Indian

Πες του τα εσύ για να μην τον αρχίσω εγώ.

Να πω την αλήθεια το φοβόμουν ότι δεν θα έβαζαν την "συνέχεια".

Κεφάτο κι ανάλαφρο ανάγνωσμα κι αυτό το τεύχος, με ιστορίες που κυμαίνονται σε μέτρια επίπεδα, αλλά διαβάζονται ευχάριστα. Εκτός από την κεντρική, που έχει και τις περισσότερες σελίδες, δεν ξεχώρισα καμία άλλη. Ας πάμε όμως να τις δούμε περιληπτικά. "Περιπέτεια στα Βραχώδη Όρη" Ο Μίκυ απολαμβάνει τις διακοπές του μαζί με τον Πλούτο στα Βραχώδη Όρη, όταν φτάνει σε μία παρηκμασμένη πόλη. Εκεί μαθαίνει για έναν παλιό μύθο, που έχει να κάνει με επικίνδυνα ξωτικά, που φυλάνε το εγκαταλελειμμένο ορυχείο της περιοχής και διώχνουν όποιον πάει να μπει σε αυτό. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μην εξορύσσεται χρυσάφι και να μην μπαίνει χρήμα στα Δημοτικά ταμεία. Η ανησυχία των κατοίκων αυξάνεται όταν κάνουν την εμφάνισή τους δύο επιστήμονες, που θέλουν να εκμεταλλευτούν το ορυχείο για ίδιον όφελος. Ο Μίκυ θα προσπαθήσει να λύσει το μυστήριο των ξωτικών, αλλά και να αποτρέψει τα σχέδια των επιστημόνων. Πολύ συμπαθητικό σενάριο, που έχει στοιχεία νουάρ και μυστηρίου, παράλληλα όμως θα βρούμε και το μεταφυσικό στοιχείο. Το φινάλε είχε ανατροπές κι έναν Πλούτο να κλέβει την παράσταση. Το σχέδιο ήταν καλό, αλλά αν απολαμβάναμε τον πρωταγωνιστή με κανονικά ρούχα, θα ήταν καλύτερο. "Εισβολή από το 13ο όροφο" Ο θείος Σκρουτζ ξεναγεί τον Ντόναλντ στο νεόδμητο ξενοδοχείο του, όταν βγαίνει από μέσα μία οικογένεια, η οποία μόλις τους βλέπει το βάζει στα πόδια. Οι φίλοι μας την παίρνουν στο κυνήγι και διαπιστώνουν ότι είναι...εξωγήινοι. Ο Ντόναλντ λοιπόν υπόσχεται στον θείο του να τους πιάσει, με αντάλλαγμα ένα διαμέρισμα στο νέο του ξενοδοχείο. Το κυνηγητό στους δρόμους της Λιμνούπολης αρχίζει. Άραγε αυτοί οι εξωγήινοι θέλουν το κακό τους ή είναι φιλήσυχοι? Έξυπνη ιδέα, αλλά η πλοκή έβγαζε πολλές επαναλήψεις. Το φινάλε ανατρεπτικό, αλλά και μέσα στα κλασικά πλαίσια (ο Σκρουτζ να κυνηγάει τον ανιψιό του). Σχεδιαστικά με ικανοποίησε. "Η ψηφιακή αγαπημένη" Ο Ντόναλντ φαίνεται να παρουσιάζει σημάδια σοβαρής εξάρτησης με τις νέες τεχνολογίες και ειδικότερα με το κινητό του τηλέφωνο. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να τσακωθεί με την αρραβωνιαστικιά του. Δεν πτοείται όμως, διότι έχει κατεβάσει μία νέα εφαρμογή εικονικής βοηθού, που του έχει κλέψει την καρδιά και δεν θέλει να ακούει καμία άλλη. Είναι τόσο απορροφημένος που συμπεριφέρεται λες και είναι υπαρκτό ον. Τα τρία του ανιψάκια θα αναλάβουν να λύσουν αυτό το πρόβλημα. Πριν από μερικά χρόνια θα θεωρούσα υπερβολική την εν λόγω ιστορία. Τώρα δυστυχώς νομίζω ότι περιγράφει, η αλήθεια λίγο "φουσκωμένα", ένα φαινόμενο που γίνεται όλο και περισσότερο υπαρκτό. Στην πλοκή θα παρακολουθήσουμε