Indian

Δυστυχώς, έχω αρκετά παράπονα για τις ιστορίες που φιλοξενήθηκαν στο συγκεκριμένο τεύχος του Super Μίκυ. Ελάχιστες είναι εκείνες που τις βρήκα καλές και σίγουρα καμία δεν υπήρχε που να με ενθουσιάσει. Ακόμα και η κεντρική (και πολυσέλιδη) ιστορία, που συνήθως είναι η καλύτερη, δεν με ενθουσίασε τόσο. Ας ελπίσουμε να μην πάρει κι αυτή η έκδοση τα χνάρια του ΚΟΜΙΞ. “Ο κόσμος των σούπερ ηρώων” Ο Μίκυ κι ο Μαύρος Πητ δηλώνουν λάτρεις των υπερηρωικών κόμικς. Ο πρώτος στο σπίτι του απολαμβάνει τις περιπέτειες του καλού, ενώ ο άλλος, φανατικός με τον villain, εξοργίζεται γιατί ο ήρωάς του κατατροπώνεται πάντα. Κάποιο βράδυ, ένας μυστηριώδης τύπος δίνει στους δύο πρωταγωνιστές τις δυνάμεις των αγαπημένων τους ηρώων. Τότε ο Πητ θα απελευθερωθεί και θα ξεκινήσει τις ληστείες, ενώ ο Μίκυ θα τον πάρει στο κατόπι. Και η μάχη αρχίζει. Πάντα εκτιμώ τις ιστορίες που σχετίζονται με το αγαπημένο μας χόμπι. Το εν λόγω σενάριο επιχειρεί πολλές αναφορές στα κόμικς και σατιρίζει καλοπροαίρετα κυρίως τον κόσμο των υπερηρώων. Η πλοκή έχει ενδιαφέρον και κινεί την περιέργεια για την συνέχεια, ενώ και οι σκηνές μάχης είναι όμορφα δοσμένες. Το φινάλε (και συνεπώς ο λόγος που η σκοτεινή φιγούρα έδωσε τις δυνάμεις στους φίλους μας) δυστυχώς με απογοήτευσε. Το βρήκα υπερβολικό. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό. “Το φάντασμα του Ιουλίου Αυγούστου” Ο θείος Σκρουτζ επισκέπτεται ένα τουριστικό θέρετρο κι ο λόγος είναι ότι ετοιμάζεται να χτίσει εκεί ένα ξενοδοχειακό συγκρότημα. Παρατηρεί όμως ότι οι εργασίες δεν κυλούν γρήγορα. Μέσα σε όλα τα προβλήματά του, το βράδυ, την ώρα που κοιμάται, τον επισκέπτεται το πνεύμα ενός Ρωμαίου ευγενή, ο οποίος του εκμυστηρεύεται ότι στο μέρος όπου θα χτιστεί το ξενοδοχείο, έχει κρύψει γλάστρες με χρυσά νομίσματα. Του ζητάει λοιπόν να ξεθάψει τον θησαυρό για λογαριασμό του. Πρόκειται για ένα επίπεδο σενάριο που κυλάει βιαστικά. Η πλοκή αποκαλύπτει από νωρίς την πλεκτάνη και βάζει τον αναγνώστη στο νόημα. Χωρίς νόημα όμως είναι οι προθέσεις του...φαντάσματος. Το φινάλε μού άφησε ένα ελαφρύ μειδίαμα. Τίποτα περισσότερο. Το σχέδιο μού άρεσε. “Στα βάθη της αβύσσου” Ο Ντόναλντ με τα τρία του ανιψάκια βλέπει στις ειδήσεις στην τηλεόραση , έναν διάσημο Ιχθυολόγο, ο οποίος αναφέρεται σε ένα σπάνιο είδος ψαριού και τάζει μία παχουλή αμοιβή σε όποιον βγάλει μία ευκρινή φωτογραφία του. Ο φίλος μας λοιπόν, αρπάζει την ευκαιρία και ζητάει την βοήθεια του Κύρου. Έτσι, οι δύο τους θα πάρουν τον απαραίτητο εξοπλισμό και θα ξεκινήσουν για την θάλασσα, όπου έχει κάνει την εμφάνισή του το σπάνιο ψάρι. Αυτό που θα εντοπίσουν όμως είναι πολύ πιο σπάνιο κι επικίνδυνο. Κεφάτο σενάριο που αναδεικνύει την ατυχία του πρωταγωνιστή. Η πλοκή έχει πολλή πλάκα κι ανατροπές και καταλήγει σε ένα έξυπνο και κωμικό φινάλε. Γενικά είναι μία ιστορία που ξεχώρισα στο τεύχος αυτό. Σχεδιαστικά με ικανοποίησε. “Κωπηλατικές συγκρούσεις” Ο Μίκυ κι ο Γκούφυ ψαρεύουν αμέριμνοι στο ποτάμι, όταν γίνονται μάρτυρες ενός συμβάντος. Ένας ασυνείδητος, με την βοήθεια ενός ταχύπλοου, χτυπάει την κωπηλατική ομάδα του Πανεπιστημίου “Ισαάκ Νεύτων”, που έκανε την προπόνησή της. Το πλήρωμα θα ζητήσει από τον Μίκυ να τους βοηθήσει, μιας κι ο πηδαλιούχος τραυματίστηκε κι εκείνος δέχεται με χαρά. Ο Γκούφυ όμως δεν θα είναι στο πλευρό του γιατί έχει αναλάβει πηδαλιούχος σε άλλη λέμβο. Έτσι, οι δύο λέμβοι, μαζί με μία τρίτη (που αποτελείται από άτομα που δεν ξέρουν τι θα πει ήττα), θα ξεχυθούν στο ποτάμι. Μιλάμε για μία απλή ιστορία, που διαχειρίζεται μία αδικία κι έχει ευχάριστη πλοκή. Ο Γκούφυ, με την αφέλειά του, κλέβει την παράσταση και δίνει άλλη γεύση στο φινάλε. Σχεδιαστικά, μιας χαρά. “Η εξαφάνιση των ζώων” Τα τρία ανιψάκια του Ντόναλντ έχασαν τον αγαπημένο τους σκύλο, τον Μπολίβαρ, κι έχουν κινήσει Γη και ουρανό για να τον εντοπίσουν. Ενώ γυρνάνε όλο το πάρκο και ρωτάνε τους περαστικούς, θα διαπιστώσουν ότι κι άλλοι ιδιοκτήτες έχουν χάσει τα κατοικίδιά τους. Άλλος τον σκύλο του, άλλος την γάτα του, άλλος τον βάτραχό του κι άλλος το φίδι του. Κι αφού η Αστυνομία είναι απασχολημένη για να ασχοληθεί με το πρόβλημά τους, τα τρία αδέλφια θα χρησιμοποιήσουν το ένστικτο του ερευνητή και θα προσπαθήσουν να εντοπίσουν τα κατοικίδια και τον ένοχο. Ποιος είναι τελικά αυτός ο τύπος και για ποιον λόγο έχει απαγάγει τα ζώα? Ακόμα μία ήπια και γλυκιά ιστορία, που βγάζει μία παιδικότητα, παρά το μυστήριο της υπόθεσης. Η πλοκή κινεί την περιέργεια και εξάπτει την φαντασία, μέχρι να έρθει το φινάλε, να απογοητεύσει. Δυστυχώς το περίμενα πιο