Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΤΡΑΠΟΥΛΟΧΑΡΤΑ

[germanicus]

 

 

Ένα noir κόμικ της Αλέξιας Οθωναίου, βασισμένο σε ένα διήγημα τινός ονόματι Ratchet. Το κόμικ δημοσιεύτηκε από το Νοέμβρη του 2019 σε συνέχειες στο ίντερνετ μέσω του socomic.gr. Μπορείτε λοιπόν να το διαβάσετε online για να δείτε εάν σας ενδιαφέρει από εδώ.

 

Το σχέδιο είναι στα τυπικά πλέον χνάρια της δημιουργού.

 

 

Αντιγράφω την περιγραφή του από το socomic

"Ο μεγαλοδικηγόρος Μαρίνος Ταχτσίδης βρίσκεται στριμωγμένος μέσα στο ψυγείο του διαμερίσματος του νεκρός, με ένα τραπουλόχαρτο στο στόμα. 10 κούπα. Ο Σταύρος Καλιάτης, υποψήφιος καθηγητής στην Καλών Τεχνών, δολοφονείται μια βδομάδα αργότερα. Η καρδιά του λείπει. Στη θέση της, ο βαλές σπαθί. Ακολουθεί η ντάμα καρό. Ξημερώνει Δεκέμβρης του 2008. Η Αθήνα παίρνει φωτιά, και η γυναίκα με τα τραπουλόχαρτα δεν παίρνει τη δημοσιότητα που ίσως επιθυμούσε. Οι φόνοι σταματούν λες και είχε αλλάξει ξαφνικά γνώμη.
Αλλά όχι. Ποτέ δεν είχε ξεστομίσει «πάσο». Απλά, εδώ και δεκαοχτώ μήνες, κοίταζε τα χαρτιά της και έπαιζε με τις μάρκες της πριν συνεχίσει να τα χώνει."

 

 

[Mandrake]

Το είχα καταχωρήσει και στο "Goodreads" πριν κυκλοφορήσει. Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να το βρει εδώ. Έφαγα τον κόσμο να βρω αυτόν τον "Rachet" για να γράψω σωστά το πλήρες όνομά του αλλά τζίφος...

[nikolas12]

Διάβασα λίγο την περίληψη και μου κίνησε το ενδιαφέρον οπότε είπα να το τσιμπήσω με μια από τις τελευταίες μου παραγγελίες. Το συγκεκριμένο κόμικ είναι η πρώτη δουλειά της Αλεξίας Οθωναίου που διαβάζω, δεν το είδα διαβάσει στο socomic. Αν και μοιάζει με μυστήριο, στην πραγματικότητα δεν είναι ακριβώς αυτό. Είναι προφανές το ποια είναι η γυναίκα με τα τραπουλόχαρτα. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα noir διήγημα, μια πολύ καλή ιστορία που εξετάζει σε βάθος μια οικογενειακή σχέση με φόντο τους φόνους μίας κατά συρροήν δολοφόνου σε συνδυασμό με το φορτισμένο πολιτικό τοπίο της Αθήνας και ειδικά του κέντρου το 2008-2009 ύστερα από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου.

 

Η συγκεκριμένη πολιτική πινελιά μου φάνηκε περισσότερο ότι υποβοηθούσε το αφηγηματικό πλαίσιο της ιστορίας και των φόνων παρά αποτελούσε κάποια συγκεκριμένη δήλωση αν και με πήγε αρκετά χρόνια πίσω. Αυτό ισχύει τουλάχιστον στα δικά μου μάτια. Το σχέδιο μου θύμισε αρκετά του Παναγιώτη Τσαούση στους Λήσταρχους σε θέμα τεχνοτροπίας, γενικά είναι noir με πολύ σκοτεινή παλέτα χρωμάτων σε κάθε του σελίδα. Δεν έχει πολλές λεπτομέρειες ούτε σε τοποθεσίες, ούτε σε πρόσωπα και δε χρειάζεται τέτοιες.

 

Η έκδοση είναι η κλασική μεγάλου μεγέθους της Jemma και μου άρεσε αρκετά το χαρτί. Οι μεγάλες σελίδες συνήθως χρησιμεύουν πολύ σε κόμικ με λεπτομερή καρέ, αλλά θεωρώ πως αυτό με μικρό μέγεθος θα έκανε το σχέδιο να φαίνεται λίγο "μπουκωμένο", οπότε καλώς ακολούθησαν αυτήν την επιλογή. Συνοψίζοντας πρόκειται για ένα σφηνάκι 50 σελίδων με λίγο κείμενο, αρκετή εικόνα, πολλή ένταση και 1-2 αρκετά σκληρές εικόνες, αν κάποιος είναι των περίεργων σκοτεινών ιστοριών, θα του το πρότεινα.

[Indian]

Είχα την τύχη να εντοπίσω το συγκεκριμένο κόμικ διαδικτυακά και από την πρώτη κιόλας στιγμή μου τράβηξε την προσοχή, μιας κι αρέσκομαι σε τέτοιου είδους αναγνώσματα. Περίμενα, λοιπόν, να κυκλοφορήσει σε έντυπη μορφή και ποιος άλλος θα μπορούσε να το πραγματοποιήσει αυτό, εκτός από την αγαπημένη μας JEMMA! 