την καθημερινότητα του ήρωα που έχει αποξενωθεί από όλους και ίσως να βρούμε κάποια σημεία ταύτισης με την δική μας. Το φινάλε δίνει χώρο στον ρομαντισμό να θριαμβεύσει. Το σχέδιο ήταν αρκετά καλό. "Μια φορά κι έναν καιρό στην δύση" Ο Μίκυ με τον Γκούφυ πάνε διακοπές, όταν ξαφνικά χαλάει το αυτοκίνητό τους. Πηγαίνοντας να ζητήσουν βοήθεια σε μία κοντινή φάρμα, θα μάθουν ένα πρόβλημα που βασανίζει τους κατοίκους της περιοχής. Τον τελευταίο καιρό γίνονται επιδρομές από ληστές οι οποίοι κλέβουν την σοδειά καλαμποκιού των αγροτών και η Αστυνομία μαζί με τον Δήμο δεν κάνουν τίποτα. Οι δύο μας φίλοι θα αναλάβουν να φυλάξουν την τελευταία σοδειά και να ερευνήσουν την υπόθεση. Κι εδώ έχουμε να κάνουμε με μία ιστορία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του αγαπημένου μας ποντικού. Έχει δράση, ενώ δεν λείπουν το μυστήριο και οι ανατροπές. Ο Γκούφυ εδώ φαίνεται να έχει διαφορετικό χαρακτήρα από τον συνηθισμένο του. Είναι εύστροφος, αλλά κι απότομος στην συμπεριφορά του. Με εξαίρεση το σώβρακο, δεν αντιμετώπισα προβλήματα με το σχέδιο. "Η κοιλάδα των αλόγων" Τα τρία ανιψάκια πηγαίνουν με το λεωφορείο στο αγρόκτημα της Γιαγιάς Ντακ, αλλά μία βλάβη στο όχημα θα τα αναγκάσει να πάνε μέσα από την κοιλάδα. Εκεί θα παρατηρήσουν ότι ενώ η κοιλάδα είναι καταπράσινη, τα γύρω αγροκτήματα μαστίζονται από ξηρασία. Αυτό το περίεργο φαινόμενο θα προσπαθήσουν να το ερευνήσουν και τότε θα βρεθούν μπροστά σε μία μεγάλη έκπληξη. Σύντομη ιστορία που κυλάει βιαστικά, αλλά τουλάχιστον προλαβαίνει να περάσει τα οικολογικά μηνύματά της. Προσωπικά ένιωσα ότι έβλεπα ένα soft επεισόδιο του Captain Planet. Γενικά μέτρια πράγματα. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά προσεγμένο. "Γεννημένοι Μουργόλυκοι" Τα μέλη της διαβόητης συμμορίας των Μουργόλυκων ξεκινάνε να πραγματοποιήσουν μία νυχτερινή ληστεία σε ένα σπίτι. Ο άντρας λείπει στην νυχτερινή του δουλειά, αλλά γίνονται αντιληπτοί από την γυναίκα του που ξύπνησε. Στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν, θα διαπιστώσουν ότι η γυναίκα ήταν η πρώην νταντά τους όταν εκείνοι ήταν μικρά παιδάκια. Και το ποιόν της δεν ήταν καλύτερο από εκείνων. Το ταξίδι στις αναμνήσεις θα ξεκινήσει. Ένα σενάριο που το βρήκα κάτω του μετρίου. Δεν μπορώ να πω ότι με ικανοποίησε 100%. Το θετικό είναι ότι μαθαίνουμε μερικά πράγματα από την παιδικότητα των πρωταγωνιστών (πχ βλέπουμε την μητέρα τους, τις πρώτες τους ληστρικές απόπειρες κ.