Otis

Είχα υπολογιστή το 1987 και έκανα lan party το 1995. Σε αυτά η διάδοσή έφτασε το 80% το 2024. Και στα κόμιξ όμως μετά το big bang theory και τα franchise δεν είναι τόσο άσχημα τα πράγματα. Σκέψου να είχες συλλογή από γραμματόσημα σήμερα που δεν έχουμε αλληλογραφία.

Μια σελίδα μπορεί να μη λείπει αλλά να μην υπάρχει, και για την ακρίβεια να μη μπορεί να υπάρξει. Στο multiverse της δημιουργικής βιβλιοδεσίας υπάρχει οντολογική ρήξη, τα όντα έχουν κοινά μέρη, οι ορισμοί δεν έχουν πια νόημα, ο γραφειοκράτης της σελιδοποίησης αμφισβητεί το νόημα της ύπαρξης του.

Όλα τα πράγματα έχουν την ίδια πορεία. Ξεκινούν αργά, αυξάνεται ο ρυθμός ανάπτυξης με ενθουσιασμό, σταθεροποιούνται σε κορεσμό, και έρχεται η παρακμή και η απογοήτευση. Απ' τα βακτήρια μέχρι τις αγορές και την τέχνη, η πορεία είναι η ίδια. Στα πρώτα στάδια υπάρχει η δημιουργικότητα, μετά έρχονται οι πόροι, σταδιακά μειώνονται και τα δύο. Η περιφέρεια της ουσίας, η κάλυψη, το εμπόριο, η εκμετάλλευση, ακολουθούν ανάλογη πορεία γιατί ακολουθούν τους πόρους κυρίως. Η πορεία είναι φυσιολογική. Η μετάθεση της δημιουργικότητας σε νέα πράγματα θα φέρει και μετάθεση πόρων και θα έχουμε κάτι καλό σε αναπτυξη αλλού.

Με 90% dislike στο YouTube στο τρέιλερ του remake, μπορεί να αντιληφθούν τα σφάλματα τους και να αλλάξουν γενικά.

Έχω μια πατέντα για αποχυμωτη και μία για ταβανοβουρτσα. Θα τις συνδυάσω σε καινοτόμο gadget.

Η περίπτωση του Indy έχει ενδιαφέρον γιατί βλέπει τα προβλήματα, τα επεξεργάζεται, και μοιράζεται τα συμπεράσματα του. Είναι πολύ σπάνιο αυτό. Εγώ μεταφέρω και όσα έχω δει στην αγορά. Πολλές ιδέες δεν πάνε πουθενά επειδή υπάρχει πρόβλημα επικοινωνίας που ξεκινάει απ' τη δομή και τη μορφή. Όλα τα είδη είναι δράμα, και δεν υπάρχει λόγος να χρησιμοποιούνται πολλές ειδικές μορφές για την αποτύπωση του, ούτε να ενσωματώνεται πολλή λεπτομέρεια πριν χρηματοδοτηθεί και πάρει το δρόμο του σε κάποιο είδος παραγωγής. Η βασική συμβουλή μου είναι το 2024 όλα να γράφονται ως κινηματογραφικό σενάριο χωρίς σκηνοθεσία. Από ένα τέτοιο σενάριο πηγαίνεις πιο εύκολα στη μορφή για video games, κινηματογράφο, τηλεόραση, social media, κόμιξ, audio book, και θέατρο, και είναι μορφή που μπορείς να δώσεις σε οποιονδήποτε επαγγελματία η και ερασιτέχνη σκέφτεται τη συνεργασία μαζί σου. Είναι γενικό, πρακτικό, οικονομικό και επαγγελματικό. Ακόμα και στο μυθιστόρημα πιθανότατα εξοικονομείς πολύ χρόνο αν ξεκινήσεις με κινηματογραφικό σενάριο και βγάζεις πολύ πιο σύγχρονο και εμπορικό αποτέλεσμα μια και ο αναγνώστης έχει μεγαλώσει με κινούμενη εικόνα και ρυθμό κινούμενης εικόνας.

