ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ 382 [Το μυστικό του Χρυσοκούκη 2]

[Μενίγ Πουαγώ]

                                                                                                      

Η περιπέτεια και το γέλιο συνεχίζονται στις νέες περιπέτειες του Μίκυ Μάους που κυκλοφορεί στα περίπτερα.

ΣΚΡΟΥΤΖ ΜΑΚ ΝΤΑΚ: ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΚΟΎΚΗ. (Β΄ ΜΕΡΟΣ.)

ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΝΤΑΚ: ΣΥΛΛΕΚΤΗΣ ΘΥΜΟΥ.

ΓΚΟΥΦΥ: ΤΟ ΑΠΟΥΛΗΤΟ ΣΠΙΤΙ.

ΡΟΜΠΑΞ: ΌΛΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΟΥΤΙΓΚΑ.

ΜΑΥΡΟΣ ΠΗΤ: ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ ΜΟΥ.

Ένα τεύχος γεμάτο γέλιο και περιπέτεια, αυτή την Παρασκευή 8/10. (Νο. 382.)

Επεξεργασία Οκτωβρίου 8, 2021 από Μενίγ Πουαγώ

[Μενίγ Πουαγώ]

Παρουσίαση-κριτική του υπ. αριθμόν #382 τεύχους του νέου Μίκυ Μάους.
 

Εξώφυλλο. (Από τον φίλτατο @ Gong ...)

Εδώ Μίκυ Σίτυ! (By Silvia Ziche.)

Ιστορίες.

"Το μυστικό του Χρυσοκούκη." (Β΄ μέρος.)
 

Τα τρία ανιψάκια παίζουν με τον λευκό τίγρη.

Spoiler

Αλλά έχουν και κάποια τεχνικά προβλήματα όπως αναφέρουν στον μπάτλερ. Δε έχει σήμα ούτε το κινητό ούτε το διαδίκτυο. Εκείνος τους λέει πως θα ο φροντίσει. Εν τω μεταξύ αρχίζουν να υποψιάζονται πως κάτι δε πάει καλά. Αποφασίζουν να το ερευνήσουν. Αν και αυτό αντιτίθεται στην δεοντολογία των Μικρών Εξερευνητών. Αλλά από την στιγμή που έχουν υποψίες. Πρέπει όμως να δράσουν όσο πιο αθόρυβα μπορούν ώστε να μη τους πάρουν είδηση.

Κάτι που δε μπορεί να γίνει στην ζούγκλα. Μεταφερθήκαμε σε μέρη τροπικά. Θείος και ανιψιός συνεχίζουν να αναζητούν τον αδελφό του πρώτου και θείο του δεύτερου. Η πεζοπόρα αναζήτησή τους  διακόπτεται από μα'ι'μούδες που παίζουν με τον Ντόναλντ και ενοχλημένη τίγρη που θέλει να κολατσίσει. Στην δεύτερη αναμέτρηση του Ντόναλντ με τα μα'ι'μούδια ανακαλύπτει από ψηλά την χαμένη πόλη. Η οποία δε εκτείνεται ούτε σε μήκος αλλά ούτε και σε ύψος. Μόνο σε βάθος. Τα δύο ενήλικα παπιά  χωρίζονται και εξερευνούν την πόλη. Ο Σκρούτζ βρίσκει ίχνη πολιτισμού. Αλλά τον καλεί ο Ντόναλντ.

Εκνευρισμένος τον αναζητά και πέφτει πάνω στον Γεδεών. Πού όπως και ο ανιψιός του ο Ντόναλντ είναι δεμένος. Φυλάσσονται από έναν αυστηρό απόστρατο. Σε λίγο καταφτάνει και ο Σκληρόκαρδος μαζί με τον προδότη ντετέκτιβ. Πλέον δε διστάζει να αποκαλύψει τους πραγματικούς σκοπούς του. Ζητάει ένα κυβικό στρέμμα χρήμα από τον Σκρούτζ προκειμένου να ελευθερώσει τα ανίψια του. Που αγνοούν ότι ουσιαστικά έχουν απαχθεί. Επίσης ,προς λύπη του Γεδεών, σκοπεύει να καταστρέψει την χαμένη πόλη. Τοποθετεί εκρηκτικά και αποχωρεί με τα τσιράκια του αφήνοντάς τους δεμένους.

