Αναζήτηση στην Κοινότητα

Το Platinum End είναι η τρίτη δουλειά των Tsugumi Ohba και Takeshi Obata, η οποία αυτή τη φορά εκδίδεται μηνιαία στο περιοδικό Jump SQ, και είναι και μια επιστροφή στο στυλ του Deathnote μετά το Bakuman που ήτανε καθαρά ρεαλιστικό. Η ιστορία έχει να κάνει με τον Mirai Kakehashi, έναν έφηβο που έχει χάσει τους γονείς του και μεγαλώνει σε συνθήκες καταπίεσης από τους θείους του. Έχοντας χάσει κάθε ενδιαφέρον για τη ζωή αποφασίζει να αυτοκτονήσει πηδώντας από έναν ουρανοξύστη. Ο φύλακας άγγελός του, όμως, τον σώζει και του ανακοινώνει ότι είναι ένας από τους 13 υποψήφιους για να πάρουν τη θέση του Θεού σε 999 μέρες. Ταυτόχρονα, του δίνει τη δυνατότητα να διαλέξει τα όπλα που μπορούν να έχουν αυτοί οι υποψήφιοι. Να κάνουν κάποιον να τους αγαπήσει για 33 ημέρες, να σκοτώσουν κάποιον, και να πετάξουν. Τα πράγματα, ωστόσο, αλλάζουν όταν ένας από τους υποψηφιους αποφασίζει ότι ο καλύτερος δρόμος για να γίνει ο Θεός είναι να σκοτώσει όλους τους υπόλοιπους. Μέχρι στιγμής έχουν κυκλοφορήσει 11 κεφάλαια των 60-70 σελίδων και η ιστορία προχωρά σχετικά αργά. Το μηνιαίο φορμάτ δίνει τη δυνατότητα να αναπνεύσει το σκίτσο οπότε βλέπουμε πολλά splash pages και μεγάλα πλάνα που αναδεικνύουν στο έπακρο το σκίτσο του Obata(και των βοηθών του) που μάλλον είναι και το highlight της σειράς. Το σενάριο προς το παρόν δεν έχει δείξει και πάρα πολλά και κινείται σε ένα νορμάλ επίπεδο με έντονη την αναμονή για περαιτέρω εξελίξεις μιας και έχουμε δει τι μπορεί να κάνει ο Ohba στις προηγούμενες δουλειές του. Αισθητικά είναι πολύ διαφορετικό και από τις δυο με αρκετή κυριαρχία μερικών πιο mecha στοιχείων (χωρίς, όμως, κάποιον προφανή λόγο μέχρι στιγμής). Ένα στοιχείο που ξεχώρισα, πάντως, είναι το γεγονός ότι τα όπλα που διαθέτουν οι υποψήφιοι είναι συνήθως αυτά που απαγορεύονται σε παρόμοιες καταστάσεις σε άλλες ιστορίες μυθοπλασίας. Η Viz Media θα κυκλοφορήσει στα αγγλικά τον πρώτο τόμο με τα τρία πρώτα κεφάλαια τον Οκτώβριο. [mal type=manga id=93180]

Είναι το μοναδικό έργο του Takizawa μεταφρασμένο στα Αγγλικά (υπάρχουν άλλοι 4 τίτλοι, στα Γαλλικά). Ουσιαστικά πρόκειται για τρεις ιστορίες, έκδοσης DARK HORSE MANGA. Αν και τοποθετημένες σε πολεμικό περιβάλλον, δεν είναι τυπικά-στενά πολεμικές ιστορίες αλλά ακουμπάνε σε περισσότερα είδη, με έντονο το ψυχολογικό υπόβαθρο της σκοτεινής επίδρασης του πολέμου στο ανθρώπινο μυαλό. Η πρώτη ιστορία "Who Fighter", είναι ένα παιχνίδι-αναφορά στα Foo Fighters, το παρατσούκλι που δόθηκε από τους πιλότους του Β΄ΠΠ, σε τύπου UFO (ή μήπως πραγματικά UFO??), φωτεινές σφαίρες που θεάθηκαν σε διάφορα μέτωπα. Ένας Ιάπωνας άσσος-πιλότος "καταρρίπτει" μια τέτοια σφαίρα και από εκείνη τη στιγμή, παράδοξα φαινόμενα "στοιχειώνουν" και προκαλούν την πνευματική του διαύγεια. Στη δεύτερη ιστορία "Heart of Darkness", η νουβέλλα του Joseph Conrad, που ενέπνευσε το φιλμ "Αποκάλυψη Τώρα", μεταφερεται σε ..... ρυζόχαρτο: Ο Ιάπωνας Συνταγματάρχης Kurutsu, "ξεφεύγει" και με το Σύνταγμά του ιδρύει το δικό του ιδιότυπο βασίλειο στα βάθη της ζούγκλας της Βιρμανίας. Ο νεαρός Λοχαγός που εντέλεται να τον εκτελέσει, ανακαλύπτει αλήθειες διαφορετικές από τις επίσημες θέσεις. Τέλος η τρίτη (σύντομη) ιστορία "TANKS", είναι ένα διαχρονικό flash της "ψυχής" του αρματιστή από την εμφάνιση των αρμάτων στο πεδίο της μάχης (Α΄ΠΠ), μέχρι το .... μέλλον. Απόδοση από την περίληψη του οπισθοφύλλου. Γαλουχημένος με τα "δυτικά" πολεμικά (βλ. Δράσις, Μάχη κτλ.), βρήκα ενδιαφέρουσα την Ιαπωνική άποψη, την οποία και προτείνω σαν εναλλακτική ματιά στο χώρο των πολεμικών [mal type=manga id=1646]