Για το σενάριο υπάρχει η φόρμα του σεναρίου. Είναι ώριμη γιατί έχει έναν αιώνα ιστορία στην κινηματογραφική εκδοχή, και όλα τα προβλήματα κάποιος τα αντιμετώπισε, οπότε σταδιακά τυποπποιήθηκε σε σημαντικό βαθμό η γραφή. Η φόρμα του σεναρίου σε αναγκάζει να σκεφτείς οπτικά και χρονικά, γιατί πρέπει να ανακοινώνεις κάθε ασυνέχεια χώρου ή χρόνου, και ακόμα και τις μετακινήσεις μέσα σε ένα χώρο, και τις καταστάσεις που συνδυάζουν εσωτερικό και εξωτερικό. Η παράλληλη δράση έχει κι αυτή τα πρότυπά της ανάλογα με την περιπλοκότητά της. Οι τηλεφωνικές συνομιλίες, τα social media, οι video κλήσεις κλπ έχουν κι αυτά κάποια τυποποίηση πλέον, ανάλογα με το αν έχεις εικόνα ή ήχο απ’ μία ή περισσότερες πλευρές. Η φόρμα του σεναρίου διαχωρίζει πολύ αποτελεσματικά τη δράση, απ’ το διάλογο. Με λίγη τέχνη διαχωρίζεις και τα στοιχεία παραγωγής απ’ την περιγραφή της δράσης ώστε να γράψεις τη δράση σε πρώτη φάση και να μπεις αργότερα στις λεπτομέρειες. Το σύστημα είναι πλέον το πιο καλό για να γράψεις κάτι που έχει οπτικό περιεχόμενο. Επιτρέπει να γράψει ο σεναριογράφος μόνο τη δική του δουλειά και να αφήσει ελεύθερο τον σκηνοθέτη, ή να προσθέσει τη σκηνοθεσία αν θέλει, πχ σε τελική ανάλυση με το είδος του πλάνου, δηλαδή το μοντάζ στην ουσία. Κι εκεί ακόμα είναι πιο σαφές απ’ το μυθιστόρημα δηλαδή το έπος, γιατί δεν εννοείται απλά το ότι πάμε σε κοντινό επειδή περιγράφουμε κάτι μικρό μετά από περιγραφή μεγάλου, αλλά δηλώνουμε σε ειδική γραμμή το είδος και το περιεχόμενο του νέου πλάνου όταν γράφουμε σκηνοθεσία. Δεν αφήνουμε απλά μια κενή γραμμή επιπλέον για να αλλάξουμε σκηνή αλλά τη δηλώνουμε. Σε τελική ανάλυση γίνεται πολύ σαφές το τί βλέπουμε και ακούμε και με ποια σειρά. Αυτό συνήθως βοηθάει να μπει η σκέψη σε μια σειρά και στο μυαλό του συγγραφέα/σεναριογράφου. Είναι και εξαιρετικά σύντομο στην ανάγνωση γιατί αυτός είναι ο σκοπός του, να το διαβάσει ο παραγωγός, ο τεχνικός, ή ο καλλιτέχνης κάποιου τομέα και να κάνει τη δουλειά του. Μια αναφορά σε ένα αντικείμενο πχ μπορεί να γίνει όσο εξειδικευμένη θέλουμε στη συνέχεια, οπότε η αρχική γραφή είναι πιο απλή, πχ μια λέξη μόνο. Ελάχιστοι μπορούν να διαβάσουν μυθιστόρημα και να φτιάξουν χωρίς ιδιαίτερη σκέψη τις πράξεις και τις σκηνές του, γιατί υπάρχει πολύ υλικό που δεν είναι δράση και διάλογος, αλλά ίσως οδηγός για τα στοιχεία της παραγωγής. Και αυτοί που μπορούν μπορεί να μη θέλουν να διαθέσουν το χρόνο αν δεν είναι κάτι ήδη επιτυχημένο στην αγορά, γιατί ο χρόνος είναι πολλαπλάσιος. Το μυθιστόρημα δε μπορεί να το διαβάσει και κάποιος πιο χαμηλά στην ιεραρχία ώστε να εξοικονομηθεί χρόνος, γιατί αυτός δε θα έχει τη δυνατότητα να διαβάζει μυθιστόρημα και να βλέπει σενάριο. Η διασκευή αυτού του είδους δεν είναι εύκολη δουλειά. Η δύναμη στο σενάριο βρίσκεται στο ότι ο συγγραφέας/σεναριογράφος δεν κόβει τα πόδια του επόμενου στο δημιουργικό κομμάτι. Μπορεί να δηλώσει απλά ένα σκηνικό με περιγραφή εστιατόριο ή ένα αντικείμενο ως ρολόι χειρός, και να αφήσει τον ειδικό να το ψάξει και να το οπτικοποιήσει ή να φτιάξει τους ήχους και να διαλέξει τα πάντα αν πάει σε παραγωγή. Το πιο χρήσιμο όμως είναι ότι το φαντάζεται χωρίς περιορισμούς, οπότε βλέπει δυνατότητες που δεν βλέπει ο σεναριογράφος, κι αυτό είναι η ουσία του κινηματογράφου, η ενσωμάτωση της ματιάς και της γνώσης πολλών ανθρώπων, ώστε το αποτέλεσμα να γίνει καλό και πλούσιο. Όλοι γράφουμε για ένα αντικείμενο παλτό, αλλά λίγοι το κάνουν να σημαίνει πολλά πράγματα για την υπόθεση και τους χαρακτήρες, γιατί αυτό απαιτεί σημαντική γνώση του αντίστοιχου τομέα και έρευνα. Ένα αντικείμενο και μια τοποθεσία μπορεί να έχουν το πλούτο ενός χαρακτήρα στον κινηματογράφο, και εξίσου σημαντικές επιπτώσεις στην πλοκή, όπως και στο μυθιστόρημα, αλλά με ακόμα μεγαλύτερη δύναμη γιατί μπορεί να φτάσουμε σε συγκεκριμένη εικόνα και σε συγκεκριμένο ήχο. Η μόνη εξαίρεση είναι στη σκηνοθεσία που κάποιοι που έχουν το βάρος να κάνουν κι αυτή όταν γράφουν το σενάριο την ενσωματώνουν. Αυτός που ξεκινάει βέβαια είναι καλό να μην προσπαθεί να σκηνοθετήσει αν θέλει να είναι πιο ανοικτός σε προτάσεις από σκηνοθέτες/παραγωγούς, αλλά μπορεί να το κάνει αν πιστεύει ότι μπορεί να κάνει τη σκηνοθεσία ο ίδιος αν φτάσει σε παραγωγή. Το σενάριο έχει και ένα μεγάλο πρακτικό πλεονέκτημα. Επειδή βλέπεις συγκεκριμένες σκηνές και τοποθεσίες, μπορείς να έχεις στο νου σου πόσο δύσκολο και ακριβό είναι να γίνει η παραγωγή των σκηνών, οπότε να αποφεύγεις αυτά που θα σε περιορίσουν, πχ να βρίσκεις μικρότερες και πιο οικονομικές λύσεις που έχουν το ίδιο αποτέλεσμα. Στο μυθιστόρημα συνήθως αφήνεται υπερβολικά πολύ ο συγγραφέας γιατί δεν τον απασχολεί το κόστος και η αγορά στην οποία βρίσκεται αν δεν υπάρχει προοπτική παραγωγής. Στο σενάριο σκέφτεσαι αν προσφέρει κάτι και αν υπάρχει πιο πρακτική και ουσιαστική λύση. Τέλος, λογοτέχνες έχουμε και σε ζωή και νεκρούς και τα δικαιώματα είναι φτηνά ή και δωρεάν. Το σενάριο λείπει. Σενάριο δράσης πχ, πρακτικά δεν υπάρχει σε κάποιες χώρες. Το θεατρικό σενάριο είναι στην ουσία ένα εξαιρετικά φτηνό κινηματογραφικό σενάριο με ελάχιστες σκηνές και ελάχιστες απαιτήσεις παραγωγής, και σκηνοθεσία με κομμένα πόδια, μια και δεν έχουμε δυνατότητα αλλαγής μεγέθους πλάνου και χρονικής ασυνέχειας, παρά μόνο σκηνοθετικές λύσεις για να μοιράζεται η έμφαση στο σταθερό μέγεθος θέασης. Υπάρχουν τεχνικές ακόμα και για παράλληλη δράση, αλλά καλύτερα να χρησιμοποιούμε το σωστό εργαλείο για την έκφραση και να μην προσπαθούμε να κάνουμε αγάλματα με ένα σκέτο σφυρί. Και αυτή η αγορά όμως είναι πιο ενδιαφέρουσα απ’ την αγορά του μυθιστορήματος. Δεν απαγορεύει τη δράση αλλά την κάνει πολύ περιορισμένη ή καθαρά συναισθηματική. Το σενάριο κόμιξ είναι κινηματογραφικό αλλά σκηνοθετείς πάντα τα πλάνα. Τα κόμιξ είναι απόγονοι του κινηματογράφου όχι της εικονογράφησης, όπως και ο κινηματογράφος είναι απόγονος του μυθιστορήματος και όχι του θεάτρου Είναι τεχνικό ζήτημα ο διαχωρισμός της ουσίας των ειδών αλλά βοηθάει και στο γράψιμο και τη γενική προσέγγιση.

