Το ιδανικό πολυθεματικό περιοδικό κόμικ

[germanicus]

Με αφορμή την έκδοση του Mov μπήκα στον πειρασμό να ψαχτώ για το πως θα ήταν το ιδανικό ελληνικό πολυθεματικό περιοδικό κόμικ.

 

Δεν θα είχε κουλτούρα. Όποιος μου κουβάλαγε κόμικ τύπου εικαστική κουλτούρα ή με αντιπολεμικά μηνύματα ή για τα παιδάκια που λιμοκτονούν στην Ανταρκτική επειδή έπεσε περονόσπορος στους πιγκουίνους, θα τον πήγαινα στον πίσω περίβολο της πολυκατοικίας και θα τον εκτελούσα. Ένας πυροβολισμός στο κεφάλι και το σύμπαν αυτομάτως θα γινόταν ομορφότερο.

 

Από Έλληνες? Τασμαρ + Ευνομία σε κάθε τεύχος. Θα ζόριζα και μερικούς ακόμα που γουστάρω προσωπικά από όλη αυτή την θεότρελη πιτσιρικαρία που έχει σκάσει εκεί έξω. Μια 6σέλιδη σπλατεριά του Ρουμπούλια με ημίγυμνες έτοιμες να τις φάει ο δράκος που θα τις σώζει ένας μουσκουλάτος (έτσι για να γουστάρει ο Ρούμπους). Κάτι με το παρανοϊκότατο χιούμορ του Τσούκη (κάποιος να ξεκινάει από Ραφήνα για Μύκονο, να κάνει παράκαμψη στον Ισθμό για σουβλάκια, από εκεί να πηγαίνει στη Πύλο για ανασκαφές, να έβρισκε ένα χρυσό ρολόι, το οποίο θα το πούλαγε στο Αλγέρι, εν συνεχεία θα πήγαινε Τζαμάικα (είναι με ψαρόβαρκα, έτσι?) για τα δέοντα, θα πέρναγε από διώρυγα Παναμά, στάση στην Οκινάουα για σούσι, Μαδαγασκάρη για φίλντισι, Σουέζ και κατάληξη στη Μύκονο... και όλα αυτά θα έδεναν με κάποιο μυστήριο Τσούκικο τρόπο). Μερικά από αυτά τα κουταλιές κοριτσοαποτέτοιο και μανγκααποκείνο, τίποτα σε στυλ One Piece. Φρεσκαδούρα δλδ. Χωρίς ψηλά νοήματα. Διασκέδαση. Α ναι. Σαφώς και θα είχε Ωθωναίου. Σαφεστατότατα.

 

Από ξένους? Η τακτική του 9 με περιπετειώδη γαλλοβελγικά. Θα κοίταζα για τίποτα ασπρόμαυρα λατινοαμερικανικοιταλικά. Είτε μιλάμε για περιπέτειες που είχαν δημοσιευθεί στον Σκορπιό (θα σκότωνα λχ για λίγο Αλβαρ Μαγιόρ ακόμα), είτε για χιουμοριστικά τύπου Altan. Σαφώς και θα είχε Εντικά. Δεν μπορείς να λες ότι βγάζεις σοβαρό πολυθεματικό άμα δεν έχεις δημοσιεύσει την αγωνία του τερματοφύλακα πριν το πέναλτυ. Θα έκλεβα και από τον Σταυριανό τα δικαιώματα στο The Goon (χε χε χε ). Θα έβαζα πιθανότατα σε συνέχειες και το Queen & Country. Ορισμένα αμερικάνικα στριπ, σαφώς και θα έμπαιναν μέσα.

 

