Saturday night's interview ( -final- part 10)-Συνέντευξη από τον Λουτσιάνο Γκάτο [Ιατρού Γιάννης, greekcomics.gr, 17/10/2010]

[JohnnyMZ]

Συνέντευξη από τον Λουτσιάνο Γκάτο!!!

 

... τοκ τοκ. Είναι κανείς εκεί; Όχι; Αμ πού, αφού πήγατε όλοι στο Σταύλο.

 

Εγώ όμως, μετά από ένα μήνα καθυστέρησης (εγώ τις ερωτήσεις τις είχα στείλει από τον Αύγουστο, ε! ), σας παρουσιάζω την δέκατη και τελευταία συνέντευξη του Σαββάτου. Συγκεκριμένα, ένας κύκλος συνεντεύξεων τελειώνει εδώ, λόγω έλλειψης χρόνου... Ελπίζω να σας άρεσαν όσα διαβάζατε κάθε δεύτερο (τι; ποιος; που; ) Σάββατο. Εγώ τουλάχιστον το κατευχαριστήθηκα.

 

Επιπλέον, να ευχαριστήσω όσους με βοήθησαν στην προετοιμασία των συνεντεύξεων. Στο στήσιμο, στην προσέγγιση του καλλιτέχνη, στις ερωτήσεις, στη μετάφραση ή με οποιονδήποτέ άλλον τρόπο. Κυρίως όμως τον big vaggos, που με βοήθησε σε σχεδόν κάθε μου συνέντευξη...

 

Μην νομίζετε πως γλιτώσατε, όμως! Δε θα σταματήσω να σας δίνω συνεντεύξεις από ξένους δημιουργούς. Απλά, δε θα υπάρχει η υποτιθέμενη συχνότητα, θα προσπαθήσω να απαλλαγώ από τους ντισνεϋάκηδες (δύσκολο!) και η μέρα δε θα είναι (πάντα) Σάββατο. Ήδη υπάρχουν πράγματα στα σκαριά, εκ των οποίων το επικότερο θα ολοκληρωθεί τον Νοέμβρη.

 

Για σήμερα λοιπόν, σας έχω έναν από τους παλιότερους εν ζωή σχεδιαστές Ντίσνεϋ, ο οποίος μας έχει χαρίσει ατέλειωτες στιγμές διασκέδασης από μικρά παιδιά. Προσωπικά, ήταν από τους πρώτους σχεδιαστές που έμαθα να αναγνωρίζω το σχέδιο (πρώτος ήταν ο Σάντρο Ντόσσι btw ). Ο Λουτσιάνο Γκάτο (όποιος δεν τον ξέρει τον κύριο, ρίχνει μια ματιά εδώ) έκλεψε λίγο από τον περιορισμένο χρόνο του για να μου παραχωρήσει την ακόλουθη συνέντευξη, κι εγώ δεν κάνω τίποτ' άλλο απ' το να καταχαίρομαι που έχω στο ιστορικό μου μία συνέντευξη με έναν (ακόμη) μεγάλο σχεδιαστή κόμικς...

 

 

JohnnyMZ: Για αρχή, θα ήθελα να μάθω ορισμένα πράγματα για την εποχή προτού γίνεις σχεδιαστής κόμικς. Τότε, ποιοι ήταν οι αγαπημένοι σου δημιουργοί; Ανάμεσά τους, ποιος είναι αυτός που άσκησε μεγαλύτερη επιρροή πάνω σου;

 

Luciano Gatto: Σαν παιδί, υπήρξα οπαδός των κόμικς τύπου περιπέτειας και χιούμορ γενικά, αλλά κυρίως της Ντίσνεϋ. Ο Φλόυντ Γκότφρεντσον, ο Μίκυ του και το στυλ του είναι αυτό που με... γάντζωσε στον κόσμο του Ντίσνεϋ περισσότερο από τα άλλα κόμικς.

