Jim Slip

Οι καθιερωμένες εντυπώσεις απ' το ΚΟΜΙΞ #85. "Ο άρχοντας της ζαχαροπλαστικής": κωμική περιπέτεια με γρήγορους ρυθμούς και ωραίο σχέδιο. Η ιστορία γράφτηκε το 2009 και περιέχει παιδική εργασία, που σημαίνει πως το τωρινό πνεύμα της πολιτικής ορθότητας δεν είχε επικρατήσει ακόμα τότε. "Μάστερ σέρφερ": μια παραλλαγή στις ιστορίες δεξιοτεχνίας του Ντόναλντ. Εντυπωσιακό το καρέ με το παλιρροϊκό κύμα αλλά κατα τα άλλα αδιάφορη. Η Νταίζυ ξεμυαλίζεται πάλι με κάποιον άλλο. Ο Ντόναλντ μάλλον την αγαπάει υπέρ του δέοντος. "Το μαγικό άγαλμα": ωραίο σχέδιο απ' τον Μότα, μέτριο σενάριο απ' τον Γιένσεν. Αυτή την επινόηση οπού η Μάτζικα αναγκάζεται να χρησιμοποιήσει το μαγικό αντικείμενο που ψάχνει προκειμένου να διορθώσει την γκάφα της την έχουμε δει πολλές φορές. "Οικονομική νοημοσύνη": και όμως, τεχνικά η Σάλλυ είχε δίκιο. Απλά χρειαζόταν μια μικρή ρύθμιση στα κριτήρια αυστηρότητας της. Καλές οι μικρές χαρές αλλά στην πραγματική ζωή η αφραγκία είναι μεγαλύτερο πρόβλημα. "Μαθήματα ιστορίας": μέτρια ιστορία ανταγωνισμού των Ντόναλντ και Γκαστόνε με προβλέψιμο ηθικό δίδαγμα. "Το καλύτερο δόλωμα": ο Ντόναλντ κοκορεύεται για τις γνώσεις του στο ψάρεμα, τα βρίσκει μπαστούνια, παρασέρνεται απ' το θυμό του και ευνοεί τον ανταγωνιστή του. ΟΚ. Το σχέδιο του Σρέντερ θυμίζει Γιίπες. "Ζήτημα όσφρησης": τυπική κωμωδία του Κορχόνεν. Το νόημα επίσης τυπικό: η πλεονεξία κάνει κακό. "Η μέρα που τρελάθηκε ο κόσμος": τρελούτσικη κωμωδία σχεδιασμένη απ' τη σταθερά του ΚΟΜΙΞ στα τελευταία 200 τεύχη, τον Βίκαρ. Πόσες ιστορίες έχει σχεδιάσει αυτός ο άνθρωπος; 306 δημοσιεύσεις στην Ελλάδα και δε μου έχει μείνει στο μυαλό ούτε μία. "Το μυστικό της Χονδορίκας": ένα σχετικά μέτριο σενάριο του Μπαρκς, αν και προέρχεται απ' την κλασική περίοδο του. Παρ' ολ' αυτά υπάρχουν 2-3 καλές ιδέες, όπως τα κομματάκια του χάρτη που επανενώνονται στο ποτάμι, και η γρήγορη αντίδραση των παιδιών με το καρούμπαλο στον Γκαστόνε, που μας δίνει και ένα ωραίο τέλος με το στέμμα να γλιστράει στον λαιμό του. Αντίθετα, το σχέδιο είναι εξαιρετικό, με 2-3 καταπληκτικά καρέ, όπως το πέρασμα στην ξεχαρβαλωμένη γέφυρα πάνω στα αλαφιασμένα γαϊδουράκια, και τους Ντακ να περνάνε το ποτάμι κρατώντας την κληματσίδα με καμιά δεκαριά κροκόδειλους να τους λιγουρεύονται.