Ο Κασσαβέτης είναι σχολή στην προετοιμασία του ηθοποιού. Δε μου αρέσουν οι περισσότερες ταινίες του αλλά αυτή την αίσθηση ότι οι ηθοποιοί είναι ο ρόλος και έχουν πραγματικά τη σχέση που έχουν στο σενάριο, δεν τη συναντάς σχεδόν σε κανέναν άλλο σκηνοθέτη. Η Rowlands ήταν πολύ καλή σε όλες τις ταινίες της. Σπάνιο δείγμα ρεαλισμού που δε βγαίνει πεζός και θεατρικότητας που δε βγαίνει ψεύτικη. Σωστή σε γενικά, μεσαία και κοντινά. Δεν ξέρω αν θα ξαναβγούν τέτοιοι ηθοποιοί όπως είναι η παραγωγή σήμερα.

Κυνηγητό μπαίνω βγαίνω σε χώρους για την ψευδαίσθηση της περιπέτειας στις μεταβάσεις των χώρων. Μόνο σε φτερά αεροπλάνου, κατω από φορτηγό και μέσα σε καρναβάλι δε συνεχίζεται. Τα μπες βγες και οι χώροι σε κίνηση είναι οπτική δραματοποίηση για κινηματογράφο. Αυτή η δραση απαιτεί πολλή σκέψη στο ντεκουπαζ και πολλή γνώση στη σκηνοθεσία γενικότερα. Δε μεταφέρεται καλά σε περιγραφή γιατί χρειάζεται διανύσματα κίνησης, παράλληλη δραση και ταχύτητα που μόνο η εικόνα με το μοντάζ προσφέρουν. Χρειάζεται και κάποια ευρήματα για την περιπέτεια, δεν αρκεί το πριν μπει βγήκε. Αν το δοκιμάσεις σε σκαριφήματα θα δεις το πρόβλημα στην ουσία του. Αν γράψεις περιγραφή στη μορφή του σεναρίου, θα το γράψεις και θα το σκηνοθετήσεις καλύτερα. Το λέω για να μην χάνεις χρόνο με ένα πράγμα ενώ πιθανότατα θέλεις να κάνεις άλλο.

Πρώτον, για να αναφέρει τη "Μαρία Κάλλας" του Ιόλα. Όπου έχει την ευκαιρία να πει κάτι, προσπαθεί απεγνωσμένα να συνδεθεί με διάφορα πράγματα με τα οποία δεν έχει καμιά ουσιαστική σχέση. Δεύτερον, επειδή δεν είναι για όλους η τέχνη σε τέτοιο υψηλό επίπεδο και πρέπει να κοπιάσεις για να τη γευτείς.