 

JMZ: Ποια άλλα κόμικς συνήθιζες να διαβάσεις παιδί;

L.G.: Από περιπετειώδη διάβαζα Flash Gordon, Mandrake e Lotar, Cino e Franco, l’Uomo Mascherato, Tarzan. Αυτοί είναι οι χαρακτήρες που μου άρεσαν περισσότερο στην παιδική μου ηλικία, κόμικς που δεν κυκλοφορούσαν στα περίπτερα αλλά έρχονταν σε ορισμένες συνθήκες, αγοράζονταν από συλλέκτες της εποχής και είχαν κυκλοφορήσει στην Ιταλία πριν το 1940. Από χιουμοριστικά διάβαζα Ποπάυ, Μπαγκς Μπάννυ και το σύνολο των "προϊόντων" της Warner Bros, αλλά ιδιαίτερα τους χαρακτήρες του Ντίσνεϋ. Δεν υπήρχε έλλειψη, ωστόσο, σε ντόπιους χαρακτήρες: Cucciolo e Beppe, Pugaciof, Tiramolla, Nonna Abelarda, Soldino, Geppo, Mao Duebaffi e Okey Papero. Για πολλούς από αυτούς, μάλιστα, έχω γράψει εγώ τις πρώτες ιστορίες για έναν μικρό εκδοτικό οίκο.

 

JMZ: Πότε πρωτοσκέφτηκες να γίνεις σχεδιαστής κόμικς; Υπήρξε κάποιο ιδιαίτερο πρόσωπο που σε βοήθησε να το καταφέρεις;

 

L.G.: Έμαθα ότι υπήρχε ένας νέος που είχε ξεκινήσει να σχεδιάζει για διάφορους εκδοτικούς οίκους του Μιλάνου: Ο Λουτσιάνο Καπιτάνιο. Έμενε στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο κι έτσι δεν ήταν δύσκολο να έρθω σε επαφή μαζί του και να δω μία από τις πρώτες ιστορίες με δύο χαρακτήρες που είχε δημιουργήσει: τους Tigrino & Pecchio, πολύ επηρεασμένους από τους δευτερεύοντες χαρακτήρες του σύμπαντος του Μπαγκς Μπάννυ. Έτσι στράφηκα σ' αυτό και ξεκίνησα να παράγω επίσης κάτι δικό μου.

 

JMZ: Στα πρώτα βήματα της καριέρας σου, συνεργάστηκες με τον "Μεγάλο Μαέστρο" Ρομάνο Σκάρπα, σαν βοηθός-μελανωτής. Πέραν μίας άριστης εκπαίδευσης σε ό,τι αφορούσε το πέρασμα του μελανιού, ο Ρομάνο σου έδωσε κάποιες χρήσιμες συμβουλές, ή ακόμη κάποια εκπαίδευση ώστε να βελτιώσεις το σχεδιαστικό σου στυλ;

 

L.G.: Ένας γείτονας που γνώριζε τον Ρομάνο Σκάρπα μας έφερε σε επαφή, εγώ του πήγα τα σχέδια που είχα κάνει και τους ξαναπέρασα μελάνι με πένα, εκείνος είδε ότι είχα καλό χέρι και η πρώτη συμβουλή που μου έδωσε ήταν να χρησιμοποιώ πινέλο όταν περνάω το μελάνι. Μου είπε επίσης ότι έψαχνε έναν βοηθό για να περνάει το μελάνι και ότι, αν μπορούσα να ελέγξω τη χρήση του πινέλου θα μου έδινε τα σχέδιά του για αυτή τη δουλειά. Χωρίς να περάσει πολίς καιρός, βελτιώσα τη χρήση του πινέλου και έγινα ο "επίσημος" μελανωτής του, βεβαίως υπό τον έλεγχό του και ακολουθώντας τις συμβουλές του.

