η ιστορία ήταν μια χαρά. Εμείς έχουμε μεγαλώσει και είμαστε λιγότερο δεκτικοί στα παραμύθια, όμως είμαι σίγουρος πως σε ένα παιδί θα του δημιουργηθούν ανάλογες εντυπώσεις με τις δικές μας όταν διαβάσαμε την τριλογία το 1990. Η επιλογή του να μεταφερθεί το σκηνικό στο διάστημα ανανεώνει το κάπως κορεσμένο Middle-earth σκηνικό, ενώ υπάρχει και μια εμπνευσμένη αλληγορία: τι άλλο είναι ο καρτουνίστας που παρεμβαίνει στο σύμπαν που δημιούργησε βοηθώντας τους ήρωες του "με υπερφυσικό τρόπο" από τον θεό;

Είναι γελοίο. Στην Ελλάδα έχει δημοσιευτεί μόνο η πρώτη ιστορία του Τσιμίνο με την Ρεγγίνα, και τις άλλες τρεις ακόμα τις περιμένουμε: https://inducks.org/story.php?c=I+AT++213-A https://inducks.org/story.php?c=I+TL+1673-A https://inducks.org/story.php?c=I+TL+1884-B Προφανώς δε θα δημοσιευτούν ποτέ, όπως δε θα δημοσιευτεί το τελευταίο μέρος του Σπαθιού των Πάγων, η Καντελάμπρα του Κάρπι, και άλλα πολλά, επειδή οι ελληνικές εκδόσεις Ντίσνεϋ αποφάσισαν ότι θα δημοσιεύουν μόνο "νέες ιστορίες", κάτι το οποίο φυσικά δεν ισχύει για το ΚΟΜΙΞ οπού γίνεται η επαναδημοσίευση, της επαναδημοσίευσης, ω επαναδημοσίευση. Οπότε τώρα ξαφνικά δημοσιεύεται μια καινούργια ιστορία με την Ρεγγίνα, ένας χαρακτήρας για τον οποίο δεν έχουμε ιδέα πως έχει εξελιχτεί και τι προϊστορία έχει με τον Ντόναλντ, επειδή οι εκδόσεις Ντίσνεϋ στην Ελλάδα τον παίζουν. Σόρυ για το θυμό που βγάζω αλλά ως μεγάλος θαυμαστής του Τσιμίνο με εκνευρίζει τρομερά αυτό το θέμα.

Αγοράζω τα ΜΜ αυτή την περίοδο για τα Εκατομμύρια του Σκρουτζ. "Το δέκατο έβδομο εκατομμύριο" είναι πυκνογραμμένο και θυμίζει αρκετά Ρόσα. Η επινόηση με τον ήρωα που ζει μια φανταστική περιπέτεια η οποία του αλλάζει την κοσμοθεωρία είναι φυσικά παμπάλαια και μοιάζει με παραλλαγή της τανίας "Μια υπέροχη ζωή" του 1946. Το χιούμορ στο "Το τέλειο σχέδιο της τέλειας ληστείας που δεν ήταν τόσο τέλειο και δεν έγινε ποτέ" είναι τόσο εγκεφαλικό που η ιστορία θα μπορούσε να δημοσιευτεί στο Βαβέλ. Δεν κάνω πλάκα. Το ίδιο ισχύει και για το αφαιρετικό "Τσάρλεστον!" του Faccini. Αφού λοιπόν είδαμε πως το σημερινό ΜΜ δείχνει να απευθύνεται σε μεγαλύτερες ηλικίες σε σχέση με παλιότερα, μπορούμε να κρίνουμε τις ιστορίες πιο αυστηρά. Έτσι, το μελό "Αντίο, Ντόναλντ" περνάει τελείως μη ρεαλίστικά μηνύματα. Ποίος θέλει να στοιχηματίσει πως στην πραγματικότητα ο υπερήρωας Φάντομ θα είχε εξοβελίσει τον καθημερινό Ντόναλντ; Για το τέλος, έχουμε τα Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χιλς, εεε, συγγνώμη, στο Μίκυ Σίτι ήθελα να πω. Εδώ φαίνεται πως έχουμε περάσει στον κόσμο της Μανίνας. Imo η στροφή του ΜΜ από τον κόσμο του παραμυθιού στην καθημερινότητα αναπόφευκτα χαρακτηρίζεται από κοινοτοπίες.