έξυπνο. Το σχέδιο το βρήκα μέτριο. “Οι απανταχού Μουργόλυκοι” Έρχεται το Σαββατοκύριακο και οι Μουργόλυκοι έχουν πάει μέχρι την έπαυλη του πλούσιου θείου τους, ο οποίος έχει καλέσει όλα τα ανίψια του σε μία μεγάλη συνάντηση. Έτσι, σε αυτή την έπαυλη για εκείνο το ΣΚ, θα μαζευτούν οι Μουργόλυκοι από όλες τις γωνιές της Αμερικής, οι οποίοι έχουν μία κοινή ιδιότητα. Είναι όλοι τους εγκληματίες. Σε αυτή την μάζωξη, όμως, φαίνεται ότι κάποιοι φέρονται περισσότερο εγκληματικά σε σχέση με τους άλλους. Κι όπως αποδεικνύεται, δεν πρέπει να δείχνεις εμπιστοσύνη, ούτε στο ίδιο σου το αίμα. Έχουμε να κάνουμε με ένα μέτριο σενάριο, που έχει μεν διασκεδαστική πλοκή, αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο. Αυτό που θα κρατήσω είναι η διαχείριση που έχει γίνει στους “δικούς μας” Μουργόλυκους, αυτούς της Λιμνούπολης, των οποίων ο χαρακτήρας αλλάζει πολλές φορές κατά την διάρκεια της πλοκής. Το φινάλε είχε πλάκα. Το σχέδιο μού άρεσε. “Το χειρότερο σώου του σύμπαντος” Τα τρία ανιψάκια παρακολουθούν το αγαπημένο τους σώου στην τηλεόραση, που δεν είναι άλλο από...καλλιστεία σκύλων. Ο Ντόναλντ δεν ενδιαφέρεται κι ετοιμάζεται να αποχωρήσει και μάλιστα κάνοντας δυσμενή σχόλια. Ανοίγοντας την πόρτα βλέπει έκπληκτος ότι από πίσω υπάρχει μία διαστατική πύλη, η οποία τον πηγαίνει κατευθείαν στην αγκαλιά κάποιων εξωγήινων όντων. Μία εξωγήινη τύπισσα λοιπόν, τον εκβιάζει, απαιτώντας να λάβει μέρος στα διαστημικά καλλιστεία κατοικίδιων κι αυτό γιατί μοιάζει υπερβολικά με αυτά. Η συμφωνία είναι να κερδίσει ο πρωταγωνιστής για να του επιτραπεί να επιστρέψει στην Γη και στο σπίτι του. Ένα σενάριο με μεγάλη φαντασία. Στην αρχή ξεκίνησε απογοητευτικά, αλλά όσο περνούσαν οι σελίδες, αποζημιωνόμαστε από το τσαγανό και το νεύρο του πρωταγωνιστή. Γενικά όμως δεν απέφυγε την μετριότητα (επιεικώς). Εκτός από το σενάριο, και το σχέδιο έχει φαντασία. Δεν ήταν άσχημο. “Απεγνωσμένη απόδραση” Ο Ντόναλντ εργάζεται στο θησαυροφυλάκιο του θείου Σκρουτζ και σε μία κρίση τεμπελιάς, ψάχνει να βρει μία καλή δικαιολογία για να την κοπανήσει νωρίτερα και να πάει να απολαύσει το ψάρεμα. Ο Σκρουτζ όμως δεν είναι από τα παπιά που πιάνονται εύκολα κορόιδο. Για να τον εποπτεύει καλύτερα, “φυτεύει” στο ναυτικό του καπέλο έναν πομπό, για να μπορεί ανά πάσα στιγμή να ξέρει που βρίσκεται. Το κόλπο φαίνεται να πιάνει. Τι θα γίνει όμως όταν ο φίλος μας θα το καταλάβει? Η εκδίκηση ξεκινά. Μέτριο σενάριο, που στηρίζεται σε μία απολύτως κλασική ιδέα (κάποιος βάζει έναν κοριό σε κάποιον, που τον εντοπίζει κι εκδικείται), με αποτέλεσμα να βγαίνει μία απολύτως προβλέψιμη πλοκή. Λίγο το φινάλε έσωσε κάπως τις εντυπώσεις. Γενικά δεν την βρήκα κακή την ιστορία, αλλά επίπεδη. Σχεδιαστικά μού άρεσε. “Πρώτα η ασφάλεια” Ο Μίκυ κι ο Γκούφυ κάνουν την βόλτα τους στο Μίκυ Σίτυ, το οποίο μαστίζεται από έναν τρομερό καύσωνα. Θέλοντας να αγοράσουν ένα παγωτό, ο αέρας που φυσά, παίρνει το χαρτονόμισμα του Μίκυ κι εκείνος για να το πιάσει θα ξεκινήσει μία μεγάλη κι άκρως επικίνδυνη καταδίωξη. Και θα είναι τόσο επικίνδυνη αυτή η καταδίωξη, που θα αλλάξει τον χαρακτήρα του φίλου μας κι από ατρόμητο μαχητή, θα τον μεταμορφώσει σε έναν φοβητσιάρη που τρέμει ακόμα και τον ίσκιο του. Ο Γκούφυ, θα φύγει από τον ρόλο του κομπάρσου και θα αναλάβει να τον βοηθήσει να βρει τον χαμένο του εαυτό. Σίγουρα ένα σενάριο που δεν αναδεικνύει τα προτερήματα, αλλά και τα ταλέντα του πρωταγωνιστή. Ο Μίκυ φέρεται εντελώς επιπόλαια, ενώ η “ηθοποιία” του στην συνέχεια είναι υπερβολική. Έτσι θα δώσει χώρο στον κολλητό του να παίξει τον ρόλο του σοβαρού και του μυαλωμένου, κερδίζοντας με αυτόν τον τρόπο την συμπάθειά μας. Ακόμα μία ιστορία που θα προσπεράσω. Το σχέδιο τουλάχιστον ήταν καλό. “Ένα αστέρι γεννιέται” Ο Κύρος έχει κατέβει, μαζί με τον Γλόμπο, μέχρι το κέντρο για να αγοράσουν προμήθειες για τις εφευρέσεις του. Εκεί θα συναντήσουν μία κοπέλα, που δουλεύει σε μία ηλεκτρική εταιρεία που ψάχνει μασκώτ για την ρεκλάμα της, η οποία εντυπωσιάζεται από τον μικρό βοηθό του. Του προτείνει λοιπόν να γίνει εκείνος η μασκώτ κι αυτός δέχεται. Ο Κύρος θα πρέπει να βρει έναν νέο βοηθό για το εργαστήριό του κι ο Γλόμπος θα πρέπει να συμβιβαστεί με τον άψυχο και ψυχρό τρόπο ζωής των σταρ. Θα τα καταφέρουν? Χαριτωμένο σενάριο, με πρωταγωνιστή το γλυκύτατο “λαμπάκι”, που δεν μιλάει, αλλά οι πράξεις του λένε πολλά. Η πλοκή είναι γρήγορη, προλαβαίνει όμως να μας δείξει κάτι ολοκληρωμένο και με το φινάλε της, να μας συγκινήσει. Ακόμα μία, από τις ελάχιστες ιστορίες, που ξεχώρισα. Και το σχέδιο δεν ήταν άσχημο.