Θείος και ανιψιός όπου φύγει-φύγει. Ο Γεδεών όμως δε σκοπεύει να μείνει με σταυρωμένα χέρια. Λύνεται και παρασύρει και τους άλλους ώστε να απενεργοποιήσουν τα εκρηκτικά του Χρυσοκούκη. Δυστυχώς δε προλαβαίνουν να τα εξουδετερώσουν όλα. Σώνονται όμως χάρη στις μα'ι'μούδες που έχουν άχτι τον Ντόναλντ. Η πόλη γίνεται πλέον και κυριολεκτικά χαμένη. Πίσω στο νησί τώρα.

Τα τρία ανιψάκια ανακαλύπτουν το γραφείο του Σκληρόκαρδου και αρχίζουν να αναζητούν στοιχεία. Μια χαρά δουλεύει το κινητό και το διαδίκτυο εκεί. Ανακαλύπτουν πως ο Πολύδωρος δεν υπάρχει Ακούν όμως τον μπάτλερ να πλησιάζει και το σκάνε από το παράθυρο. Προσπαθώντας να αποφύγουν τα ντόπερμαν πέφτουν σε ένα φρεάτιο και ανακαλύπτουν έναν υπόγειο κινητήρα. Οι χειριστές του επικοινωνούν με τον Χρυσοκούκη που δε διστάζει πλέον να ανοίξει όλα τα χαρτιά του. Λέει στους τεχνικούς του να ανοιχτούν με το πλωτό νησί στον ωκεανό.

"Συλλέκτης θυμού."

Ο Κύρος βοηθάει τον Ντόναλντ μπας και κοντρολάρει τον οξύθυμο χαρακτήρα που κληρονόμησε από την μητέρα του την Βολκάνα.
 

"Το απούλητο σπίτι."

Δύο μεσίτες προσπαθούν να πουλήσουν το σπίτι που είναι απέναντι από την οικία του Γκούφυ.

Στον αστερισμό της γεύσης: "Όλα για μία πουτίγκα."

Ο Τζον προσπαθεί να υποκλέψει μία συνταγή. Αλλά ο Μπίλυ και η Ελβίρα τον βάζουν στην θέση του.

"Το μυστικό της επιτυχίας μου."

Ο Μαύρος Πητ προσπαθεί εις μάτην να πείσει για το κακό του χαρακτήρα του.

Μονοσέλιδες ιστορίες.

Γάτα με πέταλα: "Ανιδιοτελής αγάπη."

Γάτα με πέταλα: "Δύσκολα γούστα."

Αιτήσεις συνδρομής για Μίκυ Μάους, Ντόναλντ και ΚΟΜΙΞ.

Εν κατακλείδι.

Το δεύτερο μέρος της ιστορίας είναι συγκλονιστικό. Ο Σκληρόκαρδος είναι απόλυτα ρεαλιστικός στον ρόλο του. Δε διστάζει μπροστά σε κανέναν και σε τίποτα. Η στάση του Σκρούτζ σε ένα καρέ με απογοήτευσε. Αλλά ο αδελφός του του δίνει ένα καλό μάθημα. Συνολικά μία απολαυστική ιστορία. 

Η βοήθεια έρχεται από εκεί που δε την περιμένεις. Έτσι στην δεύτερη ιστορία του τεύχους με το συμπαθητικό σενάριο έχουμε μία αναπάντεχη ανατροπή στο τέλος που της δίνει πόντους. Ο Γκούφυ όχι μόνο κάνει πολύ καλά αυτό που ξέρει. Αλλά βρίσκει και το ταίρι του. Η τρίτη ιστορία διαβάζεται ευχάριστα. Πριν το κλείσιμο του τεύχους έχουμε μία καλούτσικη ιστορία με τον Τζον και τον Χάσκυ. Ο δεύτερος πρέπει να έχει κάνει πλαστική στον πρόσωπο. Αλλιώς τον ξέραμε.. Το τεύχος κλείνει με μία πολύ καλή ιστορία με τον Μαύρο Πητ.

Οι δύο μονοσέλιδες με τον Τάμπυ (εγώ Μίτσα την ήξερα και γένους θηλυκού) ίσως κάνουν λίγο το χειλάκι σας να γελάσει. Δε τις βρήκα άσχημες πάντως.

