Jim Slip

Ωραία ιστορία το "Το μαγικό μελάνι". Πάντα πίστευτα πως το επιτελείο του ΚΟΜΙΞ της δεύτερης περιόδου κάνει καλή δουλειά στην επιλογή των μη κεντρικών ιστορίων. Η απογοήτευση προκύπτει κυρίως απ' τις κεντρικές.

Κι εγώ νομίζω πως παραανέβηκε ο πήχης ψηλά. Ωραία ιστορία, ωραία χτισμένο το χωροχρονικό αλαλούμ, ωραία η ιστορία μέσα στην ιστορία, αλλά εν τέλει δεν ήταν παρά ένα ακόμα κυνηγητό του Μίκυ με τον Πήτ. Πιο πολύ απ' όλα μου άρεσε το συναισθηματικό τέλος ("η αγάπη κι η φιλία δε γερνάνε ποτέ"). Γερνάω και γίνομαι συναισθηματίας.

Αυτό ακριβώς σκέφτηκα κι εγώ όταν διάβασα την πρώτη ιστορία, η οποία ήταν τελειώς κωμωδία.

Εδώ θα 'θελα να ξαναγράψω για κάτι που με ενοχλεί τρομερά, και δεν καταλαβαίνω για ποιό λόγο η Καθημερινή εμμένει σε αυτό. Ως γνωστό η Κ εκδίδει τα περιοδικά της σε διαφορετικό φορμά από αυτό του Τερζόπουλου. Ενώ έχουν το ίδιο πλάτος, είναι λίγο πιο μεγάλα σε ύψος. 'Ομως οι ιστορίες δεν είναι φτιαγμένες γι' αυτό το μέγεθος, και γι' αυτό η Κ τις "τραβάει" προς τα πάνω, παραμορφώνοντας έτσι τις διαστάσεις τους. Για του λόγου το αληθές, εδώ έχω βάλει τις δύο εκδοχές του "Η χαμένη βιβλιοθήκη" δίπλα-δίπλα. Στα αριστερά βλέπουμε την ιστορία απ' τα Μεγάλα Σήριαλ #30 (εκδόσεις Τερζόπουλου), και στα δεξιά απ' την Κλασική Βιβλιοθήκη #5 (εκδόσεις Καθημερινής). Βλέπουμε πως ενώ το πλάτος είναι περίπου το ίδιο, το ύψος μεγαλώνει δυνανάλογα στην έκδοση της Κ, αλλοιώνοντας τις αναλογίες και λεπταίνοντας το σχέδιο. Το ερώτημα είναι για ποιό λόγο συμβαίνει αυτό. Imo ο λόγος είναι πως η Κ ηθελε να εντυπωσιάσει το αναγνωστικό κοινό εκδίδοντας το ΜΜ σε λίγο μεγαλύτερο μέγεθος από αυτό του Τερζόπουλου. Όμως δεν ήθελε να βάλει το χέρι βαθειά στην τσέπη (το σωστό φορμά σε αυτή την περίπτωση θα ήταν όπως αυτό του παλιου Ντόναλντ, του Τερζό), και γι' αυτό κατέληξε σε αυτή την κουλή εκδοχή. Αρκετά όμως. 'Οποιος κι αν ήταν ο λόγος, αυτό το φορμά δε λειτουργεί. Με πιάνει πονοκέφαλος διαβάζοντας τις ιστορίες συμπιεσμένες προς τα μέσα. Πλιζ Καθημερινή, καλύτερα να μικρύνεις το μέγεθος των ΜΜ και Ντόναλντ, παρά αυτό το χάλι.

Νομίζω πως μέχρι στιγμής αυτός είναι ο αγαπημένος μου τόμος της σειράς. Τίποτα συγκλονιστικό αλλά ευχάριστα πράγματα, ό,τι πρέπει για χαλάρωση. Μ' αρέσει και η θεματολογία της Αρχαίας Αιγύπτου. Τα "Η Εκδίκηση του Ντόναλντραμσή" και "Η Πυραμίδα του Σφυρί-Καλέμ" είναι ο ορισμός της ιταλικής σχολής, ελαφρώς παλιομοδίτικα, ίσως γι' αυτό μ' αρέσουν. Το σχέδιο του Celoni κλεβει τις εντυπώσεις στο "Η χαμένη βιβλιοθήκη". Αυτό που μ' αρέσει περισσότερο στο "Το φάντασμα της Κλεοπάτρας" είναι το εύρημα στο τέλος, με τον Ινδιάνα στο παρόν, μέσα στην ομίχλη, να ατενίζει την Κλεοπάτρα στο παρελθόν και το αντίστροφο. Κάποιος μπορεί να φτιάξει μια ιστορία βασιζόμενος σ' αυτή την ιδέα και μόνο.

Νόμιζα πως η Καθημερινή θα συνέχιζε τα άπαντα του Σκάρπα; 'Εχω χάσει κάποιο επεισόδιο;

Κι άλλος Ρόσα; Εδώ περιμένουμε πως και πως να τελειώσουν οι δημοσιεύσεις στο ΚΟΜΙΞ για να δούμε τι θα μπει μετά.

Λολ, ο ιταλικός τόμος είχε 4 αδημοσίευτες και βάλανε μόνο μία. Τι να πει κανείς.

Είναι παρωδία του Twin Peaks.