Akira: To cyberpunk anime του '88 που ακόμη μας εξουσιάζει Μία σημαντική ταινία κινούμενων σχεδίων που επηρέασε όσο ελάχιστες άλλες και στοιχεία της βρίσκουμε σε σύγχρονες ταινίες και σειρές, στη μουσική και στην urban δυστοπική κουλτούρα Το Akira θεωρείται δίκαια η πιο σημαντική ταινία κινουμένων σχεδίων όλων των εποχών. Όταν πρωτοβγήκε το 1988, κανείς δεν φανταζόταν τον αντίκτυπο που θα είχε μέχρι και σήμερα. Σίγουρα, είχαν γίνει κινούμενα σχέδια για ενήλικες παλιότερα, αλλά τίποτα δεν πλησίαζε το όραμα που είχε ο Katsuhiro Otomo, ούτε την τελειομανία του. Σε μια εποχή που τα κινούμενα σχέδια απευθύνονταν κυρίως σε παιδιά, το Akira ήταν μια παρέκκλιση. Και δεν ήταν μόνο μια παρέκκλιση, ήταν κάτι ξένο, μια ανωμαλία. Αν και θα πίστευε κανείς ότι αφορούσε μόνο σκληροπυρηνικούς φαν των κόμικς, ξαφνικά οι αμερικανικοί κινηματογράφοι άρχισαν να κάνουν μεταμεσονύκτιες προβολές ασταμάτητα. Λατρεύτηκε τόσο για τις υπερβίαιες εικόνες του όσο και για την ιδιαίτερη αισθητική του και έγινε ένα καλτ cyberpunk χιτ. Μέτρησε πολύ και το γεγονός ότι ο Otomo την είχε κάνει τόσο φιλική προς ένα πιο δυτικό κοινό. Στην πραγματικότητα όμως, αυτό που κατάφερε ήταν κάτι πιο ουσιώδες, να ξεκινήσει μια πολιτισμική επανάσταση που λίγα φιλμ έχουν καταφέρει στην ιστορία του κινηματογράφου. Με ένα τρόπο, θα μπορούσες να πεις ότι ήταν μια εισβολή του ιαπωνικού πολιτισμού στην Δύση. Μόνο του ήταν υπεύθυνο για την μανία με τα άνιμε – τα γιαπωνέζικα κινούμενα σχέδια. Για όσους το είδαν τότε, αυτό το ακαταλαβίστικό φιλμ με τους κρυπτικούς φιλοσοφικούς διαλόγους, τον άκρατο συμβολισμό, τον απίστευτο σχεδιασμό, τους θυμωμένους εφήβους, τη φρενήρη δράση αναμεμειγμένη με υπέρμετρη βία για την δεκαετία του ‘80, δημιούργησε μια ακόρεστη περιέργεια που δεν είχε προηγούμενο. Στην Βρετανία η αρχική σκέψη του Andy Frain, που τότε ασχολείτο με την παραγωγή μουσικών βίντεο, ήταν ότι ήταν σαν να έβλεπε το Blade Runner σε κινούμενα σχέδια. Είχε πει τότε: «Άρχισα να σκέφτομαι ότι το Akira ήταν κάτι περισσότερο από ένα καταπληκτικό φιλμ. Μπορούσε να γίνει ένα φαινόμενο. Υπήρχαν περισσότερες τέτοιες ταινίες στην Ιαπωνία; Αν όντως ίσχυε κάτι τέτοιο θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι σαν μια δισκογραφική εταιρεία, κάτι σαν την Def Jam, που να βγάζει ένα είδος μόνη της. Κανείς στη Βρετανία δεν ήξερε τους τίτλους των ταινιών, τα ονόματα των σκηνοθετών, τίποτα γι’ αυτά εκτός του ότι επρόκειτο για κάτι τελείως καινούργιο και αν σου άρεσε ένα φιλμ, το πιο πιθανό ήταν να σου αρέσουν και άλλα». Έτσι, το 1991, ο Frain αποφάσισε να ιδρύσει τον σημερινό κολοσσό στην βιομηχανία των άνιμε που λέγεται Manga Entrainment. Ήταν σαν κάποιος να άνοιξε το κουτί της Πανδώρας από την αρχή όπου από μέσα βγήκε ένας θαυμαστός καινούργιος κόσμος με πλάσματα όπως τα Pokemon, αντιήρωες, CGI τερατογενέσεις και techno-punk αριστουργήματα όπως το Ghost in the Shell. Γιατί όμως το Akira θεωρείται τόσο σημαντικό; Ένας λόγος είναι η υπόθεση του που μας μεταφέρει στο 1988. Ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος είναι γεγονός, όταν μια μυστηριώδης ψυχική έκρηξη καταστρέφει ολοσχερώς το Τόκιο. Αρκετά χρόνια μετά, το 2019 υψώνεται στην θέση του, το Νέο-Τόκιο, μια τεράστια τεχνολογική μεγαλούπολη που ετοιμάζεται να υποδεχτεί τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020 με τρομοκρατικές επιθέσεις και συμμορίες να μαστίζουν τους δρόμους της. Ένα βράδυ, ένας έφηβος, ο Kaneda μαζί με την μηχανόβια συμμορία του, τους Capsules μάχονται τους Κλόουν στις λεωφόρους της πόλης. Κατά την διάρκεια της μάχης, ο καλύτερος φίλος του, Tetsuo τρακάρει την μηχανή του για να αποφύγει τον Takashi, ένα μικρό περίεργο αγόρι με ψυχικές δυνάμεις που έχει αποδράσει από ένα μυστικό εργαστήριο που ελέγχει η κυβέρνηση. Ο Συνταγματάρχης Shikishima πιάνει τον Takashi και διατάζει να νοσηλευτεί ο Tetsuo. Μετά το ατύχημα, ο Tetsuo αρχίζει να εκδηλώνει ψυχικές δυνάμεις και να έχει οράματα για ένα περίεργο αγόρι με το όνομα Akira που ήταν υπεύθυνο για την καταστροφή της πόλης πριν από 31 χρόνια. Παράλληλα με μια φιλοσοφική ταινία επιστημονικής φαντασίας, το Akira είναι ιδιαίτερα πολιτικό. Για να το κατανοήσει κανείς καλύτερα πρέπει να πάει πολλά χρόνια πίσω, στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Τον Αύγουστο του 1945 οι Αμερικάνοι ρίχνουν την πρώτη ατομική βόμβα στην Χιροσίμα, τρεις μέρες μετά έχει σειρά το Ναγκασάκι. Το μέγεθος της καταστροφής είναι αδιανόητο για τον ανθρώπινο νου. Η εικόνα της έκρηξης ακόμη και σήμερα φαντάζει ψεύτικη. Η Ιαπωνία δεν θα είναι ποτέ η ίδια. Το φιλμ ξεκινάει με μια έκρηξη, μια μαύρη τρύπα που καταβροχθίζει το Τόκιο. Τριανταένα χρόνια μετά γίνεται μια ασταμάτητη μάχη εξουσίας και δύναμης για το ποιος θα ελέγχει το αναγεννημένο Neo-Tokyo. Από τις απλές συμμορίες που μάχονται στους δρόμους μέχρι τους διεφθαρμένους πολιτικούς, τους στρατιωτικούς, τις θρησκευτικές και τις τρομοκρατικές οργανώσεις, όλοι αποτελούν ένα μέρος αυτού του ζωντανού παλλόμενου οργανισμού όπως παρομοιάζεται σε μια αρχική σκηνή η μητρόπολη και όλοι θέλουν από ένα κομμάτι του. Σε μια από τις ενδιαφέρουσες στιγμές της ταινίας ο Συνταγματάρχης με το αυστηρό στρατιωτικό βλέμμα κοιτάζει την πόλη και λέει ότι πλέον βρίσκονται σε μια εποχή που έχουν ξεθυμάνει οι χαρές και έχει ξεχαστεί η όρεξη για ανοικοδόμηση. Ένας από τους βασικούς πρωταγωνιστές του φιλμ επομένως είναι η ίδια η πόλη και ο Otomo ασκεί συχνά έντονη κριτική στην σύγχρονη κοινωνία της Ιαπωνίας όπου ζει. Το Akira είναι γεμάτο από τέτοιους απόηχους. O Katsuhiro Otomo γεννήθηκε το 1954. Ανήκε σε μια γενιά που πρόλαβε το τραύμα που άφησαν οι πυρηνικές εκρήξεις και έζησε από πρώτο χέρι όλη την προσπάθεια της αναγέννησης της Ιαπωνίας από ένα ηττημένο έθνος σε μια τεχνολογική αυτοκρατορία. Από μικρός ήταν μαγεμένος με τον κινηματογράφο και με αμερικάνικες ταινίες όπως το Easy Rider και το Bonnie and Clyde. Ξεκίνησε να σχεδιάζει και να γράφει το Akira σαν μάνγκα το 1982. Αποφάσισε να το κάνει ταινία προτού ολοκληρωθεί η ιστορία του κόμικ. Η ταινία κυκλοφόρησε το 1988, το μάνγκα τέλειωσε δύο χρόνια μετά το 1992. Στις δύο ώρες που διαρκεί το φιλμ, υπάρχουν μοτίβα που είναι αρκετά γνώριμα στην γενικότερη θεματολογία των άνιμε όπως η νεανική αποξένωση, η φιλία, το νόημα της ζωής, ο πόλεμος, η αναγέννηση, κ.α. Υπάρχουν όμως και θέματα όπως τα ναρκωτικά, η τρομοκρατία, τα παράνομα πειράματα και η πολιτική διαφθορά. Η λίστα δεν έχει τελειωμό. Ο τόνος της όμως την κάνει τρομακτικά επίκαιρη στο πέρασμα του χρόνου. Δεν λέμε ότι ένα μάτσο έφηβοι με ψυχικές δυνάμεις θα εμφανιστούν από το πουθενά και θα αλλάξουν τον κόσμο (θα είχε πλάκα), αλλά πριν ζαλιστείς από τις πανέμορφες πανοραμικές εικόνες του Neo-Tokyo, σκέψου την πολιτική κατάσταση που επικρατεί στον δυστοπικό κόσμο που περιγράφει. Η Ιαπωνία ή ότι έχει απομείνει από αυτή είναι ένα αστυνομικό κράτος όπου οι δρόμοι της κατακλύζονται από φοιτητικές διαδηλώσεις και πορείες ενώ οι τρομοκρατικές επιθέσεις είναι ένα συνηθισμένο καθημερινό φαινόμενο. Γίνεται ακόμη και στρατιωτικό πραξικόπημα σε κάποια φάση. Καταστάσεις που φαντάζουν πλέον τόσο οικείες και κοντινές στην σύγχρονη τάξη πραγμάτων. Επίσης, Το 2020 όντως θα γίνουν Ολυμπιακοί Αγώνες στην Ιαπωνία. Φαντάσου, δηλαδή, σύμπτωση! Ένα άλλο εντυπωσιακό στοιχείο είναι ότι θεωρείται προπομπός όλων των υπερηρωικών φιλμ που βλέπουμε σήμερα. Σε μια σκηνή –που είναι και από τις αγαπημένες μου όλων των εποχών- ο Tetsuo, αυτή η συναρπαστική μεσσιανική φιγούρα με τα ανασηκωμένα μαλλιά, το οργισμένο σύνδρομο κατωτερότητας και το απειλητικό άρρωστο βλέμμα σκίζει ένα κόκκινο πανί και το φοράει σαν μπέρτα. Σε ένα κινηματογραφικό σύμπαν που έχουμε μπουχτίσει από τα ηθικά ψευτοδιλήμματα των 'καθαρών' υπερηρώων (ειδικά στις πρόσφατες κινηματογραφικές ενσαρκώσεις τους), ο Tetsuo αντί για σωτηρία φέρνει εφιάλτες και μεταμορφώνεται αυτόματα σε μια έξοχη παραβολή για αρκετά πράγματα. Μπορείς να διαβάσεις καταπληκτικές έως και εξαιρετικά τραβηγμένες αναλύσεις που κάνουν οι φαν για τον χαρακτήρα του. Και αλήθεια, πόσο πιο πολύ συμβολισμό μπορεί να αντέξει κανείς από μόνο μια εικόνα; Εκεί κρύβεται όμως και το μυστικό ολόκληρου του φιλμ, κάθε προβολή του ανά τα χρόνια γίνεται με νέα ματιά και φέρνει νέες αναγνώσεις. Και ακόμη και σήμερα μετά από τόσο καιρό, το φιλμ απασχολεί την επικαιρότητα, σαν να μην θέλει να ξεχαστεί. Άλλοτε για τις προσπάθειες του Χόλιγουντ να γυρίζουν μια live-action εκδοχή του – οι τελευταίες φήμες λένε ότι ο Christopher Nolan θα αναλάβει την κινηματογραφική μεταφορά του – αλλά και για διάφορους άλλους λόγους που θα δούμε στην συνέχεια. Manga vs Anime Το πιο συχνό λάθος που γίνεται όσον αφορά το φιλμ είναι ότι οι περισσότεροι νομίζουν ότι ο κύριος πρωταγωνιστής είναι ο Akira. Ο Otomo όμως βάφτισε την ταινία εμπνεόμενος από ένα σχεδόν μυθικό ανθρώπινο ον που συμβολίζει την απόλυτη δύναμη. Στο φιλμ εμφανίζεται μόνο 2 δευτερόλεπτα ή τουλάχιστον κάποια όργανα του σε γυάλες για περισσότερο χρόνο. Εντάξει, στο μάνγκα είναι ζωντανός και ολόκληρος και όλοι τον λατρεύουν σαν Lord Akira, αλλά δεν έχει καμιά σημασία. Μια ακόμη μεγάλη διαφορά είναι ότι ένας απαραίτητος χαρακτήρας για την πλοκή, η Lady Miyako, εμφανίζεται ελάχιστα. Στο μανγκα είναι μία από τα πιο ισχυρά espers δηλαδή ένα από τα φρικιαστικά παιδιά των πειραμάτων - που μόνο σαν παιδιά δεν μοιάζουν αλλά περισσότερο σαν γέροι νάνοι – στο φιλμ είναι απλά σαν μια προφήτης της επερχόμενης αποκάλυψης που δοξάζει τον Akira σαν τον θεό μιας νέας αίρεσης. Μάλιστα ένα αστείο trivia είναι ότι στην Αγγλική μεταγλώττιση της δίνουν την φωνή άντρα. Το ίδιο συμβαίνει και με πολλούς άλλους ήρωες – να εμφανίζονται δηλαδή ελάχιστα - όπως π.χ. τον Yamagata, που από κατακλυσμικό πρόσωπο για την δράση και την δυναμική της σχέσης του Tetsuo με τον Kaneda, υποβιβάζεται δραματικά. Οι λίγες σκηνές που εμφανίζεται δεν έχουν το ίδιο συναισθηματικό αποτέλεσμα ούτε την ίδια ένταση, δυστυχώς. Τα πάντα εξηγούνται μέσα. Και ναι, πολλές φορές αισθάνεσαι ότι φιλμ είναι χαοτικό μιας και δημιουργεί πολλά υποσενάρια και καταστάσεις που δεν εξηγούνται ποτέ αλλά υπονοούνται αλλά υποθέτω ότι δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Παρόλαυτα είναι τόσο πολυεπίπεδο και σφιχτό ταυτόχρονα που στο τέλος όλα βγάζουν άκρη, αρκεί να μπορέσεις να πιάσεις τις μικρολεπτομέρειες. Ο Otomo δεν θα μπορούσε αλλιώς να χωρέσει σε 2 ώρες, τους 6 τόμους και τις πάνω από 2000 σελίδες του μάνγκα. Η τέχνη του Akira Παρά τα άλματα που έχουν γίνει στον τομέα των κινουμένων σχεδίων τα τελευταία χρόνια το Akira δεν έχει χάσει στο ελάχιστο την φρεσκάδα του. Είναι σαν να το έφτιαξαν σήμερα. Δεν έχει γεράσει καθόλου με λίγα λόγια. Ο τρόπος δημιουργίας του φιλμ αποτελεί ένα κεφάλαιο από μόνο του. Πριν από μερικούς μήνες έφυγε από την ζωή στην ηλικία των 57 χρόνων, η Makiko Futaki μιας από τους τοπ σχεδιαστές και εικονογράφους του Studio Ghibli και υπεύθυνη για ταινίες όπως τα κλασικά πλέον, Princess Mononoke, My Neighbour Totoro και το Howl’s Moving Castle. Η ειδικότητα της ήταν να ζωγραφίζει πουλιά και φύση. Η Makiko όμως δούλεψε και στον Akira. Σίγουρα δεν θα την μνημονεύουν γι’ αυτή την συμμετοχή της μιας και ήταν μια από τους 68 σχεδιαστές του. Σύμφωνα με τον Otomo ορισμένοι από τους σχεδιαστές του φιλμ κατάφεραν να κάνουν την καλύτερη τους δουλειά. Στο φιλμ χρησιμοποιήθηκε ο αριθμός ρεκόρ των 327 χρωμάτων - 50 αποχρώσεις δημιουργήθηκαν αποκλειστικά για την παραγωγή. Οι εικόνες σφύζουν από ζωντάνια και ρεαλισμό. Κάθε σκηνή αποτελείται από 24 κάδρα το δευτερόλεπτο, όλα ζωγραφισμένα στο χέρι. Μια άλλη επαναστατική κίνηση του Otomo στον τομέα των κινουμένων σχεδίων ήταν να ηχογραφήσει πρώτα τους διαλόγους των ηθοποιών έτσι ώστε να ζωγραφίσουν πιο πειστικά τις εκφράσεις τους, να μην έχουν στατικά πρόσωπα και να μπορούν να κινούν πειστικά τα χείλη τους όταν μιλούν. Ήταν τόσο πρωτοποριακό άνιμε που στις σκηνές του εργαστηρίου γίνεται χρήση CGI πριν ακόμη αυτή η τεχνική διαδοθεί. Η πρωτοπορία όμως έχει και το τίμημα της. Στοίχισε 8 εκατομμύρια γιεν, ποσό αστρονομικό για την εποχή του. Υπήρχε τόση αφοσίωση στην δημιουργία του που σήμερα φαντάζει ότι είναι δουλειά ενός τελειομανή τρελού. Εξάλλου, ο Otomo δέχτηκε να κάνει το φιλμ μόνο αν είχε τον απόλυτο καλλιτεχνικό έλεγχο. Σχεδίασε μόνος του στο χέρι όλα τα storyboards των 783 σκηνών της ταινίας. Προσωπικά, δεν μπορώ να διανοηθώ καν τι σημαίνει αυτό σε φιλμικούς όρους. Ήταν ένα έργο ζωής. Ποτέ δεν μπόρεσε να επαναλάβει την επιτυχία του παρά τα φιλόδοξα πρότζεκτ που καταπιάστηκε στην συνέχεια όπως το Steamboy του 2004. Κάποιος όμως έφτιαξε αυτό το βίντεο στο youtube που εξηγεί τι έχουν κάνει ακριβώς και είναι απίστευτο: https://youtu.be/BBAJdtPVnZc Το σάουντρακ Αν κάτι είναι ανώτερο από την ίδια την ταινία, τότε αυτό είναι χωρίς αμφιβολία το σάουντρακ της. Ο Rogert Ebert είχε γράψει στην κριτική του ότι η μουσική είναι το ίδιο παρανοϊκή όσο το άνιμε. Σε μια cyberpunk ταινία με πρωταγωνιστές μηχανόβιους θα περίμενε κανείς ότι για μουσική υπόκρουση θα διάλεγαν σκληρούς ήχους όπως το heavy metal. Αντίθετα, ο Otomo προσέλαβε την μουσική κολεκτίβα Geinoh Yamashirogumi. Ο Tsutomu Onashi ίδρυσε την κολεκτίβα το 1974. Μέλη της ήταν εκατοντάδες άτομα από γιατρούς, δημοσιογράφους, φοιτητές μέχρι και επιχειρηματίες. Έπαιζαν μια μίξη παραδοσιακής gamelan μουσικής αλλά και φολκ από όλο τον κόσμο. Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 αποφάσισαν να εντάσσουν τον ηλεκτρονικό ήχο στην μουσική τους. Υπό αυτό το πρίσμα, γεννήθηκε μια τριλογία από άλμπουμ που το δεύτερο στην σειρά ήταν το Akira. Τα άλλα δύο ήταν τα Ecophony Rinne (1986) και Ecophony Gaia (1990). Την μουσική συνέθεσε και διηύθυνε ο Onashi που τότε είχε το ψευδώνυμο Shoji Yamashiro. Το σάουντρακ αποτελείται από 10 κομμάτια. Τρία από αυτά ανήκουν στον ίδιο ρυθμικό κύκλο, "Kaneda", "Battle Against Clown" και "Exodus From the Underground Fortress". Το σκορ κυκλοφόρησε με τα κομμάτια στην σειρά που ακούγονται στην ταινία. Είναι μια εξαιρετική απαράμιλλη δουλειά με απόκοσμους επιβλητικούς ήχους και ψαλμωδίες που χρησιμοποιούνται αριστοτεχνικά στο φιλμ. Στο εναρκτήριο κομμάτι ‘Kaneda’ που ξεκινάει με τον ήχο μιας μηχανής και έχει συνδεθεί άρρηκτα με την ταινία, οι στίχοι μας συστήνουν τους ήρωες με τα ονόματα τους, Kaneda, Tetsuo, Kai,Yamagata. https://youtu.be/Af5r8ONtacw Σε μια ελεύθερη απόδοση, οι στίχοι λένε: «Καταιγίδα, Χαλίκια, Φλόγα, Θραύσματα, Πόλη, Ανεμοστρόβιλος, Ισχύς, φως, Εκείνοι, Φεστιβάλ, Ουρανός, Φίλοι Τρέχτε, (Το Rassera μάλλον δεν σημαίνει κάτι) Φιλοι τρέχτε, Kaneda, Tetsuo, Kai, Yamagata Φίλε τρέξε, Kaneda, Tetsuo, Kai, Yamagata», ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων! Δεν θα μπορούσα να το περιγράψω καλύτερα από διάφορες σχολιαστές στο youtube: «Απίθανο σάουντρακ επιστημονικής φαντασίας που μιξάρει παραδοσιακή μουσική και συνθεσάιζερ σε κάθετη κλίμακα (του παρελθόντος και του παρόντος), αλλά επίσης μιξάρει διαφορετικές κουλτούρες (τη δυτική με το ηλεκτρονικό όργανο, την ιαπωνική με την παραδοσιακή μουσική, αλλά και άλλες ασιατικές μουσικές επιρροές όπως είναι το gamelan) για να δώσει την εντύπωση μιας διεθνούς φουτουριστικής κουλτούρας". Το Akira όμως κρύβεται πίσω και από αυτά: -Φέτος, είδαμε το ‘Stranger Things’ και λατρέψαμε την Έντεκα (11), την φοβερή πιτσιρίκα με τις υπερφυσικές δυνάμεις. Στο Akira, όλα τα παιδιά με τις δυνάμεις είναι επίσης αποτελέσματα των πειραμάτων της κυβέρνησης και του στρατού. Δεν έχουν ονόματα, αλλά αριθμούς, έτσι η Kiyoko είχε το νούμερο 25, ο Takashi το νούμερο 26 και ο Masaru, το 27. Συχνά τους αποκαλούν με τους αριθμούς παρά με τα ονόματα τους και για όσους είναι περίεργοι ο Akira είναι το 28 και ο Tetsuo, το 41. -Φέτος, επίσης, ο Bwana ή αλλιώς Nathan Micay, ένας πιτσιρικάς μουσικός παραγωγός με έδρα το Τορόντο του Καναδά κυκλοφόρησε ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς εμπνευσμένο από το Akira. Στα 9 κομμάτια του EP, ‘Capsule’s Pride’ που εμφανίστηκε πρώτα διαδικτυακά χρησιμοποιεί διαλόγους από την αγγλική βερσιόν της ταινίας και samples από το σάουντρακ, πάντοτε με την δική του σκοπιά. Το αποτέλεσμα είναι ένα άκρως πετυχημένο και απενοχοποιημένο χορευτικό υβρίδιο. Είχε μάλιστα τόση επιτυχία το πρότζεκτ που τελικά βγήκε και σε βινύλιο. https://youtu.be/8nCg3D6tnLk -Είναι γνωστή η αγάπη των αδερφών Γουατσόφσκι για τα άνιμε. Το The Matrix Revolutions ήταν σαν ένα live-action mecha – το πιο κοντινό που μπορούσαμε να δούμε με ζωντανούς ηθοποιούς. Συχνά αναφέρεται ότι η βασική επιρροή τους ήταν το Ghost in the Shell αλλά το Akira υπάρχει στην αισθητική του. Ας πάρουμε το πρωταγωνιστικό δίδυμο, τον Neo και τη Trinity δηλαδή που είναι ανδρόγυνο όσο δεν πάει στις αφίσες. Στο Akira η Kai μοιάζει τόσο πολύ σαν αγόρι και στον Kaneda που την ξεχωρίζεις μόνο από την φωνή της σε κάποιες σκηνές. Και τι γίνεται με όλα αυτά τα καλώδια δεν μοιάζουν τόσο πολύ με το τεράστιο τεχνολογικό αυγό όπως το ξεθάβει ο Tetsuo για να βρει τον Akira ή αργότερα με το τεχνητό χέρι από μέταλλο που φτιάχνει; Και προφανώς υπάρχουν κι άλλα. -Στην Ιαπωνία, ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία της ταινίας, ο Shinya Tsukamoto έφτιαξε ένα από τα πιο ακραία φιλμ όλων των εποχών και το βάφτισε με το όνομα τουTetsuo. Το cult cyberpunk φιλμ, Tetsuo, The Iron Man (που το ακολούθησαν άλλες δυο συνέχειες) ήταν αρκετά low-budget αλλά και μια μεγάλη υπόκλιση στις τρομακτικές μεταλλάξεις του Tetsuo. - Η επιρροή του Akira στον κινηματογράφο δεν σταματάει εκεί. Ταινίες όπως το Looper, το Chronicle, και το Inception, έχουν άμεσες αναφορές. Τα κινηματογραφικά του δικαιώματα ανήκουν στον Leonardo Di Caprio και κάθε χρόνο υπάρχουν φήμες ότι κάποιος διάσημος σκηνοθέτης θα την γυρίσει. Μέχρι στιγμής δεν το αγγίζει κανείς. Ο Otomo από την άλλη πρόσφατα άφησε υπόνοιες ότι μπορεί να κάνει μια άνιμε σειρά. Επιπλέον υπάρχει εδώ: https://youtu.be/0P4A1K4lXDo H πιο κοντινή μεταφορά που έχουμε δει με ζωντανούς ανθρώπους είναι αυτή: https://youtu.be/PsO6ZnUZI0g Ο Hype Williams γύρισε το βίντεοκλιπ για το κομμάτι ‘Stronger’ που έγραψε ο Kanye West σε συνεργασία με τους Daft Punk. Μέχρι σήμερα είναι η αγαπημένη ταινία του Kanye μαζί με το There Will Be Blood. Επίλογος Στην Ελλάδα δεν μπορώ να ανακαλύψω την πορεία της. Αν προβλήθηκε π.χ. στις αίθουσες ή αν βγήκε κατευθείαν σε βίντεο, όπως συνηθιζόταν εκείνη την εποχή. Το να μεγαλώνεις, όμως, βλέποντας το Akira τα τέλη του ’80, στις αρχές ‘90 σε μια οπισθοδρομική τεχνολογικά χώρα σαν την Ελλάδα, ήταν κάτι σαν αποκάλυψη. Σου άνοιγε το μυαλό σε άπιαστες μέχρι τότε πιθανότητες και κόσμους κι ας μην κατανοούσες τι συνέβαινε στην οθόνη. Θυμάμαι ότι την πρωτοείδα, όταν ήμουν γύρω στα 12 και δεν είχα καταλάβει τίποτα. Δεν θυμάμαι καν αν μου είχε αρέσει. Στο μυαλό μου όμως είχαν αποτυπωθεί τα περίεργα παιδάκια, η οργή του Tetsuo και οι αιματηρές εικόνες του. Ιδιαίτερα αυτές τις εικόνες συγκεκριμένα τις ποτισμένες με τόνους γαργαλιστικό κόκκινο χρώμα και απόκοσμες τερατομορφώσεις, τις θεωρούσα πιο ανατριχιαστικά ρεαλιστικές ακόμη και από όσα συνέβαιναν σε κανονικές ταινίες με ζωντανούς ηθοποιούς. Σήμερα θεωρώ όχι απλά ότι είναι η σημαντικότερη ταινία κινουμένων σχεδίων που έχει γυριστεί ποτέ, αλλά ίσως η σημαντικότερη ταινία επιστημονικής φαντασίας που έχει γίνει ποτέ. Η ειρωνεία είναι ότι γίνεται προφητική ακόμη και για την ίδια ακόμη καταλυτική επίδραση που συνεχίζει να ασκεί όλα αυτά τα χρόνια στην ποπ κουλτούρα. Τα τελευταία λόγια (sic) που κλείνουν το φιλμ λένε: «Κάποια μέρα θα μπορέσουμε να ...επειδή έχει ήδη αρχίσει». Και τέλος έχει ένα από τα πιο κουλ μότο που υπάρχει σε ταινία, έτσι απλά: ‘Neo Tokyo is about to E-X-P-L-O-D-E’ Το γιαπωνέζικο τρέιλερ του 1988: https://youtu.be/rZR-5AI0k7Q Και το αγγλικό: https://youtu.be/pC6Qk5XxGIY Σημείωση: Αν κάποιος δεν το έχει δει, ας προτιμήσει να βρει την βερσιόν με τους ορίντζιναλ ιαπωνικούς διαλόγους. Πηγή Παρουσίαση του μάνγκα Αφιέρωμα στον Katsuhiro Otomo Παρουσίαση μιας ελληνικής αυτοέκδοσης με θέμα το έργο και το δημιουργό Ήταν να γυριστεί και μια διλογία με ηθοποιούς... Αξίζει να ανακαλύψετε κι αυτό το λιγότερο γνωστό, αλλά εξίσου καλό (κατά τη γνώμη μου) έργο του Otomo. Και μια δική μου παρατήρηση, σε σχέση με κάτι για το οποίο αναρωτιέται η συγγραφέας προς το τέλος του άρθρου: η ταινία δεν προβλήθηκε ποτέ στις ελληνικές αίθουσες, τουλάχιστον όχι σε κανονική προβολή (ίσως να υπήρξε κάποια προβολή σε κάποιο φεστιβάλ, αλλά δεν το γνωρίζω). Δεν ξέρω εάν κυκλοφόρησε σε βίντεο, αλλά σίγουρα βγήκε σε DVD και μάλιστα δόθηκε και από το βραχύβιο περιοδικό ΣΙΝΕΣυλλογή.

