Indian

Το όνομα θα το καταλάβαινα. Αλλά θα έκοβα το κεφάλι μου ότι είσαι από την Σπάρτη!

Το διέγραψα.

Το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο του τεύχους που κυκλοφόρησε στις 07/04/2024 σκαναρίστηκε κι ανέβηκε στην βάση μας.

Και μετά από αυτή την ευγενική συνειδητοποίηση, το θέμα μεταφέρθηκε στα Κόμικς < 1970...

@ Comic Hunter Σ' ευχαριστούμε πολύ για την προσφορά σου, αλλά για να ανέβει ένα εξώφυλλο στην βάση (το οποίο μπορεί να το ανεβάσει μόνο κάποιο μέλος της Διοικητικής Ομάδας) θα πρέπει να πληροί τις εξής προϋποθέσεις: Να είναι σκαναρισμένο με σαρωτή κι όχι φωτογραφημένο ή σκαναρισμένο από κινητό. Να έχει ανάλυση 300dpi, Να έχει ελάχιστο μέγεθος ύψους τα 2000px.

Εξαιρετικά νέα για μία εξαιρετική σειρά!

Είπε εκείνος που το ποστ του μπήκε στην σελίδα 82! @ nikolas12 Τι θα γίνει με εσένα βρε φίλε? Τελείωσε η σειρά κι εσύ ακόμα κριτικές ανεβάζεις? @ kaneda Σ' ευχαριστώ τα μέγιστα για τα καλά σου λόγια!

Ε, είναι και το πρώτο τεύχος της σειράς και πολλοί είναι αυτοί που έχουν την περιέργεια να το "δοκιμάσουν" ή ακόμα κι εκείνοι που αρέσκονται να αγοράζουν τα τεύχη #01.

Κρύβε λόγιαααα...!

Διαθέτω, υπερήφανα, και τους 120 τόμους!

Κι αν σας πω ότι εγώ το έχω περίπου δέκα χρόνια το "From Hell" και δεν έχω αξιωθεί ακόμα να το διαβάσω!

Το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο του τεύχους #513 σκαναρίστηκε κι ανέβηκε στην βάση μας. Όπως ήταν αναμενόμενο οι σελίδες του περιοδικού παραμένουν (και φαντάζομαι θα παραμείνουν) 100. Την επόμενη Παρασκευή θα κάνουμε μία επίσκεψη στην "Φάντομλαντ".

Το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο του τεύχους #04 σκαναρίστηκε κι ανέβηκε στην βάση μας.

Εγώ πειράζει που εστίασα στην καινούργια Mercedes Actros?

Ακόμα ένα λαμπρό μέλος που... κατέστρεψε οικονομικά το GC!

Από ότι βλέπω και στην ιστοσελίδα της Anubis, οι "Αρχαίοι Μύθοι" είναι σειρά που αποτελείται από τα 6 graphic novels που έχουν παρουσιαστεί αυτόνομα στο φόρουμ. Επομένως κι έπειτα από συζήτηση που είχαμε με την ΔΟ, αποφασίστηκε να συγχωνευτούν οι παρουσιάσεις σε μία.

Η Μικρή Εγκυκλοπαιδική Κομικοθήκη επιστρέφει στην Πρωτοπορία. Αυτή την φορά δίνεται με την αγορά κάποιου από τα βιβλία, που έχουν επιλεχθεί από το βιβλιοπωλείο και είναι αφιερωμένα στην Αστρονομία.

Όντως, πρόκειται για μία αξιόλογη σειρά που φαντάζομαι θα έρθει η ώρα της κάποια στιγμή να την δούμε και στην πατρίδα μας.