Άλλη ύλη? ... Μου αρέσουν τα αρθράκια που βάζει το περιοδικό Κόμιξ. Λίγο από όλα, μικρά και σύντομα με πληροφορίες για το τι συμβαίνει στον κόσμο γύρω από το Κόμικ. Μου αρέσουν επίσης και τα αφιερώματα που κάνει όχι υπό το πρίσμα ότι σπονσοράρει το υλικό που ΘΑ δημοσιεύσει μερικά τεύχη μετά, όσο υπό το πρίσμα ότι έχει πληροφορίες και αναλύσεις που δεν θα βρω αλλού. Οπωσδήποτε αφιερώματα σε κινούμενα σχέδια. Και ρέτρο και μοντέρνα. Και με τεράστια έμφαση στα γιαπωνέζικα και το ανιμέ. Από το 9 θα τσίμπαγα εκείνα τα εγκυκλοπαιδικά που θα με κάνανε σοφότερο γύρω από κάποιους δημιουργούς. Πιθανότατα να το συνέδεα κι όλας και με κάποια ιστοριούλα από δαύτους... Θα το έριχνα και το αφιερωματάκι στις ταινίες που πηγάζουν από κόμικ. Δε νομίζω ότι θα πήγαινα στα άκρα του Γκραν Γκινιόλ με καρακάλτ πράγματα, αλλά δεν θα ήθελα ούτε τα τετριμμένα του Σινεμά με τα υπερηρωικά... Θα το έψαχνα για πράγματα τύπου Το Χρονικό της Βίας. Σαφώς και θα έβαζα πράγματα τύπου μάθετε να σχεδιάζετε (όπως έκανε παλιά το Wizard). Θα κοπάναγα όμως και πράγματα από η/υ και γραφιστικές τέχνες. Είχε η Αριάδνη ένα εξαιρετικότατο περιοδικό (δεν θυμάμαι τίτλο τώρα) γύρω από fx με photoshop κλπ. Μούρλια πράγμα. Μούρλια.

 

Αυτά. Και θα φρόντιζα να είχα και μερικούς 20χρονους τριγύρω μου για να μου τραβάνε τα γκέμια αν το παρασοβάρευα το θέμα αλλά και για να με διαφωτίζουν πάνω σε αυτά τα γιαπωνοζοειδή που δεν τα κατέχω τα άτιμα...

 

 

ΥΓ δεν θυμάμαι αν έγραψα τι θα έκανα σε όποιον μου έφερνε κόμικ για τους άστεγους που πεθαίνουν στους δρόμους της Σαγκάης από το μολυσμένο ρύζι ή για τις χαμένες αγάπες που οδηγήσαν σε αποξένωση, μαρασμό, λήθη, νοσταλγία, πόνο και πυτιρίδα ή με εικαστικά παντρέματα Μονέ με Γκάουντι υπό τους ήχους του Τζαρετ. Θα τους έπαιρνα πίσω από την πολυκατοικία και θα τους εκτελούσα. Και το σύμπαν θα γινόταν απίστευτα πιο όμορφο. Αγγελάκια θα κατεβαίναν από τον ουρανό χορεύοντας καν-καν και τα ουρί θα έρχονταν 5-5 σπίτι μας για να μας κάνουν μυοχαλαρωτικό μασάζ με αιθέρια έλαια από παρθένο αβοκάντο με παρθένους τρόπους, ταϊζοντας μας σταφυλορόγες και κεφτεδάκια με δυόσμο.

[AndreasD]

Εμένα πάλι δεν θα με πείραζε να έχει και την μορφή ανθολογίας, όπως είναι το Popgun ή το Mome, και ας βγαίνει 2-3 φορές το χρόνο. Θα ήθελα να έχει όσο το δυνατόν περισσότερες δουλειές (νέες) απο Έλληνες. Δεν είναι δυνατόν ο Διαλυνάς, ο Γκογκτζιλάς, ο Γούσης, ο Κυριαζής, ο Λώλος, ο Κούτσης και άλλοι να κάνουν για τους Αμερικάνους εκδότες και όχι για τους Έλληνες.

Ακόμα θα ήθελα να βλέπω δουλειές απο σχεδιάστες που λόγω γλώσσας ή άγνοιας δεν μπορώ να προσεγγίσω το έργο τους. Αρκετοί απο μας είχαμε πάθει πλάκα στο τελευταίο φεστιβάλ της Βαβέλ με κάποιους απο τους Ρώσσους ή τους Ουκρανούς. Και είμαι σίγουρος πως θα υπάρχουν αξιόλογα πράγματα και στη Δανία και στην Ισπανία και στην Ελβετία και στη Βενεζουέλα και στον Καναδά και στην Κινά και παντου.

 

Κάτι τέτοιο λοιπόν δεν θα με χαλούσε καθόλου, αρκεί να μην περιέχει κόμικς κουλτούρας και νοημάτων που είναι πολύ ψηλά για να τα καταλαβαίνουν οι αναγνώστες. Καλή η Αβάντ Γκάρντ, αλλά προτιμώ την Άβα Γκάρντνερ.

 

[x for xepeta]

Έλληνες:

Λίγους και καλούς. Λίγους και εργατικούς. Λίγους και όχι να το γεμίσω με ντόπια λασπούρα.

 

Τίποτα άλλο δε θέλω. Για τα υπόλοιπα είμαι σίγουρος ο οποιοσδήποτε εκδότης θα κάνει τα καλύτερα.