 

Χωρίς να έχω διαβάσει το διήγημα, βρήκα την ιστορία άκρως ενδιαφέρουσα. Έχουμε να κάνουμε με τον ορισμό του αστυνομικού νουάρ, που μου έφερε στο μυαλό κάτι από το εξαιρετικό "Seven", χωρίς φυσικά να έχει την ίδια μεθοδολογία. Το κρύο, η βροχή και η άρτια αφήγηση, συνθέτουν μία αξιόλογη σκηνοθεσία κι ενισχύουν τον προαναφερθέντα χαρακτήρα. Τα εγκλήματα που περιγράφονται είναι ειδεχθή, γεμίζοντας τον αναγνώστη (τουλάχιστον στην αρχή) με πολλές απορίες. Εύστοχη, επίσης, βρήκα  την εισαγωγή του γεγονότος της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου, σαν μέσο προσωρινής συγκράτησης της δολοφόνου. 

 

Δυστυχώς όμως όπως το νόμισμα έχει δύο όψεις έτσι κι εδώ υπάρχουν και μερικά αρνητικά στοιχεία. Πρωτίστως θα πρέπει να τονίσουμε την επιτακτική ανάγκη για περισσότερες σελίδες, που θα έδιναν πιο πολλές λεπτομέρειες και κατά συνέπεια καλύτερη ανάπτυξη. Δεν ξέρω το διήγημα, αλλά τουλάχιστον το κόμικ (μιας και δεν είναι ακριβής μεταφορά) θα το ήθελα περισσότερο λεπτομερές και λογοτεχνικό. Έμοιαζε με μία ελάχιστη συνεισφορά σε μία ανθολογία κι όχι με ένα στιβαρό graphic novel. Και φαντάζομαι ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου ότι με τους κατάλληλους χειρισμούς, άνετα θα μπορούσε να απογειωθεί σε κάτι καλύτερο. Άλλη μια ένσταση που έχω είναι στην δολοφόνο. Μπορεί στην αρχή να πιανόμαστε ευχάριστα στον ύπνο, μετά τα μισά όμως εύκολα βγαίνει το συμπέρασμα για το ποια είναι. Κι αυτό γιατί... 

Spoiler

Η Ξένια είναι το μοναδικό θηλυκό στοιχείο που υπάρχει!

 

Το φινάλε, αν και βιαζόταν να ολοκληρώσει την ιστορία, ήταν εύστοχο και ιδανικό. Επανέρχομαι όμως στην έλλειψη "σάλτσας"! Γενικά η ιστορία ενδείκνυται στους λάτρεις των σκοτεινών νουάρ που πραγματεύονται φρικιαστικούς φόνους και μυστήριο, οι οποίοι θέλουν να διαβάσουν κάτι στα μέτρα τους, αλλά γρήγορο. 

 

Το εικαστικό στοιχείο φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή της καταξιωμένης και πανέμορφης δημιουργού. Σίγουρα είναι ένα στυλ που δεν περνάει απαρατήρητο και εισάγει κάτι φρέσκο. Προσωπικά όμως δεν μπορώ να δηλώσω ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα. Αυτό το "βρώμικο" κι επιμελώς ατημέλητο μοτίβο, δεν είναι του γούστου μου. Θα προτιμούσα καλύτερες γραμμές. Γούστα είναι αυτά. Βέβαια, η αντιπαράθεση ανάμεσα στις ευτυχισμένες στιγμές και στο παρόν (στις σελίδες 39 και 40) δηλώνει μία εικαστική ευφυΐα. Το χρώμα είναι άμεσα συνυφασμένο με τον νουάρ χαρακτήρα που έχει το σενάριο. Τα χρώματα είναι μουντά και συνάμα γλυκά στο μάτι. Κι εδώ όμως νομίζω ότι θα πήγαινε καλύτερα το ασπρόμαυρο στυλ με ένα τίμιο μελάνωμα. 

 

Η έκδοση της JEMMA, ποιοτικά είναι σε πολύ καλά επίπεδα. Το άλμπουμ έχει διαστάσεις BD και καλό, παχύ χαρτί στο εσωτερικό του, το οποίο κρατάει μία εξαιρετική εκτύπωση. Το χρώμα αποδίδεται τέλεια, ενώ και η κόλληση είναι ανθεκτική. Ένα μικρό παράπονο που έχω είναι στο έξτρα υλικό, το οποίο το βρήκα κάπως φτωχό. Στην έκδοση συμπεριλαμβάνονται μόλις τρία σκίτσα τριών δημιουργών (DANI, Έφη Θεοδωροπούλου και Λουίζα Καραγεωργίου). Νομίζω ότι θα ταίριαζε ένας πρόλογος ή έστω ένα σύντομο βιογραφικό της Αλέξιας ή του συγγραφέα του αρχικού διηγήματος ή κάποιες πληροφορίες γι' αυτό.