Σειρά προτίμησης ιστοριών.

1. "Το μυστικό του Χρυσοκούκη." (Β΄μέρος.)

2. "Το μυστικό της επιτυχίας μου."

3. "Συλλέκτης θυμού."

4. "Το απούλητο σπίτι."

5. Στον αστερισμό της γεύσης: "Όλα για μία πουτίγκα."

8/10!!! Χαίρομαι όταν διαβάζω καλές ιστορίες με δευτεραγωνιστές ,συνήθως, χαρακτήρες σε πρωταγωνιστικούς ρόλους. Αυτό το τεύχος εμπεριέχει δύο. Που μαζί με τις υπόλοιπες τρεις υπόσχονται στιγμές χαλάρωσης. 

Επεξεργασία Οκτωβρίου 10, 2021 από Μενίγ Πουαγώ

[Manitou]

@ Μενίγ Πουαγώ  από τις 6 ξυπνάει το παιδί να κάνει την παρουσίαση του νέου τεύχους. 

Σε άλλα νέα με χαλάει λίγο στην βασική ιστορία που πολύ γρήγορα λύνεται το μυστήριο και αρχίζει το κυνηγητό. Πάντως είναι απροσδόκητα κακός και σατανικός ο Χρυσοκουκης σε μια αρκετά σφικτή ιστορία. Μου αρέσει πολύ θα έλεγα.

[Indian]

Κάτω από το λιτό εξώφυλλο του τεύχους #382, που όμως φιλοξενεί τους δύο ακρογωνιαίους λίθους του σύμπαντος της Disney, κρύβεται το δεύτερο μέρος της ιστορίας “Το μυστικό του Χρυσοκούκη”. Αυτό το μέρος ξεκινάει με τον αναγνώστη να μεταφέρει την προσοχή του σε δύο σημεία, με το πρώτο να είναι στα βάθη της ζούγκλας, όπου βρίσκονται ο Σκρουτζ κι ο Ντόναλντ και το δεύτερο στο ιδιόκτητο νησί του Χρυσοκούκη, όπου τελευταία φορά αφήσαμε τα τρία ανιψάκια να διασκεδάζουν με την ψυχή τους. Κι ενώ ο Χιούη, ο Λιούη κι ο Ντιούη αρχίζουν να υποψιάζονται ότι κάτι δεν πάει καλά με τις ξαφνικές περιποιήσεις του οικοδεσπότη τους κι αρχίζουν να ερευνούν το θέμα, ο θείος με τον ανιψιό έχουν ν’ αντιμετωπίσουν περισσότερα προβλήματα, καθώς βρίσκουν τον Γεδεών, αλλά και… μπελάδες! Με γοργούς ρυθμούς, λοιπόν, αποκαλύπτονται τα σατανικά σχέδια του Χρυσοκούκη, λύνονται οι απορίες που είχαν σχηματιστεί στο πρώτο μέρος και το μόνο που απομένει είναι να διαβάσουμε την κατάληξη του μύθου. Κι από αυτό το μέρος έμεινα ικανοποιημένος, καθώς έχουμε ένα σενάριο, το οποίο μπορεί να “σπάει” σε δύο μεριές, αλλά η σωστή σκηνοθετική του χροιά δεν μας κάνει να βαρεθούμε σε κανένα σημείο της πλοκής. Ο villain, για την ιδιότητά του, έχει κάνει σπουδαία δουλειά και οι μηχανορραφίες που έχει εξυφάνει έχουν “ενήλικο” στυλ και δεν θυμίζουν “παιδικό” κόμικ της Disney, ενώ παράλληλα οι αναφορές  σε κλασικές ιστορίες του θείου Carl, είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς! Αυτό δίνει μία πιο σοβαρή αίγλη στην ιστορία. Μέσα από τις σελίδες του ξεπετάγονται σκηνές δράσης, έντασης, αλλά και μυστηρίου, που με κάλυψαν απόλυτα, με μοναδική εξαίρεση τον τομέα του χιούμορ, που δεν δίνει πολλά σημεία αναφοράς. Κι αυτό το μέρος, λοιπόν, με ικανοποίησε κι εύχομαι το φινάλε να είναι το ίδιο ενδιαφέρον. Για το σχέδιο δεν έχει αλλάξει η άποψή μου, σε σχέση με το πρώτο μέρος. 

