Το άδοξο τέλος που λαμβάνουν οι ιστορίες των παπιών

[Ζάνταφ]

Ένα ζήτημα που με απασχολεί ιδιαίτερα τελευταία είναι το τέλος πολλών ιστοριών των παπιών με σκηνές βίας. Μία μόδα που ξεκίνησε ο Σκάρπα, αν θυμάμαι σωστά, αλλά όχι σε μεγάλο επίπεδο. Το πρόβλημα είναι ότι όλο και περισσότεροι δημιουργοί χρησιμοποιούν μία πλέον συνηθισμένη σκηνή του Σκρουτζ να κυνηγάει τον Ντόναλντ ή κάποιο άλλο ανίψι του με κάποιο όπλο. Ο Σκρουτζ είναι ο αγαπημένος μου χαρακτήρας και θεωρώ ότι είναι απαράδεκτο να τον παρουσιάζουν τόσο βίαιο προς τα "φτερά των φτερών του" όπως αναφέρει συχνά ο ίδιος. Εσείς τι πιστεύετε;

[natsos]

@ Ζάνταφ  νομίζω η μόδα αυτή άρχισε από τον Γκουίντο Μαρτίνα, ο οποίος ως γνωστών είναι αρκετά σαρκαστικός και μακάβριος σεναριογράφος. Συνήθως αυτό το τέλος χρησιμοποιούταν από τους Ιταλούς σαν κωμικό στοιχείο. Επίσης ο Μαρτίνα αλλά και αρκετοί άλλοι Ιταλοί απεικόνιζαν την σχέση μεταξύ των παπιών πολύ πιο βίαια και καταπιετσικη σε σχέση με τους Αμερικανούς, καθώς αυτό κατά τη γνώμη μου είναι το Μεσογειακό χιούμορ.  Τώρα μετά από 50 και χρόνια  βέβαια να βλέπεις τον Σκρουτζ να κυνηγά τον Ντόναλντ με ένα δίκανο δεν είναι και το πιο σωστό πράγμα . Κάτι τέτοια γκαγκ δεν θα ήταν αποδεκτά μετά από 50 χρόνια. Άλλωστε και η ίδια η Ντίσνεϋ το αναφέρει  αυτό. Αν δεις στα περιεχόμενα του Μίκυ Μάους έχει τέρμα κάτω ένα μήνυμα που αναφέρει πως ορισμένες ιστορίες μπορεί να περιέχουν εκμετάλλευσης λαών και βίαιες συμπεριφορές.

 

 

[Manitou]

Τα παραπάνω συνέβαιναν 50+ χρόνια πριν από την ομάδα του Μαρτίνα και του Κάρπι και των άλλων μεγάλων Ιταλών. Πλέον αυτά δεν υπάρχουν στις νέες ιστορίες των παπιών ή αν μη τι άλλο όχι τόσο συχνά. Παρολα αυτά οι ιστορίες αυτές ήταν εξόχως διασκεδαστικές.

[Jim Slip]

Αισθάνομαι όπως κι ο παπούς μου, που ήρθε στην Αθήνα από την επαρχία λίγο πριν τον Β'ΠΠ και λίγο-λίγο βρέθηκε σε ένα κόσμο που δεν καταλάβαινε.

 

Μεγάλωσα με τις ιστορίες του Μαρτίνα και λοιπών παλιών Ιταλών δημιουργών και μου φαίνονται απολύτως φυσιολογικές. Είναι ένα μείγμα σαρκασμού, σλάπστικ, και παλιών τρόπων διαπαιδαγώγησης. Από τη δική μου οπτική είναι η σημερινή εποχή που έχει γίνει μυγιάγγιχτη, μεγαλώνει τα παιδιά υπερβολικά χαλαρά, και θέλει να καταστρέψει οτιδήποτε διαφορετικό (cancel culture). Έχουμε φτάσει στο γελοίο σημείο να υπάρχουν πανεπίστήμια στο εξωτερικό που ακυρώνουν έργα του Σαίξπηρ επειδή τα βρίσκουν ανάρμοστα.

 

Αλήθεια, βγαίνουν ακόμα καρτούν με τους Μπαγκς Μπάνι, Ντάφι Ντακ, Πόρκι, κλπ; Εκείνα κι αν είχαν σκηνές "βίας".

Επεξεργασία Φεβρουαρίου 4 από Jim Slip

[Ζάνταφ]

Δεν λέω ότι οι ιστορίες πρέπει να είναι αποστειρωμένες, ίσα ίσα, θέλω να υπάρχει και λίγη δράση. Η Disney το έχει όντως παρακάνει με το family friendly, αλλά με ενοχλεί το πώς παρουσιάζεται. Το τέλος μπορεί να έχει τον Σκρουτζ να κυνηγάει την Μάτζικα, τους Μουργόλυκους κλπ. και όχι τον Ντόναλντ. Το χιούμορ του Μαρτίνα είναι όντως ελκυστικό και το τέλος βγάζει ένα κάποιο νόημα. Το πρόβλημά μου είναι οι σύγχρονοι δημιουργοί που βάζουν αυτό το τέλος μόνο για να το βάλουν, χωρίς η πλοκή να δίνει κάποιο λόγο για αυτό το τέλος. Πιστεύω ότι κάποιες τέτοιες ιστορίες είναι ανούσιες πλέον, γιατί τις έχουν ξεφτιλίσει εντελώς. Δεν υπάρχει ούτε χιούμορ, ούτε κάποια μυθιστορηματική πλοκή που χαρίζει απλόχερα ο Ρόσα και εκτιμώ ιδιαίτερα. Εν κατακλείδι, η χρήση αυτού του τέλους από σύγχρονους δημιουργούς, έχει καταντήσει απολύτως γελοία.