Το "Goodnight Punpun" ή αλλιώς "Oyasumi Punpun" είναι ένα μίνιμαλ αλληγορικό manga κατάλληλο για να περάσεις τα ελαφριά καλοκαιρινά απογεύματα με κάτι πραγματικά ψυχαγωγικό. Σε σχέδιο και σενάριο του Inio Asano κυκλοφόρησε αρχικά στα περιοδικά Weekly Young Sunday και Big Comic Spirits της εκδοτικής Shogakukan το διάστημα Αύγουστος 2007 - Νοέμβριος 2013, ενώ παράλληλα εκδιδόταν και σε tankobon τόμους 13 το σύνολο. Έκανε αρκετή επιτυχία με αποτέλεσμα να εκδοθεί επίσημα σε αρκετές χώρες (γεγονός στο οποίο συντέλεσαν και τα διάφορα έξτρα που έδιναν οι εκδοτικές μαζί με τους τόμους, μπλουζάκια, στυλό κλπ κλπ). Ο δημιουργός Inio Asano έγινε γνωστός από την σειρά Solanin η οποία γυρίστηκε σε live-action ταινία με πρωταγωνίστρια την Aoi Miyazaki, μία από τις πιο γνωστές Ιάπωνες ηθοποιούς και ομορφότερες γυναίκες της χώρας. Είδος: Comedy, Drama, Seinen, SoL, Psychological, Romance, School Life, Coming-of-Age Υπόθεση: Ο Punpun είναι ένα μικρό αγόρι που απεικονίζεται ως σκίτσο μικρού πουλιού. Τα 147 κεφάλαια μας ξεναγούν στη ζωή του Punpun από το νηπιαγωγείο μέχρι τα 20κάτι του καθώς αυτός αντιμετωπίζει τις δυσκολίες της ζωής, της δυσλειτουργικής οικογένειας, της ενηλικίωσης, των σχέσεων και παλεύει με την κατάθλιψη. Σε κάθε φάση της ζωής του μέσα σε αυτά τα 25 χρόνια προσπαθεί να προσαρμοστεί σε διάφορες καταστάσεις ενώ βρίσκεται πάντοτε σε μια φάση ευμεταβλητότητας. Η ιδέα πανέξυπνη, και η επιλογή του ήρωα να απεικονίζεται ως πουλί εξίσου ιδιοφυής. Όταν ο Asano ρωτήθηκε γιατί επέλεξε να τον σχεδιάσει έτσι (και σε άλλες μορφές στην εξέλιξη της ιστορίας αλλά ποτέ ως άνθρωπο) η απάντηση του ήταν πως ήθελε οι αναγνώστες να ταυτοποιήσουν τον Punpun οι ίδιοι και να ενθαρρύνονται να συνεχίζουν να διαβάζουν μέσω αυτού. Η απλοϊκή μορφή του δρα ως συμβολισμός συνδεδεμένος με κάθε κατάσταση που βιώνει ενώ του δίνονται π.χ. κέρατα ταύρου ως μεταφορά για το αστέρι Altair που ονομάζεται "cowherd star". Η μορφή του είναι όσο ρευστή είναι και η διάθεση του ή η συναισθηματική του μετάπτωση. Το όλο manga αποπνέει μια αύρα αποτυχίας μιας και τίποτα δεν πηγαίνει καλά για τον πρωταγωνιστή ακόμα κι όταν εκείνος υποκρίνεται ότι οδηγεί μια ζωή ροδοπέταλων. Ο Asano υποστήριξε πως ο νεαρός Punpun ήταν φονταμενταλιστής με αποτέλεσμα μεγαλώνοντας να μετανιώνει για το απόλυτο της στάσης ζωής του και να απεχθάνεται τις αποχρώσεις του γκρι. Παρόλα αυτά [ο δημιουργός] απεχθάνεται τον χαρακτηρισμό του έργου του ως utsumanga (depressing manga) ή σουρεάλ γιατί θεωρεί πως το οριοθετεί αυστηρά και το πνίγει. Το μόνο σίγουρο είναι πως η σειρά έχει δημιουργηθεί για αναγνώστες που προτιμούν να δεχθούν ως σημείο κλειδί την ανηθικότητα παρά να δουν τον πρωταγωνιστή ως πρότυπο. Η σειρά είναι πολύ διαφορετική. Είναι θλιβερή και πολυεπίπεδη με ιστορία άριστα δεμένη με την αφήγηση και το σχέδιο. Σε συγκινεί και σε αγγίζει με πολλούς ανεξάρτητους τρόπους, καθιστώντας την άνετα στο τοπ των slice of life που έχω διαβάσει. Το τέλος ειδικά σε διαλύει με την δύναμη και τον ρεαλισμό του. Ανήκει πλήρως στην εικονογραφημένη λογοτεχνία και ως τέτοια συγκαταλέγεται και από την συντριπτική πλειοψηφία του αναγνωστικού κοινού των manga παγκοσμίως. Κάντε την χάρη στον εαυτό σας και διαβάστε την. Μπορείτε να την βρείτε εδώ. [mal type=manga id=4632]

Καιρό είχαμε να δούμε κάτι καινούργιο στα manga. Το Sherlock το γνωρίζουμε οι περισσότεροι ως την αξιοπρεπέστατη σειρά του BBC. Έχει κάνει φοβερή επιτυχία και στην άλλη άκρη του πλανήτη, όπου στην χώρα του ανατέλλοντος ήλιου "τρέχει" το manga adaptation εδώ και τέσσερα χρόνια. Συγκεκριμένα έχουν κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής τα δύο πρώτα επεισόδια της πρώτης σεζόν σε δύο tankobon αντίστοιχα, ακολουθώντας πιστά την εξέλιξη της σειράς. Το πρώτο chapter βγήκε στο περιοδικό Young Ace στις 4 Οκτωβρίου 2012 και εκδίδεται εκεί έκτοτε. Μιας και πρόκειται για προσαρμογή δεν έχουμε σεναριογράφους - τα credit δίνονται στους S. Moffat και M. Gatiss της σειράς - αλλά έναν σκιτσογράφο, τον γνωστό Ιάπωνα Jay. Είδος: Mystery, Crime, Seinen Υπόθεση: Μία ακόμα προσαρμογή του ντετέκτιβ Σέρλοκ Χόλμς και του βοηθού του δόκτορα Γουάτσον στην σύγχρονη εποχή. Η υπόθεση ακολουθεί σε ένα ποσοστό 95% τα επεισόδια οπότε δεν έχει νόημα να αντιγράψω εδώ τις συνόψεις. Σας παραπέμπω εδώ για να δείτε περί τίνος πρόκειται. Μέχρι στιγμής έχουν κυκλοφορήσει το "A Study in Pink" πλήρως και το "The Blind Banker" μέχρι και το πέμπτο κεφάλαιο (περίπου στη μέση). Το Scanlation λόγω δημοτικότητας ακολουθεί κατά πόδας την κυκλοφορία οπότε μπορείτε να το διαβάσετε δωρεάν αλλά και για όσους δεν γουστάρουν τα ψηφιακά, θα ενδιαφερθούν για την έκδοση της Titan Comics που πρόκειται να κυκλοφορήσει το πρώτο τομάκι στα Αγγλικά το επόμενο εξάμηνο. Η συνταγή είναι επιτυχημένη οπότε από άποψη σεναρίου δεν έχουμε να σχολιάσουμε κάτι, πέρα από το ότι η προσαρμογή είναι σχεδόν ίδια με το υλικό της σειράς και δεν έχουμε ευτυχώς τίποτα περίεργους πειραματισμούς που γυρνούν μπούμερανγκ. Το σχέδιο από την άλλη δεν με άφησε καθόλου ικανοποιημένο. Τα πρόσωπα ήταν κενά και μόνιμα είχαν ένα υπολογιστικό ύφος που με κούρασε. Τα χαρακτηριστικά του Τζον Γουάτσον τελείως διαφορετικά από του ηθοποιού (η μύτη ειδικά είναι κάτι μεταξύ νάνου και χόμπιτ, μάλλον επηρεάστηκε από άλλους του ρόλους) και ο Σέρλοκ παίρνει περισσότερο εκφράσεις κουτοπόνηρου ψηλομύτη παρά ιδιόρρυθμου και ιδιοφυούς ντετέκτιβ. Άσε που συνεχώς αποδίδονται και οι δύο με μια προβληματισμένη και σχεδόν θλιμμένη έκφραση. Από την άλλη τα διάφορα τοπία είναι πολύ προσεγμένα και με μεγάλη λεπτομέρεια. Βέβαια είναι προσωπική άποψη και κάποιους μπορεί να τους τραβήξει αυτό το στυλ "έχω μόνιμα ένα παλούκι χωμένο στα προσωπικά μου μέρη" !! Σίγουρα όμως το προτείνω γιατί το σύμπαν του Ντόϊλ είναι μεγάλη αδυναμία. [mal type=manga id=42331]

Το Abandon The Old In Tokyo ειναι μια συλλογη απο συντομες ιστοριες που πραγματευονται την αστικη ζωη στα χρονια της οικονομικης αναπτυξης που ακολουθησαν το Β' Παγκοσμιο Πολεμο. Η θεματολογια του εντασσεται στα gekiga, ορος μαλιστα που πρωτος ο συγγραφεας χρησιμοποιησε για να περιγραψει τα κομικς του και το αντιστοιχο του στην δυση θα μπορουσαμε να πουμε οτι ειναι τα alternative comics. Αποτελουμενο απο 8 ιστοριες, το Abandon The Old In Tokyo μας μεταφερει στην Ιαπωνια της δεκαετιας του 60. Γρηγοροι ρυθμοι ζωης και αλλοτριωμενος πληθυσμος συνθετουν το σκηνικο στο οποιο εκτυλλισονται οι ιστοριες. Οι πρωταγωνιστες του ειναι τραγικες φιγουρες ομως ειναι καθημερινοι ανθρωποι, εργατες ή αποκληροι που για τον εναν ή αλλο λογο καταληγουν ακομα πιο χαμηλα απο εκει που ξεκινησαν, ερμαια της τυχης τους και πηγη γελιου για τους συνανθρωπους τους. Αρχη και τελος δεν υπαρχει, ο αναγνωστης διαβαζει μονο αποσπασματα απο τις ζωες των ηρωων του Tatsumi και πολλες φορες θα δει να απεικονιζονται στις πιο δυσκολες και σκοτεινες στιγμες τους. Πισω απο ολα τα τα αποσπασματα βρισκεται η οπτικη του συγγραφεα σχετικα με τις κοινωνικες αδικιες και την ανισοτητα. Απο την συλλογη, οι ιστοριες που μου τραβηξαν περισσοτερο το ενδιαφερον ειναι η ομονυμη του τιτλου και η ιστορια με τιτλο The Hole. Στο Abandon The Old In Tokyo παρακολουθουμε την καταπιεσμενη ζωη του ηρωα ο οποιος βρισκεται απο την μια εγκλωβισμενος με την αρρωστη ηλικιωμενη μητερα του και απο την αλλη πιεζεται απο την αρραβωνιαστικα του. Στο The Hole, βλεπουμε πως μια μυστηριωδης παραμορφωμενη γυναικα εγκλωβιζει σε μια τρυπα στο εδαφος εναν πεζοπορο σε μια αρκετα αλληγορικη ιστορια με θεμα την ανισοτητα των δυο φυλων. Μπορω να πω οτι μου αρεσε το κομικ και σε πολλα θυμιζει την αμερικανικη alternative σκηνη. Για μενα αυτο ηταν και το πρωτο manga τετοιας θεματολογιας που διαβαζω και με εξεπληξε ευχαριστα. Το κομικ ερχεται σε μια ωραια σκληροδετη εκδοση της Drawn & Quarterly και προς το τελος της θα βρειτε μια συνεντευξη του δημιουργου με τον Adrian Tomine. Η εκδοση ηταν υποψηφια το 2007 για βραβειο Eisner στην κατηγορια "Best Archival Collection/Project – Comic Books". Το προτεινω σε οσους θελουν να διαβασουν κατι εντελως διαφορετικο απο τα συνηθισμενα manga. Αλλες κριτικες για το εργο Εδω και εδω και εδω [mal type=manga id=109695]