Ο Τσιμίνο ξεκίνησε την καριέρα του κάνοντας μελάνια, ξέρει δηλαδή να σχεδιάζει. Πάντα έδινε τις ιστορίες του στους σχεδιαστές μισοέτοιμες με τη μορφή storyboard, χωρίς δηλαδή να χωράνε παρεμβάσεις (τι παρέμβαση δηλαδή να κάνει ο Καβατσάνο που δεν έχει γράψει ποτέ ούτε ένα σενάριο;). Στο βαθμό που οι τελευταίες ιστορίες του είναι χειρότερες απ' τις παλιές αυτό έχει να κάνει με την προχωρημένη ηλικία του. Είναι εξαιρετικά σπάνιο κάποιος καλλιτέχνης να διατηρεί το επίπεδο που είχε όταν ήταν νέος στα γεράματα του.

Εντυπώσεις απ' το ΚΟΜΙΞ #84: "Τα λάφυρα της ομορφιάς": η τελευταία ιστορία είναι και η καλύτερη του τεύχους, με τον ανελέητο σαρκασμό των στερεότυπων των δύο φύλλων που τη διακρίνει, και τον Ντόναλντ σε παρενδυτικό ρόλο. "Ο μεγάλος τελικός": αδιάφορη ιστορία ατζαμοσύνης του Ντόναλντ, σχεδιασμένη απ' τον Ντάνιελ Μπράνκα. "Μάστερ Σεφ": μικρή κωμωδία χωρίς ιδιαίτερες αξιώσεις αλλά κερδίζει πόντους λόγω των κοφτών χαρακτήρων, απ' τον αποβλακωμένο μαγαζάτορα, στην ψυχρή κι ανάποδη Μάτζικα, και τον ελιτιστή Μάστερ Σεφ. "Όλα δικά μου!": μία μικρή ιστορία εν είδει παραμυθιού με προφανές επιμύθιο. Ο επίλογος, με τα πράγματα να έχουν επανέλθει στην αρχική τους μορφή και κανείς να μη θυμάται την περιπέτεια που έχει εκτυλιχθεί πέρα απ' το παγωμένο άγαλμα, ήταν εμπνευσμένος. "Οι θησαυροί της θάλασσας": το γνωστό χάος του Νόελ Βαν Χόρν, με τον άνθρωπο να μη μπορεί να ανταγωνιστεί τις δυνάμεις της φύσης. Εξαιρετικό το καρέ με τους γλάρους να επιτίθενται στα ανιψάκια, θυμίζει τα μωσαϊκά του M. C. Escher. "Γείτονες και γειτόνισσες": μία ακόμη ιστορία ανταγωνισμού μεταξύ του Ντόναλντ και του Τζόουνς. Ο Χέντμαν προσθέτει τη Νταίζυ και την αδελφή του Τζόουνς στο μείγμα χαρακτήρων, χωρίς τελικά να καταφέρνει να ανανεώσει μία χιλιοχρησιμοποιημένη ιδέα. "Όταν ήμασταν νέοι": τυπική κωμωδία του Κορχόνεν με ανεβασμένα επίπεδα κυνισμού. Το ακανόνιστο σχήμα των καρέ προσθέτει δυναμισμό στην ιστορία, η οποία έχει τρία επίπεδα. Το ένα είναι οι κοιλαράδες πλουτοκράτες που αναγνωρίζουν πως είναι φαντάσματα της νιότης τους, το δεύτερο είναι οι Σκρουτζ και Χρυσοκούκης οι οποίοι το αρνούνται αλλά καταφεύγουν σε ζαβολιές προκειμένου να αντιμετωπίσουν τη σκληρή πραγματικότητα, ενώ το τρίτο και κάπως αυθαίρετο είναι η μόλυνση της φύσης η οποία επιτρέπει στους πρωταγωνιστές να πάρουν εκδίκηση από τους συνάδελφους τους. "Το αστέρι του σκέητμπορντ": τυπική κωμωδία σχεδιασμένη απ' τον Βίκαρ. Θα μπορούσε κανείς να πει πως ο συγκεκριμένος σχεδιαστής είναι το πραγματικό αστέρι του ΚΟΜΙΞ, αν λάβουμε υπόψη πως ιστορίες του δημοσιεύονται ανελλιπώς εδώ και κοντά 200 τεύχη. "Μία παλαβή οδύσσεια": ένα αποτυχημένο πείραμα. Δεν είναι μόνο τα τετράγωνα καρέ και φούσκες που αφαιρούν από τη ζωντάνια της ιστορίας και την κάνουν να φαίνεται σαν αρχιτεκτονικό σχέδιο, είναι και η μία-από-ίδια πλοκή με τις βιαστικές μεταβάσεις (απ' το πουθενά η Μάτζικα - που προσποιείται πως είναι απόγονος της Κίρκης - ανακαλύπτει το ραβδί της πραγματικής Κίρκης!). Αυτού του είδους η Μπαρκσική κωμωδία ζει και πεθαίνει απ' το πόσο εμπνευσμένη είναι η κεντρική ιδέα. Για παράδειγμα, το ξόρκι που κάνει τους ανθρώπους να αλλάζουν πρόσωπο στο "Τα πολλά πρόσωπα της Μάτζικα Ντε Σπελ" ήταν απολαυστικό. Εδώ το ραβδί που μετατρέπει τα παπιά σε άλλα ζώα ωχριά σε σύγκριση, αν και προσφέρει ένα απολαυστικό στιγμιότυπο με τον Ντόναλντ ως χελώνα να προσπαθεί να κλέψει το ραβδί της Μάτζικα, μία αγωνιώδης στιγμή που μοιάζει να κρατά μία αιωνιότητα.