Α, ναι? Δεν την έχω δει την ταινία.

Αρκετά καλό τεύχος κι αυτό, που περιέχει πολλές ιστορίες καλοκαιρινής υφής, κατάλληλες για την εποχή που κυκλοφόρησε. Ως επί το πλείστον είναι δροσερές και κεφάτες. Πάμε να πούμε δύο λόγια για την κάθε μία ξεχωριστά. “Μετά το τέλος του κόσμου” Βρισκόμαστε στο σωτήριο έτος 2099 και η Γη δεν είναι όπως την γνωρίζουμε. Υπάρχουν μεγάλες εκτάσεις ερήμου και οι πόλεις βρίσκονται σε μεγάλη απόσταση μεταξύ τους. Σε ένα σκηνικό που θυμίζει κάτι από “Mad Max” και “Easy Rider” λοιπόν, θα βρούμε την Μίννι, που δουλεύει σαν ταχυδρόμος και τον Μίκυ, που είναι ένας ξένοιαστος καβαλάρης, κι ο οποίος την πολιορκεί για να την κατακτήσει. Η Μίννι πρέπει να παραδώσει ένα δέμα υψίστης σημασίας σε μία βουνοκορφή, αλλά δεν έχει υπολογίσει τον αδίστακτο Μαύρο Πητ, ο οποίος θέλει να της το αρπάξει. Με σύμμαχό της τον γενναίο ποντικό, θα προσπαθήσει να φτάσει στον προορισμό του δέματος, αλλά κάτι τέτοιο είναι αρκετά δύσκολο, καθώς ο Πητ τους βάζει συνεχώς εμπόδια. Θα καταφέρουν οι φίλοι μας να ολοκληρώσουν την αποστολή τους? Και τι θα συναντήσουν στο τέλος της διαδρομής? Ο σεναριογράφος δεν δίστασε να εντάξει ένα post apocalyptic σύμπαν μέσα σε μία ιστορία Disney, και νομίζω ότι αυτή η πρακτική δούλεψε καλά. Η πλοκή θυμίζει ταινία του Χόλιγουντ, είναι γρήγορη σε ρυθμό, χωρίς όμως να κουράζει. Φυσικά δεν λείπουν και τα γκαγκ που αφήνουν το αποτύπωμα ενός κόμικ που απευθύνεται σε παιδιά. Το φινάλε είναι άκρως ανατρεπτικό και μου προκάλεσε μία ευχάριστη έκπληξη. Γενικά την βρήκα μία άκρως συμπαθητική ιστορία. Κι από το σχέδιο δεν έχω παράπονο. “Το χτίσιμο της ομάδας” Ο Ντόναλντ πηγαίνει μαζί με τον θείο του στο θησαυροφυλάκιο, όπου διαπιστώνει ότι όλο το υπαλληλικό προσωπικό δεν έχει και μεγάλη όρεξη για δουλειά. Ο Σκρουτζ (που το έχει αντιληφθεί κι εκείνος) διάβασε ένα βιβλίο το οποίο αναφέρει το τι πρέπει να πράξει ένας εργοδότης σε μία τέτοια σοβαρή περίπτωση. Αποφασίζει λοιπόν (σαν άλλη Βουγιουκλάκη στην “Κόρη μου η σοσιαλίστρια” ) να τους πάει την Κυριακή στην εξοχή κι εκεί να χωριστούν σε ομάδες και να παίξουν paintball. Έτσι (λέει το βιβλίο) θα συσφιχθούν οι δεσμοί και οι υπάλληλοι θα αποκτήσουν περισσότερο κέφι κατά την τέλεση των υποχρεώσεών τους. Θα πάνε τα πράγματα κατά το δοκούν? Να δούμε τι άλλο θα σκαρφιστεί ο γέρο-τσιγκούνης για να μην βάλει το χέρι στην τσέπη! Κάτσε να τους έλεγε την μαγική λέξη “αύξηση” και θα έβλεπε μετά ζήλο. Την ιδέα του σεναρίου την βρήκα μέτρια, αλλά ομολογώ ότι μου άφησαν ένα χαμόγελο στα χείλη τα παθήματα του Σκρουτζ, ο οποίος έβαλε κάτω σε γκαντεμιά ακόμα και τον Ντόναλντ. Το φινάλε ήταν αναμενόμενο και κωμικό. Γενικά την βρήκα μία μέτρια ιστορία. Το σχέδιο μού άρεσε. Λεπτομερές, χωρίς όμως να κουράζει και καθαρό. “Ο επίμονος σέρφερ” Ο Ντόναλντ παραθερίζει σε ένα εξωτικό θέρετρο, παρέα με την αρραβωνιαστικιά του, αλλά φαίνεται να αντιμετωπίζει αρκετές δυσκολίες οικονομικής φύσεως. Τυχαία θα μάθει ότι θα γίνουν τρεις διαγωνισμοί με θέμα τρία διαφορετικά είδη σέρφινγκ και το έπαθλο για τον κάθε έναν θα είναι χίλια δολάρια. Χωρίς να χάσει καιρό ο φίλος μας θα δηλώσει συμμετοχή, προκειμένου να καταφέρει να αποκτήσει το πολυπόθητο χρηματικό τρόπαιο. Το κακό είναι ότι δεν έχει ιδέα από σέρφινγκ, με αποτέλεσμα να σπείρει, ακόμα μία φορά, την καταστροφή. Δροσερό σενάριο, με κεντρικό ήρωα το πιο άτυχο παπί της Λιμνούπολης (για να μην πω του κόσμου). Τα γκαγκ εδώ φαίνεται ότι είναι εμπνευσμένα από τις παλιές ιστορίες και τα cartoons που τόσο αγαπήσαμε. Έχουν αυτή την υπερβολή, που όμως ο αναγνώστης την δικαιολογεί γιατί του φέρνει γέλιο. Το φινάλε τουλάχιστον είναι δίκαιο για τον πρωταγωνιστή και νομίζω ότι το χρειαζόταν μετά από τόσα πάνδεινα που πέρασε. Το σχέδιο το βρήκα καλό. “Το πρώτο ραντεβού” Ο Γκούφυ επισκέπτεται φανερά αγχωμένος, τον Μίκυ και του ζητάει να τον βοηθήσει. Το πρόβλημα είναι ότι του αρέσει μία κοπέλα, η Δάφνη, και της ζήτησε να βγουν έξω μαζί. Όμως εκείνη είναι αλλιώς μαθημένη. Είναι κοπέλα του κολεγίου κι έχει διαφορετικά γούστα από τον φίλο μας. Ο Μίκυ τότε θα βάλει το μυαλό του να δουλέψει και θα σκεφτεί μερικές μεθόδους προσέγγισης της Δάφνης.