Το Asterix το σχεδιάζει πλέον τμήμα marketing όπως τα περισσότερα στις μέρες μας. Η ποιότητα όμως στο δράμα κάθε είδους πρέπει να προέρχεται απ' την ουσία του, δηλαδή την πλοκή με τα εκπληκτικά της, την περιπέτεια και την αναγνώριση, και τα ήθη, δηλαδή τους χαρακτήρες και αυτά που εκφράζουν μέσα απ' τη διαλεκτική του συνδυασμού τους. Το marketing προσπαθει να ακολουθήσει την αγορά ενώ το δράμα πρέπει να ακολουθεί τις αρχές του. Αν το δράμα ακολουθεί τις αρχές του, μπορεί να φτιάχνει νέα αγορά αντί να ακολουθεί αυτή που υπάρχει, και μπορεί να παράγει ποιότητα που διαρκεί στο χρόνο. Το marketing απλά εκμεταλλεύεται την περίσταση της αγοράς, δεν πρέπει να υπαγορεύει το σχεδιασμό του δράματος.

Λίγοι ξέρουν ότι είναι διασκευή από ταινία.

Αυτό που πιστεύω ότι πρέπει να αλλάξει στην Αθήνα είναι οι κάτοικοι. Τέτοιους θέλουμε. Τολμηρούς.

Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Το σενάριο τoυ διηγήματος είναι ξεκάθαρα βασισμένο στο σενάριο του Robert Bloch για το επεισόδιο του Star Trek The Original Series "What Are Little Girls Made Of?" που προβλήθηκε October 20, 1966, δηλαδή πολύ πριν την έκδοση του διηγήματος. Η αντιγραφή συνεχίζεται και στο Blade Runner, όπου υπάρχουν πέρα απ' τις γενικές ομοιότητες και σκηνές που υπάρχουν και στο Star Trek, πχ αυτή που ένα android τραβάει τον Captain Kirk απ' το γκρεμό, και το ρομάντζο του Kirk με άλλο android. Οι σκηνές είναι φυσικά καλύτερα αιτιολογημένες στο Star Trek παρά στο αντίγραφο. Ο Philip K. Dick πρόσθετε κάτι κουταμάρες και η ταινία δεν πρωτοτύπησε πολύ. O Dick πχ τα λέει android, η ταινία ισχυρίζεται ότι πρωτότυπησε και τα λέει replicants, αλλά στο Star Trek αντιγράφονται από άνθρωπο σε ένα μηχάνημα. Ξεδιάντροποι replicators. Ναι, αμέσως μετά τον σηκώνει απ' το χέρι, αλλά δεν αρχίσει να αυτοσχεδιάζει ποίηση.

Όμηρο γενικά. Και τη Βίβλο. Ο Alberto Ostini το έχει σε συζήτηση ανάμεσα στον Eco και τον Sclavi, οπότε δεν ξέρω πόσο σοβαρά πρέπει να το πάρουμε ως κριτική.

Συμπληρώνω τα σχετικά της Λευκής Ίριδας με δυο παρωδίες που ακολουθούν την ίδια μανιέρα με το συγκεκριμένο Αστερίξ. Του SNL στο sketch Don Pauly (Oct 11, 2020) και του Φισφή στο sketch Η Συμμορία (Oct 30, 2020).