 

Η δεύτερη ιστορία του τεύχους έχει για πρωταγωνιστή τον Ντόναλντ και τον τίτλο: “Συλλέκτης θυμού”. Ο φίλος μας κάνει το τραπέζι στην αρραβωνιαστικιά του σε ένα πολυτελές εστιατόριο και κατά λάθος ο σερβιτόρος σερβίρει στο κεφάλι του ένα πιάτο με σούπα. Όπως είναι φυσικό ο Ντόναλντ έχει γίνει πυρ και μανία για πολύ λιγότερα.   Έτσι γίνεται η αφορμή να τους πετάξουν πυξ λαξ από το εστιατόριο. Σαν να μην έφτανε αυτό, τα δύο παπιά έρχονται στα λόγια και η Νταίζυ τον αφήνει σύξυλο, λέγοντάς του ότι δεν μπορεί να ελέγξει τα νεύρα του. Ο φίλος μας τότε, στην προσπάθειά του να βελτιώσει την ζωή του και την σχέση του με τους γύρω του, επισκέπτεται το εργαστήριο του Κύρου, εκθέτει το πρόβλημά του και ζητάει την επιστημονική του συμβουλή. Εκείνος μόλις έχει εφεύρει ένα τσαντάκι μέσης (τύπου “μπανάνα”), το οποίο έχει την ιδιότητα ν’ απορροφά και να αποθηκεύει τον θυμό τού κατόχου του. Ο Ντόναλντ, λοιπόν, σπεύδει να το δοκιμάσει και φαίνεται να φέρνει θετικότατα αποτελέσματα, καθώς μετατρέπεται σε ένα άκακο και πράο παπί. Μέχρι, φυσικά, να γίνει η στραβή!    Πρόκειται για μία ιστορία, που πατάει σε κλασικές και δοκιμασμένες μανιέρες στα κόμικς, όπως είναι η λάθος διαχείριση μίας εφεύρεσης του Κύρου από τον Ντόναλντ. Εδώ, βέβαια, έχουμε μία εφεύρεση αρκετά περίεργη και σαχλή, αλλά κι έτσι επιτέλεσε τον σκοπό της. Η πλοκή είναι κάπως αναμενόμενη και δεν κρύβει πολλές εκπλήξεις, ειδικά στον μυημένο αναγνώστη, αλλά και πάλι μπορώ να πω ότι με διασκέδασε, χωρίς φυσικά να διεκδικεί δάφνες ποιότητας. Στο φινάλε έχουμε μία εισαγωγή που δεν περίμενα. Δεν έχω κάτι με τον συγκεκριμένο χαρακτήρα (απεναντίας), αλλά πιστεύω ότι η ιστορία ολοκληρώνεται πολύ σαχλά. Γενικά την βρήκα μέτρια δουλειά, που δεν θα θυμάμαι για πολύ καιρό. Το σχέδιο το βρήκα απλά καλό. 

 

Για την συνέχεια “Το απούλητο σπίτι”, που βρίσκεται απέναντι από τον Γκούφυ θα μονοπωλήσει το ενδιαφέρον μας και θα προκαλέσει πολλούς μπελάδες στους πωλητές. Φαίνεται ότι μία άδικη κατάρα στοιχειώνει το συγκεκριμένο σπίτι, το οποίο στέκεται αδύνατο να πουληθεί κι ο λόγος είναι ο εκκεντρικός γείτονας που έχει κι ακούει στο όνομα Γκούφυ. Μάταια οι πωλητές προσπαθούν να μεταπείσουν τους μελλοντικούς αγοραστές, οι οποίοι μόλις συνειδητοποιούν ότι θα γειτνιάσουν με την λαίλαπα του Μίκυ Σίτυ, τρέπονται σε άτακτη φυγή. Τελευταία τους ελπίδα ένας ακόμα υποψήφιος, ο οποίος πρέπει πάση θυσία να πειστεί να το αποκτήσει και σε αυτό φροντίζουν να… βοηθήσουν λίγο τις καταστάσεις. Θα καταφέρουν, τελικά, οι μεσίτες να επιτύχουν τον στόχο τους? Αν και μιλάμε για ένα σενάριο, στο οποίο επικρατεί η σουρεαλιστική λογική του πρωταγωνιστή, που φτάνει στα όρια της υπερβολής, μπορώ να πω ότι εντόπισα στοιχεία, τα οποία με κράτησαν στις σελίδες και με διασκέδασαν. Ο Γκούφυ δίνει ρεσιτάλ παλαβομάρας, αλλά κι ο επίδοξος αγοραστής δεν φαίνεται να υστερεί και κατά συνέπεια το συγκεκριμένο δίδυμο φαίνεται να έχει καλή χημεία μεταξύ του. Τραγικές φιγούρες, αλλά κι ο λόγος που η ιστορία έχει χιούμορ, είναι οι μεσίτες, για τους οποίους ο συγγραφέας δίνει ένα ανατρεπτικό φινάλε στα παθήματά τους. Εν κατακλείδι, είναι μία ιστορία που με διασκέδασε, δεν ήταν τέλεια (μάλλον μέτρια θα την χαρακτήριζα) και δίκαια καταλαμβάνει το… κάτω ράφι στην ύλη του τεύχους. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό, με τον εκκεντρικό κύριο Ο’ Ρέμπελ να φέρνει πολύ στον κύριο της Μονόπολης!  