Το ΜΜ#359 είναι ενδεικτικό του λόγου για τον οποίο σπάνια αγοράζω ΜΜ πλέον. Η ιστορία Spooky Zone είναι ένα μείγμα Σκούμπι Ντου, Twilight Saga, και manga. Η ιστορία Young Donald Duck είναι ακόμα πιο "μοντέρνα", με αλλοπρόσαλλο σχέδιο, προσχηματική πλοκή με εφηβικούς έρωτες, και ένα καταιγισμό αναφορών σε "έξυπνα" κινητά και μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πωπω, είναι λυπηρό αν πολιτισμός της νέας γενιάς περιστρέφεται γύρω απ' το πόσα like παίρνουν στο instagram και στο τι είναι trending στο twitter.

Οι εντυπώσεις μου απ' το ΚΟΜΙΞ #81: "Ο αρχιμάστορας των φαρσέρ": αδιάφορη δευτεροιστορία του Κορχόνεν. Η επινόηση των συγγενών του Ντόναλντ γίνεται αμέσως αντιληπτή. "Ο πρωταθλητής της σαίτας": μια ιστορία δεξιοτεχνίας του Ντόναλντ με απρόσμενο τέλος, σχεδιασμένη απ' τον Φρέντυ Μίλτον ο οποίος, άγνωστο γιατί, έχει γίνει τακτικός θαμώνας του ΚΟΜΙΞ. "Αυτό που λέει ο παπαγάλος": διασκεδαστική κωμωδία παρά το κλισέ θέμα. "Πανικός για μία δεκάρα": αδιάφορη ιστορία γέμισμα από τον μπαμπά Βαν Χορν, ο οποίος ξύνει τον πάτο του βαρελιού. "Το δούρειο κασόνι": μία ακόμη ιστορία παλαβομάρας από τον Νόελ Βαν Χορν. "Σούπερ ηρωίδα κατά λάθος": χλιαρή κωμωδία η οποία διαβάζεται σχετικά ευχάριστα. "Η σκοτεινή πλευρά της τύχης": κουφή κωμωδία του Γκιούλμπρανσον η οποία δείχνει τα όρια του δημιουργού της. Εκεί που ο Ρόσα θα έκανε πραγματα και θαυματα, ο Γκιούλμπρανσον προσπαθεί να φτιάξει εκτροχιασμένες καταστάσεις οι οποίες τελικά καταλήγουν ρηχές και η ιστορία τραβηγμένη απ' τα μαλλιά. "Όταν καλεί το καθήκον": παρανοϊκή κωμωδία σχεδιασμένη απ' τον Βίκαρ, με τον Ντόναλντ να γίνεται Γκοτζίλα. "Ο ντροπαλός δρυοκολάπτης": συνήθως αποφεύγω να σχολιάζω μονοσέλιδες ιστορίες γιατί δεν προσφέρονται για αξιώσεις. Εδώ ομως βλέπουμε το μεγαλείο του Μπαρκς, ο οποίος στήνει μια ωραία αλληγορία με την αιχμή της τεχνολογίας να μη μπορεί να ανταγωνιστεί τη φύση και τον νατουραλισμό. "Τα πολλά πρόσωπα της Μάτζικα Ντε Σπελ": η κεντρική ιστορία είναι η απολαυστική κωμωδία του Μπαρκς, ο οποίος φτιάχνει ένα μπαράζ εξωφρενικών καταστάσεων βασισμένων σε μία σχετικά απλή σύλληψη (το φίλτρο που κάνει να τα πρόσωπα να αλλάζουν). Συνολικά, τα ίδια και τα ίδια, επαναδημοσιεύση Μπαρκς και 8 μικρές συνοδευτικές ιστορίες. Χασμουρητό.