Ο τόμος 41 περιέχει τις εξής ιστορίες: - Ο μοριακός συρρικνωτής - Αιχμάλωτοι του σουλτάνου - Ο κλασικός μαραθώνιος - Το στόμα της αλήθειας - Οι φτερωτοί κλέφτες - Η γκάιντα ραβδομάντης Τα εξώφυλλα προέρχονται απ' το τρέχον νήμα της έκδοσης. Δυστυχώς απ' ότι φαίνεται αυτός θα είναι ο τελεταίος τόμος για φέτος, που σημαίνει πως η ολοκλήρωση της έκδοσης πάει για ακόμα πιο πέρα στο απώτερο μέλλον.

Πολύ καλός τόμος. Τέσσερις κλασσικές ιστορίες του Cimino από την περίοδο που άρχισε να βρίσκει το πάτημα του, μία αεράτη παλιομοδίτικη ντετεκτιβίστικη απ' τον Barosso, και μία ωραία κουλουβάχατα κωμωδία απ' τον Chendi με θέμα τις σχέσεις μεταξύ των φύλων και εργαζόμενου και εργοδότη.

https://en.wikipedia.org/wiki/44_Cats Επομένως, ναι.

Διάολε, τα θέλω, όμως το πρόβλημα με τις παραγγελίες εξωτερικού είναι πως μετά τον covid-19 τα ταχυδρομικά έχουν γίνει απλησίαστα.

"Το Χρυσό Φλουρί" είναι ένα αριστούργημα. Ένα υπερηχητικό παραμύθι γεμάτιο χιούμορ, αθωότητα και φαντασία, μία φελινική πανδαισία. Είναι ακριβώς αυτό το πνεύμα που λείπει απ' τα σύγχρονα ιταλικά. Μου θύμισε άλλες εξαιρετικές ιστορίες του Μαρτίνα, όπως το "Η κόλαση του Μίκυ Μάους" και το "Ο στοιχειωμένος Πύργος", όμως νομίζω πως το "Το Χρυσό Φλουρί" είναι ακόμα καλύτερο. Έχω καιρό να απολαύσω ιστορία Ντίσνεϋ τόσο πολύ.

Ο τόμος 39 περιέχει τις εξής ιστορίες: - Το χρυσό φλουρί - Κουαρτέτο - Παραμύθι - Τα αστέρια - Το παλιό πανωφόρι - Δεν θα το ξανακάνω! - Το κοτοπουλάκι που χορεύει - Σπρώξε λιγάκι! - Τα αδέρφια του Φαρ-Ουέστ - Πόπωφ - 44 γάτες - Epilogue of "Topolino allo Zecchino d'Oro" - Το στοίχημα των κροίσων - Ο ατομικός διακτινιστής Σημείωση, οι 12 πρώτες ιστορίες συγκροτούν μία μεγάλη ενιαία ιστορία με τον τίτλο "Το χρυσό φλουρί".