 

Κάπου εδώ θ΄ αλλάξουμε σύμπαν και θα ταξιδέψουμε “Στον αστερισμό της γεύσης”, καθώς ο Ρόμπαξ θα τα κάνει “Όλα για μια πουτίγκα”. Ο αντίζηλος του θείου Σκρουτζ βρίσκεται στο Παπιοχώρι, στο οποίο διοργανώνεται ένα μεγάλο πανηγύρι κι ο σκοπός του είναι να εντοπίσει μία συμφέρουσα επιχειρηματική ευκαιρία. Μαζί του στην αναζήτηση έχει και τον Χάσκυ. Κάποια στιγμή, το πιστό του τσιράκι νιώθει λιγούρα κι αγοράζει μία πουτίγκα. Όταν, κατά τύχη, ο Ρόμπαξ την δοκιμάζει, οι γευστικοί του κάλυκες ξετρελαίνονται κι έτσι ψάχνει διακαώς να βρει την δημιουργό αυτού του εκλεκτού εδέσματος. Η αναζήτησή του θα τον οδηγήσει μέχρι το αγρόκτημα της Γιαγιάς Ντακ. Η γλυκιά Ελβίρα, όμως, δεν φημίζεται για τις αποκαλύψεις της στις συνταγές της κι έτσι ο φίλος μας θα πρέπει να σκεφτεί έναν άλλο τρόπο για να βάλει στο χέρι την πολυπόθητη συνταγή. Θα τα καταφέρει, όμως? Σύντομο σενάριο, στο οποίο έχουμε ένα πρωταγωνιστικό δίδυμο, που δεν το βλέπουμε συχνά μαζί. Ο λόγος για τον Ρόμπαξ και την Γιαγιά Ντακ. Από εκεί και πέρα, η πλοκή, μπορεί να ήταν λιτή, αλλά μέσα σε λίγες σελίδες, φάνηκε να έχει συνοχή και σωστή δόμηση. Εννοείται ότι προκαλεί μεγάλη εντύπωση το γεγονός ότι λείπει η Νέμεσις του Ρόμπαξ, που ακούει στο όνομα Σκρουτζ, τουλάχιστον με την… φυσική του παρουσία. Το φινάλε, εμφάνιζε το απαραίτητο υλικό για να προκαλέσει το μειδίαμα του αναγνώστη. Γενικά την βρήκα μία ευχάριστη ιστορία, που διαβάζεται άνετα, ανάμεσα στις μεγάλες. Το σχέδιο το βρήκα καλό και ίσως και κάτι παραπάνω. 

 

Κάπου εδώ, ένα όμορφο αιλουροειδές θα κάνει την εμφάνισή του σε δύο μονοσέλιδες ιστορίες. Ο λόγος για την Τάμπυ, η οποία είναι μία “Γάτα με πέταλα”! Οι ιστορίες αυτές είναι οι εξής: 

 

●        “Ανιδιοτελής αγάπη”

●        “Δύσκολα γούστα”

 

Και στις δύο ιστορίες βλέπουμε τον Φέθρυ να προσπαθεί να… εφεύρει τρόπους, προκειμένου να κάνει το κατοικίδιό του να φάει την τροφή του. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να δημιουργηθούν δύο ευτράπελες καταστάσεις, οι οποίες χαρακτηρίζουν τον πρωταγωνιστή 100%. Προσωπικά δεν μπορώ να πω ότι διασκέδασα με τα συγκεκριμένα σενάρια, αλλά όχι κι ότι δυσανασχέτησα. Μάλλον θα έλεγα ότι με άφησαν κάπως αδιάφορο. Σχεδιαστικά τις βρήκα μέτριες. 