ά.). Γενικά σαν πλοκή δεν είχε κάτι να πει. Παραδέχομαι όμως ότι έβγαζε το κωμικό στοιχείο. Το σχέδιο ήταν καρτουνίστικο. Δεν ήταν κι άσχημο. "Το χαζοπούλι της χρονιάς" Ο Ντόναλντ έχει σαν χόμπυ την φωτογράφηση σπάνιων πτηνών κι ετοιμάζεται να πάει στον Εθνικό δρυμό Βραχοκορφή, προκειμένου να απαθανατίσει τον σπάνιο ασπροκέφαλο αετό και να ανακηρυχθεί έτσι φωτογράφος της χρονιάς από το περιοδικό "φτερούγα". Παίρνει λοιπόν τα συμπράγκαλά του και ξεκινάει για τον δρυμό. Εκεί θα βρει μπροστά του πολλά προβλήματα. Από τους υπόλοιπους επίδοξους φωτογράφους που θέλουν να του κλέψουν την δόξα, μέχρι τον ίδιο τον ασπροκέφαλο αετό. Σενάριο που θυμίζει τις κλασικές ιστορίες του Barks. Ο πρωταγωνιστής πέφτει θύμα της έπαρσής και της ατυχίας του και μας χαρίζει ευχάριστες στιγμές. Τα τρία ανιψάκια γι' άλλη μία φορά μας έκαναν να τους βγάλουμε το καπέλο. Γενικά ήταν μία ωραία ιστορία. Πολύ καλό ήταν και το σχέδιο. "Το ξύπνημα της μούμιας" Ο Οράτιος καλείται να κάνει μία επισκευή σε μία βίλα και παίρνει μαζί του τον Μίκυ και τον Γκούφυ. Η βίλα που πηγαίνουν ανήκει σε έναν πρωταθλητή πυγμαχίας, ο οποίος έχει ένα υπέρ εξελιγμένο σύστημα ασφαλείας (που βραχυκύκλωσε) που τον προφυλάσσει από διαφόρων ειδών εισβολείς, μεταξύ των οποίων τον Δράκουλα, τον Φρανκενστάιν κι άλλα παρόμοια τέρατα. Την ώρα που συζητάνε κάνουν την εμφάνισή τους μία ντουζίνα μούμιες, οι οποίες απαγάγουν των πρωταθλητή και τον πάνε στην Βασίλισσά τους, με τους τρεις φίλους μας να τους έχουν πάρει στο κατόπι. Άραγε ποιος είναι ο σκοπός της? Σενάριο που ξεχειλίζει από αχαλίνωτη φαντασία και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να καταστρέψει μία spooky ιδέα, που με διαφορετική διαχείριση θα ήταν πανέμορφη. Η πλοκή είχε πολλές συγγραφικές ευκολίες, για να φτάσουμε στο φινάλε που λες και ήταν γραμμένο στο πόδι. Δυστυχώς θα προσπεράσω. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο προς καλό. "Το παιδί της Κυριακής" Η Νταίζυ βρίσκεται στο γνωστό μας αγρόκτημα και προσπαθεί να πείσει την Γιαγιά Ντακ να πει το ναι σε ένα πάρτυ που θέλει να της κάνουν για τα γενέθλιά της. Εκείνη είναι πηγμένη στην δουλειά και δεν έχει χρόνο για τέτοια. Ένα βιβλίο με ποιήματα όμως στέκεται αφορμή να αναθεωρήσει τις απόψεις της για την σκληρή εργασία κι έτσι σκέφτεται χίλιους δύο τρόπους να διασκεδάσει. Αυτές τις σκέψεις (μαζί με τις σκληρές καταλήξεις τους) θα διαβάσουμε κι εμείς. Τελικά το πάρτυ θα πραγματοποιηθεί? Και τι είναι αυτό που στ'αλήθεια διασκεδάζει την αγαπημένη μας Γιαγιά των κόμικς? Έξυπνη ιδέα σεναρίου, που έχει σαν βασικό άξονα διάφορες εναλλακτικές τροπές της ζωής της πρωταγωνίστριας. Παράλληλα θα δώσει σημασία και στον θεσμό της οικογένειας και στην αγάπη των μελών της, για να έρθει το φινάλε να μας αποδείξει ότι μερικές αξίες είναι παντοτινές. Μπορώ να πω λοιπόν ότι εκτίμησα την όλη προσπάθεια. Σχεδιαστικά νομίζω ότι υπήρχαν πολλά περιθώρια βελτίωσης.

@Alpasar Καλοδιάβαστο! Όταν ολοκληρώσεις την ανάγνωσή του, πέρασε αν θέλεις από το αντίστοιχο θέμα να μας πεις τις εντυπώσεις σου.