"Κάποτε, ένας άτεκνος ξυλοκόπος μπαμπού βρήκε ένα μικροσκοπικό πανέμορφο μωρό κοριτσάκι μέσα σε ένα χρυσό κορμό μπαμπού. Την πήρε σπίτι στην γυναίκα του και την ονόμασε Kaguya-hime. Την μεγάλωσαν σαν να ήταν δικό τους παιδί μέχρι που έγινε μια ολοκληρωμένη γυναίκα. Από την στιγμή που ο ξυλοκόπος βρήκε την Kaguya-hime, ανακάλυπτε ένα χρυσό σβόλο μέσα σε κάθε μπαμπού που έκοβε και έγινε πολύ πλούσιος. Όσο αυτός αύξανε την περιουσία του, η κόρη του γινόταν όλο και πιο όμορφη. Σύντομα, η ομορφιά της Kaguya έγινε γνωστή σε όλα τα μήκη και πλάτη της Ιαπωνίας (παρόλη την υπερ-προστατευτικότητα των γονιών της) και διάφοροι υποψήφιοι μνηστήρες την πλησίασαν απ'όλη την χώρα. Πέντε πρίγκιπες ήρθαν στην αρχή, ζητώντας το χέρι της σε γάμο. Επειδή δεν ήθελε κανέναν τους, τους ανέθεσε πρακτικά αδύνατους άθλους στους οποίους απέτυχαν όλοι. Ο αυτοκράτορας της Ιαπωνίας εκείνη την εποχή, Mikado, θέλησε να την γνωρίσει αυτοπροσώπως και την ερωτεύτηκε παράφορα. Της ζήτησε να έρθει να ζήσει μαζί του στο παλάτι αλλά του αρνήθηκε λέγοντας του πως δεν προέρχεται από αυτόν τον κόσμο, οπότε και αποφάσισαν να μείνουν απλά φίλοι. Πολλές φορές τις πιο μοναχικές νύχτες η Kaguya-hime παρατηρούσε το φεγγάρι με δάκρυα στα μάτια. Όχι πολύ καιρό μετά οι γονείς της έμαθαν πως προερχόταν από το φεγγάρι και τα χρυσά κομμάτια που έβρισκαν ήταν ένας τρόπος πληρωμής επειδή την φρόντιζαν και την μεγάλωσαν. Όταν ήρθε πλέον η ώρα να γυρίσει στο φεγγάρι, έδωσε αποχαιρετιστήρια δώρα στους γονείς της και τους φίλους της (και ένα ειδικό δώρο στον αυτοκράτορα, ένα γράμμα και ένα φιαλίδιο με ελιξίριο της ζωής). Ο αυτοκράτορας μέσα στην πίκρα της απώλειας έστειλε ένα στρατό να προφυλάξει την γυναίκα από τους ανθρώπους του φεγγαριού που ήρθαν να την πάρουν, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Καθώς η παραδεισένια ακολουθία του φεγγαριού την έπαιρνε μακριά, φόρεσε μια μαγική ρόμπα από φτερά που την έσβησε όλες τις αναμνήσεις από την γη. Οι γονείς της αρρώστησαν από την θλίψη και ο αυτοκράτορας επίσης συντετριμμένος διέταξε να κάψουν το γράμμα της και το ελιξίριο (επειδή η αθανασία δεν σήμαινε τίποτα χωρίς αυτήν) πάνω στην κορυφή του ψηλότερου βουνού της χώρας.Ο θρύλος λέει ότι αυτό το βουνό αργότερα ονομάστηκε Fuji, δηλαδή Αθανασία, και ότι ο καπνός από το καμένο γράμμα της Kaguya-Hime ακόμα είναι ελαφρώς ορατός που βγαίνει από το βουνό Fuji μέχρι και σήμερα." Πάνω στον όμορφο και θλιβερό αυτό Ιαπωνικό θρύλο βασίζεται αόριστα αυτό το manga με τίτλο Kaguyahime. Αποτελεί έναν ακόμα sci-fi τίτλο της Shimizu Reiko και κυκλοφόρησε αρχικά στο περιοδικό LaLa και το Hana to Yume από το 1994 έως το 2005 και αργότερα σε 27 tankobon. [Kaguyahime σημαίνει "The Tale of the Bamboo Cutter"]. Υπόθεση: Στο νησί Kabuchi-jima όπου βασιλεύει η πριγκίπισσα Kaguya, παιδιά ανατρέφονται για να γίνουν θύματα θυσιών. Μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες κάποια παιδιά καταφέρνουν να ξεφύγουν πιστεύοντας πως πλέον το μαρτύριο τους έχει τελειώσει αλλά μάταια μιας και μία δεκαετία μετά αρχίζουν να πεθαίνουν ακριβώς με την σειρά που προορίζονταν για θυσία. Μετά από αρκετές περιπέτειες γυρίζουν πίσω στο νησί για να σώσουν εαυτούς και ότι απέμεινε με μοναδικό σκοπό να σκοτώσουν την δαιμονική πριγκίπισσα του φεγγαριού πριν τελειώσει ο λιγοστός χρόνος που έχουν στην διάθεσή τους. Στην πλοκή αναμυγνείονται στοιχεία επιστημονικής φαντασίας όπως κλώνοι διασημοτήτων κ.α. βγάζοντας παραδόξως ένα ικανοποιητικό μιξ Ιαπωνικού folklore και textbook sci-fi. Είδος: Adventure, Drama, Harem, Horror, Sci-fi, Shoujo, Romance, Gender Bender Ενδεικτικά μερικές σελίδες για να παρατηρήσετε το σχέδιο: Μπορείτε να διαβάσετε το μεγαλύτερο μέρος δωρεάν εδώ Ξέρω πως ακούγεται κάπως περίεργο ανακάτεμα θεμάτων αλλά κάπως καταφέρνει και τα φέρνει βόλτα η Reiko ακόμα μια φορά. Ο τίτλος είναι γεμάτος ρηξικέλευθους πειραματισμούς ειδικά στον τομέα της σεξουαλικότητας μιας και μιλάμε για το 1993 και όχι το 2016. Μου έχει δοθεί η αίσθηση ότι πέτυχε το πείραμα της αναλογικά με το κοινό που στόχευε, αλλά σίγουρα δεν είναι ένας τίτλος για όλους ή για τα πιο συντηρητικά μυαλά (κακώς αλλά έστω). Το σχέδιο είναι πραγματικά άριστο δείγμα παραδοσιακού manga σκιτσαρίσματος, επηρεασμένο πολύ από χρυσούς τίτλους της δεκαετίας του '80. Αν μαντεύω σωστά, ήταν από τους πρώτους τίτλους που συνδύασαν αφαιρετικό σκίτσο με φιγούρες και πρόσωπα μέσα από τον πιο κοινότυπο σχεδιαστικό Ιαπωνικό δρόμο. Μόνο που τότε δεν ήταν κοινότυπος (αλλά σίγουρα 100% Ιαπωνικός). Πολύ ωραίο μελάνωμα και υπάρχουν πάνελ που σε ταράζουν με την πρωτοτυπία και την αλλαγή της αισθητικής, ξαφνιάζοντας τον αναγνώστη κάθε φορά αφού είναι τοποθετημένα σε απρόσμενα σημεία του κάθε κεφαλαίου. Η Reiko ακολουθεί μια αγαπημένη μου τακτική, να γράφει στα πλαίσια του κόμικ διάφορες λεπτομέρειες και πληροφορίες που της έρχονται στο μυαλό είτε έχουν σχέση με την εξέλιξη της υπόθεσης είτε όχι. Από την άλλη πλευρά η δημιουργός φαίνεται να έχει πάθει ψύχωση με την Akira Okada (την πρωταγωνίστρια της σειράς) προσπαθώντας συνεχώς να την παρουσιάσει ως femme fatale. Δεν είναι καθόλου νοηματικά ευανάγνωστο οι "δότες" να είναι εξαγριωμένοι με τους ανθρώπους που τους δημιούργησαν (είναι κλώνοι όπως ανέφερα) αλλά να λατρεύουν την Akira και να ορκίζονται υποταγή παρόλο που αυτή είναι η πηγή του κακού. Δεν θα πω παραπάνω αλλά η θεοποίηση του χαρακτήρα που προσφέρει γενικά τα λιγότερα στην υπόθεση και η παραγκώνιση άλλων πολύ πιο καλοστημένων, όπως ο "πρίγκηπας" Yui Lindros, ήταν κατ'ελάχιστο βεβιασμένη. Αντίστοιχα η δόμηση των σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων/κλώνων κλπ και η ταχύτητα της ιστορίας είναι προχειροφτιαγμένες. Σίγουρα δεν συγκρίνεται με το πολύ ανώτερο (και πολύ πιο ώριμο λόγω χρονολογίας και εμπειρίας) himitsu, του οποίου την παρουσίαση μπορείτε να διαβάσετε εδώ. ＼(≧▽≦)／ [mal type=manga id=2156]

Μια ακόμα δημιουργός προστέθηκε στην λίστα μου με τους mangaka που ακολουθώ στενά την δουλειά τους. Ο λόγος για την Shimizu Reiko και το έναυσμα αποτέλεσε το Himitsu ή αλλιώς "Top Secret". Το Himitsu έτρεξε στο διάστημα Δεκέμβριος 2001 - Οκτώβριος 2012 και αποτελείται από 12 tankobon. Σε κεφάλαια κυκλοφόρησε στο περιοδικό Melody από την εκδοτική Hakusensha και κάθε του τόμος απέσπασε πληθώρα πολύ θετικών κριτικών και βραβείων στην Ιαπωνία. Κλασσικά τις πολύ καλές σειρές δεν τις εκδίδουν επίσημα στα Αγγλικά - πόσο μάλλον στα Ελληνικά - αλλά τα scanlations και ειδικά το γκρουπ Dragon Voice Project σώζουν την κατάσταση για ακόμα μια φορά. Είδος: Drama, Mystery, Sci-fi, Josei, Psychological Υπόθεση: Ζούμε σε μια γη πενήντα χρόνια μπροστά όπου έχει τελειοποιηθεί η σάρωση εγκεφάλου και ο οποιοσδήποτε με τον κατάλληλο εξοπλισμό μπορεί να ανακτήσει τις μνήμες έως και πέντε ετών από ένα μυαλό, ακόμα και αν αυτό έχει νεκρωθεί. Όπως είναι λογικό αυτή η ιατρική εξέλιξη δυσκολεύει πολύ τον κάθε επίδοξο εγκληματία και διευκολύνει αφάνταστα τα όργανα του νόμου που με μία χρήση εντοπίζουν ή τον ίδιο τον δράστη ή καίρια στοιχεία που οδηγούν σε αυτόν. Αυτή η ελευθερία στην πρόσβαση πληροφοριών ελοχεύει ηθικούς κινδύνους μιας και αποτελεί την μέγιστη παραβίαση της ιδιωτικότητας και την καταστροφή του τελευταίου φρουρίου ανθρώπινης ελευθερίας, αυτού της σκέψης. Ενδεικτικά μερικές σελίδες από τον τίτλο αλλά και διάφορα σκίτσα που αναδεικνύουν την μαεστρία της mangaka: Μπορείτε να το διαβάσετε δωρεάν εδώ Ένας ακόμα τίτλος που διαβάζω μέσα σε κάτι μέρες που επιβεβαιώνει τις προσδοκίες μου (μετά το Otoyomegatari και το Ookami no kuchi ) και έχει ανεβάσει τον σχεδιαστικό δείκτη κατακόρυφα. Η προσοχή της Reiko στην λεπτομέρεια δημιουργεί υπερ-ρεαλιστικά σκίτσα που έχουν έναν πολύ ώριμο και συνάμα αποτραβηγμένο από την κοινότυπη σχεδιαστική γραμμή των περισσότερων manga, αέρα. Η δουλειά της από μερικές ματιές που έριξα και στα υπόλοιπα άλμπουμ περιλαμβάνει πάντα κάποιου είδους τραγικό στοιχείο ή επιστημονική φαντασία, οπότε η τέχνη της μοιάζει αιθέρια. Το σενάριο είναι από "το πάνω ράφι" και έχει γραφτεί με μεγάλη προσοχή και συνέπεια στη συνέχεια, στοιχείο κατ'εμέ σημαντικότατο στην ντετεκτιβική λογοτεχνία. Μιας και εθίζομαι όταν διαβάζω υποθέσεις μυστηρίου ντυμένες με στυλάτα τοποθετημένο ερωτισμό, το Himitsu δεν με άφησε να το σταματήσω. Όσο τουλάχιστον έχει μεταφραστεί. Ένα μεγάλο θετικό είναι και η ανάπτυξη των χαρακτήρων στην οποία η Reiko έριξε πολλές εργατοώρες για να τις βγει όπως ήθελε - μεγάλη μορφή ο Tsuyoshi και η σχέση του με την Aoki είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Αν στην αρχή σας φανεί κάπως εκκεντρικό, σας διαβεβαιώ ότι η όλη "πλοκή" χτίζεται διακριτικά σε πολλά επίπεδα. Σε συνδυασμό με τον ρεαλισμό που προ-ανέφερα δεν έχουμε το γραφικό πλέον άσπρο-μαύρο αλλά αποχρώσεις του γκρι (νο παν ιντέντεντ) που πολλές φορές σε ιντριγκάρουν συναισθηματικά προς τους εγκληματίες και η μεροληψία σου πάει περίπατο. Εν τέλει, είναι μια συναρπαστική απεικόνιση του κόσμου αν μπορούσαμε να διαβάσουμε την σκέψη. Το μόνο έμμεσα αρνητικό είναι ότι τα scanlation προχωρούν με πολύ αργούς ρυθμούς και έχουμε μείνει ξεκρέμαστοι σε κρίσιμο σημείο. Κάποια στιγμή επιβάλλεται να τσεκάρω και το anime. Το χέρι της Reiko θυμίζει πιο πολύ παραδοσιακούς Ιαπωνικούς πίνακες παρά πάνελ για κόμικ [mal type=manga id=4018]

Αχ αυτή η Kaoru το έκανε πάλι το θαύμα της. Η πολύ γνωστή (από την επιτυχία της με το Emma) mangaka δουλεύει σε ένα καινούργιο σχετικά τίτλο που κυμαίνεται στα ίδια θεματολογικά επίπεδα με τον προκάτοχό του. Το A Bride's Story κυκλοφόρησε αρχικά σε κεφάλαια στο περιοδικό Harta - πριν γνωστό ως Fellows! όπου είχε κυκλοφορήσει και το Golden Six της ίδιας - που αποτελεί ιδιοκτησία της Ιαπωνικής εκδοτικής Enterbrain. Στην Ευρωπαϊκή/Αμερικανική αγορά κυκλοφορεί από την μικρομεσαία και σχετικά καινούργια στο χώρο Yen Press. Μέχρι στιγμής έχουν κυκλοφορήσει 7 tankobon με έναρξη τον Οκτώβριο του 2008 και είμαστε σε αναμονή για τον 8ο. Φυσικά υπάρχει σε διάφορα scanlation στα ίντερνετς. Να αναφέρω εδώ ότι έχει κερδίσει το έβδομο ετήσιο βραβείο Manga Taishou το 2014 και το Intergenerations prize στην Ανγκουλέμ το 2012. Υπόθεση: Όπως το Emma, το Otoyomegatari ακολουθεί μια αναπάντεχη ηρωίδα από την Ασία η οποία καλείται να προσαρμοστεί σε μία τελείως διαφορετική κουλτούρα και τρόπο ζωής. H Kaoru έχει ρίξει για μία ακόμα φορά εντυπωσιακή ιστορική και κοινωνική έρευνα για να ζωντανέψει στο χαρτί τον δρόμο του μεταξιού του 19ου αιώνα. Η εικοσάχρονη Amira Halgal από μια ασκητική νομαδική φυλή παντρεύεται με συνοικέσιο τον κατά 8 χρόνια μικρότερό της, δωδεκάχρονο Karluk από μια πόλη κοντά στην Κασπία θάλασσα. Οι διαφορές τόσο σε κοινωνικό όσο και σε πολιτιστικό επίπεδο είναι χαώδεις, και η Amira βρίσκεται ξαφνικά μεταξύ σφύρας και άκμονος αποτραβηγμένη πλέον και από τα πεθερικά της αλλά και τους δικούς της που ξαφνικά αποφασίζουν να την πάρουν πίσω (μπας κι είναι κανένα σακί με πατάτες) . Σε ρεαλιστικές αναλογίες μου θυμίζει σύγκρουση δύο εκ βάσεως διαφορετικών λαών αλλά εξίσου θρησκευτικά πολωμένων, των Τούρκων και των Μογγόλων με κέντρο μια αθώα αλλά ενεργητική γυναίκα. Θα γίνει η πέτρα του σκανδάλου ή η γέφυρα; (Τώρα η ερωτησούλα ήταν και καλά για να σας μπριζώσω να το διαβάσετε) Είδος: Drama, Historical, Romance, Slice of Life, Seinen Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι ένας τίτλος που θα σε τραβήξει με την δράση και την τρελή δολοπλοκία. Περισσότερο τραβάει επειδή είναι ένα πολιτιστικό κατηγορώ της δημιουργού απέναντι στον εσωτερικό ρατσισμό και την άκρατη αντικειμενοποίηση της γυναίκας τον 19ο αιώνα, με μοτίβο τον χτισμένο πάνω στο όπιο και τις εκδιδόμενες Ασιάτισες silk road. Με ευχαριστεί ιδιαίτερα το γεγονός ότι η Kaoru χρησιμοποιεί μόνο γυναίκες ηρωίδες που αντιμετωπίζουν με σθένος και μαχητικότητα τα όποια εμπόδια και δεν στρέφεται προς εκφράσεις ακραίου φεμινισμού όπως άλλες Ιαπώνισσες mangaka. Επίσης είδα σε πολλά φόρα του εξωτερικού ένα ξέσπασμα όσον αφορά την μικρή ηλικία του αγοριού (12 ετών). Όσο και να ζόρισα το μικρό μου μυαλουδάκι δεν μπορώ να εξηγήσω πως κάποιοι δεν αντιλαμβάνονται ότι το κόμικ μιλάει για μια τελείως διαφορετική πραγματικότητα σε μία εποχή που οι ακρότητες χρήζουν άμεσου επαναπροσδιορισμού με βάση τις σημερινές. Τώρα ας περάσουμε στο πραγματικά ξεχωριστό χαρακτηριστικό αυτού του manga. Το σχέδιο. Το ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ σχέδιο. Ανήκει δικαιωματικά στα καλύτερα manga στον τομέα του σχεδίου που έχω διαβάσει και μακράν το καλύτερο τον τελευταίο καιρό. Η πένα της Kaoru δίνει ρέστα όσο δεν πάει και λίγο ακόμα, βγάζοντας πραγματικά ένα στολίδι των κόμικς. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Δείτε τις ενδεικτικές σελίδες και τα συμπεράσματα δικά σας. Μπορείτε να το διαβάσετε δωρεάν εδώ. Φοβερός τίτλος. Σε όλους όσους τους τραβάνε τα ιστορικά κόμικς, συνιστώ με κλειστά μάτια. Buraboo Kaoru! GC από Θρηνωδό,σήματα σας δυνατά καθαρά αναφέρατε και δικά μου ΕΤΟΙΜΟΣ! (έπρεπε) [mal type=manga id=11514]

Ανθολογία τρόμου του Junji Ito, που κυκλοφόρησε το 2014 από την Asahi Shimbun Publications. Όλες σχεδόν οι ιστορίες που περιέχονται, πρωτοδημοσιεύτηκαν στο shojo περιοδικό Nemuki+ μεταξύ 2013 και 2014. Η αμερικανική (πανέμορφη) έκδοση της Viz Media βγήκε το 2015 και πρέπει να είναι ακριβώς ίδια με την ιαπωνική. Βρίσκεται εύκολα και σκαναρισμένο, κυρίως υπό τον τίτλο Ma no Kakera. Στον τόμο περιέχονται οκτώ ιστορίες. Δεν υπάρχει κάποια σύνδεση μεταξύ τους, παρά μόνο μια διάχυτη δόση υπερφυσικού και η ύπαρξη γυναικείων χαρακτήρων, είτε ως θύματα, είτε ως θύτες. Από οικογένειες με περίεργα έθιμα, μέχρι κοπέλες που έλκονται ερωτικά από τα σπίτια και κακιασμένες μάγισσες, η ανθολογία αυτή είναι ο ορισμός του αλλόκοτου. Στον επίλογο αναφέρεται πως είναι η πρώτη horror δουλειά του Ito μετά από οκτώ χρόνια. Είναι μεγάλο το διάστημα και αυτό φαίνεται. Όχι στο σχέδιο, που είναι όπως πάντα εξαιρετικό και, τολμώ να πω, το αποκορύφωμα του Ito. Στο σενάριο όμως πάσχει αρκετά. Οι ιστορίες βρίσκονται σε όλες τις βαθμίδες: από τις τελείως αδιάφορες, στις χλιαρές και στις σπουδαίες. Όλες έχουν μια ενδιαφέρουσα κεντρική ιδέα, αλλά δεν εξελίσσονται όλες το ίδιο καλά. Συνολικά πάντως, αν και δεν είναι το διαμάντι που περίμενα, πρόκειται για ένα ενδιαφέρον horror manga. Όσοι γουστάρουν τον Ito, ας το τσεκάρουν, οι υπόλοιποι μπορούν να προσπεράσουν. Βαθμολογία: 7,3/10 [mal type=manga id=52435]