Διαβάστηκε και μπορώ να πω ότι με ικανοποίησε αρκετά, χωρίς όμως να με εντυπωσιάσει. Έχουμε να κάνουμε με ένα σενάριο που δεν θα το αποκαλούσαμε καθαρό νουάρ κι έναν πρωταγωνιστή που δεν ξεδιπλώνει το χάρισμα για το οποίο έγινε γνωστός. Αυτό του καλύτερου ντετέκτιβ. Αντί γι' αυτό, υπάρχει μία πλοκή που κρύβει εντάσεις κι ένας μεγάλος αγώνας δρόμου, γεμάτος αγωνία και δράση, φαίνεται καθ' όλη την διάρκεια. Κι αν ένα τέτοιο ανθρωποκυνηγητό μοιάζει κάπως κοινότοπο και (ίσως) βαρετό, στην εξίσωση εισάγονται συμμορίες, αστυνομικοί με περίεργα κίνητρα, μάχη με τον χρόνο και φυσικά πολύ ξύλο, που εγγυώνται ότι ο αναγνώστης θα μείνει καρφωμένος στις σελίδες. Εν κατακλείδι, το βρήκα ένα καλό ανάγνωσμα, με κράτησε σε αγωνία κι εγρήγορση, αλλά δεν ήταν και η καλύτερη ιστορία του Batman που έχω διαβάσει. Ο εικαστικός τομέας δεν μπορώ να πω ότι με βρίσκει σύμφωνο. Έχουμε ένα σχέδιο αρκετά αφηρημένο στις γραμμές και τα πλαίσια, ενώ οι σκούροι τόνοι και η επιμονή στο μαύρο χρώμα, μειώνει κατά πολύ την απόλαυση της ανάγνωσης. Με διαφορά, λοιπόν, το σχέδιο είναι το πιο αδύναμο σημείο του συγκεκριμένου graphic novel. Εκδοτικά βλέπουμε μία αξιόλογη προσπάθεια. Το μέγεθος του εντύπου είναι μεγάλο (ίσως αχρείαστα μεγάλο αν αναλογιστούμε το σχέδιο που δεν κρύβει κάποια τρανταχτή λεπτομέρεια στα καρέ), το χαρτί είναι γυαλιστερό και με καλή εκτύπωση, ενώ και η κόλληση στην ράχη φαίνεται στιβαρή. Το εξώφυλλο θα το ήθελα περισσότερο παχύ. Το θέμα με την πλαστικοποίηση τελικά λύθηκε και μάλλον φαίνεται ότι άδικα ανησυχήσαμε, μιας και το πρόβλημα που είχαμε εντοπίσει στο κάτω μέρος του εξώφυλλου είναι... η σκιά του Γκόθαμ Σίτυ! Αυτό φαίνεται καλύτερα στο πρωτότυπο εξώφυλλο.

Τα εξώφυλλα και τα οπισθόφυλλα που υπάρχουν στις παρουσιάσεις και δεν πληρούν τις νέες προϋποθέσεις, που είναι τα 2000px ελάχιστο ύψος και τα 300dpi ανάλυση.

@ mdd45 Δυστυχώς θα πρέπει να είναι σκαναρισμένα από σαρωτή κι όχι φωτογραφημένα...!

