Jim Slip

Χαλάρωσε φίλε. Το εικονίδιο γράφει "disagree", δεν γράφει "dislike". Και, ναι, το έβαλα γιατί διαφωνώ με την άποψη σου για τον Νόελ Βαν Χορν, τον οποίο θεωρώ πολύ αξιόλογο δημιουργό. Βαριόμουνα να γράψω απάντηση και απλά πάτησα "disagree". Όσο για τους άλλους που εξέφρασαν παρόμοια άποψη, δεν παρακολουθώ όλα τα νήματα και απλά δεν είδα τα μηνύματα τους.

Τα κανονικά τεύχη του Τερζό ήταν 80 κάτι σελίδες, και τα διπλά 190 σελίδες. Της Καθημερινής είναι γύρω στις 90, άρα υπάρχει διαφορά. 'Οχι πως έχει σημασία. Αυτό που μετράει είναι πως η επιλογή των ιστοριών είναι πανομοιότυπη. Δεκασέλιδη Μπαρκς/ Ρόσα, και μετά Βίκαρ, Ρότα, Βαν Χορν, και διάφορες μικρές ασχετο-ιστορίες.

Σε τίποτα. Το σημερινό ΚΟΜΙΞ είναι ακριβώς όπως το ήταν το ΚΟΜΙΞ της πρώτης περιόδου μετά το 200, απλά έχουν αντικαταστήσει τις δεκασέλιδες του Μπαρκς με αυτές του Ρόσα. Α, σόρυ, υπάρχει μία διαφορά, πως κάθε 5-6 τεύχη στο ΚΟΜΙΞ του Τερζό έβγαινε διπλό τεύχος, ενώ στης Κ δεν βγαίνει. ΥΓ - Τελικά το Editors Choice φαίνεται πως μας αποχαιρέτησε;

Από τη μία χαίρομαι που τελειώνει ο Ρόσα. Θέε μου, ο χρόνος που απομένει είναι σαν μια αιωνιότητα. Απ' την άλλη έχω ένα φόβο οτι η Καθημερινή μας ετοιμάζει κάτι χειρότερο.

Μου λείπει το Βαβέλ, και η συνέχεια του, το Mov. Μου λείπει κυρίως η τελευταία του φάση, η υπαρξιακή, και όχι τόσο η αρχική φάση, η χιουμοριστική. Υπάρχει κάποια ανάλογη έκδοση, ελληνική ή ξένη;

Άρα ούτε ημερολόγιο, ούτε Editors Choice φέτος. Καλά αρχίσαμε.

Ωραία έκδοση αλλά θα προτιμούσα να έβγαιναν τα Epic Collection.

Το δεύτερο τεύχος του Superman: Year One ήταν κάπως κουκουρούκου. Εντάξει, καταλαβαίνω πως ο Μίλερ θέλει να δείξει πως σχηματίστηκε ο χαρακτήρας του Σούπερμαν, αλλά ούτε η ιστορία με τον στρατό πολυκολλάει, ούτε - ακόμα περισσότερο - η ιστορία με τις γοργόνες (!!!). Και το γράψιμο σε κάποια σημεία ήταν πρόχειρο και γλυκανάλατο. Θα διαβάσω και το τρίτο και τελευταίο τεύχος και θα επανέλθω με εντυπώσεις. Η ουσία είναι πως ο Μίλερ εξακολουθεί να μη μπορεί να γράψει/ σχεδιάσει κάτι που θα είναι ισάξιο με τις δουλειές πριν το 1995.

Τα εξώφυλλα και οπισθόφυλλα του 5ου, 7ου & 8ου βιβλίου. Πολύ ωραία σειρά. Κρίμα που δεν βγήκαν και τα υπόλοιπα που προγραμμάτιζαν να βγάλουν.

Μας έχουν βγάλει την ψυχή. Χρόνια πολλά σε όλους.