Το πανέμορφο εξώφυλλο της γερμανικής hc έκδοσης Όταν επέλεξα αυτόν τον τίτλο από την ψηφιακή λίστα για διάβασμα, πραγματικά δεν περίμενα να είναι τόσο καλός. Το Wolfsmund σε σχέδιο και σενάριο της Mitsuhisa Kuji (πρώην βοηθός της μεγάλης Kaori Yuki και αυτό μιλάει από μόνο του) κυκλοφόρησε το 2009 από την Enterbrain και έχει μέχρι στιγμής 7 τόμους. Έχει μεταφραστεί επίσημα στα Αγγλικά από την Vertical αλλά υπάρχουν και αρκετά ικανοποιητικά scanlations εκεί έξω. Σίγουρα θα το ήθελα κάποια στιγμή σε τομάκια. Ο τίτλος φέρνει πολύ σε αρκετά αγαπημένα μου manga, όπως τα Berserk,Vinland Saga, Akumetsu και Otoyomegatari. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι το μοτίβο είναι ιστορικό, οπότε με χτύπησε στο ευαίσθητο σημείο μου που είναι fine art manga meets dnd. Γενικά είναι πολύ σκοτεινό και ατμοσφαιρικό. Η κεντρική υπόθεση εξελίσσεται στην Ευρώπη του 14ου αιώνα στα σύνορα μεταξύ Ιταλίας και Αυστρίας (την σημερινή Ελβετία) με κέντρο το κάστρο του περάσματος St. Gotthard στο Devil's Bridge που κυβερνάται από έναν σαδιστή μισότρελο τύραννο, τον Wulf. Αυτός δεν επιτρέπει σε κανέναν να διαβεί το πέρασμα χωρίς την άδεια του, με αποτέλεσμα οι ντόπιοι να εξεγείρονται και να χρησιμοποιούν διάφορα τεχνάσματα - ψεύτικα έγραφα, ορειβασία γύρω από το κάστρο - αλλά τίποτα δεν λειτουργεί. Κάθε τόμος είναι και ένα επεισόδιο με ξεχωριστούς πρωταγωνιστές τους εκάστοτε επισκέπτες που θέλουν να περάσουν το πέρασμα, συνήθως αποτυγχάνουν και τιμωρούνται με τους πιο ακραίους και βίαιους τρόπους. Η ιστορία είναι μία μεταφορά του Γουλιέλμου Τέλλου και των κατορθωμάτων του εναντίον των Αυστριακών δυναστών. Το manga είναι γεμάτο από ιστορική ακρίβεια και στοιχεία που σκιαγραφούν πλήρως τα τελειώματα του Ευρωπαϊκού μεσαίωνα, όπως λαοί που βράζουν ένα βήμα μακριά από την εξέγερση, γραφικοί ταβερνιάρηδες που "προειδοποιούν" τους επισκέπτες να μην προσπαθήσουν να περάσουν και έναν Wulf που μέσα στην σκοτεινιά και την μισανθρωπία του είναι και ο ίδιος μαριονέτα κάποιου ακόμα πιο σκληρού πολιτικού. Μα πως μου είχε διαφύγει τόσο καιρό; Το καταβρόχθισα σε μία νύχτα και περιμένω πως και πως τον 8ο τόμο που θα κυκλοφορήσει σε περίπου δύο μήνες. Το σχέδιο είναι επίσης σκοτεινό και περιμετρικό χωρίς να εστιάζει τόσο στην λεπτομέρεια, κάτι που βέβαια γίνεται φινετσάτα και όχι προχειροστημένα. Μου μετέφερε πλήρως αυτή την Ευρωπαϊκή γεύση της εποχής και μπράβο μία παραπάνω για την δημιουργό και την μεγάλη έρευνα που έκανε για να είναι όσο πιο πιστή γίνεται στην πραγματικότητα.Είναι κάτι σαν Game of Thrones με τις σφαγές, την δράση, το δράμα και την διεφθαρμένη πολιτική σκηνή αλλά από μια οπτική ιστορικής φαντασίας. Μπορείτε να το διαβάσετε δωρεάν εδώ [mal type=manga id=23685]

Αφου και εδω ειχαμε ισοπαλια καλειστε να επιλεξετε τον αντιπροσωπο του ειδους που θα προκριθει στην επομενη φαση, αυτη των 64. Μια ψηφος μονο και το θεμα ανοιχτο μεχρι αυριο βραδυ.

Εδω ψηφιζουμε τους αγαπημενους μας Disney(D1-D2) δημιουργους και τους αγαπημενους μας manga δημιουργους (M1-M2). Απο τους παραπανω ομιλους θα περασουν οι 2 πρωτοι απο καθε ομιλο δηλ απο τα Disney 2Χ2=4. Το ιδιο και για τους M1-M2. Ψηφιζετε οσους θελετε. Σε περιπτωση που σε καποιον ομιλο κερδισει ο ΚΑΝΕΝΑΣ τοτε ο ομιλος αυτος χανει μια θεση που παει στους επιλαχοντες που θα προκυψουν στο τελος της ψηφοφοριας απο ολους τους ομιλους. Μην ξεχασετε να ασκησετε το εκλογικο σας καθηκον ( ) και στα : Αμερικανικα mainstream Ομιλοι Α1-Α4 Αμερικανικα mainstream Ομιλοι Α5-Α6 Ευρωπαικα/Λατινοαμερικανικα Ε1-Ε4 Alternative και Underground U1-U2

Είναι τρελός αυτός ο Θρηνωδός και κάνει παρουσιάσεις μέσα από στρατόπεδα ρε..!Βέβαια η σύνδεση είναι σάπια (τι περίμενα με 2 mb/s για 12 υπολογιστές όταν οι 11 φιντάρουν στο counterstrike). Επειδή όμως δεν πτοούμαστε εμείς και η βαρεμάρα του στρατού αναπληρώνεται έμορφα με κανένα κόμικ, ας δούμε ένα δυνατό oneshot του Masasumi. Το hideout κυκλοφόρησε από 14 Ιουνίου του 2010 έως 23 Αυγούστου του ίδιου έτους σε 9 κεφάλαια, στο περιοδικό Big Comic Spirits. Ήταν η πρώτη αξιόλογη προσπάθεια του Masasumi στο horror genre, μιας και τα Kansen Rettou και X-Gene δεν άξιζαν ιδιαίτερα. Δεν έχει μεταφραστεί επίσημα στα Αγγλικά αλλά τα scanlations δίνουν και παίρνουν. Υπόθεση: Η ιστορία ξεκινάει με έναν πολύ κλισέ τρόπο του κλασικού τρόμου. Ένα ζευγάρι, οι Seiichi και Miki Kirishima έχασαν τον μοναχογιό τους. Για να ξεπεράσουν την θλίψη τους ταξιδεύουν σε ένα νησάκι στις νότιες θάλασσες για μακροχρόνιες διακοπές μακριά από όλους και όλα.Ο Seiichi βέβαια έχει άλλους σκοπούς για αυτό το ταξίδι. Συντετριμμένος από την απώλεια του γιου του και την επαγγελματική του αποτυχία ως συγγραφέας ψάχνει τον ένοχο για την κατάσταση του και είναι έτοιμος να εκτελέσει κάθε τιμωρία που θεωρεί πρέπουσα. Είναι αποφασισμένος να δολοφονήσει την γυναίκα του. All hell breaks lose στο νησί, όπου ένα ανθρωποκυνηγητό καταλήγει σε όμορφα πλαισιωμένο υπερφυσικό τρόμο. Είδος: Action, Seinen, Psychological, Horror Χαρακτήρες: Οι πρωταγωνιστές είναι δύο στην ιστορία. Ο κύριος είναι ο Seiichi ο οποίος έχει χάσει τον εαυτό του. Αισθάνεται ότι φταίει για όλα εκείνος, για το οικογενειακό χρέος, για το θάνατο του παιδιού, για το βιβλίο του που δεν εκδόθηκε. Η Miki πάλι δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό εκτός της θλιμμένης της καλοσύνης. Ούτως ή άλλως, ο ρόλος της είναι καθαρά συμπληρωματικός αφού όλο το manga παίζει με την ψυχολογία μεταξύ του Seiichi και του αναγνώστη. Ενδεικτικά δύο σελίδες για να δείτε το σχέδιο: Διαβάστε το δωρεάν εδώ Άλλο ένα μικρό ευχάριστο (όπως το πάρει κανείς ) manga. Το σενάριο είναι τυπικό b-movie horror αλλά κάπως τα καταφέρνει ο Kakizaki και σε κάνει να προσπεράσεις αναίμακτα αυτό το χαρακτηριστικό. Ίσως είναι το όμορφο και αρρωστημένο σχέδιο, γεμάτο γωνίες και κομμένα πλάνα. Ότι πρέπει για να εξάψουν την φαντασία. Ομοίως με το υπερφυσικό σκιτσάρισμα, που αν και κατά την γνώμη μου επιδέχεται βελτίωσης, είναι σε πολύ καλό δρόμο. Αυτό όμως που κράτησα από αυτό το κόμικ, είναι η αριστουργηματική του σκηνοθεσία. Ο τρόπος που είναι τοποθετημένα τα πάνελ και τα κορμιά των ατόμων μέσα σε αυτά είναι φοβερός. Θυμίζει έντονα noir στήσιμο οπότε +1 ακόμα. Μην ξεχνάμε ότι είναι ένα καθαρά ψυχολογικό manga, οπότε πρώτος του στόχος είναι να σε εκθέσει στην ψυχολογία και το βίωμα του Seiichi. Στο σερβίρει με τέτοιο τρόπο, που πλέον σε έχει ετοιμάσει και αρχίζει να παίζει με το μυαλό σου. Είναι σκοτεινό και γεμάτο βία αλλά και με το απαραίτητο βάθος εκεί που χρειάζεται. Ο πρωταγωνιστής μου θυμίζει λίγο τον Guts του Berserk. Ένα δυνατό κόμικ που θα γεμίσει το διωράκι σας, το σενάριο με το σχέδιο θα φτιάξουν ατμόσφαιρα και στο τέλος θα σας αφήσει να θέλετε παραπάνω. Να προτείνω από άλλες δουλειές του ίδιου το πιο γνωστό Rainbow: Nisha Rokubou no Shichinin. Καλή ανάγνωση! [mal type=manga id=28361]

Βασισμενο στην εμπειρια του συγγραφεα απο την φυλακιση του για 3 χρονια σε ιαπωνικες φυλακες για παραβιαση του νομου περι οπλοκατοχης ο Kazuichi Hanawa περιγραφει την ζωη του στη φυλακη. Καθε μερα ξεκινωντας απο νωρις το πρωι θα εκτελουσε μια ρουτινα τοσο αυστηρα καθορισμενη και χρονομετρημενη που μονο με εκτελεση αλγοριθμου απο υπολογιστη μπορει να παρομοιαστει. Αρχικα μενει σε κελι με αλλους 4 συγκρατουμενους και δουλευει στην βιοτεχνια της φυλακης αλλα αργοτερα καταληγει στην απομονωση οπου η δουλεια του ειναι να διπλωνει χαρτια σχηματιζοντας σακουλες, οπου παραδοξως καταληγει να ειναι πιο ευχαριστημενος απο οτι στο προηγουμενο κελι του. Το manga αυτο διαφερει αρκετα σε σχεση με αλλα που κατα καιρους εχω ξεφυλισσει εχοντας καθαρα ενηλικη θεματολογια και πιο ρεαλιστικο σχεδιο που περιστασιακα "αλλοιωνεται" για να υποδηλωσει τα συναισθηματα των πρωταγωνιστων. Καθε κεφαλαιο του κομικ περιγραφει και ενα περιστατικο απο την ζωη στη φυλακη. Θα ελεγα οτι μοιαζει πολυ με ντοκυμαντερ καθως υπαρχουν αρκετες λεπτομερειες ακομα και για το φαι ή για το χωροταξικο των κελιων. Μονο που η αφηγηση, η πιο σωστα η καταγραφη, ειναι μη γραμμικη και δεν υπαρχει καθαρη ενδειξη του χρονου αναμεσα στα κεφαλαια. Ισως γιατι τα περιστατικα που περιγραφει δεν διαφερουν και τοσο απο μερα σε μερα μεσα στην μονοτονη ρουτινα της φυλακης γεματη με επαναλαμβανομενες συζητησεις, τυποποιημενες απαντησεις στις διαταγες των φυλακων και στερησεις. Διαβαζεται πολυ ευκολα παρα την βαρια θεματολογια του και θα το προτεινα προς αναγνωση καθως σε βαζει σε σκεψεις για τις μεθοδους του σωφρονιστικου συστηματος παρολο που το κομικ δεν παιρνει θεση επ αυτου, ο συγγραφεας μας τις παρουσιαζει και απο κει και περα ειμαστε ελευθεροι να σκεφτουμε πανω σε αυτες. Αυτο τον καιρο διαβαζω το Επιτηρηση και Τιμωρια Η Γεννηση Της Φυλακης του Φουκω και μπορω να πω οτι εχει αρκετο ενδιαφερον να βλεπεις πως διαφορα απο τα θεματα που αναλυονται στο βιβλιο αποτυπονονται στο Doing Time. Εν ολιγοις μπορω να πω οτι η επιθυμια μου να διαβασω ενα διαφορετικο manga καθως τα πιο συνηθισμενα πολλες φορες με αφηνουν αδιαφορο μπορω να πω οτι ικανοποιηθηκε και σιγουρα ειναι απο τα καλυτερα slice of life κομικ που εχω διαβασει. kwtsoκλιμακα 8/10 Ακομα το Doing Time εχει γινει και ταινια το 2002. [mal type=manga id=3983]

Το παρακάτω manga περιέχει αιμομιξία, βιασμό, ενδοοικογενειακή βία και παιδοφιλία. Δεν προτείνεται για άτομα κάτω των 18. Μια από τις μικρότερες σειρές του μέγιστου Osamu Tezuka, το Ayako είναι ένα τρίτομο manga με κεντρική θεματολογία την καθημερινότητα μιας Ιαπωνικής οικογένειας αμέσως μετά τον Β.Π.Π. Εκδόθηκε αρχικά σε κεφάλαια στο περιοδικό Big Comic της εκδοτικής Shogakukan την περίοδο 25 Ιανουαρίου 1972 - 25 Ιουνίου 1973. Είναι από τα λίγα manga που εκδόθηκαν στην Αμερική από μία μικρότερη σχετικά εκδοτική, την Vertical, και όχι την VIZ ή την Tokyopop. Το manga το έμαθα μόλις το σάββατο, όταν το πέτυχα σε ένα κομιξάδικο στην Γενεύη στα Γαλλικά από την Delcourt/Akata. Το εξώφυλλο του πρώτου τόμου (ανήκει στην συλλογή osamu tezuka's manga library) Είδος: Seinen,Drama, Historical Fiction Υπόθεση: Η Ιαπωνία το 1949 έχει καταστραφεί από τις Συμμαχικές δυνάμεις, είναι υπό κατοχή από την 3η στρατιά του στρατηγού Douglas MacArthur, και υπόκειται μια μαζική αλλαγή σε κάθε κοινωνικό/πολιτικό επίπεδο. Η μεταρρύθμιση στην γεωργία κατακερματίζει τα μεγάλα κτήματα σε μικρογεωργούς, ένα πολύ άσχημο νέο αν είσαι μια συντηρητική οικογένεια γεωκτηματιών όπως οι Tenge. Για τον πατριάρχη Sakuemon, η χαρά του για την επιστροφή ενός από τους γιούς του από ένα στρατόπεδο αιχμαλώτων ενώ τον νόμιζε για νεκρό, υπερκαλύπτεται από την απογοήτευση του όταν έμαθε ότι ένας άλλος γιός του είναι κομμουνιστής. Η μόνη ευχαρίστηση και ηρεμία που αντλεί, είναι από την Ayako, την πολυαγαπημένη κόρη και εγγονή ταυτόχρονα. Αναλυτικότερα, ένας από τους μεγαλύτερους γιούς, ο Jiro Tenge, είναι κρυφός πράκτορας για τις Η.Π.Α. και οι φόνοι που έχει διαπράξει ανακαλύπτονται από την μικρότερη αδερφή του, την Ayako. Τα σοκ έρχονται απανωτά για την μικρή, όταν μαθαίνει ότι η νύφη της είναι και μητέρα της, γιατί αναγκάζεται να κάνει έρωτα με τον πατέρα της οικογένειας, Sakuemon, χωρίς την θέληση της (γι'αυτό είναι και εγγονή και κόρη του). Για μην αποκαλύψει τίποτα από τα βρώμικα οικογενειακά μυστικά, την κλειδώνουν στο υπόγειο του σπιτιού για περίπου 25 χρόνια, χάνοντας έτσι κάθε πολιτική και κοινωνική εξέλιξη της χώρας. Οι προσπάθειες της μητέρας της και του μικρότερου αδερφού Shiro για την απελευθέρωση της αποβαίνουν άκαρπες, μέχρι η ίδια να καταφέρει να ξεφύγει μόνη της. Πλέον η Ayako είναι μια πανέμορφη γυναίκα, που έχει απόλυτη ανάγκη την αγάπη από τους άλλους και φοβάται απεριόριστα τον έξω κόσμο, δημιουργώντας (επιτέλους) και επιφέροντας την "θεία δίκη" για την τερατώδη οικογένειά της. Ενδεικτικά μερικές σελίδες για να δείτε το σχέδιο: Μπορείτε να διαβάσετε τον πρώτο τόμο εδώ, τους υπόλοιπους τους κατεβάζετε. Δεν θα σας φαινόταν καθόλου ερωτική η στάση της, αν ξέρατε για ποιον πόζαρε Σκληρό, καινοτόμο για την εποχή του, η πιο σκοτεινή και ακραία δουλειά του Tezuka. Αυτή είναι η πιο άμεση κριτική του μεγάλου δασκάλου των manga στην μοίρα της Ιαπωνίας στο μεταίχμιο της ολοκληρωτικής ήττας. Είναι ασυνήθιστα απομακρυσμένο από τις συμβάσεις των κόμικς και σκηνοθετιμένο με σκοτεινό ηδονοβλεπτικό χιούμορ, αποτελώντας ταυτόχρονα πρωτοπόρο της φυσιογνωστικής (σε σαρκικό επίπεδο) Ιαπωνικής λογοτεχνίας. Ο κεντρικός άξονας είναι μια ηρωίδα έμβλημα των άνγωστων πτυχών που ακολουθούν ενός πολέμου. Αυτό που με τράβηξε αρχικά είναι ότι η θεματολογία που διαπραγματεύεται ο δημιουργός είναι ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της σύγχρονης Ιαπωνικής ιστορίας που μέχρι και σήμερα παραμένουν θολά. Τι ακριβώς συνέβη στο aftermath του πολέμου; Πως επηρέασε τα γεγονότα του κάθε σπιτιού πίσω από τις κλειστές πόρτες; Ο Tezuka το πάει στο επόμενο επίπεδο, αποκαλύπτοντας την ασχήμια που κρύβεται πίσω από το προσωπείο καθαρά πραγματιστικά και χωρίς taboo. Ο τίτλος είναι πραγματικά page-turner και δεν πρόκειται να το αφήσεις να δεν το τελειώσεις όλο. Δυστυχώς η επίσημη μετάφραση της Vertical δεν είναι καθόλου προσεγμένη μιας και ακολουθεί την μέθοδο μετάφρασης dynamic equivalence (όταν οι μεταφραστές προσπαθούν να δώσουν ακριβώς την ίδια εμπειρία ανάγνωσης με την αρχική έκδοση, αφαιρώντας όποιο στοιχείο είναι πολιτιστικά ξένο προς το κοινό που απευθύνεται η μετάφραση), με αποτέλεσμα οι περισσότεροι χαρακτήρες του cast να φαίνονται σαν γιδοβοσκοί που προσπαθούν να διαβάσουν Πλάτωνα. Οπότε στραφείτε προς τα scanlations. Προφανώς και το προτείνω, είναι ένα μικρό διαμάντι που συνδυάζει τον ψυχολογικό ρεαλισμό του Ντοστογιέφσκι με την κοινωνική συνείδηση του Ζολά και του Τολστόι. Κανένα θέμα δεν είναι εκτός ορίων για τον Tezuka: Φόνοι, κατασκοπία για τους Αμερικανούς, προσάρτηση στο Κομμουνιστικό κόμα, η φυλάκιση μέλους της οικογένειας σε ένα υπόγειο κελί και η προσπάθεια για αιμομιξία. Η ιστορία είναι καταδικαστική, απίστευτα δυνατή και σοβαρά ενοχλητική, με το τέλος να είναι ίσως παραπάνω γεμάτο με συμβολισμούς απ'ότι θα έπρεπε. Το Ayako αναγκάζει τον αναγνώστη να αντιμετωπίσει τις σκοτεινότερες και πιο διεφθαρμένες γωνίες της ανθρώπινης ψυχής. Παρουσιάσεις σχετικά με τον Osamu Tezuka στο GreekComics: Παρουσίαση του δημιουργού Dororo Apollo's Song Black Jack Καλή ανάγνωση! [mal type=manga id=5401]