 

JMZ: Πώς ένοιωθες γνωρίζοντας ότι δουλεύεις με έναν θαυμάσιο σχεδιαστή; Τι επίδραση είχε αυτή η σύντομη συνεργασία στην μετέπειτα καριέρα σου;

 

L.G.: Η συνεργασία με τον Σκάρπα ήταν ουσιώδης γιατί με βοήθησε με το μελάνωμα αλλά πάνω απ' όλα με τα σχέδιά του που με επηρέασαν εμμέσως το ίδιο με αυτά του Γκότφρεντσον.

JMZ: Εκτός από Ντίσνεϋ κόμικς, έχεις κάνει περισσότερα παιδικά κόμικς. Πες μου λίγα λόγια γι' αυτά...

L.G.: Όταν ξεκίνησα να δουλεύω για τη Γερμανία με τους χαρακτήρες του Rolf Kauka ήταν ένα σημαντικό βήμα στην καριέρα μου: συνάντησα ένα άλλο στυλ, όχι εντελώς ίδιο αλλά πρόμοιο με το ντισνεϋκό, άλλους χαρακτήρες, άλλες μεθόδους εργασίας, που μου δώσαν την ευκαιρία να εκτελέσω πιο ελεύθερα την αφήγηση. Η Kauka Verlaga έδινε μια ιστορία η οποία έπρεπε να ανεπτυχθεί σε έναν καθορισμένο αριθμό σελίδων, μερικές αναφορές για τους διαλόγους και διάφορες επιδείξεις για το τι συνέβαινε στην ιστορία, αλλά μας άφηνε να την εκτελέσουμε ελεύθερα. Αυτό στην αρχή με δυσκόλεψε πολύ αλλά επίσης μου έμαθε να αναπτύσσω την συνοχή των εικόνων οπτικά, κάτι πολύ σημαντικό για να την ιστορία. Αυτό με εξυπηρέτησε στην εκτέλεση πολλών άλλων ιστοριών με πολλούς διαφορετικούς χαρακτήρες που σχεδίασα.

 

JMZ: Έχεις δουλέψει ποτέ με ρεαλιστικά κόμικς; Για ποιο λόγο;

L.G.: Όχι, ποτέ. Ήμουν τόσο απορροφημένος και δεσμευμένος με τον κόσμο του αστείου που δεν είχα χρόνο να ρισκάρω στον χώρο του ρεαλιστικού σχεδίου.

 

JMZ: Πώς νοιώθεις σήμερα που είσαι ένας σχεδιαστής της παλιάς σχολής; Ποια είναι η σχέση σου με τους νεότερους; Ποιοι είναι οι πιο ταλαντούχοι ανάμεσά τους, κατά τη γνώμη σου;

 

L.G.: Σαν παλιότερος σχεδιαστής δεν θέλω να σχολιάσω τους πιο νέους. Αυτό θα το κάνουν οι αναγνώστες βασισμένοι σ' αυτό που οι συνεργάτες μου έχουν κάνει στην καριέρα τους, που ελπίζω να είναι όσο το δυνατόν μεγαλύτερη.

JMZ: Έχεις εκπαιδεύσει άλλους νεότερους δημιουργούς κόμικς όλα αυτά τα χρόνια; Τι θα συμβούλευες έναν νέο που ονειρεύεται να γίνει σχεδιαστής κόμικς;

 

L.G.: Έχω ακολουθήσει προπάντως τα πρώτα βήματα του Βαλέριο Χελντ, που ήταν για πέντε χρόνια στο γραφείο μου και νομίζω ότι έχω συνεισφέρει στην εκπαίδευσή του. Ο Μικέλε Μάτζον (Michele Mazzon) είναι ο μελανωτής που με βοήθησε για σχεδόν 30 χρόνια μελανώματος, τον συμβούλευα συχνά στο πώς να κάνει την δουλειά που έκανα εγώ και τελικά κατάφερα να τον κάνω να καταλάβει πως το αποτέλεσμα, η επίπονη προσπάθεια και η κούραση είναι αυτά που χρειάζονται για να γίνεις δημιουργός: τώρα παράγει μόνος του τις ιστορίες που του αναθέτουν.