  

Και θα τελειώσουμε με τον παλαιότερο εχθρό του Μίκυ, τον Μαύρο Πητ, ο οποίος πρωταγωνιστεί στην ιστορία “Το μυστικό της επιτυχίας μου”. Ο φίλος μας συχνάζει σε ένα κακόφημο μπαρ, όπου συγκεντρώνονται όλοι οι εγκληματίες και μιλούν για τις… δουλειές τους. Εκείνος, όμως, δεν έχει να επιδείξει κάποια τρανή ληστρική επιτυχία. Απεναντίας, το φιάσκο είναι στην ημερήσια (ή την νυχτερινή για να είμαστε ακριβείς) διάταξη. Τυχαία, λοιπόν, θα τον συναντήσει ένας καθηγητής της παρανομίας, ο οποίος, θέλοντας να εντοπίσει τον λόγο που ο Πητ δεν τα πάει καλά με τις ληστείες, θα διαπιστώσει ότι ίσως αυτό να οφείλεται σε κάποια καλή πράξη που πραγματοποίησε στο παρελθόν. Αμέσως το μυαλό του Πητ πάει σε κάποιο νεανικό του ατόπημα. Κάποια στιγμή, ενώ βρισκόταν υπό καταδίωξη, η μοίρα τα έφερε με αυτόν τον τρόπο, ώστε έσωσε μία ολόκληρη πόλη από την χρεοκοπία! Αποφασίζει, λοιπόν, να επιστρέψει σε αυτή την πόλη, προκειμένου να επανορθώσει αυτό το νεανικό του παράπτωμα. Ενώ, όμως, περίμενε να έχει ξεχαστεί το όνομά του, αντιθέτως, του έχουν στήσει άγαλμα και τον τιμούν με κάθε επισημότητα! Τι θα σκαρφιστεί για να καταστρέψει την υστεροφημία του? Τίμιο κι αρκετά πρωτότυπο σενάριο, που με κάνει να απορώ γιατί πήρε χαμηλή βαθμολογία στο Inducks. Εννοείται ότι δεν μιλάμε για αριστούργημα της Ένατης Τέχνης, αλλά προσωπικά με διασκέδασε. Η πλοκή στηρίζεται σε ένα μεγάλο μέρος της σε αφηγηματικά πλαίσια του παρελθόντος, ενώ χωρίζεται σε δύο άτυπα μέρη, όσον αφορά το χρονικό (αλλά και το τοπικό) πλαίσιο. Η σκηνοθεσία είναι αρκετά προσεγμένη και δεν κουράζει τον αναγνώστη με τα πολλά εμπρός - πίσω. Όσον αφορά το χιούμορ, είναι διακριτικό, με απαλή υφή, αλλά καίριο όπου χρειάζεται. Ο μεγαλύτερος όγκος του κωμικού στοιχείου, αντλείται από την προσπάθεια του Μαύρου Πητ ν’ αποδείξει ότι είναι κακός. Το φινάλε με άφησε με ένα χαμόγελο στα χείλη κι ένα γλυκό συναίσθημα. Ο εικαστικός τομέας θεωρητικά συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά, που θα με έκαναν να τον αντιπαθήσω. Έχουμε, λοιπόν, ένα σχέδιο, το οποίο είναι πυκνογραμμένο, οι χαρακτήρες ατσούμπαλοι και τα καρέ παραφορτωμένα. Παρόλα αυτά, όμως, μου έφερε στο μυαλό σχεδιαστικά μοτίβα των ιστοριών της δεκαετίας του ‘80, γεγονός που άλλαξε την γνώμη μου και με έκανε να το εκτιμήσω περισσότερο από όσο θα περίμενα. Πολύ ευχαριστημένος έμεινα από τον χρωματισμό.