Αν έχει λεφτά για ξένες δουλειές θα βρει καλό πράμα. Όχι όμως κολλημένος στο παρελθόν. Αν βέβαια θέλει την πιτσιρικαρία. Καλοί αυτοί οι 30άριδες-40ρηδες σαν αναγνώστες αλλά ας τους αφήσουμε στην άκρη Νέο αίμα - νέοι αναγνώστες - νέοι δημιουργοί! Αυτά πάνε πακέτο. Νομίζω, εγώ, κατά τη γνώμη μου, υποθέτω.

[ariane75]

Σαφώς και θα έβαζα πράγματα τύπου μάθετε να σχεδιάζετε (όπως έκανε παλιά το Wizard). Θα κοπάναγα όμως και πράγματα από η/υ και γραφιστικές τέχνες. Είχε η Αριάδνη ένα εξαιρετικότατο περιοδικό (δεν θυμάμαι τίτλο τώρα) γύρω από fx με photoshop κλπ.

 

Πρόκειται για το καταπληκτικό ImagineFX, για όσους αναζητούν υλικό και έμπνευση γύρω από οτιδήποτε σχετίζεται με εικόνες, αλλά και ανιμέ. Παρουσιάζει συχνά σκέτσμπουκς βαρβάτων ονομάτων του χώρου των κόμικς και συνεντεύξεις τους για το πως κάναν το τάδε και το δείνα, αλλά παρουσιάζει και δουλειές ''άγνωστων'' αστεριών και πραγματικά είναι απείρως δελεαστικό. Αξίζει με το παραπάνω τα λεφτά του, συνυπολογίζοντας ότι κάθε μήνα συνοδεύεται από σιντάκι με μπόλικο εκπαιδευτικό υλικό, σχεδιαστικά εργαλεία-προγραμματάκια, πηγές αναφοράς και γενικά άριστης ποιότητας βοηθήματα κλπ κλπ για ειδικούς-έμπειρους στο χώρο αλλά και ''φρέσκους'' που έχουν όρεξη να μάθουν-πειραματιστούν-εμπνευστούν.. Αν περιπλανηθείτε λιγάκι στο λινκ του περιοδικού θα καταλάβετε τι εννοώ. Το αναφέρω γιατί πράγματι υπάρχει τόσος κόσμος ''εκεί έξω'' που ψάχνεται και διψάει για μάθηση και δουλειά και απ'όλα αυτά που είπατε παραπάνω, βρίσκω καταπληκτικότερη την ιδέα του Νίκου για το κομμάτι που θα περιέχει αναφορές καθεαυτό στη δημιουργία κόμικς, μπουκίτσες σχεδίου και πως και γιατί και από ποιους και πότε και άουα και κα-πάου και δώσε λίγη σινική ακόμα και ανέβασε το χρώμα και μπουμ-μπουμ!!! (είμαι σαφής ορ γουάτ?)

 

Να θυμίσω εδώ και ένα τόπικ που είχε ξεκινήσει κάποτε ο Χρήστος εδώ για εκείνες τις ψυχούλες-ψυχάρες που ψάχνονται σχετικώς με ''πηγές σχεδίου''.

 

Όσο για το ιδανικό πολυμορφικό-πολυθεματικό περιοδικό κόμικ, αυτά που λέτε παραπάνω πάνω-κάτω, μέσα-έξω. Ειλικρινά όμως, δεν ξέρω που τελειώνουν ή που αρχίζουν τα χωράφια της κουλτούρας και δε θα με εξέπληττε αν ανακάλυπτα/διαπίστωνα/επιβεβαίωνα ότι κατά καιρούς έχετε λατρέψει κι εσείς (οι βετεράνοι με τις σαρδέλες και τους χαρχαρίες και τους κροκόνδειλους ) πράγματα που εύκολα τσουβαλιάζονται με μια τέτοια ταμπέλα απ'έξω.

Εκτός από τον σαφή προσδιορισμό του Νίκου:

κόμικ για τους άστεγους που πεθαίνουν στους δρόμους της Σαγκάης από το μολυσμένο ρύζι ή για τις χαμένες αγάπες που οδηγήσαν σε αποξένωση, μαρασμό, λήθη, νοσταλγία, πόνο και πυτιρίδα ή με εικαστικά παντρέματα Μονέ με Γκάουντι υπό τους ήχους του Τζαρετ.

η κουλτούρα μπορεί να περιγραφεί τελείως διαφορετικά από γαλλική - ιταλική -βελγική - σουηδική μπλα μπλα ματιά...