Τελικά θα μπορέσει ο Γκούφυ να της κάνει εντύπωση και τελικά τι είναι αυτό που θέλει πραγματικά η μυστηριώδης φίλη του? Σύντομη ιστορία, που πραγματεύεται ένα ρομαντικό θέμα και το διανθίζει με το απαραίτητο κωμικό στοιχείο. Αν και σύντομη είχε πλούσια πλοκή κι ένα φινάλε ανατρεπτικό κι ευχάριστο. Γενικά θα την χαρακτήριζα μέτρια προς καλή ιστορία, πάντα σύμφωνα με τα γούστα μου ως προς την θεματολογία της. Το σχέδιο μού άρεσε. “Καντίνα στην πλαζ” Τα τρία ανιψάκια αφήνουν τον θείο τους σύξυλο να παιδεύεται με την ζούγκλα που αποκαλεί κήπο του σπιτιού του και πάνε στην παραλία για να βγάλουν το καλοκαιρινό μεροκάματό τους. Εκεί πρόκειται να δουλέψουν σε μία καντίνα που πουλάει απ’όλα τα καλά. Παράλληλα μία τριμελής συμμορία κάνει την εμφάνισή της στην πλαζ με σκοπό να ξεθάψει μία βαλίτσα γεμάτη χρήματα που είχε θάψει εκεί για να μην την βρει η Αστυνομία. Τα τρία ανιψάκια, προσπαθώντας να κάνουν την δουλειά τους, θα έρθουν σε επαφή με τους αδίστακτους ληστές και...η δράση αρχίζει. Κι εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα σενάριο αστυνομικού περιεχομένου που διαδραματίζεται σε κλίμα καλοκαιρινό. Υπάρχει η απαραίτητη δράση στην πλοκή, ενώ εντύπωση κάνει η αφέλεια των παιδιών στην αρχή και η στάση τους απέναντι στην συμμορία, όταν συνειδητοποίησαν τις προθέσεις της. Το φινάλε ήταν αναμενόμενο και χάρηκα που επωφελήθηκε κι ο Ντόναλντ. Κανένα πρόβλημα κι από το σχέδιο. “Διακοπές από το έγκλημα” Οι Μουργόλυκοι αποφυλακίζονται κι ενώ οι περισσότεροι σκέφτονται ήδη την επόμενη ληστεία τους, ένας πέταξε μία ιδέα. Όπως όλοι οι επαγγελματίες, έτσι κι εκείνοι, να κάνουν διακοπές στην εξοχή, για να φορτίσουν τις μπαταρίες τους και να επιστρέψουν αναζωογονημένοι στην δράση. Έτσι και γίνεται λοιπόν. Αποφασίζουν να περάσουν μερικές ημέρες στην εξοχή χωρίς να διαπράξουν καμία αξιόποινη πράξη. Κάτι τέτοιο όμως φαίνεται εξαιρετικά δύσκολο καθώς πολλοί είναι οι πειρασμοί που καραδοκούν σε κάθε τους κίνηση. Θα καταφέρουν να σταθούν στο ύψος τους και να τηρήσουν αυτή την άτυπη συμφωνία που έχουν κάνει με τους εαυτούς τους? Μέτριο αλλά χαριτωμένο σενάριο, που έχει τις βάσεις του σε μία πρωτότυπη ιδέα. Μου έφερε στο μυαλό μία παροιμία, που όμως δεν μπορώ να την πω ανοιχτά. Αναφέρεται σε κάποια που θέλει να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει. Ο νοών νοείτω... Η πλοκή είναι γεμάτη γκαγκ στα οποία οι Μουργόλυκοι μπαίνουν σε πειρασμό να την κάνουν την κουτσουκέλα τους, για να έρθει ένα φινάλε καταιγιστικό και γεμάτο ένταση και χιούμορ. Από τις ελάχιστες φορές που δεν ρίχνω άδικο στους πρωταγωνιστές. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό. “Ραντεβού με την Νταίζυ” Η Νταίζυ επισκέπτεται, μέσα στα νεύρα, τον Ντόναλντ στο σπίτι του και τον βρίσκει αραχτό στην αιώρα του κήπου του. Εκνευρισμένη του λέει ότι έχει απηυδήσει που την στήνει συνέχεια στα ραντεβού τους. Φεύγοντας από εκεί θα σκαρφιστεί μία ιδέα προκειμένου να τον κάνει να ζηλέψει. Πηγαίνει και παραγγέλνει διάφορα δώρα (λουλούδια, σοκολατάκια) κι αφήνει να εννοηθεί ότι τα έχει προσφέρει ένας θαυμαστής της, ο οποίος θα την συνοδεύσει και στον μεγάλο χορό της Λιμνούπολης. Έτσι κάνει τις ετοιμασίες της για να γίνει όμορφη για εκείνον και για τον χορό. Ο φίλος μας στην αρχή βράζει από ζήλια, αλλά όταν μαθαίνει για το κόλπο της Νταίζυ, θα περάσει στην αντεπίθεση. Ένα σενάριο που με την αδιακρισία του, μπαίνει στα άδυτα της ζωής του γνωστού μας ζευγαριού. Μιλάμε για μία ιδέα που στηρίζεται επάνω σε ένα κλασικό καβγαδάκι και δημιουργεί μία πλοκή γεμάτη μεγάλες εντάσεις. Το φινάλε θα μπορούσαμε να το πούμε και happy end, αλλά όχι άνετα. Σχεδιαστικά την βρήκα αξιόλογη. “Χαμένα και ξεχασμένα” Η Γιαγιά Ντακ φαίνεται ότι αρχίζει σιγά-σιγά να γερνάει κι αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να ξεχνάει διάφορες υποχρεώσεις της. Μία ωραία πρωία θα την επισκεφτεί ο Γκαστόνε για να περάσει μαζί της το Σαββατοκύριακο κι εκείνη του εξομολογείται ότι έχασε ένα αντικείμενο, αλλά δεν μπορεί να θυμηθεί τι. Εκείνος θα προθυμοποιηθεί να την βοηθήσει και σε αυτό θα επιστρατεύσει την απίστευτη τύχη του, η οποία φαίνεται να κάνει καλά την δουλειά της. Πρόκειται για μία πολύ σύντομη ιστορία που εξαίρει την κλασική ιδιότητα του Γκαστόνε, αλλά δυστυχώς μας υπενθυμίζει κάτι λυπηρό. Ότι ο χρόνος δεν χαρίζεται σε κανέναν. Οι πρωταγωνιστές δεν είναι από το πρώτο ράφι της Disney, αλλά είναι οι κατάλληλοι για τους ρόλους που διαδραματίζουν κι επίσης αυτή τους η συνεργασία δείχνει να λειτουργεί καλά. Η πλοκή επαναλαμβάνεται συνεχώς, αλλά κυλάει ευχάριστα, ενώ το φινάλε είναι χαρακτηριστικό και κωμικό. Γενικά μιλάμε για μία καλή ιστοριούλα. Το σχέδιο το βρήκα καλό προς πολύ καλό. “Ψάχνοντας το γκουφόψαρο” Ο Γκούφυ, μαζί με τον κολλητό του τον Μίκυ, έχουν επισκεφτεί το ενυδρείο του Μίκυ Σίτυ. Κάποια στιγμή, ενώ ο Μίκυ έχει πάει να φάει ένα παγωτό, εκείνος παρατηρεί με έκπληξη ότι υπάρχει ένα ψάρι το