Κι αυτό το τομάκι μου άρεσε. Εννοείται ότι δεν ενθουσιάστηκα, αλλά πέρασα ευχάριστα την ώρα μου. Τα άρθρα ήταν κατανοητά, ενώ και οι ιστορίες, χωρίς να είναι κάτι ιδιαίτερο, με ικανοποίησαν. Εννοείται ότι δυσφόρησα με την φιλοξενία των δύο ιστοριών που έχουν ξανά δημοσιευτεί στην χώρα μας, αλλά παραδέχομαι ότι ήταν άμεσα συνδεδεμένες με την θεματολογία του τίτλου. Η ιστορία που, για εμένα, ξεχώρισε ήταν "Ο λόφος της αγωνίας". Η έκδοση είναι στα ίδια πρότυπα με το προηγούμενο "μάθημα". Μία ανθεκτική, αλλά φθηνή έκδοση, με το μπλε χρώμα (αυτή την φορά) να κυριαρχεί. Άκρως καλοκαιρινή αύρα κι εδώ. Σε αναμονή του τρίτου τόμου λοιπόν.

Δεύτερο συνεχόμενο τεύχος που φιλοξενεί εκτός από τις τρεις μεγάλες ιστορίες και μία μικρή. Το ταξίδι μας θα αρχίσει με την ιστορία "Η χώρα των τζίνι" και θα μας μεταφέρει σε μέρη μακρινά και...μαγικά. Όλα ξεκινάνε σε μία δημοπρασία, όπου ο φίλος μας ο Ντόναλντ αποκτά (έναντι τσουχτερής τιμής) ένα λυχνάρι. Όταν επιστρέφει στο σπίτι του και πάει να το ξεσκονίσει, ένα τζίνι θα πεταχτεί και θα του ζητήσει να κάνει τρεις ευχές. Ο φίλος μας όμως είναι τόσο γκαντέμης που κάνει μία ευχή άσκοπη και μετά από μία παρεξήγηση τσακώνεται με το τζίνι, λέγοντάς του ότι του έχει απομείνει ακόμα μία ευχή, ενώ εκείνο δεν το παραδέχεται. Έτσι, αποφασίζει να πάει μέχρι την χώρα των τζίνι με σκοπό να βρει την εταιρία κατασκευής και να ζητήσει να του δώσουν την μία ευχή που του χρωστάνε. Όσο μαγικό δείχνει να βγαίνει ένα τζίνι μέσα από ένα λυχνάρι, άλλο τόσο μαγικό είναι να βρίσκεσαι σε μία χώρα που υπάρχουν ιπτάμενα χαλιά, κι όλοι οι κάτοικοι να είναι τζίνι. Και δυστυχώς για τον Ντόναλντ οι μπελάδες που συνήθως μπλέκει, θα τον ακολουθήσουν κι εκεί. Παραδέχομαι ότι το σενάριο έχει μεγάλα αποθέματα φαντασίας, αλλά νομίζω ότι η συγγραφέας το παράκανε αρκετά. Η πλοκή μοιάζει πολύ με παιδικό ανατολίτικο παραμύθι. Εστιάζει στο μαγικό κομμάτι κι αφήνει κατά πολύ την πραγματικότητα. Όσον αφορά το χιούμορ, κυμάνθηκε σε φυσιολογικά επίπεδα. Ούτε αδιάφορο, ούτε ξεκαρδιστικό. Γενικά είναι μία ιστορία που δεν ήταν του γούστου μου. Δεν ήταν άσχημη, αλλά δεν θα την θυμάμαι για πολύ καιρό. Το σχέδιο ήταν καλό κι αρκετά κωμικό. Στον "Δούκα που χορεύει", τα τρία ανιψάκια βρίσκονται σε καλοκαιρινές διακοπές κι αντί να το έχουν στρώσει στο παιχνίδι, προτιμούν να πιάσουν δουλειά σε ένα παλαιοπωλείο για να βγάλουν το χαρτζιλίκι τους. Κι ενώ εκείνα κουράζονται, δύο αργόσχολοι συμμαθητές τους, τα κοροϊδεύουν και τους προκαλούν πολλά προβλήματα. Έτσι οι φίλοι μας παίρνουν μία μεγάλη απόφαση. Να καταστρώσουν μία πλάκα για να τους ρεζιλέψουν. Σε αυτό θα τους βοηθήσει ένας...παλιός πίνακας που εκτίθεται στο μουσείο και που ένας ανεπιβεβαίωτος θρύλος λέει ότι είναι ένας χάρτης για έναν αμύθητο θησαυρό. Θα φτιάξουν λοιπόν εκείνοι έναν ψεύτικο χάρτη, σύμφωνα με το πορτρέτο, και θα το δώσουν τυχαία στους συμμαθητές τους. Μέσα στην πλάκα όμως θα διαπιστώσουν ότι ο χάρτης του θησαυρού δεν λέει ανακρίβειες κι ότι είναι πιθανό να κρύβει κάτι. Έτσι θα ξεκινήσουν κι εκείνοι με την σειρά τους να ψάξουν για τον χαμένο θησαυρό. Πρόκειται για ένα καλοδουλεμένο σενάριο, που εκτός από ένα