 

JMZ: Ποια είναι η γνώμη σου για την κατάσταση των Ντίσνεϋ κόμικς στις μέρες μας; Μπορείς να αναφέρεις τις αλλαγές σε σχέση με τις παλιές εποχές;

L.G.: Η Disney Italia έχει αλλάξει αρκετά την γραμμή της παραγωγής, τόσο ώστε εμείς οι σχεδιαστές της παλιάς γενιάς να μην καταφέρνουμε να την καταλάβουμε ή να εκτιμήσουμε, συνεχίζοντας με τον δικό μας τρόπο εικονογράφησης. Μόνο ο καιρός θα δείξει ποια "σχολή" θα είναι επικρατέστερη: η παλιά ή η καινούργια.

 

JMZ: Χρησιμοποιείς υπολογιστή για τη δουλειά σου; Πιστεύεις ότι είναι εύκολο να υιοθετήσεις έναν διαφορετικό τρόπο δημιουργίας, δουλεύοντας με μολύβι και γόμα για τόσα χρόνια;

L.G.: Όχι, δε χρησιμοποιώ η/υ στο σχεδιασμό – μόνο μολύβι και γομολάστιχα. Ο Ρομάνο Σκάρπα έλεγε ότι ο πραγματικός σχεδιαστής φαίνεται όταν ξεκινά να σχεδιάζει σε ένα λευκό φύλλο χαρτί, χωρίς εικόνες να τον βοηθουν, μόνο το κείμενο, ένα μολύβι και μία γόμα. Γνωρίζω ότι υπάρχουν κομίστες που χρησιμοποιούν υπολογιστή: είναι αληθινοί δημιουργοί όμως, όταν στη δουλειά τους ο κόσμος ανακαλύπτει με ευκολία τη δουλειά άλλων δημιουργών;

 

JMZ: Δουλεύεις πάνω σε κάτι αυτήν την περίοδο;

L.G.: Η συνεργασία με την Disney Italia συνεχίζεται, μολονότι είναι αμυδρή (δεν είναι δική μου επιλογή).

 

JMZ: Τι ετοιμάζεις για το εγγύς μέλλον;

L.G.: Με τον Κάρλο Πανάρο σκοπεύουμε να εκδόσουμε το "Nuovi fumetti per bambini", έξι νέες σειρές με δικούς μας χαρακτήρες τους οποίους χρησιμοποιήσαμε για να δημιουργήσουμε τέσσερα άλμπουμ που προτείναμε σε μερικούς εκδότες που έδειξαν ενδιαφέρον, μα μέχρι τώρα δεν έχει γίνει κάτι.

JMZ: Θα ήθελες να προσθέσεις κάτι;

 

L.G.: Απλώς, να χαιρετήσω τους αναγνώστες της συνέντευξης. Αντίο - Λουτσιάνο Γκάτο.

 

 

Επίσης, ο Λουτσιάνο έστειλε το εξής σκίτσο για τη ΛΕ.ΦΙ.Κ., μόνο που το είχε βάλει στο Word και το κείμενο ("Ciao ΛΕ.ΦΙ.Κ.") ήταν γραμμένο μέσω του Word. Οπότε, ιδού το σκίτσο, χωρίς κείμενο:

 

 

Επεξεργασία Οκτωβρίου 17, 2010 από JohnnyMZ

[PhantomDuck]

Nice one, τον θεωρώ αρκετά αξιόλογο σχεδιαστή της παλιάς σχολής, όμως το σχέδιό του εξακολουθεί να μην μου γεμίζει το μάτι Βέβαια έχει κάνει αρκετές καλές ιστορίες, οι οποίες όμως δυστυχώς (κατ' εμέ) χάνονται στον σωρό από τις διάφορες και αδιάφορες που έχει δημιουργήσει, οι οποίες υπερτερούν δυστυχώς σε αριθμό από τις καλές του. Πολύ καλή δουλειά ΜΖ, από αυτές τις συνεντεύξεις έμαθα ορισμένες πληροφορίες τις οποίες πολύ δύσκολα θα μάθαινα από άλλες πηγές, κυρίως για τους Ιταλούς μιας και τα περισσότερα άρθρα για αυτούς κυκλοφορούν μόνο στα ιταλικά

 

Επίσης

 

[...]Ο Λουτσιάνο Καπιτάνιο έμενε στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο κι έτσι δεν ήταν δύσκολο να έρθω σε επαφή μαζί του[...]