To MCU έχει μεγάλο πρόβλημα. Χτίστηκε με τη λογική ότι θα έχουμε ένα οικοσύστημα που θα βγάλει ενδιαφέρον υλικό μέσα απ' το συνδυασμό και θα είναι οικονομικό απέναντι στον ανταγωνισμό που δεν έχει τόσο έτοιμο υλικό που μπορεί να χρησιμοποιηθεί ξανά. Η πολιτική στην ανάπτυξη ήταν να προκύπτει πάντα σύνδεση με άλλους χαρακτήρες. Ξεκινούν νέο χαρακτήρα πχ και εμπλέκουν χωρίς ουσιαστικό λόγο διάφορους παλιότερους και τον βάζουν στον ίδιο κόσμο. Τα πλεονεκτήματα είναι πολλά. Οικονομία στην παραγωγή απ' το έτοιμο υλικό. Γνώριμοι χαρακτήρες που έχουν ήδη κοινό και δε χρειάζεται να το κερδίσουν. Επανάληψη που φτιάχνει από μόνη της κοινό. Φανατικοί οπαδοί. Δε διαφέρει απ' τη φιλοσοφία της showbiz των νέων μέσων, πχ τις παρέες των Ελλήνων Youtubers. Η αρχή των κόμιξ είναι η ίδια με τoυ sitcom, πχ του Friends, και των τηλεοπτικών δράματων σε σειρά, πχ του ER, η αρχή της σειριακότητας. Αυτή δίνει ζωή για μεγάλο διάστημα και φτιάχνει τα ftanchise. Η δυνατότα να δεις τα επεισόδια σε τυχαία σειρά. Η σειριακότητα έχει δύο αρχές. Πρώτον, πρέπει να υπάρχουν σαφείς και σταθεροί χαρακτήρες. Δεύτερον, πρέπει να υπάρχει μηχανισμός επαναφοράς της κατάστασης δεν πρέπει να υπάρχει δηλαδή πλοκή που τραβάει για πολλά επεισόδια. Η πλοκή περιορίζεται στο επεισόδιο, ή το πολύ σε 2 ή 3 επεισόδια. Όταν η πλοκή τραβάει περισσότερο, δεν είναι πλοκή, αλλά γνωριμία με τον χαρακτήρα μέσα από μια σχετικά μόνιμη και αργή στην εξέλιξη κατάσταση. Στο ER πχ, η ιατρική πλοκή έχει 3-4 γραμμές που μένουν στο επεισόδιο, και η μακροπρόθεσμη πλοκή είναι χαλαρή και συναισθηματική, δεν είναι δηλαδή δράμα στην ουσία αλλά σταδιακή παρουσιάση των χαρακτήρων μέσα απ' την προσωπική τους ζωή. Δεν είναι η πλοκή μιας τραγωδίας. Το ίδιο ισχύει και στην κωμωδία. Όταν μια σειρά επιχειρεί να αποκτήσει πλοκή που τρέχει από επεισόδιο σε επεισόδιο, πχ ρομάντζα ανάμεσα στους πρωταγωνιστές, χάνει την ποιότητά της, γιατί αυτό δεν ταιριάζει σε μια σειρά μια και συγκρούεται με τη σειριακότητα. Γίνεται σαπουνόπερα ή περιπλέκεται σε σημείο που χάνει την ουσία της ή πιέζεται σε λύσεις στη φάση της επίλυσης του προβλήματος της πλοκής. H παραγωγή γενικά ψάχνει φτηνές λύσεις και χάνει την ουσία σε όλες τις αγορές. Έλληνας παραγωγός πχ βρίσκει 5 youtubers. Ο ένας έγινε γνωστός για κωμικά σκετσάκια, ο άλλος επειδή παίζει παιχνίδια, ο τρίτος επειδή σχολιάζει την επικαιρότητα, η τέταρτη επειδή ασχολείται με μόδα, και η πέμπτη γιατί δείχνει τη ζωή της και είναι ενδιαφέρων χαρακτήρας. Βρίσκει σπόνσορες ή βάζει λεφτά να κάνει παραγωγές με αυτούς. Αντί να αξιοποιήσει αυτό που έχει να δώσει ο καθένας, σκέφτεται ότι έχει κοινο ο καθένας και το κοινό θα αυξηθεί αν αρχίζουν να συνδυάζονται. Greek Youtube Universe. Δε μπορούν όμως να συνδυαστούν στον τομέα τους, οπότε τους χειρίζεται ως celebrities και τους εμφανίζει σε άσχετα πράγματα, ή τον ένα στο χώρο του και τον άλλο στον ίδιο χώρο δηλαδή σε άσχετο απ' αυτόν στον οποίο τον γνώρισε ο κόσμος. Ο κάθε χαρακτήρας όμως δουλεύει καλύτερα μόνος του ή με χαρακτήρες που σχεδιάστηκαν μαζί του και στο περιβάλλον που ενισχύει το χαρακτήρα του. Μακροπρόθεσμα οι youtubers απομακρύνονται απ' το χώρο τους και χάνουν την αξία που είχαν. Στο τέλος είναι απλά celebrities και καταλήγουν όλοι να κάνουν το πιο αδιάφορο πράγμα που μπορεί να κάνει κάποιος που δεν έχει καν χώρο αλλά είναι γνωστός, podcast. Στο podcast Θα ψάχνει ο καθένας άλλους για να τραβήξει αξία απ' αυτούς, θα κάνει δηλαδή αυτό που έκανε ο παραγωγός καθώς του κατέστρεφε την αξία. Τα μειονεκτήματα στην περίπτωση του MCU είναι πολλά. Το νέο υλικό μπορεί μόνο να είναι παράγωγο, περιορισμένο στην κατάσταση, κρεμασμένο στο υλικό που υπάρχει ήδη. Η δημιουργικότητα μειώνεται γιατί υπάρχουν πολλές εύκολες λύσεις. Αποθαρρύνεται η δημιουργία νέου ανεξάρτητου υλικού. Τα σενάρια αναγκάζονται να συνδυάσουν χαρακτήρες που δε σχεδιάστηκαν για συνδυασμό. Αντιμετωπίζεται η απλή εμφάνιση ενός χαρακτήρα ως αξία και περιεχόμενο ενώ αυτό δεν αληθεύει. Μόνη δυνατότητα ανανέωσης φαίνεται η αλλαγή του ίδιου του χαρακτήρα, αλλά η σειριακότητα βασίζεται στο ότι είναι σταθερός ο χαρακτήρας. Στην απόπειρα να προκύψει κάτι νέο, σχεδιάζεται πλοκή που τρέχει για πολλά επεισόδια, όπως σε ένα mini series, αλλά κι αυτό συγκρούεται με τη σειριακότητα. Μπορεί να δουλέψει μόνο αν το υλικό θα είναι νέα μικρή σειρά και δε θα εμπλέκεται εξωτερικό υλικό. Η λύση για το MCU είναι να απομονωθούν οι χαρακτήρες όσο γίνεται ώστε να μπορούν να είναι ο εαυτός τους στην κατάστασή τους. Αν πρόκειται για σειρά κόμιξ ή τηλεοπτική σειρά, πρέπει να επανέλθουν στις αρχές τις σειριακότητας, ώστε να μπορεί να ζήσει η σειρά χρόνια αντί για 6, 12 ή 24 επεισόδια. Αν πρόκειται για ταινία, πρέπει να σχεδιαστεί σαν ταινία, να δοθεί έμφαση δηλαδή στον χαρακτήρα και στη συγκεκριμένη κατάσταση, χωρίς πάλι να εμπλέκεται πολύ το MCU, και να έχει φυσικά κανονική πλοκή ταινίας. Αν δεν αλλάξει η πολιτική του MCU, μια μέρα θα παρουσιάζουν podcast οι χαρακτήρες και θα εμφανίζονται σε διαφημίσεις στον ελεύθερο χρόνο τους.