Όσο κι αν ο ψηφιακός κόσμος κερδίζει έδαφος καθημερινά, ενώ η τεχνητή νοημοσύνη προβάλλει ως κάτι δεδομένο πια, η υλικότητα του χαρτιού αλλά και η αυθεντικότητα της δημιουργίας από ανθρώπινο χέρι, όχι μόνο διατηρούν τη γοητεία τους αλλά και διεκδικούν μια θέση στο μέλλον. «Είναι άλλη αίσθηση το μολύβι όπως και το βιβλίο», σημειώνει ο εικονογράφος και κομίστας Degphilip (κατά κόσμον Φίλιππος Ντεγίδης), ο οποίος, μεταξύ άλλων, διδάσκει digital art στη Θεσσαλονίκη, και τον οποίο συναντήσαμε στο περιθώριο του φεστιβάλ Chaniartoon. Απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών της Φλώρινας και της Comink, ο Φίλιππος εργάζεται επαγγελματικά τα τελευταία χρόνια ως εικονογράφος, δημιουργώντας πορτραίτα, animations, εξώφυλλα, και εικονογραφίσεις παιδικών βιβλίων, ενώ έχει λάβει μέρος σε πολλές εκθέσεις και φεστιβάλ. Μαζί του μιλήσαμε για το σύγχρονο τοπίο των κόμικ στην Ελλάδα αλλά και τις αλλαγές που φέρνει η τεχνητή νοημοσύνη στην τέχνη που υπηρετεί. Πώς βλέπεις την τέχνη του κόμικ στην Ελλάδα; Πού βρισκόμαστε; Πριν 10 χρόνια νομίζω ότι ήταν κάτι που αφορούσε λίγους ανθρώπους. Ακόμα και οι άνθρωποι των τεχνών το υποτιμούσαν ότι είναι κάτι ευτελές. Νομίζω με τα Comic Con άρχισε να εξελίσσεται η κατάσταση. Μέσα από αυτά γνώρισα κι εγώ τους νεότερους Έλληνες κομίστες. Πλέον μοιάζει να πηγαίνει καλά, κάθε πόλη σχεδόν κάνει ένα φεστιβάλ και ο κόσμος έχει επαφή με αυτή την τέχνη. Πράγματι έχουν αυξηθεί τα Φεστιβάλ και ιδίως τα περιφερειακά. Τι προσφέρουν τα Φεστιβάλ στους νέους δημιουργούς; Την επαφή με τον κόσμο. Την ευκαιρία να δεις τις αντιδράσεις του κοινού. Παλαιότερα δούλευα μέσω ίντερνετ και δεν είχα άμεση επαφή με τον κόσμο. Λάμβανα μηνύματα, αλλά δεν είναι όπως όταν βρίσκεσαι από κοντά με τον άλλο και ανταλλάσσεις απόψεις. Είναι αλλιώς να βλέπεις την αντίδραση κάποιου που έχει διαβάσει τη δουλειά σου κι αλλιώς να σού πατάει κάποιος λάικ. Όσα λάικ κι αν είναι αυτά. Παράλληλα, τα φεστιβάλ σε βάζουν σε μια δημιουργική ψυχολογία και διαδικασία. Αισθάνεσαι ότι πρέπει να ετοιμάσεις κάτι, ανταλλάσσεις απόψεις με συναδέλφους κ.λπ. Κάθε φεστιβάλ είναι και μια γιορτή… Δεν είναι σε όλα τα φεστιβάλ γιορτινό το κλίμα. Στο Chaniartoon αλλά και στη Θεσσαλονίκη ισχύει αυτό. Είναι πολύ ευχάριστο το κλίμα. Είναι εύκολο να ζήσει ένας εικονογράφος – κομίστας από τη δουλειά του; Παλαιότερα ήταν πιο δύσκολα. Πλέον με το ίντερνετ είναι πιο εύκολο να στέλνεις κάπου τη δουλειά σου, να φαίνεται η δουλειά σου. Πιο παλιά χρειάζονταν να έχεις γνωστούς, να σε συστήσουν κ.