 

[...]Ένας γείτονας που γνώριζε τον Ρομάνο Σκάρπα μας έφερε σε επαφή[...]

 

Πόσο θα ήθελα να έμενα σε αυτήν την γειτονιά

[gigi3]

JMZ: Δουλεύεις πάνω σε κάτι αυτήν την περίοδο;

L.G.: Η συνεργασία με την Disney Italia συνεχίζεται, μολονότι είναι αμυδρή (δεν είναι δική μου επιλογή).

Χμμ... Απ΄οτι φαινεται ο Λουτσιανο Γκατο δεν ειναι και πολυ ευχαριστημενος με την Disney Italia. Η αληθεια ειναι οτι πολλα εχουν αλλαξει, πραγματα που δυστυχως πανε προς το χειροτερο παρα προς το καλυτερο. Ο Γκατο λεει πολυ σωστα λογια, και δεν δισταζει να απαντησει με ειλικρινεια στις ερωτησεις του Γιαννη, που εχει κανει ακομα μια εκπληκτικη δουλεια σε οτι αφορα την συνεντευξη. Γιαννη, περασαμε πολυ ωραια με τις συνεντευξεις, please μην τις σταματισεις εντελως, οποτε εχεις ελευθερο χρονο, λιγο-λιγο ετοιμαζε καμια, να εχουμε να διαβαζουμε!

[Duck]

χμμμ... Παλιομοδίτης ο Γκάτο, σχεδόν σκληροπυρηνικός θα έλεγα.

Μεγάλη συνέντευξη και φυσικά, περιμένουμε και πολλές άλλες, μη διανοηθεις να σταματησεις. Τωρα που μπήκες στο χορό δεν βγαίνεις ούτε με σφαίρες. Την πάτησες δικέ μου.

Εχω εκφράσει την άποψή μου για τον Γκάτο (με πολυ ευγενικα λογια) και τους ιδρώτες του, αλλα η συνεντευξή σου ηταν πολυ ενδιαφέρουσα.

Και για πές μας τι έκανε ο Βάγγος που ήταν τόσο βοηθητικό...

Επεξεργασία Οκτωβρίου 22, 2010 από Duck

[PHOTOGRAPHER]

Μπράβο που ασχολείσαι σοβαρά, εμεις μικροί (κυρίως ελλείψει τεχνολογίας αλλά και γενικότερης κατάστασης) δεν είχαμε ιδέα για σχεδιαστές, πόσο μάλλον να έρθουμε σε επαφή μαζί τους. Με τον Γκάτο βέβαια έχω έρθει σε επαφή πολύ παλιότερα ( από το 2004 νομίζω ) και αποδείχτηκε θαυμάσιος και σαν άνθρωπος (αρκεί κάποιος να δει και την ιστοσελίδα του και θα καταλάβει). Οι παλιές του ιστορίες ήταν σίγουρα καλύτερες, αλλα βέβαια είναι στη δεύτερη σειρά των παλιών από πλευράς ιστοριων Disney,  αλλα όχι συνολικής προσφοράς στο χιουμοριστικό σχέδιο!

 

Τότε που του ζήτησα κάτι για την έκθεση του Barks στην Πάτρα, τα Χριστούγεννα του 2007, έστειλε απρόσμενα, σε χρόνο dt θαυμάσιο σχετικό σκίτσο που έχω νομίζω δημοσιεύσει παλιότερα εδώ, αλλά υπάρχει και μέσω συνδετικού σημείου στην ιστοσελίδα μου με την comicartfans που παρουσιάζω κάποια από τα αυθεντικά μου σκίτσα  ! 