οποίο έχει την μορφή του! Δυστυχώς όμως, πριν προλάβει να το δείξει στον φίλο του, εκείνο κρύβεται, κάνοντας τον φίλο μας να εκτεθεί ανεπανόρθωτα. Φυσικά ο Μίκυ δεν τον πιστεύει και τότε ο Γκούφυ θα κάνει τα πάντα για να βγάλει το ιδιόμορφο ψαράκι από την κρυψώνα του. Κι αυτό φαίνεται να του έχει γίνει έμμονη ιδέα. Θα τα καταφέρει ή θα συνεχίζει ο φίλος του να τον παίρνει στο ψιλό? Το σενάριο το βρήκα περίεργο και η αλήθεια είναι ότι στην αρχή αισθάνθηκα ότι δεν θα με καλύψει. Η πλοκή όμως άρχισε σιγά--σιγά να μου κινεί το ενδιαφέρον, για να έρθει το φινάλε να με κάνει να γελάσω δυνατά, σαν να άκουγα κάποιο κουφό ανέκδοτο. Προσωπικά την βρήκα μία πρώτης τάξης ιστορία, πάντα για τα επίπεδα ενός περιοδικού σαν το Super Μίκυ. Κι εδώ με το σχέδιο δεν είχα κάποιο ζήτημα. “Η παλιά λιμνούλα” Πηγαίνουμε στο Παπιοχώρι, όπου το καλοκαίρι η ζέστη είναι αφόρητη. Ο Δήμος έχει δημιουργήσει μία πισίνα, όπου εκείνες τις καυτές ημέρες συγκεντρώνει όλα τα παιδιά κι αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να γίνεται κάθε φορά το αδιαχώρητο. Ο Τζούνιορ κι ο φίλος του ο Σπιν όμως έχουν βρει μία λιμνούλα που δεν γνωρίζει κανένας και περνάνε εκεί πολλές στιγμές δροσιάς, ξεγνοιασιάς, παιχνιδιού και (πάνω απ’όλα) ηρεμίας. Αυτή τους η ηρεμία θα διαταραχθεί όταν θα έρθει στην λίμνη ένας μηχανικός και θα αρχίσει να κάνει μετρήσεις, λέγοντας στα παιδιά ότι θα περάσει δίπλα της ο νέος αυτοκινητόδρομος. Τα παιδιά, όπως είναι λογικό, θορυβούνται κι ο φόβος να αποκαλυφθεί το καλοκαιρινό τους “στέκι” θα κάνει την εμφάνισή του. Τι θα κάνουν τα δύο παιδιά προκειμένου να αλλάξουν τα σχέδια του Δήμου κι αυτό θα λειτουργήσει υπέρ ή κατά τους? Ένα σενάριο που περιέχει ό,τι χρειάζεται για μία ανάγνωση στην παραλία. Στο μενού υπάρχει καλοκαίρι, ζέστη και δροσερές στιγμές στον νερό. Σημαντική προσθήκη σε όλα αυτά είναι και τα μηνύματα οικολογικής φύσης (αν κι ενδόμυχα) που προσπαθεί να περάσει. Η πλοκή, με εξαίρεση το κόλπο των παιδιών, δεν προσφέρει μεγάλες συγκινήσεις κι ούτε έχει αξιοσημείωτες στιγμές. Στο φινάλε υπάρχει ένα ενδιαφέρον plot twist που φέρνει χαμόγελα. Σχεδιαστικά την βρήκα καλή.

Η κύρια ιστορία του τεύχους έχει για πρωταγωνιστή τον αγαπημένο μας ποντικό. Ο τίτλος της “Τα αυτιά που κυρίευσαν το Μίκυ Σίτυ”. Μία μεγάλη εταιρία που δραστηριοποιείται σε νέες τεχνολογίες που κάνουν εύκολη την ζωή των κατοίκων, κάνει μία συγκέντρωση, προκειμένου να παρουσιάσει στο κοινό μία νέα επαναστατική συσκευή. Σε αυτή την συγκέντρωση θα πάνε ο Μίκυ, η Μίννι, ο Γκούφυ κι άλλα γνωστά μας πρόσωπα. Αυτή η συσκευή, λοιπόν, είναι ένα παράξενο καπέλο που επιτρέπει σε αυτόν που το φοράει να πραγματοποιεί τηλεφωνικές κλήσεις, χρησιμοποιώντας ταυτόχρονα όλες του τις αισθήσεις, σαν να βρίσκεται στο μέρος που είναι κι ο συνομιλητής του. Η κατασκευή της μοιάζει πολύ με τα αυτιά του Μίκυ, γεγονός το οποίο κάνει τον φίλο μας να μην θέλει να την φορέσει. Όλοι οι υπόλοιποι Λιμνουπολίτες δείχνουν εξτασιασμένοι με το νέο γκατζετάκι, που αμέσως γίνεται της μόδας. Τι κρύβει, όμως, ο κατά τ’άλλα συμπαθητικός, εφευρέτης της? Σε γενικές γραμμές, η ιστορία μού άρεσε. Μιλάμε για μία πλοκή, που κρύβει ανατροπές, αστυνομικό μυστήριο κι αποδίδει έναν άτυπο φόρο τιμής στον Μίκυ και τα περίεργα αυτιά του, χωρίς βέβαια να παραλείπει να αναφερθεί στην μεγάλη προσφορά του Πλούτο. Σίγουρα όμως έχουμε διαβάσει καλύτερες ιστορίες με τον ήρωα. Το σχέδιο το βρήκα σύγχρονο και χαριτωμένο. Μου άρεσε αρκετά κι ο χρωματισμός. Στην συνέχεια θα πάμε στην Λιμνούπολη για να δούμε τον Ντόναλντ να γίνεται “Δάσκαλος ηρεμίας”. Όλοι γνωρίζουμε ότι ο φίλος μας διέπεται από τεράστια ατυχία κι αυτό τον κάνει υπερβολικά νευρικό. Μέσα σε μία τέτοια κρίση, θα διαβάσει μία διαφήμιση για έναν γκουρού που κάνει ασκήσεις ηρεμίας. Θα παρακολουθήσει, λοιπόν, μαθήματα και μόλις πάρει το πτυχίο του, θα ξεκινήσει να εξασκεί το επάγγελμα. Οι δεξιότητές του φέρνουν αποτελέσματα κι έτσι γίνεται διάσημος στον χώρο. Τόσο διάσημος, που κάνουν ουρά έξω από το σπίτι του οι Λιμνουπολίτες, προκειμένου να τους διδάξει πώς να μένουν ψύχραιμοι σε κάθε περίπτωση. Η φήμη του φτάνει μέχρι και το θησαυροφυλάκιο, όπου ο θείος Σκρουτζ θα χρειαστεί τις υπηρεσίες του ανιψιού του για να κερδίσει ένα βραβείο. Θα μπορέσει ο Ντόναλντ να διαπρέψει και με αυτόν τον...