Επεξεργασία Φεβρουαρίου 4 από Ζάνταφ

[rolandofshire]

11 ώρες πριν, Ζάνταφ είπε:

Δεν λέω ότι οι ιστορίες πρέπει να είναι αποστειρωμένες, ίσα ίσα, θέλω να υπάρχει και λίγη δράση. Η Disney το έχει όντως παρακάνει με το family friendly, αλλά με ενοχλεί το πώς παρουσιάζεται. Το τέλος μπορεί να έχει τον Σκρουτζ να κυνηγάει την Μάτζικα, τους Μουργόλυκους κλπ. και όχι τον Ντόναλντ. Το χιούμορ του Μαρτίνα είναι όντως ελκυστικό και το τέλος βγάζει ένα κάποιο νόημα. Το πρόβλημά μου είναι οι σύγχρονοι δημιουργοί που βάζουν αυτό το τέλος μόνο για να το βάλουν, χωρίς η πλοκή να δίνει κάποιο λόγο για αυτό το τέλος. Πιστεύω ότι κάποιες τέτοιες ιστορίες είναι ανούσιες πλέον, γιατί τις έχουν ξεφτιλίσει εντελώς. Δεν υπάρχει ούτε χιούμορ, ούτε κάποια μυθιστορηματική πλοκή που χαρίζει απλόχερα ο Ρόσα και εκτιμώ ιδιαίτερα. Εν κατακλείδι, η χρήση αυτού του τέλους από σύγχρονους δημιουργούς, έχει καταντήσει απολύτως γελοία.

OK καμιά αντίρρηση αλλά έχεις διαβάσει Αντιρίξ και Συμφωνίξ; αυτό υπάρχει ανά 6 καρέ κυνηγητό, νεύρα κτλ. Είναι η περίοδος που γράφονται αυτά + το ταμπεραμέντο της Μεσογείου μάλλον

 

[Ζάνταφ]

4 ώρες πριν, rolandofshire είπε:

OK καμιά αντίρρηση αλλά έχεις διαβάσει Αντιρίξ και Συμφωνίξ; αυτό υπάρχει ανά 6 καρέ κυνηγητό, νεύρα κτλ. Είναι η περίοδος που γράφονται αυτά + το ταμπεραμέντο της Μεσογείου μάλλον

 

Για να πω την αλήθεια το συγκεκριμένο κόμικ ποτέ δεν μου άρεσε για διάφορους λόγους. Το χιούμορ του βέβαια είναι ομολογουμένως εξαιρετικό...  Γενικά μου αρέσουν πολύ τα παλιά πολεμικά και τα marvel, αλλά στο Disney κάτι τέτοιο (με αυτές τις άβολες σκηνές κυνηγητού μεταξύ συγγενών)  δεν ταιριάζει πολύ, κατά την άποψή μου.

Επεξεργασία Φεβρουαρίου 5 από Ζάνταφ

[Kriton]

Αφιερωμένο εξαιρετικά:

(Το πρωτότυπο είναι ακόμη χειρότερο, καθώς ο Σκρουτζ λέει στον Ντόναλντ να βγει, για να λύσουν το ζήτημα με δύο πυροβολισμούς!)

Επεξεργασία Φεβρουαρίου 17 από Kriton

[natsos]

7 λεπτά πριν, Kriton είπε:

Αφιερωμένο εξαιρετικά:

(Το πρωτότυπο είναι ακόμη χειρότερο, καθώς ο Σκρουτζ λέει στον Ντόναλντ να βγη, για να λύσουν το ζήτημα με δύο πυροβολισμούς!)

Το μόνο που κρατάω είναι πως ο Ντόναλντ λέει τον Σκρουτζ "θείο Σκρουτζάκο"   επίσης μου μυρίζει Μαρτίνα δεν ξέρω γιατί.

 

 

 

 

 

[Kriton]

Στο πρωτότυπο τον λέει "zio Paperone", δηλαδή σκέτα θείο Σκρουτζ.

 

Σενάριο Ennio Missaglia και σχέδιο Luciano Capitanio. (Η λίμνη τού φόβου, από το Μίκυ Μάους 87. Εμένα ο νους μου πήγε αμέσως σ' αυτή την εικόνα με τούτη τη συζήτηση.)

[Ζάνταφ]

Πραγματικά δεν βλέπω καθόλου χιούμορ στο τέλος αυτής της ιστορίας.  Αντί να απαγορεύουν ιστορίες σαν αυτή, απαγορεύουν  του Ρόσα. Όπως είπα και πριν δεν έχω θέμα με τη βία γενικότερα (δεν θα είχα θέμα αν ξεκοίλιαζε την Μάτζικα με γιαταγάνι). Αλλά κάποιοι το παρατραβάνε με τα όπλα και τα ρόπαλα εναντίον του Ντόναλντ και ενίοτε χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο. Τι απέγιναν οι μπαστουνιές, έστω και οι πέτρες του Μπαρκς;  

[Συλλεκτης]

Και ο Μπαρκς είχε αρκετές τέτοιες σκηνές με τον Ντόναλντ και τα ανιψάκια. Τα τελευταία 20 χρόνια (ίσως και παραπάνω) χρησιμοποιούνται όλο και λιγότερο γιατί τα ιταλικά Ντίσνει έχουν γίνει όλο και περισσότερο safe και ''παιδικά''.