Ναι αλλά κα αν αυτό το ρύζι προέρχεται από σπόρους που αφόδευσε επιλεκτικά αποδημητικός δεινόσαυρος κατά τη σύντομη διαμονή του σε συνέδριο για τις επιδράσεις της ασθενούς πυρηνικής δυνάμεως στο ανοσοποιητικό σύστημα της Οχρίδας κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου? Με σαντιγύ και χωρίς χρωστικές?

 

Πάντως θα γούσταρα ένα τέτοιο πολυμορφικό περιοδικό να έχει και μπόλικες σελιδούλες, πως είναι ας πούμε το γαλλικό LanFeust (έχει 116 σελίδες μαζί με τα εξώφυλλα, φουλ έγχρωμο, πολύ καλή ποιότητα χαρτιού και περιεχομένου στα 4.40 ευρά!! - στη Γαλλία βέβαια αυτά...) ή το ιταλικό Skorpio (κι αυτό 116 έγχρωμες σελίδες, μικρότερο όμως μέγεθος και πιο λεπτό χαρτί, στα €2.80 στην Ιταλία)

 

...

[CitizenX]

Εμένα πειράζει που μου άρεσε η Βαβέλ μέχρι το τέλος;

[germanicus]

είναι σοβαρό! να το κοιτάξεις!

 

[x for xepeta]

Εμένα πειράζει που μου άρεσε η Βαβέλ μέχρι το τέλος;

 

Ποιο τέλος; Τελείωσε;;

[Ion]

Στα περισσότερα συμφωνώ μαζί σου germ. Κουλτούρα: να εξαφανιστεί! Έλληνες: λίγοι και καλοί. Γαλλοβελγικά: όσα περισσότερα γίνεται. Αρθρα: όπως του ΚΟΜΙΞ που περιέγραψες που και μένα μου αρέσουν πολύ. Αυτό που θα ήθελα να τονίσω όμως ότι καλύπτει τις δικές μου ανάγκες είναι ιστορίες χωρίς συνέχειες σε επόμενα τεύχη. Αν και αυτό έρχεται σε αντίθεση με τα Γαλλοβεγλικά κόμικς (τουλάχιστον τα μεγάλα, γιατί υπάρχουν και άφθονα στριπ) ποτέ δεν μου άρεσε η αναμονή του επόμενου τεύχους για να μάθω τη συνέχεια, ή δεν μου άρεσε να αγοράζω ένα τεύχος και να διαπιστώνω ότι είναι συνέχεια ιστορίας από το προηγούμενο τεύχος που έχω όμως χάσει.

 

[Valtasar]

Ξέρω Νίκο, ακόμα περιμένεις την απάντησή μου... ας την γράψω λοιπόν....

 

Πως θα ήθελα ένα πολυθεματικό περιοδικό κόμικς σήμερα ;

 

Σαν το GreekComics (στην ποιό επαγγελματική μορφή - του εντύπου).

Ουδέτερο από επιρροές, με λίγο απ' όλα. Να βλέπω τάσεις, να μαθαίνω τι γίνεται(παντού), να μαθαίνω ιστορία, να βλέπω πειραματισμούς, να δοκιμάζω γεύσεις(από παρελθόν και μέλλον).

Να μην αποκλείεται κανένας αλλά και να μην πήζω σε ένα είδος.

Να με ξαφνιάζει σε κάθε τεύχος, να φτάσει το τέλος του χρόνου και να μην ξέρω ποιό τεύχος να ξανα-διαβάσω.

Να έχει συντακτική ομάδα που ο καθένας να ειδικεύεται(ή να έχει τρέλα) με ένα είδος. Όχι άτομα που τα ξέρουν όλα και είναι παντογνώστες και θεοί-κριτικοί των πάντων.

Να παράγει τέχνη και όχι να υποστηρίζει συμφέροντα.

 

Δεν μου αρέσουν οι αφορισμοί. Και θα πάω σε έκθεση ζωγραφικής, και θα πάω και σε σουβλατζίδικο, και θα πάω σινεμά. Όλα έχουν την αξία τους και τα σέβομαι όπως και τους ανθρώπους που τα υποστηρίζουν (όχι όμως τους φανατικούς).

 

Δεν θα ήθελα να βγαίνει συχνά και βιαστικά. Θα ήθελα να περιέχει και κομμάτια από ξαδέλφια των κόμικς (γελοιογραφίες, κινούμενα, animation κ.λ.π.)

 

Θα ήθελα πολλά και εύχομαι να μας δοθεί η ευκαιρία να τα δούμε στην πράξη κάποτε....