απλό κυνήγι θησαυρού, περιέχει και μηνύματα αλτρουισμού και φιλίας, τουλάχιστον όσο πηγαίνουμε προς το τέλος. Η πλοκή είναι αρκετά σύνθετη και θέλει προσεκτικό διάβασμα για να καταλάβουμε πλήρως την διαδρομή για τον θησαυρό. Μία διαδρομή που κρύβει κινδύνους, ένταση κι αγωνία. Ενδιαφέρον έχει και η αλλαγή των χαρακτήρων των δύο "κακών" της υπόθεσης. Έξυπνη ανατροπή. Το ίδιο ανατρεπτικό είναι και το φινάλε, που μπορεί να φαίνεται άδικο, αλλά είναι ευχάριστο. Το σχέδιο το βρήκα καλό. Η μικρή ιστορία του τεύχους έχει τίτλο "Πετώντας στον Παράδεισο" και το περίεργο είναι ότι δεν είναι αυτοτελής, αλλά συνεχίζεται στο επόμενο τεύχος. Η αλήθεια είναι ότι δεν θυμόμουν καθόλου την ιδιαιτερότητά της κι ευχαριστώ τον φίλο @Kriton για την υπενθύμιση. Βρισκόμαστε σε ένα αεροπλάνο που κατευθύνεται σε έναν εξωτικό προορισμό. Ο Ντόναλντ, όλως περιέργως, έχει κερδίσει σε μία λοταρία κι αποφάσισε να κάνει δώρο αυτό το ταξίδι σε μερικούς από τους συγγενείς και τους φίλους του. Έτσι μαζί του εκτός από τα τρία ανιψάκια, την Νταίζυ και τον θείο Σκρουτζ, είναι κι ο Μίκυ, η Μίννι, ο Γκούφυ κι ο Πλούτο. Ο αναγνώστης λοιπόν θα βρεθεί μαζί τους, μέσα στην καμπίνα του αεροσκάφους και θα παρακολουθήσει κάποιους διαλόγους που θα έχουν οι φίλοι μας μεταξύ τους, θα γίνουν αναφορές σε παλιές περιπέτειές τους και το πρώτο μέρος θα κλείσει με μία ενδιαφέρουσα εξέλιξη. Το σενάριο ξεκινάει πρωτότυπα, μιας και βλέπουμε μία σύναξη από τα πρωτοκλασάτα μέλη της Λιμνούπολης και του Μίκυ Σίτυ. Στην πορεία όμως έχουμε διαλόγους χωρίς δράση με αποτέλεσμα να κάνει κοιλιά, για να απογειωθεί και πάλι όσο πλησιάζουμε στο φινάλε του πρώτου μέρους και να μας κάνει να αγωνιούμε για την εξέλιξη. Ελπίζω η συνέχεια (που φαντάζομαι να φιλοξενηθεί στο επόμενο τεύχος) να μας ανταμείψει. Για το σχέδιο η γνώμη μου δεν αλλάζει δραματικά σε σχέση με τις προηγούμενες ιστορίες. Το στυλ του Massimo Fecchi είναι το ίδιο και στις τρεις. Η τελευταία ιστορία του τεύχους είναι (κλασικά) από την υποσειρά “ΤΝΤ” και τα δύο ξαδέλφια, σαν άλλοι "Ghostbusters", αναλαμβάνουν να γίνουν “Κυνηγοί φαντασμάτων”. Ο φουκαράς ο Ντόναλντ, στην προσπάθειά του να βρει χρήματα για να ικανοποιήσει την αρραβωνιαστικιά του που βγαίνει με τον τυχεράκια τον Γκαστόνε, αναγκάζεται να αποδεχτεί ακόμα μία αποστολή αυτής της μυστικής (και μυστήριας) οργάνωσης. Κατά την αποστολή αυτή θα πρέπει, μαζί με τον Φέθρυ, να πάνε σε ένα νεόδμητο κάστρο που φημολογείται ότι έχει φαντάσματα και να διαπιστώσουν αν εκείνα είναι απειλή για την ανθρωπότητα. Φτάνοντας λοιπόν στο ζοφερό κάστρο, εκτός από μερικά φαντάσματα που δεν φέρονται όπως οι υπόλοιποι “συνάδελφοί” τους, θα βρεθούν και μπροστά σε έναν ιδιοκτήτη που θα τους εκπλήξει. Σίγουρα όχι από τα πρωτοκλασάτα σενάρια της σειράς αυτής, αλλά έχει μια πρωτοτυπία στο γεγονός ότι εμπλέκονται ενεργά κι άλλοι γνωστοί μας χαρακτήρες, εκτός από το πρωταγωνιστικό δίδυμο. Η πλοκή μού έβγαζε μία παιδικότητα σε μεγαλύτερο βαθμό από αυτόν που μπορώ να αντέξω και σε αρκετά σημεία διέκρινα δόσεις υπερβολής. Τουλάχιστον είχε λίγο χιούμορ. Γενικά όμως θα προσπεράσω. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο προς καλό.