λπ. Πλέον, όταν επενδύσεις χρόνο να φτιάξεις ένα portfolio, μπορείς να βρεις δουλειές. Η τεχνολογία διευκολύνει τις συνεργασίες και την επικοινωνία. Ως προς την ίδια την τέχνη του κόμικ πώς νομίζεις ότι επηρεάζουν οι εξελίξεις στην τεχνολογία; Απειλείται η μαστοριά; Αυτό το ερώτημα με απασχολεί από τη στιγμή που αναπτύχθηκε το AI (η τεχνητή νοημοσύνη). Η δουλειά που κάνει το AI είναι πράγματι πολύ ωραία. Είναι βέβαια μια κλεμμένη δουλειά, αφού στην πραγματικότητα παίρνει από τους καλλιτέχνες τα έργα τους και τα συνδυάζει κάνοντας ένα μιξ. Πιστεύω ότι είναι στα αλήθεια μια απειλή αυτή η εξέλιξη. Πολλοί θα χάσουν τη δουλειά τους. Όμως το ίδιο ίσχυε κι όταν βγήκε το photoshop. Πολλοί έχασαν και τότε τις δουλειές τους, αλλά άνοιξαν άλλες. Ελπίζω ότι έτσι θα γίνει και τώρα. Το θέμα είναι ότι εμείς ζούμε στη μεταβατική περίοδο και δεν γνωρίζουμε πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. Από εκεί και πέρα, πιστεύω ότι ευνοημένοι θα είναι αυτοί που δουλεύουν παραδοσιακά, στο χέρι δηλαδή, με νερομπογιές κ.λπ. Εκεί θέλω να επιστρέψω κι εγώ. Από τη στιγμή που με την τεχνολογία πια είναι πολύ εύκολο με το πάτημα ενός κουμπιού να δημιουργηθεί μια ωραία εικόνα, δεν νομίζω ότι εγώ δουλεύοντας ψηφιακά μια εβδομάδα θα μπορέσω να εντυπωσιάσω κάποιον. Αντίθετα ο παραδοσιακός τρόπος, έχοντας μια αυθεντικότητα, θα έχει θέση, θα είναι κάτι ξεχωριστό. Στις μέρες μας λόγω των ρυθμών ζωής αλλά και της υπερπροσφοράς που υπάρχει σε όλους σχεδόν τους τομείς, μοιάζει περισσότερο να καταναλώνουμε τέχνη όπως καταναλώνουμε κι άλλα πράγματα. Πώς βλέπεις εσύ αυτή τη σχέση κοινού – καλλιτέχνη; Μέσα στο περιβάλλον που ζούμε το κοινό των κόμικ έχει γίνει πιο μεγάλο. Η πλειονότητα ίσως επιζητά κάτι γρήγορο κι αυτή την υπερπροσφορά. Όμως πάντα υπάρχουν κι εκείνοι που αναζητούν κάτι πιο ουσιαστικό. Το ίδιο συμβαίνει και με τον κινηματογράφο. Υπάρχει υπερπροσφορά ταινιών μέσα από συνδρομητικές πλατφόρμες αλλά παρόλα αυτά ο κόσμος θα πάει να δει στον κινηματογράφο μια καλή ταινία. Το ότι αφήνουμε πίσω μας το χαρτί και περνάμε όλο και περισσότερο σε ψηφιακές μορφές επικοινωνίας πώς το βλέπεις; Διδάσκω ψηφιακές τεχνικές σε μια σχολή στη Θεσσαλονίκη αλλά αυτό που διαπιστώνω είναι ότι έρχονται πολλά παιδιά για το μάθημα του σχεδίου στο χέρι. Κι ο λόγος είναι ότι έχουν μάθει από μικρά παιδιά να ζωγραφίζουν στο τάμπλετ! Ζωγραφίζουν δηλαδή εξαιρετικά ψηφιακά αλλά δεν γνωρίζουν να το κάνουν με το χέρι. Αυτό μου κάνει τόση εντύπωση! Κάνουν το αντίστροφο από ό,τι έκανε η δικά μας γενιά. Σε κάθε περίπτωση, είναι άλλη αίσθηση το μολύβι όπως και το βιβλίο. Πόσα βιβλία αλήθεια έχεις διαβάσει σε έντυπη μορφή και πόσα σε ηλεκτρονική; Εγώ πάντως που έχω ένα σωρό pdf κόμικ στον υπολογιστή δεν τα έχω ανοίξει ποτέ. Απλά τα έχω ως αρχείο. ΓΡΑΜΜΟΣΚΙΑΣΕΙΣ ΜΑΡΙΟΥ ΙΩΑΝΝΙΔΗ ΠΗΓΗ