Αν και καθυστερημένα οι εντυπώσεις μου: "Η δύναμη της εσωτερικής γαλήνης": τυπική ιστορία παθητικο-επιθετικότητας του Ντόναλντ. Για άγνωστο λόγο ο ανταγωνιστής αναφέρεται ως Τζόουνς ενώ πρόκειται για άλλο χαρακτήρα. "Ζήτημα κληρονομικότητας": μία ακόμη ιστορία ανταγωνισμού, με τον πραγματικό Τζόουνς αυτή τη φορά. Οι δημιουργοί πάνε να κάνουν μια εναλλαγή χαρακτήρων, με τους ειρηνοποιούς να γίνονται πολέμιοι και το αντίστροφο, αλλά συνολικά δεν ξεφεύγει απ' τη μετριότητα. "Η καινούρια μαθήτρια": μια ξαναμμένη μαθήτρια προσπαθεί διακαώς να φιλήσει τους Χίουη, Λιούη και Ντιούη. Κατάντια. "Οι άτρωτες φούσκες": μία ακόμη ιστορία του Νόελ Βαν Χορν οπού οι ήρωες χάνουν τον έλεγχο των καταστάσεων και στροβιλίζονται στο κενό. Καλούτσικο αλλά μιά απ' τα ίδια. "Μεταμφιεσμένη τύχη": ο Ντόναλντ κάνει ό,τι να 'ναι πιστεύοντας πως η τύχη θα τον βοηθήσει, και όντως στο τέλος τον βοηθάει! Εντάξει, υπάρχει ένα νόημα του τύπου αν έχετε θετική ενέργεια μπορείτε να μεταμορφώσετε κάτι άσχημο σε κάτι καλό, αλλά ποίος πιστεύει στα σοβαρά πως βρισκόμενος άνεργος και γκρεμίζοντας το σπίτι του (αυτό συμβαίνει στον Ντόναλντ) τελικά θα έρθει κάποιος από μηχανής θεός που θα σώσει την κατάσταση; "Το κυνήγι του θησαυρού": αδιάφορη μικρή ιστορία σχεδιασμένη από τον Ρότα. "Ο μέγας Ντονάλντο": ατσούμπαλη κωμωδία στο γνωστό μοτίβο του Κορχόνεν, πιθανώς επηρεασμένη από την ταινία "The Prestige" του Κρίστοφερ Νόλαν. "Μία συνηθισμένη μέρα": ας δούμε λίγο τι γίνεται εδώ. Ο Ντόναλντ είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης, κάνοντας μια βαρετή και κακοπληρωμένη δουλειά σε ένα εργοστάσιο. Στο καπάκι, απολύεται τη μέρα των γενεθλίων του. Όμως ο προϊστάμενος του αποδεικνύεται κακοποιός, και τελικά ο Ντόναλντ σώζει την κατάσταση, ξαναπροσλαμβάνεται, αλλά το καλύτερο είναι πως όλα αυτά τον έβγαλαν απ' τη ρουτίνα της καθημερινότητας. 'Αρα τελικά τα πάντα είναι εντάξει, και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Η ιστορία μοιάζει περισσότερο με παραίσθηση ενός καταπιεσμένου χαρακτήρα. "Το στέμμα των μάγια": η κεντρική ιστορία δεν είναι απ' τις καλύτερες του Μπαρκς, όμως δεν παύει να είναι μία άψογα σκηνοθετημένη περιπέτεια. Τα καλύτερα σημεία είναι η φαταλιστική αρχή, με μια ολόκληρη κοινότητα να πεθαίνει από μία ιδιοτροπία της παντοδύναμης φύσης, και το θανατηφόρο χίουμορ στο τέλος ("πέρασαν οι μέρες και δεν κάναμε κάτι ενδιαφέρον"). Συνολικά πρόκειται για πολύ μέτριο τεύχος.