Αφού διάβασα και τα 2 μέρη της Ακτίνας της Ατλαντίδας έχω να πω πως η ιστορία με άφησε μάλλον αδιάφορο, ήταν μια απ' τα ίδια απ' τον Καστύ, αρχαίοι πολιτισμοί με προηγμένη τεχνολογία, έντονα sci-fi στοιχεία κλπ, με έμφαση στις σκηνές δράσης που imo δεν είναι το δυνατό του σημείο. Γενικά έδινε την εντύπωση ιστορίας γεμίσματος, κάτι για να καλύψει το κενό καθώς ετοιμάζει κάτι πιο ουσιώδες. Προσεγμένο σχέδιο πάντως.

Συμφωνώ απολύτως. Στα αμερικάνικα κόμικ ο σεναριογράφος θεωρείται ισάξιος του σχεδιαστή. Στα ντισνεϊκά κόμικ, και κυρίως στα ιταλικά, όλοι εστιάζουν στο σχεδιαστή, άγνωστο γιατί.

Προφανώς θα τελειώσουν με τον Ρόσα, που σημαίνει ένας ακόμη χαμένος χρόνος.

Είμαι 41 χρονών και δε δίνω δεκάρα τι λένε όσοι με βλέπουν να αγοράζω Μίκυ Μάους. Ας πούνε και οι υπόλοιποι στο νήμα πως αισθάνονται. Ζούμε στην εποχή της νοσταλγίας. Υπάρχουν άπειρες ρετρό κοινότητες στο διαδίκτυο για ένα σωρό πράγματα: κόμικ, παιχνίδια, παλιοί υπολογιστές, τηλεοπτικές σειρές κ.ο.κ. Ζούμε με άλλα λόγια στην εποχή που μεγάλος αριθμός ενήλικων επιδιώκει μια έμμεση επιστροφή στην παιδική ηλικία. Πολλοί δεν επιθυμούν να αναλάβουν επιπλέον δεσμεύσεις, αναβάλλουν την αναπαραγωγή για αργότερα κλπ. Το να υπάρχει μεγάλος αριθμός ενηλίκων που να διαβάζει Ντίσνεϋ βγάζει νόημα. Όσο για τα παιδιά, αμφιβάλλω αν διαβάζουν έντυπα. Ας πούνε όσοι οι συγγενείς τους έχουν μικρά παιδιά, ή όσοι έχουν οι ίδιοι, διαβάζουν τα παιδιά έντυπα κόμικ; Θυμάμαι τη δεκαετία του '80 τα ψιλικατζίδικα ξεχείλιζαν από κόμικ: Ντίσνεϋ, Αγόρι, Μπλεκ, Σπαϊντερμαν, Μανίνες, Κατερίνες, Τιραμόλα, Σεραφίνο, Ποπάϋ, χαμός. Τώρα το μόνο που βλέπεις είναι τα κόμικ της Καθημερινής, και τώρα τελευταία κάτι τόμους Μπλεκ και Ζαγκόρ. Βλέπω τις νέες κυκλοφορίες στο Greekcomics και αναρωτιέμαι, που είναι όλα αυτά; Πάντως όχι στο περίπτερο της γειτονίας μου. Σε κάθε περίπτωση, πιστεύω πως υπάρχει μεγάλο ενήλικο κοινό το οποίο θα στήριζε μια έκδοση σαν τα Κλασικά (μια καλή έκδοση, όχι το σκουπίδι που είχε γίνει στα τελευταία του Τερζόπουλου).

Για ποιο λόγο υποθέτουμε πως το ενήλικο κοινό είναι αναγκαστικά μικρότερο απ' το ανήλικο; Προσωπικά πιστεύω πως το ενήλικο κοινό είναι περισσότερο και πως το ανήλικο έχει αγκαλιάσει την τεχνολογία και δεν ασχολείται ιδιαίτερα με παρωχημένες έννοιες όπως έντυπο και Ντίσνεϋ. Αυτοί είναι οι περίεργοι καιροί στους οποίους ζούμε. Επίσης, γιατί η Κ να εστιάσει αποκλειστικά στο ένα κοινό και να αποκλείσει το άλλο; Φτιάξε ένα έντυπο για το ένα και ένα άλλο για το άλλο. Εγώ αυτό θα έκανα αν ήμουν εκδότης. Αν έβλεπα πως το κοινό δεν ανταποκρίνεται, θα το σταματούσα. Αλλά θα το δοκίμαζα. Η Κ δεν το δοκιμάζει.