Η αγαπημένη μας Silvia Ziche κάνει την επανεμφάνισή της στις σελίδες του περιοδικού με μία ιστορία ολότελα δική της. Ο τίτλος της: “Η μαγική εξαφάνιση της τυχερής δεκάρας”. Θυμάστε τον μέγα ταχυδακτυλουργό Αρθούρο Μπρουσκέτα, που τον είχαμε δει στον “Δραπέτη της σκηνής”? Θα επιστρέψει στην Λιμνούπολη στα πλαίσια ενός τουρνέ που έχει ετοιμάσει. Είναι όμως φανερά στενοχωρημένος κι ο λόγος είναι ότι έχασε στο αεροδρόμιο την βαλίτσα του που περιέχει όλα του τα “μαγικά” σύνεργα. Πάνω στην απελπισία του και περιγράφοντας αυτό που του έτυχε στον Ντόναλντ και τον Φέθρυ, καταφέρνει να χάσει την πρώτη δεκάρα του θείου Σκρουτζ, την οποία εκείνος φύλαγε μέσα στο παμπάλαιο ημίψηλό του. Αυτό το περιστατικό, σε συνδυασμό με ένα μαγικό ξόρκι της Μάτζικα, φέρνει την δεκάρα στην γνωστή μας καλύβα στους πρόποδες του Βεζούβιου. Τα δύο ξαδέλφια, ο φιλόδοξος μάγος κι ο... λιπόθυμος Λιμνουπολίτης μεγιστάνας, θα πάνε ένα ταξίδι στην Ιταλία για να φέρουν πίσω το πολύτιμο νομισματάκι. Σίγουρα δεν είναι από τις καλύτερες ιστορίες της αγαπημένης μας Ιταλίδας δημιουργού, αλλά οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι έχει πολλά στοιχεία του κωμικού χαρακτήρα της. Το σενάριο ήταν ευφυές, αλλά ομολογώ ότι (τουλάχιστον στην αρχή) η πλοκή με μπέρδεψε κάπως. Προς στιγμήν δεν κατάλαβα αν η αρπαγή της δεκάρας ήταν αποτέλεσμα της λάθος ενέργειας του Αρθούρου ή αν οφειλόταν εξ ολοκλήρου στα μάγια της Μάτζικα. Αφού το ξεπέρασα αυτό, στην συνέχεια απόλαυσα την γρήγορη ροή και το καλό χιούμορ. Όσον αφορά το φινάλε (δηλαδή μετά την επανάκτηση της δεκάρας), νομίζω ότι έκανε κοιλιά. Ένιωσα ότι ήταν ξένο σώμα στη ιστορία. Όπως και να έχει όμως δεν απογοητεύτηκα καθόλου. Το σχέδιο είναι χαρακτηριστικό, χιουμοριστικό και...απλά υπέροχο. Στην επόμενη ιστορία θα έχουμε μία πρωτότυπη συνεργασία ανάμεσα στον θρυλικό μασκοφόρο ήρωα της Λιμνούπολης και τον άξεστο ορεσίβιο περιβολάρη. Ο λόγος για τον Φάντομ Ντακ και τον Τζιμ τον τρομερό. Η ιστορία λέγεται “Απειλή από τα βάθη του διαστήματος” κι ο τίτλος της ουσιαστικά αποκαλύπτει πάρα πολλά για το σενάριο. Μία καινούργια μόδα, με την μορφή φρενίτιδας, έχει έρθει στην Λιμνούπολη, τα λούτρινα κουνελάκια. Όλοι οι Λιμνουπολίτες έχουν εξασιαστεί κι αναζητούν διακαώς αυτά τα παιχνίδια όπου σταθούν κι όπου βρεθούν. Ο Ντόναλντ (που δεν είναι επηρεασμένος από όλη αυτή την μανία) ψάχνει διακαώς να βρει ένα κουνελάκι για να το χαρίσει στην αρραβωνιαστικιά του (ύστερα από απαίτησή της), αλλά δεν το βρίσκει πουθενά. Αποφασίζει λοιπόν, όταν πέσει η νύχτα, να βάλει την στολή