 

 

[Quackmore]

L.G.: Όχι, δε χρησιμοποιώ η/υ στο σχεδιασμό – μόνο μολύβι και γομολάστιχα. Ο Ρομάνο Σκάρπα έλεγε ότι ο πραγματικός σχεδιαστής φαίνεται όταν ξεκινά να σχεδιάζει σε ένα λευκό φύλλο χαρτί, χωρίς εικόνες να τον βοηθουν, μόνο το κείμενο, ένα μολύβι και μία γόμα. Γνωρίζω ότι υπάρχουν κομίστες που χρησιμοποιούν υπολογιστή: είναι αληθινοί δημιουργοί όμως, όταν στη δουλειά τους ο κόσμος ανακαλύπτει με ευκολία τη δουλειά άλλων δημιουργών;

Πρώτα απ' όλα θα συμφωνήσω με την παραπάνω απάντηση του Γκάτο,νομίζω ότι με αυτό δείχνει ότι ξέρει να διαχωρίζει τους διάφορους τρόπους σχεδίασης έχοντας πάντα μια σωστή άποψη και φυσικά μη αναφέροντας αρνητικά σχόλια για όσους επιλέγουν άλλους τρόπους που ο ίδιος δυσκολεύεται να ακολουθήσει.Επίσης απ' αυτήν την έκφραση φαίνεται ότι άκουγε τους δασκάλους που τον συμβούλευαν για διάφορα θέματα,στην προκειμένη περίπτωση όπως ο Ρομάνο Σκάρπα.Πολύ καλή και ενδιαφέρουσα συνέντευξη, μπράβο για ακόμα μια φορά Γιάννη.Φαντάζομαι πως δεν θα σταματήσεις τις συνεντεύξεις, αφού πρώτον ακόμα δεν πήρες συνέντευξη από τον μεγάλο Ντον Ρόσα, κάτι που έχεις υποσχεθεί σε εμάς τους Ροσόφιλους και περιμένουμε με μεγάλη αγωνία και δεύτερον το είπες και εσύ ο ίδιος ότι δεν θα σταματήσεις και απλώς θα μειώσεις την συχνότητα.Άρα περιμένουμε με αγωνία τόσο για Ρόσα,όσο και για άλλους σπουδαίους δημιουργούς Ντίσνευ και μη.

[tryfev]

Μπράβο μικρέ Θεούλη ,

΄Εστω και καθυστερημένα, διάβασα τη συνέντευξη που πήρες από τον Luciano Gatto, έναν σημαντικό σχεδιαστή της παλιάς ιταλικής σχολής. Θαυμάζω το κουράγιο, την αποφασιστικότητα και την ικανότητά σου να παίρνεις στα 14 σου συνεντεύξεις από μεγάλους δημιουργούς. Κι ακόμη, σαν λάτρης της γλώσσας μας και των γλωσσών γενικότερα, είδα στο προφίλ σου πόσο σωστά αποδίδεις στα ελληνικά τα ιταλικά ονοματεπώνυμα [π.χ. Τζόρτζιο (ίσως και Τζόρτζο) και όχι Τζιόρτζιο κλπ.]. Και μια απορία: Σε ποια γλώσσα σου στέλνουν τις συνεντεύξεις και ποιος τις μεταφράζει στη γλώσσα μας; Αν το κάνεις εσύ ο ίδιος σε τόσο στρωτά ελληνικά, συγχαρητήρια από κάποιον που έχει ασχοληθεί επαγγελματικά (έστω και τελείως περιστασιακά) με μεταφράσεις. ΄Αξιος ο μισθός σου. Συνέχισε, έστω και χαλαρά, χωρίς φυσικά να παραμελείς υποχρεώσεις επιτακτικότερες και πιο αναγκαίες για τις παρούσες και τις μελλοντικές (που τώρα βάζεις τα θεμέλιά τους) σπουδές σου.