Οι δικές μου εντυπώσεις απ' το ΚΟΜΙΞ #80: Το τέρας της Δεξαμενής: μια ιστορία κάποιου Γκιούλμπρανσον που προσπαθεί να μιμηθεί το στυλ του Μπαρκς χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Αποπροσανατολιστικό Σαμποτάζ: σε ποίον έλειψε ο Ντάνιελ Μπράνκα; Εμένα πάντως όχι. Mια ιστορία πανουργίας του Ντόναλντ που δεν είναι τελείως κακή, αλλά ούτε και ιδιαίτερα καλή. Καυτή Συνάντηση: μια μικρή ιστορία σχεδιασμένη απ' τον Μάρκο Ρότα, στην οποία εμφανίζεται ως χαρακτήρας ο Ντον Ρόσα. Για την ηλικία του, το σχέδιο του Ρότα παραμένει λεπτομερές και αξιόλογο. Το Φίλτρο των Εκατομμυρίων: ο Κάρλος Μότα έχει μόνιμη παρουσία στο ΚΟΜΙΞ τελευταία. Το σχέδιο του είναι περίπλόκο αλλά τα σενάρια αδιάφορα. Για Λίγο Ζεστό Νερό: μία ακόμη ιστορία παραφροσύνης από τον Νόελ Βαν Χορν. Ανήκω στη μειοψηφία που βρίσκει τις δουλειές του απολαυστικές. Ο Βασιλιάς του Γιούκον: ο Κορχόνεν έχει γίνει μόνιμος θαμώνας του ΚΟΜΙΞ. Γιατί; Το σχέδιο του έχει προσωπικό στυλ, με τις κάπως περίεργες γωνίες που το χαρακτηρίζουν. Το σχήμα των καρέ επίσης ξεφεύγει απ' τα συνηθισμένα και προσθέτει στη γρήγορη ροή της ιστορίας, της οποίας όμως η πλοκή είναι τυπική. Λευκός Χρυσός: μία ακόμη στορία απληστίας του Σκρουτζ που προστίθεται στο σωρό των έργων του Βίκαρ. Ουκ εν τω πολλώ το ευ. Η Απαγορευμένη Κοιλάδα: η ιστορία του Μπαρκς είναι υποδειγματική, απ' το ανέμελο ξεκίνημα, την εισαγωγή μιας αύρας μυστηρίου με το εγκαταλειμμένο εργοστάσιο, την είσοδο του μισότρελου κακού, το ταξίδι στην απειλητική εξωτική γη ("εδώ χωρίζουν οι δρόμοι των γενναίων και των δειλών"), τα σπαρταριστά κωμικά στοιχεία με τα φρούτα στα κεφάλια του Ντόναλντ και των ανιψιών, προχωρώντας όλο και πιο μέσα στη χώρα του παραμυθιού με τη γη των δεινοσαύρων, και φυσικά με το Μπουνιουελικό τέλος με τον κακό της ιστορίας να κυνηγάει σφήγκες έχοντας αηδιάσει απ' τα ίδια του τα τουρσιά. Σαν κερασάκι στην τούρτα, ο Μπαρκς σχεδιάζει δύο απ' τα πιο εντυπωσιακά καρέ του, το πρώτο με την επίθεση των κροκόδειλων, και το δεύτερο με την έξοδο των δεινόσαυρων απ' την κοιλάδα. Τι έχουμε στο σύνολο; Μία μεγάλη ιστορία στην πέμπτη της δημοσίευση στην Ελλάδα, και επτά μέτριες συνοδευτικές. Το πρόβλημα προφανές. 'Οταν γεμίζεις το περιοδικό με επτά συνοδευτικά έργα, τότε χάνονται οι ισορροπίες και η ζυγαριά γέρνει εξίσου προς αυτά και φαίνεται η γύμνια τους. Οι πολλαπλές επαναδημοσιεύσεις κάνουν τα πράγματα ακόμη χειρότερα και ο τίτλος ναυαρχίδα των εκδόσεων Ντίσνεϋ μοιάζει με αστείο.