του Φάντομ Ντακ και να πεταχτεί μέχρι το εργοστάσιο που παράγει αυτά τα κουκλάκια. Εκεί κοντά έχει και το αγρόκτημά του ο Τζιμ, με την βοήθεια του οποίου θα κάνουν κάποιες συνταρακτικές ανακαλύψεις. Εξωγήινοι εισβολείς έχουν έρθει στην Γη κι οι σκοποί τους κάθε άλλο παρά ειρηνικοί χαρακτηρίζονται. Θα καταφέρουν οι φίλοι μας να ανατρέψουν τα σχέδιά τους? Πρόκειται για ένα σενάριο που με κράτησε. Το δίδυμο Φάντομ-Τζιμ φαίνεται να αποδίδει και μεταξύ τους υπάρχει καλή χημεία. Το μυαλό και τα gadgets του πρώτου σε συνδυασμό με την “βαρβαρότητα” κι ωμότητα του δεύτερου, φέρνουν εκτός από καλά αποτελέσματα, και καλής ποιότητας χιούμορ. Η πλοκή είχε γρήγορο ρυθμό, ενώ διατηρούσε ψηλά το μυστήριο και την αγωνία, σε τέτοιο βαθμό που θα την εκτιμούσαν ακόμα κι εκείνοι που αρέσκονται στην συνωμοσιολογία. Το φινάλε το βρήκα εύστοχο και με πολλές ανατροπές. Γενικά ήταν μία ιστορία που με κέρδισε από την πρώτη μέχρι την τελευταία της σελίδα. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό. Στην “Αποκατάσταση του Νυφίτσα”, θα μεταφερθούμε στο Μίκυ Σίτυ και πιο συγκεκριμένα στην σοφίτα του σπιτιού του Γκούφυ, όπου εκείνος με την βοήθεια του Μίκυ προσπαθεί να απαλλαχθεί από την σαβούρα που έχει μαζευτεί. Μέσα στον κακό χαμό οι δύο φίλοι θα βρουν ένα μπαούλο, το οποίο στον διπλό του πάτο κρύβει ένα σημειωματάριο κι ένα κουτί καραμέλες. Αυτά φαίνεται να ανήκουν σε έναν μακρινό συγγενή του Γκούφυ, τον Νυφίτσα, ο οποίος φέρεται, στις αρχές του 20ου αιώνα, να έχει κλέψει (μαζί με έναν πρόγονο του Μαύρου Φαντάσματος) ένα τεράστιο διαμάντι από το θησαυροφυλάκιο της κεντρικής τράπεζας. Οι πρωταγωνιστές λοιπόν θα ξεκινήσουν να ερευνούν το κατά πόσο ήταν τελικά ένοχος ο Νυφίτσας, ενώ παράλληλα το Μαύρο Φάντασμα και τα τσιράκια του τους παρακολουθούν για να μάθουν που βρίσκεται το χαμένο διαμάντι. Πολύ προσεγμένο σενάριο, σαν σύλληψη. Έχουμε μία πρωτότυπη ιδέα στην οποία αμφισβητείται ένας συγγενής του Γκούφυ, ενώ ακόμα κι όταν τελειώνει η ιστορία δεν γνωρίζουμε αν τελικά είναι αθώος ή ένοχος. Η πλοκή ήταν αρκετά καλή. Οι σκηνές ισορροπούν ανάμεσα στο παρελθόν και στο παρόν, ενώ το μυστήριο καλά κρατεί. Δυστυχώς όμως το σημείο των “βασανιστηρίων” του Μαύρου Φαντάσματος με απογοήτευσε πλήρως. Δεν λέω, είχαν πλάκα, αλλά δεν ταίριαζαν ούτε στην κουλτούρα του συγκεκριμένου villain, ούτε και στην περίσταση. Έχασε πολλούς πόντους η ιστορία από αυτό. Το φινάλε ήταν έξυπνο κι αφήνει πολλά υπονοούμενα. Σχεδιαστικά με ικανοποίησε. Στην επόμενη ιστορία την παράσταση κλέβει ένα ζώο, το οποίο κάνει κατάληψη