Για χρόνια το άκουγα, φέτος επιτέλους το διάβασα. Η τρομερή σειρά manga του Naoki Urasawa ακολουθεί μια παρέα παιδικών φίλων που προσπαθούν -για δεκαετίες- να σώσουν τον κόσμο. Kαμιά φορά αναρωτιέμαι, αν μπορούσαμε να ξεκλειδώσουμε όλες τις παιδικές μας αναμνήσεις, να τις βλέπαμε σαν άλμπουμ φωτογραφιών, πεντακάθαρες τη μία δίπλα στην άλλη, τι πράγματα θα ανακαλύπταμε; Πόσες ξεχασμένες ιστορίες, πόσα σβησμένα πρόσωπα, πόσα περιστατικά καταπιεσμένα από τη μνήμη-φρουρό; Η μνήμη είναι φτιαγμένη για να μας προστατεύει, σβήνοντας, περιορίζοντας, ξεθωριάζοντας, αλλοιώνοντας. Ποτέ τίποτα που θυμάσαι από τόσο παλιά δε συνέβη όπως το θυμάσαι. Ποτέ δεν το θυμόμαστε δύο άνθρωποι με τον ίδιο τρόπο. Οι παιδικές αναμνήσεις είναι το τελευταίο σύνορο, είναι εκεί που έχουν φωλιάσει, μακριά από το φως, τα μεγαλύτερα μυστικά, κρυμμένα από ακόμα κι εμάς τους ίδιους. Σαν undercover πράκτορες α λα “Departed”, που χάθηκε η αληθινή τους ταυτότητα και τώρα βρίσκονται μετέωροι, σε limbo. Αυτά τα Χαμένα Κεφάλαια μπορεί να είναι γεμάτα ενθουσιασμό κι ελπίδα και δίψα για ζωή και ανακάλυψη, αλλά και τρόμο και φόβο και πόνο. Φυσικά κάποιος, κάποτε, κάπως, όφειλε να γράψει ένα επιβλητικό sci-fi έπος που διασχίζει σχεδόν μισό αιώνα ιστορίας, φτάνει μέχρι το τέλος του κόσμου, μα παραμένει πάντα βαθιά ριζωμένο σε κάποιο παιδικό καλοκαίρι που ακροβατεί βίαια ανάμεσα στο ζωντανό και το ξεχασμένο. Το “20th Century Boys” θα σε ταξιδέψει πολύ. Στο μέλλον και στο παρελθόν. Όλη η αλήθεια για τα παιδιά του ‘69 Το καλοκαίρι του 1969 μια παρέα φίλων μαζεύεται και φτιάχνει ένα κρυφό αρχηγείο στη μέση ενός παρατημένου λιβαδιού. Εκεί παραχώνουν αγαπημένα μάνγκα, χαζεύουν ‘απαγορευμένα’ ενήλικα περιοδικά, ακούν μουσική, και σχεδιάζουν το μέλλον τους. Γράφουν ένα βιβλίο με προφητείες, γεμάτο πράγματα που ένα παιδικό μυαλό μόνο θα μπορούσε να σκεφτεί. Για τον πλανήτη που απειλείται από τεράστια ρομπότ, από φονικούς ιούς, από επιβλητικά όπλα λέιζερ. Και για μια παρέα αγοριών που θα ενωθούν για να τον προστατέψουν. Οι δεκαετίες περνούν και τα παιδιά μεγαλώνουν, ξεχνώντας το αρχηγείο, ξεχνώντας τις προφητείες, ξεχνώντας ακόμα και ονόματα και πρόσωπα. Έχει συμβεί σε όλους μας, και θα συμβαίνει για πάντα. Όμως, καθώς ο αιώνας ετοιμάζεται να εκπνεύσει, ένας μυστηριώδης θάνατος εκκινεί μια σειρά από σοκαριστικές αποκαλύψεις, με αποκορύφωμα αυτή: ένας αγνώστου ταυτότητας Φίλος, ετοιμάζεται να κάνει τις παιδικές προφητείες πραγματικότητα. Αυτά τα 20th Century Boys είναι τώρα το μόνο που μπορεί να σώσει τον κόσμο από την καταστροφή, το μόνο που στέκεται εμπόδιο στο Τέλος της Ιστορίας. Ο εθνικός θησαυρός της Ιαπωνίας Ο Naoki Urasawa θεωρείται κάτι σαν εθνικός θησαυρός στην Ιαπωνία ή τελοσπάντων αυτό μας υπενθυμίζει διαρκώς ένα quote του Junot Diaz που κοσμεί τη ζακέτα του κάθε τόμου της σειράς. Ο Urasawa έχει γράψει αρκετές ακόμα σειρές που έχουν υμνηθεί από την κριτική όπως το “Monster” (το οποίο σκοπεύω να ξεκινήσω στην τηλεοπτική μεταφορά του) και το “Pluto” (του οποίου οι τόμοι έχουν ήδη στοιχηθεί και περιμένουν να τους ξεκινήσω). Το “20th Century Boys” πάντως, το οποίο έχει μεταφερθεί και σε μια κινηματογραφική τριλογία (αλλά προτείνω ανεπιφύλακτα να διαβάσετε το κόμικ αντ’ αυτής), το ξεκίνησε το 1999 σε εβδομαδιαία κεφάλαια που έτρεξαν ως τον Ιανουάριο του 2007, δεμένα πλέον σε 22+2 τόμους. Πάντα θαύμαζα ανθρώπους που έχουν μια τόσο σαφή δομή της ιστορίας τους μες στο κεφάλι τους ώστε να μπορέσουν να τη μανατζάρουν για ένα τόσο μεγάλο διάστημα, με συνέπεια και focus. Ο Urasawa ξεκινά μπλέκοντας το τότε με το τώρα (όπου το ‘τώρα’ είναι λίγο πριν το τέλος του 20ου αιώνα), μεταπηδώντας από φλάσμπακ και αναμνήσεις των κεντρικών ηρώων, στις όλο και πιο αγωνιώδεις προσπάθειές τους να αποσοβήσουν την καταστροφή που κάποτε είχαν οι ίδιοι σκεφτεί, ως παιδικό παιχνίδι, ως κάτι που στους ανήλικους εαυτούς τους φαινόταν κουλ, μια φοβερή μακρινή επιστημονική φαντασία από τον κόσμο του αύριο. Ενώ αρχικά θα πιάσεις τον εαυτό σου να αναρωτιέται πόσο μπορεί να διαρκέσει αυτή η ιστορία καθώς φτάνει προς μια πρώτη φυσική κορύφωση (το βλέμμα παίζει προς το ράφι με τους 20 τόμους και αναρωτιέσαι τι στα κομμάτια μπορεί να συμβαίνει σε αυτούς), γρήγορα ο Urasawa με μια άμεση κίνηση θα ανατινάξει την ιστορία και θα επεκτείνει το σύμπαν της αφήγησής του, κάνοντάς σε να πιστεύεις πως μπορεί πλέον να διαρκέσει για δεκάδες τόμων. Μα ποτέ, σε κανένα σημείο, δε θα νιώσεις την ιστορία να του ξεγλιστρά. Παραμένει focused όσο κι αν το εύρος του σύμπαντός του μεγαλώνει. Fantastic Four and Doom Στην καρδιά της ιστορίας είναι 4 παιδικοί φίλοι. Ο Κέντζι, που λατρεύει τη ροκ εν ρολ και τα μάνγκα, και είναι κάτι σαν αρχηγός αλλά με έναν πολύ χαλαρό, θέλω-να-κάνω-κουλ-πράγματα τρόπο. Ο Γιόσι είναι ο πιο ανασφαλής, εσωτερικός τύπος, που βοήθησε τον Κέντζι να φτιάξει το κρυφό αρχηγείο. Ο Ότσο είναι ο τρίτος της παρέας, ο πιο πιθανός να αποκτήσει κάποτε δικό του action franchise. Και η Γιουκίτζι, το αγοροκόριτσο που κάνει παρέα με τον Κέντζι και προστατεύει τα παιδιά όποτε χρειάζεται- μια φορά τα έβαλε μόνη της με τους δίδυμους bullies του σχολείου που ήθελαν να καταστρέψουν το αρχηγείο. Όπως φυσικά συμβαίνει πάντα, γύρω από αυτό τον κεντρικό πυρήνα της παρέας σχηματίζεται κάτι πολύ ευρύτερο. Παιδιά που είναι φίλοι μα όχι κολλητοί. Παιδιά που θέλουν να γίνουν μέλη της Κουλ Παρέας. Παιδιά που είναι καταδικασμένα ως παντοτινοί outsiders. Παιδιά που είναι εκεί για να παίρνουν το φταίξιμο, να δέχονται τις κοροϊδίες, να φορτώνονται το παραμικρό. Είπαμε, είναι μια σκληρή περίοδος η παιδική ηλικία- τα παιδιά είναι ακόμα αθώα και δεν έχουν πλήρη συναίσθηση της ασχήμιας ή της σκληρότητας κάποιων πράξεών τους. Καθώς τα χρόνια περνούν, προστίθενται κι άλλοι χαρακτήρες, άλλοι καλοί, άλλοι κακοί, άλλοι περαστικοί, άλλοι κερδίζουν τη θέση τους στο κέντρο της ιστορίας. (Κάννα!) Μα, κυρίως, υπάρχει ο Φίλος: μια μυστηριώδης φιγούρα που ηγείται ενός τρομακτικού cult και ενορχηστρώνει κάθε παγκόσμιας κλίμακας καταστροφή που είχε ‘προφητευτεί’ σε εκείνο το παιδικό βιβλίο των παιδιών, δίχως να είναι γνωστή η ταυτότητά του. Είναι όμως σαφές πως έχει μεγάλη σύνδεση με τα παιδιά, με το κρυφό αρχηγείο, με το καλοκαίρι του ‘69. Υπό αυτή τη σκοπιά, το “20th Century Boys” είναι μια από τις πιο σημαντικές coming of age ιστορίες που έχουν γραφτεί ποτέ. Κάθε πράξη κακού, κάθε πράξη ηρωισμού, κάθε αποκάλυψη, κάθε ανατροπή, κάθε κίνητρο, τα πάντα βρίσκουν τις ρίζες τους πίσω, στο παρελθόν, στην παιδική ηλικία. Σε πράγματα ή πρόσωπα που έχει ξεχάσει ή έχει αφήσει το χρόνο να αλλοιώσουν μέσα του. Η ελαχιστότερη των πράξεων μπορεί να δημιουργεί κύματα συνεπειών, σαν βοτσαλάκι που κάποιος έριξε άτσαλα στα λιμνάζοντα νερά του χρόνου. Τίποτα που συμβαίνει δεν σβήνεται. Μπορεί απλά να ξεχνιέται. Για λίγο. Το Stand By Me συναντά το War of the Worlds Το “20th Century Boys” τελικά δε μένει ποτέ αρκετά στάσιμο ώστε να γίνει προβλέψιμο ή βαρετό, παρά τον μεγάλο του όγκο. Διασχίζει με την ευκολία που σχηματίζεται μια ανάμνηση, την απόσταση από μια περιπέτεια εφηβικής ανακάλυψης τύπου “Stand By Me” σε μια αποκαλυπτική ταινία καταστροφής τύπου “War of the Worlds”. Κινείται στο βυθό των αναμνήσεων, επιστρέφοντας διαρκώς στις ίδιες καθοριστικές στιγμές ξανά και ξανά, σαν πολυπαιγμένο ρεφρέν που, όταν πια λιώνει η κασέτα, αποκαλύπτει νέα επίπεδα ανάγνωσης. Αλλά και περπατά στους sci-fi διαδρόμους της εικονικής πραγματικότητας. Διανθίζει την αφήγηση με αναφορές στη μουσική και στα κόμικς, ενισχύοντας την ιδέα πως η τέχνη μας κάνει αυτό που είμαστε. Εισάγει χαρακτήρες και κόσμους με ευκολία, δοκιμάζοντας τις δυνάμεις του στο δράμα χαρακτήρων ή στην κομεντί. Ανοίγει συνεχώς νέους αφηγηματικούς ιστούς, οδηγώντας τον αναγνώστη στα γνώριμα σκηνικά από διαφορετικά σημεία εισόδου, κρατώντας σε σε εγρήγορση και κάνοντάς σε διαρκώς να αμφισβητείς ή να εξετάζεις και να αναλύεις αυτό που βλέπεις μπροστά σου. Κι όσο κι αν αυτό το επικό στόρι απλώνεται σε δεκαετίες και κόσμους συχνά διαφορετικούς, νέους, τρομακτικούς, γεμάτους απειλές, συνωμοσίες, θανάτους και παντός είδους εξωφρενικές επιθέσεις, δε χάνει ποτέ τον στόχο, το κέντρο βάρους του. Είναι πάντα η ιστορία που ξεκίνησε ένα καλοκαίρι, όταν μια παρέα παιδιών περίμενε εναγωνίως την επερχόμενη Expo, μια έκθεση όπου θα γίνονταν, εν έτει 1969, μάρτυρες του κόσμου του αύριο. Η ιστορία μιας παρέας ανθρώπων που στιγματίστηκε για πάντα από τα όσα έζησαν ως παιδιά, και που συνέχισαν να αντιστέκονται σε μια κοινωνία καταστροφής και ελέγχου με μόνο τους καύσιμο τον ενθουσιασμό που είχαν ως παιδιά. Το “20th Century Boys” θα σου κόψει την ανάσα με την αφήγηση, τους χαρακτήρες και το έντεχνο πολύτομο πλάνο του, μα κυρίως επειδή δεν ξεχνά ποτέ πως ο κόσμος του αύριο γεννιέται σε κάθε ανεπαίσθητη στιγμή του χθες. * Για παραγγελίες υπάρχουν τα γνωστά βιβλιοπωλεία, όπως το Solaris. Και το σχετικό link...