μαθητή? Ξέρω ότι δεν είναι ακριβώς το ίδιο, αλλά το σενάριο αυτό μού έφερε στον νου την ταινία “Ασκήσεις ηρεμίας”. Το σενάριο έχει κάτι από “εύθραυστη δεξιοτεχνία” του Ντόναλντ, που σε αντίθεση με παρόμοιες ιστορίες, εδώ φαίνεται να την διατηρεί μέχρι το τέλος. Η πλοκή είναι συμπαθητική, ενώ στο φινάλε θα δούμε έναν Σκρουτζ, που περισσότερο με εκνεύρισε, παρά με διασκέδασε. Το σχέδιο του Cavazzano εκφραστικότατο. Το καρέ (7ο, σελ.42), στο οποίο έγινε αναφορά πιο πάνω, αποδεικνύει ότι είναι ένας καλλιτέχνης με αρχές, που ξέρει να τιμά τους δασκάλους του. Η μεγαλύτερη ιστορία του τεύχους έχει τίτλο “Οι ατσίδες με τα μπλε” και η πλοκή της έχει σταυροδρόμια, για να μπορούν οι αναγνώστες να την επιλέξουν όπως θέλουν. Ο Χειροπαίδαρος κι ο Ροκ Νταμάρης είχαν ακόμα μία αποτυχημένη απόπειρα να συλλάβουν τον Μαύρο Πητ κι ο Επιθεωρητής Ο’Χάρα είναι πυρ και μανία μαζί τους. Έτσι, για να τους τιμωρήσει θα τους δώσει δύο επιλογές. Η πρώτη είναι να περιπολούν με πολιτικά τούς δρόμους μίας κακόφημης συνοικίας του Μίκυ Σίτυ και η δεύτερη είναι να βάλουν πάλι τις στολές τους και να ρυθμίζουν την κυκλοφορία. Ο αναγνώστης καλείται να αποφασίσει τι θέλουν να κάνουν τα δύο σαΐνια κι ανάλογα με την επιλογή, θα μεταφερθούν από τις αποβάθρες του λιμανιού, μέχρι...την κορυφή ενός δέντρου. Ακόμα μία ιστορία που αποδεικνύει ότι ο Τζο κι ο Ροκ ξέρουν να κρατούν γερά και σταθερά το τιμόνι του πρωταγωνιστή σε μία ιστορία. Το σενάριο, το βρήκα πολύ καλό, αλλά λίγο άνισο. Η πρώτη εκδοχή (με την κακόφημη συνοικία) έχει περισσότερη δράση κι αστυνομική πλοκή, χωρίς φυσικά να υπολείπεται το χιούμορ. Από την άλλη, η δεύτερη εκδοχή (με την ρύθμιση της κυκλοφορίας) είναι πιο κωμική από την πρώτη και νομίζω πιο ανάλαφρη. Προσωπικά μού άρεσε η πρώτη, η δεύτερη όμως κρύβει μία πρωτοτυπία. Είναι αυτή που, ένα από τα φινάλε της, είναι θετικό για τους δύο πρωταγωνιστές. Όλα τα άλλα καταλήγουν σε νέα γκάφα. Σχεδιαστικά μού άρεσε. Ο Ντόναλντ κι ο Φέθρυ θα γίνουν “Ναυαγοί στο πουθενά”. Τα δύο ξαδέλφια έχουν προσληφθεί από τον θείο Σκρουτζ για να παραδώσουν ένα εμπόρευμα με ένα μικρό πλοιάριο. Στα ανοιχτά του πελάγους ο Φέθρυ θα πάρει το πηδάλιο και το μεταφορικό τους μέσο θα πάει στον πάτο. Έτσι οι δύο τους θα βρεθούν σε ένα μικρό νησί και θα προσπαθήσουν να επιβιώσουν, μέχρι να έρθει κανένα πλοίο για να τους σώσει. Η συμβίωση ανάμεσα σε αυτούς τους δύο χαρακτήρες είναι κάτι περισσότερο από δύσκολη. Κι ενώ ο Ντόναλντ πασχίζει να σκεφτεί πώς θα γλιτώσουν από αυτή την κατάσταση, ο Φέθρυ θα κλέψει την παράσταση με την απαράμιλλη αφέλειά του και την ατζαμοσύνη του. Πρόκειται για μία ιστορία που έχει παράξενη δομή στην πλοκή της. Ενώ στην αρχή υπάρχει μία στρωτή ροή, που βάζει τον αναγνώστη στο νόημα, έρχεται η συνέχεια να χωρίσει την ιστορία σε “ημέρες”, που δεν είναι άλλο από μονοσέλιδα γελοιογραφικά γκαγκ, που φυσικά έχουν σχέση με το σενάριο. Έξυπνη σκηνοθετική άποψη. Αν και δεν είμαι τόσο φίλος του Φέθρυ, εδώ δεν μπορώ παρά να του βγάλω το καπέλο. Με έκανε και γέλασα κι απέδειξε περίτρανα ότι έχει χημεία με τον ξάδελφό του. Το φινάλε κλείνει την λούπα και γίνεται το αποκορύφωμα του αστείου. Γενικά είναι μία ιστορία που δεν περίμενα να μου αρέσει, αλλά με διέψευσε. Το σχέδιο, από την άλλη, το βρήκα μαύρα χάλια κάτω του μετρίου. Και θα τελειώσουμε με μία βουκολική ιστορία που μας έρχεται από το Παπιοχώρι κι έχει τίτλο “Το κυνήγι του σπάνιου μανιταριού”. Μία ημέρα του φθινοπώρου, διοργανώνεται ένας διαγωνισμός μανιταριών κι όλοι οι χωρικοί μαζεύουν την πραμάτεια τους και στήνουν τους πάγκους τους. Ο Τζούνιορ κι ο Μπουλ κάνουν το ίδιο, με την διαφορά ότι τα δικά τους μανιτάρια δεν είναι βρώσιμα. Για να κάνει όμως εντύπωση σε μία κοπελίτσα, ο Τζούνιορ, παριστάνει τον μεγάλο ειδήμονα των μανιταριών. Έτσι, εκείνη τον προσκαλεί (και τον προκαλεί) να λάβει μέρος στο κυνήγι μανιταριών που θα γίνει την επόμενη Κυριακή. Για να καταφέρει ο Τζούνιορ να νικήσει άνετα, θα πρέπει να βρει τον μεγάλο Μπομπ, ένα μανιτάρι τεράστιων διαστάσεων, που είναι κάτι σαν θρύλος στον κύκλο αυτών που γνωρίζουν. Μέχρι την Κυριακή, θα αναλάβει να του κάνει ιδιαίτερα μαθήματα η Μπουμπού. Έτσι, η ημέρα του διαγωνισμού φτάνει. Θα καταφέρει ο φίλος μας να βγει νικητής και να κλέψει τις εντυπώσεις? Χαριτωμένο σενάριο που αναδίδει έντονα την μυρωδιά της υπαίθρου. Εκτός από τον παιδικό ανταγωνισμό, μας πήγε και μία όμορφη βόλτα στο δάσος. Η πλοκή εστιάζει περισσότερο στο δίδυμο Τζούνιορ - Μπουμπού, με την δεύτερη να είναι αλτρουίστρια...με το αζημίωτο. Εννοείται ότι θα μπούμε και πάλι στο μυαλό του πρωταγωνιστή και θα εξερευνήσουμε την φαντασία του. Ούτως ή άλλως, αυτό γίνεται σχεδόν σε κάθε ιστορία από το Παπιοχώρι. Γενικά την βρήκα μία αρκετά συμπαθητική ιστορία. Ικανοποιητικό ήταν και το σχέδιο.