στο σπίτι του Ντόναλντ. Στον “Ελέφαντα” ο φίλος μας έχει μείνει μόνος του στο σπίτι κι ετοιμάζεται να απλώσει την αρίδα του στην αιώρα του κήπου του, όταν κάνει την εμφάνισή του ο θείος Σκρουτζ. Ένας Μαχαραγιάς έχει έρθει στην Λιμνούπολη για να κλείσει μία συμφωνία μαζί του κι έχει φέρει και τον ελέφαντά του. Ο Σκρουτζ λοιπόν απαιτεί από τον ανιψιό του να φιλοξενήσει για μία ημέρα το συμπαθές παχύδερμο για να μην τους ενοχλεί. Ο φουκαράς ο Ντόναλντ θα αναγκαστεί να δεχτεί κι έτσι θα ξεκινήσει μία τεράστια μάχη για να πραγματοποιηθεί ομαλά αυτή η περίεργη συγκατοίκηση. Θα καταφέρουν άραγε τα δύο μέλη να προσαρμοστούν με τα ελάχιστα καταστροφικά αποτελέσματα? Ενώ φαίνεται ένα απλό σενάριο, τελικά κατάφερε να μου κινήσει το ενδιαφέρον και να με κρατήσει μέχρι το τέλος. Ο Ντόναλντ, ενώ στην αρχή φαίνεται να κάνει μία πραγματική αγγαρεία, στην πορεία αναδεικνύονται τα φιλοζωικά του αισθήματα κι ο γλυκός του χαρακτήρας. Η ιστορία κλείνει με ένα κωμικό γκαγκ. Το σχέδιο είχε αρκετά γελοιογραφικό χαρακτήρα. Μου άρεσε, χωρίς όμως να το λατρέψω. Και θα τελειώσουμε με τον “Αδέσποτο φιλαράκο”, μία ιστορία που συνεχίζει με παρόμοια θεματολογία με την προηγούμενη. Ο Ντόναλντ βρίσκεται στο σπίτι του και πελαγώνει στους απλήρωτους λογαριασμούς, όταν ακούει κάποιους περίεργους ήχους από τον επάνω όροφο. Τα τρία του ανιψάκια βρήκαν ένα αδέσποτο κουταβάκι να σουλατσάρει στον δρόμο και το υιοθέτησαν χωρίς να ζητήσουν πρώτα την άδειά του. Κι ενώ όλοι αναμέναμε να ενεργοποιηθεί το εκρηκτικό ταμπεραμέντο του Ντόναλντ, εκείνος δείχνει κατανόηση, υποδέχεται το κουτάβι σαν μέλος της οικογένειας κι αν κι απένταρος, του αγοράζει όλα τα αγαθά που θα του προσφέρουν μία άνετη διαμονή. Δυστυχώς όμως ο φιλαράκος τους δεν είναι τελικά και τόσο αδέσποτος. Η συγκεκριμένη ιστορία μού προκάλεσε τα ίδια συναισθήματα με την προηγούμενη, ίσως και περισσότερα. Έχουμε τρία ανιψάκια να αποδεικνύουν την ζωοφιλία τους, ενώ δεν μπορούμε να μην βγάλουμε το καπέλο στον θείο τους, ο οποίος σπαταλάει τις πενιχρές οικονομίες του για ένα αδέσποτο σκυλάκι. Και η πρωτοτυπία συνεχίζεται με το όμορφο φινάλε, που είναι δίκαιο για όλους. Ειλικρινά εδώ δεν θα ήθελα να αδικηθεί ο Ντόναλντ. Πολλά μπράβο στους δημιουργούς που εμπνεύστηκαν μέσα σε λίγες μόνο σελίδες μία γλυκύτατη παιδική ιστορία, που διαβάζεται ευχάριστα κι από εκείνους που δεν είναι πλέον παιδιά (τουλάχιστον ηλικιακά). Το σχέδιο το βρήκα καλό. Ε, όχι και ιδιοκτήτης. Μία απλή σοφεράντζα είμαι.

Εννοούσα ότι θα συμπληρώσω την απάντησή μου με το ποιες σειρές έχω πλήρεις.