Δε χρειάζονται σαρώσεις, μια λίστα θα ήταν αρκετή. Κυρίως ενδιαφέρομαι για τις ταινίες που έχει βάλει το περιοδικό σε βιντεοκασέτα, αλλά θα ήταν ωραίο να είχαμε και τα dvd. Θα ξεκινήσω εγώ βάζοντας τις βιντεοκασέτες που έχω, αλλά δυστυχώς δεν είναι αριθμημένες. - Underground (Εμίρ Κουστουρίτσα) - Τρέξε Λόλα, Τρέξε (Τομ Τίκβερ) - Η Παγοθύελλα (Άνγκ Λι) - The Straight Story (Ντέιβιντ Λιντς) - Ο Άγγλος Ασθενής (Άντονι Μινγκέλα) - Το Μαχαίρι στο Νερό (Ρομάν Πολάνσκι) - Αμαρτωλές Καλόγριες (Πέδρο Αλμοδόβαρ) - Kids (Λάρι Κλαρκ) - Curse of the Blair Witch (Ντάνιελ Μάιρικ & Εντουάρντο Σάντσεζ)

Είναι γενικευμένο το πρόβλημα με το κόκκινο σε αυτούς τους τόμους. Το έχουν αντικαταστήσει με ματζέντα. Και πέρυσι το ίδιο είχε γίνει.

Διάβασε κανείς το Dark Knight Returns: The Golden Child; Είναι η πιο πυκνή ιστορία του από την εποχή του Hard Boiled, και παραδόξως επιστρέφει στην πολιτική αλληγορία, παρουσιάζοντας τους ψηφοφόρους του Trump σαν μία άβουλη μάζα που άγεται και φέρεται απ' την καταστροφική μανία των Joker και Darkseid. Εεεε, ΟΚ, μπράβο Frank, γιατί δε βρίζεις τον απλό κόσμο όπως έκανες το 2011 όταν αναφέρθηκες στο κίνημα Occupy Wall Street ως αγροίκους, κλέφτες και βιαστές; Τι ακριβώς συνέβη εδώ; Τι έγινε με τον σεναριογράφο που είχε τα αρχ.. να παρουσιάσει τον Superman ως λακέ της κυβέρνησης Ρήγκαν, που συμπεριέλαβε αναφορές στον συγκεκαλυμμένο πόλεμο των ΗΠΑ στη Νικαράγουα σε κόμικ της Marvel (Born Again), και που έγραψε για ένα σοσιαλιστή που δέχεται ανελέητο πόλεμο από ένα παρανοϊκό βαθύ κράτος στις κατακερματισμένες ΗΠΑ (Give Me Liberty); Imo γέρασε και, το σημαντικότερο, έβγαλε χρήματα χάρη στην κινηματογραφική επιτυχία των 300 και Sin City. Τα χρήματα αλλάζουν τον άνθρωπο. Τον κάνουν να αισθάνεται μεγάλο, τρανό, αυτοδημιούργητο (κατά τα πρότυπα της Ayn Rand), και τον αποκόβουν από την απλή κοινωνία. Τα χρήματα σου διαστρεβλώνουν την ιδεολογία. Και για να μην παρεξηγηθώ, το έργο του είχε ήδη δείξει τα όρια του γύρω στα μέσα της δεκαετίας του '90. Το Sin City είχε γίνει στάσιμο, το σχέδιο του πιο τεμπέλικο και γεμάτο splash pages, το γράψιμο του πιο στομφώδες. Προσωπικά, είχα βρει ακόμα και το 300 ανησυχητικό με τον λανθάνων μιλιταρισμό και το ρομαντισμό για τα σπαρτιατικά ιδεώδη που το χαρακτήριζαν.

Τα σημερινά ιταλικά δεν είναι ιστορίες για μικρά παιδιά. Κάποιες είναι ιστορίες για εφήβους (Spooky Zone, Young Donald Duck), και οι άλλες είναι ιστορίες για ενήλικους, και σχεδιαστικά και σεναριακά. Ιστορίες Ντίσνεϋ για παιδιά φτιάχνουν οι Δανοί κι οι Ολλανδοί. Οι τελευταίοι μέχρι και ιστορίες με τον Μικρό Χαϊουάθα φτιάχνουν ακόμη.

'Αθλιο. Δουλειά ενός δημιουργού που βαριέται να γράψει και να σχεδιάσει. Ο Miller εδώ και καιρό πουλάει το όνομα του και τίποτα άλλο.