«Η τέχνη ανήκει σε όλους και είναι για όλους, αφού όλοι έχουν ανάγκη να εκφράζονται», δηλώνει με σιγουριά ο Κώστας Ζυγούρης ή αλλιώς ο γνωστός καλλιτεχνικά ως Zgur, ο οποίος όμως δεν θεωρεί τον εαυτό του καλλιτέχνη, αλλά απλώς εραστή της τέχνης. Λίγες μέρες μετά τη συμμετοχή του στο 7ο Chaniartoon, ο γνωστός σκιτσογράφος, πολιτικός μηχανικός στο επάγγελμα, μιλά στο “Μολύβι μελάνι” για το σκίτσο που θυμάται να βρίσκεται από πάντα στη ζωή του, για την τέχνη που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του δρόμου αλλά και για την σύγχρονη πολιτική σκηνή κι επικαιρότητα στο χαρτί. – Πότε μπήκε το σκίτσο στη ζωή σου; Θυμάσαι το πρώτο σου σχέδιο; Η αλήθεια είναι ότι ζωγραφίζω – χωρίς υπερβολή – από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Αν και μεταξύ μας, όλοι ζωγραφίζουν από όσο θυμούνται τον εαυτό τους, απλά μετά κάποια στιγμή σταματάνε… Δεν θυμάμαι το πρώτο μου σχέδιο, αλλά για κάποιο λόγο μου έχει μείνει ανεξίτηλο στη μνήμη το πρώτο σχέδιο που δημιούργησα όταν ήρθαμε από τη Λαμία στην Πάτρα, κάπου στα πέντε μου έτη, όπου έκατσα στην πόρτα του σπιτιού μου να ζωγραφίσω μια χαρακτηριστική πέτρινη βρύση που βρισκόταν στο απέναντι πεζοδρόμιο. Η μητέρα μου έχει ακόμα να το λέει! – Η τέχνη τελικά είναι για όλους; Θεωρείς τον εαυτό σου περισσότερο καλλιτέχνη ή… πολιτικό μηχανικό; Η τέχνη είναι απλά ένα μέσο έκφρασης κι ο κάθε άνθρωπος θέλει να εκφράζεται. Συνεπώς, η τέχνη είναι για όλους αφού όλοι έχουν την ανάγκη να εκφράζονται. Και αφού υπάρχει σαν βάση η παραπάνω θέση, μοιραία δεν θεωρώ τον εαυτό μου καλλιτέχνη. Κάνω αυτό που όλοι θα ήθελαν να κάνουν, απλά ορισμένοι – κακώς – έχουν πειστεί ότι η έκφραση μέσω της τέχνης δεν είναι για όλους. Κοινώς, εργάζομαι ως πολιτικός μηχανικός και ως εραστής της τέχνης, κι όποτε νιώθω την ανάγκη βρίσκω μια διέξοδο για την έκφραση των συναισθημάτων μου μέσω των τεχνών. – Πρόσφατα επισκέφθηκες λόγω δουλειάς την πλημμυρισμένη Θεσσαλία. Τι αντίκρισες εκεί; Με τη ματιά του σκιτσογράφου θα το δούμε κάποια στιγμή; Όχι μόνο την Θεσσαλία αλλά και την Φθιώτιδα στην Στερεά Ελλάδα. Είναι ένα θλιβερό θέαμα καθώς καταστρέφονται κυριολεκτικά οι ζωές πολλών ανθρώπων. Σίγουρα υπάρχει μια σκέψη για τον ανθρώπινο παράγοντα και την υπερτίμηση του ρόλου του απέναντι στην φύση, αλλά στην παρούσα φάση είναι τόσο δραματική η κατάσταση των κατοίκων που οποιαδήποτε ανάλυση περνάει προσωρινά σε δεύτερο στάδιο στο μυαλό μου. Το περίεργο είναι ότι συναισθηματικά δεν μου έχει βγει καθόλου η διάθεση να εκφράσω κάτι μέσω των σκίτσων μου για αυτά που είδα. Είναι και