Κανονικό μέγεθος είναι για το είδος. Είναι παλιό σχετικά: https://www.marvel.com/comics/series/887/gravity_2005 Ενδιαφέρον αν κάποιος θέλει να δει σενάρια από κόμιξ που έφτασαν αλλά και δεν έφτασαν σε παραγωγή: https://seanmckeever.com/scripts.cfm

Χτες έκανα ένα πείραμα με την προτροπή ενός φίλου. Μου έστειλε μια σύνοψη 15 λέξεων για ένα κόμιξ της Marvel που λέγεται Gravity, το εξώφυλλο, και link για το σενάριο του πρώτου τεύχους απ' το site του δημιουργού του. Το πείραμα ήταν να προβλέψω το περιεχόμενο, δηλαδή τις σκηνές που περιέχει και την εξέλιξή τους. Έγραψα μια ανάλυση 1080 λέξεων και μια σύνοψη 70 λέξεων με τις σκηνές που θεωρώ ότι περιέχει. Έκανα δηλαδή σύνθεση του τεύχους όπως θα έκανα αν το έγραφα ο ίδιος. Στη συνέχεια έκανα ανάλυση του πραγματικού σεναρίου. Έβγαλα σύνοψη 44 λέξεων για τις σκηνές που όντως περιέχει και ανάλυση 501 λέξεων με τις σκηνές και τις λεπτομέρειές τους. Έπεσα πολύ κοντά. Δε θα έπρεπε να μπορεί κάποιος να προβλέψει με τέτοια ακρίβεια ολόκληρο τεύχος. Αυτό είναι από μόνο του κακό σημάδι. Το σενάριο έχει περίπου 3000 λέξεις περιγραφών και οδηγιών και 2000 λέξεις διαλόγου. 115 καρέ για κόμιξ 22 σελίδων.

Χαλάλι ο Ηρακλής. Τους είχαν σκλάβους και δεν τους αποζημίωσαν ποτέ. Δεν τους έδωσαν γη να γίνουν κανονικοί πολίτες στη χώρα που φτιάξανε με τον ιδρώτα τους. Ούτε 40 acres, ούτε καν το μουλάρι. του William Tecumseh Sherman. Ακόμα συναντάς μαύρο στη ρεσεψιόν για ξεκάρφωμα σε εταιρίες με 99% λευκούς. Με Wakanda, μαύρη Κλεοπάτρα, και σχετική μυθολογία λύθηκε το πρόβλημα. Bonus το ότι έτυχε να καβαλήσουν την ιστορία του Black Panther Party. Ταυτόχρονα, τροφοδοτούν έναν ιδιόμορφο εθνικισμό που βασίζεται σε παραμύθια με υποτιθέμενη ιστορική τεκμηρίωση και απομακρύνει το πρόβλημα απ' την Αμερική και τους αποικιοκράτες της Ευρώπης, δηλαδή απ' τους μόνους υπεύθυνους για την εκμετάλλευση της φυλής και των παλιών εθνών τους. Είχαμε τους Σκοπιανούς. τώρα έχουμε και άλλους με αναθεωρητική ιστορία και μυθολογία. Τόσοι μαύροι υπάρχουν και δε κάθονται να φτιάξουν μερικούς ήρωες να ταιριάζουν στην κουλτούρα τους. Ακόμα και όταν εμπλέκονται μαύροι στις παραγωγές, και σχεδόν αποκλειστικά μαύροι στο κάστ, παίρνουν 100% κατεύθυνση από λευκούς, σαν να είναι house slaves της show business. Σαν να μην έχει αλλάξει τίποτε απ' το 1800. Και τους λένε και Αφρικανούς ενώ είναι παλιότεροι και περισσότερο αμερικάνοι απ' τους περισσότερους, και προσέφεραν περισσότερα στην οικονομία της χώρας, δεν πήγαν όταν έγιναν εύκολα τα πράγματα όπως οι υπόλοιποι.

Διάβασα το ελληνικό. Χρησιμοποιεί την κατάσταση του Asterix οπως θα έκανε κάποιος σε μια παρωδία στο youtube ή σε fan fiction. Μπήκε η κατάσταση που ήθελε ο σεναριογράφος στον Αστερίξ αντί να μπει ο Αστερίξ στην κατάσταση. Υπερίσχυσε η παροδική κατάσταση του επεισοδίου δηλαδή, γι αυτό και δε δένει πολύ με τον Αστερίξ συνολικά. Η παροδική κατάσταση του επεισοδίου ήταν η σημερινή κατάσταση της θετικής ενέργειας, της αφύπνισης, της σοφιστικής της αυτοβοήθειας, του βιγκανισμού, της πολιτικής ορθότητας, κλπ αλλά δεν είδα τίποτε δημιουργικό στο χειρισμό και όλα ήταν απλές και προφανείς αναφορές που πρόχειρα κόλλησαν σε κάποιον χαρακτήρα. Η πλοκή είχε ποιότητα παρωδίας και ο διάλογος ήταν χειρότερος από παρωδία. Μέτριο προς κακό.