Έναν...Casty φιλοξενεί αυτό το τεύχος του αγαπημένου μας περιοδικού και ήρθε η ώρα για την “Επανάσταση των πλαισίων αφήγησης”. Ο Γκούφυ προσπαθεί να οργανώσει την σοφίτα του σπιτιού του η οποία είναι γεμάτη από την συλλογή του από κόμικς (δικός μας είναι κι αυτός ). Εκεί θα βρεθεί κι ο Μίκυ για να βοηθήσει τον φίλο του με το συγύρισμα, όταν θα συνειδητοποιήσει κάτι πολύ παράξενο. Επάνω από το κεφάλι του βρίσκεται ένα...πλαίσιο αφήγησης, όπως στα κόμικς. Προσπαθώντας να το διώξουν θα βρουν έξω από την πόρτα του σπιτιού κι άλλα τέτοια πλαίσια, τα οποία φαίνονται πολύ τσαντισμένα. Οι δύο φίλοι θα καταδιωχθούν από αυτά και στην προσπάθειά τους να τα αποφύγουν, θα κλειστούν σε μία αποθήκη, που υπήρχε εκεί κοντά και θα γνωριστούν με άλλα δύο άτομα. Μία όμορφη κι άκρως τρομοκρατημένη κοπέλα κι έναν αφελή επιστήμονα. Θα μπορέσει η ομάδα να αντεπεξέλθει και να κατατροπώσει αυτές τις ύπουλες πινακίδες? Διαβάζοντας αυτή την ιστορία, από την αρχή μέχρι το τέλος, είχα ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη κι αυτό οφείλεται στο σενάριό της. Δεν χρειάζεται να πούμε ότι είναι ο ορισμός της πρωτοτυπίας. Φαίνεται να είναι μία ιδέα η οποία δεν ήρθε κατά παραγγελία, αλλά σε μία στιγμή χαβαλέ (και ίσως μετά από κατανάλωση αλκοόλ ). Η πλοκή σατιρίζει μέχρι δακρύων την “ζωή” των χαρακτήρων στα κόμικς, βγάζει πολύ χιούμορ (που το δημιουργούν, εκτός των βασικών πρωταγωνιστών, και οι κομπάρσοι) κι ο σουρεαλισμός καλά κρατεί. Ένας σουρεαλισμός ευχάριστος, χωρίς δήθεν, όπως άλλωστε μας συνηθίζει ο ανερχόμενος Ιταλός καλλιτέχνης. Ο τρόπος αντιμετώπισης των πλαισίων ήταν έξυπνος, αλλά το φινάλε ήταν συνηθισμένο. Λίγο πειράζει όμως. Γενικά την βρήκα μία χαλαρή κι ευχάριστη ιστορία, την οποία θα εκτιμήσουν περισσότερο εκείνοι που έχουν εμπειρία στα κόμικς. Το σχέδιο είναι εξίσου αξιόλογο με το σενάριο. Ενδιαφέρον έχει η διαφορετική γραμματοσειρά που χρησιμοποιήθηκε στην ιστορία αυτή. Μου άρεσε. Κι αφού γελάσαμε με την ιστορία του Casty, ας πεταχτούμε μέχρι την Λιμνούπολη, όπου όλα είναι έτοιμα για το μεγάλο ποδοσφαιρικό ντέρμπυ της πόλης. Όλοι οι φίλαθλοι τρέχουν την τελευταία στιγμή να αποκτήσουν ένα “μαγικό χαρτάκι”, που θα τους εξασφαλίσει την είσοδό τους στο στάδιο, αλλά ο Ντόναλντ δείχνει να μην ανησυχεί, μιας κι έχει αγοράσει τα δικά του εισιτήρια δύο μήνες πριν και, για να μην τα χάσει, τα έχει κρύψει σε ένα “Σίγουρο μέρος”. Λίγο πριν τον αγώνα λοιπόν, ο φίλος μας θα αναζητήσει τα εισιτήριά του, όταν θα συνειδητοποιήσει ότι έχει ξεχάσει το μέρος που τα έχει φυλάξει. Όλως τυχαίως θα περάσει έξω από το σπίτι του ο Φέθρυ και θα προθυμοποιηθεί να τον βοηθήσει σαν ειδήμονας που είναι (έχει πάρει πτυχίο δι’ αλληλογραφίας στην ανακάλυψη χαμένων αντικειμένων) να τα βρει. Και φυσικά με τα ανάλογα καταστροφικά αποτελέσματα. Πρόκειται για μία ευχάριστη ιστορία, που δεν ξεφεύγει από τα κλασικά (ο Φέθρυ βοηθάει τον Ντόναλντ και γίνονται όλα μπάχαλο). Στην πλοκή υπάρχει χιούμορ, ενώ οι μέθοδοι που χρησιμοποιεί ο ξάδελφος του Ντόναλντ, αυτή την φορά, δεν θα τις χαρακτηρίζαμε εντελώς παράλογες. Αλλά φυσικά μιλάμε για τον Φέθρυ. Το φινάλε είναι πρωτότυπο και κλείνει όμορφα την υπόθεση. Το σχέδιο δεν με ενθουσίασε τόσο. Το βρήκα μέτριο. Στον “Συνάδελφο πολυπτυχιούχο”, θα μείνουμε στην Λιμνούπολη και για την ακρίβεια στην Λέσχη πολυπτυχιούχων, στην οποία γραμματέας είναι ο γνωστός μας καθηγητής Λούντβιχ Φον Ντρέηκ. Η Λέσχη αντιμετωπίζει ένα σοβαρό ζήτημα. Ένα μέλος της μετακόμισε από την Λιμνούπολη και πήγε στην Χηνούπολη. Έτσι, γράφτηκε στην αντίστοιχη Λέσχη εκεί, με αποτέλεσμα η εδώ Λέσχη να μετρά ένα μέλος λιγότερο. Αυτή η έλλειψη θα την κάνει να κινδυνεύει να χάσει την πρωτιά στην γενική απογραφή που έρχεται. Ο Λούντβιχ λοιπόν, ύστερα από παρακίνηση του Προέδρου, θα βρει έναν συνάδελφό του ξερόλα και θα προσπαθήσει να το πείσει να εγγραφεί στην Λέσχη, για να αυξηθεί πάλι ο αριθμός των μελών της. Ο τύπος όμως είναι σε αφωνία, λόγω ενός πτυχίου που θέλει να αποκτήσει και δεν συνεργάζεται. Ο πρωταγωνιστής μας λοιπόν θα επιστρατεύσει την συνδρομή του Ντόναλντ για να πετύχει τον σκοπό του. Η συνέχεια στα τεύχη σας. Σίγουρα δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας το συγκεκριμένο σενάριο, αλλά το βρήκα ευχάριστο. Ο Λούντβιχ στέκεται επάξια στο τιμόνι του πρωταγωνιστή και δεν υστερεί