λίγο η κούραση που παίζει ρόλο, συν το γεγονός ότι δεν θα ήθελα να θίξω κάτι απλά για να το θίξω. Σε αυτήν την φάση, με την φύση να είναι ανελέητη, είναι μια φράση που θεωρώ πως ταιριάζει: Καπιταλισμό θέλαμε; Ιδού τα αποτελέσματα της απληστίας μας. Και όπως συμβαίνει πάντα, την “πατάνε” κατά κύριο λόγο οι τελευταίοι τροχοί της αμάξης. – Πολιτική και σκίτσο. Θεωρείς ότι η σύγχρονη πολιτική σκηνή προσφέρεται για καλές γελοιογραφίες και σκίτσα; Σίγουρα, κι όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό. Το μόνο που σκέφτομαι και μερικές φορές με κάνει να απέχω είναι ότι αν δεν υπάρχει κάτι ουσιαστικό να πω, καλύτερα να μην σκιτσάρω. Ειδικά στην Ελλάδα, η κατάσταση είναι για γέλια και για κλάματα, κάτι που αποτελεί ταυτόχρονα μια τέλεια μαγιά για άφθονο σκιτσογραφικό υλικό. – Το ιδανικό σκίτσο που θα “περιέγραφε” – ζωγράφιζε τον Zgur πώς θα ήταν; Καλύτερα να απαντήσω με ένα σκίτσο, το οποίο θεωρώ το πλέον αντιπροσωπευτικό για μένα: -Τι είναι ο δρόμος για σένα; Η αλήθεια είναι ότι για μένα τα πάντα είναι δρόμος. Οι αγώνες, οι συναναστροφές μας, οι δράσεις μας και πάνω από όλα… το απόλυτο πεδίο έκφρασης! Ως εκ τούτου, η τέχνη δεν θα μπορούσε να μην είναι αναπόσπαστο κομμάτι του δρόμου. Για την ακρίβεια, κάθε φορά που είτε ανοίγω πάγκο σε κάποιον κοινόχρηστο χώρο είτε απλά κάνω τοιχοκόλληση των πόστερ μου στον δρόμο, πάντα σκέφτομαι το εξής ρητό: Εκθέτω στην μεγαλύτερη γκαλερί του κόσμου, η οποία ανήκει σε όλους. Όπως και η τέχνη εξάλλου. – Πώς ήταν η εμπειρία σου στο τελευταίο Chaniartoon -στο οποίο εμφανίζεσαι σταθερά πια στο artist alley; Αν και θα ακουστεί τετριμμένο, πραγματικά κάθε χρόνο το φεστιβάλ με αφήνει άφωνο. Είναι πολύ ζεστό το κλίμα και υπάρχει μια τέλεια ισορροπία στην ταξινόμηση των δημιουργών, ενώ φέτος ήταν και πολύ σημαντική η προσθήκη των δύο Ιταλών δημιουργών από την Ντίσνεϊ. Το γεγονός ότι φέτος παρά τις αντίξοες συνθήκες λόγω δουλειάς και οικογενειακών υποχρεώσεων δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή να μην έρθω, δείχνει πραγματικά πόσο αξεπέραστη είναι η εμπειρία στο συγκεκριμένο φεστιβάλ. Τέλος, θα ήθελα να επισημάνω πως η σειρά με τον αστροναύτη έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου γιατί προέκυψε από τη φετινή θεματολογία της έκθεσης του φεστιβάλ και κατέληξε σε μια σελίδα στην τοπική εφημερίδα, στα “Χανιώτικα νέα”, και κάθε μου στριπ το κάνω πραγματικά με πολλή λαχτάρα και αγάπη. ΓΡΑΜΜΟΣΚΙΑΣΕΙΣ ΓΙΑΝΝΗ ΚΥΡΙΤΣΗ ΠΗΓΗ

Διορθώθηκαν Κώστα.

Το ότι θα σε μπανάρω κάποια στιγμή είναι σίγουρο. Απλά το πότε δεν ξέρω ακόμα! Διορθώθηκε!