[JohnnyMZ]

Ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου Τρύφωνα!

 

Κι εγώ λατρεύω τις γλώσσες, και μάλιστα χαίρομαι που μέσω αυτού που κάνω βρίσκω ευκαιρία να τις αξιοποιήσω ή να τις μάθω καλύτερα. Την μετάφραση την είχα στο νου μου και σαν μελλοντικό επάγγελμα (αν και πλέον αρχίζει να εξασθενεί σαν ιδέα, αφού με ενδιαφέρει περισσότερο η δημοσιογραφία).

 

Η γλώσσα που μου στέλνουν οι δημιουργοί τις απαντήσεις τους διαφέρει ανάλογα την εθνικότητα, και προς το παρόν είχα να κάνω μόνο με Αγγλικά και Ιταλικά. Όλοι οι μη-Ιταλοί απάντησαν στα Αγγλικά (ευτυχώς για μένα ).

Και στις δύο περιπτώσεις, εγώ κάνω την μετάφραση, με την βοήθεια πάντα online μεταφραστών. Ακόμα και όταν δεν ήξερα (καλά) Ιταλικά, με online μεταφραστές και τα Αγγλικά και Γαλλικά που γνωρίζω, κατάφερνα να κάνω (καλή) μετάφραση.

 

Το καλοκαίρι ξεκίνησα μαθήματα Ιταλικών, οπότε έγινε ακόμη πιο εύκολο να κάνω τις μεταφράσεις μου. Η συγκεκριμένη συνέντευξη με παίδευσε ιδιαίτερα πάντως, αφού ο Λουτσιάνο Γκάτο χρησιμοποιούσε ένα "αρχαϊκό" είδος αορίστου, που πλέον έχει αντικατασταθεί στα Ιταλικά από τον παρακείμενο-αόριστο, και χρησιμοποιείται μόνο από... λόγιους (εγώ δεν τον είχα μάθει ακόμα ).

[x for xepeta]

Η συγκεκριμένη συνέντευξη με παίδευσε ιδιαίτερα πάντως, αφού ο Λουτσιάνο Γκάτο χρησιμοποιούσε ένα "αρχαϊκό" είδος αορίστου, που πλέον έχει αντικατασταθεί στα Ιταλικά από τον παρακείμενο-αόριστο, και χρησιμοποιείται μόνο από... λόγιους

 

E;... τι λέει τώρα; Τι είναι ο παρακείμενος; Ο παρά του κειμένου;

 

 

 

 

 

[tryfev]

E;... τι λέει τώρα; Τι είναι ο παρακείμενος; Ο παρά του κειμένου;

 

΄Οχι, ο παράς του κειμένου ή ίσως ο παρακει(οι)μώμενος.

 

Η συγκεκριμένη συνέντευξη με παίδευσε ιδιαίτερα πάντως, αφού ο Λουτσιάνο Γκάτο χρησιμοποιούσε ένα "αρχαϊκό" είδος αορίστου, που πλέον έχει αντικατασταθεί στα Ιταλικά από τον παρακείμενο-αόριστο, και χρησιμοποιείται μόνο από... λόγιους (εγώ δεν τον είχα μάθει ακόμα ).

Μολονότι τα ιταλικά μου φτάνουν μέχρι το επίπεδο της καθημερινής επικοινωνίας με ιταλούς, κατάλαβα τι εννοείς, γιατί ακριβώς το ίδιο φαινόμενο συναντάται και στα γαλλικά: Ο passé simple (ο απλός αόριστος, που αντιστοιχεί με τον δικό μας αόριστο) θεωρείται απαρχαιωμένος και έχει ουσιαστικά αντικατασταθεί από τον passé composé (τον σύνθετο αόριστο, που αντιστοιχεί με τον δικό μας παρακείμενο).