Μετά από περίπου 6 μήνες, 4 βιβλία, 46 σελίδες και 18400 λέξεις, τελείωσε το αφιέρωμα που ετοίμαζα για τον κόσμο των manga! Δημιούργησα αυτό τον οδηγό γιατί τα τελευταία χρόνια που έχω επαφή με τα ιαπωνικά κόμικς περισσότερο και με τα οπτικό-ακουστικά παράγωγα τους λιγότερο, έχω συνειδητοποιήσει πως το Ελληνικό αναγνωστικό κοινό αντιμετωπίζει το θέμα με αρκετά επιφυλακτική ματιά. Αν εξαιρέσουμε τα πολλά άτομα που έχω γνωρίσει και δεν τους αγγίζει η σχεδιαστική τεχνοτροπία και το φορμά ανάγνωσης, υπάρχουν πολλοί οι οποίοι δεν τολμούν να αναμειχθούν λόγω των χαωδών διαστάσεων του κόσμου αυτού και της τελείως διαφορετικής πορείας που ακολουθεί τις τελευταίες δεκαετίες σε σχέση με το ευρωπαϊκό και τον αμερικανικό χώρο. Επιπλέον, αυτή η μελέτη θα καθοδηγήσει κάθε φίλο του GC που είναι νέος στην Ιαπωνική σχολή, με τον γράφοντα να ξεκίνησε από αυτή ακριβώς τη θέση της απόλυτης άγνοιας. Δυστυχώς δεν έχω μπορέσει να επισκεφθώ ακόμα τη χώρα του ανατέλλοντος ήλιου, ούτε ορίζω τον εαυτό μου ως γνώστη ή ειδικό, αλλά θα εκθέσω την δική μου οπτική γωνία ως θαυμαστή, αναγνώστη και ερευνητή του ειδικού αυτού τομέα αλλά και της γενικότερης μυστηριακής κουλτούρας. Θα γίνει η προσπάθεια σιγά σιγά να προσεγγισθεί το manga και ας αξιολογήσει ο καθένας με τις κατάλληλες πλέον γνώσεις και πληροφορίες αν αξίζει να διαθέσει το χρόνο του εκεί. Ακολουθώντας το πλαίσιο στο οποίο δημιουργήθηκε το θέμα "ΛΕΞΙΚΟ ΤΩΝ ΚΟΜΙΚΣ", το αφιέρωμα είναι χωρισμένο σε ενότητες και υπάρχει το αντίστοιχο νήμα για διορθώσεις, παρατηρήσεις και σχόλια ΕΔΩ. Καλή ανάγνωση! ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΙΑΠΩΝΙΚΩΝ ΚΟΜΙΚΣ ΚΑΙ ANIME: ΜΕΡΟΣ 1ο - 1200 μ.χ. ΕΩΣ 1945 μ.χ. ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΙΑΠΩΝΙΚΩΝ ΚΟΜΙΚΣ ΚΑΙ ANIME: ΜΕΡΟΣ 2ο - 1945 μ.χ. ΕΩΣ 1980 μ.χ. ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΙΑΠΩΝΙΚΩΝ ΚΟΜΙΚΣ ΚΑΙ ANIME: ΜΕΡΟΣ 3ο - 1980 μ.χ. ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ Η ΑΓΟΡΑ ΤΩΝ MANGA ΚΑΙ ΑΝΙΜΕ ΣΗΜΕΡΑ ΠΡΟΦΙΛ ΕΝΟΣ MANGAKA ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΕΝΟΣ MANGA ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ ΤΩΝ MANGA ΣΥΧΝΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ/F.A.Q. ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ: ΜΕΡΟΣ 1ο ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ: ΜΕΡΟΣ 2ο ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ: ΜΕΡΟΣ 3ο ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΤΙΚΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΩΝ MANGA ΣΤΟ GC ΠΗΓΕΣ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 1: ΙΑΠΩΝΙΚΑ ΚΟΜΙΚΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΕΙ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ

Το παρακάτω κόμικ περιέχει σκηνές ακατάλληλες για άτομα κάτω των 18 ετών. Ας μπούμε σιγά σιγά στα πιο περίεργα manga και ας καταλάβουμε γιατί πολλοί λένε τους Ιάπωνες κουνημένους. Το Indian Summer (όχι αυτό του Pratt) είναι μια σειρά Manga του Takehito Mizuki. Η Ιαπωνική του ονομασία είναι Koharu Biyori. Άρχισε να κυκλοφορεί αρχικά στο μηνιαίο Dengeki Daioh της εκδοτικής MediaWorks και στην συνέχεια στα τριμηνιαίο Dengeki Moeoh στο διάστημα 27 Απριλίου 2001 με 26 Οκτωβρίου 2011 όπου ολοκληρώθηκε σε 61 κεφάλαια. Στα Αγγλικά τα δικαιώματα απέκτησε αρχικά η εκδοτική ComicsOne και στη συνέχεια η DrMaster. Η Ιαπωνική έκδοση κυκλοφορεί και σε 4 tankobon τόμους (απομένουν 3 για τους συνολικούς 7) ενώ στα Αγγλικά έχει εκδοθεί μόνο ο πρώτος. Είδος: Ecchi, Sci-Fi, Comedy, Romance, Seinen Υπόθεση: Στο κοντινό μέλλον είναι σύνηθες οι άνθρωποι να έχουν στην δούλεψη τους ρομπότ, είτε σαν εργάτες στις δουλειές τους είτε σαν υποτακτικούς στο σπίτι. Η Yui είναι ένα ρομπότ παραδουλεύτρα έτοιμη να ξεκινήσει μια ζωή μηχανικής υπηρεσίας, που πουλήθηκε στον Takaya Murase από την εταιρία MaidWorks. Παρόλα αυτά, ο Takaya έχει άλλα σχέδια για την νέα του "δούλα" που δεν περιλαμβάνουν ακριβώς μαγείρεμα και καθάρισμα του σπιτιού. Για τον νέο της ιδιοκτήτη η Yui είναι μια κούκλα κλίμακας 1:1 την οποία ντύνει ανάλογα με τις φαντασιώσεις του, παρόλο που αυτή το μόνο που θέλει να κάνει είναι να υπηρετεί. Η υπόθεση εκτυλίσσεται γύρω από αυτό το περίεργο ζευγάρι, ειδικά αφού έρχονται στο σπίτι δύο καινούργια ρομπότ υπηρέτριες, η Minori και η Ayumi. Κύριοι Χαρακτήρες: Yui (ゆい): Η πρωταγωνίστρια της σειράς και ρομπότ - υπηρέτρια του Takaya. Takaya Murase (村瀬貴也): Είναι ο πρωταγωνιστής της σειράς και ο ψιλό-ανώμαλος ιδιοκτήτης της Yui. Έχει φετίχ με τις υπηρέτριες και είναι καλός στο μαγείρεμα και το ράψιμο.χεχ Minori Sumitomo ( 住友みのり ): Γουστάρει τον Takaya και δουλεύει στην καφετέρια του πατέρα της, το Cafe Cowbeya. Tetsushi Sumitomo (住友哲志): O πατέρας της Minori και ιδιοκτήτης της καφετέριας. Δύο σελίδες ενδεικτικά για να δείτε το σχέδιο: Το Manga υπάρχει διάσπαρτο σε διάφορα site, το πρώτο κεφάλαιο υπάρχει εδώ (δύσκολα να πάτε στο δεύτερο, αν θέλει πάντως κάποιος ας στείλει p.m.). Εντάξει. Εντάξει. Είναι καμένο. Όχι πολύ (υπάρχουν πολύ χειρότερα πιστέψτε με), αλλά είναι. Πολλές φορές τυχαίνει να ακολουθώ την τακτική διαλέγω-τυχαία-και-διαβάζω. Μερικές φορές (περισσότερες από ότι λιγότερες) μου βγαίνει και ανακαλύπτω σειρές που είναι σε άλλο επίπεδο και δεν θα τις είχα πάρει είδηση αλλιώς. Ε αυτή η φορά δεν ήταν από αυτές, ήταν από τις άλλες. Τις άτυχες. Πλάκα έχει, και σίγουρα κάποιοι θα το γουστάρουν, οπότε ας υπάρχει και εδώ γιατί ποτέ δεν ξέρεις ποιος μπορεί να το ανακαλύψει. Για μένα, είναι μέτριο. Η ιδέα χιλιοφορεμένη (το κόμικ βγήκε το 2005 και υπάρχουν πολύ καλύτερα soft φετιχιστικά manga), το σχέδιο meh, αλλά πραγματικά γέλασα αρκετές φορές με το παλικάρι που προσέλαβε το ρομπότ και την έβαζε να ντύνεται από κουνέλι μέχρι και εγώ δεν ξέρω τι. Για ένα τσεκάρισμα λέει, αλλά όχι κάτι παραπάνω. Διάβασα πρώτο τόμο, κάπου στον δεύτερο σταμάτησα. Τυχαίο που η Yui είναι φτυστή η Sailormoon; Χμ... Καλή ανάγνωση! [mal type=manga id=3602]

Καταλάβετέ με. Γεννήθηκα το 1974. Άρχισα να συνειδητοποιούμαι το 1979-1980. Όλες οι τότε εμπειρίες μου ήταν σημαδιακές. Ότι έβλεπα ήταν καινούριο για μένα. Το κουτί της τηλεόρασης ήταν ένα μεγάλο παράθυρο στον Κόσμο. Επόμενο ήταν οι πρώτοι μου έρωτες να ήταν τηλεοπτικοί. Η Κλάρα, η φίλη της Χάιντι, χαριτωμένη αλλά ελεγκάντ, ξανθιά με λεπτούς τρόπους, ήταν η πρώτη μου αγάπη. Είχα και μπουρνουζοπετσέτα με τη φάτσα της, και ήθελα με αυτήν να σκουπίζομαι μετά το μπάνιο. Ακολούθησε η Κάντι. Ορφανή και κατατρεγμένη, αγαπητή από όλους και μισητή πάλι από αυτούς που καταλάβαιναν το μεγαλείο της αλλά δεν το άντεχαν, έψαχνε να βρει τον εαυτό της και έρωτες. Πολλούς έρωτες! Μιλάμε ότι είχε τόσα τυχερά που λίγο ακόμη θα έβγαινε το όνομά της. Όχι, δεν την ερωτεύτηκα. Αλλά αυτό το κορίτσι και η τηλεοπτική της ζωή – σαπουνόπερα ήταν κάτι που συγκλόνισε την Ελλάδα του 1984. Ρωτήστε τους γονείς σας και τους παππούδες σας. Όλοι τη γνωρίζουν. Εδώ που τα λέμε αυτό το κορίτσι χρυσό έπιανε κάρβουνο το έκανε. Αλλά πονούσαμε μαζί της. Δεν ασχολήθηκα με κάτι παρόμοιο. Ακολούθησαν κάτι Σάντιμπελ, ήρθαν τα βραζιλιάνικα παιδικά σίριαλ, χωρίς να αγγίξουν. Εγώ διάβαζα Σπάιντερ-μαν και Χη-Μεν. Και κείνο το ΚΟΜΙΞ γιατί με ενθουσίαζε το «συλλεκτικό» χωρίς να μπορέσω να το εκτιμήσω ποτέ. Μάνγκα. Γιαπωνέζικα κόμικς. Κάτι ακόμη που δεν μπήκε στην καρδιά μου. Αλλά ήρθε το Ρομποτέκ, υπήρχε το Διαστημόπλοιο Αργό και η Ομάζα Τζι, και είχα λεφτά για ξόδεμα. Τρέχα γύρευε. Λίγο αυτό, λίγο εκείνο, διάβασα κάτι λίγα μάνγκα. Όσο με επέτρεπε η ημιδυτικοευρωπαϊκή μου παιδεία. Και τι με τράβηξε; Ένα μικρό αρθράκι για την ιστορία μιας υπηρέτριας του 19ου αιώνα που περνάει και αυτή από χίλια κύματα. Αυτό είναι το EMMA. Το ΕΜΜΑ είναι ένα γιαπωνέζικο κόμικ της Kaoru Mori. Εξιστορεί τις περιπέτειες μιας φτωχής υπηρέτριας που ερωτεύεται με την πρώτη ματιά έναν μεσοαστό, τον William Jones. Κανείς δεν εκδηλώνεται αμέσως αλλά η ατμόσφαιρα μυρίζει έρωτα. Ο ηττοπαθής χαρακτήρας του και η καταπιεσμένη του προσωπικότητα δεν τον αφήνουν να ανταποκριθεί και δίνει μάχη μέσα του και με την οικογένειά του για να διεκδικήσει την ελευθερία της καρδιάς του. Ο πατέρας του τον προορίζει για μεγάλα σαλόνια. Υπάρχουν και άλλοι που την πολιορκούν, όσο μπορεί βέβαια να χρησιμοποιηθεί ένα τέτοιο ρήμα στην εποχή του πρεπεισμού. Το σενάριο είναι πολύ όμορφο. Χωρίς κρεσέντα συναισθημάτων, χωρίς έντονα ξεσπάσματα, βλέπουμε μια συμπαθητική ιστορία δυο ερωτευμένων στο Λονδίνο του 1895. Η πάλη των τάξεων μέσα από μια περιπέτεια της καρδιάς είναι ό, τι πρέπει για ένα χαλαρό ανάγνωσμα. Η πρωταγωνίστρια δεν έχει πληθωρικό χαρακτήρα, συνεσταλμένη και λιγομίλητη, κερδίζει την εκτίμηση των υπολοίπων χαρακτήρων και των αναγνωστών. Το σκίτσο είναι πολύ πιο ρεαλιστικό απ’ ότι μας έχει συνηθίσει η Ιαπωνική σκηνή, με λεπτά στιβαρά σίγουρα μελάνια και λεπτομέρειες που δεν πνίγουν το σκίτσο. 10 κλασικοί μανγκα τόμοι που εκδόθηκαν από την DC Comics κάτω από τη θυγατρική CMX, που κατάφερε να το ολοκληρώσει λίγο πριν κατεβάσει ρολά. Τώρα επανεκδίδονται σε 5 διπλούς χονδρόδετους τόμους από την YEN PRESS. Δε υπάρχουν καλοί και κακοί. Υπάρχουν μόνο άνθρωποι στην ιστορία, που σκιαγραφούνται με αρκετή μελέτη. Η σκιτσογράφος ζήτησε τη βοήθεια ειδικού ιστορικού για πολλές λεπτομέρειες, και όταν έγινε η μεταφορά σε anime συνέβαλε και σε αυτό. Έχουν εκδοθεί και βιβλία που αναλύουν τα ιστορικά στοιχεία και τις καταστάσεις του κόμικ. Το ΕΜΜΑ είναι ένα κόμικ που αξίζει να το διαβάσετε τώρα το καλοκαίρι. Τρυφερό και ανάλαφρο, δε θα σας κουράσει και πιστεύω ότι εύκολα θα το φτάσετε μέχρι το τέλος. Παραδεχτείτε το. Μετά το Downtow Abbey διψάτε για έρωτες με καθωσπρεπισμό, τσάι, κορσέδες και φαρδιές τουαλέτες. Kaoru Mori στο Wiki. To κόμικ Emma στο Wiki. [mal type=manga id=729]