Μεγάλη σειρά αυτά τα άρθρα αλλά την ουσία δεν την αγγίζουν. Περιστρέφονται γιατί δε βλέπουν το σύνολο, αλλά μόνο κάτι που τους ενόχλησε. Ο άντρας στο έργο του Αρκά πέρασε τελικά τρεις φάσεις αν και όχι απόλυτα διαχωρισμένες χρονικά. Η γυναίκα τις πέρασε μέσα απ' τον άντρα. Στην πρώτη φάση ο χαρακτήρας είναι έφηβος που κατηγορεί τις γυναίκες επειδή δεν τις καταλαβαίνει, τις χρειάζεται αλλά του φαίνονται απροσπέλαστες, βλέπει τον ερωτισμό τους ως απειλή, και βλέπει ως κυνικούς όσους τις ξέρουν καλύτερα. Τυπική εφηβική φάση που οι πιο πολλοί άντρες την περάσαμε, έστω για ένα χρόνο ή ένα μήνα. Αυτή η περίοδος είναι καλή γιατί αποδίδει την πραγματικότητα. Στη δεύτερη φάση ο άντρας είναι ώριμος στην ηλικία, βλέπει τις γυναίκες χρηστικά τις ελάχιστες φορές που υπάρχουν ως χαρακτήρες, τις θεωρεί επιφανειακές και κουτές, και είναι προφανώς προσκολλημένος στο μπαμπά του και σε άλλους άντρες. Είναι η ψευδοφιλοσοφική περίοδος, από αντρικό πρίσμα και με πλήρη απουσία της γυναικείας πλευράς. Δεν είναι ο Dante αλλά σε στριπακι πρωταγωνιστεί, δεν περιμένει κανείς ιδιαίτερο βάθος. Το χιούμορ του Αρκά είναι επιπέδου stand up όπως πάντα αλλά με κάτι ψευτοsetup βγαίνει ολόκληρη σελίδα. Αν τη μουλιάσεις λίγο, ένα στριπακι με δυο καρέ μένει βέβαια όπως πάντα. Οι χαρακτήρες συνεχίζουν το μπανάλ δίπολα της στοιχειώδους αντίθεσης χαρακτήρων που φαίνεται να είναι το καλλιτεχνικό όριο του Αρκά στο θέμα του συνδυασμού χαρακτήρων. Μέτρια περίοδος για τον Αρκά. Στην τρίτη φάση έρχεται ο γέρος. Ο μπαμπάς δεν υπάρχει και οι φίλοι έχουν απομακρυνθεί οι περισσότεροι ή έχουν πεθάνει. Θα περίμενε κανείς ο άντρας αυτής της φάσης να είναι ο χήρος ή ο εργένης με το κατοικίδιο που θέλει την ηρεμία του και να παίζει τάβλι με όποιον συνομήλικο έχει μείνει, ελεύθερος απ' τη γυναίκα που τον καταδίωκε και τον απασχολούσε, αλλά εδώ υπάρχει μια έκπληξη. Ο άντρας περνάει απ' αυτό το στάδιο αλλά δε σταματάει εκεί. Γίνεται και γέρος που τον ενοχλούν οι γυναίκες, τις θεωρεί πρόβλημα, τις θεωρεί και κακές πλέον. Δεν εμφανίζεται όμως ποτέ ως ο ίδιος, γιατί ο Αρκάς τον προσπατεύει απ' την επίδειξη κακού ήθους όσο μπορεί. Ντύνεται παιδάκι για να εκφράσει τα χειρότερα με πλεονέκτημα συμπάθειας, ή βάζει τη γριά του να κάνει την κακιά για να θυματοποιηθεί. Ο άντρας παρουσιάζεται και στις δύο ηλικίες ως θύμα της γυναίκας, καταπιεσμένος και συναισθηματικά κακοποιημένος. Η φάση της ωριμότητας λείπει κι εδώ, όπως έλειπαν και οι γυναίκες σχετικά απ' αυτή. Κι εδώ είναι το πρόβλημα των χαρακτήρων της τρίτης φάσης που εντοπίζουν οι περισσότεροι. Τυχαίνει να εμφανίζονται στην κουλτούρα παράλληλα φωνές διαφόρων σοφιστών στην αγορά της αυτοβοήθειας, που κατηχούν την απομάκρυνση από τις γυναίκες. Οι γυναίκες παρουσιάζονται ως παράλογες, απαιτητικές, φιλοχρήματες, καταπιεστικές, φεμινίστριες που θα καταστρέψουν την κοινωνία. Το κοινό είναι έφηβοι και ανώριμοι με άγνοια του γυναικείου φύλου, όπως ο χαρακτήρας της πρώτης φάσης του Αρκά, οπότε η καμπάνια πουλάει καλά και τα έσοδα των σοφιστών αυξάνονται. Το λογαριασμό τον πληρώνει η κοινωνία όπως πάντα. Μπορώ να υποθέσω ότι είναι εμπορική κίνηση απ' τον Αρκά και καβάλημα ενός ακόμα ρεύματος για τη δημοσιότητα, όπως έκανε με την πολιτική προπαγάνδα, δηλαδή απλή σοφιστική, αλλά μπορώ να το θεωρήσω και απλά γεράματα. Τα γράφει ο Αριστοτέλης. Τα υπόλοιπα σχόλια του Αρκά για διάφορα θέματα τα θεωρώ καλλιτεχνικά και ουσιαστικά ασήμαντα και δεν αποτελούν περίοδο. Εϊναι η άποψή του και δεν έχει ούτε πρωτοτυπία στο θέμα ούτε δημιουγικότητα στην έκφρασή. Θυμίζει τις απόπειρες των πιο ατάλαντων του stand up να εκμεταλλευτούν οτιδήποτε είναι στη δημοσιότητα ή να πουν το αυτονόητο. Υπάρχει εκμετάλλευση της ομάδας, όπως στο πρόχειρο stand up. Από ειρωνεία μέχρι προφανείς μεταφορές φτάχνει ο σχολιασμός του και ξεπέφτει και σε συναισθηματικό exploitation κάποιες φορές. Εδώ απουσιάζουν και οι χαρακτήρες και το αποτέλεσμα είναι φτωχό.