καθόλου όταν έρχεται στο προσκήνιο το βαρύγδουπο όνομα του Ντόναλντ. Η πλοκή είναι ξεκάθαρα χιουμοριστική. Ο Ντόναλντ κάνει πολλές γκάφες, γεγονός που θα δικαιολογούσε να πάρει τον ρόλο αυτόν ο Φέθρυ. Η ιστορία κλείνει με ξεκαρδιστικό τρόπο. Στον εικαστικό τομέα μού άρεσε πολύ. Τόσο το σχέδιο, όσο κι ο χρωματισμός. Στην “Υπερβολική βοήθεια”, ο Κύρος είναι φοβερά απασχολημένος με το να φτιάχνει τις ηλεκτρικές συσκευές των συμπολιτών του, γεγονός που τον αποπροσανατολίζει από την κύρια ιδιότητά του, που είναι η έμπνευση και η δημιουργία χρηστικών εφευρέσεων. Έχει γίνει δηλαδή κάτι σαν τον Οράτιο στο Μίκυ Σίτυ. Όταν το πράγμα πάει στο απροχώρητο, θα του περάσει από το μυαλό να κατασκευάσει ένα ρομπότ, το οποίο θα είναι επιφορτισμένο με το να επισκευάζει τις οικιακές συσκευές και να αφήνει εκείνον απερίσπαστο να δημιουργήσει. Φαίνεται όμως ότι κάτι τέτοιο δεν αρκεί και τότε το πρώτο “τουβλάκι” του ντόμινο θα πέσει και θα παρασύρει και τα υπόλοιπα. Αρκετά συμπαθητική, θα χαρακτήριζα την συγκεκριμένη ιστορία. Η υπόθεση “χτίζει”, στην αρχή της, έναν Κύρο με άλλη ιδιότητα, αλλά σύντομα ο φίλος μας επιστρέφει στην ρουτίνα του. Η πλοκή είναι κλιμακούμενη κι ευφυής, ενώ παράλληλα αφήνει ένα χαμόγελο στα χείλη του αναγνώστη. Το φινάλε δεν είναι δύσκολο να το μαντέψει κανείς. Θα το ήθελα το ίδιο έξυπνο με το υπόλοιπο story. Σχεδιαστικά την βρήκα μέτρια. Στην επόμενη ιστορία του τεύχους, η Κλάραμπελ θα τσακωθεί “Για μια χούφτα γλυκά”. Όλα ξεκινάνε στην Λέσχη Κομψών & Σικ Γυναικών, όπου η φίλη μας είναι μέλος. Εκεί, ένα άλλο μέλος θα την σνομπάρει και θα αμφισβητήσει κατάφωρα τις ζαχαροπλαστικές της ικανότητες και πιο συγκεκριμένα θα προσβάλει τα κουλουράκια της. Η Κλάραμπελ θα της ζητήσει τον λόγο και για να ηρεμήσουν τα πνεύματα, ένα άλλο μέλος θα σκεφτεί να...μονομαχήσουν στο πεδίο της ζάχαρης. Να διαγωνιστούν δηλαδή στο ποια από τις δύο θα φτιάξει τα καλύτερα κουλουράκια. Και οι δύο πλευρές θα αποδεχτούν την πρόκληση και η προπόνηση θα αρχίσει. Ο Οράτιος θα αναλάβει να προπονήσει την φίλη μας, η οποία δείχνει φοβερά αγχωμένη. Άραγε ποια θα είναι η έκβαση του διαγωνισμού? Τρομερά σύντομο σενάριο, από την σειρά “Στον Αστερισμό της γεύσης”, που θα το εκτιμούσε καλύτερα το γυναικείο αναγνωστικό κοινό. Η πλοκή δεν προλαβαίνει να αναδειχθεί, αλλά τουλάχιστον καταλήγει σε ένα έξυπνο και δίκαιο φινάλε. Τίποτα περισσότερο. Το σχέδιο δεν ήταν κι άσχημο. Κι από το γλυκό θα πάμε σε κάτι αλμυρό. Για την ακρίβεια μία “Αλμυρή... τούρτα”. Στο Δημαρχείο του Παπιοχωρίου γίνεται Δημοτικό συμβούλιο για να συζητηθούν τα τρέχοντα θέματα. Το χωριό έχει ανάγκη από πολλά, αλλά δυστυχώς το ταμείον είναι μείον. Ο Δήμαρχος θα ζητήσει από την Γιαγιά Ντακ μία χάρη. Μιας και γνωρίζει προσωπικά τον Σκρουτζ, να προσπαθήσει να το πείσει να συνεισφέρει μερικές χιλιάδες δολάρια. Την ίδια εποχή διοργανώνεται στο Παπιοχώρι και το πανηγύρι, το οποίο θα συγκεντρώσει πολύ κόσμο, αλλά και τον θείο Σκρουτζ, που συνήθως βάζει βαθιά το χέρι στην τσέπη (για τα δεδομένα του), πλειοψηφώντας στην καλύτερη πίτα (που συνήθως είναι της Γιαγιάς Ντακ). Τα χρήματα όμως αυτά δεν είναι αρκετά. Όλοι λοιπόν ετοιμάζονται πυρετωδώς για το πανηγύρι. Το ίδιο κι ο Ρόμπαξ, ο οποίος φαίνεται αποφασισμένος να κοντράρει τον αντίζηλό του, ακόμα και σε αυτόν τον τομέα. Το τεύχος κλείνει με μία πολύ χαριτωμένη ιστορία, που προσωπικά μου έφερε στο μυαλό το εξαιρετικό “Ίδρυμα Μακ Ντακ”. Η πλοκή μού έβγαλε μία “Αμερικανιά”, με τον τρόπο που διοργανώθηκε το πανηγύρι, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, Προσωπικά το βρήκα πολύ του γούστου μου. Το φινάλε είναι πρωτότυπο κι άκρως ανατρεπτικό. Το σχέδιο το βρήκα καλό.

@Manitou Καλοδιάβαστο, φίλε! Μόλις με το καλό το διαβάσεις, πέρνα από την παρουσίαση για να μας πεις την γνώμη σου.

Ειλικρινά, αν ήξερα ότι θα προκαλούσα τέτοιο σαματά, θα κρατούσα το στόμα μου κλειστό. Πάντως, πάνε πολλά χρόνια από τότε που διάβασα το κόμικ και είδα την ταινία, και η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι καλά το φινάλε (της ταινίας). Νομίζω ότι θα χρειαστώ μία γερή επανάληψη.

Δεν ξέρω αν θα έπρεπε να το βάλω εδώ, αλλά βρήκα ένα λάθος σε μία καταχώρηση στο Inducks. Αυτή η ιστορία, ενώ στα Ελληνικά έχει μεταφραστεί σαν "Ο βασιλιάς του στίβου", έχει καταχωρηθεί σαν "Ο βασιλιάς του δάσους".