To Jiraishin είναι μια ντετεκτιβική σειρά Manga σε σχέδιο και σενάριο του Tsutomu Takahashi. Δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό Afternoon της εκδοτικής Kodansha από τον Οκτώβριο του 1992 μέχρι τον Ιανουάριο του 1999. Έχει κυκλοφορήσει σε 19 tankobon τόμους από την Kodansha στο διάστημα 1993 - 2000 και ξανά σε 10 bunkoban τόμους στο διάστημα Μάιος - Σεπτέμβριος του 2003. Η Αγγλική έκδοση τιτλοφορείται "Ice Blade" και κυκλοφόρησε στο περιοδικό MixxZine της Tokyopop αλλά σταμάτησε μετά τους 3 πρώτους τόμους επειδή δεν είχε την αναμενόμενη ανταπόκριση. Είδος: Action , Mystery, Drama , Crime, Seinen Υπόθεση: Ο Kyoya Ida είναι ένας σκληροτράχηλος ντετέκτιβ στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής Shinjuku του Tokyo. Είναι γνωστός μεταξύ των συναδέλφων του ως "ο τύπος χωρίς όρια" όσον αφορά την επίλυση των υποθέσεών του, γιατί δεν διστάζει να χρησιμοποιεί κάθε τρόπο και μέσο (νόμιμο ή μη). Αυτό τον κάνει εξαιρετικά αντιπαθή στους υψηλόβαθμους της Αστυνομικής υπηρεσίας και την τελευταία επιλογή ως partner. Βέβαια, υπάρχουν και λίγοι συνάδελφοί του που θαυμάζουν το θάρρος και την αποφασιστικότητα του να χρησιμοποιεί ωμή βία και πλάγιους τρόπους κάθε φορά που ο νόμος είναι ανεπαρκής. Κύριοι Χαρακτήρες: Kyoya Ida: Ένας μπάτσος επαναστάτης. Δεν κολλάει πουθενά, χρησιμοποιεί κάθε μέσο στη διάθεση του για να πιάσει τους ενόχους των εγκλημάτων που ερευνά, ακόμα και αν αυτά τα μέσα είναι εξαιρετικά αμφισβητούμενα από το νομικό σύστημα. Το όπλο που χρησιμοποιεί στις περισσότερες υποθέσεις είναι ένα Glock 17. Από τότε που πέθανε ο πατέρας του έγινε απόμακρος και σκληρός, εκτός από πολύ κοντινούς του ανθρώπους. Είναι ωραίο τυπάκι και πολύ μάγκας. Director Narita: Ο διοικητής του τμήματος ανθρωποκτονιών του αστυνομικού τμήματος Shinjuku και άμεσος ανώτερος του Kyoya. Ήταν πολύ κοντινός φίλος με τον πατέρα του. Tsuyoshi Yamaki: Ο πρώτος συνεργάτης του Kyoya, πέθανε από τα πυρά ενός έφηβου Κινέζου εγκληματία. Το ψευδώνυμο του ήταν "Hachimaki". Πίσω έμεινε η γυναίκα του, Yukari, και ο γιος του που πήρε το όνομα του. Eriko Aizawa: H δεύτερη συνεργάτης του Kyoya. Ο σύζυγός της, Kohei Asada, πέθανε από τα πυρά ενός άνδρα που είχε εμμονή μαζί της, αμέσως μετά την γαμήλια τελετή. Ενδεικτικά δύο σελίδες από το σχέδιο: Το manga μπορείτε να το διαβάσετε δωρεάν εδώ Μου άρεσε. Ίντριγκα, ανατροπές, office backstabbing, έγκλημα και τιμωρία, κυριλέ τύπος που σώζει την μαύρη μέρα και δεν συμμαζεύεται. Είναι η πρώτη δουλειά του Tsutomu Takahashi και η καλύτερη που έχω διαβάσει μέχρι στιγμής. Παρόλο που ο κύριος χαρακτήρας είχε έλλειψη ικανοποιητικού background, οι διάφοροι δεύτεροι το κάλυπταν και με το παραπάνω (συνεχείς αντιθέσεις μεταξύ του Ida και των υπολοίπων). Θέλει μια προσεκτικότερη ματιά στους διαλόγους του για να μπορέσεις να καταλάβεις ότι ο Ida είναι πιο σάπιος και σαθρός από ότι θα ήθελες. Προσωπικά δεν με ενόχλησε γιατί προτιμώ το μοτίβο anti-hero. Το σχέδιο αρχικά σου δίνει την αίσθηση του όχι τόσο προσεγμένου σκίτσου μέχρι να εστιάσεις στις λεπτομέρειες του περιβάλλοντος σε κάθε καρέ. Οι σκιάσεις είναι εξαιρετικές και ο τρόπος που τις χρησιμοποιεί για να σου χτίσει μια σκοτεινή ατμόσφαιρα ικανοποιητικότατος. Παρατήρησα μια αλλαγή στον σχεδιασμό των χαρακτήρων από τα πρώτα κεφάλαια (μου θύμησαν το στιλ της Naoki Urasawa) μέχρι τα τελευταία που είχε ένα πιο προσωπικό τόνο. Τώρα σεναριακά, πρέπει να αναφέρω ότι υπήρχαν αρκετές ασυνέχειες μεταξύ των τόμων αλλά ακόμα και των κεφαλαίων. Με λίγες εξαιρέσεις, τα περισσότερα κεφάλαια του κάθε τόμου ήταν αυτοτελή και άσχετα μεταξύ τους ως προς την υπόθεση. Αν τύχει να υπάρχει συνέχεια, θα είναι το πολύ μέχρι ένα τόμο. Έτσι δεν υπάρχει μια βασική ιστορία/ πλοκή που ακολουθείς αλλά περισσότερο ανασκόπηση στις δυσκολότερες υποθέσεις του ντετέκτιβ Ida. Αυτό θα μπορούσε να μην συμβαίνει γιατί πραγματικά μερικά κεφάλαια είναι τελείως άχρηστα και δεν θα επηρέαζαν καθόλου την κατάληξη της σειράς αν δεν υπήρχαν. Είναι ένα κυριλέ filler, αλλά παραμένει filler. Συμψηφίζοντας τα παραπάνω πιστεύω ότι το Jiraishin πρέπει να υπάρχει σε κάθε ψηφιακό ράφι, ακόμα και αυτών που δεν διαβάζουν ιδιαίτερα manga. Καλή ανάγνωση! [mal type=manga id=379]

Επειδή ο κύριος Θρηνωδός έχει πάρει μονότερμα την ενότητα των μάνγκα, είπα να σπάσω την κυριαρχία του με αυτή εδώ την παρουσίαση. Το Domu, λοιπόν, είναι μάνγκα του Katsuhiro Otomo, δημιουργού του θρυλικού Akira και της ομώνυμης ταινίας, που δημοσιεύτηκε σε συνέχειες μεταξύ 1980 και 1981. Το 1995 κυκλοφόρησε στα αγγλικά από την Dark Horse, αρχικά σε τρεις συνέχειες, και αργότερα σε έναν τόμο, ο οποίος μάλιστα επανεκδόθηκε το 2001. Σε ένα μεγάλο συγκρότημα διαμερισμάτων, ένας άντρας πηδάει από την ταράτσα. Αυτή η φαινομενική αυτοκτονία αποτελεί τον τελευταίο από τους τριάντα δύο μυστηριώδεις θανάτους, που εδώ και τρία χρόνια έχουν γίνει στο εν λόγω μπλοκ διαμερισμάτων. Η αστυνομία, όπως και στις προηγούμενες υποθέσεις, αδυνατεί να βγάλει κάποια άκρη. Αυτό που τους προβληματίζει είναι ότι η πόρτα που οδηγεί στην ταράτσα, είναι διαρκώς κλειδωμένη και μόνο ο διαχειριστής έχει το κλειδί. Όπως και στο πιο διάσημο Akira, ο Οτόμο ασχολείται με το θέμα της τηλεκίνησης και της τηλεπάθειας. Ενώ η αστυνομία πασχίζει να βρει μια απάντηση και στους επόμενους θανάτους που προκύπτουν, ξεσπά μια τρομερή μάχη μεταξύ δυο ενοίκων που κατέχουν υπερφυσικές δυνάμεις. Μια μάχη μεταξύ Καλού και Κακού, που κατά τη γνώμη μου περιέχει έναν διαχρονικό συμβολισμό, αυτόν της σύγκρουσης δύο διαφορετικών γενεών, της Παλιάς και της Νέας. Το σχέδιο του Οτόμο είναι υπέροχο και δικαίως, νομίζω, θεωρείται από τους σπουδαιότερους μανγκάκα όλων των εποχών. Η δε ιστορία διαθέτει καλή ροή και μια πάρα πολύ δυνατή κλιμάκωση, που δεν σ’ αφήνει να σταματήσεις. Αν έπρεπε οπωσδήποτε να σημειώσω κάποιο μειονέκτημα, αυτό θα ήταν ότι θα ήθελα μερικές σελίδες ακόμα. Όχι πως τελειώνει απότομα ή κάτι τέτοιο, αλλά μερικές ακόμα σελίδες θα έδιναν περισσότερο βάθος στην ιστορία και τους χαρακτήρες και ίσως ανέπτυσσε μεγαλύτερο σασπένς. Δεν ξέρω κατά πόσο η αμερικανική έκδοση είναι διαθέσιμη. Ωστόσο, να το διαβάσετε online μπορείτε, να το κατεβάσετε μπορείτε, οπότε δε βλέπω το λόγο να μην το κάνετε. Βαθμολογία: 10/10 [mal type=manga id=1215]

Όπως καταλάβατε έχω πιάσει τις δουλειές του Tsuge μία μία. Το Munou no Hito σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει "The Man Without Talent, A Worthless Person". Είναι μία σειρά Manga από τον Tsuge Yoshiharu η οποία ολοκληρώθηκε σε 6 κεφάλαια και έχει κυκλοφορήσει σε έναν τόμο. Η αρχική έκδοση έγινε στο περιοδικό Garo τον Ιούνιο του 1985. Δεν έχει γίνει επίσημη μετάφραση στα Αγγλικά, ενώ από scanlation υπάρχουν τα 3 πρώτα κεφάλαια. Είδος: Drama, Slice of Life Υπόθεση: Όλη η ιστορία εκτυλίσσεται γύρω από έναν mangaka (δημιουργός manga) ο οποίος έχει αποτύχει στην δουλεία του ως σχεδιαστής και προσπαθεί πουλώντας πέτρες να συντηρήσει οικονομικά την οικογένεια του, χωρίς επιτυχία. Έτσι αναλώνεται να σκέφτεται περιπτώσεις και διαφορετικές δουλειές που θα μπορούσαν να αποφέρουν αρκετά χρήματα ονειροπολώντας, μιας και δεν μπορεί να αντέξει την πραγματικότητα του. Τα εξώφυλλα των τριών μεταφρασμένων κεφαλαίων: Ενδεικτικά δύο σελίδες για να δείτε το σχέδιο: Το manga μπορείτε να το διαβάσετε δωρεάν εδώ. Μου άρεσε. Είναι σαφώς ανώτερο σχεδιαστικά από τα δύο προηγούμενα του Tsuge που διάβασα με πολύ ωραίες σκιάσεις και πανέμορφους περιβάλλοντες χώρους. Τα πρόσωπα πάσχουν λίγο, ιδιαίτερα του παιδιού του πρωταγωνιστή που φαίνεται καθυστερημένο (υποθέτω πως ο δημιουργός προσπάθησε να αποτυπώσει την αθωότητα με κάποιο τρόπο αλλά δεν του βγήκε). Δεν παύει να είναι κλάσεις ανώτερο από το Nejishiki. Στα του σεναρίου τώρα: Πολύ ειλικρινές, πολύ ρεαλιστικό, πολύ βαρύ και καταθλιπτικό. Το 90% του σεναρίου είναι γραμμένο στην μορφή εξωτερικής αφήγησης, κάτι σαν retrospect του ήρωα στην ζωή του. Μου πέρασε απόλυτα την αγωνία και την συναισθηματική απογοήτευση της ανεπάρκειας, που ότι και να προσπαθείς δεν μπορείς να αποβάλεις. Ο ήρωας δέχεται απανωτά χτυπήματα από τον περίγυρο του και την οικογένεια του, έχοντας χάσει κάθε νόημα του να ζει πλέον, εκτός από τον μικρό του γιο που δείχνει να είναι ακόμα πιστός στις ικανότητες του πατέρα του. Ένα πολύ ρεαλιστικό κόμικ, αναλύει σε βάθος την ψυχοσύνθεση του ανθρώπου που έχει συμβιβαστεί πλήρως με την αποτυχία. Δεν συγκρίνεται λοιπόν σεναριακά ούτε με το Nejishiki ούτε με το Hissatsu surume katame (το δεύτερο φαίνεται προϊόν λαϊκής κατανάλωσης μπροστά σε αυτό). Το προτείνω ανεπιφύλακτα για προβληματισμό. Παραθέτω έναν διάλογο μεταξύ του πατέρα και του γιου όπου μου έκανε εντύπωση η ωμότητα μεταξύ ανθρώπων που κάποτε αγαπούσαν ο ένας τον άλλο (1ο Κεφ. Σελ. 35) Είναι δυνατό λέμε. Καλή ανάγνωση! [mal type=manga id=19969]

Το παρακάτω κόμικ περιέχει σκηνές ακατάλληλες για άτομα κάτω των 18 ετών. Ένα One-shot κόμικ 16 σελίδων του Tsuge Yoshiharu, που δημοσιεύθηκε τον Ιούλιο του 1979 πιθανώς σε κάποια εφημερίδα της εποχής. Δεν έχει μεταφραστεί στα Αγγλικά. Είδος: Seinen, Drama,Slice of Life,Mature Υπόθεση: Ένας τύπος πρώην παλαιστής παρενοχλεί γυναίκες στον δρόμο με σκοπό να κοιμηθεί μαζί τους και αν τα αγόρια τους κάνουν μανούρα, τους κάνει τη φονική λαβή τζούντο με τίτλο "Η τεχνική του αποξηραμένου καλαμαριού". Ενδεικτικά δύο σελίδες (από τις όλες και όλες 16) για να δείτε το σχέδιο: Το manga μπορείτε να το διαβάσετε δωρεάν εδώ Να πω την αλήθεια, δεν ήξερα αν το συγκεκριμένο έπρεπε να μπει στην κατηγορία ero/hentai αλλά μόλις το διάβασα απλά γέλασα οπότε το ανάρτησα στα manga. Θέλεις να κάνεις ένα διάλειμμα για τσιγάρο ή καφέ και χρειάζεσαι μια χαζομαρούλα χωρίς νόημα; Διάβασε αυτό. Είναι στα όρια του κωμικού - παράξενου, οπότε δεν θα μπω στην διαδικασία να το σχολιάσω περαιτέρω και θα σας αφήσω να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα. Αν έπρεπε οπωσδήποτε να του δώσω κάποιο βαθύτερο νόημα, θα έλεγα ότι θίγει την ματαιότητα της ζωής και ότι οι κακοί κάποιες φορές κερδίζουν και οι καλοί απλά ντροπιάζονται. Έχει ερωτικές σκηνές (σεξουαλικές στάσεις και στήθη γυναικών) με τα σημεία των γεννητικών οργάνων να είναι κενά κατά την συνήθη τακτική των Ιαπώνων να τα καλύπτουν δια νόμου. Καλή ανάγνωση! [mal type=manga id=13354]

Το παρακάτω κόμικ περιέχει σκηνές ακατάλληλες για άτομα κάτω των 18 ετών. Το Nejishiki ή Αγγλιστί Screw Style, είναι ένα seinen manga σε σενάριο και σχέδιο του Yoshiharu Tsuge (δημιουργού των Akai Hana, Gensenkan Shujin, Hissatsu Surume Katame). Κυκλοφόρησε στο περιοδικό Garo σε 7 κεφάλαια, από τον Φεβρουάριο μέχρι τον Απρίλιο του 1968. Δεν έχει μεταφραστεί Αγγλικά. Είδος: Drama, Psychological, Seinen Υπόθεση: Το κάθε κεφάλαιο περιγράφει μια ξεχωριστή ιστορία, με τις 7 ιστορίες να συνδέονται νοηματικά. Το πρώτο κεφάλαιο τιτλοφορείται Nejishiki και διαπραγματεύεται την ιστορία ενός άνδρα που τον δαγκώνει μια τσούχτρα σε μια παραλία ενός χωρίου ξένη σε αυτόν και στη συνέχεια ξεκινά να ψάχνει για έναν γιατρό να του επουλώσει τις ματωμένες του φλέβες. Η δεύτερη ιστορία ονομάζεται Marsh και αφηγείται την ιστορία ενός άνδρα που γνωρίζει μια περίεργη γυναίκα κατά την διάρκεια ενός κυνηγιού σε έναν βάλτο. Η τρίτη ιστορία ονομάζεται Chico και περιγράφει τις φροντίδες ενός ζευγαριού σε ένα σπουργίτι. Η τέταρτη ιστορία τιτλοφορείται Mushroom Hunting και έχει να κάνει με μια περίεργη βροχή που πέφτει σε ένα δάσος το οποίο πρόκειται να επισκεφθούν παππούς και εγγονός για να μαζέψουν μανιτάρια. Η πέμπτη ιστορία ονομάζεται Oba's Electroplate Factory και διαπραγματεύεται το τότε ιδιαίτερα επίκαιρο θέμα της σχέσης ανθρώπου-τεχνολογίας. Η έκτη και έβδομη ιστορία με τίτλους Salamander και Ondoru House αντίστοιχα, δεν έχουν μεταφραστεί και δεν βρήκα κάτι για αυτές στο νετ. Ενδεικτικά δύο σελίδες από το σχέδιο: Μπορείτε να διαβάσετε το πρώτο κεφάλαιο του Manga εδώ Το Manga αυτό διαβάστηκε καθαρά για ιστορικούς λόγους. Στην Ιαπωνία χαίρει μεγάλης εκτίμησης για κάποιο λόγο που μου διαφεύγει. Παρόλα αυτά το διάβασα γιατί το όνομα του φέρει μεγάλη βαρύτητα στους κύκλους των αναγνωστών manga και δεν παύει να αποτελεί μαζί με τον δημιουργό του κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας των Ιαπωνικών κόμικς. Δεν θα μπορούσε ένα τέτοιο κομμάτι να λείπει από ένα τέτοιο φόρουμ. Στα καθέκαστα τώρα: Η ιστορία είναι αφαιρετική, πολύ συχνά χωρίς κανένα νόημα ή χρονική συνέχεια ακόμα και μεταξύ του ίδιου κεφαλαίου. Φαίνεται ότι στο σχέδιο δεν έχει γίνει και μεγάλη προσπάθεια εκτός ίσως από κάποια περιβάλλοντα και το πουλί της τρίτης ιστορίας (τρομακτικό ανά σημεία). Όσον αφορά την ανάπτυξη χαρακτήρων, λόγω του εξαιρετικά μικρού μεγέθους δεν προλαβαίνει ο αναγνώστης να αντιληφθεί το πραγματικό πρόσωπο μέσα από την συνεχή αλληγορία, και όποτε έγινε προσπάθεια αυτού από τον δημιουργό ήταν αποτυχημένη και με έκανε να σκέφτομαι "οκ, αυτό δεν θα έπρεπε να είναι εδώ". Σχετικά με το +18, περιέχει κάποιες softcore σεξουαλικές σκηνές με περιορισμένο γυμνό, με τις περισσότερες να βρίσκονται στην πρώτη ιστορία. Δεν συνηθίζω να παρουσιάζω και να προωθώ πράγματα που δεν μου άρεσαν, αλλά για το συγκεκριμένο θα κάνω μια εξαίρεση λόγω της ιστορίας του όπως προανέφερα χωρίς να υποστηρίζω στο ελάχιστο την νόρμα του "είναι ρετρό, είναι καλό". Ο Tsuge, όντας πάντα στην σκιά τιτάνων όπως ο Tezuka σε όλη του τη ζωή, έχει άλλες πιο ποιοτικές δουλειές. Καλή ανάγνωση! [mal type=manga id=10521]