Χρησιμοποιείς μια πολύ βαριά έκφραση με πολύ άκομψο τρόπο και φαίνεται να ευχαριστιέσαι την άσκηση μιας ουσιαστικά ανύπαρκτης εξουσίας. Τέτοια εξουσία έχουν μόνο κάποιοι παραγωγοί και εκδότες, δηλαδή άνθρωποι που ξέρουν και το καλλιτεχνικό και το εμπορικό κομμάτι, και πληρώνουν οι ίδιοι το κόστος παραγωγής ή εξασφαλίζουν ότι θα το πληρώσουν άλλοι. Αυτοί έχουν εξουσία γιατί είναι σε θέση να σώσουν ένα έργο απ' την αποτυχία ή την αφάνεια, και το υπογράφουν και με το όνομά τους και με επένδυση. Αν ο επιμελητής αρχίσει να βλέπει εξουσία με φιλοσοφία κλητήρα θα φύγει απ' τη δουλειά. Σ' αυτό το θέμα είμαι πολύ ευαίσθητος γιατί το βλέπω χρόνια τώρα στην επαφή μου με το δημιουργικό χώρο. Όλοι θέλουν να βάλουν στη θέση του κάποιον στη Ελλάδα, κανείς δε θέλει να δει τον εαυτό του ως βοηθό, και η συνεργασία ίσων είναι πρακτικά αδύνατη. Έχουμε κυρίως πρωτόγονες αντιπαραγωγικές δομές όπως τη συνεργασία ανίσχυρων υποτακτικών κάτω από κάποιον που κάνει κουμάντο σε όλα, και τη συνεργασία ενός ισχυρού με έναν υποτακτικό. Οι υπόλοιποι δουλεύουν μόνοι τους. Στις παραγωγικές δομές πρέπει να δεχτείς οριζόντια ισότητα και κάθετη ανισότητα ταυτόχρονα, αλλά και να αντιληφθείς ότι η σειρά παραγωγής και ο έλεγχος ποιότητας δεν είναι δομή εξουσίας. Τα έργα μας καταλήγουν να έχουν μικρό ύψος, γιατί οι δομές που τα παράγουν έχουν μικρό ύψος και κακή δομή. Software είναι, κουζίνα εστιατορίου είναι, τηλεοπτική παραγωγή είναι, το ίδιο ακριβώς πρόβλημα.

Μεγάλη ελευθερία δε μπορεί να υπάρχει γιατί είναι κώδικας. Η χρησιμότητά του εξαρτάται απ' την τυποποίησή του. Από ένα σημείο και μετά δεν είναι ιδιομορφία, είναι εμπόδιο στην επικοινωνία. Αν απλοπιίσο τιν ορθογραφία πχ, θα μισθί ι ταχίτιτα αναγνοσις. Ναι, μισθί έγραψα, όχι μιοθί.

Τα μέσα δεν κινούνται με τα comics ομως, κινούνται με την κινούμενη εικόνα που έχει το χρήμα. Η αγορά των comics απλά τραβάει απ' την άνθηση της κινούμενης εικόνας και τα δις που πέφτουν στο σχετικό marketing. Το τεράστιο κόστος των μεγάλων ταινιών φέρνει συντηρητισμό και μονοπώλιο στην αγορά. Και δε μιλάμε για μεγάλη εταιρία που είναι καρχαρίας, αλλά για ζιζάνιο που καλύπτει την αγορά, απ' το ράφι μέχρι την αίθουσα, και δεν αφήνει τα μικρά να αναπτυχθούν και να φανούν. Ο ψαγμένος δε φτιάχνει αγορά ποτέ, εκτός κι αν είναι στέλεχος των μέσων και ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει. Ο μέσος αναγνώστης φτιάχνει την αγορά και στις σύγχρονες συνθήκες του marketing η σιγουριά του παρελθόντος έχει αρχίσει να βαραίνει το μέλλον.